หัวข้อ: >> กอด~ ตอนพิเศษ แมวเมา กับความลับ P.26 25/12/13

[พลอยสวย]

    หือ  อารัย  ยังไง  ต้องกลับไปอ่านใหม่ทำไมภาคมันเจ้าเล่ห์ขนาดนั้นนนนน

[CarToonMiZa]

ภาคคคคคคคคคคคคค
ไม่ค่อยเลยนะแพนก็ยอมตลอดดดดดดด

[Whatever it is]

อ่านะ กินมาม่ายังมีอารมณ์ ภาคหมกมุ่นไปมั้ย 555

ดีใจมีชื่อใน hall of fame ด้วย 555

[CarToonMiZa]

 

[hongyia]

แพนน้อย ยั่วภาคเหรอจ๊ะ บอกให้เข้ามาด้วยอ่ะ

[Tassanee]

ตอน  เหตุเกิดบนบานาน่าโบ๊ท





“หึหึ”  หลังจากหันไปยิ้มมุมปาก ในความคิดไม่เข้าท่าของไอ้พี่รักแล้ว ผมก็ไม่ได้สนใจมันอีก

เพราะอะไรนะเหรอครับ  ใบหน้าที่กวนตีนเยี่ยงนั้นของมันไม่ได้บ่งบอกสักนิดเดียวว่าสนใจผม 

แต่กำลังสนใจคนของผมต่างหาก คล้ายๆ ประกาศตัวเป็นคู่แข่งของผมแบบเต็มตัว

(ว่าแต่...  จำเป็นมั้ยที่กูต้องมาแข่งกับมึงไอ้เบื๊อก)

ทุกคนนั่งบนเรือกล้วยเรียบร้อยแล้ว  มือทุกคู่จับห่วงที่ผูกติดมากับไอ้เรือทรงกระบอก หัวท้ายแหลม

กลมยาว   เหมือน....เอิ่ม   ไอ้นั่นของผม ที่ทั้งใหญ่ ทั้งยาวไม่แพ้กัน ว่ะฮ่าๆๆๆๆ ( ถ้าเทียบจากการนำไปใช้งาน)

แต่แทนที่ผมจะจับห่วง...รึก็เปล่า.   ผมก็เลือกจะสอดมือผ่านตัวไอ้ต้นไป แล้วจับห่วงของมันที่อยู่ข้างหน้า

เสมือนผมกอดมันกลายๆ  ฮ่าๆๆ ฉลาดจริงๆกู  ขณะที่ผมกำลังยิ้มแป้น  ไอ้ตัวดีก็หันมาโวยวาย

“อะไรของมึงเนี่ย.... มาจับห่วงกูทำไม?”  น้ำเสียงมันดูรำคาญนิดๆ  ผมเฉไฉไปตามเรื่องตามราว

“ห่วงกูมันไม่ค่อยดีว่ะ  กลัวขาด  ทำไมมึงรังเกียจ?”   ผมต่อปากต่อคำกับมันต่อ

“ก็.....  เปล่า”    ไอ้ต้นพูดจบเรือก็ออกวิ่งทันที  ผมเห็นใบหูมันขึ้นสีแดงจัด ๆ  ถึงว่า มันน่ารักแบบนี้แหล่ะ

ไอ้เชี่ยพี่รักนี่ถึงตามเกาะมันเป็นปลิง  เรือยนต์ลากเรามาในเขตน่านน้ำลึก   แต่ก็ไม่ลึกถึงขั้นเป็นอันตราย

เรือที่ขับตรงดิ่ง  เอนตัวเลี้ยวอย่างรวดเร็วเพื่อทิ้งตัวเหล่านักเล่นบานาน่าโบ๊ทให้ได้ชิม “เกลือ”

จากน้ำทะเลเล่น   (ที่เราทำทั้งหมดนี้   ...เพื่อพิสูจน์ความเค็มสินะ - -   อยากบอกว่ากูรู้แล้วคร๊าบบบ)


“กรี๊ดดดดดดด// อ้ากกกกกกก”  แต่ละคนกรีดร้องราวกับ  ...  เอ่อ  ... กำลังถูกเชือดก็ไม่ปาน (ราวถึงผมด้วย)

กระจัดกระจายราวกับเทกระจาด   น่าแปลกใจที่อ๋อมตกแล้วโผ่มาใกล้ไอ้ภาคได้เสมอ

แต่ที่สุดยอดยิ่งกว่า.......  ไอ้เชี่ยภาคเอาน้องแพนมากอดไว้ในอ้อมกอดได้ไงหว่า  เหอะๆๆๆๆ 

ผมตะเกียกตะกายไปจับอ๋อมไว้ ให้โผ่พ้นน้ำแบบสมบูรณ์   อ๋อมสำลักเล็กน้อย   เหลือบมองคู่หวาน

ภาคแพน  เม้นปากนิด ...  ก่อนจะหันมายิ้มให้ผมที่กำลังเป็นที่พึ่งให้อ๋อมเกาะอยู่  ยิ้มๆ นิดพอให้มีความหวัง

หรือผมจะแค่คิดไปเอง  หลังผ่านช่วงชลมุน  พวกเราทั้งหลายก็ตะเกียกตะกายปีนขึ้น ไอ้เรือกล้วย

ที่มันหว่านเราทิ้งน้ำเมื่อกี้ ชิส์......  คิดว่าง้อเหรอว่ะ   (จริงๆก็ง้อครับ  ฮ่าๆ )  ผมปีนตามอ๋อมขึ้นไปนั่งข้างหลัง

เริ่มรู้สึกว่าผมลืมอะไรไป   ผมกวาดตาไปมองข้างหลัง    ชิบหาย.....  ไอ้พี่รักหน้ายิ้มแป้นเกาะตัวไอ้ต้นไม่ห่าง

ไอ้นี่ก็พาซื่อ เขาโอบจนแทบจะกอดมึงได้แล้วสัด  ยังไม่รู้เรื่องรู้ราว  ผมมองมันด้วยสายตาขุ่นเคือง

ขณะที่ไอ้เชี่ยพี่รัก............แม่งยกยิ้มมุมปาก  เลว!!  สัดหมา!!  อยากตะโกนด่าแม่งให้รู้แล้วรู้รอด

ผมก็ยิ้มตามทำเนียมกลับไป  หลังจากปีนขึ้นเรือเสร็จ ก็ยื่นมือไปขณะที่มันทั้งคู่พึ่งว่ายมาถึงเรือกล้วยคันที่ว่า 


ไอ้ต้นจับมือผมที่รอดึงมันขึ้นมาบนเรือด้วยสีหน้าสงสัย หึหึ....  จะไม่สงสัยได้ไง ก็ผมเลื่อนถอยหลังกลับมานั่งที่เดิม

เว้นที่ว่างข้างหน้า +ข้างหลังไว้อย่างจงใจ  หันไปมองไอ้พี่รักที่ดูเซ็งนิดๆ  อยู่เหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร

“เขยิบไปชิดหน้าดิ”  ไอ้ต้นพยักเพยิด  เชี่ย!!  อย่ามาต่อรอง มึงไม่มีสิทธิ์  แง่งๆๆๆ  ผมทำหน้าดุใส่มัน

“นั่งที่เดิมอย่าเรื่องมาก”  ว่าแค่นั้นก็กระชากไอ้ต้นให้รีบปีนขึ้นมา  มันปีนขึ้นมาเสร็จก็ถอนหายใจยาว

“เฮ้อ~    เอาแต่ใจ”  มันว่ากัดๆ ผม  แต่ผมไม่แคร์ ยื่นมือสอดผ่านเอวแล้วจับ ห่วงของมันอย่างเดิม

“ไม่อยากให้กูกอด?”  ผมถามมันเสียงเบาพอให้ได้ยินสองคน  ไอ้ต้นหลุกหลิกเล็กน้อย  ผมเลยพ่น


ลมหายใจละต้นคอมันเบาๆ  มันถึงได้หยุดขยุกขยิกเสียที  ผมหันมานั่งตัวตรง  ไอ้พี่รักก็เขถิบมาชิดผมทันที

“สรุปจะไม่ให้พี่จีบต้นใช่มั้ย?”  เสียงกระซิบที่ผมรู้สึกเหมือนเสียงนกเสียงกา  ไม่อยากจะใส่ใจ

แต่จะทำให้ทำเฉยก็ใช่ที่  เลยหันกลับไปสนองNeed เฮียแกเสียหน่อย

“แล้วพี่คิดว่าไงหล่ะ?”   ผมมองกลับแกกวนๆ เลย  เพราะไม่เห็นว่าจะมานั่งเก็กหน้าอีกทำไม ก็ในเมื่อ

ไก่เห็นตีนงู และงูเห็นนมไก่ขนาดนี้แล้ว   ต่างคนต่างรู้ความต้องการของอีกฝ่าย  ไอ้เชี่ยพี่รัก ยิ้มๆ

“หึหึ   เดี๋ยวก็รู้”  พูดจบแค่นั้นก็ถอยหลังกลับไปนั่งตามเดิม  ผมปล่อยมือจากห่วงด้านหน้าไอ้ต้น

หันมากอดคนตรงหน้าแน่นๆ  วางคางไว้บนไหล่คนหน้าบึ้งที่ส่งเสียงฟึดฟัดมาให้ได้ยิน จนรำคาญเอง

เลยกดจมูกลงซอกคออีกฝ่าย โชว์แม่งเลย  ...  หึหึ  เจออย่างนี้แล้วแม่งยังคิดจะจีบอยู่อีกมั้ย?

“เชี่ย...ปล่อย”  เสียงไอ้ต้นพึมพำเบาๆ  หูแม่งแดงจัดๆ อ่ะ  ผมยกยิ้ม แต่ก็ไม่ได้สนใจคำพูดมันอีกเช่นเคย

“อย่าดื้อ....เดี๋ยวคืนนี้กูเอาคืนสองเท่า   .....  เชี่ย!!”  ผมกระซิบตอบ  เผลอแป๊บเดียวไอ้ห่าเรือกล้วย

แม่งทิ้งทวนอีกแล้วเหรอว่ะ  ขณะที่กำลังทิ้งตัวลงน้ำ   .....  ศอกคนตรงหน้าก็กระแทกเข้าท้องผมอย่างจงใจ


“อุ๊ก!!”  “กรี๊ดดดดดดด /// อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก”   เสียงของผมที่ไม่มีใครได้ยินมันโดนกลบด้วยเสียง

ของเหล่าเหยื่อผู้มาพิสูจน์ความเค็ม  มือผมหลุดจากเอวเล็ก ๆ ของไอ้ต้น เอามากุมท้องตัวเองแน่น

เพราะมัวแต่ตกใจ ไม่ทันตั้งตัว เลยเผลอกลืนน้ำทะเลไปเต็มกลืน  สำลักน้ำทะเลอยู่หลายอึก

“แคร๊กๆๆๆ”   รู้สึกแสบทั่วโพรงจมูกและลำคอ   อ๋อมว่ายน้ำมาใกล้ๆ คว้าตัวผมเข้าไปหา สำรวจใบหน้าผม

สังเกตุอาการด้วยความห่วงใย 

“เป็นไรรึเปล่าไม้   ทำไมไม่กลั้นหายใจตอนจมน้ำหล่ะ”   อ๋อมว่าพลางลูบเบาๆ ที่หลังให้ผ่อนคลาย

อยากบอกอ๋อมว่า  (อ๋อมครับ.....มันติดเสื้อชูชีพอ่ะ)  แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร  ยิ้มน้อยๆ ให้อ๋อมเบาใจ

“ไม้ลืมน่ะ  ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว ขอบใจอ๋อมมากนะครับ”   พูดกับอ๋อมแต่ตาผมเหลือบไปมองไอ้ต้น

ด้วยความโกรธเคือง  แม่ง....เล่นแรงไปแล้ว

“ไม่เป็นไรจริงเหรอ จมูกแดง หน้าแดง ตาแดงหมดแล้วเนี่ย?”  อ๋อมเอามือมาลูบหน้าผมเบาๆ  ผมก็ยิ้มหวานชื่น

รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูกแฮะ ยื่นหน้าแป้นแล้นให้อ๋อมลูบเต็มที่ แล้วยิ้มหล่อๆ ไปให้กะให้หลงสักที 

แต่เห็นอ๋อมส่ายหน้าขำ

“ทะเล้นตลอดเลยนะ  ไม้เนี่ย ... ป่ะขึ้นเรือกัน”   อ๋อมพูดยิ้มๆ  เราทั้งคู่ว่ายเข้าหาเรือกล้วยที่คาดว่าจะพาเราขึ้นฝั่ง

ผมไม่ได้สนใจไอ้ต้นอีก  ถ้ามันอยากจะมีความสุขกับไอ้เชี่ยพี่รักนักก็ตามใจ

.

.

.

เรือขึ้นมาถึงฝั่งก็กินเวลาบ่ายกว่าๆ  เรียกว่าหิวกันทั้งลำ   ตะเกียกตะกายจ่ายเงินค่าเรือแสนสนุก

ก็มายืนรวมตัวกันอยู่ใกล้เรือกล้วยเมื่อครู่  แต่ละคนลูบท้องตัวเองป้อยๆ

“หิวมั้ยครับ?”  ไอ้ภาคโน้มตัวลงไปถามน้องแพน  ลูบหัวน้องเบาๆ น่ารักน่าเอ็นดูจริงๆ ไอ้ตัวเล็ก

ก้มหน้ามองพุงตัวเองแล้วหันมายิ้มน้อยๆ กับไอ้หล่อ กางเกงขาสั้นเหนือเข่า 

เสื้อยืดพอดีตัวที่เปียกชุ่ม  ผิวขาวๆ พอๆ กับอ๋อม ใบหน้าแดงปลั่งเพราะแดดเลีย ถึงจะดูน่ารักดี 

แต่สำหรับผมยังไงก็แค่.....เด็กผู้ชายคนหนึ่ง    แต่กับคนที่ยืนอยู่ข้างๆ กัน  ผิวขาวๆ ตัดกับผมยาวดัดรอนโต

สีดำสนิท  ริมฝีปากอิ่มเรื่อดูน่าชิมทุกครั้งที่มอง  ใบหน้าหวานที่มีดวงตากลมโต ขนตางอนงามเป็นแพ

ยามเปียกเช่นนี้  เสื้อผ้าเข้ารูปรัดเข้าหารูปร่างสมส่วนที่ซ่อนอยู่  จนผมเผลอกลืนน้ำลายหนักๆ

อก(ที่ดูจะเกินมาตรฐานนิดๆ)  เอวคอดกิ่วที่บรรสาวๆ แสวงหา  สะโพกผายกลมกลึงน่าสัมผัส 

เพียงแค่คิดอะไรก็ตื่นตะลึงไปถึงไหน .....  ก็อย่างว่าตามประสาผู้ชาย  ของสวยๆ งามๆ อยู่ใกล้ๆ ก็อยาก

จะครอบครองเชยชม  ขณะที่เผลอมองจ้องอ๋อมอย่างเพลิดเพลิน เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นขัดจังหวะความคิดผม

“งั้นไปกินร้านริมทะเลตรงโน้นกัน  พี่รักบอกว่าไปลองกินมาแล้วอร่อยแถมถูกด้วย”  ไอ้ต้นว่า พี่รักพยักหน้าสนับสนุน

“อืม  ราคาถูกนะ อร่อย แถมอาหารสดมากๆ ด้วย เมื่อวานพี่ไปกินกับเพื่อนมา  รสชาดใช้ได้เลยหล่ะ

มีใครสนใจมั้ย?”   ผมเหล่ตาไปมอง เห็นไอ้พี่รักยืนซ้อนอยู่ข้างหลังตามติดไอ้ต้นไม่ห่าง ว่าจะไม่หงุดหงิดแล้ว

แต่ทำไมรู้สึกไม่สบอารมณ์ขนาดนี้ก็ไม่รู้  ทุกคนเห็นด้วย ยกเว้นผม...ที่ไม่ออกความเห็นเดินตามไปเงียบๆ

ไอ้ต้นชำเลืองมองผมเล็กน้อยอย่างคนรู้สึกผิด แต่ผมก็ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกไป  ทั้งที่ปกติมันเกาะติดผมจะตาย

แต่วันนี้มันกับอยู่ข้างๆ ไอ้พี่รักนั่นแจ  หรือว่า.....มันจะดีแล้วว่ะที่เป็นแบบนี้   แล้วความรู้สึกไม่สบายใจนี่หล่ะ

มันคืออะไร  ผมหวงมันเหรอ?  ...  ก็คงใช่หล่ะม้างนะ  เพราะมันอยู่ใกล้จนเผลอคิดไปว่ามันเองเป็นของผม


เลยรู้สึกหวงอย่างนี้    ผมพูดคุยกับอ๋อมตลอดทางเราหัวเราะกันได้ตามปกติ  แต่ความรู้สึกในใจบางอย่างที่คลุกกลุ่น

ผมก็พยายามเก็บซ่อนมันไว้ในใจ   ผมมีสิทธิ์อะไรหล่ะ?   ที่จะไปขัดขวางความรักชาวบ้านแบบนี้

ยิ่งเป็นคนที่มันรู้สึกดีด้วย  ผมเองก็รู้สึกได้เวลาไอ้ต้นอยู่กับพี่รัก  ...  ดูมันมีความสุข ยิ้มกว้างได้เต็มที่

เสียงหัวเราะ พูดคุย สนุกสนาน  ราวกับกำลังเปิดเผยความเป็นตัวเองได้อย่างชัดเจน

สีหน้า   แววตา  หรือแม้กระทั่งคำพูด  ช่างดูไหลรื่นราวกับพูดคุยกับคนที่สนิทและรู้ใจ 

ผมถอนหายใจเบาๆ  ตัดสินใจว่าจะไม่เข้าไปยุ่งดีกว่า  ...   ถึงคนๆ นั้นที่ไอ้ต้นมันจะคบ เป็นผู้ชาย

มันก็ไม่ทำให้ความเป็น “เพื่อน”  ระหว่างผมกับมันเปลี่ยนไป  แม้เวลาจะมีให้กันน้อยลง

แต่ผมเชื่อ...ว่าความผูกพันธ์ของเรา  มันจะมีอยู่เท่าเดิม  ...  อย่างแน่นอน

หลังจากสั่งอาหาร จนอาหารมาเสิร์ฟ และเริ่มทะยอยตักเข้าปาก  ต่างฝ่ายก็ต่างคุยกับคู่ของตัวเอง

จนมีแขกพิเศษที่ดี  เปิดคำถามระหว่างผมกับอ๋อมขึ้นมา  ทำเอาทั้งโต๊ะยกยิ้มๆ ไปตามๆ กัน

“ไม้กับอ๋อมเป็นแฟนกันใช่รึเปล่าครับ?”   พี่รักถามยิ้มๆ  ขณะที่ผมก็ยกยิ้มตอบ

“ผมน่ะเป็นแฟนอ๋อมครับ  แต่ไม่รู้เมื่อไหร่อ๋อมจะยอมเป็นแฟนผม”  ผมแอบหยอดเล็ก ๆ

อ๋อมตีที่แขนผมเบาๆ ด้วยความเขินอาย

“ไม้อ่ะ  ดูพูดเข้า  ไม่ใช่ค่ะพี่รัก  เราเป็นเพื่อนกันเฉยๆ เน๊าะ ไม้นิชอบพูดเล่น” อ๋อมหันไปพยักเพยิดกับไอ้ต้น

ซึ่งมันก็ยิ้มนิดๆ

“ฮิ้วววววววว  .....ไม่อายหมาเลยครับบ” ส่วนไอ้ภาคผิวปากแล้วแซวผม ได้ยินเสียงหัวเราะครื้นเครงตามมา 

แต่ผมกลับไม่รู้สึกว่าไอ้ต้นมันจะรู้สึกอะไร  ก็แค่เห็นมันเงียบๆ  กินข้างตรงหน้าต่อไปเรื่อย ๆ มีรอยยิ้มเล็กๆ ผุดขึ้น

“แล้วถ้าจริงอ๋อมจะยอมคบกับเรามั้ย?”    ผมถามกลับด้วยสีหน้าจริงจัง  เห็นอ๋อมอมยิ้มผลักหน้าผมเบาๆ

“พอเลย ชอบแกล้งเรานะไม้ ไม่คุยด้วยแล้ว”  เสียงหัวเราะเล็ก ๆ ของอ๋อมเพื่อเบี่ยงประเด็น  ผมก็ไม่ได้ถามต่อ

ทุกคนหันไปเปลี่ยนเรื่องคุย    พวกเราตกลงกลับไปพักผ่อนก่อนค่อยเจอกันตอนเย็นๆ เนื่องจากไปจะไปตกหมึกกัน

แล้วในวันรุ่งขึ้นก็จองทัวร์ ดูประการังหาเกาะกันเรียบร้อยแล้ว  แน่นอน....มีแขกพิเศษตามติดมาทุกที่

[Nus@nT@R@]

เชียร์ให้ต้นเป็นแฟนกับพี่รักไปเลยละกัน

[suck_love]

เบื่อไม้แล้ว      ต้นคู่พี่รักก็ได้นะ  ปล่อยไม้มันไปเหอะ 

[udongjay]

เริ่มเบื่อไม้อ่ะ บ้าบอไม่รู้ใจตัวเองซะที
สงสารต้นจัง

[capool]

ไอ้ไม้! ช่างน่าหมั่นไส้ยิ่งนัก ต้นคบพี่รักไปเลยอย่าไปสนใจมัน ชิ...โมโห รีบๆมาต่อนะคะอยากอ่านตอนต่อไปจะลงแดงอยู่แว๊วววววว

[maru]

สงสารต้นยังไงก็ไม่รู้ ถ้าไม่ได้รู้สึกอะไรกับต้น ก็อย่าทำแบบนั้นสิไม้

[maewmheaw]

  สงสารต้นอ่ะ

[Tassanee]

ตอน  เหตุเกิดบนบานาน่าโบ๊ท  (Plus)





ผมกลับมาถึงห้องสักพักแล้ว...ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงเพื่อออมแรงไว้สำหรับตอนเย็นนี้ที่เราจะไปตกหมึก

กว่าจะเสร็จคงราวๆ เที่ยงคืน  ฉะนั้นตอนนี้ต้องรีบเก็บแรงเอาไว้ก่อน   ไอ้ต้นยังไม่กลับ

หลังจากกินข้าวกลางวันเสร็จ ไอ้ภาคกับแพน อ๋อมและผม  ก็มุ่งตรงมาที่ห้องทันที  แต่ไอ้ต้นเห็นว่า

พี่รักชวนไปดูอะไรสักที่นี่แหล่ะ  ผมไม่ได้ถามก็แค่...มองตามเฉยๆ   สุดท้ายก็ยอมละสายตาออกมา

เมื่อมันอยู่ไกลจนมองไม่เห็น เดินคุยกับอ๋อมเรื่อยเปื่อย รู้สึกเสียสมาธินิดหน่อย  แต่ก็นะผมห้ามไม่ได้อยู่แล้วนี่

รอยยิ้มของพี่รักครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินไป  เป็นรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความหวังแพรวพราวสำหรับผม

ฉะนั้นผมจะเกลียดว่าที่แฟนเพื่อนก็ใช่ที่  ตอนนี้เลยทำใจเพื่อให้ไม่ให้เป็นปรฏักกันจะดีกว่า

แม้จะขัดใจนิดๆ  แต่ก็ต้องทำใจ  ถึงจะบอกว่าอย่างนั้นก็จริง   แต่เอาเข้าจริงๆ ก็รู้สึกกังวล หงุดหงิดตลอดเวลา

พอเดินมาถึงห้องพักล้างหน้าล้างตาเสร็จ ก็ทิ้งตัวลงนอนแล้วหลับตา ปล่อยให้สมองคิดอะไรเรื่อยเปื่อย

สรุปเรื่องราวที่คิดวกไปวนมาจนเบื่อได้ว่า “ผมเสียใจ”   แต่เสียใจเรื่องอะไรนั้นผมไม่เข้าใจ  รู้แต่ว่า..


มันมีไอ้ต้นเข้ามาเกี่ยว   เพราะมัวแต่คิดอะไรเพลินไม่รู้อีกฝ่ายเข้ามาตอนไหน  รู้สึกตัวอีกที

เตียงก็ยวบลงตามน้ำหนักของคนข้างๆ ตัว  ผมลืมตาขึ้นมองมันนิดนึง เห็นมันหลับตาเอามือก่ายหน้าผาก

ผมเลยเอื้อมมือไปโอบกอดมันเอาไว้  มันเป็นความเคยตัว  ถ้าไม่ได้กอด....มักจะนอนไม่หลับ

“ยังไม่หลับเหรอ?”  ไอ้ต้นเอ่ยถาม  ขณะที่เราทั้งคู่กำลังหันมากอดก่ายกัน

“อือออ   ไม่ได้กอดมึงนอนไม่หลับหว่ะ  หึหึ”   ผมตอบเสียงเบาทั้งที่หลับตาอยู่อย่างนั้น อยากกอดมันแน่นๆ

อยากจูบ อยากหอม  อยากทำทุกอย่างที่บ่งบอกว่าผมเป็นเจ้าของมัน  แต่ก็ไม่ได้ทำ  ได้แค่นึกอยู่ในใจ

“หึหึ  ปากดีเดี๋ยวเป็นแฟนกับอ๋อมแล้วขี้เกียจจะลืมกู”   ไอ้ต้นว่า เอามือเกลี่ยผมที่ละหน้าผมเบาๆ

ผมลืมตาขึ้นมอง  ทำไมน้ำเสียงมันถึงได้เศร้าขนาดนั้น ...  ถ้าผมไม่รู้ว่ามันชอบผู้หญิงผมคงคิดว่ามันรักผมแน่ๆ

“ทำไมว่ะ  กูเป็นคนลืมง่ายขนาดนั้นเหรอ?  ถึงกูจะมีใครสักกี่ร้อยกี่พันคนเข้ามากูก็ไม่คิดจะลืมมึงหรอก 

มึงมันเป็นคนพิเศษในชีวิตกู เป็นคนที่กูไม่คิดจะลืมมึงแน่ๆ ทั้งชีวิตนี้  ต่อให้ตายกูก็ไม่ลืม 

หึหึ...จะมีก็แต่มึงนั่นแหล่ะที่ลืมกู  ถ้าคบกับไอ้พี่รักแล้วมึงก็คงลืมกูไปจากมึงจริงๆ”   รู้สึกว่า...

น้ำเสียงตัวเองทำไมถึงเศร้าจังวะ  เศร้าพอๆ กับไอ้ต้น เราอาจจะเป็นคนพิเศษของกันและกัน  ผมเอง

ก็ไม่อาจนิยามได้ว่าความรู้สึกที่มีให้มัน  มันเป็นแบบไหน มันผสมปนเปกันไปหมด  มันเป็นเพื่อนที่ดี

ในขณะเดียวกัน ผมก็ทั้งรัก  ทั้งห่วง  ทั้งหวง  อยากดูแล อยากยืนอยู่ใกล้ๆ มัน  มันแทรกซึมอยู่ทุกความรู้สึก

แต่ว่า.... ไม่ชัดเจนสักอย่าง  ไม่เหมือนอ๋อม ....ที่ผมรู้ได้ทันทีว่ารัก  ว่าศรัทธา  อยากเป็นคนๆ นั้นที่เธอมอง

แต่กับไอ้ต้นเราเป็นผู้ชายด้วยกัน  เป็นเพื่อนที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กจนโต  อยู่ด้วยกันมานาน

นาน...เสียจน   ผมเองก็กลัวที่จะข้ามผ่านเส้นบางๆ ระหว่างเราไป  กลัว....ว่าสักวันมันจะไม่เหมือนเดิม

ผมเองจะไม่มีมันที่จะยืนอยู่ข้างกันอย่างทุกวันนี้   สิ้นเสียงของผม เราทั้งคู่ก็มองสบตากัน

มันเหมือนมีบางอย่างที่ตะโกนร่ำร้องอยู่ภายในใจ  ต่างคน ต่างก็กลัวจะจางหายไปจากใจของอีกคน

ริมฝีปากที่ค่อยๆ สัมผัสกัน  มันอ่อนหวานเสียจนไม่กล้าละปากออก  ความโหยหาบางอย่างที่ซ่อนอยู่


ถูกถ่ายทอดผ่านเรียวลิ้นที่แทรกอยู่ในปากของอีกฝ่าย  เราจูบกันอยู่เนิ่นนาน  ก่อนจะละปากออก

แล้วนอนกอดกันเฉย ๆ  แต่แนบแน่น  ลมหายใจแผ่วเบาลดลำคอของกันและกัน  แค่นี้ก็อุ่นเหลือเกิน

“มึงจะมองอยู่อย่างนี้อีกนานเท่าไหร่ว่ะ  เมื่อไหร่ถึงจะบอกอ๋อมจริงๆ จังๆ เสียที”  ไอ้ต้นทำลายความเงียบงัน

ผมเหลือบตามองมันเล็กน้อย  บางครั้ง....  ผมก็ไม่อยากให้มีเรื่องอะไรที่ต้องเข้ามาแทรกระหว่างผมกับมัน

“ที่กูทำอยู่ทุกวันนี้ยังไม่พอ?”  ผมถามกลับไป  จริงๆ ไม่ได้สนใจจะตอบมันเท่าไหร่ ไอ้ต้นเงยหน้ามองสบตาผม

ผมเห็นแววตาที่จริงจังอยู่ในนั้น

“ถามจริงมึงเคยสารภาพรักกับเค้า  ขอคบเค้าแบบเป็นทางการสักทีรึยัง  กูเห็นมึงก็แค่พูดเล่นอยู่ทุกที

แล้วจะให้ผู้หญิงเค้าจริงจังด้วยได้ยังไง  อย่าลืมว่าเมื่อก่อนตัวมึงเองเจ้าชู้มากขนาดไหน  อุ๊บ!  เชี่ยอะไร?” 

ผมกดจูบ ที่ปากมัน  พร้อมดูดริมฝีปากล่างมันแรงๆ อีกที   ไอ้ต้นทำตาขวางมองผม

“มึงว่ากู”  ผมบอกมันงอนๆ


“กูว่าอะไร”  มันหันมายกคิ้วถามกวนๆ

“มึงว่ากูเจ้าชู้~ ”  ผมลากเสียงยาวๆ ใส่หน้ามัน  มันหัวเราะขำ ๆ 

“ประสาท  หรือที่กูพูดไม่จริง”  มันหันมาถาม  ผมพยักหน้าหงึกๆ

“จริง”  คราวนี้ ไอ้ต้นหัวเราะจนตัวงอเลยทีเดียว  ผมก็มองมันยิ้มๆ ก่อนจะหอมแก้มมันเบาๆ

“มึงจะให้กูสารภาพอ๋อมจริงๆ เหรอ?”  มันพยักหน้า  กลับเข้าสู่โหมดจริงจังอีกครั้ง

“อืมกูจะลองคิดดู” ผมตอบรับไปในที่สุด

“มึงไม่ต้องคิดแล้ว  ที่นี่ทะเลนะโว้ย  โอกาสดีๆ แบบนี้หาได้ไม่อยาก อย่ารอ เพราะเวลาไม่เคยรอใคร”

“แล้วมึงหล่ะ  ....  จะเปิดโอกาสให้ไอ้พี่รักนั่นจริงๆ เหรอ  มึงรู้ใช่มั้ยว่ามันคิดอะไรกับมึง?”  ผมหันไปถาม


ด้วยสีหน้าจริงจังไม่แตกต่าง  เพราะในความรู้สึกผมนี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ที่จะแซวกันให้สนุกๆ เท่านั้น

“บางทีนะ....   บางครั้งกูก็ควรมีใครสักคนอยู่เคียงข้าง”

“มึงชอบผู้ชาย?”

“เปล่า...  เอ่อ... กูไม่รู้ว่ะ กับบางคนเท่านั้นที่กูรู้สึกแบบนั้น”

“และคนๆ นั้นก็คือพี่รัก?”

“........”  มันเงยหน้ามามองผม  เหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง   ...  แล้วก็เงียบไป  ผมดึงมันมากอด


“ไม่เป็นไรกูเข้าใจ  สำหรับกูมึงเป็นทุกๆ อย่างของกูอยู่แล้ว กูจะเป็นกำลังใจให้ ไม่ว่ามึงจะเป็นยังไง

กูก็จะรักมึงเหมือนเดิม” 

[nunnan]

 

[mildsoshi]

 

[hongyia]

ไม้นี่น่าหงุดหงิดจิงๆเลย

[maewmheaw]

  

[Naenprin]

เฮ้อ แลตัวละครปัญหาก็เพิ่มนะ

[kitty08]

ไม่รู้ว่าจะสงสารไม้ดีหรือว่าจะตบหัวดีน่ะ  เราว่าไม้รักต้นแหละ แต่ยังไม่สามารถก้าวข้ามความเป็นเพื่อนไปได้ไม่งั้นก้อคงตามตื้ออ๋อมแบบจริงจังตามที่ต้นบอกแล้วล่ะ ยังไงขอให้รู้ใจตัวเองเร็ว ๆ แล้วกันก่อนที่จะกลายเป็นรักหลายเส้าไปน่ะ 

[Nus@nT@R@]

อิไม้จะโง่ไปไหนเนี่ย เพื่อนบ้าอะไรจะจูบ กอดกันโดยไม่ตะขิดตะขวงใจต่อให้เป็นเพื่อนสนิทก็เหอะ ของแบบนี้มันต้องทำกับคนที่เรารักใคร่ชอบพอเท่านั้นย่ะ รีบๆฉลาดหน่อย เดี๋ยวก็โดนแย่งหรอก

[CarToonMiZa]

ไม้ไม่เลิกสับสนกับความรู้สึกของตัวเองสักทีนะ
ปากก็บอกว่าชอบอ๋อมแต่การกระทำกับคำพูด
เหมือนแย่เล่นๆๆมากกว่าแล้วเมื่อไหร่จะรู้ใจกัน
ล่ะคู่เนี่ยะสำหรับต้นคงรักไม้เข้าไปเต็มเปา
ไม่งั้นไม่ยอมขนาดนี้หรอกเศร้าจริงๆๆๆ

[Whatever it is]

ไม่มีไรจะเมนท์เพราะคนแต่งคงไม่เปลี่ยนบท 555 ตามนั้นค่ะ แต่ขอ request คู่หลักบทเยอะกว่านี้หน่อยค่ะ รำคาญคู่รอง ทั้งสอง สาม สี่ คนเลยอะ รำคาญหมดเลย 5555

[Tassanee]

ถึงจะพยายามโพส ....   แต่ขอบอกว่า......Audit ยังไม่จบง่ะ




ตอน ผีผลัก





ยื่นมองอยู่ตรงนี้ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ ทำยังไงก็ตัดใจละสายตาจากภาพตรงหน้าไม่ได้จะให้บอกว่า

เจ็บปวดหรือดีใจดีหล่ะ ในเมื่อผมเองก็เลือกไม่ถูก เห็นแต่ภาพไอ้ไม้กำลังกอดกับอ๋อมแนบแน่น

ไม่ถึงกับได้ยินคำสารภาพรักหรอก เพราะไม่มีความกล้าพอที่จะเข้าไปใกล้ขนาดนั้น

ได้แต่มองอยู่ห่างๆ เพราะผมยุมันเอง ไม่รู้มันจะเฝ้ารอไปทำไม. ไม่รู้มันจะเฝ้ารอไปถึงเมื่อไหร่

ในเมื่อความรักในแบบของมันไม่จำเป็นต้องปิดบังสักนิด ไม่เหมือนความรักในแบบของผม

ที่ไม่มีโอกาสที่จะได้บอกแม้กระทั่งความในใจ ยืนรออยู่อย่างนั้นจนรู้สึกว่าหัวใจมันอ่อนล้า.

ไม่กล้าพอที่จะพูดคำว่ายินดีด้วย เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนผละออกจากอ้อมกอดของกันและกัน

ก็ถึงเวลาที่ผมจะต้องหลบไปเลียแผลใจของตัวเองบ้าง  ทะเล....จะมีที่ไหนให้ผมหลบซ่อนตัวได้หนักหนา

เดินเอื่อยๆไปตามริมหาด หยิบหูฟังขึ้นใส่ฟังเพลงเดิมๆที่เล่นซ้ำไปซ้ำมาไม่เคยเบื่อ

ในช่วงเวลาที่ตะวันกำลังลาลับขอบฟ้า เหงา....จนจับใจ เกินกว่าจะห้ามน้ำตาตัวเองไม่ให้ไหล.

ก้มหน้ามองพื้นทราย เดินเอื่อยเฉื่อย คอยนับหยดน้ำตาตัวเองที่ร่วงหล่นไปตามพื้น

ม่านน้ำตาปิดบังจนตาพร่ามัว ไม่เคยคิดสักนิดว่าการปล่อยมือจากใครบางคนจะทำให้เจ็บปวดใจ

ได้มากขนาดนี้ แต่อย่างน้อยผมก็ดีใจที่ไอ้ไม้มันได้สมหวังในความรักเสียที

"ฮัลโหล" เสียงที่กรอกมาตามสาย
่
"ต้นเองพี่อยากเมาอ่ะ มากินเหล้าเป็นเพื่อนหน่อยดิ"

"นึกคลึ้มยังไงหล่ะเรา  แล้วเพื่อนๆ เราไปไหนซะหล่ะ”

“โหยพี่ ...ไม่อยากไปก็บอกมา อย่าลีลาได้ป่ะ”

“ว่าไปนั่น หึๆ...  ไปดิเดี๋ยวพี่ไปเป็นเพื่อนกำลังเหงาเลย  ว่าแต่เราอยากไปร้านไหนหล่ะ"

"ไม่รู้ดิ พี่เคยไปร้านไหนก็ไปร้านนั้นก็ได้ครับ  ผมไม่ใช่เจ้าถิ่น"

"อืมๆ  ตามนั้น แล้วตอนนี้เราอยู่ไหนเดี๋ยวพี่ไปรับ"

"อยู่หน้าร้านxอ่ะครับ  อยู่ริมทะเล ตรงที่มันมีชิงช้าชาลีอ่ะพี่  อืมๆๆ โคมสวยๆนั่นแหล่ะครับ ผมยืนรอ"

“อืมเดี๋ยวเจอกัน"

ผมเดินวนไปวนมาอยู่บริเวณเดิม ๆ ไปๆ กลับๆ  เพียงเพื่อไม่อยากให้ตัวเองหยุดนิ่ง ก้มหน้ามองน้ำทะเล

ที่เห็นฟองสีขาวกระจายตามพื้นหาด เสียงไฟที่สาดส่องมาเพียงพอให้ที่ตรงนี้มองเห็นได้อย่างชัดเจน

คราบน้ำตาก่อนหน้านี้เหือดแห้งลงหมดแล้ว  เป็นเพราะผมเองอายเกินกว่า .....จะร้องไห้ให้ใครเห็น

จรดสายตาจ้องมองที่ฝ่าเท้าตัวเองที่มันค่อยๆ ก้าวเดินออกไป  ได้แต่ตะโกนบอกตัวเอง

“มึงต้องเดินไปข้าง  อย่าเสียใจทุกๆ มันเป็นสิ่งที่ควรจะดำเนินไปอยู่แล้ว  เค้าควรจุคู่กันอยู่แล้ว”

พอคิดถึงตรงนี้ก็ต้องหลับตาลงเสียเฉยๆ  ความห่อร้าวของความเจ็บปวด บีบบังคับกระบอกตา

ให้ปิดลงดื้อ  สองเท้าที่ก้าวย่างหยุดลงแค่ตรงนั้น  แค่พยายาม....จะไม่ร้องไห้  บังคับให้ฝ่าเท้า

ก้าวออกไป  ในเส้นทางที่เดินแล้วเป็นสิบๆ รอบ  บนพื้นทรายที่จรดกับทะเล หลับตาอยู่อย่างนั้น

ปล่อยให้ขาก้าวเดินไป

.

.

.

“ปึก!!”   ผมลืมตาขึ้นอย่างตกใจ เมื่อร่างชนโครมเข้าให้กับใครสักคนหนึ่ง  เห็นรอยยิ้มเท่ห์ๆ จากมุมปาก

ที่ฉีกว้างจากมุมซ้ายไปยังมุมขวา  เขี้ยวเล็กๆ พอให้ดูเป็นเสน่ห์ชวนหวั่นไหว  เสียก็ตรงที่ผมไม่ยักก็หวั่นไหว





“พี่รัก”  พี่รักเอามือลูบหัวผมเบาๆ  แล้วยังส่งยิ้มเก๋ๆ มาให้

“เป็นไงเราเหม่อขนาดนี้เลยเหรอ”   พี่รักถามขำ  ก่อนจะขยี้หัวผมเบาๆ ด้วยความเอ็นดู ผมก็รู้สึกอบอุ่นนะ

ในแบบของพี่ชายที่ดูแลเรา   แต่ไม่ได้นึกพิศวาส อยากจะกอดหรือทำอะไรต่อมิอะไรแบบไอ้ไม้   แค่รู้สึกเฉยๆ

ทั้งที่รู้ว่าพี่เค้ามีวัตถุประสงค์อะไร  แต่ผม....ก็ไม่เคยปฏิเสธอย่างชัดเจน  ปล่อยให้มันคลุมเคลืออยู่ในมุมมืด

แบบนั้น  แบบที่ผม...กำลังเก็บงำหัวใจตัวเองอยู่ให้มันซ่อนลึกที่สุด   ผมเสยผมตัวเองเล็กน้อยพอให้เป็นทรง

แล้วหันไปตอบอีกฝ่ายยิ้มๆ   คงเป็นแค่ยิ้มแบบจืดๆ  เพราะไม่มีอารมณ์จะปั้นหน้ามากนัก

“ไม่ไงหรอกพี่  เบื่อๆ มีแต่คนมีคู่ ผมเป็นหมาหัวเน่าแล้ว  ไปกินเหล้าแก้เซ็งกัน”  รีบเปลี่ยนประเด็นทันที

“เออ  หัวอกเดียวกัน ป่ะไปได้แล้ว”  พี่รักเอาแขนมาโอบที่ไหล่ผมแล้วดันให้เราเดินไปพร้อมกัน

..

.



“เห้ย!!  เบาๆ เดี๋ยวเมาหรอกต้น ใจเย็นดิว่ะ”   พี่รักยื่นมือมายื้อ แก้วเหล้าออกจากมือผม  ผมได้แต่มอง

อย่างเสียอารมณ์  แต่ก็ไม่อาจจะต่อกรอะไรได้  ในเมื่อกินไปแค่ไม่ถึงสามแก้ว ตอนนี้ก็เมาแทบหัวทิ่ม

“โหยยยยย  พี่อย่าแกล้งดิวะ ผมอยากดื่มมม”  ทั้งที่ตาแทบปิด แต่ผมก็ยังอยากจะเมาอยู่ อยากเมาให้ลืม

ลืมภาพที่เห็นเมื่อเย็นให้หายไป  ทั้งที่ตัดใจแล้ว คิดแล้วคิดอีกว่าจะไม่เป็นไร  แต่ทำไม...เจ็บปวดใจขนาดนี้

ซุกหน้าลงบนโต๊ะ ง่วงเสียจนลืมตาขึ้นมองโลกไม่ไหว  อยากหนีไป....  หนีไปให้ไกลความเจ็บปวดนี้

.

.

.

.

“อืมม~”   ผมส่งเสียงครางเบาๆ   ทำไมรู้สึกมึนหัวอย่างบอกไม่ถูก  เหมือนร่างกายมันถูกเหวี่ยงไปมาหลายร้อยที

ค่อยๆ ลืมตามองสิ่งรอบข้าง ที่นอกจากจะมืดสลัว  แล้วยังรอบล้อมไปด้วยต้นมะพร้าว

(มีต้นมะพร้าวเพื่อ?// ไว้ให้มึงปีนไงต้น  - -)     อ้อ... มีเสียงน้ำทะเล ชายหาด  ตอนนี้ผมอยู่ริมทะเลสินะ

อ้อ...  และอีกอย่าง  ที่ผมรู้สึกโครงเครงอยู่นี่  ก็เพราะกูถูกแบกอยู่สินะ    ผมทุบหลังคนที่แบก

ไปสองสามตุ๊บ ใหญ่ๆ เพราะบังเอิญว่าไอ้เหล้าที่กระเดือกไปตอนเย็น มันรวมพลชวนอาหารมื้อเย็น


ที่กระเดือกไปก่อนหน้าขึ้นมาจ่อที่คอหอย 

“อุ๊บ~   อ็อก...”   เมื่อสารถีจะรู้ดียังไม่ทันได้พูดอะไรออกไป  แค่ส่งเสียงเล็กน้อย พร้อมๆ กับ

ร่างกายสั่นกระตุกจากอาการของขึ้น (มาถึงคอหอย)  มันก็ปล่อยผมลงกับพื้นทราย ถึงกับเซเล็กน้อย

แต่ก็ไม่รู้ว่าขาเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน ถึงได้วิ่งปรู๊ดทันใจ  ไปหาต้นมะพร้าวมีกรรม นั่งแปะลงทราย

มือก็ขุดๆๆๆๆๆๆๆ  จนไอ้คนมาด้วยร้องถามด้วยความสงสัย  ซึ่งผมยังไม่ได้ยังไม่รู้ว่ามันเป็นใคร


เพราะตอนนี้กูไม่มีรมย์จะสังเกตุว่ะ



“ต้นมึงทำอะไร”   ถามเสร็จ แม่งก็เดินเข้ามาใกล้  ส่วนผมที่ขุดจนได้หลุมที่น่าพอใจ  แต่ตอบไม่ได้



เพราะของเก่ามันเริ่มพองเต็มปาก



“อ็อก ๆ....  อ้วววววววก     อ้ววววววก  อ้วววววววววววก”   สามรอบติดหมดไส้เลยทีเดียว         

เสร็จกิจ   ผมก็กวาดทรายที่โกยขึ้นมากลบลงไปในหลุมอ้วก   โฮะๆๆ   ผมเป็นคนมีความรับผิดชอบสูง

ตานี่แทบจะหลับไปกลับพื้นทราย  ใต้ต้นมะพร้าวเลยทีเดียว ขณะที่ตากำลังปรือปรอยก็ได้ยินเสียงแปลกๆ

เลยพยายามมองหา  ว่าใครเป็นเชี่ยอะไรว่ะ

“คึ...คึคึ....หึ...หึหึ....โอ้ยไม่ไหวแล้ว  ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  ตลกชิบหาย  ไอ้ห่าต้น  ฮ่าๆๆ”  มันหัวเราะจนตัวงอ

ทั้งที่ผมยังมองไม่ชัดเลยว่าแม่งเป็นใคร  แต่รู้สึกไม่พอใจสุดๆ เลยด่าให้แม่งรู้สึกตัว

“สัด...พ่องตาย”   ด่าจบก็ทิ้งตัวนอนลงหาด

“เอ๊า  เชี่ยนี่ หึหึ ....ไม่ขำก็ได้  อ่ะมึงล้างปากก่อน ดีน่ะว่ากูว่าแล้วว่ามึงต้องอ้วกชัวร์ ฮ่าๆๆ แม่งฮา” มันว่า

ผมก็ตะเกียกตะกายลุกนะ เอาน้ำมาป้วนปากกลั๊วคอ  ได้ครึ่งขวด  ที่เหลือลาดหัวแม่งเลย

 (เอ่อหัวตัวเองนี่แหล่ะครับ) 

“เอ้าเชี่ยนี่  เปียกเลยมึง รู้มั้ยกูต้องแบกมึงกลับเนี่ย เมาแล้วเรื้อนนะมึง”  สิ้นเสียงบ่นของแม่งเสร็จ

มันก็ลากผมไปแบกขึ้นหลัง  แล้วมึงจะบ่นกูทำเหี้ยไรครับ  ถึงยังไงมึงก็ต้องแบกกูใช่รึเปล่า

ทั้งที่ผมก็ยังไม่รู้ว่ามันเป็นใคร  แต่รู้สึกมันคุ้นเคย เพียงแต่นึกไม่ออก

“ทำไมถึงไปเมาปลิ้นแบบนี้ ถ้ากูไม่ไปตามหาลากตัวกลับมานี่เสร็จไอ้พี่รักแล้ว”  หืมแล้วมึงเป็นใคร

“กูขอเหรอ? ”  ผมถามแม่งกลับเลย มึงเป็นใครบังอาจมาใส่อารมย์กับกู  มันชะงักเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับมา

“เปล่า.....กูเสือกเอง   มึงจะว่ากูเสือกก็ได้นะ  ... เพราะถ้าเป็นเรื่องมึง....กูไม่ยอม”

จากนั้นเราก็เดินต่อไปกันเงียบ  ไม่รู้เพราะอะไรทำไมผมถึงรู้สึกดีที่ได้ยินคำนี้ ...เหมือนมันเป็นห่วงเป็นใย

.

.

“กูสารภาพกับอ๋อมแล้ว  ขอบใจมึงนะ”   เรื่องเล่าแผ่วเบา ทำเอาเปลือกตาที่ปิดแทบสนิทเบิกกว้างขึ้นมาทันที

โอเคกูรู้แล้ว   ..  ไอ้ไม้  ภาพเมื่อเย็นวนมาอีกครั้ง... มึงกำลังจะบอกอะไรกูไม้ ..  กู...กูไม่พร้อมจะฟัง

“อ๋อมบอกจะลองคบกับกูดู  แต่ยังไม่ได้เป็นแฟนนะ ก็แค่ดูใจหว่ะ  หึหึ...น่าจะทำแบบนี้นานแล้ว”

น้ำเสียงที่ตื่นเต้นดีใจนั่น  ทำผมเจ็บปวดเหลือเกิน  น้ำตามันไหล  ...ทั้งที่ผมหนีมันแล้ว  ทำไม...ต้องเป็นมึง

ที่มาตามกูกลับด้วยว่ะ   ทำไม....ต้องเป็นมึงที่อยู่ข้างๆ กูทุกทีเวลากูต้องการใคร  ทั้งที่กูเสียใจที่มึงรักใคร

แต่กูก็ยังดีใจ....ที่มึงอยู่ข้างๆ กู  ไม่มีคำพูดอะไร  .....นอกจากน้ำตาที่มันไหลนองหน้าผม 

ถึงมึงจะรู้ กูก็ไม่อาย (แค่ตอนนี้)  มึงหลอก  กูไม่มีอะไรต้องเสียแล้ว   มันเล่าเรื่องมากมาย

เข้าไปสารภาพยังไง ตัวมันเองตื่นเต้นแค่ไหน  หรือแม้แต่อ๋อมเองมีท่าทียังไง  มันอธิบายกระทั่ง

ตอนอ๋อมกระพริบตา ขนตางอนเป็นแพที่ขับให้ดวงตากลมโตนั่นดูหวานขึ้นไปอีก ขนาดนี้แล้ว...ผมควรเจ็บมั้ย?

มาถึงห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้  เพราะมัวแต่ฟังคำพร่ำพรรณนาของไอ้ไม้ไม่ขาดสาย....ใจแทบขาด

ได้แต่ร้องไห้เงียบๆ....มาตลอดทาง โดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ด้วยซ้ำ  เจ็บ....จนเหมือนหัวใจจะแตกสลาย

มันไขห้องอย่างเชื่องช้า  อาจจะเป็นเพราะแบกผมอยู่บนหลัง   ไอ้ไม้ปิดประตูเดินตรงเข้ามาที่เตียง

มันหันหลังให้กลับเตียง ค่อยหย่อนตัวลงที่วางผมลงเป็นเตียงนุ่ม ๆ 

“หนักชิบหาย  มึงลดน้ำหนักมั่งนะต้น”  ไอ้ไม้ว่า  ผมจ้องมันตาโต ....แค่นี้กูยังเจ็บไม่พอใช่มั้ย

ผมเงียบอย่างเคยไม่ได้ตอบอะไร  แต่ในหัวใจมันกำลังกรีดร้องอย่างหนัก  มันลุกไปเข้าห้องน้ำ 

มันก็ถึงเวลาที่ผมเองก็ต้องไป....  ที่ไหนสักที่........ที่ไม่มีมัน  ผมดันตัวขึ้นด้วยร่างกายที่ซวนเซ


“ปัง!!”  “แกร๊ก”   ขณะที่ผมเดินเซไปชนผนังจนตัวไถลไปกับพื้น  ประตูห้องน้ำที่ปิดสนิทเมื่อครู่

ก็เปิดออก ใครออกอีกวิ่งมาจับแขนผมไว้แน่นด้วยท่าทีที่ห่วงใย  ก่อนจะรั้งแขนผมให้ยืนขึ้น

“ต้นมึงเป็นอะไรรึเปล่า?  แล้วนี่จะไปไหนนอนได้แล้วมึงดึกแล้ว”  ผมสะบัดมันออกสุดแรง

ไอ้ไม้เซล้มลงไปกองกับพื้นเพราะมันไม่ทันตั้งตัว  แต่ผมไม่ใส่ใจ...พยายามตะเกียกตะกาย

เดินออกจากห้อง   ยังไม่ทันจะเอื้อมมือถึงประตู  มือก็ถูกกระชากอย่างแรงจนผมเซไปชนอกไอ้ไม้เข้า

“กูถามว่ามึงจะไปไหน!!”  มันบีบแขนผมแน่นมาก  สายตาเกรี้ยวกราดมองมาที่ผม ซึ่งผมก็พยายามดิ้น

ดิ้น...  และก็ดิ้นสุดแรงเกิด แต่...เหมือนกับคนกำลังหมุนตัวเบาๆ ซุกไซร้ตัวมันเสียมากกว่า

“เรื่องของกู!!”ผมตะโกนตอบมันเสียงดัง (เท่าที่เสียงแหบๆ จะอำนวย ซึ่งไม่ต่างจากลูกแมวร้องสักเท่าไหร่)

หอบหายใจด้วยความเหนื่อยล้า  ดิ้นยังไงก็ไม่หลุด...

“มึงจะไปหาไอ้เชี่ยพี่รักใช่มั้ย?”  มันตวาดกลับด้วยเสียงอันดัง จนผมสะดุ้งด้วยความหวาดกลัว แต่อีกใจก็รู้สึก

โกรธมันมากขึ้นยิ่งกว่าเดิม  กูแค่ขอเวลาทำใจ ...  มันจะอะไรกันหนักกันหนา

“แล้วมึงเสือกอะไรด้วย”   ผมโต้กลับอย่างเผ็ดร้อน  ก่อนจะงับฟันคม ๆ ที่แขนมันทันที

“โอ้ย...เชี่ย   กลับไปให้แม่งเอารึไงสัด”  มันด่าผม ขณะผมลงไปกองกลับพื้น เพราะไอ้ไม้มันเหวี่ยงตอนที่โดนกัด

เจ็บตัวไม่เท่าไหร่..     ทำไมไม่รู้น้ำตาถึงได้รื้นขึ้นมาอีก ผมจ้องหน้ามันตาเขียวสาดคำตอบร้อนๆ ตามที่มันต้องการ

“ถ้าใช่  แล้วจะทำไม?   มันเป็นเรื่องของกู  ตูดก็ตูดกู ..กูอยากให้ใครเอามันก็เรื่องของกูอย่าเสือก”

ตะเกียกตะกายลุกขึ้นอย่างโซเซ  ...  ยังไม่ทันได้ก้าวสักก้าว   ตัวผมก็ลอยคว้างอยู่ในอากาศ  แล้ว?........

หล่นดัง  ตุ๊บ! แผ่หงายสามสลึงอยู่บนเตียง  จุกจนพูดไม่ออก  กุมท้องตัวเองป้อย ๆ ส่งสายตา

เกลียดชังไปให้อีกฝ่าย  ซึ่งแม่งตอนนี้มันย่างสามขุมตรงเข้ามาหา  ล็อคตัวผมไว้ทุกทางด้วยการ

.


.

ขึ้นคล่อม ...  พร้อมกับประโยคที่ทำเอาผมสะดุ้งวาบ

.

.

.”กูไม่ให้ไป”

.

.

.

.



.



.



.



.




“อยากนักใช่มั้ย?  เดี๋ยวกูสงเคราะห์เอง”

[mildsoshi]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก รอตอนไปนะคราฟฟฟฟฟฟ 

[Nus@nT@R@]

อ๊ากกกกกกกกกกกก อิไม้บ้า อย่ามาแตะต้องตัวต้นนะ

[nunnan]

แล้วก็ ดราม่า

[Naenprin]

อะไรเนี๊ยะ ไม้นายจะแรงกับต้นไปหรือเปล่า ถ้าไม่รักก็อย่าทำแบบนี้เลย เสียเพื่อนเปล่าๆ

[maru]

ไม้ทำแบบนี้ทำไม หวงก้างหรือไง จะทำร้ายต้นไปถึงเมื่อไรถึงจะพอใจ

[muiko]

ไม้ แกแม่งโคตรจะหวงก้างอ่ะ 
สันดานมาก ถ้าจะเป็นแฟนอ๋อมปล่อยต้นไปดิ
สงสารต้นอ่ะ 
ไม้หัดทำอะไรให้ชัดเจนแบบภาคบ้างนะ

ข่มขืนต้นเสร็จแล้วจะเอาไงต่อ
กลับไปทดลองคบกะอ๋อมหรอ
เลวที่สุดดดดดดดดอ่ะ 

[hongyia]

เอาเลยไม้ จัดให้ต้นไปหลายๆยกเลย