Heartbreaker : 22
คุณเคยอยากหยุดเวลาไว้บ้างมั้ย? เคยอยากให้ช่วงเวลาแห่งความสุขอยู่กับคุณไปนานๆบ้างหรือเปล่า? ผมมีความปรารถนาทั้งสองอย่าง ความสุขของผมมักผ่านไปเร็วเสมอ เมื่อวานผมยังได้นอนคุยกับพี่ชาย ได้เล่นเกมด้วยกัน แต่วันนี้พี่ไม่ได้อยู่กับผมแล้ว เขาถูกผู้คุมของเขาพากลับไปตั้งแต่เช้า ผมได้แต่มองพี่ชายตาละห้อย ได้แค่บอกให้เขาดูแลตัวเองดีดี จับมือและกอดเขาแน่นๆครั้งนึงก่อนเขาจะไป ถึงแม้ว่าเราจะโทรหากันได้แล้วก็ตาม แต่ผมก็คิดว่าเราพี่น้องยังอยู่ห่างไกลกันอยู่ดี ผมรู้ว่าตัวเองยังทำตัวเหมือนเด็กไม่รู้จักโต ผมค่อนข้างติดพี่มาตั้งแต่เด็กแล้ว ยิ่งเสียพ่อกับแม่ไปที่พึ่งหนึ่งเดียวของผมก็คือพี่ชาย ผมเลยยิ่งติดเขามาก จะบอกว่าผมเป็นพวกลูกแหง่ขาดความอบอุ่นก็คงใช่
หนังสือเรียนกองพะเนินอยู่บนโต๊ะทำให้ผมรู้สึกขยาด พรุ่งนี้จะสอบแล้วแต่ผมยังจัดการกับความรู้สึกวูบโหวงในใจไม่ได้เลย ผมควรจะมีสติและตั้งสมาธิให้อยู่กับการสอบ ทั้งๆที่รู้ตัวแต่ก็ทำไม่ได้
“เฮ้อ…”
วันๆนึงผมถอนหายใจไปกี่ครั้งกันนะ?
ครืน…ครืน…
ผมเอี่ยวตัวหยิบโทรศัพท์ที่กำลังสั่นอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง ยิ้มที่ได้เห็นชื่อคนโทรเข้า อย่างน้อยผมก็ยังมีเพื่อนสนิทที่สามารถแบ่งเบาความทุกข์ของผมได้
“ว่าไงเฟียซ”
ผมส่งเสียงทักทายเพื่อน
“เออ พรุ่งนี้สอบ”
เสียงนิ่งๆตอบกลับมา
“รู้แล้วน่า”
ผมยู่ปาก จะโทรมาย้ำเรื่องนี้ทำไม
“อ่านที่กูช็อตโน้ตให้ก็พอ ไม่ต้องไปเครียด กูรู้ว่ามึงทำได้”
ผมยิ้มกับถอยคำให้กำลังใจของเฟียซ
“อืม ขอบคุณนะ”
“เจอกันพรุ่งนี้”
“แค่นี้เหรอ”
ยังไม่อยากวางเลย อยากคุยต่อนานๆ
“ทำไม เป็นอะไร พวกมันทำอะไรมึง”
ปลายสายเสียงเข้มขึ้น ผมหัวเราะ
“เปล่าหรอก ไม่มีอะไร”
“ให้มันจริงเหอะ”
เฟียซว่าเสียงสูง
“อยากกินวิปครีม”
ผมพูดเปลี่ยนเรื่อง
“เออ เดี๋ยวพรุ่งนี้เลี้ยง”
“เพื่อนใครหว่า น่ารักที่สุด”
ผมยิ้มกว้างกับความใจดีของเพื่อน
“เฮ้ย มีสายซ้อน เจ้านายกูโทรมา แค่นี้นะ”
ผมมองโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายไปแล้วก่อนวางไว้ที่เดิม พอได้คุยกับเฟียซแล้ว อารมณ์ค่อยดีขึ้นมาหน่อย
ผมเดินออกจากห้องเพราะรู้สึกหิวน้ำ ระหว่างทางเหลือบไปเห็นพี่ควินกำลังนั่งจ้องแบบแปลนของเขาอยู่ในห้องนั่งเล่น ท่าทางจะเครียดน่าดู เพราะคิ้วเข้มขมวดมุ่นจนแทบจะผูกเป็นโบว์ได้อยู่แล้ว ผมเดินผ่านเขาไป พอเข้ามาในครัวก็เปิดตู้เย็นหยิบขนมกับน้ำเปล่าออกมา ผมนั่งกินอยู่ในครัวได้สักพักพี่แซทก็เดินเข้ามาด้วยใบหน้าเรียบเฉย เขาเปิดตู้เย็นหยิบเครื่องดื่มชูกำลังออกมาดื่ม
“สอบกี่วัน”
ผมเงยหน้าจากกองขนม
“5วันเต็มครับ” ตอบพร้อมชูมือ
“ขับรถไปมอเองได้หรือเปล่า”
ผมเลิกคิ้วมองพี่แซท เขาจะให้ผมขับรถไปมหา’ลัยเองเหรอ?
“ตอบ” เสียงเข้มเร่งเอาคำตอบ
“ได้ครับ”
ผมมีใบขับขี่ แต่ไม่ค่อยได้ขับรถเท่าไหร่ ตอนอยู่ที่บ้านพี่เนสก็เป็นคนขับรถไปรับไปส่งผมตลอด น้อยครั้งที่ผมจะได้ขับรถเอง
“กุญแจอยู่บนโต๊ะทีวี”
บอกเสร็จก็เดินออกจากห้องครัวไป ทิ้งให้ผมนั่งเอ๋อคิดทวนคำพูดเขา
แปลก! พวกเขากล้าให้ผมไปมหา’ลัยเองคนเดียวได้ยังไง?
ผมส่ายหน้าแรงก่อนเก็บถุงขนมทิ้งถังขยะแล้วรีบเดินออกจากห้องครัว ตั้งใจว่าจะไปถามพี่แซทให้แน่ใจแต่พอเดินมาถึงห้องนั่งเล่นก็ได้กลิ่นบุหรี่ฉุน ผมหันไปมองเห็นพี่ควินยืนหันหลังให้ในมือถือโทรศัพท์แนบหูอยู่
“เออ! เร่งไรนักหนาวะ กูไม่เบี้ยวหรอกไอ้สัด!!”
ผมสะดุ้งเฮือกกับเสียงตวาดดัง นึกห่วงสวัสดิภาพหูของคนปลายสาย
“เดี๋ยว”
ผมหยุดชะงักขาที่กำลังจะก้าวเดิน หันไปมองคนเรียก พี่ควินทิ้งบุหรี่ไปแล้ว
“มีอะไรเหรอครับ”
ผมถาม มองใบหน้าหล่อเหล่าที่ติดจะเคร่งขรึมอย่างหวาดกลัวนิดๆ กลัวว่าเขาจะอารมณ์ค้างจากปลายสายแล้วพานมาลงที่ผม
“เงินหมดหรือยัง”
“ยังครับ”
เงินที่พวกเขาให้ผม ใช้ทั้งปียังไม่หมดเลย
“กูจะไปทำโปรเจคบ้านเพื่อน มึงอยู่คนเดียวได้มั้ย”
คนเดียว? หมายความว่าพี่แซทก็ไม่อยู่เหรอ
“ได้ครับ แล้วพี่แซท…”
“ไอ้แซทมันก็ติดโปรเจค”
พี่ควินพูดจบปุ๊บพี่แซทก็เดินสะพายกระเป๋าออกมาปั๊บ สีหน้าเขาดูหงุดหงิด
“พวกพี่จะกลับมาวันไหนครับ”
“ศุกร์/ศุกร์”
ผมพยักหน้ารับรู้ พวกเขาไปตั้ง5วัน กลับมาผมก็สอบวันสุดท้ายพอดี
“อย่าปิดโทรศัพท์ กูโทรหาแล้วมึงไม่รับ กลับมา โดน” พี่แซทสั่งแกมขู่
“สอบเสร็จแล้วรีบกลับคอนโดฯ อย่าไปเถลไถลที่ไหน ถ้ากูรู้ มึงจะเจ็บตัว” พี่ควินสั่งต่อยังไม่วายขู่สำทับ
สามัคคีพลัดกันข่มขู่ผมกันจริง
“ครับผม”
ผมพยักหน้าตอบรับ
“ไปส่งกู”
พี่แซทฉุดมือผมให้เดินตามเขาไปที่ประตู เขาก้มลงใส่รองเท้าผ้าใบพอเงยหน้าขึ้นมาก็คว้าคอผมเข้าไปใกล้ก่อนจะกระแทกจูบลงบนปากผมแล้วผละออกไป ผมยืนมึนงงอยู่ชั่วขณะกับกระทำที่รวดเร็วของเขา
“ขับรถดีดี”
เสียงทุ้มบอกชิดใบหน้าก่อนเปิดประตูห้องออกไป ผมยิ้ม ชะเง้อมองจนแผ่นหลังกว้างหายไปจากสายตาก็ปิดประตู พอหันหลังกำลังจะก้าวขาพี่ควินก็เดินหน้านิ่งตรงมา ในมือเขาหอบเอาแบบแปลนบ้านมาด้วย ส่วนบนบ่ามีกระเป๋าเป้สะพายอยู่
“เดินทางปลอดภัยนะครับ”
ผมยิ้มบอก พี่ควินพยักหน้ายื่นมือมาลูบแก้มผมก่อนถอยไปหยิบรองเท้าในชั้นวางมาใส่ ผมหันไปเปิดประตูให้เขา
“อย่าลืมกินข้าว”
“ครับ พี่ก็เหมือนกัน”
พี่ควินโน้มหน้าเข้ามาใกล้แตะหน้าผากเขากับหน้าผากผม เรามองตากันอยู่ครู่นึงเขาก็ผละออกแล้วยื่นมือมาบีบจมูกผมโยกไปมาก่อนเดินออกจากห้องไป ผมปิดประตู เดินยิ้มมานั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่น
เอาล่ะ 5 วันนี้ผมจะเป็นอิสระจากพวกเขา!
5วันที่ผมจะทำอะไรก็ได้! แต่…ผมมีสอบนี่นา เฮ้อ…
****************************************
“เย้! สอบเสร็จแล้วโว้ย! กูสอบเสร็จแล้ว! ไอ้เหี้ย! ดีใจอ่ะ กูดีใจ!!!”
เสียงร้องตะโกนของบอสดังก้องอยู่ใต้ตึกคณะ คนที่เดินผ่านไปผ่านมาไม่เว้นแม้กระทั่งอาจารย์ต่างหันมามองบอส ผมกับเฟียซพร้อมใจกันเดินหนีเพื่อน ตัวเล็กก็ด้วย บอสหันมายิ้มให้พวกผมแล้ววิ่งมากระโดดกอดคอ พวกเรากำลังจะไปโรงอาหารหลังจากสอบวิชาสุดท้ายเสร็จ
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าเวลา5วันจะผ่านไปเร็วขนาดนี้ ผมรู้สึกเหมือนตัวเองได้โยนก้อนหินขนาดใหญ่ลงทะเลหลังจากเดินออกจากห้องสอบ เทศกาลแห่งการสอบจบสิ้นลงแล้ว จากตอนแรกที่ผมคิดว่าได้เป็นอิสระจากพวกเขา ผู้คุมทั้งสองคนที่ติดโปรเจคจนต้องระเห็จไปอยู่บ้านเพื่อน 5วันที่ผมต้องขับรถมามหา’ลัยเอง และขับรถกลับคอนโดฯเอง ผมรู้สึกโล่งนะ มันเหมือนชีวิตผมเป็นของผมจริงๆ แต่สุดท้ายแล้วผมก็มารู้ว่าพวกเขาไม่ได้ให้อิสระผมอย่างที่คิด เพราะผมผิดสังเกตในวันที่2 ผมรู้สึกว่ามีคนสะกดรอยตาม และผมก็จับตัวได้ในที่สุด คนที่สะกดรอยตามผมคนนั้น ผมเค้นถามจนเขายอมรับว่าได้รับคำสั่งมาจากพี่ควินกับพี่แซทให้ติดตามผม ผมก็ตงิดใจอยู่แล้วว่ามันแปลกที่พวกเขายอมปล่อยให้ผมไปไหนมาไหนคนเดียวได้ยังไง ที่แท้เขาก็สั่งให้คนตามผมอยู่ดี พวกเขาไม่กล้าปล่อยให้ผมหลุดรอดสายตาหรอก แต่ก็ยังดีล่ะนะที่พวกเขาไม่ได้สั่งให้ลูกน้องมานอนเฝ้าผมหน้าห้อง
ตอนแรกผมคิดว่าจะให้พี่เนสมานอนด้วย แต่พี่เนสก็ติดสอบเหมือนกัน แถมเขายังถูกพี่ร็อคเกอร์หิ้วตามไปถ่ายแบบที่นิวยอร์กด้วยหลังจากสอบเสร็จ ผมโทรหาพี่ชายทุกวัน พี่เนสเองก็โทรหาผมถ้าเขาว่าง เรานัดเจอกันหลังจากที่เขาบินกลับมาจากนิวยอร์ก พี่ผมบอกว่าเขาจะเริ่มฝึกงานแล้ว พี่เนสเรียนศิลปกรรมฯ ถ้าพี่เนสเริ่มฝึกงานเขาคงไม่ค่อยมีเวลาให้ผม
“เฮ้อ…”
“เป็นอะไรต้าร์ ถอนหายใจทำไม เราสอบเสร็จแล้วนะ เราจะปิดเทอมแล้ว ต้องดีใจสิ ถอนหายใจทำไม” บอสหันมาถามพลางตบบ่าผม
“ไม่มีไรหรอก แค่คิดเรื่องพี่เนสจะฝึกงานแล้วน่ะ” ผมตอบเสียงอ่อย
“จริงเหรอ พี่เนสอยู่ปี3แล้วใช่ป่ะ”
“อืม…”
“ทำไม กลัวว่าพี่เนสฝึกงานแล้วเขาจะไม่มีเวลาให้มึงใช่มั้ย เด็กวะ”
เฟียซว่า ผมหันไปขึงตาดุใส่เขาที่รู้ดีเกินเหตุ
“แค่ฝึกงาน คงไม่ยุ่งมากหรอก ฝึกงานก็มีเวลาพักเหมือนพนักงานทั่วไปนั้นแหละ ฝึกแค่สองสามเดือนเอง” ตัวเล็กบอก ยิ้มให้กำลังใจผม
“อย่าคิดมาก ไปหาของอร่อยๆกระแทกปากดีกว่า”
บอสกอดคอผมเดินนำ ทิ้งให้เฟียซกับตัวเล็กเดินรั้งท้าย มาถึงโรงอาหารเราก็แยกย้ายกันไปหาของกิน ผมสั่งผัดไทมา เห็นเฟียซยืนอยู่หน้าร้านก๋วยเตี๋ยวส่วนตัวเล็กนั่งรอที่โต๊ะจองที่ไว้ให้อยู่ ผมเดินเข้าไปนั่ง
“ตัวเล็กกินไรอ่ะ” ผมถามเพื่อน มือก็ควานหาเหรียญในกระเป๋าจะเอาไปซื้อน้ำ
“ข้าวหมูแดง สั่งบอสไปแล้ว”
“กินน้ำอะไร เดี๋ยวต้าร์ไปซื้อให้”
“ไม่ต้องไป ไอ้เฟียซมันหิ้วมาแล้ว”
ตัวเล็กบอกพลางชี้ให้ผมหันไปดู เฟียซเดินถือกระติกน้ำขนาดกลางมามืออีกข้างถือถ้วยก๋วยเตี๋ยว
“เป็ปซี่เต็มที่กับชีวิต”
เฟียซว่าพลางวางกระติกน้ำไว้ตรงกลางโต๊ะ นั่งลงข้างๆผม ผมเบ้ปาก
“อยากกินวิปครีม” ผมหันไปบอกเฟียซ
“กูซื้อให้มึงกินมา4วันแล้วไม่เบื่อเหรอ อย่าเรื่องมาก”
ผมหน้ามุ่ยที่โดนเฟียซดุ แต่ก็ยื่นมือไปจับหลอดดูดเป็ปซี่ลงคอไปหลายอึก
“มาแล้วๆ เอาไปข้าวหมูแดงของมึง”
บอสนั่งลงข้างๆตัวเล็ก วางจานข้าวกระแทกลงตรงหน้าจนตัวเล็กขึงตาดุใส่ แต่บอสก็แลบลิ้นแล้วหันมาสนใจบะหมี่เกี๊ยวของตัวเอง
“มึงซื้อน้ำมาเหรอ ดีดี กูจะได้ไม่ต้องไปซื้อ”
“เออ แดกไป อย่าเรื่องมากเหมือนไอ้นี่”
เฟียซว่าพลางชี้มาที่ผม อะไร! ผมแค่อยากกินวิปครีมเฉยๆไม่ได้เรื่องมากสักหน่อย
“โอ้ย! มึงเหยียบตีนกูทำไมวะ”
เฟียซร้องเสียงหลงถามผมด้วยใบหน้าบูดเบี้ยว สงสัยคงจะเจ็บเท้า เพราะผมเหยียบไปแรงอยู่
“พอใจ มีอะไรมั้ย”
ผมฉีกยิ้มยักคิ้วให้เพื่อนอย่างกวนประสาท บอสกับตัวเล็กหัวเราะอย่างชอบใจ ผมหันมากินผัดไทต่อ แต่เฟียซไม่ยอมแพ้เหยียบเท้าผมกลับ เจ็บจนร้องไม่ออก
“เฟียซ”
ผมเค้นเสียงเรียกเพื่อนอย่างคาดโทษ แต่เจ้าตัวกลับแลบลิ้นปลิ้นตาใส่แถมยังคีบลูกชิ้นยัดใส่ปากผมอีกต่างหาก คราวนี้บอสกับตัวเล็กระเบิดเสียงหัวเราะดังกว่าเดิม ผมขึงตาดุใส่เฟียซก่อนจะตบหัวเฟียซจนผมกระเพื่อม เฟียซก็หันมาเอาคืนตบหัวผมกลับจนหน้าเกือบทิ่มใส่จานผัดไท เราสองคนเปิดศึกตบหัวกันไปมาท่ามกลางเสียงเชียร์ของบอสกับตัวเล็ก
“ลุก!”
เสียงเข้มๆแต่ฟังดูเยือกเย็นจนเสียวสันหลังพานให้เสียงหัวเราะดังเงียบกิรบทันที ผมหยุดการวิวาทกับเฟียซแล้วหันไปมองก็เห็นร่างสูงของพี่แซทในชุดเสื้อโปโลสีน้ำตาลมีตราสัญลักษณ์ของคณะบริหารฯกับกางเกงยีนยืนหน้านิ่งแผ่รังสีอำมหิตมาให้ผมและพ้องเพื่อนอยู่
เขามาตั้งแต่เมื่อไหร่?
“’งานเข้า”
ได้ยินเสียงบอสแว่วๆ บรรยากาศในโต๊ะและบริเวณโต๊ะข้างเคียงใกล้ๆก็พลอยเงียบกริบตามไปด้วย การมาของเขาทำให้บรรยากาศกร่อยไปเลย
“กูบอกให้ลุก”
“แต่ผมยัง…”
ไม่รอให้ผมพูดจบเขาก็เข้ามาดึงแขนผมฉุดให้ลุกขึ้น เฟียซเห็นท่าไม่ดีจะเข้ามาช่วยผมแต่ถูกพี่แซทผลักอกจนเซ
“เรื่องของผัวเมีย อย่าเสือก!”
พี่แซทตวาดใส่เฟียซแล้วลากผมออกมาจากโต๊ะ ผมหันไปมองเฟียซที่ยืนมองตามผมมาด้วยสายตาห่วงใย ผมพยักหน้าให้บอกผ่านสายตาให้เขารู้ว่าผมไม่เป็นไรไม่ต้องตามมา ผมถูกดึงแขนให้เดินตามเขามาจนถึงรถBMWที่มีพี่ควินยืนพิงกระโปรงรถรอยู่
“มีไร”
พี่ควินถามคู่หูของเขาที่ยังไม่ยอมปล่อยมือจากแขนผมสักที
“ถามเมียมึงดู!”
พี่แซทตะคอกใส่ผม ปล่อยมือออกจากแขนเดินไปเปิดประตูรถเข้าไปนั่งแล้วกระแทกประตูรถปิด ผมยิ้มเจื่อนให้พี่ควิน เขาเลิกคิ้วมองผมคล้ายจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น
“ผมกับเฟียซ เราแค่แกล้งกันเล่น ตบหัวกันนะฮะ ไม่มีอะไร”
ผมบอกเสียงอ่อยก้มหน้างุดไม่กล้าสบสายตาคม
“ขึ้นรถ”
ผมเงยหน้าขึ้น พี่ควินเดินไปเปิดประตูขึ้นไปนั่งในตำแหน่งคนขับแล้ว ผมรีบเดินไปเปิดประตูรถเข้าไปนั่งที่เบาะหลัง พอสายตาเหลือบไปเห็นกระเป๋าเดินทางหัวคิ้วก็ย่นอย่างสงสัย
“จะไปไหนกันเหรอฮะ”
ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา ผมลอบถอนหายใจ
“แล้วรถพี่แซทล่ะฮะจะทำยังไง จะจอดทิ้งไว้ที่นี่เหรอ”
คำถามที่2ก็ยังไม่มีใครตอบกลับมา ให้มันได้อย่างนี้สิ ก็ได้…ไม่พูดก็ไม่ต้องพูด ผมก็ไม่อยากพูดกับพวกเขาเหมือนกัน!
ที่นี่ที่ไหน? ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาด้วยความมึนงง เผลอหลับไปแป็ปเดียวไหงถึงมาโผล่อยู่ที่นี่ได้ ผมมองออกไปนอกหน้าต่างรถ ข้างนอกมืดแล้ว เห็นพี่แซทยืนหันหลังให้ควันบุหรี่ลอยฟุ้งออกมา ผมเปิดประตูออกไป มองไปทั่วบริเวณแล้วก็พบว่าที่นี้คือปั๊มน้ำมัน จุดพักรถขนาดใหญ่
“หิวมั้ย” พี่แซทหันมาถาม เขาทิ้งมวนบุหรี่แล้วเหยียบมัน
“ไม่ครับ” ผมส่ายหน้า “เราจะไปไหนกัน”
ผมถาม ตาก็กวาดมองไปทั่วบริเวณปั๊ม จนไปสะดุดตากับเด็กผู้ชายคนนึงที่เพิ่งเดินออกมาจากเซเว่น เสื้อที่เด็กคนนั้นใส่ทำให้คิ้วผมขมวดอย่างสงสัย ‘หัวหิน’ อย่าบอกนะว่าที่นี่คือ…
“หัวหิน”
จริงๆด้วย! นี่ผมหลับไปกี่ชั่วโมงเนี่ย! ยังไม่ทันที่ผมที่ผมจะได้ถามต่อ พี่ควินก็เดินเข้ามาพร้อมกับถุงเซเว่นถุงใหญ่ เขาหยิบขนมปังยื่นให้ผม แต่ผมส่ายหน้า
“ผมยังไม่หิวครับ เอ่อ…เรา…มาหัวหินทำไมเหรอครับ”
พอผมถามพวกเขาก็เงียบ พี่แซทเดินอ้อมหน้ารถมาเปิดประตูเข้ามานั่งในตำแหน่งคนขับ ส่วนพี่ควินก็เข้ามานั่งเบาะข้าง ท่าทีของพวกเขาทำให้ผมต้องรีบปิดประตูรถแล้วกลับมานั่งสงบนิ่ง
พามาหัวหินแบบนี้มีจุดประสงค์อะไร? หรือว่าว่าพวกเขาพาผมมาเที่ยวพักผ่อนเพราะว่าปิดเทอมแล้ว? ผมคงคิดเข้าข้างตัวเองเกินไป บางทีพวกเขาอาจมีธุระที่นี่เลยหิ้วผมมาด้วยก็ได้
รถเคลื่อนตัวออกจากปั๊ม ผมมองออกไปนอกกระจกรถเห็นแสงไฟและร้านค้าเต็มสองข้างทาง ผมมองจนเมื่อยคอก็กลับมาเอนหลังพิงเบาะหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าเป้มาเปิดดู มีสายโทรเข้า5สายกับข้อความอีก7ซึ่งเป็นของเฟียซทั้งหมด คงเป็นห่วงถึงได้ทั้งโทรทั้งส่งข้อความมา ผมยิ้มก่อนจัดการพิมพ์ข้อความตอบกลับไปว่า ‘ตอนนี้อยู่หัวหิน ไม่ต้องเป็นห่วง ถึงที่พักแล้วจะโทรกลับ’ เสร็จแล้วก็ส่งแล้วมาเล่นเกมแทน เล่นไปได้สักพักก็รู้สึกว่ารถขับขึ้นเนินสูง ผมพอสเกมไว้แล้วมองดูนอกรถก็ต้องเบิกตากว้างกับบรรยากาศข้างนอก ผมวางโทรศัพท์ไว้แล้วขยับไปนั่งติดประตูแนบหน้าติดกระจกมองต้นสนสูงใหญ่ที่ประดับไฟกระพริบหลากหลายสีเต็มสองข้างทาง ผมยิ้มมองอย่างเพลิดเพลินจนรถหยุดอยู่หน้ามุกของบ้านหลังใหญ่ที่ก่อสร้างด้วยไม้สักทั้งหลัง ผมเปิดประตูก้าวลงไปเหมือนคนละเมอ ยืนมองสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่ตรงหน้าด้วยความตื่นตาตื่นใจกับความสวยงาม บรรยากาศที่ล้อมรอบบ้านเต็มไปด้วยต้นไม้สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายธรรมชาติอย่างแท้จริง มีน้ำตกจำลองอยู่ในสวนหย่อมข้างๆบ้านด้วย ถ้าบอกว่าที่นี่คือรีสอร์ทผมก็เชื่อ เพราะทั้งตัวบ้านและสถานที่เอื้อต่อการต้อนรับนักท่องเที่ยวให้เดินทางมาพักผ่อนจริงๆ
“สวัสดีค่ะคุณคิรินทร์ ดิฉันให้เด็กจัดห้องพักไว้ให้เรียบร้อยแล้ว เชิญได้เลยค่ะ”
ผมหันไปมองคนพูด ผู้หญิงรูปร่างอวบหน้าตาดีในชุดสูทสีเทาเหมือนพนักงานในบริษัทยืนส่งยิ้มให้พี่ควินอยู่ พอเห็นว่าผมมอง เธอก็หันมายิ้มให้ ผมส่งยิ้มให้เธอพอดีกับที่ควินเข้ามาจับมือผมจูงให้เดินเข้าไปในบ้าน
“บ้านพี่ควินเหรอฮะ” ผมหันไปถามคนข้างตัว
“อืม”
“ดีจังเลยนะฮะ มีบ้านพักตากอากาศสวยๆ”
“ชอบเหรอ”
“ครับ ชอบมาก บ้านสวย บรรยากาศก็ดี”
ผมยิ้มตอบ เดินขึ้นบันไดไปตาก็มองไปรอบๆตัว
“ความสวยของจริงอยู่ข้างนอก ไปดูสิ”
ผมเลิกคิ้วมองไปตามทางที่พี่ควินชี้ให้ออกไปดู เขาเดินไปดึงเลื่อนมูลี่สีเดียวกับไม้สักให้เปิดออกก่อนจะเลื่อนประตูเปิด ผมยืนอึ้งกับภาพที่เห็นตรงหน้า ภาพท้องทะเลกว้างใหญ่ยาวสุดลูกหูลูกตาท่ามกลางบรรยากาศยามค่ำคืนปรากฎอยู่ด้านนอก ผมเดินออกไปดู ที่ที่ผมยืนเป็นระเบียงกว้างระดับความสูงจากตรงนี้ทำให้ผมมองเห็นวิวทิวทัศน์ได้รอบตัว เพิ่งรู้ตอนนี้เองว่าบ้านหลังนี้สร้างอยู่บนเขา!
สวย ทั้งทะเล ทั้งภูเขา เหมือนผมหลุดออกมาอยู่อีกโลกนึง
“ผมลงไปเล่นน้ำได้มั้ยฮะ”
ผมถามออกมาลอยๆ เดินไปเกาะราวระเบียงสูดเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าไปเต็มปอด อยู่บนนี้ยังรู้สึกได้ถึงกลิ่นของน้ำทะเลเลย
“ได้ พรุ่งนี้เช้าค่อยไป”
ผมหันไปมองคนพูด พี่แซทมายืนซ้อนอยู่ข้างหลังผมตั้งแต่เมื่อไหร่?
“เข้าห้อง”
พี่แซทว่าพลางโอบเอวผมพาเดินกลับเข้าไปในบ้าน ผมเหลียวกลับไปมองทะเลอีกครั้ง วางแผนไว้ในใจว่าพรุ่งนี้จะตื่นไปเล่นน้ำแต่เช้าเลย พอหันกลับมาผมก็เห็นพี่ควินกำลังเดินนำหน้าเราอยู่ เขาเดินไปทางปลีกซ้ายของบ้านและไปหยุดอยู่หน้าห้องๆนึงก่อนจะเปิดประตูเข้าไป แล้วห้องผมล่ะ?
“พี่แซท แล้วห้องผม…”
“นี่แหละห้องมึง”
เสียงนิ่งๆตอบสวนกลับมาพร้อมกับดุนหลังผมให้เดินเข้ามาในห้อง พอมองเห็นเตียงขนาดคิงไซส์และกระเป๋าเดินทางวางอยู่บนพื้นข้างๆเตียง ผมก็เบิกตากว้างก้าวถอยหลังอัตโนมัติ
“จะไปไหน”
เสียงทุ้มถามชิดอยู่ข้างหูลมหายใจร้อนๆทำเอาผมสะดุ้ง
“พี่ควิน เอ่อ…ให้ผมนอนห้องนี้เหรอฮะ”
ผมถาม หวังให้เขาตอบว่าไม่ใช่
“อืม นอนนี่แหละ กับพวกกู”
เหมือนได้ยินเสียงฟ้าผ่าดังเปรี้ยง ผมหน้าซีดกับคำตอบของเขา
“ทำไม หรือมึงลืมไปแล้วว่าเคยพูดอะไรไว้”
ผมเคยพูดอะไร? ผมก้มหน้างุดคิดทวนคำพูดเขา สักพักผมก็เบิกตากว้างอย่างตกใจ ใช่จริงๆด้วย! ผมจำได้แล้วล่ะว่าผมเคยพูดอะไรไว้! ผมเงยหน้าขึ้นอย่างเร็วแล้วก็เจอกับนัยน์ตาสีเฮเซลมองจ้องผมอยู่ เขาแสยะยิ้มร้าย หันหลังให้ผมเดินไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียงกว้าง ในขณะที่พี่แซทกำลังถอดเสื้ออยู่หน้าตู้เสื้อผ้า ผมเม้มปากแน่นยืนคว้างอยู่กลางห้อง ใจเต้นตุ้บๆกับท่าทางของพวกเขา
“เอ่อ…ผม…ผมอาบน้ำก่อนนะฮะ”
ผมบอกแล้วรีบเดินเข้าห้องน้ำล็อคประตูไว้อย่างเร็ว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“อาบเร็วๆ”
ผมสะดุ้งกับเสียงเคาะประตูและเสียงเข้มที่ร้องสั่งอยู่ข้างนอก ไม่เห็นต้องเร่งเลย ยังไงผมก็ไม่รอดอยู่แล้วคืนนี้ พวกเขาเอาบรรยากาศสวยๆมาล่อให้ผมติดกับชัดๆ!
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
อยากเพิ่งปาระเบิด โยนรองเท้า เขวี้ยงครกกับสากมาให้คนแต่งนะคะ
คืองี้ พอดีว่าแต่งเพลินไปหน่อยมันเลยเกิน
มานับหน้าอีกที ปาไป 10หน้าเวิร์ด
ปกติเนื้อหาในแต่ล่ะตอนคนแต่งจะกำหนดไม่ให้ 10หน้าเวิร์ดค่ะ ถ้าจะเกินมาจริงๆก็ไม่ให้เกิน 13หน้า
ตอนแรกตั้งใจจะยัดฉาก NC ต่อเลย แต่เผอิญว่าเนื้อหามันพอดี 10 หน้าแล้วเลยต้องยกยอดไปเป็นตอนหน้า
เพราะถ้ายัดใส่ต่อมันจะยาวมากกกก (เกิน13หน้า)
เลยต้องตัดให้ไปต่อตอนหน้า เข้าใจตามนี้เน้อ
อดใจรออีกนิดนะคะ
(นักอ่าน : ตรูรอมานานแล้ว
)
ตอนที่ทุกคนรอคอยมาพรุ่งนี้แน่ค่ะ!!! ขออภัยในความผิดพลาดด้วย
รักคนอ่านสุดตับ
หัวข้อ: HEARTBREAKER P.I [ UP! : SPECIAL : Tar’s birthday ] 1/3/59 : P.151 (อ่าน 1308787 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก