ตอนพิเศษ
เคาท์ดาวน์ปีใหม่
เสียงเครื่องดูดฝุ่นดังอยู่ในห้องนั่งเล่นมาได้พักใหญ่ แม่บ้านกำลังทำความสะอาดอย่างตั้งใจ ผมเดินเข้าห้องครัวเช็คของในตู้เย็นว่าเหลืออะไรบ้าง มีแต่น้ำเปล่ากับเบียร์ ของสดของแห้ง ขนมนมเนยไม่มีเหลือเลย ถึงผมจะไม่ค่อยได้ทำอาหารทานเองสักเท่าไหร่ แต่การที่ตู้เย็นว่างเปล่าเหลือแต่น้ำเปล่ากับเบียร์แบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องดี อย่างน้อยๆก็ควรมีขนมมาตุนไว้บ้าง
ผมคิดว่าผมมีภารกิจในวันหยุดเทศกาลปีใหม่แล้วล่ะ
“เสร็จแล้วเหรอครับ”
ผมถามแม่บ้านทั้งสามคนที่เดินออกจากห้องนอนของพวกผม
“เสร็จแล้วค่ะคุณหนู”
หนึ่งในกลุ่มผงกหัวยิ้มตอบผม พวกพี่เขาช่วยกันเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดกลับเข้าห้องเก็บของ
“แล้วจะกลับเลยเหรอครับ อยู่ทานอะไรก่อนมั้ย เดี๋ยวผมสั่งรูมเซอร์วิสให้”
ผมถามด้วยความหวังดี เพราะกลัวพวกพี่เขาจะเหนื่อยจากการทำความสะอาดคอนโดฯที่กินพื้นที่เกือบทั้งชั้น แค่ห้องนอนของพวกผมก็ปาเข้าไป3ห้องแล้ว ไหนจะห้องน้ำ ห้องนั่งเล่น ห้องครัว และอีกหลายห้องที่ผมไม่เคยย่างกรายเข้าไปอีก ถ้าให้ผมทำความสะอาดทั้งหมด ผมต้องนั่งหอบลิ้นห้อยแน่ๆ
“ไม่เป็นไรค่ะคุณหนู ขอบคุณมากนะคะที่มีน้ำใจ”
“ผมต่างหากล่ะฮะที่ต้องขอบคุณพวกพี่ ขอบคุณมากนะครับที่มาช่วยทำความสะอาดห้องให้ สะอาดหมดจดจนผมไม่กล้าทำสกปรกเลย”
ผมบอกติดตลก ยิ้มให้พวกพี่เขาอย่างจริงใจ
“งั้นผมลงไปส่งนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ เกรงใจคุณหนู รบกวนคุณหนูเปล่าๆ พวกเราลงเองไปได้ค่ะ ยากลำบากเลยนะคะ”
“เอางั้นเหรอ ถ้างั้นก็ขอบคุณอีกครั้งนะครับ เดินทางกลับอย่างปลอดภัยนะครับ”
ผมยกมือไหว้ขอบคุณ พวกพี่เขาทำหน้าตาตื่นรับไหว้ผมด้วยรอยยิ้มเจื่อนก่อนรีบเดินไป ผมมองตามหลังจนพวกพี่เขาเปิดประตูเดินออกไปทีละคน
ไม่รู้ว่าพี่แซทสั่งอะไรไว้ พวกพี่เขาถึงไม่ค่อยกล้าพูดกล้าสบตากับผมเท่าไหร่ ผมไม่ใช่ยักษ์ใช่มารสักหน่อย ไม่ได้เป็นเจ้านายของพวกพี่เขาด้วย ก็แค่คนอาศัยในคอนโดฯคนนึง ไม่เห็นต้องนอบน้อมกับผมขนาดนั้นเลย ที่สำคัญคือผมเด็กกว่าพวกพี่เขา มาเจอผู้ใหญ่ปฏิบัติกับผมแบบนี้แล้วรู้สึกไม่ดีเลย
เสียงเปิดประตูดึงความสนใจให้ผมหันไปมอง พี่แซทเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเนือยๆ พอเขาเห็นผมก็หยุดยืนนิ่งก่อนจะกวักมือเรียกให้ผมเดินเข้าไปหา ผมยิ้ม เดินเข้าไปหาเขา พอเข้ามาใกล้เขาก็รวบตัวผมเข้าสู่อ้อมกอด เขากอดผมแน่นจนหน้าผมซุกกับบ่ากว้าง ได้ยินเสียงผ่อนลมหายใจยาวจากเขา
“เหนื่อยเหรอครับ ถ้าเหนื่อยก็ควรไปพักผ่อน”
ผมพูดขึ้น เดาเอาจากสีหน้าและท่าทางของเขา คาดว่าเขาคงเหนื่อยจากการทำงานหนักมาตลอดคืนที่ผ่านมา เพราะผมเห็นเขาขะมักเขม้นกับกองเอกสารบนโต๊ะที่เขาหอบออกมานั่งทำในห้องนั่งเล่น ผมไม่ได้ถามหรอกว่าเขาทำงานอะไร แต่ผมคาดว่าคงเป็นงานสำคัญที่ต้องเร่งทำให้เสร็จ พอตอนเช้า ผมตื่นมาก็เห็นเขาก็รีบหอบเอกสารออกไปทั้งๆที่ยังใส่ชุดเดิมของเมื่อคืนอยู่เลย เขาคงไม่ได้นอนทั้งคืน
“ง่วง”
ผมเลิกคิ้ว ค่อยๆดันตัวเขาออกห่างเพื่อที่จะมองหน้าเขาได้ถนัด ผมมองสบนัยน์ตาคมที่ดูเหนื่อยล้า ยื่นมือออกไปสัมผัสใบหน้าเขา
“งั้นไปนอนเถอะครับ เดี๋ยวผมพาไปนอนนะ”
เขาจับมือผมที่กำลังลูบใบหน้าเขาอยู่ กดให้แนบแก้ม เขาหลับตานิ่งอยู่สักพักก็ลืมตาขึ้น ปล่อยมือผมแล้วพยักหน้าช้าๆ ผมยิ้มกว้าง สอดมือเข้าไปจับมือใหญ่ของเขาไว้จูงให้เดินตามผมไปที่ห้องนอนของเขา พอเข้ามาในห้องผมก็พาเขามาที่เตียงนอนหลังใหญ่ เขานั่งลงแต่ยังไม่ยอมปล่อยมือจากผม
“พักผ่อนให้เต็มที่นะครับ”
ผมบอกพลางผลักให้เขาเอนตัวลงนอน เขาทำตามโดยดีพร้อมกับบีบกระชับมือผมแน่นขึ้น
“แค่เห็นหน้ามึง กูก็หายเหนื่อยแล้ว”
คำพูดง่ายๆของเขาแต่ทำให้หน้าผมร้อนผ่าว ผมก้มหน้าซ่อนรอยยิ้ม ไม่อยากให้เขาเห็นว่าผมหน้าแดงและกำลังเขินเขาอยู่
“ปล่อยมือเถอะครับ พี่จะได้พักผ่อนสักที”
ผมพูดทั้งที่ยังก้มหน้ามองพื้นอยู่
“ต้าร์”
ผมเงยหน้ามองราวกับคนละเมอเมื่อได้ยินน้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยเรียกชื่อผม
“กู…กู…ไม่มีอะไร มึงออกไปเหอะ กูจะนอน”
ผมที่กำลังลุ้นว่าเขาจะพูดอะไรได้แต่ยิ้มเก้อ พอเขาปล่อยมือหันหลังนอนตะแคงให้ ผมก็ได้แต่ยืนเอ๋อมองเขา
เขาอยากบอกอะไรกันแน่ ทำไมไม่พูดออกมา แปลก…ไม่ค่อยได้เห็นเขาเป็นแบบนี้เลย อ้ำๆอึ้งๆเหมือนขาดความมั่นใจ ช่างเถอะ เขาคงเหนื่อยมากจนเบลอ
ผมเดินออกมา ปิดประตูห้องให้เขา ทำงานดีกว่า วันนี้ผมมีภารกิจต้องทำ ผมต้องจดลิสต์รายการของที่ต้องซื้อใส่ตู้เย็น เพื่อตู้เย็นที่แห้งแล้งจะได้กลับมาสมบูรณ์อีกครั้ง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ผมรีบถอดเฮดโฟนเพราะเสียงเคาะประตูห้อง พอสเกมไว้ ลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูให้ผู้มาเยือน ผมยิ้มให้พี่ควินที่ยืนหน้านิ่งอยู่
“ทำอะไรอยู่”
“เล่นเกมครับ”
ผมยู่ปากกระพริบตาปริบๆเลยโดนเขาเขกหัวไปทีนึง
“เจ็บนะ”
ผมลูบคลำหัวตัวเองมองค้อนเขา แต่คนทำกลับแสยะยิ้มไม่ทุกข์ร้อน
“อยากไปเที่ยวไหน”
ผมหรี่ตามองเขา ถามอย่างนี้แสดงว่าอยากพาผมไปเที่ยวละสิ แต่ผมไม่อยากไป แค่คิดว่าออกข้างนอกแล้วต้องเจอกับผู้คนมากมายที่หลั่งไหลกันออกมาเคาท์ดาวน์ต้อนรับปีใหม่ คนเยอะ รถติด ตามสเต็ปท์เมืองกรุง แค่คิดผมก็เหนื่อยแล้ว
“อยากไปซื้อของเข้าตู้เย็น”
ผมยิ้มตอบ นึกถึงลิสต์รายการของที่ต้องซื้อ
“กูถามว่าอยากไปเที่ยวไหน”
“ก็ผมไม่อยากไปเที่ยวนี่ครับ แค่อยากไปซื้อของ ตู้เย็นเหลือแต่น้ำเปล่ากับเบียร์”
ผมว่า บุ้ยใบ้ไปทางห้องครัว
“ซื้อของใส่ตู้เย็น วิธีฉลองปีใหม่บ้านมึงเหรอ”
แรงมาก!!! ผมหน้าบึ้ง หันหลังเดินกลับเข้าห้อง ก็แค่ปีใหม่ ไม่เห็นต้องออกไปฉลองที่อื่นเลย มันเป็นเทศกาลแห่งความสุขก็จริง แต่สำหรับผมมันก็แค่คืนข้ามปีที่บอกให้รู้ว่าได้เริ่มต้นปีใหม่แล้ว
“งอนอะไร”
“เปล่า”
ยังกล้าถามอีกว่าผมงอนอะไร ก็ตัวเขานั้นแหละที่ทำให้ผมไม่พอใจ
“งอนชัดๆ”
“ไม่ได้งอน”
“มึงงอน”
“ผมเปล่างอน”
“เด็กขี้งอน”
“อะไรเล่า! ก็บอกว่าไม่ได้งอนไง”
ผมหันไปตะโกนใส่หน้าเขา พอรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป ผมก็รีบวิ่งหนี แต่วิ่งไปได้สองก้าวตัวผมก็ลอยหวือขึ้นแล้วหล่นตุ้บใส่ที่นอน เด้งดึ๋งขึ้นมาเหมือนติดสปริง ผมเตรียมถอยหนีแต่พี่ควินก็ตามมาคร่อมผมไว้ ผมดิ้นพล่านทั้งผลักทั้งดันให้เขาถอยออกไป แต่เขาก็เพิ่มแรงกอดรัดผมแน่น ตอนนี้เราสองคนเลยสู้กันอย่างไม่มีใครยอมใคร
“ปล่อยผมนะ”
ผมร้อง ส่ายหน้าหนีจมูกโด่งคมที่ทำท่าจะฝังลงบนซอกคอผม
“ไม่ปล่อย”
“ปล่อย”
“ไม่ปล่อย”
“แกล้งผมทำไม”
ผมว่าเสียงขุ่น หยุดดิ้นเพราะสู้แรงเขาไม่ไหว
“ก็มึงน่าแกล้ง”
ผมเบือนหน้าหลบสายตาคมที่จ้องมามอง รู้สึกว่าแก้มร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง
“หึ เขินทำไม”
“ไม่ได้เขินซะหน่อย”
ผมเถียงกลับ เรื่องอะไรจะยอมรับล่ะ เสียฟอร์มหมด
“ปากแข็ง”
“ใครกันแน่ปากแข็ง”
ผมยังกล้าต่อล้อต่อเถียงเขาต่อ
“อืม ปากมึงไม่แข็งหรอก กูพิสูจน์มาแล้ว ออกจะนุ่ม”
พูดจบเขาก็ทาบทับริมฝีปากลงมา บดคลึงกับริมฝีปากผม เขารุกไล่เข้ามาในโพรงปากหยอกล้อกับปลายลิ้นจนผมเผลอตอบรับเขากลับไป มือของเขาขยับมาลูบไล้ที่เอว ผมกลัวว่ามันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้เลยออกแรงต่อต้าน แต่แล้วเขาก็หยุดมัน ถอดจูบออกไป ผมได้แต่นอนนิ่งมองหน้าเขาอย่างดูท่าที
“ตกลงว่าไม่อยากไปเที่ยว”
ผมพยักหน้ายืนยัน
“ถ้าออกต่างจังหวัด รถติดแน่ๆ ในเมืองคนก็ออกไปฉลองเยอะ เราอยู่ฉลองที่นี่ก็ได้นี่ฮะ ไม่ต้องออกไปไหน”
“แล้วแต่มึง”
ผมยิ้มกว้าง ลุกขึ้นเมื่อเขาถอยห่างออกไปนั่ง
“งั้นเราออกไปซื้อของที่เดลี่กันนะฮะ ใกล้ๆแค่นี่เองเดินไปก็ได้”
“เออ แต่งตัวดีดี”
เขาลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ผมนั่งงง แต่งตัวดีดีอะไรของเขา พอผมก้มมองตัวเองถึงเข้าใจ เสื้อคอกว้างของผมมันหลุดออกจากไหล่ข้างนึง กางเกงผ้าฝ้ายก็รั้งลงมาที่สะโพกอย่างหมิ่นเหม่
อย่างนี้ทุกที ผมเสียเปรียบพวกเขาตลอดเลย!
ผมหยิบกระดาษที่ลิสต์รายการของที่ต้องซื้อบนโต๊ะคอมก่อนเดินออกจากห้อง พอเดินมาถึงห้องนั่งเล่นก็เห็นคนที่ผมคิดว่าเขาน่าจะนอนหลับอุตุอยู่ในห้องนั่งชันเข่าอยู่บนโซฟา ผมขมวดคิ้วมองเขาอย่างแปลกใจ ถ้าผมคำนวณเวลาไม่ผิด หลังจากที่ส่งเขาเข้านอนแล้วกลับออกมา ผมนั่งลิสต์รายการของเสร็จก็มานั่งเล่นเกม รวมเวลาแล้วก็น่าจะประมาณชั่วโมงครึ่ง ทำไมเขาถึงตื่นเร็วจัง ผมนึกว่าเขาจะนอนหลับไปถึงช่วงเย็นซะอีก ดูสีหน้าเขายังเพลียๆอยู่เลย
“ทำไมไม่นอนต่อล่ะครับ”
ผมถามพลางนั่งลงข้างๆเขา
“กูตื่นเพราะเสียงมึงตะโกน”
ได้ยินเขาตอบกลับมา ผมก็ได้แต่ก้มหน้างุด เขาตื่นเพราะผม ผมผิดงั้นสิ
“ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจทำให้พี่ตื่น”
ผมบอกทั้งที่ยังก้มหน้าอยู่ แต่เขาก็ยื่นมือมาเชยคางผมขึ้น เราสบตากัน และเป็นผมเองที่เป็นฝ่ายเบือนหน้าหนี
“พี่ไปนอนต่อเถอะครับ”
“จะไปไหน”
ผมบอกให้เขาไปนอนแต่เขากลับถามผมกลับซะงั้น
“จะออกไปซื้อของที่เดลี่ฮะ ในตู้เย็นเหลือแต่น้ำเปล่ากับเบียร์”
“ไปด้วย”
“ไม่นอนต่อเหรอครับ”
“กูบอกว่าจะไปด้วย”
เขายืนกรานแถมหน้าโหดใส่ผมอีก
“ครับ ไปก็ไป”
ผมเพลียกับเขาจริงๆ
ผมนั่งเงียบรอพี่ควิน สักพักเขาก็เดินออกมา ผมลุกขึ้น พี่แซทก็ลุกตาม เขาพาดแขนบนบ่าผมดันให้เดินไป
พอออกมาจากคอนโด เรา3คนก็เดินไปตามทางฟุตบาธ เดลี่ที่ผมพูดถึง คือซุปเปอร์มาเก็ตขนาดกลางที่ขายของครบเกือบทุกอย่างไม่ต่างจากซุปเปอร์มาเก็ตในห้างใหญ่ๆ ผมชอบไปซื้อขนมกับน้ำเปล่ามาตุนไว้ เดลี่อยู่ไม่ไกลจากคอนโดฯนัก ระยะทางแค่ป้ายรถเมล์เดียวก็เดินถึง
“ผมว่าจะซื้อพวกของสดด้วย เอาไว้เพื่อทำอาหารทานง่ายๆ พวกพี่ว่าดีมั้ยครับ”
“แล้วแต่มึง”
“แล้วแต่ผม แต่มันเงินพวกพี่นี่ครับ”
ผมยิ้มตอบพี่ควิน และเขาก็สวนกลับด้วยการบิดแก้ม
พอเดินมาถึงเดลี่ผมก็แยกตัวออกไปเอารถเข็น พี่ควินเข้ามาช่วยผม เขาดึงรถเข็นไปเข็นเอง ผมเลยได้แต่เดินข้างๆเขา ส่วนพี่แซทเดินตามอยู่ข้างหลัง
“จะซื้อของใช้ด้วยมั้ยครับ”
ผมถามขึ้นเมื่อเดินผ่านพวกแผนกของใช้ของผู้ชาย
พี่ควินหยุดเดิน เขายื่นมือไปหยิบที่โกนหนวดแบบธรรมดามาอันนึงกับครีมโกนหนวดแล้วหย่อนใส่รถเข็น
“ไม่เอาแบบเครื่องโกนหนวดไฟฟ้าเหรอครับ”
ผมถามเพราะมันน่าจะใช้สะดวกกว่า
“กูชอบแบบธรรมดา”
ผมพยักหน้าเข้าใจ พี่ควินเข็นรถเดินต่อ ผมก็มองของใช้ไปทั่ว จนไปสะดุดตากับขวดอาฟเตอร์เชฟผลิตภัณฑ์ดูแลผิวหลังจากโกนหนวดยี่ห้อนึง ผมสะกิดพี่ควินแล้วเดินไปหยิบมาดู
“เอามั้ยฮะ”
ผมชูให้พี่ควินดู เขามองแล้วพยักหน้า ผมเดินกลับไปหย่อนขวดอาฟเตอร์เชฟใส่รถเข็น พวกเราเดินดูของต่อ ผมชี้ไปทางโซนขนมให้พี่ควินเข็นรถไปทางนั้น
“เอาขนมปังด้วยมั้ยฮะ แต่ผมอยากกินคุกกี้ งั้นเอาทั้งสองอย่าง”
ผมว่าเองตอบเองพลางหยิบทั้งขนมปังทั้งคุกกี้ใส่รถเข็น เจอคัตตาร์ดเค้กก็หยิบใส่อีก เลย์ผมก็หยิบแต่ถุงใหญ่ๆหลายรส
“เอาอะไรอีกมั้ยฮะ”
ผมหันไปมองพวกเขาที่ยืนนิ่งมองผมอยู่
“แล้วแต่มึง”
พี่ควินตอบคำเดิม ผมยู่ปาก เดินต่อไป หยิบเอาช็อกโกแลตมาหลายกล่อง บอกเองนะว่าแล้วแต่ผม จะกักตุนขนมให้ตู้เย็นระเบิดเลยคอยดู!
“พี่ควินเอาน้ำผลไม้มั้ยฮะ เพื่อทำงานดึกๆดื่มแล้วจะได้สดชื่น”
ผมหันไปถาม เขาไม่ตอบแต่เดินผ่านผมไปหยิบขวดน้ำกีวี ผมเลยหยิบขวดน้ำส้มคั้นบ้าง แถมด้วยน้ำอัดลมสีดำที่ผมชอบกิน พอได้ของที่ต้องการแล้วพี่ควินก็เข็นรถต่อไปที่โซนของสด ผมมองไปเห็นชุดสุกี้วางไว้ข้างๆกับขวดน้ำจิ้มสุกี้ ผมหยุดมองอยู่นาน จำได้ว่าที่คอนโดฯมีเครื่องทำสุกี้กับบาบีคิวอยู่ คุณลุงหมอซื้อมาฝากจากต่างประเทศตอนที่ท่านพาภรรยาไปเที่ยว ผมยังไม่เคยใช้มันเลย เห็นทีว่าจะได้ประเดิมใช้คืนนี้แหละ
“พี่ครับ เราทำสุกี้กินกันมั้ย ไหนๆก็ไม่ได้ออกไปฉลองปีใหม่ที่ไหน”
ผมยิ้มกว้าง รอฟังคำตอบ แต่ในใจผม ต่อให้พวกเขาไม่ตอบหรือปฏิเสธผมก็จะทำกินอยู่ดี!
“ตามใจ”
พี่แซทบอก พี่ควินก็พยักหน้าร่วมด้วย ผมยกนิ้วโป้งให้พวกเขาแล้วหันกลับมาดูขวดน้ำจิ้มสุกี้ เลือกเอายี่ห้อที่เคยทานแล้วถูกปาก พอได้แล้วผมก็เดินตรงไปหาเนื้อหมู ผมหันไปกวักมือเรียกคนเข็นรถ ผมเลือกหยิบแพคใหญ่ๆมา6แพค แบ่งกันกินคนละ2แพคไปเลย
“เหลือลูกชิ้น กุ้ง ปลาหมึก ผัก วุ้นเส้น เอาพวกเบคอนด้วยมั้ยฮะ ทำหมูกระทะด้วยก็ได้ เอาไปย่างในเตาบาร์บีคิว”
ผมเสนอ และไม่รอให้พวกเขาออกความคิดเห็น ผมหยิบของที่ตัวเองต้องการทั้งลูกชิ้นทั้งเบคอน ทั้งกุ้งปลาหมึก เสร็จแล้วก็เดินหาวุ้นเส้นกับผัก
“เกือบลืมไข่ พี่ควินยกมาทั้งแผงเลย ยกมาเลยฮะ”
ผมชี้บอก เพราะโซนไข่ไก่ตั้งอยู่ข้างหลังเขา
“ลิสต์รายการของมา แต่กูไม่เห็นมึงสนใจดูมันเลย”
พี่แซทเดินมาหยุดตรงหน้าผม เขามองกระดาษในมือผมด้วยสายตานิ่งๆ ผมยิ้มเจื่อน ลืมไปเลยว่าถือกระดาษที่ลิสต์รายการของที่ต้องซื้อไว้ในมือ นี่ผมลืมมันไปได้ยังไง!
“ได้ครบหรือยัง”
“เหลือพวกเครื่องหมักครับ เดี๋ยวผมไปเดินหานะ พวกพี่รออยู่ตรงนี้แหละ เดี๋ยวผมมา แป็ปเดียวครับ”
ผมตอบพี่ควินแล้วรีบเดินไปหาของที่ว่า ถ้าไม่ซื้อแบบสำเร็จรูปไป ผมก็ไม่รู้วิธีหมักเนื้อหมูให้มันอร่อย เพราะผมเคยแต่กิน ไม่เคยลงมือทำ แต่ผมเคยเป็นลูกมือป้าแม่บ้าน เคยช่วยท่านหั่นเนื้อหมูกับล้างผัก ส่วนวิธีการหมักผมไม่ได้ดูตอนที่ท่านทำ ผมเดินมาหยุดตรงโซนเครื่องปรุงรสต่างๆ เดินหาเครื่องหมัก เจอแล้วก็รีบหยิบมา6ซอง หมักใส่หมูแพคละซองไปเลยจะได้เข้าเครื่อง หวังว่าจะอร่อยนะ
ผมเดินกลับไปหาพวกเขา เห็นสองหนุ่มยืนคุยกันอยู่ ผมเดินเข้าไปวางของใส่รถเข็น
“เรียบร้อย ได้ของครบแล้ว จ่ายตังค์เลยครับ”
พวกเราเดินไปที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์ พี่ควินกับพี่แซทช่วยกันลำเลียงของในรถออกมาวาง ผมได้แต่ยืนมองอยู่ข้างๆ พี่ควินยื่นบัตรเครดิตให้พนักงานหลังจากยิงบาร์โค้ดเสร็จ ผมยื่นรอมองนู้นมองนี่ไปเรื่อยเปื่อย จนพี่เขาเซ็นชื่อเสร็จ ผมจะเข้าไปหยิบถุงจากพนักงาน แต่พี่แซทดันผมออก เขารับมาถือไว้ อีกส่วนนึงก็แบ่งให้พี่ควินถือ ผมเลยเดินตัวเปล่า ไม่มีสัมภาระให้ถือ ดีจริงๆ
ตลอดทางกลับ ผมเดินตัวปลิวนำพวกเขา มาถึงคอนโดฯ ผมก็เดินนำพวกเขาเข้าไปในห้องครัว พอพวกเขาวางของลงบนโต๊ะ ผมก็จัดการหยิบออกจากถุง แล้วผมก็ตกใจเพราะของมันเยอะเต็มโต๊ะเลย แค่ขนมก็กินพื้นที่ไปครึ่งโต๊ะแล้ว ตู้เย็นระเบิดจริงๆแน่ ผมเงยหน้ามองพวกเขาที่ยืนดูผมอยู่ ผมยิ้มแหยแล้วรีบจัดการเอาขนมกับน้ำผลไม้เข้าตู้เย็น
“พวกพี่ไปพักผ่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมทำเอง แค่ล้างผักหั่นเนื้อหมูแล้วหมักไว้ สบายมาก”
“กูไม่คิดจะช่วยอยู่แล้ว”
พี่ควินบอกเสียงเรียบแล้วก็เดินออกไป ผมได้แต่ย่นจมูกใส่เขา พูดมาได้ว่าไม่คิดจะช่วย ผมก็ไม่ได้ขอร้องให้เขาช่วยซะหน่อย
“ระวังมีด”
พี่แซทเตือนผม เขาเปิดตู้เย็นหยิบเบียร์ออกมาแล้วก็เดินออกไป
เวลานี้ห้องครัวเป็นของผมแล้ว เอาล่ะ ผมจะลงมือแล้ว สุกี้มื้อค่ำนี้ต้องอร่อยมากแน่ๆ เชื่อฝีมือผมเถอะ!
“อย่าโง่เอาหน้าไปจุ่มหม้อ”
เสียงเข้มที่ดังอยู่ข้างหลังเรียกให้ผมที่กำลังก้มหน้าตั้งใจข้นน้ำซุปในหม้อหันไปมอง พี่ควินเดินเข้ามาซ้อนข้างหลังผม ชะโงกหน้าผ่านไหล่มองน้ำซุปที่กำลังเดือดส่งกลิ่นหอมฟุ้ง ผมอมยิ้มรู้สึกภูมิใจในฝีมือตัวเองนิดๆ อย่างน้อยผมก็มีความสามารถทำได้มากกว่าการต้มบะหมี่
“3 ชั่วโมงที่มึงคลุกอยู่ในนี้ รายงานมา ได้อะไรบ้าง”
ผมเบิกตาโตตกใจกับเวลาที่เขาบอก 3ชั่วโมง นี่ผมคลุกอยู่ในครัวตั้ง3ชั่วโมงเลยเหรอ แล้วตอนนี้กี่โมงแล้ว?
“ตอบ”
“ครับผม แป็ปนึง”
ผมว่าพลางหยิบฝาหม้อมาปิดแล้วปิดแก๊ส เดินมาที่โต๊ะซึ่งมีกล่องอาหารที่ผมใช้หมักเนื้อหมูไว้ กุ้ง ปลาหมึก ลูกชิ้น เบคอน วุ้นเส้น และผัก ผมจัดเรียงไว้ในจานอย่างเป็นระเบียบ ผมผายมือเชิญให้เขาดูอย่างภาคภูมิใจ พี่ควินไล่มองดูของแต่ละอย่าง เขาพยักหน้าช้าๆแล้วหันมามองผม
“พึ่งรู้ว่าเมียกูก็เก่งเรื่องงานครัว”
ผมทำหน้าไม่ถูกกับคำพูดเขา เสมองไปอีกทาง
“มึงเขิน”
ผมรีบส่ายหน้าปฏิเสธ
“เวลามึงเขิน น่ารักดี กูชอบ”
ผมหันขวับไปมองเขาอย่างแปลกใจ เมื่อกี้…เมื่อกี้เขาชมผมเหรอ?
“เวลามึงทำหน้าเอ๋อ กูก็ชอบ”
ผมได้แต่ยืนมองเขาด้วยอาการเบลอๆเหมือนคนไม่มีสติ
“เวลามึงตกใจ กูก็ชอบ เวลามึงนอนหลับ กูก็ชอบ เวลามึงยิ้ม มึงหัวเราะ กูก็ชอบ”
ผมได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นดังขึ้น ดังขึ้น พยายามบอกให้มันสงบ แต่หัวใจมันกลับไม่รักดี ไม่ยอมฟังคำสั่งของเจ้าของ จนผมกลัวว่าเขาจะได้ยินเสียงหัวใจผมเต้นดังผิดปกติ ผมก้มหน้าหันหนีเขาเดินดุ่มๆออกมาอย่างเร็วจนขาแทบพันกัน หวิดล้มหัวฟาดพื้น
“เวลามึงซุ่มซ่าม กูก็ชอบนะ!”
คนบ้า! หนีออกมาแล้วยังตะโกนให้ได้ยินอีก หัวใจผมก็บ้าพอกัน ทำไมมันยังเต้นดังอยู่แบบนี้!
ไม่อยากจะเชื่อตัวเองเลยว่าจะนอนหลับง่ายขนาดนี้ ผมตั้งใจจะเข้ามาอาบน้ำ แต่พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จผมกลับนอนหลับไปซะงั้น แถมยังไม่มีใครมาปลุกด้วย หวังว่าพวกเขาคงไม่กินสุกี้หมดไปแล้วนะ ผมโผล่หน้าออกมาจากห้อง ชะโงกมองไปทางห้องของพวกเขา ผมปิดประตู เดินตรงไปที่ห้องครัว แต่ก็ต้องเบรกเอี๊ยดเพราะกลิ่นหอมของน้ำซุป กลิ่นคุ้นๆนะ พอผมหันไปมองก็เห็นพวกเขาอยู่ในห้องนั่งเล่น พวกเขานั่งที่พื้น โซฟาถูกยกออกไป หม้อสุกี้กับเตาบาบีคิววางอยู่ที่พื้น รอบๆมีจานชามเข้าชุดพร้อมด้วยตะเกียบกับช้อน เนื้อกับพักที่ผมจัดเตรียมไว้วางเรียงรายอยู่ ว้าว! นี่พวกเขาจัดการเองเลยเหรอ เซอร์ไพรซ์จริงๆ
“ถ้ายังไม่เข้ามานั่ง พวกกูจะกินให้หมด”
พี่ควินพูดขู่ ผมปั้นหน้านิ่งเดินช้าๆเข้าไปนั่ง
“คืนนี้กูไม่ให้มึงนอนแน่”
ผมมองพี่แซทตาโต ที่เขาพูดหมายความว่าไง?
“หิวหรือยัง”
“ครับ”
ผมตอบเสียงเบา พี่ควินแสยะยิ้ม เขาจัดการคีบเนื้อหมูย่างลงบนเตา พี่แซทก็จัดการใส่เนื้อหมู กุ้งปลาหมึก ลูกชิ้น ผักและวุ้นเส้นลงในหม้อ พอผมขยับตัวจับตะเกียบกำลังจะยื่นออกไปคีบเนื้อ พี่แซทก็หันมาจ้องผมเขม็ง
“นั่งเฉยๆ ไม่ต้องยุ่ง”
ผมพยักหน้าหงอยๆ มองดูพวกเขาจัดการ ดีเหมือนกัน นั่งเฉยๆรอกินอย่างเดียว
ผมรอไม่นาน พี่ควินก็คีบเนื้อที่ย่างสุกแล้วใส่จานส่งให้ผมพร้อมถ้วยน้ำจิ้ม ผมยิ้มกว้างรับมาวางตรงหน้าลงมือกินก่อนพวกเขา ผมเคี้ยวตุ้ยๆอย่างมีความสุข ทำกินเองแบบนี้ก็อร่อยไม่แพ้ไปนั่งกินในร้านเหมือนกันนะ พี่ควินตักสุกี้ใส่ถ้วย เขาวางลงตรงหน้าผม ตามด้วยแก้วเป็ปซี่
“ขอบคุณครับ พวกพี่ก็ทานได้แล้ว”
“กินไป”
“ครับผม”
ผมตอบรับพี่แซทอย่างแข็งขัน เรื่องกินขอให้บอก ผมไม่เคยถอยอยู่แล้ว ยิ่งถ้าได้กินของอร่อยถูกปาก ผมสู้ตาย!
พวกเรานั่งกินกันไปเงียบๆ ไม่มีเสียงพูดคุย ไม่มีเสียงเพลง ราวกับวันเคาท์ดาวน์ปีใหม่เป็นแค่วันธรรมดาสำหรับพวกเรา แต่แค่นี้ผมก็มีความสุขนะ ผมไม่ได้ต้องการอะไรที่มันหรูหราอลังการ แค่ความเรียบง่ายแต่ทำให้ผมสุขใจได้ก็เพียงพอแล้ว
“ผมไปเข้าห้องน้ำก่อนนะฮะ เดี๋ยวมากินต่อ”
ผมยิ้มบอกพวกเขา ลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำในห้องตัวเอง ทำธุระเสร็จเดินออกจากห้องน้ำมา ผมก็เหลียวมองนาฬิกาบนโต๊ะข้างหัวเตียง 5 ทุ่มกว่าแล้ว เร็วแฮะ เข้าใกล้ปีใหม่เข้าไปทุกทีแล้วสินะ ผมไม่มีการ์ดหรือของขวัญให้พวกเขาเลย หวังว่าพวกเขาคงไม่โกรธผม เพราะผมเป็นคนประเภทไม่ตื่นตัวกับทุกเทศกาล อีกอย่างผมก็ไม่ใช่คนโรแมนติกนัก เอาเป็นว่าเที่ยงคืนเมื่อไหร่ ผมจะบอกสวัสดีปีใหม่พวกเขาก็แล้วกัน แค่นี้ก็น่าจะพอ
เสียงกีตาร์โปร่งดังมาจากห้องนั่งเล่น ผมขมวดคิ้ว รีบเดินเข้าไป โซฟาที่ถูกยกออกไปก่อนหน้านี้กลับมาตั้งไว้ที่เดิมแล้ว พวกเขานั่งเอนหลังพิงกับขอบโซฟาปรับสายกีตาร์กันอยู่ ผมมองพวกเขาอย่างแปลกใจ พอผมนั่งลง พวกเขาก็ดีดกีตาร์เสียงดังใส่ผม
“เล่นอะไรไม่เป็นเพลงเลย”
ผมว่า เลิกสนใจพวกเขา ตั้งใจกินเนื้อย่างกับสุกี้ต่อ
“อยากฟังเพลงอะไร”
ผมกลืนเนื้อลงคอก่อนหันไปมองคนถาม พี่ควินมองผมนิ่งอย่างรอฟังคำตอบ
“ไม่รู้สิ พี่อยากเล่นเพลงอะไรก็ตามใจเลยฮะ ผมฟังได้หมดแหละ”
ผมตอบแล้วหันกลับมากินต่อ ผมว่าผมกินเข้าไปเยอะแล้วนะ แต่ทำไมเหมือนมันไม่พร่องลงไปเลย
เสียงอินโทรเพลงดังขึ้น ผมก็กินต่อไป ฟังไม่รู้หรอกว่าเพลงอะไร ต่อพอเสียงทุ้มๆของพวกเขาร้องคลอไปกับเสียงกีตาร์ผมก็หันไปมองทั้งๆที่ยังเคี้ยวอยู่เต็มปาก
“เธอ…ขอให้เธอจำเอาไว้ จากนี้ทุกลมหายใจ มีแค่เธอ แค่เธอเท่านั้น ฉันขอให้เธอได้รู้ว่าชีวิตที่ฉันเหลืออยู่ จงมั่นใจ ฉันจะให้เธอ”
จู่ๆผมก็สำลัก ไอจนของในปากเกือบพุ่งออกมา ดีที่ผมยกมือปิดปากทัน เสียงเพลงหยุดลง พวกเขาเข้ามาดูอาการผม พี่แซทลูบหลังให้ พี่ควินก็รินน้ำเปล่าใส่แก้วยื่นมาตรงหน้า พอผมหยุดไอ กลืนที่กินเข้าไปลงคอ ผมก็นั่งหอบก่อนดื่มน้ำจนหมดแก้ว
“โง่!”
ผมเบะปาก มองพี่แซทอย่างขุ่นเคือง ผมไม่ได้อยากสำลักซะหน่อย จู่ๆมันก็เป็นเอง จะให้ผมทำยังไง
“มึงทำเสียบรรยากาศ”
“ห๊ะ! ผมเนี่ยนะ ผมทำอะไร”
ผมชี้ตัวเอง มองพี่ควินอย่างไม่เข้าใจ ทำไมมาใส่ร้ายผมอย่างนี้ล่ะ ผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย
“แป้กเหี้ยๆ”
พี่แซทพูดขึ้น สีหน้าเขาเรียบสนิท
“กูบอกมึงแล้วว่ามันจะทำพัง ไม่เชื่อกู”
พี่ควินพูดต่อด้วยสีหน้าไม่ต่างกันนัก ผมมองพวกเขาสลับกันไปมาพลางคิดทบทวนที่พวกเขาคุยกัน
“เอ่อ…ผม ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ”
ผมบอกเสียงอ่อย แม้จะไม่ค่อยเข้าใจที่พวกเขาสื่อสารกันนัก แต่มันคงเป็นความผิดผมที่สำลักได้ผิดเวลา
“ผมก็แค่ตกใจที่พวกพี่ร้องเพลงให้ผม ขอโทษนะฮะที่ผมทำเสียบรรยากาศ ผม…ผมไม่ได้…อื้อ!”
พูดยังไม่ทันจบพี่แซทก็เกี่ยวคอผมเข้าไปจูบ เขากดจูบรุนแรงจนผมตกใจยกมือขึ้นยึดบ่าเขาไว้แน่น
“พี่แซท”
ผมเงยหน้ามอง เรียกเขาเสียงหอบ เมื่อเขาถอนจูบออกไป
“ชอบเหรอ เพลงที่พวกกูเล่น”
ผมพยักหน้า ได้ยินเสียงเขากัดฟันกรอด
“ความอดทนกูต่ำ เพราะมึง มึงคนเดียว”
ผมขมวดคิ้วมุ่น ไม่เข้าใจที่เขาพูด กำลังจะอ้าปากถาม เขาก็ดึงแขนผมจนตัวถลาเข้าปะทะกับตัวเขา
“พี่จะทำอะไร”
ผมเริ่มกลัว ดูจากสายตาร้อนแรงของเขาแล้ว ผมกลัวตัวเองจะถูกเขาจับกินต้อนรับปีใหม่!
“เอามึง”
ผมส่ายหน้าแรง ดิ้นพล่านทันที
“ไม่นะ ผมยังกินไม่อิ่มเลย พี่ควิน ผมยังไม่อิ่มจริงๆนะครับ”
ผมหันไปขอความช่วยเหลือ แต่พี่ควินก็ทำให้ความหวังผมมอดดับลง เพราะเขาล้วงเอาถุงยางออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้พี่แซท
ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงพลุดังก้องจนผมสะดุ้ง เที่ยงคืนแล้วเหรอ?
“ได้กินมึงตั้งแต่วันแรกของปี กูโคตรแฮปปี้เลยวะ”
ผมเม้มปากแน่นขืนตัวไว้สุดกำลังแต่ก็ทนแรงดันของเขาไม่ได้ ผมถูกพี่แซทจับพลิกหันหลังให้นั่งคุกเข่าวางมือไว้กับพนักโซฟา กางเกงขาสั้นผมถูกดึงลงพร้อมกับชั้นใน แขนแกร่งสอดเข้ามารัดเอวผมไว้ พี่ควินเดินอ้อมมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม เขาจับคางผมไว้บีบไม่ให้ผมเบือนหน้าหนี ผมสัมผัสถึงความร้อนรุ่มจากข้างหลังกำลังค่อยๆแทรกเข้ามาในตัวผม พี่ควินโน้มหน้าลงมาใกล้ ผมหลับตาแน่น
“เวลามึงคราง กูก็ชอบ”
ถ้ารู้ว่าจะลงเอยแบบนี้ ผมออกไปเคาท์ดาวน์ปีใหม่ข้างนอกดีกว่า!
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เอาตอนพิเศษมาเสิร์ฟค่าาา
มีใครอยู่บ้าง ขอเสียงหน่อย ฮิ้วววว
เสพความหอมหวานในตอนพิเศษไว้ให้มากๆนะคะ เพื่อเอาไปทดแทนดราม่าในตอนปกติ
**** เนื่องในโอกาศวันขึ้นปีใหม่ วันที่ 1 มกราคม 2556 เก๋ขออวยพรให้ทุกท่านมีความสุข
ขอให้ปีนี้เป็นปีที่ดีของทุกท่าน โชคดีตลอดปี มีสุขภาพร่างกายแข็งแรงตลอดไป ร่ำรวยเงินทองนะคะ ****
หัวข้อ: HEARTBREAKER P.I [ UP! : SPECIAL : Tar’s birthday ] 1/3/59 : P.151 (อ่าน 1308953 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก