HEARTBREAKER
25
“หิว”
ผมพูดขึ้นลอยๆในขณะที่ขี่หลังพี่แซทอยู่ รู้สึกสบายมากเลย เพราะผมไม่ได้เดินเอง
“อยากกินอะไร”
ผมหันไปยิ้มให้คนถาม พี่ควินเดินอยู่ข้างๆ ในมือเขาถือรองเท้าสลิปเปอร์ของผมอยู่
“มาทะเล ก็ต้องกินอาหารทะเลสิครับ จะได้เข้ากับบรรยากาศ”
พอผมตอบไป พี่แซทก็หันไปหาอะดอนิส เขาไม่ได้พูดอะไร อะดอนิสก็ส่งโทรศัพท์มือถือให้ เขารับมาโทรหาใครก็ไม่รู้
“ฉันเอง เตรียมอาหารทะเลไว้ด้วย”
“จะกลับไปทานที่บ้านเหรอครับ ผมนึกว่าเราจะทานกันที่นี่”
ผมพูดแทรกขึ้น มองหน้าพี่ควินอย่างไม่เข้าใจ มาเล่นน้ำทะเลทั้งที่แล้วจะให้กลับไปทานข้าวที่บ้านเนี่ยนะ ร้านอาหารริมชายหาดก็มีตั้งเยอะแยะ ทำไมต้องกลับไปทานที่บ้านด้วย ถึงผมจะติดใจฝีมือแม่บ้านก็เถอะ แต่มันก็ไม่ได้บรรยากาศเท่ากับทานที่ริมชายหาด
“ไม่ต้องทำแล้ว ฉันจะทานที่ชายหาด”
พี่ควินบอกปลายสาย เขาหันมามองผมที่กำลังฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ ยื่นโทรศัพท์ส่งให้อะดอนิสรับไปแล้วเขาก็ยื่นมือมาบิดจมูกผม
“เอาแต่ใจ”
เขาว่า ผมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“แต่พี่ก็ตามใจผม”
ผมหัวเราะ เบือนหน้าหลบจนเขาปล่อยมือ
“พี่แซทเดินเร็วๆสิฮะ ไปซื้อชุดเปลี่ยนก่อนแล้วค่อยมาดูร้านอาหาร”
ผมสั่งพลางโน้มหน้าไปใกล้ ยิ้มให้เขา นัยน์ตาคมจ้องผมเขม็ง แต่ผมก็แลบลิ้นใส่เขาแล้วกลับมาอยู่นิ่งๆ
“ถ้าไข้มึงกลับมา กูจะจับมึงมัดไว้บนเตียง”
เขาขู่เสียงเข้ม ผมเบ้ปาก
“ไม่หรอกครับ แต่ถ้าพี่กลัว ให้ผมกินยากันไว้ก่อนก็ได้”
ผมบอกเสียงอ่อย แอบหวั่นอยู่เหมือนกันว่าอาการไข้จะกลับมาเล่นงานอีก
“ผมมียาแก้ไข้อยู่ในรถ ไม่ต้องหวงนะครับบอส”
อังเดรพูดขึ้น เขาแอบขยิบตาเร็วๆให้ผมแล้วหันไปทำหน้านิ่งๆตามเดิม ผมลอบยิ้มขำกับแอคติ้งแนบเนียนนั้น
ผมขี่หลังพี่แซทจนมาถึงร้านเสื้อถึงได้ลงไปเลือกซื้อชุดที่จะเปลี่ยน เห็นเสื้อยืดลายการ์ตูนหลากหลายสีแล้วผมก็หันไปมองพวกเขาก่อนจะหยิบเสื้อลายมิกกี้เมาส์สีชมพูที่แขวนไว้บนราวมาสามตัว เดินไปหาพวกเขา
“นี่เสื้อฮะ”
ผมยื่นให้ พวกเขามองผมด้วยสายตานิ่งๆ ไม่มีใครยอมรับเสื้อจากมือผม แหงล่ะ ลายการ์ตูนสีหวานขนาดนี้ พวกเขาเคยใส่ซะที่ไหน แต่ผมอยากให้พวกเขาใส่ และพวกเขาต้องใส่ด้วย!
“ผมก็จะใส่ตัวนี้เหมือนกัน รับไปสิฮะ เดี๋ยวผมไปเลือกกางเกงให้”
ผมว่าง่ายๆ ยัดเสื้อใส่มือพวกเขา หันหลังเดินกลับมาเลือกกางเกง แอบเหลือบไปมอง พวกเขายังถือเสื้อไว้อยู่ แต่สีหน้าดูขยะแขยงกับลายและสีของเสื้อมาก ผมกลั้นหัวเราะ ตั้งใจเลือกกางเกง เห็นกางเกงเลสีเดียวกับเสื้อก็รีบหยิบมาทันที เข้าชุดกันดีจริงๆ ผมเดินกลับไปหาพวกเขา
“ได้แล้วฮะ กางเกงเล ใส่สบาย”
ไม่รอให้พวกเขาพูด ผมก็ยัดกางเกงใส่มือพวกเขา สอดส่ายสายตามองหากางเกงชั้นใน
“เจอแล้ว พวกพี่จะเลือกเองมั้ยฮะ หรือให้ผมเลือกให้”
ผมบอกพลางชี้มือให้พวกเขาดู
“เลือกมา ถ้าผิดไซส์ คืนนี้มึงไม่ต้องนอน”
พี่แซทบอกเสียงแข็งแล้วหันหน้าหนีผม พี่ควินก็หันหลังให้ผมเช่นกัน ช่างเถอะ ผมพอเข้าใจอาการของพวกเขานะ
อาการของคนอยากอาละวาด แต่ทำไม่ได้
ได้ของที่ต้องการครบแล้วพวกเราก็มาที่ห้องอาบน้ำ อังเดรเป็นคนจัดการจ่ายค่าใช้บริการและเครื่องใช้จำเป็น ผมเดินนำพวกเขาเข้าไปก่อน มีห้องว่างอยู่หลายห้อง ผมเดินเข้าไปกำลังจะปิดประตูก็มีมือมาขวางไว้ซะก่อน พี่ควินโผล่หน้าเข้ามา
“มีอะไรเหรอฮะ”
“ถ้าไม่ใช่มึง อย่าคิดว่ากูจะยอมใส่ชุดทุเทศนี่”
พูดเสร็จแล้วเขาก็เดินไป ผมยกมือปิดปากกลั้นเสียงเราะแทบไม่ทัน
วันนี้พวกเขาน่ารักจัง เอาใจผมทุกอย่างเลย ถึงจะโกรธแต่ก็ไม่ลงมือ ผมเล่นแรงไปหรือเปล่าเนี่ย ไปแกล้งพวกเขาแบบนี้?
ผมอาบน้ำเปลี่ยนชุดเสร็จก็เดินออกไป เห็นอังเดรยืนหันหลังคุยโทรศัพท์อยู่ อะดอนิสพอเห็นว่าผมเดินมาก็ยิ้ม ยื่นมือมาขอชุดที่เปียกจากการเล่นน้ำในมือผมพร้อมกับส่งขวดน้ำเปล่าให้
“ขอบคุณครับ”
ผมยิ้มตอบ ยื่นชุดเก่าให้ รับน้ำมาดื่ม
“พวกเขายังไม่ออกมาเหรอฮะ”
“ยังครับ คุณหนูออกมาคนแรก”
ผมพยักหน้า หันไปมองรอบๆ คนเริ่มทยอยเข้ามาใช้บริการห้องอาบน้ำเยอะมากขึ้น
“ชุดนี้เหมาะกับคุณหนูมากครับ น่ารัก”
ผมเลิกคิ้วกับคำชมของอังเดร
“ขอบคุณที่ชมฮะ แต่อย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจ รอดูพวกเขาดีกว่า ต้องน่ารักกว่าผมแน่ๆ”
ผมยิ้มกว้าง ยืนรอสองหนุ่มด้วยใจจดจ่อ อยากเห็นว่าพวกเขาใส่ชุดที่ผมเลือกให้แล้วจะออกมาเป็นยังไง
“oh my god”
“พระเจ้า”
เสียงอุทานเบาๆของสองบอดี้การ์ด ผมได้แต่กระพริบตาถี่ๆก่อนเพ็งมองผู้ชายร่างสูงสองคนเดินออกมาพร้อมกันด้วยใบหน้านิ่งขรึมติดจะเย็นชา สายตาคมกริบตวัดมองมาที่ผมอย่างขุ่นเคือง แม้ว่าชุดสีชมพูทั้งเสื้อและกางเกงจะไม่ได้ลดความน่าเกรงขามของพวกเขาได้ แต่มันก็ทำให้พวกเขาดูเหมือนเด็กมอปลายตัวโต ดูหล่อแบบใสๆ น่ารักไปอีกแบบ(ในความคิดของผม)เป็นลุคส์ใหม่ที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
“ถ้ายังไม่เลิกจ้อง กูจะควักตาพวกมึง!”
พี่แซทหันไปตวาดพร้อมกับโยนชุดเก่าใส่อังเดรกับอะดอนิส แล้วเขาก็คว้าแขนผมดึงให้เดินตามไป
เขาโมโหใคร? คงไม่ใช่ผมใช่มั้ย?
มาถึงร้านอาหารริมชายหาด ในร้านมีลูกค้าแน่นร้าน อังเดรกับอะดอนิสจัดการเดินไปบอกกับพนักงาน สักพักพนักงานก็เดินนำเราไปที่ริมชายหาด มีโต๊ะเก้าอี้ยาวเข้าชุดตั้งเรียงกัน พี่แซทฉุดแขนผมให้นั่งลงที่โต๊ะสุดท้าย พนักงานยื่นเมนูให้ ผมรับมาดู มีแต่รายการอาหารน่าทานทั้งนั้นเลย
“ผมจะสั่งแล้วนะ”
ผมบอกพลางหันไปมองสองผู้คุมที่นั่งขนาบข้างผมทั้งซ้ายขวา พวกเขาพยักหน้า ผมเลยลุยสั่งเต็มที่
“เอากุ้งเผาเนยกระเทียม ปูทะเลนึ่ง ปลากะพงทอดน้ำปลา ยำปลาหมึกต้มหวาน เนื้อปูผัดผงกะหรี่ หอยเซลล์ผัดซอสโหระพา ต้มยำกุ้งยอดมะพร้าว แล้วก็ข้าวสวยครับ” ผมร่ายเมนูอาหารใส่พนักงานเป็นชุด เจ้าตัวรีบจดยิกๆใส่สมุดรับออเดอร์
“พวกพี่เอาอะไรเพิ่มมั้ยฮะ”
ผมถามพวกเขาที่มองเมนูอยู่
“เอาเบียร์เย็นๆมา3ขวด เป็ปซี่ขวดใหญ่1”
พี่ควินสั่งแล้วยื่นเมนูส่งให้พนักงาน
“อังเดร อะดอนิส อยากทานอะไร สั่งได้เลยฮะ เต็มที่ๆ”
ผมยิ้มบอกสองหนุ่มตาน้ำขาวซึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“ขอบคุณครับคุณหนู”
อังเดรผงกศีรษะขอบคุณ อะดอนิสก็เช่นกัน ผมส่ายหน้า เหลือบมองผู้คุม
“ไม่เป็นไรฮะ เพราะผมไม่ได้เป็นคนจ่าย”
ผมบอกกลั้วหัวเราะ พี่แซทเอาแขนมารัดคอผมจนตัวเอนพิงอกเขา พี่ควินก็เล่นด้วย เขาบีบแก้มผมจนปากเผยอขึ้น เรื่องแกล้งผมนี่พวกเขาสามัคคีกันดีจัง
“ขอโทษนะคะ ฉันมาจากโต๊ะนั้นค่ะ พอดีว่าเพื่อนฉันอยากทำความรู้จักกับพวกคุณ เลยให้ฉันมาขอเบอร์โทร”
เสียงใสๆดังมาจากด้านหลัง ผมส่ายหน้าประท้วงให้พวกเขาปล่อยเพื่อจะได้หันหน้าไปดูคนที่กล้าเข้ามาขอเบอร์พวกเขาถึงโต๊ะ เสน่ห์แรงจริงๆ นี่ขนาดใส่ชุดชมพูหวานแหววแล้วยังกลบความหล่อพวกเขาไม่ได้เลย
“พี่ครับ ปล่อยผม“
ผมร้องพลางดิ้นให้หลุด แต่พวกเขาไม่ยอมปล่อยซ้ำยังกอดรัดผมแน่นขึ้น
“เอ่อ…คุณค่ะ”
“จะไปไหนก็ไป! รำคาญ!”
ผมเบิกตาโตกับเสียงตวาดของพี่แซท แรงรัดที่คอคลายออก พี่ควินเองก็ปล่อยมือ ผมขยับมานั่งตัวตรง หันไปมองข้างหลังก็เห็นผู้หญิงหน้าตาสวยจัดผิวขาวเหลืองในชุดเสื้อกล้ามรัดรูปสีขาวโชว์สายบราสีดำและสัดส่วนอวบอิ่มของเธอกับกางเกงยีนส์สั้นโชว์เรียวขายาว ผู้หญิงคนนี้นอกจากสวยมากแล้วยังหุ่นดีสุดๆ
“ยืนอยู่ทำไม ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ”
ผมหันขวับมาถลึงตาดุใส่พี่ควิน เธอก็แค่เข้ามาขอเบอร์ ทำไมต้องพูดจาทำร้ายจิตใจกันด้วย นิสัยไม่ดี ทั้งสองคนเลย
“เอ่อ…ขอโทษค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมขอโทษแทนพี่เขาด้วย อย่าถือสาเลยนะฮะ”
ผมหันมาบอกเธอที่ยืนหน้าซีดอยู่
“ขอโทษทำไม อยากเสือกเดินเข้ามาเอง”
“พี่แซท!”
ผมเรียกเขาเสียงแข็ง แต่เขากลับยักไหล่ ไม่ได้สำนึกเลยว่าพูดอะไรออกไป พอผู้หญิงคนนั้นเดินกลับไปที่โต๊ะแล้ว ผมก็หยิกแขนพวกเขาพร้อมกัน แต่พวกเขาก็ไม่ร้องสักแอะ ทั้งๆที่ผมหยิกไปเต็มแรง
“นิสัยไม่ดี”
ผมว่าเสียงขุ่น
“แต่เป็นผัวมึง/แต่เป็นผัวมึง”
พวกเขาสวนกลับผมพร้อมกัน ด้วยคำพูดเดียวกัน ผมได้แต่กำมือแน่น ไม่อยากทะเลาะกับพวกเขาให้เสียบรรยากาศ
ผมนั่งนิ่งไม่พูดไม่จาจนพนักงานเข้ามาเสิร์ฟอาหาร อังเดรกับอะดอนิสช่วยกันจัดวาง
“นี่ครับคุณหนู”
อะดอนิสยื่นจานข้าวมาให้ ผมยิ้ม รับมาวางไว้ตรงหน้า มองดูเมนูอาหารแล้วท้องก็ส่งเสียงร้องกระตุ้นราวกับจะบอกให้ผมรีบยัดอาหารที่สั่งมาลงกระเพราะไปเดี๋ยวนี้
“บอส จะทานข้าวเลยมั้ยครับ”
อะดอนิสถาม แต่ผมไม่สนใจพวกเขา ลงมือทานข้าวอย่างตั้งใจ ไม่มองใครทั้งนั้น
“ยัง เอาเบียร์มา”
พี่แซทยื่นมือเข้ามาเช็ดมุมปากผม
“กินดีดี”
จะกินเบียร์ก็กินไปสิ มายุ่งอะไรกับผมล่ะ ผมตั้งหน้าตั้งตากินต่อ กำลังจะยื่นมือไปตักกุ้งเผามาแกะ แต่จู่ๆก็มีเจ้ากุ้งเผาปราศจากเปลือกวางอยู่ในจานข้าวซะก่อน ผมหันไปมองพี่ควิน เขากำลังตั้งใจแกะเปลือกกุ้งตัวใหม่ให้ผมอยู่ ยอมรับว่าอดยิ้มไม่ได้จริงๆกับความเอาใจใส่ของพวกเขา วันนี้พวกเขาใจดีกับผมเป็นพิเศษ ทั้งเอาใจ ตามใจ จนผมหลงคิดไปว่า…
ในวันข้างหน้า พวกเขาจะเข้าใจและยอมปล่อยผมไป
-----------------------------------------------------------------------------------------
เอาไป 50% ก่อนนะคะ
พยายามให้หวานแล้ว แต่ทำไม่ได้
แต่งฉากหวานๆยากกว่าแต่งดราม่าเยอะเลย
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ค่ะ
อีก 50% ที่เหลือจะมาเมื่อแต่งเสร็จน้าาา
หัวข้อ: HEARTBREAKER P.I [ UP! : SPECIAL : Tar’s birthday ] 1/3/59 : P.151 (อ่าน 1308730 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก