HEARTBREAKER
ตอนพิเศษ วันลอยกระทง
“บอส ไปลอยกระทงกัน”
“ลอยกระทงเหรอ อือ…ไปสิ แล้วจะไปลอยที่ไหนล่ะ”
“ที่มอเราไง”
“เออ ใช่ มอเราจัดงานทุกปีนีเนอะ ขอบใจต้าร์มากนะที่โทรมาชวน ต้าร์น่ารักที่สุดเลย รักวะ”
“อืม รักบอสเหมือนกัน”
“รักต้าร์มากกว่า”
เสียงอ้อนของบอสดังมาตามสาย ผมยิ้มพลางนึกถึงใบหน้าของตัวเล็ก ไม่รู้ว่าป่านนี้เตรียมการไปถึงไหนแล้ว เมื่อวานตัวเล็กแกล้งหาเรื่องทะเลาะกับบอสเพราะต้องการทำเซอร์ไพรซ์ในวันลอยกระทงซึ่งก็คือวันนี้ บอสซึ่งไม่รู้เรื่องนี้ก็เอาแต่โทรมาบ่นกับผม ทั้งด่าทั้งตัดพ้อตัวเล็กให้ผมฟัง ผมก็ได้แต่รับฟังทั้งที่ในใจกลั้นหัวเราะไว้เต็มที่ด้วยกลัวว่าจะหลุดความจริงออกมา เรื่องที่ตัวเล็กต้องการทำเซอร์ไพรซ์บอสมีผมคนเดียวที่รู้ ส่วนเฟียซ รายนั้นมัวแต่ยุ่งกับการจัดงานลอยกระทงของทางมหา’ลัยไม่มีเวลามาอยู่รวมกลุ่มกับพวกผม
“งั้นเจอกันหน้ามอ 1ทุ่มนะ ไปเดินดูซุ้มก่อน เห็นพวกปี2คณะเราทำกระทงขายกันนี่”
“โอเค ตกลงตามนี้”
“โอเค ไว้เจอกัน”
บอสตัดสายไปแล้ว แต่ผมยังยิ้มมองหน้าจอโทรศัพท์อยู่ อยากรู้ว่าถ้าบอสรู้ความจริงแล้วจะทำหน้ายังไง
“จะไปไหน”
เสียงเข้มดังอยู่ข้างหลัง ผมหันไปมองก็เห็นพี่แซทยืนล้วงกระเป๋ามองผมอยู่ นัยน์ตาคมหรี่ลงราวกับจะกดดันให้ผมรีบตอบ
“ผมโทรชวนบอสไปลอยกระทงที่มอน่ะฮะ”
ผมยิ้มตอบ เดินไปนั่งบนเก้าอี้หน้าตรงคอมฯ หยิบแก้วนมบนโต๊ะขึ้นดื่ม
“โทรชวนทำไม ผัวมันก็มี”
“แค่กๆๆ”
ผมสำลักกับคำพูดตรงแบบขวานผ่าซากของเขา ดีที่นมไม่พุ่งออกมา
“โง่”
เขาด่า แต่ก็เดินเข้ามาลูบหลังให้ผม ยื่นมือมาเช็ดปากที่เลอะนมออกให้
“พอดีว่าตัวเล็กอยากทำเซอร์ไพรซ์บอสน่ะครับ เลยวานให้ผมช่วย”
“ปัญญาอ่อน”
อ้าว…ไหงมาว่าผมอย่างนี้ล่ะ ผมทำอะไรผิด?
“กูไม่ได้ว่ามึง”
แล้วไป
“กี่โมง”
ผมเลิกคิ้วงงกับคำถามเขา แต่พอมองสบสายตาคมก็เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร
“นัดเจอกันที่มอ1ทุ่มฮะ”
เขาเงียบไป สักพักก็จับมือผมดึงให้ลุกขึ้นแล้วพาเดินออกนอกห้อง ได้ยินเสียงที่ควินคุยโทรศัพท์อยู่ในห้องนั่งเล่น
“ลิเวอร์พูลเก็บ3แต้มไอ้สัด อย่ามาเนียน หักเหี้ยไร อยากกินตีนกูมั้ย ไม่มีปัญญาจ่ายสดก็เอารถมึงมา เออ…เชลซีต่อลูกครึ่ง กูจะเอาวันนี้ ถ้าไม่ได้วันนี้อย่าหาว่ากูไม่เตือน”
ผมนั่งลงบนโซฟาข้างพี่ควินที่เพิ่งโยนโทรศัพท์ใส่หมอนอิง เขาหันมามองผมแล้วล้มตัวลงนอนบนตักโดยไม่ได้พูดอะไร
“มันไม่มีเงินสดจ่ายมึง”
พี่แซทยืนคุยกับพี่ควิน
“เออ มันกลัวพ่อรู้ แม่งอ่อนสัด เล่นบอลไม่เป็นยังโง่มาวัดกับกู”
พี่ควินตอบเสียงเรียบ เขาจับมือผมไปบีบคลึงเล่น
“แล้วรถมันรุ่นไหนวะ เฟอร์30”
“เออ มันเพิ่งถอยมาเมื่อวาน”
“หึ โง่เหี้ยๆ ไม่มีใครเตือนมันเหรอวะว่าอย่ามาเล่นบอลกับมึง”
“มี ไอ้พอลก็เตือนมัน แต่แม่งไม่ฟังเอง ช่วยไม่ได้ อยากโง่มาเล่นกับกู ได้คันนี้มากูจะขายคันเก่าให้ไอ้พอล”
“มันเพิ่งถอยปอร์เช่มาไม่ใช่เหรอวะ”
“ถอยมาได้3วันมันโทรมาบอกกูอยากขับเฟอร์”
“แล้วมันจะขายปอร์เช่”
“เออ เห็นบอกจะขาย”
“เปลี่ยนใจง่ายฉิบหาย”
“ช่างแม่ง”
พวกเขาหยุดคุยกัน พี่แซทมองหน้าผมแวบนึงก็เดินไป พี่ควินก็ดูจะสนใจอยู่กับมือผมที่เขาจับไว้อยู่ ผมยิ้มก่อนยื่นมืออีกข้างไปจับเส้นผมเขา สอดนิ้วเข้าไปกับเคล้าคลึงกับกลุ่มผมสีดำสนิท
“ไม่เคยเห็นพี่ทำสีผมเลย ไม่ชอบเหรอฮะ”
ผมถาม มองหน้าเขาอย่างขอคำตอบ
“ไม่ชอบ เหม็นสี”
ผมหัวเราะกับคำตอบแบบตรงๆง่ายๆของเขา
“ถามทำไม อยากให้ทำ”
“เปล่าฮะ ก็แค่ถามดู”
พอผมตอบเขาก็ยกแขนขึ้นมาโน้มคอผมลงจนหน้าผมใกล้กับหน้าเขาในระยะประชิด สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ เรามองตากันจนผมเริ่มรู้สึกสู้สายตาเขาไม่ไหว อยากจะผละห่างแต่เขาไม่ยอมจับล็อคท้ายทอยผมไว้ ริมฝีปากหยักลึกค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้ จนในที่สุดก็ทาบทับลงบนปากผม สัมผัสแผ่วเบาราวกับเขาจะถ่ายทอดความอ่อนโยนมาให้ทำให้ผมไม่คิดจะผละหนี แต่เลือกที่จะจูบตอบเขากลับไป พอผมตอบสนองเขาก็เพิ่มแรง บดจูบผมหนักหน่วงขึ้น มือหนาจับไหล่ผม เขาขยับลุกขึ้น แรงกดที่ไหล่ค่อยๆดันตัวผมเอนลงจนแผ่นหลังแนบติดกับความนุ่มของโซฟา เขาตามมาคร่อมผมไว้ และก่อนที่เขาจะปฏิบัติการขั้นต่อไป ผมก็รีบยกมือขึ้นดันอกกว้างเบรกเขาไว้ก่อน
“มึงยั่วกู”
ผมเบิกตาโตกับคำกล่าวหา ผมเนี่ยนะ ยั่วเขา? จะบ้าหรือไง! ผมไปยั่วเขาตอนไหน?
“จะเอามันบนโซฟา มึงเงี่ยนมากเหรอไง”
เสียงเรียบดังแทรกขึ้น ผมรีบอาศัยจังหวะนี้ผลักพี่ควินออกไปแล้วรีบลุกขึ้นยืนเดินห่างออกมาจากโซฟา
“มันยั่วกูก่อน”
พี่ควินตอบโดยไม่หันไปมองคนถาม นัยน์ตาคมจ้องผมเขม็ง
“ผมเปล่านะครับ”
ผมส่ายหน้าปฏิเสธ เห็นๆอยู่ว่าผมนั่งอยู่เฉยๆ เขานั่นแหละเริ่มก่อน แล้วมาโทษว่าผมไปยั่วเขาได้ยังไง
“บอกมันหรือยัง”
พี่แซทหันมาถาม ผมขมวดคิ้วที่จู่ๆเขาก็พูดเปลี่ยนเรื่อง
“อะไร”
พี่ควินหันไปถามพี่แซทแล้วหันมาจ้องผม ผมนิ่งอยู่ครู่นึงก็คิดออก
“เอ่อ…อ๋อ คือ ผมนัดกับบอสที่มอ1ทุ่มฮะ จะไปลอยกระทงกัน”
“ผัวมันก็มี มึงจะไปทำไม”
ให้ตาย พวกเขาสมกับเพื่อนรักกันจริงๆ พูดตรงแบบขวานผ่าซากราวกับก็อบปี้กันมา
“ตอบ”
เขาเร่ง ผมยิ้มเจื่อน
“ผมแค่ไปเป็นเพื่อนบอสเฉยๆฮะ ตัวเล็กเขาอยากทำเซอร์ไพรซ์บอสที่งาน พอบอสเจอกับตัวเล็กแล้วพวกเขาก็ไปลอยกระทงด้วยกัน ผมก็แค่ผู้ช่วยฮะ”
ผมอธิบายพลางลอบสังเกตปฏิกิริยาเขาไปด้วย
“ไม่ให้ไป”
คำสั่งราบเรียบออกจากปากพี่ควิน ผมหันไปมองพี่แซทอย่างขอความช่วยเหลือแต่เขากลับทำเมินไม่สนใจจนผมต้องเดินเข้าไปนั่งข้างๆพี่ควินเพื่อจะคุยกันให้รู้เรื่อง
“ให้ผมไปเถอะนะครับ รับปากตัวเล็กไว้แล้วว่าจะช่วย นะครับ ให้ผมไปนะ”
“เรื่องของมัน ไม่เกี่ยวกับมึง”
“แต่เขาเป็นเพื่อนผม ผมรับปากเขาไปแล้ว ไม่อยากเสียคำพูด”
“เพื่อนกับผัว มึงจะเลือกใคร”
“พี่ควินไม่มีเหตุผล ผมไม่คุยกับพี่แล้ว”
ผมว่าพร้อมกับลุกขึ้นเดินหนีพวกเขา ตั้งใจจะกลับเข้าห้อง แต่ถูกพี่แซทคว้ามือไว้ก่อน ผมพยายามสะบัดมือออกแต่เขาจับแน่นไม่ยอมปล่อย
“งอนอะไร”
“ผมไม่ได้งอน”
ผมตอบเสียงแข็ง
“พูดดีดี”
เสียงเข้มดุ ผมเม้มปากแน่น
“จะไปก็ไป”
ผมหันขวับไปมองคนที่นั่งบนโซฟา ยิ้มกว้างที่เขาเปลี่ยนใจยอมให้ผมไป
“ขอบคุณฮะ”
“แต่ต้องไปกับพวกกู”
พี่แซทก้มหน้ามาพูดใกล้ๆผม แสยะยิ้มอย่างที่ชอบทำ
“ไม่ได้ลอยกระทงมาหลายปีแล้ว ปีนี้เรามาลอยกระทงด้วยกันนะฮะ”
ผมสอดมือประสานกับมือพี่แซท หันไปยิ้มให้พี่ควิน พวกเขาเงียบ แต่ผมรู้คำตอบได้จากความเงียบนั้น
หวังว่าลอยกระทงปีนี้ จะสร้างความทรงจำดีดีให้ผมได้ระลึกถึง
เสียงเพลงลอยกระทงดังก้องมหา’ลัย ผมก้มดูนาฬิกาข้อมือ สอดส่ายสายตามองหาบอส ก่อนออกมาผมโทรหาตัวเล็กเรื่องนัดหมายแล้ว ตอนนี้1ทุ่มตรงพอดีอีกเดี๋ยวบอสคงมา บรรยากาศในงานคลาคล้ำไปด้วยฝูงชนทั้งนิสิตทั้งคนนอกที่เข้ามาร่วมงาน ดูจากจำนวนคนแล้วแต่ล่ะคณะที่จัดซุ้มตั้งบูธกันคงได้เงินเข้าคณะมากโขทีเดียว
“ร้อนเหรอฮะ”
ผมหันไปถามพี่แซท เหงื่อซึมขึ้นเต็มแผ่นหลังเขาผ่านเสื้อเชิ้ตสีขาว สีหน้าเขาดูหงุดหงิด คงเพราะเขาร้อน
“เข้าไปข้างในเถอะฮะ เดี๋ยวผมซื้อน้ำเย็นให้ดื่ม”
ผมบอกพลางดึงมือเขาเดินเข้าไปในมอ เหลียวไปมองอีกคนที่เดินตามหลังมา พี่ควินก็มีสีหน้าไม่ต่างกันนัก ผมมองหาซุ้มที่ขายน้ำ เจอซุ้มคณะตัวเอง ผมยิ้มก่อนรีบเดินตรงไป
“อ้าว น้องต้าร์”
เสียงทักทายจากรุ่นพี่ ผมยิ้มกว้าง
“สวัสดีครับ ผมนึกว่าคณะเราทำแค่กระทงขายอย่างเดียว”
“อาจารย์ให้ลงน้ำดื่มด้วยจ๊ะ นี่ก็ขายไปได้หลายแพ็คแล้ว”
“ผมเอาน้ำเปล่า2ขวดครับ ขอแบบเย็นๆเลยนะฮะ”
ผมบอก ล้วงเอาเงินในกระเป๋ากางเกง กำลังจะยื่นให้รุ่นพี่คนขาย แต่มือหนาดึงมือผมไว้ พอเงยหน้ามองก็เห็นพี่แซทชี้มือไปที่กระทงซึ่งตั้งวางเรียงอยู่บนโต๊ะ
“เอามาอันนึง คิดรวมกับน้ำ”
เขาบอกพร้อมยื่นเงินแบงก์พันให้พี่คนขาย
“แบงก์พันเลยเหรอ ไม่มีเงินทอนหรอก มีแบงก์ย่อยมั้ย กระทง30 น้ำ2ขวด20 รวมกันแค่50บาทเอง”
พี่เขาบอกแล้วหันมามองหน้าผม
“ผมมีฮะ พี่แซท เอาของผมก็ได้”
ผมบอกเขา ยื่นแบงก์ร้อยให้พี่คนขายไป รอสักพัก ผมก็ได้รับเงินทอนพร้อมถุงน้ำดื่มกับกระทงมา พี่แซทดูจะหงุดหงิดมากขึ้นไปอีก เขาเดินไปโดยไม่รอผม
“ไหนเพื่อนมึง”
พี่ควินถาม เขาหยิบขวดน้ำไปเปิดแล้วกระดกเข้าปากดื่มจนพร่องไปครึ่งขวด
“อีกเดี๋ยวคงมาถึงแล้วครับ”
“บอกให้มันรีบมา กูไม่ได้มีเวลามารอมันทั้งคืน”
พอพี่ควินพูดจบ เสียงโทรศัพท์ผมก็ดัง หยิบมาดูก็เห็นว่าบอสโทรมา
“ฮัลโหลบอส”
“ถึงแล้ว ต้าร์อยู่ไหน”
“ถึงแล้วเหมือนกัน ตอนนี้อยู่หน้าซุ้มคณะเรา รีบเดินมาเลย”
“โอเค เจอกัน”
บอสตัดสายไป ผมรีบต่อสายหาตัวเล็ก รอไม่นานฝ่ายนั้นก็รับสาย
“ต้าร์ ว่าไง มันไปถึงยัง”
“ถึงแล้ว ตัวเล็กอยู่ไหน”
“อยู่ใต้ตึกคณะ ต้าร์พามันไปที่สระเลย เดี๋ยวเราตามไป โอเคนะ”
ผมยิ้มกับน้ำเสียงร้อนรนของอีกฝ่าย จะทำเซอร์ไพรซ์เขาแท้ๆแต่กลับตื่นเต้นซะเอง
“พี่แซทเดินไปไหนแล้ว”
ผมว่าพลางมองหา
“ช่างหัวมัน”
พี่ควินตอบอย่างไม่ใส่ใจ เขากระดกน้ำดื่มอีกจนหมดขวดแล้วส่งให้ผม
“ต้าร์!”
ผมหันไปตามเสียงเรียก บอสวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา ผมหัวเราะ เดินเข้าไปลูบหลังเพื่อน
“ไม่เห็นต้องรีบเลย”
“ก็กลัวต้าร์รอนาน ซื้อกระทงแล้วเหรอ”
“อืม แต่ของบอสไม่ต้องซื้อหรอก มีคนทำไว้ให้แล้ว ป่ะ ไปที่สระกัน”
ผมว่าพลางดุนหลังบอสที่ทำหน้างงกับคำพูดผม หันไปส่งสายตาให้พี่ควิน ซึ่งเขาก็ทำหน้าหงุดหงิดแต่ก็ยอมเดินตามมา พอมาถึงสระน้ำที่ใช้เป็นสถานที่ลอยกระทง มีกลุ่มคนจำนวนมากยืนอยู่รอบๆสระ ในสระก็มีกระทงลอยอยู่เต็มไปหมด
“เดี๋ยวก่อนนะ เมื่อกี้ ต้าร์พูดว่าไงนะ พูดใหม่อีกทีสิ”
บอสถาม หน้านิ่วคิ้วขมวด ผมได้แต่ยิ้มไม่ยอมตอบ มองไปรอบๆสระ มองหาตัวเล็ก เจอเจ้าตัวโบกมือให้มาจากอีกฝั่ง ตัวเล็กทำสัญญาณมือให้ผมปิดตาบอส ผมพยักหน้ารับรู้แล้วหันมาเอามือปิดตาบอสไว้จนเจ้าตัวสะดุ้งร้องโวยวาย
“ทำอะไรต้าร์ ปิดตาทำไม”
“เอาน่า แป็ปเดียว อยู่นิ่งๆ”
“เล่นอะไรเนี่ย จะแกล้งเหรอ”
“เปล่า ไม่ได้แกล้ง”
ผมหันไปยิ้มให้ตัวเล็กที่ค่อยๆเดินย่องเขามาหยุดอยู่ข้างหลังบอส ในมือถือกระทงขนาดกลางดูน่ารัก แต่ที่สะดุดตาคือธงสีขาวรูปหัวใจปักไว้ในกระทง เสี่ยวชะมัดเลยเพื่อนผม
“บอส หลับตาก่อนนะ ต้าร์จะเอามือออก แต่บอสอย่าเพิ่งลืมตานะ”
“เออๆ จะทำอะไรก็รีบๆทำ”
บอสว่าเสียงสะบัดคล้ายจะรำคาญ ผมยิ้มก่อนค่อยๆปล่อยมือแล้วรีบคว้ามือพี่ควินที่ยืนหน้านิ่งอยู่ข้างๆให้รีบเดินออกมา ปล่อยให้คู่รักเขาสวีทกันไป หมดหน้าที่ผู้ช่วยแล้ว
“ตามหาพี่แซทกันเถอะครับ จะได้ไปลอยกระทงกัน”
ผมหันไปบอกพี่ควิน
“อ้าว พี่แซทมาพอดีเลย ผมกำลังจะไปตาม”
ผมยิ้มบอกพี่แซทที่เดินหน้านิ่งเข้ามาหา
“นี่น้ำครับ”
ผมยื่นขวดน้ำให้ เขารับไปเปิดดื่ม แถมยังเทน้ำราดหน้าตัวเองด้วย สงสัยจะร้อนมาก
“ไปซื้อกระทงกันฮะ”
“จะซื้อมาอีกทำไม”
พี่แซทว่า เขาฉวยกระทงจากมือผมไป
“ผมซื้อมาแค่กระทงเดียวเอง ของพวกพี่ยังไม่ได้ซื้อเลย”
“กระทงเดียวก็พอ”
ผมมองหน้าพี่ควิน ขมวดคิ้วมุ่น ไม่เข้าใจคำพูดเขา
“ทำไม ลอยกระทงเดียวกับพวกกูไม่ได้เหรอ”
คำพูดพี่แซทไขข้อสงสัยผมให้กระจ่าง ผมยิ้ม มองหน้าพวกเขา
“ได้ครับ แค่กระทงเดียวก็พอเนอะ ไปลอยกันเถอะฮะ”
ผมว่าแล้วเดินนำพวกเขาไปที่สระน้ำหลังมอ ส่วนมากคนจะนิยมลอยกันที่สระใหญ่มากกว่า แต่สระหลังมอก็มีคนมาลอยเหมือนกัน จากที่มองดู คาดว่ากระทงในสระคงมีไม่ถึง10กระทง คงเพราะสระหลังมอมันมืดด้วย เลยไม่ค่อยมีคนเดินมาลอยกันที่นี้มากนัก ผมเดินเข้าไปนั่งยองๆที่ริมสระ กวักมือเรียกพวกเขา
“ตรงนี้ฮะ”
พอพวกเขานั่งลงข้างๆ ผมก็หันไปมองหน้าพวกเขาสลับกันไปมา
“มีไฟแชคมั้ยฮะ”
พี่แซทส่งให้ผมราวกับรู้อยู่แล้วว่าผมต้องขอ แหงล่ะ พวกเขาสูบบุหรี่นี่นา ก็ต้องพกไฟแชคเป็นเรื่องธรรมดา ผมรับมาจุดไฟธูปกับเทียนในกระทง
“อย่าลืมอธิษฐานก่อนลอยนะฮะ”
ผมบอก พี่แซทส่งกระทงมาให้ ผมรับมาถือไว้ มองพวกเขาอย่างงุนงง
“ไม่ลอยเหรอฮะ”
“ให้มึงลอย”
พี่แซทว่า ผมยิ้มกว้าง ยกกระทงขึ้นสูงหลับตาอธิษฐานพร้อมขอขมาพระแม่คงคาก่อนจะหย่อนกระทงลงสระ พี่แซทกับพี่ควินช่วยกันวักน้ำดันให้กระทงค่อยๆลอยออกไป ผมยิ้ม มองดูกระทงที่ส่องแสงสว่างลอยออกไปจนถึงกลางสระ
“อธิษฐานอะไร”
ผมหันไปมองคนถาม พี่ควินจ้องผมเขม็ง ผมส่ายหน้า เรื่องอะไรจะบอกล่ะ คำอธิษฐานต้องเก็บเป็นความลับ
“ตอบ”
เขากดดัน แต่ผมส่ายหน้าอีกรอบ ไม่ยอมบอก พี่ควินโน้มหน้าเข้ามาใกล้จนหน้าผากแนบติดกับหน้าผากผม เสียงเข้มถามขึ้นมาอีก
“จะบอกมั้ย”
“ไม่บอก”
ผมสวนกลับทันที พี่ควินแสยะยิ้ม เขาเลื่อนหน้าขึ้นไปกระซิบที่ข้างหู
“กูจะถามมึงอีกครั้ง ตอนอยู่บนเตียง”
เขาผละออกห่าง ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปก่อน ทิ้งให้ผมนั่งอึ้งกับคำพูดเขา พี่แซทดึงแขนให้ผมลุกขึ้นเดินตามเขาไป ผมได้แต่เดินคอตกไปตลอดทาง จนเสียงโห่ร้องดังขึ้นเรียกความสนใจ ผมถึงได้เงยหน้ามอง
“มาเฟียมหา’ลัยมาแล้วเว้ย เฮ้ย! ลุกๆๆ เคลียร์พื้นที่”
ผู้ชายนึงในกลุ่มพูดขึ้น เขาไล่เพื่อนที่นั่งล้อมวงอยู่ที่พื้นออกไป ผมมองไปรอบๆถึงได้รู้ว่าที่นี่เป็นตึกของคณะศิลปกรรมฯ
“นั่งเลยครับคุณเพื่อน เดี๋ยวพิซซ่าถาดใหญ่ก็มาส่ง ไปลอยกระทงกันแล้วใช่มั้ย ถ้ายัง เชิญทางนู้น สระน้ำเป่าลมของพวกกูพร้อมให้บริการ”
ผมมองตามมือที่ชี้บอกทาง เห็นสระที่เขาว่าตั้งอยู่ทางซ้ายมือติดกับเสา มีกระทงลอยอยู่ในนั้น ผมยิ้ม น่ารักดี คิดได้ไงเนี่ย เอากระทงมาลอยในสระเป่าลม แถมยังเป็นสระของเล่นเด็กด้วย
“นั่นไง ตายยากฉิบหาย พิซซ่ามาส่งแล้วเว้ย”
ผมมองตามคนพูดที่เดินไปรับพิซซ่า หันมาอีกทีก็เห็นพี่ควินลงไปนั่งบนพื้นแล้ว พี่แซทจับมือผมพาเดินไปนั่งข้างๆพี่ควิน หลายคนในกลุ่มที่นั่งกันอยู่หันมามอง ผมยิ้มให้พวกเขาอย่างเป็นมิตร พวกเขาก็ยิ้มให้ผม แต่พอพี่แซทถอดเสื้อออกแล้วเขวี้ยงใส่ พวกเขาก็พร้อมใจกันลุกฮือขึ้น
“กับเพื่อนกับฝูงยังหวงนะมึง”
“ไอ้เหี้ยแซท เหงื่อมึงกระเด็นใส่หน้ากู”
“หุบปากแล้วไปเปิดทีวี บอลเตะแล้วไอ้สัด”
พี่แซทว่าเสียงเรียบ ผมงงที่เขาสั่งให้เพื่อนไปเปิดทีวี มองไปรอบๆก็ไม่เห็นว่าจะมีทีวีสักเครื่องเลย แต่สักพักผมก็เข้าใจว่าทีวีที่ว่านั้นอยู่ที่ไหน มันอยู่ที่ท้ายรถสปอร์ตซึ่งจอดขวางอยู่ใต้ตึก ที่ตอนแรกผมไม่ได้สนใจมัน ติดตั้งพร้อมชุดโฮมเทียร์เตอร์แบบครบเซตเลย ผมอึ้งกับสิ่งที่เห็น
“แดกเว้ย อุ้ย! ขอโทษครับน้องต้าร์ เชิญทานได้เลยครับ”
ผมหัวเราะที่พี่คนเดิมยื่นกล่องพิซซ่ามาให้
“ขอบคุณนะครับ”
ผมบอกก่อนหยิบพิซซ่าในกล่องมาชิ้นนึง
“ไม่เป็นไร เพื่อน้องต้าร์คนน่ารัก พี่…โอ้ย! ไอ้ควิน ถีบกูทำไมวะ”
“ถ้ายังไม่อยากตาย อย่ายุ่งกับเมียกู”
“หูยยย โหดสัด”
ผมยิ้มเจื่อนส่งให้พี่เขา ไม่รู้ว่าที่โดนพี่ควินถีบไปเมื่อกี้จะเจ็บมากหรือเปล่า แต่เขาก็ยังหันมายิ้มกว้างให้ผมได้ คงจะไม่เจ็บมาก
“ผมรู้แล้ว ที่พวกพี่ยอมมากับผม เพราะอยากมาดูบอลกับเพื่อนๆใช่มั้ยฮะ”
ผมพูดขึ้นโดยไม่หันไปมองพวกเขา
“แค่ดูบอล กูดูที่คอนโดก็ได้”
ผมหันไปมองคนพูด พี่ควินไม่ได้หันมามองผม สายตาเขาโฟกัสไปที่จอทีวีเบื้องหน้า
“แค่บอลพรีเมียร์ มันจะสำคัญกว่ามาลอยกระทงกับมึงได้ยังไง ต่อให้เอามาทั้งลาลีกาลีกเอิง บอลยูฟ่าหรือบอลโลก มึงก็สำคัญกว่า”
ผมนิ่งไปกับคำพูดของพี่แซท เขานั่งติดกระดุมเสื้ออยู่ น้ำเสียงเรียบๆของเขาแม้ฟังแล้ว ไม่ได้รู้ซาบซึ้งตรึงใจ แต่ผมกลับรู้สึกอุ่นวาบในหัวใจอย่างประหลาด
“ถ้าผมชวนพวกพี่กลับคอนโดตอนนี้ พวกพี่จะกลับมั้ยฮะ”
แทนคำตอบ พวกเขาลุกขึ้นยืนพร้อมกัน
“จะไปไหนวะ ไม่ดูบอลเหรอ กูอุตส่าห์ขับรถหรูมาบริการถ่ายทอดสดให้ดูถึงที่”
“ลุกทำไมวะ ไอ้ควิน ไอ้แซท กูมองไม่เห็น นั่งเลยพวกมึง นั่งลง”
“อย่ามาเท่ห์ตอนนี้ได้ป่ะวะ พี่จอร์นกูโดนใบเหลืองแล้ว ไอ้เหี้ย เดี๋ยวแม่งฟาดหน้ากรรมการด้วยพิซซ่า”
ท่ามกลางเสียงต่อว่า ผมได้แต่นั่งยิ้มเหมือนคนบ้า จนเมื่อมือของพวกเขายื่นออกมาหา ผมถึงได้หยุดยิ้มแล้วยื่นมือทั้งสองข้างออกไปวางบนมือของพวกเขา ผมถูกดึงให้ลุกขึ้น แต่ก่อนจะเดินออกไป ผมก็หันกลับมามองพี่คนที่ยื่นกล่องพิซซ่าให้ผม
“ขอบคุณนะครับที่เลี้ยงพิซซ่า อร่อยมากเลย ดูบอลให้สนุกนะฮะ”
เสียงเพลงลอยกระทงยังดังคลอไปตลอดงาน ผมเดินไปท่ามกลางฝูงชนที่ทยอยกันเข้ามาลอยกระทง เสียงพลุดังขึ้น ผมหยุดเดิน เงยขึ้นมองท้องฟ้า แสงสีของพลุฉายชัดในดวงตาผม
“ผมดีใจนะครับที่ได้ลอยกระทงกับพวกพี่”
ความทรงจำดีดีในวันนี้ ผมจะจำไว้ไม่มีวันลืม
---------------------------------------------------------------------------------------
กลับมาแล้วค่าาา
ยังมีใครรออ่านอยู่บ้างมั้ย *เหล่มองซ้ายขวา*
ตอนแรกกะว่าจะไม่อัพตอนพิเศษลง เพราะเลยวันลอยกระทงมาแล้ว
เผอิญว่าแต่งค้างไว้ตั้งแต่วันลอยกระทง จะลบไปก็เสียดายเพราะแต่งได้หลายหน้าแล้ว
เลยตัดสินใจมาลง ยังไงก็ช่วยๆอ่านกันด้วยนะคะ
ถือซะว่าอุ่นเครื่องก่อนเข้าเรื่องเนอะ
ขอโทษที่มาอัพช้านะคะ ขอบคุณคอมเม้นท์ด้วย เจอกันตอนหน้าค่ะ
หัวข้อ: HEARTBREAKER P.I [ UP! : SPECIAL : Tar’s birthday ] 1/3/59 : P.151 (อ่าน 1308774 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก