HEARTBREAKER
34
(50%)
ร่างสูงเดินเข้าห้างด้วยความรีบเร่ง นัยน์ตาสีเฮเซลมองบันไดเลื่อนแล้วก้าวเดินตรงไป ขึ้นมาถึงชั้นซึ่งเป็นที่ตั้งของร้านกาแฟเจ้าประจำชายหนุ่มก็ไม่รอช้า เดินเร็วไปถึงร้านก็กวาดสายตามองหาเพื่อนซี้ ริมฝีบางหยักลึกกระตุกยิ้มเมื่อเห็นตำแหน่งที่เพื่อนและเด็กหนุ่มหน้าหวานนั่งอยู่
“อ้าว…พี่ควิน สวัสดีครับ”
ต้าร์เงยหน้าจากแก้วชาเขียวยกมือไหว้เพื่อนพี่ชายอีกคนที่เดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า
ควินไม่ตอบกลับ เอาแต่จ้องมองรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าเรียวเล็กอย่างชอบใจก่อนจะนั่งลงข้างๆเพื่อนสนิทที่นั่งเงียบอยู่
“บังเอิญหรือว่านัดกันไว้ฮะเนี่ย”
เสียงใสถามสองหนุ่มด้วยแววตาซุกซน มองทั้งคู่สลับกันไปมา
“ทำไม ไม่อยากเจอหน้า”
ควินย้อนถามเสียงเรียบอย่างต้องการแหย่คนตัวเล็ก
ต้าร์รีบส่ายหน้าทันที
“ไม่ใช่นะฮะ พี่ควินอย่าเข้าใจผิดสิ ผมไม่ได้คิดอย่างนั้น”
คนถามลอบยิ้มสมใจที่แกล้งเด็กหนุ่มเป็นผลสำเร็จ
“วิปครีมติดปาก”
ควินบอกพลางจ้องไปที่เรียวปากบางสีชมพูอย่างเป็นธรรมชาติ นึกอยากจะยื่นมือออกไปสัมผัสแต่ก็ต้องห้ามใจไว้
นิ้วเรียวเล็กแตะปากตัวเองพอดีกับตำแหน่งที่วิปครีมเลอะก่อนแลบลิ้นเลียรอบริมฝีปาก คนเอ่ยบอกก่อนหน้ามองตามตาไม่กระพริบ ยิ่งปากบางเผยอน้อยๆ นัยน์ตาสีเฮเซลก็ทอแวววาบหวามแสดงออกถึงความต้องการชัดเจน
แซทเหยียบเท้าเพื่อนไปทีเป็นการเตือนสติ คนถูกกระทำหันขวับมองเพื่อนตาขวาง
“เป็นเหี้ยอะไรของมึง”
ควินเอ่ยถามลอดไรฟันให้ได้ยินกันแค่2คน
“เก็บอาการหน่อยไอ้สัด”
แซทตอบกลับหน้านิ่ง
คนฟังขึงตาดุใส่ เข้าใจที่เพื่อนบอก ทำทีเป็นกระแอมแก้เก้อ
“ซุบซิบอะไรกันครับ แอบว่าผมเหรอ”
ต้าร์ถามพลางชะโงกหน้าเข้าไปหาสองหนุ่ม ตากลมใสเหล่มองคนซ้ายทีคนขวาที
ควินอดใจไม่ไหวยื่นมือไปบีบจมูกโด่งได้รูปบิดไปมาอย่างหมั่นเขี้ยวปนเอ็นดู ต้าร์ร้องโวยวายตีมือหนาให้ปล่อย
“เจ็บนะ พี่ควินมือหนักชะมัดเลย”
พออีกฝ่ายปล่อยมือ เจ้าตัวก็ต่อว่าไม่เต็มเสียงหนัก ความจริงไม่ได้เจ็บอะไรมาก แค่รู้สึกอยากแกล้งเพื่อนพี่ชายเล่นเฉยๆ
ควินกระตุกยิ้มก่อนลุกขึ้นเดินไปที่เคาน์เตอร์ สั่งเค้กกับลาเต้กับพนักงานเสร็จก็เดินกลับมานั่ง
ต้าร์แกว่งขาไปมาใต้โต๊ะ ตาก็มองไปรอบๆร้าน
“ร้านตกแต่งน่ารักดีนะฮะ”
สองหนุ่มพยักหน้าพร้อมใจกันตอบโดยไม่ได้นัดหมาย
“น่ารัก/น่ารัก”
ที่บอกว่าน่ารัก ไม่ใช่การตกแต่งร้าน แต่เป็นคนตรงหน้าพวกเขาต่างหาก…น่ารัก
พนักงานเดินมาเสิร์ฟออเดอร์ที่สั่ง ควินดันจานเค้กไปให้ต้าร์ เจ้าตัวเลิกคิ้วมองก่อนส่ายหน้าด้วยความเกรงใจ
“เค้กร้านนี้อร่อย”
ควินบอก
“กินไปเถอะ”
แซทว่าเสริม ถือโอกาสจับส้อมตัดเค้กจนน้ำบลูเบอร์รี่สีม่วงอมแดงไหลเยิ้มลงมา ต้าร์ลอบกลืนน้ำลายกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า เค้กนมสดบลูเบอร์รี่น่าทานล่อตาล่อใจ
“กินเร็วๆ เดี๋ยวไอ้เนสโทรตาม”
แซทอ้างชื่อพี่ชายเจ้าตัวเล็กอย่างต้องการกระตุ้นให้รีบลงมือทาน
ต้าร์ยิ้มเจื่อน มองสองหนุ่มก่อนบอกเสียงเบา
“งั้น…ผมทานนะฮะ ไม่เกรงใจแล้วนะ”
ควินกับแซทมองคนตรงหน้าลงมือทานเค้กอย่างเอร็ดอร่อย ประกายในดวงตาคมบอกชัดว่าเวลานี้คือช่วงเวลาแห่งความสุขที่ได้อยู่กับเด็กหนุ่มหน้าหวาน
อยากหยุดเวลานี้ไว้นานๆ
“เขี่ยฉันทิ้งแล้วไปนั่งมีความสุขกับมันเหรอ ไอ้พวกวิปริต”
คนแอบมองอยู่อีกมุมกำมือแน่น ดวงตาแข็งกร้าว รู้มาก่อนที่จะคบกันแล้ว ว่าควินกับแซทเป็นเสือไบฯ แต่เธอเพิ่งจะรู้เดี๋ยวนี้เองว่าการที่พวกเขาเขี่ยเธอทิ้งแล้วไปมีความสุขอยู่กับผู้ชาย มันทำให้เธอเจ็บยิ่งกว่าถูกเขาเหวี่ยงออกมานอกห้องวันนั้นอีก!
ผู้หญิงอย่างเธอต้องแพ้ผู้ชายอย่างนั้นเหรอ?
ทำไมผู้หญิงอย่างเธอต้องแพ้มันด้วย!
ถ้าพวกเขาเขี่ยเธอทิ้งแล้วไปมีผู้หญิงอื่น เธอจะไม่รู้สึกเจ็บแค้นเท่านี้เลย!
ก็แค่ผู้ชายหน้าหวานคนนึง! ก็แค่ไอ้ผู้ชายซื่อบื้อคนนึง!
“ทำฉันเจ็บมากเท่าไหร่ พวกแกต้องเจ็บกว่าฉันร้อยเท่าพันเท่า!”
เค้นเสียงบอกอย่างเจ็บแค้นก่อนรูดซิบเปิดประเป๋าหรูเอาโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาคนสำคัญ
“ฮัลโหลฮาร์ฟ นายอยู่ไหน อย่าเพิ่งออกไปนะ รอฉันก่อน”
ดวงตาคมเฉี่ยวที่เขียนด้วยอายไลเนอร์หนามองกลุ่มคนในร้านกาแฟนิ่งก่อนหันหลังเดินลงบันไดเลื่อนพร้อมกับหอบเอาไฟแค้นในใจไปด้วย
“หมดแล้ว เกลี้ยงเลย แฮ่ๆ”
ต้าร์บอกแล้วแลบลิ้น ยิ้มกว้างจนตาหยี
“เกลี้ยงจริงๆ”
แซทว่าต่อ มองจานเปล่าๆแล้วมองหน้าคนทานจนหมดเกลี้ยง
“อย่าแซวสิฮะ ผมอายนะ ฮ่าๆๆ”
เสียงใสบอกกลั้วหัวเราะพลางหยิบจานเปล่าขึ้นบังหน้าแก้อาย
ควินยิ้มมุมปากก่อนเอ่ยแซวสำทับ
“จะกินจานด้วยเหรอ”
คนถือจานบังหน้ารีบวางทันที มองค้อนคนแซววงโต
“ไม่คุยด้วยแล้ว ผมจะกลับบ้าน”
บอกน้ำเสียงเง้างอน หันหน้าหนีกอดอกอย่างวางมาด
สองหนุ่มมองหน้ากันอย่างรู้เท่าทันว่าเด็กหนุ่มแสร้งทำเป็นโกรธ แซทลุกขึ้นไปจ่ายค่าเครื่องดื่มกับเค้ก ควินก็ลุกขึ้นจับข้อมือเล็กให้ลุกตามจูงให้เดินออกไปรอนอกร้าน
“อยากได้อะไรมั้ย”
คนที่ตอนแรกตั้งใจจะแกล้งโกรธเงยหน้ามองคนถาม ส่ายหน้าช้าๆ
“ทำไมพวกพี่ใจดีกับผมจังเลยฮะ อย่าทำให้ผมหลงสิ ผมยิ่งชอบคนใจดีอยู่”
‘หลงสิดี อยากให้หลงจนจะบ้าแล้ว!’
ควินคิดพลางเลื่อนไปจับมือบางไว้ อยากจะฉุดเจ้าตัวเล็กไปนอนกอดที่บ้านให้สมใจอยาก
“กลับรถใคร กูหรือมึง”
แซทเดินออกมาหยุดยืนข้างๆเด็กหนุ่ม
“รถกู”
ควินตอบ ดึงมือต้าร์ให้เดินตาม
“จะไปส่งผมทั้งสองคนเลยเหรอฮะ”
คนสงสัยเอ่ยถาม รู้สึกเกรงใจเพื่อนพี่ชาย เหมือนตัวเองเป็นภาระทำให้พวกเขายุ่งยาก
“ผมกลับบ้านเองก็ได้นะฮะ ไม่อยากรบ…”
“จะไปส่ง”
ควินตอบขัดขึ้นเสียงเรียบ เผลอส่งสายตาดุให้จนคนมองตกใจ พอรู้ตัวก็รีบเปลี่ยนท่าที
“จะปล่อยให้กลับคนเดียวได้ไง เดี๋ยวไอ้เนสด่า โทษฐานดูแลน้องมันไม่ดี”
“ฮ่าๆๆ ที่แท้ก็กลัวพี่เนสด่า”
ต้าร์หัวเราะชกแขนคนข้างตัวอย่างหมั้นไส้
“กลัวสิ ไอ้เนสดุจะตาย”
แซทว่าพลางยีผมเด็กหนุ่มอย่างอดใจไม่ไหว
“จริงฮะ พี่เนสดุมากจริงๆ”
คนน้องแอบว่าพี่ชายตัวเองลับหลัง เจ้าตัวกดเสียงต่ำ
“อย่าไปบอกพี่นะฮะว่าผมว่าเขา”
สองหนุ่มพยักหน้ารับ ลอบยิ้มขำ
นิสัยเด็กจริงๆ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เสียงปิดประตูดังลั่นห้อง ร่างบางของหญิงสาวโผเข้ากอดชายหนุ่มที่นั่งเอนหลังพิงหัวเตียงอยู่ เสียงสะอื้นไห้ค่อยๆดังให้ได้ยินพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลเปียกเสื้อกล้ามสีขาว ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบหลังปลอบโยนแต่ปากที่ยังมีรอยแผลกลับแสยะยิ้มร้าย ใบหน้าหล่อเหล่าที่มีรอยฟกช้ำดูมากไปด้วยเล่ห์กล
“ฮาร์ฟ อย่าทิ้งฉันนะ นายอย่าทิ้งฉันนะ”
หญิงสาวบอกเสียงสั่น ซบหน้ากับบ่ากว้าง
“ฉันจะทิ้งเธอได้ยังไง”
เจ้าของชื่อบอกเสียงนุ่ม
“จริงนะ นานจะไม่ทิ้งฉันจริงๆนะ”
ขอคำยืนยัน ไม่อยากเสียใจซ้ำๆกับผู้ชายที่เธอหวังจะพึ่งพิง
“ฉันจะโกหกเธอทำไม”
ได้ยินอีกฝ่ายพูด แขนเรียวก็กอดรัดชายหนุ่มแน่นขึ้น
“พวกมันทิ้งฉัน มันเขี่ยฉันทิ้งแล้วไปมีความสุขกับคนใหม่ ฉันเกลียดพวกมัน ฉันเกลียดพวกมันทุกคน”
เค้นเสียงบอก สะกดกลั้นก้อนสะอื้นลงคอ
“ฉันเคยบอกแล้วไง ว่าสักวันพวกมันต้องทิ้งเธอ สันดานอย่างพวกมัน ไม่เคยรักใครจริงหรอก”
ฮาร์ฟว่าเสียงเข้มพลางคิดในใจถึงเหยื่อรายต่อไปของพี่ชายต่างมารดา
“คิดถึงว่าเขี่ยฉันทิ้งแล้วจะจบง่ายๆเหรอ ฝันไปเถอะ! พวกมันคบกับคนใหม่ได้ ฉันก็ทำให้พวกมันเลิกกันได้!”
หญิงสาวประกาศกร้าว ผละจากชายหนุ่ม ดวงตาแดงก่ำ เธอเจ็บใจ ทั้งเสียหน้าทั้งอับอาย ทั้งโกรธแค้น ทั้งเสียใจ
“ใครล่ะ คนใหม่ของพวกมัน”
ฮาร์ฟถามหยั่งเชิง
“ชื่อต้าร์ เป็นผู้ชาย อยู่โรงเรียนเดียวกับฉัน”
คนฟังพยักหน้ารับรู้
‘เหยื่อคนใหม่เป็นผู้ชาย นักเรียนมอปลาย กินเด็กอีกแล้วสิพวกมึง’
“ฉันจะทำให้พวกมันเจ็บ เหมือนอย่างที่ฉันเจ็บ”
“ฉันอยู่ข้างเธอเสมอ อยากให้ช่วยอะไรก็บอก”
มือหนาเกลี่ยน้ำตาบนแก้มขาวให้อย่างนุ่มนวล
“ขอบคุณนะฮาร์ฟ นายดีกับฉันจริงๆ มีแค่นายคนเดียวที่รักฉัน”
หญิงสาวบอกก่อนจะสวมกอดชายหนุ่มอีกรอบ
คนถูกกอดกระตุกยิ้ม ยกมือขึ้นกอดตอบ
“ขอโทษที่ฉันเคยพูดไม่ดีกับนาย ขอโทษที่ฉันยังลังเลไม่เลือกนายตั้งแต่แรก ขอโทษนะฮาร์ฟ ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าใครที่รักฉันจริงๆ”
ความรู้สึกผิดร้องเตือน ยังจำได้ถึงตอนที่ฮาร์ฟตามตื้อเธอใหม่ๆ เขาเฝ้าเพียรพยายามจีบเธออยู่นาน ซึ่งตอนนั้นเธอกำลังคบอยู่กับพวกมัน จะเรียกว่าคบก็ไม่ถูก ต้องเรียกว่าเธอเป็นคู่นอนแก้เบื่อของพวกมันต่างหาก เขาตามเทียวไล้เทียวขื่อจนเธอใจอ่อนแอบคบกับเขาลับหลังพวกมัน ฮาร์ฟเป็นสุภาพบุรุษ เขาดีกับเธอทุกอย่าง ปรนเปรอให้ทั้งเงินทั้งเซ็กซ์ แต่เธอก็ยังไม่เลือกเขา ยังคงโง่งมงายอยู่กับพวกมัน ถ้ารู้ล่วงหน้าว่าจะถูกพวกมันเขี่ยทิ้ง เธอจะทิ้งพวกมันก่อน!
ฮาร์ฟไม่มีอะไรด้อยไปกว่าพวกมัน ถึงเขาจะเป็นลูกเมียน้อย แต่พ่อก็รักเขามาก ตามใจเขาทุกอย่าง ดูได้จากเงินที่มีใช้ไม่ขาดมือและรถสปอร์ตคันหรูที่เขาขับ เขามีเงินให้เธอใช้ มีรถให้เธอนั่ง มีคอนโดฯให้เธออยู่ เขามีทุกอย่างที่เธอต้องการ ถึงเวลาแล้วที่เธอจะต้องเลือกเขาจริงๆสักที
“ไม่เป็นไร ฉันรู้ว่าสักวันเธอต้องเลือกฉัน”
ฮาร์ฟบอกเสียงนุ่มตรงข้ามกับความจริงในใจ
“ขอบคุณนะ ขอบคุณที่ยังรอฉัน ขอบคุณที่รักฉัน ขอบคุณจริงๆ”
คนฟังแสยะยิ้มกับความโง่ของหญิงสาวในอ้อมกอด
‘ของที่ไอ้ควินเขี่ยทิ้งแล้ว ก็ไม่มีประโยชน์อะไรอีก!’
‘ขอโทษนะเมเปิ้ล เธอมันโง่เอง!’
-------------------------------------------------------------------------------
อย่าถามว่าเรื่องนี้ใครเลวสุด
เชื่อว่าคนอ่านตัดสินได้
ขออภัยที่มาแค่ 50% (อีกแล้ว)
ฟีลในการแต่งหยุดชะงักแค่นี้จริงๆ
ฟีลมาเมื่อไหร่จะรีบปั่นต่อทีเหลือนะคะ
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์และการติดตาม
ครึ่งหลัง ปะ ฉะ ดะ กันแน่ อย่างที่ได้บอกไว้ตั้งแต่ตอนที่แล้ว
รักคนอ่านเสมอ
หัวข้อ: HEARTBREAKER P.I [ UP! : SPECIAL : Tar’s birthday ] 1/3/59 : P.151 (อ่าน 1308907 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก