นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ลงในเว็บนี้ และเป็นครั้งแรกที่แต่งนิยาย
ยังไงก็ขอความกรุณาด้วยนะคะ
สิ่งที่..................รอ
๑๔ กุมภาพันธ์ วันวาเลนไทน์
ทำไมวันที่ชาวคริสต์รำลึกถึงนักบุญวาเลนไทน์ถึงมีความสำคัญกับคนไทยที่ส่วนใหญ่นับถือศาสนาพุทธอย่างเราๆกันได้นะ ผมล่ะไม่เข้าใจเลยเลยจริงๆ
อาจเพราะว่า เรารับวัฒนธรรมต่างชาติมามากเกินไป หรืออาจเป็นเพราะมันเป็นโอกาสให้คนแสดงความรักกันก็ได้
แล้วก็ต้องมาถามผมอีกล่ะสิ ว่าทำไมแกไม่ไปแสดงความรักกับแฟนแกวะ จะมาเพ้อทำไม
ผมก็อยากจะทำแบบนั้นเหมือนกันล่ะครับ ติดอยู่ที่เดียว ผมเพิ่งจะเลิกกับแฟนเมื่อสองวันก่อนนี้เองวันวาเลนไทน์ปีนี้ผมเลยต้องเพ้อบวกกับอิจฉาคนอื่นๆที่เขามีคู่กัน มันเป็นธรรมดาแหละครับ คนมีคู่ไม่รู้หรอก ฮือออ……..
สอวันที่แล้ว
“ทีต้า เลิกกันเถอะ”
“ทำไมล่ะ เนล”
“เราว่า พวกเราควรหยุดความสัมพันธ์ของเราไว้แค่นี้เถอะ เธอไม่เคยสนใจเราเลย ไม่เคยให้ความสำคัญกับเรามากกว่าคำว่าเพื่อนเลย”
“เราจะปรับปรุงตัวเองนะ”
“ไม่ต้องหรอกทีต้า มันสายเกินไปแล้วล่ะ เราเจอคนใหม่แล้ว เขาให้เราได้มากกว่าคำว่าเพื่อน”
“.......................”
“เราขอโทษนะทีต้า แต่เธอไม่ได้รักเรา ไปหาคนที่เธอรักเถอะ อย่าขังตัวเองไว้กับเราเลย”
“อืม........”
นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมต้องมานั่งพร่ำเพ้อรำพันบ้าบออยู่อย่างนี้ บ้าชะมัดเลยวาเลนไทน์ทุกปีผมไม่เคยฉายเดี่ยว แต่ปี้นี้ผมกลับ.............ฮึ่ย! คิดแล้วมันเจ็บใจ ผมไม่ได้เสียใจที่แฟนเก่าผม เธอทิ้งผมไปอาจเพราะผมไม่ได้รู้สึกกับเธอมากกว่าเพื่อน อย่างที่เธอพูดก็ได้
ขณะนี้เวลา ๑๗ นาฬิกา
ผมนั่งเล่นอยู่ที่ร้านกาแฟใกล้บ้าน ร้านนี้เป็นร้านที่ผมมาเป็นประจำจนพนักงานในร้านทุกคนรู้จักผมหมดแล้ว ภายในร้านตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ไม้สีขาว มีโต๊ะอยู่ประมาณสิบกว่าตัวเท่านั้น เคาเตอร์
หน้าร้านตกแต่งด้วยตุ๊กตาเด็กผู้หญิงนั่งคู่กับเด็กผู้ชายคู่หนึ่ง เครื่องต้มกาแฟ และแก้วกาแฟลายน่ารักๆอีกจำนวนหนึ่ง โต๊ะที่ผมนั่งนั้นอยู่ริมกระจกใสที่ทางร้านใช้แทนผนังด้านหนึ่งจึงสามารถมองเห็นภายนอกได้
ผมนั่งเหม่อมองไปนอกหน้าต่างคิดถึงเรื่องต่างๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ทั้งเรื่องที่ดีและเรื่องราวร้ายๆ
แต่ผมก็สามารถผ่านเรื่องต่างๆเหล่านั้นมาได้ คนๆหนึ่งปรากฏเข้ามาในความคิดผม เขาสูง ขาว ผมยาว มีดวงตาที่เจ้าเล่ห์ เขามักจะเป็นผู้ชายที่ใครๆต่างก็อิจฉาเสมอ เพราะเขาหล่อ รวย เพียบพร้อมทุกอย่าง เขาซึ่งเคยเป็นทุกๆอย่างของผม ตอนนั้นเรารักกันมากใครๆต่างก็อิจฉาเรา ผมรักเขามากเพราะกล้าเปิดเผยเรื่องของเราให้ใครต่อใครได้รู้ไม่ได้ปิดบัง ไม่หวั่นเกรงต่อเสียงนินทาว่าร้ายที่เราคบกัน เราที่เป็นผู้ชายทั้งคู่ แต่แล้วเขากลับทำลายความรัก ความเชื่อใจ ความไว้ใจที่ผมมีให้เขาจนหมด เขาแอบมีอะไรกับเพื่อนรักของผม แค่นั้นผมก็ไม่ได้ว่าหรอกนะ เพื่อนผมเธอเป็นผู้หญิงอยู่แล้ว ยังไงผู้ชายก็ต้องแพ้ต่อผู้หญิง ผมรักเพื่อนมากผมจึงยอมหลีกทางให้พวกเขาได้รักกัน ผมหายไปจากสายตาของผู้ชายคนนั้นแต่ผมก็ยังติดต่อกับเพื่อนผมอยู่เสมอ
เมื่อวาเลนไทน์ปีที่แล้ว เขากลับมาหาผม เขามาบอกกับผมว่า กัญญาเพื่อนรักของผม เธอจากผมไปอย่างไม่มีวันกลับ เขาถือกระดาษแผ่นหนึ่งมาให้ผม มันคือจดหมายที่กัญญาเขียนให้ผม
“ ทีต้า เราขอโทษนะ เราแย่งพี่ไนท์มาจากทีต้า ตอนนี้เรารู้ว่าเราคงอยู่ต่อได้อีกไม่นานแล้ว เราจึงอยากบอกกับทีต้าว่า กัญญาขอโทษนะทีต้า กัญญาขอคืนพี่ไนท์ให้กับทีต้า กัญญาเห็นแกตัว กัญญาขอโทษ
ขอโทษ กัญญา”
ตอนแรกผมเกือบจะเชื่อคำพูดของเขา แต่พอผมถามเขาว่ากัญญาตายเมื่อไหร่ เขากลับบอกผมว่าเธอตายก่อนที่เขาจะมาหาผมเดือนหนึ่ง จะให้ผมเชื่อเขาได้ยังไงในเมื่อผมเพิ่งคุยกับกัญญาตอนสัปดาห์ที่แล้วก่อนได้เจอเขา ผมหมดความอดทนกับเขาเหลือเกิน เขาหลอกผม ครั้งแล้วครั้งเล่า วันนั้นผมไล่เขออกจากชีวิตผมไป ไล่เขาไปดูแลกัญญาและลูกที่กำลังจะเกิดมาของเขา
ผมเหม่อไปได้พักหนึ่งก็รู้สึกเหมือนมีคนมาสะกิดที่แขนซ้ายผม ผมหันไปดู เห็นพนักงานที่ร้านกาแฟ เธอเป็นนักศึกษาที่ทำงานพาร์ทไทม์ เธอส่งยิ้มให้ผม และส่งนมร้อนแก้วหนึ่งให้ผม ผมมองหน้าเธอด้วยสายตาที่สงสัย เธอจึงบอกว่ามีคนโทรมาสั่งให้เธอยกมาให้ บอกว่าไม่ต้องห่วงเขาจ่ายเงินให้แล้ว แล้วเธอก็หัวเราะคิกคัก ผมคิดว่ารอยยิ้มเธอดูสดใส เป็นกันเอง ผมจึงยิ้มให้เธอทีหนึ่ง เธอเดินจากไปแล้ว ผมก้มลงมองนมร้อนในมือ มันอุ่นในเวลาหนาวๆอย่างวันนี้ผมว่ามันเหมาะมากเลย ว่าแต่ ใครกันนะที่ส่งนมร้อนมาให้ผม แทนที่จะเป็นกาแฟ
“ กุ๊งกิ๊งๆๆ ” เสียงกระดิ่งดังเมื่อมีคนเปิดประตูเข้ามา แต่ผมก็ไม่ได้สนใจนักเพราะผมนั่งหันหลังให้กันประตูจึงไม่รู้ว่ามีใครเข้ามาบ้าง
ผมนั่งพิจารณานมร้อนในมืออีกครั้ง ไม่กล้าดื่มเพราะไม่รู้ว่าใครเป็นคนส่งมา แล้วผมก็ต้องสะดุ้งอีกครั้งเมื่อมีมือมาจับตรงบ่าข้างซ้ายผมเกือบทำนมร้อนหกรดมือตัวเอง ดีที่ยั้งมือได้ทันไม่งั้นมือผมคงพองพอดี
ผมหันไปมองว่าใครที่บังอาจมาทำให้ผมตกใจ ผมพบกับใบหน้ารูปไข่ คิ้วหนา ดวงตาสีดำที่แสนอบอุ่น จมูกโด่ง ริมฝีปากเรียวบาง ใบหน้าเข้ารับกับทรงผมซอยระต้นคอ ดูดีไปอีกแบบ เขายิ้มให้ผม ผมก็ยิ้มให้เขา เรายิ้มให้กัน
“กินนมซะบ้าง อย่ากินแต่กาแฟนัก หน้าแก่หมดแล้ว”เขาบอกผม
“พี่ซันว่าผมอีกแล้วนะ”ผมตอบกลับ
“ก็จริงนี่ พี่ก็อยากให้น้องพี่หล่อบ้างสิ”เขาพูด
“.............พี่ซัน”ผมนิ่งพักหนึ่งแล้วเรียกเขาผมเองก็ไมรู้ว่าทำไมต้องเรียกเขา
“ครับ”เขาตอบกลับยิ้มๆ
“........................”ผมไม่พูดอะไรอีก แต่ผมยกนมร้อนในมือขึ้นดื่มจนหมดแก้ว พี่ซันมองหน้าผมเราสบตากัน เขาเอื้อมมือมาจับมือผมบีบเบาๆ ยกมือผมไปแนบริมฝีปาก
“นี่คือคำตอบที่พี่รอใช่มั้ย ทีต้า”
“ครับ”
“...............”พี่ยิ้มออกมาด้วยสีหน้าที่มีความสุข ผมเคยบอกพี่ซันว่า เมื่อไหร่ที่ผมยอมรับพี่เป็นแฟนผมกินนมที่พี่ซันให้จนหมดแก้วทีเดียว เป็นการตอบรับการขอเป็นแฟนที่แปลกดีมั้ยล่ะ แต่ผมไม่ชอบกินนม เวลากินจึงไม่เคยเหมดแก้ว พี่ซันรู้ดี
ผมว่าผมรู้แล้วล่ะว่าใครคือคนที่ผมรอ.............
จบ
...............................................................................
ยังไงก็ช่วยติ+ชม ด้วยนะคะ
ขอความกรุณาด้วยค่ะ
ขอบพระคุณอย่างสูงค่ะ
หัวข้อ: (เรื่องสั้น) สิ่งที่......รอ (อ่าน 7623 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก