หัวข้อ: ". . 2 Broken Hearts เมื่อคนอกหักมารักกัน! ♥♥ . ."

[ott1212]

 ...บอกเลิกในงานวันเกิด....

คิกใจร้ายจัง..............ซันจะตอบแทน

คำบอกเลิก ......    แบบไหน.......

อยากอ่านต่อ....

[Oilsaoo]

บูมคิกเหรออ??
ไปขอนเเก่นจะเจอเหนือคินมั้ยเนี้ยย

[smirnoi]

อยากอ่านต่อออ

[minyoung]

สนุกดี มาต่ออีกนะ บูมนี้ตกลงคู่คิกรึเปล่าน้อ ต้องสืบ

[КίmY]

นั่นสิ คู่นั่นดูแปลกๆ นายสองคนมีซัมติงรองกันหรอออออ   
รอตอนต่อไปนะฮะ  :')

[kamikame]

รอตอนต่อไปนะฮ๊าฟฟฟฟ ^^"

[saradino1]

ตามๆๆๆอ่านๆๆๆๆ

[thanatphon]

อยากไปขอนแก่นบ้าง   

รอตอนต่อไปจ้าาาา

[snooppy]

เข้ามารอ.....

ติดเรื่องนี้มากๆเลย มาต่อไวๆน้า 

[smirnoi]

รออยู่ทุกคืนนะ

[wargroup]

อ่าน "เหนือ~คิน" จบ ก็รีบมาต่อ "ปอนด์~ธาม" | ว่าคู่วิศวะ-ทันตะน่าเลิฟแล้ว เจอบัญชี-ถาปัตย์เข้าไป คลั่งโคตร ชอบมากกกที่สุดของที่สุด | แล้วนี่จะยกขบวนไปขอนแก่น?!! ไม่ได้สงบแน่ . . . เกรงว่าจะต้อง ฉีกซอง มองตะเกียบ เตรียมนำมาม่าถ่วงน้ำเดือดในตอนหน้าใช่มะ? รึเปล่า? | กรี๊ดดด เจ็บปวดล่วงหน้า ถัดจากยัยเนยเทียม ก็ต้องปะทะอดีตแผลรัก...ของทั้งคู่!!!

[WannaSay]

เหนือคิน ว่าชอบแล้ว เจอ ปอนด์ธาม เข้าไป สุดๆอะ รอนะคนเขียน รีบมาต่อนะคะ เค้าค้าง

[~ณิมมานรฎี~]

 


อัพสิๆ ๆ  อยากเห็นคนถูกบอกเลิกอ่ะ คึ คึ

ป่าวโรคจิตนะเฮ้ยยย 

[Mura_saki]

เมื่อไรจะมาน้า

[snooppy]

 

[Chiffon_cake]

ตอนที่ 23
อยู่ต่อเลยได้ไหม



“โห ธามซื้อของมาตั้งเยอะขนาดนี้ นี่กะจะมาเป็นแม่บ้านให้ปอนด์เลยรึไงครับ แฮ่กกกก” ปอนด์บ่นเล็กน้อย หลังจากที่เรากลับจากโรงแรมและก็ช่วยกันขนของที่ผมซื้อมาเป็นรอบที่สาม . . จนกระทั่งถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่บอกมันเลยครับ ว่าผมจะย้ายมาอยู่ด้วยอ่ะ


   ก็เพราะปอนด์พล่ามเรื่องขอนแก่นไม่หยุดเลยน่ะสิ ผมก็เลยไม่มีโอกาสบอกสักที ท่าทางนางคงตื่นเต้น ที่จะได้กลับบ้านในรอบสามสี่เดือนนี้


   “แม่ต้องดีใจแน่ๆที่ได้เจอธาม ขนมเยอะขนาดนี้ขนกลับไปให้แม่ทานด้วยนี่กว่าเนอะ”
   “คุณแม่ท่านจะชอบเหรอ มีแต่มันฝรั่งทอดทั้งนั้น” ผมท้วงติง
   “อะไรที่ธามให้ท่านชอบหมดแหละน่ะ” ปอนด์ยิ้มผ่านถุงสีน้ำตาลที่บรรจุของที่ผมซื้อเข้าคอนโดปอนด์ไว้เต็ม
   “งั้นจะไปหาซื้อเดี๋ยวนี้แหละ” กี่โมงแล้ววะเนี่ย ร้านขนมน่าทานๆคงปิดกันไปหมดแล้วมั้งเนี่ย . . ผมนึกไปถึงโทรสั่งเชฟของโรงแรมสาขาใดสาขาหนึ่งของบ้านผม ให้ทำคุกกี้อะไรสักอย่างมาให้เลย ก็จะให้ทำยังไง ในเมื่อผมกับมันจะต้องออกเดินทางวันพรุ่งนี้แล้วนี่


   ปอนด์ดูตื่นเต้นมาก แต่ผมนี่ตัวสั่นงันงกไปหมด . . ขอนแก่นน่ะจำได้ว่าเคยไปตอนทัวร์คอนเสิร์ตเล็กๆ แต่ไปครั้งนี้ไม่ได้ไปทำงาน . .


   ไปเจอพ่อกับแม่ของปอนด์ . . คนที่ผมไม่รู้เลย ว่าเขาจะชอบผมรึเปล่า?



   “ไม่เป็นไรน่า กูล้อเล่น บ้านกูขายขนม แม่คงเบื่อขนมตายเลย” ผมจำได้บ้านมันเป็นร้านเค้ก มันก็เลยได้ชื่อว่าปอนด์ไงครับ


   “อืม”


   “เป็นอะไรไป คิดมากอะไรเล่า”


   “เปล่าซักหน่อย”


   “รีบๆเข้าไปในห้องกันดีกว่า . . นี่ขนรอบสุดท้ายแล้วใช่มั้ยเนี่ย”


   “เปล่า” ยังเหลือกระเป๋าเสื้อผ้าของกูอีก แต่กูยังไม่ได้บอกมึง . .


   “แล้วเหลืออะไรอ่ะ”


   “เดี๋ยวก็รู้เองแหละน่า”


   “ทำตัวมีลับลมคมในนะ”


   “ปกติเหอะ”


   ตั้งแต่รู้จักกันจนกระทั่งคบกัน . . ไม่มีวันไหนเลยที่เราสองคนจะไม่ได้เถียงกัน นี่แหละสไตล์ของคู่เราล่ะ


   “ดีใจจัง ไม่อยากจะเชื่อว่าธามจะมีเวลาว่างด้วย” ปอนด์รำพึง ขณะที่วางของลงบนโต๊ะในคอนโดของตัวเอง


   “หึ ต้องวีนชิบหายน่ะสิ ถึงจะได้พักได้ผ่อนกับเค้าบ้าง” ผมบอก “โชคดีที่พี่แอนเข้าใจ ซิงเกิ้ลใหม่ก็ไปได้สวย ตอนโปรโมทก็ทำงานแทบจะทั้งยี่สิบสี่ชั่วโมงของทุกๆวันอยู่แล้ว กูก็เลยบอกพี่เค้าไปว่าอยากจะพักสักอาทิตย์”



   “. . .”



   “เพื่อเตรียมคอนเสิร์ตใหญ่ตอนซัมเมอร์นี้อ่ะ”



   “คอนเสิร์ตใหญ่!!!!” ปอนด์ทำดวงตาเป็นประกาย “กูไปดูได้มั้ย!!!”


   “มึงน่ะ สมควรที่จะมากว่าใครเพื่อน!!!” เดี๋ยวให้ป้ายชื่อ Artist all area  กับมึงเป็นกรณีพิเศษที่หลังเวทีเลย


   “ดีใจมั้ยจะมีคอนเสิร์ตแล้ว”



   “ความฝันเลยแหละ” ผมยิ้ม ปอนด์เห็นผมยิ้มก็เลยยิ้มด้วยแล้วก็เดินเข้ามาหยิกแก้ม


   “ไม่ต้องลงไปขนแล้วล่ะ เดี๋ยวกูไปขนมาให้เอง”


   “กูจะมาอยู่กับมึงที่นี่แล้วนะ” ผมพูดราวกับมันเป็นเรื่องธรรมดาชิบหาย


“ว่าไงนะ!!!” ปอนด์ร้องเสียงหลง


   “ขี้เกียจพูดซ้ำ”


   “จริงอ่ะ!!!” ปอนด์เขย่าตัวผม “จะอยู่ได้เหรอ ไม่กว้างขวางเท่าที่บ้านหรือที่คอนโดของธามสักแห่งเลยนะ!!!”


   “มึงอยู่ไหน กูก็จะอยู่นั่นแหละ” ผมยักไหล่ ไอ้ปอนด์คว้าคอของผมให้ไปชิดกับตัวของมันจนหน้าของผมถูไถไปกับอกแกร่งๆนั่น


“อ๊ากกกก หายใจไม่ออกเว้ยยยย”


   “น่ารักจังเลยวะ แฟนใครเนี่ย อิจฉามันที่สุดเลย!!!!”


   คนบ้าอะไรอิจฉาตัวเอง กูเพลียจริงๆ แต่ก็เพลียแบบมีความสุขนะ ^^




   คืนนั้นปอนด์ขนของขึ้นมาเก็บให้จนหมด พร้อมๆกับวางแผนเรื่องการกินการอยู่ของผมกับมันที่นี่อย่างโคตรซีเรียส ปอนด์กังวลมากเรื่องที่ผมจะไม่สะดวกสบายพอเนื่องจากที่ๆผมอยู่นั้นสะดวกทุกอย่างจนแทบไม่ต้องทำนั่นทำนี่เอง ต้องคอยบอกอยู่ตั้งนานแน่ะกว่าคุณชายเค้าจะเชื่อว่าผมอยู่ได้ . . ง่วงชะมัดเลยนะ ว่าแต่พรุ่งนี้ต้องไปขอนแก่นไม่ใช่เหรอวะ มึงไม่ง่วงหรือไงวะปอนด์




. . 2 BROKEN HEARTS FALL IN LOVE . .










   ท่าอากาศยานขอนแก่น



   “พี่ธาม ตั้งแต่ขึ้นเครื่อง นั่งเครื่อง จนกระทั่งลงเครื่อง คนมองพี่ไม่หยุดเลยว่ะครับ สงสัยรัศมีจะจับจนเกินเหตุ” บูมทักท้วง มันอยู่ในชุดที่โคตรจะไปทะเลชิบหาย เสื้อลายดอกกางเกงขาสั้นเนี่ย เข้ากับขอนแก่นชิบ “นี่ขนาดใส่หมวกใส่แว่นแล้วนะ”


   “ไม่รู้ว่านี่จะทำให้เด่นกว่าเดิมรึเปล่า” ผมเริ่มกังวล ขอล่ะยังไงอยู่กับปอนด์ก็อยากมีความเป็นส่วนตัวนิดนึง


   “กูว่านะ . . ถ้าธามถอดหมวกถอดแว่น . . ยิ่งจะเด่นมากกว่านี้อีก ใส่ไว้เหอะ” ปอนด์บอกอย่างเป็นห่วง “บอกโทมัสแล้วใช่มั้ยว่าอยู่ขอนแก่น”


   “ยังเลย” ผมส่ายหัว นี่ถ้าโทมัสมารู้ทีหลังเค้าอาจจะหัวใจวายได้ ขอนแก่นกับกรุงเทพไม่ใช่ใกล้ๆ “ก็มึงพามาแบบสุดวิสัยนี่ ก็เลยยังไม่ได้บอก”



   “เผื่อมีงานด่วนขึ้นมาอ่ะ จะแย่นะ”


   “โคบร้าสลีคไม่รับงานด่วนเฟ้ย ต้องมาจองคิวเอาไว้เป็นเดือน”


   “ว้าวววววว คิวทอง O_O” บูมดูอึ้งๆ


   “เปล่าหรอก นักร้องนำขี้วีนต่างหากล่ะ” ปอนด์แหย่


   “เกี่ยวที่ไหนเล่า” ผมเตะหน้าแข้งมันด้วยความมันใส่ มันยิ้มเผล่แล้วกระทุ้งสีข้างผมอย่างแกล้งๆ แต่ความจริงก็คือ . . เกี่ยวมากเลยแหละ ไอ้เรื่องจองคิวล่วงหน้าผมนี่แหละเป็นคนคิดเอง ทำงานตามใจตัวเองชิบหาย ไม่รู้ว่าดังขึ้นมาได้ยังไง ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน


   “ว่าแต่ มึงไม่ได้ชวนไอ้คิกมาเหรอวะบูม”
   “เปล่า” บูมส่ายหน้า
   “เอ๊า เดี๋ยวก็โดนงอนหรอกกูกับมึง”
   “ถ้าแม่งรู้เดี๋ยวแม่งก็ตามมาเองหรอกน่า” บูมยักไหล่ “ว่าแต่เมื่อไหร่พ่อกับแม่มึงจะมารับน้า อยากเจอจังเลย”



   เฮือกกกกกก ผมสะดุ้งโหยงกับคำว่าพ่อกับแม่ของไอ้บูม ให้ตายสิ ผมจะต้องเจอกับพวกท่านจริงๆแล้วใช่มั้ย รู้สึกตื่นเต้นบวกกับเป็นกังวลยังไงไม่รู้แฮะ กล้วว่าจะทำอะไรไม่ดีๆแล้วเตะตาพวกเขาเข้า และหลังจากนั้นพวกเขาจะไม่ชอบผม T_T ผมกลัวจริงๆนะ



   “เดี๋ยวก็คงมาแหละ” ปอนด์หันมามองผม ราวกับมันรู้ว่าผมผิดแปลกไป “เป็นอะไรไป เมาเครื่องรึเปล่า”
   ผมส่ายหน้าดิก “เปล่า”
   “หรือว่ากลัวพ่อกับแม่”
   “โห่ พี่ธามครับ ไม่มีอะไรน่ากลัวเลยสักนิด!!!” บูมพูดขึ้นมา “พ่อกับแม่ไอ้ปอนด์เป็นพ่อกับแม่ที่โคตรน่ารักที่สุดในโลกแล้ว ใจดีมากกกกกกกกกกก”





   ก็พอจำได้ลางๆเมื่อครั้งที่ได้เจอตอนที่ปอนด์อยู่โรงพยาบาล จำได้ว่าทั้งคู่ยิ้มเก่งเหลือเกิน
   และพวกเขาก็เอ็นดูผมน่าดู . .





   คงไม่มีอะไรต้องเครียดหรอกมั้ง ฮึบ!! ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆเหมือนกับตอนที่เรียกความกล้าก่อนขึ้นเวทีทุกครั้ง คนเป็นพันก็เจอมาแล้ว อันนี้แค่คนสองคน คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง . .


 
   “นั่นไง พ่อกับแม่!! ผมอยู่นี่!!!” ปอนด์โบกไม้โบกมือเหยงๆ ลากผมให้เข้าไปหาพ่อกับแม่ที่เพิ่งเดินเข้ามาในท่าอากาศยาน คุณแม่ของปอนด์ก็ยิ้มเก่งและก็สวย คุณพ่อปอนด์ก็ยังหล่อถึงแม้ว่าจะดูมีอายุแล้วก็ตามที ผมกับบูมยกมือขึ้นไหว้อย่างรู้ประเพณี


   “ลูกชายแม่!!!!” ฟอดดดดดด ไอ้ปอนด์โดนแม่มันดึงหน้าให้ก้มลงให้แม่มันหอมถึง ไอ้ปอนด์ก็หอมแม่มันคืน ทำตัวโคตรเด็ก หลังจากนั้นมันก็เข้าไปกอดพ่อและก็เขย่าตัวพ่ออย่างแรง



   อบอุ่นดีชะมัด . .


   “กว่าจะมาหาพ่อกับแม่ได้นะ!!! ไม่รู้ไปติดใครที่ไหนที่กรุงเทพ!!! ฮะ ปรภัทร!!!” โดนเลยมึงไอ้ปอนด์ สมน้ำหน้า โดนแม่ด่า 5555 คุณแม่หันมาหาผมกับบูมแล้วทำหน้าครุ่นคิด “แล้วสะใภ้แม่มันคนไหนกันล่ะ”


   ไอ้บูมถึงกับหลุดไอออกมาเป็นพรืด “ไม่มีทางใช่ผมแน่ๆครับแม่ ผมบูมครับ ปอนด์คงเคยเล่าให้ฟัง”


   “อ๋อออออ น้องบูม สวัสดีจ้า”


   “งั้นก็ต้องเป็นคนนี้น่ะสิคุณ” คุณพ่อหันมาหาผม


   “ใส่แว่นใส่หมวกมิดชิดเชียว เหมือนพวกดารา เอ๊ะ!!!! หรือว่า . . คนนี้ใช่มั้ยปอนด์ น้องธามที่ลูกว่า ที่เค้าเป็นดาราน่ะ!!!!!!!!!!!!”


   ผมโดนคุณแม่เขย่าตัวจนตัวของผมแทบหัก คุณแม่ดูตื่นเต้นมาก แต่ตัวของผมจะปลิวแล้วค๊าบบบบบบบบบบ


   “แม่!! ใจเย็นๆ ธามเค้าเจ็บนะครับ!!” ปอนด์เห็นท่าไม่ดีจึงรีบเข้ามาช่วย


   “อุ๊ย ขอโทษน้า คุณลูกสะใภ้ คุณแม่ขอโทษนะคะ คุณแม่แค่ไม่ค่อยจะได้เจอดาราน่ะ”


   “แม่เค้าบ้าดารา” พ่อหันมายิ้มให้ผมแล้วขยิบตา


   “คุณก็ . .” แม่ตีแขนพ่อเสียงดังมากขอบอก . .


   “พาลูกๆเค้าไปพักผ่อนก่อนดีกว่า ท่าทางจะเดินทางมาเหนื่อยๆ นี่ก็จะเที่ยงแล้ว เดี๋ยวไปกินข้าวที่บ้านละกันนะ”


   ผมเดินตามหลังพ่อกับแม่และก็บูม ผู้ซึ่งชอบเข้าหาผู้ใหญ่เป็นพิเศษ ส่วนไอ้ปอนด์น่ะเหรอเดินข้างๆผมและก็ยิ้มมาให้อย่างให้กำลังใจ


   ไม่เห็นจะมีอะไรที่ต้องกังวลเลยนี่นา ผมเองนี่แหละนะ ที่คิดมากไปเอง..







   ร้านเค้กบ้านไอ้ปอนด์




   O_O โอ้ว มาย ก้อด



   นอกจากความฝันของผมที่อยากจะมีคอนเสิร์ตใหญ่แล้ว ไอ้การที่มีร้านเจ๋งๆน่ารักๆแบบนี้ก็เป็นอีกความฝันหนึ่งเช่นกัน บ้านปอนด์ไม่ใช่ร้านเค้กธรรมดาๆครับ แต่เป็นเรสเตอรองขนาดย่อมเลยทีเดียว มีบาร์อยู่ชั้นบนสุดที่เปิดเฉพาะตอนกลางคืน ส่วนสองชั้นข้างล่างจะเป็นร้านอาหารและก็ร้านเค้กที่ตกแต่งได้อย่างโคตรร่มรื่น ทางเข้าบ้านปอนด์มีต้นไม้เรียงรายเป็นต้นเดียวกัน แค่นั้นผมก็ว่าต้นไม้เยอะแล้วนะ แต่พอมาเจอในร้านนี่ผมถึงกับอึ้ง



   อะไรจะสดชื่นร่มรื่นขนาดนั้น นี่มันเป็นร้านที่ใกล้ชิดกับธรรมชาติมากซะจนไม่ต้องเปิดแอร์ให้เปลือง



   “ว้าว” บูมก็ร้องออกมาเหมือนกัน “เจ๋งมากครับคุณแม่!!! ปอนด์ มึงโตมากับร้านนี้เหรอ เชี่ยแม่งเอ๊ย อิจฉาสัด!!!”



   ไอ้บูมคิดเหมือนผมเด๊ะๆ ผมถอดแว่นถอดหมวก ขยี้ผมให้เข้าทรงเบาๆตอนที่เดินเข้าไปในร้าน นั่นไง สบตาเข้าอย่างจังกับลูกค้าสองสาวแล้วพวกนางก็ชี้มาหาผมและก็เริ่มทำท่าตื่นเต้น เอ่อ = = ถอดออกยังไม่ถึงสองวิเองนะ



   “O_O” แม่ของปอนด์หันมาหาผมแล้วเอามือปิดปาก “ปอนด์!! แม่อยากจะกรี๊ด แต่เดี๋ยวเค้าจะหาว่าแม่บ้า!!”


   “เป็นอะไรไปครับแม่” ไอ้ปอนด์ก็ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย



   “ดารามาร้านแม่อีกคนแล้ว และดาราคนนั้นก็จะกลายมาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวแม่!!!”



   ผมไม่รู้จะทำหน้ายังไงจริงๆ . .



   “คุณนี่ก็ . .” พ่อส่ายหน้าอย่างระอา “เข้าบ้านก่อนละกันน้า ที่พามาเข้าทางนี้เพราะอยากจะให้ดูร้านนิดหน่อยน่ะ คุณ เดี๋ยวผมจัดการดูแลเด็กๆเอง คุณไปช่วยไอ้จิ๋วมันเช็คตังค์ที่เคาเตอร์นู่นละกัน”



   “ได้ไงเล่า ก็อยากคุยกับน้องธามนี่นา”


   “มีหวังได้คุยกับเค้าทั้งวันแน่ๆ ไม่เป็นการเป็นงาน”


   “เอ๊ะ!”


   “เดี๋ยวผมมาช่วยคุณแม่นะครับ” ผมบอกกับเธอ


   “อุ๊ยยยย ช่างน่ารักกกก ขอบใจมากนะจ๊ะคุณลูกสะใภ้”


   ผมกับคนอื่นๆเดินผ่านไปทางข้างหลังร้าน ร้านนี่กว้างและใหญ่เอามากๆเล่นเอาเดินจนเหนื่อย


   “นี่เราจะไปไหนกันน่ะปอนด์” ผมถาม
   “บ้านกูไง”
   “อ้าว ไม่ได้อยู่ในร้านเหรอ” เห็นตึกใหญ่ๆผมนึกว่าจะอยู่ในตึกนั้นซะอีกนะ
   “เปล่า เดินอีกนิดก็ถึงแล้วแหละ” อ๋อออ บ้านมันจริงๆคือแยกออกมาจากร้านอีกทีสินะ




   O_O ขออึ้งอีกครั้งจะได้มั้ย . . บ้านไม้มีสไตล์ใหญ่ชิบหายและมีแต่ต้นไม้เต็มไปหมด บริเวณรอบๆสนามหน้าบ้านทุกอย่างต้องมีต้นไม้และพื้นที่สีเขียว ปอนด์แอบกระซิบให้ฟังว่าพ่อเป็นคนชอบต้นไม้ ทำธุรกิจร้านต้นไม้ส่งออกหลายสาขาในจังหวัด ส่วนแม่ก็ดูแลร้าน บ้านก็เลยออกมาเป็นอย่างนี้ . .



   บอกได้คำเดียวว่า . . กูลืมกรุงเทพไปเลย



   “ตามสบายนะลูก ปอนด์พาเพื่อนขึ้นไปเก็บของบนห้องก่อนไป อยากนอนห้องไหนก็จัดการกันเองละกัน เดี๋ยวพ่อจะไปบอกให้คนเตรียมอาหารจากร้านมาให้”


   “เอ่อ ขอบคุณมากครับ” ผมกับบูมบอกพร้อมกัน


   “รับรองอาหารที่นี่อร่อยไม่แพ้ร้านในกรุงเทพในแน่นอน”พ่อบอกก่อนจาก . . ดูจากปริมาณคนในร้านก่อนที่ผมจะเข้ามาในบ้านผมก็เชื่ออย่างนั้นนั่นแหละ


   ลับสายตาคุณพ่อ ไอ้ปอนด์ก็คว้ามือของผมหมับทันที


   “เป็นไง น่าอยู่มั้ย มาอยู่ด้วยกันนะ!”


   ผมนี่แทบเงิบ . .



   “ชวนเค้ามาอยู่ด้วยนี่มึงทำงานเก็บเงินไปขอบ้านเค้ารึยังไอ้สัด” บูมขัด “เนื่องจากมึงยังไม่ได้ขอที่บ้านเค้าอย่างเป็นทางการ เพราะฉะนั้นวันนี้กูนอนกับพี่ธาม”


   ไม่ถึงหนึ่งวิบูมก็โดนถีบ “กวนสัด มึงไปนอนห้องพักแขกโน่น ส่วนธามจะต้องไปนอนห้องกู ไม่มีข้อโต้แย้ง” ปอนด์ยิ้มกริ่ม “ไปกันเหอะ ห้องกูอย่างบน”


   “แล้วห้องแขกนี่มันห้องไหนล่ะวะ”


   “เดินไปเลี้ยวซ้าย”


   ผมต้องนอนห้องไอ้ปอนด์จริงๆเหรอวะเนี่ย .. ผมกลืนน้ำลายเดินตามปอนด์เข้าไปในห้องนอนของมันที่มีขนาดครึ่งหนึ่งของห้องนอนที่บ้านผม เฟอร์นิเจอร์สีขาวดำสไตล์โมเดิร์น โฮมเธียเตอร์ ทีวีจอแบน ตู้เก็บดีวีดี ตู้หนังสือการ์ตูน เรียกได้ว่าพื้นที่ว่างในห้องนี้มีน้อยมาก แต่จะขลุกอยู่ในนี้ทั้งวันก็ยังได้ เพราะครบเสียจนไม่ต้องออกไปไหนให้มันเหนื่อย


   “โห กลิ่นบ้านตัวเองนี่ เจ๋งสุดแล้ว” ปอนด์วางกระเป๋าลงแล้วกระโดดลงบนเตียงของตัวเองเอาหน้าฟุบลงกับหมอน



   ผมวางกระเป๋าบ้าง มองซ้ายมองขวาเพื่อสำรวจห้องนอนของคนรัก ไม่มีสิ่งของใดที่ทำให้ผมอึดอัดได้ สิ่งที่มีชีวิตที่นอนอยู่บนเตียงนั้นต่างหากที่ทำให้ผมอึดอัดแปลกๆ เพราะอะไรน่ะเหรอ




   มันมีเพียงไม่กี่ครั้งนะ ที่ผมจะได้นอนกับมัน . . และผมรู้สึกกังวลใจตงิดๆ




   เรื่องนั้นน่ะ . .




   “เป็นอะไรไป ห้องแคบไปเหรอ ไม่สบายเหรอ นอนห้องแขกได้น้า” ปอนด์ห่วงผมในทุกๆรายละเอียดจริงๆ


   ผมส่ายหน้าพรืด “เปล่านะ สบายดี” ผมยิ้มแห้งๆ “ปะ ไปกินข้าวกันป่าว หิวจะแย่อยู่แล้ว”



   “โอเค” ปอนด์กระหยิ่มยิ้มย่อง ลุกขึ้นมาจากเตียง “เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีป่ะ ชุดนี้ธามคงร้อนชิบหายแน่ๆ”



   ผมก้มลงมองเสื้อผ้าตัวเอง กางเกงยีนส์สีซีด เสื้อกันหนาวมีฮู้ดสีแดงแปร๊ด . . แฟชั่นสนามบินเก๋เอาเรื่องอยู่เหมือนกัน ก็มันชินที่จะต้องแต่งตัวให้เด่นแตกต่างจากคนอื่นนี่นา



   แต่ลืมไปรึเปล่าว่าเมืองไทยแม่งอย่างร้อนอ่ะ = =



   ผมเปลี่ยนเสื้อผ้า เดินตามธามลงมาข้างล่างบ้าน เสียงไอ้บูมดังล้งเล้งอยู่ในห้องทานอาหารเป็นที่เรียบร้อย กลิ่นอาหารหอมฉุยลอยเข้าจมูกผม จนผมอยากจะนั่งสวาปามข้าวให้หมดภายในคำเดียวเสียตั้งแต่เดี๋ยวนั้น



   ถ้าไม่ติดอยู่ที่ว่าคุณแม่และคุณพ่อของไอ้ปอนด์นั่งยิ้มแฉ่งมองผมอยู่ ผมคงทำไปแล้วล่ะ . .



   “เป็นไง ห้องสะอาดมั้ย แม่ทำความสะอาดเองเลยนะ” แม่ขยิบตาให้ผม
   “แม่บอกธามทำไม บอกปอนด์นี่ . . ปอนด์เจ้าของห้องนะ” ปอนด์เลื่อนเก้าอี้ให้ผมนั่งด้วย . . มึงจะสุภาพบุรุษไปไหนสัด
   “บอกทุกคนนั่นแหละน่า”
   “ง่ะ ดูทำเสียงเข้า . . ทำไมเสียงต่างจากตอนที่คุยกับธามจังอะ” ปอนด์แกล้งทำเป็นงอน ผมมองด้วยสายตาว่างเปล่า คิดว่าน่ารักมากรึไง . . แต่ก็น่าดูวะ



   “ก็ธามเค้าจะมาเป็นลูกชายคนใหม่ของแม่ คนเก่าก็ต้องตกกระป๋องสิคะ”



   “โหยยย แม่อ่ะ”



   “ไม่ต้องมาโวยวายเลยนะ เดี๋ยวไม่ไปสู่ขอให้แล้วจะรู้สึก”



   ผมรู้สึกได้เลยว่าตัวเองหน้าร้อนๆขึ้นมาทันตา ไอ้บูมร้องเสียงดังด้วยความดีใจ ส่วนปอนด์นี่ไม่ต้องพูดถึง กระโดดจากที่นั่งของตัวเองแล้ววิ่งเข้าไปเกาะแข้งเกาะขาแม่ทันที



   “จริงนะแม่!!! ห้ามคืนคำนะ!!!”



   “อูยย เจ้าลูกคนนี้นี่!! คิกคิกคิก”




   “ตัวเองดีพอรึยังที่จะดูแลเค้าน่ะฮะ ปรภัทร” พ่อปอนด์แกล้งถามเสียงเคร่งขรึม




   ปอนด์ขยิบตาให้ผม “ดีที่สุดในโลกนี้แล้วฮะ”


   กูจะอ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก



   ผมยิ้มออกมาอยากเอาหน้าไปซุกไว้ที่พรมข้างล่างนี่จัง อายชิบหาย คุยอะไรกันอยู่ก็ไม่รู้โว้ย ไอ้บูมก็ไม่ได้ช่วยอะไรผมเลย เอาแต่ทำหน้าทำตาล้อเลียนอยู่ฝั่งตรงข้ามโน่น



   “รูปนี้ปอนด์มันทำอะไรเหรอครับแม่” ผมเบี่ยงประเด็นไปที่รูปในกรอบที่แปะอยู่บนฝาผนัง ขยายใหญ่ชิบหาย สูงยิ่งกว่าตัวของผมสองคนต่อกันเสียอีก คล้ายโปสเตอร์อะไรสักอย่าง ละครเวที?


   “อ๋อ ปอนด์เค้าแสดงละครเวทีของคณะจ้ะ สมัยที่เรียนอยู่วิศวะน่ะ”


   “เป็นพระเอกเหรอครับ”



   แม่หลุดขำออกมา “เค้าไม่ยอมเป็นน่ะสิ เค้าอยากเป็นตัวร้าย ทั้งๆที่ใครๆก็อยากให้เค้าเป็นพระเอก เป็นเดือนคณะแท้ๆ”



   “ก็ตอนนั้นมีคนเหมาะที่จะเป็นพระเอกมากกว่าผมน่ะสิครับ” ปอนด์บอกด้วยเสียงเรียบ




   “คงจะหล่อมากเลยสินะ หึหึ” ขอล้อมันหน่อยเหอะ




   “มึงก็รู้จัก”




   ฮะ? ผมก็รู้จักงั้นเหรอ ใครวะ . . เพื่อนที่เรียนขอนแก่น ผมลองนึกในหัวดูว่ามีใครบ้าง . .



 

   เชี่ยคิน มีไอ้เชี่ยคินตาคนเดียวที่เรียนที่นี่ แต่มันไม่ได้เรียนวิศวะ






   ถ้างั้น . . เป็นใครกันล่ะ ?











ขอกำลังใจด่วนๆ
กำลังต้องการอย่างมากเลย
ขอโทษที่มาต่อช้านะคะ ใครลืมกลับไปอ่านน้าา : )

[Ali$a฿eth]

มาต่อแล้วคิดถึงมาก เอารอยต่อของเรื่องกำลังจามาบรรจบกันแล้ว

[quiicheh.]

คิดถึงเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก คือหวังว่าพอเอ่ยชื่อนั้นไปธามจะไม่รู้สึกอะไรนะ

[little_nok]

มาให้กำลังใจ หายไปนานเชียวค่ะ
พ่อพระเอกก็เหนือสิ ใช่ป่ะ

[cho_co_late]

บ้านปอนด์นี้น่ารักดีนะ 
เอาแล้วไง ถ้าได้รู้ว่าธามเคยชอบเหนือจะเป็นยังไงน้า 

คนเขียนขอกำลังใจก็ให้ค่ะ 

[iammz]

ดีใจจัง มาต่อแล้วววว >.<

พ่อแม่สามีใจดีจุงเบย

ได้ลูกสะใภ้น่ารักอย่างน้องธาม 

+1 ค่ะ

เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ

 

[tumtok]

หายไปตั้งนาน คิดถึงมากกกก มาจุ๊บที

[« ‡± ÚêKí ±‡ »]

ตามอ่านมาตลอดเลย สนุกดีครับ
เล่าเรื่องไม่น่าเบื่อเลย
เป็นกำลังใจให้แต่งได้ออกมาดีๆเรื่อยๆตลอดเลยนะครับ
 

[special]

คิดถึงปอนด์ธามมากๆ ดีใจที่มาต่อแล้วววววว
อยากไปเที่ยวบ้านปอนด์มั่งจังเลย แล้วมาถึงนี่จะได้เจอคินตากับเหนือนทีมั๊ยอ่าาาา

[~ณิมมานรฎี~]

ธาม  จะรู้สึกไงน้อออ    คุ คุ 

[nu-tarn]

มาต่อแล้ว
ดีใจจังเลยค่ะ เราชอบมากเลยเรื่องนี้อ่ะ น่ารักมาก

[LadySaiKim]

เย้ !!! มาต่อแล้ว  กรี๊ดดด >< ~ ~

แต่ว่า.. ค้างอ้ะค้าง แง ~ ~

[-west-]

เอาแล้วไง เริ่มรำลึกความหลังแล้ว
พ่อแม่ปอนน่ารักอะ ขอเป็นสะใภ้คนสิคะ  ผลัวะ! ธามฟาดด้วยหลังแหวน

[litlittledragon]

555　งานนี้คนที่กระอักกระอ่วนน่าจะเป็นธามน่า ปอนด์รู้แล้วนี่นาว่าความรักเก่าอีรุงตุงนังกันอยู่
แต่สงสัยเรื่องบูมมากกว่าตกลงจะมีอะไรๆ กับคิกหรือว่าเจิ้นวงธามกันแน่

[bobie]

คนเขียนมาต่อแล้ววววว
พ่อแม่ของปอนด์น่ารักมากเลย
แถมดูท่าจะชอบลูกสะใภ้มากๆซะด้วย
เจ๋งไปเลยนะธาม 555
ว่าแต่ตอนหน้าคินตากับเหนือจะมามั้ยหว่า
คิดถึงสองคนนี้