[Thor-Loki] Memory
เรื่องนี้ก็แต่งมาสักพักแล้ว แต่ยังไม่ได้เอามาลงที่นี้เลย
ส่วนนี้ก็เป็นเรื่องที่สองแล้วที่แต่งจบ คนละแนวกับเรื่องแรกที่แต่งจบมากกก
ดีไม่ดียังไง ติชมกันด้วยนะคะ จะได้ปรับปรุง
ส่วนฟิคนี้จะเป็นเรื่องราวในอดีตนะคะ พอดีไปเห็นรูปนี้เข้า มันโดนมาก ถึงขั้นกรีดกราดพี่หันมามองกันเลยทีเดียวว่า "น้องกุบ้าไปแล้ว" ยังไงก็ไปอ่านกันเลยนะคะ
รูปตามลิงค์เลยค่ะ
http://setsuna.exteen.com/20120525/thor-x-loki-you-are-not-alone-1ขออนุญาตเจ้าของบล็อกตรงนี้เลยนะคะ
พล่ามมาเยอะไปอ่านกันเลยค่า
...
“ท่านพ่อ เราไปปิกนิคกันได้ไหมครับ” เสียงนุ่มๆติดจะออดอ้อนดังมาจากริมฝีปากบางของเด็กชายผมดำเอยขึ้นขณะที่กำลังนอนอยู่บนตักของพระมารดาบนเตียงนอนนุ่ม
“พ่อมีราชกิจที่ต้องทำนะ เจ้าไปพร้อม มารดาเจ้าและธอร์ได้ไหม”บุรุษผู้เป็นกษัตริย์แห่งแอสการ์ดเอ่ยบอกลูกชาย ซึ่งดังเป็นการปฏิเสธทางอ้อม แต่มีหรือโลกิผู้ถูกตามใจจากพระมารดาจะยอม
“ท่านแม่ ข้าอยากไป ข้าอยากไปปิกนิคด้วยกันทั้งครอบครัว เดียวนี้ธอร์ก็ไม่สนใจข้า เอาแต่เล่นกับพวกโฮกันไม่สนใจข้า ฮึก” โลกิรีบพูดรั่วเร็วก่อนที่ก้อนสะอื้นจะหลุดออกมาจากริมฝีปากเล็กๆนั้น ที่หันใบหน้าซุกเข้าที่ท้องของพระมารดา
“โลกิ อย่าร้องเลยนะจ๊ะ เราจะไปปิกนิคที่น้ำตกในอุทยานติดชายป่าของแม่กันดีไหมจ๊ะ ธอร์และท่านพ่อก็จะไปด้วยอย่างแน่นอน” ราชินีฟริกก้ากล่าวพร้อมกับรั้งร่างของลูกชายหัวแก้วหัวแหวนให้ลุกขึ้นนั่งพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้แผ่วเบา
“แต่ท่านพ่อมีราชกิจนี่ครับท่านแม่ แล้วธอร์ก็ไม่ยอมไปแน่เลย พี่ชายอยากเล่นกับพวกโฮกันมากกว่า” โลกิเอยอย่างเข้าใจเมื่อนึกถึงความสำคัญในราชกิจที่พระบิดาต้องทำก่อนจะกล่าวอย่างน้อยใจในตัวพี่ชายพร้อมกับหยาดน้ำตาเริ่มขึ้นมาปริ่มที่ดวงตาสีมรกต
“แม่สัญญาจ๊ะว่าต้องไปพร้อมกัน อย่าร้องไห้เลยนะจ๊ะ โลกิ ลูกรัก” นางกล่าวอย่างอ่อนโยนก่อนจะจุมพิตไปที่กระหม่อมของลูกน้อย โลกิเป็นเด็กดี ไม่เคยทำเรื่องให้นางต้องหนักใจเหมือนธอร์ ทุกคนอาจจะคิดว่าโลกิลูกของนางหยิ่งยโสในความเป็นลูกของโอดิน แต่ใครเลยจะทราบว่าโลกิเพียงแค่เขินอายที่จะพูดคุยกะใครสักคนนอกเหนือจากบุคคลในครอบครัว ลูกนางคนนี้ทั้งขี้อ้อน ช่างเอาใจนาง เป็นห่วงทุกคน จะไม่ให้นางรักหรือตามใจได้เยี่ยงไร นางที่ตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตนก็ต้องตื่นขึ้นเมื่อผู้เป็นพระสวามียกมือขึ้นมาแตะไหล่ของนางเบาๆ
“โลกิหลับแล้ว ข้าจะอุ้มพาโลกิกลับไปที่ห้องนะ”กษัตริย์โอดินตรัสก่อนจะก้มตัวลงเล็กน้อยเพื่ออุ้มโลกิ เด็กชายตัวเล็กที่ไม่ค่อยจะโตตามวัยอย่างที่ควรจะเป็นเหมือนธอร์ขึ้นแนบอกอย่างรักใคร่ ทำให้ราชินีฟริกก้ายิ้มให้กับภาพนั้นอย่างมีความสุข
“โอดิน ท่านได้ยินแล้วนะว่าเราจะเที่ยวน้ำตกกันทั้งครอบครัว ข้าหวังว่าท่านจะยอมสละเวลาสักวันเพื่อโลกิ” พระนางเอ่ยบอกก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเห็นพระพักตร์ของพระสวามีที่ยิ้มให้อย่างที่รู้ว่าไม่สามารถปฏิเสธการไปเที่ยวครั้งนี้ได้
“ถ้าอย่างนั้นเราควรพาโลกิไปเข้านอนได้แล้ว กษัตริย์แห่งข้า”ราชินีฟริกก้าเอยพร้อมรอยยิ้มก่อนจะลุกขึ้นเดินเคียงข้างพระสวามีไปที่ห้องนอนของโลกิและธอร์
“ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้ากำลังจะไปตามโลกิให้มานอนอยู่พอดีเลย” เสียงของลูกชายอีกคนหนึ่งที่เปิดประตูห้องออกมาก็เจอพระบิดาที่กำลังอุ้มน้องชายของตนพร้อมกับพระมารดาที่เดินเคียงข้างกันมา
“โลกิร้องไห้จนหลับไปนะจ๊ะ” ราชินีฟริกก้าเอยบอกลูกชายก่อนจะโอบไหล่ของธอร์ให้เดินเข้าไปในห้องก่อน
“ร้องไห้!! ร้องไห้ทำไมเสด็จแม่ ใครทำอะไรโลกิท่านแม่ ข้าจะไปจัดการมัน” ธอร์บอกเสียงเข้มก่อนจะรีบเดินไปน้องของตนที่ตอนนี้นอนอยู่บนเตียงเรียบร้อย
“เบาเสียงลงหน่อยธอร์ เดียวโลกิจะตื่นเอานะจ๊ะ ส่วนคนที่ทำโลกิร้องไห้คือท่านพ่อและก็เจ้ายังไงละ”ราชินีฟริกก้าเอยเตือนก่อนจะบอกถึงบุคคลที่ทำให้โลกิต้องหลั่งน้ำตา
“ข้านะหรอ ข้าไม่ได้ทำอะไรโลกิสักหน่อย เวลาเล่นอันตรายข้าก็ให้โลกิอยู่ข้างหลังนะท่านแม่ แล้วท่านพ่อทำอะไรน้องครับ” ธอร์พูดออกมาอย่างงงๆ ก็เขาทั้งรัก ทั้งห่วงโลกิอย่างกับอะไร ขนาดวอลสเตรคจะเล่นมวยปล้ำ ตนก็กั้นโลกิให้ยื่นดูเฉยๆไม่ให้เข้าร่วม เพราะเดียวจะโดนเจ้าเบิ้มนั้นทุ่มจนตัวช้ำ ก่อนจะหันไปทำท่าเอาเรื่องกับพระบิดาของตนที่ยิ้มออกมาอย่างขบขัน
“ก็น้องอยากไปปิกนิคแต่กลัวเจ้ากับท่านพ่อไม่ไปนะสิ”ราชินีบอกพร้อมรอยยิ้มเอ็นดูในตัวลูกชาย ที่ขนาดพ่อของตนเองก็ห้ามทำให้โลกิร้องไห้หรือขัดเคืองใจ
“แค่นี้เอง ข้าไปอยู่แล้ว เดียวข้าจะชวนพวกซิฟไปด้วยนะท่านแม่ ไปหลายๆคนสนุกดี ท่านพ่อกับท่านแม่ก็ไปพักผ่อนเถอะครับ” ธอร์บอกพร้อมยิ้มพร้อมกับเดินไปส่งท่านพ่อ ท่านแม่ที่หน้าประตู ก่อนจะเดินกลับมาที่เตียงเพื่อเช็ดคราบน้ำตาที่แก้มเนียนของน้องชาย
“ฝันดีนะโลกิ” ธอร์บอกก่อนจะจุมพิตลงที่หน้าผากเนียนอีกครั้งก่อนจะขึ้นเตียงของตนแล้วนอนมองหน้าน้องชายของตัวเองจนหลับไป
“โลกิ ลงมาเล่นน้ำกันเถอะ สนุกนะ” ธอร์ที่ตอนนี้ตัวเปียกอยู่ในสระน้ำเอยชวนน้องชายที่เปลี่ยนชุดเพื่อเล่นน้ำแล้วแต่ก็ไม่ยอมลงมาเสียที
“เจ้าเล่นไปก่อน เดียวข้าอยากลงก็ลงไปเอง” โลกิบอกอย่างงอนๆ เพราะเขาไม่คิดว่าธอร์จะชวนสหายมาขาดก็แต่ซิฟที่ไม่ว่างจะมาด้วย ส่วนเขาก็คิดว่าจะได้เล่นน้ำกับธอร์สองคนนี่นา
“ข้าเล่นคนเดียวก็ได้”โลกิบ่นกับตัวเองเบาๆก่อนจะลุกขึ้นปัดกางเกงของตัวเองเล็กน้อยแล้วเดินไปที่ขอบเพื่อลงสระแต่ปลายเท้ายังไม่ทันได้แตะกระแสน้ำเย็นก็มีอันต้องวูบลงไปในน้ำจากแรงพลักที่สัมผัสได้เพียงแปบเดียว พร้อมกับเสียงเรียกชื่อของตนจากธอร์ผู้เป็นพี่ชายที่เขาจำได้แม่นยำ ส่งเสียงเรียกอย่างตกใจ
“โลกิ!!” ธอร์ตะโกนเรียกชื่อน้องชายอย่างตกใจก่อนจะรีบดำน้ำลงไปเพื่อคว้าแขนของบางของน้องชายให้ขึ้นมาเหนือน้ำ
“แคก แค่ก”ทันทีที่โลกิโผล่พ้นขึ้นมาจากสระก็ไอสำลักน้ำขึ้นมาทันที โดยมีธอร์คอยลูบหลังให้
“พวกเจ้าเล่นบ้าอะไรกันเนี่ย เฟรนเดล โฮกัน วอลสเตรค”ธอร์หันมาตวาดใส่เพื่อนที่ทำหน้าเบื่อกับความหวงน้องผิดปกติของธอร์ เพราะพวกเขาก็แค่หมั่นไส้คนตัวเล็กที่ดูจะเรียบร้อยเกินไปก็เท่านั้นเอง
“พวกข้าแค่หยอกเล่นเองนะ”เฟรนเดลบอกก่อนที่จะมีเพื่ออีกสองคนพยักน้ำสนับสนุน
“ขะ ข้าไม่เป็นไรแล้ว ธอร์ เราไปเล่นซ่อนแอบกันดีไหม”โลกิเอยบอกทันทีที่หายใจคล่อง เพราะเขาไม่อยากให้ธอร์กับเพื่อนทะเลาะกันเพราะเขาจึงเลือกเกมที่ดูจะเป็นอันตรายน้อยที่สุดขึ้น
“ก็ได้ ข้าไม่ได้เล่นนานแล้ว” ธอร์บอกพร้อมกับลากน้องน้อยที่ยังอยู่ในอ้อมกอดให้ขึ้นฝั่งพร้อมกัน
“ไปกินข้าวเที่ยงก่อนดีกว่า ข้าหิวแล้ว เดียวค่อยเล่น”วอลสเตรคบอกก่อนจะเดินนำไปทางที่พระราชาและพระราชินีประทับอยู่
“ท่านแม่” โลกิที่เดินเข้ามาใกล้ส่งเสียงเรียกแม่ของตนก่อนจะเดินเข้าไปหาผ้าขนหนูผืนโตที่รอรับอยู่ต่างกับธอร์ที่เดินไปหยิบน่องไก่ขึ้นมากินก่อน
“หิวไหมจ๊ะ มานั่งนี่มา แม่เตรียมอาหารไว้ให้เจ้าแล้ว โลกิ”ราชินีฟริกก้าบอกก่อนหยิบจานที่มีแต่ของโปรดของคนตัวเล็กมาให้
“ขอบพระทัยท่านแม่” โลกิบอกพร้อมกับหอมแก้มขอบคุณพระมารดาก่อนจะลงมือทานอาหารในจาน
“โลกิ ทำไมเจ้ามีพวงองุ่นเขียวด้วยละ ข้าไม่เห็นมีเลย” ธอร์บอกก่อนจะหยิบทั้งพวงขึ้นมาเหลือแค่สามสี่เม็ดที่หลุดร่วงออกจากพวงก่อนจะเดินไปทางสหายเพื่อกินกัน ทิ้งแต่โลกิที่มองตามอย่างงงๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกระทันหัน
“ธอร์!! เจ้าแย่งองุ่นข้า” โลกิที่ได้สติก็ตะโกนเรียกชื่อก่อนที่จะรีบวิ่งไปทางธอร์อย่างรวดเร็วแต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อพวงองุ่นที่เคยมีเม็ดองุ่นเม็ดอวบเต็มพวงเหลือเพียงก้านองุ่นเท่านั้น
“555 ช่วยไม่ได้ เจ้ามาช้า อ่ะข้าคืนให้ก็ได้” ธอร์บอกพร้อมกับยื่นก้านองุ่นให้ โลกิที่ตอนนี้มีก้านองุ่นในมือก็ขุ่นเคืองใจ แ่ก็ทำอะไรไม่ได้ จึงหันหลังเดินหนีพี่ชายทันที แล้วไปนั่งกินอาหารในจานพร้อมแก้มที่พองขึ้นเล็กน้อยและสายตาที่ตวัดไปมองอย่างจะบอกพี่ชายว่าข้างอนแล้ว มาง้อด้วย!!
“โลกิขี้งอนจริงๆธอร์ เจ้ารีบไปง้อก่อนที่พวกข้าจะอดเล่นซ่อนแอบ”โฮกันบอกพร้อมกับพลักไหล่ธอร์ให้เดินไปง้อน้องชาย ก่อนที่ตัวเองจะหันหลังไปกะซิบกระซาบกับเพื่อนอีกสองคนเพื่อบอกแผนการบางอย่าง
“โลกิ เจ้างอนพี่จริงๆหรอ”ธอร์ที่เดินเข้าไปหาโลกิที่กำลังจิ้มไก่ชิ้นเล็กที่ท่านแม่หันไว้ให้อย่างเรียบร้อยอย่างแรงทำเอาธอร์ต้องลอบกลืนน้ำลายลงอึกใหญ่ เพราะดูท่าเจ้าน้องชายจะงอนหนักเพราะดันไปแย่งของโปรดเป็นแน่
“ข้าจะงอนเจ้าทำไม เจ้าทำอะไรผิดหรอ พี่ชาย” โลกิบอกเสียงเรียบก่อนจะนำชืิ้นไก่เข้าปาก ถนัดจริงนะพูดให้ข้ารู้สึกเนี่ยโลกิ ธอร์คิดในใจ
“งั้นก็แปลว่าข้าไม่ได้ทำอะไรผิด แล้วเจ้าทำแก้มป่องทำไมน้องข้า” ธอร์บอกพร้อมกับนิ้วชี้ที่จิ้มไปยังแก้มเนียนที่พองขึ้นเล็กน้อยและก็เริ่มจะขึ้นสีเรื่อเมื่อถูกจับได้
“...........”ไม่มีเสียงตอบกลับจากโลกิที่เชิดหน้าเม้มปากไปทางมารดาที่กำลังคุยกันอย่างออกรสกับพระบิดา พลางคิดในใจว่าถ้าธอร์ไม่ง้อ คงต้องแกล้งให้เสด็จแม่ดุธอร์ดีกว่า
“เฮ้อ! ข้าขอโทษก็ได้ที่ขโมยองุ่นของเจ้า อ่ะนี้ ข้าให้แทนองุ่นนั้น แล้วหายงอนข้าได้แล้ว” ธอร์ถอนหายใจอย่างปลงตกเมื่อแอบเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของน้องชายยามที่มองไปยังเสด็จพ่อและเสด็จแม่ก่อนจะยื่นองุ่นม่วงของโปรดของตนให้โลกิ ก่อนจะเดินไปหาสหายที่ยืนรออยู่เพื่อเล่นซ่อนแอบ
“ข้าจะเก็บเอาไว้กินคืนนี้ เราไปเล่นกันเถอะ” โลกิเอ่ยบอกธอร์ที่กำลังจะเดินไปก่อนจะลุกขึ้นวิ่งไปหาพระมารดาเพื่อฝากพวงองุ่นม่วงพวงสวย
“มาซะที ข้าเกือบจะหิวอีกรอบแล้วนะเนี่ย” วอลสเตรคบอกเมื่อเห็นสองพี่น้องเดินมาถึง
“เวอร์ไปแล้วเจ้านะ” ธอร์บอกพร้อมหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะเริ่มเล่นซ่อนแอบโดยตัดสินว่าใครวิ่งถึงต้นไม่ช้าที่สุดต้องเป็นคนหาและผลก็คือวอลสเตรคที่จะ้ต้องเป็นคนหา
“ธอร์ ข้าหาที่ซ่อนเองก็ได้ ไม่ต้องจับมือข้าไปซ่อนด้วย” โลกิบอกเพราะถ้าเขาอยู่กับธอร์ต้องโดนจับแน่ เพราะธอร์นะหาที่ซ่อนได้แย่ที่สุดในสามโลกเลย
“ไม่ เจ้าซ่อนกะข้านี่แหละ” ธอร์บอกพร้อมกับลากโลกิที่ปลงตกในสีหน้าว่าตัวเองต้องโดนจับได้แน่ เพราะเพื่อนของธอร์ชอบหาเรื่องแกล้งเขากันเกือบจะทุกคน โดยเฉพาะวอลสเตรค
“ข้าจับเจ้าได้แล้วโลกิ” และก็เป็นอีกครั้งที่พวกบ้าจับเขาอยู่คนเดียว ไม่รู้ว่าแกล้งเขาทำไม นี่เขาเป็นคนหาตลอดบ่ายเลยหรือไงเนี่ย จนนี่ก็จะเย็นแล้ว รุมจับแต่เขาตลอด โดยเฉพาะไอ่พี่บ้าที่ไม่รู้เรื่องอะไรกะเขาเลย ก็ลากให้ไปซ่อนด้วยจนจับได้ง่ายดายอย่างนี้ พอจะเป็นคนหาที่ซ่อนก็ไม่ยอม ชิ
“...แปด เก้า สิบ...ข้าเริ่มหาแล้วนะ” เสียงเล็กๆของโลกิตะโกนบอกก่อนจะเริ่มเดินหา เมือเห็นว่ารอยเท้าหลายคู่มุ่งตรงเข้าป่าไปก็เกิดอาการลังเล เพราะเขาไม่เคยเข้าไปกลัวว่าจะหลง แต่คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง เพราะเขาก็เดินกลับตามรอยเท้าเดิมได้ เจ้าพวกบ้าคิดว่าข้าจะหลงหรอกไง เชอะ
“เจ้าว่าจะได้ผลหรอ โฮกัน”เฟรนเดลถามอย่างสงสัยหลังจากที่พวกเขาช่วยกันทำรอยเท้าให้ลึกเข้าไปในป่าพอสมควร ก่อนตั้งท่าตามมาหลบรอยเท้าอีกครั้งไม่ให้คนที่เข้าไปก่อนหน้าออกมาได้
“แน่นอนสิ ปู่ข้าที่เคยเป็นนายพรานเล่าให้ แถมยังชมเจ้าโลกิอีกว่า ฉลาด สอนอะไรก็จำได้หมด ไม่เหมือนข้า” โฮกันบอกก่อนจะบ่นถึงคนที่เขาพึ่งจะแกล้งอย่างหมั่นไส้
“ใช่ข้าก็โดนท่านพ่อบ่นเหมือนกันเรื่องความฉลาดเนี่ย”เฟรนเดลเสริมทับก่อนที่วอลสเตรคจะบอกว่าตัวเองก็โดนเหมือนกัน เพราะดูเหมือนว่าพวกผู้ใหญ่จะชื่นชอบโลกิกันมากเพราะเป็นเด็กดี เรียบร้อยและฉลาดนั้นเอง
“เอ๊ะ ทางเดินมันสุดที่ตรงนี้นี่น้า พวกนั้นแกล้งข้าอีกแล้ว”ร่างเล็กๆของโลกิบ่นอย่างหัวเสียขณะที่กำลังจะหันหลังเพื่อเดินกลับสายตาดันเหลือบไปเห็นกระรอกที่กำลังคาบลูกวอลนัท ก็นึกอยากจะเก็บกลับไปฝากธอร์และท่านพ่อ เพราะทั้งสองชอบกิน
“กระรอกน้อยพาข้าไปเอาลูกวอลนัทฝากเสด็จพ่อกับธอร์พี่ชายข้าหน่อยได้ไหม” โลกิพูดกับกระรอกน้อยก่อนส่งรอยยิ้มหวานให้และเดินตามกระรอกแสนรู้ที่ดูเหมือนจะฟังตนรู้เรื่อง
“ธอร์ โลกิ เด็กๆกลับได้แล้วจ๊ะ” เสียงของราชินีที่ส่งเสียงเรียกให้กลับมาพร้อมนางรับใช้ส่วนพระองค์ที่เดินตามมา
“ท่านแม่ ราชินี” เสียงของธอร์และเพื่อนๆที่วิ่งเข้ามาหาทำให้ราชินีฟริกก้ายิ้มอย่างเอ็นดูก่อนจะกวาดสายตามองหาลูกชายคนเล็กที่นางยังไม่เห็นตัวเลย
“ธอร์แล้วน้องละลูก” ราชินีก้มหน้าหันมาถามธอร์ที่ยืนยิ้มให้นางอยู่ข้างกาย
“อ้าว ลูกไม่รู้ ลูกเล่นซ่อนแอบกันอยู่ โลกิเป็นคนหาพะยะค่ะ” ธอร์บอกก่อนจะขมวดคิ้วมองไปทางสหายทั้งสามที่กำลังกระซิบกระซาบกันอยู่
“พวกเจ้าปิดอะไรเราอยู่หรือเปล่า” ธอร์หันมาถามสหายของตนที่กำลังขมวดคิ้วกันอยู่
“พวกเราแกล้งให้โลกิเข้าไปตามหาในป่า แต่โลกิเป็นคนฉลาดทำไมถึงยังไม่ออกมาก็ไม่รู้” โฮกันกล่าวตามความจริง ไม่ปิดบังหรืออิดออดใดๆทั้งสิ้น
“พวกเจ้า!! แกล้งโลกิอีกแล้ว” ธอร์บอกก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในป่าเพื่อตามหาโลกิพร้อมกับท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีแดง
“ไม่ต้องกังวลไป เดียวธอร์ก็เข้าไปตามโลกิเจอจ๊ะ”ราชินีฟริกก้าเอยบอกพร้อมรอยยิ้มใจดีให้เด็กๆก่อนจะไปบอกโอดินให้พาทหารช่วยตามหาโลกิ เพราะดูเหมือนฝนใกล้จะตกเสียแล้ว
“ทหารตามหาลูกข้าให้เจอ ส่วนพวกเจ้าพาองค์ราชินีและเด็กๆกลับไป” สุรเสียงทรงอำนาจของโอดินสั่งก่อนจะทอดสายตามองขึ้นไปบนท้องฟ้า
“ว้าว เก็บได้เยอะเลย ขอบใจนะกระรอกน้อย” โลกิบอกพร้อมส่งรอยยิ้มสดใสให้สัตว์น้อยตัวจิ๋วก่อนจะนำใบไม้ใหญ่มาร่ายมนต์ง่ายๆที่พระอาจารย์เคนสอนให้เป็นกระเป๋าขนาดย่อมแล้วใส่ลูกวอลนัทเข้าไปจนเต็มแล้วสะพายขึ้นหลัง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตนเองไม่รู้ทางกลับ
“แล้วจะกลับอย่างไรดีละ ฝนคงไม่ตกลงมาหรอกนะ” โลกิเอยกับตนเองก่อนจะเงยขึ้นมองท้องฟ้าที่เปลี่ยนสี แปรปรวน จากอารมณ์ของธอร์ที่ยังควบคุมไม่ได้ เมื่อเกิดความเครียดก็จะมีห่าฝนเทลงมาอย่างบ้าคลั่ง แล้วเม็ดฝนเม็ดเล็กก็ร่วงลงมาโดนแก้มเนียนก่อนที่ห่าฝนใหญ่จะตกลงมาทำให้โลกิต้องรีบวิ่งหลบฝนใต้ต้นไม้ใหญ่
“โลกิ โลกิ!! เจ้าอยู่ไหน”เสียงของธอร์ที่ตะโกนเรียกหาน้องชายท่ามกลางสายฝนอย่างหัวเสียที่ตนเองไม่สามารถควบคุมพลังของตนเองได้ ทำให้ฝนตกลงมาอย่างหนักเพียงเพราะเขากระวนกระวายหาน้องชายไม่เจอ
“โลกิ โลกิ น้องข้าเจ้าอยูที่ใดกัน” ธอร์ยังคงวิ่งและตะโกนเรียกหาน้องชายท่ามกลางสายฝนต่อ
“เสียงของธอร์นี่น้า ธอร์ ข้าอยู่นี้”โลกิที่จำเสียงของธอร์ได้รีบตะโกนเรียกกลับไปก่อนที่จะวิ่งไปตามเสียงที่ได้ยิน
“ธอร์ ธอร์ อะ โอ้ย!!” โลกิตะโกนเรียกพร้อมกับวิ่งหาธอร์จนสะดุดเข้ากับรากต้นไม้ใหญ่จนล้มลง
“ฮะ...ฮึก ฮึก ธอร์ เจ้าอยู่ไหน” เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นร้องเรียกหาผู้เป็นพี่ชายท่ามกลางสายฝน
"...กิ โลกิ น้องอยู่ไหน"ธอร์ที่ยังวิ่งร้องเรียกหาน้องชายได้ไม่หยุด ก็เริ่มใจเสียหนักกว่าเดิม น้องของเขาไม่ชอบการอยู่เดียว แล้วยิ่งอยู่ในที่มืดๆเช่นนี้ยิ่งหวาดกลัว ขณะที่กำลังนึกเป็นห่วงน้องชายก็ได้ยินเสียงสะอื้นคุ้นหูดังมาจากด้านข้าง ธอร์จึงรีบวิ่งไปทางต้นเสียงโดยทันที
"อึก ธอร์ ธอร์" โลกิร้องสะอื้นพร้อมเรียกหาพี่ชายไม่หยุดปาก พลางกอดเขาตัวเองแน่นเพราะความหนาวและเจ็บแผล
"โลกิ โลกิ!!"ธอร์ที่วิ่งมาจนเจอน้องชายนั่งกอดเขาร้องไห้เรียกชื่อตนอยู่ก็รีบวิ่งพรวดเข้าไปหาทันที
"พี่ชาย ข้านึกว่าท่านจะทิ้งข้า ฮึก เสียอีก"โลกิพร่ำบอกอย่างรวดเร็วก่อนจะซุกกายกอดพี่ชายแน่นเพราะกลัวถูกทิ้ง
"ข้าไม่ทิ้งเจ้า ข้าขอสาบานว่านับจากนี้ไม่ว่าเจ้าจะหายไปไหน ข้าก็จะตามหาเจ้าให้พบ"ธอร์สาบานพร้อมกับกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น
"อืม ข้าเชื่อเจ้า พี่ชายข้า"โลกิบอกพร้อมพละตัวออกมาเล็กน้อยเพื่อมอบรอยยิ้มและสบตาอันแน่วแน่ของพี่ชาย
"เรากลับบ้านกันเถอะ ป่านนี้ท่านพ่อและท่านแม่คงเป็นห่วงมากแล้ว"ธอร์บอกพร้อมกับลุกขึ้นฉุดมือน้องชายให้ลุกตาม
"โอ้ย ข้าเจ็บ"โลกิร้องเมื่อถูกฉุดมือให้ลุกก่อนจะมองไปที่หัวเข่าที่ตอนนี้เลือดหยุดไหลไปแล้วเพราะความเย็นของน้ำฝนแต่สีของแผลเริ่มแสดงอาการช้ำม่วงแทน
"โลกิเจ้ามีแผลนี่ มาขี่หลังพี่มา"ธอร์ร้องอย่างตกใจก่อนจะหันหลังให้น้องชายได้ขึ้นขี่และออกเดินจากป่าไปพร้อมกับโลกิน้องชายที่พล่อยหลับไอเพราะความเพลีย
"เจ้าคงลืมเลือนคำมั่นนั้นไปเสียแล้วสินะ ธอร์"ร่างบางที่ตอนนี้นั่งบนยานโดยที่มือทั้งสองข้างถูกพันธนาการไว้ต้องสะดุ้งจากความคิดของตัวเองเมื่อได้ยินเสียงฟ้าที่ผ่าลงมาอย่างหนักก่อนที่ยานจะสะเทือนเพราะสิ่งที่กระแทกบนหลังคา...
The End
ป.ล.กำลังแต่งอีกตอนหนึ่งยังไม่จบเพราะแต่งในไอโฟน กดลำบากนิดหน่อย อิอิ
หัวข้อ: [SF-ThorLoki] Memory จบแล้วค่า (อ่าน 10307 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก