หัวข้อ: ♥[สะดุดรัก หอพักอลเวง]♥ "รักติดดิน" ตอนพิเศษ HNY 2016! ♥ [หน้า 106] (02/01/59)

[ukinakou]

หึหึ อะไรกันๆ เห็นร่างอาทิตย์เซ็กซี่ จนถึงกับ เกาเดาร่วงนี่ไม่ไหวแหะ ปิ่นหยก หื่นชมัด 555
ว่าแต่ พี่ต้นนี่เป็นใคร เขาควรอยู่ที่ๆ ของเขานะ อืม....(เกี่ยวไรด้วย) //อยากเจ๋อ

[toou]

โล่งงง   
ปิ่นหยกน่าร๊ากกกกก   

[kasarus]

ฉากอาบน้ำสระผมให้กันเนี่ยเป็นฉากที่ชวนให้จิ้นมาก
เพราะโอกาสจะพัฒนาไปเป็นฉาก....มันสูงมากเลย

[TONG]

นัวเนียที่สุดหนึ่งตอนอยู่แต่ในห้องนอน และห้องน้ำ อ่านแลวเขินแทน

[ukinakou]

อืม..... อ่านมา หลายตอนแล้ว แอบมาคุยกับเรนนี่ดีกว่า//ยิ้ม
ไห้ตายสิ ปิ่นจ๋า จ๋าปิ่น นายรุนแรงไปแล้วนะ ทั้งต่อยทั้งเตะ นี่นาย พระเอกอะไรเนี่ย โหดชมัด(แต่ก็ชอบ ) ส่วน อาทิตย์ น่ารักมากมาย เห็นกี่ที ก็ยอมแพ้ รู้สึก รัก แบบนี้ หา ยากจังแหะ หึหึ (กำลังเคลิ้มฝันหวานสุดๆ) 
แล้วก็ จะอ่านตอนต่อไปนะจ๊ะ //ยิ้มหวาน

[sunshine538]

อืมม  รู้สึกว่าอารมณ์ดั้งเดิมของเรื่องกลับมาเต็มๆ ก็ตอนนี้แหละนะ หลังจากที่อึมครึมมานานเลย...

อาทิตย์รักหลงปิ่นหยกจนไม่รู้จะบรรยายยังไง อิจฉาปิ่นหยกอ่ะ แต่ปิ่นหยกก็น่ารักจริงๆ ยกแม่ไก่ให้ลูกเจี๊ยบไปเลยละกัน 

รออ่านตอนต่อไปค่ะ 

[cutybuay]

อร๊ายยยย ไม่รู้จะบรรยายยังงัยอ่ะ เค้าชอบตอนนี้ที่สวดดด   
ไอเจี๊ยบแกนี่มันจริงๆ เลยนะ นัวเนียๆๆๆ โอ้ยยยย ตอนหน้าคงจะ อะจึ้ก อะจึ้ก แน่ๆเบย 
ใจก็อยากอ่านตอนต่อไปนะ แต่พอรู้ว่าเป็นตอนจบก็ไม่อยากอ่านแล้วอ่ะ ยังทำใจไม่ได้จริงๆ แง้ๆ 
ปล. ขอให้มีตอนพิเศษเยอะๆ นะ อยากอ่านภาคมหาลัยของเด็กๆจุง 

[tuckky]

น่ารักจริงๆแม่ไก่  ลูกเจี๊ยบ
รอภาคมหาลัยจ้ะ 

[RAINYDAY]

Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง

“รัก...ติดดิน” (ตอนจบ)

CHAPTER 60 – จุดเริ่มต้น



“จะกลับกันแล้วหรือ?”

ปิ่นหยกพยักหน้า รวบช้อนส้อมไว้ในจานหลังจากบัวพยายามยัดเยียดข้าวสวยร้อน ๆ เป็นจานที่สี่เหมือนเห็นกระเพาะเขาเป็นหลุมดำ(แม้เธออาจจะเข้าใจถูกแล้ว) “ความจริงผมหมายถึงผมกลับไปอยู่หอเหมือนเดิมดีกว่า แต่อาทิตย์ไม่ต้องตามไปด้วยก็ได้”

“ถึงเธอไม่เอาเขากลับไปฉันก็จะส่งออกอีกรอบ” อานนท์กึ่งยิ้มกึ่งหัวเราะกับสายตาลูกชายที่เหลือบมา “เนียนอยู่บ้านนานเกินไปแล้ว เรายังอยู่ในระหว่างข้อตกลงเดิมนะ เจ้าอันพรุ่งนี้ก็จะกลับแล้วเหมือนกัน”

“คุณพ่อไม่ต้องรีบไล่อันก็ได้ค่ะ” เจ้าของชื่อย่นจมูก ดูเป็นสาวน้อยธรรมดาไร้พิษภัยไปชั่วขณะจนเธอเอ่ยประโยคถัดไปเสียงเย็นเหมือนแม่ชีสวดมนตร์แต่เนื้อหานั้นคนละเรื่องไปไกล “ปล่อยบางคนที่มอได้ใจไปก่อนช่วงที่อันไม่ว่างไปจัดการ” จากนั้นก็ส่งเสียงหัวเราะแผ่วเบาชวนสยองกลางวง

ปิ่นหยกลูบแขนซึ่งอยู่ ๆ ก็ขนลุกขึ้นมาอย่างไร้เหตุผลของตัวเอง ขณะที่หนุ่มใหญ่บนโต๊ะอาหารได้แต่ส่ายหน้า “ลูกสาวคนนี้ พี่พลเขาคิดยังไงถึงมาหลงได้นะ”

“อย่าเอ็ดไปค่ะคุณพ่อ” เธอยกศอกข้างหนึ่งไว้บนโต๊ะพลางทำหน้ามีเลศนัย “อันใช้ยาเสน่ห์”

จี้หยกทำท่าสนอกสนใจ “มีของแบบนั้นจริงหรือคะ?”

“มีสิ อยากรู้เอาไว้เรามาคุยกันประสาผู้หญิง”

“เป่าหูอะไรน้องอย่างนั้น”

“คุณพ่อก็...” เธอหันไปอมยิ้มเจ้าเล่ห์ เอาช้อนควานขนมบัวลอยน้ำกะทิในถ้วยแล้วตักใส่ปากเฉพาะสีที่ชอบ “คนนี้เด็กปั้นค่ะ”

สาว ๆ หันไปหัวเราะคิกคัก และปิ่นหยกคล้ายจะเริ่มมองเห็นอนาคตน้องสาวตัวเองผ่านการปั้นของอันนา

“แล้วอาทิตย์ล่ะ ว่ายังไงดี”

เด็กหนุ่มเงยขึ้นสบตาผู้เป็นบิดา “ผมหรือครับ? คงตามธรรมเนียมเดิมอย่างคุณพ่อว่า แต่คุณพ่อหายดีแล้วจริง ๆ ใช่ไหมครับ”

“อย่าทำปากดีอ้างธรรมเนียมเดิมไอ้ลูกชาย” อานนท์เอามีขยี้ผมอีกฝ่ายเบา ๆ “จะตามเขาไปก็บอกมา”

‘เขา’ ที่ว่าสำลักน้ำกะทิไปกับถ้อยคำพาดพิง “แค่ก ๆ!!” มือหนึ่งปิดปาก อีกมือยื่นมือไปรับกระดาษทิชชูจากอันนา ผงกหัวหงึกหงักทำท่าขอบคุณโดยไม่มีเสียงจะพูด

“คุณพ่อก็รู้ทัน”

ปิ่นหยกเผลอค้อนขวับ ไอ้หน้ามึนนี่ก็ไม่มีปฏิเสธเลย

“กลับเมื่อไหร่ล่ะ?”

“คิดว่าคงพรุ่งนี้ครับ..พร้อมพี่อัน”

“ที่บ้านเหงาแย่”

“หรือคุณพ่อจะให้พวกเราอยู่บ้านต่อยาวเลยดีคะ?” อันนาถามลองเชิงพร้อมรอยยิ้ม รู้ดีว่าคงไม่ได้รับอนุญาต..แล้วก็จริงดังคาด

“อ้อ..ไม่ต้องหรอก พ่อลืมไปว่ามีจี้อยู่ด้วย”

เด็กหญิงหัวเราะ “จี้ดูแลคุณลุงเองค่ะ เชื่อมือเถอะ”

“คุณพ่อ” เสียงทุ้มของเจ้าบ้านท้วงขึ้นอ่อนโยน บีบจมูกเธอเบา ๆ อย่างเอ็นดู “ขี้ลืมอีกแล้ว”

จี้หยกชะงักไป..บรรยากาศเช่นนี้ทำให้เกิดคิดถึงมารดาผู้ล่วงลับไปแล้วชั่วแวบหนึ่ง เธอกะพริบตาถี่ ๆ  เกือบร้องไห้ออกมาแต่สุดท้ายก็สูดลมหายใจเข้าลึกแล้วคลี่ยิ้มกว้าง สิ่งที่ทำได้นับจากนี้คือโตเป็นผู้ใหญ่อย่างที่แม่ของเธอจะต้องภาคภูมิใจอยู่บนสวรรค์ไม่ใช่มัวร้องไห้คร่ำครวญ

“..ขอโทษค่ะ...คุณพ่อ” เธอเอ่ยชัดถ้อยชัดคำ นั่งนิ่งอีกครู่หนึ่งก่อนจะโถมตัวใส่วงแขนกว้างที่กางรออยู่ตั้งแต่เธอเอ่ยคำว่า 'พ่อ' ออกมา



.




.




.




.




.



“ปิ่นหยก”

“ครับ?”

“เดี๋ยวเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปกับพี่”

“หา?”

“ตามนั้นจ้ะ ไม่ต้องสงสัยเยอะ”

บอกว่าไม่ต้องสงสัยเยอะนั้นช่างเป็นไปไม่ได้เอาเสียเลย หลังอาหารมื้อเช้าในบรรยากาศครอบครัว พี่สาวคนโตกลับปรากฏตัวพร้อมคำสั่งกะทันหันว่าให้เปลี่ยนชุดเตรียมออกจากบ้าน

“ไปไหนครับพี่อัน”

“ปิ่นหยกจำได้ไหมตอนงานประมูลที่โรงเรียน” อันนาเริ่มเกริ่นพร้อมกับส่งยิ้มหวาน ยืนรอให้เขาระลึกชาติได้ในที่สุด นั่นเป็นเหตุการณ์น่าขายหน้าหนึ่งในจำนวนนับไม่ถ้วนของเขาที่จะไม่มีวันลืมลงได้เลยทีเดียว

“ผมยังติดหนี้พี่อยู่สามพัน”

“โอย สามพันนั่นพี่ยกให้ อาทิตย์ไม่ได้บอกหรอกหรือ”

ปิ่นหยกพยักหน้า อาทิตย์บอกเขาเรื่องนั้นแล้วและเขาก็จำได้ เพียงแต่เลือกจะพูดถึงเงินซึ่งติดค้างเธออยู่มากกว่าอะไรที่ยังติดอยู่อีกอย่างเช่นกัน ซึ่งนั่นดูน่ากลัวกว่าเงินสามพันเยอะเมื่ออีกฝ่ายเป็นอันนาที่มาพร้อมนิยามสวยสะพรึง และปิ่นหยกควรรู้ตัวว่าถึงเขาแกล้งทำเป็นนึกไม่ออก หญิงสาวตรงหน้าก็จะช่วยเตือนความจำเขาให้กลับมาชัดเจนเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อชั่วโมงก่อนอยู่ดี

“เงื่อนไขอีกอย่าง พี่ต้องได้ตัวเธอหนึ่งวัน...จำได้ไหมเอ่ย”

ขนลุกซู่กันเลยทีเดียว จะมาแหลสดว่าลืมตอนนี้คงโดนเธอตัดหัวเสียบประจานแล้วเอาร่างไปทำปุ๋ยบอนไซ

“อ่า...จำได้ครับ ว่าแต่จะเอาผมไปทำอะไร” เขาถามหวั่น ๆ และหวังว่าคำตอบจะไม่ใช่ปุ๋ย

อันนายิ้มร่า ประสานมือไว้กลางหน้าอกพร้อมกับพยายามดันเขาจากด้านหลังให้ไปหาเสื้อผ้าเปลี่ยน


“เราจะไปช็อปปิ้งกัน”


“???”



นี่มันน่าแปลกมากทีเดียว

อย่างแรก อันนาคนงามชวนเขาไปช็อปปิ้ง ซึ่งไม่ใช่กิจกรรมที่เขาทำได้ดีเลย ให้ไปแบกข้าวสารยังจะฟังดูเข้าท่ากว่าเป็นไหน ๆ

อย่างที่สอง อาทิตย์ไม่ปริปากถามอะไรออกมาสักคำเมื่อพวกเขาบอกว่าจะออกไปข้างนอก แถมยังโบกมือส่งพร้อมคำอวยพร ‘ไปดีมาดีนะครับ’ อีกแน่ะ! ทั้งที่ปกติอย่าว่าแต่แค่ถาม ลูกเจี๊ยบหน้ามึนน่าจะร้องขอติดสอยห้อยตามมาเลยด้วยซ้ำ

ปิ่นหยกพยายามสวมวิญญาณคิมหันต์ที่มักตั้งข้อสังเกตเล็ก ๆ น้อย ๆ อยู่ตลอดเวลา แต่พบว่าตัวเองทำได้ไม่ดีนัก รู้สึกว่ามีเรื่องประหลาดมากกว่านั้นจากเครื่องหมายคำถามซึ่งกระจัดกระจายอยู่ในยามสายที่บรรยากาศปลอดโปร่งเช่นนี้ แต่เขากลับเรียบเรียงออกมาได้เพียงสองข้อ ก่อนเรื่องแปลกข้อที่สามซึ่งทำให้เขาไม่รู้ว่าควรดีใจหรือเสียใจมากกว่ากันจะปรากฏขึ้น..


รถของอันนาแวะจอดรับคิมหันต์ซึ่งออกมายืนรออยู่หน้าบ้านสองชั้นสีขาวของเจ้าตัว


“เฮ่ย!?”


“อะไร!? ควายปิ่น เห็นเพื่อนเหมือนเห็นผี” คิมหันต์สวนอย่างเจ็บแสบเป็นการยืนยันว่าที่หัวโด่อยู่นั่นไม่ใช่คิมหันต์ตัวปลอม ก่อนที่ร่างโปร่งของเจ้าตัวจะมุดเข้ามาจับจองเบาะนั่งผู้โดยสารด้านหลังพร้อมกับทักสารถีสาว “ไง พี่อัน”

“ไงน้องคิม” เธอขยิบตาให้ “สามภพฝากความคิดถึงมาแน่ะ”

จากกระจกมองหลัง เขาเห็นคิมเบะปากแล้วบ่นงุบงิบท่าทางไม่สบอารมณ์ ส่วนอันนาคงเริ่มทนไม่ได้กับสีหน้างงโลกชวนเวทนาของเขาเลยอธิบายให้ฟังสั้น ๆ ซึ่งช่วยให้เข้าใจสภาวะตอนนี้ขึ้นมาอีกนิด...นิดเดียว

“พี่กลัวปิ่นมากับพี่สองคนแล้วจะเกร็ง เลยชวนน้องคิมมาด้วย” เธอสบตาเจ้าของชื่อผ่านกระจก “ซึ่งน้องคิมก็เต็มใจ๊เต็มใจ”

“ครับผม...เต็มใจ๊เต็มใจ” คิมหันต์ลอยหน้าลอยตา ไม่รู้ไปซี้กับอันนาตั้งแต่เมื่อไร “ถ้าเพื่อความสุขไอ้เพื่อนรักผมทำได้ทั้งนั้น”

“ไม่ใช่ว่าอยากร่วมในเหตุการณ์หรอกหรือจ๊ะ?”

เหตุการณ์อะไร...เขาจะโดนหิ้วไปฆ่าหมกป่าโดยมีเพื่อนรักและพี่สาวแฟน...เอ้อ...แฟนก็ได้วะ! สมรู้ร่วมคิดกันหรืออย่างไร?

คิมหันต์หรี่ตา “ถึงไอ้ปิ่นมันจะโง่ แต่พี่อันพูดอะไรมีเงื่อนงำแบบนี้จะดีหรือครับ”

"....."


แล้วทั้งสองคนก็หัวเราะ ปล่อยเขานั่งงงเป็นควายปิ่นที่รู้ว่าถามไปก็คงไม่มีใครให้คำตอบ




.................................................................




.........................................




.




.




.




.




“เป็นยังไงบ้างครับ?”

“หล่อแล้วลูกชายพ่อ”

“ปิ่นหยกกลับมาต้องบ่นตายแน่เลย เขางกกว่าที่คุณพ่อคิด”

อานนท์หัวเราะ เอื้อมมือไปขยับเนคไทเด็กหนุ่มตรงหน้าให้เข้าที่ “ก็บอกไปว่าเงินพ่อทั้งหมด จะได้รับขวัญและขอโทษที่ไปแกล้งเอาไว้เยอะ วันนั้นถึงกับทำร้องไห้ไปเลย”

อาทิตย์ยิ้มน้อย ๆ บ่นพึมพำออกมาเนิบนาบ “คุณพ่อใจร้ายกับเขาเกินไปแล้ว เขากลับไปคิดมากอีกยาวเชียว”

“พ่อแค่หวังให้ลูกได้พบกับคนที่รักลูกชายพ่อจริง ๆ”

เด็กหนุ่มเหลือบมองผู้สูงวัยกว่า ก่อนจะพบว่าตัวเองก็กำลังถูกมองอยู่เช่นกัน “แล้วตอนนี้คิดว่ายังไงครับ”

“เขารักอาทิตย์...และอาทิตย์ก็รักเขา” เนคไทเขาถูกกระตุกเบา ๆ เป็นเชิงหยอกเย้า “อยู่กับเขาแล้วลูกมีความสุข...และความสุขของลูกนั่นแหละที่พ่อต้องการ" อานนท์ยืนนิ่ง พิศมองลูกชายหัวแก้วหัวแหวนตรงหน้า เอื้อมมือไปลูบผมเขาแผ่วเบาเหมือนสมัยยังเด็กทั้งที่ตอนนี้ส่วนสูงเด็กหนุ่มเลยตัวเองไปแล้วเล็กน้อย “อาทิตย์เป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะ รู้จักรับผิดชอบมากขึ้น...พ่อภูมิใจในตัวลูกรู้ไหม”

อาทิตย์ส่งยิ้มละไม รู้ดีว่ามาไกลถึงจุดนี้..แท้จริงแล้วผู้เป็นพ่อยังคอยเป็นห่วงเป็นใยอยู่เบื้องหลังตลอดเวลา “ผมรักคุณพ่อครับ”

“พ่อก็รักลูก”


“ม...ไม่เอา!

น้ำเสียงละล่ำละลักที่คุ้นเสียยิ่งกว่าคุ้นดังขึ้น

“สะดิ้งอะไรนักหนาไอ้ฟายปิ่น”  และนั่นเสียงคิมหันต์

“ปากดีนะไอ้เวร! ทีแกยังไม่เห็นแต่งซะเวอร์ขนาดนี้เลย!”

“ไปเถอะน่า คนกันเองทั้งนั้น” อันนาพยายามดันหลังเด็กหนุ่มในสูทขาวเข้ารูปให้เดินตรงไปข้างหน้า แต่เจ้าตัวก็คอยจะพาเบี่ยงออกนอกเส้นทางให้ได้โดยเฉพาะเมื่อเห็นใบหน้าคุ้นเคยปรากฏอยู่ในลานสายตา

"..เดี๋ยวก่อน...วันเกิดป้าบัวแต่ผมไม่ต้องใส่สูทเต็มยศขนาดนี้ก็ได้นี่...ล..แล้วไหนล่ะเจ้าของวันเกิด!?”

“บัวอาจจะกำลังเตรียมตัวอยู่ก็ได้” หญิงสาวว่าพลางหันไปขยิบตากับคิมหันต์ซึ่งส่งยิ้มกลับมาท่าทางสงบศึกพร้อมกับส่ายหน้าหน่าย ๆ กับอาการวิตกจริตของเพื่อนรักไปด้วย “ไอ้โง่!” เขาบ่นพึมพำ

ปิ่นหยกไม่ยักรู้ว่าวันเกิดคนในบ้านจะจัดเต็มกันขนาดนี้ ลูกโป่งและริบบิ้นสีขาวประดับเต็มสวน ซุ้มดอกไม้สดส่งกลิ่นหอมสดชื่นเตะจมูก ก่อนหน้านี้ยังเป็นสวนธรรมดาอยู่แท้ ๆ จนเขาถูกอันนาลากออกจากบ้านในยามสายของเมื่อวานด้วยข้อชี้แจงว่า ‘ช็อปปิ้ง’  แวะรับคิมหันต์ไปด้วยเพิ่มความชุลมุนวุ่นวายเข้าไปอีก และการช็อปปิ้งของเธอก็ช่างประหลาดสิ้นดีเมื่อมีแต่ผลักไสเขาไปลองชุดนั้นชุดนี้ซึ่งส่วนใหญ่พอดีตัวอย่างกับสั่งตัดมามากกว่าจะเป็นเสื้อผ้าสำเร็จรูปทั่วไป

เธอคงคาดการณ์ไว้ว่าเขาต้องอิดออดแน่นอนเลยเอาคิมหันต์มาให้คอยถีบเขาเข้าห้องลองชุดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตกบ่ายโดนลากไปเข้าสปา ซึ่งเป็นกิจกรรมที่เขามั่นใจว่าโลกไม่ได้สร้างไว้เพื่อคนอย่างเขา นวดหน้านวดตัวจนจะเหลวหมดแล้ว แต่คิมหันต์ก็ดูจะสนุกสนานเสียเหลือเกินกับสวัสดิการฟรีที่ได้รับ สุดท้ายก็เฮฮาปาร์ตี้กันสามคนลืมเป้าหมายที่แท้จริงซึ่งอันนาบอกว่าจะหาของขวัญวันเกิดให้บัว

และเย็นวานนี้พวกเขาก็ไม่ได้กลับมาที่บ้านวิจิตรนิรันดร์ แต่นอนค้างอยู่บ้านคิมหันต์กันทั้งหมดเพื่อที่รุ่งเช้าจะอันนาและคิมหันต์จะพากันแต่งองค์ทรงเครื่อง หญิงสาวอยู่ในชุดแซคสีโอลด์โรสแขนกุดยาวระดับเข่าเรียบง่ายแต่ดูสวยสง่าเมื่อจับคู่กับสร้อยมุกงามบนลำคอระหง คิมหันต์ในเชิ้ตขาวเข้ารูปคลุมทับด้วยแจ็คเก็ตกึ่งสูทสีดำ ท่อนล่างเป็นกางเกงสแลคสีเทาและรองเท้าหนังที่เขาเคยเห็นเจ้าตัวใส่เพียงแค่ไม่กี่ครั้ง ส่วนตัวเขาเองถูกจับแต่งตัวเสียเต็มยศโดยยัดลงไปในชุดสูทซึ่งเพิ่งได้มาสด ๆ ร้อน ๆ ขาวตั้งแต่หัวจรดเท้าน่าขนลุกเป็นที่สุด เกินกำลังจะต่อต้านเมื่อฝ่ายตรงข้ามมีถึงสองคน (คิมหันต์ที่ดูเหมือนจะแง่ง ๆ ใส่อันนาในช่วงพบกันใหม่ ๆ ตอนนี้ดูคล้ายไปเป็นพวกเดียวกันเสียแล้ว)

สุดท้ายก็ลากถูลู่ถังกันกลับถึงบ้านวิจิตรนิรันดร์ และเขาเกือบจะทำใจได้แล้วกับสภาพตัวเองในชุดนี้จนกระทั่งได้เห็นอาทิตย์ยืนเด่นอยู่กลางสวนในสูทสีดำสนิทกับพ่อมึนใหญ่สุดรักนั่นเอง ดูดีราวกับรูปปั้นแม้เห็นจากระยะไกล แล้วอยู่ ๆ ใจก็เต้นตูมตาม นี่เวอร์กันเกินไปแล้วหรือเปล่า

“...ก...เกิดมาไม่เคยแต่งตัวอย่างนี้..." ลิ้นคล้ายเป็นอัมพาตเหลวเป๋วอยู่ในปาก ผลิตเสียงตะกุกตะกักออกมาอย่างน่าหัวเราะ "พวกคนรวยบ้าไปแล้ว....ผมไปช่วยงานครัวดีกว่า!” 

ปิ่นหยกยื่นคำขาด เตรียมตัวหันหลังให้บรรยากาศชื่นมื่นสมเป็นงานมงคล ก้าวขาฉับ ๆ พลางแกะกระดุมเสื้อสูทและเนคไทที่ติดคอไปด้วย ทว่าเผ่นหนีไปได้เพียงไม่ทันกี่ก้าวก็มีอันต้องชะงักลงฉับพลัน เมื่อมีแรงตรึงแน่นอยู่ที่ต้นแขนส่งผลให้ลำตัวที่เคลื่อนไปข้างหน้าแล้วไม่อาจดึงแขนตัวเองตามไปได้ถึงกับเกือบพาให้หัวทิ่ม ไม่ต้องถามเลยว่าใคร

“ปิ่นหยกจะไปไหนครับ?”

"..."

มาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ! ไวฉิบหาย ปากพูดไม่ออกแต่ในใจนี่ตะโกนลั่นไปถึงดาวอังคารแล้ว ตาย...ตาย...ตายไปเลยไม่ต้องผุดไม่ต้องเกิด เวรเอ๊ย ท่านชายแต่งหล่อซะเต็มยศอย่างนั้นในระยะประชิดทำเขาไม่กล้าหันไปมองเลยจริง ๆ  หัวใจวายตายต่อหน้าวงศาคณาญาติคงได้อับอายไปสามโลก

“ป..ไปช่วยในครัว”

ยุบหนอ...พองหนอ...รูปลักษณ์ภายนอกเป็นเพียงภาพมายาหนอ...แต่อย่าหันไปมองน่าจะดีที่สุดหนอ

“ไม่ต้องช่วยหรอก คนพอแล้ว” เขาได้ยินเสียงทุ้มหัวเราะแผ่วเบาแต่ก็ไม่มีทีท่าจะปล่อยมือ “นายไม่มองฉันเลย เสียใจจัง”

ปากว่าเสียใจแต่ทำไมหัวเราะไม่หยุด เลวจริง ๆ!

“งั้นเดี๋ยวไปตามป้าบัวให้ วันเกิดเขานี่”

“เดี๋ยวบัวก็มาครับ ว่าแต่พี่อันบอกอย่างนั้นหรือ?”

อาทิตย์ยิ้ม...เขาไม่เห็นหรอก แต่รู้ว่ามันยิ้มอยู่แน่นอน และนั่นไม่ใช่ความคิดที่ดีกับหัวใจเลย แล้วไอ้ ‘ว่าแต่พี่อันบอกอย่างนั้นหรือ?’ นี่หมายความว่าไง

“อีกอย่างนะ...ปิ่นหยกรู้ไหมครับ”

เขาชักใจไม่ดี ตัดสินใจเหลือบมองคนข้างหลังนิดหน่อย...ตั้งใจว่าจะมองนิดเดียวเท่านั้นเพื่อช่วยในการประเมินสถานการณ์แล้วรีบหันหน้ากลับทันทีป้องกันภาวะหัวใจเต้นผิดจังหวะ แต่ถ้ามันง่ายอย่างนั้นแสดงว่าเขาคงไม่ได้กำลังต่อกรอยู่กับคุณชายลูกเจี๊ยบตัวจริง 

“..รู้อะไร?”

และพอสิ้นประโยคคำถามนั้นปุ๊บ ดวงหน้าคมคายที่ตั้งอยู่บนลำคอสง่างามและบ่ากว้างผึ่งผายในสูทดำก็ปรากฏอยู่ต่อหน้า มึนงงจนไม่รู้ว่าเพราะเขาโดนจับหันไปหาหรือเป็นอีกฝ่ายที่อ้อมมาโผล่ด้านนี้

รู้แต่แม่งหล่อบัดซบ!

ไม่ใช่แค่คุณชายแล้ววันนี้ เรียกเจ้าชายไปเลยอาจดูเหมาะกว่า เขารู้สึกเหมือนจะเป็นลม โดยเฉพาะเมื่อคำตอบของสิ่งที่เขาเพิ่งถามออกไปถูกส่งกลับมา

“วันเกิดบัวเลยมาสองเดือนแล้วครับ”

“ห..หา??”


“วันนี้งานแต่งต่างหาก”






.............................................................




........................................




.




.




.




.

(ยังมีต่อค่ะ)

[RAINYDAY]

.




.




สูทขาวและสูทดำถูกถอดทิ้งไว้ที่บ้านวิจิตรนิรันดร์ หลังจากผ่านการทำความสะอาดแล้วมันจะถูกเก็บรักษาไว้อย่างดีเคียงคู่กัน จนกว่าเจ้าของทั้งสองจะกลับมาที่บ้านหลังนี้อีกครั้ง แน่ละ..พวกเขาจะเอาไปด้วยทำไม ห้องพักเล็ก ๆ ที่เหมาะกับผู้อยู่อาศัยเพียงหนึ่งคนแต่ต้องยัดเข้าไปถึงสองแทบไม่มีที่ให้เก็บของแล้ว

งานแต่งตอนเช้า...เข้าหอตอนบ่าย


หมายถึงหอพักน่ะ!


เรียกงานแต่งก็ไม่ถูก แต่ก็ทำให้เขินที่สุดในชีวิตจนแทบเดินไม่เป็น ที่จริงเรียกงานสังสรรค์ของคนในบ้านอาจจะเหมาะกว่าเพราะมีเพียงสมาชิกที่อาศัยอยู่ในนั้น(เป็นอันว่ารู้กันหมดตั้งแต่เจ้าบ้านยันคนงานคนสวน) และรวมคิมหันต์ แขกกิตติมศักดิ์อีกคนซึ่งเจ้าตัวขอกลับไปก่อน บอกว่าค่อยเจอกันที่ร้านเค้กตอนบ่าย

ไม่มีแลกแหวนอะไรน่าขนลุกอย่างนั้น อาทิตย์มาเฉลยกับเขาทีหลังว่าตามสัญญาที่จะเก็บเงินซื้อมันด้วยตัวเอง อย่างที่เคยบอกไว้ตอนกัดนิ้วเขาเสียเป็นรอยฟันแต่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะจริงจังขนาดนี้ นึกถึงก็ยังเรียกความรู้สึกร้อนวาบตั้งแต่ใบหน้าไปจนถึงกลางอกได้ตลอดเวลา ดังนั้นเลยขอให้ช่วยรอก่อน ซึ่งเขาไม่บอกมันหรอกว่าถึงไม่มีแหวนก็ไม่รอแล้ว..

เทเกลี้ยงหมดใจตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ น่าแค้นจริงที่ยังไม่ได้เรียกแหวนแพง ๆ เผื่อเอาไปขายเลย

หน้าที่ของแหวนถูกทดแทนด้วยสร้อยข้อมือแพลตตินัมจากอานนท์ที่หน้าตาเหมือนกันสองชิ้น ซึ่งตอนนี้ชิ้นหนึ่งอยู่บนข้อมืออาทิตย์ และอีกชิ้นอยู่ที่ข้อมือเขา ทั้งสองชิ้นสะท้อนแสงแดดยามบ่ายเป็นประกายซึ่งยิ่งเห็นก็ยิ่งคล้ายจะเป็นบ้าที่ไม่สามารถทำสีหน้าให้ชัดเจนระหว่างยิ้มกับร้องไห้ได้ ดังนั้นจึงไม่กล้ามองมันบ่อยนัก 

พวกเขาขึ้นไปเก็บของเงียบ ๆ บนห้องเดิม ใช้บันไดทางที่ไม่ต้องผ่านร้านเค้ก ข้างในฝุ่นจับน่าดู เดี๋ยวคงต้องทำความสะอาดกันอีกยาว โยนกระเป๋าเสื้อผ้าและข้าวของไว้เพียงลวก ๆ ก่อนสาวเท้าลงจากบันไดพร้อมกับใจตึกตัก ตื่นเต้นกับบรรยากาศคุ้นเคยที่ห่างหายไปนาน พอเห็นประตูกระจกหน้าร้านแล้วจึงได้รู้ว่าเขาคิดถึงที่แห่งนี้ขนาดไหน


หลังประตูบานนั้น ลมเย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศจะพัดเข้ากระทบใบหน้าพร้อมกับเสียงต้อนรับของโมบายกรุ๋งกริ๋ง มีเอมจิตยืนชงกาแฟหอมกรุ่นอยู่หลังเคาน์เตอร์ อุ่นใจแกะห่อช็อคโกแลตคิสแล้วโยนเข้าปากขณะที่เดินไปเอาของในครัว แวววันถือออร์เดอร์จากลูกค้ามาส่งพร้อมกับผิวปากทิ้งภาพพจน์กุลสตรีเหมือนจะจีบเจ้าของร้านรูปหล่อโดยมีหมีกริชยืนจืดจางอยู่ห่าง ๆ โต๊ะสักตัวคงมีหมอหนุ่มสวมแว่นจับจองที่นั่งจิบเอสเพรสโซ่หากไม่ติดอยู่เวร และถ้าโชคดีเขาอาจเห็นคิมหันต์เพื่อนรักนั่งขดอยู่บนโซฟาตัวโปรดตรงมุมร้านเฝ้าแล็ปท็อปของตัวเองที่โหลดการ์ตูนค้างไว้

อ้อ...แล้วก็อีกคนหนึ่ง

เสียงฝีเท้าเดินตามมาข้างหลังไม่รีบร้อน ปิ่นหยกหันไปมอง หยุดยืนรอจนท่านชายหน้ามึนตัวต้นเหตุของชีวิตวุ่นวายมายืนอยู่เคียงข้าง ไม่ได้มีส่วนใดของร่างกายสัมผัสกันแม้แต่น้อย แต่นาทีนี้อยู่ ๆ ก็เกิดเขินขึ้นมาเสียอย่างนั้น

“ไม่รีบเข้าไปหรือครับ” เสียงทุ้มของอาทิตย์ก็ยังอ่อนโยนเช่นเดิม ยิ่งทำให้คิดว่าบ้าจริงที่จนป่านนี้ก็ยังใจสั่นกับโทนเสียงแบบนั้นอยู่เรื่อย

เขาไม่ได้ตอบ แต่ยกมือของตัวเองขึ้นช้า ๆ สร้อยข้อมือไหลลงมาอยู่กลางท้องแขน แล้วพลิกหงายขึ้นต่อหน้าอีกฝ่าย อาทิตย์เลิกคิ้วคล้ายไม่เข้าใจอยู่แวบหนึ่งก่อนจะคลี่ยิ้มละมุนในวินาทีถัดมา

“น่ารัก” 

มือใหญ่ยกขึ้นวางซ้อนไว้บนมือเขา ประสานนิ้วกันไว้หลวม ๆ แล้วหย่อนลงแกว่งไปตามแรงเหวี่ยงเบา ๆ ขณะก้าวขาเดินผ่านพ้นประตูกระจกบานเดิมไปพร้อมกัน


เครื่องปรับอากาศส่งลมเย็นโชยเข้ามาดังคาด..อาจจะเย็นกว่าปกตินิดหน่อยคงเป็นเพราะนอกร้านยามบ่ายแก่วันอาทิตย์อากาศร้อนผ่าวไม่ปรานีพวกเขานักจึงเห็นความแตกต่างของอุณหภูมิค่อนข้างชัดเจน เสียงโมบายคุ้นหูกังวานกว่าที่เคยได้ยิน ไม่รู้เพราะคิดถึงมากหรืออย่างไร ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า ไม่ได้ต่างจากภาพที่เขาจินตนาการเอาไว้เท่าไรนัก

“อ้าวปิ่น อาทิตย์”

“พี่ปิ่น..!! ..แล้ว....ไง...พี่’ทิตย์”

“ไอ้เด็กงก! ไอ้มึน อู้ไปนานเลยนะยะ!”

“ไม่น่ากลับมาเลยพวกนาย”

“.....”

“พวกแก! กว่าจะเสด็จกันมาได้!”

เป็นคำทักทายที่หลับตาฟังหรือต่อให้มาเป็นตัวหนังสือไม่ต้องฟังเสียงก็ยังรู้ว่าคนพูดเป็นใครบ้าง พวกเขายิ้มกว้าง นิ้วมือยังสอดประสานกันอยู่เช่นเดิม ไม่แน่นไป ไม่หลวมไป มันอบอุ่น แต่ไม่อึดอัด ชั่วขณะหนึ่งที่ต่างคนต่างหันมามองคนข้างกาย ส่งแววตารักใคร่โดยไม่ได้เอ่ยเป็นคำพูด

ได้รัก...ถูกรัก....และอยู่ท่ามกลางสายสัมพันธ์แน่นแฟ้นของครอบครัวใหญ่ในหอพักแห่งนี้

แล้วเขาจะยังต้องการอะไรอีก

เทพเจ้าแห่งเงินตราอาจกำลังจิบชาจีนยามบ่ายกับกิ่งเพชรและกิ่งพลอยบนสวรรค์เลยไม่มีเวลาส่งความซวยมาเยือนเขา ปิ่นหยกหวังว่าทั้งสามคนจะคุยกันถูกคอ ท่านเทพจะได้ไม่ว่างพอส่งตลกร้ายมาทดสอบกันบ่อยนัก เขาหลับตา บอกกับแม่ทั้งสองคนซึ่งอาจกำลังฟังอยู่ว่าเขาสบายดี..และจี้หยกก็เช่นกัน

“จะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม” หญิงเหล็กหนึ่งเดียวของร้านเท้าเอว จ้องมองพวกเขาด้วยสีหน้ามีเลศนัยพร้อมกับโคลงศีรษะน้อย ๆ  “มัวแต่อู้จะยุให้พี่เอมหักเงินเดือน”

ไม่ใช่แค่แวววัน แต่ตอนนี้สายตาสมาชิกร้านเค้กทานตะวันทุกคนจับจ้องมาอย่างด้วยทีท่าน่าสงสัย ถ้าสังเกตดี ๆ อาจจะเห็นกระทั่งรอยยิ้มมุมปากของหมีกริชที่เกือบเลยฤดูหนาวแล้วยังไม่ยอมไปจำศีล ท่าทางแต่ละคนคล้ายกำลังรอให้พวกเขาพูดอะไรบางอย่าง


เด็กหนุ่มสองคนยิ้มกว้าง บรรยากาศอบอุ่นเจือกลิ่นวานิลลาหอมหวานหวนกลับมาอีกครั้ง หันกลับไปทักทายสมาชิกในครอบครัวใหญ่ซึ่งคล้ายเป็นแหล่งรวมตัวประหลาดที่พวกเขาแสนรักออกมาพร้อมกัน

“กลับมาแล้วครับ”

- The Beginning -

===========================

(บทส่งท้ายรีพลายถัดไปค่ะ)

[RAINYDAY]

บทส่งท้าย - บันทึกของคิมหันต์

วันที่ 19 เดือน กุมภาพันธ์  ปี 25xx  ณ มุมประจำในร้านเค้กทานตะวัน 


อากาศร้อนแต่แอร์เย็นดี พี่แววเปลี่ยนสีเล็บอีกแล้ว คราวนี้โทนม่วงดำ อาจจะเพิ่งอกหัก(รอบที่ล้าน) สีหน้าค่อนข้างเฮิร์ตซ่อนอยู่ใต้รอยยิ้มซึ่งฉีกกว้างกว่าปกติด้วยกลไกป้องกันตัวทางจิตอย่างหนึ่ง ทำไมเธอไม่ชินสักทีก็ยังน่าสงสัย

พี่เอมหล่อเวอร์เหมือนเคย แต่ใต้ตาคล้ำนิดหน่อย เมื่อคืนอาจนอนน้อย หมีกริชก็ดูง่วง ๆ สองคนนี้ชอบมีอาการคล้ายคนอดนอนเล็ก ๆ น้อย ๆ วันเดียวกันเสมอ น่าสงสัยมาก* //ทำดอกจันไว้เพื่อหาข้อมูลต่อวันหลังถ้าว่าง

อุ่นใจเป็นหวัดอีกแล้ววันนี้ อย่างที่เจ้าตัวบอกว่าแพ้อากาศ แพ้ฝุ่น แพ้ละอองเกสรดอกไม้(อาจจะแพ้หนุ่มแว่นด้วย..) โชคดีที่ไม่โดนทักเรื่องหมอกควันอะไรสักอย่าง ครั้งล่าสุดวิ่งหนีร็อตไวเลอร์บ้านยัยป้ามหาภัยยังหลอนไม่หาย มันต้องมีความสัมพันธ์อะไรระหว่างอาการป่วยกับลางสังหรณ์ของเขาแน่นอน* //ทำดอกจันไว้อีกดวง

หมอไอซ์...วันนี้เปลี่ยนแว่นใหม่ แต่ยังกรอบสีดำเหมือนเดิม บางทีอาจสายตาสั้นลงด้วย หาวออกมาหนึ่งครั้งทั้งที่เอสเพรสโซ่เข้ม ๆ ซึ่งหมดไปครึ่งแก้วยังวางอยู่ตรงหน้า..ช่างเถอะ ข้ามไป

...ไอ้ปิ่น

ปิ่นหยก หัวหน้าพรรคกระยาจก ไอ้งก ไอ้ฟายปิ่น ไอ้กร๊วก ไอ้เพื่อนรัก ไม่รู้ควรเรียกมันว่าไงดี...แต่มันกลับมาแล้ว กลับมาพร้อมสามีหน้ามึนของมันนั่นแหละ

ปกติก็เจอกันทุกวันทำการที่โรงเรียนนะ แต่เวลามาร้านเค้กทานตะวันแล้วไม่เห็นมันก็รู้สึกว่าชีวิตขาดอะไรไป เหมือนแกงจืดรสกร่อย ๆ ของเจ้สิที่ลืมใส่น้ำปลา (อืม...รู้แล้วว่าขาดอะไร...บางทีอาจเป็นความเค็มของมัน) จะตามไปส่องถึงบ้านวิจิตรนิรันดร์ก็มัวแต่ยุ่ง ๆ กับหลายเรื่องที่ทำเอาปวดกะโหลก ถึงไม่ยุ่งก็คิดว่าอาจไม่ไปเพราะเจ้าของบ้านไม่ได้เชิญสักหน่อย มารยาทดีจริงเรา...ใครกันมาหาว่าเสือกได้ลงคอ จนงานวิวาห์(ก็ค่อนข้างครบองค์ประกอบ)เมื่อเช้านั่นเองจึงได้โผล่หน้าไป หลังจากวันก่อนสนุกสนานเต็มที่ และพบว่าพี่อันก็เป็นผู้หญิงน่าคบคนหนึ่งถ้ามีผลประโยชน์ร่วม หากร่วมมือกันได้เป้าหมายอะไรก็ไม่น่าไกลเกินเอื้อม

กลับมาที่ไอ้ปิ่นหยก วันนี้จะขอยกหน่วยความจำส่วนกระจิดริดในแล็ปท็อปเครื่องนี้ให้มัน ชื่อสุดจะแต๋ว แถมงกบรม! ไม่รู้ไปเป็นเพื่อนกับมันได้ไง แต่นั่นแหละ มันเป็นเพื่อนรัก ที่ถ้าหากว่าเกิดเป็นผู้หญิง...ก็ไม่จีบหรอก! คนทั่วไปคงบอกว่าถ้าเพื่อนรักเป็นผู้หญิงคงจีบไปแล้วหรืออะไรทำนองนั้น แต่หมอนั่นซื่อไป บื้อ ไม่สิ..โง่ต่างหาก ไม่รู้จักเอาความฉลาดเรื่องเรียนมาทำตัวให้ทันคนอื่นบ้าง ถึงอย่างนั้นก็ไม่เถียงว่ามันเป็นคนจริงใจ และถ้าไม่มีมัน ป่านนี้ท่านคิมสุดหล่อคงไปเกิดใหม่แล้ว ไม่ได้มีชีวิตอยู่จนถึงปัจจุบัน ซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้นคงต้องถือเป็นการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ของโลกเลยทีเดียว

ดีแล้วที่มีไอ้คุณชายหน้ามึนคอยดูแล ใกล้จบมัธยมเข้าไปทุกที พอขึ้นมหา’ลัยคงต้องแยกกันแล้วก็อดเป็นห่วงมันไม่ได้ โง่อย่างนั้นโดนคนอื่นหลอกเอาง่าย ๆ แน่นอน และถ้าโดนหลอกจากคนไม่หวังดีขึ้นมาจริง ๆ มันคงน่าสงสารมากเพราะชีวิตมันโคตรน่าสงสารจนไม่ควรเจอโชคร้ายอะไรมากไปกว่านี้อีกแล้ว ถ้าเป็นอาทิตย์ที่หลงเมียมันหัวปักหัวปำออกอย่างนั้นคงไว้ใจฝากไว้ได้ ไอ้เวรนั่นหน้ามึนทำตัวเหมือนงั่งแต่ร้ายกว่าที่เห็นเยอะ ฟันธง

และถ้ามันกล้าทำให้ปิ่นหยกเสียใจ ถึงใหญ่มาจากไหนก็จะไม่ปล่อยไว้แน่

(น้ำเน่าฉิบหาย..พิมพ์อะไรลงไปวะ!?)

กลับมาจากบ้านวิจิตรนิรันดร์รอบนี้ ไอ้เพื่อนโง่มีรอยจ้ำแดง ๆ ที่คอกระจายอยู่สามสี่แห่งเป็นอย่างน้อยแม้จะสวมเสื้อมีปกและติดกระดุมขึ้นมาจนสูง สำหรับอากาศอบอ้าวตอนบ่ายแล้ว การกระทำเช่นนั้นช่างไร้เหตุผลสิ้นดีเว้นแต่ต่ำลงไปจะมีจุดแดง ๆ อีกสักสี่ห้าจุด แต่อย่างน้อยก็เชื่อได้ว่าคงปราศจากการบังคับขืนใจ แม้มันคงทำเป็นอิดออดตามประสาพวกขี้อายทว่าอ่านง่ายประหนึ่งกะโหลกใสแจ๋ว ดูได้จากมือของทั้งสองคงที่กุมกันอยู่ตลอดตั้งแต่เดินเข้ามาในร้านจนกระทั่งยืนยิ้มแฉ่งทักทายทุกคน สร้อยข้อมือแพลตตินัมนั่นสวยเป็นบ้า ตบหัวมันไปทีหนึ่งด้วยความรักปนหมั่นไส้ หลังจากนี้อาจตบหัวทิ่มบ่อย ๆ อย่างนี้ไม่ได้นักเพราะอีกไม่นานคงไม่ได้เจอมันเป็นประจำเหมือนที่เป็นอยู่

การจากไปกะทันหันของแม่เพชรทำให้รู้ว่าอนาคตไม่แน่นอน แต่หากไม่ทุ่มเทกับอะไรสักอย่างเพราะมัวแต่กลัว ชีวิตก็ไร้ความหมาย

ผ่านเรื่องทุกข์สุขกันมาได้ตั้งขนาดนี้เชื่อว่าพวกมันสองคนคงประคับประคองกันไปได้ ล้มบ้างลุกบ้างก็ยังเคียงบ่าเคียงไหล่ไปด้วยกัน ในฐานะเพื่อนสนิทที่เคยติดหนี้ชีวิตกันมานับว่าเป็นเรื่องน่ายินดีด้วย แม้อาจไม่ได้อยู่ในฐานะจะคอยดูแลมันเงียบ ๆ (และกลั่นแกล้งโดนอาศัยความโง่ของมันบางครั้ง)ได้อีก

แต่หลังจากนี้ถึงจะร้องไห้...ก็มั่นใจได้ว่ามันจะมีคนช่วยปลอบ


คิมหันต์เคาะปุ่มเอ็นเทอร์ เป็นเวลาเดียวกับที่โทรศัพท์มือถือสั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกง เด็กหนุ่มหยิบมันขึ้นมาดู บนหน้าจอปรากฏใบหน้าซึ่งแอบถ่ายยามหลับของชายหนุ่มมีเขี้ยวซึ่งเห็นชัดขึ้นเมื่อเจ้าตัวอ้าปากหวอ เป็นที่หน้าเสียดายหนังหน้าหล่อ ๆ เมื่อใบหน้าชายผู้นั้นมีรอยปากกาหมึกดำเส้นหนาราวครึ่งเซนติเมตรวาดรูปหนวดแมวไว้บนแก้มข้างละสามขีดด้วยฝีมือเขาเอง

วืดดดดดด.....วืดดดดดดด....ดด...ดด....ด....

อุปาทานไปเองว่าโทรศัพท์สั่นหนักขึ้นอีกคล้ายเรียกร้องให้รีบรับสายเสียที เด็กหนุ่มส่ายหน้ากับตัวหนังสือระบุชื่อผู้โทรเข้าหน่าย ๆ ว่า ‘หมาบ้า’  เขากดรับ กระแอมหนึ่งครั้งแล้วบรรจงกรอกเสียงยียวนลงไป 

“หมายเลขทีท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาระบำหน้าท้องสามจบรอบกรงหมาแล้วติดต่ออีกครั้ง”

ก่อนจะโดนสวนกลับมาเสียงเย็น “คิมหันต์ อย่ามากวนตีน ซุกหัวอยู่ไหน คิดจะเบี้ยวรึไง”

เจ้าของชื่อถอนหายใจเฮือก ขาดอารมณ์ขันชะมัด เหลือบดูนาฬิกาข้อมือยังเหลืออีกตั้งหลายนาที...เขาหมายถึงตั้งสามนาทีแน่ะ! เด็กหนุ่มกดเซฟไฟล์เอกสารก่อนจะปิดมันลง หมดเวลาแต่งนิยายรักรั่วมึนรสเค็มแปร่งที่มีตัวแสดงหลักเป็นเพื่อนทั้งสอง แม้เหมือนกับจะค้างเติ่งอยู่อย่างนั้น แต่เขาคิดว่าเสร็จธุระกับพี่เขี้ยวในสายนี้แล้วจะกลับมาพิมพ์ต่อท้ายว่า ‘The end’  ปล่อยเรื่องราวที่เหลือดำเนินไปอย่างที่สองคนนั้นจะช่วยกันสร้างมันขึ้นมา

แต่ตอนนี้ห่วงเรื่องตรงหน้าก่อนดีกว่า

“พี่รออยู่ที่บ้าน กลับมาให้ทันก่อนมาม่าสุก”

มีสั่ง...แถมต้มมาม่าบ้านเขาอีกแน่ะ! พี่สาวที่รักก็ช่างปล่อยเข้ามาได้ น่าจะให้รออยู่ข้างนอกกับไอ้ดุ๊กดิ๊กก็พอแล้ว

“ไม่งั้นจะ—”

คิมหันต์กดวางสายแล้วจัดแจงปิดเครื่องมือสื่อสาร ไม่สนใจนักว่า ‘ไม่งั้นจะ...’ แล้วอะไรต่อ หันไปเก็บสัมภาระของตัวเองเข้ากระเป๋าอย่างใจเย็น

สามนาที? มาม่าสุก? แค่เดินออกจากร้านก็ไม่ทันแล้วเหอะ เขายักไหล่กับความคิดของตัวเอง


มาม่าอืดหน่อยมันไม่ตายหรอกน่า

-จบ บันทึกของคิมหันต์ -

============================

***เดาได้ไหมคะว่าเสียงทักที่ร้านเป็นใครกันบ้าง***

“อ้าวปิ่น อาทิตย์” <<พี่เอม

“พี่ปิ่น..!! ..แล้ว....ไง...พี่’ทิตย์” <<อุ่นใจ

“ไอ้เด็กงก! ไอ้มึน อู้ไปนานเลยนะยะ!” <<พี่แวว

“ไม่น่ากลับมาเลยพวกนาย” <<หมีกริช

“.....” <<พี่หมอ (เอิ่มส์...หมอคะ)

“พวกแก! กว่าจะเสด็จกันมาได้!” << คิมหันต์



ปล. เรื่องส่วนของคิมหันต์ มีเป็นภาคของตัวเอง เรื่อง "เล่ห์รักฤดูร้อน" เขียนไปได้ 3 ตอนแล้วค่ะ ที่นี่ >> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35616.0
ฝากน้องครีมไว้อีกคน เบื้องหลังที่พูดถึงเรื่องความสัมพันธ์กับปิ่นหยกเมื่อก่อนค่อยไปว่ากันเรื่องโน้น ^^

(คนเขียนโม้ต่อขออีกหนึ่งรีพลายถัดไปค่ะ =3=)

[RAINYDAY]

ส่งท้ายจากคนเขียน



‘อยากมีตัวละครออริเป็นของตัวเองจังเลย’

มันเริ่มจากความคิดประมาณนี้นี่เอง


หมอไอซ์เป็นตัวละครที่เคยคิดไว้นานแล้ว หลังจากนั้นอุ่นใจโผล่ออกมา ตามด้วยพี่เอม คนนั้น..คนนี้ บลา ๆ ๆ

คืนหนึ่งขณะที่กำลังจะนอน ปิดไฟเรียบร้อย ยังสลัดเรื่องความคิดอยากเขียนอะไรสักอย่างออกมาไม่ได้ ลืมตาโพลงตั้งแต่ยังเห็นแค่สีดำสนิทจนสายตาคุ้นชินจ้องเพดานว่าง ๆ เหนือเตียงในความมืด แล้วอยู่ ๆ พล็อตเพ้อเจ้อเรื่องนายเอกขี้งกกับคุณชายหน้ามึนที่โดนเตะโด่งออกจากบ้านมาชุลมุนวุ่นวายกันอยู่ในหอพักนอกก็เด้งดึ๋งขึ้นมาในหัว

ดึกดื่นคืนนั้น เราลุกขึ้นมาเปิดไฟ เปิดคอม นั่งพิมพ์พล็อตคร่าว ๆ เพราะถ้านอนไปทั้งอย่างนี้รู้ว่าตื่นมาเช้าวันรุ่งขึ้นตาลีตาเหลือกไปทำงานต้องลืมแน่นอน //ความจำสั้นแต่สันหลังยาว


ไม่กี่วันผ่านไป จากตอนแรกที่ตั้งใจไว้ว่าจะวาดเป็นการ์ตูน แต่ตัวละครและเรื่องราวที่ค่อย ๆ ผุดขึ้นมาทีละตัว...สองตัว ทีละเหตุการณ์...สองเหตุการณ์ ทั้งระหว่างขับรถ นั่งสัปหงกบนรถตู้ อาบน้ำ แอบเพ้อตอนทำงาน ฯลฯ ก็เยอะขึ้น ๆ จนรู้สึกว่า แย่แล้ว...เขียนเป็นการ์ตูนไม่ไหวแหงม ๆ อีกชาติหนึ่งก็คงไม่จบ เพราะฉะนั้นจึงตัดสินใจว่า

เอาล่ะ! เราจะเขียนนิยาย แล้วจะวาดรูปการ์ตูนประกอบ

(บอกอีกทีว่างานอดิเรกหลักของเราคือวาดรูปค่ะ ไม่ใช่มืออาชีพแต่อยากฝึกวาดให้ดีขึ้นไปอีก ก็ยังพยายามกันต่อไป =w=)


ลูกเจี๊ยบ-แม่ไก่ ก็กำเนิดขึ้นมาได้ด้วยประการฉะนี้

ถึงตรงนี้พูดได้เต็มปากเต็มคำว่าคงไม่มีปัญญาแต่งจนจบได้ หากไม่มีคนอ่านที่น่ารักขนาดนี้
ทั้งในเล้า ในทวิตเตอร์ ใน fb ขอบคุณมากจริง ๆ ค่ะ รู้สึกขอบคุณจนไม่รู้จะพูดออกมาแบบไหนดี แต่ละคอมเม้นต์เราอ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่าแล้วก็นั่งยิ้มเหมือนคนบ้า บางคอมเม้นต์ที่ช่วยคำผิดแก้ให้ ช่วยติติง ก็ยินดีน้อมรับและนำไปปรับปรุงตัว เกิดมาไม่เคยเขียนเรื่องอะไรได้เป็นวรรคเป็นเวรและยาวเหยียดขนาดนี้มาก่อน (คืออาจจะไม่ยาวมากสำหรับคนอื่น แต่กับเราที่เพิ่งมาเริ่มเขียนนิยายนี่ถือว่ายาวมากแล้วค่ะ เรื่องแรกก็ปาเข้าไป 60 ตอน ไม่นับตอนพิเศษ สูบพลังน่าดู XD)

หากอ่านเรื่องนี้แล้วหัวเราะออกมากับความเพี้ยน เกรียน รั่ว หรืออาจจะร้องไห้กับโชคชะตาที่เหมือนเป็นตลกร้ายของตัวละครเหล่านี้ (หรือแช่งคนเขียนไปด้วยว่านังนี่ทำไมใจร้ายบัดซบ ขยันกลั่นแกล้งตัวละครเหลือเกิน) เราก็ถือว่านิยายเรื่องนี้ประสบความสำเร็จอย่างที่ตั้งใจไว้แล้วค่ะ

อนึ่ง ขอบคุณนักอ่านที่คอมเมนต์ให้ด้วยค่ะ บางทีเขียน ๆ ไปแล้วคนอ่านคนเดิมก็หายหน้า ใจแป้วอยู่เหมือนกันแต่เข้าใจว่าเวลาเราอ่านบางเรื่องก็อาจรู้สึกไม่ถูกใจจนเลิกอ่านไปก็ได้ เรื่องนี้ไม่ได้ดีเด่อะไร เกิดเหตุการณ์อย่างนั้นไม่แปลกเลย อย่างไรก็ตามไม่ว่าจะอ่านแล้วเลิกไป หรืออ่านมาถึงตอนจบนี้ เราก็รู้สึกขอบคุณทั้งนั้น อย่างน้อยเราก็เคยผ่านมาเจอกันแถวร้านเค้กทานตะวันแล้วครั้งหนึ่งเนอะคะ ^__^


ขอบคุณมากจริง ๆ ที่สละเวลาคอมเม้นต์ให้ ไม่ว่าจะสั้นหรือยาว มาเป็นย่อหน้าหรือเป็นอีโมตัวเดียวก็ซึ้งทั้งนั้น อ่านแล้วอ่านอีก เขียนต่อจนจบได้ถึงตอนนี้ต้องบอกเลยว่ายกความดีความชอบทั้งหมดกับเสียงตอบรับจากคนอ่านที่เอามาผลิตเป็นกำลังใจและแรงผลักดันมาตลอดนี่แหละค่ะ

ขอบคุณมาก ๆ (เราเรียงตามตัวอักษร เบลอบ้างงงบ้าง ไม่รู้ตกหล่นไปหรือเปล่าแต่อ่านทุกคอมเม้นต์จริง ๆ ค่ะ) รวมทั้งที่ไม่มี ID ในนี้แต่ยังอุตส่าห์ทักทายกันใน fb หรือ twitter ด้วย รักจริง ๆ เลย ถ้าเล่นทวิตเตอร์หรือ fb ทักได้นะคะ(ทวงนิยายก็ได้ 555) คนเขียนเชื่อง สงบเสงี่ยมไม่เห่าไม่กัดและยังวาดรูปไปแปะเรื่อย ๆ XD


1wariya1, _KKawfang, _Yammery_, •♀NoM!_KunG♀•, ○TeaCafé○, ^^KENTA^^, →Yakuza★, ~MiKi~
AdLy, aeecd, AllRiseApril, AGALIGO, akiko, Alone Alone, andaseen , AnimajuS, annna,  appattap, ASSASSIN, ArCaNiNe, artit
BAKA, badcow, Ball, bangkeaw, BeeRY, ben, Benzsu, BitterSweet~, biwtiz,  BlacKMooN, boobooboo, boong086, bulldog17
Calo love, CarToonMiZa, Celestine, changnoy, chiangkhan, chin-ruyze, chisarachi, Choiaop, cinquain, CK-ChocKy, comics_boy, Cupcake, cutybuay
dariganae, darling, darkeyes1, donutnoi
Ella Killer, entirom, Eshardy, EunJin
faratellll, fenrilo, firstlove, from_mars, Fujoshi, fuku
gasia, Gemm, GETIIZ, greensnake, greensoda, golove2, gumrai3, GUNPLAPLASTIC, gupalz, goosongta
hibatsumoe, hobazaki, hoshinokoe, hpsky
IamA, iammz, iamnan, iamoumm, i.art, iDistort, IIMisssoMII,  ï_Kiss_U♥, indy❣zaka, infinitize, iforgive, inhyung, ¡ииσcэиτ, irksome, insomniac, isBelle__
jeeu, jelatin99, jimmyFG, JingJing, JJBoss, jobisuka, Ju
Kaame, kabung, kagehana, Kalamall, kaokorn, KARMI, kasarus, kogomon, kokilolylove, korinasai, kslave, kwangun
Laloly, lazat.mchub, LEksUp, Lemon_Tea, LM1412, love2y, loveromance, luckyzaaa
makiri, mamaUM, MaNaSsAwEe, max_ang, mellowshroom, MEME_B, MEMO MINI, Mengjie_JJ, MiiCell, mild-dy, Milk, Mitsu_sama , Miw_Miw@In Love, MixsinDee, MM, momoko_1144, MoMoRin, Monkey D lufy, moredee, myd3ar, mystery Y
namngern, NARUE, nearrefa, nekko, nekomaew, nemesis, nevergoodbye, nirun4, nn~~NN, nongnette, Noo_Patchy, noo Rock 456, NOoTuNE, northern, noteno, nuper, nutsumi
oaw_eang, Olivia23, omuya, Only_oil, Orange151987
pahpai, Pam_Teukky, PandP, papark, patchylove,  ่patsaporn, p_phai, phasau, PK37, poompoo, PoP~Pu, Porsche23, pumpkinJack, punchnaja
RainyMooD, Relode, Renze, rewshin1, riniada, RinNam, river, route rover, RoseBulle, roseen, Rukki, rule
saiiisai, saladbar, sembia, shockoBB,  shoi_toei, silverphoenix, snack, SnowFlakez, Sorso, sukaz, sukie_moo, sunshadow, sunshine538, Supermimt, swordtails
t_cus, Takarajung_TK, TanyaPuech , tankungza,  tarkung, Tassanee, Tiamo_jamsai, thari, The_Beggar, The_outsider, the_pupae, thejaoil, Theznux, thisispom, Tnapat, TONG, toou, trafu, trombone1289, tuckky, Tumz, tune, twitter
u_cosmos, U_Ton, ukinakou
VALUE, volvo80
wa-i_onne, watcharet, warnana001, Whatever it is, whipcream, white choc~, why yyy, woman9937, WyJeen
yeyong, yowyow, Yueei, YuuYuu, yuyie
zaabbo, zaeferrol, zelesz, zylph_z 
 はにい はにい
ทิวลิปสีส้ม,  นางฟ้า, หมวยลำเค็ญ, วัวพันปี



พบกันในตอนพิเศษ หรือถ้าบ้าพออาจจะกลายเป็นภาคพิเศษ (มันจะมีอีกใช่ไหมนะ...555) และแม่ไก่ลูกเจี๊ยบรวมถึงตัวละครอื่น ๆ (แม่เพชร แม่พลอย น้องจี้ คุณอานนท์ บัว คุณคมสัน พี่อัน พี่แวว พี่ต้น หมีกริช พี่เอม หมอไอซ์ อุ่นใจ คิมหันต์ บอมบ์ สามภพ สามพล กิฟต์ ฯลฯ) ก็จะยังมีชีวิตอยู่ในความทรงจำเราไปอีกนานแสนนานเลย (ซึ่งบางคนคงจะไปโผล่ในเรื่องของคู่อื่นหรือกระทั่งเป็นตัวหลักเองด้วยล่ะ...ฮา)

สุดท้าย คำสำคัญที่สุด...ที่สุดของที่สุดเลยจริง ๆ


“ขอบคุณค่ะ”

รักคนอ่านจัง

-RainyDay-

[CMYK]

จบแล้ว ขอบคุณคร้าบบบ 

[nekko]

ขอบคุณมากๆๆคะกับเรื่องราวดีๆๆที่แบ่งปัน

รออ่าน ตอนพิเศษ   ภาคพิเศษ


 

[♠DekDoy♠]

กลับบ้าน กลับสู่อ้อมกอดอันอบอุ่น?ของพี่เอม 555


ขอบคุณคนเขียนเช่นเดียวกันค่ะ
สำหรับเรื่องน่ารัก ๆ ของแม่ไก่ลูกเจี๊ยบและผองเพื่อน
 

[nuper]

ขอมากรี๊ดดดด ก่อนไปอ่านนะคะ ดีใจจังค่ะ อัพแล้ว แอบเชียร์ให้มีภาคพิเศษ นะคะ อยากให้มีพิเศษๆหลายๆตอนเลยค่ะ

[BitterSweet~]

จบแล้ว..
ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ เรื่องนี้ค่ะ
รอตอนพิเศษ ภาคต่อในมหาวิทยาลัย
และภาคต่อตอนทำงานด้วยนะคะ ^^

ขอบคุณคนเขียนที่แบ่งปันเรื่องราวดี ๆ ให้เราอ่าน
ชอบทุกรูปที่คุณวาดด้วย
เป็นกำลังใจให้เสมอ 

[route rover]

แม่ไก่กับลูกเจี๊ยบน่ารักมา ขอตอนพิเศษหลังจากแต่งงานแล้วด้วยนะคะ 

รักคนแต่งจัง  ขอบคุณที่แต่งนิยายน่ารักๆ มาให้อ่าน อบอุ่นที่สุด 

[PK37]

และแล้วก็มาถึงตอนจบ ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ แต่งานเลี้ยงก็ต้องมีวันเลิกลา

เพราะฉะนั้นจะรองานเลี้ยงรอพิเศษหลายๆ รอบ (ตอนพิเศษนั่นเอง)

ตัวละครน่ารักทุกคนเลยค่ะ ออกแนวหยิกแกมหยอก

น้องคิมเนี่ยรักน้องปิ่นกว่าที่ชอบแสดงออกมากเลยอ่ะ

แอบอยากให้น้องปิ่นเขินน้อยลงจังเลย หึหึ เพราะเขินมากๆ คนหน้ามึนมีความสุข และสนุกที่ได้แกล้งอ่ะ

  เป็นกำลังใจให้นะคะ จะรอตอนพิเศษและผลงานใหม่ๆ

[NARUE]

 


ตอนจบมันอบอุ่นมาก ใครเป็นเหมือนกันบ้าง


ขอบคุณนิยายดีๆที่ไม่ทำลายเวลาของเรา

ขอบคุณเรนนี่ที่สร้างนิยายดีๆให้เราได้ติดตาม

ขอบคุณจริงๆ


ปล.รักน้องครีมนะ

[tuckky]

ขอบคุณน้องเรนสำหรับเรื่องน่ารักๆ 
แม่ไก่ กะลูกเจี๊ยบเติบโตขึ้นไปอีกก้าวแล้ว
รอตอนพิเศษจ้ะ 

[Mengjie_JJ]

 

จบแล้ว

ขอบคุณที่คนเขียนเขียนนิยายดีๆมาให้อ่านนะคะ

จะรอติดตามเรื่องต่อไปเรื่อยๆค่ะ

[nuper]

ไปอ่านมาจนจบแล้วค่ะ อ๊ายยยยย กรี๊ดอ่ะ เสียดายไม่มีการบรรยาย ฉาก งานแต่ง เนอะ ขอบคุณมากนะคะ ที่แต่งนิยายสนุกๆ ให้พวกเราเหล่านักอ่านได้อ่านกัน

จะติดตามเล่ห์รัก ฤดูร้อน (เอ จำชื่อถูกเปล่าหว่า จำได้เลาๆ นี้อ่ะคะ) ต่อนนะคะ นายคิมจะโดนพี่สามภพปราบยังไงน้อ เอ หรือพี่สามภพ จะ หลงเสน่ห์ฤดูร้อน ขนาดไหน คริๆ

[why yyy]

จบซะแล้ว ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ ^ ^

[GETIIZ]

จบแล้ว จบแล้วจริงๆหรอ ใจหายเหมือนกันเนอะ
ช่วงเวลาไม่นาน แต่กลับทำให้ผูกพันธ์กับทุกคนในเรื่องนี้
ขอบคุณมาก ขอบคุณมากจริงๆที่เขียนเรื่องนี้ออกมา  ทำให้ได้รู้จักกับแม่ไก่ ไอ่ลูกเจี๊ยบแล้วก็อีกหลายๆคน
ทางเดินของอาทิตย์กับปิ่นหยกยังอีกยาวไกล  เดินไปด้วยกันนะ เดินไปด้วยกันเรื่อยๆ

โชคดีนะ อาทิตย์&ปิ่นหยก

[ASSASSIN]

เข้ามาเสนอหน้าตอนจบ อิอิ แม่ไก่กะลูกเจี๊ยบ ซู้ดยอดดดดด 
+1 ให้คนเขียนคร๊าบบบ  เป็นกำลังใจให้เขียนตอนพิเศษมาเยอะๆ คนอ่านชอบ


แอบสารภาพผิด เพราะหลายครั้งที่อ่านอย่างเดียว ไม่ได้เม้นต์ แต่อยากให้รู้ไว้  เค้าอ่านทุกตอนนะเธอ อิอิ 

 

[Gemm]

มาเต็ม!!!!

ขอบคุณค่ะ

[goosongta]

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารักๆๆ
กับความงกตัวโครตพ่อของปิ่นหยก
กับความมึนพ่อมึนลูก ตลกดี
กับความอบอุ่นในร้าน เพือนแท้มีอยู่จริง

[AllRiseApril]

ขอบคุณสำหรับนิยายฮาๆคลายเครียดแม้จะแอบเครียดไปหลายตอน555
สนุกมากค่ะ ตัวละครก็น่ารักทุกตัวเลย
รอตอนพิเศษหรือภาคพิเศษต่อนะคะฮ่าาา 

[Tumz]

จบแล้ว  ขอบคุณครับ
 
อ่านเรื่องนีแล้วเหมือนดื่มกาแฟครับ มันทั้งหวาน ทั้งมัน ทั้งขม และอบอุ่น

จะติดตามตอนพิเศษและเรื่องอื่นๆ ต่อไปครับ