HEARTBREAKER
55
พวกผมถูกรุ่นพี่บอยคอตอย่างสมบูรณ์แบบ ตั้งแต่เกิดเรื่องวิวาทขึ้นที่โรงยิมวันนั้น ดูเหมือนธัญญ์จะเสี้ยมให้รุ่นพี่บอยคอตพวกผม ตอนนี้พวกผมเลยกลายเป็นกลุ่มน่ารังเกียจของเอกนี้ไปแล้ว ตัวผมเองไม่แคร์หรอกว่าใครจะมองจะว่ายังไง แต่ผมเป็นห่วงเพื่อนมากกว่า เฟียซเป็นนักกิจกรรม มีคนรู้จักเยอะทั้งนิสิตทั้งอาจารย์ ถ้าข่าวที่พวกผมถูกรุ่นพี่บอยคอตแพร่สะพัดออกไป เฟียซคงโดนเล่นงานหนักสุด ส่วนบอสกับตัวเล็ก สองคนนั้นไม่น่าเป็นห่วงเท่าไหร่ เพราะทั้งคู่ก็ไม่แคร์เหมือนกันว่าจะถูกมองยังไง แต่เพื่ออนาคตในรั้วมหาวิทยาลัยของพวกเราทั้งหมด เรื่องนี้ควรจะต้องยุติโดยเร็วที่สุด
ผมรู้ว่าธัญญ์คงเจ็บใจและแค้นพี่ควินกับพี่แซทมาก แต่เพราะหาวิธีเล่นงานพวกเขาไม่ได้ เลยคิดใช้แผนนี้มาเล่นงานพวกผมแทน ธัญญ์ไม่ยอมรับว่าตัวเองแพ้ คอยคิดแต่จะหาวิธีลอบกัด ทั้งๆที่เป็นคนท้าพวกเขาเองแท้ๆ แต่พอผลออกมาว่าตัวเองแพ้ก็กลับไม่ยอมรับผลนั้น เฟียซเป็นคนเล่าเรื่องเหตุการณ์วันนั้นให้ผมฟัง เพราะเจ้าตัวไปแอบซุ่มดูอยู่นอกโรงยิม ได้เห็นธัญญ์สั่งให้พวกรุ่นพี่ปีสามรุมพี่ควินกับพี่แซทซึ่งตอนแรกมากันแค่สองคน แต่เพราะพวกเขารู้ล่วงหน้าอยู่แล้วว่าฝ่ายธัญญ์จะหมาหมู่ เลยนัดแนะพาพรรคพวกเพื่อนพ้องทั้งคณะสถาปัตย์และคณะบริหารมาสมทบทีหลัง เฟียซซุ่มดูจนเหตุการณ์สงบลงก็กลับ ถึงจะบอกว่าเป็นเรื่องธรรมดาของช่วงชีวิตวัยรุ่นผู้ชาย วัยแห่งความคึกคะนอง เรื่องท้าต่อยตีกันเป็นเรื่องปกติที่พบเห็นบ่อย แต่ผมไม่ชอบใจอยู่ดี ผมไม่สนับสนุนและคัดค้านหัวชนฝากับการใช้ความรุนแรงแก้ปัญหาแบบนี้ ต่อยตีกันไปก็มีแต่เจ็บตัว เจ็บใจ โกรธแค้นกันไม่จบสิ้น แล้วชีวิตจะหาความสงบสุขได้ยังไง
เข้าใจว่าศักดิ์ศรีลูกผู้ชายมันหยามกันไม่ได้ แต่บางครั้งก็ต้องละทิ้งมันไปบ้างเพื่อชีวิตของเราเอง พ่อแม่เลี้ยงเราโตมาได้ไม่ใช่เรื่องง่าย ผมเชื่อว่าคงไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากเห็นลูกตัวเองเจ็บตัวเพราะคำว่าศักดิ์ศรีหรอก ถึงจะโดนเหยียดหยามว่าปอดแหกหรือขี้ขลาดก็ช่างเถอะ ผมรู้ว่าความคิดผมมันเหมือนพวกอ่อนหัดไม่สู้คน คิดแต่จะยอมฝ่ายเดียว แต่ถ้าพ่อแม่ผมยังอยู่ ท่านก็คงสอนให้ผมคิดแบบนี้แหละ การยอม ไม่ใช่ว่าเราจะแพ้เสมอไป พวกที่กระหายชัยชนะจนเห็นแก่ตัวต่างหากที่จะแพ้ภัยตัวเอง
“ต้าร์ ออกไปหาไรกินข้างนอกดีกว่า เบื่อพวกปีสามหน้าโง่”
บอสว่าเสียงฉุน ผมยิ้มแล้วหันไปมองเฟียซ
“ไปไหม”
เฟียซพยักหน้าพลางเก็บหนังสือใส่กระเป๋า ผมเลยหันมาเก็บของตัวเองบ้าง
“ไอ้เหี้ยธัญญ์ อย่าให้เจอนะ กูจะสอยปากมันสักหมัด”
“มึงสอยมันถึงเหรอ ดูความสูงตัวเองก่อนจะปากดี”
ผมหัวเราะ มองคู่ตัวเล็กกับบอสเถียงกันเหมือนทุกวัน
“กูไม่คุยกับมึงแล้ว ป่ะต้าร์ กินไรดี”
บอสหันมากอดคอชวนผม
“ไม่รู้ดิ บอสอยากกินไรอ่ะ”
“อืม…ส้มตำไก่ย่างดีมะ โคตรเปรี้ยวปากอ่ะ”
“ก็ได้ อยากกินเหมือนกัน ไม่ได้กินนานแล้ว”
พวกเราออกมาหาข้าวกลางวันทานกันข้างนอก เป็นร้านอาหารอีสานตั้งอยู่ในซอยเล็กๆไม่ไกลจากมหา’ลัยนัก มีลุงกับป้าท่าทางใจดีเป็นเจ้าของร้าน บอสสั่งส้มตำปูปลาร้าไปสองครก ไก่ย่างกับปลาดุกย่างอย่างละสองไม้แล้วก็ข้าวเหนียวคนละจาน เฟียซสั่งน้ำตกหมูกับคอหมู่ย่างเพิ่ม ตัวเล็กก็สั่งอ่อมผักกับต้มกระดูกหมูตบท้าย พออาหารที่สั่งไปทยอยมาเสิร์ฟจนครบ พวกผมก็ลงมือทาน อาหารเต็มโต๊ะพร่องไปทีละอย่างจนหมดเกลี้ยงในที่สุด ผมได้ยินเสียงลุงกับป้าหัวเราะชอบใจด้วยล่ะ พวกผมคงทำสถิติดีสินะ มาถึงก็ฟาดไม่เหลือเลย
“อร่อยมากเลยครับป้า วันหลังจะมาอุดหนุนใหม่นะครับ ส้มตำป้าแซ่บมาก”
บอสยกนิ้วให้ตอนที่ตัวเล็กจ่ายเงิน
“อร่อยทุกอย่างเลยครับ ลุงกับป้าน่าจะขยายสาขาได้แล้วนะ”
ผมแซว พวกท่านหัวเราะเสียงดังเลย จ่ายเงินเสร็จพวกผมก็พากันเดินกลับ
“เป็นไร”
ผมสะกิดถามเฟียซที่ดูเงียบผิดปกติตั้งแต่ตอนทานข้าวแล้ว
“เปล่า กูแค่อิ่ม”
“จริงเหรอ ไม่ได้มีเรื่องอะไรแน่นะ”
“เออ มึงจะให้มีเรื่องอะไรอีกล่ะ”
เฟียซว่าแล้วขยี้หัวจนผมยุ่ง ผมแยกเขี้ยวใส่เขา เราเดินไปตามฟุตปาธผ่านหน้าร้านค้าต่างๆ จู่ๆเฟียซก็หยุดที่หน้าร้านไอติม ผมหรี่ตามองเพื่อน ไหนเมื่อกี้บอกอิ่มไง
“มองอะไร กูก็แค่อยากกิน”
“แล้วใครว่าอะไร”
ผมบอกเสียงเรียบ แต่แอบหันไปยิ้มกับบอส ระหว่างรอเฟียซซื้อไอติม ผมก็มองไปทั่วจนสายตาไปหยุดอยู่ที่ร้านเค้กซึ่งมีตู้ตั้งโชว์เค้กหลากหลายแบบวางอยู่หน้าร้าน ผมเดินไปดู เห็นเค้กขนาดน่ารักปาดหน้าครีมสีขาว ตกแต่งหน้าเค้กเป็นรูปหน้าคนเหมือนตัวการ์ตูนแล้วก็นึกถึงพวกเขา หน้าตาร้ายๆแบบนั้นเอามาวาดแต่งหน้าเค้กแบบนี้จะเป็นยังไงนะ คงตลกน่าดู
“สนใจเค้กแบบไหนค่ะ ตอนนี้ทางร้านเรามีโปรโมชั่นพิเศษ ให้คุณลูกค้าแต่งหน้าเค้กเองฟรีๆด้วย”
ผมตาโตกับโปรโมชั่นที่ว่า ขยับตัวไปชิดตู้โชว์ยิ้มให้พนักงาน
“ซื้อเค้กขนาดไหนก็ได้แต่งหน้าเค้กฟรีเหรอครับ”
“ใช่ค่ะ”
ผมพยักหน้า มองเค้กที่สนใจแล้วชี้ให้พนักงานดู
“แบบนั้นเท่าไหร่ครับ”
ผมได้เค้กไปเซอร์ไพรซ์วันเกิดพวกเขาแล้วล่ะ!
ช่วงบ่ายอาจารย์เข้ามาสั่งโครงงานแป็ปเดียวก็ออกไป พวกผมแยกย้ายกันกลับบ้าน เฟียซรีบไปทำงาน บอสกับตัวเล็กก็รีบกลับหอไปดูวอลเลย์บอลทีมชาติไทย ได้ข่าวว่าช่วงนี้กำลังฟีเวอร์ ส่วนผมก็หิ้วถุงเค้กที่ซื้อมาตอนกลางวันเดินตรงไปที่รถ เมื่อเช้าผมชิ่งตื่นก่อนนาฬิกาปลุก รีบอาบน้ำแต่งตัวออกจากคอนโด ผมตื่นก่อนพวกเขา เพราะไม่อยากเห็นหน้า เรื่องเมื่อคืนผมยังโกรธพวกเขาอยู่ มีอย่างที่ไหน ตกลงกันแค่สองคนแต่ผมดันมารองรับอารมณ์พวกเขาเต็มๆ วันก่อนนู้นก็พี่แซท เมื่อคืนนี้ก็พี่ควิน นับว่ายังโชคดีที่ผมกินยาแก้ปวดกันไว้ ตอนเช้าเลยตื่นมาเรียนได้ ถ้าพวกเขายังเอาแต่ใจแบบนี้ ผมจะก่อกบฏ คอยดูสิ!
ขับรถมาได้ครึ่งทางเสียงโทรศัพท์ก็ดัง ผมดูเบอร์ที่โชว์บนหน้าจออย่างสงสัย เพราะเบอร์ไม่คุ้น แถมเป็นเบอร์บ้านด้วย พอรับสายเสียงทุ้มใจดีของคนคุ้นเคยก็เรียกผม
“หนูต้าร์ นี่ยายเองนะลูก”
คุณยายพี่ควิน ผมยิ้มแล้วรีบดึงสายสมอลทอล์คมาเสียบเพื่อที่จะคุยได้สะดวกระหว่างขับรถ
“สวัสดีครับคุณยาย” ผมส่งเสียงทักทายท่านกลับไป
“หนูต้าร์อยู่ไหนลูก”
“กำลังขับรถกลับคอนโดครับ”
“ตายจริง! แล้วคุยได้ไหมลูก”
“ได้ครับ คุยได้”
ผมรีบบอก กลัวว่าท่านจะตกใจ รู้ว่าผมกำลังขับรถท่านคงไม่อยากให้คุยโทรศัพท์ไปด้วย
“งั้นยายจะรีบพูด พรุ่งนี้เป็นวันเกิดควินกับแซท หนูรู้ใช่ไหม”
“รู้ครับ คุณยายจะจัดงานเลี้ยงเหรอครับ”
“เปล่าลูก ยายไม่ได้จัด แต่คิดว่าพวกหัวดื้อนั่นคงอยากเลี้ยงฉลองกับหนูต้าร์มากกว่า”
“ผมกะว่าจะเซอร์ไพรซ์พวกเขาคืนนี้ ซื้อเค้กมาแล้วด้วย”
“จริงเหรอลูก ดีเลย ยายจะได้วางใจ ควินจะได้ไม่มาร้องโอดครวญว่าหนูต้าร์ไม่รัก ไม่สนใจอีก”
ผมเงียบ คิดตามคำพูดคุณยาย พี่ควินน่ะเหรอ ไปโอดครวญกับคุณยายแบบนั้น เมื่อไหร่กัน?
“งั้นแค่นี้น่ะลูก ขับรถดีดี”
“ครับ สวัสดีครับ”
คุณยายวางสายไปแล้ว ผมหันไปมองถุงเค้กแวบนึง ตั้งแต่รู้จักกันมา ผมไม่เคยเซอร์ไพรซ์ ไม่เคยเลี้ยงฉลองวันเกิดพวกเขาเลย รู้ว่าพวกเขาเกิดวันเดือนปีเดียวกัน แต่ก็ไม่เคยคิดว่ามันเป็นวันพิเศษอะไร ไม่คิดว่าที่ผ่านมา พวกเขาจะเก็บไปคิดมาก งั้นปีนี้ผมขอแก้ตัวล่ะกัน ไม่มีของขวัญให้ แต่มีเค้กก็น่าจะโอเคล่ะนะ หวังว่าพวกเขาจะชอบ
ผมถึงคอนโดได้สักพักแล้ว กำลังคิดหาวิธีเอาถุงเค้กเข้าห้องโดยไม่ให้พวกเขาเห็น ถ้าเดินถือถุงเข้าไปโต้งๆแล้วพวกเขาถาม พอผมโกหกไปพวกเขาต้องจับพิรุธได้แน่ เผลอๆจะแย่งถุงไปเปิดดู เซอร์ไพรซ์คืนนี้ได้พังไม่เป็นท่าแน่ๆ ผมนั่งคิดหาวิธีในรถ สักพักเสียงโทรศัพท์ก็ดัง หยิบมาดูก็เห็นว่าเป็นเบอร์พี่แซท ผมมองอยู่ครู่นึงก็รับสาย ผมคิดวิธีได้แล้ว!
“ครับ” ผมทักทายสั้นๆ
“อยู่ไหน ทำไมไม่ขึ้นมา”
พวกเขารู้ว่าผมมาถึงแล้ว แหงล่ะ ก็สั่งให้คนตามดูผมทุกความเคลื่อนไหวเลยนี่! คนเดิมๆนั้นแหละ แถมเดินตามให้รู้เลยด้วย ผมขี้เกียจพูดเลยปล่อยเลยตามเลย ดีที่ผมสั่งกำชับไม่ให้พูดเรื่องที่แวะซื้อเค้ก ผมขู่ไปว่าถ้าบอกผมจะฟ้องว่าถูกเขาลวนลาม พี่ควินกับพี่แซทจะเชื่อคำพูดใครมากกว่ากัน เท่านั้นแหละอีกฝ่ายก็ทำท่ารูดซิปปาก
“พี่แซท รถเป็นอะไรไม่รู้ ลงมาดูหน่อยได้ไหมฮะ บอกพี่ควินลงมาด้วย”
“มันเป็นอะไร”
“ไม่รู้ รีบลงมาดูสิครับ เร็วๆ”
ผมบอกแล้วตัดสาย ลงจากรถเดินตรงไปหาคุณลุงยามในห้องทำงานหน้าตึก
“สวัสดีครับคุณลุง ผมฝากกุญแจรถให้พี่แซทกับพี่ควินหน่อย เดี๋ยวพวกเขาก็ลงมาครับ ถ้าพวกเขาถามว่าผมไปไหน ก็บอกไปว่าผมปวดฉี่ไปเข้าห้องน้ำนะครับ ขอบคุณคุณลุงมากครับ”
ผมยิ้มบอกแล้วยื่นกุญแจรถให้ เดินเข้าไปในตึก แอบอยู่ตรงต้นเสาใหญ่รอให้พวกเขาลงมาก่อนผมจะได้แอบขึ้นลิฟต์เอาถุงเค้กไปไว้ ยืนดูสักพักพวกเขาก็ลงมา ผมรีบหลบจนตัวเกร็ง พอพวกเขาเดินออกจากตึกไปแล้วก็รีบเดินเข้าลิฟต์ ใช้เวลาประมาณ15นาทีได้ผมก็ทำภารกิจสำเร็จ ผมเป่าลมอย่างโล่งอกพอดีกับที่เสียงโทรศัพท์ดัง คราวนี้เป็นพี่ควินโทรตาม ผมรับสายแล้วรีบพูด
“ครับ ผมเข้าห้องน้ำเสร็จแล้ว เดี๋ยวออกไปหา”
ผมตัดสายแล้วรีบเดินออกจากห้องลงไปข้างล่าง พวกเขาสงสัยแน่ว่าผมโกหกเรื่องรถ แต่ไม่เป็นไรผมจะทำเนียนเปลี่ยนเรื่อง
“รถไม่ได้เป็นอะไร”
พี่แซทบอกทันทีที่ผมเดินเข้าไปหา นัยน์ตาคมหรี่ลงนิดๆมองผมอย่างจับพิรุธ ผมแกล้งยิ้มแล้วเดินไปดูรถ
“จู่ๆเครื่องมันก็ดับไป ผมเลยตกใจน่ะฮะ แต่ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว เราออกไปทานข้าวเย็นข้างนอกดีไหมฮะ ผมหิวแล้ว” ผมรีบพูด เดินคล้องแขนพี่ควินที่ยืนมองอยู่
“แปลกๆนะ เป็นอะไร”
พี่ควินถามพลางดันตัวผมออก ผมส่ายหน้าแรง ทำไม่รู้ไม่ชี้
“จะไปไหมครับ ผมหิวแล้วนะ”
ผมแกล้งบอกเสียงแข็ง พวกเขามองหน้ากันแวบนึงพี่ควินก็โอบเอวพาเดินไปที่รถ
“อยากกินอะไร”
ขึ้นรถมาได้พี่แซทก็หันมาถาม
“อะไรก็ได้ครับ แล้วแต่พวกพี่”
“มึงหิว จะมาแล้วแต่พวกกูได้ยังไง”
อ้าว….พี่แซทยังจ้องหน้าอย่างรอคำตอบอยู่ผมเลยยิ้มให้
“กินพิซซ่าก็ได้ครับ ตอนนี้มีโปรโมชั่นซื้อหนึ่งแถมหนึ่งอยู่” ผมตอบไป พี่แซทเลยเลิกจ้อง
“ต้าร์ พรุ่งนี้วันอะไร”
รถติดไฟแดง พี่ควินเลยหันมาถาม ผมแกล้งเลิกคิ้วทำเนียนไม่รู้ว่าพรุ่งนี้เป็นวันเกิดของพวกเขา
“วันศุกร์ครับ”
“วันอะไรนะ”
พี่แซทถามย้ำ
“วันศุกร์ครับ”
พวกเขาเงียบ ผมชะเง้อมองก็เห็นว่าพวกเขานั่งนิ่งไปเลย ผมเดาว่าพวกเขาคิดว่าผมจำไม่ได้หรือไม่ใส่ใจวันเกิดพวกเขาเหมือนที่ผ่านมาละมั้ง ปล่อยให้คิดไปแบบนี้แหละ เวลาเซอร์ไพรซ์วันเกิดจะได้ตกใจ ผมอยากเห็นหน้าพวกเขาตอนหลุดมาดบ้าง
พวกเขาพามากินพิซซ่าตามที่ผมบอก ในร้านบรรยากาศคึกคักลูกค้าเต็มทุกโต๊ะ พวกเขาไม่พูดอะไรเลย ปล่อยให้ผมสั่งอยู่คนเดียว ซึ่งผมก็ไม่สนใจ สั่งๆไป ไม่ได้อยากกินตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แค่อยากถ่วงเวลาให้ดึกกว่านี้หน่อย สักประมาณสามสี่ทุ่มค่อยกลับคอนโด จะได้มีเวลาเตรียมเค้กเซอร์ไพรซ์พวกเขา รอกันอยู่สักพักใหญ่พิซซ่าก็มาเสิร์ฟ ผมจัดการตัดแบ่งใส่จานให้พวกเขาคนละชิ้น พวกเขาก็ไม่ยอมพูด ผมก็กินของผมไปเงียบๆ เรานั่งกินกันไปโดยปราศจากเสียงพูดคุย ผมเหลือบดูนาฬิกา เพิ่งจะห้าโมงครึ่งเอง เหลืออีกตั้งหลายชั่วโมง นั่งกินไปเรื่อยๆฆ่าเวลาจนพิซซ่าหมดไปถาดนึงแล้ว ผมเริ่มคิดหาอะไรทำที่มันใช้เวลานานๆ หรือจะชวนพวกเขาเข้าฟิตเนสออกกำลังกายดี? ไม่ดีกว่า ถ้าชวนพวกเขา ผมก็ต้องเล่นด้วย สภาพร่างกายยังไม่ปกติดี อย่าเสี่ยงดีกว่า
“ขออนุญาตเติมเครื่องดื่มค่ะ”
เสียงพนักงานดังแทรกความคิด ผมหันไปมองพลางคิดว่าถ้าเป็นผู้หญิง เวลาที่พวกเธอใช้ไปวันๆนึงมันมีอะไรบ้าง เดินช้อปปิ้ง เข้าร้านเสริมสวย สปา เดี๋ยวนะ…สปาเหรอ อ่า…ผมคิดออกแล้วล่ะว่าเวลาที่เหลือนี้จะชวนพวกเขาไปทำอะไร
“ไปสปากันไหมครับ ผมรู้สึกปวดตัว ไปนวดสักหน่อยน่าจะดีขึ้น”
ผมเอ่ยชวนหลังจากเดินออกจากร้านพิซซ่า
“แล้วแต่มึง จะไปไหนก็ไป”
ตามใจหรือว่าไล่กันแน่เนี่ย? ผมมองหน้าพี่แซทที่ดูออกอาการหงุดหงิดอย่างชัดเจน
“ถ้าพวกพี่ไม่อยากไป เรากลับคอนโดก็ได้ครับ” ผมแกล้งบอกเสียงหงอยๆ
“สปาก็สปา ไปๆ รีบไป”
พี่ควินบอกพลางดุนหลังผม สำเร็จ!
ใช้เวลากับการเข้าสปานวดตัวไปราวๆสามชั่วโมงกว่า ระหว่างนั้นผมกับพวกเขาไม่ได้คุยกันเลย เราแยกห้องกันนวด ผมนอนหลับไปจริงๆระหว่างที่พนักงานนวดตัว มันเคลิ้มจนหลับไป ตื่นมาอีกทีก็สามทุ่มแล้ว ผมนั่งรอพวกเขาที่ห้องรับรองระหว่างที่พวกเขาจัดการเรื่องค่าบริการ คิดไม่ผิดจริงๆที่ชวนพวกเขามาสปา ฆ่าเวลาไปได้หลายชั่วโมงเลย
“เป็นไงมั้งครับ สบายตัวไหม” ผมลุกขึ้นถามเมื่อพวกเขาเดินเข้ามา
พี่แซทไม่ตอบ เขาเดินผ่านผมไปเลย แต่พี่ควินพยักหน้าให้ ผมยู่ปากเดินตามพี่ควินออกไป พี่แซทงอนผมแล้วแน่ๆ พี่ควินก็เริ่มออกอาการแล้ว ช่างเถอะ อีกแป็ปเดียวก็ได้เวลาแล้ว
ระหว่างทางกลับพวกเขาก็ไม่ยอมพูดกับผม จนถึงคอนโดแล้วพวกเขาก็แยกย้ายกันเข้าห้อง ท่าทางจะงอนผมจริงๆ ผมเองก็เข้าห้องทำธุระส่วนตัวเสร็จก็ออกมานั่งรอเวลาที่ห้องนั่งเล่น ผมเปิดดูทีวีไปพลางๆ หันไปดูนาฬิกาอีกทีก็ห้าทุ่มแล้ว ผมยิ้มแล้วลุกขึ้นเดินเข้าห้องครัว เปิดตู้เย็นเอาเค้กออกมา ผมเตรียมเทียนกับไฟแชคพร้อมมีดตัดเค้ก ยิ้มมองบนหน้าเค้กที่ผมเป็นคนแต่งเองกับมือที่ร้าน รูปหน้าของพวกเขา ตลกชะมัด ข้างล่างผมเขียนว่าสุขสันต์วันเกิด เค้กแบบง่ายๆ หวังว่าพวกเขาเห็นแล้วจะชอบนะ
เสียงเดินมาทางห้องครัวทำให้ผมต้องรีบเก็บถุงเค้กกลับเข้าตู้เย็น จัดเก็บอุปกรณ์เข้าตู้ พี่แซทเดินหน้าขรึมเข้ามา ผมขยับไปดักหน้าเขาไว้
“จะเอาอะไรฮะ ผมเอาให้” ผมยิ้มถามเขา
“เบียร์”
เขาตอบสั้นๆแล้วเดินไปนั่งรอที่โซฟาในห้องนั่งเล่น ผมเปิดตู้เย็นหยิบเบียร์กระป๋องออกมาให้เขาสามกระป๋อง เผื่อเขากระดกดื่มรวดเดียวหมดจะได้ไม่เสียเวลาเดินมาเอาอีก ผมเดินไปนั่งลงข้างๆ ยื่นเบียร์ให้เขากระป๋องนึง ที่เหลือว่างไว้บนโต๊ะ เขารับไปเปิดกระดกดื่มเหมือนน้ำเปล่า
“พรุ่งนี้…”
จู่ๆเขาก็พูดขึ้น ผมรอฟังว่าเขาจะพูดอะไรต่อ แต่เขาก็เงียบไป กระดกเบียร์ดื่มจนหมด
“พี่แซท เป็นอะไรฮะ”
ผมแกล้งถาม รู้ว่าเขาหงุดหงิดและไม่อยากเสียฟอร์ม เขาอยากบอกให้ผมรู้ว่าพรุ่งนี้เป็นวันเกิดเขา แต่ไม่กล้า
“ช่างแม่งเหอะ!”
เขาสบถแล้วลุกขึ้น หยิบกระป๋องเบียร์เดินไป ผมมองตามจนได้ยินเสียงปิดประตูดัง
“ดึกแล้ว ทำไมไม่นอน”
พี่ควินเดินเข้ามาใกล้ ผมยิ้มให้ จับมือเขาดึงให้นั่งลงข้างๆกัน
“เมื่อกี้พี่แซทเป็นอะไรก็ไม่รู้ ผมถามก็ไม่บอก ท่าทางจะอารมณ์ไม่ดี”
ผมแกล้งบอก รอดูปฏิกิริยาว่าพี่ควินจะตอบยังไง
“ช่างหัวมัน อย่าไปสนใจ พรุ่งนี้เรียนกี่โมง”
“เก้าโมงครับ”
“เข้านอนได้แล้ว พรุ่งนี้จะไปส่ง”
พี่ควินลูบแก้มผมเบาๆแล้วลุกขึ้นเดินออกไป ผมมองตามแผ่นหลังกว้างจนร่างสูงเดินหายไปจากสายตา เหลือบดูนาฬิกา ห้าทุ่มครึ่งแล้ว ใกล้แล้ว…
ผมปักเทียนลงบนเค้กทั้งสองชิ้น ขนาดเค้กชิ้นละ2ปอนด์ก่อนจะจุดไฟ จากนั้นก็ยกกล่องเค้กออกไปวางไว้บนโต๊ะในห้องนั่งเล่นแล้วเดินไปเคาะประตูเรียกพวกเขา
“พี่แซท ผมมีเรื่องจะคุยด้วย ออกมาคุยกับผมหน่อยได้ไหมครับ พี่ควิน นอนหรือยังครับ ผมมีเรื่องจะคุยด้วย ออกมาคุยกับผมหน่อย”
เรียกเสร็จผมก็รีบเดินกลับมาก่อนจะปิดไฟแล้วยกกล่องเค้กไปซ่อนไว้ด้านหลังโซฟา ก่อนผมจะปักเทียน นาฬิกาบอกเวลา5ทุ่ม55นาที ตอนนี้เวลาตรงเป๊ะเที่ยงคืน!
“ต้าร์ อยู่ไหน ปิดไฟทำไม”
เสียงพี่ควิน ผมนั่งก้มหน้าอยู่หลังโซฟา สองมือประคองกล่องเค้กไว้ แล้วพี่แซทล่ะ ออกมาหรือยัง
“เล่นไรของมึง”
นั่นไง เสียงพี่แซท ได้เวลาเซอร์ไพรซ์แล้ว!
“ผมอยู่นี่ อย่าเพิ่งเปิดไฟนะครับ” ผมร้องบอกแล้วค่อยๆลุกขึ้น
“Happy Birthday to you Happy Birthday to you Happy Birthday Happy Birthday Happy Birthday to you”
ผมร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์จบก็วางเค้กไว้แล้วเดินไปเปิดไฟ พอห้องสว่างผมก็เห็นพวกเขาสองคนยืนตาโตกันอยู่ ผมยิ้มกว้าง เดินไปยกกล่องเค้กขึ้นแล้วยื่นไปตรงหน้าพวกเขา
“เป่าเทียนสิครับ”
พวกเขายืนนิ่ง มองเค้กแล้วมองหน้าผม นัยน์ตาคมสองคู่ทอประกายดีใจ ผมยิ้มตามที่ทำเซอร์ไพรซ์วันเกิดพวกเขาได้สำเร็จ
“ผมจำได้ พรุ่งนี้วันศุกร์ วันเกิดพวกพี่”
“กูนึกว่ามึงลืม”
พี่แซทบอกพลางจ้องตาผม เขายิ้ม ไม่ใช่แค่ยกยิ้ม แต่เขายิ้มจริงๆ
“กูดีใจนะที่มึงจำได้”
พี่ควินบอกเสียงเบา เขามองผมแล้วยิ้ม มองเค้กในมือผมก็ยิ่งยิ้มกว้าง
“เป่าเทียนสิครับ” ผมบอก ยื่นกล่องเค้กไปใกล้ๆ พวกเขาก้มหน้าลงเป่าพร้อมกัน
"สุขสันต์วันเกิดนะครับ ผมไม่มีของขวัญให้พวกพี่ มีแต่เค้กนี่ที่ผมตั้งใจทำให้"
ผมยิ้มบอกพวกเขาอย่างกระตือรือร้น เจ้าของวันเกิดเอาแต่จ้องหน้าผมนิ่ง เทียนไขที่ปักบนเค้กเริ่มละลาย ผมเลยกระแอมขึ้นแล้วหยิบมีดส่งให้พวกเขา
"รีบตัดเค้กสิครับ" ผมเร่ง
"ต้าร์"
พี่แซทเรียก ผมเลิกคิ้วรอฟังว่าเขาจะพูดอะไร
"มึงทำให้กูมีความสุขมากรู้ไหม"
ผมตาโต คิดไม่ถึงว่าจะได้ยินพี่แซทพูดจาทำนองนี้
"วันเกิดปีนี้ กูขอมากกว่าเค้กได้ไหม"
พี่ควินขยับเข้ามาใกล้ นัยน์ตาคมคล้ายจะอ้อนขอ ผมมองหน้าเขาแล้วยิ้ม
"พี่ควินอยากได้อะไรเหรอฮะ"
"หัวใจมึง ให้กูได้ไหม"
"วันเกิดปีนี้ กูขอให้มึงรักกูสักที"
พี่แซทบอกตามมาอีก ผมที่ยังอึ้งกับคำพูดพี่ควินอยู่ได้แต่ยืนนิ่ง ทำอะไรไม่ถูก ทำไมพวกเขาถึงได้พร้อมใจกันรุกฆาตผมแบบนี้!
V
V
V
หัวข้อ: HEARTBREAKER P.I [ UP! : SPECIAL : Tar’s birthday ] 1/3/59 : P.151 (อ่าน 1308834 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก