หัวข้อ: Friend's brother,Brother's friend เมื่อเพื่อนสงสัย... (ตอนพิเศษวันปีใหม่ P.85)

[zabzebra]

อยากจะเคาะกะโหลกไอปันซักล้านที

ที่ทำตัวแบบนี้ไม่ใช่เพราะชอบเน็ตหรอ แหม๊เกลียดเกย์ ยังไงก็เชียร์น้องบูม เอาให้หัวปั่นไปเลย

ส่วนเน็ตกับพี่บีม รักกันแล้วสินะ อั้ยยะ

[lady red]

อ่านตอนนี้แล้วคนอื่นเกลียดปัน  แต่เรากับชอบปันนะ  เพราะดูเป็นคนมั่นคงกับความคิดของตัวเองดีไม่หวั่นไหวไปกับอะไรง่ายๆ

แอบเห็นแย้งกับน้องบูมนะ  ที่บอกว่าจะไม่ยอมปล่อยปันไปให้กับคนที่ไม่สมควร (เน็ต) ที่ไม่เคยพยามแต่กลับเหมือนได้หัวใจปันไป  เราจะเอาอะไรวัดว่าใครสมควรจะได้ครองคู่อยู่กับใคร  การลงทุนลงแรงในการจีบการรุกที่มากกว่าเหรอ  หรือว่าความรักที่เราทุ่มให้เขามากว่า ใครทำได้มากกว่าก็สมควรได้เขาคนนั้นไปครองเหรอ

ความรักมันเป็นเรื่องของหัวใจ  มันไม่เหมือนข้อสอบ หรือเหมือนกับกีฬา ที่ใครพยายามมากกว่าคนนั้นก็สมควรได้คะแนนที่สูงกว่าคนที่พยามน้อย  กับคนที่ใช่ต่อให้เขาไม่จีบอะไรเราเลย  ถ้ารักก็สามารถมอบหัวใจให้  แต่กลับคนที่ไม่ใช่ต่อให้พยายามแค่ไหนมันก็ไม่ใช่  กับความรักบางทีความพยายามก็ไร้ความหมาย  การที่จะโยกคลอนหัวใจใครสักคนมันต้องใช้มากกว่านั้น  โดยเฉพาะผู้ชายอย่างปัน  ที่ผู้หญิงมากมายล้วนแล้วแต่เคยใช้ความพยาม  ความน่าสงสารอันนี้มาแล้วทั้งนั้น แต่กลับไม่ได้ผลเท่ากับเน็ตที่ไม่เคยทำอะไรในสายตาของบูม

เราว่าการที่เน็ตไม่ได้รุกปันที่เหมือนที่บูมทำ  มันคือการทำอะไรบางอย่างกับหัวใจปันในอีกรูปแบบหนึ่ง  เพราะจากที่อ่านมาผู้ชายอย่างปันขีดเส้นความรักไปจากหัวใจตัวเองอย่างหมดจด  โดยเฉพาะความรักกับผู้ชายที่เจ้าตัวขีดเส้นไว้อย่างเด็ดขาด  ที่น่าจะมาจากปัญหาของครอบครัวที่ทำให้เจ้าตัวไม่เชื่อในความรักและปฏิเสธมันโดยสิ้นเชิง

ในความรู้สึกของปัน(กรณีศึกษาน่าจะมาจากพ่อแม่ปัน)  ความรักแบบหนุ่มสาวมันคืออะไรที่เปราะบางมากเมื่อสะบั้นลงครั้งเดียวความรู้สึกดีๆที่เคยมีให้กันก็ไม่หลงเหลือ  ดังนั้นที่ปันไม่ตอบโต้อะไรกับความรู้สึกของเน็ตทั้งที่รู้สึกดีๆให้  เราว่าส่วนหนึ่งน่าจะมาจากตรงนี้  เพราะว่าเน็ตสำคัญจึงไม่อยากสูญเสีย  ไม่อยากเป็นคนรักที่ถ้าหากความสัมพันธ์สะบั้นลงไปแล้วความรู้สึกดีๆและมิตรภาพที่เคยมีก็จะไม่หลงเหลือ  พูดง่ายๆคือเราคิดว่าปันน่าจะคิดว่าอยากมีเน็ตอยู่ข้างๆ ดังนั้นจะไม่ยอมให้ความสัมพันธ์ที่บอบบางอย่างคำว่าคนรักมาเป็นตัวทำลายแน่ๆ  อีกอย่างแม้เน็ตจะอยู่ในฐานะเพื่อนแต่ความรู้สึกและสายตาที่ส่งออกมาเป็นเป็นความรู้สึกของคำว่ารักที่มีให้ปัน    แต่รักของเน็ตไม่ใช่ความรู้สึกอยากครอบครองเป็นเจ้าของ(แม้จะแอบเจ็บในบางครั้งที่ปันมีคนอื่น)เพราะน่าจะคิดคล้ายปันเหมือนกัน  คืออยากอยู่ข้างๆปันต่อไป(อ้างอิงจากตอนที่แล้วที่อยากให้ปันคบบูมเพราะตัวเองจะได้อยู่ข้างและได้เห็นปันต่อไป) ดังนั้นจะไม่เอ่ยคำว่ารักเพราะรู้ดีว่าปันจะต้องปฏิเสธและถอยหลังแน่ๆ ด้วยกำแพงและปมบางอย่างใจที่ใครก็ทลายไม่ได้  ซึ่งคราวนี้แม้แต่ความเป็นเพื่อนก็จะไม่มีเหลือ

ดังนั้นสำหรับปัน  เน็ตน่าจะเป็นความรักในรูปแบบที่ปันโหยหา เหมือนเป็นความรักในอุดมคติสำหรับปัน  คือเป็นความรักที่ลึกล้ำเหมือนคนรัก  แต่ความสัมพันธ์อยู่ในฐานะของเพื่อนที่เป็นความสัมพันธ์ที่มันคงในความคิดปันและไม่สะบั้นลงง่ายๆเหมือนความสัมพันธ์แบบคนรักแน่

สรุป การที่เน็ตไม่รุก  เราว่ากลับยิ่งรุกในความรู้สึกของปัน  เพราะเหมือนปันไม่ต้องการมีคนรักแบบเสน่หา   แต่ต้องการมิตรภาพที่เต็มเปี่ยมด้วยหัวใจเสน่หามากกว่า  ดังนั้นการรุกปันก็เหมือนกลับยิ่งเป็นตัวทำให้ปันถอยห่างมากกว่าที่จะจับหัวใจปันได้  ดังนั้นที่บูมบอกว่าเน็ตไม่เคยทำอะไร  เราว่าเน็ตก็ค่อนข้างทำมากเลย และดูเหมือนจะเข้าใจในตัวปันมากกว่าบูม  เพราะรู้ว่าถ้ารุกจะเกิดอะไรขึ้น และคิดว่าเน็ตน่าจะรักปันมากกว่าที่บูมรักปันด้วย  เพราะเน็ตขอแค่ได้อยู่ข้าง  ต่อให้ปันจะเป็นแฟนกับบูมก็ไม่เป็นไรแค่ได้อยู่ข้างๆก็พอแล้ว  แต่บูมทั้งที่รู้ว่าหัวใจสองคนตรงกันกลับพยามแทรกแซงเพราะต้องการมาเป็นของตัวเอง  เคยมีคนพูดไว้ว่าถ้าเรารักใครมากกว่าตัวเองเราจะต้องการแค่ให้เขามีความสุขและคอยมองความสุขของเขาอยู่ข้างๆเท่านั้น 

อีกอย่างเราคิดว่าบูมไม่น่าจะรักปันแบบเสน่หานะ  เพราะจากเรื่องดูเหมือนจะเพิ่งรู้สึกกับปันหลังจากที่ปันช่วยให้พ้นจากเงื้อมมือของแฟนเก่า(ที่จูบที่ยั่วในตอนก่อนๆเหมือนหยอกเล่นมากกว่า)  เราคิดว่าน่าจะเป็นความรู้สึกแบบปลาบปลื้มไอดอล แบบฮีโร่ที่ช่วยชีวิต  คล้ายๆกับสไปเดอร์แมนอะไรมากกว่า แต่สไปเดอแมนของบูมมันอยู่ใกล้ตัว  ดังนั้นบางครั้งก็อาจสับสนได้ง่ายว่าเราปลื้มสไปเดอร์แมนหรือรักกันแน่
ปล. ว่าจะไม่ยาวแต่ยาวอีกแล้ว  ไรเตอร์อย่าเพิ่งด่านะ

[haruko]

ไม่ชอบปันที่เป็นแบบนี้ ทำแบบนี้ มันขัดแย้งกับคำพูด
ถ้าปันคู่กับบูม ก็สงสารเน็ตมาก ถึงจะเชียร์เฮียกับเน็ตก็เหอะ
มันเป็นเหมือนบูมเข้ามาแทรกระหว่างปันกับเน็ต
ปล่อยให้ปันอยู่ไปแบบไม่มีคู่ซะดีกว่า

[Azitten]

  ปันนภ ไม่รัก ไม่ชอบ ก็อย่าทำอแบบนี้ ให้ความหวังน้องบูมชัดๆๆ แต่บูม ทำไมนู๋ทำแบบนี้หละค่ะ

รอลุ้นนนนต่อไปกับคู่นี้

[choki_choki]

อ๊ายยยยย.......อยากจะกรี๊ด  บอกตามตรงตอนนี้โคตรเกลียดบูมเลย

คิดกับเน็ทแบบนี้  ทั้งๆที่เน็ทก็ดีด้วยมาตลอด  คำถามและการกระทำนี่ แทง  ฉึกๆๆ    เน็ททั้งนั้น  ซ้ำรู้ว่าพี่รหัสกับปัณใจตรงกัน  ยังคิดว่าไม่สมควร  ไม่ยอมยกให้  คร่ำครวญกล่าวหาพี่รหัส   หาว่าตัวเองไม่ได้รับความยุติธรรมอีก

ตอนนี้รู้สึกว่าสมเป็นปัณ + มีเหตุสมควรแล้วที่แสดงออกแบบนี้   

ไม่ได้สงสารบูมเลย  เพราะ....... ถ้าแค่นี้ถือว่าน่าสงสาร  แล้วที่ปัณทำเป็นเหมือนไม่ใยดีเน็ทและควงหญิงให้เห็นต่อหน้ามาตลอดห้าปีไม่ยิ่งน่าสงสารเร๊อะ

อีกเหตุผลที่ไม่รู้สึกสงสาร........บูมต่างจากคนอื่นที่เข้ามาจีบปันยังไง?  ยิ่งเทียบกับเน็ทนะ

บูมรักแบบเต็มไปด้วยตัณหา(ความอยากครอบครองเป็นเจ้าของ) ที่ให้ความรู้สึกร้อนเหมือนไฟ ทำได้ทุกอย่างไม่แคร์กระทั่งความรู้สึกพี่รหัสตัวเอง  หรือคนที่ตัวเองรักว่าจะรู้สึกยังไง อึดอัดใจลำบากใจไหม ใช้กระทั่งความรู้สึกเป็นห่วงของปัณที่มีให้ตัวเองเพื่อให้ไปส่งที่บ้านไม่ให้ไปนอนค้างกับผู้หญิงอื่น  ดูดาดๆเหมือนที่ผู้หญิงคนอื่นใช้จีบปัณเลย

แต่เน็ทรักแต่ไม่คิดครอบครองแค่รักอยู่ข้างๆ  ไม่พยายามเป็นเจ้าของ  มิหนำซ้ำยังรักมั่นคงมาห้าปี  เป็นรักสะอาดเหมือนน้ำสะอาดสดชื่น ต่างกันแบบเห็นได้ชัด   ไม่แปลกใจที่ปัณมีความรู้สึกบางอย่างให้เน็ท  มันก็สมเหตุสมผลอยู่ในตัวเพราะเน็ทดูแตกต่างจากคนอื่นที่รักและเข้าหาปัณทุกคน

ไม่เห็นใจบูมเลยตอนนี้  เพราะทั้งหมด........เหมือนทำตัวเองทั้งนั้น....ทำแบบนี้ต้องการอะไรเหรอ   ต้องการได้ปัณมาควง? ทั้งๆที่รู้ว่าปัณรู้สึกอะไรบางอย่างกับพี่รหัสตัวเองเนี่ยนะ  ได้แต่ตัวก็พอใจเร๊อะ 

หรือถ้าได้หัวใจมาจริง  ผู้ชายที่เปลี่ยนใจง่ายๆทิ้งความรู้สึกดีๆที่ให้คนที่รักตัวเองแบบไม่หวังอะไรตอบแทนมาห้าปี  มาให้คนที่จีบตัวเองแบบแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของแบบนี้มันเป็นผู้ชายที่น่ายกย่อง ?  บูมดูถูกปัณและทำเหมือนไม่รู้จักปัณเกินไปแล้ว

[banazjj]

ตอนนี้ทำน้ำตาหยด.. อะไรก๊านนนนนนนนน รู้สึกยังไง..
ให้ความหวังน้องมัน หรือแค่หวงก้าง หรืออะไร
วุ้ยยย แต่ชอบความรู้สึกนี้ ไล่..แ่ต่พอจะไปก็ไม่อยากให้ไป
ปันทำกับน้องเหมือนเน็ตเลย.. รู้ว่าเน็ตชอบ แต่พอจะไปก็หวง 

[lady red]

ที่จูบบูม  เราว่าปันไม่น่าจะให้ความหวังอะไรน้องหรอก  เพราะจากที่อ่านมานิสัยปันไม่ใช่อย่างนั้น  แม้แต่เน็ตที่รู้สึกดีด้วยปันยังไม่เคยให้ความหวังอะไรทำนองนี้เลย  อีกอย่างเรารู้สึกว่าบูมยังไม่ถึงจุดที่ปันจะทำอย่างนั้นด้วย  คือยังมีอะไรไม่มากพอที่ปันจะรักหรือรู้สึกดีๆด้วย เพราะนอกจากความน่ารักน่าสงสารแล้วบูมก็ไม่มีอะไรที่จะดึงดูดใจให้ปันมารักได้เลย เหมือนความเห็นก่อนๆที่ค่อนข้างเห็นด้วย  คือ  บูมยังไม่ได้แตกต่างจากคนอื่นที่เข้ามาจีบปันเท่าไหร่

ยิ่งตอนนี้เราว่าน้องทำเกินเหมาะสมยิ่งกว่าคนอื่นๆที่เข้าหาปันซะอีก  คือใช้ประโยชน์จากความใกล้ชิดส่วนตัวที่เป็นน้องบอมและเข้าทางเพื่อนปัน  ปันจะยิ่งถอยห่างออกมามากกว่าที่จะสำเร็จ  เพราะการที่บูมรุกหนักเกินไปแบบนี้ไม่ใช่แค่จีบแล้ว  แต่เป็นการพยายามเข้ามาแทรกแซงการใช้ชีวิตคนอื่นมากกว่า  อย่าว่าแต่ยังไม่ได้เป็นแฟนกันเลย  ถ้าคนที่เป็นแฟนกันแล้วมาทำถึงขั้นนี้เราว่าอาจมีปัญหาถึงต้องเลิกกันด้วยซ้ำ  โดยเฉพาะปันที่เป็นคนมีโลกส่วนตัวและรักความเป็นส่วนตัวค่อนข้างสูง  คนแบบนี้ต่อให้มีคนรักก็จะไม่ให้เข้ามาในชีวิตตัวเองทั้งหมด  แต่จะเว้นที่ว่างความเป็นส่วนตัวเอาไว้ด้วย(ขนาดผู้ชายปกติยังมีเว้นที่ว่างความเป็นส่วนตัวบางส่วนกับคนรักเลย  สังเกตว่าในหมู่เพื่อนสนิททุกคนแทบจะมีโลกส่วนตัวที่พยามไม่ให้แฟนเข้ามาด้วย......แล้วก็จะมานั่งเม้าท์นินทาแฟนตัวเอง)

ปันค่อนข้างเคลียร์ความรู้สึกตัวเองได้ชัดเจนนะ  ว่ารู้สึกอะไรกับเน็ตที่น่าจะมากกว่าแค่หวงก้าง(จากที่อ่านหลายๆบทประกอบกัน) จึงน่าจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับบูมทำนองนั้น ก่อนจูบปันบอกว่าไม่ชอบที่บูมทำหน้าอย่างนั้น(เหมือนจะร้องไห้แต่ไม่ร้อง)  เราว่าถ้าดูจากนิสัยปันแล้วคงไม่ได้ทำเพราะคิดจะปลอบใจบูมหรือให้ความหวังบูมหรอก  เพราะปันสามารถใจดีกับคนอื่นได้ทุกเรื่องแต่ไม่ใช่ในเรื่องความรักแน่เพราะผู้ชายคนนี้ค่อนข้างเป็นสุภาพบุรุษ  ดูจากที่ถึงแม้จะรู้สึกดีกับเน็ตแต่ก็ไม่เคยให้ความหวังเพราะตัวเองไม่คิดรักใครเลยไม่อยากทำใครเจ็บปวด อีกอย่างกับคู่ควงคนอื่นๆปันก็ค่อนข้างเคลียร์ชัดเจนคือเหมือนควงสนุกๆไม่ให้ความหวังในเรื่องรักจะได้ไม่เจ็บปวดเวลาเลิกกัน   

ที่น่าจะเป็นไปได้ที่สุดจากการวิเคราะห์นิสัยของปันแล้ว  เราว่าสำหรับปันน่าจะคิดว่ามันเหมือนภาพทับซ้อนกับเน็ต  เวลาเห็นปันอยู่กับคนอื่นเหมือนตัวเองไม่สำคัญในสายตาปัน  คือพยายามยิ้มแต่ก็ยิ้มไม่ค่อยออกแต่ก็พยามแสดงอาการไม่ให้ปันจับได้ ท่าทางแบบตัวเองรู้สึกเฉยๆกับเรื่องนี้เหมือนเพื่อนคนอื่นในกลุ่มนะ สังเกตจากตอนก่อนที่เน็ตพยามชิวต่อหน้าเพื่อนแต่ก็ไม่ค่อยชิวได้สักเท่าไหร่เพราะขนาดบูมยังสังเกตเห็น  เราว่าปันคงจะสังเกตเห็นเหมือนกันแหละถึงแม้ที่ผ่านมาปันจะทำเป็นไม่เห็นเพื่อรักษามิตรภาพไว้  แต่พอเหมือนจะเสียให้เฮียไปมันคงเหมือนตัวกระตุ้นให้ปันทำบางอย่างที่ไม่เคยทำกับเน็ต  สังเกตุจากตอนกอดเน็ตเวลาหลับ หรือที่แอบแง้มบอกว่าถ้าจะมีแฟนเป็นผู้ชายเน็ตจะเป็นคนแรก หรือห่วงความรู้สึกของเน็ตจนวีนใส่บูมที่ไปอ้างว่าปันเป็นแฟนต่อหน้าเน็ต     ที่ตลอดมาปันไม่เคยทำแบบนี้

สรุปคือ  ปันค่อนข้างเคร่งกับเรื่องให้ความหวังใครมากนะเพราะอุดมคติคือไม่คิดจะรักใครเลยไม่คิดจะทำให้ใครเสียใจ  ถ้าที่จูบกับบูมเพราะรู้สึกดีๆด้วย หรือพยามปลอบใจไม่ให้เสียใจ ทั้งๆที่รู้ว่าบูมรู้สึกยังไงกับตัวเอง  เราว่ามันไม่ค่อยสมเหตุสมผล ไม่สมเป็นปันเลย เพราะหลักการของปันที่ผ่านมาตลอดคือไม่ให้ความหวังใครไม่ว่าทางไหนทั้งนั้น ขนาดเน็ตผ่านมาห้าปีปันยังไม่เคยให้ความหวังทำนองกอดจูบกับเน็ตเลยทั้งๆที่รู้สึกดีๆด้วย หรือแม้แต่ปลอบใจเวลาเห็นท่าทางสายตาแบบน่าสงสารเวลาที่ปันอยู่กับคนอื่นๆ  ช่วงหลังๆหรอกที่ปันเริ่มมีปฏิกิริยาอะไรกับเน็ตบ้างที่คิดว่าเฮียน่าจะเป็นตัวกระตุ้น  เราเลยคิดว่าเหตุผลที่ปันทำแบบนี้เหตุผลข้างบนนั่นน่าจะดูสมเหตุสมผลกับนิสัยของปันที่สุดแล้ว...มั้ง
(แยกเมนต์เพื่อไม่ให้ยาวมาก  ไม่งั้นได้ยาวกว่าส่วนนิยายไรเตอร์แน่  แอบรู้สึกผิดเล็กๆนะ)
 

[Momichi]

สมกับที่เป็นเจ้าพ่อมาม่าของจริงไรจริง
ปันนภใจร้ายมากกกกกกกก สงสารน้องบูม ในเมื่อพี่เค้าไม่รักก็อย่าฝืนเลยน้องมีแต่ปวดใจ
คนใจร้่ายอย่างปันนภก็ต้องปล่อยให้อยูคนเดียวไปจนตาย ชริิชริ

[mellowshroom]

ใจร้ายจัง ใจร้ายมากอ่ะ จะปฏิเสธตรงๆหรอ

เจ็บ และสับสนแทนบูมมันจริงๆ พูดตรงๆที่ทำอยู่

การกระทำมันสวนทางกับคำพูดมากเลย นายปัน !!!!!!!!!

            

[หนอน]

//นั่งอ่านรวดเดียวตั้งแต่ตอนแรกยันตอน 18 รวดเดียว...

ก่อนอื่นต้องขอบอกก่อนเลยว่าอ่านแล้ว กรี๊ดมากค่ะ...กรี๊ดแบบไม่ไหวแล้ว...

เป็นเรื่องที่ภาษาอ่านได้ลื่นไหล อ่านได้เรื่อยๆ แม้ว่าบางทีอาจจะมีดราม่าแต่ก็มีมุขมาหยอดทำให้ไม่ดราม่าจนปวดตับจนเกินไปค่ะ บางทีเลยเกิดอาการนั่งหน้าเครียดอยู่คนเดียว สักพักนั่งยิ้มอยู่คนเดียว สักพักนั่งหัวเราะตบเข่าตัวเองเป็นระยะๆ ค่ะ (รู้สึกว่าใกล้บ้ามาก) อ่านแล้วสนุกมากๆ ค่ะ เพราะนานมากแล้วที่ไม่ได้อ่านนิยายติดต่อกันรวดเดียว วันเดียวขนาดนี้ เพราะปกติเป็นคนอ่านช้า ต้องใช้เวลาในการซึมซับอย่างมาก...5555

อ่านจนมาถึงตอนล่าสุดแล้ว ยังไงก็คงจะขอเป็น FC เฮียบีมค่ะ!! ตอนแรกดูเหมือนจะมาดเข้มจนน่าเตะ แต่ว่าพอได้สัมผัสไปเรื่อยๆ แล้วรู้สึกว่าจริงๆ แล้วผู้ชายคนนี้เขาก็มีมุมน่ารักของเขา โดยเฉพาะตอนที่อยู่กับน้องเน็ต ดูอบอุ่น ใจดีมากมายเลยทีเดียว เลยให้ใจเฮียบีมไปเต็มๆ แล้วคิดว่าจะเชียร์คู่นี้ไปตลอด (จริงๆ ก็เชียร์มาตั้งแต่แรกแล้ว ฮาๆ) 

น้องเน็ตก็น่ารักมากๆ ค่ะ ดูใสๆ ซื่อๆ อย่างบอกไม่ถูก แต่บางทีก็แอบเกรียน ยิ่งตอนที่เรอใส่หน้าเฮียเนี่ย...คิดได้ยังไงกันนะ ฮาๆๆ ดูเหมือนจะทำให้เฮียเสียเซลฟ์ไปไม่ใช่น้อย =w="

นายปัน...อ่า ขอบอกตรงๆ ว่าตอนแรกไม่คิดว่าปันจะเด่นขนาดนี้เลยค่ะ แล้วก็คิดว่าน้องเน็ตชอบบอม ไม่คิดว่าเป็นปัน แอบอึ้งๆ ไปนิดนึง แต่นายปันเนี่ยเป็นคนที่เราหมั่นไส้ที่สุดแล้วล่ะค่ะ...ดูหล่อ เพอร์เฟ็กต์ และขี้เก๊กจนน่าหมั่นไส้สุดๆ แต่ไม่ใช่ว่าไม่ชอบนะคะ จริงๆ ก็แอบชอบนายปันอยู่เหมือนกัน (ถึงจะไม่มากเท่าเฮียก็เถอะ) ดูเป็นเด็กมีปมที่ทำให้ตัวเขาหล่อหลวมแล้วเป็นคนแบบนี้ แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายนี่นา...

ส่วนน้องบูม ตอนแรกออกมาเห็นใสกิ๊งมาก ดูเป็นเด็กร่าเริง ยิ้มสดใส แต่พออ่านไป เริ่มรู้สึกจะกลัวๆ น้องบูมนิดๆ ตอนที่เห็นบูมยิ้มทั้งที่ตัวเองมีเรื่องทุกข์ใจอยู่แท้ๆ เลยรู้สึกว่าเด็กคนนี้มีออร่าดาร์กๆ ออกมาจนน่ากลัว แต่ก็เชียร์คู่ปันบูมอยู่นะคะ แอบรู้สึกว่าจะลงตัว เข้ากันอย่างบอกไม่ถูก...

ยังไงก็จะรอติดตามอ่านต่อไปนะคะ แล้วก็ดูแลสุขภาพด้วยนะค่า หายหวัดไวไวค่ะ 

[chupedu]

อ่านรวดเดียวจบแล้ว    เกิดคับอกคับใจ

แม่ยกปันคนนี้ขอบอก  จะไปว่าปันใจร้ายไม่ได้นะ !!!!!!!    ก็น้องบูมทำตัวสมควรถูกเหวี่ยงใส่มากกว่าน่าสงสารนี่ ชิชิ  เป็นพี่  เจอตื้อแบบบงการชีวิตอย่างที่น้องทำนะ  พี่ด่าเปิดเปิงเหมือนกัน  กับปันที่ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายทำแค่นี้นี่พี่ว่าถือว่าเห็นแก่หน้าบอมมากแล้วนะ

จะว่าไปปันก็ใจดีกับนู๋ด้วยซ้ำ  บางทีท่าทางใจร้ายมันก็แฝงความใจดีอยู่นะ คือพูดตรงๆให้ตัดใจไปเลย  เพราะรู้ว่าตัวเองตอบสนองความรู้สึกนู๋ไม่ได้  ดีกว่าผู้ชายบางคนมัวแต่ถนอมน้ำใจยื้อไปยื้อมาทั้งๆที่ในใจตัวเองก็มีคนอื่นสุดท้ายก็เจ็บมากกว่าเดิมทุกฝ่าย แบบนี้ค่อยสมควรถูกด่า    เหมือนที่เน๊ตทำกับเฮียบีม  แต่วุ้ย.....ไหงไม่ค่อยมีคนด่านะ

แต่ที่ปรี๊ดแตกกับน้องบูมที่สุด !!!!    คือตอนที่นู๋บ่นว่าตัวเองไม่มีค่าในสายตาปันนั่นแหละ  เอิ่ม.....นู๋ขา  ที่นู๋ทำมาตั้งแต่ต้นๆ  เอาตั้งแต่ไปจูบยั่วปันก่อน  หรือมาตื้อจนเกินงามมากกกกกก  พอไม่ได้ดั่งใจก็ไปจูบกับคนอื่นเรียกร้องความสนใจซะ  เอ่อ.....นู๋ทำตัวแบบไม่เห็นค่าตัวเองเลยนะ 

ก็นะ.....พี่ว่าปันว่าคงเจอแบบนี้บ่อยจนชินจากสาวๆในสังกัดแล้วล่ะ......ที่ไม่สนใจน้องนี่พี่ก็ว่าถูกต้องตามนิสัยปันแล้วนะ

แต่ไอ้ที่ไปจูบกับคนอื่นที่ไม่รู้จักนี่...แบบว่า....พี่อยากถามว่า.....น้องบูมยังไม่เข็ดรึยังไงคะ  ไอ้คดีของไอ้เอกนั่นไม่ใช่เพราะแบบนี้รึไง.....น้องไว้ใจไอ้คนนั้นที่ไม่เคยรู้จักได้มากแค่ไหน....มั่นใจได้แค่ไหนว่าจะไม่ถูกวางยาลากขึ้นห้องแล้วถ่ายคลิปไว้อีก....เหมือนเรื่องที่ผ่านมานั่นจะไม่สอนอะไรน้องเลยนะ.....ดูไม่แคร์เหลือเกินต่อให้ทำเพราะอยากประชดปันก็เถอะ  ดูการถูกวางยาแล้วข่มขืนแถมถ่ายคลิปไว้จะไม่ได้สร้างปมอะไรในชีวิตน้องให้รู้สึกระแวงคนแปลกหน้าที่เข้ามาแบบสนใจในตัวน้องเลยนะ

ปันซะอีกที่ดูเป็นห่วงในเรื่องนี้แทน.....(โอ้มายเจนเทิลแมน)....จนต้องลากน้องออกมาแล้วจูบให้  คงกลัวน้องไปทำอะไรห่ามๆแบบนี้อีกแล้วอันตรายกับตัวเองอีกนะ  จะไปว่าปันไม่รักแล้วจูบให้ความหวังก็ไม่ได้  เพราะพอปฏิเสธเด็ดขาดน้องก็ทำเหมือนรับไม่ได้  ไปเรียกร้องความสนใจโดยใช้วิธีอันตรายแบบนั้น  ปันคงหาทางปฏิเสธแบบค่อยเป็นค่อยไปมั้ง  รึไม่คงเห็นซ้อนกับภาพเน็ตเหมือนที่ข้างบนๆเค้าว่า

แต่ในฐานะแม่ยกปัน เหอๆๆๆ  ไม่ค่อยจะออกตัว    รับรองเลยว่า  he ไม่ใช่คนใจร้ายที่มาให้ความหวังใครแน่นอน  เมื่อปฏิเสธแล้วก็คือปฏิเสธ  แต่ที่จูบคงมีวาระซ่อนเร้นที่ต้องรอให้คนเขียนมาเฉลยล่ะ

แอบรู้สึกว่าปันก็ร้ายและดาร์กแล้ว  ให้มาคู่กับบูมที่ร้ายและดาร์กเหมือนกัน  รู้สึกเอ่อ    มันจะดูดาร์กเกินไปนะ  ขอความสดใสจากเน๊ตมาเบรกความดาร์กกับร้ายของคุณชายคนนี้เถอะ  ดูเหมาะกว่าเยอะ 5555

[snooppy]

ขอ Complain ปันนภหน่อยนะ

" _ปัน   เมิงจะเยอะไปไหน!!
  ปัญหาเมิงมันใหญ่ระดับชาติรึไง? หรือคิดว่านอกจากตัวเองคนอื่นเค้าไม่มีปัญหาไรเลย ชีวิต happy ending ฮ่ะ!
  ไอ้นี่.. คนอื่นเค้าก็มีหัวใจนะเว้ย "

แต่เนื่องจากมันหล่อ... อนุโลมให้จ้า (  บ่นเฉยๆ^^ )

[Cacao]

เพิ่งมาตามอ่านค่า ตอนนี้อ่านทันถึงตอนล่าสุดแล้ว สนุกมากกกกกกกกเลย !!! อ่านแล้วติดและเพ้อสุดๆ
ตอนล่าสุดแม้จะไม่ค่อยเข้าใจในการกระทำของปันนัก คือแม่งอินดี้เว่อ 55555 ปากบอกไม่แต่สุดท้ายก็ไปฉุดเค้าออกมา
คือถ้าจะไม่ชอบ ไม่ใช่ ไม่เอาก็ควรใจแข็งให้ถึงที่สุดปะ แล้วอย่างบูมที่เป็นคนแรงๆ ที่จะคิดว่า ความพยายามอยู่ที่ไหน
ความสำเร็จอยู่ที่นั่น รวมถึงเรื่องความรักด้วยมันก็ไม่แปลกเลยนะ เหมือนเราจะแปลกแยก ทุกคนเหมือนจะคิดว่าบูมน่ารำคาญ
แต่ส่วนตัว เราก็ยังคิดถึงประโยคที่ว่า ตื้อเท่านั้นที่ครองโลกเสมอ....  ชั้นชอบชั้นก็อยากจะพยายามให้ถึงที่สุด
และสุดท้ายถ้าไม่ได้มาก็ยังได้ขึ้นชื่อว่า พยายามแล้ว บูมอาจจะคิดแบบนั้นอยู่ก็ได้ป่ะ? เลยพยายามถึงขนาดไม่สนใจ
แม้จะรู้ว่าปันกับเน็ตรุ้สึกยังไงต่อกันมานานแค่ไหน แต่ตามปกติของคนเราก็สนใจแ่ต่ความรุ้สึกตัวเองอยุ่แล้วมั้ย ตามนิสัย
น้องคนเล็กที่มีแต่เฮียๆตามใจแบบบูมแล้วด้วย (เอ่อ หรือชั้นคิดลึกไป ฮ่าาาาาาา) ตอนแรกขอสารภาพว่าเชียร์ให้ปันคู่กับเน็ตนะ
ถึงแม้ชื่อเรื่องจะเห็นกันโต้งๆอยุ่แล้วเหอะ 555 คือเ้ค้าชอบกันและกันมาตั้งนานอ่ะ คือยังไงก็ยังอยากให้คู่กัน
มันเป็นฟิลแบบนั้นไป... ถึงเฮียบีมจะเป็นเทพบุตรขนาดไหนก็เหอะ สุดท้ายใจเรามันก็ชอบปันเน็ตอยู่เรื่อยเลยอ่ะ 555555
และส่วนตัวอีก (อีนี่ส่วนตัวเย๊อะะะ) เราคิดว่าบูมน่ารักดีนะ ในฐานะน้อง แต่ในฐานะคนที่ปันจะเลือกลงหลักปักฐาน
และเปลี่ยนสถานะไม่ว่าจะเป็นเพศหรือคนรักแล้ว บูมไม่น่าจะใช่คนที่สามารถเปลี่ยนแปลงปันได้อ่ะ มันดู....เยอะหรอ
แต่เคยได้ยินนะ่ว่าผู้ชายร้ายๆต้องเจอกับอีกฝ่ายที่ร้ายกว่า แต่บูมนี่ก็ดูร้ายใช่ย่อย ฟิลเอาอยุ่ก็พอมี แต่ยังไงขอรออ่านไปเรื่อยๆนะค่ะ
ทั้งนี้ทั้งนั้นไม่ได้แปลว่าไม่ชอบเฮียบีมกับเน็ตนะ ! เค้าสองคนก็น่ารักและกรึบใช่ย่อยเลย ยิ่งหลังๆนี่อะหืมมมมมม
น่ารักได้อีกกกก อ่านไปก็ตาโตเป็นไข่ห่านไป อะไรจะกรึบได้ขนาดนี้ อะไรแบบนั้น แต่อ่านไปทุกตอนก็วกคิด
ไปถึงตอนที่บอมรู้เรื่องของเฮียบีมกับเน็ตสายสืบที่ตกหลุมสะเอง กับปันและน้องชายหน้าหมวยของตัวเองอยู่
ว่าจะเป็นยังไง ถ้ารู้ขึ้นมาว่าความสัมพันธ์มันอีรุงตุงนังขนาด แล้วนี่ยังไม่รวมเรื่องต้นหลิวด้วยป่ะ คือลืมกันไปแล้วใช่ก่อ
บายเดอะเวย์ เนื้อเรื่องส่วนของเฮียบีมและเน็ตกำลังน่ารัก ปันและบูมกำลังอึนได้ที รออ่านตอนต่อไปค่า กำลังเข้มข้นเลย : )

[-west-]

Friend's brother Brother's friend 19, สารภาพ
[Beam's talk]

หลังจากการทำงานเกินหน้าที่ผ่านพ้นไป งานสังสรรค์ปิดกองเป็นสิ่งสุดท้ายที่คณะทำงานได้พบปะกันเฉลิมฉลองให้กับความเหน็ดเหนื่อยที่แปรสภาพมาเป็นเม็ดเงิน ละครที่ออนแอร์หลังข่าวช่วงนี้เรตติ้งดีเป็นที่นิยมของตลาดพลอยทำให้ภูมินทร์โด่งดังเปรี้ยงปร้างเทียบชั้นกับเอมี่ในระยะเวลาอันสั้น จากนั้นช่วงเวลาแห่งการพักผ่อนของผมก็เดินทางมาถึง ช่างจวบเหมาะจนน่าหงุดหงิดเหลือเกินที่มันบังเอิญตรงกับฤดูกาลสอบของณัฏฐนิชพอดิบพอดี

ความหงุดหงิดทั้งหลายแหล่ไม่ใช่เน็ตจะหัวหมุนสิงอยู่ในหอสมุดกับจ้องตาในหน้าหนังสือเท่านั้น แต่เพราะสองสัปดาห์จากการสอบไฟนอลมันต้องเก็บข้าวของไปอยุธยา ดังนั้นหมายความว่า2สัปดาห์หลังสอบ เน็ตมันต้องใช้อย่างคุ้มค่ากับคนที่มันจะต้องห่างร้างไกลลแน่นอนอยู่แล้ว


“ผมเลยจะกลับบ้าน”

พอถูกประโยคเรียบๆของไอ้หัวแดงตอบหน้าตายในร้านข้าวหน้า ม. เท่านั้น ผมถึงกับหงายเงิบ มันก็สมเหตุสมผลอยู่หรอกว่าจะกลับไปอยู่กับแม่ แต่ก็อดน้อยใจนิดๆไม่ได้เหมือนกันว่าแล้วกูล่ะ แล้วกูล่ะ เหมือนพวกผู้หญิงที่แฟนไม่มีเวลาให้


ไม่รู้ว่ากลายเป็นคนงี่เง่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ตรรกะง่ายๆที่ควรเข้าใจบางทีผมก็ไม่อยากยอมรับมันเหมือนกัน



“โฮ่! ว่างแล้วเหรอครับเฮีย ไม่เห็นหน้ามาเดือนกว่าๆแล้ว ล่าสุดก็ตอนกลับมาจากเชียงใหม่สลบไสลไม่เป็นคนอยู่บนโซฟาโน่น”

พอก้าวเท้าเข้าบ้าน น้องชายคนรองก็ทักทันที จริงอย่างที่บอมว่าที่ผมไม่ได้กลับบ้านเลยทั้งๆที่ปกติวันหยุดกองก็พอจะมี แต่ไอ้อาการ ’ติดเด็ก’ ที่ไม่เคยเป็นมาก่อนกลับกักขังผมไว้ให้ใช้ร่วมกับเน็ตจนลืมหน้าที่ลูกกตัญญูเสียสิ้น ผมพยักหน้ารับคำ ไม่โต้ตอบประโยควอนให้ไอ้ที่หงุดหงิดในอกปะทุขึ้นมาจากน้องชายด้วยสีหน้านิ่งสนิท อันที่จริงวันนี้ถ้าไม่โดนตัวเล็กไล่กลับมาเพราะมันจะตั้งใจอ่านหนังสือล่ะก็ ผมยังไม่เห็นโอกาสที่ตัวเองจะเสด็จกลับบ้านตามวิสัยพี่ชายคนโตที่น่ารักของน้องๆเหมือนกัน

อายุก็ปาไป 25 เจียน 26 เพิ่งมาเสียคนตอนแก่หรือไงวะกู


“ปิดเทอมนี้มึงฝึกงานหรือเปล่าบอม?”

“เออ ลืมไปเลย ปิดเทอมนี่ผมไประยองนะ ไอ้บูมต้องไปแคมป์ที่นั่นสองอาทิตย์เลยจะตามมันไป คงได้เจอกันวันสองวันก่อนมันกลับจากแคมป์แหละ ช่วงนั้นงานจะเยอะไหมเฮีย กลับมาดูป๊ากับม้าบ่อยๆนะลูกชายสุดหล่อไม่อยู่สองคนเลย”

“มีพวกโฆษณานิดๆหน่อยแหละ พี่เต้ยเพิ่งปิดกองเรื่องเก่าไปคงอีกซักพักกว่าจะยุ่งเดี๋ยวกูกลับมาอยู่บ้านก็ได้ แล้วนี่ตี๋เล็กไปไหน อ่านหนังสือเหรอ?”

“อยู่บนห้อง เข้าไปดูมันหน่อยดิเฮีย แปลกๆมาจะเดือนแล้ว ถามก็ไม่บอกว่าเป็นอะไร”

ผมเลิ่กคิ้วขึ้น ตี๋เล็กไม่ใช่เด็กที่น่าเป็นห่วง เป็นคนสดใสร่าเริงมองทุกเรื่องเป็นเรื่องเล็กแก้ไขได้จึงไม่ค่อยเห็นมันเครียดเท่าไหร่ ครั้งสุดท้ายก็ตอน ม.5 ที่เหมือนทะเลาะกับไอ้ต้าร์ เพื่อนสนิทที่พอเข้ามหาลัยก็บินไปต่อนอกหายต๋อมไปเลยโน่น


 “งั้นมึงเอาแปะก๊วยนมสดไปใส่จานให้แล้วยกตามกูขึ้นไปให้หน่อย”

ผมยื่นถุงขนมที่ซื้อมาจากข้างนอกให้น้องชายคนรองแล้วเดินขึ้นบันไดมาชั้น 2 นึกเป็นห่วงบูมขึ้นมาตงิดๆ เคาะห้องนอนตี๋เล็ก พอได้รับเสียงอนุญาตจากคนข้างในก็เดินอาดเข้ามา บูมนอนคว่ำหน้าอ่านหนังสืออยู่บนเตียงเสียบหูฟังไปด้วยไม่ได้สนใจการเข้ามาของคนในบ้านสักเท่าไร


“สอบเมื่อไหร่ตี๋เล็ก”

“อ้าวเฮีย กลับมาเมื่อไหร่” ผมไม่ได้รับคำตอบ แต่กลับได้คำถาม

“เมื่อกี้เอง ผอมลงหรือเปล่า ทำไมดูโทรมๆ หืม?”

“ใกล้สอบก็เงี้ย บูมเครียดๆ ทำมิดเทอมไว้ดี ไฟนอลไม่Aนี่อายเขาแย่”

“ตี๋เล็กของเฮียไม่เห็นจะเคยเครียดเรื่องเรียนสักครั้งนี่ ทะเลาะกับเพื่อนอีกหรือเปล่า?”

“เปล่า..”

บูมตอบ มันถอนหายใจพรืดยาว เปลี่ยนท่านังเป็นพิงกับหัวเตียง พับหนังสือเก็บโดยใช้แว่นคั่นไว้แล้วหยิบตุ๊กตาหมีเน่าขึ้นมากอด


“เป็นอะไรบอกเฮียได้ไหม”

น้องชายคนเล็กก้มหน้ากับเข่า ผมขยับตัวเข้าหาแล้วลูบหัวเบาๆ ปกติเวลามีปัญหาเรื่องไม่ค่อยถึงผมหรอก สองพี่น้องมันช่วยกันจัดการง่ายกว่า ด้วยทั้งวัยและเวลา แต่ลองบอมมาบอกแบบนี้คงหมายความว่าบูมไม่ยอมให้พี่ชายคนกลางของมันเข้าไปรับรู้ด้วยแน่ๆ


“ไม่มีอะไร”

แบบนี้เรียกว่าโกหกไม่เนียน หน้ามุ่ยเหมือนแบกดาวพฤหัสเอาไว้ทั้งดวงยังทำซึนบอกไม่มีอะไรใช้ได้ที่ไหน ผมเอื้อมมือไปตบไหล่ลาดของน้องชายแล้วยิ้มให้


“พูดมาเถอะน่า เฮียใจดีจะตาย เราก็รู้”

บูมมีท่าทีลังเลนิดหน่อย มันถอนหายใจพรืดเห็นว่าบอมไม่ได้เข้ามาด้วยเลยค่อยๆแซะถาม


“พี่เน็ตดีกับเฮียไหม?”

“หืม?? หมายความยังไงล่ะ?”

“ก็แบบ พี่เน็ตกั๊กเฮียรึเปล่า? ไม่ชอบแต่ก็ให้ความหวังอะ”

“เวลามองก็มองได้สองแบบแหละบูม จะมองว่ากั๊กก็ได้ หรือจะมองว่ามันกำลังค่อยๆเปิดใจก็ได้ แล้วแต่พื้นฐานนิสัยแล้วก็ใจเราที่มองอีกคนเป็นยังไง สำหรับเฮีย เฮียว่าเน็ตมันไม่ใช่คนเห็นแก่ตัว เลยมองว่าเน็ตมันกำลังให้โอกาส  ถามแบบนี้ถูกใครทำตัวลังเลใส่หรือยังไง?”


“เปล่าซักหน่อย”

บูมยังก้มหน้ากอดตุ๊กตาหมีเน่าเอาไว้กับอก เป็นหมีที่ไอ้ต้าร์เพื่อนสนิทมันซื้อให้วันเกิดตอนมัธยมที่ทำเอาที่บ้านฮาสนิท ไม่คิดว่าเด็กผู้ชายมันจะให้อะไรหน่อมแน้มกันขนาดนี้ ผมดึงหูตุ๊กตาที่มีรอยเย็บของด้ายคนละสีเบาๆแล้วชวนน้องคุยต่อ


“คิดถึงต้าร์เนอะ”

จำได้ว่าเมื่อก่อนมันมาเล่นที่บ้านบ่อยๆ กลุ่มมันมีต้าร์ ต้นหลิว กาย ตอนนี้กระจัดกระจายหลังเรียนจบไม่เห็นจะติดต่อใครกันสักคนไม่เหมือนบอม รายนั้นติดเพื่อนยังกับตังเม บูมเบ้ปาก เอานิ้วจิ้มจมูกหมีจนยุบย่นสองสามที

“ตามพ่อไปเรียนสิงคโปร์ มีเมียใหม่ไปหลายคนแล้ว”

“หือ?”

“ต้าร์เป็นแฟนคนแรกของบูม”

คำพูดเรียบๆหลุดออกมาจากปากสีอ่อนของน้องชาย ผมกระพริบตาปริบไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกยังไงดี หมายความว่าบูมเป็นเกย์ เป็นมานานขณะที่ผมยังเข้าใจตลอดว่ามันเป็นแค่เด็กผู้ชายที่ถูกเลี้ยงแบบลูกคนเล็กเลยไม่ห้าวซ่าส์เหมือนผู้ชายคนอื่นในวัยเดียวกัน


“ป๊ากับม้าก็รู้ ม้าเกือบเป็นลมแหน่ะตอนที่บูมบอก ป๊าเองก็นิ่งๆไปพักใหญ่เหมือนกัน แต่พอบูมขอโทษป๊าก็บอกว่าไม่เป็นไร บูมเป็นเด็กดีป๊าก็ไม่สนแล้วว่าบูมจะชอบผู้ชายหรือผู้หญิง สำหรับบูมแล้ว ป๊าอะ เท่ห์ที่สุดเลย”

อืม..  เท่ห์มาก แต่คนที่เท่ห์กว่าป๊ามันกลับมองตาตุ๊กตาหมีในมือตาแป๋ว อายุยังไม่ครบ20 มันก็สารภาพกับเสี่ยร้านทองว่าเป็นเกย์แบบไม่กลัวโดนตัดออกจากกองมรดกเลยสักนิด ตอนที่พูดมันเตรียมใจยังไงวะ? มันกลัวป๊า ม้ารับไม่ได้บ้างไหม หรือพูดหน้าตาเฉยเหมือนที่บอกกับผมตอนนี้กันแน่

ผมรู้สึกแห้งผากในคอนิดๆ นี่ถ้าผมเดินไปบอกอีกคนว่าตัวเองก็ชอบผู้ชายเหมือนกัน ม้าจะหัวใจวาย หรือป๊าจะช็อคไปเลยไหม อายุอนามก็เกินกว่าจะรับรู้เรื่องราวให้หัวใจทำงานหนักกันทั้งคู่แล้วแท้ๆ

ไอ้บูมเหลือบตามองผมที่ยังไม่เอ่ยอะไร แล้วขยับปากพูดไม่เบา แต่ก็ไม่ดังทะลุฝาบ้าน


“บูมชอบพี่ปัน”

“ห๊ะ?????”

เสียงตะโกนตกอกตกใจนั่นไม่ได้ดังมาจากผม แต่คนที่ร้องกลับเป็นคนมาใหม่ที่ถือถ้วยแปะก๊วยอยู่ในมือ ไอ้บอมเบิกตากว้าง สิ้นคำอุทาน ‘ห๊ะ’ มันก็ยังไม่หุบปากจนบูมกลัว ใช้หลังผมเป็นที่กำบังเผื่อพี่ชายคนกลางจะไม่พอใจ รับไม่ได้ขึ้นมาแล้วจะไซด์คิ๊กมันหน้าหงาย ผมหันไปส่ายหัวให้บอมแล้วเตือนกลัวถ้วยในมือจะร่วง


“บอม วางถ้วยก่อน”

“เออๆรู้แล้ว” มันตอบ เหมือนสติเริ่มกลับมาเลยก้าวฉับๆมาหาตี๋เล็กที่เตียง

“เหี้ยแล้วไง ไอ้บูม มึงเป็นเกย์นี่กูไม่ตกใจเท่าที่มึงเสร่อไปชอบไอ้ปันเลยนะ"

ผมเลิ่กคิ้วขึ้น “แสดงว่าที่พูดเมื่อกี๊คือนอกจากบูมจะชอบปันแล้ว มันก็รู้ว่าบูมชอบใช่ไหม?”

“กะ... ก็ก่อนหน้านี้บูมไปจีบพี่ปันอะเฮีย แต่บูมไม่รู้นี่! เคยแต่โดนจีบ ไม่รู้ว่าถ้าจีบคนอื่นก่อนต้องทำยังไง ไปเซ้าซี้มากเลยโดนพี่ปันด่าเปิงมา แต่พอจะถอดใจมันเสือกมาจูบบูม.."

“ห๊ะ?!?”

ครั้งนี้เป็นผมกับบอมตะโกนประสานเสียงพร้อมกันตั้งแต่ไม่ยังไม่จบประโยค บูมก้มหน้างุดหัวหูแดงก่ำ ไอ้บอมถึงสบถออกมาว่า “เหี้ย...”

“แล้วพี่ปัยก็หายไปเลย.. บูมไม่ไปหา เขาก็ไม่มาเจอ ที่ทำไปก็ไม่อธิบายอะไรสักอย่างปล่อยให้บูมเป็นบ้าเครียดอยู่คนเดียว แม่งไม่ใช่แค่ตบหัว เหมือนถูกกระทืบม้ามแตกแล้วมาลูบหลังอะเฮีย ตอนปฏิเสธเจ็บเหมือนโดนมีดกระซวกแต่เฮียรู้ไหม พอถูกจูบโดยไม่รู้เหตุผลน่ะ มันเจ็บเหมือนถูกควานมีดบิดซ้ำในปอดเลย”

พอได้พูด ตี๋เล็กก็พรั่งพรูความอัดอั้นออกมาหมด ไม่ได้ร้องไห้แต่หายใจแรงกอดหมีเน่าไว้กับอกแน่นมัน พยายามข่มอารมณ์ที่ปะทุขึ้นให้มอดดับ เอาแล้วไงบอม เพื่อนมึงเล่นน้องชายเข้าให้แล้ว ผมถอนหายใจระอา ลูบหัวตี๋เล็กไม่หยุดหวังว่าจะช่วยให้มันผ่อนคลายลงบ้าง


“มึงก็พูดเกินไป ที่จริงปันมันไม่ได้เหี้ยขนาดนั้น แต่นะ ตัดใจเหอะ  มันไม่ได้เป็นเกย์ เห็นเปลี่ยนคู่ควงไม่ซ้ำหน้าแบบนั้นแต่มันก็มีเป้าหมายในชีวิตนะเว่ย มึงก็รู้ว่าบ้านมันเป็นยังไง วันนึงปันจะเจอผู้หญิงที่เหมาะสมกับมัน ซึ่งกูคาดว่าพ่อมันนั่นแหละจะหาให้ ทำงานสานต่อธุรกิจที่บ้าน มีครอบครัวที่ไม่ต้องรักกันก็ได้แค่อยู่แบบเคารพก็พอ เห็นปะ เป้าหมายชีวิตเป็นระเบียบเป๊ะๆของมันไม่มีส่วนไหนที่มึงจะเสือกแทรกเข้าไปได้เลย นี่ แปะก๊วย แดกๆไปจะได้ฉลาดคิดขึ้นมาบ้าง โถ.. ชอบใครเสือกไม่ชอบ เสือกชอบปันนภ” บอมส่ายหัวบ่น ยื่นถ้วยแปะก๊วยนมให้น้องชาย ทอดสายตามองตี๋เล็กที่นั่งย่นหน้าแล้วส่ายหัว


“เครียดน่ะรู้ แต่ช่วงสอบ บูมพักเรื่องปันไปก่อนได้ไหม เฮียเป็นห่วง” ผมบอก ขยับตัวให้บอมนั่งลงข้างๆ

“หลังจากสอบเสร็จบูมก็ไประยองเลย กว่าจะกลับพี่ปันก็บินไปฝึกงานอเมริกาแล้ว”

“มึงก็ถือโอกาสนี้ตัดใจซะ กูไม่รู้หรอกที่มันจูบมึงนี่เพราะบรรยากาศพาไปหรือเหี้ยอะไร แต่อย่าไปยุ่งกับมัน กูจริงจังนะ ไม่อยากเห็นมึงเสียใจ"

“รู้แล้วน่า! แต่มันทำได้ง่ายๆที่ไหนล่ะ ไม่งั้นเจ้ทรายก็เลิกวนเวียนแถวนี้ไปนานแล้วแหละ เลิกกับเฮียมาตั้งกี่เดือนแล้วยังโทรเซ้าซี้บอมอยู่ได้”

ผมสะดุดลมหายใจไปครู่หนึ่งพอได้ยินประโยคพาลๆจากไอ้บูม เหลือบตามองน้องชายคนกลางซึ่งเบือนหน้าหนีทันที
ไม่ใช่หึงหวงผู้หญิง ห่วงก็แต่ไอ้บอม คนที่สามารถคุยกับผู้ชายสองคนที่เป็นพี่น้องพร้อมกันได้แล้วไม่ใช่คนที่มันน่าจะยุ่งด้วยสักเท่าไหร่ แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ลืมตามาดูโลก หน้ามืดตามัวกับทรายแก้วและภาพลักษณ์ดีๆที่ผมเองก็เคยเชื่อไปครั้งหนึ่งเหมือนกัน


ใช่.. ทรายแก้วเป็นคนใจเย็น ใจดี วางตัวดีน่าคบหา ถ้ารู้จักกันในฐานะเพื่อนจะเรียกได้ว่าเป็นเพื่อนที่ดีมากเลยทีเดียว แต่ภายในใจที่เต็มไปด้วยความไม่รู้จักพอนั่นทำให้ในฐานะคนรัก ทรายแก้วไม่มีคุณสมบัติที่จะได้รับมัน

ผมเลิกสนใจบอม มองน้องชายคนเล็กที่คนขนมในถ้วยไม่ยอมตักกินเสียทีแล้วเตือน


“เฮียไม่ให้คำแนะนำอะไรเพิ่มนะตี๋ น้องชายเฮียเป็นคนฉลาดเดี๋ยวก็จัดการได้ แต่อยากให้คิดอยู่เรื่องนึงว่าเวลาจะรักจะชอบใครบูมควรจะเริ่มรักตัวเองก่อน เครียดจนโทรมแบบนี้ทำให้คนอื่นที่รักบูมไม่สบายใจไปด้วยเข้าใจไหม?"

ปรมัตถ์เบ้หน้า สุดท้ายก็ยอมตักแปะก๊วยกินแต่ไม่รับปาก ผมลูบหัวไอ้บูมเบาๆพลางนึกถึงบางคนก็โล่งอก เป็นโชคดีของเน็ตสินะที่มันรู้จักกลัว ไม่อย่างนั้นคนที่นั่งเครียดแบบนี้คงมีไอ้ตัวเล็กของผมเพิ่มอีกคนแน่ๆ


“เฮียกลับมาอยู่บ้านนานปะ?”

“2-3 วันแหละ ว่าจะปรึกษามาป๊าด้วย วันก่อนพี่เจี๊ยบติดต่อมาบอกแคสเปอร์สกีกำลังหาแบรนเอสบราสเตอร์ในไทยจะให้กูลองไปแคสดู”

“โห ค่าตัวเป็นล้านเลยดิงี้” บอมตาโต

“สิบล้าน แต่เวลาลงกองกับพี่เต้ยก็จะน้อยลง กูเลยคิดไม่ตกเนี่ยว่าจะเอายังไง มันก็เป็นโอกาสเพราะนี่ก็แบรนด์นอก ได้เจอทีมงานต่างประเทศบ่อย เจอคนมากๆปัญหามันก็ต่างไป ได้เรียนงานมากขึ้น แต่ก็อีกแหละ กูชอบทำงานข้างหลังมากกว่า”

ผมล้มตัวนอนบนเตียงเดียวกับบูม ยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก นอกจากเวลาที่น้อยลงแล้วยังคิดถึงเรื่องความเป็นส่วนตัว อยู่เบื้องหลังนักข่าวไม่ค่อยให้ความสนใจเท่าไหร่ ล่าสุดที่ลงหนังสือพิมพ์ก็ที่สะบั้นรักกับทรายแก้วเมื่อหลายเดือนก่อน ลองเป็นตอนนี้ห่วงก็แต่นิสิตวิศวะที่มีชีวิตปกติธรรมดาจะรั่วจะเกรียนที่ไหนก็ได้ตามสบาย ถ้าผมกลับไปอยู่ท่ามกลางแสงสีของแฟลชกล้องแล้วล่ะก็ เรื่องไอ้หัวแดงก็คงถูกขุดคุ้ยกระดิกตัวไปไหนก็ลำบาก


ผมถอนหายใจยาวๆอีกครั้ง แม้จะเข้าใจดี
ทุกทางแยก มีหนึ่งโอกาสหายไปเสมอ




******************



“เฮีย โทรศัพท์”

หลังมื้อเย็นพร้อมหน้าพร้อมตาในวันหยุดผมก็มานั่งช่วยม้าดูบัญชีในห้องทำงาน บอมเปิดประตูเข้ามาพร้อมโทรศัพท์พกพาที่ถูกวางทิ้งไว้ในห้องนั่งเล่น ผมขอม้าออกมารับสายข้างนอกแล้วฉีกยิ้มกว้างเมื่อเห็นรูปหน้าจอโทรเข้าเด่นหราคือใครบางคนที่นั่งอ้าปากหวอตอนดูสารคดีในห้องแล้วเข้าฉากที่เสือดาววิ่งไล่กวางในทุ่งหญ้าแอบแอฟริกาใจจดใจจ่อ

บอมมองเหมือนจะพูดอะไร แต่ผมเดินตัดหน้าออกมานั่งม้านั่งหน้าบ้านใต้ต้นลีลาวดีที่ออกดอกสีขาวบานสพรั่ง พระอาทิตย์ตกดินแล้วแต่ไฟจากนอกประตูรั้วยังส่องให้เห็นว่าผมระยิบตาวาวด้วยความดีใจเมื่อกดรับแล้วปลายสายลากเสียงยาวมาถึง


“ฮาโหลวววววว  รับช้าจัง”

“อืม ออกมาคุยนอกบ้านน่ะ เป็นไง อ่านหนังสือถึงไหนแล้ว”

“ใกล้จบแล้วแหละ แต่ออกมาดูดบุหรี่เลยโทรหาตาแก่ขี้งอนสักหน่อย เดี๋ยวเครียดกลับบ้านไปติดยาน้องๆมันจะด่าผมเอา”

“ใครแก่ ใครงอน พูดให้มันดีๆซิ”

“ไม่รู้ใคร แต่พอไล่กลับบ้านก็หน้าบูดเป็นตูดลิง เนี่ย ถึงบ้านแล้วก็ไม่โทรหาเลย”

ผมหัวเราะ ไอ้น้อยใจก็มีหรอก แต่ไม่ได้งอนเป็นเรื่องเป็นราวอะไร เน็ตมีสอบวิชาหนักๆสองตัวติดต้องจริงจังกับการอ่านหนังสือมีผมคอยไปนั่งกวนใจมันก็ใช่เรื่อง


“ยุ่งอยู่ต่างหาก แล้วนี่กินข้าวหรือยัง”

“เพิ่งกินเสร็จ ข้าวไข่เจียวหน้าหอสมุดนี่แหละ คืนนี้ว่าจะโต้รุ่ง”

“กลับไปกินแบรนด์ด้วยนะ ของกินในตู้เย็นกูซื้อไว้ไม่ใช่ซื้อเลี้ยงไอ้โชติ กินให้ทันมันหน่อย”

เสียงหัวเราะใสลอดออกมาตามสาย


“เน็ตเป็นคนว่ะเฮีย พยายามแค่ไหนก็แดกไม่ทันหมีควายหรอก สัตว์โชติ! ตบหัวกูทำไม!!”

เสียงไอ้เน็ตทะเลาะกับเพื่อนมันดังล้งเล้งลอดมาตามสาย ไอ้เสียงคู่กรณีมันคงหนีไม่พ้นคนที่มันพาดพิงเมื่อกี้แน่ๆ


“เอาล่ะๆ เน็ตเลิกทะเลาะกับเพื่อนก่อน”

“มันแกล้งผม โวะ เดี๋ยวนี้มีฟ้อง” เสียงหลังเป็นไอ้โชติตะโกนแทรกเข้ามา

“อืมรู้แล้ว มัวแต่คุยกับเพื่อน เฮียอยู่ในสายเดี๋ยวก็งอนซะหรอก”

“อะ ครับๆ กลับมาแล้วๆ นี่เฮียทำอะไรอยู่”

“ตอนนี้นั่งเล่นดอกลั่นทมไปคุยโทรศัพท์กับเน็ตไป เดี๋ยววางสายเสร็จจะช่วยม้าปิดบัญชีของเดือนนี้หน่อยแล้วก็เข้านอน”

“นอนเผื่อด้วยดิ นี่ผมซัดลิโพไปสองขวดแล้วไม่รู้สายๆพรุ่งนี้จะหลับลงหรือเปล่า”

“ได้ ให้เอาน้ำออกเผื่อด้วยหรือเปล่าจะได้หายเครียด”

“ทะลึ่งแล้วครับเหี้ย”

“เสียงท้ายสูงไปหน่อยนะ จะไปอ่านหนังสือหรือยัง เดี๋ยวก็ไม่ทันหรอก”

“อืม ดูดบุหรี่หมดก็ไปแล้ว เฮียกลับคอนโดวันไหน”

“วันอังคารเน็ตสอบเสร็จเดี๋ยวไปรับหน้าตึกเรียน แล้วบุหรี่น่ะอย่าให้มากนัก เพลาๆลงหน่อยรู้ว่าช่วงสอบเครียด แต่มันไม่ดีต่อสุขภาพ ร่างกายมึงยังต้องใช้อีกหลายปี”

“ครับพ่อ ครับ” ไอ้เน็ตกวน  “งั้นพอแล้วก็ได้ เดี๋ยวเน็ตเข้าไปอ่านหนังสือก่อน ฝันดีเผื่อด้วยนะ”

ผมยิ้ม “อืม จะฝันถึง เน็ตก็ตั้งใจอ่านหนังสือล่ะ อย่าให้เฮียเสียแรงเปล่าที่ยอมไม่เจอหน้าตั้งสามวัน”

“ครับพ่อ ครับ” มันตอบ แน่จริงมาพูดใกล้ๆตอนนี้สิ จะตั้งตนเป็นพ่อทูนหัวของมันให้เสียเดี๋ยวนี้ หลังจากประโยคจบลงสักพักผมก็รอให้มันเป็นคนตัดสายเหมือนทุกที

คืนนี้ไม่ได้เจอเน็ต ไม่ได้มีมันเอาไว้ให้จูบหน้าผากและนอนกอด แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายจนเกินไป

ผมยังคงยิ้มค้างแม้สายล่าสุดจะถูกตัดไปแล้ว กระทั่งเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ถึงหันกลับไปมองไอ้บอมที่ทรุดตัวลงบนเก้าอี้ตัวข้างๆกัน



“คุยกับเน็ตยังกับคุยกับแฟน”

บอมพูด เหยียดขายาวใช้ข้อศอกยันตัวเองกับโต๊ะเอาไว้ไม่มองคู่สนทนา


“ทั้งๆที่ตอนนั้นบอกว่าไม่ได้ชอบมัน แต่เฮียกับเน็ตดูสนิทกันมากจนผมแปลกใจเลยแหละรู้ไหม?”

“ที่จริงตอนนั้นกูก็สนใจมันอยู่นะ เป็นเด็กที่น่ารักแต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะกลายเป็นรู้สึกกับมันแบบนี้”

“เฮียจะบอกผมว่าเฮียชอบมัน?”

ผมยังคงไม่มอง ทั้งๆที่ผมเหลือบตาดูน้องชายคนกลางบ่อยครั้งพร้อมตั้งคำถามว่าที่มาพูดแบบนี้มันต้องการอะไร


“กูชอบมัน”

“เออ เจริญ ทั้งพี่ทั้งน้อง แล้วแม่งเล่นเพื่อนกูกันทั้งคู่”

ผมหัวเราะในลำคอ ส่ายหัวเบาๆแต่ดูเหมือนไอ้บอมจะไม่ขำไปด้วย เม้มปากเข้าหากันแน่นข่มอารมณ์ลึก ดูท่าแล้วเดี๋ยวก็ปล่อยระเบิดออกมาสมชื่อบอม ของมันนั่นแหละ


“ถามจริงเหอะเฮีย เป็นเกย์แล้วไปหลอกทรายทำไมตั้งหลายปีวะ แม่งเหี้ย ทำเขาเสียใจแค่ไหนเคยรู้ตัวหรือเปล่า!” สิ้นเสียงตะคอกน้องชายคนกลางก็ทุบมือลงบนโต๊ะไม้ดังปึก !


“บอม...”  ผมเรียก เว้นจังหวะหายใจยาวๆใจเย็น “ถ้ามึงรู้จักเฮียมึง มึงน่าจะรู้ว่ากูเป็นคนยังไง ตลอดเวลาที่คบกันมากูไม่เคยหลอกทราย กูรักเขามาตลอดแต่มันก็มีเหตุผลที่ทำให้กูต้อง ‘เลิก’ ซึ่งบางที มึงอาจรู้ดีแก่ใจว่าเพราะอะไร”

“มันจะเพราะอะไรวะนอกจากเฮียเป็นเกย์! แล้วนี่ไอ้เหี้ยเน็ตเล่นด้วยหรือเปล่า? หรือช่วยกันปิดเฉยๆ”

มันลุกขึ้นยืนชี้หน้าผมนิ่ง เห็นน้องชายสติหลุดแบบนี้ใจนึกอยากยืนขึ้นไปตบกระโหลกเรียกสติบ้าง แต่สุดท้ายก็ทำแค่ใจเย็นกับมันให้มากกว่าเดิม


“เรื่องกูกับทรายไม่เกี่ยวกับเน็ต อย่าพาล”

“ถ้าไม่เกี่ยวกับไอ้เน็ตเฮียก็กลับไปหาทรายสิ ทรายยังรอเฮียอยู่ ทรายรักเฮียมากแค่ไหนเฮียก็น่าจะรู้!”


ตาของไอ้บอมมีประกายรื้นของน้ำเต็มหน่วย ผมถอนหายใจยาวแล้วลุกขึ้นแตะบ่ามัน


“กูไม่กลับไปหาทราย”

จบประโยคที่บอมควรเข้าใจเสียทีผมก็เดินแยกเข้าบ้าน พาลนึกขึ้นว่าบางทีที่เน็ตไม่อยากให้เพื่อนในกลุ่มรู้นักอาจไม่ใช่เพราะปันแต่เพราะมันห่วงความสัมพันธ์ของบอม ผม และมัน
ลูกชายบ้านนี้เอาแต่ใจแค่ไหน ทำไมจะไม่รู้ นอกจากพี่ชายไอ้บอมจะวางตัวลำบากแล้วมันกับน้องชายผมที่เป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่มัธยมคงเป็นไปในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเหมือนกัน


ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง กดเลือกเบอร์มันแล้วส่งข้อความตัวอักษรสั้นๆ


“คิดถึงหัวแดง”


ทั้งๆที่เพิ่งวางสายแท้ๆ แต่พอนึกขึ้นว่าเน็ตมันจะลำบากใจแค่ไหนกับความสัมพันธ์ที่ผมหยิบยื่นให้ก็รู้สึกรักมันขึ้นมาอย่างประหลาด อาจจะคิดไปเองแต่แค่ได้คิดว่าที่มันทำเพราะแคร์ก็อุ่นวาบขึ้นมาในใจ
สักพักเสียงเมจเสจเข้าก็ดังเตือน ผมกดอ่านด้วยความหวังว่ามันจะตอบกลับมาในทำนองเดียวกันแต่พอเลื่อนดูแล้วก็อดหัวเราะนิดๆลืมเรื่องกวนใจที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เป็นปลิดทิ้ง


“ผิดคนแล้วครับ หัวกูสีส้ม! olo”


ไอ้เวรนี่ ตัดอารมณ์กูได้ให้มันตลอดสิให้ตาย!




------------------------------------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend 19
25/07/12



มาแบ้ววว  พาร์ทที่แล้วทั้งแม่ยกปัน แม่ยกบูมแทบเอามีดเสียบคนเขียน  พักมาม่าไว้ก่อนแบบค้างๆเค้าจะโดน มั้ย??  ไม่นะ.. คนอ่านแต่ละคนใจดีจะตายเนอะ 
พาร์ทนี้เน็ตมาแต่ชื่อให้หายคิดถึงพอเป็นกระสัย บอมรู้เรื่องแล้วหวยเลยออกที่เฮียก่อนคนแรก (ไหนว่าหล่อนจะพักดราม่า ) เลยแอบปิดท้ายหวานหน่อยๆ (นี่หวานแล้ว?)
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์มากๆเลยค่ะ อ่านแล้วน้ำตาจะไหล ซาบซึ้ง คุณlady red เม้นยาวกว่าเค้าแต่งอีก  (ละอายใจ) ไม่ต้องกลัวเค้าโกรธนะ รับฟังทุกความเห็นค่ะ ว่าแล้วกอดคนอ่านหน่อย  แล้วเจอกันตอนหน้า วันพุธสีเขียวก๊าบบ!! 

[Supermimt]

บอมเอ้ยยยย ตาสว่างซักทีเห่อะ  นังทรายไม่ได้ดีอย่างที่แกคิดหรอก

ชะนีหลอกลวงๆๆๆ

[patchylove]

  เมื่อไหร่ ยัยทรายจะหายไปจากสัก่ีอ่ะคะ   

[omuya]

ทำไมบอมไม่เข้าใจไรเลยนิ ฮึ้ยยยย

รักเฮีย ชอบเน็ต
คิดถึงคนเขียน ^^
 

[janamanza]

มันช่างเป็นช่วงอารมณ์ที่อึนโดยแท้
บอมนี่น่าจะเป็นไปด้วยอีกคนนะ  เป็นมันทั้งบ้าน
จะได้ไม่ต้องมีชื่อทรายแก้วให้ระคายตา

[EverGreen™]

 

[NOO~KUNG]

บอมเตือนบูมได้.....
แต่ทีตัวเองเมื่อไหร่จะเข้าใจสักที
เน็ตกะเฮีย....เรียนรู้กันไปเรื่อยๆ

[fuku]

พี่น้องบ้านนี้ไม่ไหวจะเคลียร์ (- -"

บอม สติสตังไม่ค่อยเต็มเต็ง ไม่มีเหตุผล รักจนหน้ามืดไม่ลืมหูลืมตา เอาแต่ใจตัวเอง
บูม (เหมือนบอม)

เหนือยแทนพี่ชายคนโตชะมัด

[gupalz]

แลดูจะมาม่า กันทุกคู่แล้ว

[IamA]

ตามอ่านคอมเมนท์มาทุกตอน รู้สึกว่าตอนที่แล้วจะเป็นตอนที่คอมเมนท์ร้อนแรงที่สุดเลยก็ว่าได้มั้งคะ

เห็นหลายคอมเมนท์แสดงความคิดเห็นมา รู้สึกว่าน่าสนใจมากๆ (จนต้องมาอีกคอมเมนท์สำหรับตอนที่แล้ว) ปันนภอาจจะเห็นภาพซ้อนทับเน็ต เราว่าอันนี้เป็นไปได้มากๆเลยค่ะ

ในมุมมองเรา ปันนภไม่ใช่ผู้ชายเพอร์เฟคอย่างที่แกล้งแซวๆกันไป แต่เป็นผู้ชายที่มีปมเรื่องความสมบูรณ์ของครอบครัว ถึงแม้เจ้าตัวจะบอกว่าไม่ได้เป็นปมด้อย แต่มันก็หล่อหลอมให้ปันนภเป็นคนแบบนี้ ...คนแบบนี้สำหรับเราคือ เป็นคนต้องการการเอาใจใส่ ให้ความสำคัญ สังเกตจากตอนล่าสุดที่น้องบูมตักอาหารให้ มันเป็นการแสดงให้เห็นถึงความใส่ใจแม้จะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ แต่ก็ทำให้ผู้รับรู้สึกว่าเป็นคนสำคัญได้ไม่ยาก อีกทั้งเรื่องราวในอดีตของปันนภกับเน็ต ปันนภคงจะรู้สึกดีถึงการที่ตนเองอยู่ในสายตาของคนๆนึงตลอดเวลา รวมถึงการที่เน็ตแสดงท่าทีกับตนเองพิเศษกว่าเพื่อนคนอื่นๆด้วย ซึ่งเราก็ไม่แน่ชัดว่าจะรู้สึกดีจนเป็นความรักหรือเปล่า (ถึงน้องบูมจะฟันธงว่าปันนภกับเน็ตใจตรงกันก็เหอะ แต่เราก็ยังไม่คิดอย่างงั้นซะทีเดียว) ... ที่สำคัญเราว่าปันนภยังเป็นคนกลัวที่จะรัก เพราะปันนภเป็นพวกกลัวการจากลาและการถูกทอดทิ้งมากๆ จึงชอบที่จะมีความสัมพันธ์ข้ามคืนกับใครไปทั่ว แต่ไม่คิดมีจริงๆจังๆกับเขาเสียที แต่กับพวกคนใกล้ชิด ปันนภจะแคร์มากๆ อย่างตอนแรกๆที่กลัวเรื่องที่ไปกิ๊กกับเพื่อนดาวคณะของบูม ก็กลัวจะผิดใจกับบอมและบูม แล้วไหนจะตอนที่รู้แผนล่อเก้งเฮียบีมใหม่ๆ ก็ยังรู้สึกหวงเน็ต นั่นก็เพราะกลัวตัวเองจะหมดความสำคัญ แล้วก็ล่าสุดตอนที่น้องบูมทำหน้าซึมๆเมินๆปันนภ(ซึ่งปกติน้องไม่ทำแบบนี้) เราเชื่อว่าปันนภยังไม่ได้รักบูมแน่ๆ เพียงแต่มีความรู้สึกผูกพันแล้วก็กลัวว่าน้องบูมจะเปลี่ยนไปหรือจะจากลาตัวเองไปนั่นเอง คำพูดที่ว่า 'ทำหน้ามึนระรื่น กูก็ยังชอบกว่าเมื่อกี้ เข้าใจนะ' เป็นการบอกได้ในทางอ้อมว่า 'อย่าเปลี่ยนไปนะ' มันไม่ได้เกิดจากความสงสาร(ถ้าปันนภสงสารบูมจริงไม่พูดแรงๆตั้งแต่ตอนอยู่ในผับนั่นหรอก) นั่นทำให้เราคิดว่าปันนภเป็นคนกลัวการจากลาและทอดทิ้ง ... นอกจากนี้ปันนภยังเป็นคนที่ไม่กล้าทำให้คนรอบข้างผิดหวัง อย่างเรื่องที่มีเป้าหมายชีวิตเป็นระเบียบเป๊ะๆอย่างที่บอมว่า และการหวงความเพอร์เฟคซึ่งรวมไปถึงการมีเพศที่ถูกต้องตามครรลองของสังคมด้วย (ความคิดนี้อาจสืบเนื่องมาจากเหตุผลข้อก่อนหน้าที่กลัวถูกทอดทิ้งก็เป็นได้)

สำหรับเรา ...ปันนภไม่ใช่ผู้ชายเพอร์เฟค แต่ก็เป็นผู้ชายที่มีสเน่ห์มากๆคนหนึ่ง และเพราะความไม่สมบูรณ์แบบของปันนภนี่แหละ ทำให้เราตกหลุมรักตัวละครตัวนี้ ...สนุกที่ได้ลุ้นกับความคิดความอ่าน

มาตอนล่าสุดนี้อ่านตอนเฮียคุยโทรศัพท์กับเน็ตแล้วดูอบอุ่นและอบอวลไปด้วยความเข้าใจ เราชอบฟีลนี้มากๆเลยแฮะสำหรับคู่รัก >< ... และเฮียในตอนนี้เท่ห์มากทั้งความคิดและการกระทำ ดูเป็นคนรับผิดชอบ พึ่งพาได้ และหนักแน่นกว่าที่คิดไว้ ส่วนบอมนี่ถึงมันจะเกรียน ไฮเปอร์ พูดไม่หยุด และยังคงคอนเซ็ปเป็นศูนย์กลางของจักรวาลจริงๆ แต่เราก็เอ็นดูบอมมันนะ(บวกกับน่าสงสารที่พี่น้องเป็นเกย์แล้วเล่นเพื่อนตัวเองหมดด้วย) ถึงแม้จะหวั่นๆว่าตอนต่อๆไปฮีจะไปรังควานเน็ตให้เลิกยุ่งกับเฮียรึเปล่า

แล้วที่สงสัยอีกเรื่องคือ'ทรายแก้ว' ตกลงนางเป็นผู้หญิงไม่ดีจริงๆใช่มั๊ย ถึงขนาดเฮียมาคิดวิจารณ์ในหัวให้เสียภาพลักษณ์พระเอกเลย ...ทีแรกคิดว่าบอมจะคู่กับทรายแก้วเสียอีก แต่พูดถึงถ้าทรายแก้วคู่กับบอมจริงๆมันก็ทำใจยากนะ เพราะทรายแก้วก็เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเฮียไปแล้ว แล้วจะมาแต่งเข้าเรือนกับน้องชายอีกก็คงดูไม่งามแน่ๆ ... เพราะฉะนั้นคู่นี้หมดสิทธิ์คู่กันแล้วใช่มั๊ยเอ่ย?

เรื่องของน้องบูมกับปันนภ เหมือนน้องจะถอยๆออกมาแล้ว แต่ไม่รู้ว่าถอยจริงๆหรือถอยมาตั้งหลักกันแน่ อยากเชียร์ให้น้องเล่นตัวบ้าง แต่ถ้าน้องเล่นตัวปุ๊บเคมีคู่นี้ไม่เกิดแน่ๆ เพราะฉะนั้นเราก็จะรอให้มันเป็นไปตามที่นักเขียนเขียนอย่างเดียวละจ้า ไม่เดาแล้วว XD

ปล.ตอนนี้สั้นไปนิดนะคะ ..ถ้าเป็นไปได้ตอนหน้าขอเร็วๆ เยอะๆ ได้มั๊ยเอ่ย

[chaaom]

นี่บอมไม่รู้ตัวจริงๆหรอว่าพี่บีมเลิกกับทรายแก้วเพราะอะไร
จะให้บอกมั้ยว่าเพราะน้องในไส้นั่นแหละที่คิดไม่ซื่อกับแฟนพี่
โอ๊ยยยยย หงุดหงิด คิดถึงปัณ

[railay]

 

[konnarak]

เบื่อบอมวะ ไม่ยอมตื่นสักที่

[sunshadow]

     อื้อหือ. . . พี่น้องคุยกันรู้กันหมดอย่างนี้ไม่รวมหัวกันเป็นธุรกิจครอบครัวจับแยกปัน-เน็ตแบบเด็ดขาดเลยเหรอ
     แต่บูมนี่เปรี้ยวแต่เด็กจริงๆล่ะ ไปสารภาพกับพ่อมาแล้วตั้งแต่ ม ปลาย O_O"
     

[Cupcake]

เฮ้ออ~ ก็คงต้องค่อยๆยอมรับปรับความเข้าใจกันไปอ่ะ ยังไงก็ครอบครัว ยังไงก็เพื่อน

[basza2x]

 
เป็นเรื่องที่น่ารักมากๆๆ เลย มีแบบนี้จริงๆ ก็ดีเหมือนกันเนอะ 

[daboo]

โอ้      ไม่เสียแรงที่รอครับ


อ่านจุใจเลยวันนี้