ตอนที่ 20
ฉันต้องคู่กับเธอ ในที่สุดผมก็ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วครับ . .
แม่กับพ่อก็กลับขอนแก่นเป็นที่เรียบร้อย คนที่ไปรับผมตอนออกจากโรงพยาบาลก็คือไอ้บูมกับไอ้คิก อาการของผมคงจะหายเป็นปกติแล้ว แม้ว่าจะเพลียๆอยู่บ้าง เอ๊ะ หรือที่ผมเพลียมันไม่ใช่เพราะผมยังไม่หาย แต่เป็น . .
เพราะไอ้ธาม ช่วงนี้ธามงานชุกมาก หลังจากที่มันอยู่ในอ้อมกอดของผมบนเตียงของโรงพยาบาล วันต่อมาที่ผมได้คุยกับมันก็คือทางโทรศัพท์ วงมันกำลังจะมีซิงเกิ้ลแบบสายฟ้าแลบ ซึ่งแต่งเพลงก็เพิ่งเสร็จ หนำซ้ำเอ็มวีก็ต้องถ่ายเป็นมินิซีรี่ส์แบบหามรุ่งหามค่ำ ซึ่งผมงงมาก . . แต่ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจอะไรกับวงการเพลงนี้หรอก งานก็คืองาน วันๆนึงผมก็เลยได้แต่รอคอยโทรศัพท์จากไอ้ธามอย่างใจจดใจจ่อ
แม้แต่ตอนฟังไอ้บูมไอ้คิกติวให้ในช่วงที่ผมขาดไป ผมก็ยังไม่ค่อยจะมีสมาธิอยู่ดี เอาแต่จ้องโทรศัพท์อยู่นั่นแหละ
“ปอนด์ เฮ้ เชี่ยปอนด์” ไอ้คิกดีดนิ้วเสียงดัง จนผมหันขวับมาสนใจมันจนได้ “ตั้งใจครับ ตรงนี้ยากครับ มึงขาดเป็นอาทิตย์เค้าเรียนจบไปสามบทแล้ว”
“เอ่อ โทษทีว่ะ” ผมเกาหัวแกรก ตอนนี้พวกผมอยู่ในร้านกาแฟไม่ใกล้ไม่ไกลจากมอ ที่นี่เงียบ และคนไม่ค่อยพลุกพล่าน เวลาเย็นย่ำของวันที่ต้องมาเรียนปกติอีกวันหนึ่ง
ผมที่กำลังจะตั้งใจฟังไอ้คิกพูดอีกรอบ . . แต่ไหงปากไอ้คิกกลับร้องออกมาว่า “เช้ดดดดดดดดดดดด” แทนล่ะครับ
“อะไรของมึงวะ” บูมเลิกคิ้วถาม
“ก็โน่นไง ข้างนอกโน่น พี่ซันซันนนนนนนนนนนนน”
พวกผมทั้งหมดหันออกไปมองที่ข้างนอกร้าน พี่ซันซันแห่งคณะนิเทศ หวานใจไอ้คิกเค้า ที่ตอนนี้ดูเหมือนมันจะบ้าเค้าเอามากๆ
“วันนี้กูต้องไปขอเบอร์เค้าให้ได้”
“ไม่ต้องให้ไอ้บูมช่วยอีกเหรอวะ” ผมแกล้งถามยิ้มๆ
“หึ” คิกชักสีหน้าใส่บูม “ไอ้เหี้ยนั่นอ่ะนะ แม่งทำเหมือนไม่อยากให้กูเลิกโสด ทำเหมือนอยากให้กูโสดเป็นเพื่อนมัน แต่ครั้งนี้ขอเถอะนะ กว่ากูจะเจอคนที่โดนใจกูสักที คนนี้เค้าไม่ได้มาได้ง่ายๆ”
พูดจบมันก็ลุกขึ้นแล้วเดินก้าวฉับไปหาพี่ซันทันทีซึ่งกำลังยืนเล่นโทรศัพท์อยู่หน้าร้าน ผมมองตามเอ๋อๆ ส่วนไอ้บูมก็ส่งเสียงจิ๊ริมฝีปาก
“กูไม่ได้อยากให้มันไม่โสดสักหน่อย” มันส่งเสียงอุบอิบ
“พวกมึงนี่ตลกดีนะ ทะเลาะกันเรื่องนี้มานานเท่าไหร่แล้วล่ะ”
“ก็ตั้งแต่ที่มึงหลงป่า . . เกือบสามอาทิตย์แล้วล่ะมั้ง”
“ไม่น่าจะมาทะเลาะเรื่องสาวที่เพื่อนกำลังจะจีบแฮะ” ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆนะ แต่ก่อนมีแต่เชียร์ให้เพื่อนได้กับคนนั้นคนนี้ แต่ตอนนี้ทำไมต้องทะเลาะกันแบบตลกๆด้วยวะ
“นั่นสินะ” อ้าวบูม มึงลงท้ายงี้แล้วกูจะต่อยังไงเนี่ย “ว่าแต่มึงเหอะ ตั้งแต่เข้าโรงบาลก็พัฒนาไปไกลแล้วนี่ หึหึ ไม่ต้องให้ไอ้บูมคนนี้ช่วยเลย แม่งงงงง”
“พะ พัฒนาอะไรของมึงวะ ก้อ . .ก็เหมือนเดิมเหอะ” มันเหมือนเดิมที่ไหนล่ะ!!!!
“โอ้ย สัดอย่ามาปากแข็งกับท่านบูมนะ” มันจะเอาชีทฟาดหัวผมอยู่แล้ว “เอ่อ . . แล้ว พี่ธาม เค้า . . เค้าบอกอะไรมึงยัง”
“บอก . . บอกอะไรวะ” ดูจากหน้าเป็นกังวลของไอ้บูม ไม่น่าใช่บอกรักแน่ๆ
“เอ่อ เปล่า ติวต่อดีกว่านะ”
“บูม” ผมทำเสียงจริงจัง ไอ้บูมที่เริ่มไม่เนียนแม่งก็ออกอาการมีพิรุจทันที มีเรื่องอะไรรึเปล่าวะ ที่มันกับธามช่วยกันปิดบังอะไรผมอยู่
“กูไม่ใช่พวกปากสว่างว่ะปอนด์ แต่ถ้ามึงอยากรู้ หรือยังไงก็แล้วแต่ เดี๋ยวพี่ธามก็คงจะบอกมึงเองล่ะมั้ง”
. . อะไรวะเนี่ย ยิ่งได้ยินแบบนี้ยิ่งทำให้ผมอยากรู้เข้าไปใหญ่ วินาทีนั้นผมอยากจะโทรถามธามเสียตั้งแต่เดี๋ยวนั้น แต่เนื่องจากเค้ากำลังทำงาน หนำซ้ำสถานะของผมกับเค้าก็ยังไม่ชัดเจน ใช่ . . ผมทำให้มันไม่ชัดเจนเอง ผมบอกรักเค้า เค้าบอกรักผม แม้จะดูเหมือนคบกันแบบกลายๆแล้วก็ตาม แต่มันก็ยังไม่เป็นทางการ
ช่วงนี้เป็นช่วงที่อ่อนไหวที่สุด และสั่นคลอนง่ายที่สุดแล้ว ถ้ายังไม่มีอะไรชัดเจนขึ้นมาล่ะก็ . .
“กูจะขอธามคบ”
ผมพูดขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว
“เช้ดดดดดดดดดดดด” ไอ้บูมเผลอโยนชีททิ้งและก็ผงะหลังไปติดกับเก้าอี้นวม ส่งเสียงเหมือนคิกไม่มีผิด ที่ตอนนี้เป็นยังไงกับพี่ซันข้างนอกผมก็ไม่อาจรับรู้ได้ “ยอมรับแล้วเหรอ ไอ้ปากแข็ง!!”
“เออน่า” อย่าโจมตีทีหลังได้ป่ะ “อยากมีอะไรพิเศษๆว่ะ”
“เออเว้ย น่าสนุก” ไอ้บูมดีดนิ้วดังเป๊าะ “อย่างงี้เลย กลางมินิคอนวงเค้า เดินเข้าไปขอคบบนเวที คนดูเห็น สื่อเพียบ พยานเยอะ ถือเป็นการแถลงข่าวไปในตัว”
“มึงจะบ้าเหรอบูม” ผมตบหน้าผาก “ถึงกูจะได้คบกับเค้านะ แต่. . ยังไงเรื่องนี้ก็ต้องเป็นความลับว่ะ เค้าเป็นคนของประชาชน จะให้มารู้ว่าเอ่อ . . แบบ มีแฟนเป็นผู้ชายงี้ กูว่ามันไม่ได้ว่ะ”
“..เออว่ะ” บูมสงบใบหน้าที่กำลังตื่นเต้นลง “แต่จำเป็นต้องประกาศออกสื่อซะเมื่อไหร่ มึงกับพี่ธามรู้กันสองคน รักกันอยู่สองคน กูว่าความรักมันก็มีอยู่แค่นี้นั่นแหละ”
“แต่ก็อยากมีอะไรพิเศษๆอยู่นะเว้ย” ผมทำเสียงเครียด “แต่กูคิดไม่ออก”
“มันจะไปยากอาไร้” แล้วไอ้เชี่ยบูมก็ไล่ๆแผนเซอร์ไพรส์ที่มันพอจะนึกออกมาตั้งหลายสิบ ยิ่งผมฟังผมก็ยิ่งมึน ยิ่งฟังแผนไอ้บูมก็เริ่มไร้ซึ่งสาระขึ้นมาเรื่อยๆซะงั้น จนในที่สุด . .
ธามก็ช่วยชีวิตผม
“สัด เมียโทรมา เพื่อนไม่สนเลยน้า”
“ไอ้เหี้ย เค้าไม่ใช่เมียกู” ผมตวาด กำลังจะกดรับ
“หึ คู่มึงชอบทะเลาะกัน แบบนี้ลูกยิ่งดก” ไอ้บูมนี่ก็ลากไปถึงเรื่องแบบนั้นได้เนอะ
ผมถือโทรศัพท์ออกมานอกร้าน เครื่องนี้พ่อกับแม่ซื้อให้ก่อนท่านกลับครับ ผมโทรหาไอ้ธามเป็นเบอร์แรก ซึ่งนั่นเป็นเรื่องที่ผมทำผิดอย่างมหันต์ เพราะไม่ได้รู้เลยว่าธามจะใช้วิธีไหนในการขอเบอร์ผม ซึ่งผมพลาดเอง TT
“ครับ”
“ทำอะไร อยู่ไหน กับใครน่ะ” หลังๆธามจะเริ่มต้นบทสนทนาด้วยสามคำถามนี้เสมอๆ ซึ่งผมชอบนะ
“ติวหนังสือกับเพื่อนที่ร้านกาแฟแถวมอน่ะ” ผมรีบตอบ “แล้วธามอ่ะ”
“เฮ้อออออออออออ” ถอนหายใจยาวมาแทนคำตอบซะงั้น “เหนื่อยโคตร เมื่อไหร่จะเสร็จ ถ่ายมาสามวันแล้ว เบื่อออออออออออ”
นั่นสิ ผมก็อยากให้เสร็จเร็วๆเหมือนกัน อยากเจอจะแย่ แต่พอเอ็มวีเสร็จ ก็ต้องเดินสายโปรโมทตามรายการเพลงต่างๆ ซึ่งไม่น่าจะมีเวลาว่าง . .
โธ่ T_________T
“เอาน่า เดี๋ยวก็เสร็จนะ สู้ๆ ตั้งใจนะครับ”
“อยากเจอ” น้ำเสียงออดอ้อน . . ที่นานๆทีจะโผล่มาของธามทำเอาผมเข่าแทบทรุดเพราะอาการใจเต้นตึกตัก ทั้งน้ำเสียงทั้งเนื้อหาของคำนี้แม่งโดนใจจริงๆ
“อยากเจอเหมือนกัน”
“มาหาหน่อยยยยยยยยยย” อ้อนอีกแล้วววววววว . . อย่างนี้ใครจะไม่ทำตามใจได้ไง
“ไปยังไงล่ะครับ มึงทำงานอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“โห่ยย รู้อยู่หรอกน่าว่ามาไม่ได้”
“แล้วตอนนี้อยู่ไหนเนี่ย”
“ร้านเหล้าแถวทองหล่อน่ะ ถ่ายซีนไฮไลท์ . . เบื่อมาก และก็อึดอัดโคตรๆ”
“ทำไมรู้สึกอย่างงั้นล่ะ” นี่มันแปลกมากแล้วนะ ปกติธามจะกระตือรือร้นจะตาย
“ก็ . . ก็มันอึดอัดอ่ะ!”
“ก็เพราะธามไม่เต็มที่กับมันน่ะสิ มันเลยไม่เสร็จสักทีน่ะ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ!” เถียงอู้อี้ “ผู้กำกับ รองประธาน เรื่องมากเอง TT”
“สู้ๆ เดี๋ยวตอนเย็นไปรับไปกินข้าว”
“จริงนะ!”
“จริงสิ แต่ต้องตั้งใจทำงานนะ”
“อือออ สู้ตายเลย”
กริ๊ก กดวางสายไปพร้อมกับความอิ่มอกอิ่มใจ หลังๆมาพูดจาหวานระรื่นหูของกันและกันมากขึ้น แต่เชื่อเหอะก็ยังมีเถียงกันอยู่บ้างแหละครับ
“ง่ะ ไอ้สัด เดินยิ้มมาเลยนะมึง” ทันทีที่ผมเข้าไปในร้าน ไอ้บูมก็เอ่ยปากแซว
“ของมันแน่”
“อิจฉาจริงๆว้อย คนมีความรักเนี่ย”
“หาสักคนนะเชี่ยบูม”
“กำลังรับสมัครจากคนใกล้ตัวอยู่”
“ถุยยย เสี่ยวว่ะ”
. . 2 BROKEN HEARTS FALL IN LOVE . .
มันเป็นการแก้ปํญหาของพี่แอนที่ผมอึดอัดที่สุดในโลก . .
“ธาม ธามจำไม่ได้เหรอ ว่าตอนที่ธามกับ เอ่อ เซนน่ะ จูบกันยังไง ทำไมไม่ได้ฟีลเลยนะ เราถ่ายซีนนี้มาเป็นรอบที่สิบสามแล้วด้วย พี่ขอร้องล่ะ”
อยากจะสิ้นให้ดิ้นตาย นี่ผมต้องมาถ่ายอะไรที่ผมไม่เคยคิดจะอยากถ่ายด้วยเนี่ย พี่แอนกำลังอารมณ์เสีย คุมผมซะยิ่งกว่าผู้กำกับเสียอีก ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ส่วนเซนที่นั่งอยู่ใกล้ๆมองมาที่ผมอย่างสงสาร เซนขอโทษผมเป็นรอบที่ร้อยแล้วมั้ง
“ที่จริงธามก็ไม่ได้อึดอัดขนาดนั้นนะเซน” ผมกระซิบบอก
เซนยิ้มเศร้า ไม่พูดอะไร ส่วนผมกำลังจะตาย ให้ตายสิ ทำไมต้องได้มาร่วมงานกับคนที่ไม่กล้าจะสู้หน้าด้วยวะเนี่ย แต่ทำไงได้ล่ะ ก็ผมมันเป็นคนก่อเรื่องเองนี่นา
พี่แอนบอกว่าจะต้องปล่อยซิงเกิ้ลใหม่รวมทั้งถ่ายทำเอ็มวีให้เสร็จโดยเร็วที่สุด นั่นคือการแก้ปัญหาของพี่เค้าครับ ให้เซนเป็นคนที่แอบชอบผมแล้วมาจูบกับผมที่บาร์ จากนั้นนางเอกเอ็มวีซึ่งเป็นคนที่ผมรักก็มาเจอเข้า อะไรเทือกๆนี้ ภาพที่หลุดออกไปจะได้เป็นการแอบโปรโมทซิงเกิ้ลใหม่ไปในตัว รวมทั้งตีตลาดสาววาย(มันคืออะไรวะ?)ในเมืองไทยอีกด้วย ผมว่ามันเป็นวิธีที่ฉลาดมาก ถึงแม้ว่าจะหลอกลวงสื่อมวลชนรวมทั้งประชาชนหูตาดำๆอยู่หน่อยๆ แต่อย่าลืมสิครับ ว่านี่มันเป็นวงการมายา . .
และผมก็ไม่อยากจะฉุดเอาสมาชิกในวงที่กำลังรุ่งให้ร่วงกราวตกอันดับลงมาในช่วงข้ามคืน
เรียกได้ว่าทำงานกันหามรุ่มหามค่ำ ถ่ายเอ็มวีเป็นมินิซีรี่ส์ทุ่มทุนสร้าง จ้างนักแต่งเพลงมาช่วยกันแต่งหลายชีวิต รวมทั้งมาช่วยกันสุมหัวคิดเรื่องซาวน์ดนตรีจนวุ่นกันไปหมด เซนเองก็คิดว่าทำให้ผมตกที่นั่งลำบาก จึงตบปากรับคำทันทีว่าจะร่วมเล่นเอ็มวีด้วย
ผมนอนที่บริษัทต้นสังกัดมาเป็นอาทิตย์แล้ว เจอไอ้ปอนด์แค่ครั้งเดียวหลังจากที่มันออกจากโรงพยาบาล และก็เจอที่มหาลัยด้วย แค่เดินสวนกัน และก็ทักทายกัน ไม่มีสิ่งอื่น ที่จริงถึงแม้ว่าผมกับมันจะใจตรงกัน แต่ก็ยังไม่ได้คบกันอย่างเป็นทางการเสียทีเดียว ผมรอมันขอผมอยู่น่ะ - -
แต่ถ้าจะโดนคนคุมแสง ผู้กำกับ เมคอัพอาร์ทิส แฮร์สไตล์ลิสต์ ล้อมหน้าล้อมหลังอยู่แบบนี้ล่ะก็ ผมกลัวผมรอนานจังเลย . .
เรื่องนี้ผมสั่งมิให้บูมกับคิกบอกกับปอนด์เด็ดขาด เพราะผมอยากจะบอกปอนด์เองเหมือนกัน ซึ่งก็ยังมิได้เจอหน้ากันเลย มัวแต่โดนต้นสังกัดกักตัวให้ทำงาน ผมอยากจะบ้าตาย เพราะถ้าปอนด์รู้เองและเข้าใจผิดล่ะก็ . .
“เอาล่ะนะ ฉากนี้ใหม่อีกรอบ เพราะเป็นฉากทีเด็ดเลย ธามตั้งใจนะ เซนขยับตัวนิดนึง โอเค”
“สามสองหนึ่ง . . แอคชั่น”
ได้แต่หลับหูหลับตาใช้มุมกล้องทำท่าเหมือนจะจูบกับเซนไปให้เสร็จๆ ดวงหน้าของเซนที่อยู่ใกล้กับหน้าของผมนั้น ช่างเศร้าหมองเหลือเกิน ผมจะบ้าตายจริงๆก็วันนี้แหละ
กว่าฉากนั้นจะผ่านพ้นไปผมก็แทบลมจับ เข้าโรงบาลหยอดน้ำเกลือ อะไรเทือกๆนั้นเลย สี่ทุ่มกว่าแล้วครับ ยังไม่ได้พัก เจอแต่แสงสาดเข้ามาเต็มๆหน้า ผมเพลียมาก แต่ผมเข้าใจว่ามันคืองาน ได้แต่บ่นให้คนอ่านฟังนี่แหละ
“อ้าวธาม ยังไม่กลับอีกเหรอ” คู่จิ้นของผม พี่เจิ้นเจ้าของความชิลเว่อตลอดกาลวิ่งเหยาะๆมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม หลังกองถ่ายเลิกได้ชั่วโมงนึงแล้ว
“รอเพื่อนน่ะครับ”
“สีหน้าดูไม่ดีเลยนะ” พิ่เจิ้นหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ “ใจเย็นๆ กำลังดังก็งี้ มันก็ต้องโดนกันบ้างแหละน่า ไม่ราบรื่นเสมอไปหรอก”
“ขอโทษนะครับ ทำให้เหนื่อยกันใหญ่”
“ฮ่า อย่าซีเรียส เบื่อที่จะเล่นเพลงเดิมๆซ้ำไปซ้ำมาพอดีน่ะ” พี่เจิ้นยิ้มแฉ่ง
“เข้าใกล้ผมมากระวังจะโดนถ่ายรูปเอานะครับ”
“โอ๊ยยย ให้มันถ่ายไปเหอะ ดาราก็คนป่ะวะ อยากใช้ชีวิตปกติบ้างไรบ้าง!” อยากจะตีลังกากดไลค์สักแปดพันหนึ่งร้อยสิบสี่รอบกับประโยคเหล่านี้ . .
“แล้วนี่พี่เจิ้นทำไมยังไม่กล้บ ไม่ได้เอารถมาเหรอ”
“ระดับนี้แล้ว . . มีคนมารับ ฮ่าๆๆ”
“ฮอตตลอดๆ” คู่จิ้นของผมเสน่ห์เหลือรับประทานจริงๆ “ว่าแต่คราวนี้ควงใครล่ะ วันนั้นเห็นควงสาวเกิร์ลกรุ๊ป”
“เลิกแล้ว . .” แหมะ เลือกได้ “ช่วงนี้เบื่อๆ เซ็งๆน่ะ” รถยนต์คุ้นตาคันหนึ่งจอดใกล้ๆที่ๆผมนั่งอยู่ “โอ๊ะ นี่ไง มาแล้ว ไปละนะธามมมม อย่าคิดมาก”
“ครับพี่เจิ้น เจอกันพรุ่งนี้ครับ” ดีแค่ไหนที่วันนี้ไม่ต้องนอนบริษัท เยส!! ผมมองตามพี่เจิ้นที่เดินไปเปิดประตูรถ
จังหวะนั้นเอง ผมเห็นคนที่เป็นคนขับรถแว้บๆ . . ใครวะ หน้าโคตรคุ้น รถแม่งก็คุ้นอีกต่างหาก
เมื่อตาสองตา . . มาเจอะกัน และรู้แล้วว่ารู้จักกัน ทั้งคู่อ้าปากหวอ หลังจากที่พี่เจิ้นปิดประตู รถคันนั้นก็รีบแจ้นออกไปทันที ราวกับกลัวความลับจะรั่วยังไงยังงั้น . .
ไอ้บูม ???? ไอ้บูมเพื่อนไอ้ปอนด์เนี่ยนะ ???? อะไรกันวะ . .
ผมยักไหล่ พยายามใส่เอาความคิดที่ว่า “เรื่องของชาวบ้าน อย่าเข้าไปยุ่ง” ใส่หัวเยอะๆ
จนกระทั่งผมได้ยินเสียงรถของปอนด์มาจอดเทียบ . . โหย ตื่นเต้นจนเก็บอาการไว้ไม่มิด ยิ้มแฉ่ง หน้าบานไม่อยากจะหุบ ในที่สุดก็ได้เจอ ดีใจมากอย่างบอกไม่ถูก!
“ปอนด์!!!!!!!!!” ถ้าผมมีหางล่ะก็ มันคงกระดิกส่ายไปมาน่าดู ตอนที่ผมเดินเข้าไปหาไอ้ปอนด์ที่เพิ่งลงจากรถได้ไม่นาน
ผมว่าผมเริ่มหาเหตุผลที่ทำให้ผมหุบยิ้มฉับได้แล้วล่ะ . .
ถ้าหน้าของปอนด์จะเศร้าขนาดนั้นล่ะก็ . .
“เป็นอะไรไป”
ดวงหน้าที่ใสแจ๋วของปอนด์กำลังหม่นหมอง ให้ตายสิ . . ผมไม่ชอบเอาเสียเลย หัวใจของผมกระตุกวูบ เกิดอะไรขึ้นเนี่ย . .
ปอนด์ไม่ตอบอะไร ดึงมือผมให้เดินไปยังที่ๆลับตาคนช้าๆ ผมงงไปหมด แต่คิดหนักมากกว่าว่าปอนด์เป็นอะไร
“ฮะ . .ว่าไง” ทำเอาผมเศร้าไปด้วยเลยเนี่ย
. . ปอนด์เงียบอยู่นานก่อนจะพูด “มีอะไรทำไมไม่บอกกัน”
. . .
. . .
ผมว่าผมสมควรที่จะเศร้าเป็นอย่างมาก . . ใช่เลย เพราะงานกำลังเข้า!!!
“ฮะ?”
“จะบอกกันเมื่อไหร่ เรื่องใหญ่ขนาดนั้น”
ปอนด์เศร้ามาก ไม่มีร่องรอยของความโกรธเคืองใดๆอยู่บนใบหน้า ผมนี่แทบอยากจะเอาหน้าไปถูกับพื้นคอนกรีตตั้งแต่ตอนนี้เสีย . . ผมทำให้เจ้าชายของผมเศร้า . .
“ไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังนะ อยากจะบอกอยู่เหมือนกัน แต่ . . หาโอกาสไม่ได้สักที ไม่อยากบอกในโทรศัพท์ด้วย” ผมเหมือนเด็กกำลังแก้ตัวชิบหาย หมดกัน ความหยิ่งยโส ความแข็งกร้าวที่เคยมี หายไปหมดเพราะผู้ชายคนนี้คนเดียว . . ที่ทำให้ผมไม่อยากที่จะเป็นคนทำให้รอยยิ้มที่งดงามนั้นหายไป
“เล่ามาสิ จะฟังทุกอย่าง” ปอนด์ทอดถอนใจช้าๆอย่างอ่อนแรง “และจะเชื่อทุกอย่าง”
น้ำตาผมรื้นทันทีที่ผมได้ยิน . . ปอนด์ดูเหนื่อยและดูเหมือนผ่านการคิดหนักมานาน ผมไม่อยากจะเห็นปอนด์เป็นแบบนั้นอีกแล้ว จึงเล่าที่มาของจูบนั้นให้ปอนด์ฟัง ทุกรายละเอียด ทุกเหตุผลที่ทำ ทุกอย่างที่ผมไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเกิด และทุกๆอย่างที่เป็นความจริง ผมบอกปอนด์ออกไปจนหมด
“เข้าใจแล้ว” . . ปอนด์ยิ้มออกมาได้สักทีนึง แม้จะเป็นรอยยิ้มเหนื่อยๆก็เหอะ
“ขอโทษ” ผมกล่าวออกมา ภายใต้มือเรียวที่กำลังยีหัวของผมอยู่ตอนนี้
“ไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้อยากให้มันเกิดจริงๆ”
“เข้าใจแล้วครับ”
“รู้เรื่องนี้ได้ไงเนี่ย”
“เป็นแฟนกันนะ” “บูมกับคิกบอกเหรอ . . เอ่อ ฮะ? ว่าไงนะ???!!!!!!”
“ไม่พูดซ้ำ” ประโยคนี้มันคุ้นๆ เหมือนผมเคยพูดเลยว่ะ
“อ้าว”
“ตอบมาสิ เยสหรือโน จะได้เป็นทางการสักที จะได้หึงได้สักที จะได้หวงได้สักที . . ตั้งแต่อ่านเจอในแม็กกาซีนซุบซฺบเมื่อกี้คิดมากแทบบ้า กลัวไม่มีสิทธิ์หึง ไม่มีสิทธิ์คิดมาก”
โอ้ว . . มาย . . ก้อด ง่ายๆอย่างงี้เลย . .
“เอ่อ . .”
“ว่าไงล่ะ ทำไมคิดนานอย่างงั้นล่ะ?” เปล่าซะหน่อย ไม่ได้คิดนาน มึงใจร้อนเองป่ะวะ?????????
“. . .” ที่ยังไม่ตอบเพราะกำลังอึ้ง กำลังงง กำลังอึน เพราะหลังจากวันนี้ไป . . ชีวิตผมจะไม่เดียวดาย
“อืม” “อะไรคืออืม”
“ก็ . . โอเคไง”
“โอเคคือไรล่ะ”
มันกวนตีนผมแล้วล่ะ
“โอเคคือตกลงไง เป็นครับ เป็นแฟนปอนด์ครับ พอใจยัง!!!!” “ฮ่าๆๆๆ ก็อยากฟังแค่นี้แหละ” ปอนด์จับหัวผมให้ซบลงเข้าที่อกของมันหมับ . . มึงลืมไปรึเปล่าว่ากูแก่กว่า!!!!! แต่เป็นแฟนกันแล้ว คงไม่เป็นไรมั้ง >,<
“หายใจไม่ออก!!!!!” แต่ก็ดีนะ น้ำหอมมันหอมดีครับ . . สรุป ผมจะยังไงกันแน่เนี่ยยย
“ทนแป๊บนึงไม่ได้รึไง”
“ก็ . . ได้มั้ง”
“ฮ่าๆๆๆ”
“หิวข้าวแล้วด้วย”
“เดี๋ยวพาไปกิน อยากกินไรล่ะ”
“เอา . . หมูปิ้ง”
“อาหารมื้อแรกของการเป็นแฟนกัน ให้มันดีกว่าหมูปิ้งหน่อยดิ”
“ก็ . . อยากกินอ่ะ”
“จะมีมั้ยเนี่ย หมูปิ้งตอนสี่ทุ่ม”
“ต้องมีสิ!!!!!”
แล้วมันก็ชวนผมเถียงอยู่อย่างนั้น ทั้งๆที่ผมก็ยังไม่ได้เอาหน้าออกมาจากการซบอกของมัน . . เถียงกับมันจนลืมไปเลยว่าผมหิวอยู่
ธาม กฤตฤทธิไกร . . ไม่โสดแล้วครับ ^________^
. . 2 BROKEN HEARTS FALL IN LOVE . .
[/b]
“ดูเหมือนงานมึงจะรัดตัวมากนะ”
“ใช่น่ะสิ”
“ซิงเกิ้ลใหม่แม่งอย่างเท่อ่ะ กูไปฟังออดิโอ้จากยูทู้ปมาแล้วนะ ครั้งนี้ซิงเกิ้ลมึงดูด่วนๆดูรีบๆไปป่ะวะ แต่ก็เพราะดี”
“ก็เพราะไอ้รูปเหี้ยที่ออกไปนั่นแหละ”
“น่าสงสารมึงเนอะ จะเดินจะเหินทีต้องมีคนตามเสือกอยู่นั่น”
“ถ้าเค้าเป็นแฟนคลับ ไม่ใช่พวกแอบถ่าย กูก็ยินดีที่จะให้เค้าตามว่ะ”
สองวันถัดมาหลังจากที่ผมเป็นแฟนกันกับปอนด์ ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปจากเดิมเท่าไหร่ ผมก็ยังงานเยอะเหมือนเดิม วันๆเจอแต่โทมัสกับกล้อง แค่นั้น วันนี้พอดีมีคิวพอจะแทรกได้บ้างเลยมาทำงานที่สตูดิโอของมหาลัยแทน เดี๋ยวมันจะยิ่งพอกยิ่งพูน ปั่นไม่ทันปลายเทอม ทางด้านปอนด์ก็ยุ่งและวุ่นไม่แพ้กัน เพราะขาดเรียนไปเยอะ สรุปก็คือ . . ยังต้องห่างกันเหมือนเดิม
โด้กับซิ่มยังไม่รู้ว่าผมคบใคร . . เพราะถ้ารู้ล่ะก็ เนยจะรู้ด้วย = =
“สู้ๆนะธาม ช่วงดังก็งี้แหละ มีไรให้เนยช่วยก็บอกได้เลย”
“เกรงใจน่ะครับ แต่ก็ดีนะ ฮ่าๆๆๆๆ”
“แปลกเนอะ” อีซิ่มเอ่ยท้วงขึ้นมา “ถึงแม้ว่ามันจะงานหนักแค่ไหน แต่หน้ามันก็โคตรมีออร่า . . วันๆนึงมึงทั้งยิ้มทั้งหัวเราะ ทั้งๆที่เหนื่อยจะต่ายห่า ถามจริง . . มึงมีความรักใช่มะ”
“หึ” ผมยักไหล่ “ของมันแน่อยู่แล้ว”
“เฮ้ย!!!!!” ไอ้โด้กับอิซิ่มถึงกับโยนดินสอทิ้งแล้วหันมาจับไหล่ผมเขย่า “ใครวะ ใคร ใคร!!!!!!!!!!”
“สัด เบาๆก็ได้” ผมยังคงวาดรูปต่อทำท่าไม่สนใจอะไร แกล้งมันให้อยากรู้ไปเรื่อยๆ
“ใครอ่ะธามมมมมมม มีแฟนก่อนเนยได้ไงเนี่ยยย เนยอุตส่าห์เจอคนที่ใช่ก่อนธาม แต่ทำไมธามต้องมีแฟนก่อนนนนนน”
ชะงักกึกเลยกู . . “เอ่อ . . คนนี้ คุยมานานแล้วน่ะ”
“งั้นพวกกูก็ต้องรู้จักสิ!!!”
“คิดไปเองน่าอิซิ่มไอ้โด้”
“ใครอ่ะ เอ๊ะ!!! หนุ่มวิศวะ หนุ่มวิทย์กีฬา หนุ่มทันตะ หรือหนุ่ม . . บัญชีอินเตอร์!!!!!”
“กูคุยกับคนเยอะขนาดนั้นเลย ?”
“มึงฮอตจะตายอิธาม ใครๆเค้าก็อยากจับมึงทำเมียกันทั้งนั้น” แม่งสะเทือนใจว่ะ
“กูว่าไอ้หนุ่มวิศวะคนนั้นแหละวะ!” โด้ทำท่าฟันธง ซึ่งธงขาดฉับ เพราะผิดมหันต์
“อิโด้ เอาสมองส่วนไหนคิด อิธามรำคาญพี่โอ้ตจะตาย” เออจริง อิซิ่มมีเหตุผล “บัญชีอินเตอร์!!!!!”
“เออว่ะ ไอ้เด็กโคตรออร่าคนนั้น!!!!!!”
“นั่นไงล่ะ มาพอดี ไม่ทันขาดคำ!!!!”
ผมหันขวับไปมองที่ประตูสตูดิโอทันทีเพราะถ้าปอนด์มาจริงๆล่ะก็ผมคงตกใจตายห่า . . แต่ไม่มาว่ะ
“ฮ่าๆๆๆ อิธามเอ๊ย เผยไต๋ออกมาหมดแล้ว” อิซิ่ม กูจะฆ่าเมิงงงงง “ตายละ เพื่อนกู ที่แท้ก็แพ้ความใสของเด็ก!!!!”
“กูก็ไม่ได้แก่ขนาดนั้นนะเว้ยยยยยยยยยย”
ผมคุยเล่นกับไอ้โด้และก็อิซิ่ม . . จนลืมไปเลย ว่ามีเนยนั่งอยู่ด้วย และกำลังตัวแข็งทื่อ . .
ผมชาวาบไปทั้งหลัง จะบอกกับเธอยังไงดี
ให้ตาย . . ผมนี่ขยันทำให้คนอื่นเค้ารู้สึกไม่ดีกันจริงๆ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ผมกำลังจะเอ่ยบางอย่างกับเนย . . แต่ทว่า . .
“เห้ย อยู่นี่เอง หาตั้งนาน” พระเอกของเรื่องมาแล้วครับ ตัดผมใหม่! สีผมใหม่! เอาเวลาที่ไหนไปทำ! เด็ดเวอร์! เท่โคตร! อยากจะกรี๊ดมันสักสิบล้านครั้งแต่ดันไม่ใช่ตุ๊ด! อะไรของสิงไอ้ปอนด์วะ ถึงหล่อบาดจิตบาดตับบาดไตขนาดนี้ . .
มึงทำให้นักร้องอย่างกูดูดรอปดูธรรมดาเดินดินกินข้าวเหนียวหมูปิ้งไปเลยพับผ่า . .
O_O
อึ้งกันทั้งห้อง
ปกติผมไม่ค่อยชมใครหรอก ถ้ามันไม่หล่อจริงๆน่ะ . . แต่ไอ้ปอนด์ลุคนี้ . . ต้องยกให้เค้าเลยครับว่าดูดีจริงๆ
“จ้องแบบนี้เสียความมั่นใจนะ” ปอนด์เกาหัวแกรกๆอย่างเขินๆ มันหมายถึงผมครับ มิใช่คนทั้งห้อง
“ตาย ตาย ตาย อิธาม . . เอาน้ำมาดับไฟที่ตากูที อิจฉาอ่ะ อร๊ายยยย”
ผมรีบรวบรวมสติหันไปหาเนยที่กำลังอึ้งค้าง คว้างานทุกอย่างเก็บลงกระเป๋าให้หมด ยัดใส่มือของปอนด์ให้ช่วยถือ แล้วรีบลากมันออกมาจากสตูดิโอทันที
“เป็นไร ทำไมต้องรีบด้วย”
“ไปทำไรมาเนี่ย ดูดีขึ้นกว่าเดิมเยอะ”
“ก็โดนไอ้บูมไอ้คิกลากไปน่ะสิ ไอ้คิกนี่ตัวดีเลย . . มันบอกเป็นแฟนพี่ธามของมันทั้งทีต้องดูดียิ่งกว่าดารา มันจะได้ไม่กล้าแข่ง” ปอนด์บ่น ซึ่งก็คงจะจริงแหละมั้ง “โล่งหัวไปเยอะเลยอ่ะ . . เถื่อนไปมั้ยทรงนี้”
ก็แค่ไถข้างๆออกนิดหน่อย แล้วเปลี่ยนสีเป็นสีประกายน้ำเงินเท่านั้นเอง “เอ่อ ก็ดูดี” เขินไปเลยผม ดีใจนะที่มีแฟนดูดี แต่บางทีก็ราคาญสายตาชะนี . . เอ่อ ไม่ใช่ละ
“ฮ่า เป็นแฟนธามต้องดูดี” ปอนด์ยิ้ม . . โลกสว่างจ้าขึ้นมาอีกครั้ง “หิวรึเปล่า กะจะมารับไปกินข้าวเลยนะเนี่ย”
“ก็หิวนิดหน่อยน่ะ” ผมตอบ “เดี๋ยวห้าโมงเย็นโทมัสมารับนะ โปรโมทซิงเกิ้ลที่ตึก . .”
“อ่าฮะ งั้นก็ต้องทานเยอะๆหน่อยละ จะได้มีแรง”
“ปอนด์ ธาม!!!!!” เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลัง ผมหันขวับไปมอง เห็นผู้หญิงในชุดนิสิตวิ่งกระหืดกระหอบมาหา . .
เนย . .
นี่ผมกะจะหลบเธอแล้วนะ
“จะไปไหนกันเหรอ”
“เอ่อ . .”
“ทานข้าวครับ” ปอนด์ตอบด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจ . . ยิ้มเก่งเหลือเกินนะมึง(มีแอบเคือง= =)
“โทษทีนะ ไม่รู้ว่าต้องผ่านร้านเครื่องเขียนรึเปล่า ฝากซื้อสีนี้ สีนี้ และก็สีนี้ทีสิ” เนยยัดหลอดสีเปล่าๆที่ผ่านการบีบมาจนหมดแล้วใส่มือของปอนด์ “จะกลับมาอีกอยู่ใช่มั้ย ธามก็ยังงานไม่เสร็จนี่”
“คือเราจะ . .” ผมรีบพูด
“ขอร้องละนะ เนยจะส่งไม่ทันอยู่แล้ว ชิ้นนี้เส้นตายวันนี้ด้วยอ่ะ ธามก็รู้ใช่มั้ย” เนยตีหน้าเศร้า
“เอ่อ ได้ครับ” ปอนด์รับคำ อ้าวเห้ยยย “นี่ธามก็จะกลับเข้ามาในมออยู่แล้วนี่นา เพราะยังไงเดี๋ยวโทมัสจะมารับ”
“นั่นแหละ โอเคเลย ฝากทีนะปอนด์”
“ได้ครับ เอาแค่สามสีนี้ใช่มั้ยครับ”
“ที่จริง . . ก็มีสีอื่นอยู่อีกนะ แต่เดี๋ยวโทรบอกละกัน ยังไม่มีเบอร์ปอนด์เลยนี่นา” โทรศัพท์ของเนยยื่นมาให้ปอนด์อย่างเร็ว เรียกได้ว่าเร็วกว่าแสงซะอีกนะ!
สองคนนี้เห็นผมเป็นแบล๊คกราวน์ประดับฉากหรือยังไงกัน!
“โทรเข้าเบอร์ธามก็ได้นี่เนย” ผมพูดแทรก เนยหันขวับมาหาผมทันที และแล้วผมก็เพิ่งรู้ . . ว่าสายตาของเธอที่มองผมมันเปลี่ยนไป เหมือนไม่ใช่เพื่อน . .
“อืม สำรองเบอร์ปอนด์ไว้ก็ดีนะ” แต่เป็นศัตรู . .
สาส์นท้าดวลที่ส่งมาให้ . . มีหรือผมจะสัมผัสไม่ได้
“ได้แล้วครับ” ไอ้นี่ก็ซื่อให้เบอร์เค้าไปเนอะ . . ปอนด์เม้มปากยิ้มให้ผม “งั้นไปก่อนนะครับ”
ผมจับมือปอนด์ให้หงายขึ้น เงยชักสีหน้าขึ้นมาทันที . . สีเลอะมือปอนด์เต็มไปหมด
“เหนื่อยมั้ย . . กว่าจะบีบออกมาหมดในรวดเดียวน่ะ”
ปอนด์งง แต่เนยโคตรเข้าใจ . . นิสัยที่อิซิ่มพยายามบอกผมหลายต่อหลายครั้งเรื่องเนย วันนี้ผมเพิ่งได้เห็นมันกับตา . .
“ไปกันเถอะ”
ผมลากปอนด์ให้เดินออกห่างไป . . เนยมิวายตะโกนตามหลัง
“ปอนด์เร็วๆนะ พี่รีบใช้!!!!!!!”
เมื่อกี้โดนเผยไต๋แล้วยังไม่เลิกอีก!!!!!
“ครับพี่!!!!” ปอนด์รับคำ
“ไม่ต้องไปตอบรับเค้าหรอก” ผมบอก “และไม่ต้องซื้อสีไปให้เค้าด้วยนะ”
“อ้าว ได้ไงล่ะ เพื่อนธามอุตส่าห์ขอให้ช่วย”
“ลืมแล้วเหรอว่าเนยน่ะชอบปอนด์!!!!!”
“ไม่ลืมหรอก” ปอนด์ยิ้ม “แต่เค้าเป็นเพื่อนแฟน เค้าลำบาก ยังไงเราก็ต้องช่วย”
“ไม่ชอบเลย”
“แต่ก่อนตัวเองจะช่วยเค้าจีบปอนด์เองนี่นา”
“ก็…”
“ไม่มีไรหรอกน่า ไว้ใจกันสิ”
ปอนด์น่ะผมไว้ใจอยู่แล้ว . . แต่ผมไม่ไว้ใจเนย . .
หัวข้อ: ". . 2 Broken Hearts เมื่อคนอกหักมารักกัน! ♥♥ . ." (อ่าน 622464 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก