หัวข้อ: >> กอด~ ตอนพิเศษ แมวเมา กับความลับ P.26 25/12/13

[suck_love]

ฟินเว่อร์ค่ะ ณ จุดนี้
แต่จะดีกว่านี้ "ถ้า รีบ ไป เคลียร์ กะ อ๋อม นะ ค่ะ"   

[CarToonMiZa]

เก็บความหวาน
ต้นไม้ไว้เป็นแรง
อ่านภาคแพน 

[Apple_matinie]

 

 

ชอบทั้งสองคู่เลยยยยย เพิ่งมาอ่านวันนี้ โคตรๆ ชอบอ่ะ

"เมียกู"

พอไม้พูดคำนี้ มัน..ชอบๆๆๆๆ อ่าาาา

[Apple_matinie]

 

[CarToonMiZa]

คิดถึง

[Apple_matinie]

น่าจะมีกดแชร์ๆๆๆๆๆๆๆ

เป็นนิยายที่สนุกมากๆอ่ะ

อ่านสามรอบแล้วเนี่ยย

[Tassanee]

ขออภัยนะคะ  สำหรับคนที่รอ  "ภาคกับแพน"  กำลังโยงเรื่องไปถึงค่ะ 

รออีกแป๊บเดียวนะคะ  ตอนหน้าจะเป็นเรื่องของตัวเอกแล้ว





ตอน  อย่ามอง.....แค่ภายนอก





พอถึงฝั่งก็ทางใครทางมัน  ผมกับไอ้ต้นไปด้วยกันอยู่แล้ว เพราะพักอยู่ด้วยกัน ส่วนไอ้หล่อมันก็แทบจะอุ้มเมียมัน

เอามาใส่ตรงบั้นเอวเหมือนๆ กระเตงเด็กอยู่แล้วถ้าทำได้  เลยกลายเป็นว่าไอ้พี่รักกับอ๋อมบ้านดันอยู่ทางเดียวกันอีก

 ..ก็ดีจะได้ไม่ต้องห่วง เราทั้ง 6 คน 3 คู่เลยแยกกันอย่างลงตัว ไม่มีใครมีสีหน้าอิดออดเพราะต่างคนก็ต่างเหนื่อย

อยากจะกลับไปพักกันแทบแย่ทริปนี้เลยจบด้วยเหตุนี้  แต่เรียกได้ว่าเป็นทริปที่ “เปลี่ยนชีวิต”  ผมครั้งใหญ่เลยทีเดียว

.

.

.




เวลาผ่านมาเนิ่นนานมาหลายเดือน  ทุกๆ อย่างก็ค่อยๆ เคลียร์  เรื่องผมกับไอ้ต้นเพื่อนในกลุ่นรับรู้กันหมดแล้ว

รวมถึง  “อ๋อม”  ด้วย   เธอหัวเราะคิกคัก  แซวๆ ไอ้ต้น ไม่ได้มีท่าทีโกรธเคืองแต่อย่างใด  ตอนที่ผมสารภาพความจริง

อ่ะน่ะ ...  ก็มันอดไม่ไหว  บางครั้งผมก็อยากแสดงความรักในแบบของผม  หวง...ในสิ่งที่เป็นของผม  แต่ดันมาติด

ไอ้คำโกหกพกลม  ...ที่อีกฝ่ายขอไว้ เลยทำให้ทำอะไรได้ไม่เต็มที่  สุดท้ายก็สุดจะทน..จนต้องประกาศอย่างเป็นทางการ

ภายในกลุ่ม ในวันที่นัดทานข้าวมื้อเย็นวันหนึ่ง   ผมเห็นอ๋อมลอบยิ้ม  แม้จะทำท่ากลั้นขำ มาตลอดการฟังคำสารภาพผิด

“คิกคิก   ..อ๋อมรู้ตั้งนานแล้วหล่ะ  แสดงออกซะขนาดนั้น ...  จะไม่ให้รู้ได้ยังไงหล่ะ  นี่ก็รออยู่ว่าเมื่อไหร่จะมาสารภาพ”

ได้ฟังเท่านั้นแหล่ะ  ผมก็เผลอยิ้มกว้างออกมาอย่างโล่งอก แถมเขินนิดๆ  ไม่นึกว่าจะง่ายอย่างนี้

 อย่างน้อยอ๋อมก็มีสิทธิ์โกรธ  ในการปิดบังของผมที่ผ่านมาถึงสามเดือนแล้ว  ในขณะที่ผมโล่งใจ  แต่ใครอีกคนดูจะอาย

จนจะมุดโต๊ะได้อยู่แล้ว

“ขอบใจนะอ๋อม...  มึงก็มาขอบใจอ๋อมด้วยสิ”  ผมพูดเบาๆ  และเลยเรียกร้องอีกฝ่ายให้มาขอบคุณอ๋อมด้วย

จริงๆ อยากจะแกล้งมันนั่นแหล่ะที่นอกจากไม่ช่วยผมพูดอะไร  แล้วยังเอาแต่อายหน้าแดงจัด  เอาหัวซุกใต้โต๊ะอยู่นั่น   

ผมสอดมือเข้าไปในปกคอเสื้อนักศึกษาด้านหลัง  ก่อนจะดึงให้ไอ้ต้นเงยหน้าขึ้นมาสบตาผู้คนได้สักที   

มันหันไปมองอ๋อมทีแล้วหลุบตาลงต่ำที ทำแบบนี้อยู่สองสามรอบ

“ข...ขอบใจนะ  เรา........ขอโทษอ๋อมด้วย”    น้ำเสียงตะกุกตะกักเล็กน้อย  ระหว่างที่ไอ้ต้นเว้นคำพูดอยู่นาน

ทุกคนก็มองมาที่มันรวมถึงผมด้วย  กำลังลุ้นจัดๆ  ว่ามันจะพูดอะไรต่อ   พอจบประโยคเท่านั้นแหล่ะ 

มันก็ทำเอาผมเผลอยิ้มนิดๆ ที่มันว่าง่าย  ลูบหัวมันเบาๆ  ไปมาอยู่หลายรอบ  คล้ายๆ เวลาเราเอ็นดูหมาที่บ้าน

“น่ารักมาก”   พูดจบก็ยังลูบอยู่นั่น  จนไอ้ต้นเริ่มจะจับทางได้  มันหันมามองผมตาขวาง ปัดมือที่ลูบอยู่ออกโดยเร็ว


“สัด พอได้ยังกูไม่ใช่หมา”   เรียกเสียงหัวเราะได้ทั้งโต๊ะ  ทำให้บรรยากาศดูผ่อนคลายกันมาทีเดียว

“ทำตัวตามสบายเถอะต้น  คนมันรักแล้ว...  ยังไงก็หยุดไม่อยู่หรอก”  อ๋อมว่ายิ้มบางๆ  ผมแอบเห็นสายตาที่ตวัดมอง

ไปทางไอ้หล่อ  แม้มันจะไม่หันมามองเลยสักนิด....แต่อ๋อมก็ยังคงเหมือนเดิม สายตาเศร้าๆ ที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง

“อืม....จริงของอ๋อม  ”    ไอ้หล่อว่าอมยิ้มนิดๆ   ดวงตาฉายประกายแวววาวเมื่อนึกถึงคนรัก ความรักในรูปแบบมัน...

ที่ทั้งห่างไกล   ทั้งในแบบที่อยากที่จะฝ่าฟัน    แต่มันก็มั่นคงเสมอ จนผมเองนึกศรัทธา  ไม่ใช่แค่มันหรอกนะ 

แต่ผมหมายถึงแพนด้วย.....น้องที่หนีไปตั้งหลักไกลขนาดนั้น แต่จนถึงตอนนี้......ก็ยังคง “รอ”   ไอ้หล่ออยู่แค่คนเดียว   

ทุกอย่างดำเนินไปอย่างเชื่องช้า  อาหารการพูดคุย  หรือเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นในอดีตถูกขุดขึ้นมาเผากันอย่างสนุกสนาน 

ผมว่าไอ้ภาคมันเหงา....แต่มันเหงา  แต่แบบมีความสุขไง  แพนกลับไปได้เดือนกว่าๆ แล้ว ก็รู้แหล่ะว่ามีการติดต่อกันตลอด

แต่ว่า....มันก็ไม่เคยเอามาเล่าให้ฟังหรอก  ถ้าไม่ถามก็ไม่พูดอะไรออกมา 

อ้อ.......ผมลืมเรื่องหนึ่งไปสินะ  ในขณะที่ทุกคนกำลังมีความสุขสนุกสนานกับการเปิดตัวของผม  แต่......มีใครอีกคน

ที่นั่งหน้ามุ่ยบอกบุญไม่รับ  แม้มันจะรับรู้สถานะของผมเรียบร้อยตั้งแต่วันนั้น  แต่มันก็เชี่ยพอที่จะไม่ละความพยายาม

“กูแค่ได้อยู่ข้างๆ ก็พอ”  ประโยคเด็ดโดนใจ  ถ้ากูเป็นไอ้ต้นกูก็คงจะชื่นใจอยู่หรอก  แต่นี่อะไร๊.....แบบว่ากูเป็นแฟนมันไง

มาบอกกูทำเชี่ยไรไม่ทราบ  ผมเกือบจะง้างหมัดต่อยแม่งอยู่ร่อมร่อแล้วหล่ะ  ถ้าไม่ติดว่า.....แม่งยืนตาละห้อย

ไม่หือไม่อือ   มองไปทางไอ้ต้นที่อยู่ไกลริบๆ ไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าผมจะทำอะไรมันอยู่ (นี่กูไม่มีความหมายในสายตามันสินะ)

ผมเองก็มองไปที่ไอ้ต้น   ดูท่าแม่งเป็นกังวลพอกัน เฮ้อ~   ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่  ค่อยๆ ลดแขนที่ง้างจะต่อยมันลง

“สัด!!  ถ้ามึงทำเกินกว่าที่พูดเมื่อไหร่ กูเอามึงตาย”  ตวาดเสียงดังลั่น  ไอ้พี่รักสะดุ้งเฮือกเหมือนขวัญเสีย

หันมามองหน้าผมตรงๆ ก่อนจะแสยะยิ้มมุมปากเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

“ขอบใจว่ะ  ดูแลดีๆ หล่ะ  ดูแลไม่ดีเมื่อไหร่กูเสียบ  หึหึ”   มันพูดแค่นั้น เดินมาตบไหล่ผมเบาๆ ก่อนจะเดินจากไป

“ไม่มีทาง...จะมีวันนั้นว่ะ”  ผมตอบกลับไปเสียงเรียบ  ยกยิ้มมุมปากทั้งที่หันหลังให้มันอยู่  ลูกผู้ชายด้วยกัน

ก็อยากแฟร์ๆ  ผมไม่กลัวหรอกว่ามันจะแย่งคนของผมไปได้  ตราบใดที่ผมกับไอ้ต้นยังรักกันอยู่แบบนี้ 

ก็ไม่มีทางปล่อยให้มันเข้ามาแทรกได้หรอก  อย่างมากก็แค่อยู่ในฐานะพี่น้อง.....ก็แค่นั้น


ผมรู้.....รู้อยู่แก่ใจลึกๆ   ว่ามันเองก็มีความเป็นลูกผู้ชายเพียงพอ  ไม่อย่างนั้น....คืนนั้นไม่มีทางหาไอ้ต้นเจอ

ไม่งั้นคืนนั้น.....มันคงลากไอ้ต้นไปที่ห้องมัน  ทำอะไรๆ  แบบที่มันอยากทำแล้ว  แต่ก็เปล่า 

มันกลับพาไอ้ต้นมานั่งริมหาด  ที่มันเจอกับไอ้ต้นครั้งแรกนั่นแหล่ะ  ปล่อยให้คนเมาคร่ำครวญอะไรมากมาย

โดยที่มันทำแค่นั่งฟัง  ลูบหัวอีกฝ่ายเบาๆ  หัวคนเมาที่ซบอยู่กับไหล่ของมัน  น้ำตาไหลเป็นระยะ

ไม่ได้แตะต้องอะไรไปมากกว่านั้น  แค่ปล่อยให้ไอ้ต้นระบาย   ส่วนผมที่รอ....รอจนรอไม่ไหวถึงได้ออกตามหา

ถามว่าทำไมไม่โทรหาน่ะเหรอ....   คำตอบคือโทรหาจนมือหงิกแล้ว.....แต่มันไม่รับ  แต่ผมกระหน่ำโทร

จนสุดท้ายมันก็รับแต่โดยดี  “ไม้กูขออยู่คนเดียวสักพักได้มั้ยวะ?”  ได้ฟังอย่างนั้นผมก็นิ่งเงียบไป


ไม่ได้โทรตามอีก  แต่พอเห็นดึกจนตัวเองเริ่มทนไม่ไหวแล้วนั่นแหล่ะ ถึงโทรไปกวนใจมันอีกที  ....

หากแต่........เสียงที่ได้ยินกลับเป็นเสียงของผู้หญิงที่เราคุ้นเคยกันดี  เวลาที่เครื่องมือสื่อสารถูกปิดไป

เท่านั้นแหล่ะ.....ต่อมความอดทนมันแตกเลย  ผมวิ่งออกไปทันที ด้วยความรู้สึกกังวล รู้ว่ามันคออ่อน  เรียกว่าอ่อนสัดๆ

แล้วยิ่งรู้ว่ามันไปกับไอ้พี่รักนี่ด้วย  ไม่อยากจะคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น  ใจเสียไปแล้วเกินครึ่ง

แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังพอมีหวัง ...รู้แต่ว่าตัวเองต้องมีหวัง  วิ่งไปข้างหน้าเท่าที่กำลังขาจะมี  รู้แค่ว่าต้องหาไอ้ต้นให้เจอ

ในหัวคิดไว้แล้ว.....  ต่อให้คนตรงหน้ามันเจออะเข้ากับอะไรมา  หรือต้องผ่านมือใคร  ผมจะบอกมัน..ว่าไม่เป็นไร

“กูจะดูแลมึงเองต้น  จะเป็นทุกอย่างให้มึง”   ได้แต่พึมพำแม้สติแทบจะหลุดไปแล้ว  เพราะมันเปราะบาง

เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหน  ยิ่งเรื่องความรู้สึก  .....  ถ้าหากมันต้องเจ็บปวด ต้องเสียใจ เพราะคนที่มันไว้ใจ


ไม่รู้.....มันจะทนได้สักแค่ไหน  แค่คิดก็เจ็บจนอยากจะ “ฆ่า”   ไอ้คนที่ “อาจ”  เป็นต้นเหตุของเรื่องนี้

.

.

.

“ฮือออออออออ~   แม่งไอ้ฟายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”   เสียงตะโกนร้องโวยวาย

ทำให้ผมชะงักกึก  ริมหาดที่ร้างไร้ผู้คน  มืดและเงียบ   แลเห็นเงาของคนสองคนนั่งอยู่ตรงพื้นทรายริมหาด


หัวของคนที่โวยวายซุกเข้าหาอีกฝ่าย ที่มือยังจิบเบียเงียบ ๆ  พร้อมเสียงดัง  อั๊กๆๆๆ  เพราะไอ้ตัวดียกขึ้นมาทุบ

แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้โวยวายอะไร  ปล่อยให้คนเมาที่ทั้งร้องไห้ ทั้งตะโกนด่า ทุบตามใจ  แน่นอน....ว่าเป็นเสียงที่ผมคุ้นเคย

คนที่ผมตามหา รู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด  ที่อย่างน้อย...มันก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่ผมคิด  อย่างน้อย..คนที่ผมไม่เคยไว้ใจ

.มันก็......ไม่ได้ฉวยโอกาสทั้งที่จะทำก็ย่อมได้  ยื่นมองอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน แต่ก็ไม่ได้ตัดสินใจเดินเข้าไปหา

ผมว่ามันคงต้องการเวลาส่วนตัวของคนสองคน  แต่ละคนคงจะต้องการเวลาเป็นของตัวเอง

.

.

“จะยืนมองอยู่ตรงนั้นอีกนานมั้ย?”  ผมเลิกคิ้ว ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะรู้ตัว  ทั้งที่เฝ้ามองอยู่อย่างเงียบๆ แท้ๆ

ไม่ได้ตั้งใจจะไปรบกวนใครสักนิด  แต่เมื่อได้ยินเสียงของพี่รักในที่สุดก็ก้าวขาเดินเข้าไปหา แต่ก็ยังไม่ได้พูด

อะไรออกไปเช่นเดิม

“คิดจะรับผิดชอบบ้างไหม?”   อีกฝ่ายเอ่ยขึ้นมาเสียงเรียบ ขณะที่ไอ้ตัวดีฟุบหลับคาตักไปเรียบร้อยแล้ว

ผมทิ้งตัวลงด้านข้างพี่รัก ลูบหัวไอ้ตัวดีเบาๆ แต่ก็ยังไม่วายส่งสายตาสงสัยไปถามอีกฝ่าย รับผิดชอบอะไรงั้นเหรอ?

พี่รักไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่ส่งสายตามองไปยังคนที่ฟุบบนตักตัวเอง  ผมพยักหน้าช้าๆ แม้จะไม่เข้าใจนัก

แต่พี่แกคงหมายถึงแบกไอ้ตัวดีกลับที่พัก   ผมลูบหัวไอ้ตัวดีเบาๆ ก่อนจะเรียกเสียงแผ่ว

“ต้น...  ต้น..”   อีกฝ่ายขยับตัวเพียงเล็กน้อย  เพียงเพื่อให้ตัวเองอยู่ในท่าที่หลับสบายเท่านั้น  และก็หลับตาลง

เหมือนเดิม พี่รักส่ายหน้าอย่างอืมระอา 


“น้องไม้ไม่เคยเมาเหรอวะครับ?  แล้วต้นคออ่อนขนาดนี้.....หลับไปแล้วจะหวังให้มันตื่นขึ้นมายืนให้เดินกลับบ้านไหวรึไง ?

 ไปแบกต้นกลับห้อง  เดี๋ยวพี่ช่วยพยุงขึ้นหลังเรา”   พูดเสร็จพี่รักก็ดันไอ้ขี้เมาที่ตัวอ่อนตัวงอให้ยืนขึ้นมาพิงบนหลังผม

เพื่อแบกอีกฝ่ายกลับบ้าน

“ขอบคุณนะพี่ที่ดูแลมัน ”  ผมเอ่ยออกไปในที่สุด  แต่ไอ้พี่รักกลับรู้ความหมายที่แอบแฝงเป็นอย่างดี  แกพยักหน้าหงึกหงัก

อมยิ้มเล็กน้อย อย่างขำๆ

“พี่ไม่ชอบบังคับใครว่ะ  แต่ถ้าอีกฝ่ายเต็มใจก็ไม่แน่”   แกยักคิ้วนิด พอกวนประสาทผม แล้วเดินจากไป

.

.

.

เอาหล่ะ เวิ่นมาเยอะแล้วกลับมาที่ปัจจุบัน  ครับ!......  สรุปไอ้ที่ผมพูดถึงมันคือ ไอ้เชี่ย  “พี่รัก”  นี่แหล่ะ

คิดว่าทุกคนคงรู้แล้วอ่ะนะ   ถึงมันจะยิ้มนิดๆ  พอเป็นพิธีเรื่องที่ผมเปิดตัว .......  แต่ก็แค่นี้

มันคงเสียใจเหมือนกัน แต่ช่วยไม่ได้  ถ้าต้องการจะยื่นข้างๆ อยู่ใกล้ๆ ผมว่ามันก็ต้องทำใจยอมรับเรื่องนี้ไว้


ไม่ใช่ผมใจร้ายนะ  แต่เป็นเพราะผมไม่จำเป็นสละความสุขของตัวเองเพื่อใคร

.

.



.



 แค่ทำ..........เพื่อคนตรงหน้าก็พอแล้ว

[muiko]

พีรักก็เปนคนดีอ่ะ
อยากให้มีคู่จัง

อ๋อม เลิกชอบภาคได้แล้ววววนะ
ไปรักคนอื่นเถอะ 

[Nus@nT@R@]

ขอให้พี่รักเจอคนที่เหมาะสมและรักพี่รักไวๆนะ

[Tassanee]

มีค่ะ  เตรียมไว้ให้แล้ว 



โฮะๆๆๆๆๆ

[Naenprin]

 

เรื่องของไม้กับต้นก็เคลียร์แล้ว

แล้วอ่อมอ่ะเมื่อไหร่จะเลิกสนใจคนที่เค้ามีแฟนแล้วสักที

อย่าทำตัวเป็นคนมีปัญหาอีกเลย

[พลอยสวย]

  พี่รักหันมามองหนูได้ม่ะ

[maru]

รักรู้อยู่แล้วสินะว่าต้นชอบไม้ รักเป็นคนดีนะ

[hongyia]

พี่เป็นคนดีจัง

[kitty08]

เกมแห่งความรักต้องมีทั้งผู้ที่สมหวังและผู้ที่ผิดหวัง ขอให้คุณทัศเห็นใจส่งคู่มาให้กับคนที่ผิดหวังด้วยจ้า  เตรียมรับมาม่าของคู่ภาค+แพน ยินดีกับไม้+ต้นด้วยน่ะ ไม้ก้อดูแลต้นดี ๆ ล่ะ เพราะมีคนรอเสียบอยู่ 

[CarToonMiZa]

นายรักเป็นสุภาพบุรุษโคตรๆๆ

[Tassanee]

ตอน.......



ผ่านมาเกือบครึ่งปีแล้วปิดเทอมใหญ่หัวใจว้าวุ่น  ไม่ใช่แค่แพนคนเดียวแล้ว... ตอนนี้ผมก็ทำงานพิเศษทุกอย่าง

ไม่ใช่ว่าเงินที่บ้านให้มาไม่พอใช้หรอกนะ  เพียงแต่ผมอยากช่วยแพนจ่ายค่าตั๋วเครื่องบินกลับไทยด้วย

ไม่อยากให้น้องลำบากเพียงคนเดียว  ถึงแต่ละวันจะเหนื่อยแต่พอกลับมาถึงห้อง กำลังใจของผมมันก็รออยู่ที่นี่

เราพูดคุยกันแทบทุกวัน ไม่ว่าจะ skype , MSN, Facebook บ้าง  แต่ที่แน่ๆไม่มี  IG   แม้เวลาจะผ่าน

แต่เราไม่ได้ปล่อยความรู้สึกของเราให้ผ่านไป  ยังคงคิดถึง  ยังคงห่วงใย  ยังคงมีรอยยิ้มให้กันเสมอ

อีกแค่ไม่กี่วัน....เราก็จะได้เจอกันแล้ว  แค่คิดก็แทบอดทนรอไม่ไหว  หวังว่าคราวนี้จะไม่มีเซอร์ไพร์

.

.

.

เพราะถ้ามี.......หึหึ   บอกได้คำเดียวว่า  “จัดเต็ม”

[maru]

ภาคไม่ค่อยเลยนะ

[Naenprin]

 

ภาคก็ยังคงเป็นภาคนะคะ

[kitty08]

ใกล้กินมาม่าเข้าไปทุกที แต่พี่ภาคก้อยังมีช่วงให้เราได้ 

[Tassanee]

ตอน.......




ผ่านมาเกือบครึ่งปีแล้วปิดเทอมใหญ่หัวใจว้าวุ่น  ไม่ใช่แค่แพนคนเดียวแล้ว... ตอนนี้ผมก็ทำงานพิเศษทุกอย่าง

ไม่ใช่ว่าเงินที่บ้านให้มาไม่พอใช้หรอกนะ  เพียงแต่ผมอยากช่วยแพนจ่ายค่าตั๋วเครื่องบินกลับไทยด้วย

ไม่อยากให้น้องลำบากเพียงคนเดียว  ถึงแต่ละวันจะเหนื่อยแต่พอกลับมาถึงห้อง กำลังใจของผมมันก็รออยู่ที่นี่

เราพูดคุยกันแทบทุกวัน ไม่ว่าจะ skype , MSN, Facebook บ้าง  แต่ที่แน่ๆไม่มี  IG   แม้เวลาจะผ่าน

แต่เราไม่ได้ปล่อยความรู้สึกของเราให้ผ่านไป  ยังคงคิดถึง  ยังคงห่วงใย  ยังคงมีรอยยิ้มให้กันเสมอ

อีกแค่ไม่กี่วัน....เราก็จะได้เจอกันแล้ว  แค่คิดก็แทบอดทนรอไม่ไหว  หวังว่าคราวนี้จะไม่มีเซอร์ไพร์

.

.

.

เพราะถ้ามี.......หึหึ   บอกได้คำเดียวว่า  “จัดเต็ม”

.

.

.

วันนี้ผมไปรับแพนจากสนามบินกลับมาที่ห้อง  ยังไม่ได้บอกใครว่าน้องจะมาถึงวันนี้ เพราะผมอยากอยู่กับน้องแค่สองคน

“เหมือนเดิมเลยนะภาค  จัดห้องเหมือนเดิมเลย”  แพนมองรอบๆ ห้องอย่างสำรวจตรวจตรา ครึ่งปีจะว่านานก็นาน

จะว่าเร็วก็เร็ว  แต่สำหรับผมการรอคนที่รักกลับมา  ......  แค่ชั่วโมงเดียวก็ดูเหมือนมันจะนานเกินไป

แต่ต่อให้ต้องรอถึงเมื่อไหร่  ....  ถ้ารู้ว่ายังไงอีกฝ่ายจะต้องกลับมา  นานแค่ไหน.......ผมก็จะรอ

ผมลากกระเป๋าเข้ามาถึงห้องนอน อีกฝ่ายก็เดินเข้ามาถึงพอดี  ผมเดินเข้าไปกอดน้องจากด้านหลัง

“ไม่ใช่แค่ห้องนะที่เหมือนเดิม    เจ้าของห้องยังเหมือนเดิมนะครับ  ฟอด~”  พูดจบก็กดจมูกสูดดมความหอม

ของแก้มแพน  ไอ้ตัวเล็กหัวเราะขำๆ  หอมแก้มผมกลับทันที

“คร๊าบบบบ ครับ  แต่ไม่ใช่แค่เจ้าของห้องหรอกนะที่เหมือนเดิม   ก็.................”





“แฟนเจ้าของห้องก็ยัง....เหมือนเดิมเช่นกันนะครับ”  แพนว่าด้วยแววตาทะเล้น กึ่งๆ ล้อเลียนผม   เลยเผลอหลุดยิ้ม

กับท่าทีของคนตรงหน้า  เรากอดกันแน่นอยู่นาน ผมเลยตัดสินใจผละออกในที่สุด 

“ไปอาบน้ำได้แล้วครับ จะได้มานอนสบายๆ ตัวนะ   หรือว่า......  จะให้ภาคอาบให้?”   ผมยกยิ้มมุมปากนิดๆ

ไอ้ตัวดีก็ตีเพี๊ยะมาที่แขน   

“โหยยยย ขืนให้ภาคอาบให้นะ  แพนไม่ได้นอนกันพอดี  ฮ่าๆ  งั้นแพนไปอาบน้ำก่อนนะ  ฟอดดดด~”   

น้องเดินเข้าห้องน้ำไป  มือเอื้อมหยิบผ้าเช็ดตัวที่ผมเตรียมไว้ให้บนเตียงก่อนจะหันมาส่งยิ้มหวาน โดยมีผมมองตาม

ไม่ละสายตา  ความคิดถึง.....มันทำให้ผมไม่อยากปล่อยมือ  หรือละสายตา  แม้สักเสี้ยวนาที   

“รอก่อนนะอย่าพึ่งหลับนะฮะ   ...  เดี๋ยวค่อยมานอนกอดกัน ” ไอ้ตัวเล็กพูดจบ ก็รีบปิดประตูโดยเร็ว หนีความอาย

ที่ตัวเองเป็นคนก่อ  ผมได้แต่ยิ้มขำอย่างอารมณ์ดี  ยอมรับว่าเหนื่อย.....  ตั้งแต่เมื่อคืนพึ่งจะได้นอนไปตอนตีสาม

ทำรายงานที่ต้องไปส่งอาจารย์ แปดโมงตรงห้ามเลท  และตรงไปรับแพนที่สนามบิน ไฟท์มาถึงตอนเที่ยงครึ่ง

ด้วยความที่รถติด พร้อมแวะทานอาหาร กว่าจะมาถึงคอนโดที่พักอยู่ ตอนนี้ก็ร่วม ห้าโมงเย็น

ไม่รู้เอาพลังมาจากที่ไหนหนักหนา  ผมล้มตัวลงนอน ...พยายามเบนสายตามองสิ่งต่างๆ ภายในห้อง  เพื่อเรียกร้องความสนใจ

ให้เปลือกตาอันหนักอึ้งยังสามารถเปิดได้อยู่ เริ่มต้นด้วยนับแกะ  .....ผมเห็นแกะกระโดดข้ามตัวผมทั้งที่ยังไม่ได้นับด้วยซ้ำ

ได้แต่ร้องโวยวายอยู่ในใจ ด่าแกะที่จงใจแกล้งให้ผมปิดเปลือกตานี่เสียเหลือเกิน  แต่เพียงไม่นาน ประตูห้องน้ำก็เปิดออก

“แกร๊ก”  แพนมองผมยิ้มๆ  ก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมใส่  ซึ่งก็มีแค่บอกเซอร์ตัวบางกับเสื้อกล้ามย้วยๆ

อีกตัวเท่านั้นเอง  แม้จะง่วงแสนง่วน แต่ไอ้ปากไม่รักดีกลับกลืนน้ำลายดังเอือกใหญ่  จนแพนหัวเราะขบขันเสียยกใหญ่

ก่อนจะสอดตัวเข้ามาใต้ผ้าห่มผืนโต ผมดึงแขนแพนให้ไถลตัวมาชนอกผมรวดเร็ว บดจูบอย่างถวิลหา  ซุกไซร้

อย่างที่ใจปรารถนา  เรากอดกัน  ตอบรับจุมพิศของกันแนบแน่น....   แต่ก็จำได้แค่นั้น  เพราะสติอันพร่าเลือนของผม


มันค่อยๆ กระชากเปลือกตาที่หนักราวพันตันให้ปิดสนิทลงอย่างง่ายดาย  จมดิ่งสู่นิทราแม้หูจะแว่วถึงเสียงพูดแพน

“ฝันดีนะครับ... ที่รัก   จุ๊บ~”   เพียงเท่านั้น  ร่างกายก็กระชับกอดแนบแน่นตามสัญชาตญาณ  ก่อนที่ทุกอย่าง

จะจมหายไปจากสามัญสำนึกจริงๆ




ผมตื่นขึ้นมาในเช้าของอีกวัน หลังจากที่หลับไปนานเสียจน...  พอเจอหน้าสุดที่รักที่กำลังทำอาหารอยู่ก็ตรงรี่เข้าไปกอด

จากด้านหลังด้วยความคิดถึง  ผมหอมทั้งแก้มซ้ายแก้มขวา นัวเนียไปหมด ก็มันทนไม่ไหวนี่นา อีกฝ่ายก็พยายามปัดป้อง

เพราะยังทำกับข้าวค้างอยู่  ผมจับน้องหันมาหาแล้วบดจูดด้วยความคิดถึง ริมฝีปากที่หอมหวานกับร่างกายที่หอมหวล

“รสรัก”   ที่ไม่ว่าผ่านไปนานแค่ไหนก็ยังตรึงในความทรงจำ  และปรารถนาของผม กลิ่นหอมอ่อนๆ ริมฝีปากเรื่อ อิ่ม

ตากลมดำขลับจนต้องเผลอหลงไหลทุกคนที่มอง ยิ่งใกล้ยิ่งถวิลหา  ยิ่งใกล้ยิ่งห้ามใจไม่ไหว

“อืออออออออออออ~”  แพนครางประท้วง  และเริ่มดิ้นอย่างจริงจัง เมื่อฝ่ามือผมเริ่มไล้ไปบนยอดอกสีสวย

ผิวลื่นน่าสัมผัส ทำผมลูบไล้อยู่อย่างนั้นไม่ยอมผละจาก  แพนออกแรงผลักเต็มแรงจนผมเซหลังชนเข้ากับผนังห้อง

“แอ๊ก!!”   รู้สึกจุกอย่างบอกไม่ถูก  ผมหันไปมองหน้าแพนงอนๆ  ร่างที่หายใจหอบเหนื่อยตรงหน้า ขึ้นสีระเรื่อทั่วทั้ง

ริมฝีปาก และใบหน้าอ่อนหวาน แต่ด้วยความที่น้องงอนหนักกว่า เลยกลายเป็นผมที่ต้องรับผิด  แบบงงๆ ผิดด้วยเหรอว่ะ

“ไอ้หมาบ้ากาม หลับเป็นตายไปสามชาติเศษ เนี่ยถ้าอีกห้านาทีไม่ตื่นแพนจะโทรแจ้งมูลนิธิฯ อยู่แล้ว  แต่พอตื่นมา

ก็...หือออออออออออ~  รังสีหื่นจับเลยนะภาค   เห็นป่าวว่าแพนกำลังทำกับข้าวอยู่นะ  ถ้าทานไม่ตรงเวลา

แล้วเป็นโรคกระเพาะขึ้นมาจะทำไง   แล้วข้าวเช้าอ่ะมันสำคัญมากเหอะ  ถ้าไม่ทานจะเอาแรงไหนมาทำงานหล่ะ

ทีหลังก็หัดทานข้าวก่อน....แล้ว....เอ่อ....”   แพนพูดจบไปแค่นั้น   ทำผมที่อมยิ้มรู้ความหมายอยู่แล้วอยากแหย่อีกฝ่ายนิดๆ

“แล้วอะไรเหรอครับ  หืมมมมม?”   ผมอมยิ้มเล็ก ๆ เมื่ออีกฝ่ายจะตามใจผม 

“ก็...จะทำอะไรก็ทำไง”  น้องว่าเสียงเบา  ตอนนี้หันไปทำกับข้าวต่อ หูที่แดงจัดโชว์ผมอยู่ตอนนี้  ผมจะสรุปเองได้ไหม

ว่าไอ้ที่  “ทำอะไรก็ทำที่ว่า”    มันเป็นเรื่องที่ผมนึกอยู่ในหัวตอนนี้   ผมหัวเราะเบาๆ อย่างอารมณ์ดี ก็จะเร่งรี่

ไปเป็นลูกมือสุดที่รัก  อยาก  “ทานอาหาร”  ใจจะขาดแหล่ะ

[Tassanee]

แม้จะพยายามซ่อนแค่ไหนพวกที่สอดรู้ มันก็ช่างแสนรู้อย่างเคย  เมื่อบังเอิญไอ้ไม้กับไอ้ต้นมาเยี่ยมผมโดยมิได้นัดหมาย

จริงๆ คือมันแอบมาจับผิดที่ผมกลับบ้านเร็วมาสองสามวันแล้วทั้งที่ไม่ได้ทำงานพิเศษแล้ว เพราะผมแจ้งทางร้าน

ไว้ล่วงหน้าอยู่แล้วว่าทำงานได้ถึงเมื่อไหร่   ก็ที่มาทำงานที่นี่ก็เพื่อแพนนี่นา  แล้วตอนนี้เจ้าตัวมาอยู่ตรงหน้าแล้วแท้ๆ

จะให้ผมหนีไปไหนได้อีก 

“ก็อกๆ  ก็อกๆ” 

“คร๊าบบบบมาแล้วครับ”  แพนวิ่งไปเปิดประตูอย่างรวดเร็วขณะที่ผม พึ่งอาบน้ำเสร็จทั้งตัวมีแต่ผ้าเช็ดตัวพันไว้ ลวกๆ

ด้านล่างเท่านั้น  ผมหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาใส่ ขณะที่ริมฝีปากยกยิ้มฟังเสียงสนทนาด้านนอก  ที่ดูครึกครื้น


“อ้าว..  น้องแพนมาเมื่อไหร่เนี่ย  มิน่าไอ้ภาคแม่งหายหัวไปเลย เอะอะกลับ  เอะอะกลับตลอด  ที่แท้ซุกของดีเอาไว้ ฮ่าๆ”

“ฮ่าๆ  เออๆ แม่งร้ายว่ะ   เมื่อวานเรียนด้วยกันแท้ไม่บอกอะไรพี่เลยอ่ะ  ว่าไงเรามาตั้งแต่เมื่อไหร่”

“มาได้สองสามวันแล้วฮะ  แพนกลับมาตั้งแต่วันพุธ ยังไม่ได้ออกไปไหนเหมือนกันครับ เหนื่อยๆ เลยพักผ่อนอยู่ห้อง”

“อย่ามาทำปากดี โดนไอ้หล่อมันกกหล่ะสิ เรา ฮ่า ๆๆ  แค่นี้ไม่ต้องหรอกน่า รู้ๆ กันอยู่”

“พี่ไม้อ่ะ....  พูดอย่างกะตัวเองไม่ทำ  เน๊าะพี่ต้นเน๊าะ  ฮ่าๆๆ”

“เห้ย อะไรๆ  พี่ไม่เกี่ยวเหอะ”

“โหยยยย  รีบออกตัวใหญ่เลยนะครับ  รึว่าพี่ต้นยอมให้พี่ไม้ไปกกคนอื่น”


“ให้มันลองดู  ...  แล้วจะรู้  เลือดออกหัวเป็นยังไง”

“กลัวแล้วคร๊าบบบบบบบบบบบบบบบ”   จบเสียงไอ้ต้นผมก็เดินออกมาพอดี มันสองตัวเลยหันมารุมผมแทน

“ไงมึง  ..  กะจะกกไว้แดกอย่างเดียวเลย พี่น้องเพื่อนฝูงไม่รู้จักบอก ”  ไอ้ไม้หันมาแซวผมยิ้มๆ

“เออ....ทำได้  กูก็กะจะทำยังงั้นแหล่ะ  ฮ่าๆๆ   ว่าแต่ต้นมึงนี่มีน้ำมีนวลขึ้นนะ ...ผัวเลี้ยงดีเหรอ?  หึหึ”

กัดไอ้ไม้ไม่ได้ ต้องมาลงกับเมียมันนี่แหล่ะ อายหน้าแดงใหญ่

“สัด  มีน้ำมีนวลพ่องดิ  แล้วไอ้เชี่ยไม้เลี้ยงดีที่ไหนเมื่อคืนกูบอกให้ไปซื้อโค้กให้กู  ถามแม่งดิว่าไปมั้ย?”

ไอ้ต้นทำหน้ามุ่ยยอกย้อน  เอ้อ...ที่ยังงี้หล่ะเผลอยอมรับว่าเป็นผัว  เชียวนะมึง

“อ้าวๆ เมียครับ ...  มึงพูดอย่างนี้ต่อยกูเลยดีกว่า  แม่งภาคมึงคิดดูอยากแดกมาได้ตอนตีสี่ กูนี่หลับจนเข้าเฝ้าพระอินทร์

ไปเรียบร้อยแล้ว  ดันปลุกกูให้ไปซื้อซะงั้น มันน่า.......นัก”  ไอ้ไม้ตอกกลับยิ้ม  สายตาแพรวพราว

ไม่รู้เล้ย ว่าไอ้คำว่า   “มันน่า.......”  เนี่ย  มันน่าอะไร   ไอ้ต้นเบ้ปากหนักเข้าไปอีก ทั้งอาย ทั้งโมโหที่เถียงไม่สู้

“ก็กูหิว”  มันว่าเสียงเบาอย่างคนจนมุม   เลย เรียกเสียงหัวเราะกันได้ทั้งแก๊ง   

“เออ....ยังไงวันนี้ก็วันศุกร์แล้วเลี้ยงต้อนรับน้องแพนกันดีกว่า”  ไอ้ไม้ว่า พลางตบมือตัวเองเสียงดัง ราวกับ

นึกเรื่องอะไรดีๆ ออก

“เพี๊ยะ!!......  มึงไม่ต้องทำเป็นพูดดี  ที่แท้ก็แค่หาเรื่องกินเหล้านะมึงอ่ะ”   ไอ้ต้นตบฉาด เข้าที่หัวไอ้ไม้เสียงดัง

มันก็ยิ้มเจื่อน  อย่างคนถูกรู้ทัน

“แพนอ่ะว่าไง หืม?”   ไอ้ต้นเอ่ยปากถามต่อ

“ก็ดีฮะ  ไม่ได้เจอพี่ไม้กับพี่ต้นนานแล้ว  แล้วจะโทรชวนพี่อ๋อมมาด้วยรึเปล่าฮะ”  แพนเอียงคอถามอย่างน่ารัก

ผมเลยแอบยิ้มแบบภูมิใจ  จริงๆ อยากหวานอวดชาวบ้านมั่งอ่ะนะ  แต่กลัวแพนจะอาย

“อย่าดีกว่า..มีแต่ผู้ชายกินเหล้ากัน เดี๋ยวคนอื่นจะมองอ๋อมไม่ดี”   ผมรีบปฏิเสธเพราะเป็นห่วง

“เห้ยกูว่าชวนหน่อยเหอะ  ก็ให้อ๋อมกลับเร็วๆ ก็ได้  ถ้าไม่บอกนะมีงอนแหล่ะ”  ไอ้ไม้ว่า

“อืมๆ เห็นด้วย”  ไอ้ต้นพยักหน้าคล้อยตาม  แล้วมันก็กดโทรศัพท์โทรหาอ๋อมทันที

“ฮัลโหล อ๋อมเหรอครับ  ต้นเองน่ะ ว่าจะชวนอ๋อมมากินเลี้ยงที่ห้องไอ้ภาคอ่ะ อ๋อมว่างรึเปล่า?”

“เลี้ยงเนื่องในโอกาสอะไรอ่ะต้น...  น่าเสียดายจัง  ตอนนี้อ๋อมนัดเพื่อนมาดูหนังอ่ะ กว่าจะกลับคงดึกนะสิ”

“อ้อ!!  เลี้ยงต้อนรับน้องแพนน่ะ น่าเสียดายอ่ะ...  ไม่เป็นไรเดี๋ยวเจอกันวันหลังก็ได้เน๊าะ งั้นแค่นี้นะครับ

สวัดสีครับ”    ไอ้ต้นวางสายไป พร้อมรายงานผลว่าอ๋อมไม่สะดวกมา เพราะนัดดูหนังกับเพื่อนเป็นการเรียบร้อยแล้ว

ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เหล้า เบียร์ กับแก้ม กับข้าวหลายอย่าง ถูกจัดวางอยู่ตรงหน้า  ปาร์ตี้ก็เริ่มต้นขึ้น~

[Nus@nT@R@]

กำลังดีๆ อย่ามีเรื่องอีกนะจ๊ะ ^_^

[Apple_matinie]

 

[maru]

น่ารัก

[Mclvblue]

ไม่ได้มาส่องนาน ปาร์ตี้เริ่ม
หวังว่าเมาแล้วคงไม่เกิดปาร์ตี้อีกแบบนึงนะ 
รออ่านตอนต่อไปจ้า 

[CarToonMiZa]

ปาร์ตี้เริ่มแล้ว
คงจบแบบสนุกๆๆนะ

[kitty08]

คู่รักกลับมาเจอกันอีกครั้ง ภาคน่ารักน่ะ อิจฉาแพนจังเลยน่ะ 

[udongjay]

ไม่อยากให้ดราม่าเลยอ่า อ่านแล้วหวิวๆยังไงไม่รู้จิ
เหมือนทะเลสงบก่อนพายุจะมา TT

[Naenprin]

 

สองคู่ชูชื่น

อย่ามีเรื่องอะไรเข้ามานะคะ

ขอให้เป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยนะคะ