ตอนที่ 15
คนข้างๆ“มึงชอบสีไร”
“น้ำเงิน”
“ส่วนสูง”
“ร้อยแปดสิบห้า”
“น้ำหนัก”
“จำไม่ได้”
“ดาราผู้หญิงนี่ชอบคนไหน”
“อืมมม มิแรนด้า เคอร์”
“ใครวะ”
“มึงไม่รู้จักหรอก”
“ดาราผู้ชาย”
“ไม่มี”
“แล้วแนวเพลงล่ะ”
“แนวไหนก็ได้ ขอช้าๆ”
“แล้วฟังเพลงวงกูได้ไงทั้งเพลย์ลิสต์นั่นอ่ะ ร็อคหนักๆทั้งนั้น”
“ฟะ ฟังอะไร กูฟังตอนไหน” ไอ้ปอนด์ละล่ำละลัก พูดไม่ค่อยรู้เรื่อง มีพิรุธขั้นสุดยอด “และเรื่องเพลย์ลิสต์อะไรนั้นด้วย มั่วชิบหาย เพลงวงมึงอ่ะก็โอเคดีอ่ะนะ แต่ไม่ใช่สไตล์กูว่ะ”
ผมมองมันยักไหล่ด้วยความหมั่นไส้ “เออ ไม่มีก็ไม่มี” ไม่มีบางเพลง แต่มีทุกเพลงใช่ปะวะ
ถ้าผมกับมันจะนั่งชิวกันในป่าละเมาะ(?)ที่เพิ่งหลงกันอยู่และก็ทำตัวเหมือนนั่งริมสระน้ำหน้าคอนโด . . ผมว่ามันก็ไม่ใช่เวลาที่จะทำอะไรแบบนี้นะ
“มึงว่าตอนนี้คนอื่นจะวุ่นวายเพราะเราอยู่มั้ย” ผมหมายถึงตั้งแต่โทมัสลามไปจนถึงป๊าผม บูมคิก ที่บ้านไอ้ปอนด์ด้วยไรงี้
“กูว่าไม่ใช่วุ่นวายเพราะเรา กูว่าจะวุ่นวายเพราะมึงมากกว่า”
“สาด กูก็ไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้น”
“เหรอออออ ลูกชายหัวแก้วหัวแหวน กับนักร้องที่กำลังดังเนี่ยนะ”
“ฮะๆ”
“แล้วมึงมาเป็นนักร้องทำไมวะ กูเห็นมึงเรียนสถาปัตย์ มึงก็ดูมีฝีมือดีมีความสุขดีนี่หว่า”
“ความจริงเลยนะ” ผมพูดยิ้มๆ “กูอยากให้คนอื่นมีความสุข”
“แหยะ”
“เดี๋ยวเตะเลย”
“ฮ่าๆๆ นึกว่าเพราะอยากมีชื่อเสียงซะอีก”
“เชี่ยปอนด์ แม่งคิดได้ กูไม่เป็นนักร้องกูก็ดังเชื่อกูดิ” เป็นคราวที่ผมจะต้องส่งเสียงแหยะให้กับตัวเองบ้าง แหม พูดเข้าไปได้ยังไง “ก็ไม่รู้ดิ ไม่ชอบเห็นคนเศร้า ไม่ชอบเห็นความทุกข์ และก็ดันร้องเพลงพอใช้ได้ ก็เลยอยากเป็นนักร้อง”
“อืม เหตุผลก็เข้าท่าดี”
“แล้วมึงล่ะ ทำไมอยากเรียนบัญชี”
“ชอบคิดเลข” ปอนด์มันตอบได้สั้นและก็กวนตีนมาก ผมจิ๊ปาก เลิกเซ้าซี้มันดีกว่า เพราะว่ายิ่งถามก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองกำลังสิ้นเปลืองพลังงานโดยใช่เหตุ . . ตอนนี้ผมกับมันยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย นี่ก็ปาเข้าไปห้าทุ่มกว่าๆแล้ว ทำไมยังไม่มีใครเจอพวกผมก็ไม่รู้ ก็น่าเห็นใจคนที่มาตามหาอยู่หรอกครับ เพราะมันเป็นเวลากลางคืน กลางป่าแบบนี้โคตรจะไม่สะดวก (พวกผมยังปักหลักอยู่นิ่งกับที่ เพราะความมืดเลย)
“หิวมั้ย” ปอนด์ถามผม นัยน์ตาเป็นประกายของมันกำลังส่งแสงวิบวับๆอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากผมเท่าไหร่ ไอ้นี่ตาแม่งสดใส แถมคิ้วแม่งยังเข้มเกินคนอื่น . .
“หิว” รู้อีกว่าผมกำลังคิดอะไร เก่งนะเนี่ย
“หิวต่อไปนะ ฮ่าๆๆ”
ไอ้เวร . . ร่างกายกูมันอ่อนแอไม่โคถึกคึกพิโรจน์เหมือนมึงนี่ฟาย!!! เอาแล้วไงครับ ไอ้ธามคนนี้กำลังโมโหหิว แต่ผมก็พอจะเข้าใจสถานการณ์อยู่ ที่ว่าตอนนี้ผมกับมันกำลังตกที่นั่งลำบาก ผมจะมาคุณชายคุณหนูอะไรตอนนี้ไม่ได้
“ล้อเล่น” ปอนด์เอื้อมมือมายีหัวผม น้อยๆหน่อย กูแก่กว่ามึงนะเว้ย!!! “รอหน่อยละกัน เดี๋ยวไปหาอะไรมาให้กิน”
ทำไมมึงไม่ออกไปหาตั้งนานแล้วล่ะไอ้ห่า!!!!! . . เอ่อ นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมจะพูด “ไม่ต้องอ่ะ”
“เห้ย หิวไม่ใช่เหรอ เป็นล้มเป็นแล้งขึ้นมาล่ะแย่เลย”
“ก็กูไม่อยากอยู่คนเดียวอ่ะ” ผมทำเสียงอ่อย “และมึงก็ด้วย ไม่กลัวรึไงไปคนเดียวมืดๆอย่างนั้น”
“มันก็แค่ความมืด ไม่มีอะไรหรอกน่า”
“ไม่!” ผมใช้นิสัยตัวเองนี่แหละเข้าช่วย เหวี่ยงแม่ง “เงียบๆไปเลยไป กูไม่เป็นไร”
“มึงไม่เป็นไร แต่กูนี่แหละเป็น” ปอนด์พูดด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม ผมรู้ว่ามันไม่ได้หมายความตามอย่างที่มันพูด “เดี๋ยวมานะ ไม่นานหรอก”
“อย่า” ผมคว้าแขนของมันเอาไว้ตอนที่มันลุกขึ้นยืน “ขอร้องล่ะ กู . .”
“อะไร” น้ำเสียงอ่อนโยนของปอนด์ยิ่งทำให้ผมพูดยากขึ้นไปใหญ่
“กูกลัว”
“งั้นเดี๋ยวจะรีบไปรีบกลับ นับถอยหลังรอเลย ไม่เกินห้ารอยวิชัวร์”
“ไม่ไปไม่ได้เหรอวะ กูก็ไม่หิวขนาดนั้นสักหน่อย”
“หึ เดี๋ยวจะรีบกลับมา”
ปอนด์ลูบหัวผมเบาๆก่อนเดินจากไปกับท่อนไม้ที่ติดไฟอยู่ตรงปลาย ผมกลืนน้ำลายมองดูแผ่นหลังของมันไปจนสุดสายตา จนแสงสว่างจากปลายท่อนไม้หายวับไปในความมืด
รอบข้างผมมืดสนิท มีเพียงแสงจากกองไฟที่ไอ้ปอนด์สร้างขึ้น ผมนั่งชันเข่ามองซ้ายมองขวาอย่างกล้าๆกลัวๆ นึกแล้วยังโทษอีงูเหลือมยักษ์นั่นไม่หาย นึกถึงมันแล้วผมจะร้องไห้ มันน่ากลัว น่าขนพองสยองเกล้า และอย่านึกถึงมันเลยดีกว่านะ เพราะถ้ามันมาหาผมอีกนี่ ผมคงตายเพราะหัวใจวายไปก่อนที่มันจะทำอะไรผมซะอีก
มืดไม่พอ ยังเงียบอีกนะ ปอนด์มันจะไปหาอะไรมากินได้จากป่านั้นอ่ะ ยิ่งคิดผมก็ยิ่งอยากให้มันกลับมาไวๆ . . ว่าแต่ . . ทำไมผมไม่ไปกับมันซะเลยล่ะ
ไอ้ธาม มึงโง่อีกแล้ว ตั้งแต่มึงลงจากรถแล้วมาหลงป่านี่แล้ว โง่ชิบหาย ผมตบหน้าผากตัวเอง ตัดสินใจลุกขึ้นยืน เดินตามทางที่ปอนด์ไป โดยหวังว่ามันจะยังคงไปไม่ไกล หวังว่านี่จะไม่ใช่เรื่องโง่ที่ผมทำพลาดอีกครั้งนะ (มีแววโง่อีกครั้งสูงนะ คนเขียนว่า)
นั่นไง แสงไฟ! ผมบอกแล้วคราวนี้ผมไม่โง่หรอกน่า ผมกำลังเดินไปหาแสงไฟตรงจุดที่ผมเห็น แต่ทว่า . .
มีคนมาตะครุบปากผมเอาไว้ซะก่อน
ทีนี้ไอ้ธามก็โวยวายสิครับ ไอ้เชี่ยนี่ตัวแม่งใหญ่ ผมดิ้นเท่าไร่ก็ไม่หลุดจากแขนของมัน
“ชู่ว!!! กูเอง ปอนด์”
มันกระซิบข้างหูผม . . ใกล้ไปนะเว้ยมึง!! อยากด่าแต่โดนมันตะครุบปากเอาไว้อยู่
“ตรงนั้นเหมือนมีพวกลักลอบส่งของผิดกฎหมายกันเลย เงียบๆไว้นะ คนเลวน่ะ อันตรายกว่างูเหลือมนั่นอีกนะ”
แจ๊คพ็อตแตกใส่กูอีกแล้วเหรอ!!!!!!!!!!!!! มึงจะมาส่งของเหี้ยไรกันวันนี้!!!!!!! ถ้าจะมาเต็มขนาดนี้ กูว่าพวกมึงไปนัดกับอิงูเหลือมก่อนว่าวันนี้กูจองแล้ว พรุ่งนี้มึงค่อยไปหาไอ้ธามนะ มะรืนนี้กูว่าง มาแกล้งให้ไอ้ธามซวยเล่นๆดีกว่าไรงี้ ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยย ไม่ใช่มาพร้อมกันแบบนี้น่ะ!!!!!!!! ส่งยากันน่ะครับ มีประมาณห้าหกคน ฝ่ายละสาม นัดกันส่งของในป่าที่มีอีงูเหลือมยักษ์ พวกมึงคิดดีแล้วเหรอ เดี๋ยวมันโผล่มาอีกก็ได้เผ่นกันป่าราบหรอก . .
นอกจากจะโมโหหิวแล้ว ผมยังเหวี่ยงได้ไร้สาระสุดๆ
“พวกมึงได้ยินเสียงอะไรมั้ยวะ”
“หรือว่าพวกมึงเป็นสายตำรวจ”
“เห้ย!! ไม่ซื่อสัตย์นี่หว่า!!!!!”
ผมกับไอ้ปอนด์ที่ซุ่มดูอยู่เห็นพวกมันชักปืนขึ้นมากันให้ควั่กราวกับปืนเป็นของที่พกพาได้ง่ายสะดวกสุดเหมือนผ้าอนามัย ผมหน้าซีด ไอ้ปอนด์ก็ไม่ต่างกัน ครั้นจะให้ขยับ ไอ้เศษกิ่งไม้ เศษดิน เศษหญ้ง อินทรีย์ อนินทรีย์ที่ทับถมที่อยู่ใต้เท้า จะพาลส่งเสียงกันออกมาอย่างเซ็งแซ่น่ะซี
อย่ายิงกันเลยกูขอร้อง เดี๋ยวจะก่อให้เกิดลูกปืนที่ไม่พึงประสงค์แล้วหลงมาฝังบนเนื้อหนังของกูกับไอ้ปอนด์เข้า นิสิตตาดำๆสองคน ยังเรียนไม่จบเลยนะ TT
“ถ้าเสียงปืนดัง ก็วิ่งเลย” ปอนด์กระซิบบอก
ปัง!
ราวกับเป็นการยิงปืนเพื่อส่งสัญญาณให้ออกสตาร์ทในการวิ่งกรีฑา พวกผมวิ่งหนีกันสุดชีวิต โดยที่ไอ้ปอนด์ไม่คิดจะปล่อยมือผมแม้แต่วินาทีเดียว มันวิ่งนำผม ส่วนผมต้องเร่งฝีเท้าให้ยาวตามมันอย่างเสียไม่ได้ เอาไว้บ่นทีหลังว่าเหนื่อย ตอนนี้หนีพวกพกปืนให้ได้ซะก่อน
แต่ปอนด์มันสะดุด ทำให้ผมล้มกลิ้งไปกับมัน วันนี้มันวันอะไรของผม หิวจะตายยังจะต้องมากลิ้งในท่ากังนัมแบบนี้อีก(?)
ผมเห็นเลือดไหลมาจากหน้าแข้งของปอนด์ เหมือนมันล้มลงไปโดนกับเศษขวดแก้ว โคตรซวยเลย
“เห้ย ปอนด์ มึงเจ็บมั้ย”
“ไม่ ธาม หนีไปสิ!!”
“ไม่เอา”
“ไปต่อเหอะน่า พวกมันอาจจะตามมาทันแล้วก็ได้”
“กูไม่ทิ้งมึง”
“ธาม!!!!”
“จะเถียงกันทั้งคืนก็ยังได้ กูไม่ทิ้งมึง!!!!!”
ชัดเจน อาจเนื่องด้วยเสียงตะโกนของผมและความล่าช้าของเรา ทำให้ไอ้พวกพกปืนมันมาล้อมหน้าล้อมหลังพวกผมแบบนี้ ปอนด์ถอนหายใจมองหน้าผมอย่างเป็นกังวล ก่อนที่จะดึงมือผมให้เข้าไปใกล้
“พวกมึงมาทำเหี้ยอะไรที่นี่!!!!!!” พวกมันหนึ่งในนั้นส่งเสียงมาก่อน ผมก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าผมมาทำเหี้ยอะไรที่นี่ “ในป่าที่มีงูยักษ์อาศัยอยู่ มันไม่ใช่สถานที่ท่องเที่ยวนะเว้ย”
“หุบปากนะ” ไอ้นี่หัวโจก แน่นอน ผมมั่นใจ “พวกมันมาเห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็น มึงก็แค่ฆ่ามัน”
“เห้ย ลูกพี่!!!! ไอ้นี่มันเป็นนักร้อง ผมจำหน้ามันได้ เมียผมบ้ามันมาก”
ผมถูกไอ้หัวโจกจับใบหน้าให้แหงนมองขึ้นไปสบตากับมัน มันคงอยากจะยืนยันคำพูดที่ลูกน้องมันพูด
“กูไม่รู้แต่กูว่า . .” ไอ้หัวโจกสะบัดมือออกจากหน้าผม “ไอ้เหี้ยนี่แม่งหล่อกว่า สรุปใครเป็นดารากันแน่ คนนี้หรือคนนี้”
“เอ่อ ไอ้คนคิ้วเข้มนั่นมันก็หล่อนะลูกพี่ ผมไม่ค่อยแน่ใจ แต่ไอ้นี่ ไอ้ตัวเล็กนี่ เป็นดาราชัวร์ๆ ไม่เชื่อพี่ลองให้มันร้องเพลงให้ฟังดูดิ”
“จริงเหรอวะ ดาราจริงเหรอวะเนี่ย”
มันมีพวกคนไม่ดีที่บ้าดาราด้วยเหรอ . . ผมกำลังคิดอย่างงงๆ ส่วนไอ้ปอนด์มันคงไม่มีความคิดที่ไร้สาระอยู่ในหัวหรอก เพราะแม่งจับมือผมไว้แน่นเชียว
“หล่อทั้งคู่เลยว่ะ”
“ผมขอลายเซ็นมันก่อนฆ่ามันได้มั้ยพี่ เมียกับลูกสาวผมคงดีใจมาก”
“ไอ้บ้า!!!!! ถ้าเป็นไอ้นักร้องที่กำลังฮอตอยู่ตอนนี้มันก็ลูกคนรวยระดับประเทศเลยดิวะ ทำไมเราไม่เรียกค่าไถ่ไปเลยล่ะ”
“ก็ดีนะพี่ เมื่อกี้ชวดเงินไป ก็ขอเอาเงินจากไอ้หน้าหยกนี่ละกัน”
“จับพวกมันมัด”
จะโง่หรือว่าไม่โง่ ถึงคราวจะซวย แม่งก็ต้องซวย มันเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ T______________________T
. . 2 BROKEN HEARTS FALL IN LOVE . .
“ทำไมไม่หนีไป”
“ต้องล้างแผล สะดุดก้อนหินแล้วยังมาโดนแก้วอีก ทำไมมึงซวยงี้”
“ถ้าหนีไปก็ไม่โดนจับแล้วรู้มั้ย”
“ไหลไม่หยุดเลย”
“ธาม! กูไม่เป็นไร!!!”
“กูน่าจะพกน้ำเยอะๆ”
“พวกมึงสองคนนี่เป็นผัวเมียกันรึเปล่าวะ” คำพูดของไอ้หัวโจกทำเอาพวกผมเลือกกระซิบเถียงกันแล้วหันมามองหน้ามันด้วยความสามัคคีทันที
“เปล่า” ผมตอบ ส่วนไอ้ปอนด์ส่ายหัวอย่างแข็งขัน
“ผู้ชายกับผู้ชายนี่เป็นผัวเมียกันได้เหรอลูกพี่” ลูกน้องมันส่งเสียงถาม
“ได้ดิ ให้กูเอามึงตอนนี้เลยมั้ย!” ปากลูกน้องของมันหุบฉับเลยจ้า “กูล้อเล่น ถ้าจะเอา เอาไอ้ตัวเล็กนี่ดีกว่า ขาแม่งอย่างเนียน ขนก็ไม่มี ผู้ชายหรือตุ๊ดวะ”
“กูไม่ใช่ตุ๊ดไอ้สัด!!!!” พูดว่าเกย์ก็ยังพอให้อภัย . .
“ต่อปากต่อคำ มึงไม่เห็นปืนกูรึไง!!!!” หัวโจกใช้ด้ามปืนเคาะหัวผมเบาๆ “ติดต่อพ่อมันได้ยังวะ” มันหันไปถามลูกน้องอีกคนที่พยายามติดต่อเบอร์ป๊าของผมอยู่
“ไปติดที่ออฟฟิศใหญ่กลางกรุงโน่นน่ะครับลูกพี่ พ่อไอ้เด็กนี่รู้ข่าวลูกหายปุ๊บก็คงจะวิ่งเต้นตามหา คงลืมมือถือเอาไว้”
ถ้าติดต่อไปหาโทมัสคงกริ๊งเดียวติด . .
“มีอีกเบอร์”
ผมเลยรีบบอกเบอร์โทมัสไป เพราะผมรู้ว่าป๊ามีวิธีจัดการกับไอ้พวกเรียกค่าไถ่นี่ได้แน่ มีแค่สามคนเอง . .
แต่ก่อนที่ผมจะบอกเบอร์พวกมันได้เสร็จ พวกมันหนึ่งในนั้นก็โดนใครไม่รู้สอยร่วงลงไปกองกับพื้นซะก่อน
“กล้าจับเพื่อนกูเหรอ!!!!!!”
“ไอ้บูมไอ้คิกพี่เซน”
“โทษทีมาช้า หลงทางเหมือนกัน”
ทั้งสามจัดการสอยพวกนั้นจนร่วงและก็ทำการแก้มัดผมกับไอ้ปอนด์ออกอย่างทันท่วงที ดีนะที่มากับเจ้าหน้าที่ ไม่งั้นคงหลงกันต่อทั้งหมดนี่แหละ
“ไอ้ปอนด์ มึงเลือดออก!!!!” ไอ้คิกร้อง
“หน้าแม่งซีดแล้ว รีบพามันไปโรงพยาบาลเหอะ!!!”
“ธาม ธามเจ็บตรงไหนรึเปล่า”
“เปล่าครับ” สายตาผมยังมองไอ้ปอนด์ที่หน้าซีดอย่างที่คิกทักท้วงเอาไว้เป๊ะๆ ไม่ได้สนใจใบหน้าของเซนเลย
“คุณหนู โอ้ย คุณหนู คุณหนูของผม T_____T”
โทมัสก็มาเหรอเนี่ย . .
“โทมัสมาได้ไง”
“คุณผู้ชายยกเอาตำรวจครึ่งกรมมาตามหาคุณหนูแล้วนะครับ”
“เอ่อ เหรอ ช่างมันก่อน พาไอ้ปอนด์ไปโรงพยาบาลที”
“คุณหนูต้องรีบกลับไปคุณผู้ชายด่วนตอนนี้เลยนะครับ”
“แต่ไอ้ปอนด์ . .”
“เรื่องคุณปอนด์ผมจัดการให้” โทมัสหันไปหาเซน “คุณเซนช่วยพาคุณหนูไปหาคุณผู้ชายทีนะครับ!”
ผมจึงถูกเซนลากไปอย่างเสียไม่ได้ สายตาผมยังจดจ้องอยู่ที่ไอ้ปอนด์อย่างเป็นห่วงและปิดไม่มิดเอาเสียเลย ปอนด์มองผมก่อนที่จะยิ้มบางๆส่งมาให้กึ่งบอกเป็นนัยๆว่ามันไม่เป็นอะไร
กูเพิ่งรู้ว่ากูห่วงมึงแทบบ้า . . สั้นหน่อยนะคะ
ขอโทษ T_________________T
กว่าจะขูดจะรีดออกมาแต่ละคำ ช่างยากเย็น
คนเขียนไปต่างประเทศสามสี่วัน
อาจไม่ได้ตอบอีเมลเหนือคินรอบสองช่วงนั้นนะคะ
จะกลับมาตอบไม่ให้ตกหล่นสักอีเมลค่ะ
และที่สำคัญ . . จะกลับมาอัพนิยายต่อแน่นอน ^^
รักนะค้าา า
หัวข้อ: ". . 2 Broken Hearts เมื่อคนอกหักมารักกัน! ♥♥ . ." (อ่าน 622412 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก