Heartbreaker : 20 (ต่อ)
http://www.youtube.com/v/9PeEaNzg4os?
version=1&hl=en_US&color1=0xa5a5a5&color2=0xFFFFFF&loop=1
เสียงรูดซิบกางเกง แม้จะแผ่วเบาแต่กลับดังก้องในความรู้สึก ผมกำผ้าปูเตียงแน่นจนยับย่นตามแรงอารมณ์ที่กำลังสะกดกลั้นไว้อย่างสุดกำลัง ฝ่ามือร้อนรุ่มของคนที่คร่อมอยู่เหนือร่างลูบไล้ไปทั่วร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่าของผม ลมหายใจอุ่นๆกลับมาคลอเคลียซุกไซร้ที่ซอกคออีกครั้ง ผมสะดุ้งเป็นพักๆกับสัมผัสขบกัดดูดเม้มสลับกัน ในหัวตอนนี้คิดหาทางออกไม่ได้ มันมืดสนิทไปหมด ได้แต่นอนนิ่งระงับเสียงครางไม่ให้เล็ดลอดออกไป แล้วความตั้งใจของผมก็ถูกกระชากไปเมื่อกางเกงยีนถูกดึงให้พ้นจากสะโพก ผมลืมตาขึ้นดูก็เห็นว่าเขากำลังกระตุกกางเกงให้พ้นหัวเข่า ผมอ้าปากค้างจนเขาถอดกางเกงผมสำเร็จและโยนทิ้งไว้บนพื้นตามเสื้อผมไป ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวผมเหลือแค่ปราการชิ้นสุดท้ายชิ้นเดียว และผมคาดว่ามันคงอยู่กับผมได้อีกไม่นาน ถ้าผมยังไม่คิดหาทางรอด!
แต่เขาไม่เว้นช่องว่างให้ผมได้มีเวลาคิดเลย ร่างสูงโถมตัวบดเบียดฉกฉวยเอาลมหายใจผมไปอย่างรุนแรงจนผมรู้สึกเจ็บที่ปาก มือร้อนก็ฟ้อนเฟ้นบีบเคล้นสะโพกผมเหมือนต้องการขย้ำให้แหลกคามือ ผมบิดตัวเร้าเมื่อถึงจุดที่ไม่สามารถสะกดกลั้นอารมณ์ได้อีกต่อไป เปล่งเสียงครางออกมาให้เขารับรู้ว่าร่างกายของผมถูกเขาปลุกเร้าได้สำเร็จ ผมปล่อยมือที่กำแน่นอยู่กับผ้าปูเตียงยกขึ้นโอบรอบคอเขาไว้แน่น ปฏิกิริยาตอบกลับของผมทำให้เขาผละจูบออกไป นัยน์ตาสีดำสนิทมองผมนิ่ง ผมเห็นมุมปากเขายกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะสอดมือเข้ามาใต้แผ่นหลังผมและยกตัวผมขึ้นนั่งบนตักเขา
“พี่แซท”
ผมเรียกเขาปนหายใจหอบ
แรงโอบรัดที่เอวกระชับแน่นจนตัวผมแนบสนิทกับตัวเขา ผมเอนศีรษะซบกับซอกคอเขาเมื่อฝ่ามือร้อนข้างนึงคลืบคลานเข้าไปที่ต้นขาด้านในส่วนอีกข้างล้วงเข้าไปในปราการด้านหลัง ผมส่ายหน้าโอบรัดรอบคอเขาแน่นขึ้น
“ไม่…พี่ครับ…หยุดเถอะ”
ผมบอกเสียงแผ่ว ฝืนตัวเกร็ง เมื่อนิ้วเขาไล่วนอยู่กับจุดรับอารมณ์
“พอเถอะครับ ผม…ไม่…อ๊า!”
ผมร้องเสียงหลงจากสัมผัสรุกเร้ารวดเร็ว รู้สึกถึงความร้อนแผ่ออกมาจากนิ้วที่สอดเข้าไปด้านใน มันทำให้ผมเจ็บและจุกในเวลาเดียวกัน
“พี่ครับ ผมเจ็บ เอา…เอาออกไปได้มั้ย”
ผมบอกพลางคลายมือออกจากรอบคอเขามาวางบนบ่า ผละใบหน้าออกมามองเขาอย่างอ้อนวอน เขาสบตาผมนิ่ง ความอึดอัดภายในคล้ายจะเบาบางลงไปเพราะเขาค่อยๆถอนนิ้วออก ผมคลี่ยิ้มบาง แต่แค่พริบตาเดียวเขาก็สอดนิ้วเข้ามาใหม่จนผมสะดุ้งเฮือกเพราะครั้งนี้เขากดย้ำและหมุนควงจนผมนิ่วหน้า
“ทนเจ็บแป็ปเดียว”
เสียงทุ้มต่ำกระซิบบอกข้างหู แต่ผมส่ายหน้าแรง ยกมือขึ้นผลักไหล่เขาออก ขยับตัวจะลุกขึ้นแต่เขาไม่ยอม ผลักผมนอนราบด้วยมือเดียวแล้วตามมาคร่อมผมไว้พร้อมกับสอดใส่นิ้วเข้ามาเพิ่มอีก
“เจ็บ…ผมเจ็บ”
ผมบอกเสียงพร่าพลางกำมือแน่น หันหน้ากันเมื่อเขาโน้มหน้าลงมาตั้งใจจะไซร้ซอกคอขวา พอไม่ได้เขาก็เบนไปจะไซร้ที่ซอกคอซ้าย แต่ผมไม่ยอม หันหน้าตามไปกันไว้อีก
“อย่าเพิ่งเลยนะครับ”
ผมกลั้นใจบอกเขา แรงดุนดันนิ้วยังขยับเป็นจังหวะไม่มีทีท่าว่าจะถอนออกไป
“ทำไม”
เสียงเข้มถามผม นัยน์ตาคมดูดุดันคล้ายไม่พอใจที่ผมปฏิเสธเขา
“ผมยังไม่พร้อม”
พอผมบอกไปแบบนั้น แรงขยับนิ้วก็หยุดลงและถอนออกไป เขาผละห่างจากผม ลงจากเตียง ยืนหันหลังให้ผมด้วยท่าทีนิ่งๆ ผมค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นนั่ง คลานไปหยิบเสื้อกับกางเกงบนพื้นมาสวมใส่อย่างรวดเร็วด้วยกลัวว่าร่างสูงจะเปลี่ยนใจแล้วหันกลับมาเล่นงานผมอีก พอผมจัดการกับตัวเองเรียบร้อยกำลังจะอ้าปากเอ่ยขอบคุณที่เขายอมหยุดเพื่อผม ร่างสูงก็เดินกระแทกส้นเท้าปึงปังตรงไปยังห้องน้ำก่อนจะตามมาด้วยเสียงปิดประตูดังปังจนผมสะดุ้ง
เขาโกรธ?
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างกลุ้มใจ ก็ผมยังไม่พร้อมนี่นา พวกเขาไม่รู้หรือไงว่าเวลามีเซ็กซ์ทีไรพวกเขาไม่เคยยั้งกำลังตัวเองได้เลย ผมแทบจะป่วยทุกครั้งหลังจากมีเซ็กซ์ และผลที่ตามมาจากการป่วยคือผมต้องขาดเรียน ยิ่งช่วงนี้ใกล้จะสอบแล้ว และผมยังต้องติวหนังสือกับเพื่อนๆด้วย เพราะฉะนั้นผมถึงปฏิเสธเขา ไม่ใช่ว่าผมเล่นตัวหรือรังเกียจที่จะมีเซ็กซ์กับพวกเขาหรอก ผมใช้ชีวิตอยู่กับพวกเขามาจนชินแล้ว เรื่องอย่างนี้ผมเข้าใจว่าพวกเขามีความต้องการ แต่เหนือความต้องการของพวกเขาก็ต้องขึ้นอยู่กับคนที่รองรับอารมณ์พวกเขาอย่างผมด้วย
ผมเรียนรู้และเข้าใจคำว่า ‘เซ็กซ์’ ระหว่างชายกับชายอย่างท่องแท้จากพวกเขา
ผมรู้ว่าความต้องการที่ไม่ได้รับการปลดปล่อยมันทรมานมากแค่ไหน
ผมอยากอธิบายให้เขาเข้าใจถึงเหตุผลที่ผมต้องปฏิเสธเขา แต่ก็ไม่รู้ว่าเขาจะยอมฟังรึเปล่า
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“แซท หนูต้าร์ ลงไปทานข้าวได้แล้วลูก อาหารพร้อมแล้ว”
เสียงเคาะประตูตามมาด้วยเสียงของคุณป้าเรียกให้ผมหันไปมอง ผมยิ้มก่อนก้าวลงจากเตียงเดินตรงไปเปิดประตู ท่านยิ้มกว้างทันทีที่เห็นหน้าผม
“ลงไปทานข้าวกัน”
“ครับ”
ผมพยักหน้าตอบรับ หันไปมองข้างหลัง พี่แซทยังไม่ออกมา
“แซทล่ะ”
คุณป้าถามหาลูกชายท่าน
ผมยิ้มเจื่อน ไม่รู้จะตอบท่านอย่างไรดี
“เดี๋ยวผมไปตามให้ครับ พี่แซทเข้าห้องน้ำอยู่”
“จ๊ะ งั้นป้าลงไปรอที่ห้องอาหารนะ”
“ครับ”
พอคุณป้าเดินลงบันไดไป ผมก็ปิดประตูเดินกลับเข้าห้อง ผมมองไปที่ประตูห้องน้ำ มันยังปิดสนิท ไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมาให้ได้ยินเลย ผมเดินไปหยุดอยู่หน้าประตูก่อนตัดสินใจเคาะ
“พี่แซท คุณป้ามาตามไปทานข้าวครับ”
ไม่มีเสียงตอบรับ
“พี่แซท”
เขาคงโกรธผมมาก
“ถ้าอย่างนั้น ผมลงไปก่อนนะ พี่แซททำธุระเสร็จแล้วก็ตามลงไปนะฮะ”
บอกเสร็จผมก็เดินหน้าหงอยออกจากห้อง
ความผิดติดตัวผมอีกแล้ว ผมไม่ได้อยากทำให้เขาโกรธจริงๆนะ
ความเงียบโรยตัวเข้าปกคลุมตั้งแต่ผมย่างก้าวเข้ามานั่งในสปอร์ตคาร์คันหรูของเขา เจ้าของรถใบหน้าหล่อเหล่าชวนมองแต่ในยามนี้กลับดูปั้นปึงเย็นชาจนไม่น่าเข้าใกล้ ผมยังจำได้ถึงสายตาแข็งกร้าวดุดันที่โต๊ะอาหารได้ เมื่อร่างสูงปรากฏตัวหลังจากที่ผมลงมาก่อนได้สักพัก พอเริ่มทาน คุณป้ากับคุณลุงก็คอยถามสารทุกข์สุขดิบและเรื่องเรียนกับผม ผมก็ยิ้มตอบพวกท่าน แต่พอพวกท่านหันไปถามพี่แซทก็บังเกิดความเงียบและได้รับสายตาแบบนั้นแทนคำตอบ เล่นเอาผมหายใจไม่ทั่วท้องระหว่างทานข้าว ยังดีที่คุณป้าไม่ได้เซ้าซี้ลูกชายท่าน คงเพราะรู้นิสัยดี ส่วนคุณลุงเองก็ไม่ได้แสดงอาการไม่พอใจ ท่านดูจะรักพี่แซทมาก แม้ว่าพี่แซทจะเป็นแค่ลูกเลี้ยงและท่านก็เป็นแค่พ่อเลี้ยง ผมทราบมาว่าพี่แซทยังใช้นามสกุลพ่อแท้ๆของเขาอยู่ แต่จากที่ผมสัมผัสได้ คุณลุงวางใจให้คนสนิทอย่างอังเดรกับอะดอนิสคอยรับใช้พี่แซทและยังให้เรียกว่าบอส เหมือนท่านต้องการให้เกียรติและมอบอำนาจส่วนนึงให้พี่แซทปกครอง ผมว่าพี่แซทก็น่าจะรู้ถึงจุดประสงค์ของท่าน แต่ผมไม่รู้ว่าเขาพอใจกับสิ่งที่ได้รับมั้ย
ผมหันไปมองหน้าเขาเมื่อรถติดไฟแดง อยากรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ จะหายโกรธผมรึยัง ผมไม่สบายใจเลยที่เขานิ่งเงียบไป รถเคลื่อนตัวเมื่อสัญญาณไฟเปลี่ยนสี ผมถอนหายใจหันหน้ากลับมามองกระจกฝั่งตัวเอง ปล่อยความคิดวุ่นวายในหัวไปกับแสงไฟและวิวทิวทัศน์ข้างทาง ไว้ถึงคอนโดฯผมจะอธิบายเหตุผลให้เขาฟัง
ผมปลดเข็มขัดฯเมื่อรถจอด หันไปมองพี่แซทก็เห็นว่าเขาลงจากรถไปแล้ว ผมหยิบหนังสือกับชีทใส่กระเป๋าแล้วสะพานบ่าก่อนหันไปเปิดประตู พอผมผลักประตูปิด เสียงล็อครถและไฟสัญญาณจากรีโมทควมคุบก็ดังตามมา ผมรีบเดินเร็วตามพี่แซทเข้าไปในตึก
“พี่ครับ รอผมด้วย”
ผมร้องบอกพลางเร่งจังหวะการเดินให้เร็วขึ้นเพื่อจะไปให้ทันเขา จนเข้ามาในลิฟต์ที่มีหลายคนโดยสารไปด้วย ผมพยายามขอทางจนได้ไปยืนใกล้พี่แซทที่เอนหลังพิงผนังไม่สนใจคนรอบข้างรวมทั้งผมด้วย ผมก้มหน้างุดรอให้ลิฟต์เคลื่อนมาถึงชั้นที่พัก พอคนออกไปจนหมดเหลือแค่ผมกับเขา ผมถึงได้เงยหน้าขึ้น ประตูลิฟต์เลื่อนเปิดเมื่อมาถึงที่หมาย พี่แซทเดินออกไปก่อน ผมเดินตามเขา มองแผ่นหลังกว้างด้วยความรู้สึกเหนื่อยใจ
“พี่ครับ ผมอยากอธิบาย”
ผมบอกพลางจับมือเขาไว้เมื่อเดินเข้ามาในห้อง
“ที่ผมบอกว่ายังไม่พร้อมเพราะผม…”
เขาสะบัดมือออก หยุดคำพูดที่ผมต้องการจะอธิบาย เขาหันหลังเดินไปโดยไม่ได้สบตาผมด้วยซ้ำ ผมระบายลมหายใจยาว เดินตามไป มาถึงห้องนั่งเล่นก็เห็นพี่ควินกำลังนั่งจัดการอยู่แบบแปลนบ้านของเขา คงเป็นโปรเจคที่ต้องทำส่งอาจารย์
“พี่ควินทานข้าวรึยังฮะ”
ผมถาม มองมือใหญ่จับดินสอEEขีดเขียนวาดเป็นแบบโคร่งร่างบนกระดาษสีขาวด้วยความชำนาญ
“อืม”
เขาตอบโดยไม่หันมามองผม
“สู้ๆนะฮะ”
ผมยิ้มบอก เดินไปยังห้องตัวเอง
“เฮ้อ…”
พอมาถึงเตียงผมก็ทิ้งตัวลงนอนคว่ำหน้าถอนหายใจยาว
คนนึงก็โกรธผมอยู่ ส่วนอีกคนก็ยุ่งอยู่กับงาน ผมควรดีใจใช่มั้ยที่ไม่มีพวกเขามาคอยวนเวียนใกล้ๆ
สามทุ่ม ผมออกมาหาน้ำดื่มในครัว หลังจากที่อาบน้ำและอ่านหนังสือไปสองรอบ ไม่เห็นพี่ควินอยู่ในห้องนั่งเล่นแล้ว เขาคงเข้านอนไปแล้วไม่ก็ยังทำงานต่อในห้องตัวเอง ดื่มน้ำเสร็จผมก็เดินมานั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่น หยิบรีโมทบนโต๊ะกดเปิดทีวี ผมนั่งดู
รายการได้สักพักก็เห็นพี่แซทเดินผ่านไป ผมมองตาม เขาเข้าห้องครัวเปิดตู้เย็นหยิบเบียร์กระป๋องออกมา ผมลุกขึ้นเมื่อเขาปิดตู้เย็นแล้วเดินมา
“พี่แซท ขอคุยด้วยได้มั้ยฮะ”
ผมเดินไปดักหน้าเขาไว้แต่เขาเบี่ยงตัวหลบเดินผ่านผมไป
จะโกรธไปถึงเมื่อไหร?
ผมตัดสินใจวิ่งไปดักหน้าเขาไว้อีก คราวนี้ผมกางแขนออกทั้งสองข้างบอกให้เขารู้ว่าผมไม่ยอมให้เขาเดินหนีผมไปง่ายๆ
“ผมขอร้อง ช่วยฟังผมอธิบายก่อนได้มั้ย”
เสียงเปิดฝากระป๋องเบียร์ดังขึ้นแทนคำตอบ เขายกมันขึ้นดื่ม การกระทำของเขาบอกชัดว่าเขาไม่อยากฟังคำอธิบายจากผม
ก็ได้ ในเมื่อเขาไม่อยากฟัง ผมก็ไม่เซ้าซี้
ผมสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ก่อนตัดสินใจพูดในสิ่งที่คิดไตร่ตรองมาอย่างดีแล้ว
“หลังสอบเสร็จ ผมพร้อม พี่อยากทำอะไรก็ตามแต่ใจ ผมจะไม่ขัดขืน ไม่ต่อรอง ผมยอมทุกอย่างแล้วแต่พี่ต้องการ ตกลงมั้ยครับ”
ผมมองสบสายตาคมนิ่ง รอฟังคำตอบ
“ตกลง”
ผมหันขวับไปมองข้างหลังกับเสียงตอบรับ พี่ควินยืนพิงไหล่กับผนังมองมาที่ผมด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์ ริมฝีปากหยักลึกกระตุกยิ้ม เขาเดินเข้ามาใกล้ ในขณะที่ผมยังยืนอึ้งอยู่
“พี่อยากทำอะไรก็ตามแต่ใจ”
“ผมจะไม่ขัดขืน ไม่ต่อรอง ผมยอมทุกอย่าง”
ผมสะดุ้งกับน้ำเสียงและประโยคที่ก็อบคำพูดผมมาทั้งดุ้น ประโยคแรกพี่แซทพูด ส่วนประโยคหลังพี่ควินพูด ลมหายใจอุ่นๆของพวกเขาริดรดอยู่ข้างแก้มกับซอกคอผม
“กูจะรอ/กูจะรอ”
แล้วผมก็ต้องขนลุกเมื่อพวกเขาพูดขึ้นมาพร้อมกัน
ผมย่นคอก้มหน้างุด รู้สึกเหมือนตัวเองตัวหดลงเรื่อยๆเพราะถูกความสูงใหญ่ของพวกเขาข่ม
เสียงปิดประตูดังติดต่อกันบอกให้รู้ว่าพวกเขาแยกย้ายกันเข้าห้องไปแล้ว ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้น ยกมือขึ้นตีหน้าผากตัวเองแรงๆทีนึงกับความโง่เขลาของตัวเองที่ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของพวกเขา
ไม่น่าเลย ผมไม่น่าพูดไปแบบนั้นเลย หลังสอบเสร็จงั้นเหรอ บ้าชะมัด! ผมถอนคำพูดไม่ทันแล้วใช่มั้ย?
---------------------------------------------------------------------------------------------
เห็นหลายคนอารมณ์ค้างกันเลยแวบมาอัพให้อ่าน
ไม่ค้างกันแล้วเนอะ
หลังจากตอนนี้คนแต่งจะกลับมาอัพอีกทีก็สิ้นเดือนหน้าเลยนะคะ (หลังสอบเสร็จ)
ยังไงก็ช่วยรอด้วยนะคะ
อ่านคอมเมนต์แล้วเห็นมีคนหลงเข้ามาอ่านเพิ่มด้วย
ขอบคุณมานะคะที่แวะเวียนเข้ามาติดตามกัน และต้องขอโทษด้วยที่ไม่สะดวกอัพช่วงนี้
ยังไงสิ้นเดือนหน้าคนแต่งจะกลับมาอัพอย่างเต็มตัวค่ะ นั่งยัน นอนยัน ยืนยัน
ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์ การติดตามและกำลังใจที่ส่งมาให้นะคะ ขอบคุณมากๆ
ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ รักคนอ่านเสมอ
New-Y Holic
17/9/2555
หัวข้อ: HEARTBREAKER P.I [ UP! : SPECIAL : Tar’s birthday ] 1/3/59 : P.151 (อ่าน 1308912 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก