HEARTBREAKER
52
หลังเลิกคลาสผมรีบเดินออกจากห้อง ตั้งใจไปดักรอน้องรหัสที่หน้าหอระชุม ก่อนเริ่มคลาสช่วงบ่าย รุ่นพี่ปีสามเข้ามาบอกเฟียซว่าจะขอนัดประชุมน้องปีหนึ่ง ใช้เวลาประมาณชั่วโมงนึง ตอนนี้คงยังประชุมกันอยู่ ดีที่ผมเลิกคลาสเร็ว ไม่งั้นคงเสียโอกาส เพราะวันนี้ผมจะถามธัญญ์ให้รู้เรื่องว่าเขาต้องการอะไรจากผมกันแน่!
เสียงเดินและเสียงพูดคุยดังออกมาจากหอประชุมเมื่อผมเดินมาถึง ปีหนึ่งทยอยกันเดินออกมา ประชุมเสร็จเร็วจังแฮะ ถ้ามาช้ากว่านี้คงชวดแน่ ผมชะเง้อมองหาร่างสูงของธัญญ์ รุ่นน้องที่หันมาเห็นผมพากันยกมือไหว้ ผมยิ้มตอบไป ธัญญ์อยู่ไหนเนี่ย อย่าบอกนะว่าโดดประชุม
“อ้าว ต้าร์ มารอน้องรหัสเหรอ”
ผมหันไปมองตามเสียงทัก เห็นรุ่นพี่เดินกอดคอธัญญ์ออกมา ผมสบตาธัญญ์แวบนึงก็หันไปยิ้มให้รุ่นพี่
“ว่าไง มารอไอ้ธัญญ์เหรอ”
“ครับ มีธุระจะคุยด้วยนิดหน่อย”
ผมตอบแล้วหันไปมองธัญญ์ เจ้าตัวยิ้มกว้างกลับมา
“ระวังเงาหัวมึงไว้ดีดีนะธัญญ์”
รุ่นพี่บอกพลางตบบ่าธัญญ์แล้วเดินผ่านไป ผมรู้สึกฉุนนิดหน่อยเพราะรู้ดีว่าที่รุ่นพี่พูดเตือนธัญญ์เหมือนกี้มันหมายความว่ายังไง
“พี่ต้าร์มีธุระอะไรจะคุยกับผมเหรอ”
ธัญญ์ถามขึ้น ผมมองหน้าเขานิ่ง เจ้าตัวยังส่งยิ้มกว้างมาให้
“ไปหาที่คุยกัน”
ผมบอกแล้วเดินนำไปก่อน ด้านหลังหอประชุมมีทางเชื่อมไปถึงคณะรัฐศาสตร์ ผมเดินไปหยุดข้างๆมุมตึก ไม่มีคนผ่านไปผ่านมา ธัญญ์เดินยิ้มมาหยุดอยู่ตรงหน้าแต่ห่างไปเกือบช่วงตัว
“เรื่องเมื่อกลางวัน พี่ขอโทษนะที่พูดจาไม่ดี”
ผมเอ่ยขอโทษอีกฝ่ายก่อน อย่างน้อยธัญญ์ก็เป็นน้องรหัส ผมไม่อยากมีเรื่องบาดหมางหรือขุ่นข้องหมองใจกับเขา
“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ ผมไม่ได้โทษพี่ ผมผิดเองที่…ที่ยุ่งเรื่องของพี่มากเกินไป”
ธัญญ์บอกด้วยรอยยิ้มเจื่อน เหมือนเจ้าตัวจะสำนึกผิดจริงๆ
“เรื่องที่ผับเมื่อคืนนี้ด้วย พี่ขอโทษนะที่ลากธัญญ์เข้ามายุ่งด้วย หลังจากที่พี่กลับไป พวกเขาไม่ได้ทำอะไรนายใช่มั้ย”
“ไม่ครับ”
ธัญญ์ส่ายหน้า ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก สังเกตท่าทีคนตรงหน้าคิดทบทวนถึงสิ่งที่คาใจ
“ตอนที่พี่แนะนำให้ธัญญ์รู้จักพวกเขา ถ้าจำไม่ผิด พี่เห็นธัญญ์ยกมือไหว้พี่ควิน ธัญญ์รู้จักเขามาก่อนเหรอ”
ผมถามเสียงเรียบ ไม่ได้จงใจคาดคั้นให้เขาต้องตอบ ธัญญ์เงียบไปแต่สักพักเขาก็ยิ้ม
“ครับ ผมรู้จักพี่ควินมาก่อน เขาเป็นหลานเจ้าของโรงพยาบาลที่พ่อผมทำงานอยู่”
“พ่อนายเป็นหมอเหรอ”
ผมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ
“ครับ พ่อผมเป็นศัลยแพทย์ พี่ต้าร์คงลืมไปแล้ว ตอนที่ผมแนะนำตัววันรับน้อง”
ผมพยักหน้า ลืมไปแล้วจริงๆนั่นแหละ
“แล้วนายสนิทกับเขามั้ย พี่ควินน่ะ”
“ไม่ครับ ไม่สนิท เคยเจออยู่ไม่กี่ครั้งตอนที่ผมไปหาพ่อกับแม่ที่โรงพยาบาล”
“ในเมื่อนายรู้จักเขา แล้วทำไมเมื่อตอนกลางวันถึงถามพี่แบบนั้น”
ผมถามเข้าเรื่องที่ค้างคาใจ ธัญญ์นิ่งไป
“ว่าไงล่ะ” ผมเริ่มคาดคั้น
“ก็…เอ่อ…ผมไม่แน่ใจนี่ครับ ว่าพี่กับพวกเขาเป็นอะไรกัน พี่แนะนำว่าพวกเขาเป็นเพื่อน แต่เมื่อเช้าผมเห็นพี่ลงรถมากับพี่ควิน”
“นายสงสัย ก็เลยเลือกที่จะถามพี่ต่อหน้าเพื่อนๆของพี่งั้นเหรอ”
ธัญญ์ก้มหน้างุดกับคำถามกึ่งตำหนิของผมก่อนค่อยๆเงยหน้าขึ้นมอง
"นายต้องการอะไรกันแน่" ผมถามธัญญ์ตรงๆ
"ผมแค่เป็นห่วงพี่ ไม่ได้ต้องการอะไร"
ธัญญ์ตอบเสียงอ่อน ท่าทางหงอยๆดูน่าสงสาร แต่ผมกลับมองว่าเขากำลังเสแสร้ง ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงไม่ติดใจสงสัยในการกระทำของธัญญ์ เพราะผมมองคนแค่ภายนอก ไม่ได้มองลึกลงไปถึงตัวตนที่แท้จริงของคนคนนั้น แต่ตอนนี้ผมเปลี่ยนไปแล้ว ใครที่จริงใจ ใครที่เป็นห่วงผมด้วยใจจริง ผมรับรู้ได้ถึงเจตนาดีของเขา แต่กับธัญญ์ไม่ใช่ คำพูดกับการกระทำของธัญญ์มันขัดแย้งกัน
"ขอโทษนะครับที่ผมทำให้พี่ลำบากใจ แต่ผมเป็นห่วงพี่จริงๆ"
"ในฐานะอะไรล่ะ นายเป็นห่วงพี่ในฐานะอะไร" ผมจ้องตาธัญญ์อย่างกดดัน
"ผมเป็นน้องรหัสพี่ ก็ต้องเป็นห่วงพี่ในฐานะน้องรหัสสิครับ"
ธัญญ์ยิ้มมุมปากพลางก้าวเข้ามาใกล้ ผมยืนนิ่งรอดูว่าคนตรงหน้าจะเล่นตลกอะไร
"แต่ถ้าพี่จะให้ผมเป็นห่วงในฐานะอื่นก็ยินดีนะครับ"
"นายน่าจะไปเรียนนิเทศเอกการแสดงนะธัญญ์ พี่ว่านายเสแสร้งได้เก่งดี"
ผมแสยะยิ้ม ธัญญ์ยักไหล่อย่างไม่แคร์คำพูดถากถางของผม ขาก็ก้าวเข้าใกล้ ผมถอยร่นจนหลังแตะกำแพงตึก นัยน์ตาคมฉายแววเจ้าเล่ห์ เหมือนเขากำลังนึกสนุกที่ได้ต้อนจนผมจนมุม
"ผมยังเก่งอีกหลายเรื่องนะครับ โดยเฉพาะเรื่องบนเตียง พี่ลองพิสูจน์ดูมั้ยล่ะ"
ในที่สุดก็ยอมเผยธาตุแท้ออกมาสักที เสียเวลาอยู่ตั้งนาน!
“เชิญนายไปพิสูจน์กับคนอื่นเถอะ!”
ผมยกมือขึ้นผลักธัญญ์ออกไปเต็มแรงจนเขาเซถอยหลัง แต่ถึงอย่างนั้น ธัญญ์ก็ยังยิ้มกริ่ม
“ถ้ายังมีความเคารพกันอยู่ คราวหลังอย่าพูดจาทุเรศๆแบบนี้อีก”
ผมเค้นเสียงบอกแล้วเดินแยกไปอีกทาง แต่ธัญญ์ก็เดินตามมาคว้ามือไว้ ผมสะบัดออกจนหลุด หันกลับไปมองอย่างไม่พอใจ
“ทำบ้าอะไร!”
“ก็แค่จับมือ อย่าเพิ่งโกรธสิครับ”
“ฉันต้องโกรธสิ เพราะนายไม่มีสิทธิ์!”
ผมเปลี่ยนสรรพนามแทนตัว ถ้าไม่คิดจะเคารพกัน พี่รหัส น้องรหัสก็ไม่จำเป็น!
“โอเคๆ ผมขอโทษ”
ธัญญ์ยกมือขึ้นอย่างยอมแพ้ ผมหันหลังกลับเดินต่อไปอย่างไม่สนใจ แต่เสียงตะโกนจากข้างหลังทำให้ผมอยากถอดรองเท้าแล้วเอาไปยัดปากคนพูดจริงๆ!
“วันไหนเบื่อของเก่า พี่มาหาผมนะครับ ผมรอได้เสมอถ้าเป็นพี่!”
ผมเดินหน้าบึ้งตาขวางมาตลอดทาง มีรุ่นน้องยกมือไหว้ผมก็ไม่สนใจ จนเดินมาถึงหน้าตึกคณะเห็นเฟียซนั่งอยู่ที่ม้านั่งหินอ่อน ผมเดินเข้าไปกระแทกตัวลงนั่งข้างๆเพื่อน
“เฟียซ ต้าร์ไม่มีน้องรหัสแล้วนะ ต้าร์ไม่เอา”
“อะไรวะ มีเรื่องอะไรกัน มึงทะเลาะกับไอ้ธัญญ์มาเหรอ”
“ไม่ได้ทะเลาะ ต้าร์ก็แค่รู้สันดานมันก็เท่านั้นเอง” ผมตอบเสียงห้วน
“หันมาคุยดีดีดิ มีเรื่องอะไร”
เฟียซจับไหล่ผมให้หันไปมองหน้า ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ต่อไปนี้ห้ามใครในกลุ่มเอ่ยชื่อมันอีก เชื่อต้าร์นะเฟียซ คราวนี้ต้าร์มองคนไม่ผิด”
ผมจ้องตาเฟียซแล้วลุกขึ้นเดินออกไป เปิดกระเป๋าควานหาโทรศัพท์ต่อสายถึงพี่ควิน รอสัญญาณสักพักเขาก็รับ
“เลิกเรียนแล้วครับ ผมรอที่ร้านไอติมหน้ามหา’ลัยนะ”
ผมบอกแล้วกดตัดสาย พี่ควินคงรับรู้ได้จากน้ำเสียงว่าผมอารมณ์ไม่ดี เขาคงรีบบึ่งรถมารับ ที่เหลือก็แค่รอเวลา หาของอร่อยๆกินคงช่วยบรรเทาอาการหงุดหงิดไปได้บ้าง
เสียงโมบายลูกปัดดังบอกให้รู้ว่ามีลูกค้าเข้ามาในร้าน ผมที่กำลังตักไอติมช็อกโกแลตชิพเข้าปากเงยหน้าขึ้นมองไปที่ประตู ร่างสูงของพี่ควินเดินเข้ามา ผมรีบกลืนแล้วยิ้มกว้างให้ พี่ควินนั่งลงตรงข้าม
“มาเร็วจัง ยังกินไม่หมดเลย” ผมยิ้มบอก ตักไอติมในถ้วยยื่นไปจ่อปากเขา พี่ควินอ้าปากรับ
“อร่อยมั้ยครับ”
พี่ควินพยักหน้า พนักงานเดินผ่านมา เขากวักมือเรียก
“รับอะไรดีค่ะ”
“มีกาแฟมั้ย”
“มีค่ะ”
“เอาเอรสเปรสโซ่เข้มๆ”
“รอสักครู่นะคะ”
พนักงานเดินกลับไป ผมก็ยืดตัวจ้องหน้าพี่ควินใกล้ๆ
“ง่วงเหรอครับ” ผมถามอย่างเป็นห่วง
“เปล่า”
พี่ควินปฏิเสธ ผมเลยไม่เซ้าซี้รีบกินไอติมให้หมด พอพนักงานมาเสิร์ฟเอสเปรสโซ่ผมก็กินไอติมหมดพอดี
“อยากกินอะไรอีก”
ผมส่ายหน้า
“กลับกันเถอะครับ”
ผมลุกขึ้น พี่ควินก็ลุกตาม ผมเดินไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ พี่ควินยื่นแบงก์พันมาให้แต่ผมไม่รับ
“แบงก์ร้อยก็พอครับ ร้านนี้ขายไม่แพง”
ผมยิ้มบอกแล้วหันไปยื่นเงินให้พนักงานแคชเชียร์ รอรับใบเสร็จกับเงินทอนผมก็จับมือพี่ควินเดินออกจากร้าน
“เป็นอะไร”
“หือ…”
ผมทำหน้างงกับคำถาม
“ป้อนไอติม จับมือ ปกติไม่เคยทำ”
อ๋อ…นึกว่าอะไร
“ไม่ชอบเหรอครับ”
ผมถามหน้าซื่อทั้งๆที่จริงๆกลั้นขำ
“ชอบ”
พี่ควินตอบเสียงเรียบ ผมยิ้มแล้วปล่อยมือเปลี่ยนมาควงแขนเขาแทน
“ถ้าพี่ชอบ ผมก็จะทำบ่อยๆ อย่าเบื่อแล้วกัน”
“ไม่มีวันเบื่อ”
แค่คำพูดง่ายๆแต่ทำไมผมถึงรู้สึกเขินก็ไม่รู้!
กลับมาถึงคอนโดฯ ผมก็เข้าห้องเปลี่ยนชุดออกมานั่งดูทีวีในห้องนั่งเล่น ผมกดรีโมตเปลี่ยนช่องไปเรื่อยจนมาหยุดค้างช่องที่กำลังฉายซี่รี่ย์เกาหลี เป็นฉากที่พระนางนั่งอยู่ในรถและทั้งคู่ก็จับมือกันพอดี ผมยิ้ม หวนคิดถึงเหตุการณ์ในรถตอนเดินทางกลับ พี่ควินเปิดประตูรถให้ ผมเข้าไปนั่งเรียบร้อยรอเขา พอสตาร์ทรถ ผมก็เป็นฝ่ายจับมือเขาก่อน จากนั้นพี่ควินก็ขับรถออกไปโดยที่มือของเราจับประสานกันไปตลอดทาง ไม่มีคำพูด ไม่มีบทสนทนา แต่ผมกลับนั่งยิ้มเหมือนคนบ้า เป็นครั้งแรกจริงๆที่ผมรู้สึกดี อบอุ่นใจที่มีมือเขาคอยจับกุมมือผมไว้
“หิว”
เสียงนิ่งๆพร้อมร่างสูงของพี่แซทเดินหัวยุ่งเข้ามานั่งลงข้างๆ ผมหันไปยิ้มกว้างให้เขา
“อยากกินอะไรครับ” ผมถามเอาใจ
“อะไรก็ได้ หิว”
“งั้นรอแป็ปนึงนะครับ”
ผมลุกขึ้นไปโทรศัพท์สั่งรูมเซอร์วิส เสร็จแล้วก็เดินกลับไปนั่งที่เดิม พี่แซทนั่งกอดอกหน้ามุ่ยดูทีวี
“นอนจนผมยุ่งหมดเลย” ผมบอกแล้วยื่นมือไปจับผมเขา
“สระผมให้หน่อย”
จู่ๆเขาก็หันมาบอก นัยน์ตาคมจ้องตาผมนิ่ง
“โอเคครับ”
ผมตอบตกลง พี่แซทลุกขึ้นทันทีพร้อมฉุดผมลุกตามไปด้วย เขาจูงมือผมเดินเข้าห้องของเขา ร่างสูงเริ่มถอดเสื้อ ผมเลยเดินเข้าห้องน้ำไปก่อน
“แชมพูนี้หอมมากเลย สระแล้วกลิ่นติดดี”
ผมบอกเมื่อพี่แซทเดินเข้ามา ท่อนล่างเขาพันผ้าขนหนู
“มานอนในอ่างสิครับ เอาหัวพิงบนขอบอ่าง”
ผมบอกแล้วจัดแจงอุปกรณ์ ดึงสายฝักบัวกับขวดแชมพูมาวางไว้ใกล้ๆ พอพี่แซทนอนลงผมก็เปิดน้ำฉีดใส่ผมเขาจนเปียกชุ่ม
“หลับตาสิครับ”
พี่แซททำตามคำสั่ง ผมยิ้มแล้วลงมือสระผมให้เขา กดหัวปั๊มแชมพูใส่ฝ่ามือแล้วขยี้เบาๆจนทั่วเส้นผมและหนังศีรษะจนเกิดฟอง จากนั้นก็ค่อยๆใช้ปลายนิ้วกดนวดคลึง คอยระวังไม่ให้แชมพูไหลเปื้อนใบหน้าและเข้าตาเขาไปด้วย
“ต้าร์”
“ครับ”
ผมขานรับ แต่เขาก็ไม่พูดต่อ เงียบไปเฉยๆ ผมก็นวดต่อไปจนได้เวลาล้าง
“อย่าลืมตานะครับ จะล้างแล้ว”
ผมบอกแล้วเอี้ยวตัวเปิดน้ำอีกรอบ จับด้ามฝักบัวฉีดน้ำค่อยๆล้างคราบแชมพูออกจนสะอาด เสร็จแล้วก็ดมพิสูจน์ดูว่าหอมติดเส้นผมมั้ย
“เสร็จแล้วครับ ห๊อมหอม” ผมบอกพลางยิ้มให้คนที่ยังนอนหลับตานิ่งอยู่
“อืม”
พี่ควินตอบรับ เขาลืมตาแล้วลุกขึ้นนั่ง
“งั้นผมออกไปเอาผ้าขนหนูมาเช็ดให้นะครับ”
ผมบอกแล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้องน้ำ หาผ้าขนหนูผืนเล็ก ได้แล้วก็เดินกลับเข้าไป พี่แซทยังนั่งรออยู่ ผมจับผ้าขนหนูทั้งสองมือแล้วค่อยๆซับน้ำกับผมเขาเช็ดเบาๆ
“ต้าร์”
“ครับ”
ผมขานรับ คราวนี้ชะโงกหน้ามองเขาใกล้ๆ และโดนไม่ทันตั้งตัวว่าจะถูกจู่โจม ผมถูกพี่แซทรั้งเอวจนตัวไถลลงไปนั่งแหมะบนตักเขา จูบร้อนๆตามมารุกราน ผมได้แต่นั่งอึ้งปล่อยตัวปล่อยใจให้เขาเอาเปรียบ หัวสมองอื้ออึ้งไปหมด
“หอมกว่าแชมพูคือกลิ่นตัวมึง”
เขาบอกกระซิบข้างหูหลังผละจูบออกไป ฝ่ามือร้อนผ่าวเริ่มลูบไล้ที่แผ่นหลังก่อนล้วงเข้ามาใต้เสื้อยืดจนผมสะดุ้งเฮือก
“พี่แซท”
ผมเรียกเสียงสั่น เขาเลิกคิ้วแล้วก้มหน้ามาซุกไซร้ที่ซอกคอ ผมวางมือทั้งสองข้างกับบ่ากว้าง หลับตาแน่น รับรู้ได้ว่าตัวผมค่อยๆถูกพลิกลงนอนใต้ร่างเขา ผมจะถูกกินก่อนตะวันตกดินเหรอเนี่ย ไม่นะ! อย่าเพิ่ง!
“พี่แซท เดี๋ยวครับ ผมสั่งข้าวไว้นะ ป่านนี้คงขึ้นมาเสิร์ฟแล้ว”
ผมลืมตาพูดโพล่งรัวเร็ว พี่แซทจ้องตาผมนิ่งจนผมหุบปากไปเองโดยที่เขาไม่ต้องสั่ง
“แกล้งใครก็ไม่สนุกเท่าแกล้งมึง”
ว่าไงนะ! นี่แค่แกล้งเหรอ เขาจะจับผมกินอยู่แล้วนะ!
ผมลุกขึ้นนั่งอย่างหงุดหงิด พี่แซทลุกออกไปก่อนแล้ว ได้ยินเสียงเขาหัวเราะด้วย หน็อย! สนุกนักหรือไงที่ได้แกล้งผมเนี่ย คนบ้า!
ผมเดินกลับห้อง เปลี่ยนเป็นชุดใหม่เพราะชุดเก่ามันเปียกน้ำ พี่แซทนั่นแหละเล่นอะไรก็ไม่รู้ เอะอะก็คลุกวงในหื่นใส่ผมตลอด
ก็อกๆๆ
“ใครสั่งข้าว”
เสียงเคาะประตูมาพร้อมกับคำถาม ผมรีบเดินไปเปิด พี่ควินยืนหน้านิ่งอยู่ ผมยกมือ ตอบเสียงอ่อย
“ผมสั่งเองครับ สั่งให้พี่แซท”
“มันตื่นแล้วเหรอ”
“ครับ เมื่อกี้ผมเพิ่งเข้าไปสระผมให้เขา”
“มันไม่มีมือรึไง ทำไมไม่สระเอง”
‘มีครับ แต่เขาไม่สระเอง’ ผมได้แต่คิดในใจ ไม่กล้าตอบ ขืนพูดไปโดนสวนกลับแน่
“ต้าร์ ต้าร์!”
เสียงพี่แซทร้องเรียกผมดังลั่น ผมยิ้มเจื่อนให้พี่ควินแล้วรีบเดินไปหาพี่แซท
“ผมอยู่นี่ครับ”
ผมส่งเสียงไปก่อนตัว พี่แซทกำลังจัดการบีบมะนาวใส่จานข้าวผัดแฮมอยู่ในห้องครัว
“เบียร์หมด”
แล้วยังไง เบียร์หมดแล้วมาบอกผมทำไม?
“อยากกิน”
“กินน้ำเปล่าแทนไปล่ะกันครับ” ผมตอบอย่างไม่ใส่ใจ เดินไปนั่งที่โซฟาข้างๆพี่ควิน
“ต้าร์”
พี่แซทเดินมาวางกระแทกจานข้าวลงตรงหน้า ผมมองเขาอย่างเอือมระอา นิสัยเด็กจริงๆ!
“ไม่หิวแล้วเหรอครับ”
“หิว”
“แล้วทำไมไม่กินล่ะฮะ”
“อยากกินเบียร์”
เขาจะเอาให้ได้ใช่มั้ยเนี่ย ผมล่ะเหนื่อยใจกับเขาจริงๆ
“เมื่อคืนก็ดื่มหนักไปแล้ว ยังไม่พออีกเหรอ”
พอผมพูดถึงเรื่องเมื่อคืน เขาก็เงียบ
“อย่าเรื่องมาก แดกไป”
พี่ควินว่าเสียงเข้ม มีเค้าลางว่าทั้งคู่จะเปิดศึกใส่กันอีกแล้ว ให้มันได้อย่างนี้สิ!
“ถ้าทะเลาะกันอีก ผมจะกลับบ้าน”
ผมพูดขึ้นเสียงนิ่ง พี่แซทฮึดฮัดหยิบจานข้าวแล้วมานั่งเบียดผม
“ไม่อร่อย”
ผมมองหน้าคนพูด พี่แซทตักข้าวผัดเข้าปากเคี้ยวอย่างจริงจัง อารมณ์ไหนเนี่ย?
“ขอผมชิมหน่อย”
ผมบอกแล้วแย่งช้อนจากมือเขามาตักข้าวผัด ลองชิมดู
“ก็อร่อยนี่ครับ”
ผมบอก พี่แซทถลึงตาใส่ผม
“ไม่อร่อย”
“งั้นก็ไม่ต้องกิน”
ผมดึงจานข้าวผัดจากมือเขามา พี่แซทเลิกคิ้ว ผมลุกขึ้นเดินเข้าห้องครัว จัดการเทข้าวผัดใส่ถังขยะ ในเมื่อบอกว่าไม่อร่อยก็ไม่ต้องกิน จบ!
“ฮ่าๆๆๆ”
เสียงพี่ควินหัวเราะดัง เหมือนเขาจะสะใจที่ผมทำแบบนี้
“หุบปากไปเลยไอ้เหี้ยควิน หิวโว้ย!”
พี่แซทด่าเพื่อน ตะโกนลั่นห้อง ผมไม่สนใจ เดินกลับไปนั่งโซฟาอีกตัว กอดอกดูทีวี
“หิว”
บอกแล้วไงว่าไม่สนใจ
“ต้าร์”
เรียกให้ตายก็ไม่หัน
“กูกินมึงแทนก็ได้”
“เฮ้ย!”
ผมร้อง ผงะหนีคนที่โถมตัวเข้าใส่ แต่ไม่ทัน พี่แซทจับมือผมรวบไว้เหนือศีรษะ กดจนผมนอนหงายอยู่ใต้ร่างเขา มันมาอีกแล้ว อาการหื่นกำเริบ!
“พี่ควิน ช่วยผมด้วย!”
ผมร้องเรียกพี่ควินพลางดิ้นสู้แรงพี่แซทไปด้วย อย่าให้ตัวใหญ่บ้างนะ จะถีบให้จุกเลย!
“พี่ควิน ทำอะไรอยู่ มาช่วยผมเร็วๆสิ โอ้ย! ผมเหนื่อยแล้วนะ”
“ควิน อาทิตย์นี้กูยอมให้ต้าร์นอนกับมึงสี่วัน”
ผมหยุดดิ้น มองหน้าพี่แซทอย่างงุนงง หมายความว่าไง นี่เขากำลังยื่นข้อเสนอให้เพื่อนโดยใช้ผมเป็นข้อต่อรองเหรอ คิดได้ไงเนี่ย!
“มึงพูดเองนะ”
พี่ควินถามกลับมา นี่อย่าบอกนะว่าเขาตกลง!
“เออ จะเอาไม่เอา”
“โอเค ตามสบาย”
เฮ้ย! ไหงเป็นงี้อ่ะ ไม่นะ! ผมไม่ยอมนะ!
“พี่ควิน อย่าไปนะ มาช่วยผมก่อน พี่ควิน!”
ผมร้องเรียกเขาดังลั่น แต่เจ้าของชื่อกลับเดินออกไปหน้าตาเฉย ให้มันได้อย่างนี้สิ!
“หยุดดิ้นได้แล้ว ไม่เหนื่อยรึไง”
“เหนื่อย”
ผมตอบ หยุดดิ้น หอบแฮ่กๆ พี่แซทยกยิ้ม เขายอมปล่อยมือผมแล้วก้มหน้าลงมาหอมแก้มแรงๆ
“ไหนเป็นเด็กดีสิ ว่าง่ายๆ”
ผมเม้มปากแน่น หันหน้าหนี พี่แซทจับคางบังคับให้หันหน้ากลับไปมองเขา
“ต้าร์”
“เรียกทำไม”
ผมถามเสียงแข็ง ฝ่ามืออุ่นๆประคองหน้าผมไว้ นัยน์ตาคมจ้องตาผมใกล้ๆ สัมผัสได้ถึงลมหายใจ ผมกระพริบตาปริบๆ ปรับตัวไม่ทัน ไม่รู้ว่าเขาจะมาไม้ไหน
“กูรักใครไม่ได้อีกแล้ว นอกจากมึง”
ผมอึ้ง อ้าปากค้างกับคำพูดเขา นี่เขา…เขากำลังบอกรักผมอยู่ใช่มั้ย ใช่หรือเปล่า?
‘กูรักใครไม่ได้อีกแล้ว นอกจากมึง’
‘กูรักใครไม่ได้อีกแล้ว นอกจากมึง’
‘กูรักใครไม่ได้อีกแล้ว นอกจากมึง’
ผมคิดว่าตัวเองกำลังจะบ้า ใช่…ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
************************************************************
“ต้าร์ เป็นไรรึเปล่า ดูเพลียๆ”
“เปล่านี่”
ผมโกหกบอส ตั้งแต่เช้าผมเอาแต่นั่งหาว ไม่เป็นอันทำอะไร ตาปรือตลอด ถ้าหลับได้ผมคงหลับไปแล้ว
“แน่นะ เหมือนคนอดนอน”
คำถามบอสชักอันตรายขึ้นทุกทีแล้ว เปลี่ยนเรื่องคุยเหอะ
“กินไรดีอ่ะ”
ผมถาม บอสขมวดคิ้วมองผมอย่างสงสัย
“ไม่รู้เหมือนกัน เดินไปถึงแล้วคงคิดออก”
“งั้นรีบไปกันดีกว่า”
ผมบอกแล้วกอดคอบอส เดินออกจากตึก วันนี้เฟียซโดดเรียนช่วงเช้า ส่งไลน์มาบอกผมว่าต้องไปทำธุระให้เถ้าแก่ ผมเลยเช็คชื่อแทนเขา ส่วนตัวเล็กก็ป่วย เป็นหวัดนอนซมอยู่ที่ห้อง กลุ่มผมเลยเหลือกันแค่สองคน
“เมื่อเช้าขับรถมาเองเหรอ”
“อืม”
“เดี๋ยวนี้พวกมันกล้าปล่อยให้ต้าร์ไปไหนมาไหนคนเดียวแล้วเหรอ”
“ก็คงงั้น”
“พวกมันคงคิดได้อ่ะเนอะ”
ผมพยักหน้ารับเนือยๆ ไม่อยากคิดถึงพวกเขา เพราะผมยังโกรธอยู่!
“เออ ได้ข่าวมาว่าปีหนึ่งโหวตให้ไอ้ธัญญ์เป็นเดือนคณะ”
ผมถอนหายใจที่ได้ยินชื่อนี้
“บอสอย่าพูดถึงมันได้มั้ย”
“ทำไมล่ะ ทะเลาะกันเหรอ”
“ถึงโรงอาหารแล้วจะเล่าให้ฟัง”
ผมตัดบท เดินดุ่มๆไปโดยไม่รอเพื่อน ได้ยินชื่อมันแล้วหงุดหงิด
“ทุเรศ! ทุเรศจริงๆ!”
บอสลุกขึ้นตบโต๊ะ หลังจากที่ฟังผมเล่าเรื่องเมื่อวานก่อน
“ใจเย็นๆ นั่งลงก่อน” ผมดึงแขนเพื่อนให้นั่งลง
“มันทำอย่างนี้ได้ยังไง เป็นน้องแต่แม่งปีนเกลียว ปากหมา สันดานเสีย แม่งโคตรเหี้ยอ่ะ”
บอสว่าอย่างใส่อารมณ์ ผมได้แต่นั่งเงียบไม่ออกความเห็น ก็เล่าให้ฟังไปหมดแล้วนี่ ต่อไปนี้ก็ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกันอีก ผมจะคิดซะว่าตัวเองไม่เคยมีน้องรหัส
“แล้วต้าร์บอกเรื่องนี้กับพวกมันรึยัง”
ผมส่ายหน้า ไม่บอกน่าจะดีกว่า ขืนบอกไปพวกเขาคงไปเอาเรื่องธัญญ์แน่ๆ
“ทำไมไม่บอกอ่ะ ต้องบอกนะ ถ้ามันมายุ่งกับต้าร์อีกจะทำไง”
“ไล่มันไป”
ผมตอบง่ายๆ
“แล้วถ้ามันไม่ไปล่ะ”
“ถ้าไล่ ยังไงมันก็ต้องไปแหละ”
“ต้าร์คิดง่ายเกินไป ลองมันได้พูดจาทุเรศกับต้าร์แบบนี้แล้ว เชื่อดิ มันไม่ยอมรามือง่ายๆหรอก”
ผมนิ่ง คิดตามคำพูดบอส
“เมื่อกี้มีเด็กปีหนึ่งโดนกระทืบอยู่หลังตึกว่ะ”
“ใครกระทืบวะ”
“พี่ควินไง ควินขาโหดคณะสถาปัตย์อ่ะ”
“โหย แม่งโครตซวย ไปทำอะไรกวนตีนวะถึงโดน”
“กูก็ไม่รู้”
บทสนทนาจากโต๊ะข้างหลังทำให้ผมกับบอสมองหน้ากัน ผมลุกขึ้น บอสลุกตาม แล้วเราก็พร้อมใจกันวิ่งตรงไปที่ตึกคณะสถาปัตย์
เสียงหัวเราะดังมาจากข้างหลังตึก พอเดินเข้าไปใกล้ผมกับบอสก็ต้องหยุดชะงักกับภาพที่เห็น กลุ่มผู้ชายร่างสูงสวมเสื้อช็อปตีวงล้อมคนที่นอนคดตัวงออยู่ที่พื้น ใบหน้าที่เคยขาวใสตอนนี้เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ ที่มุมปากก็มีรอยแตก เห็นสภาพธัญญ์แล้ว บอกได้เลยว่าเจ็บหนัก บอสสะกิดชี้ให้มองร่างสูงที่ยืนพิงกำแพงสูบบุหรี่อยู่อีกด้าน
“พี่ควิน”
ผมเรียก เขาหันมามองแล้วรีบทิ้งบุหรี่ก่อนเดินเข้ามาหา
“มาทำไม”
“พวกพี่ทำอะไร”
พี่ควินเงียบ ไม่ยอมตอบ
“ไปดูอาการมันก่อนดีมั้ย สาหัสนะนั่น ดูจากสภาพแล้ว”
บอสกระซิบบอก ผมเลยพยักหน้าจะเดินไปดูแต่พี่ควินจับแขนไว้
“กินข้าวรึยัง”
คำถามไม่ได้เข้ากับสถานการณ์ตอนนี้เลยนะ!
“พี่ควิน พี่ทำแบบนี้ทำไม”
“มันมายุ่งกับมึง”
ผมยกมืออีกข้างตบหน้าผาก พี่ควินตกใจรีบจับมือผมไว้
“ตบหน้าผากตัวเองทำไม”
“ผมกลุ้ม กลุ้มที่พี่หาเรื่องคนอื่นเพราะผมเป็นต้นเหตุ”
“ก็แค่สั่งสอน มันไม่ตายหรอก”
“แค่สั่งสอนเหรอครับ ที่พี่ทำอยู่เขาเรียกว่าหมาหมู่แล้ว”
“ต้าร์!”
“ผมพูดผิดเหรอ ดูสิพวกพี่มีกันกี่คน”
ผมบอกแล้วมองไล่พวกเพื่อนๆเขาทีละคน แต่ละคนก็ตีหน้าซื่อทำไม่รู้ไม่ชี้
“มันสมควรโดน!”
เสียงคุ้นๆดังมาจากข้างหลัง หันไปมองก็เห็นพี่แซทเดินหน้าขรึมเข้ามา
“ทำไมไม่รอกูก่อนวะ”
พี่แซทหันไปถามพี่ควิน ผมมองหน้าพวกเขา สะบัดแขนจนหลุด
“พอกันทั้งคู่เลย!”
ผมตะโกนใส่หน้าพวกเขา เดินกลับไป
“ต้าร์”
บอสเรียก แต่ผมไม่หยุดฟัง
“จะไปไหน มึงเป็นห่วงมันเหรอ!”
ผมถูกกระชากตัวกลับ พี่แซทบีบต้นแขนจนผมนิ่วหน้า
“ผมไม่ได้เป็นห่วงเขา ผมแค่ไม่เข้าใจ พวกพี่ทำร้ายเขาทำไม”
“อย่าคิดนะว่ากูไม่รู้เรื่องเมื่อวาน ไอ้เหี้ยนั่นมันทำอะไรมึง”
ใครคาบข่าวไปบอกพวกเขา!
“แต่พวกพี่ไม่ควรใช้กำลังแบบนี้”
“บอกแล้วไงว่าแค่สั่งสอน”
พี่ควินเดินเข้ามาสมทบ ที่เรื่องแบบนี้ล่ะร่วมมือกันดีจริงๆ!
“ถ้าเขาไปฟ้องตำรวจข้อหาทำร้ายร่างกายจะทำยังไง”
“มันไม่กล้าหรอก”
พี่แซทแสยะยิ้ม จริงสินะ ผมลืมไป ว่าพวกเขาเป็นใคร
“เก่งแต่เรื่องป่าเถื่อน!”
ผมว่าแล้วผลักพี่แซทออกแต่เขาไม่ยอมปล่อย รั้งตัวผมประชิดท่ามกลางสายตาผู้ร่วมเหตุการณ์นับสิบชีวิต
“พาเขาไปส่งโรงพยาบาลแล้วเราค่อยมาคุยกัน”
“ไม่!”
พี่แซทปฏิเสธเสียงแข็ง ใจคอเขาจะปล่อยให้คนเจ็บนอนตายอยู่หลังตึกหรือไง! ในเมื่อพูดกับพี่แซทไม่รู้เรื่อง ผมเลยหันไปพูดกับพี่ควิน
“พี่รู้จักเขาไม่ใช่เหรอ”
“ไม่รู้จัก”
พี่ควินตอบอย่างเร็ว
“แน่ใจเหรอครับ ธัญญ์บอกว่าพ่อเขาทำงานอยู่โรงพยาบาลของลุงหมอ เคยเจอพี่ด้วย ที่ผับเมื่อคืนก่อนเขายังยกมือไหว้พี่อยู่เลย”
“มันรู้จักกู แต่กูไม่ได้อยากรู้จักมัน”
ผมถอนหายใจแล้วส่ายหน้าอย่างหมดแรง จะคุยกับพวกเขาให้รู้เรื่องนี่มันเหนื่อยจริงๆ!
“เอาล่ะ ฟังผมนะ พาเขาไปส่งโรงบาลแล้วเราค่อยมาคุยกัน”
“ทำไมต้องไปส่งมันด้วย”
พี่แซทถามอย่างดื้อดึง
“พี่ควิน พี่ทำอะไรลงไปย่อมรู้อยู่แก่ใจ”
ผมไม่คุยกับพี่แซทแต่หันไปคุยกับพี่ควิน
“แซท ปล่อยต้าร์”
“ไม่ กูไม่ปล่อย”
“มึงอยากให้ต้าร์มีประวัติรึไง”
พอได้ยินอย่างนั้นพี่แซทก็ยอมปล่อยผม
“โธ่เว้ย!”
เขาเดินไปเตะต้นไม้อย่างระบายอารมณ์
“ถ้าผมไม่แคร์พวกพี่ ผมจะไม่สนใจเรื่องบ้าๆนี่เลย”
ผมบอกแล้วเดินไปพร้อมบอส
“ต้าร์ ไม่เป็นไรนะ”
บอสถามพลางลูบหลัง ผมส่ายหน้า
“พวกเขาไม่รู้จริงๆเหรอว่าที่ต้าร์ทำแบบนี้เพราะอะไร”
“เอาน่า พวกมันคงกำลังหน้ามืดกันอยู่ แต่ตอนนี้คงคิดได้แล้วมั้ง”
“ถ้ามีคนเข้ามายุ่งกับต้าร์แบบนี้อีก พวกเขาก็จะใช้กำลังตัดสินปัญหาอย่างนี้ใช่มั้ยบอส”
“ไม่รู้เหมือนกัน พวกมันคงคิดได้แต่วิธีนี้มั้ง”
“การใช้กำลังมันแก้ปัญหาได้ตรงไหน”
เพราะการใช้กำลังของพวกเขาไม่ใช่เหรอ ที่สร้างความทรงจำเลวร้ายให้ผมลืมมันไม่ได้สักที
--------------------------------------------------------------
ยาวอลังการ
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์และการติดตามนะคะ
หัวข้อ: HEARTBREAKER P.I [ UP! : SPECIAL : Tar’s birthday ] 1/3/59 : P.151 (อ่าน 1308801 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก