Friend's brother Brother's friend 15, หึงได้ไหม?
[BEAM's talk]
ผมชักไม่แน่ใจว่าตัวเองคิดถูกหรือเปล่าที่พาไอ้หัวแดงมานั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋อริมกองถ่ายแรกๆเจ้าตัวดีเหมือนนั่งกัดกันแง่งๆกับสุดหล่อประจำกอง เรื่องนั้นผมพอเข้าใจ เพราะตัวจริงของภูมินทร์ พระเอกเจ้าบทบาทมันไม่ได้เป็นคุณชายผู้เคร่งขรึมตามบทว่า ปากสวยได้รูปไม่ได้ร้ายแต่ติดไปทางเสียหน่อยๆคือไม่ค่อยรู้จักกาละเทศะ อันที่จริงก็ไม่ใช่พวกมีพิษสงอะไร เรียกว่าเป็นคนประเภททำอะไรตรงๆและตามใจตัวเองเป็นหลัก
อ้อ แต่ข้อเสียของมันที่ผมเพิ่งรู้สึกว่ามีผลกับผมนิดๆก็มีอย่างหนึ่งล่ะวันนี้ คือบางทีมันก็หม้อไม่เกรงอกเกรงใจใครไปหน่อย ส่วนไอ้เน็ตก็เอ๋อมาตั้งแต่ไหนแต่ไร เห็นนั่งขู่กันเสียงขรมเหมือนหมาต่างถิ่นจะฟัดกันอยู่ชั่วโมงแรก พอไอ้มินชวนมันโหลดเกมส์ cat vs dog ที่เป็นหมาปากระดูกกับแมวบนถังขยะมาเล่นด้วยกันในไอโฟน ก็เข้ากันดีเป็นปี่เป็นขลุ่ยไม่เหลือเค้าความบาดหมางเหมือนในทีแรก
และทั้งๆที่ปกติไอ้ภูมินทร์มันเป็นคนขี้ร้อน ถ้าถ่ายทำนอกสถานที่หมดหน้าที่มันเมื่อไหร่แบบนี้ได้ทีชิ่งกลับตลอด แต่อย่างว่า เหมือนมันจะเจอเพื่อนเล่นถูกคอเลยนั่งเป็นเพื่อนเน็ตตั้งแต่ 5 โมงเย็นยันพลบค่ำ
มันก็ดีอยู่หรอก ตอนที่ผมคุมกล้องจะได้ไม่ต้องพะวงกับไอ้ตัวเล็ก เน็ตเองก็จะได้ไม่เบื่อ
แต่อีกใจผมกลับรู้สึกหงุดหงิดพิกล"เน็ต เก็บของ กองเลิกแล้ว"
ผมเอาผ้าเย็นชุบหน้าเดินมาหาเด็กหนุ่มสองตัวใต้ต้นมะขามขนาดใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านปกคลุมรอบอาณาบริเวณ อากาศค่อนข้างอบอ้าวแต่ถือว่าเป็นโชคดีทีเดียวสำหรับวันนี้ที่ฝนไม่เทลงมา ไม่งั้นได้เลื่อนกองกันไปอีกแหง เอมี่นางเอกสาวของเราก็ใช่ว่าคิวจะว่างบ่อยๆเสียด้วย ไม่เหมือนกับไอ้มินที่ยังถือว่าใหม่จัด งานแสดงยังไม่ชุกถึงได้มีเวลามานั่งก้อร่อก้อติกเด็กผมออกนอกหน้าจนพี่เต้ย ผู้กำกับไฟแรงยังสะกิดให้ดูบ่อยๆว่าผมกำลังฝากปลาย่างไว้กับแมว
ตอนนี้ปลาย่างของผมเงยหน้าขึ้นยิ้ม ไอ้ที่เหนื่อยๆ หงุดหงิดๆเมื่อครู่พลันหายไปเหมือนผงแป้งที่ถูกลมเป่า เน็ตมันเป็นผู้ชายตัวเล็กหน้าหวาน มีออร่าของความบริสุทธิ์สดใสเหมือนเป็นน้ำแร่เย็นๆทำให้ใครก็ตามที่เห็นผ่อนคลายลงอย่างประหลาด
“เสร็จแล้วเหรอ?”
“อืม เบื่อไหม?”
“ไม่อะ เน็ตเล่นเกมส์กะพี่มินยาวเลย”
ไอ้เน็ตยกไอโฟนสีขาวของมันให้ผมดูหน้าจอ ยังเล่นเกมส์ปัญญาอ่อนๆกันอยู่ไม่เลิก
“ดีแล้ว หิวรึยัง?”
“อื้อ นี่เฮีย พี่มินบอกว่ามีร้านอาหารอิตาเลี่ยนในเมืองทองเปิดใหม่ ไปกินกันเหอะ”
ผมเหลือบตามอง
พี่มินของไอ้เน็ตนิ่งๆ มันอมยิ้มอยู่ที่มุมปากไม่ได้ฉีกกว้างเผยลักยิ้มสะกดใจสาวและนั่นทำให้ผมรู้สึกว่ามันดูไม่น่าไว้ใจเท่าไรนัก
“เอาสิ ไปยังไงล่ะ”
“อ๋อ เดี๋ยวพี่มินพาไป”
นั่นไง...ไอ้มินหัวเราะเยาะผมอยู่หลังเน็ตแถมยังยักคิ้วกวนประสาท ผมผ่อนลมหายใจช้าๆอย่างใจเย็น
คือไอ้เหี้ยมินกำลังทำผมผิดแผน ไม่ได้เจอเน็ตตั้งหลายวัน คิดถึงใจจะขาด ที่ไปรับมาเพราะอยากหาร้านอาหารโรแมนติกๆแถบริมเมืองนั่งดินเนอร์กับมันสองต่อสองทำคะแนนสักหน่อย แต่พอถูกไอ้รุ่นน้องมหาลัยแย่งซีนไปก็อดอารมณ์เสียนิดๆไม่ได้
“ไปกันเถอะ หิวแล้ว”
ไอ้เน็ตพูดพลางลูบท้องที่ไม่มีไส้ของมัน ผมเหวี่ยงหางตามองไอ้ภูมินทร์ให้มันรู้ตัวว่าเสือกไม่เข้าเรื่องนิดๆก่อนกอดคอไอ้เน็ตเดินห่างออกมา
“เออ เน็ต ตอนนี้รถมันจอแจหน่อย ถ้าคลาดกันก็
โทรมาบอกนะจะได้รอ”
ไอ้เน็ตพยักหน้าหงึกหงัก ผมกดรีโมทเปิดรถแล้วสอดตัวเข้าภายในตามติดๆด้วยตุ๊กตาหน้ารถที่มันดูอารมณ์ดีจนผมหงุดหงิด
“มันบอกว่าให้เน็ต
โทรหาถ้ารถคลาดกัน?”
“เยสเซอร์”
ผมนิ่งไปพักหนึ่ง ภูมินทร์ขับรถของมันนำออกไปผมจึงปลดเกียร์ว่างขับตามไปติดๆ บรรยากาศภายในรถค่อนข้างเป็นไปในทางที่ไม่ดีนัก ผมไม่รู้ว่าไอ้หัวแดงมันสัมผัสได้บ้างหรือเปล่าว่ากำลังทำให้ผมหงุดหงิด เพราะมันได้แต่ท้าวคางกับประตูเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง
อันที่จริง ผมก็ไม่มีสิทธิ์ไปอารมณ์ไม่ดีใส่มันหรอก เพราะแบบนั้นถึงไม่พูดอะไรออกไป สายตาจ้องผ่านเรย์แบนด์สีชาไปยังท้ายรถนิสสันแต่งรุ่นท็อปสีเหลืองอ๋อยของภูมินทร์ราวกับว่าไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร
จะว่างี่เง่าก็งี่เง่า แต่ผมไม่พอใจจริงๆที่เน็ตแลกเบอร์ไอ้มินไปทั้งๆที่มันไม่น่าจะมีธุระอะไรให้ติดต่อกันสักนิด แล้วที่เหมือนนัดแนะกันเรียบร้อยว่าจะไปกินอาหารอิตาเลี่ยนอะไรนั่น ผมกลายเป็นส่วนเกินไปแล้วหรือยังไง
ถนนสายเข้าตัวเมืองตอนหัวค่ำยังมีรถค่อนข้างแน่นหนา เราใช้เวลาพักใหญ่กว่าจะมาถึงร้านอาหารอิตาเลี่ยนเปิดใหม่ตามที่พระเอกหนุ่มเสนอ ร้านที่ว่าเหมือนเป็นผับแอนด์เรสเตอรองค์ตบแต่งสไตล์อิตาลี่แท้ ไฟภายในเป็นสีส้มเหลืองถนอมสายตา โต๊ะที่บริกรนำเราเข้าไปเหมือนถูกภูมินทร์โทรสั่งจองไว้ระหว่างทางถึงได้อยู่ในมุมที่ดีที่สุด ดนตรีที่เล่นเป็นดนตรีคลาสสิคคลอเบาๆ อีกฟากหนึ่งของร้านมีบาร์เล็กๆที่ประดับด้วยว้อดก้าหลากแบรนด์
ราคาคงจะสูงตามรสนิยมไอ้มินนั่นแหละ อันที่จริงผมไม่ค่อยถนัดแนวนี้เท่าไหร่ ชอบนั่งกินอะไรชิวๆริมธรรมชาติหรือทำอาหารกินเองที่บ้าน ผมว่ามันโรแมนติกมากกว่า แต่ถ้าเป็นบอมหรือบูมล่ะผมว่ามันคงถูกใจเลยทีเดียว
“อ้าว นึกว่าอาหารอิตาเลี่ยนจะมีแต่พิซซ่าเสียอีก”
ไอ้เน็ตถามทันทีที่เปิดเมนู มันทำหน้าตาตื่นแล้วยื่นเมนูอาหารให้ไอ้คนพามา มินหัวเราะขำๆในความเอ๋อ ถ้ามากันแค่ 2 คนผมคงจะตลกกับมันออกอยู่หรอก แต่ภูมินทร์มันขำกลบสถานการณ์หน้าแตกให้แล้วเน็ตมันคงไม่ได้สนใจเท่าไรว่าผมจะคิดอะไรยังไง
“พิ่มินสั่งดิ สั่งเผื่อด้วย ผมไม่รู้ว่าอะไรอร่อย สั่งเผื่อเฮียด้วยนะ เฮียก็ไม่เคยกินหรอก”
หน็อย ไอ้นี่ ดูถูกกันเกินไปแล้ว ถึงผมจะพามันกินแต่ของตลาดไม่ได้มีร้านพิเศษเลิศเลออะไรเหมือนไอ้มินแต่ไม่ได้หมายความว่ากูไม่เคยกินนะเว่ย นี่มึงพูดถึงใคร กล้าสบประมาทอดีตนายแบบอันดับหนึ่งว่าไม่เคยกินอาหารอิตาเลี่ยนอย่างนั้นเรอะ?
“อันติปาสโต พาสต้ากุ้งซอสอัลเฟรโด แล้วก็ไก่อบกับมันฝรั่งและมะนาวครับ มินจะสั่งอะไรเพิ่มหรือเปล่า”
ผมหันไปถามคนที่นั่งคนละมุม โต๊ะที่เราได้เป็นโต๊ะกลมจึงไม่ต้องเกี่ยงกันให้มากมายว่าใครจะนั่งฝั่งไหนภูมินทร์มองเมนูแล้วสั่งอะไรเพิ่มอีกนิดหน่อย หันมาถามเน็ตเป็นระยะๆว่าชอบโน่นไหมชอบนี่ไหม ขณะที่ผมได้แต่นั่งเหวี่ยงหางตามองไอ้มินโกรธๆ
ล้ำเส้นเกินไปมั้ง?ถึงแบบนั้นผมก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา นั่งกินอาหารรสชาติปะแล่มลิ้นไปโดยไม่รู้สึกเอร็ดอร่อยอย่างที่ภูมินทร์ว่า
“เฮียเป็นอะไรหรือเปล่า? เห็นเงียบๆตั้งแต่เลิกกองแล้ว”
นาน กว่าไอ้เน็ตจะสังเกต มันหันมาถามผมทั้งๆที่ม้วนเส้นสปาเก็ตตี้ก้อนสุดท้ายเข้าปาก ผมไม่ได้ตอบอะไรมันยกแก้วน้ำขึ้นจิบเงียบๆเมินไปทางอื่น
“เป็นไรวะเนี่ย?” มันถามซ้ำ แต่เพราะผมยังไม่อยากพูดต่อไอ้ตัวสาระแนมันเลยตอบให้หน้าด้านๆ
“พี่บีมทำตัวเป็นคนมีปัญหาน่ะเน็ต สงสัยอิจฉาที่เราสนใจพี่มากกว่ามั้ง”
ไอ้ตัวเล็กทำตาโต เอาข้อศอกกระทุ้งผมแล้วยิ้ม
“ไม่เอาน่าที่รัก ใครจะไปสนใจคนอื่นมากกว่าตัวเองเล๊า?”
มันทำเสียงสูงล้อๆ ภูมินทร์หัวเราะขำแต่ผมกลับไม่ได้รู้สึกสนุกไปด้วยเลยสักนิด
“กูไปห้องน้ำก่อน”
พูดจบผมก็ลุกพรวดออกมาให้ไอ้เน็ตขำค้าง ตั้งใจจะไปวักน้ำใส่หน้าลวกๆสักหน่อยเผื่ออารมณ์ที่ร้อนฉ่าตั้งแต่ช่วงเย็นจะบรรเทาลงบ้าง ผมเคยรู้สึกหงุดหงิดๆแบบนี้ตอนที่ทรายแก้วมีคนเข้ามาคุยและเธอก็ดูฉอเลาะไปด้วย ไม่สิ ตอนนั้นเรียกว่าโกรธเลยมากกว่า มันเหมือนการกระทำที่ทำโดยไม่ไว้หน้าผมที่เป็นแฟนอย่างเปิดเผยเลยสักนิด
แต่นี่ผมไม่ได้คิดแบบนั้น ไม่ได้คิดว่าเน็ตทำอะไรข้ามหน้าข้ามตาผม ไอ้ประเด็นที่ว่ามินมันกวนจนเกินไปแล้วนั่นมันคนละแบบกัน เรียกว่าน้อยใจเสียจะถูกกว่าที่เน็ตไม่ใส่ใจกันแบบนี้
ใช่สิ ที่จริงผมมันก็แค่พี่ชายของเพื่อนมันเท่านั้น เน็ตมันจะสนใจอะไรกันนักหนา
“knock knock...”เสียงที่ดังขึ้นจากเบื้องหลังไม่ใช่เสียงเคาะประตู แต่เกิดจากปากได้รูปของนักแสดงหนุ่มหูดำมันเดาะลิ้นเรียกร้องความสนใจผมจากซิงค์หน้ากระจกต่างหาก ไอ้มินยืนพิงกำแพงห้องน้ำที่ตอนนี้มีแค่ผมกับมันสองคน
“อารมณ์ไม่ดีเหรอพี่บีม?”
ผมไม่ตอบมัน มองตัวเองนิ่งในกระจก น้ำที่ใช้ล้างหน้าหยดมาเกาะพราวบริเวณขนตาดกดำให้ภาพที่ผมเห็นพร่ามัวเล็กน้อย
“มีอะไรหรือไงถึงตามกูมา”
“อ้อ... ก็นิดหน่อย”
ภูมินทร์เดินมายืนข้างๆผม ยื่นมือออกมาล้างน้ำเปล่า สบตาผมยิ้มๆ
“พี่บีมกับน้องเน็ตนี่จีบกันอยู่หรือเป็นแฟนกันแล้วอะ?”
“เสือก”
ผมตอบมันนิ่งๆ ไม่ได้ใส่อารมณ์ลงไปในน้ำเสียง ผมไม่ได้สนิทกับไอ้มินเท่าไหร่ก็รู้จักกันตามผิวเผินพอให้เล่นหัวเล่นหางกันได้บ้างแต่ไม่ใช่ตลอดเวลาและเยอะจนปีนเกลียว อันที่จริงผมก็มีมาดของตัวเองในระดับหนึ่งเหมือนหัวโขนที่มันชัดเจนขึ้นตามอายุให้สมกับเป็นผู้ใหญ่ แต่บางเรื่องผมก็ยอมทำตัวเป็นเด็กแสดงอารมณ์ออกมาเหมือนกับตอนนี้ที่ผมแสดงออกให้มินมันพอมองเห็นว่า
อย่ามายุ่งกับเด็กกู กูไม่ชอบ“ไม่เสือกไม่ได้หรอกพี่ เน็ตมันน่ารักจะตาย ผมถามจริงเหอะนี่จีบประชดพี่ทรายหรือเปล่า?”
“มันไม่ใช่ธุระของมึงจริงๆนะภูมินทร์”
“ก็ไม่ใช่อะไร ผมรู้ว่าพี่อะไม่ได้เป็นเกย์ แต่เห็นน้องมันถูกกั๊กๆแบบนี้แล้วก็อดเสียดายของไม่ได้ ยกให้ผมเหอะนะ ผมกับเน็ตเข้ากันได้ดีแน่ๆ”
ผมนิ่ง ไม่มองหน้ามันเพราะกลัวจะเผลอชกมันแบบตั้งใจสุดๆออกไป ไอ้มินเป็นพวกแกว่งปากหาเสี้ยน เห็นว่าตัวเองเป็นดาราดาวรุ่งอีกทั้งพ่อมันก็เป็นผู้มีอิทธิพล มีเรื่องมีราวกี่ครั้งกี่คราวก็เงียบหายเลยทำอะไรไม่รู้จักระวังตัวเองเข้าไปใหญ่
มันไม่ได้กร่าง แค่ไม่รู้จักกลัวจนเกินไปเท่านั้น
“มึงเพิ่งเจอไอ้เน็ตมัน รู้แล้วหรือไงว่ามันเป็นยังไง”
“เน็ตน่ะเหรอ อ่านออกง่ายจะตาย ดูเป็นคนชิลๆ ไม่คิดอะไรมากดี ผมน่ะอยากมีแฟนแบบนี้นะ”
ภูมินทร์ตอบผมแล้วหันมาตบบ่า “นะ ถ้าไม่ได้จริงจังอะไรก็หลีกให้ผมเหอะ”
“มิน มึงไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเน็ตเลยต่างหาก”
ผมถอนหายใจ ดึงมือของรุ่นน้องร่วมสถาบันที่วางแปะบนหัวไหล่อยู่ออก
“เน็ตมันไม่ได้ชิลหรอก มันเอ๋อ คิดอะไรตามใครไม่ค่อยทัน เล่ห์เหลี่ยมมันไม่เยอะ ถึงได้ถูกเพื่อนมันแกล้งบ่อยๆ แล้วก็ไม่ใช่คนประเภทที่ไม่คิดมากด้วย เน็ตคิดเล็กคิดน้อย ขี้งอน แต่ก็ไม่ใช่คนงี่เง่าที่ง้อแล้วไม่หาย ถึงใครทำอะไรให้น่าโมโหแค่ไหนมันก็ได้แค่งอน ไม่เคยเก็บมาโกรธใครเป็นจริงเป็นจัง มันไม่ใช่คนประเภทที่จะทำให้มึงหงุดหงิดหรือรำคาญก็จริง แต่ถ้ามึงจะคบมันต้องใส่ใจรายละเอียดหยุมหยิมเยอะถึงจะทำให้มันไม่เสียใจได้”
“พี่บีมรู้จักเน็ตแค่ไหนเชียว ทำมาเป็นพูด”
“กูรู้จักมันเท่าๆกับที่กูใส่ใจรายละเอียดมันนั่นแหละ มิน มึงต่างหากที่คิดกับมันเล่นๆ”
ภูมินทร์ถอนหายใจยาว มันบิดขี้เกียจยกแขนขึ้นฟ้าแล้วเอี้ยวตัวไปมาให้กระดูกลั่นกรอบแกรบ
“ก็ช่วยไม่ได้นี่ ในสายตาผมที่รสนิยมแบบนี้นะ เน็ตแม่งโคตรน่าเอาเลยว่ะพี่”
ผมนิ่งเพราะรู้สึกโกรธจนควันออกหู อยากจะกระชากไอ้ภูมินทร์เข้ามาซัดสักหมัดสองหมัด แต่พอเห็นหน้าหล่อ ซึนๆของมันแล้วก็ต่อยไม่ลง
“อย่าพูดถึงเน็ตแบบนี้อีก..”กูไม่ห้ามให้มึงคิดหรอกนะภูมินทร์ ลึกๆกูก็คิดไม่ต่างจากมึงนักหรอก (อ้าว?) ไอ้เด็กผู้ชายตัวเล็กๆ เอวคอดบาง ก้นเนื้อแน่น หัวนมชมพูแบบนั้น ลองคิดถึงตอนเกี่ยวแขนรอบเอวบางแล้วสะบัดสะโพกซัดมันดูสิ แค่ภาพในจินตนาการผมว่ามันก็โมเอ้สุดๆแล้ว
ถึงงั้นก็เหอะ ไม่ชอบอยู่ดีให้ใครมาพูดถึงเน็ตแบบนั้น
“หวงจังวะ”
ไอ้มินส่ายหัวดิก มันทำท่าจะเดินออกจากห้องน้ำแต่ผมก็คว้าแขนมันเอาไว้ก่อน
“ภูมินทร์ กูพูดจริงๆนะ...”
“...อย่ายุ่งกับเด็กกู”ไอ้มินมองหน้าผมครู่หนึ่ง มันทำท่าเหมือนคิดว่าจะรับปากดีไหมแต่พอผมออกแรงบีบแล้วมองหน้ามันขึงขังขึ้น พระเอกหนุ่มก็พยักหน้าส่งๆ
“ผมไม่ไปยุ่งก่อนโอเคไหม? ยกเว้นแต่เด็กพี่มาเสนออันนั้นผมก็คงต้องสนอง ไม่ปล่อยให้รอดไปเหมือนกัน”
ภูมินทร์ยักไหล่อย่างคนถือตัว แหงล่ะมันหล่อบาดใจสาวจริงๆ แต่ถึงแบบนั้นผมก็ไม่ปล่อยให้เน็ตของผมหลงกลมันหรอก
เน็ตของผม อย่างนั้นเหรอ
คิดมาถึงตอนนี้ก็อดหัวเราะเยาะตัวเองไม่ได้จริงๆ
หลังจากออกจากห้องน้ำผมกับภูมินทร์ก็กลับมาที่โต๊ะ ณัฐธนิชนั่งหน้าหงิกรออยู่แล้วก็บ่นยับว่าหายไปเป็นนานสองนาน มันกลัวว่าจะถูกทิ้งให้อยู่ล้างจานแทนค่าอาหารขึ้นสมองจนไอ้มินต้องจับโยกหัวด้วยความเอ็นดู แต่พอเห็นผมหันขวับมองจิกตาไปที่มือบนผมสีแดงที่ไอ้เน็ตเถียงใจขาดว่าเป็นสีส้ม ก็ปล่อยมือออกอย่างเสียดายนิดๆ มันยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ยตามแบบฉบับมันแล้วเอามือล้วงกระเป๋าแก้เก้อจนเราเคลียร์บิลออกจากร้านไป
ภายในรถเมอร์ซิเดสยังเต็มไปด้วยความเงียบ แม้จะมีเสียงเพลงจากอัลบั้มโปรดคลออยู่ผมก็รู้สึกว่ามันเงียบ ประโยคสุดท้ายที่เน็ตพูดคือบอกลาภูมินทร์ จากนั้นมันก็ปิดปากตลอดทาง
รถเคลื่อนตัวใกล้มหาวิทยาลัยเรื่อยๆจนถึงห้าแยกที่ตรงไปไม่ถึงร้อยเมตรก็จะเป็นหอพักไอ้ตัวเล็ก แต่เน็ตมันกลับชิงพูดขึ้นก่อน
"ไปนอนด้วยดิ.."
ผมเหลือบตามองมันที่กอดกระเป๋าเอาไว้ ไม่รู้นึกยังไงถึงกล้าขอแบบนั้น ถ้ารวมกับคืนนี้ก็เป็นครั้งที่ 2 ของมันที่มาค้างคอนโดผม แต่กระนั้นยังนับเป็นครั้งแรกหลังจากที่ผมประกาศต่อหน้าถึงเจตนารมณ์ที่จะจีบมัน ไม่รู้ว่ามันไม่กลัวจะถูกผมปล้ำหรือจงใจยั่วกันแน่ ครั้งก่อนที่ผมยังไม่พิศวาสมันขาดใจแบบตอนนี้ยังทำเป็นกลัวหัวหางขวิด ทีงี้แม่งเสือกขอหน้าซื่อ กูไม่เข้าใจกระบวนความคิดของมึงจริงๆว่ะไอ้เน็ต =_=
แต่สุดท้ายรถก็เข้ามาจอดที่ลานเดิมอันเป็นที่สิงสถิต จากนั้นผมก็พาอาคันตุกะขึ้นลิฟท์มายังชั้นความสูงระดับกลาง คอนโดของผมไม่ได้หรูหรามาก มีห้องครัว ห้องน้ำ ห้องนอน และห้องนั่งเล่นถูกจัดแยกกันเป็นสัดส่วน ผมจ้างแม่บ้านมาทำความสะอาดวันเว้นวันเพราะถ้าเป็นช่วงที่ทำงานจะเกาะติดพี่เต้ยผู้กำกับหนังจนดึกดื่น ขับรถไปกลับบ้านก็ระยะทางไกลพอสมควร ม้าเลยบอกให้ซื้อคอนโดใกล้ออฟฟิศใหญ่ใว้ กลัวว่าผมจะหลับในตอนช่วงที่โหมงานหนักๆ เพราะคิดว่าในอนาคตจะขึ้นแท่นผู้กำกับหนังเองบ้างดังนั้นจึงพยายามเรียนรู้งานจากพี่เต้ยทุกรูปแบบ ส่วนเวลาพักกอง ไม่มีงาน ผมก็จะกลับไปอยู่บ้านช่วยป๊าเฝ้าร้านทอง หรือบางทีก็ออกไปดูร้านอาหารจีนกับม้าบ้าง ฉะนั้นคอนโดนี่ก็ซื้อมาเพื่อใช้งานอย่างแท้จริง ไม่ได้มีเก็บไว้โก้หรูตามกระแสนิยม
พอถึงห้องพัก สิ่งแรกที่ผมทำคือไล่เน็ตไปอาบน้ำ เปิดโทรทัศน์นั่งดูละครหลังข่าวบนโซฟา ผมไม่ค่อยชอบงานละครของคนไทยเท่าไรที่นิยมเน้นไปทางตบชิงแย่งชิง แต่ก็แหงล่ะ ตลาดต้องการละครประเภทนี้ดังนั้นถึงผู้จัดทำหลายคนจะไม่เห็นด้วย แต่เพื่อความอยู่รอดเราจึงถูกวัฒนธรรมตัวร้าย-นางอิจฉากลืนกินโดยปริยาย แตกต่างจากหนังจอยักษ์ ซึ่งถ้าเป็นหนังรักมักจะฉายเน้นไปที่ตัวเอกมากกว่าแฉพฤติกรรมโสมมของตัวที่ไม่ได้ถูกเลือกว่าร้ายกาจเพียงใด
เพราะแบบนั้น ผมถึงคิดว่าตัวละครที่น่าสงสารที่สุดในละครน้ำเน่าคือตัวอิจฉา น้อยคนเหลือเกินที่จะมองเห็นว่าตัวร้ายเองก็มีหัวใจ
ผมจมอยู่กับความคิดของตัวเองเกี่ยวกับการวิเคราะห์บทละครได้ไม่นาน เน็ตก็เดินเอาผ้าเช็ดตัวเหน็บเอวออกมาจากห้องน้ำ หัวหูเปียกไปหมด แก้มกับผิวของมันยังเป็นสีขาวชมพู คงเพิ่งอาบน้ำร้อนมาหมาดๆ ปากเล็กๆของมันเจ่อเป็นสีสดจนผมลอบกลืนน้ำลาย
"ชุดนอนอะ?"
"รื้อเอาเลยในตู้"
ผมตอบ คว้าเอาผ้าเช็ดตัวของตัวเองเดินเข้าห้องน้ำทิ้งแขกให้มันงมหาชุดนอนในตู้อย่างไร้มารยาท เออ ผมนี่ล่ะที่ไร้มารยาท แต่จะให้ไปช่วยมันค้นตู้ทั้งๆที่ไอ้ตัวดีอยู่ในสภาพแบบนั้นน่ะหรือ? เอาหนังเอวีมาให้ดูแล้วมัดมือมัดเท้าผมจะง่ายกว่า
ใช้เวลาครู่ใหญ่ในการอาบน้ำและบำบัดตัวเองให้พ้นความร้อนรุ่มด้วยดัชนีทั้งห้า ไอ้เน็ตอยู่ห่างจากผมแค่ผนังกั้นแต่ผมกลับต้องช่วยตัวเองอยู่ในห้องน้ำ คิดแล้วก็อดขำไม่ได้ที่วันนึงต้องมาพิศวาสเด็กผู้ชายตัวแกร็นๆที่เห็นมาตั้งแต่สมัยหัวมันเกรียนจนอารมณ์พุ่งพล่าน ซึ่งตอนนี้มันนั่งขัดสมาธิเอาผ้าเช็ดตัวผืนเล็กโปะหัวหมาดๆของตัวเองอยู่บนโซฟามองทีวีตาแป๋ว ผมเดินไปนั่งข้างๆมันพลางทาไนท์ครีมไปด้วย
"บอกได้รึยังว่าเมื่อตอนเย็นเป็นอะไร"
อยู่ๆเน็ตมันก็ถาม ผมใช้นิ้วเกลี่ยนวดๆครีมครู่หนึ่งก่อนตอบปัด
"เรื่องงี่เง่า ไม่ต้องสนหรอก"
"ก็บอกมาดิ กูไม่ชอบนะเว่ยอยู่ๆก็เงียบใส่อะ เล่นอะไรด้วยก็ทำหน้าตึงตลอด เหี้ย!"
"ก็บอกอยู่ว่าไม่ต้องสนใจไง"
ตอนแรกไอ้เน็ตดูหงุดหงิด แต่หลังๆกลับทำท่าเหมือนจะร้องไห้ ขอบตามันแดงช้ำๆ ผมถึงถอนหายใจยาวพรืดก่อนตอบ
"มึงให้เบอร์มินไปทำไม"
"ก็มันขอ"
"ใครขอก็จะให้ใช่ไหม? ถูกอกถูกใจอะไรมันมันนัก"
ผมพยายามพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ไม่อยากดุหรือแสดงความไม่พอใจออกไป ก็.. เรื่องมันงี่เง่าจริงๆนี่ แต่แทนที่ไอ้เน็ตจะโมโห หงุดหงิด หรือต่อว่าอะไรผม มันกลับเบะปากยิ่งกว่าเดิม บ๊ะ! บอกก็ร้อง ไม่บอกก็ร้อง อะไรของมึงวะครับ?
"ไม่ได้ชอบสักหน่อย กูไม่ใช่สาวน้อยจริตเยอะที่มีคนมาขอเบอร์แล้วต้องไม่ให้นี่หว่า อีกอย่างคนขอมันก็เป็นผู้ชาย.."
"มันเป็นเกย์" ผมแก้
"เออ นั่นแหละ! ทำไมต้องโกรธกันด้วยล่ะ มึงแม่งงี่เง่า.."
ผมคว้าเอามือที่กำอยู่บนหน้าตักเน็ตขึ้นมา จูบลงไปเบาๆแล้วช้อนตามองมันช้าๆ "รู้แล้วว่างี่เง่า แต่ไม่ชอบให้ทำแบบนั้นนี่"
"ไม่ชอบก็บอกดิวะ จะได้ไม่ทำ ถ้ากูไม่มานั่งเค้นจะตรัสรู้เองมั้ยว่าเฮียเป็นห่าอะไร..."
เน็ตตอบเสียงอ้อมแอ้ม มันคงกลัวผมโกรธจริงๆ ไอ้ตัวเล็กถึงซุกตัวเข้ากอดผมด้วยตัวเอง
ผมอยากจะกรี๊ด... เอ่อ รู้สึกอย่างนั้นจริงๆนะ แต่ยังรักษาจริตอยู่คือโอบมันตอบเบาๆ ใช้คางเกยลงบนผมสีแดงเพลิงของไอ้เน็ตจนกลายเป็นว่าตัวยุ่งมันจมหายไปในอ้อมกอดผมทั้งตัว
"ไม่เจอตั้งนานทำไมต้องมาโกรธกันด้วยก็ไม่รู้ ไหนบอกว่าคิดถึงไง ตอแหลเหมือนไอ้บอมไม่มีผิด"
เสียงพูดติดจะอู้อี้เพราะปากของมันแนบชิดอยู่กับอก ผมจูบบนหน้าผากกว้าง คลายแขนมาจับใบหน้าหวานให้เงยมาสบตา หน้าไอ้เน็ตแดงเห่อจนเห็นเส้นเลือดชัด มันเม้มปากหน่อยๆแต่ตาหลุกหลิกๆนั่นไม่ได้เบือนไปไหน
"ขอโทษ""อย่าขี้หึงให้มันมากนัก ทำตัวเป็นเจ๊แก่ๆตามจิกผัวไปได้"
ตอนนี้แหละที่มันเพิ่งหลบตา ผมหัวเราะในลำคอแล้วใช้มือเกลี่ยทัดผมขึ้นบนใบหูให้เห็นหน้าเน็ตชัดๆให้สมกับที่ไม่ได้เจอมาหลายวัน
"แล้วหึงได้มั้ย...?"
“.....”
"ให้เฮีย
มีสิทธิ์หึงเน็ตได้หรือเปล่า"
ผมรอฟังคำตอบนิ่ง ไม่แน่ใจว่าไอ้เด็กสมองช้าจะเข้าใจความหมายของผมบ้างหรือเปล่าเพราะมันยังคงหลบสายตาลงต่ำให้ผมเห็นแค่เสี้ยวหูแดงๆที่กางผ่านเส้นผมสีส้มออกมาเท่านั้น
ไอ้เน็ตอึกอัก ผมถามซ้ำในลำคอว่า “หืม?”
"ก็หึงไปแล้วไม่ใช่หรือไง.."เสียงที่ตอบมันเบาหวิวและสั่นเครือ ทว่าผมก็คลี่ยิ้มอ่อน ผมว่าตั้งแต่ที่เจอไอ้เน็ตนี่ตัวเองยิ้มพร่ำเพรื่อจนเกินไปแล้ว
"เฮียรักเน็ตนะ"ผมพูด อีกฝ่ายไม่ได้ตอบอะไรกลับแต่ผมก็พอใจ
พอใจที่เสียงของหัวใจไอ้ตัวแสบมันเต้นแรงจนผมที่กอดมันไว้ยังรู้สึกถึงแรงสั่นไหว
มันใจเต้นกับคำที่ผมบอก...
...ดีใจจัง...------------------------------------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend 15
26/06/12ขออนุญาตมาล่วงหน้า 1 วันค่ะ พอดีพรุ่งนี้ติดธุระต่างจังหวัดมาลงตามสัญญาไม่ได้เลยเอามาลงก่อน
ฉากนี้จัดเฮียง๊องแง๊งไปเบาๆ ส่วนตัวชอบผู้ชายแบบนี้ หึงแบบอบอุ่นดี (เอ๊ะ ยังไง)
ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นค่ะ
รักคนอ่านนะ ชุ๊บ ชุ๊บ
หัวข้อ: Friend's brother,Brother's friend เมื่อเพื่อนสงสัย... (ตอนพิเศษวันปีใหม่ P.85) (อ่าน 1229506 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก