HEARTBREAKER
33
(50%)
ทันทีที่เสียงออดพักเที่ยงดังก้องโรงเรียน เหล่านักเรียนก็พากันลุกฮือเดินออกจากห้อง เป้าหมายคือโรงอาหาร ร่างโปร่งบางลุกจากโต๊ะประจำของตัวเองเดินเข้าไปหาเพื่อนสนิท ใบหน้าหวานบึ้งตึงใส่แต่มือกลับดึงเสื้ออีกฝ่ายจนหลุดออกนอกกางเกง ตากลมใสกระพริบปริบๆอย่างสื่อความหมาย เสียงถอนหายใจแรงดังมาจากคนที่นั่งนิ่งก่อนเจ้าตัวจะลุกขึ้นมองหน้าเพื่อน
“อะไร”
เฟียซถามเสียงเรียบ สายตาเหนื่อยหน่ายด้วยรู้ดีว่าเพื่อนสนิทต้องการสิ่งใด เขาก็แค่อยากถามกวนไปอย่างนั้นเอง
“เลี้ยงข้าวหน่อย”
ต้าร์บอกเสียงอ่อย ยู่ปากพร้อมกระตุกเสื้อไปด้วย
“เออ รู้แล้ว ปล่อยได้ยัง”
มือบางรีบปล่อย ยิ้มกว้างแล้วเดินนำออกจากห้องไปก่อน เฟียซส่ายหัวเดินตามเพื่อนไป
ทานอาหารกลางวันเสร็จสองเพื่อนสนิทก็เดินไปนั่งย่อยที่สวนหย่อมหลังโรงเรียน คนตัวเล็กล้วงเอากระเป๋าตังค์ในกระเป๋ากางเกง เปิดดูจำนวนเงินแล้วถอนใจเฮือก คิดเสียดายเงินที่จ่ายให้กับกระเป๋าใบหรูหลังจากที่เก็บคำพูดเพื่อนมาคิด จำนวนเงินไม่ใช่น้อยๆแลกกับกระเป๋าแค่ใบเดียว มันคุ้มกันหรือเปล่า? แต่พอคิดถึงใบหน้าผู้รับ คิดถึงรอยยิ้มหวานๆที่แอบชอบ หัวใจก็พลันเต้นตึกตัก ความเสียดายเงินก่อนหน้ามลายหายไปหมดสิ้น
“กี่เดือนมึงถึงจะเก็บเงินให้ได้เท่าเดิม ให้กูเลี้ยงข้าวทุกวันก็ไม่ไหวนะเว้ย กูจน มึงก็รู้”
เฟียซหันไปบอกเพื่อนก่อนนอนลงกับพื้นหญ้าเอาแขนหนุนศีรษะ
“คงเกือบๆ3เดือน ต้าร์ไม่ให้เฟียซเลี้ยงข้าวทุกวันหรอกน่า แค่รบกวนเป็นบ้างวัน”
ยิ้มบอก เก็บกระเป๋าตังค์เข้ากางเกง นอนลงข้างๆเพื่อน
“มึงเอาจริงเหรอ”
เฟียซถามขึ้น ไม่ได้หันไปมองหน้าเพื่อน
“อะไร”
ต้าร์ถามกลับ ไม่ได้หันมองอีกฝ่ายเช่นกัน
“เมเปิ้ล”
“จริงสิ แอบชอบมาตั้งนาน นี่ปีสุดท้ายแล้วนะ อีกไม่นานก็เรียนจบแล้ว ถ้าไม่สารภาพตอนนี้จะให้ไปสารภาพตอนไหนล่ะ”
แอบชอบมาเกือบปี จบม.6ไปแล้วก็ไม่รู้ว่าจะได้เรียนต่อมหา’ลัยเดียวกันหรือเปล่า ถ้าไม่สารภาพความในใจตั้งแต่ตอนนี้ ต่อไปคงไม่มีโอกาส
“ถ้าเมเปิ้ลปฏิเสธมึงล่ะ”
“ก็อกหักไง”
“เตรียมใจไว้แล้ว ก็ดี กูฟันธงว่ามึงอกหักชัวร์”
“ไอ้เพื่อนบ้า จะไม่เชียร์กันเลยใช่ป่ะ ใจร้าย”
ต้าร์ถอนต้นหญ้าขว้างใส่หน้าจนเฟียซลุกขึ้นนั่งแทบไม่ทัน
“เล่นอย่างนี้เหรอ”
เฟียซชี้หน้าก้มลงถอนต้นหญ้าข้างตัว ต้าร์อาศัยจังหวะนั้นลุกขึ้นวิ่งหนี
“เฮ้ย! แน่จริงอย่าหนีดิ”
เสียงตะโกนดังลั่น ต้าร์หันไปมอง หัวเราะร่าเอ่ยท้าทายพลางแลบลิ้นเย้ย
“แน่จริงก็ตามให้ทันดิ แบร่!”
ต้าร์วิ่งหนีด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม เจ้าตัววิ่งไปถึงตึกอำนวยการ หันไปมองหลังเป็นระยะด้วยกลัวว่าเพื่อนจะตามมาทัน แต่พอถึงทางเลี้ยวขากลับหยุดชะงักเพราะสายตาเหลือบไปเห็นผู้หญิงที่แอบชอบเดินเลียบอยู่ข้างสนามฟุตบอล ท่าทางเดินเอื่อยๆเหมือนคนกำลังครุ่นคิด
“จับได้แล้ว!”
เฟียซวิ่งตามมาล็อคคอเพื่อนกำลังจะเอาต้นหญ้าในมือโป๊ะหน้าขาวใสแต่เห็นท่าทางยืนค้างอยู่กับที่ก็ผิดสังเกตุ
“เป็นอะไร”
“เมเปิ้ล”
ต้าร์บอกเสียงแผ่วคล้ายละเมอ เฟียซมองตามเพื่อน ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
“แล้วไงวะ”
“เฮ้ย!”
ต้าร์ร้องอย่างตกใจ รีบวิ่งไปที่สนามฟุตบอล เฟียซยืนงงมองตามเพื่อนแล้วก็รู้ถึงสาเหตุ
“เมเปิ้ล เป็นอะไร”
ต้าร์ถามร่างบางที่ทรุดนั่งกับพื้นเอามือกุมขมับ ใบหน้าขาวนวลซีดเผือด เจ้าของชื่อค่อยๆเงยหน้ามองคนถาม จำได้ว่าอีกฝ่ายเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันแต่เรียนอยู่คนล่ะห้องจึงคลี่ยิ้มบางๆให้
“เวียนหัวน่ะ จู่ๆก็หน้ามืด”
“ไปห้องพยาบาลเถอะ เดี๋ยวเราช่วย”
ต้าร์อาสา ไม่รอให้อีกฝ่ายเอ่ยตอบก็วาดแขนโอบเอวบางพยุงให้ยืนขึ้น เฟียซเข้ามาสมทบทีหลังด้วยใบหน้านิ่ง ปล่อยให้เพื่อนประคองหญิงสาวเดินไปส่วนตัวเองเดินตามหลัง มาถึงห้องพยาบาลต้าร์ก็ประคองให้คนป่วยนอนบนเตียงแล้วปลีกตัวไปเปิดตู้ยา พอได้ยาแล้วก็มองหาขวดน้ำเปล่า
“ช้าๆก็ได้”
เฟียซติงเพื่อนที่ท่าทางรีบร้อนออกอาการห่วงคนป่วยจนโอเวอร์
ต้าร์ไม่สนใจฟังเพื่อน รีบจัดแจงรินน้ำใส่แก้วพร้อมเม็ดยาส่งให้คนบนเตียง
“เมเปิ้ล ลุกขึ้นทานยาไหวมั้ย”
เจ้าของชื่อยิ้มบาง พยักหน้าน้อยๆค่อยๆลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง รับยามาทาน
“นอนพักเถอะ เดี๋ยวเราไปบอกหัวหน้าห้องให้ว่าเธอป่วย”
“ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ”
“ไม่เป็นไร”
ต้าร์ยิ้มเขิน แก้มขึ้นสีแดงจางๆ
เฟียซส่ายหน้ามองตามหลังเพื่อนตัวเองเดินเพ้อออกจากห้องพยาบาลไป
‘ท่าจะอาการหนักกว่าคนป่วยแล้วเพื่อนกู’
ต้าร์ไม่มีสมาธิเรียนตลอดช่วงบ่ายเพราะใจเป็นห่วงคนป่วย พอสัญญาณออดดังบอกเวลาเลิกเรียนก็รีบเก็บกระเป๋าเดินออกจากห้องตรงไปยังห้องเรียนของเมเปิ้ลเพื่อไปเอากระเป๋าให้ พอได้ของที่ต้องการแล้วก็รีบเดินไปห้องพยาบาลเห็นคนป่วยกำลังลงจากเตียงพอดีจึงตรงเข้าไปช่วยประคอง
“เรานึกว่านายกลับบ้านไปแล้วซะอีก”
เสียงหวานบอกอย่างซึ้งในน้ำใจที่มีให้
“เราไปเอากระเป๋ามาให้ เป็นไงบ้าง อาการดีขึ้นมั้ย”
“ดีขึ้นแล้ว ขอบคุณอีกครั้งนะที่ช่วยเรา ถ้าไม่ได้นาย เราคงเป็นลมอยู่ข้างสนามฟุตบอลแน่”
“ไม่เป็นไร เราเต็มใจช่วย”
“นาย เอ่อ…นายชื่อต้าร์ใช่มั้ย”
เอ่ยถามอย่างไม่มั่นใจนัก
“ใช่ เราอยู่ห้อง2”
ต้าร์ยิ้มตอบอย่างดีใจที่อีกฝ่ายจำชื่อได้
“ต้าร์ 6/2 ที่แท้นายก็เป็นคนดังของโรงเรียนนี่นา”
“ไม่ใช่แล้ว เราไม่ได้ดังซะหน่อย เมเปิ้ลนั่นแหละที่ดัง ใครๆเขาก็พูดถึงกันทั้งโรงเรียน”
‘มีคนแอบชอบเยอะด้วย และหนึ่งในนั้นก็มีเขารวมอยู่ด้วย’
“อย่าถ่อมตัวหน่อยเลย หนุ่มฮอตหน้าหวานประจำห้อง2”
เมเปิ้ลยิ้มล้อ ได้ยินชื่อเสียงอีกฝ่ายมาบ้าง เพราะในโรงเรียนนี้มีทั้งผู้ชายจริงและผู้ชายที่ชอบไม้ป่าเดียวกัน เรียกง่ายๆก็พวกที่เป็นเกย์ พวกนี้ชอบตามจีบหนุ่มหน้าหวานตัวเล็ก และคนที่ตรงสเปคพวกนั้นและมักได้ยินชื่อบ่อยก็คือผู้ชายตรงหน้าเธอนี่แหละ
“จะกลับบ้านเลยมั้ย เดี๋ยวเราเดินไปส่ง”
“ขอบคุณนะ ไม่ต้องประคองเราแล้วล่ะ เราเดินเองได้ แค่ช่วยถือกระเป๋าก็พอ”
“โอเค”
ต้าร์ยิ้มกว้าง ปล่อยให้อีกฝ่ายเดินเอง หันไปมองประตูห้องก็เห็นว่าเพื่อนตัวสูงยืนกอดอกมองอยู่ก่อนแล้ว
“เฟียซ มาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“มึงไม่รู้ตัวเลยเหรอไงว่ากูเดินตามมึงมาเนี่ย”
เฟียซว่าเสียงขุ่น เข้าใจว่าเพื่อนเป็นห่วงสาว แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้ มันน่ามั้ยล่ะ ตัวเขาออกจะสูง เดินตามหลังมันมา แต่มันกลับไม่รู้ตัวสักนิด ไอ้เอ๋อเอ้ย!
“ขอโทษ”
ต้าร์บอกเสียงอ่อย หันไปมองเมเปิ้ลก็เห็นว่าสาวเจ้ายิ้มมองมาแปลกๆ
“เป็นแฟนกันเหรอ”
“ไม่ใช่นะ!”
ต้าร์ร้องเสียงหลง ส่ายหน้าแรง
“ไม่ต้องกลัวเราไปบอกใครหรอก เรื่องแบบนี้เราเข้าใจ ไม่เห็นเป็นไรเลย สังคมออกจะเปิดกว้าง โรงเรียนเราก็มีเกย์เดินยั้วเยี้ย คู่รักเกย์มีเยอะแยะ”
“มันไม่ใช่อย่างที่เมเปิ้ลคิดนะ เฟียซเป็นเพื่อนต้าร์ แค่เพื่อนจริงๆ ไม่ใช่แฟน”
ใบหน้าหวานเกินชายคล้ายจะร้องไห้ที่ถูกหญิงสาวที่แอบชอบเข้าใจผิดระหว่างตนกับเพื่อนสนิท
“โอเค แค่เพื่อน”
เมเปิ้ลพยักหน้าเข้าใจ แต่ยังไม่คลายรอยยิ้ม ต้าร์หันไปมองหน้าเพื่อนสนิทหวังให้ช่วยอธิบายแต่อีกฝ่ายกลับหันหลังเดินออกไปเสียอย่างนั้น
‘ให้มันได้อย่างนี้สิ ไอ้เพื่อนบ้า!’
เดินออกมาถึงหน้าโรงเรียนเมเปิ้ลก็ยื่นมือไปขอกระเป๋า ต้าร์ยิ้มก่อนส่งให้ตั้งใจเดินไปส่งสาวถึงป้ายรถเมล์ แต่รถBMWสีขาวคันคุ้นตาแล่นเข้ามาจอดตรงหน้า ทำให้ความตั้งใจแรกเริ่มเป็นอันต้องยกเลิก คนขับเลื่อนกระจกรถลงโผล่หน้าออกมาสั่ง
“ขึ้นรถ”
แซททอดแว่นกันแดดมองร่างเล็กด้วยสายตาวาววับ แต่หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆทำให้นัยน์ตาคมแข็งกร้าวขึ้นอย่างน่ากลัว
“พี่แซท”
เมเปิ้ลเรียกเจ้าของรถเสียงแผ่วอย่างคาดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะรู้จักกับเพื่อนร่วมสถาบัน
“รู้จักกันด้วยเหรอ”
ต้าร์ตาโตมองหญิงสาวข้างตัวสลับกับพี่ชายเพื่อน
“รู้จักสิ รู้จักดีเลยล่ะ”
หญิงสาวหนึ่งเดียวเอ่ยขึ้น ดวงตากลมโตฉายแววซุกซนมองตรงไปที่เจ้าของรถหรูอย่างท้าทาย แซทขบกรามแน่นมองคนที่ตนไล่ออกจากคอนโดฯเมื่อวานก่อนด้วยสายตาเหยียบเย็น
“สวัสดีค่ะพี่แซท ดีใจจังที่ได้เจอกันอีก ไม่ยักรู้ว่าพี่แซทก็รู้จักต้าร์ ’เพื่อน’ เมด้วย”
หญิงสาวจงใจเอ่ยเน้นคำ
“พี่แซทเป็นเพื่อนพี่ชายเรา รู้จักกันมาได้สักพักแล้วล่ะ วันก่อนพี่เค้าใจดีเลี้ยงหนังด้วย เสียดายที่เมเปิ้ลไม่อยู่ ไม่งั้นต้าร์จะได้ชวนไปดูหนังด้วยกัน”
ต้าร์บอกเสียงใส ยิ้มให้ทั้งเพื่อนพี่ชายทั้งหญิงสาวข้างกาย
“อย่างนี้นี่เอง”
เมเปิ้ลยิ้มหวานขัดกับแววตาขุ่นเคือง
“รีบขึ้นรถ”
แซทเค้นเสียงสั่งอีก เขาส่งสายตาดุปรามหญิงสาวไว้ก่อนที่เธอจะพูดว่ารู้จักเขาได้ยังไง
“เอ่อ…พี่แซทไปส่งเมเปิ้ลด้วยได้มั้ยครับ วันนี้เธอไม่สบายนะฮะ”
ต้าร์เอ่ยขอ ยิ้มกว้างให้เจ้าของรถ
“ไม่เป็นไรหรอกต้าร์ เมเกรงใจ เมกลับเองได้ ขอบคุณต้าร์มากนะที่เป็นห่วง วันนี้ต้าร์ช่วยเมมาเยอะแล้ว ขอบคุณอีกครั้งนะ”
เสียงหวานบอกพลางยื่นมือออกไปจับมือคนข้างๆไว้บีบกระชับ ส่งรอยยิ้มหวานหยดให้คนมองใจเต้น ต้าร์ยิ้ม ก้มหน้างุดอย่างเขินอายที่ถูกอีกฝ่ายจับมือ แซทเพ่งมองด้วยความไม่พอใจแต่ต้องสะกดกลั้นโทสะไว้
เรื่องนี้เขาจะจัดการทีหลัง!
ปรี๊ดๆ ปรี๊ดๆ
เสียงบีบแตรไล่ดังมาจากรถเมล์คันใหญ่ข้างหลัง ต้าร์หันไปยิ้มให้เมเปิ้ลเอ่ยลาด้วยความเสียดายที่อีกฝ่ายปฏิเสธไม่ขึ้นรถมาด้วยกัน
“กลับบ้านดีดีนะ พรุ่งนี้เจอกัน”
“ต้าร์ก็เหมือนกัน เดี๋ยวคืนนี้เมโทรหา”
บอกทิ้งท้ายอย่างต้องการยั่วอารมณ์เจ้าของรถหน้าหล่อ ต้าร์มองตามร่างบางที่เดินไปทางป้ายรถเมล์อย่างงุนงง จำได้ว่าไม่เคยให้เบอร์อีกฝ่ายไป แล้วเมเปิ้ลจะมีเบอร์เขาได้ยังไง?
“ขึ้นรถเร็วๆ”
แซทสั่งเสียงเข้ม ต้าร์หันกลับมายิ้มเจื่อนส่งให้ก่อนเปิดประตูรถด้านข้างคนขับ เข้าไปนั่งพร้อมกับที่เฟียซเปิดประตูด้านหลังเข้าไปนั่งเรียบร้อย แซทออกรถเงยหน้ามองกระจกจ้องคนที่ไม่ได้ชวนขึ้นรถมาด้วย เฟียซรู้ตัวมองกลับอย่างไม่สะทกสะท้านแถมยังยักคิ้วส่งให้อย่างยียวนกวนอารมณ์ แซทแสยะยิ้ม ถอนสายตากลับมามองถนนเบื้องหน้า
‘เก็บหน้าเหี้ยๆของมึงไว้รับส้นตีนกูเถอะ!’
----------------------------------------------------------------------
เอาครึ่งแรกไปก่อน
ครึ่งหลังจะมาเมื่อแต่งเสร็จ
น้องต้าร์ของแม่ยกกำลังหลงสาวอย่างหนัก ถึงขั้นเพ้อเลยทีเดียว
ใครก็ได้ไปเตือนสติน้องที
เห็นหน้าหวานร่างบางๆแต่แมนเต็มตัวนะเออ
แอบชอบสาวมานมนาม
น้องมันก็ผู้ชายทั้งท่อนและทั้งแท่งอ่ะนะ
อารมณ์แอบรัก ชอบคนสวย มันก็ต้องมีกันบ้างเป็นเรื่องธรรมดาเนอะ
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์และการติดตามนะคะ รักคนอ่านทุกคน จุ๊บเหม่ง
หัวข้อ: HEARTBREAKER P.I [ UP! : SPECIAL : Tar’s birthday ] 1/3/59 : P.151 (อ่าน 1308841 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก