Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง
“รัก...ติดดิน”CHAPTER 53 – ครอบครัว ::Artid’s POV::“...อาทิตย์!”
พี่อันโผเข้ามากอดผมไว้ ขอบตาเธอแดงช้ำเหมือนคนที่เพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก แต่ตอนเราพบกันนั้นมีเพียงคราบน้ำตาแห้ง ๆ บนสองแก้มของเธอ ผมยกแขนขึ้นโอบกอดตอบ รู้ดีว่าแม้ไม่มีอะไรไหลจากดวงตาแต่เธอยังคงร้องไห้อยู่ในใจ
“คุณพ่อยังอยู่ในห้องผ่าตัด”
เสียงเธอสั่นเครือ...ผมรู้สึกได้ หลังจากเสียคุณแม่ไปเมื่อหลายปีก่อนผมไม่เคยเห็นพี่อันเป็นอย่างนี้อีกเลย
“คุณพ่อจะต้องปลอดภัย” ผมบอกกับเธอ
หรือบางทีอาจกำลังบอกตัวเองมากกว่า พี่อันพยักหน้าแล้วถอยออกมา เห็นชัดว่าเธอกำลังพยายามทำตัวให้เข้มแข็งสมกับเป็นพี่สาว เกาะยึดกับความหวังว่าการผ่าตัดจะเป็นไปด้วยดี แต่ผมคิดว่าควรต้องมีใครสักคนอยู่ข้างเธอในเวลาเช่นนี้
พี่พลเดินมาช่วยประคองเธอกลับไปตรงที่นั่งซึ่งจัดไว้สำหรับญาติ นั่งลงเคียงข้างเธอ โอบไหล่พร้อมกับกุมมือของเธอเอาไว้แน่น....และผมรู้แล้วว่า
‘สักคน’ ที่ว่านั้นคือใคร
“ปิ่นหยกล่ะ? ได้มาด้วยกันหรือเปล่า” เธอเงยหน้าขึ้นมาถามผม มันอาจเป็นเรื่องน่าอายอย่างหนึ่งของลูกผู้ชายที่ผมรู้สึกอยากร้องไห้เพียงแค่ได้ยินชื่อเขา
ผมพยักหน้า...ซึ่งกินเรี่ยวแรงมหาศาลอย่างไม่น่าเชื่อ
“....เขาเหมือนจะขาดใจ”
สิ่งที่ผมเห็นนั้นมากกว่าคำว่า
‘จะขาดใจ’ แต่ผมไม่สามารถสรรหาคำใดในคลังศัพท์ของตัวเองมาบรรยายได้เลย เขาร้องคร่ำครวญราวกับจะแตกสลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยไปตรงนั้น
“...อาทิตย์...”
ผมไม่รู้สักนิดว่าไม่ใช่แค่อยากร้องไห้ แต่ผมกำลังร้องไห้อยู่จริง ๆ ตอนที่กระดาษทิชชูถูกยื่นมาให้จากมือพี่พล “พี่เสียใจ”
ผมพยักหน้าอีกครั้ง..พร้อมกับที่รู้สึกเรี่ยวแรงถูกสูบหายไปอีกครั้งเช่นกัน ผมเป็นห่วงคุณพ่อที่ยังอยู่ระหว่างผ่าตัด คิดถึงแม่เพชร เป็นห่วงจี้หยกที่ยังไม่ฟื้น
...ผมเป็นห่วงเขาที่กำลังถูกทิ้งไว้เพียงลำพัง พอนึกถึงปิ่นหยก อะไรบางอย่างก็เอ่อล้นขึ้นมาที่ขอบตาอีกครั้งพร้อมกับความเจ็บหน่วงขยายตัวคับแน่นอยู่ในอกจนหายใจไม่ออกเหมือนคนจมน้ำ ผมก้มมองกระดาษทิชชูเปื่อยยุ่ยอยู่ในมือ...แค่แผ่นเดียวอาจจะไม่พอ
พี่อันกะพริบตาถี่ ๆ เม้มปากแน่นกล้ำกลืนความรู้สึกบางอย่างลงไป แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองใส่มือผม
“อาทิตย์เก็บมือถือพี่ไว้ก่อน พี่อยู่กับพี่พล มีอะไรก็โทรมา หรือถ้ามีอะไรพี่จะโทรไปหา”
“....?”
“...ไปอยู่กับปิ่นหยกก่อน”
“พี่อัน...?”
ราวกับเธอดูออกว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่ ไม่สิ...เธอดูออกจริง ๆ นั่นแหละ อย่างที่เคยเป็นตลอดมาตั้งแต่เด็กจนโต ความเป็นห่วงของผมกระจัดกระจายไปอยู่ตรงนั้นตรงนี้จนอยากแยกร่างได้ ผมอยากอยู่เคียงข้างเขา..ยิ่งเป็นเวลาที่เขาไม่เหลือใครอีกแล้วเช่นนี้ แต่คุณพ่อก็ยังไม่พ้นระยะอันตราย จิตสำนึกผิดชอบชั่วดีกำลังทรมานผมจนแทบบ้า จะให้ผมทิ้งคุณพ่อ...ทิ้งคนในครอบครัวตัวเองไปหาเขาได้อย่างไร
“พี่จะสวดมนตร์ให้คุณพ่ออยู่ตรงนี้ สวดเผื่อส่วนของอาทิตย์ด้วย...คุณพ่อจะต้องปลอดภัยแน่นอน”
เสียงของเธอเรียกให้ผมกลับมาอยู่กับความเป็นจริงตรงหน้าอีกครั้ง “เพราะฉะนั้นอาทิตย์ไปก่อนเถอะ ปิ่นหยกเป็นคนสำคัญใช่ไหม”
พี่อันยิ้มให้ผม...ยิ้มทั้งน้ำตา
“เขาเป็น....”
ผมหลับตา เขาเป็นมากกว่าแค่คนสำคัญด้วยซ้ำ
“...เขาเป็นครอบครัวของผม”เธอพยักหน้า และผมรู้ตัวว่าผมไม่เคยเสียใจเลยที่มีเธอเป็นพี่สาวแม้ทุกคนจะเห็นว่าผมโดนเธอกลั่นแกล้งสารพัดวิธีตลอดมา
“ถ้าเขาเป็นครอบครัวของอาทิตย์ เขาก็เป็นครอบครัวของเรา”ผมออกวิ่งสุดฝีเท้าแม้อาจเป็นเรื่องไม่สมควรนักหากกระทำในตัวอาคาร โรงพยาบาลสว่างโร่ด้วยหลอดไฟนับพันจนไม่อาจรู้ได้ว่าตอนนี้เป็นเวลาเท่าไรแล้วหากไม่ได้เห็นนาฬิกาซึ่งติดอยู่ตามผนังเป็นระยะ สถานที่แห่งนี้ไม่เคยหลับใหล ระหว่างทางมีทั้งกลิ่นอายของความสุขเมื่อผมวิ่งผ่านป้ายชี้ทางเข้าห้องคลอดซึ่งมีคนจำนวนหนึ่งถือเสื้อผ้าและของใช้สำหรับทารกเดินผ่านไปเพื่อรอต้อนรับชีวิตใหม่แสนบริสุทธิ์ ขณะที่ถัดออกไปเพียงไม่กี่สิบเมตร ผู้คนกำลังร้องไห้คร่ำครวญกับการจากไปอย่างไม่มีวันกลับของคนที่พวกเขารัก
นั่นย้ำให้ผมรู้ตัวว่าความสุขกับความโศกเศร้าอยู่ใกล้กันเพียงแค่นี้เองผมยกหลังมือขึ้นปาดหยดน้ำซึ่งคลอหน่วย ทำใจให้เชื่อได้ยากเหลือเกินว่าเป็นความจริง เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ผมยังได้ยินเสียงแม่เพชรทางโทรศัพท์ ทุกถ้อยคำและทุกเสียงหัวเราะฝังแน่นในความทรงจำ วินาทีตั้งแต่ผมรับโทรศัพท์จากมือปิ่นหยกมาพร้อมกับใบหน้างอง้ำของเจ้าตัวยังวนเวียนซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น ทุกสิ่งเกิดขึ้นรวดเร็วเกินไปเหมือนถูกล่อหลอกด้วยความสุขซึ่งทำให้ผมไปยืนชื่นชมความงามของชีวิตอยู่บนยอดเขา แต่เพียงชั่วพริบตากลับถูกผลักร่วงหล่นลงสู่หุบเหวลึกดำมืดไม่เห็นก้นบึ้ง
.
.
.
.
“อาทิตย์หรือ?”
“ครับ”
“ปิ่นหยกยังอยู่ตรงนั้นด้วยใช่ไหม?”
ผมเหลือบตามองคนที่กอดอกจ้องมาอย่างเอาเป็นเอาตายราวกับหูโทรศัพท์ที่ผมถืออยู่เป็นของรักของหวงที่สุดในชีวิต
“ใช่ครับ” ผมตอบรับ และได้ยินเสียงหัวเราะสดใสเหมือนโลกนี้ไม่มีอะไรต้องทุกข์ใจอีกแล้ว
“กำลังทำตาเหลือกใส่อยู่ด้วยล่ะสิ” เธอพูดอย่างกับกำลังอยู่ในเหตุการณ์ตรงนี้กับผมด้วย เพราะปิ่นหยกกำลังทำท่าทางแบบที่ว่าจริง ๆ “งั้นเอาอย่างนี้นะ อาทิตย์ตอบแม่แค่คำรับหรือปฏิเสธก็พอ ไม่ต้องพูดอะไรอย่างอื่น เจ้าเด็กนั่นจะได้ไม่รู้ว่าเราคุยอะไรกัน”
เสียงนั้นประหนึ่งเป็นก๊วนเพื่อนซึ่งกำลังชวนผมโดดเรียนมากกว่าเป็นคำพูดของหญิงอายุสี่สิบกว่าปี ผมฟังแล้วถึงกับกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่อยู่ “ได้ครับ”
“เอาตรงไปตรงมาเลยนะ แม่ไม่ชอบอ้อมค้อม”
“.....”
“อาทิตย์รักปิ่นหยกใช่ไหม?” เธอเงียบอยู่อีกครู่หนึ่ง ก่อนผมจะยินเสียงสูดลมหายใจที่อีกปลายสาย “ไม่ต้องแกล้งโง่ว่า
‘รักแบบไหนครับ’ นะ แม่รู้ว่าเข้าใจที่พูด”
ผมชะงักไปนิดหน่อย โดนถามอย่างนี้กะทันหันกว่าที่คิดแถมยังถูกดักคอเอาไว้เรียบร้อย เปล่าประโยชน์จะมาปิดบังเพราะผมคิดว่าเธอคงรู้อยู่แล้ว
“ครับ”
เป็นคำตอบรับที่ชัดถ้อยชัดคำที่สุดตั้งแต่เริ่มบทสนทนามา“หนักแน่นดี”
ผมคิดว่านั่นเป็นคำชม
“รู้ไหมว่าหลังจากนี้จะมีอุปสรรคแน่ ๆ สังคมเราไม่เปิดกว้างขนาดนั้น”
“ครับ”
“รับไหวหรือ?” เธอขู่ “ปิ่นหยกเจอเรื่องไม่ดีมามากแล้ว อาทิตย์รู้ใช่ไหม จะทำให้เด็กคนนั้นเสียใจหรือเปล่า”
ดูเหมือนเธอเห็นผมเงียบเลยใส่ใหญ่ ท่าทางสนุกสนานมากกว่าอยากต่อว่าจริง ๆ “คุณพ่อของเธอน่ะนิสัยไม่ดี ทำให้แฝดแม่ต้องเสียใจ ถ้าคิดเจริญรอยตามแบบนั้น...อาทิตย์ควรรู้ก่อนว่าแม่หมัดหนักกว่าปิ่นหยกเยอะ เข้าใจที่พูดนะ”
ผมยิ้มกว้าง เข้าใจว่านั่นคือคำอนุญาตในแบบของเธอ
“ครับ”
“แล้วจะบอกอะไรดี ๆ ให้”
“?”
“ปิ่นหยกก็รักอาทิตย์มากเหมือนกัน”ถึงตรงนี้รู้สึกราวกับว่าปากจะฉีกถึงหูแล้ว หากปิ่นหยกได้ยินเหมือนที่ผมได้ยินคงเขินจนระเบิดตัวเองตายได้เลยที่โดนผู้เป็นมารดาหักหลัง
“ปากแข็ง แต่ใจอ่อนยวบยาบน่ะ” เธอหัวเราะ “ลูกชายคนเดียวทำไมจะดูไม่ออก”
“ผมดีใจจนแน่นหน้าอกไปหมดแล้ว” และอย่างอื่นซึ่งไม่ได้พูดออกไปคือตอนนี้ลูกชายแม่เพชรทำหน้าตาอยากรู้อยากเห็นได้น่ารักชะมัด
“เวอร์ไปแล้วเด็กน้อย” น่าแปลกที่ผมเห็นรอยยิ้มกว้างมีเสน่ห์ของเธอจากประโยคนั้น “อยู่ด้วยกันดี ๆ ล่ะ ปิ่นหยกบางทีก็งี่เง่า แต่เป็นเด็กดีมาตลอด...ถึงขี้บ่นเวิ่นเว้อแต่ก็ชอบดูแลคนอื่น"
"จริงครับ"
เธอหัวเราะเสียงใสอีกครั้ง
"แม่ฝากหน่อยได้ไหม”
“ได้ครับ”
“แม่ไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ ช่วยดูแลเขาด้วยนะ”
“ครับ”
“น่ารักมาก ได้ลูกสะใภ้เชื่อฟังแถมหน้าตาดีแม่ก็ดีใจ” เธอพูดกลั้วหัวเราะชอบอกชอบใจ แม้จุดนี้อยากค้านนิดหน่อยว่าลูกชายแม่ต่างหากจะมาเป็นสะใภ้บ้านผม แต่คิดว่าค่อยไปแก้ให้ถูกต้องวันหลังคงไม่เป็นไร
“เอาไว้มาเที่ยวบ้านอีกล่ะ..แม่จะรอ”
.
.
.
.
แต่เธอไม่ได้รอผมอยู่ทีบ้านหลังนั้นอีกแล้วผมยกหลังมือขึ้นขยี้ตาทั้งพร้อมกับที่ชะลอฝีเท้าลง ตระหนักว่าควรทำตัวให้เข็มแข็งกว่านี้ก่อนเจอหน้าเขา หากผมมาถูกที่ตามป้ายบอกทาง ปิ่นหยกควรจะอยู่กับน้องสาวของเขาในหอผู้ป่วยนี้ แต่กวาดตามองไปทั่วก็ไม่เห็นใครที่คุ้นหน้า หาเองคงยิ่งเสียเวลาจึงหันไปถามพยาบาลตรงเคาน์เตอร์
“ขอโทษครับ ผมมาหาคนไข้ชื่อจี้หยก เด็กผู้หญิงคนที่ได้รับอุบัติเหตุมา”
“สักครู่นะคะ” เธอเอ่ยรับแล้วก้มลงไปเปิดดูสมุดอะไรสักอย่าง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับผายมือไปอีกฝั่ง “เตียงที่สิบหก ล็อคที่สองค่ะ”
ผมมองตามมือของเธอซึ่งระบุไปยังเตียงด้านในสุดแล้วรีบสาวเท้าตรงไปหา บนเตียงมีร่างเด็กหญิงคนหนึ่งนอนนิ่งอยู่ ผมยาวสยายของเธอบางส่วนระใบหน้าที่มีรอยฟกช้ำ บนศีรษะมีผ้าพันแผล ไม่ทันได้นับบาดแผลซึ่งถูกเย็บแล้วปิดไว้ด้วยผ้ากอซ ในปากคาบท่อช่วยหายใจซึ่งต่ออยู่กับเครื่องมือซึ่งส่งเสียงประหลาดด้วยจังหวะสม่ำเสมอ แม้จะเต็มไปด้วยรอยแผลเช่นนี้แต่เธอคือจี้หยกแน่นอน
ผมเลื่อนสายตาลงมาที่แขนซ้ายของเธอซึ่งมีเฝือกปูนอันใหญ่หุ้มไว้ รอยถลอกกระจายอยู่ทั่วตามแขนขาแต่ไม่พบบาดแผลใหญ่ ๆ ที่อื่น มือข้างขวาของเธอถูกใครอีกคนกุมเอาไว้หลวม ๆ เจ้าของมือนั้นนั่งอยู่บนเก้าอี้คนเฝ้า ปล่อยศีรษะเอนซบกับที่ว่างข้างเตียง ดวงตาทั้งสองข้างปิดสนิทมองเห็นแพขนตาเปียกชื้นทาบลงบนแก้มซึ่งมีแต่คราบน้ำตาทำผมปวดใจแทบบ้า แวบหนึ่งที่ผมคิดว่าเขาหลับ..แต่เสียงสะอื้นซึ่งแทรกขึ้นมาทำให้ผมต้องคิดใหม่
“...ปิ่นหยก” ผมกระซิบแผ่วเบา แต่แค่นั้นก็เพียงพอแล้วจะทำให้เขาสะดุ้งขึ้นมาจ้องหน้าผมด้วยแววตาไหวระริก เป็นเสี้ยววินาทีที่สายตาเขาราวกับเห็นว่าผมเป็นคนแปลกหน้า...ซึ่งนั่นทำให้ผมกลัวเหลือเกิน
“จี้หยกเป็นอย่างไรบ้างครับ”
ปิ่นหยกส่ายหน้าช้า ๆ ท่าทางคล้ายอยากพูดอะไรสักอย่างแต่ไม่สามารถทำได้โดยไม่ร้องไห้ออกมาด้วย และผมไม่แน่ใจว่าตัวเองจะทนมองภาพนั้นได้อีกนานแค่ไหน
“น้องจี้ต้องไม่เป็นไร...” ผมกอดเขาไว้แน่น หวังว่าความรู้สึกของผมจะถ่ายทอดไปถึงเขาได้บ้าง “ปิ่นหยกก็ต้องไม่เป็นไรเหมือนกัน”
ผมไม่สนใจสายตาคนอื่น ไม่สนว่าที่นี่คือโรงพยาบาล หรือต่อให้เป็นโรงเรียน ห้องสมุด สวนสาธารณะ กลางห้างสรรพสินค้าหรือที่ไหนในโลกก็ตาม ผมแค่อยากปกป้องเขาจากทุกสิ่งทุกอย่างที่โหมกระหน่ำเข้าใส่เท่านั้นเอง
เขายกมือขึ้นกอดตอบ ใบหน้าฝังอยู่กับอกผมขณะที่ไหล่สองข้างไหวระริกจนน่าสงสาร..และผมนึกถึงสัญญาซึ่งตัวเองให้ไว้กับแม่เพชร
‘แม่ไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ ช่วยดูแลเขาด้วยนะ’ผมอยู่ตรงนี้...จะไม่มีวันทิ้งเขาไปไหน“ฉันอยู่ตรงนี้...จะไม่มีวันทิ้งนายไปไหน”เนิ่นนานจนอกเสื้อผมเปียกชื้นไปหมด ผมกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นไปอีกแล้วก้มลงซบหน้าลงกับกลุ่มผมสีน้ำตาลของเขา ผมไม่รู้ตัวเองเข้มแข็งพอเป็นที่พึ่งของเขาได้ดีแค่ไหน จะดูแลเขาไม่ให้ต้องเสียใจได้อย่างที่สัญญาหรือเปล่า แต่ผมรู้ว่าผมยินดีอยู่ตรงนี้เพื่อร้องไห้ไปกับเขาไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น และหวังว่าอีกไม่นานเราจะสามารถหัวเราะไปพร้อมกันได้อีกครั้ง
“ปิ่นหยกเป็นครอบครัวของฉัน”
“.......ฉัน...”
เขาพยายามพูดอีกครั้ง
และครั้งนี้นอกจากไม่สำเร็จ...มันยังจบลงด้วยเสียงคร่ำครวญแทบใจสลายTo be continued…===============================
ยังหน่วงต่อไป *เอาหัวโขกกำแพงต่อด้วยเอาหน้าไถพื้นลงโทษตัวเอง*
ขอโทษคนอ่านด้วยค่ะ ทนไปด้วยกันนะคะ ช่วยเชียร์เด็ก ๆ อีกนิด ;_;
ธีมซองของตอนนี้ขอยกให้ Safe and Sound ของ Taylor Swift ค่ะ
http://www.youtube.com/watch?v=RzhAS_GnJIchttp://www.youtube.com/watch?v=RzhAS_GnJIc หลับตาลงเถิดคนดี
แสงตะวันกำลังลาลับขอบฟ้า
เธอจะต้องปลอดภัย
ไม่มีใครทำร้ายเธอได้อีกแล้ว
จวบจนแสงแห่งอรุณรุ่งสาดส่อง
เธอและฉันจะปลอดภัย
คนเขียนแปลห่วย เลยไปก็อปเนื้อเพลงจริง ๆ มาแปะด้วย เป็นเพลงเศร้าจริง ๆ ค่ะ ;w;
I remember tears streaming down your face
When I said, I'll never let you go
When all those shadows almost killed your light
I remember you said, Don't leave me here alone
But all that's dead and gone and passed tonight
Just close your eyes
The sun is going down
You'll be alright
No one can hurt you now
Come morning light
You and I'll be safe and sound
Don't you dare look out your window darling
Everything's on fire
The war outside our door keeps raging on
Hold onto this lullaby
Even when the music's gone
Just close your eyes
The sun is going down
You'll be alright
No one can hurt you now
Come morning light
You and I'll be safe and sound
Just close your eyes
You'll be alright
Come morning light,
You and I'll be safe and sound...ตอบคอมเม้นต์นิดนึง
“จี้หยกหมดสติไป มีกระดูกที่แขนซ้ายกับกระดูกไหปลาร้าหักแต่ไม่รุนแรงมาก หมอบอกศีรษะกระทบกระเทือนแต่ซีทีเบรน(CT brain)แล้วไม่มีเลือดออกในสมอง”
ซีทีสแกนไม่ใช่เหรอ หรือว่าเรียกได้สองแบบ
CT scan นั่นเองค่ะ (CAT scan ก็ใช่) แต่เฉพาะเจาะจงไปว่าเป็น CT ในส่วนของสมองและกะโหลกศีรษะซึ่งมักเรียกสั้น ๆ ว่า CT brain เป็นอันเข้าใจในการสั่งเอ็กซเรย์คอมพิวเตอร์สมอง เพราะ CT scan ที่ว่าทำได้หลายส่วนค่ะ
ขอบคุณที่ช่วยแก้คำผิดด้วยค่ะ *กอดดด*
พบกันตอนหน้า ก่อนจากของแถมรีพลายถัดไปเช่นเคย ^^
***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ***
โพลล์
หัวข้อ: ♥[สะดุดรัก หอพักอลเวง]♥ "รักติดดิน" ตอนพิเศษ HNY 2016! ♥ [หน้า 106] (02/01/59) (อ่าน 923809 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก