หัวข้อ: ". . 2 Broken Hearts เมื่อคนอกหักมารักกัน! ♥♥ . ."

[Mc_ma]

อารมณ์ต่อเนื่องจากตอนที่แล้วที่ปอนด์เหมือนจะรู้สึกอะไรๆกับธามเหมือนกัน
ไม่อยากคิดไปเองว่า..........
ตอนเช้าที่กอดธามอยู่ ปอนด์แกล้งหลับชัวร์ๆ เพราะอยากกอดเลยทำเนียนหลับ 555+
ไหนจะตอนที่ธามมาบอกลา ปอนด์ก็ไปดึงเค้ามานอนข้างตัวอีก จับมือไม่ยอมปล่อย
แถมยังมีเอ่ยให้กำลังใจธาม สำหรับเรื่องส่งโปรเจคอีกแหนะ
สุดท้าย ตั้งใจมาดูธามเล่นคอนฯ และให้ดอกไม้หวานๆอีก
อ๊า.... ปอนด์ นี่มันอาการจีบธามชัดๆเลยนะ รู้ตัวป่าว???

เอาเป็นว่า ขอจิ้นเป็นแบบนี้แล้วกันนะคะ คิกคิก
น่าร๊ากกกกก....ที่ซู๊ดดดดดดดดดดด

ธามเองก็เริ่มจะหวั่นไหวแล้วด้วย หวั่นไหวอีก ๆ ๆ ๆ
อยากให้รู้ใจกันไวๆ ฉากหวานๆของคู่นี้จะเป็นยังไง รอลุ้นตัวโก่ง
พี่เซนเป็นคนดีนะ แต่พี่ก็เป็นได้แค่พระรองเกาหลีอ่ะ เพราะธามน่ะของปอนด์เค้า โหะๆ

+1 ขอบคุณค่ะ
อดใจรออ่านตอนต่อไปแทบไม่ไหวแล้ว
มาต่อไวๆนะคะ

[alexandria]

กรี๊ดดด

ฟินมากก

สำหรับปอนด์ๆไม่มีคำว่ายาวไป   ฮ่าาาา

[greensnake]

มันชักจะยังไงๆซะแล้วสิเนี่ย ได้กลิ่นอะไรหวานๆก็ไม่รู้
มีแอบใจตงใจเต้นอีกต่างหาก หรือเพิ่งตื่นนอน(เกี่ยว?)
แล้วก็เจ้าดอกไม้นั่นอีก ซื้อเองใช่มั๊ยปอนด์ หืมมมม
ไม่สั้นหรอกค่ะ กำลังดี แต่อยากอ่านอีก
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[อากาศใต้ผ้าห่ม]

แหมมมมม ปอนด์ เรารู้นะว่านายซื้อเองอะ
มาทำอ้าง ป๊อดหรอ ๆ กล้า ๆ หน่อยเซ่ปอนนด์ 

[ไอ้หัวแห้ว]

ปอนด์ ป๊อดไมว้าาาา

บอกไปเลยเด้!

กล้าๆ หน่อยเว้ย จีบก็คือจีบ

[boobooboo]

ปากแข็งซะงั้น

[nunamicky]

ดอกไม้ของตัวเองรึเปล่า
เขินไง ถึงได้บอกธามไปแบบนั้นน่ะ

[snooppy]

รอ รอ รอ
อยากอ่านตอนต่อ!! (กรีดร้อง)

[Ali$a฿eth]

งื๊มมมมมมมมมมม อ่านทันซักที

ให้มันดิ้นตายซื หมั่นเขี้ยววะ แบบอ่านแล้ว

พระเอกเรื่องนี้หล่อเว้ย (ยอมรับจากใจ อ่านแล้วยังจิ้นว่าพระเอกหน้าตาธรรมดา OIL)

โอ๊ยๆๆๆๆ ชอบสำนวนการแต่งมากๆ อ่านแล้วมันลื่นไหลดี อะหย๊าๆๆๆๆ (ภาษาอะไร ?)

ปอนด์ปากหนักอ่ะเฮ๊ย บอกธามไปดิ กูซื้อเอง อร๊ายยยยย

ชอบเรื่องนี้ตรงที่มัน บังเอิญ โลก โคตร กลม และพรหมลิขิตชักพา =,,=

[namngern]

ไหนว่าจะไม่หลอกกัน..

ไหนว่าเธอ.. จะไม่หายไป
 

[Chiffon_cake]

ตอนที่ 8
Rain




   ดอกไม้ช่อนั้นเป็นอะไรที่ผิดพลาดที่สุดในโลก T______________T
   คิดดูสิครับ ผ่านมาแล้วเป็นเวลาสามวันผมก็ยังทึ้งหัวตัวเองเพราะเรื่องนี้อยู่ ผม นายปรภัทร ไพศาลรุ่งโรจน์ ซื้อดอกไม้ . .ให้ผู้ชายเป็นครั้งแรกในชีวิต!!!! ตอนผมจีบพี่คินผมยังไม่ได้ให้ดอกไม้พี่เค้าเลยนะเนี่ย แล้วไอ้เชี่ยธามมันเป็นใคร มันใหญ่มาจากไหน ทำไมผมต้องซื้อให้มันด้วยฟะ?
   แต่มึงก็เป็นคนที่ซื้อเองป่ะปอนด์ ?
   ช่างมันเถอะครับ เพราะยังไงซะไอ้ธามแม่งก็คิดว่าพี่เซนเป็นคนซื้อมาให้มันอยู่ดี ผมเองก็งงว่าทำไมคิดว่าเป็นพี่เซนไปซะได้ แต่เอาเป็นว่า ณ จุดๆนี้ถ้ามันจะคิดว่าพี่บอย ปกรณ์เป็นคนซื้อให้ก็ยิ่งดีใหญ่เลยครับ ใครก็ได้ที่ไม่ใช่ผมน่ะ
   เพราะถ้าแม่งรู้ความจริง ผมก็ไม่รู้จะตอบมันยังไงเหมือนกัน ว่าผมซื้อให้มันทำไม. .
   ผมแค่อยากจะให้กำลังใจเฉยๆแหละมั้ง บวกกับคำยุยงส่งเสริมของไอ้เพื่อนตัวแสบที่กำลังหลับปุ๋ยอยู่ในห้องสมุด คากองหนังสือบัญชีอินเตอร์ทั้งหลายแหล่ในขณะนี้ พวกมันยุหนัก ผมก็เลยตัดรำคาญไปซะ ซื้อให้มัน จะได้จบๆกันไป . . แค่นั้นจริงๆนะครับ
   ดีที่สามวันนี้ผมไม่ได้เจอหน้าไอ้ธามเลย โทรศัพท์สักกริ๊งก็ไม่ดัง ผมเองก็ไม่โทรไป ก็งงๆอยู่เหมือนกันว่าจะโทรไปทำไมและจะโทรไปในฐานะอะไร
   “จิ๊” ผมส่งเสียงแล้วลุกขึ้นเดินตึงตัง กะว่าจะไปหาหนังสืออะไรอ่านให้มันผ่อนคลายสมอง เห็นอักษรภาษาอังกฤษในหนังสือบัญชีเยอะจนตาลาย(หรือเป็นเพราะเรื่องอื่น?)พวกมันก่ออาการมึนในหัวผม เวลานี้หนังสือเทือกๆขายหัวเราะน่าจะช่วยผมได้(สมัยนี้มันยังมีอยู่ใช่ป่าวว้า?) ว่าแต่มันอยู่ในโซนไหนหว่าไอ้ขายหัวเราะเนี่ย . .
   ผมเดินเกาหัวผ่านโซนนั้นโซนนี้แบบงงๆ (คือมึงไปกดคอมดูข้อมูลก็จบป่ะ?) ตามหาขายหัวเราะไม่ก็หนังสืออ่านเล่นเบาสมองไปเรื่อยๆ เวลานี้เป็นเวลาบ่ายอ่อนๆส่วนใหญ่เค้าก็เข้าเรียนกันหมด คนเลยบางตาหน่อย
   “อุ๊ย” ผมได้ยินเสียงอุทานบวกกับเสียงหนังสือหล่นหลายเล่มจึงหันขวับไปมอง แถวนี้มันหนังสือเกี่ยวกับอะไรที่มันอาร์ตๆนี่หว่า ผมเดินไปกะจะไปช่วยหยิบสักหน่อย “มะ ไม่เป็นไรค่ะ”
   “อ๋อครับ” ผมมองหน้านิสิตสาวคนนั้นแว้บหนึ่งก่อนจาก ไม่ได้เอะใจอะไร
   “เอ่อ ปอนด์ จำเนยไม่ได้เหรอ” เธอสะกิดผมเอาไว้ จนผมต้องหยุดเดินแล้วหันกลับมามองอีกครั้ง รูปร่างหน้าตาสวยดีดูมีชาติตระกูล “เพื่อนธามไง”
   ได้ยินคำว่าธามปุ๊บ เมมโมรี่ทุกอย่างทุกคำทุกประโยคที่มีคำว่าเนยก็ไหลเข้ามาในหัวสมองของผมแทบจะในทันที
   “อ๋อออ พี่เนย แหะ สวัสดีครับ” ผมเกาหัวแกรกๆ เพราะทำตัวไม่ถูก อันที่จริงถ้าไม่บอกผมก็ไม่รู้ เพราะผู้หญิงมหาลัยนี้หน้าตาคล้ายกันไปหมด . . สำหรับผมนะ
   “ไม่มีเรียนรึไง นี่ บอกแล้วนะว่าอย่าเรียกพี่ ให้เรียกเนย” แต่พี่เนยก็สวยและมีเสน่ห์เหลือล้นอย่างที่ไอ้ธามเคยพร่ำพรรณนาให้ฟังจริงๆ . . แต่ผู้หญิงมหาลัยนี้ก็หน้าตาคล้ายกันไปหมด . . (แล้วมึงจะย้ำเพื่อ?)
   “เรียกอย่างงั้นไม่ได้หรอกครับ” ผมรีบตอบ “พอดีวันนี้ตอนบ่ายอาจารย์ไม่อยู่น่ะครับ เลยว่างกัน”
   “ดีจังเลยนะ” พี่เนยยิ้ม “ว่างรึเปล่า หอบหนังสือพวกนี้ช่วยเนยหน่อย เนยหอบไม่ไหวน่ะ” พี่เนยมีท่าทีที่เกรงอกเกรงใจพอสมควรเหมือนกัน แต่ถ้าเธอหอบมันทั้งหมดไหวจริงๆเธอคงไม่ทำหล่น ก็แต่ละเล่มไซส์ใหญ่เท่ากระเบื้องหินอ่อนที่บ้านผมเลยนี่นา (ดีไม่ดีอาจจะหนักเท่ากันด้วยก็ได้ = = )
   “อ๋อ ได้สิครับ” ผมแย่งทั้งหมดมาจากมือเธอ
   “อุ๊ย ไม่ต้องเอาไปทั้งหมดหรอก”
   “ไม่เป็นไรครับ สบายมาก”
   เธอจึงเดินนำหน้าผมไปและผมก็หอบหนังสืออาร์ตๆเหล่านั้นตามหลังเธอ เมื่อถึงที่หมาย ผมเห็นคนทั้งโต๊ะจ้องผม(นิสิตคณะสถาปัตย์ แต่ละคนแต่งชุดนิสิตเหมือนไม่ใช่นิสิต คือพร็อพเยอะจนผมตาลาย) มีสองสามคนที่ตาแทบจะถลนออกมาจากเบ้า หนึ่งในนั้นมีไอ้ธามรวมอยู่ด้วย = = มันมีหูฟังอันใหญ่เบ้อเร้อเกี่ยวหูอยู่ แต่ก็ไม่วายทำหน้าตื่นเมื่อเห็นผม
   “อิเนยยยยยยยยยยยยยยยยยย ใครวะนั่นนนนนน” ผมรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาคนนี้จัง. . เหมือนเพิ่งเห็นหน้ามาไม่กี่วันก่อน
   “น้องของธามไงซิ่มมมมม” พี่เนยบอกขอบคุณผมพลางหยิบหนังสือไปวางลงบนโต๊ะที่มีเพื่อนของเธอนั่งอยู่เต็ม ทุกคนจ้องมองมาที่ผมทั้งหมด
   “อ้าว น้องธาม หรือกิ๊กธามกันแน่จ๊ะ กิ๊วววววววว” คนนี้ที่พูดเสียงดังอยู่ในร้านราเมนนี่เอง เป็นเพื่อนไอ้ธามผมจำได้
   “เป็นน้องสิ ใช่มั้ยธาม” พี่เนยเดินอ้อมไปสะกิดไหล่ไอ้ธาม ที่ทำท่าเงอะงะแกะหูฟังออกจากหู เมื่อกี้ยังวางมาดเป็นคุณชายอยู่เลย อยู่ในห้องสมุดแต่ใส่แว่นกันแดดนั่งชันเข่าข้างเดียว แต่รัศมีดาราของไอ้ธามมันเด่นมากจริง มองผ่านๆก็รู้ว่ามันไม่ใช่คนธรรมดา
   “หะ หวะ ว่าไงนะ” ไอ้ธามเหลอหลา
   “ซิ่มมันสงสัย ว่าปอนด์เป็นน้องธาม หรือว่าเป็นกิ๊กธาม” พี่เนยเค้าก็คนจริงเหมือนกันแฮะ อยากรู้คำตอบใหญ่เลยแฮะ
   แต่ก็ไม่ได้เป็นมันทั้งสองอย่างนั้นแหละ = =
   “ก็ . .” ไอ้ธามก็คงจะคิดเหมือนผมกระมัง เพราะแม่งเหมือนมันไม่รู้จะตอบยังไง “น้องไง อื้อ น้อง เฮ้ ไงไอ้น้อง หวัดดี”
   ใครน้องมึงฟะ ? เนียนเลยนะไอ้สัด ผมงี้แทบจะแยกเขี้ยวใส่ไอ้ธาม . . แต่เกรงใจสายตารุ่นพี่ทั้งโต๊ะ เลยสงบปากสงบคำ
   “หึหึหึ” พี่ซิ่ม(ขอเรียกอย่างงี้ละกัน) แค่นหัวเราะในลำคอ เธอ(หรือว่าเขาดีวะ?)นั่งใกล้ผมที่สุดจึงฉุดแขนให้ผมนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งหัวโต๊ะ “นั่งด้วยกันสิจ๊ะ” ส่งจูบให้ผม พร้อมกับทำตาหวานเยิ้มใส่จนผมขนลุก
   “หมะ ไม่เป็นไรมั้งครับ” ผมแกะมือพี่ซิ่มออกอย่างระมัดระวัง ตอนนี้คิดถึงไอ้บูมกับไอ้คิกที่หลับไม่รู้อิโหน่อิเหน่โคตรๆอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน T_T ไอ้ปอนด์ท่ามกลางรุ่นพี่ต่างคณะ
   “อุ๊ย ต๊าย ตาย อิธาม น้องมึงดูไม่กร้านโลกดีจัง กูชอบบบบบบบบบบบบบ” ทุกคนที่เป็นเพศที่สามส่งเสียงอะไรเทือกๆนี้กันใหญ่
   “มึงไม่มีอะไรอย่างอื่นที่ต้องทำรึไงวะ” ธามส่งเสียงใส่ผมดังลั่นผ่านใครหลายๆคนมา
   “ไม่มี” ผมกวนตีนมัน ทั้งๆที่เมื่อกี้ยังทำตัวไม่ค่อยจะถูก ไอ้ธามมันชักสีหน้าทันที
   “งั้นก็ดีน่ะสิ” พี่ซิ่มพูดสวนขึ้นมา “เย็นนี้พวกพี่ว่าจะไปกินชาบูกัน ไปด้วยกันรึเปล่าจ๊ะน้องปอนด์”
   “เอ่อ ไม่ดีกว่าครับ” ซวยเลยสิกู = =
   “น่านะ ไปด้วยสิ รับรองสนุกแน่” พี่เนยช่วยพูดอีกแรงหนึ่ง
   คือผมจะไปได้ไงล่ะครับ ทั้งโต๊ะที่พากันรุมจ้องผมอยู่นี่มีคนที่ผมรู้จักอยู่ไม่ถึงสองคน และที่สำคัญไปกว่านั้นคือเป็นรุ่นพี่ทั้งหมดไม่ใช่รุ่นเดียวกันด้วย เอาเป็นว่าถ้าผมไปล่ะก็ ผมคงไม่สนุกอีกทั้งยังเป็นการที่จะทำให้พี่ๆเค้าอึดอัดมากกว่าอีกนะ
   “ปล่อยๆมันไปเหอะ” คำพูดนี้เป็นของไอ้ธามเอง
   อันที่จริงผมก็อยากจะเอาชนะมันอยู่นะ แต่ยังไงดีล่ะ คือผมไม่อยากไปกับคนที่ผมไม่ค่อยรู้จักน่ะ
   “ไม่เป็นไรครับ”
   “แหมนะ เพราะอิธามไม่ไปรึเปล่า น้องเค้าถึงไม่ไปน่ะ” อ้าว มันไม่ใช่อย่างนั้นนะพี่ซิ่ม ใครจะใจง่ายไปกับคนอื่นๆง่ายๆเหมือนไอ้บูมไอ้คิกล่ะ “อิธาม งั้นมึงก็ไปสิ”
   “ไม่ได้ มีนัด” มันตอบสั้นๆ
   “ใจร้ายว่ะ ทิ้งน้องทิ้งนุ่งของมึงได้ลงคอ”
   “เอ่อ งั้นผมไปก็ได้ครับพี่”
   ผมทำลายเสียงสนทนาของคนบนโต๊ะทั้งหมด ทุกคนหันมามองผมอย่างอึ้งๆ อาจเพราะทุกคนบนโต๊ะนี้ประหลาดใจที่ผมคืนคำแบบรวดเร็วไม่ก็คงจะคิดในใจว่ามึงกล้าไปกับพวกกูได้ไงวะ  แต่ไม่รู้ทำไม แค่เห็นอาการชักสีหน้าของไอ้ธาม อะไรๆก็ฉุดผมเอาไว้ไม่อยู่แล้ว . .
“ดีสิ” พี่เนยส่งเสียงทันที “งั้นประชุมเรื่องนี้เสร็จเราไปกันเลยนะ เดี๋ยววันนี้เราเลี้ยงเอง” ลาภปากแล้วสินะกู . .
   “อิเนยยย ชัดเจนไปมั้ยแก” หลายคนแซวพี่เนย
   พี่เค้าเกาผมด้วยท่าทางน่ารักๆ “บ้า ก็แค่อยากเลี้ยงเพื่อน หละ เลี้ยงน้องอ่ะ”
   “ฮ่าๆๆ อิธาม เสียใจด้วยนะว้อย นานๆอิเนยมันจะควักกระเป๋าเลี้ยงเพื่อนเลยนะ”
   ธามไม่ได้ตอบอะไร แต่ลุกขึ้นยืนเดินตึงตังมาใกล้ผมแล้วกระชากแขนผมให้ลุกขึ้นยืน
   “ขอคุยด้วยหน่อย” เสียงของมันดูขุ่นมัว
   ผมโดนดึงไปตรงชั้นหนังสือที่ลับตาคนแบบงงๆ ก่อนจะมาโดนพี่ซิ่มส่งเสียงแซวเรื่องของผมกับไอ้ธามด้วย
   “ว่า” ผมถามมันว่ามีเรื่องอะไร
   “มึง . . จะไปกินกับเพื่อนกูเนี่ยนะ มึงรู้จักพวกเพื่อนกูเหรอวะ มันใช่เรื่องที่ไหนกัน” อืมมม คุณชายขี้เหวี่ยงกลับเข้ามาในชีวิตของผมอีกครั้ง . .
   “ก็เค้าชวนอะ” ผมเองก็กวนตรีนไม่หยอก
   “มึงควรจะไปตอนที่กูไปด้วยนะ” ไอ้ธามกระซิบ “เดี๋ยวก็โดนอิซิ่มแทะโลมหรอก”
   “คงไม่ถึงขนาดนั้นมั้ง”
   “แต่..”
   “มึงเป็นอะไรเนี่ย กูดูแลตัวเองได้ กูไม่ใช่เด็กนะ” ผมขัดคอมัน “แล้วมึงล่ะ มีนัดเหรอ จะไปไหน”
   “กับเซน” ธามตอบทันที ผมรู้สึกได้นิดๆว่าหัวใจของผมวูบลงนิดนึง แค่นิดนึงเท่านั้น . . 
   “อ้อ ก้าวหน้าขึ้นมากแล้วนี่” ผมห้ามปากตัวเองไว้ไม่อยู่ “คงไม่ต้องให้คนอย่างกูช่วยแล้วล่ะมั้ง”
   ธามนิ่ง . . ผมไม่รู้ว่าดวงตาภายใต้แว่นตาซุปเปอร์นี่ต้องการจะสื่อถึงอะไร
   “ก็ยังไม่ก้าวหน้าอะไรขนาดนั้น” ธามในมาดคุณชายกลับมาอีกครั้ง “ทำไมวะ มึงจะชิ่งหนีหน้าที่ของมึงไปไม่ได้นะ” อ้าววววววว กลายเป็นหน้าที่ของกูตั้งแต่เมื่อไหร่?!
   “…” ไม่รู้จะพูดอะไร ไม่รู้จะทำหน้ายังไงด้วย
   “กูไปละ”
   “อ้าว เฮ้ย เดี๋ยวดิ”   
   มีเหรอที่คนอย่างธามมันจะฟังใครหน้าไหน . . ผมถอนหายใจดังเฮือกขณะเดินตามหลังลิ่วๆนั่นไปอย่างเชื่องช้า พอมาเจอะอีกทีก็เห็นพี่ๆสถาปัตย์เพื่อนไอ้ธามกำลังเก็บข้าวเก็บของกัน
   “จะไปกันแล้วนะ” พี่เนยยิ้มแฉ่งเมื่อเห็นหน้าผม “ไปรถเนยดีมั้ยปอนด์ เอารถตัวเองมาเรียนรึเปล่า”
   “เอารถมาครับ ผมไปรถผมดีกว่า ว่าแต่จะไปที่ไหนเหรอครับ”
   พี่เนยบอกสถานที่มาให้แล้วเสร็จสรรพ แถวๆทองหล่อนี่เอง พี่ซิ่มโวยวายอยากติดรถไปกับผมอยู่นานสองนานจนโดยไอ้ธามเอาหนังสือ(เล่มใหญ่ๆหนักๆนั่นแหละ)ฟาดเข้าที่หลัง พี่เค้าจึงยอมหยุดโวยวาย
   ผมขอตัวไปบอกลาไอ้บูมกับไอ้คิก อยากจะชวนมันไปด้วยเหมือนกันเพราะกลัวตัวเองอึดอัด แต่ก็เกรงใจพี่ๆเค้า
   “ชักช้า ไปได้รึยัง เพื่อนกูให้กูมาตามเนี่ย เซ้าซี้ชิบหาย” คุณชายขี้เหวี่ยงมันเดินตามผมมาด้วย . .
   “แล้วทำไมมึงไม่ไปอีกอ่ะ เดี๋ยวพี่เซนก็รอหรอก” ผมพูดขณะเก็บหนังสือเข้ากระเป๋า เสียงไอ้ธามดังขนาดนี้ ไอ้บูมกับไอ้คิกที่หลับอยู่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามมันยังไม่ขยับตัวเลย
   “ก็แค่ที่สยามเอง” ธามพูด “นี่ มึงจะไปจริงๆเหรอ เปลี่ยนใจได้นะ ทำไปเพื่ออะไรวะ”
   “มันก็จะมีอะไร เค้าชวนกู กูก็แค่อยากกินของฟรี” พูดเองผมก็ยังรู้สึกได้เองว่าที่พูดไปนั้นมันไม่ใช่ความจริงร้อยเปอร์เซ็นต์
   “มึงก็ชอบเนยเหมือนกันงั้นเหรอ”
   . . . คำพูดของปอนด์ทำเอาผมชะงัก “ไม่รู้ เค้าก็สวยดี” ผมเลือกที่จะตอบไปแบบนั้น
   “ไอ้เหี้ยปอนด์ เสียงดังว่ะ” ในที่สุดไอ้บูมกับไอ้คิกก็ขยับตัวในที่สุด ไอ้บูมขยี้ตาอย่างงัวเงีย พอมันเห็นว่าใครยืนข้างผมเท่านั้นแหละ ตามันโตเท่าไข่ห่านเลยทีเดียว “เห้ย พี่ธาม!! หวัดดีพี่”
   “อ่อ อื้อ หวัดดีบูม”
   บูมส่งสายตาเป็นคำถามมาให้ผม และในสายตานั้นของมันผมรู้ว่ามีความอยากเสือกแฝงอยู่อย่างล้นปรี่
   “พี่ธาม!!!!” ไอ้คิกนี่แฟนคลับไอ้ธามตัวยง “จะไปไหนกับไอ้ปอนด์เหรอคร้าบบบบบบ??” และก็เสือกเก่งมากกว่าไอ้บูมเย้ออออออะ! บูมมันยังสงบปากสงบคำ . .
   “เปล่า”
   “อ้าว” ไอ้บูมกับไอ้คิกทำหน้างงทั้งคู่
   “เดี๋ยวกูเล่า” สามคำนี้ทำให้มันทั้งคู่ถึงกับยิ้มออก “กูไปแล้วนะ แล้วเจอกันเพื่อน”
   “ไปเตะบอลป่าวคืนนี้ เชี่ยปอนด์”
   “เดี๋ยวกูโทรหาดีกว่าว่ะ”
   “โอเค”
   ผมรู้ว่าตอนที่ผมจากมาพวกแม่งต้องกระซิบกระซาบเรื่องของผมกับไอ้ธามชัวร์ๆ ซึ่งไอ้ธามผู้ไม่สนใจต่อคำนินทาใดๆกลับเชิดหน้าชูตา ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย . .
   “เห้ย!” ผมกับมันที่เพิ่งสังเกตหน้าต่างร้องเสียงหลงทั้งคู่ “ฝนตกนี่หว่า”
   พอออกมายืนหน้าห้องสมุด รู้เลยว่าฝนกำลังตกหนักมากกกกกกกกกกกกกกก คือจู่ๆก็ทะลึ่งตกลงมาซะงั้น ชนิดที่ว่าพวกเพื่อนไอ้ธามที่ออกไปก่อนไม่โดนแจ๊คพอตแบบผมกับไอ้ธาม ที่ต้องมาติดแหงก ขยับไปไหนไม่ได้แบบนี้
   “โคตรซวยเลยสาดดดดดดดดดดด”
   “หึ” ผมแค่นหัวเราะ “พลาดนัดพี่เซนแล้วล่ะมึง”
   “ไม่พลาดว้อย” มันตะโกนสู้เสียงฝนมาเถียงผม “กูมีร่ม” มันดึงเอาร่มพับคันเล็กสีดำออกมาจากกระเป๋า แล้วมองดูสายฝนที่กระหน่ำลงมาอย่างไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ “ร่มกูจะสู้ได้มั้ยเนี่ย”
   “ถ้ากางออกไป โดนฝนแป๊บเดียวร่มมึงคงพังแน่อะ” ผมก็ได้แต่แกล้งมัน ไม่ได้ช่วยให้มันรู้สึกดีขึ้นมาเลย ฮ่าๆๆๆ
   “แต่นี่ใกล้จะถึงเวลานัดแล้วน้า” ธามทำเสียงงุ้งงิ้ง มึงก็มีมุมแบ๊วๆอย่างงี้กับเค้าด้วยรึ?
   “รอแป๊บนึงละกัน คงตกหนักได้ไม่นาน เดี๋ยวก็ซาแล้วล่ะ”
   “ขอให้มันเป็นอย่างงั้นเหอะ”
   ผมกับมันจึงได้แต่นั่งลงบนขั้นบันได รอให้ฝนทั้งหมดทั้งมวลเบาลงกว่านี้จึงจะสามารถกางร่มออกไปได้
   ผมมองไปรอบๆ ไม่มีใครสักคนที่อยู่แถวนี้ - - เออว่ะ ใครจะโง่มานั่งให้ละอองฝนสาดใส่เล่นๆ เค้าก็นั่งกันเย็นๆสบายๆในห้องสมุดน่ะสิ
   “เออนี่” ธามพูดขึ้นมา
   “อะไร” ผมปัดโน่นปัดนี่บนกางเกงนิสิตเล่นแก้เซ็ง
   “เปล่า”
   “เอ๊า” ผมทำหน้างงจัด “อะไรของมึงเนี่ย อยากทำอะไรก็ถามมา”
   “มึงซิ่วมาใช่ปะ(ผมพยักหน้า) แล้วมาจากคณะอะไรน่ะ”
   “อยากรู้ทำไม เป็นแฟนคลับกูรึไง”
   “ส้นตรีน”
   “ฮ่าๆๆ วิศวะน่ะ”
   “หน้าเถื่อนๆอย่างมึงก็เหมาะกับวิศวะดีแล้วนี่หว่า ซิ่วมาบัญชีทำไม”
   “. . กูคงชอบตัวเลขแบบบัญชีมากกว่าตัวเลขแบบฟิสิกส์น่ะ” ผมตอบแบบง่ายๆ นึกถึงเหตุผลที่ผมซิ่วมาเรียนที่นี่ เรื่องเรียนผมให้ไปเลยสามสิบเปอร์เซ็นต์ แต่เรื่องอื่นนี่เจ็ดสิบเปอร์เซ็นเลยทีเดียว เพราะวิศวะอันที่จริงผมก็สู้ไหว . . คิดแล้วน่าขำ อกหักนิดหน่อยถึงกับต้องย้ายที่เรียนให้ไกลจากสิ่งที่ทำให้ใจบอบช้ำ
   “มาจากมอไหนล่ะ”
   “มอXX”
   “เห้ย เพื่อนรักกูก็เรียนที่นั่น!” ไอ้ธามส่งเสียงร้องอย่างตื่นเต้นทันที “คิดถึงมันเหมือนกัน ก็ไอ้คนนี้แหละที่กูเคยหลงรักแฟนมันแบบเลิฟแอดเฟิร์สไซด์ คิดแล้วก็ฮานะ”
   “ก็มึงมันใจง่าย”
   “เดี๋ยวโดน”
   “ฮ่าๆๆๆ”
   “มึงว่าฝนเริ่มซายังวะ”
   ผมมองออกไป “ไม่รู้ดิ กูก็ว่ามันเหมือนเดิมนะ”
   “โธ่” ธามมองนาฬิกาข้อมือ “กูสายแล้ว”
   “ก็มัวแต่นั่งคุยกับเพื่อน ไม่ยอมออกไปตั้งแต่เนิ่นๆ”
   “เชื่อป่ะ กูคิดว่ากูจะออกไปแล้ว แต่มีไอ้หน้าเหี้ยคนนึงแม่งโผล่มา ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษถือหนังสือให้เพื่อนกู กูก็เลยต้องอยู่”
   หน้าเหี้ยเลยเหรอ ? . . “อยู่ทำไมวะ”
   “มึงจะทำตัวถูกรึไง เพื่อนกูก็มีแต่ติสต์ๆทั้งนั้น”
   “ยากตรงไหน . .” ผมยักไหล่กวนๆ “แค่มีพี่เนยอยู่ด้วยกูก็ไม่อึดอัดแล้ว คนอะไร สวยก็สวย น่ารักก็น่ารัก” ผมพูด มองออกไปยังสายฝนที่เทกระหน่ำลงมา ทำเอาพื้นคอนกรีตท่วมไปหมด
   “งั้นก็คงจะง่ายกับกูเยอะ” ธามพูดออกมาในที่สุด “มึงช่วยกูเรื่องเซน กูช่วยมึงเรื่องเนย . . กูว่าแบบนี้มัน - - เห้ย ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
   ผมดึงมือไอ้ธามให้ลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งออกไปยังสายฝนที่เริ่มซาลงเล็กน้อย
   “ทำเหี้ยไร กูเปียกกกกกกกกกก!!!!” มันสะบัดมือผมออกแล้วจัดการกางร่ม
   “ฮ่าๆๆๆๆ สมน้ำหน้า พูดมากดีนัก”
   “เล่นไร เปียกหมด โทรศัพท์กู สมุดคิวกู T^T” มันตรวจดูของในกระเป๋ามันใหญ่
   “เห็นมั้ย กางร่มแล้ว” ผมแย่งร่มมันมาถือ “ของๆมึงก็ไม่เปียกแล้ว โอเคมั้ย”
   “ร่มคันเล็กนิดเดียว จะกางยังไงสองคน” ไอ้ธามยังคงคอนเซปต์ . . เหวี่ยงต่อไป
   “ฮ่าๆๆๆๆ” ผมไม่ตอบอะไรได้แต่หัวเราะอย่างเดียว
   “แล้วนี่ออกมาอย่างงี้แล้วจะยังไงต่อละเนี่ย” ผมกับมันในร่มคันเดียวกันเดินไปช้าๆและก็ยังงงเพราะคิดไม่ออกว่ากำลังจะไปไหน “เอางี้กูว่ากลับเข้าไปที่หอสมุดดีกว่านะ”
   “ไม่ได้ ออกมาแล้วก็ต้องไปต่อดิ” ผมขัดใจมัน
   “จิ๊” ไม่ทันขาดคำดี ไอ้ธามก็เริ่มหงุดหงิดอีกแล้ว
   “กอดกระเป๋ากูไว้” ผมส่งกระเป๋าผมไปให้มันถือ
   “เอ้า ไอ้เหี้ย เนียนใช้งานกู” มันบ่นอุบ แต่ก็ถือกระเป๋าผมไว้อยู่ดี ข้างในมันไม่ค่อยหนักหรอกครับ หนังสือบางๆเล่มสองเล่มกับชีทปึกหนึ่ง อะไรที่มันหนักๆน่ะผมฝากไอ้บูมกับไอ้คิกเอาไว้ “เอามาให้กูถือทำไม”
   “มึงถูกฝนน้อยกว่า” ผมตอบสั้นๆ เอียงร่มไปอยู่ฝั่งมันให้มากขึ้น สัมผัสได้ถึงเม็ดฝนที่ถ่าโถมลงบนไหล่ซ้าย ช่างมันเถอะ ยังไงก็เปียกอยู่แล้ว
   “ไม่น่าออกมาเลยอะ”
   “ก็ไหนกลัวจะไปไม่ทันนัด กูก็เลยต้องพาออกมาไง”
   “แล้วนัดของมึงล่ะ” ธามสวนทันควัน แล้วผมกับมันก็เถียงกันขณะเดินไปด้วยกัน
   “ไปส่งมึงก่อนละกัน”
   “กูดิต้องไปส่งมึงก่อนกูมีร่ม รถมึงอยู่ไหนล่ะ” ผมกับมันทำให้เรื่องมันวุ่นวายชิบหาย คิดแล้วก็ฮา . .
   “แถวๆตลาดอะ”
   “ตลาดเนี่ยนะ!!!!”   
   “ก็ไปกินข้าวเที่ยงที่นั่น เลยจอดไว้แถวนั้นอะ”
   “เลือกวันแดกที่ตลาดได้แจ่มมาก”
   “อย่าบ่นได้ป่ะ” ผมทำเสียงแข็ง “นี่เขยิบเข้ามาอีกนิดได้มั้ย ไหล่มึงเปียกแล้ว”
   “ไม่ต้องมาทำเนียนห่วงกูเลย มึงห่วงกระเป๋ามึง กลัวชีทมึงเปียกใช่มั้ย”
   หมับ ผมใช้มือซ้ายถือร่ม แล้วคว้าไหล่ไอ้ธามมาด้วยมือขวาให้มันเข้าใกล้ตัวผมมากขึ้น สัมผัสได้ถึงความเกร็งของตัวมัน
   “เดี๋ยวจะไม่สบาย”
   ความเงียบปกคลุมระหว่างผมกับมัน ขณะที่ผมเดินไปเรื่อยๆโดยพยายามที่จะทำให้ไอ้ธามเปียกให้น้อยมากที่สุด สายฝนยังคงสาดเทลงมาไม่หยุดแต่ดีกรีความแรงก็ลดลงตามลำดับของเวลา
   “เออนี่”
   “หืม?”
   “เซนบอกว่าดอกไม้นั่นไม่ใช่ของเซน”
   “…”








   “ดอกไม้นั่นมาจากมึงรึเปล่า”









เท่านี้ก่อนน้า จะรีบมาต่อจ้า

[ฝ ฝ้าย]

ฟ่อนแกล้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

เดี๋ยวเถอะ

น้องปอนด์ งาบพี่ธามเลยลูกเจ๊เชียร์อยู่

[Scream]

เอ๊ยยยยยยย ปอนด์ธามน่ารักมากๆเรย
ปอนด์จะตอบยังไงล่ะทีนี้

[snowstorm]

กลับมาได้มั้ยยยย กลับมาหากันนนน 

ไม่เอาาาาาา ไม่เอาแค่นี้อ่ะ สั้นเกิ๊น 

กำลังจะสวีทวี้ดวิ้วกันอยู่แล้วเชียว

[marionatte]

โอ้ พี่ธามทิ้งระเบิดไว้ขะแฝ้วค่ะ
รึ้สึกตอนนี้มันเคิ่มจะมีอะไรบางอย่างระหว่างสองคนนี้แล้วใช่มั๊ย

[special]

โอยกำลังจะเริ่มหวั่นไหวกันมากกว่าเดิมแล้วววววววว

มาต่อไวไวน๊าาาาา

[naneku]

ปอนด์บอกไปเลยว่าใช่ๆๆๆๆๆ

[-west-]

บะ บะแล่ววววววว

[aoihimeko]

ถ้ของปอนด์ล้วธมจทง

[bobie]

ตามมาจากเรื่องนู้นนนน
เพิ่งมาเจออ่า
ผ่านไปตั้ง8ตอนแล้ว = =
อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกว่าโลกกลมจริงๆอ่ะ
ทั้งบังเอิญเจอ แล้วก็ธามเป็นเพื่อนคินตาอีก
ว่าแต่ปอนด์จะตอบว่าไรล่ะ
อยากรู้แล้ววววว

[Ryoooo]

สวีท?กลางสายฝน น่ารักกันอะ
ชอบ ปอนด์เหมือนจะชอบธามแล้วน่า
แต่ระวังชะนีเนยด้วย เด่วเรื่องจะเยอะ

[Theznux]

กรี๊ดดดดดดด มาต่ออย่างเร่งด่วนเลยนะ อยากอ่านแล้ววว สนุกมากกกๆๆ

[yeyong]

ปอนด์ take care ธามมากไปแล้วน๊า
เดี๋ยวก็ต้องหลุมรักไม่รู้ตัวหรอก แล้วก็จะเจ็บอีก

[Ali$a฿eth]

ปอนด์ บอกดไปเลย ว่าซื้อให้

อ๊ายยยย กริ๊ดกร๊าดดดดดดด

[MiiCell]

กร๊าซ มันค้างคาอย่างแรงอ่ะ ฟ่อนเค้กใจร้าย
หายไปนานเลย ใกล้จะสอบไฟนอลอีกละ
มันเป็นวัฎจักรแพนด้าเริ่มมาละ สู้ๆนะ

[seaz]

สงสารปอนด์นิดๆ แล้วเนี่ย

[namngern]

เราเดาเอานะ
เหมือนธามเองก็ชอบๆปอนด์เหมือนกัน
ทั้งสองคนนั้นแหละชอบกันแบบไม่รู้ตัว
แล้วยังมาทำวางท่าอีก
ท่ามากกันจริงๆ ..
อ่านตอนนี้แล้วมันเจ็บแปลบแปลบ ไงก็ไม่รู้
สงสารปอนด์อะ ทำไมต้องเป็นด้วย

งือออออ ค้าง มาต่อเร็วๆน้า
เค้าอยากอ่านปอนด์ธามต่อๆ
+1 รอออ จ้า

[Mc_ma]

อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา.....ปอนด์เป็นคนให้ดอกไม้ช่อนั้นจริงๆด้วย
ขอคิดไปเอ็งอีกทีได้มั้ย (เพ้ออีกแล้ว 555)
ว่าธามเองก็เริ่มมีใจให้ปอนด์ มีออกอาการห่วง ~ หวง? ~ และหึง ?? ที่ปอนด์จะไปกินข้าวกับกลุ่มเนย


 
สวีทเบาๆใต้ร่มคันน้อย.......น่ารักจังเลยอ่ะ บรรยากาศใต้ร่มมันวิ้งๆสีชมพูยังไงไม่รู้
อ๊ากกกก.............ขอกรีดร้องอีกที ไม่ไหวแล้ว กัดหมอนเอาไม่อยู่
ธามรู้แล้วด้วยว่าไม่ใช่ดอกไม้ของเซน
ปอนด์ตอบไปตามความจริงเหอะนะ ไม่อยากให้แถเลย
อยากให้ธามรู้ว่าปอนด์รู้สึกยังไงอ่ะ

คนเขียนมาต่อเร็วๆนะคะ
อย่าทิ้งคนอ่านไว้แบบนี้ ใจจะขาด ๆๆๆๆๆ
รอค่ะ.....รอ ๆๆๆ

ขอบคุณคนแต่งมากเลย
ปอนด์ธามน่ารักไม่ไหวแล้ว
+1 +เป็ด เป็นกำลังใจให้ค่ะ
 

[firstlove]

มารอลุ้นคู่นี่ด้วยคน ><

[Namiirin]

ลุ้นคู่นี้สุดตัว