HEARTBREAKER
39
เสียงบีบแตรดังลั่นมาจากรถสปอร์ตเฟอร์รารี่สีแดงเพลิง เนื่องด้วยการจราจรในช่วงเย็นติดขัด เป็นที่ทราบกันดีของคนที่ใช้ชีวิตอยู่ในเมืองกรุง แต่ไม่ใช่กับเจ้าของรถหรูที่อารมณ์กำลังหงุดหงิดได้ที่ มือใหญ่คว้าซองบุหรี่พร้อมไฟแชคก่อนจะหยิบมวนออกมาจุดสูบ นิ้วเรียวยาวดุจลำเทียนคีบมวนบุหรี่ไว้ข้างนึง ส่วนมืออีกข้างกดเลื่อนกระจกไล่ควันพิษในรถออกไป นัยน์ตาสีเฮเซลจดจ้องอยู่ที่สัญญาณไฟจราจร เฝ้ารอด้วยความร้อนใจว่าเมื่อไหร่มันจะเปลี่ยนเป็นสีเขียวสักที พอรอนานเข้ามือก็กดกระแทกลงพวงมาลัยรถจนเสียงแตรดังขึ้นอีก ชายหนุ่มกระแทกมือซ้ำๆ ไม่สนใจว่าใครจะมองหรือก่นด่ายังไง พอสัญญาณไฟเปลี่ยนสี เท้าก็เหยียบเร่งความเร็วพารถพุ่งทยานออกไปก่อนรถคันอื่น
โทรศัพท์แผดเสียงดังขึ้น คนที่อารมณ์หงุดหงิดอยู่ขมวดคิ้วเข้มก่อนสบถคำหยาบคายออกมาอย่างหัวเสีย
“เหี้ยเอ๊ย!”
ไม่ได้ดูชื่อคนโทรเข้า ปลายนิ้วแตะสัมผัสที่หน้าจอก่อนเอาแนบหู ส่งเสียงเข้มตวาดปลายสาย
“เออ!”
“กูรอมึงอยู่ร้านกาแฟนานแล้ว ทำไมมึงไม่มาวะ”
เสียงห้าวจากปลายสายถามกลับมา ควินเงียบไป ลืมไปเสียสนิทว่ามีนัดกับไอ้ลูกเมียน้อย ในหัวเขาคิดวุ่นวายอยู่กับเรื่องของเด็กหนุ่มหน้าหวานที่ออกอาการแข็งข้อต่อต้านเขาวันนี้
“อย่าให้กูรู้ว่ามึงไปยุ่งกับคนของกูอีก ไม่งั้นกูเอามึงตายแน่!”
บอกเสียงเหี้ยม พลางเหยียบคันเร่งพารถหรูขับแซงรถคันข้างหน้า
“จะให้กูเลิกยุ่งได้ไงวะ ในเมื่อมึงไม่มาตามนัด”
“ไอ้สัดฮาร์ฟ! มึงอย่ามากวนตีน!” ตวาดลั่นอย่างโมโหที่อีกฝ่ายพูดยั่วโทสะ
“กูเปล่ากวน ก็มึงไม่มาตามนัดนี่หว่า”
ปลายสายว่าเสียงเรียบเรื่อย แต่คนฟังกลับรู้สึกว่ามันกำลังยียวนกวนอารมณ์ให้โมโหจนแทบคลั่ง ควินขบกรามแน่น พยายามข่มกลั้นอารมณ์
“ระหว่างกูกับมึงไม่จำเป็นต้องนัดเคลียร์กัน แค่ต่างคนต่างอยู่ แล้วมึงก็ไม่ต้องมาเสือกยุ่งเรื่องของกู รวมทั้งคนของกูด้วย! จำใส่สมองโง่ๆของมึงไว้!”
บอกเสียงแข็งก่อนตัดสายด้วยไม่อยากเสียเวลาคุยกับมัน เพราะมีเรื่องด่วนต้องจัดการ เรื่องที่สำคัญกว่าไอ้เศษสวะอย่างไอ้ลูกเมียน้อย!
นัยน์ตาคมมองหน้าจอโทรศัพท์ก่อนโทรหาเพื่อนสนิท รอสัญญาณไม่นานอีกฝ่ายก็รับสาย
“มีไรวะ”
“เรื่องด่วน”
“อะไร”
“เมเปิ้ล”
ปลายสายเงียบไปก่อนเอ่ยถามด้วยเสียงที่เข้มขึ้น
“มันทำอะไร”
“กูยังไม่แน่ใจ ต้องไปถามกับตัว”
“แล้วมันอยู่ไหน”
“ไม่รู้ แต่มันเจอกับต้าร์วันนี้”
“เหี้ยเอ๊ย!” ปลายสายสบถกลับมา
“สั่งลูกน้องมึงออกตามตัวมัน กูจะไปดูที่บ้าน เพื่อมันอยู่ที่นั่น”
“เออ”
คุยธุระด่วนเสร็จก็โยนโทรศัพท์ไว้ที่คอนโซลรถ นัยน์ตาคมดุแข็งกร้าวขึ้นเมื่อนึกถึงใบหน้าของผู้หญิงที่เป็นฉนวนเหตุให้ตนต้องผิดใจกับเด็กหนุ่ม
“กูไม่ปล่อยมึงไปหรอกต้าร์ ไม่มีวัน!”
แอร์เย็นฉ่ำในรถปอร์เช่ป้ายแดงไม่ได้ทำให้หญิงสาวคลายจากอาการร้อนใจ เธอนั่งกระวนกระวายตาก็คอยมองหาเจ้าของรถหรูว่าเมื่อไหร่จะมาสักที สิ่งที่เธอทำลงไปในวันนี้ ทุกอย่างเป็นแผนการของเขาทั้งหมด ที่เธอไม่ไปโรงเรียนไม่ใช่เพราะทนข่าวลือไม่ได้แต่เพราะเธอคิดหมกมุ่นอยู่กับเรื่องนี้ ถ้าไม่ทำ ฮาร์ฟก็ไล่ให้เธอไปเอาเด็กออก แถมยังไล่ให้เธอไปอยู่ที่อื่น ทั้งๆที่เธอไม่มีที่ไปแล้ว ไม่มีทางเลือก พูดให้ถูกคือเธอไม่มีสิทธิ์เลือก ถ้าไม่อยากลำบากก็ต้องทำตามที่เขาสั่ง
ไม่ว่าผู้ชายหน้าไหนมันก็สารเลวเหมือนกันหมด!
มือบางกำแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ รู้สึกเจ็บแต่ไม่เท่าความเจ็บปวดที่ใจ ถูกผู้ชายสารเลวสองคนเขี่ยทิ้งเหมือนสัตว์ตัวนึง ซ้ำร้ายยังตั้งท้องกับผู้ชายสารเลวอีกคน ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกของเธอสักคน ไม่มี!
ก็อกๆ
เสียงเคาะกระจกรถดังขึ้นข้างๆ หญิงสาวสะดุ้งเฮือกหันไปมองหน้าตาตื่น เห็นเจ้าของรถเดินอ้อมมาเปิดประตูฝั่งคนขับ ชายหนุ่มเข้ามานั่งเรียบร้อยก่อนปิดประตูรถแล้วหันมายิ้มละมุนให้ แต่เธอกลับเห็นมันเป็นรอยยิ้มของซาตาน!
“สมเป็นเธอเมเปิ้ล เล่นละครเก่งจริงๆ”
ฮาร์ฟเอ่ยชมพลางยิ้มเหยียดที่หญิงสาวทำตามแผนการได้ดั่งใจ แถมยังทำได้ดีจนน่าตบรางวัลให้ ยื่นมือไปเชยคางเรียวขึ้น ตาคมมองต่ำไปที่หน้าท้องซึ่งยังแบนราบอยู่แล้วเงยมองใบหน้าเรียวที่ดูซีดเซียว
เมเปิ้ลกัดฟันแน่นด้วยความอดสูทั้งยังรู้สึกชิงชังผู้ชายตรงหน้า หลงคิดผิดอยู่นานว่าเป็นคนดี ที่ไหนได้มันก็เป็นไอ้สารเลวไม่ต่างจากไอ้สองคนนั่น!
“พวกมันไม่ได้โทรหาฉัน” หญิงสาวบอกเสียงเรียบ
“โง่น่า…มันจะโทรหาเธอทำไม ป่านนี้มันคงสั่งลูกน้องตามตัวเธอให้วุ่นแล้ว”
ฮาร์ฟแสยะยิ้มร้ายอย่างรู้เท่าทันความคิดฝ่ายศัตรู
“จริงเหรอ แล้ว…แล้วฉันต้องทำยังไงต่อไป นายจะให้ฉันทำยังไง” ถามเสียงตื่นอย่างหวาดกลัว
“ไม่ต้องทำอะไร แค่อยู่เฉยๆ อย่าให้พวกมันหาตัวเจอก็พอ”
บอกเสียงเรียบก่อนกระตุกยิ้มอย่างเป็นต่อ
“แล้วจะให้ฉันไปอยู่ที่ไหน ไอ้ควินมันรู้แล้วว่าฉันคบกับนายอยู่”
“อยู่กับฉันไง อย่ากลัวไปเลยน่า…ฉันไม่ปล่อยให้เธอถูกพวกมันจับตัวได้หรอก”
มือหนาลูบผมยาวสลวยช้าๆทำทีราวกับเป็นคู่รักหวานชื่น หากแต่ในใจชายหนุ่มไม่ได้มีหญิงสาวตรงหน้าอยู่ในสายตาสักนิด ความคิดตอนนี้มีแต่แผนการปั่นหัวให้ฝ่ายศัตรูคลั่งตาย!
ไม่แน่ตอนนี้ไอ้ควินอาจจะไปถึงบ้านของเมเปิ้ลแล้วก็ได้ แล้วพอไม่เจอเป้าหมาย มันก็จะหงุดหงิดจนแทบคลั่ง นั่นแหละคือสิ่งที่เขาต้องการ มันคงคิดว่าเขาเขี่ยเมเปิ้ลทิ้งไปแล้ว เลยมองข้ามไป ซึ่งมันก็คิดไม่ผิดหรอก เพราะคู่นอนของมันทุกคนต่างลักลอบมาคบกับเขา แต่พอมันเขี่ยทิ้ง เขาก็ทำเหมือนกัน แต่กับเมเปิ้ล…ไม่ใช่ ผู้หญิงคนนี้ยังมีประโยชน์กับเขาอยู่ แต่ไม่นานหรอก เขาก็จะเขี่ยเธอทิ้งเหมือนกับเหยื่อรายอื่น!
“แล้วต้าร์ล่ะ นายจะให้ฉันทำยังไงกับมัน”
ฮาร์ฟกระตุกยิ้มกับคำถาม นัยน์ตาวาววับอย่างตื่นเต้นกับแผนการขั้นต่อไปที่จะทำให้ศัตรูดิ้นพล่านแทบตายทั้งเป็น!
“ขยับมานี่สิ”
ชายหนุ่มหงายฝ่ามือกระดิกนิ้วเรียก พอหญิงสาวขยับตัวเข้ามาใกล้ แขนแกร่งก็โน้มลำคอขาวผ่องลงซบอกก่อนก้มหน้าบอกชิดใบหู
‘มึงเหยียบให้กูอยู่ต่ำกว่ามึงมาตลอด ด่าว่ากูเป็นไอ้ลูกเมียน้อย เป็นไอ้ลูกหมาคอยเห่าตามมึง กูจะทำให้มึงเห็นว่ากูอยู่เหนือมึง มึงคอยดูไอ้ควิน!’
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ทันทีที่เสียงออดหมดเวลาสอบ เด็กหนุ่มหน้าหวานก็ลุกพรวดขึ้นจากที่นั่ง มือเล็กเร่งเก็บหนังสือ ชีทและเครื่องเขียนใส่กระเป๋า เสร็จแล้วก็รีบเดินออกจากห้องเรียน มือบางล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมา นิ้วเรียวขาวแตะสัมผัสหน้าจอค้นหาเบอร์ที่ต้องการแล้วโทรออกหาปลายสายด้วยความร้อนใจ ฟังเสียงสัญญาณแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่
‘เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้’
“เมเปิ้ล ทำไมไม่เปิดเครื่อง เป็นอะไรหรือเปล่า”
พูดกับตัวเองคนเดียว ตาก็มองหน้าจอโทรศัพท์ สัมผัสหนักๆที่ไหล่กดลงมาทำให้ร่างโปร่งบางหันไปมองแล้วเจ้าตัวก็ถอนหายใจออกมาอีก
“เป็นไรวะ กูเห็นมึงรีบพุ่งออกจากห้องสอบ จะรีบไปไหน”
เฟียซถามเพื่อน ตาก็จ้องหน้าหวานเขม็งอย่างจับพิรุธ
“ไม่มีไร กลับบ้านเหอะ”
บอกแล้วก็เดินตรงไปที่หน้าประตูโรงเรียน ทิ้งให้เพื่อนตัวสูงมองตามอย่างไม่พอใจ
“ต้าร์! มึงยังเห็นว่ากูเป็นเพื่อนอยู่ไหม!”
เสียงตะโกนดังอย่างไม่อายใครหยุดคนที่กำลังก้าวเดินได้ชะงัก เจ้าของชื่อหันกลับไปมองเพื่อน
“ทำไมถามแบบนั้น” ต้าร์ย่นคิ้ว มองหน้าเพื่อนอย่างงุนงง
“มึงมีเรื่องอะไร ทำไมไม่บอกกู”
“เฟียซ”
“เออ กูนี่แหละเฟียซ เพื่อนมึง”
ได้ฟังอีกฝ่ายพูดคล้ายประชดประชันกัน ต้าร์ก็ระบายลมหายใจยาวแล้วเดินกลับไปหา
“ขอโทษครับ ผมผิดไปแล้ว ยกโทษให้ผมด้วย ต่อไปจะไม่ทำอีก”
ต้าร์โค้งหัวให้เพื่อน ยิ้มแล้วพาดแขนไว้บนบ่ากว้างออกแรงดันให้ร่างสูงกว่าเดินไปด้วยกัน
“ฮึ” เฟียซยิ้มมุมปาก ยกมือขยี้กลุ่มผมนุ่มของเพื่อนอย่างหมั่นเขี้ยว
“ยิ้มได้แล้วสิ หายโกรธแล้วใช่ป่ะ”
“ยังโว้ย” บอกเสียงเข้มทั้งที่หน้ายังยิ้ม
“ไอ้ขี้เก็ก”
ต้าร์ว่าแล้วแลบลิ้นให้ก่อนจะวิ่งหนีเพราะรู้ว่าเพื่อนต้องไล่เตะตัวเองแน่ เฟียซส่ายหน้ายิ้มขำแล้ววิ่งตามไป
หลังจากที่วิ่งไล่กันจนเหนื่อย สองหนุ่มก็มายืนรอรถเมล์ ไม่นานรถเมล์สายที่ผ่านซอยบ้านก็แล่นมาจอดหน้าป้าย กำลังจะเดินไปต่อแถวคนอื่นๆขึ้นรถ เสียงโทรศัพท์ของต้าร์ก็ดังขึ้น ตากลมดูชื่อคนโทรเข้า ยิ้มกว้างอย่างดีใจแล้วรีบรับสาย ไม่สนใจจะขึ้นรถเมล์แต่อย่างใด
“เมเปิ้ล”
เฟียซหันขวับมามองเพื่อนทันทีที่ได้ยินเสียง เบ้ปากอย่างเบื่อหน่าย
“ต้าร์ มึงจะกลับบ้านมั้ย”
ถามอย่างหงุดหงิด แต่เจ้าของชื่อไม่สนใจ เดินไปหามุมคุยเงียบๆ
ให้มันได้อย่างนี้สิ ไอ้เพื่อนเวร!
“ไม่กลับก็เรื่องของมึง!”
บอกกระแทกเสียงแล้วรีบวิ่งขึ้นรถเมล์ด้วยความหงุดหงิด เพิ่งจะวิ่งไล่เตะมันอยู่หยกๆ แป็ปเดียวมันก็กลับมางี่เง่าเหมือนเดิม เซ็งโว้ย!
“ฮึก! ฮือๆๆ”
ตั้งแต่รับสาย ต้าร์ก็ได้ยินแต่เสียงสะอื้นไห้ ไม่มีคำพูด ไร้การทักทาย มีแต่เสียงร้องไห้อย่างเดียว
“เม อย่าร้องไห้เลยนะ ตอนนี้เมอยู่ไหน บอกต้าร์สิ”
“ฮึก! ต้าร์…ช่วยเมด้วย พี่แซท ฮือ…เขา…เขาบังคับให้เมไปทำแท้ง”
คนฟังนิ่งอึ้งกับประโยคที่ได้ยิน สมองขาวโพลนไปชั่วขณะ
“ฮือ…ต้าร์ เมไม่ทำ ฮึก! เมกลัว ต้าร์ช่วยเมด้วยนะ ช่วยเมด้วย”
น้ำเสียงเว้าวอนปนสะอื้นบอกตามมา ต้าร์เพิ่งรู้สึกตัว ใบหน้าหวานซีดเผือด มือกำโทรศัพท์แนบหูไว้แน่น
“ตอนนี้เมอยู่ไหน”
“เมอยู่ที่ลานจอดรถ ห้างเดิมที่เราเจอกันเมื่อวาน ต้าร์…ช่วยเมด้วยนะ พี่แซทเขาขู่เม เขาบอกว่าถ้าเมไม่ไปเอาเด็กออก เขาจะพาเมไป ต้าร์ ช่วยเมด้วย ฮือ…”
“ต้าร์จะรีบไปหา เมอย่าไปไหนนะ รอต้าร์ก่อน”
บอกแล้วก็ตัดสาย เดินไปโบกแท็กซี่ด้วยความร้อนใจ พอขึ้นรถได้ก็นั่งกำมือแน่นด้วยความเครียด ในหัวมีแต่คำถามมากมายเต็มไปหมด
‘ทำไมพี่แซททำแบบนี้?’
‘ทำไมเขาถึงใจร้ายแบบนี้?’
“ต้าร์!”
เมเปิ้ลเอ่ยเรียกก่อนโผเข้าก่อนร่างโปร่งที่วิ่งเข้ามาหา เหงื่อที่ผุดขึ้นตามไรผมบอกให้รู้ว่าอีกฝ่ายรีบมาหาเธอด้วยความร้อนใจมากแค่ไหน ใบหน้าเรียวสวยซบอยู่บนบ่าแสร้งบีบน้ำตาร้องไห้สะอึกสะอื้น หญิงสาวแสยะยิ้มร้ายเมื่อรับรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังลูบไล้ที่แผ่นหลังอย่างต้องการปลอบโยนเธอ
“ช่วยเมด้วย เมกลัว ฮือ…”
“ไม่ต้องกลัวนะ ต้าร์อยู่นี่แล้ว ต้าร์จะช่วยเมเอง”
คนแสร้งร้องไห้ผละจากอ้อมกอดเงยหน้ามองด้วยดวงตาแดงก่ำ
“ต้าร์จะช่วยเมยังไง”
ช่วยยังไงเหรอ? ต้าร์นิ่งคิดอย่างสับสน
“เมไม่น่าโทรไปบอกพี่แซทเลย เมทำผิดเอง เมมันโง่เอง ฮือ…”
“อย่าโทษตัวเองเลย เมไม่ได้ทำอะไรผิด คนที่ผิดคือเขาต่างหาก”
นัยน์ตากลมทอแววแข็งกร้าวขึ้นเมื่อนึกถึงใบหน้าหล่อเหล่าของเพื่อนพี่ชาย หลงคิดว่าเขาเป็นคนดี หลงชอบในความใจดีของเขา คิดไม่ถึงว่าแท้ที่จริงแล้วเขาจะเป็นคนร้ายกาจขนาดนี้!
“เมจะทำยังไงต่อไปดี ต้าร์…จะให้เมทำยังไง” น้ำเสียงอ่อนล้าเอ่ยถามทั้งใบหน้าเปื้อนน้ำตา
ต้าร์มองสภาพของคนที่ตนแอบชอบอยู่นาน ยิ้มจางให้แล้วจับมือบางไว้บีบกระชับแน่นอย่างให้กำลังใจ
“ไม่ต้องกลัวนะ ต้าร์จะช่วยเมเอง เรื่องนี้ต้องมีทางออก เด็กในท้องเมต้องมีพ่อ”
“ต้าร์จะทำยังไง ในเมื่อพี่แซทเขาไม่ยอมรับเม”
“เขาต้องยอมรับสิ ต้าร์จะทำให้เขารับผิดชอบเมกับลูกให้ได้”
คนฟังยิ้มออก โผเข้ากอดร่างโปร่งบางอีกครั้ง รอยยิ้มสมใจพร่างพรายไปทั่วใบหน้ากลบทับร่องรอยของคราบน้ำตา
‘คนโง่ย่อมตกเป็นเหยื่อของคนฉลาด’
‘จะโทษฉันไม่ได้นะ ในเมื่อแกมันโง่เอง!’
รถแท็กซี่จอดอยู่หน้าประตูรั้วเหล็กสีทอง ต้าร์ลงจากรถแล้วหันไปช่วยประคองเมเปิ้ล พออีกฝ่ายออกจากรถมาได้ก็จับมือบางจูงให้เดินไปที่ประตูรั้ว อาณาบริเวณกว้างใหญ่ภายในที่สามารถมองลอดผ่านประตูรั้วเข้าไปทำให้ต้าร์อึ้ง ด้วยคิดไม่ถึงว่าฐานะทางบ้านของเพื่อนพี่ชายจะมั่งคั่งขนาดนี้ รู้ว่ามีฐานะ แต่ไม่คิดว่าจะร่ำรวยมากมายอย่างนี้ ราคาที่ดินบวกกับตัวบ้าน คาดเดาจากสายตามูลค่ารวมไม่น่าจะต่ำกว่าร้อยล้านแน่ๆ
สิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่โตโอ่อ่าข้างในนั้นไม่ได้เรียกว่าบ้าน แต่มันคือคฤหาสน์ของมหาเศรษฐีชัดๆ!
“นี่คือบ้านของพี่แซทเหรอ”
ต้าร์ถามคนข้างตัวเสียงเบา
“ใช่ ที่นี่แหละ แม่พี่แซทท่านแต่งงานใหม่กับเศรษฐีชาวอิตาลีน่ะ”
คนฟังพยักหน้ารับรู้ก่อนมองไปที่กริ๊งในต้นเสาแล้วเดินไปหา พอจะเอื้อมมือไปกด คนที่มาด้วยกันก็จับแขนดึงรั้งไว้
“จะดีเหรอต้าร์ เมกลัว กลัวว่าพี่แซทจะโกรธ จะเกลียดเมมากกว่าเดิม เขาไม่มีทางยอมรับเมกับลูกแน่ๆ”
“เมอย่าคิดแบบนี้สิ เรามาถึงนี่แล้วนะ ยังไงก็ต้องเข้าไปคุยกับเขาให้รู้เรื่อง”
ต้าร์บอกพลางจับมือบางออกจากแขน บีบกระชับอย่างให้กำลังใจ
“แต่…เม…เมกลัว”
“ไม่ต้องกลัวนะ ต้าร์จะช่วยเมเอง”
ยิ้มบอกแล้วยื่นมือไปกดกริ๊ง สัญญาณดังขึ้น รอไม่นานก็มีคนเดินออกมา
“มาหาใครคะ”
ต้าร์ยิ้มเจื่อนให้คนถามที่คาดว่าน่าจะเป็นสาวใช้ก่อนบอกชื่อคนที่ต้องการพบ
“ผมกับเพื่อนมาหาพี่แซทน่ะครับ ไม่ทราบว่าพี่แซทอยู่ไหม”
“อ๋อ มาพบคุณแซท อยู่ค่ะอยู่ เป็นเพื่อนคุณแซทเหรอคะ”
“ครับ” ต้าร์ยิ้มตอบ
สาวใช้เปิดประตูเหล็กด้านข้างประตูรั้วใหญ่ให้คนมาเยือนเข้าไป ต้าร์จับมือเมเปิ้ลไว้แน่น ตาก็มองสำรวจอาณาเขตรอบๆคฤหาสน์หรูไปด้วย แต่ยังไม่ทันได้เดินเข้าไปถึงบริเวณด้านหน้าประตูทางเข้าคฤหาสน์ ต้าร์ก็ต้องหยุดชะงักเสียก่อน นัยน์ตากลมใสสั่นไหววูบนึงเมื่อมองเห็นชายหนุ่มร่างสูงสองคนกำลังเดินออกมาหา คล้ายกับว่าพวกเขารู้อยู่ก่อนแล้วว่าพวกเราจะมา
“พี่แซท พี่ควิน”
ริมฝีปากบางเอ่ยเรียกแผ่วเบา ในใจรู้สึกวูบโหวงเมื่อทั้งสองคนเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าด้วยใบหน้าเรียบเฉยแต่แววตาแข็งกระด้าง
“มานี่”
ควินสั่งเสียงเข้ม ตาคมมองไปที่มือซึ่งจับประสานกันอยู่อย่างไม่พอใจ ขยับเข้าไปใกล้ ต้าร์ก็ก้าวถอยหลังคล้ายรังเกียจกัน ควินฉุน นัยน์ตาสเฮเซลวาวโรจไปด้วยเพลิงโทสะ สั่งให้ลูกน้องออกตามหาตัวทั้งคืน แปลกใจอยู่ทำไมผู้หญิงแค่คนเดียวจะเก่งกล้าสามารถหลบรอดสายตาไปได้ ที่แท้ก็มีคนคอยช่วยเหลืออยู่นี่เอง
“เก่งดีนี่ มาถึงที่นี่ได้”
แซทเอ่ยขึ้นเสียงเข้ม ปรายตาคมดุมองไปที่หญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวในที่นี้ คนถูกมองสะดุ้งโหยงอย่างหวาดกลัว รีบหลบฉากไปอยู่ข้างหลังร่างโปร่งที่สูงกว่า ท่าทีคุกคามของสองหนุ่มตรงหน้ายิ่งตอกย้ำความร้ายกาจให้ต้าร์รับรู้
“พี่แซท ถ้าพี่ยังมีความเป็นคนอยู่บ้าง พี่ก็ควรแสดงความรับผิดชอบในสิ่งที่พี่ทำ”
ต้าร์เริ่มเปิดประเด็น ไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้ ถ้ายิ่งปล่อยให้เรื่องนี้ยืดเยื้อต่อไป มันก็จะมีแต่ผลเสีย ตากลมมองสบสายตาคมดุอย่างหวาดหวั่น ยอมรับตามตรงว่ากลัวอีกฝ่าย แค่นัยน์ตาคมดุมองมาเขาก็ไม่กล้าขยับปากด้วยซ้ำ แต่คนข้างหลังยังจับมือเขาไว้และบีบกระชับแน่นราวกับจะบอกให้เขาสู้ สู้เพื่อความถูกต้อง
“รับผิดชอบ” แซทย้อนถามหน้านิ่ง “รับผิดชอบอะไร”
“นี่พี่ยังทำเป็นไม่รู้เรื่องอีกเหรอ!”
ต้าร์ขึ้นเสียง ในใจเต้นรัวด้วยความโมโหที่อีกฝ่ายทำท่าทีเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวกับเรื่องที่เขาพูด
“แล้วกูต้องรู้ด้วยเหรอ” แซทย้อนถามอีก
“พี่แซท! ผมไม่คิดเลยนะว่าพี่จะเป็นคนแบบนี้“
ต้าร์กระแทกเสียง มองคนตรงหน้าด้วยสายตาผิดหวังอย่างที่เคยมองร่างสูงอีกคนมาแล้ว
“กูก็เป็นของกูอย่างนี้”
ได้ยินอีกฝ่ายตอบกลับมา ต้าร์ก็กำมืออีกข้างไว้แน่น หายใจแรงอย่างข่มกลั้นอารมณ์เพื่อจะพูดคุยกับคนตรงหน้าให้รู้เรื่อง อุตส่าห์มาถึงที่นี่แล้ว จะให้กลับไปโดยที่ยังไม่เคลียร์ปัญหาที่เกิดขึ้นได้ยังไง
“พี่ทำอะไรไว้ก็รู้ดีแก่ใจไม่ใช่เหรอ”
“กูทำอะไร”
ต้าร์หรี่ตามองอย่างไม่เชื่อสายตาก่อนส่ายหน้าช้าๆแล้วหันไปมองคนที่ยืนหลบอยู่ข้างหลัง
“เอาผลตรวจออกมา”
แบมือขอเอกสารผลตรวจร่างกายจากหญิงสาว แต่เจ้าของกลับส่ายหน้า น้ำตารื้นขึ้นมา
“กลับกันเถอะต้าร์ เมกลัว เรากลับกันเถอะนะ” หญิงสาวบอกเสียงเบาพลางเขย่าแขน
“ไม่ เราจะไม่กลับ จนกว่าเขาจะยอมรับผิดชอบเม”
บอกเสียงเข้มแล้วถือวิสาสะเปิดกระเป๋าสะพายที่คล้องแขนหญิงสาวอยู่ ล้วงมือเข้าไปควานหาแผ่นกระดาษ พอจับได้แล้วก็หยิบออกมา หันกลับไปเผชิญหน้ากับร่างสูงทั้งสองคนที่ยังยืนนิ่งส่งสายตาคมดุมองมาอย่างข่มขู่
“นี่คือผลตรวจร่างกายของเมเปิ้ล พี่เอาไปดูซะ”
ต้าร์บอกพลางยื่นเอกสารส่งให้ แต่แซทไม่ยอมรับ นัยน์ตาคมหรี่ลงเพียงนิดแล้วแสยะยิ้ม
“ทำไมกูต้องดู” แซทย้อนถามอีก
ต้าร์เม้มปากแน่น กำเอกสารในมือจนยับแล้วตัดสินใจปามันใส่หน้าร่างสูงจนมันตกลงพื้น และคนตรงหน้าก็ยังคงยืนนิ่งอยู่เช่นเดิม ไม่คิดจะสนใจ ต้าร์จ้องสายตาคมดุแล้วตะโกนดังลั่น
“เมเปิ้ลท้อง! พี่ได้ยินมั้ยว่าเมเปิ้ลท้อง! เธอท้องกับพี่!”
“ท้องกับกู”
แซทย้อนถามด้วยโทนเสียงเรียบนิ่งเหมือนเดิม ชายหนุ่มเหยียดยิ้มหลุบตาลงมองแผ่นกระดาษบนพื้นที่ทำท่าจะปลิวหายไปตามลม
“มาหากูถึงบ้าน เพื่อมาบอกว่าเพื่อนมึงท้องกับกูเนี่ยนะ ฮึ!” แซทว่ากลั้วหัวเราะเยาะ
“มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะพี่แซท! ชีวิตของเด็กคนนึงกำลังจะเกิดมา พี่เห็นว่ามันเป็นเรื่องตลกหรือไง!”
ต้าร์ตวาดลั่นจนตัวสั่นเทิ้ม ทำไมยังทำเป็นไม่รู้เรื่อง ทำไมยังหัวเราะออกมาได้ ทำไมถึงเลวได้ขนาดนี้!
“มึงเอาแต่พูดอยู่คนเดียว ทำไมไม่ให้คนที่ยืนหลบอยู่ข้างหลังมึงออกมาพูดกับกูตรงๆ”
แซทถามด้วยน้ำเสียงที่เข้มขึ้น นับว่ายังดีที่เขายังข่มกลั้นอารมณ์ไว้ได้ ถ้าโทสะครอบงำจนทนไม่ไหว ต้าร์ไม่ได้มายืนตวาดใส่หน้าเขาอยู่แบบนี้หรอก!
“ฮึก! ต้าร์ เมกลัว ฮือ…” หญิงสาวปล่อยโฮเกาะแขนร่างโปร่งไว้แน่น
ควินแสยะยิ้ม เดินเข้ามาประชิดตัวในจังหวะที่ต้าร์หันไปมองคนข้างหลัง มือหนารวบเอวบางแล้วดึงเข้าหาตัวอย่างแรงจนแขนที่ถูกจับไว้หลุดออกการการจับกุม
“พี่ควิน ทำบ้าอะไร! ปล่อยผมนะ!”
ต้าร์ร้องลั่นอย่างตกใจ ยกสองมือขึ้นผลักดันอกกว้าง ต่อต้านทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีทางสู้แรงอีกฝ่ายได้
“เมื่อวานมึงถามกูไม่ใช่เหรอว่าเคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับเพื่อนมึงไหม กูจะบอกให้มึงฟังชัดๆ กูนี่แหละทำ กูเป็นคนปล่อยข่าวลือเอง ได้ยินชัดไหม”
ควินบอกเสียงเข้ม มองนัยน์ตากลมโตที่สั่นระริกอย่างตื่นกลัว มือใหญ่กอดรัดเอวบางไว้แนบตัว ไม่ยอมปล่อยแม้จะถูกอีกฝ่ายทุบตีจนรู้สึกเจ็บ แต่มันก็แค่ร่างกายภายนอก จะสู้กับความเจ็บปวดที่ใจได้ยังไง!
“จะไปไหน ท้องกับกูไม่ใช่เหรอ แล้วมึงจะกลัวกูทำไม!”
แซทตวาดใส่หญิงสาวที่ยืนตัวสั่น น้ำตาไหลอาบแก้ม เดินเข้าหาด้วยท่าทีคุกคาม
“พี่แซท อย่าทำร้ายเมนะ!” ต้าร์ร้องลั่น พยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนแกร่งที่พันธนาการตัวไว้
“พี่ควินปล่อยผมสิ ปล่อยผม!”
“กูไม่ปล่อย มึงดิ้นให้ตายกูก็ไม่ปล่อย”
ต้าร์นิ่งอึ้งกับคำขู่ ‘ดิ้นให้ตายก็ไม่ปล่อยเหรอ’ ทำไมพวกเขาถึงกลายเป็นคนละคนกับที่เคยรู้จัก ทำไมถึงต่างกันเหมือนฟ้ากับเหวแบบนี้!
“โอ้ย! พี่แซท เมเจ็บ กลัวแล้ว ฮือ…เมกลัวแล้ว”
หญิงสาวร้องโอดโอยเมื่อถูกมือใหญ่คว้าต้นแขนบีบเค้นแรงจนเจ็บ น้ำตาไหลเป็นทาง
“พี่แซท ปล่อยเพื่อนผมไป อย่าทำอะไรเธอเลย ผมขอร้อง”
ต้าร์ขอร้องเสียงอ่อน น้ำตารื้นขึ้นมาเอ่อคลอ เลิกดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนแกร่ง
รู้แล้วว่าคิดผิด รู้แล้วว่าไม่ควรมาที่นี่ รู้แล้วว่าพวกเขาโหดเหี้ยมแค่ไหน! ไม่ฟังกัน ซ้ำยังใช้กำลังข่มขู่ ไม่ต่างจากอันธพาล นี่สินะนิสัยที่แท้จริงของพวกเขา
“ฮือ…ต้าร์ ช่วยเมด้วย ต้าร์…โอ้ย!”
เสียงร้องอย่างเจ็บปวดดังขึ้นอีก หญิงสาวนิ่วหน้าปล่อยน้ำตาไหลลงอาบแก้มเพราะถูกมือหนาบีบที่ปลายคางอย่างแรง
“พี่แซท!”
ต้าร์ร้องห้าม มองหญิงสาวถูกทำร้ายร่างกายด้วยความสะเทือนใจ
ขอร้องไปแล้ว ทำไมไม่คิดจะฟังกันบ้าง…คนใจร้าย!
“ไปสำส่อนกับคนอื่นแล้วมาบอกว่าท้องกับกู แพศยา!”
แซทตวาดใส่ก่อนปล่อยมือออกจากคางเรียวแล้วผลักหญิงสาวออกห่างจนเธอเสียหลักล้มไปกองกับพื้น
ต้าร์เบิกตากว้างอย่างตกใจกับสิ่งที่เห็น
ทำเกินไปแล้ว!!!
อารมณ์โกรธพุ่งขึ้นถึงขีดสุด เงื้อหมัดขึ้นมาซัดโครมเข้าที่สันกรามร่างสูงที่เผลอคลายแรงกอดรัดเพราะเห็นว่าคนตัวเล็กนิ่งไป พอควินเสียหลักต้าร์ก็อาศัยจังหวะนั้นผลักดันตัวเขาออกห่างแล้ววิ่งเข้าไปหาเมเปิ้ลที่ยังนั่งสะอึกสะอื้น ร้องไห้ราวกับจะขาดใจอยู่ที่พื้น
“เม เป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บตรงไหน” ถามเสียงตื่นพลางมองสำรวจเรือนร่างแบบบางไปทั่วตัว
“ต้าร์ ลุกขึ้นมา” แซทกดเสียงต่ำ มองอย่างข่มขู่
ต้าร์ไม่สนใจ สองมือโอบประคองเมเปิ้ลให้ลุกขึ้นยืน อาการเมินไม่สนใจคำสั่งทำให้แซทโมโหจนแทบคลั่ง ชายหนุ่มเดินเข้าไปกระชากแขนเล็กให้หันมามองกัน
เพี๊ยะ!
เสียงฝ่ามือกระทบเข้ากับใบหน้าดังขึ้นก่อนความเจ็บปนอาการชาจะลามไปทั่วบริเวณใบหน้าซีกซ้าย ควินหยุดชะงัก ปล่อยมือออกจากแขนเล็กราวกับคนหมดแรง ชายหนุ่มผินหน้ากลับมามองคนที่กล้าตบหน้าเขาช้าๆ นัยน์ตาคมสั่นไหว แต่เพียงแค่พริบตาเดียวเปลวเพลิงแห่งโทสะก็เข้าครอบงำ
“มึง…”
“สารเลว!”
คำด่าที่เอ่ยสวนมาเหมือนคมมีดที่เชือดเฉือนหัวใจกัน ทั้งควินและแซทต่างนิ่งไปทั้งคู่ มีเพียงนัยน์ตาคมดุที่บอกผ่านความรู้สึกทุกอย่าง
ต้าร์กัดฟันแน่น มองร่างสูงตรงหน้าด้วยความรู้สึกผิดหวัง ทั้งความเสียใจที่ไม่อยากยอมรับ ก่อนจะบังคับตัวเองให้ขยับปากพูดคำที่ตอกย้ำความรู้สึกคนฟังให้เจ็บช้ำยิ่งกว่าเดิม
“ผมมันโง่ที่หลงคิดว่าพวกพี่เป็นคนดี ทั้งๆที่ความจริงพวกพี่มันเลว!”
…ถือมีดมาแทงกู ยังไม่เจ็บเท่าคำพูดมึงเลย…ต้าร์
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ต้าร์ แม่ว่าหนูผิดนะลูก
ตอนต่อไปถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด ก็จะได้อ่านฉากที่หลายยคน(?)รอกัน
บอกก่อนว่าอย่าคาดหวัง เพราะไม่ถนัดแต่ง NC
กราบขออภัยไว้ล่วงหน้าเลย
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์ ขอบคุณสำหรับการติดตาม
เจอกันตอนหน้าค่ะ
หัวข้อ: HEARTBREAKER P.I [ UP! : SPECIAL : Tar’s birthday ] 1/3/59 : P.151 (อ่าน 1308927 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก