HEARTBREAKER
60
เพราะความอายผมเลยหนีพวกเขาเข้าห้อง นั่งส่องกระจกดูหน้าที่แดงแปร๊ดของตัวเองราวกับคนบ้า เสียงหัวใจยังเต้นรัวเร็วผิดปกติ ผมส่ายหน้าพยายามควบคุมจังหวะลมหายใจให้ช้าลง แต่คำพูดของพวกเขายังตามมาก่อกวนสมาธิจนผมทนไม่ไหว ลุกขึ้นเดินไปที่เตียงทิ้งตัวลงนอนคลุมโปง
ก็อกๆๆ
“ต้าร์ ไม่หิวเหรอ ออกมา จะพาไปกินข้าวข้างนอก”
เสียงพี่แซทเคาะประตูเรียก ผมโผล่หน้าออกมาจากผ้าห่ม ลุกขึ้นสำรวจตัวเองว่าอยู่ในสภาพพร้อมออกไปข้างนอกไหม ผมเข้ามาอาบน้ำเปลี่ยนชุดเรียบร้อยตั้งแต่ที่พี่แซทงอนผมแล้ว เสื้อยืดคอวีสีขาวกับกางเกงกีฬาขาสั้นเท่าเข่าน่าจะโอเคนะ ผมขี้เกียจเปลี่ยนชุด ถ้าพวกเขาจะพาผมไปทานข้าวในร้านอาหารหรูๆก็ช่างเถอะ
“ต้าร์ ทำอะไรอยู่”
“ครับ มาแล้วครับ”
ผมร้องบอก รีบลงจากเตียงไปเปิดประตู พี่แซทยืนกอดอกหน้านิ่งรออยู่
“อยากกินอะไร”
“อะไรก็ได้ครับ”
“งั้นกินกูมั้ย”
ผมเหวอ มองเขาตาโต รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เผยให้เห็น
“ทะลึ่ง” ผมว่าแล้วเดินหนี คนบ้า! หายใจเข้าออกก็คิดแต่เรื่องอย่างว่าหรือไง
“จะไปชุดนี้เหรอ”
พี่ควินทักมาจากห้องนั่งเล่น ผมไหวไหล่อย่างไม่แคร์ เดินเข้าไปนั่งข้างๆเขา
“แน่ใจนะ”
เขาทักขึ้นอีก ผมมุ่นคิ้ว เริ่มจะหงุดหงิดกับความจุกจิกของเขา ชุดผมมันมีปัญหาอะไรนักหนา!
“ไปชุดนี้ก็ได้ กูชอบ คนเขาจะได้รู้ว่ามึงมีเจ้าของแล้ว”
หือ? ผมหันไปมองคนพูดที่แสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เขาผิวปากเดินเข้าห้องครัวไปอย่างอารมณ์ดี รู้สึกว่าคิ้วกระตุกแล้ว ที่พี่แซทพูดหมายความว่าไง?
“พี่ควินจะทำอะไรครับ!” ผมร้องเสียงหลง จู่ๆคนนั่งข้างๆก็คว้าคอผมเข้าไปใกล้
“กูไม่ยอมให้คอมึงมีแต่รอยจูบไอ้แซทหรอก”
ผมเบิกตาโพล่งดันอกเขาไว้สุดแรง รีบลุกขึ้นถอยห่าง เข้าใจท่องแท้แล้วว่าทำไมเขาถึงทักเรื่องชุดขึ้นมา
“มานี่”
เสียงเข้มออกคำสั่ง ผมส่ายหน้าหันหลังเดินกลับเข้าห้อง พอส่องกระจกดูดีดีก็เห็นรอยแดงที่คอ
“ไอ้พี่แซทบ้า!”
เป็นแบบนี้แล้วจะไม่ให้เปลี่ยนชุดได้ยังไง
ผมเดินหน้านิ่งอยู่ในห้างหรู มองดูร้านอาหารอย่างเบื่อๆ คนพามาเดินขนาบข้าง ผมไม่ยอมคุยกับพวกเขาหลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จ ตลอดทางมาจนถึงห้างผมก็เงียบ พวกเขาเองก็เงียบ ไม่ถาม ไม่ชวนคุย ไม่แหย่ไม่แกล้ง คงกลัวว่าผมจะโกรธขึ้นมาจริงๆ ผมเข้าใจว่ามันเป็นเรื่องธรรมชาติที่ระหว่างมีเพศสัมพันธ์ ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งหรือทั้งสองฝ่ายอาจจะอยากทิ้งสัมผัสฝากรอยไว้บนผิวกายให้รู้ว่าคนนี้เป็นของเขาหรือมีเจ้าของแล้ว แต่สำหรับผม ไม่ใช่ ผมไม่ชอบ ไม่จำเป็นต้องโชว์หรือป่าวประกาศให้คนอื่นรู้ แค่พวกเรารู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเราเป็นยังไงก็พอแล้ว
“อยากกินอะไร”
ผมเลิกคิ้ว หันไปมองคนถาม พี่แซทยื่นมือมาจับแขนผมไว้ นัยน์ตาคมทอแววอ้อนแปลกๆ ผมเลือกที่จะไม่ตอบ สะบัดแขนออกแล้วเดินตรงไป
“ต้าร์…”
เสียงเรียกลากยาวจนผมต้องกลั้นขำ รู้ว่าเขากำลังพยายามง้ออยู่ แต่เรื่องอะไรจะใจอ่อนให้ง่ายๆ แกล้งพวกเขาสนุกจะตาย
“โกรธอะไรกูนักหนาวะ”
พี่แซทตัดพ้อเดินมาหยุดขวางหน้า พี่ควินก็ทำเนียนมาเบียดอยู่ข้างๆ
“ผมไม่ได้โกรธ”
“มึงโกรธ มึงไม่ยอมคุยกับพวกกูตั้งแต่ออกมา”
“แล้วตอนนี้ผมไม่ได้กำลังคุยกับพวกพี่อยู่เหรอครับ”
ผมย้อนกลับหน้านิ่ง พี่แซทขึงตาดุใส่ ผมก็เบ้ปากกลับ
“กูหิว”
พี่ควินพูดตัดบทขึ้นมา เขาโอบเอวผมพาเดินเข้าร้านอาหารใกล้ๆ พนักงานเดินนำไปที่โต๊ะวางเมนูให้ พอนั่งปุ๊บพี่ควินก็คว้ามาเปิดแล้วชี้สั่งโดยไม่พูดอะไรสักคำ ผมรู้สึกสงสารพนักงานที่รับออเดอร์จริงๆ รอสักพักอาหารที่สั่งก็ทยอยมาเสิร์ฟ ผมลงมือทานเงียบๆ พวกเขาผลัดกันตักอาหารใส่จานผมโดยไม่พูดอะไร พอผมเหลือบมอง พวกเขาก็เสทำเป็นสนใจจานข้าวตัวเอง ผมยิ้มกับความเอาใจใส่ของพวกเขาเลยตักอาหารใส่จานให้พวกเขาบ้าง รอยยิ้มเล็กๆผุดขึ้นที่มุมปากของพวกเขา
“Happy Birthday to you”
จู่ๆเสียงเพลงวันเกิดก็ดังขึ้น ผมหันไปมองตามเสียงก็เห็นว่าโต๊ะฝั่งตรงข้ามกำลังเซอร์ไพรซ์วันเกิดกันอยู่ ผมยิ้มกับบรรยากาศความสุขของพวกเขา แต่สักพักก็ต้องแปลกใจเพราะมีผู้ชายในกลุ่มนั้นคุกเข่าลงตรงหน้าผู้หญิงที่คาดว่าน่าจะเป็นเจ้าของวันเกิด เขาล้วงเอาของบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูท แล้วเสียงร้องฮือฮาก็ดังตามมาเพราะของในมือของผู้ชายคนนั้นคือกล่องแหวน เขาเปิดมันออกแล้วยิ้มกว้าง
“แต่งงานกับผมนะ”
เสียงร้องเชียร์ดังขึ้นอีก ผมก็พลอยลุ้นไปกับเขาด้วย ผู้หญิงคนนั้นตอบตกลงทั้งน้ำตา ผมยิ้มกับภาพบรรยากาศประทับใจ หันกลับมาสนใจอาหารตรงหน้าต่อ แต่พวกเขายังมองไปที่โต๊ะฝั่งตรงข้าม จ้องเหมือนอยากเข้ามีไปส่วนร่วมด้วยอย่างไรอย่างนั้น ผมกระแอมขึ้น พวกเขาถึงหันมามอง
“สนใจจะไปคุกเข่าขอสาวแต่งงานบ้างเหรอครับ”
ผมแหย่ พวกเขารีบส่ายหน้าทันที
“กูมีมึงคนเดียว ถ้าจะแต่งงานก็แต่งกับมึงคนเดียว”
คำพูดพี่แซททำให้หน้าผมร้อนขึ้นมา แค่พูดแหย่เล่นเฉยๆ ไม่เห็นต้องทำท่าจริงจังเลย
“อยากแต่งงานมั้ยล่ะ”
พี่ควินพูดต่อ ผมมองเขาตาโต นี่พวกเขากำลังคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย ไม่คุยด้วยแล้ว ผมเลิกสนใจพวกเขาแล้วทานข้าวต่อ แต่ถึงอย่างนั้นก็สัมผัสได้ว่าพวกเขามองผมอยู่ตลอด
พวกเราเดินออกจากร้านอาหารหลังจากเคลียร์บิลเสร็จ พี่แซทโอบเอวผมพาเดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย พี่ควินก็เดินคุยโทรศัพท์กับคุณยายอยู่ข้างๆ
“ถ้าไม่ซื้ออะไรก็กลับกันเถอะครับ พรุ่งนี้ผมมีเรียนแต่เช้า”
พี่แซทหยุดเดินมองหน้าผมก่อนหันไปมองเพื่อน พี่ควินคุยโทรศัพท์เสร็จพอดี แล้วพวกเขาก็พร้อมใจกันผละห่างจากผมไปสุมหัวคุยกันอยู่อีกมุมนึง ผมกอดอกมองพวกเขาอย่างไม่ไว้ใจ มีแผนอะไรกัน
“มีความลับอะไรกันครับ” ผมถาม หรี่ตามองเมื่อพวกเขาเดินกลับมาหา
“เดี๋ยวก็รู้”
พี่แซทกระตุกยิ้ม โอบเอวผมพาเดินต่อ ด้วยความไม่ไว้วางใจผมเลยเดินอย่างระแวงไปตลอดทางจนกระทั่งพวกเขาหยุดอยู่หน้าร้านJewelryร้านนึง ผมเริ่มเอะใจแล้วว่าพวกเขาคิดจะทำอะไร
“เข้าไป”
พี่แซทพยายามดันหลังให้ผมเดินเข้าร้าน แต่ผมขืนตัวสุดกำลังพลางส่ายหน้า พี่ควินเห็นท่าผมแล้วก็ยิ้มขำ เขาจับมือผมไว้แล้วดึงจนผมที่จิกปลายเท้ากับพื้นอยู่ถลาไปตามแรงของเขา
“ไม่เอา! ไม่เข้า พี่ควิน ปล่อยผม!” ผมร้องโวยวาย พวกเขาจะทำให้ผมอายไปถึงไหนเนี่ย!
“สวัสดีค่ะ สนใจสินค้าตัวไหน เชิญเลือกชมได้เลยนะคะ วันนี้ทางร้านเรามีแหวนเพชรคอลเลคชั่นใหม่…”
ผมไม่สนใจฟังเสียงบรรยายของพนักงาน ตั้งท่าจะออกจากร้านอย่างเดียว พวกเขาก็ร่วมมือกันจับตัวผมไว้ ผมถลึงตาดุใส่พวกเขาก็ไม่สนบังคับผมเดินไปที่หน้าเคาน์เตอร์จนได้ ผมชักสีหน้าใส่พนักงานที่แย้มยิ้มหวานมาให้ ยอมรับว่าตัวเองนิสัยเสียที่ทำท่าทางแบบนั้นออกไป แต่ตอนนี้พวกเขากำลังบังคับผม ซึ่งผมไม่ชอบ!
“ขอดูวงนั้นหน่อย”
พี่แซทชี้บอก พนักงานรีบเปิดกระจกหยิบกล่องแหวนเพชรมาวางให้ตรงหน้า ผมหันหน้าหนีถอนหายใจแรงให้พวกเขาได้ยิน
จะได้รู้ว่าผมอารมณ์ไม่ดี!
“เลือกเอา ชอบวงไหน”
พี่ควินกระซิบบอก ผมเบ้ปากไม่สนใจ พี่ควินก็แค่ยักไหล่หันไปสนใจมองแหวนเพรชในตู้โชว์แทน
“ผมไม่ชอบ ไม่อยากได้”
ผมพูดขึ้นเสียงขุ่นจนพนักงานสาวยิ้มเจื่อนชั่วครู แต่เพียงแวบเดียวเธอก็เอ่ยแนะนำสินค้าต่อด้วยใบหน้าแจ่มใส
“กูรู้ว่ามึงต้องพูดแบบนี้”
พี่แซทว่า ผมหันขวับ ถ้ารู้แล้วจะบังคับให้ผมเข้าร้านทำไม!
“ผมไม่ใช่ผู้หญิง ไม่ชอบของสวยๆงามๆแบบนี้หรอก”
“แหวนแบบผู้ชายก็มี”
พี่ควินโต้กลับ นี่พวกเขาจะบังคับผมให้ได้ใช่ไหม!
“ผมไม่อยากได้จริงๆนะครับ เรากลับบ้านกันเถอะ” ผมเปลี่ยนมาใช้ไม้อ่อน ดื้อเพ่งไปก็เท่านั้น
“มึงไม่อยากได้ แต่กูอยากให้”
พี่แซทหันมาจ้องผมด้วยสายตาจริงจัง ผมพูดไม่ออก ได้แต่จิ๊ปากอย่างขัดใจ เอาเลย อยากทำอะไรก็ทำ เชิญ! ผมเดินกระแทกส้นเท้าไปนั่งรอที่สตูลหน้าเคาน์เตอร์อีกด้านนึง
“กูชอบวงนี่”
“แต่กูชอบวงนี้”
“เรื่องของมึง กูจะเอาวงนี้”
“ไม่ กูไม่ชอบ วงนี้ดีกว่า”
“กูจะเอาวงนี้”
ผมยกมือกุมขมับกับเสียงทะเลาะกัน ให้มันได้อย่างนี้สิ!
“เอ่อ…”
พนักงานเดินมาทำท่าอึกอักกับผม ผมเดาออกว่าเธออยากให้ผมไปเคลียร์สถานการณ์
“หาแหวนให้ผมหน่อย เอาสองวง เอาที่เหมือนกันเป๊ะๆเลย แบบไหนก็ได้ ช่วยหาให้หน่อยนะครับ”
ผมบอก เธอพยักหน้ารับคำ รีบหาแหวนตามที่ผมขอร้อง
“แหวนเห่ยๆของมึงต้าร์ไม่ชอบหรอก”
“มึงรู้ได้ไง แหวนมึงนั้นแหละเห่ย”
ยังไม่หยุดเถียงกันอีก! ลากผมเข้ามาแล้วก็มาเถียงกันเอง ดีจริงๆ!
“แหวนคู่ค่ะ คอลเลคชั่นพิเศษของ…”
“ผมเอาอันนี้แหละ”
ผมพูดขัดขึ้นก่อนพนักงานจะบรรยายคุณสมบัติของแหวน ไม่ได้มองของด้วยซ้ำ ผมเดินไปหาพวกเขาที่ยังเขม่นใส่กันอยู่
“ผมได้แหวนแล้วครับ จ่ายตังค์ด้วย”
“ห๊ะ / ห๊ะ”
พวกเขาส่งเสียงออกมาพร้อมกัน ผมทำหน้านิ่งแล้วชี้ให้พวกเขาหันไปดูที่เคาน์เตอร์อีกด้าน
“ผมบอกว่าผมได้แหวนแล้ว ไปจ่ายตังค์ด้วย”
“มึงเลือกเองเหรอ”
พี่แซทถามอย่างแปลกใจ ผมพยักหน้า
“ครับ ผมเลือกเอง ผมชอบ” ผมตอบง่ายๆ
“ดี เอาแบบที่มึงชอบอ่ะดีแล้ว”
พี่ควินบอกแล้วเดินไปที่เคาน์เตอร์ พี่แซทก็เดินตามไป หมดเรื่องสักที!
“ชอบแล้วทำไมไม่ใส่”
พี่แซทถามหลังจากที่พวกเราเดินออกจากร้าน เขาเปิดกล่องแหวนมองมันอยู่นานแล้วก็ยิ้มเล็กๆที่มุมปาก
“เข้าใจเลือกนี่ กูก็ชอบ”
พี่ควินบอกแล้วแย่งกล่องแหวนในมือพี่แซทไปดูบ้าง รอยยิ้มพึงใจเผยให้เห็น ถ้าขืนบอกไปว่าผมไม่ได้สนใจเลือกสักนิด พวกเขาคงกลับไปถล่มร้านแน่ เพราะฉะนั้นเงียบไว้ดีกว่า
“ใส่เลยสิ”
พี่ควินยุให้ใส่ ผมส่ายหน้ารัว ขืนใส่แล้วไม่พอดีนิ้ว พวกเขาก็รู้น่ะสิว่าผมโกหก!
“ถึงห้องแล้วค่อยใส่ก็ได้ครับ”
ผมบ่ายเบี่ยง แต่พวกเขาไม่ยอม กล่องแหวนถูกยื่นมาตรงหน้าผมโดยมือของพี่ควิน
“เอามือมา”
“เอ่อ…”
ยอมรับตรงๆว่าอับจนหนทางหลีกเลี่ยง ผมยิ้มเจื่อนยกมือเกาคอพยายามถ่วงเวลาแต่พี่แซทก็จับมือผมไว้แน่น เขาคลึงไปตามนิ้วอย่างช้าๆจนผมขนลุก และวินาทีที่ผมหลับตาปี๋เพราะกลัวความแตกก็มาถึง สัมผัสเย็นๆค่อยๆสอดเข้ามาตามนิ้วนางข้างซ้าย
‘ขอให้ใส่ได้พอดีด้วยเถอะ’ ผมภาวนาในใจ ไม่กล้าลืมตาดู
“เป๊ะโคตรอ่ะมึง พอดีเป๊ะ”
เสียงพี่แซทดังขึ้น ผมค่อยๆลืมตาอย่างหวาดๆ สิ่งแรกที่ปะทะนัยน์ตาคือแหวนทองคำขาวแบบเกลี้ยงเข้าไปอยู่ในนิ้ว ผมมองมันอย่างแปลกใจที่ใส่ได้พอดีนิ้วเป๊ะทั้งๆที่ไม่ได้ลองใส่ก่อน
“สวย เหมาะกับมึงมาก”
พี่ควินยิ้ม จับมือผมไว้อีกข้างก่อนจัดการสวมแหวนอีกวงให้ และมันก็เหมือนกับวงแรก ใส่ได้พอดีเป๊ะ แหงล่ะ ก็พนักงานบอกว่ามันเป็นแหวนคู่นี่นา โชคดีจริงๆ ผมรอดตายอย่างหวุดหวิด
“มึงต้องใส่ทั้งสองวง เพราะพวกกูออกเงินกันคนละครึ่ง”
พี่แซทว่า ผมเลิกคิ้ว พวกเขาบ้าไปแล้วเหรอ ให้ผมใส่แหวนสองวงเลยเนี่ยนะ!
“ไม่ครับ ผมไม่ใส่ ถ้าหายขึ้นมาจะทำยังไง ผมยิ่งซุ่มซ่ามอยู่ เก็บไว้ในกล่องดีกว่า”
“ซื้อมาแล้วไม่ใส่ มึงจะซื้อมาทำไม”
พี่แซทย้อนกลับ ผมไม่ตอบ ยืนนิ่งมองพวกเขาสลับกัน
“มึงต้องใส่”
พี่ควินขู่เสียงเหี้ยม ผมยู่ปาก มองแหวนสองวงที่สวมอยู่ในนิ้วทั้งสองข้างอย่างจนใจ ให้ตาย ผมต้องใส่มันจริงๆเหรอเนี่ย!
ระหว่างทางเดินไปลานจอดรถ ผมเอาแต่คิดหาวิธีจัดการกับแหวนคู่เจ้าปัญหา ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบ แต่ผมกลัวว่ามันจะหายเพราะความซุ่มซ่ามของตัวเอง เกิดผมถอดแล้วไปวางลืมไว้หรือเผลอทิ้งไปก็ซวยน่ะสิ สู้เอาใส่กล่องไว้ตามเดิม เก็บรักษาให้ดี ไม่ดีกว่าเหรอ? อยากใส่ตอนไหนก็ค่อยเอาออกมาใส่ อัตราเสี่ยงในการหายลดลงเกือบครึ่ง แต่พวกเขาไม่ยอมนี่สิ ปัญหาใหญ่ จะทำยังไงให้แหวนอยู่ติดตัวผมตลอดโดยไม่ต้องใส่มันไว้กับนิ้ว
“คิดอะไรอยู่”
พี่ควินก้มหน้ามาถามใกล้ๆ ผมส่ายหน้าเม้มปากอย่างใช้ความคิด
“สร้อยนี่ขายยังไงคะ”
ผมชะงัก หันไปมองตามเสียงเมื่อครู่นี้ เด็กสาวคนนึงกำลังถือสร้อยเงินอยู่หน้าร้านกิ๊ฟช้อปเล็กๆ
“หยุดทำไม”
พี่แซทถาม ผมไม่ตอบ เดินไปร้านกิ๊ฟช้อป มองดูสร้อยเงินอย่างสนใจ ผมคิดออกแล้วล่ะว่าจะทำยังไงให้แหวนสองวงติดตัวผมโดยที่ไม่ต้องใส่มัน
“ขอดูสร้อยเส้นนี้หน่อยครับ”
ผมบอกคุณป้าเจ้าของร้านที่เพิ่งทอนเงินให้เด็กสาวไป ท่านหันมาหยิบกว้างให้ผมก่อนหยิบสร้อยเส้นที่ผมชี้มาให้
“อยากได้เหรอ”
พี่ควินถาม ผมพยักหน้า ยิ้มอย่างถูกใจ เขาเตรียมเปิดกระเป๋าตังค์ควักเงินจ่ายแต่ผมห้ามไว้
“ไม่ต้องครับ ผมจะใช้เงินของผมซื้อมันเอง”
***************************************
ผมยืนยิ้มอยู่หน้ากระจก มองสร้อยที่ซื้อมาซึ่งตอนนี้ถูกใส่อยู่ที่คอเป็นที่เรียบร้อย แหวนคู่ที่ผมถอดออกจากนิ้วตั้งแต่เมื่อคืนใส่คล้องเข้าไปในสร้อยกำลังส่องกระกายวิบวับ ผมอดที่จะจับมันขึ้นมาแล้วกดจูบไม่ได้ แค่นี้แหวนทั้งสองวงก็อยู่ติดตัวผมได้ตลอดเวลาแล้ว เมื่อคืนพอกลับถึงคอนโดผมก็ตรงเข้าห้องทันที รีบจัดการสร้อยกับแหวน โชคดีที่พวกเขาไม่เข้ามากวน ผมเลยทำสำเร็จ แต่เช้านี้พวกเขาก็ต้องรู้ว่าผมซื้อสร้อยมาทำไม ผมเช็คความเรียบร้อยก่อนออกจากห้อง กลิ่นหอมของกาแฟลอยอวลอยู่ในห้องนั่งเล่น ผมยิ้ม เดินเข้าไปหาคนที่นั่งจิบกาแฟอยู่ พี่ควินวางแก้วกาแฟแล้วคว้ามือทั้งสองข้างของผมไว้ คิ้วเข้มขมวดทันทีที่เห็นว่านิ้วผมไม่มีแหวนอยู่ เขามองผม ส่งสายตาแทนคำถาม
“แหวนอยู่นี่ครับ” ผมบอกแล้วจับสร้อยออกมาจากข้างในเสื้อโชว์ให้เขาดู
“ทำไมไม่ใส่ที่นิ้ว”
“ก็ผมกลัวหาย ห้อยไว้กับสร้อยดีกว่า”
“เอาแหวนไปห้อยกับสร้อย”
พี่ควินทำหน้างง ผมเลยเขยิบเข้าไปใกล้ กระซิบบอกเขาที่ข้างหู
“สัญญา ผมจะไม่ถอดมันออกเลย”
พี่ควินกระตุกยิ้มแล้วกอดผมแน่น กดคางบนศีรษะ ผมกอดตอบเขาซุกหน้ากับอกกว้าง
“ดีแล้ว จำไว้ว่ามึงมีหัวใจกูอยู่กับตัว ถ้ามึงถอดแหวนก็เท่ากับมึงถอดหัวใจกูออกไปด้วย”
“ผมไม่ผิดสัญญาหรอก” ผมบอกก่อนผละจากอ้อมกอด
“แต่เช้าเลยนะมึง”
เสียงเข้มดังมาจากข้างหลัง หันไปมองก็เห็นสีหน้าบึ้งตึงของพี่แซท ผมลุกขึ้นเดินไปหาเขาก่อนจะโผเข้ากอด พี่แซทไม่ทันได้ตั้งตัวเลยเซไปนิด ผมหัวเราะ
“ผมกอดพี่แล้ว เพราะฉะนั้น เสมอกันนะครับ”
พี่แซทกอดผมแน่น เขากดศีรษะผมจนจมอก
“ดี แต่วันหลังมึงต้องกอดกูก่อนมัน”
น้ำเสียงเข้มบอกอย่างเอาแต่ใจ ผมหัวเราะแล้วดันเขาออก
“ไปกันเถอะครับ สายแล้ว”
ผมบอก จะเดินไปใส่รองเท้าแต่พี่แซทก็คว้าแขนไว้ เขาขึงตาดุใส่ผม
“นี่มันอะไร”
เขาถามพลางจับสร้อยไปดู ผมไหวไหล่แล้วดึงสร้อยกลับมา
“ก็แหวนที่ห้อยกับสร้อยไงครับ” ผมตอบง่ายๆแล้วรีบเดินหนีเขา
“ต้าร์! กลับมา”
เสียงเข้มตะโกนเรียก ผมหัวเราะแล้วโบกมือกลับไป
“สายแล้ว ผมรีบ”
ก้าวลงจากรถยังไม่ทันได้ผลักประตูปิดเสียงเรียกของบอสก็ดังขึ้น ผมหันไปมองก็เห็นเจ้าตัวเดินยิ้มกว้างเข้ามาหา รั้งท้ายด้วยร่างสูงของตัวเล็กที่สะพายกระเป๋าให้แฟน ผมผลักประตูรถปิดแล้วกดล็อค ส่งยิ้มทักทายเพื่อนกลับไป
“ขับรถมาเองเหรอ พวกมันกล้าปล่อยต้าร์มาคนเดียวได้ไง”
“ต้าร์หนีมาก่อนอ่ะ”
ป่านนี้พวกเขาคงคาดโทษผมยกใหญ่แล้วที่ชิ่งหนีออกมาก่อน
“เมื่อกี้เดินสวนกับอาจารย์ที่ปรึกษา ท่านบอกว่าพักเที่ยงให้ไปหาที่ห้อง”
บอสบอกพลางกอดคอผม เรามองตากันอย่างเข้าใจความหมาย
“รอไอ้เฟียซมาก่อนคอยคุยกันว่าจะเอายังไง”
ตัวเล็กพูดขึ้น ผมเม้มปากอย่างใช้ความคิด ใจจริงผมไม่อยากให้บอสกับตัวเล็กเข้ามาพัวพันกับเรื่องนี้ด้วย เพราะทั้งคู่ไม่เกี่ยวตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แต่พวกเขาไม่ยอม ตอนคุยกันในแชทบอสก็เอาแต่บอกว่าพวกเราเป็นเพื่อนกัน จะทิ้งกันได้ยังไง ตัวเล็กก็เหมือนกัน ผมเลยไม่กล้าขัดความตั้งใจและความหวังดีของพวกเขา แต่ถ้าเรื่องนี้มันบานปลายจนทำให้บอสกับตัวเล็กต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วย ผมจะไม่ยอมอยู่เฉยแน่
เอี๊ยด!!!
เสียงห้ามล้อดังลั่นจนพวกผมต้องหยุดเดินแล้วหันไปมอง รถLexusสีขาวจอดอยู่อีกฝั่งถนน คงเป็นพวกที่ชอบขับรถซิ่ง ผมละสายตากลับมาแต่เสียงตะโกนเรียกชื่อทำให้ต้องหันไปมองอีกรอบ
“พี่ต้าร์!”
ผมตาโตเมื่อเห็นว่าเจ้าของรถคันนั้นเป็นใคร บอสจับมือผมไว้แน่นทันที ตัวเล็กก็ขยับมายืนอยู่ข้างๆ ธัญญ์มามองที่ผมด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“มันจะมาไม้ไหนอีก”
บอสพูดขึ้น ผมถอนหายใจแรง ไม่ชอบสถานการณ์อึดอัดแบบนี้เลย ทำไมธัญญ์ไม่หยุดสร้างเรื่องสักที เขาจะคิดแค้นไปถึงเมื่อไหร่ สนุกนักหรือไงกับความทุกข์ที่ไม่ยอมปล่อยวาง
“ท่าทางมันจะไม่ยอมง่ายๆ”
ตัวเล็กพูดต่อ ผมมองธัญญ์ที่ยังยืนส่งยิ้มกวนมาให้ ความแค้นผลักดันให้เขากลายเป็นคนบาปจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว
“พวกเราไปเถอะ มันคงไม่กล้าทำอะไรบ้าๆตอนนี้หรอก”
ผมบอกแล้วหันกลับ แต่บอสกระตุกแขน ผมหันไปเลิกคิ้วแทนคำถามบอสก็ชี้ให้มองตาม รถสปอร์ตสีแดงเพลิงคันคุ้นตาขับโฉบมาจอดอยู่ตรงหน้าอย่างไม่สนใจว่าที่ตรงนี้ไม่ใช่ที่จอดรถ
“เปิดศึกกันเลยมั้ย จอมมารมาแล้ว”
บอสยังมีอารมณ์พูดเล่น ผมได้แต่ยืนเงียบมองพี่แซทกับพี่ควินเปิดประตูลงจากรถ แต่แทนที่พวกเขาจะเดินตรงมาหาผม พวกเขากลับหันหลังจะเดินข้ามถนนไปอีกฝั่ง!
“พี่ครับ!” ผมตะโกนเรียกพลางวิ่งไปจับแขนพวกเขาไว้
“ไม่ต้องนอนนะมึงคืนนี้ กล้าหนีออกมาก่อน”
มันใช่เรื่องมาคาดโทษกับเรื่องบนเตียงตอนนี้ไหม! ผมขึงตาดุใส่พี่แซทอย่างไม่พอใจ
“มันทำอะไรรึเปล่า”
พีควินถามแต่สายตาเขามองไปที่ธัญญ์
“ไม่ครับ ธัญญ์แค่มองมาเฉยๆไม่ได้ทำอะไร พวกพี่อย่ามีเรื่องนะครับ”
“กูไม่ฆ่ามันตอนนี้หรอก”
พี่แซทโพล่งขึ้นเสียงเข้ม ผมกรอกตาอย่างเหนื่อยใจกับความเจ้าอารมณ์ของเขา
“ขึ้นตึก สายแล้ว”
พี่ควินหันกลับมาโอบเอวผมพาเดินไปหาบอสกับตัวเล็กที่ยังยืนรออยู่ ผมยังจับแขนพี่แซทไม่ปล่อยเพราะกลัวเขาจะกลับไปมีเรื่องกับธัญญ์
“ไอ้เฟียซยังไม่มาเหรอ”
คำถามของพี่ควินทำให้บอสกับตัวเล็กถึงกับชะงักหันมองหน้ากัน
“ยังครับ คงกำลังเดินทางอยู่”
“เลิกคลาสแล้วบอกให้มันไปหากูที่คณะ”
พี่ควินสั่ง ผมพยักหน้ารับรู้ พวกเราเดินขึ้นตึกจนมาถึงหน้าห้อง ผมชะเง้อมองเข้าไปข้างใน อาจารย์ยังไม่เข้า
“เดี๋ยวไปจองที่ให้”
บอสบอกแล้วดึงกระเป๋าออกจากไหล่ผมเดินเข้าห้องไปพร้อมกับตัวเล็ก
“พวกพี่ไม่มีเรียนเหรอครับ” ผมถามเพราะพวกเขายังไม่ยอมไปสักที
“เข้าห้องไป”
พี่แซทดันหลังให้ผมเข้าห้อง ผมเหลียวกลับไปมอง พวกเขาก็ยังยืนอยู่ที่เดิม ผมเดินไปหาบอสกับตัวเล็กที่จองโต๊ะประจำไว้ให้ นั่งที่แล้วโบกมือให้พวกเขาเห็น
“พวกมันห่วงต้าร์มากนะ ดูสิ รอจนแน่ใจว่าต้าร์ปลอดภัยแล้วพวกมันถึงไป โคตรพระเอกอ่ะถ้าไม่ติดสันดานแย่ๆอ่ะนะ”
บอสชมกึ่งด่า ผมหัวเราะ หยิบชีทออกจากกระเป๋า เสียงกระหืดกระหอบดังเข้ามาใกล้ เฟียซเดินเหงื่อซกเข้ามาทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ข้างๆ ผมเผ้ายุ่งเหยิง อย่าบอกนะว่าขับมอเตอร์ไซค์มาแล้วลืมใส่หมวกกันน็อค สภาพเลยเป็นแบบนี้
“ตื่นสายเหรอ” ผมทัก เฟียซหายใจหอบแล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
“ตอนแรกกูตื่นแล้ว แต่มันยังไม่ถึงเวลาที่กูตั้งปลุก กูเลยนอนต่อ”
เสียงพูดปนหอบจนผมสงสารหยิบชีทมาพัดให้
“ดีดี แรงกว่านี้ดิ ร้อนฉิบหาย”
“เฟียซ เลิกคลาสแล้วพี่ควินบอกให้ไปหาที่คณะ”
“เออ ไอ้พวกห่านี่ก็ยุ่งกับกูจัง”
“แล้วตอนกลางวันอาจารย์ที่ปรึกษาก็นัดพบด้วย”
ผมพูดต่ออย่างไม่สนใจอารมณ์คนฟัง
“วันเหี้ยอะไรวะเนี่ย น่าเบื่อโว้ย”
เฟียซโวย หันมามองผมตาขวาง
“นั่งดีดี อาจารย์มาแล้ว”
เฟียซผงกหัวขึ้นพยายามถ่างตาให้กว้างแต่เสียงหาวยาวๆก็ทำให้ผมหลุดหัวเราะออกไป ผมหันไปตั้งใจฟังอาจารย์บรรยาย แต่เสียงสั่นครืดคราดดังขัดขึ้นมา พอเปิดกระเป๋าหยิบโทรศัพท์ออกมาดูก็เห็นว่าเป็นข้อความของพี่แซท ผมยิ้มก่อนเปิดอ่าน
‘กูมองมึงอยู่ ห้ามนอกใจกู’
อะไรของเขา? อารมณ์ไหนเนี่ย ผมส่ายหัวจะเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าเสียงเตือนข้อความก็ดังขึ้นอีก คราวนี้เป็นของพี่ควิน
‘หัวใจกูอยู่กับมึง…อย่าลืม’
นัดกันมาหรือไง ถึงได้ส่งข้อความไล่เลี่ยกันแบบนี้ ผมเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าไม่ได้ส่งข้อความตอบกลับพวกเขา
“ทำไมไม่ตอบกลับอ่ะ”
บอสชะโงกหน้ามาถาม ผมหันไปหยิกแขนเพื่อนจนเจ้าตัวซีดปาก
“ห้ามนอกใจกู หัวใจกูอยู่กับมึง โอ้ย…จะละลายแล้วพี่ ฮ่าๆๆ”
บอสว่าล้อเลียน ผมตั้งท่าจะเอาชีทฟาดบอสก็หลบไปซบตัวเล็ก
“หน้าแดงใหญ่แล้ว เขินเหรอ ฮ่าๆๆ”
“เปล่าสักหน่อย เขินอะไรล่ะ หยุดแซวได้แล้ว”
ผมแกล้งทำเสียงดุ แต่บอสก็ยังหัวเราะไม่หยุด ความผิดของพวกเขานั่นแหละ จะส่งข้อความมาทำไมก็ไม่รู้!
----------------------------------------------------------
อ่าาาาา หายไปนานเลย
(ยังมีหน้ามาพูด)
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์และการติดตามนะคะ
ขอบคุณคนที่ยังรออ่านกันอยู่
ปล. ตอนหน้าจะหน่วงแล้วนะ
เตือนไว้ก่อน
หัวข้อ: HEARTBREAKER P.I [ UP! : SPECIAL : Tar’s birthday ] 1/3/59 : P.151 (อ่าน 1308758 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก