ตอนที่206 ยิ่งใกล้...ยิ่งเจ็บ
ผมว่าจะเล่าตอนเรียนพิเศษ แต่ผมก็ยังไม่เล่าสักที แต่มาตอนนี้ผมก็มีปัญหากับชีวิต ที่อยากระบายเฉยๆเพราะผมไม่รู้จะคุยกับใครดี เพราะผมเริ่มรู้สึกเบื่อชีวิตแบบนี้แล้วสิ
เรื่องมันเกิดเมื่อ 6-7 วันก่อน
ขณะที่ผมกำลังจะอาบน้ำนอน ไอ้นัดนั่งเล่นเกมส์อยู่ แล้วผมดั๊น เอาโทรศัพท์ไปชาร์ตตรงนั้นพอดี แล้วเข้าไปอาบน้ำ
ปั๊งๆๆๆๆๆๆ ไอ้เหี้ย เคาะขนาดนี้ถีบประตูเข้ามาเลยดีกว่า
“มีอะไร”
“เมิงออกมานี่”เป็นอะไรอีกวะ
“แปบ ล้างหัวก่อน”
“ออกมาไวไว มึงอย่าให้กรูโมโหกว่านี้นะ”เป็นบ้าอะไรของมันวะ
ผมนุ่งผ้าเช็ดตัวแล้ว เปิดประตู (กรูลืมล็อคนี่หว่าทำไมมันไม่บิดลูกบิดดูวะ)
“ใส่รหัส”ผมก็งงๆ แล้วมันก็ยื่นโทรศัพท์ให้ผม
“ม มะ มีอะไรป่าวนัด”
“ใส่รหัส”ช่วยด้วยมันกำลังบ้า
ผมก็รับโทรศัพท์มา
แล้วใส่รหัสlineให้มัน เพราะมันรู้แค่รหัส ล็อคเครื่องแต่รหัสlineมันไม่รู้
พอผมใส่เสร็จ ผมก็กำลังจะดูว่าใครlineมา
มันกระชากเอาคืนคับ
“พี่นิว หลับฝันดี ฝันถึงผมบ้างนะ”มันอ่านเสียงดัง
ผมหน้าชาเลย เพราะปกติมันไม่เคยlineมาในเชิง อะไรแบบนี้เลย มีแต่คุยกันทั่วไป
ผมกระชากโทรศัพท์มาดู
ก็เห็น แบบนั้นจิงๆ
แล้วก็มีส่งสติ๊กเกอร์มา 3-4อัน ถ้ามันส่งมาอันเดียวไอ้นัดคงไม่ดูหรอก สงสัยมันคงรำคานเสียงเลยดู
“เมิงสวมเขาให้กูมานานแค่ไหนแล้ว”
“...............................”ผมจะร้องไห้เฉยเลย ทั้งๆที่ผมไม่ได้คิดอะไรเลย
“เมิงหลอกกูมานานแค่ไหนแล้ว”
“..............................”
“ไอ้เหี้ยนี่คือใคร”
“นัด เมิงกำลังเข้าใจผิดนะ”
“ผิดเหี้ยอะไร เมิงทำไมทำกับกรูแบบนี้วะนิว กรูผิดอะไรหรอ กรูไม่ดีตรงไหน เมิงก็บอกกรูสิ กรูจะแก้ไขให้”
“นัด ไม่ใช่อย่างนั้นเลย กรูก็คุยกับมันแค่น้อง ไม่มีอะไรอย่างเมิงคิดหรอก”หน้ามันนี่ แดงมาก เพราะเวลามันโมโหจะเป็นแบบนี้ทุกที
“ขนาดนี้แล้ว เมิงยังจะตอแหลใส่กรูอีกหรอวะ ทำไมวะ ทำไม”มันตะโคกใส่หน้าผม
“..................”ผมไม่รู้จะตอบยังไง เพราะมันโมโหอยู่ อธิบายยังไงก็ไม่ฟังหรอก
“ถ้าเป็นแบบนี้เมิงอย่างใช้เลย iphoneเนี้ย”มันกระชากไปจากมือผมอีกรอบ
แล้วมันก็
เพร้ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ผมใจหายว๊าบเลย ไอโฟน5 กรู กระทบผนังไปเรียบร้อยแล้ว กว่ากรูจะเก็บตังซื้อได้พังในพริบตา
“นัด ทำไมเมิงทำแบบนี้วะ กรูไม่ได้คิดอะไรจิงๆนะเว้ย เมิงจะให้กรูทำยังไงเมิงจะเชื่อ”
“หึ กรูถามอีกครั้ง ไอ้... เหี้ย... นั้น...เป็น...ใคร”เน้นทุกคำพูด
“เด็กที่โรงเรียนเก่าเมิง”
“อยู่ มอ อะไร”
“เมิงจะไปทำอะไรมันนัด เด็กมันจะไปรู้เรื่องอะไร”
เพี้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
มันตบหน้าผมคับ วิ้งๆเลย หูอื้อด้วย แรงมีเท่าไหร่ มันใส่มาเต็มที่เลย
ผมร้องไห้นักกว่าเดิมอีก
แล้วผมก็หันหน้าไปมองหน้ามัน
หน้ามันก็ตกใจพอสมควร
“...................................”
“..............................”
“นัด เราคบกันมากี่ปีแล้ววะ ถ้ากรูจะนอกใจเมิง กรูทำไปนานแล้ว”
“กรูไม่อยากฟังเมิงมาโกหกกรูอีกแล้ววะนิว เมิงเป็นแฟนกรู เมิงเป็นเมียกรู เมิงให้กรูเยส เมิงเป็นของๆกรู แต่แล้วเมิงก็ไปให้คนอื่นเยสเมิงเหมือนกัน เมิงทำได้ไงวะนิว กรูไม่เคยคิดเลยนะเว้ย หึ กูเจ็บวะ”
“.........................................”ผมพูดไม่ออกมาเลย
“เมิงจะบอกไม ว่ามันคือใคร”มันเดินมาบีบคางผม ตานี่ไม่กระพริบเลย ถามว่าผมสู้ได้ไม แต่ผมไม่อยากทำอะไรเลย ผมคิดไม่ออกเลยตอนนั้น
“ป...ปล่อย ..กู ก็...เจ็บนะนัด”
แล้วมันก็ปล่อยคับ แต่มันไม่ปล่อยดีๆอะดิ มันดันคางผมไปข้างหลังด้วย ผมนี่หงายหลังเลย กางเกงก็ไม่ใส่ ผ้าขนหนูหลุดเลย แต่มันก็ไม่สนใจนะ เดินไปหยิบโทรศัพท์ผมที่มันปา เอาไปด้วยด้วย แล้วปิดประตูดังปั๊ง!!!!!!
ผมนั่งร้องไห้อยู่อย่างงั้นจนเหนื่อย เลยคลานขึ้นไปนอนบนเตียง
ตื่นมาอีกทีตอนตี3กว่าๆ เพราะหิว ยังไม่ได้กินข้าวเลย
รู้สึกแสบๆที่ปาก เลยไปดูกระจก
เชี่ย!!!! ข้างในกระพุ้งแก้มช้ำเลย
ยาก็ไม่มี
เลยแต่งตัว ลงไปซื้อที่เซเว่น
“เฮ้ย นายไปโดนอะไรหาอะ”พนักงานเซเว่นที่สนิทกับไอ้นัด ถามผม
“ป่าวหรอก”
“แน่ใจนะเว้ย มีอะไรบอกได้นะ คันมือพอดีเลย”เอาดิ เพื่อนเมิงอะ
“เออ เอายาทา แล้วก็ยากินด้วยดิ”
“โห ไปหาหมอดีกว่าไม”ถ้ากูจะไปหาหมอ กรูจะมาหาเมิงหรอ
“ไม่อะ ไกล”
“เอาอะไรอีกไม”นี่ตกลงกรูมาเซเว่นหรือมาร้านมันเองเนี้ย
“ข้าว ไม่เอาโจ๊กดีกว่า”ผมบอกมัน แล้วก็เดินไปหยิบเอง (แล้วก็จะบอกมันทำไมในเมื่อกรูต้องไปหยิบเองอยู่ดี)
จ่ายเงินเสร็จ
“ไปและนะ”
“เอ๊อ”
“........................”ผมก็หันกลับไปหามัน
“แล้วไอ้นัดผัวนายไปไหนอะ”ไอ้เหี้ย ตอนไม่มีคนไม่เสือกถาม พอมีคนเสือกถาม
“ไม่รู้เว้ย”
“555ทะเลาะกันชัวร์”
“ว่างงานนะเมิงอะ”
ผมอายลูกค้ามัน เลยรีบเดินออกมาเลย
ระหว่างที่ผมเดินมาที่หน้าตึก ก็เจอคนมุงอะไรกันวะ
เลยเดินไปดู
“ไอ้นัด!!!!!!” มันนอนอยู่กับพื่นหินอ่อนหน้าตึก ผมเข้าไปเขย่ามัน พอมันลืมตามาเห็นผม
“ไม่ต้องมายุ่งกับกรู”มันปัดมือผมออก
“มันไปกินที่ไหนมาเนี้ย”ผมถามเด็กแว๊น5คน
“บ้านเราเอง”ผู้ชายคนนึงตอบ
“แล้วมันอื่นไม ไม่เมาเหมือนมันละ”
“ไม่รู้ มันบ้าอะไรขึ้นมา ร้อยวันพันปี ไม่เคยไปหา พอไปก็บอกเมียมันมีชู้”
“......................” ผมเงียบ
“เอาไงกับมันดีเนี้ย”มาถามผม
“นัด ตื่นๆ ขึ้นห้อง ไปนอนบนห้องเร็ว อายคน”
“ไม่ต้องมายุ่ง”ผมนี่นั่งยองๆอยู่ หงายหลัง โจ๊ก เจิ๊ก หกหมดเลยคับ
“เอามาขึ้นห้องให้หน่อยดิ”ผมบอกพวกนั้น
แทนที่พวกมันจะพยุง แต่ไม่คับ มันยกแขนยกขาไอ้นัดเลย ผมจูงรถเข้าไปเก็บ ไปขอรปภ (ให้คนนอกเข้า) ก็รีบไปกดลิฟท์ให้พวกมัน
พอพวกมันทิ้งลงบนเตียงได้ ก็กลับ
“ขอบใจมากนะที่ช่วยพามันขึ้นมา”
“ไม่เป็นไร ฝากดูแลมันด้วยนะ”
“อืมๆ”
พอพวกนั้นกลับ
ผมก็กะจะถอดเสื้อผ้ามันออก
แต่มันก็ถีบผมออกเลย จุกมากเลย แต่ผมเจ็บ เจ็บข้างในมากกว่า
ผมเลยไม่ทำอะไร ล้มตัวลงนอนข้างๆหันหลังให้กันและกัน
ตื่นเช้ามา ผลงไปซื้อของสดมาทำกับข้าว เพราะมันคงแฮ้งค์ แล้วก็จนบ่นหิวๆ
แต่พอผมทำกับข้าวเสร็จ กำลังจะไปปลุกมัน
แต่
แต่
แต่
มันไม่อยู่ในห้องแล้วคับไปตอนไหนวะ
ผมหาจนทั่วห้องก็ไม่มี
ลงไปดูโซนิคก็หาย
มันหายไปแบบนี้2วันคับ เพื่อนมันก็เอามาส่งทุกวัน แล้วตอนเช้ามันก็ไปอีก
เอาโทรศัพท์บ้านโทรหามัน มันก็ไม่รับ
เลยเอาเบอร์ตู้โหรหามัน
กว่ามันจะรับได้
“นัด”
ตู๊ดดดดดดด
มันวางหูเฉยเลย
โทรใหม่
“นัด เมิงฟังกรูก่อนได้ไม”
“..............................”
“กรูก็ไม่รู้ว่ากรูผิดมากไม แต่กรูไม่ได้คิดอะไรเลยนะเว้ย”
“.....................”
“เมิงทำกับกรูแบบนี้เมิงรู้ไม เมิงเย็นชากับกรูมากเลยวะ เมิงรู้ไมว่ากรูเจ็บวะนัด เจ็บเหี้ยๆเลย”
“หือออออ หือออออ”มันร้องไห้คับ ผมได้ยิน มันสูดน้ำมูก
“คนรักกันเค้าทำกันแบบนี้หรอวะ ถ้าอยู่ด้วยกันแล้วเมิงทำเหมือนกรูไม่มีตัวตน กรูก็ขอไปอยู่ในที่ของกรูแล้วกันนะ เมิงจะได้ไม่ต้องมารำคานหน้ากรูอีก”
“หือออ ตัวเองจะไปไหนหรอ”
“ไปไหนก็ไม่สำคัญหรอกนัด แค่กรูไม่อยู่เมิงคงสบายใจ ไม่ต้องมาตามกรูหรอกนะ ถ้าเมิงลำบากใจ แค่นี้นะ โชคดี ไอ้น้อง”
http://www.youtube.com/watch?v=t8QUivfa8M0จากคนๆ ที่เคยมีใจกันอยู่
เปลี่ยนไปเป็นไม่มีเยื่อใยต่อกัน
อยากลืมๆ ทุกสิ่ง ลบล้างเรื่องวันวาน
หากเราไม่เห็นกันคงลืมกันได้
หนักใจตรงที่ความจำเป็นบางอย่าง
กดดัน ทำให้เราเจอกันต่อไป
ยิ่งเจอใจยิ่งเจ็บ มันทรมานเกินไป
ห่างกันไปให้ไกลมันยังดีกว่า
คนที่รักร้างไกลนั้นเจ็บไม่นาน
คนไม่รักใกล้กันช้ำใจยิ่งกว่า
แต่ว่าหนทาง ทางของคน
ไม่มีให้เลือกเท่าไหร่ เจ็บสักเท่าไร
(เจ็บสักเท่าไร) ก็ต้องรับมา
อีกนาน นานเท่าไร มันจึงจะจบ
จบไป ไปให้ไกลๆ กันสุดตา
อยากมีชีวิตใหม่ ไม่ต้องมีเธอมา
ต้องเจอกับสายตาเย็นชากันอยู่
เจ็บปวดเสมอ ที่ต้องเจอกัน
เอ่ยปากต่อกัน เหมือนคนใหม่
จำใจแสดง แกล้งทำกันไป
อย่างไม่ค่อยเต็มใจ อย่างกับคนไม่เคยรักกัน
คนที่รักร้างไกลนั้นเจ็บไม่นาน
คนไม่รักใกล้กันช้ำใจยิ่งกว่า
แต่ว่าหนทาง ทางของคน
ไม่มีให้เลือกเท่าไหร่ เจ็บสักเท่าไร
(เจ็บสักเท่าไร) ก็ต้องรับมา
อีกนาน นานเท่าไร มันจึงจะจบ
จบไป ไปให้ไกลๆ กันสุดตา
อยากมีชีวิตใหม่ ไม่ต้องมีเธอมา
ต้องเจอกับสายตาเย็นชากันอยู่
ต้องเจอกับสายตาเย็นชากันอยู่
ผมยืนร้องไห้ในตู้โทรศัพท์ อยู่นาน จนแดดข้างนอกส่องเข้ามาจนร้อน
ผมเก็บเสื้อผ้า ชุดนิสิต สมุดหนังสือ คอม กลับมาหอ
ผมไม่อยากให้มันไปอยู่ที่อื่น เพราะห้องก็เป็นของมัน ผมจะไล่มันก็ใช่เรื่อง เลยยอมถอยเองดีกว่า
แต่พอผมกลับมาหอ พี่ผมก็พาเมียมาอยู่ด้วย ผมเลยไปอยู่กับเพื่อน ที่คลอง6 ผมต้องตื่นเช้าหน่อย เพื่อมาเรียน แต่ก็ต้องทนทำไงได้ละ ชีวิตคนเรา มันจะเลือกได้สักกี่อย่าง
ตอนนี้ผมย้ายมาอยู่กับเพื่อน ได้3-4วันแล้ว ต้องนั่ง