หัวข้อ: เรื่องสั้น... [รู้แล้ว] จบในตัว

[BaoBao]

......

.....

....

....

...

..

.

นั่งมองรายการทีวีเกี่ยวกับเพลงรายการหนึ่ง พิธีการชายวัยรุ่นหยิบหัวข้อสนทนาหนึ่งขึ้นมาถกกับผู้ชมในรายการ… คำว่า “ห่างกันสักพัก” นั่นคือเราเลือกกันแล้วหรือยัง?

เขาจ้องรายการนั้นตาโตทั้งๆ ที่ไม่เคยสนใจดูรายการที่ว่านี้เลยสักครั้ง…ประเด็นนั้นเกี่ยวข้องกับเขา

สำหรับเขาคำตอบของหัวข้อสนทนานั้นคือ “เรายังคบกันอยู่…แต่ห่างเพื่อให้ต่างฝ่ายต่างพิจารณาให้ดี”

หากแต่ว่าผู้ชมหลายคนที่ส่งความเห็นเข้ามาในรายการกลับบอกว่า นั่นคือการเลิกกันแล้ว ถึงไม่ได้ใช้คำว่าเลิกกัน แต่การยอมให้อีกฝ่ายห่างออกไปจากเรา อนาคตมันมีทางไปอยู่แค่ทางเดียว

เขานั่งคิดไปตามที่พิธีกรชายและผู้ชมแสดงความคิดเห็นเข้ามาในรายการ...อย่างนิ่งเงียบ

......

.....

....

....

...

..

.

เขาหันหน้าไปมองที่ประตูห้องซึ่งปิดอยู่เนื่องจากคนที่อยู่ด้านในยังไม่ตื่น

......

.....

....

....

...

..

.

อาทิตย์ที่แล้ว วีขอเลิกกับตนเอง แต่เมื่อเขาท้วงว่าให้วีคิดให้ดีก่อน หรือไปบอกชอบกับคนนั้นแล้วอีกฝ่ายตอบรับความรักของวี…เช่นนี้แล้ว ค่อยมาบอกว่าเลิกกันได้

ส่วนฐานะในเวลานี้คือ “ห่างกันสักพัก”

......

.....

....

....

...

..

.

เขาเอนหลังพิงพนักท้าวแขนข้างหนึ่ง หูเงี่ยฟังเสียงจากรายการทีวีอันเดิม สายตาจับจ้องยังประตูบานเดิม และครุ่นคิดถึงเรื่องเดิม…ทำยังไงไม่ให้วีขอเลิก ทำยังไงถึงจะกำจัดคนคนนั้นออกไปจากวงโคจรของวีได้

ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องมารับบทตัวร้าย อันที่จริง “ร้าย” นี่เขาทำกันยังไงก็ยังไม่รู้เลย

ว่าไปแล้วก็ขำ เพราะวีคนเดียวเท่านั้นที่ทำให้เขาคิดทำเรื่องที่ไม่เคยคิดว่าจะทำมันได้ขึ้นมา

ทำไมถึงรักวีได้ขนาดนี้ เขาเองก็ไม่รู้ นอกจากวีแล้วเขาก็เคยผ่านความรักมาไม่ใช่น้อยๆ หลายคนก่อนหน้าวีก็ดีแสนดี แต่ก็ไม่ใช่… ถึงดียังไงก็ไม่ใช่ “วี”… สำหรับเขาต้อง “วี” เท่านั้น

......

.....

....

....

...

..

.

เส้นทางเดินในชีวิตเขามันเริ่มเดินลำบากเมื่อตอนที่เขาอยู่ปีสี่ เทอมสอง

โดนพ่อตัดพ่อตัดลูกด้วยเหตุเพราะความแตกว่าเขามีแฟนเป็นผู้ชาย ในศาสนาของพ่อสิ่งที่เขา “เป็น” นั้น “ผิด” …สิ่งที่เขาเป็นนั้นจะไม่ได้รับพรจากพระเจ้า หากแต่สิ่งที่เขาเป็นนั้น…มันเปลี่ยนไม่ได้------พ่อเองก็รับไม่ได้เช่นเดียวกัน

โชคดีที่ค่าเทอมเทอมสุดท้ายของปีสี่แม่แอบส่งมาให้เขาได้ แต่ค่าใช้จ่ายอื่นๆ นั้นแม่ช่วยเขาไม่ได้เลย เช่นนี้เองเขาจึงต้องเรียนเทอมสุดท้ายไปพร้อมกับทำงานในร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง หอที่เคยเช่าก็คืนห้องเขาไปและไปขออาศัยกับเพื่อนที่สนิทกัน ก็ย้ายไปขออยู่ห้องโน้นห้องนี้ไปเรื่อยจนเรียนจบ

ซึ้งใจเพื่อนๆ ทุกคนมาจนทุกวันนี้

......

.....

....

....

...

..

.

วีไม่ใช่เพื่อนที่เรียนมหาลัยเดียวกัน

เขากับวีรู้จักกันในที่ทำงานพิเศษ วีบอกว่ามาทำงานเพื่อหาประสบการณ์ ส่วนเขามาทำเพื่ออะไรเขาก็เล่าให้วีฟังไปตรงๆ และทั้งหมด

ทำไมตัวเองถึงเล่าเรื่องส่วนตัวให้กับคนที่ไม่เคยรู้จักมักจี่กันอย่างวีฟังก็ไม่รู้ แต่ตอนเทรนงานด้วยกันและได้พูดคุยกันวันสองวัน เขากลับรู้สึกเป็นการส่วนตัวว่าวีเป็นคนคบได้

วีโผงผางแต่จริงใจ วีพูดไม่เพราะแต่วีไม่โกหก วีใจร้อนแต่วีใจดี วีชอบโมโหแต่วีชอบเป็นห่วงคนอื่น…หลายๆ อย่างของวีที่เขารู้จักทำให้เขาตกลงใจเองว่าจะเป็นเพื่อนซี้ย่ำปึ๊กกับคนคนนี้

หลังจากเรียนจบแต่รอหางาน เขายังคงทำงานอยู่ที่ร้านสะดวกซื้อแห่งเดิม…วีเองก็เช่นกัน

......

.....

....

....

...

..

.

ในเวลานั้นเขาสนิทกับวีแล้ว สนิทกันมากด้วย ..ต่างฝ่ายต่างรู้เรื่องทุกอย่างของอีกฝ่าย คบกันเป็นเพื่อนแบบเปิดใจสุดขั้ว

จุดเชื่อมหนึ่งที่ทำให้เกิดความสนิทนี้คือ “รสนิยมทางเพศ” ของพวกเรา

เขาไม่ได้ปิดบังวีเรื่องที่เขาเป็นชายที่ชอบผู้ชายมาตั้งแต่แรก ตอนที่บอกวี วีก็บอกแค่ “เหรอ…” เท่านี้ เหมือนไม่ได้แคร์อะไรมากมาย

เขาเลยถามวีว่ารังเกียจผู้ชายแบบเขาไหม วีบอกว่า “ไม่อ่ะ...มึงเป็นคน กูก็คน รึมึงไม่ใช่คน?!”

  ..... ก็ดีใจนะที่ได้เจอ “เพื่อน” ที่คบกันได้ด้วยใจ…ไม่ใช่ดีใจแหละ มันต้องดีใจสุดๆ เลยดีกว่า

เพราะมีวี…โลกในความรู้สึกของเขาจึงไม่ได้มีเพียงแค่เขาที่เดินต่อไปอย่างเดียวดายอีก และในต่อมา “วี” ก็กลายเป็นโลกทั้งใบของเขา...เข้าจริงๆ

......

.....

....

....

...

..

.

[BaoBao]

......

.....

....

....

...

..

.

สองเดือนหลังจากเรียนจบ วีได้งานอยู่ในฝ่ายการตลาดของบริษัทแห่งหนึ่ง และเขาก็ได้งานเป็นผู้ช่วยบรรณาธิการของสำนักพิมพ์แห่งหนึ่ง

......

.....

....

....

...

..

.

หนึ่งอาทิตย์ก่อนเริ่มงาน เขาชวนวีไปดูหอพักใหม่ เพราะของเดิมเป็นห้องของเพื่อน ถึงอยู่ใกล้มหาลัยแต่ไกลจากที่ทำงานมากเกินไป

ตื่นมาแต่หกโมงเช้า นั่งรถตู้ชั่วโมงหนึ่งมาถึงแถบที่ที่เล็งไว้ แล้วเดินมันไปเรื่อยๆ

ปรากฏว่าคนอยู่ไม่มากเรื่อง แต่คนมาเป็นเพื่อนเรื่องมาก…

วีติไปหมดทุกอย่าง…

......

.....

....

....

...

..

.

จนเริ่มใกล้ห้าโมงเย็นเขาจึงขอพักแล้วบอกวีว่าจะกลับมาหาห้องอีกครั้งในวันพรุ่งนี้… ถึงกระนั้นวันต่อมาก็ไม่มีหอไหนที่ถูกใจวีเลยสักหอเดียว

“คุณวีครับ ผมโอเคกับทุกหอของวันนี้อ่ะครับ คุณช่วยจิ้มมาสักหอได้ไหมครับ” เขาบอกเพื่อนสนิท

“กูไม่โอเค!” วีพูดเสียงสะบัดโดยไม่หันหน้ามามองเขาที่เดินอยู่ข้างกัน

“กูเหนื่อยแล้วนะครับ กูไม่เดินแหละ กูเอาหอเมื่อกี้แหละ” เขาพูดจบก็หันหลังเดินกลับไปทางเดิมที่เมื่อกี้พวกเขาเพิ่งเลี้ยวออกมาจากซอย

ยังไม่ทันจะเลี้ยว ข้อมือของเขาก็ถูกใครบางคนดึงไป

“มึงมานี่ก่อน รับรองมึงต้องชอบ มานี่…” วีพูดพลางลากข้อมือของเขาไปทางเดิมที่เมื่อกี้กำลังจะเดินไป

“มึงจะไปไหนครับ ไอ้คุณวี กูบอกว่าไม่เดินแล้วไง กูเหนื่อยแล้ว!” เขาหงุดหงิด…อากาศมันร้อน และเพราะอดนอนเพื่อตื่นแต่เช้ามาเดินหาหอสองวันซ้อน อามณ์เขาจึงเริ่มบูด

“เหี้ยนี่! อย่าเรื่องมาก! ถึกมาได้ทั้งวันอีกนิดจะเป็นไรไปวะ!” วีหันหน้ามาปลอบใจ (คุณอ่านไม่ผิดหรอก การกระทำแบบนี้ล่ะที่เรียกว่า “ปลอบใจ” ของคนที่ชื่อวี)

“ไม่เดินแล้ว!” เขาสะบัดข้อมือตัวเองออกมา แล้วเดินเฉียงไปข้างทาง นั่งมันตรงริมฟุตบาธนี่แหละ! เอาช้างมาฉุดกูซี่!

เขานั่งท้าทายเพื่อนสนิทพลางเอาซองน้ำตาลในมือมาโบกพัดให้ความเย็นกับใบหน้าตัวเอง

วีเดินมานั่งข้างๆ “ธุระกูมั้ยเนี่ย! กูมาเป็นเพื่อนมึงนะ แม่งยังเสือกหัวเสียใส่กูอีก!”

“ก็บอกว่าเอาห้องไหนก็ได้ แถวนี้มันเดินทางสะดวกอยู่แล้ว มึงจะเลือกห่าไรนักครับ” เขาสวนกลับทันควัน

“อ๊าว… ที่ซุกหัวนอนมึงนะ จะเลือกสั่วๆ ได้ไง บ้านหลังที่สองของมึงนะเว้ย!” วีเบิ๊ดกระโหลกอีกฝ่ายด้วยความคันมือ

......

.....

....

....

...

..

.

พูดอีกก็ถูกอีก…ที่ซุกหัวนอนของเขาก็คือบ้านหลังที่สองของเขา

แต่ไอ้คุณวีมันเคยได้ยินคำนี้มั้ย?-----ปลูกบ้านตามใจผู้อยู่!

......

.....

....

....

...

..

.

ยอมให้วีเดินนำมาอีกไกลโขจนมาถึงตึกสูงตะหง่านแห่งหนึ่ง

ทันทีที่วีจะเดินเข้าไปในคอนโคแห่งนั้น เขาก็รีบคว้าแขนของเพื่อนตัวเองไว้ทันควัน “คุณวีครับ กูไม่มีค่าเช่าห้องของที่นี่หรอกนะครับ เงินเดือนกูแค่เจ็ดพันเองนะครับ เอาปัญญาไหนจ่าย…”

“เอาน่า…เข้าไปดูก่อน ถูกใจค่อยว่ากัน” วีไม่สนใจคำพูดของเขา วีไม่เข้าใจคำพูดของคนจนคนนี้เลย!

“มึงจะดูทำสากกะเบืออะไรวะ แค่เห็นก็รู้แล้วว่าไม่มีปัญญาจ่าย บ้านหลังที่สองของกูเดือนละสองพันห้าขาดตัว มากกว่านี้กูไม่เอา!” เขายื่นคำขาดและเหนี่ยวเพื่อนไว้ไม่ให้เดินเข้าไป

“เรื่องของมึง ไม่เข้าไปก็รอตรงนี้!” วีหันหน้ามาขู่ แล้วถอนแขนออกจากกรงแขนของเขา จากนั้นก็เดินลิ่วเข้าไปข้างใน

......

.....

....

....

...

..

.

เขาเดินตามหลังวีไปเงียบๆ จนพนักงานของคอนโดพาพวกเขามาถึงห้องห้องหนึ่งซึ่งวีจิ้งเลือกว่า “สนใจ”

......

.....

....

....

...

..

.

วีเดินไปดูรอบๆ ห้องนั้นกับพนักงานโดยไม่สนใจเขา

เขาเดินไปที่ระเบียง และมองคอนโดห้องนั้นด้วยรอยยิ้ม…มันกว้างดี วิวก็สวยดี มองออกไปตรงระเบียงเห็นต้นไม้เป็นผืน ระเบียงที่กว้างแถมยังทำเป็นประตูกระจกบานใหญ่ให้ด้วย ทั้งรับแสงทั้งดูโปร่งตา

ห้องตรงกลางกว้างและใหญ่เหมาะสำหรับเป็นพื้นที่ส่วนรวม ห้องนอนในห้องนี้มีสองห้องแยกกันคนละฟากโดยมีขนาดเท่าๆ กัน เมื่อเขามองดูดีๆ แล้วจึงพบว่าพื้นที่ระเบียงส่วนหนึ่งถูกตัดออกเป็นพื้นที่สี่เหลี่ยมขนาดพอเหมาะสำหรับเป็นห้องครัว

ไม่รู้ต้องทำงานกี่สิบปีถึงจะมีเงินดาว์นคอนโดห้องชุดแบบนี้…เขาลองเอาใบปลิวแสดงราคาห้องที่เมื่อครู่พนักงานแจกให้มาดูตัวเลข แล้วลองเอาเงินเดือนของตัวเองมาคูณ

ถ้าเก็บเงินเดือนละสี่พัน…มันก็ปาไปยี่สิบปี!

“หึหึหึ…” เขานึกขำตัวเองอยู่คนเดียว

“ขำเหี้ยไร?” วีทัก

เขาเงยหน้าที่กำลังอมยิ้มขึ้นมามองวี “เปล่า...” เขาเห็นพนักงานเดินออกไปจากห้องพอดีจึงถามวีว่า “จะย้ายออกจากบ้านมาอยู่คนเดียวเหรอ?”

“คิดอยู่ว่ะ…มึงชอบมั้ย?” วีพยักหน้าและชี้นิ้วขึ้นข้างบน…

“วิวดีนะ โปร่งดี กว้างดีด้วย แพงดีชะมัด ฮ่าฮ่าฮ่า” เขาหัวเราะร่วนกับข้อดีทุกอย่างของมัน

“งั้นเอาเลยนะ ห้องนี้ ชั้นนี้นะ” วีถามพลางจ้องตรงมาที่อีกคน

“มึงจะบ้ารึเปล่า? กูจนนะครับ กูไม่มีปัญญามาเช่าห้องนี้หรอก มึงถูกใจ…จะเอาก็เอาเหอะ” เขาบอกวี

“กูให้มึงเช่าห้องโน้นหรือห้องนั้นก็ได้ มึงเลือกเอาเอง เดือนละสองพัน…จบป๊ะ?” วียักคิ้วให้

“ไม่เอาอ่ะ ถูกไปไม่ดีหรอก มึงจะเอาก็เอาไป ชวนไอ้วาน้องมึงมาอยู่สิ” เขาเบ้ปาก

“ไอ้วามันติดแม่ มันไม่ยอมออกจากบ้านหรอก มึงนั่นแหละมาอยู่เป็นเพื่อนกู” วีจิ้มหน้าผากของเขาอย่างแรง

“เจ็บนะ มึงเบาๆ มือเป็นมั้ย?” เขาลูบหน้าผากตัวเองตรงตำแหน่งที่วีจิ้มมาโดน สักครู่จึงค่อยพูดต่อว่า “กูไม่อยู่กับมึงหรอกนะ เดี๋ยวมันจะดูไม่ไม่ดี เดี๋ยวกูเช่าหอแถวนี้ก็ได้ อยู่ใกล้กันดี”

วีขมวดคิ้ว “อะไรที่มึงว่าดูไม่ดี?”

เขาถอนหายใจกับคำถามของวี “หนึ่ง..เกาะมึงแดก สอง…กูเป็นเกย์”

“มึงจ่ายค่าเช่ากูแล้วใครเค้าจะว่ามึงวะ” วีค้าน

“ค่าเช่ามันถูกเกินไป ถึงกูจ่ายค่าห้องมึงคนอื่นเค้าก็จะมองไม่ดีได้อยู่ดี” เขายืนยันความคิดตัวเอง

“ช่างหัวแม่งสิ! มึงแคร์เหี้ยไรนัก! กูอยากได้มึงมาแชร์ห้องกับกู มึงอยากแช์ห้องกับกูรึเปล่ามึงตอบมาแค่นี้ ไม่ต้องเอาความคิดคนอื่นมาเกี่ยว!” วีเริ่มของขึ้น

เขาถอนหายใจกับความคิดของวี วีค่อนข้างไม่แคร์สังคม เพราะวีเป็นคนมีความคิดของตัวเอง และเป็นคนเชื่อมั่นในตัวเอง แต่นี่แหละที่ทำให้ง่ายต่อการพูดคุยกัน “มึงสะดวกใจให้คนอย่างกูมาอยู่ร่วมห้องกับมึงจริงๆ น่ะเหรอ? กูเป็นเกย์นะ!” เขาถามย้ำกับอีกฝ่าย

“นี่มึงจ้องจะแดกกูเหรอ” วีทำตาโต

“บ้ารึเปล่า! ถ่อยๆ อย่างมึงอ่ะ หลุดวงโคจรกูไกลลิบ!” เขาเถียงทันควัน

“ฮ่าฮ่าฮ่า…งั้นก็ไม่มีปัญหาแหละ กูไปทำสัญญาละ” วีพูดจบก็หันหลังขวับทันที

“เฮ้ย! กูตอบตกลงกับมึงตั้งแต่เมื่อไหร่?” เขารีบเดินตามวีไปทันที

......

.....

....

....

...

..

.

เย็นวันนั้น เขาขอคุยเข้มกับวีอีกครั้ง เพื่อตั้งกฏระหว่างกัน…

การเป็นเพื่อนสนิทไม่ได้หมายความว่าจะอยู่ด้วยกันยี่สิบสี่ชั่วโมง…ทุกวันตั้งแต่จันทร์ถึงอาทิตย์…แล้วรอด

การอยู่ด้วยกันมีหลายสิ่งที่ต้องปรับเข้าหากัน…และเรียนรู้กันและกัน

วีเป็นอย่างที่เขาเห็นซึ่งเขารับมาได้นานแล้ว ส่วนเขา เขามีหลายอย่างที่ยังไม่ได้แสดงออกไป เขาจึงถือโอกาสนี้บอกให้วีรับรู้ไว้ก่อน

แล้วก็เหมือนกับครั้งที่เขากับอีกฝ่ายว่าตัวเองเป็นเกย์...วีแค่เออออกับเขาเหมือนไม่สนใจอะไรมากมาย

“มึงฟังกูอยู่มั้ยเนี่ย!” เขาเตะขาเพื่อนตัวเองด้วยความไม่สบอารมณ์

“กุ้ง!” วีอุทาน

เพราะเขาเตะขาอีกฝ่าย ทำให้กุ้งบนช้อนของวีหล่นลงมาที่โต๊ะ

“เพี๊ยะ!” เขาตีมือวีที่กำลังหยิบหางกุ้งขึ้นมา “สกปรก ทิ้งเลย ทิ้งเลย!” พูดพลางยื่นทิชชู่ไปให้

“เพราะมึง!” วีชี้หน้าคาดโทษกับเขา

“แล้วมึงล่ะครับ ฟังกูบ้างรึเปล่าครับ” เขาเถียง

“กูไม่ได้หูหนวกนะเว้ย!” วีบอก

“แต่มึงไม่สนใจที่กูพูดเลย เอาแต่กินอยู่นั่นแหละ” เขาท้วง

“กูตรัสรู้หมดแล้ว! มึงไม่ต้องสาธยายความเป็นมึงให้กูฟังหรอก!” วีขึ้นเสียง

“ไหน? มึงว่ากูเป็นไง ไหนบอกมาสิ” เขากอดอกแบบตั้งใจรอฟัง

“พูดมาก ชอบความเป็นระเบียบ มีโลกส่วนตัวสูง เก็บกด ทำหน้าไม่ตรงกับใจคิด ขี้งอน ขี้เหงา ชอบคิดเยอะคิดแยะ ชอบทำกับข้าว…”

“อ๊ะ!” ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวเขาทันทีที่วีพูดคำคำหนึ่งขึ้นมา “นี่มึงชวนกูแชร์ห้องเพราะจะให้กูทำกับข้าวให้มึงกินแทนแม่มึงใช่มั้ย?!”

“สมกับเป็นคนคิดเยอะจริงๆ!” วีทำหน้าทึ่งพร้อมยกนิ้วหัวแม่มือให้เขา

“ไอ้เจ้าเล่ห์! กูก็นึกว่ามึงสนิทใจกับกู!” เขาบ่นอุบด้วยความแค้นที่ตกหลุมพลางของอีกฝ่าย

“เหย…นั่นแค่ประเด็นรองเว้ย มึงไม่ว่างกูซื้อกินเองก็ได้ แต่เพื่อนอย่างมึงน่ะหาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว” วีบอก

“เพื่อนอย่างกูเป็นไง?!” เขาทำหน้าท้าตีท้าต่อย

“ก็กูมีเพื่อนแค่หนึ่งแต่เหมือนได้สองในคนคนเดียวไง” วีบอก…แต่ยิ่งบอกเขาก็ยิ่งงง

“กูมีสองอะไรตรงไหน?” เขาอดใจไม่ถามไม่ได้

“ก็มึงเป็นได้ทั้งแม่ศรีเรือน เป็นได้ทั้งเพื่อนแดกเหล้ากับกู แบบนี้หาได้ที่ไหนอีกวะ!” วีพูดหน้าตาเฉย

“ไอ้เลว! ตกลงกูสำคัญกับมึงแค่ทำกับข้าวให้กินกับเป็นเพื่อนกินเหล้ากับมึงเนี่ยนะ” เขาควันออกหู

“เปล่า มึงเป็นเพื่อนรักของกู คนเหี้ยไรไม่รู้…เหมือนรู้จักกันมาตั้งแต่เกิด ฮ่าฮ่าฮ่า…” วีหัวเราะร่วน

......

.....

....

....

...

..

.

เสียงหัวเราะและคำพูดประโยคสุดท้ายละลายกองเพลิงในใจของเขาไปในทันที

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าวีนึกสงสารเขาที่กลับบ้านไม่ได้ และต้องอยู่คนเดียวในสังคม จึงชวนมาอยู่ด้วยกัน…เป็นเพื่อนกัน

ขาดความรัก----เป็นลักษณะอีกอย่างหนึ่งของเขาที่วีอาจรับรู้แล้ว เพราะเหตุนั้นเจ้าตัวจึงเหมือนปวารนาตัวเป็นคนคอยเติมความรักให้กับเขาอยู่กลายๆ

สำหรับวี…เขาเป็นคนที่น่าคบ น่าสนิทสนม เหมาะสำหรับตำแหน่ง “เพื่อนรัก” จริงหรือไม่…ตัวเขาเองก็ไม่ค่อยแน่ใจ

แต่สำหรับเขา…วีเป็น “เพื่อน” ที่เขาสนิทใจด้วยมากที่สุดเพียงคนเดียวเท่านั้น

วีเป็นคนใจดีอย่างที่เคยบอก และไม่รู้ว่าความใจดีนี้วีมีให้คนอื่นอีกไหม… แต่เขาไม่ได้หลอกเอาประโยชน์จากความใจดีของวี เขาจึงรับเอาความใจดีของวีไว้ พร้อมตั้งมั่นในใจว่าจะทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนความใจดีของวีนี้บ้าง

......

.....

....

....

...

..

.



ติดตามตอนต่อ *คลิ๊ก

[Rafael]

เศร้าใจ TT

[$VAN$]

วีปากร้ายใจดีเนอะ

[CarToonMiZa]

วีแกปากร้ายมาก

[witchhound]

รออ่านต่อน้า

[TONG]

มาอ่านนิยายทำร้ายตัวเองจ๊ะ

อ่านรู้แล้วอีกรอบ น้ำตาก็ไหลอีกรอบ บีบใจดีจริงๆ

[suck_love]

ไม่ชอบเรื่องดราม่าแต่ก็อ่านให้น้ำตาไหล  โรคจิตปะเนี่ยตู

[lazat.mchub]

รออ่านตอนหน้า แบบขยาย 

[KaorPaor]

รู้สึกเหมือนได้อ่านตอนไปงานศพเขามาเลย ตอนทำขนมไปให้แขกด้วย เรื่องไหนว้า  ชักเบลอจำไม่ได้แหละ

-----------

ออ เรื่องกระซิบนี้เอง

[zerea]

อ่านไปตอนแรกๆ ก็เศร้า ไปกับเขาแหละ
อ่านไปเรื่อยๆ เอ๊ะคุ้นๆ
อ่านไปอิกนิด "อ๋ออออ รู้แล้ว"

ว่าแล้วก็คิดถึงมะยมกับพ่อเขา 

[JustWait]

อ่านแล้วน้ำตาไหล

อินมาก

รู้วึกว่ายังไม่จบนะคะ..ยังมีต่ออีกไหมน้า

[BaoBao]

อ่านแล้วน้ำตาไหล

อินมาก

รู้วึกว่ายังไม่จบนะคะ..ยังมีต่ออีกไหมน้า

คุณ JustWait
ขออภัย BaoBao ไปขึ้นกระทู้ใหม่ แล้วลืมมาทำลิงค์แจ้งไว้ที่ตรงนี้

ติดตามตอนต่อ *คลิ๊ก

ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ^^

[AB^Ton^]

เง้ออออ ผีหลอก

[up2goo]

เริ่มต้นมาก็เศร้าเลยยย 

แต่เดี๋ยวตามไปอ่านอีกกระทู้นึงก่อน เผื่อมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น อิอิ

[lazat.mchub]

กลับมาอ่านอีกรอบหลังจากที่เคยอ่านมานานมาก