ตอนพิเศษ : เมษา..สับขาหลอก
“เอพริลฟูลอะ ควายปิ่น ปัญญาอ่อน ไอ้งั่ง!”
“แล้วทำไมต้องด่ารัวด้วยวะเนี่ย!”
“เอ็นดูต่างหากควายน้อย” คิมหันต์ยิ้มกริ่ม ทำเสียงทุ้มใหญ่เกินปกติพร้อมกับเกาะแกะแถวไหล่เพื่อนรักเหมือนลูกหมาขี้อ้อนอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ย้ายไปขโมยไข่ดาวในจานอีกฝ่ายมางาบคำเดียวเต็มปาก ทั้งที่ตัวเองเป็นคนบอกจะเลี้ยงมื้อนี้เพราะดีใจที่บังเอิญเจอกันแท้ ๆ แต่กลับมาแย่งกินเกือบเกลี้ยง
“ไอ้เลว! แล้วที่บอกจะเลี้ยงนี่แหลอีกรึเปล่า!?”
เขาหัวเราะร่า ตบหัวเพื่อนขี้งกเบา ๆ ไปหนึ่งที “เลี้ยงจริงเว้ย!”
ปิ่นหยกพ่นลมออกจมูกฟึดฟัด สบายใจแต่ยังไม่วายบ่นหงุงหงิงอีกนิดหน่อย “จ่ายให้ทั้งทีขอแพง ๆ หน่อยก็ไม่ได้ เลี้ยงแค่ข้าวแกงแล้วยังมาแย่งกินอีก”
คนฟังยักไหล่ไม่แยแสต่อคำตัดพ้อ แกว่งส้อมไปมาประหนึ่งเป็นไม้บาตองในมือวาทยากรแล้วเริ่มประเด็นใหม่ “ยาจกปิ่นผู้น่าสงสาร ชีวิตแกแม่งน่าเบื่อไปละ เรียน ทำงาน เรียน ทำงาน เรียนทำงาน หาอะไรสนุก ๆ ทำบ้าง”
“เสียดายตังค์ ทำอะไรก็ต้องใ้ช้เงิน” เขาโจมตีกลับด้วยการจิ๊กไข่พะโล้จากคิมหันต์ไปได้ครึ่งฟอง เป็นการยืนยันว่าสงครามแย่งของกินระหว่างพวกเขาไม่เคยจบสิ้นตั้งแต่เด็กยันโต
“ไอ้เวร! เดี๋ยวนี้มือไวนะ เก็บไว้ลวนลามคุณชายลูกเจี๊ยบของแกไป”
“มีมือไว้ทำงาน ไม่ได้เอาไว้ลูบคลำคนอื่นแบบแกกับพี่ภพ” ปิ่นหยกค่อนขอด กะว่าไม้นี้ชนะเลิศ
“ไอ้ปากหมา!”
“ด่าตัวเองทำไม”
“เชี่ยปิ่น!” คิมหันต์ผลักหน้าผากเขาเสียหน้าหงาย ประกาศถ้อยคำศักดิ์สิทธิ์อันเป็นสัญญาณจบการทะเลาะทุกอย่างลงในประโยคเดียว “จ่ายตังค์เองเลยควาย!”
เท่านั้นเอง น้ำเสียงเปลี่ยนทันที มาแบบปิ่นหยกเวอร์ชันนุ่มนวลสุด ๆ “คุณคิมสุดหล่อครับ”
หนุ่มตี๋ส่ายหน้าหน่าย ๆ อย่างเหลืออด แต่ยังไม่วายลอบยิ้มมุมปาก จะคว้าชัยชนะเหนือไอ้งกนั้นเป็นเรื่องง่ายเหมือนปอกกล้วย..ไม่สิ...ง่ายกว่านั้นอีก เหมือนมีคนมาปอกกล้วยป้อนให้ถึงปากเลย
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
ปิ่นหยกเหลือบมองนาฬิกา ห้าทุ่มของวันที่หนึ่งเมษายนแล้ว อาทิตย์กำลังก้มหน้าก้มตารื้อของในลิ้นชักห้องทำงาน เขาได้แต่บอกตัวเองว่าหากไม่รีบเล่นเดี๋ยวก็หมดวันกันพอดี
ยืนหันซ้ายแลขวาอยู่ครู่ใหญ่ แวบหนึ่งที่นึกตลกขึ้นมาว่ากำลังคิดทำบ้าอะไรอยู่ เขามายืนตรงนี้ตามคำแนะนำของคิมหันต์เพื่อนรักนั่นเอง และจากประสบการณ์ที่ผ่านมาแล้ว คิมหันต์นับว่าเป็นเพื่อนที่ไว้ใจได้ แต่แนะนำอะไรผลออกมามักไม่เป็นอย่างคาดอยู่บ่อย ๆ แล้วครั้งนี้จะดีจริงหรือ?
‘จะให้หลอกอะไรมัน?’
เขาถามคิมหันต์อย่างนั้นบนโต๊ะอาหาร (แน่นอนว่าหลังจากกินอิ่มและคิมหันต์จ่ายเงินเป็นที่เรียบร้อย)
‘บอกเลยว่าชอบม้ากมากกก’ ไอ้เพื่อนรักช่างพูดออกมาได้หน้าตาเฉย ‘อยากฟัดอยากกอดอยากอะไรก็ว่าไป’
ปิ่นหยกฟังแล้วถึงกับอ้าปากหวอออกมาอย่างคนงั่งสุดติ่ง รู้สึกเลยว่าหน้าตาเขาตอนนี้แหละเหมาะกับไอ้วันเมษาหน้าโง่อะไรนี่ที่สุดแล้ว ‘พูดกับไอ้ลูกเจี๊ยบเนี่ยนะ!?’
‘เอพริลฟูลไง เอาให้เคลิ้ม แล้วค่อยเฉลย เงิบเลยทีนี้!’ คิมหันต์ส่งยิ้มขี้เล่น แถมยังช่างขยันแจกจ่ายรอยยิ้มแบบนั้นเรี่ยราดเหลือเกิน เขาเลยไม่แน่ใจนักว่าเจ้าตัวพูดเล่นหรือพูดจริงกันแน่ ‘เอ..หรือว่าน้องปิ่นก็ชอบมาก ๆ อยู่แล้วเลยห่วงว่าจะไม่ใช่เรื่องโกหก’ เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดอาศัยช่องว่างตอนเขายังลังเลรีบโจมตีทันที
‘..ง..เงียบเลยไอ้เวร!’
'ไม่อยากเห็นมันเขินบ้างเรอะ!? เห็นใจแกนะเนี่ยที่แทบไม่เคยทำได้เลย'
'....'
..แรงยุยงก็ถูกส่งมาประมาณนั้น..และตอนนี้ปิ่นหยกกำลังหายใจเข้าออกช้า ๆ เดินไปหยุดข้างหลังอาทิตย์ แต่ยังทิ้งระยะห่างสำหรับทำใจไว้ราวสองเมตร เล่นขำ ๆ ไม่น่าเป็นไร แต่มาเริ่มรู้สึกว่าเป็นความคิดที่ไม่ค่อยเข้าท่าตอนอาทิตย์รู้ตัวว่ามีคนยืนจ้องอยู่ข้างหลัง จากนั้นก็ค่อย ๆ หันกลับมาพร้อมดวงหน้าคมคายซึ่งมีรอยยิ้มมึนงงอันเป็นเอกลักษณ์ประดับอยู่
“ปิ่นหยกมีอะไรหรือเปล่าครับ?”
“ฉัน—”
“??”
เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ เกิดพูดไม่ออกขึ้นมาดื้อ ๆ
“ดึกป่านนี้ นึกว่านายหลับไปแล้วเสียอีก”
..เสียงนุ่มไปนะปิ่นหยกขมวดคิ้ว นึกเถียงอยู่ในใจว่าดึกอะไรกัน เพิ่งจะห้าทุ่มเท่านั้นเอง จังหวะเดียวกับที่อาทิตย์เดินตรงเข้ามาใกล้ รอยยิ้มละมุนยังฝังตัวถาวรบนริมฝีปากอิ่ม พร้อมกับสายตาอ่อนโยนซึ่งส่งมาทางเขา ใครสั่งใครสอนให้ชอบทำหน้าแบบนี้กัน ไม่ใช่เขาแน่ ๆ
“ปิ่นหยกไม่ง่วงหรือ?” อีกฝ่ายเดินเนิบนาบมาหยุดอยู่ตรงหน้า ยกมือขึ้นปัดปอยผมเขาออกแล้วโน้มตัวลงจูบเบา ๆ บนหน้าผาก ผ่านไปนานเท่าไรอาทิตย์ก็ยังเป็นไอ้ลูกเจี๊ยบโข่งที่แสดงความรักทางการกระทำได้อย่างหน้าไม่อายตลอดเวลา “รอแป๊บนะครับ”
เสียงทุ้มกระซิบห่างออกไปจากหว่างคิ้วเพียงนิดเดียว แต่แค่นั้นก็เล่นเอาใจสั่นหวิว ๆ บางทีเขาอาจคิดผิดที่เชื่อคิมหันต์..แต่ช่างเถอะ ตอนนี้ได้ยินแต่เสียงอาทิตย์แค่คนเดียวเหมือนโดนสะกดไปแล้ว
“เดี๋ยวไปส่งเข้านอน”
พูดจบอีกฝ่ายซึ่งกำอะไรบางอย่างไว้ในมือก็เดินเลยไปทางด้านหลัง ปิ่นหยกรีบหันขวับตาม ตั้งสติขึ้นมาได้อีกครั้ง หากเขาไม่รีบเล่นมุกเพี้ยน ๆ อย่างที่ตั้งใจไว้ตอนนี้ก็ท่าทางจะไม่ได้ลองแน่นอน
“อาทิตย์!”
“ครับ?”
เรียกปุ๊บหันปั๊บ ไม่ดีกับหัวใจเลยให้ตาย!
“ฉ..ฉัน...”
อาทิตย์มองเขาตาแป๋วเป็นเด็กน้อย มุมปากยกขึ้นอีกนิดพร้อมกับเลิกคิ้วเป็นเชิงบอกว่ากำลังฟังอยู่ ขณะที่ขาก็ขยับเข้าไปใกล้ผนังห้องแล้วหยิบนาฬิกาแขวนผนังลงมาไว้ในมือ
“ฉันว่าแกน่ารักมากเลย!” ปิ่นหยกร้องเสียงดัง พยายามควบคุมให้ฟังดูไม่กลายเป็นตื่นตระหนกเกินไปนักขณะที่หลับหูหลับตาพูดต่อ หวังลึก ๆ ว่าอยากเห็นอีกฝ่ายทำเขินให้ดูบ้างอย่างที่นานแสนนานกว่าจะได้เห็นสักที ไม่ใช่แค่เขาเองที่หน้าร้อนวูบวาบแย่แล้วตอนนี้ “รักม๊ากมากกก!”
“.....”
“อยากกอดอยากฟัด”
อาทิตย์ยังไม่ตอบ แต่ก้มหน้าก้มตาทำอะไรกุกกักกับนาฬิกาในมือ นั่นคุณชายเขินอยู่หรือเปล่า? เขินเป็นกับเขาด้วยหรือ?
แสงแห่งความหวังเริ่มปรากฏขึ้นรำไรในค่ำคืนเมษาหน้าโง่ของเขา นั่นทำปิ่นหยกได้ใจขึ้นมาบ้าง ยิ้มกริ่มสู้ความร้อนบนใบหน้าพลางเดินกร่างเข้าไปหา(อย่างไม่เจียม) พร้อมกับเดินหน้าแผนการกลั่นแกล้งลูกเจี๊ยบยักษ์ต่อ
“ทำหน้ามึน ๆ ยิ่งน่าเอ็นดู” ปิ่นหยกยิ้มร่าเมื่อเห็นว่าอาทิตย์เอาแต่ก้มหน้างุด วางนาฬิกาแขวนผนังในมือไว้บนโต๊ะใกล้ ๆ แต่ไม่ยักจะเงยขึ้นมาสบตาอย่างทุกทีเลยยิ่งครึ้มอกครึ้มใจ “..รักเลยคนนี้”
ตาโศกสีดำขลับดูเป็นประกายวาบวับขึ้นมาแวบหนึ่ง “..จริงหรือ?”
“จริ๊ง” เขาไม่ลืมกระดกหางเสียงสูงอย่างมีนัยสำคัญ
“ปิ่นหยกน่ารักขึ้นทุกวันเลย”
“..อ..อ้อ...”
“ชอบจัง..ชอบนาย” อาทิตย์ว่าพลางขยับตัวเข้ามาใกล้ ท่าทางเขินอายเมื่อครู่หายไปไวเหมือนเทผงชูรสลงในหม้อน้ำเดือด
ปิ่นหยกยิ้มเจื่อนลงนิดหน่อย ตรงกันข้ามกับพวงแก้มที่กลายเป็นสีชมพูเข้มขึ้น เห็นทีต้องรีบเฉลย กำลังอ้าปากพูดต่อแต่ยังไม่ทันได้มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมา ก็โดนลูกเจี๊ยบหน้ามึนพุ่งตัวที่ไม่ใช่เล็ก ๆ ใส่เขาเพื่อจะกอดหมับเข้าเต็มรัก ต่อด้วยกระซิบไปงับไปบนใบหูเล่นเอาอารมณ์กระเจิงถึงกับขนลุกซู่ทั่วร่าง
“ที่ไม่ยอมนอนเพราะจะมาให้ท่าฉันหรือ?”
“บ้าเรอะ!?” เขาทำตาเหลือกลนลาน นี่ชักไปกันใหญ่แล้ว หลังตัดสินใจได้ว่าควรรีบเฉลยก่อนสถานการณ์เลยเถิดคงเป็นผลดีมากกว่าก็ตะโกนลั่นห้อง
“แฮปปี้เอพริลฟูลส์เดย์!”“หืม?” คนฟังออกอาการงงนิดหน่อย ถอนใบหน้าออกไปเพื่อจ้องเขาชัด ๆ โดยที่มือยังไม่ยอมปล่อยจากอ้อมกอด “เอพริลฟูลหรือครับ?”
“เมษาหน้าโง่ไง!” เขายักคิ้ว แม้ใจตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ พิกล “..เมื่อกี้เรื่องโกหกทั้งนั้น”
“เอพริลฟูลมันวันที่หนึ่งเมษานี่” อีกฝ่ายเถียง หันไปก้มหน้าก้มตาซุกอยู่กับซอกคอเขา มือก็เริ่มจะซนลามปามเข้ามาถึงแผ่นหลังใต้เสื้อยืดคอย้วย (ทำใจทิ้งไม่ลงจริง ๆ ให้ตาย มันยังใส่ได้อีกตั้งหลายครั้งกว่าจะเปื่อย!)
“นี่ก็หนึ่งเมษาไง!” ปิ่นหยกไม่ยอมแพ้ ค้านกลับคอเป็นเอ็น
อาทิตย์เงยหน้าขึ้นจากลำคอเขา คิ้วเข้มขมวดน้อย ๆ แต่ยังมีรอยยิ้มท่าทางเอ็นดูเต็มแก่ ซึ่งนั่นสูบความเชื่อมั่นของเขาหายไปอีกโข “ปิ่นหยก..ละเมอหรือครับ?”
“..อ..อะไร..ตื่นอยู่ร้อยเปอร์เซ็นต์! ไม่เชื่อให้ตบแก้มแกสักทียังได้”
ชายหนุ่มร่างสูงทำหน้าสยองนิดหน่อย ปกติต้องตบแก้มคนที่สงสัยว่ากำลังหลับอยู่ไม่ใช่หรือ ปิ่นหยกเอามาจากไหนว่าจะตบแก้มเขาโชว์ คนอะไรน่าฟัดลงโทษจริง ๆ ให้ดิ้นตาย เขาก้มลงไปงับปากอีกฝ่ายเล่น ขบไว้แล้วดึงเบา ๆ ด้วยความมันเขี้ยว ทำไมน่ากัดไปทั้งตัวอย่างนี้ก็ไม่รู้
“ตอนนี้วันที่สองเมษาแล้วครับแม่ไก่ของผม”
“..อ..อย่ามามั่ว!”
โดนกัดปากไว้ก็ยังจะเถียงเสียงอู้อี้อีกแน่ะ!
“เปล่ามั่ว”
“นี่เพิ่งห้าทุ่ม!”
“นี่ตีหนึ่งแล้ว”
“.....”
“จริง ๆ” เขายิ้มละไมเมื่อเห็นคนช่างเถียงอึ้งไปครู่หนึ่ง “ไม่เชื่อดูนาฬิกา”
ปิ่นหยกจ้องเขาอย่างคาดโทษอึดใจหนึ่ง สายตาบอกชัดว่าถ้าตุกติกมีจัดหนักแน่ จากนั้นก็หันไปมองนาฬิกาซึ่งเขาเอาลงมาเปลี่ยนถ่านแล้ววางไว้บนโต๊ะเมื่อครู่ เข็มสั้นเข็มยาวบอกเวลาตีหนึ่งกับอีกห้านาที
“...ก...แกเปลี่ยนเวลาเองเมื่อกี้นี่หว่า!” พอหายจากอาการเหวอก็หันมาโวยเขาทันทีเชียว
“ใช่สิครับ” อาทิตย์คลี่ยิ้มอ่อนโยน เห็นปิ่นหยกเหงื่อตกเดาว่าคงร้อนเลยช่วยจับถอดเสื้อให้แบบไม่ต้องมีคำถามสุขภาพล่วงหน้าสักคำ
“เฮ่ย!”ปิ่นหยกร้องลั่น แต่เขาไม่ได้เก็บมาเป็นประเด็น แม่ไก่สุดรักของเขาขี้โวยมาแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว ระหว่างวุ่นวายกับกางขอบกางเกงของอีกฝ่าย เขาก็ช่วยเฉลยให้เพิ่มเติมจะได้ไม่งง แม้แอบเสียดายนิดหน่อยเพราะตอนทำหน้าคลางแคลงใจก็ดูน่ารักดี
“นาฬิกามันถ่านหมดตั้งแต่สิบเอ็ดโมงเช้าเมื่อวานแล้วครับ เพิ่งได้เปลี่ยนเมื่อกี้”พอดีกับที่พูดจบ กางเกงผ้ายืดของปิ่นหยกก็บอกลาตำแหน่งเดิมที่เกาะอยู่แถวเอวแล้วร่วงลงไปนอนกองตรงตาตุ่มคนใส่
“ถึงได้สงสัยไง ว่าดึกป่านนี้ทำไมนายยังไม่นอน”
“..อ..อาทิตย์” ปิ่นหยกท่าทางลนลาน เหมือนเจ้าตัวยังตัดสินใจไม่ถูกว่าควรหยิบเสื้อขึ้นมาใส่ หรือก้มลงไปดึงกางเกงขึ้นมาสวมให้เข้าที่ หรือจะให้ดีควรปัดมือปลาหมึกของเขาออกก่อน ซึ่งเขาก็ไม่คิดจะปล่อยให้ทำได้ทั้งสามอย่างนั่นแหละ
“เมื่อกี้บอกอยากกอดอยากฟัดฉันด้วยไม่ใช่หรือ?”
“..ฉ..ฉันแค่ล้อเล่น”
เขาทำหูทวนลม ย่อตัวลงนั่งบนโต๊ะไม้แล้วดึงอีกฝ่ายมานั่งตัก “แล้วยังบอกว่ารักเลยอีก”
“บอกว่าหลอกขำๆ เอพริลฟูลไง!”
“ไม่รู้ละ วันนี้วันที่สอง" เขาเป่าลมร้อนใส่หูอีกฝ่าย "หมดโควตาพูดโกหกแล้ว”
“อ...อาทิตย์! อ๊ะ!”
หลังจากนั้นก็มีแต่เสียงครางหวานหูเกือบทั้งคืน..และอาทิตย์จะไม่บอกปิ่นหยกเด็ดขาด(อย่างน้อยก็ในเร็ว ๆ นี้) ว่าแม้นาฬิกาถ่านหมดจริง แต่ตอนพวกเขาเริ่มทำกิจกรรมเข้าจังหวะกันอยู่นี่ เพิ่งเป็นเวลาห้าทุ่มครึ่งของวันที่หนึ่งเมษายนเท่านั้นเอง ..หมดวันแล้วที่ไหนกัน เขาตั้งเวลาเลยไปเองจริง ๆ นั่นแหละ
แต่จะมาว่าเขาขี้โกหกไม่ได้ด้วย!
ก็วันนี้มันเอพริลฟูลนี่นา!Happy April Fools’ Day!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
((แถมอีกสองหนุ่ม))
“กลับซะช้า! วันนี้ไปไหนมา?”
“ไปดูชายนี่ที่ตึก SM” เขาลอยหน้าลอยตาตอบคนที่แทบแยกเขี้ยวใส่อยู่แล้ว ไม่รู้จะอะไรนักหนา
“อย่ามากวนประสาท” สามภพเอ่ยหน้านิ่ง อย่างน้อยชายหนุ่มก็เรียนรู้ความติ่งของคิมหันต์พอจะเข้าใจว่าตึก SM อะไรที่ว่าเป็นบริษัทต้นสังกัดของบอยแบนด์เกาหลีในดวงใจไอ้ตี๋เกรียนตรงหน้า “ตอบดี ๆ ว่าไปไหน?”
“ไปหากิ๊ก” คิมหันต์หัวเราะ ยักคิ้วยียวนใส่เขาอย่างน่าจับกดให้จมเตียง
“คิม!”
“หึงหรือ?”
“....”
“ขี้หึงแล้วไม่หล่อนะเฮียเพี้ยน”
คิดไปเองหรือเปล่าว่าวันนี้ช่างปากมอมผิดปกติ“มานี่” เขาสั่งเสียงเข้ม
“สั่งผมแบบนั้นไม่ได้ผลหรอก” ไอ้ตัวแสบส่ายหน้าแล้วขยับถอยห่างไปอีกก้าว แม้เจ้าตัวน่าจะรู้อยู่ว่าทำแค่นั้นก็หนีเขาไม่รอดเหมือนกัน เพราะตอนโดนคว้าคอเสื้อได้นั้นแทบไม่มีทีท่าตกใจแม้แต่น้อย มีเพียงสายตาเหมือนนึกเอาไว้ว่าต้องมีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นอยู่แล้วส่งมาให้เขา
“แล้วต้องทำแบบไหนถึงได้ผลล่ะ?” เขายิ้มเย็น กระชากแขนอีกฝ่ายให้ลงมานั่งคร่อมบนตัก ลากปลายลิ้นไล้ไปบนริมฝีปากบางเฉียบของคิมหันต์ ใบหน้าขาวจัดซึ่งตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อกระตุกถอยหลังไปเล็กน้อย แต่เมื่อเขาเอามือไปประคองท้ายทอยไว้ก็นิ่งอยู่ที่เดิมโดยไม่ได้ขยับหนีอีก กระนั้นก็ยังไม่วายส่งเสียงยั่วโมโหคนฟัง
“คิดเองบ้างอะไรบ้าง เฮียเพี้ยนนิสัยแย่แล้วยังไม่ฉลาดอีก”
“ปากดี” เขาบดจูบหนัก ๆ ลงไปบนเรียวปากอีกฝ่าย เอาลิ้นดุนดันอย่างเรียกร้องจนกลีบเนื้อนุ่มหยุ่นต้องเผยอออกให้เขารุกล้ำเข้าไปได้มากขึ้น กวาดต้อนสำรวจจนคนบนตักทำท่าเหมือนจะหายใจไม่ทันจึงถอนริมฝีปากตัวเองออกมานั่งชื่นชมผลงาน “ตอนร้องครางเสียงดังใต้ตัวพี่ไม่เห็นออกมาเป็นภาษาชัด ๆ แบบนี้บ้าง”
คิมหันต์ขมวดคิ้วแน่น ยกมือบิดแก้มเขาแทบหลุดออกจากกระดูกโหนกแก้มพร้อมถ้อยคำโวยวายทั้งสีผิวแดงซ่านทั้งหน้า “ทำไมพี่เป็นคนงี้วะ!”
“คนยังไง?”
“นิสัยเสีย!”
“ไอ้เด็กเกรียน”
คิมหันต์เอื้อมแขนไปโอบรอบคอชายหนุ่ม เอาหน้าผากเหม่ง ๆ ของตัวเองโขกหัวอีกฝ่ายด้วยความหมั่นไส้ไปหนึ่งครั้ง ขณะที่สายตาก็เหลือบมองนาฬิกาตั้งโต๊ะด้านหลังสามภพ เหลืออีกสองนาทีจึงจะขึ้นวันใหม่
“พี่ก็เพี้ยน!” เขาเถียง พร้อมกับกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น ลวนลามคนเป็นงานอดิเรกจนชินมือไปแล้ว ขณะที่ปากก็บ่นหงุงหงิงว่าอีกฝ่ายแย่อย่างนั้นอย่างนี้ไม่ได้หยุด ช่วยไม่ได้..เขาค่อนข้างสนุกกับเทศกาลอะไรพวกนี้เสียด้วยสิ ไหน ๆ เล่นมาตลอดแล้วก็ขอโกหกอีกหน่อยจนกว่าจะหมดวันแล้วกัน
“ผมเกลียดขี้หน้าพี่เป็นบ้าเลย”คิมหันต์สรรเสริญส่งท้าย นึกสงสัยว่าหากสามภพรู้ว่าเขาโกหกตั้งแต่แรกแล้วจะว่าอย่างไร หลังจากนั้นก็โดนจูบปิดปากชนิดแทบกลืนเข้าไปทั้งหน้า มองไม่เห็นนาฬิกาเสียแล้วเพราะก็ถูกจับเหวี่ยงลงมานอนหงายแอ้งแม้งบนเตียง เห็นแต่เพดานกับลำคอและแผงอกแน่น ๆ ของสามภพ แต่คงเลยเที่ยงคืนแล้วมั้ง เป็นอันจบวันเมษาหน้าโง่ได้อย่างเกรียน ๆ ด่าสนุกปากเลยเชียว ดูจากจังหวะโหมโรงกระโชกโฮกฮากอย่างนี้สงสัยว่าเฮียหมาบ้าคงหงุดหงิดน่าดู รู้หรือยังนะว่าวันนี้เอพริลฟูล ไม่เกาะติดสถานการณ์ชาวโลกกับเขาบ้างเลย
“...อ...อือ...”ชายเสื้อยืดถูกเลิกขึ้นสูง เขาส่งเสียงครางแผ่วเบาในลำคอเมื่อรู้สึกได้ถึงปลายลิ้นร้อนผ่าวซึ่งลากผ่านหน้าอกไปจนถึงแถวสะดือ (แถมยังมีกัดเป็นบางจุดอีกต่างหาก) หลังจากนั้นความทรงจำก็พร่าเลือนพิกล เรียงลำดับก่อนหลังไม่ค่อยถูก อาจเป็นด้วยไม่ค่อยอยากย้อนความชัด ๆ เท่าไรนักเพราะทนความร้อนบนใบหน้าตัวเองไม่ไหว
รู้แต่ว่าไม่ได้ครางเสียงดังอย่างสามภพกล่าวหาแน่ ๆ ละ!Happy April Fools' Day (Again!)
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
ด้วยความเวิ่นเว้อส่วนตัวแท้ ๆ เลยค่ะ อรั๊งงง
อันนี้น่าจะประมาณตอนที่ค่อนข้างโต ๆ กันแล้ว
นุ้งครีมขี้ฮก! พูดอะไรกับเฮียเพี้ยนไปให้คิดว่าเป็นเรื่องโกหกทั้งหมดค่ะ 5555 ให้คนอ่านเดาเองว่าเฮียเพี้ยนรู้ตัวหรือแกล้งทำโกรธเพื่อเก็บเกี่ยวผลประโยชน์(?)
//โดนเตะข้อหาเขียนไม่เคลียร์
ไอ้ลูกเจี๊ยบร้ายก็พอกัน ฮาา
ตอนแรกนึกว่าจะไม่ทันแล้ว ทันด้วยแฮะ lol
แต่ปัญหาต่อมาคือไม่รู้จะลงไว้ในเล่ห์รักหรือสะดุดรักดี เพราะดันมีเรื่องของทั้งสองคู่ค่ะ 555 เลยสรุปเอาเองอย่างงง ๆ ว่าลงในนี้ละกันเพราะคู่รักเล้าไก่ดูจะมีบทเยอะกว่านิดนึง แล้วเดี๋ยวทำลิงค์จากอีกเรื่องโยงมาที่นี่ แฮร่
ปล. รวมเล่มที่หลายท่านถามถึง บอกก่อนว่ามีค่ะ แต่ขอเวลานิดนึง (จริง ๆ ก็ไม่นิด) เรื่องของแถมนั่นนู่นนี่และตอนพิเศษ ตอนนี้รีไรท์เรื่องหลักเสร็จแล้วแต่ยังต้องตรวจอีกแฮ่ก ๆ
พบกันตอนหน้า ๆ ตามโอกาสค่ะ (มั้ง?)
ขอบคุณคนอ่านที่น่ารักค่าาา *กอดฟัดดดด*
โพลล์
หัวข้อ: ♥[สะดุดรัก หอพักอลเวง]♥ "รักติดดิน" ตอนพิเศษ HNY 2016! ♥ [หน้า 106] (02/01/59) (อ่าน 924615 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก