หัวข้อ: >> กอด~ ตอนพิเศษ แมวเมา กับความลับ P.26 25/12/13

[Tassanee]

ตอน ....  เที่ยว




“อ๋อม....  อ๋อมครับ  ถึงแล้วนะ”  ผมสะกิดอ๋อมเบาๆ จริงๆ แค่อยากถ่วงเวลาเพื่อจะมองใบหน้าหวานในยามที่หลับไหล

นานๆ ครั้งที่จะได้เห็น  ใบหน้าหวานดูอิ่มเอม   หลับตาพริ้มเพรา ริมฝีปากสวยได้รูปที่ผมเผลอจ้องมองหลายต่อหลายครั้ง

ผิวเนียนละเอียด พวงแก้มดูนุ่มนิ่มยิ่งเพิ่มความน่าสัมผัสมากขึ้นไปอีก  เวลาตื่นดวงตาเป็นประกายสดใสทุกครั้งที่ได้มอง 

ตอนนี้กำลังหลับสนิท  ลมหายใจสม่ำเสมอ จนผมแทบไม่อยากปลุก ถ้าไม่ติดว่าจะต้องขึ้นเรือเพื่อข้ามฟากไปอีกเกาะ

ผมยินดีจะอุ้มบุคคลที่หลับไหลไปยังห้องพักด้วยตัวเอง อาจจะเป็นเพราะใช้เวลาเดินทางหลายชั่วโมง  เมื่อสายตาอีกฝ่าย

ดูจะสนใจธรรมชาติรอบข้างจนเนิ่นนาน พร้อมหูฟังเพลงจากโทรศัพท์   ผมเลยไม่ประสงค์จะรบกวน  .... 

ทำได้ก็เพียงแค่ลอบมองอีกฝ่ายเป็นระยะ   ทั้งที่เป็นที่นั่งสามคน  แต่ผมก็ไม่สนใจ...ไอ้ต้น ที่นั่งอยู่ข้างๆ  มันมองที่ผม

อย่างรำคาญ ก่อนจะก้มมากระซิบที่ข้างหูเบาๆ อย่างประชดประชัน ก่อนจะเบี่ยงตัวกลับไปนั่งตามปกติ และเริ่มหยิบหูฟัง

ขึ้นมาเสียบหู  ประมาณว่า.....ไม่อยากสนใจคนอย่างผมอีกต่อไปแล้ว   นี่....กุไม่น่าสนใจขนาดนั้นเลยเหรอว่ะ

“ไม่สิงเค้าเลยหล่ะว่ะ สัด”  ได้แต่หัวเราะเบาๆ อยู่ในลำคอ  มองคนขี้น้อยใจ  มันก็อย่างนี้แหล่ะ ...เมื่อก่อนก็กับไอ้ภาค

ถ้ามีคนสนใจมันน่ะ...แค่สักคนบนโต๊ะหรือในกลุ่ม มันจะไม่มีอาการอะไรเลย  แต่ถ้าไม่สนใจมันนะ...จะเริ่มออกอาการ 

พอไอ้ภาคแม่ง...มีแฟน  หันมางอนผมซะงั้น  ดูจะอาการหนักกว่าเมื่อก่อนเยอะ  เพราะมันงอนผมหนักกว่าไอ้ภาค

ปากจู๋ ๆ แก้มพองๆ สะบัดหน้างอนๆ หนีไปแล้ว  คิดว่าน่ารักเหรอว่ะ   ฮ่าๆ   ผมตีหัวมันเบาๆ  มันก็หันมาเหล่มองผมนิดหนึ่ง

 ใบหน้าบูดบึ้งกว่าเดิมอีก แล้วกันหันกลับไปทางเดิม

......แต่ผมว่า...มันก็..น่ารักดีเหมือนกันนะ   พลอยทำให้ยิ่งรู้สึกสนุกมากขึ้นไปอีก....ที่ต้องหาวิธีง้อขอคืนดีกับอีกฝ่าย 

อย่างมัน........หึ      รู้กันดีอยู่แล้ว....ไม่ต้องอะไรมาก   แค่ผมแกล้งให้มันตกใจ...  ก็แค่นั้น  เดี๋ยวมันก็ลืมเรื่องที่โกรธเอง

ก็...มันเป็นเพื่อนผมนี่นา 

“ฟอดด~  ”  ผมหอมแก้มมันเบาๆ พร้อมกับดึงหูฟังอีกข้างมีเสียบที่หูตัวเอง  ตลก...กับหน้าตาท่าทางที่ทำเป็นตกใจ 

ทั้งที่ไม่ได้มองดู  แต่กลับรู้ถึงสีหน้าท่าทางมันทุกอย่าง  เชื่อสิ....มันกำลังทำปากขมุบขมิบ ด่าผมอยู่แน่ๆ  ผมรีบหันไปมอง


ไอ้ต้นหุบปากฉับ  ริมฝีปากเม้นแน่นเป็นเส้นขีดจนน่าตลก  เบิกตากว้างขึ้น แล้วทำสีหน้าเรียบเฉยราวกับมันไม่ได้ทำอะไร

ก่อนหน้านี้  ผมทำสีหน้าเคร่งขรึม  คิ้วขมวดมุ่น  เร่งปฏิกิริยาคนตรงหน้าให้ร้อนรน ดวงตาของไอ้ต้นกรอกไปมา

ผมโน้มหน้าไปใกล้หน้ามัน  เห็นมันเผลอกลั้นหายใจ  ส่วนผมตัวสั่นระริกเพื่อกลั้นขำ  ยิ่งใกล้ยิ่งสนุก  เพราะดวงตาไอ้ต้น

มันกำลังแสดงอารมณ์ที่หลากหลาย  ทั้งตกใจ  ทั้งกังวน  และรนราน  ยิ่งดูยิ่งเพลิน...แต่ผมยังตีสีหน้านิ่งเข้าโหมดโหด

ใบหน้าห่างแค่ฝ่ามือกลั้น  ผมจ้องตาไอ้ต้นนิ่ง มันก้จ้องตอบราวกับ ถ้าเผลอกระพริบตา สิงโตอย่างผมจะทำการ

ตะครุบมันมาเป็นเหยื่ออันโอชะ ซะอย่างนั้น   จิ้มนิ้วไปที่ริมฝีปากของอีกฝ่าย สายตามันเหลือบมองนิ้วมือ 

ไม่ได้ต่อต้านอะไร .....มองตามนิ้วมือผมที่จิ้มอยู่ที่ปากมัน  ผมกระซิบเสียงเบา

“ปากดี...  หึ”   พูดจบก็เบี่ยงตัวมาพิงเบาะอย่างเดิม  ปล่อยให้อีกอีกกระพริบตาปริบๆ เหมือนสมองไม่สั่งงาน

ก่อนสบถบางคำ   “เชี่ย”      เมื่อพึ่งจะรู้ตัวว่าถูกผมแกล้งเอา  ฮ่าๆ  ช้าตลอด

.

.

.

พอมาถึงไอ้ต้นก็ดิ่งลงรถก่อนใครตามด้วยไอ้ภาคและน้องแพน  แหะๆ  ก็น้องเค้าน่ารักดี  เก็บคำว่า “ไอ้”  ไว้ใช้กับตัวเหี้ยๆ

ที่พวกมันคู่ควร  กร๊ากกกกกก  ไอ้ภาคหันมาอมยิ้มยักคิ้วให้ผมน้อยๆ เป็นเชิงรู้กัน  ผมก็ยักคิ้วตอบ  และยักคิ้วเผื่อไปให้น้องแพน

ซึ่งหันไปมองไอ้หมาภาคอีกที ถึงกลับสะดุ้งเฮือก!!  สายตาที่ดุดันหึงหวง  ไม่เว้นแม้กระทั่งเพื่อน  ..ไอ้ห่า กุกลัว

มันไม่ได้พูดอะไร  แต่กระชับมือที่กุมมือน้องแพนแน่นแล้วลากลงรถไปเลย เห้อ~   

ผมมองคนข้างตัวที่ยังนอนหลับนิ่ง ยกยิ้มนิด ๆ ก็จะเขย่าเบาๆ พร้อมกับเรียกให้อีกฝ่ายตื่น


“อือ~”  อ๋อมครางด้วยน้ำเสียงงัวเงีย  น่ารักที่สุด  ทำผมอมยิ้มกับภาพตรงหน้า ขนตายาวเป็นแพกระพริบถี่ ๆ เพื่อปรับแสง

ริมฝีปากอิ่มขยับน้อยๆ น่ามองซะเหลือเกิน  มองจนเพลิน  รู้สึกถึงแรงทุบเบาๆ ที่อก  ถึงเรียกสติตัวเองกลับมา

“ไม้.ไม้  เป็นอะไรเหม่อจัง คนอื่นหล่ะ”  อ๋อมถามด้วยใบหน้าที่สงสัย  ทำผมขำเบาๆ

“หึหึ  โทษทีๆ คนอื่นลงไปรอข้างล่างแล้วน่ะอ๋อมถึงแล้ว ป่ะไปกันเถอะครับ เนี่ยเหลือเราคู่สุดท้ายแล้ว ”  อ๋อมพยักหน้าตอบ

ผมเดินนำลงก่อนพร้อมสัมภาระทั้งของตัวเองและถือให้ว่าที่แฟนในอนาคตด้วย ลงมาถึงทุกคนก็รออยู่ก่อนแล้ว

กำลังคุยกันอย่างออกรส รวมถึงไอ้ต้นด้วยที่ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่ในความสนใจมันอีกต่อไป

“อ้าวอ๋อมมาพอดี  ...  พวกเรากำลังคุยกันว่า จะทานข้าวกันก่อน ข้ามไปเกาะ  หรือจะไปทานข้าวที่นั่นเลย”  ไอ้ภาคว่า

ผมเห็นอ๋อมยิ้มๆ  ยังไม่ได้ตอบ หันมามองผมเป็นคำถาม  ผมก็ยิ้มตอบ  แล้วถามก่อนเลย

“แล้วพวกมึงว่าไง?”


“กูยังไงก็ได้  แพนเริ่มหิวแล้ว ส่วนไอ้ต้นมันอยากไปกินที่เกาะว่ะ”  ไอ้ภาคว่าจบ  ผมกำลังจะตอบ อ๋อมก็ตอบก่อน

“อ๋อมว่าไปทานที่เกาะดีกว่านะ ...  ดูร้านแถวนี้เหมือนไม่มีร้านไหนอร่อย ..ว่าแต่น้องแพนเถอะทนไหวมั้ย 

ถ้าไม่ไหว...จะทานก่อนก็ได้นะจ๊ะ  พี่รอได้”  อ๋อมตอบยิ้มๆ เหมือนเดิม  ผมก็ไม่ว่าอะไรเพราะว่าอ๋อมว่ายังไง ผมก็ว่าตามกัน อิอิ

 “อ๋อมว่ายังไง  ... ไม้ก็ว่าตามครับโผ๊มมมมมม”  ผมส่งสายตาออดอ้อนไปให้อ๋อมสุด  ๆ  อ๋อมอมยิ้ม แล้วส่ายหน้านิดๆ

“แพนว่าไงครับ?”  ไอ้หล่อ  มันหันมาถามแพนตัวเองอย่างห่วงใย

“ไม่เป็นไรแพนไหวอ่ะภาค”  น้องแพนพยักหน้าหงึกๆ ว่าไหว แต่ผมว่าไม่ไหวว่ะ  ดูน้องหน้าซีดนิด...เห็นต้องทานข้าวทานยา

“โอเค ตามนั้น พวกมึงไปซื้อตั๋วก่อน เดี๋ยวกุกับแพนแวะซื้อของกินแป๊บ เอาไรเพิ่มป่ะ?  อ๋อมหล่ะเอามมั้ย?” ไอ้ภาคสรุป

และถามต่อเสร็จสรรพ พวกผมแค่พยักหน้ารับ

“กุเอาชาเลม่อนมะนาว” ไอ้ต้นว่า

“อ๋อม ขอน้ำส้มคั้นนะ แต่ถ้าไม่มีก็ไม่เป็นไรจ๊ะ”

“กุเอากาแฟเย็น เอากาแฟสดน่ะ เดี๋ยวไปเจอกันที่ท่าตรงโน้น”  ผมชี้มือเสร็จ ไอ้ภาคก็พยักเพยิดรับทราบ  มันก้มหน้ามาหาแพน

ไล้มือเช็คเหงื่อตามไรผมให้น้อง  โหห~  น่ารักเว่อร์ครับ  ขนาดผมเป็นผู้ชายมองยังไม่รู้สึกขัดอะไรเลยมันดูดีอ่ะ 

ส่วนน้องแพนก็ไม่ได้ขัดขืน  หน้าแดงนิดๆ ดูน่ารักไปอีกแบบ....   ฮ่าๆๆ  อยากมีแฟนเร็วๆ จังวุ้ย

ว่าแล้วไอ้หล่อก็พาแฟนของมันไปหาอาหารมากินกัน  หึหึหึ   ผมก็หันไปหาอ๋อม ....ผายมือออกเล็กน้อยเป็นเชิงให้เกียรติ

“ไปกันครับอ๋อม”  อ๋อมละสายตาจากคู่ใหม่ปลามันเมื่อครู่  แล้วหันมายิ้มตอบผมก่อนจะเดินตรงไปยังที่ขายตั๋ว 

ผมกำลังจะก้าวเท้าเดินตามก็เป็นอันชะงัก เพราะหันมาเห็นไอ้ต้น ยืนหน้ามุ่ยเมื่อไม่มีใครให้ความสนใจมัน  นึกขำขึ้นมา

ซะงั้น ......   เห็นแล้วต้องแกล้งมันสักหน่อย

“ไงมึง .... จะยืนอยู่นี่จนรากงอกแล้วรอให้ไอ้สองตัวนั่นมาแซะรากมึง  ค่อยอันเชิญไปขึ้นเรือรึไง”  ผมถามมันยิ้มๆ

มันหันมามองผม  สายตาหรี่เล็กลงราวกับกำลังวางแผนร้าย  ยิ่งริมฝีปากที่กำลังกระตุกยิ้มนั่น เล่นเอาผมใจหายวาบ

เอาแล้วๆๆๆๆ.....  แม่งจะเล่นไรกูว่ะ  ผมเพ่งตามองมันนิดๆ  มันไม่ได้ตอบอะไร แต่หันมายักคิ้วใส่ผมสองขยัก 

ปากของมัน ขยับเป็นคำที่ผมคุ้นเคยดี  “โง่”   แล้วมันก็ใส่เกียร์หมาวิ่งตามอ๋อมไปอย่างรวดเร็ว  พร้อมตะโกนเสียงหวานอ๋อย

“อ๋อมครับ  อ๋อมคนสวยรอต้นด้วยนะคร๊าบบบบบบบบบ  ”  ทำเอาผมอ้าปากค้าง ... O.o  ที่น่าตกใจกว่านั้น

“จ้า....  มาเร็วสิอ๋อมรออยู่”  อ๋อมก็พลอยตะโกนตอบไอ้ต้นกลับมาด้วย

“เชี่ยยยยยยยยยยยย”  ผมสบถเสียงดังลั่นอยู่ในใจ  แล้วใส่เกียร์หมาคูณสองวิ่งตามอ๋อมไป

“อ๋อมคร๊าบบบบ  รอไม้สุดที่รักด้วยคร๊าบบบบบบบบบบ”  ผมตะโกนดังลั่นตามไปติดๆ

อ๋อมโบกมือหย๋อย ๆ เรียกผมให้เร่งสปีดดด  ขึ้นอีก

“เร็วๆ น๊า~”   ผมเห็นอ๋อมหัวเราะจนปวดท้อง  ที่เห็นผมกับไอ้ไม้ ทั้งวิ่ง ทั้งดึง ทั้งขัดขา  และ บลาๆๆๆๆ

 

[Naenprin]

เฮ้อ ไม้ก็ขออ๋อมเป็นแฟนเลย จะได้ไม่ต้องคิดเรื่องทำลายภาคกับแพน

[kitty08]

เราว่างานนี้เหมือนอ๋อมจะต้องผิดหวังคนเดียวน่ะ ไม่รู้ว่าต้นคิดอะไรกับไม้หรือเปล่า แล้วไม้ท่าทางจะต้องมีรู้สึกบ้างล่ะ อยากให้ลงทุกเม็ดเลยจ้ะคุณทัศ 

[Tassanee]

ตอน ความลับของต้น




เราสามคนเดินมาจนถึงที่ขายตั๋ว   ผมทำหน้าที่ไปต่อคิวปล่อยให้ไอ้ไม้กับอ๋อมยืนสวีตหวาน 

(อาจจะเป็นไอ้ไม้คนเดียวมากกว่าที่ทำแบบนั้น)   ในความรู้สึกผมอ๋อมไม่ได้คิดอะไรกับมันสักนิด  ...

 ไม่เคยมองมันแบบนั้นด้วยซ้ำ ไม่ใช่ว่าไอ้ไม้ไม่รู้...

มันรู้ดีอยู่แก่ใจนั่นแหล่ะว่าคนที่อ๋อมมองเป็นใคร  แต่ใครคนนั้น.....ก็คงไม่มีวันจะมองอ๋อมเหมือนกัน 

เพราะไอ้ภาค....นอกจากมันไม่เคยมีตาไว้มองใครแล้ว  หัวใจมัน.....ยังไม่เคยคิดจะเปิดรับใครทั้งสิ้นนอกจาก ... แพน

ผมเห็นคู่นี้......มานานซะเกินกว่าจะคิดว่าใครจะเข้าไปแทรกได้ เมื่อก่อนผมกับไอ้ไม้ก็เรียนอยู่ห้องเดียวกัน  ...

สิ่งที่พวกผมเห็นมาตลอด คือ “แพนกับภาค” ที่ไม่เคยห่างจากกัน  แม้จะอยู่คนละห้อง คนละปี คนละชั้น 

แต่....ก็น่าแปลก   ที่จะเห็นภาคติดแจอยู่กับไอ้เด็กตัวเล็กหน้าขาว แก้มป่อง....   ได้อยู่ตลอดเวลา  เดินจูงมือกัน

จนเป็นเรื่องปกติ ตั้งแต่อนุบาลยันจบ ป.6  กอดคอ... หอมแก้ม  จนใครๆ ก็เห็นจนชินตา  ไม่ได้มีสายตาตำหนิ 

เพราะมันเป็นความเคยชินที่ดูน่ารักดี  ความสนิทสนมที่มี  บางทีก็เหมือนพี่น้องที่คลานตามกันออกมาด้วยซ้ำ 

ไม่มีใคร ..ไม่รู้.....ว่าภาครักแพน      แต่เป็นความรักแบบไหนนี่.....ผมเองก็พึ่งรู้แน่ชัดตอนที่เรามาเรียนด้วยกันที่นี่


 ภาคมันไม่ได้ปิดบัง  แต่ก็...ไม่ได้เปิดเผยซะทีเดียว   เป็นคนเรียบๆ ง่ายๆ เสียมากกว่า ....   พวกเราเริ่มสนิทกันมากขึ้น...

ทุกอย่างก็กระจ่างชัดจนแทบไม่ต้องเอ่ยถาม เพราะทุกลมหายใจเข้า-ออก ดูมันจะใช้แพนแทนอากาศ 

จนกระทั่ง....วันที่แพนไปเรียนต่อ ไอ้ภาคถึงได้เงียบจนน่าใจหาย  รู้สึกได้ถึงคลื่นใต้น้ำที่ดูสงบนิ่งหากแต่อันตรายถึงชีวิต

มันเหม่อลอย....  อย่างที่ผมไม่เคยคิดว่าคนอย่างมันจะเป็น  ไม่เรียน ไม่สนใจ  ละทิ้งทุกอย่าง วิ่งหนีไปทำกิจกรรมทุกอย่าง

เพียงเพื่อดึงความสนใจตัวเองให้ออกจากความกลัดกลุ้มภายในใจ สายตาที่ดูเจ็บปวดของมัน

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า ...เศร้าแค่ไหน  ผมกับไอ้ไม้ก็ทำได้แค่เตือน  ได้แค่ปลอบใจในฐานะเพื่อนที่เป็นห่วง 

แต่.....ก็คงยังไม่มากพอ  ที่จะฉุดอีกฝ่ายให้เลิกจมปรักกับความเสียใจ  จนกระทั่งอ๋อมเข้า.... ก้าวเข้ามาในกลุ่ม


จะว่ายังไงดีหล่ะ ก็คงจะต้องขอบคุณอ๋อมนั่นแหล่ะ   อ๋อมเป็นคนดี...ถึงดีมาก  คอยกระตุ้นความสนใจของพวกเรา

แถมยังคอยใส่ใจพวกเราทุกคน  ...  ใช่...ไม่ผิดหรอกครับ  “พวกเราทุกคน”  อ๋อมไม่เคยแสดงอาการที่จะสนใจใคร

สักคนในกลุ่มเป็นพิเศษ  มีเพียงความเป็นห่วงเป็นใย  อย่าง “เพื่อนคนหนึ่ง”  ถึง “เพื่อนอีกคน” 

อ๋อม....ทำให้ผมรู้สึกอย่างนี้จริงๆ ไม่เหมือนผู้หญิงหลายๆ คนที่เข้ามา  คำว่า “อ่อย~” แทบจะโชว์หลาติดหน้าผาก

(ต้องขออภัยนะครับที่คำมันดูแรง) จนในที่สุด ....  อ๋อม  ก็กลายเป็นหนึ่งในสมาชิกของกลุ่ม   ไอ้ภาคเริ่มกลับมา

เป็นเหมือนเดิม ..แต่มันเองก็ไม่เคยมองอ๋อมเป็นอย่างอื่น....  ถึงอ๋อมจะดี  แต่สำหรับมัน  ผมว่าอ๋อมยัง “ไม่ใช่คนที่ใช่” 

และทำยังไงก็คง “ไม่ใช่” อยู่ดี  อย่างมากก็เป็นแค่เพื่อนคนหนึ่ง   พวกเราสนิทกันมากขึ้น..สายตาของอ๋อม

ที่มองไปยังภาคก็แปลกมากขึ้น   มันมีประกายวาววับ พร้อมกับซ่อนความหมายบางอย่างอยู่ในนั้น   

พร้อมๆ กับใครอีกคนข้าง ๆ ตัวผม ....ที่กำลังพยายามสร้างสะพานทอดเชื่อม  เพียงเพื่อข้ามเขตแดนของคำว่า

“เพื่อน” ให้เป็น “คนพิเศษ”   ผมไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่สายตาของไอ้ไม้เปลี่ยนไปเป็นแบบนั้น  อาจจะเป็นเพราะ...

ผมกับมันอยู่ใกล้กันเกินไป ใกล้....จนลืมมองไปว่า ตัวผมเองกำลังรู้สึกกับมันเช่นไร  กว่าจะรู้ตัว.....  กว่าจะสำเนียกได้

แววตาของไอ้ไม้ก็มีแต่อ๋อมไปแล้วทั้งใจ   ได้แต่เก็บความเจ็บปวดเหล่านั้นไว้ ...  ไม่ใช่ไม่อยากจะบอกให้มันรู้

แต่เป็นเพราะถึงมันจะรู้หรือไม่รู้  ...... ผมว่าคำตอบของมัน “ย่อมไม่มีผม”  อยู่ในทางเลือกนั้นแน่นอน   มันไม่ใช่เกย์....

หากแต่เป็นผมเอง...ที่เผลอเป็นเกย์แบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวมาก่อน  ไม่รู้ไปเผลอรักมันตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่เคยคิดเลขว่า

จะมารักผู้ชายด้วยกัน  ...  แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ที่เป็นแบบนี้ก็แค่กับมันแค่คนเดียว   คนที่จะหวังเดินบนเส้นทางที่หวังไปด้วยกัน

มันช่างยากจนเกินกว่า......จะไขว่คว้าได้  เพราะอย่างนั้น......ผมถึงได้ยังอยู่ตรงนี้ เก็บงำความลับไว้

“ขอแค่ได้อยู่ใกล้ๆ ..ก็น่าจะพอ”  ความรัก....ที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ไม่มีวันเป็นจริง  ถ้าผมบอกไป...ทุกอย่างตรงหน้า

อาจจะพังทลายลงไปก็ได้  ถึงตอนนั้นจะทนได้เหรอ  สู้ให้ผมเจ็บที่มองมันรักใคร  อย่างน้อย...บางครั้งเวลาที่มันเหนื่อยล้า

ผมก็ยังอยู่ตรงนี้ ข้างๆ มันได้  แค่นี้....ก็น่าจะพอ

.

.

[muiko]

ถ้าอ๋อมคิดได้แบบต้น เธอก็จะเป็นคนดี
ไม่ต้องถูกใครว่าเเล้วแท้ๆ คิดให้ได้นะ
เพราะถึงไม่มีเเพน ภาคก็ไม่เอาอ๋อมอยู่ดี 

สงสารต้นอ่ะ ขอให้ไม้เลิกสนใจอ๋อมมารักต้นทีเถอะ 

[Naenprin]

อยากให้อ๋อมคิดได้แบบต้นบ้าง เพราะมันจะทำให้ความสัมพันธ์คงอยู่ต่อไป

[maru]

สงสารต้น แล้วที่ต้นพูดแบบนั้นว่าไม้เรื่องอะไรกันนั่น เรื่องที่ไม่รู้ความรู้สึกที่ต้นมีให้ไม้ หรือเรื่องที่ไม่ได้สนใจว่าผู้หญิงคนนั้นมองใคร

[hongyia]

โถ~ ต้น ไม่เป็นไรนะ บางทีอยู่กันไปนานๆ ไม้อาจจะเปลี่ยนก็ได้

[N_N]

นางอ๋อม ชะนีสารเลว    เดวจะหน้าแหก

สาธุๆ   ต้น+ไม้ / ภาค+แพน

จะสมน้ำหน้าแมงให้
 

[kitty08]

เรากะไว้แล้วว่าต้นต้องคิดอะไรกับไม้แน่ ๆ และเราว่าไม้ก้อต้องคิดบ้างแหละ เพียงแต่อาจจะมองข้ามไปน่ะ ยังไงต้นอดทนอีกนิดน่ะ คนแต่งคงไม่ใจร้ายกับตัวเองและคนอ่านหรอก  ภาค+แพน ก้อน่ารักให้ตลอดน่ะจ้ะ 

[Nus@nT@R@]

อืม ,,,หลงรักเพื่อนโดยไม่รู้ตัว มันน่าเศร้าดีแท้

[suck_love]

สรุปก็ต้นไม้ นะค่ะ ชื่อเค้ารวมกันแล้วมีความหมาย แสดงว่าเนื่อคู่ << มั่ว 5555555
ให้ชะนีในเรื่องโดดเดี่ยวไป 

[Tassanee]

ขอถามหน่อย?  (นอกรอบ)

แพน :  ภาคถามไรหน่อยดิ?

ภาค :  อะไรครับหืม 

ลูบมือเบาๆ ที่หัวน้องอย่างเอ็นดู  ไอ้ตัวเล็กก็ซบไหล่กว้างทันที

แพน : พี่อ๋อมเค้าไม่ชอบแพนรึเปล่า

อีกฝ่ายหัวเราะขำ  กดจูบที่หัวน้องเบาๆ

ภาค :  ทำไมเราคิดงั้นอ่ะ?

แพน :  ไม่รู้ดิ  มันเป็นความรู้สึกลึกๆ ที่ซ่อนอยู่ข้างในอ่ะ

ไอ้ตัวเล็กทำสีหน้าขึงขัง คิดทบทวนเรื่องต่างๆ  ทำเอาคนที่ฟังอยู่อมยิ้มนิดๆ

ภาค : ว่าแต่ไอ้ที่ซ๋อนอยู่ข้างในนี่  มันลึกรึเปล่านะ?

พูดเสร็จก็ทำสีหน้ากรุ้มกริ่ม  เอ.... น้องแพนจะเกิดอันตรายป่ะเนี่ย

น้องก็ซื่อซะจน.....  ไม่ได้เงยหน้ามาดูหรอก  ว่าคนที่ตัวเองคุยด้วยเนี่ยออกอาการไปถึงไหน 

ทั้งลูบ ทั้งคลำ  ตอนอีกฝ่ายเผลอ

ไม่ค่อยจะรู้ตัวหรอก

แพน : อืม ...ลึกดิ  ลึกลงไปลึกสุดใจเลยแหล่ะ

พูดเสร็จก็หยิบปลาหมึกเส้นยี่ห้อดังมาคาบไว้เต็มปาก  เคี้ยวแจ๊บๆ

ไม่สนใจชาวบ้านอีกตามเคย  ปล่อยอีกฝ่ายยิ้มขำ  ที่น้องไม่รู้ตัวซะที

ภาค :  โหหหห....  ลึกขนาดนั้นเชียว 

สุดหล่อลากเสียงยานคานชนิดที่ใครฟังก็รู้ว่าแกล้งพูด   จนไอ้ตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมามอง 

ดวงตากลมโตหรี่เล็กลงอย่างช่วยไม่ได้

ริมฝีปากบางเม้มแน่น  เขม้นมองอีกฝ่ายอย่างหมั่นไส้เต็มที

แพน : แล้วจะทำไมอ่ะ?

ไอ้ตัวเล็กส่งเสียงยียวนที่คิดว่ากวนสุดๆ   เพื่อท้าทาย แต่อีกฝ่าย

กลับเอาแต่หัวเราะเพราะถูกลูกแมวขู่   ในที่สุดก็หลงมาจนถึง

แผนที่พี่เหลือมวางไว้  กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น

ใบหน้าหล่อเหลาโน้มไปกระซิบที่ใบหู

ภาค : ก็ไม่ทำไม....  ถ้าลึกขนาดนั้นก็อยากจะลองล้วงดู  หึหึ

พูดเสร็จก็เม้มใบหูอีกฝ่าย พร้อมป่าลมใส่เบาๆ

ไอ้ตัวเล็กเกร็งตัวแน่น  ใบหน้าแดงซ่านปานลูกตำลึงสุก

แพน :  บ...บ้า


ภาค : หึ....   น่ะลองดูนะ?   

พี่เหลื่อมกำลังชี้ชวน

แพน : อึ๋ย....   ตลอดอ่ะ

ภาค :นะนะนะ.....  ไม่เยอะหรอก ก็แค่จนกว่า...



พูดทิ้งไว้แค่นั้นก็อมยิ้มแก้ตุ่ย  ปล่อยให้อีกฝ่ายคิ้วขมวดมุ่นด้วยความสงสัย

แพน :  จนกว่า...  อ่ะ  จนกว่าอะไร?

ภาค : จนกว่าแพนจะท้องก็พอ  ฮ่าๆๆๆ

[Naenprin]

 

เรื่องนี้คงไม่แฟนตาซีใช่ป่าว อยากรู้เรื่องราวของอ๋อมให้แน่ชัดว่าจะทำเรื่องเลวๆหรือป่าว

[Nus@nT@R@]

ภาคหื่น ฮ่าาาา

[Tassanee]

ต้องขออภัยนะคะ  ช่วงนี้ยุ่งม๊ากกกกกกกกกกกก

ยังไม่มีเวลาแต่งเลย  ไปแอบเอาอันเก่าๆ มาให้อ่าน  ขออภัยนะคะ


คนขึ้สงสัย


แพน : ภาค?   

นิ้วมือเรียวจิ้ม  จึกๆๆ  ที่แขนของอีกฝ่าย  สุดหล่อเลิกคิ้วสูง

เพราะกำลังง่วนอยู่กับรายงานที่ต้องส่งอาจารย์อีกสองวันข้างหน้า

ภาค :  ครับ...ว่า?

แพน : มีคนอยากเห็นแพนกดภาคอ่ะ? 

ไอ้ตัวเล็กพูดขึ้นสีหน้าจริงจัง อีกมือลูบหัวสุดหล่อเบาๆ 

ราวกำลังปลอบใจยังไงยังงั้น

ภาค :  เหรอ.... ก็ดีนะครับ  ภาคก็อยากลองอยู่เหมือนกัน

พ่อเหลือมตอบ  อมยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์  มีเสียงหัวเราะ หึหึ

ดังเบาๆ  ขณะที่อีกฝ่ายก็กำลังตาโต ..... รอยยิ้มฉาบแก้มแทบปริ

ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะยอมกันง่ายๆ ขนาดนี้  จริงๆ ไม่เคยคิด "กด"

อีกฝ่ายมาก่อน แต่ในเมื่อมีโอกาส  ลองดูก็ไม่เสียหาย 

อย่าลืมว่า...น้ำหนักกับส่วนสูงไม่มีผลต่อแนวราบ  ฮ่าๆ

แพน : จริงเหรอ?  ภาคพูดจริงๆ นะ

ภาค :  อืมม ...จริงสิ  อยากลองมานานแล้วไม่กล้าบอกแพน

แพน : หึหึ  ...  งั้นเราก็ใจตรงกันนะสิ  ...  คึกคึกคึก

ภาค :  อ่า...  ก็คง.......งั้นมั้ง   ฮ่าๆ 

สุดหล่อหัวเราะเบาๆ แต่แววตาเจ้าเล่ห์นั้น  แฝงประกายตาวิบวับ

จนไอ้ตัวเล็ก รู้สึกสังหรเล็กๆ  แต่ความอยากไม่เคยปราณีใคร

โอกาสจะได้ลองมาถึงแล้วแท้ ๆ ทิ้งไปก็คงโง่

แพน : เมื่อไหร่ดีอ่ะ?

ภาค :  ตอนนี้เลยดีมั้ย?

แพน : แล้วรายงานอ่ะ  ต้องส่งมะรืนนี้ไม่ใช่รึไง?

ภาค : ไม่เป็นไรจะเสร็จ ค่อยมาทำต่อก็ได้ครับ  ไปแพน

ไปอาบน้ำก่อนนะ  เดี๋ยวภาครอในห้อง

แพน : อืม..  ภาค  ไม่เปลี่ยนใจจริงนะ ๆ

ภาค : ครับ

แพน : แพนจะอ่อนโยนกับภาคเองน่ะ

ภาค : ไม่เอาอ่ะ ขอแบบจัดเต็มไปป่ะ  ฮ่าๆ

.

.

.

.

แพน :  อ่า~    ภ....ภาค  โอววววว   

ภาค :  เป็นไงครับ  อ่า~  ดีมั้ย

แพน :  อ๊ะ...อย่าดันขึ้นมา


ภาค :  อืมม...ซี๊ดดด ไม่ไหวแล้วแพน  กระแทกลงมาแรงๆ เลย

ที่รัก  อ่า~

แพน :  อ่ะ....อ๊ะ.... อ๊าาาาาาาาาาาาาาาา

ร่างบางที่สวิงอยู่ด้านบนเกร็งแน่น พร้อมกับปลดปล่อย

อีกฝ่ายถูกช่องหวานบีบรัด จนเสียวซ่าน พลิกตัวให้น้องน้อย

ไปอยู่ด้านล่าง  แล้วกระแทกความปรารถนาใส่จนหมดสิ้น

ภาค :  อืมมมมม~  แพนน

พ่อเหลือมเกร็งกระตุก  ก่อนจะปลดปล่อยพันธนาการรักแสนหวาน

เป็นน้ำสีขาวขุ่น ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างอีกฝ่าย

.

.
.


ตุ้บ! ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  กำปั้นเล็กๆ ทุบรัว จนพ่อเหลือมหลบแทบไม่ทัน

แพน : ไหนบอกจะให้แพนกดไงเล่าาาาาาาาา~ 


ไอ้ตัวเล็กโวยวาย  ทั้งอาย ทั้งเสียรู้ สุดหล่อตรงหน้า

ภาคยกยิ้มจนแก้มแทบปริ  มันจะเป็นไปได้ยังไงที่เค้าจะยอม

ให้เรื่องนั้น  ทั้งเทคนิค  ทั้งลีลา  เรียกว่าตัวเองกินขาด 

แล้วจะปล่อยให้อีกฝ่ายมา "รุก"  กันได้ยังไง

ภาค :   ก็ให้แพนกดเองแล้วไง  นี่ขย่มเองอยู่ด้านบนเลยนะ

ฮ่าๆ   

รู้ทั้งรู้แต่้ก็แถไปเรื่อยอยู่ดี ช่างสมเป็นงูเหลือที่หาเหตุผลในการ

"รัด"  เหยื่อเสียจริงๆ

 แพน :  โว๊ะ ...  มันคนละความหมายแล้ว  นี่โง่จริงหรือแกล้ง

โง่กันแน่เนี่ย 

ไอ้ตัวเลยโวยวายเสียงขม  มันใช่อย่างที่เค้าต้องการเมื่อไหร่กันเนี่ย   

อีกฝ่ายหัวเราะจนท้องแข็งที่อีกฝ่าย ซื่อ ซะจนเสียรู้เข้า

จนได้  ยกมือขึ้นชูสองแขน ประหนึ่งยอมแพ้  (แต่ชนะไปแล้ว)

ภาค :   โง่จริงคร๊าบบบบบบบบ  โหแพนอ่ะ  ภาคก็นึกว่าความ

หมายเดียวกันซะอีก  เอาใหม่ๆ คราวหน้าคุยให้เคลียร์กว่านี้

แล้วกันแล้วกันนะครับ  หึหึ

[kitty08]

ดีใจจ้ะที่คุณทัศตัดสินใจเอาบทสนทนามาลงด้วยน่ะ เพราะเป็นอะไรที่น่ารักกุ๊กกิ๊กดีน่ะ ชอบเหมาะสมกับวันแห่งความรักจริง ๆ 

[Tassanee]

คนขี้เหงา....




ภาค : แพนครับ?

แพน : หืม...ว่าไงอ่ะ?

ละสายตาจากหนังสือ แล้วเงยหน้าขึ้นเอี้ยวตัวหันไปมองอีกฝ่าย

คิ้วข้างหนึ่งกำลังเลิกขึ้นสูงด้วยความสงสัย

ภาค : ไม่ทำไมหรอก.

พูดเสร็จก็ทำนหน้ามุ่ย ถอนหายใจเบาๆให้รู้สึกสงสัยขึ้นไปอีก

ไอ้ตัวเล็กก็เลยถึงกลับอดรนทนไม่ไหววางหนังสือที่อ่านมาร่วม

สามชั่วโมงลง แม้จะยังไม่อยากวางสักนิด หันทั้งตัวไปหา

ตัวปัญหาร่วมห้อง ที่ทำหน้าบูดเพิ่มขึ้นมาอีกนิดล่ะ

แพน : ไม่ทำไม แล้วเรียกทำไมอ่ะ?

ถามอีกฝ่ายต่อไปอีก .... รู้สึกว่าพ่อเหลือมตัวดีหงอยกว่าที่ควร

จะเป็น

ภาค : ทำไม... ไม่มีอะไร เรียกไม่ได้เหรอ?

สุดหล่อช้อนตามามองนิดๆ ก่อนจะสะบัดหางตางอนๆ หนี

แพน : เรียกได้ครับ.... ว่าแต่ภาคเป็นไรเนี่ย หืม? บอกแพนหน่อยสิคนดี?

ไอ้ตัวเล็กเข้าไปโอบกอด พ่อเหลือมตัวดีทั้งตัว แล้วหอมแก้มเบาๆ

อย่างเอาใจ จากนั้นก็สังเกตุการณ์ว่าอารมณ์พี่เหลือมจะดีขึ้นมั้ย?

อีกฝ่ายกลับมองกลับมาเฉยๆ ไม่ยิ้มร่าเริงอย่างที่เคย

ภาค : ก็....ภาคเหงานี่

สุดหล่อพูดเสียงงึมงำอยู่ในลำคอ พองแก้มพองปากราวกับเด็ก

สามขวบ

แพน : เหงาได้ไงอ่ะ แพนก็อยู่ตรงนี้

พูดจบก็ลูบหัวอีกฝ่ายเบาๆ ราวกำลังปลอบใจลูกหมาตัวโต

ที่อีกฝ่ายเสตามองมาเป็นระยะ

ภาค : แล้วเคยสนใจภาคมั้ยหล่ะ อ่านแต่หนังสืออะไรนั่นแหล่ะ

เคยเห็นเค้ามีตัวตนรึเปล่า?

ฟังจบไอ้ตัวเล็กถึงกับอมยิ้ม แหมะ!! เรียกร้องความสนใจก็ได้ด้วย ฮ่าๆ รอยยิ้มเล็กๆ ผุดขึ้นมา แต่ฟังแล้วก็ชุ่มชื่นหัวใจดี



จุ๊บ~


แพน : สนใจสิ ภาคน่ะนะ สำคัญที่สุดเลยรู้มั้ยคร๊าบบบบ

สุดหล่อกระตุกยิ้มนิด ๆ ที่มุมปาก แต่ยังวางมาดอึมครึมไว้หนัก

แน่น

ภาค : จริงเหรอครับ?

แพน : จริงสิ แน่...ซะยิ่งกว่าแช่แป้งอีกนะ

ภาค : พิสูจน์สิ?

แพน : ต้องทำไงหล่ะ



สุดหล่อยิ้มกว้างงงงงง~ ก้มหน้ามากระซิบไอ้ตัวเล็กที่ข้างหู



ฟังแล้วทำอีกฝ่ายอ้าปากค้าง~ O.o



>///////////////<

.

.

.

.


.

.

.

.

.

.



On Top สักสี่ห้ารอบ ได้รึเปล่า?



จบกัน...ชีวิตน้องแพน

[Nus@nT@R@]

5555555555 ภาีคชอบหาเศษหาเลยกับน้องแพนตลอดเวลาเลยนะ

[Naenprin]

โอ้ยน่ารักคร่า อ่านแล้วเขิลแทน

[hongyia]

เป็นไงบ้างล่ะแพน ได้กดภาครู้สึกดีไหม 555+

[Whatever it is]

อ่านไปตอนแรกๆ แล้วก็ไม่ได้มาอ่านต่อเลย ดีใจที่สองหนุ่มกลับมาอยู่ด้วยกันอีก ว่าแต่จะมีมาม่ามั้ย

[Tassanee]

ตอน  เธออยู่ที่ไหน

แพน :  เมื่อวานภาคหายไปไหนมา?   

ไอ้ตัวเล็กหันไปถามอีกฝ่ายด้วยอารมย์ที่ทั้งโมโหทั้งน้อยใจ  ขอบตาร้อนผ่าวรื้นด้วยน้ำตา 

ที่อยู่ ๆ อีกฝ่ายก็หายไปไร้การติดต่อ ไม่มีแม้ถ้อยคำบอกกล่าวให้ได้รับรู้ความเป็นไป 

ทิ้งให้ไอ้ตัวเล็กวุ่นวายเป็นกังวลไม่ได้หลับได้นอนทั้งคืน  โทรถามคนนั้นคนนี้ไปทั่ว

ซึ่งก็ไม่มีใครทราบ  สุดท้ายก็ร้องไห้จนหลับไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้

และเพื่อจะตื่นขึ้นมาแล้วพบอีกฝ่ายนั่งนิ่งไม่มีคำตอบใดๆ

ภาค  :  “................”

แพน : ภาค?    แพนเอ่ยถามเสียงแผ่วเบา หัวใจกระตุกสั่นอย่างบอกไม่ถูก  ความเงียบ....บางครั้งก็โหดร้าย

จนเกินกว่าจะทนไหว  จ้องมองอีกฝ่ายเพื่อขอคำอธิบาย  เช่นเดิมไม่มีคำตอบใด  ....มีเพียงความเงียบงัน

กับสายตาที่จ้องมองมา  ....   ปากบางๆ ได้แต่เม้มเข้าหากันแน่น ลมหายใจติดขัด  รู้สึกเหมือนอยากร้องไห้

ความอดทนที่รอทั้งคืน......ค่อยหมดลง   ดวงตาร้อนผ่าวค่อยๆ หลุบต่ำมองพื้น กลืนน้ำลายลงคอหนักๆ

ภาค  :  แพน......เอ่อ....   ภาคไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง

แค่ประโยคสั้นๆ  ก็ราวมีดกรีดลงมากลางใจ  เหตุผลที่อยากรู้ทั้งคืน  ตอนนี้กลับไม่อยากฟังขึ้นมาดื้อๆ

แพน :   “..........” 

กลายเป็นตัวเองที่นิ่งเงียบ  ...   ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกมาจากปาก  แต่ยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ได้เดินหนีไปไหน

ภาค  :  ขอโทษนะ  .....  เมื่อคืนแบทหมดเลยติดต่อใครไม่ได้

แพน :  “........”    ไอ้ตัวเล็กเงยหน้าขึ้น พยายามฝืนมอง พยายามที่จะฟัง เผื่อ....ที่สิ่งที่คิดไว้

อาจจะเป็นแค่คิดมากไปเอง

ภาค  :  เมื่อคืน... ภาคอยู่กับอ๋อม  ภาคไม่อยากโกหก


ไอ้ตัวเล็กได้แต่กลืนน้ำลายลงคอ  ....   รู้สึกลำคอตีบตัน  ดวงตาที่เบิกกว้างขึ้นนิด ๆ กำลังพร่าด้วยม่านน้ำตา

ที่ไหลลงปิดดวงตาคู่สวย

แพน :  “............”

ภาค  :  แพน.....     

ได้แต่กลืนน้ำลายลงคอหนักๆ เพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายรู้สึกเช่นไร  ไล้มือเช็ดน้ำตาที่ไหลเอื่อยๆ ตามใบหน้าหวาน

แล้วดึงน้องมากอดแน่นๆ  รู้สึกเกลียดตัวเองมากขึ้นไปอีก ...  เมื่อต้องทำให้คนตรงหน้าเจ็บเช่นนี้

แพน :  “........”

ทั้งที่กำลังซุกหน้ากับอ้อมอกที่เคยอบอุ่น แต่วันนี้ กลับรู้สึกหนาวสะท้านจับใจ สะอื้นไห้จนตัวโยน 

ใจหนึ่งก็อยากจะเหนี่ยวรั้งไว้  แต่อีกใจ....ก็อยากจะหยุดเพียงเท่านี้   ความรักในรูปแบบนี้......

สักวันก็คงลงเอยไม่ต่างจากนี้สักเท่าไหร่  แล้วจะทำยังไงดี  เลือกที่จะเจ็บซะตอนนี้เลยดีมั้ย? 

อย่างน้อย....  ก็เจ็บเสียแค่ครั้งเดียว

ภาค  :  แพน.... อย่าโกรธภาคเลยนะครับคนดี   หยุดร้องไห้ก่อนนะครับ

มือใหญ่ลูบหัวลูบหลังไอ้ตัวเล็กเป็นการใหญ่ ทั้งเจ็บปวด  ทั้งตกใจที่น้องร้องไห้ขนาดนี้

แพน :  อืมมม......  ฮึกๆ   ...  แพนเข้าใจดี ....ไม่  ฮึกๆ..  ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว

ภาค  : ภาคอยากเล่าให้แพนฟัง

กดจูบเบาๆ ที่หัวทุย  แต่อีกฝ่ายส่ายหน้ารัว ๆ

แพน :  ยัง  ฮึกๆ  แพน....  แพนยังไม่พร้อม รออีกนิดนะ

ไอ้ตัวเล็ก... พูดเสียงสั่น  ทำเอาสุดหล่อใจไม่ดี  แต่ก็ยังไม่อยากฝืนอะไรไปกว่านี้  ดูจากสภาพร่างกาย

ใบหน้าซีดเผือดของอีกฝ่าย  ตอนนี้น้องคงต้องการพักผ่อนเสียมากกว่า  ไม่เป็นไร... เดี๋ยวน้องตื่น

ค่อยเล่าอีกที  ตอนนี้...แม้แต่ตัวเองก็เหนื่อยเสียจน  ดวงตาใกล้จะปิดอยู่รอมร่อ

ภาค  :  ก็ได้   ภาครักแพนนะครับ

กระซิบคำรักบอกอีกฝ่าย กลัวน้องจะไม่เข้าใจ  ดีที่ง่ายกว่าที่คิดไว้  ไอ้ตัวเล็กไม่ได้โวยวายอะไรให้ยืดยาว

แค่ขอเวลา....  เพื่อที่จะพร้อมที่จะรับฟัง  ก็เท่านั้น  ผมกอดน้องไว้แน่นๆ  แล้วลูบหัวไอ้ตัวเล็กจนตอนนี้

หยุดสะอื้นแล้ว 

แพน :  .......

ภาค  :  ป่ะไปนอนกันได้แล้ว

.

.

.

.

.

.

.

.

ทุกอย่างเหมือนจะไปได้ดี  ถ้าในตอนที่ตื่นขึ้นมาตอนนี้............................ ผมจะมีน้องอยู่ข้างกาย

รอยยับยู่ยี่บนเตียงที่เรานอนกอดกันเมื่อครู่   ไม่หลงเหลือร่องรอยความอบอุ่นใดๆ ผมไล้มือผ่านเบาๆ 

ก็สัมผัสได้แค่......  ความเย็นชืดของเตียง  ตอนนี้ผมนั่งนิ่งมองมัน  เริ่มรู้สึกร้าวที่กระบอกตา 

พร้อมกับกวาดสายตามองรอบห้อง  ไม่เห็นวี่แวว....ของสิ่งมีชีวิตใดๆ ผมลุกขึ้นนั่งราวกับคนละเมอ

มองไปยังตู้เสื้อผ้าที่อยู่ปลายเตียง  มีกระดาษโน๊ตสีชมพูติดอยู่   ผมเดินไปหามันอย่างเชื่องช้า

ทั้งที่ใจรุ่มร้อนเหมือนไฟที่เผาผลาญ   ภาวนา....อย่าให้เป็นอย่างที่ผมคิดเลย   

ได้ยินเสียงหัวใจเต้นแรงรัวถี่ยิบ   แรงเสียจนเจ็บยกมือขึ้นมากุมอกข้างซ้ายไว้  เอื้อมมือไปหยิบกระดาษสีชมพู

ผมหลับตาลง   ...  เพื่อทำใจ   ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาเพื่ออ่านกระดาษข้อความบนกระดาษช้า

“ขอโทษ....ที่ยังไม่พร้อมจะรับฟัง

ไม่ได้โกรธ ...  แพนเข้าใจดี

ความรักแบบเรา....ยังไงก็คงได้แค่นี้”



หัวใจผมกระตุกวูบ ....  ขาเหมือนอ่อนแรงทันทีทรุดฮวบลงกับพื้น นั่งจุ้มปุ๊กด้วยท่าคู้เข่า 

“แพน....”  ได้แต่เอ่ยเสียงสั่น  เจ็บไปทั่วหัวใจ  น้ำตาไหลอย่างห้ามไม่อยู่ เหลือบมองรอบๆ ห้อง

ไม่มีข้าวของของแพน  ดวงตาพร่าไปม่านน้ำตา  ...   สะอื้นไห้อย่างไม่อาย


แพนไปแล้ว.....   คงกลับไปแล้ว    ไปในที่ที่ผมไขว่คว้าไม่ถึง  ทำไมต้องจากกันแบบนี้

ทำไมผมต้อง.....รอ    ทำไมไม่รีบอธิบาย  แพนกำลังเข้าใจผิด....  ผมไม่ได้มีอะไรกับอ๋อม

ไม่เคยมีอะไรกับใครทั้งนั้น  รัก.....คนที่ผมรัก  ก็มีแค่คนเดียว.....ผมรักได้แค่แพน

เกลียด................... เกลียด ตัวเองเหลือเกิน



























“ก็อกๆ ”     เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้น  ...........   อับอายเหลือกเกิน   อยากจะซ่อนตัวตนที่อ่อนแออยู่ในซอกหลืบ

.

.

.

.

.

.

“ก็อกๆ ก็อกๆ”    อีกครั้งที่เสียงมันดังขึ้นราวกับรู้ว่าผมอยู่ยังนั่งอยู่ข้างในนี้  ยกมือขึ้นปิดปาก  ปิดก้อนสะอื้น

ที่ผมกำลังครวญครางแทบจะขาดใจ แค่ตอนนี้....   ขอแค่ตอนนี้ได้ไหม....  ยังไม่พร้อมจะพบใคร











“ก็อกๆ ก็อกๆ ก็อกๆ”   ความจริงอันโหดร้าย.... สวรรค์ไม่เคยปราณีต่อคนที่พ่ายแพ้  ในที่สุดก็ตัดสินใจ

ยอมแพ้แต่โชคชะตา   ...  ยอมเปิดเผยความอ่อนแอ  ให้ใครก็ตามที่ผมต้องเผชิญต่อจากนี้




“แกร๊ก.....”    เจ็บ....ที่ฟ้าช่างกลั่นแกล้ง   ใครกันนะ.......   ที่ทำผมอ่อนแอได้ขนาดนี้

“.............”  เสียงแห่งความเงียบงัน   ...  หากแต่ .....   มันกำลังต่อชีวิตผมให้ยืนยาวขึ้น 


รอยยิ้มฉีกกว้าง  พร้อมๆ กับแอ่งน้ำตาพี่พากันไหล  ...  แบบไม่ไว้หน้าผู้ชายแบบผม  เอื้อมมือไปรั้งใครคนนั้น

เข้ามากอดแนบแน่น....... 












“แ...พน..... ภ...ภาคขอโทษ  อ...ย่า.....ทิ้งกัน...ไปเลย”    ช่างยากลำบากที่จะพูดอะไรแต่ละคำ

ได้แต่กอดอีกฝ่ายแน่นเสียจน  ......     จะจมหายไปในอก








“จะทิ้งได้ไง”

.

.

.

“รักไปหมดใจแล้วนี่”  ไอ้ตัวเล็กว่าเสียงเบา



“ฮือออออออ~  ขอโทษษษษษ”   ผมปล่อยโฮ ทรุดตัวลงคุกเข่า โอบกอดเอวน้องไว้แน่น 

ปล่อยให้อีกฝ่ายลูบหัวลูบหลังปลอบใจเป็นการใหญ่



“ครับ....แพนก็รักภาคนะ  ป่ะเข้าไปข้างในก่อนอายเค้า”  ไอ้เล็กเสียงสั่น ๆ พยุงผมให้ลุกขึ้น

ลากกระเป๋าเข้าห้องเสร็จ   ผมก็ดึงมากอดไว้ไม่ห่าง... 


.

.
“ภาคกับอ๋อมไม่มีอะไรกันนะ แพน...กำลังเข้าใจผิด  ภาค..”  ผมร้อนรน รีบที่จะอธิบาย

“ชู่....  แพนรู้แล้ว”    นิ้วเล็กๆ ของแพนแตะที่ปากผมไว้  ใบหน้าหวานมองมาที่ผม

“ถ้าภาคไม่ไปสิ  ฮึกๆ  แพนจะโกรธภาคไปจนตายเลย ภาค....อ่ะ  เป็นคนที่ดีที่สุดเลยนะ”  น้องโถมตัว

เข้ามากอดผมแน่นๆ  เรากอดกันอยู่อย่างนั้น  ร้องไห้ไปด้วย คุยกันไปด้วย ได้ความว่าขณะที่แพนตัดสินใจ

จะทิ้งผมไป  (ฮือๆๆ  เศร้าอ่ะ)  อ๋อมก็โทรมาเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง  .....  เรื่องก็มีอยู่ว่า

อ๋อม....โทรมาหาผม บอกว่าห้องโดนงัด ตอนสองทุ่ม ผมเลยรีบไปหา ...  พอไปถึงทุกอย่างก็ดูปกติจนผมสงสัย

พอจะกลับอ๋อมก็รั้งไว้ตลอด  ให้เช็คนั่น ดูนี่ ช่วยอยู่เป็นเพื่อนหน่อย อ๋อมกลัว  อ้างโน่นอ้างนี่ จนผมไม่ไหว

เลยบอกจะโทรให้ไอ้ไม้มาอยู่เป็นเพื่อน  รู้สึกตอนนั้นอ๋อมจะโกรธผมมาก  ตะโกนถามผมเสียงดัง

“เราไม่ดียังไง ทำไมภาคไม่เคยมองเราเลย เราสู้แพนไม่ได้ตรงไหน  ทำไม...  ทำไมถึงไม่รักเรา”  พูดเสร็จ

อ๋อมก็ร้องไห้เสียงดัง  ผมถึงกลับอึ้ง....ตกใจเหมือนกัน ที่อ๋อมรู้สึกกับผมแบบนั้น  บอกตามตรง...ไม่เคยคิด

ไม่เคยรู้สึก ผมอธิบายอยู่นาน  ไม่ใช่ไม่ดี......แต่ผม  ตั้งแต่เกิดมา.....ก็ไม่เคยชายตาแลผู้หญิงคนไหน

กับแพน  มันทั้งรักทั้งผูกพันธ์    รัก....  แบบที่ไม่เคยรักใคร    และก็คงจะรักได้....ก็แค่แพนคนเดียว

ผมขอโทษ.....อ๋อม  ขอโทษไปมากมาย  เสียใจ.....ที่ผมอาจเผลอทำอะไรให้เข้าใจผิดไป

 แต่....ผมไม่เคยคิดเช่นนั้น   ผมเสียใจ.....  ผมเสียใจจริงๆ   ผมหันหลังเพื่อจะเดินกลับมา

ได้ยินอ๋อมกรีดเสียงดังลั่น  “เรารักภาคนะ   ถ้าภาคไม่รักเรา....ฮือๆๆๆๆ  แล้วจะให้เราอยู่ไปทำไม”


อีกฝ่ายก็หันไปคว้ามือปอกผลไม้ ที่วางอยู่ไม่ห่าง  เรายื้อยุดกัน ...อยู่อย่างนั้น สุดท้าย 

. ...  ปลายมีดกรีดลงที่ท่อนแขน  เลือดสีแดงฉานไหลทะลักออกมาเต็มกำมือ  ผมรู้มันไม่ได้ลึกมากหรอก

แต่มันคงกรีดลึกไปที่จิตใจของอ๋อมต่างหาก  ผมกำแน่นที่แผลกึ่งจูงกึ่งกระชากอ๋อมให้มานั่งในห้อง

รีบทำแผลกันยกใหญ่   อีกฝ่ายได้แต่นั่งร้องไห้  ปล่อยให้ผมทำแผลต่อไปเรื่อย  ๆ  จนเสร็จ

อ๋อมโถมเข้ากอดผมแน่น  ร้องไห้สะอีกสะอื้นจนตัวโยน  ....  มีแต่คำถามว่า ทำไม....... ทำไม....

ดังอยู่ซ้ำไปซ้ำมา  ผมไม่ได้กอดตอบ  เพียงแต่ตบเบาๆ ที่หลังอ๋อมเพื่อเป็นการปลอบใจ

ได้แต่พร่ำคำขอโทษ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า....  จนอีกฝ่ายร้องไห้หลับไป   ผมอุ้มอ๋อมไปนอนที่เตียง

หยิบมือถือจะโทรหาไอ้ไม้  ก็พึ่งรู้ว่าแบทหมด  ทุกอย่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว  ... ผมมองเวลาที่ผนัง ตีสี

ผมค้นหาจนเจอมือถืออ๋อม  กดเบอร์โทรหาไอ้ไม้  มันรับสายอย่างงัวเงีย  ก่อนจะตกใจตื่นที่เป็นเสียงผม

กรอกไปในสาย  แทนที่จะเป็นอ๋อม  ผมเล่าคร่าวๆ และเรียกให้มันมาด่วนๆ  จะกดโทรหาแพน

มันก็ดึกซะจนผมคิดว่าน้องคงหลับไปแล้ว   กว่าไอ้ไม้จะมาถึง.... ก็เกือบตี 5  มันพยักหน้าให้ผม

เป็นเชิงบอกว่ากูดูต่อเอง  ...ก็แค่นั้น   ผมเลยขับรถกลับมาที่คอนโด

.

.


.

.

“ดีที่พี่อ๋อมโทรมาหาแพนก่อน  ถ้ารอภาคเล่าแพนคงหนีไปไกลแล้วหล่ะ  อ้อ!! พี่อ๋อมฝากขอโทษด้วย”

ไอ้ตัวเล็กที่ดิ้นดุ๊กดิ๊กอยู่ในอ้อมกอดผมบนเตียงพูดขึ้น

“ขอโทษครับ  ภาคไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี ไม่รู้จริงๆ ขอโทษนะ”   ผมจูบซับที่หน้าผากของอีกฝ่าย

“ทีหลังก็อย่าปล่อยให้แพนเข้าใจผิดอีกหล่ะ  เสียใจแทบแย่แน่ะรู้ป่ะ?”

“ครับ  ขอโทษนะ อืมม  ขอโทษที  ปากหวานจัง ขอชิมนะครับ”  พูดเสร็จปากที่แตะจูบเบาๆ

ก็เปลี่ยนเป็นดูดกลืน รุกล้ำ และเรียกร้องจากอีกฝ่าย  ไล่ต้อนลิ้นหวานๆ ที่หอมหวนชวนให้ลองชิม

ซุกไซร้จมูกสูดกลิ่นกายหอมๆ ที่ไม่ว่าครั้งไหนก็แทบห้ามใจไม่ไหว  ยิ่งครั้งนี้ยิ่งต้องการเรียกความมั่นใจ

ให้กลับคืน อยากจะยืนยันความรัก....ที่มั่นคง  ให้อีกฝ่ายได้แน่ใจ

“ชิมแล้ว...  ห้ามไปชิมคนอื่นหล่ะ  เจ้าของหวง”  ไอ้ตัวเล็กว่า มือเรียวไล้อยู่บนใบหน้าผม


ดวงตากลมโต  ห้องมา  เรียกหาคำยืนยัน.....   ทำเอาผมยิ้มกว้าง....เกือบจะเสียน้องไปแล้ว

“จะไปชิมใครที่ไหนได้อีกหล่ะ  ก็คนตรงหน้า.....น่ากินซะอย่างนี้” ก้มหน้ากดจูบริมฝีปากบาง

ที่หวานปานน้ำเชื่อม

.


.

“ไปไหนไม่รอดแล้วครับ”

.

.

.

.

.

“อ่า...อ๊ะ....   ช้าๆๆ ภาค” 

“อืมมม  ..  แพนครับอย่าเกร็ง  อ่าาาาา~  รัดแน่นหมดแล้ว”

“อึกๆๆ   อ๊าาาาา~ ”

“มะ.....ไม่ไหวแล้ว   แพนภาคขอนะครับ  อ่า~”


.

.

.

“ปั๊บๆ ปั๊บๆ ปั๊บๆ ปั๊บๆ”

.

.

.

.


“อื๊อออออออออ~  / อืมมมมมม~”   

ร่างกายเกร็งกระตุก  ต่างคนต่างปลดปล่อย  หยาดหยดสีขาวขุ่น  พร่างพรายตามแรงปรารถนา

ทิ้งตัวลงข้างกัน  กอดซับความหวานที่ดื่มด่ำกำซ่านเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักหมด 

สองแขนโอบกระชับอ้อมกอดของกันและกัน  แล้วพากันจมดิ่งสู่นิทรา

[muiko]

เกือบไปแล้วนะภาค
แต่สุดท้ายก็ยังโชคดีที่อ๋อมคิดได้นะ                 

[Tassanee]

ตอน ..  ลงเรือ




ตอนนี้พวกเราทุกคนขึ้นมาบนเรือกันหมดทุกคนแล้ว  ด้วยปริมาณนักท่องเที่ยวที่หนาแน่น ทำให้ม้านั่งที่เตรียมไว้บนเรือ

ไม่เพียงพอ  ผมและเพื่อนๆ ตัดสินใจนั่งจุ้มปุ้กกันแถวๆ  ห้องเครื่องด้านบนชั้นสองของเรือ  น้องแพนทิ้งก้นลงเบาๆ

ตามด้วยไอ้ภาคที่ตามติดแจ จนแทบจะสิงร่างไอ้ตัวเล็ก ก่อนจะขู่แกมบังคับให้อีกฝ่ายเข้ามานั่งในคอกหัวเข่า

แล้วพิงหลังลงเบาๆ กับอกแข็งแรงของตัวเอง   ผมสังเกตุเห็นแพนหน้าขึ้นสีระเรื่อคงทั้งเขินทั้งอาย  แต่ก็ขัดใจไอ้ลูกหมา..

ที่หวงเจ้าของไม่ไหว....  แถมสองมือซนๆ ยังสอดเข้าไปโอบเอวน้องกระชับกอดเบาๆ ให้ร่างอีกฝ่ายแนบชิด สนิทเข้าไปอีก

เรียกว่า.....  หมดปัญญาแจ้งเกิดจะดีกว่า  เห็นขนาดนี้....ใครคิดจะหลี  ไม่โดนกำปั้นพ่อเจ้าพระคุณนั่นเข้าไปก็ไม่รู้จะว่ายังไง

ถัดจากภาคก็เป็นอ๋อม  ..  แอบเห็นสายตาไหววูบเล็กๆ ของไอ้ไม้  แค่เพียงนิดเดียว...  นิดเดียวจริงๆ ที่ผมรู้สึกว่ามันเสียใจ

แต่เพียงแค่พริบตา ทั้งสีหน้าแววตาของมันก็เปลี่ยนเป็นออดอ้อน สนุกสนานร่าเริงได้ดังเดิม  ไอ้ไม้นั่งลงข้างว่าที่หวานใจ

กระแซะหยอกบ้างหยอดบ้างพอให้ได้อรรถรสตามประสา ของแมวหวังชิมปลาย่าง  ส่วนผมก็นั่งถัดจากมัน ...

แอบรู้สึกเจ็บแปลบ...แทนไอ้ไม้ไม่ได้  ก็เพราะรู้ดี...ว่าการที่ไปรัก....คนที่เค้าไม่รักตัวนั้นมันเจ็บแค่ไหน  ได้แต่นั่งลงเงียบ ๆ

ไม่ได้ปริปากอะไรให้เป็นที่รำคาญ  ....  สายตาเหลือบมองคลื่นน้ำที่ซัดเป็นเกลียวสวยงาม  สีฟ้าครามที่ปกคลุมไปทั่ว

ตั้งแต่ผืนน้ำยันผืนฟ้า หยิบหูฟังขึ้นมาเสียบ กดเพลงเดิมๆ ที่ฟังเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักเบื่อ  ปล่อยให้สองคู่ชู้ชื่นเค้าได้เสพสุข....

ระหว่างทางกันบ้าง  เพราะเรามากัน 5 คน ฉะนั้นผมถือเป็นตัวแถม ไม่ได้เป็นที่ต้องการของใครเป็นพิเศษ เลยถือโอกาสนี้

ปีกวิเวกอยู่ลำพัง ค่อยๆ ปิดเปลือกตาลง  บางครั้ง....ทะเลสวย ก็ไม่ดึงดูดใจเรามากไปกว่า   ความเจ็บปวดที่เราจะได้รับรู้

ในระยะเผาขนเช่นนี้   ฉะนั้น... สู้ปิดหู  ปิดตา  และปิดใจ  ไม่รับรู้อะไรมันคงจะยังดีเสียกว่า



http://www.youtube.com/watch?v=dRJn317jyvk

งมงาย

เนิ่นนานเท่าไรไม่รู้ที่รอเธอ ฉันจำไม่ได้

ที่จำได้ดีคือฉันมีเพียงเธอ แม้นานสักแค่ไหน



เธออยู่ที่ใดยังรักกันไหม ฉันไม่รู้ แต่ที่รู้คือฉันนั้นยังไม่เปลี่ยนใจ

ยังอยู่ตรงนี้ถึงแม้จะเหงาและเดียวดาย



ไม่ผิดใช่ไหมที่ฉันจะยังรักเธอ ไม่ว่าเธอกับฉันวันนี้จะอยู่แสนไกล

ก็ยังจะรออย่างมีความหวัง ยังคงไม่เปลี่ยนไป

ไม่ว่าใครจะมองว่าฉันงมงาย ฉันก็ยังเหมือนเดิม



เมื่อเธอมีทางชีวิตไม่เหมือนฉัน ฉันห้ามไม่ได้

แต่ฉันจะมีชีวิตเพื่อรอเธอ แม้วันสุดท้าย



เกิดมาได้เจอคนที่ตามหามานานแสนนาน ทำให้รู้ว่าเธอมีค่ามากแค่ไหน

จะอยู่ตรงนี้ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เหลือใคร



ไม่ผิดใช่ไหมที่ฉันจะยังรักเธอ ไม่ว่าเธอกับฉันวันนี้จะอยู่แสนไกล

ก็ยังจะรออย่างมีความหวัง ยังคงไม่เปลี่ยนไป

ไม่ว่าใครจะมองว่าฉันงมงาย ฉันก็ยังเหมือนเดิม



จะรอแค่เธอถึงแม้ใครหาว่างมงาย

ไม่ผิดใช่ไหมที่ฉันจะยังรักเธอ ไม่ว่าเธอกับฉันวันนี้จะอยู่แสนไกล

ก็ยังจะรออย่างมีความหวัง ยังคงไม่เปลี่ยนไป

ไม่ว่านานเท่าไรยังมีเพียงเธอ (ไม่ผิดใช่ไหมที่ฉันมีเธอคนเดียวในหัวใจ)

ไม่ว่ายังไง ฉันก็จะรักเธอ

.

.

.

แกล้งหลับตาไปอย่างนั้น   ...  ทั้งที่รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของคนข้างๆ เสมอ แรงกระเพื่อมที่คาดว่าน่าจะเกิดจากการหัวเราะ

สั่นมาเป็นระยะ ค่อยๆ อมยิ้ม ที่มุมปาก  นึกถึงใบหน้าไอ้ไม้ที่เปื่อมไปด้วยรอยยิ้ม  ไม่ว่ามองเมื่อไหร่....หรือแม้แต่

ในความคิดผม  มันก็ทำให้เผลอยิ้มตามได้ทุกครั้ง   ก็ไม่ได้ว่าอะไร....ก็แค่อยากให้มันมีความสุข  และสมหวังกับอ๋อมสักที

อย่างน้อยๆ ก็เพื่อผมจะได้เห็นรอยยิ้มมัน ....  และเผื่อตัวเองจะยิ้มได้แบบมันบ้าง  และเผื่อ...จะตัดใจจากมันได้บ้าง...

ถ้าเกิดมันมีเจ้าของขึ้นมาจริงๆ เสียที

.

.

.”ตื่นซะทีไอ้ขี้เซา”  หูฟังสองข้างถูกดึงออก พร้อมมือหนาๆ ของคนข้างกายที่ผลักมาที่หัวผมเต็มแรงๆ   

หัวผมเลยเอนตามแรงผลักแกล้งๆของมัน   ช้อนตาไปมองมันค้อนๆ เผื่อไอ้เจ้าตัวจะสำเนียกได้ว่านี่หัวคน ... 

สิ่งที่ได้กลับมาคือรอยยิ้มกวนๆ พร้อมกับเสียงหัวเราะ หึๆ  อย่างพึ่งพอใจ ....ไม่ได้สำนึกหรือรู้สึกผิดอะไรทั้งนั้น 

ผมเม้มปากเล็กๆ  ก่อนจะทำปากขมุบขมิบให้อีกฝ่ายอ่านปากในการสาดคำสรรเสริญเยินยอไปให้

“Kวย”  ไอ้ตัวดี ยกยิ้ม ก่อนจะเลิกสนใจผมลุกขึ้นยืนเต็มความสูง  หันไปยิ้มหล่อๆ ให้สาวสวยหนึ่งเดียว ....ที่ทำผมช็อค

ภาพที่เห็นคือ น้องแพนที่หลับอยู่ในอกไอ้ภาค หลังพิงอก ศรีษะซุกเข้าหาซอกคอของอีกฝ่าย

โดยมีไอ้หล่อกอดกระชับเอวไว้แน่น ส่วนหัวเอนหัวพิงฝาห้องเครื่องด้านหลัง  ส่วนอีกข้างมีสาวผมยาวสลวยเก๋

แบบอ๋อมนอนซบอยู่  ผมค่อยๆ ไล่สายตาหันไปสบตาไอ้ไม้เห็นมันยังยิ้มปกติ ไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆ

คงจะชินกับเหตุการณ์พวกนี้บางแล้ว  มันหันหน้าเข้าหาอ๋อมย่อตัวลงจนตัวจนใบหน้าอยู่ระดับเดียวกัน

 ยังคงจับจ้องอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มบางๆ ปนเอ็นดู  ค่อยๆ เกี่ยวมือ ไล่เก็บเส้นผมที่ละอยู่บนใบหน้าหวานให้ไปเกี่ยวที่ใบหู 

ผมเผลอกลืนน้ำลายลงคอเบาๆ  กับท่าทางที่ดูช่างทนุถนอมเหลือเกิน    ไอ้ไม้แตะเบาๆ ที่ไหล่อ๋อม กรอกเสียง

หวานหู  ....  ที่ผมว่าคงทำให้ผู้หญิงหลายคนละลาย   บังเอิญแค่..................ไม่ใช่กับอ๋อม

“อ๋อมครับ...  อ๋อม  จะถึงแล้วครับ”  ไอ้ไม้ว่า  ออกแรงเขย่าอีกนิด  คนที่ถูกปลุกก็กระพริบตาถี่ๆ หันมามองตอบ

“ไม้”  อ๋อมทำตาปรือปรอยได้อย่างน่ารัก  ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง แล้วลืมตาขึ้นมาอีก ก่อนจะยกมือมาขยี้ตาเบาๆ

ทั้งที่หัวยังซบที่ไหล่ภาค   สักพักเหมือนจะรู้ตัวถึงค่อยๆ ดันตัวขึ้น หันไปมองทะเล ก่อนจะหันไปมองคู่รักอีกคู่

ที่ยังหลับตาพริ้ม  เห็นอ๋อมเผลอจ้องอยู่สักพัก ก่อนจะหันมาเพราะไอ้ไม้เบนความสนใจ

“จะถึงแล้วไม้เลยปลุกอ๋อมก่อน”   เจ้าตัวว่าแค่นั้นก็นั่งลงกับพื้นเรือดังเดิม  ส่งยิ้มหล่อละลายใจมาเป็นระยะ


“อืมม  จ้า”  อ๋อมยิ้มเล็ก ๆ ช่างน่ามอง ชายหล่อกับหญิงสวย  สมกันจริงๆ  ในความรู้สึกผม  เมื่อไหร่ไอ้ต้นจะสมหวัง? 

อ๋อมลอบมองไอ้ภาคเป็นระยะ    และเป็นไอ้ไม้เองที่เขย่าตัวไอ้ภาคให้ตื่น   มันลืมตาขึ้นช้าๆ อย่างงัวเงีย

ก่อนจะหันไปแกล้งสุดที่รักของตัวเอง  บีบจมูกบ้าง ดึงผมที่ยาวแล้วของแพนมาแหย่ที่หูบ้าง  หรือแม้แต่

กดคางตัวเองถูไถไปกับหัวทุยๆ ของอีกฝ่ายอย่างสนุกสนาน  ไอ้ตัวเล็กก็ยุ๊กยิ๊กๆ และก็ตื่นในที่สุด  ไอ้หล่อมันก็ทำเป็นพูดจาดี

 เหมือนไม่มีไรเกิดขึ้นก่อนหน้านี้   ทั้งที่หน้าตามันเองดูจะสนุกสุดๆ ตอนที่ได้แกล้งสุดที่รักของตัวเอง

“ตื่นแล้วเหรอครับ  ใกล้จะถึงแล้วน๊า”  ไอ้ภาคลูบหัวน้องเบาๆ อย่างเอ็นดู ไอ้ตัวเล็กก็ขยี้ตาตัวเองเป็นการใหญ่

หันมาส่งเสียงตอบอีกฝ่ายว่า “อือ”  แค่คำเดียว ก่อนจะหันไปสนใจเกาะซึ่งมองเห็นอยู่ตรงหน้าคาดว่าคงห่างไม่เกิน

500 เมตร  ผมที่มองดูอยู่ทุกความเคลื่อนไหวถึงกับส่ายหัว  ในความเจ้าเล่ห์ของไอ้หล่อมัน  แต่ก็รู้สึกดีนิดๆ

ในความน่ารักของคู่นี้ นะ....  ก็เป็นอย่างนี้อยู่ตลอด  ถึงมันจะแกล้งยังไง  คนนี้.....เค้าก็รักของเค้าสุดใจอยู่ดี

“ภาคปวดไหล่รึเปล่า?  ขอโทษทีนะที่อ๋อมเผลอซบตลอดทางเลย”  อ๋อมว่ายิ้มๆ แต่ผมนี่อ่ะ พูดไม่ออกเลยอึ้งๆ

ไม่คิดว่าอ๋อมจะกล้าพูด  เหล่ตาไปมองแพนบ้างเห็นน้องทำหน้าเฉยๆ ไม่ได้มีท่าทีอะไรไปมากกว่านั้น

“ใครว่าหล่ะอ๋อม  อ๋อมซบไม้ต่างหาก พึ่งไปซบไอ้ภาคตอนที่เราลุกไปเข้าห้องน้ำเท่านั้นเอง”  ไอ้ไม้ว่ายิ้มๆ อีกคน

ผมซึ่งอึ้งกิมกี่ไปอีกรอบ  ว่าแต่ไม้....มึงลุกไปเข้าห้องน้ำตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ  กูนั่งอยู่ข้างๆ นี่ไม่เห็นจะรู้สึกว่ามึงลุกไปไหน

“อ้าวก็อ๋อมจำได้ว่า..... .. เอ่อ...งั้นเหรอ”  อ๋อมเหมือนจะเผลอพูดอะไรสักอย่าง...แต่ก็นิ่งค้างไว้แค่นั้นแล้วกลับลำกลางทาง

หน้าตาดูผะอืดผะอมชอบกล   แล้วก็เออออห่อหมกไปกับไอ้ไม้ หันไปสบตาไอ้ภาคกับแพนอีกเล็กน้อย  ก่อนจะยิ้มจืดๆออกมา 

(ก็ถ้าอ๋อมพูดว่าอ๋อมจำได้ว่าซบไหล่ไอ้ภาคมาตลอดทาง นั่นก็แสดงว่า อ๋อมตั้งใจที่จะซบมันน่ะสินะ  )

“อ้อ...  เป็นอย่างนี้นี่เอง  หึหึ”  ไอ้ภาคสรุป แล้วยิ้มแซวๆ ไอ้ไม้แทน  ไอ้นี่ก็กล้ายักคิ้วกวนๆ กลับ

เฮ้อ~  เหตุการณ์นี่ทำผมเกือบจะหายใจไม่ทั่วท้องซะแล้ว  ผมไม่รู้ว่าแพนกำลังคิดอะไร   น้องไม่ได้ยิ้ม หรือ

แสดงอาการไม่พอใจ เพียงแต่หันมามองการสนทนากันนิดๆ ก่อนจะอยู่นิ่งๆ เงียบๆ มองดูฟ้า มองดูทะเลไปเรื่อยๆ   

.

.

.

.

เรือจอดตรงท่าเรือเป็นรอบที่สองหรือที่สามมั้ง ผมจำไม่ได้รู้แต่ว่าตัวเองก็หลุดอยู่ในวังวนความคิดของตัวเองอยู่เนิ่นนาน

สะดุ้งอีกทีก็ตอนที่ไอ้ไม้ผลักหัวผมจนเซนั่นแหล่ะ

“เชี่ย”  เผลอสบถออกมาเบาๆ  เห็นไอ้ไม้ส่ายหน้าเซ็งๆ รออยู่

“ถึงแล้วมึงเหม่ออยู่นั่นแหล่ะ”   มันว่าก่อนจะสะพายเป้ของตัวเองพร้อมกระเป๋าอ๋อมขึ้นบนบ่า แล้วเดินตามหลังอ๋อมไป

ส่วนสามคนนั้น (เอ่อ~  ผมหมายถึง แพน ไอ้ภาค และอ๋อม)  ก็เดินผ่านหน้าผมจนตอนนี้ปีนบันไดลงไปเป็นที่เรียบร้อย

รีบลุกขึ้นแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามไอ้พวกนั้นไป  แต่ด้วยความรีบ ขณะที่หันหลังลงบันไดอยู่นั้น ผมเลยเหยียบพลาด

“เห้ย!!”  ผมตะโกนออกมาด้วยความตกใจ   เห็นภาพสโลโมชั่นของตัวเอง มือที่พยายามเกาะราวบันไดไว้สุดชีวิต

หลุดผึงออก  หน้าแข็งครูดไปกับขั้นบันได  เผลอหลับตาแน่น นึกในใจ...  หัวกูแตกแน่ๆ

“ตุบ!!.........  เชี่ย!!” ค่อยๆ หลีตามองรอบข้าง   ไม่เจ็บ  รู้สึกถึงแรงกอดแน่นๆ ที่เอว  หึ๋ย!!  ใครวะ  เลยเด้งตัวออกทันที

ได้เห็นสีหน้าเหยเกของอีกฝ่าย เอามือกุมท้องป้อยๆ ทำเอาผมหน้าซีดทันที ....  ไอ้ไม้

“เป็นไรป่าวว่ะ   โทษทีว่ะไม่ได้ตั้งใจ”   รีบกุลีกุจอ  ไปดึงอีกฝ่ายให้ลุกขึ้น  มันปัดนั่นปัดนี่นิดหน่อยแล้วหันมาตบหัวผมแทน

“มึงนี่แม่ง....  ไม่เคยระวังเลย ถ้ากูไม่อยู่ไม่ต้องคอหักกันเลยเหรอว่ะ ดีนะที่รับทัน แล้วไม่ต้องทำหน้าสำนึกผิดขนาดนั้นนะ

ตัวเบายังกะนุ่นวันๆ แดกไรมั่งเนี่ย ที่กูจุกเพราะก้นมึงดันกระแทกท้องกูมาพอดีหรอก  ไม่งั้นก็แทบไม่รู้สึก ป่ะไปกันได้แล้ว”

บ่นจบมันก็เดินตรงไป ตรงหางเรือกระโดดข้ามฟากไปยัง ท่าเรืออีกฟากทันที พอเห็นอย่างนั้นผมก็รีบตามมา 

แต่ระวังมากขึ้น พร้อมทั้งสำรวจคร่าวๆ พอมั่นใจก็ข้ามไปอีกฟากทันที  โดยมีไอ้ไม้มองตามด้วยสายตาดุๆ  ผมเดินไปตีคู่กับมัน

“ขอบใจนะ” พูดเสร็จก็ตั้งท่าจะเดินเลี่ยงหนีมันไป  แบบว่ายังไงมันเขินอ่ะ  กูเห็นแม่งแอบยิ้มมุมปากนิดๆ


จะว่าไงดีอ่ะผมกับมันไม่ค่อยพูดดีๆ กันเท่าไหร่หรอก  ถนัดแต่ด่าๆ แซวๆ  แกล้งๆ  กันมากกว่า 

(แล้วอย่างนี้ผมไปชอบมันได้ไงวะงงตัวเอง)    กำลังจะชิ่งหนี ไอ้ตัวดีก็รั้งแขนผมไว้ซะก่อน

“เมื่อกี้ว่าไงนะ?”   แหม๊ะ....  ถ้าตามึงจะยิ้มขนาดนั้นกูว่า  มึงยิ้มทางปากเลยดีกว่ามั้ย  ผมหันไปมองนิดๆ

“ไรเล่า ...  ก็บอกว่าขอบใจไง เชี่ยนี่!!”  ด่าแม่งเลย

“อ๊าว!!  ไอ้ห่า สรุปจะด่าหรือขอบใจกูเลือกเอาสักอย่าง”   หน้ามันตอนนี้อย่างกวนตีนอ่ะ  แน๊ะยักคิ้วใส่กูอีก เดี๊ยะๆแม่ง

“ขอบใจไง  ไม่ได้ยินเหรอสัด”  เลยเบิดกระโหลกมันไปทีหนึ่ง ได้ยินคำว่า “เชี่ย”   สบถออกมาเบาๆ แต่ปากยิ้มกริ่มแล้ว

“ต้น...มึงเคยได้ยินป่ะ บุญคุณต้องทดแทนอ่ะ”  ไอ้ไม้ว่ายิ้มๆ  แม่ง..กูว่าแล้ว ต้องมีเรื่องให้กูช่วยชัวร์ ซึ่งผมก็ยิ้มหวานกลับ

“แล้วมึงเคยได้ยินป่ะไม้  ว่าแค้นก็ต้องชำระอ่ะ”  ผมหันไปยักคิ้วถามมันกวนๆ  ซึ่งไอ้เหี้ยนี่ ...เสือกยกยิ้มมุมปากอย่างเป็นต่อ

ผมถึงกลับเบือนหน้าหนี ...  ไม่ใช่อะไร  ....  แม่งหล่ออ่ะทำหน้าแบบนี้  กลืนน้ำลายลงคอเอื๊อกใหญ่ๆ  แล้วกระแอมกลบเกลือน

“แต่ตอนนี้มึงมีบุญคุณที่ต้องทดแทนกูว่ะ”  ไอ้หล่อเชี่ยๆ หันยื่นหน้ามาพูดใกล้ๆ     ยื่นมาใกล้ทำเพื่อ?  เชี่ยยยยยยยย!!

หัวใจผมเต้นแรงขึ้นอีก  ไม่รู้ว่าตัวเองหน้าแดงอยู่รึเปล่า  แต่รู้สึกเขินจัดๆ  ...เลยต้องยื่นดัชนีมาเป็นผู้ช่วย ผลักแม่งหน้าหงาย

ซึ่งมันก็หัวเราะชอบใจ  ไอ้เหี้ยนี่.....แม่ง S ชัดๆ

“ไอ้เลวทำดีหวังผลตอบแทน  ถ้ามึงจะมาทวงบุญคุณกูขนาดนี้ คราวหน้า...”  ยังไม่ทันพูดจบ ไอ้คนไม่เคยศึกษามารยาทผู้ดี

ก็พูดแทรกขึ้นมากลางป้อง

“คราวหน้าจะไม่ให้กูช่วย?”   มันเลิกคิ้วเป็นคำถาม   หน้าตาแม่งอย่างกวน ทำผมหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ

“ป่าว ...  มึงก็ช่วยกูนี่แหล่ะ  อย่างน้อยกูก็ยังมีชีวิตอยู่ เพื่อให้มึงมาทวงบุญคุณไง ฮ่าๆๆ ”  ไอ้ไม้แม่งผลักผมซะหน้าหงาย

“ถุย...นึกว่าจะแน่  แต่ตอนนี้ติดไว้ก่อนตอนนี้ยังนึกไม่ออก เอาไว้กูนึกออกเมื่อไหร่ค่อยทวง ฮ่าๆๆ”  พูดจบแม่งก็เดิน

ลอยหน้าลอยตาไปหา  (ว่าที่)  สุดที่รักมัน  ผมก็ได้แต่ส่ายหัวเบาๆ  กวนให้ได้ตลอดน่ะ... แม่ง



เราเดินมาถึงห้องพักที่จองไว้  ไอ้หล่อติดเด็ก(ไอ้ภาค)  กับเด็กถูกไอ้หล่อติด (น้องแพน)  รับบทเป็นผู้เช็คอิน 


โดยมีผม ไอ้ไม้ กับอ๋อมนั่งรอกันอยู่ด้านหน้า  แม้ในตอนแรกอ๋อมพยายามจะไปช่วยไอ้ภาค แต่ก็ถูกไอ้หล่อแต่กวนตีน

แม่งดักทางไว้ก่อน  ด้วยประโยคที่ว่า พร้อมกับรอยยิ้มหวานพิมพ์  คือไม่เข้าใจมึงจะหวานไปถึงไหนครับ

“ไม่ต้องหรอกอ๋อม  ปล่อยให้ไอ้พวกตัวตั้งตัวตีไอ้ทำงานรับใช้พวกเราบ้าง  พวกเราอุตส่าห์มาเป็นเพื่อนให้แล้วทั้งที” 


“แต่อ๋อมอยากช่วย  ...  เดี๋ยวเราไปกับภาคก็ได้ให้  น้องแพนรออยู่นี่เถอะ ท่าจะเหนื่อยแล้ว” ไอ้ภาคหันไปมองน้อง

 ด้วยสายตาที่เป็นคำถามว่า .. เหนื่อยมั้ยครับที่รัก?  หึหึ  ตาแม่งเลี่ยนโคตรๆ อ่ะ ไอ้ตัวเล็กก็น่ารักดี ตอบมาอย่างรู้ใจ

“ไม่เป็นไร แพนยังไม่เหนื่อยเลย  แล้วพี่อ๋อมเป็นผู้หญิงด้วยอ่ะ  . นั่งรอตรงนี้ดีกว่านะครับ เดี๋ยวแพนไปกับภาคเอง” 

ไอ้ตัวเล็กยิ้มกลับมา   แล้วอ๋อมก็ยิ้มเจื่อนๆ กลับไป สายตามองไปที่ไอ้ภาคอย่างอาลัยอาวรณ์  แต่ไอ้หล่อสิ แม่ง...

มันแต่ยิ้มให้เด็กตัวเองจนตาแทบปิด  ยกมือขึ้นโอบไหล่แล้วลากเด็กไปด้วยกัน   อ๋อมยังมองตามด้วยสีหน้าเศร้าๆ


ระบายลมหายใจออกมาเล็กน้อย  อย่างคนผิดหวัง  ผมเบนสายตาไปมองอีกคนที่คาดว่าคงอยู่ในอารมณ์ไม่ต่าง

มันมองมาที่อ๋อมแล้วยิ้ม  ดึงความสนใจอ๋อมด้วยการพูดคุยกัน

“อ๋อมครับหิวน้ำอะไรมั้ย?  เดี๋ยวไม้ไปซื้อให้ ”  ไอ้หล่อสุดกวน เอ่ยเซอร์วิสสาว  ผมก็แอบอมยิ้ม  เวลามันอ้อนมันก็น่ารัก

อย่างนี้แหล่ะ  เสียอย่างเดียว....  คงไม่มีทางที่มันจะมาอ้อนผม  อ๋อมยิ้มตอบพยักหน้าน้อยๆ

“น้ำมะพร้าวปั่นสักแก้วก็ดีจ๊ะ  ขอบใจไม้มากนะ”  อ๋อมหันมายิ้มพิมพ์ใจ  ส่วนไอ้ไม้วิ่งหางสะบัดไปที่ร้านน้ำด้านข้างแล้ว

“ต้นเป็นไรรึเปล่า  เราเห็นเงียบมาตั้งแต่ขึ้นเรือแล้ว”   อ๋อมหันมาให้ความสนใจผม  ผมก็ยกยิ้มๆ  ส่ายหน้าน้อยๆ

“ป่าวหรอกอ๋อม เรากำลังอินกับบรรยากาศน่ะ  มันทั้งสดชื่นทั้งเหงาบอกไม่ถูก  ถึงว่าคนอกหักชอบมาทะเล”  ผมว่าขำๆ

ซึ่งดูอ๋อมก็ขำตามไปด้วย 

“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกนะเราว่า  คนมีความรัก  เค้าก็อยากมาทะเลกันไม่ใช่เหรอ?”  อ๋อมว่ายิ้มๆ โชว์เขี้ยวน่ารักๆ

ที่ไอ้ไม้ชอบเอาไปเพ้อให้ผมฟังเวลาเห็นรอยยิ้มอ๋อมบ่อยๆ  จะบอกว่า....  น่ารักจริงๆ ครับ

“ฮ่าๆ  ก็คงงั้น  แล้วอ๋อมอ่ะ ...  อยู่ในอารมณ์ไหน”   ผมหันไปถามด้วยความสนใจ

“ไม่รู้สินะ .... อาจจะทั้งรัก  ทั้งอกหักไปในตัวมั้ง  คิกๆ ”  อ๋อมขำเบาๆ

“อ๋อม บางครั้งถ้าทางที่เราจะไปต่อมันเป็นทางตัน...  ก็ลองเลือกไปทางเบี่ยงบ้างก็ได้นะ”  ผมหันไปเตือนอ๋อมด้วยความหวังดี

“แต่ถ้าทางนั้น....  มันยังพอจะเห็นวี่แววว่าพอจะไปได้อยู่หล่ะ   ต้นจะให้เราหยุดแล้วไปเลือกทางอื่นอยู่รึเปล่า”

“มันก็คงจะดีถ้าทางที่ว่ามันจะไม่ทำร้ายใครนะอ๋อม”

“อ๋อมก็ไม่เคยคิดจะทำร้ายใครนี่  เพียงแต่อ๋อมรู้ว่าทางที่ถูกที่ควรมันรออยู่ต่างหากหล่ะ  ทางที่ยังไงที่ใครๆ

ก็ต้องเลือกเดินทางนี้   คนเรานะ....บางทีก็เดินหลงทางได้ไม่ใช่เหรอต้น  บางครั้งเค้าก็แค่เดินหลงทาง  และรอสักวัน

เค้าคงจะจำทางได้  และกลับมาเลือกทางที่ถูกเองน่ะแหล่ะ”

“ยังงั้นเหรอ” 

“ขอบใจนะที่ต้นเป็นห่วง...  ยังไงเราก็จะลองคิดดู”

“อืม”  ผมเองก็ได้แต่เงียบหลังจากนั้น  เพราะไอ้ไม้ที่กำลังวิ่งตรงมาด้วยสีหน้าดีใจ  ทำให้เราจบบทสนทนาเรื่องนั้นไป

เรื่องที่ไม่รู้ว่ามันจะจบลงอย่างไร  ก็ได้แต่ภาวนา....  ให้มันลงเอยอย่างสวยงาม

[Naenprin]

อ๋อมน่าจะเลือกทางได้แล้ว เมื่อรู้ว่าทำอะไรลงไปก็แยกเค้าสองคนไม่ได้ก็ควรจะหยุดซะ

[Nus@nT@R@]

อ๋อมอย่าพยายามทำในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้เุถอะ

[Whatever it is]

น่จะหาคนมาคู่ต้นหน่อยน้า ส่วนไม้ก็ปล่อยมันหน้าโง่ต่อไป 555

[Tassanee]

เป็นคำตอบที่สะใจมากๆ ค่ะ  Whatever it is

[Tassanee]

ตอน....  คนเหงากับคืนเหงา




ไอ้ไม้ถือมะพร้าวปั่นพร้อมสะบัดหางอย่างน่าเอ็นดูตรงรี่มาหาอ๋อม  มันเหยียดยิ้มตาหยี...  ที่เรียกหัวใจสาวๆ ได้ทุกครั้ง

มือก็ยื่นน้ำมะพร้าวปั่นที่สาวเจ้าร้องขอไปให้   ผมได้แค่เสตามองนิด ๆ แต่ก็นิ่งเงียบไป

“มะพร้าวปั่นครับอ๋อม” 

“ขอบใจนะไม้”   อ๋อมยังคงส่งยิ้มหวาน ในฐานะเพื่อนมาให้  ไม่เกินไม่เลย  ไม่เกินกว่าคำว่า “เพื่อน”  สักครั้ง

“ด้วยความยินดีครับ”  มันโค้งอย่างสวยงามก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ อ๋อมอย่างปรีดา  ในมือถือแก้วมะพร้าวปั่นอีกแก้ว

รู้สึกว่า.....  มันจะลืมผมไปนะ  แต่ก็นะ....  คนอย่างผมมันจะไปสำคัญอะไร  ได้แต่ยิ้มมุมปากนิด ๆ ก่อนลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

“จะไปไหน?”  ไอ้ไม้หันมาถามด้วยความสงสัย  ผมก็แค่นยิ้มตอบ ....  ไม่อยากบอกว่ากูน้อยใจ  แต่..ความจริงก็ไม่จำเป็น

ต้องบอกอยู่แล้วนี่   คิดว่ายังไงซะมันก็คงไม่อยากจะฟังอยู่ดี

“ไปซื้อน้ำ”  ผมว่าเบาๆ ส่งสายตาไปบอกให้มันรู้ว่า  ....   มึงลืมกูไปนะ   ...   ไอ้ไม้หน้าเจื่อนลงเล็กน้อย

คาดว่า....คงจะลืมจริงๆ  และมันก็รู้ว่าผมขี้น้อยใจ  โดยเฉพาะกับมันเป็นอย่างมาก  กำลังจะก้าวต่อไป แขนยาวๆ ของไอ้ไม้

ก็รั้งผมไว้   จนต้องหันหน้าไปมอง ...   นี่กูหิวน้ำอยู่นะ  เชี่ย.....ดึงทำเพื่อ?

“ไปทำไมเล่า...  มึงก็กินกับกูนี่แหล่ะ เนี่ยๆๆ”    ไอ้ไม้ว่า คายปากออกจากหลอดที่ดูน้ำมะพร้าวปั่นยื่นมาให้ผม มืออีกข้าง

ก็รั้งแขนผมไว้แน่นไม่ยอมให้ไป  สัด...ใครจะแดกต่อครับ    แดกต่อมึง.....ก็จูบกันทางอ้อมแล้วคร๊าบบบ  (ฮ่าๆ คิดไปนั่น)

จริงๆ คือน้ำลายแม่งติดหลอดอยู่ครับ 

“ไม่เอาอ่ะ  กูอยากกินน้ำแตงโมปั่นว่ะ  ปล่อยดิ  เดี๋ยวกูไปซื้อก่อน”  ผมสะบัดแขนเบาๆ อยู่สองสามที ปรากฎว่าแม่ง...

แทนที่จะปล่อย  ดันดึงผมไปนั่งข้างมันแทน 

“เดี๋ยวกูไปซื้อให้  เหี้ยนี่แค่นี้น้อยใจนะมึง”   มันปล่อยมือผมแล้ว  แต่เป็นผมที่ดึงมือมันไว้แทน  ก้มหน้าไปกระซิบเบาๆ

“กูไปเอง มึงอยู่กับอ๋อมที่นี่แหล่ะ  โอกาสมึงแล้ว”   พูดจบ ผมก็ลุกอย่างว่องไว  โดยไม่มีมือใครรั้งผมไว้อีก 

แต่แทนที่ผมจะเดินตรงไปร้านน้ำปั่นทันที ผมก็โยกโย้ด้วยการเดินไปหาไอ้คู่รักสุดเลิฟ   ถามว่าต้องการอะไร 

แล้วเดินอ้อมโลก แบบสโลโมชั่น (อันนี้ก็เว่อร์ไป)  แบบธรรมดานี่แหล่ะ แต่ช้ากว่าหน่อย  ทำเป็นชั่งใจเลือกนั่นเลือกนี่

ก่อนจะสั่งเมนูที่ผมต้องการไป  หันไปมองอ๋อมกับไอ้ไม้  ...  ดูๆ ไปก็เหมาะกันดี  ยิ่งดูยิ่งสมกัน  ใบหน้าทั้งสองคน

กำลังฉาบไปด้วยรอยยิ้ม ไอ้ไม้มันดึงความสนใจเก่ง ...  ผมว่าบางครั้งอ๋อมก็เผลอลืมไอ้ภาคไปหลายทีเหมือนกันเวลาอยู่กับไม้


สุดท้ายก็เป็นอันต้องละสายตาจากคู่หวาน  เมื่อเจ้าของร้านเรียกผมไปแล้วกว่าสามรอบยังไม่หันมามอง จนต้องแตะตัวผมเบาๆ

ถึงได้หันกลับมา  ขอโทษพี่เขาเล็กน้อย  โชคดีที่พี่สาวคนนี้ใจดี  ยิ้มละไมตอบผม  ....   ผมชำระค่าเสียหาย พร้อมหิ้วน้ำปั่น

อีกสามแก้ว หอบหิ้วกลับมายังจุดนัดหมาย  ทุกคนมาครบกันแล้วและแบ่งห้องกันเรียบร้อย  เราพักบ้านเป็นหลัง 3 หลัง

แต่ละหลังตั้งอยู่ไม่ห่างกัน แน่นอนไอ้ภาคกับแพนอยู่ด้วยกัน  หลังตรงกลางเป็นอ๋อม  หลังสุดท้ายเป็นผมกับไอ้ไม้

ด้วยความหิวโหยเราทุกคนตกลงกันเก็บข้าวของแล้ว จะไปหาอะไรทานกันเลย  เวลานี้ก็คล้อยบ่ายมาสักพักแล้ว

อาหารเที่ยงยังไม่ตกถึงท้องใครสักคน มีเพียงของว่างเล็กๆ น้อยๆ ระหว่างทางเท่านั้น   ผมเดินเติมไอ้ไม้เข้าบ้าน

ก็มันเป็นคนถือกุญแจอ่ะ  ผมรอมันไขอยู่ครู่เดียว  ก็เปิดประตูออก ภายในห้องเป็นห้องเพียงห้องเดียวมีเตียงขนาดควีนไซด์

ตั้งอยู่คาดว่าน่าจะเป็นทุกห้อง  ปลายเตียงเป็นชั้นวางทีวี พร้อมทีวีตั้งอยู่ด้านขวาเป็นตู้เสื้อผ้า ส่วนหัวเตียงเป็นโคมไฟ

ใกล้กันนั้นมีตู้เย็นวางอยู่  ส่วนห้องน้ำยื่นออกจากตัวห้องไป  ส่วนด้านหน้ามีระเบียงกว้างพอประมาณให้วางเก้าอี้ไม้

สองตัว กับโต๊ะกลมเล็ก ๆ สำหรับนั่งพักผ่อน  เราวางของอยู่ครู่เดียวก็รีบเดินออกมา  เพราะกระเพราะเริ่มร้องคราง

ด้วยความเหนื่อยล้าพวกเราตัดสินใจ ทานอาหารที่รีสอร์ทที่เราเลือกพัก แล้วกลับไปนอนเอาแรงก่อน 


.

.

.

ไอ้ไม้ทิ้งตัวลงบนเตียง มันขยับตัวแล้วถอดเสื้อโยนทิ้งไปทางกระเป๋าเสื้อผ้าปลายเตียง  แล้วหลับตาลงอย่างง่ายดาย

ผมทิ้งตัวนอนลงข้างๆ มัน ไม่ได้ถอดเสื้อออกเพียงแต่หลับตาลง  มืออีกข้างกำลังพาดอยู่บนหน้าผาก

เพราะกำลังใช้ความคิด  ...  ไม่รู้นานเท่าไหร่  ก็เผลอหลับไป  .....

ตกเย็นพวกเราเดินหาร้านริมทะเล  เดินลัดเลาะไปเรื่อยๆ ดูการแสดงบ้างผู้คนบ้างตามประสา  ชื่นชม

ดนตรี แสงไฟ  แสงจันทร์  คู่แรกเดินทิ้งห่างไปไกลพอสมควร  โดยมีคู่ที่สองเดินตามติด  และมีผมเป็นคนที่สาม

ครับ...คนที่สาม  เพราะผมไม่ได้มีคู่ดีก็แค่มีเครื่องเล่นเอ็มพี4 ติดมาด้วย  ผมหยิบหูฟังสอดใส่หู 

หันไปเสพบรรยากาศรอบกาย ลมทะเลเย็นๆ  ริมหาดเต็มไปด้วยแสงไฟ  เลยทำให้หายยิ่งมีสีสัน 

เพียงแต่....   เป็นผมเท่านั้นที่รู้สึกเศร้าจนบอกไม่ถูก  เดิมตามคู่รัก กับว่าที่คู่รัก เพลิน เท้าที่เดินตามก็ชะงักซะงั้น

ไม่รู้ทำไม ...  แค่รู้สึกว่าอยู่คนเดียวน่าจะดีกว่า  ยืนนิ่งอยู่สักพักมองพวกนั้นเดินไปพอสมควร เลยคิดจะหันหลังกลับ

อยากอยู่คนเดียวสักพัก

“ตุ๊บ  ... โอ๊ย!!”   ผมลงไปนั่งจุ้มปุ๊กอยู่ในน้ำทะเลย  เพราะแรงกระแทกของใครบางคน  เซ็งจัดๆ


“ขอโทษครับ ..พี่ไม่ได้ตั้งใจ  ว่าแต่เป็นไรเปล่า”   พี่คนนั้นขอโทษเสร็จ รีบเข้ามาช่วงดึงให้ผมลุกขึ้น  ผมจับมือพี่เค้า

ที่ยื่นมาดึงเสร็จ ก็ปัดตามตัวเล็กน้อย  รู้สึกว่าเปียกไปทั้งกางเกงแล้ว  ผมเงยหน้าไปพยักหน้าขอบคุณ

“ไม่เป็นไรครับ เรื่องเล็ก” ว่าแค่นั้นเลยเปลี่ยนใจกำลังจะเดินตามไอ้เพื่อนพวกนั้นไป  เห็นพี่เค้ามองหน้าผม

แล้วก็มองซ้ายทีขวาที   จริงๆ พี่เค้าก็หน้าตาดีใช่ย่อยครับ ที่สำคัญดูเป็นมิตรมากๆ

“มาคนเดียวเหรอครับ?”  พี่เค้าถามยิ้มกว้างให้ผมด้วย

“ป่าวครับ มากับเพื่อน”  ผมตอบ เลยต้องยิ้มตอบไปด้วย

“แล้วไหนเพื่อนเราอ่ะ?”   เห็นพี่เค้าหันไปมองซ้ายทีขวาทีอีกแล้ว  ทำผมหลุดหัวเราะ

“เดินไปนู่นแล้วครับ”  ผมชี้ไปที่สองคู่ชู้ชื่น  ที่ยังไม่รู้ว่าผมหายไป

“พี่ก็นึกว่ามาคนเดียวซะอีก  เข้าทำนองคนอกหัก  ที่แท้ก็แค่โดนเพื่อนทิ้ง”  พี่เค้าว่ายิ้มๆ 

“โหพี่  ...  ไม่ใช่ก็เหมือนใช่แหล่ะดูดิ  ผมหายไปยังไม่มีใครรู้เลยอ่ะ”  ผมบ่นเซ็ง  พี่เค้าก็หัวเราะอีก

“ฮ่าๆๆ หัวอกเดียวกันคนเดินเพื่อนทิ้ง ”   พี่เค้าว่า

“อ้าวเหรอพี่  ฮ่าๆ  ”

“เราจะไปไหนเนี่ย”


“ตอนแรกว่าจะไปเดินเล่นคนเดียวอ่ะ  แต่เปียกขนาดนี้ว่าจะกลับห้องอ่ะพี่”  ผมตอบ

“พี่ก็ว่าจะไปเดินเล่นเหมือนกันอ่ะ  เพื่อนแม่งไม่มีใครสนใจอ่ะ ป้อสาวอยู่นั่น”  พี่เค้าทำหน้ามุ่ย ปากยื่นๆ ไปทางกลุ่มเพื่อน

“งั้นพี่เดินไปส่งเราดีกว่าจะได้ไปเดินเล่นด้วย  ...  เซ็งไม่มีเพื่อนคุย  ได้ป่ะ?”   พี่เค้าหันมาเลิกคิ้วถาม

“ดีเหมือนกันพี่  เหงาๆ เหมือนกัน ถูกลืมตลอดอ่ะ  ว่าแต่พี่ชื่อไรอ่ะ”  ผมว่ายิ้มๆ  พร้อมทั้งออกเดิน  แล้วพี่เค้าก็เดินตามมาด้วย

“พี่ชื่อรักครับ  มหาลัย X ปี 2 แล้วเราหล่ะ”  พี่รักเค้ารายงานตัวเสร็จ

“ต้นครับ ม.5  มัธยม X ”  ผมก็เรียนแบบเฮียไปเลย


“ทำไมมาเที่ยวเสม็ดอ่ะ?”

“ก็เพื่อนมันชวนอ่ะ”

“เดี๋ยวก็เสร็จเพื่อนหรอก  ”

“อ้าวพี่...  เพื่อนผมมันผู้ชายเหอะ”

“ใครเค้าถือกัน  ...  ฮ่าๆๆ”

“บ้าแล้ว  ฮ่าๆ”

“เออ..พี่ก็ว่าไปงั้นแหล่ะหาเรื่องคุย”

.

.


“พรุ่งนี้มีโปรแกรมยังอ่ะว่าจะไปไหน?”

“ดำน้ำมั้งพี่ หรือบานาน่าโบ๊ทอ๊ะ?”

“พี่มาแจมด้วยดิ  ได้ป่ะ  พรุ่งนี้ เพื่อนพี่แม่งกกสาวกันทุกคนอ่ะ  ขี้เกียจนั่งเซ็ง”

“อืม..มาดิพี่ผมจะได้มีคู่บ้าง  ฮ่าๆ”

“เออ...  เลือกพี่เป็นคู่แล้วห้ามเปลี่ยนนะเว้ย”

“เว่อร์แล้ว  ฮ่าๆ”

“เอาเบอร์มาดิ พี่จะได้โทรหา  นี่เบอร์พี่  XX-XXXX-XXXX”

“นี่เบอร์ผม  XX-XXXX-XXXX  เดี๋ยวตอนเช้าผมโทรไปบอกพี่นะ  แต่ 8 โมงกินข้าวที่นี่พี่มากินด้วยป่าว”

“กินดิ  ไม่งั้นพี่จะเอาแรงไหนไปเที่ยวว่ะ”

ผมกับพี่รักเราเดินคุยกันมาเรื่อยๆ จนถึงที่พักผม  เห็นไอ้ไม้ยืนหน้ามุ่ยรอเข้าห้อง เพราะกุญแจห้องอยู่ที่ผม 

“ถึงแล้วพี่พรุ่งนี้เจอกันนะ”

“อืม เดี๋ยวเจอกัน อย่าเบื่อพี่หล่ะ พี่เหงา ฮ่าๆ”   พี่รักว่ายิ้มๆ โบกมือบ๊ายบาย แล้วเดินกลับไป  ผมก็โบกมือตอบ

แล้วเดินผ่านไอ้ไม้อย่างอารมณ์ดี  เพื่อไปไขกุญแจ

“ไปไหนมาว่ะ กว่าจะมาได้?”  ไอ้ไม้บ่นเสียงขม  ผมหันไปมองหน้ามันนิดนึงแล้วรีบไข

“รอนานเหรอวะ โทษที คุยกับพี่รักเพลินไปหน่อย”  ผมตอบเสร็จก็เดินเข้าห้อง  โดยมีไอ้ไม้เดินตามมาติด ๆ

มันแตะมือที่สะโพกผม  ผมเลยหันไปมองหน้า

“ทำไมกางเกงเปียกไปทำอะไรมา?”  มันถามผม หน้ามุ่ยกว่าเดิมอีก

“อ้อ! เดินชนกับพี่รักน่ะ กูล้มเลยเปียกน้ำอ่ะ”  ผมว่าแค่นั้น  หยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป  อาบเสร็จก็พันผ้าเช็ดตัว

ผืนเดียวนั่นแหล่ะครับ มาแต่งตัวนอกห้อง  ไอ้ไม้หยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าไปอาบบ้าง   

พอมันอาบเสร็จผมก็นอนลงบนเตียงแล้ว  ใส่แค่บอกเซอร์นะครับ  มันก็เหมือนกัน  ปกตินอนด้วยกันก็ใส่แค่นี้แหล่ะ


มันเลิกผ้าห่มออก  แล้วยื่นมือมาไล้ตรงช่วงเอว ผมเลยหันไปมองเพราะมันลูบมือเบาๆ

“ตรงนี้มึงแดงเลยอ่ะ  มียามั้ยกูทาให้”  มันหันมาถามสีหน้าจริงจัง  แต่ผมไม่ได้เจ็บอะไรมากสักหน่อยๆ คงเป็นหินกรวด

หรืออะไรสักอย่าง  ตอนที่ล้มแล้วไปกระแทกเข้า

“เห้ยไม่เป็นไรนอนเถอะมึง กูไม่เจ็บหรอก”  ผมว่าแค่นั้นเอื้อมมือไปปิดไฟหัวเตียง  แต่ไอ้ไม้แม่งยังลูบอยู่ที่เดิมอย่างนั้น

“เดี๋ยวกูเป่าให้นะ”


“เห้ยไม่ต้องงงงงงง”   ผมร้องเสียงหลง  แต่ไม่ทันแล้ว  ไอ้ไม้เป่าเบาๆ ที่รอยฟกช้ำ  ริมฝีปากอุ่นๆ แตะจูบลงเบาๆ ซ้ำๆ

ทำผมหายใจติดขัด  เริ่มไม่เป็นตัวของตัวเองเท่าไหร่ 

“มึงขาวว่ะแม่ง...  ทำไมกูไม่ขาวแบบมึงบ้างว่ะ”  มันก็เป็นแค่คำรำพึงรำพันของมันนั่นแหล่ะ  แต่ที่มันทำนี่สิ  กูจะละลาย

ไอ้ไม้ไล่จูบผมไปทั่วแผ่นหลัง  มันแค่แตะจูบลงเบาๆ  บางครั้งก็ใช้จมูกสูดดมกลิ่นกายผม  ซึ่งมันทำให้ผมหมดแรง

ทั้งที่อยากขัดมันใจแทบขาด  แต่ไอ้ร่างกายที่สมยอมนี่.....ขัดใจผมอยู่ทุกที   ซึ่งมันก็รู้...  มันรู้จุดอ่อนผมตลอด 

“หึหึ”   ไอ้ยินเสียงคนหัวเราะอย่างเป็นต่อ  ไม้ไล้มือวนตรงท้องน้อยผม ทำผมเกร็งหน้าท้องแน่น  ๆ  ริมฝีปากที่ไล่จูบนี่อีก

เลยได้แต่หายใจหอบถี่  สังเวยคนขี้แกล้ง


“กูว่ามึงอยากนะ...ให้กูช่วยมั้ย”   ไอ้คนขี้แกล้ง  กระซิบเสียงแหบต่ำอยู่ละใบหูผม   ก่อนจะสอดมือเข้าไปในบ็อกเซอร์ผม

“อ..ย่า...  อื๊ออออ”  ผมหลุดครางเสียว  เมื่อมือสากๆ ของไอ้ไม้ไล้ตามแนวยาวของความเป็นชายผม  มันใช้นิ้ววน

ตรงยอดอย่างหยอกเย้า ก่อนจะลูดขึ้นลง เป็นจังหวะ  ทำผมกั้นครางแทบขาดใจ

.

.

ไอ้ไม้จับหน้าผมพลิกไปหา.....  มันไล้ลิ้นเลีย ตามซอกหูผม

“จูบหน่อยนะ...อยากจูบมึง”  ยังไม่ทันที่จะได้ปฏิเสธ ไอ้คนเอาแต่ใจก็ประกบริมฝีปากหนาๆ ของมันลงมา

บดจูบ...  ที่ชาตินี้ผมไม่เคยคิดจะได้ทำกับมัน  ลิ้นเปียกชื้นสอดเข้ามากวัดเกี่ยวลิ้นผม  ไล่ต้อนอย่างมีชั้นเชิง  ดูดกลืน


เร่าร้อน  จนแทบขาดได้  ได้แต่พยายามเกี่ยวลิ้นตอบ  ตักตวง~  ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ 

เผลอกอดรัดกันจนแนบแน่น  ขณะที่มืออีกข้างของมันก็ทำหน้าที่ไม่ขาดตกบกพร่อง  ผมเกร็งกระตุก

“อ๊ะ  อ่าาาาาาาาา~” สาดพ่นน้ำรักจนชุ่มมืออีกฝ่าย ผมทิ้งตัวหมดแรงนอนหอบหายใจ  สบตาอีกฝ่ายที่ดูหยาดเยิ้ม

ไปด้วยแรงปรารถนาไม่ต่างกัน  ใบหน้าของไอ้ไม้แดงซ่าน  สายตามันจับจ้องอยู่แต่ที่ริมฝีปากผม

“ทำให้กูด้วยสิ”    มันไล้มือบางๆ ที่แก้มผมไปมา  ไม่รู้ว่าตัวเองหน้าแดงซ่านแค่ไหน  ผมสอดมือเข้าในบอกเซอร์ของมัน


ไอ้ไม้ดึงมึงผมไว้แน่น จนผมต้องหันไปถาม 

“ไม่ใช่มือดิว่ะ  ..”

“แล้ว?”

.

.

.

“มึงจำสิ่งที่มึงต้องตอบแทนกูได้ไหม?”  ผมพยักหน้าตอบมันช้าๆ

“งั้นกูขอทวงสิทธิ์นั้น”

“แล้ว?”


.

.

.

.


.

“ใช้ปาก”