ตอนที่ 24
I Knew You Were Trouble
หลังจากที่ทานข้าวกลางวันเสร็จ ผมอาสาที่จะมาช่วยงานแม่ของปอนด์ที่ร้านเค้ก ซึ่งเป็นร้านที่เดินจากบ้านสามสิบก้าวก็ถึงแล้ว ผมรักร้านนี้ตั้งแต่แรกเห็น และผมอยากจะช่วยแม่ของปอนด์จริงๆ เพราะผมชอบด้วยแหละมั้ง . .
นี่ถ้าแม่ของปอนด์อนุญาตให้ผมออกแบบสวนหรือส่วนต่อเติมของร้านให้ล่ะก็ ผมก็จะยินดีมาก! . . ลืมกันไปรึยังว่าผมเรียนสถาปัตย์น่ะ ฮ่าๆๆๆ
“อันที่จริงไม่ต้องมาช่วยให้เหนื่อยเลยนะลูกธาม ให้น้องปอนด์พาไปเที่ยวในเมืองน่าจะดีกว่านะแม่ว่า”
“ไม่เลยครับแม่ ผมชอบร้านของคุณแม่มากๆ ผมอยากช่วยครับ”
“แต่แม่กลัวเรื่องเอ่อ . .” คุณแม่มองซ้ายมองขวา เห็นลูกค้าวัยรุ่นมองตามผมกันเป็นพรวน บางคนหลุดกรี๊ดออกมาเลยด้วยซ้ำ
“ความเป็นส่วนตัวของธามน่ะ”
“จะได้ช่วยเรียกลูกค้าให้คุณแม่ได้ยังไงล่ะครับ” ผมยิ้ม แม่ของปอนด์ทำหน้าตาเหมือนล่องลอยอยู่บนฟ้าสักพัก ก่อนที่จะตั้งสติได้แล้วดึงผมเข้าไปในส่วนที่เป็นแคชเชียร์
“นี่ๆ จิ๋ว ถ่ายรูปคุณธามให้หน่อยนะ เอาไว้แปะให้เต็มร้าน อีกหน่อยร้านนี้ก็จะเป็นของคุณธามแล้วล่ะมั้ง คิกคิก”
หืมมมมมมมมม ผมหันไปมองหน้าแม่อย่างมีคำถาม แต่พนักงานร้านเค้กนามว่าจิ๋วทำเอาผมตกใจไปซะก่อน เธออ้าปากค้าง ตัวแข็งทื่อ และมองผมราวกับว่าผมเป็นสัตว์ประหลาดที่เธอไม่เคยเห็น
“ยัยจิ๋ว ฮัลโหล สติจ้ะ สติ กลับมาค่ะ!!!”
“คะ คะ นายหญิง” เรียกคุณแม่ได้เกาหลีมากเหอะ แต่แอบได้ยินปอนด์บ่นให้ฟังบ่อยๆว่าแม่ติดซีรีส์มากๆ
“กล้องจ้ะกล้อง ถ่ายคุณธามทุกช้อตทุกมุมเลยนะ”
“อ๋อ ได้เลยค่ะ!!!” คุณจิ๋วยังคงช็อคอยู่ เธอหันมาหาผมแล้วทำท่าเพ้อ “หนูชอบพี่มากเลย พี่เท่มาก จริงๆนะค้า!!!”
“เอ่อ ขอบคุณครับ”
ผมพูดแค่นั้นแล้วเธอก็แทบจะเป็นลม แม่ส่ายหัวแล้วเดินนำผมไปยังส่วนต่างๆของร้าน บอกผมว่าอยากกินอะไรสั่งได้เลย ฟรีตลอดเว ไม่ต้องจ่ายสักแอะ ไอ้เราก็เกรงใจนะ แต่แอบชิมเค้กไปตั้งเยอะ นี่ใช่มั้ยที่มาของชื่อไอ้ปอนด์ เค้กแสนอร่อยพวกนี้ อร่อยชิบหายเลยครับ ถ้าโทมัสรู้ว่าผมทานเค้กเข้าไปเยอะขนาดนี้คงต้องให้ผมไปเบิร์นที่ฟิตเนสจนเหนื่อยแน่ๆ
“กินเยอะ .. เดี๋ยวก็อ้วนหรอก” ปอนด์มาแล้ว พร้อมกับท่าทางมีความสุขสุดขีด นั่งแหมะลงบนฝั่งตรงข้ามผม แล้วมองผมตาเยิ้มเชียว
“อ้าว แล้วบูมล่ะ” ผมถามถึงคนที่เล่นเกมส์เป็นเพื่อนปอนด์เมื่อตะกี้
“จู่ๆก็หลับ ฮ่าๆๆๆ ท่าทางมันเพลียน่ะ” ปอนด์อ้าปาก “ป้อนเลย อยากกิน น่ากินมาก”
“กินมาตั้งแต่เด็กๆแล้วไม่ใช่เหรอ เค้กร้านตัวเองเนี่ย” ป้อนเปิ้นไรล่ะ คนเยอะชิบหาย เค้าจ้องมาที่เรากันหมดแล้วเฟ้ย
“ก็ไม่เคยมีใครมาป้อนให้นี่หว่า เอ้าเร็วๆ ป้อน อ้า อ้า” มันอ้าปาก
ผมนี่ชักหมดความอดทน . . เอ้าป้อนก็ป้อนวะ ผมตักเค้กใส่ปากมันหนึ่งคำ และมันก็ทำท่ามีความสุขมาก
“อร่อยจุงเบย”
“จุงเบยพ่อง”
“โหดจัง แฟนใครวะ” มันแกล้งทำหน้าจ๋อย
“ก็แฟนมึงง่ะ”
“อิอิ” ปอนด์ดึงแก้วโกโก้ของผมไปดูด “เออนี่ อยากไปไหนรึเปล่า หรือว่าวันนี้อยากอยู่บ้านก่อน”
“อยากอยู่บ้านทุกวัน ไม่ได้อยากออกไปไหนว่ะ” ออกไปดูสิ ได้เป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ ผมไม่เคยหลงตัวเองว่าออกไปไหนจะต้องมีคนเข้ามารุมทึ้ง ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองดังขนาดนั้น แต่ที่ผ่านมาอะไรหลายๆอย่างก็พิสูจน์ได้อยู่ว่าถ้าผมออกไปแล้วผู้คนจะแตกตื่นแค่ไหน ขออยู่แบบส่วนตัวเงียบๆแบบนี้ดีกว่า ชิวดี สบายใจดี
โทมัสก็ยังไม่รู้ว่าผมอยู่ไหนตอนนี้ ท่าทางจะกำลังตามหาให้ควั่ก . .
“งั้นก็ถือซะว่ามาพักผ่อนละกันเนอะ” ปอนด์ยิ้ม มันเป็นคนยิ้มเก่งมาก เก่งไม่พอยังเสือกหล่อ . . สาวๆบางคนมองข้ามผมไปมอง
ไอ้ปอนด์ก่อนก็มีเยอะครับ ไอ้ปอนด์มันก็ไม่ธรรมดา “แต่ถ้าอยากไปไหนก็บอกละกัน ว่าง พาไปได้ทุกที่”
“อือฮึ”
“อยากไปดูมอที่กูเคยเรียนป่าว น่าอยู่มากนะ”
เคยได้ยินมาเหมือนกัน “มีเวลาตั้งอีกหลายวัน ไว้ไปวันไหนก็ได้น่า”
“พูดแล้วก็คิดถึงนะ . . เป็นที่ที่กูตัดสินใจสอบตรงเข้าไป พอติดปุ๊บ กูก็ไม่สนใจที่อื่นเลย” ปอนด์เล่าให้ฟัง “แต่ที่ไหนได้ . . กูค้นพบว่ากูไม่เหมาะกับวิศวะเอาเสียเลย และก็อีกอย่าง . .” มันนิ่งไป
“อีกอย่างอะไรล่ะ ก็เล่ามาดิ รอฟังอยู่” เล่าไม่จบก็อย่าพูดออกมาให้อยากรู้สิฟะ
“สาวๆกรุงเทพหน้าตาดีกว่าน่ะสิ ก็เลยซิ่วไป”
“ถุย” เหตุผลโคตรน่าหมั่นไส้
“หวงอ่ะดิ๊”
“หวงเหี้ยไร” ไม่ได้หวงจริงๆนะ . . (จะมีคนเชื่อมั้ยนี่?) . . ไม่เห็นมันจะยุ่งกับใครสักคน “เออใช่ . . คนที่มึงไม่ลืม . . เค้าเรียนที่นี่นี่หว่า”
ปอนด์หุบยิ้มฉับ . . หน้านิ่ง . . แล้วหันไปมองทางอื่นทันที “ก็ . . ใช่อ่ะ”
“อยากเจอมะ” ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมถามไปอย่างนั้น สงสัยคงเป็นเพราะตั้งแต่ที่ปอนด์ทำหน้าสลดเมื่อนึกถึงเค้าคนนั้นกระมัง มันทำให้ผมคิดว่า . . บางที . . ไอ้ปอนด์อาจจะยังลืมเค้าไม่ได้ . . หรืออาจจะยังมีเยื่อใยหลงเหลืออยู่
เพราะผมรู้ . . ว่ามันเคยรักคนๆนั้นมากแค่ไหน
“คงไม่อ่ะ” ปอนด์ตอบกลับมาช้ามาก “นี่ธามถามไรเนี่ย ไม่ต้องพูดถึงอีกเลยได้ป่าว”
“ทำไม” ผมก็เป็นอย่างงี้เสมอแหละครับ เอาแต่ใจไม่เคยเปลี่ยน
“ก็ . . มันทำให้เราสองคนอึดอัดนี่”
“กูว่า . . มึงคนเดียวมากกว่า”
ผมอาจจะเคยเป็นคนที่เปลี่ยนแฟนเป็นว่าเล่น ตกหลุมรักคนอื่นง่าย หรืออะไรก็แล้วแต่ แต่ถ้าผมได้ปักใจรักใครไปแล้ว ผมไม่มีทางสนใจใครคนอื่นอีก กรณีของเซน ผมเพียงแค่คิดไปเองเท่านั้นว่าผมยังรักเซนอยู่ แต่เปล่าเลย ..
ผมรักคนที่อยู่ตรงข้ามผมต่างหาก . .
คนที่ยังรู้สึกเศร้าทุกครั้งที่นึกถึงรักครั้งที่ผ่านมา . .
ผมอยากให้มัน . . ลืมเค้าคนนั้นให้ได้ และนึกถึงแต่ผมคนเดียว ผมอาจจะเห็นแก่ตัวไปหน่อย แต่ผมเป็นแฟนมันนะเออ
“ทำไมเราเครียดๆกันจังวะ” ปอนด์เกาหัว ลุกขึ้นยืน “มานี่ดีกว่า จะพาไปดูอะไร ไอ้บูมมันกำลังหลับ มันมากวนเราสองคนไม่ได้นะ”
“ไปไหนอะ”
“ที่ๆกูไปทีไร . . แล้วกูจะสบายใจยังไงล่ะ”
นึกว่าจะไกล ที่ไหนได้ก็แค่สวนหลังบ้าน
ปอนด์อาศัยร่มเงาใหญ่ของบ้าน นั่งจุมปุกอยู่บนพื้นหญ้า
“ทำอะไรอยู่ล่ะ นั่งสิ” ปอนด์ดึงผมให้นั่งลงข้างๆ . . ผมนั่งลงทั้งๆที่ยังเอ๋อๆ ก็นึกว่าจะพาไปไกลๆไง ไม่ใช่ใกล้แบบนี้ มันก็อึ้งดิ
“มองหน้าทำไม ดูนู่น ให้ดูนู่น”
ผมหันหน้าไปมอง . . O_O มันเป็นสนามหญ้าสีเขียวชอุ่ม มีต้นไม้ ดอกไม้ อย่างกับภาพวาด
“กว่าจะได้ขนาดนี้ พ่อเสียเวลาดูแลแทบตาย” ปอนด์ยิ้ม “กูวิ่งเล่นแถวนี้ประจำแหละ สมัยที่กูยังเด็ก”
นึกภาพตอนมันเป็นเด็กไม่ค่อยออก แต่ท่าทางจะเป็นเด็กที่ร่าเริงน่าดู
“ถ้ามีพี่น้องสักหน่อยนะ คงจะดีกว่า กูคงไม่ค่อยเหงา แต่พ่อรู้ว่ากูเหงา พ่อก็เลยมาเป็นเพื่อนเล่นให้ และแม่ก็จะปูผ้านั่งรอเราสองคนเล่นอยู่ตรงนี้ กูเลยโตขึ้นมาโดยที่กูไม่รู้สึกว่ากูขาดอะไรไปเลย”
ดูก็รู้ว่ามันเติบโตมาในที่ๆดีมากแค่ไหน . . นิสัย การกระทำของมันเป็นตัวบอกทุกอย่าง . .
“แล้วมึงตอนเป็นเด็กล่ะ . . จะไม่เล่าอะไรให้ฟังหน่อยเหรอ”
ผมทอดสายตามองไปยังพื้นหญ้าสีเขียวสบายตาตรงหน้า “เรื่องสมัยเด็กกูมีเยอะแยะ”
ปอนด์ส่งสายตาเป็นประกายมาให้ผม “ก็อยากรู้ทุกเรื่องแหละ เล่ามาเหอะ”
“แม่ทิ้งกูกับป๊าไปเมื่อตอนกูอยู่อนุบาล” ผมเริ่มเล่า “ตอนนั้นกูพูดจริงๆว่ากูไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรสักเท่าไหร่ จำได้ว่าป๊าชอบยิ้มชอบส่งสายตาให้ผู้หญิง อาจจะเรียกว่าเจ้าชู้ แต่ป๊าก็บอกกับกูเสมอว่าป๊ากูน่ะรักแม่กูมาก”
“…”
“แต่ป๊าไม่เคยบอกแม่ แม่เลยทนไม่ไหว แม่เป็นคนที่เทิดทูนบูชาความรักน่ะ เธอไม่รู้จะอยู่กับคนที่ไม่รักเธอทำไม ก็เลยแต่งงานมีครอบครัวใหม่อยู่ที่อังกฤษนู่น ท่าทางมีความสุขดี”
“…”
“อาจจะเป็นเพราะเรื่องนี้ก็ได้มั้ง ที่เวลากูเกิดรู้สึกรักใครสักคนขึ้นมากูจะไม่ลังเลที่จะบอกความรู้สึกของกูออกไป กูไม่อยากปากแข็งเหมือนป๊าน่ะ”
“หรา อย่างกับมึงมาบอกรักกูง่ายๆ” ปอนด์เลิกคิ้ว
“ก็กับมึงมันคนละกรณีกัน” ผมรู้สึกว่าผมเขินๆยังไงไม่รู้แฮะ “มึงเป็นกรณีที่กูไม่คาดฝันว่าจะมีจริงๆ”
“เหนือความคาดหมายว่างั้น ฮ่าๆๆ”
“ก็ใช่น่ะสิ!” อย่าให้พูดเลย เดี๋ยวยาว “มึงง่ะบ้าบอ กวนประสาท เถียงคำไม่ตกฟาก ไม่เคยคิดว่ากูเป็นรุ่นพี่ ไม่มีสัมมาคารวะ เจอกูทีไรเป็นอันต้องทำหน้าเหม็นฉี่ใส่กูทุกที คงจะคิดว่าตัวเองหล่อมากสินะ ที่เดินไปไหนมาไหนก็มีแต่คนมองตาม ชิ” อ้าว กูพูดซะงั้น ยาวจริงๆล่วย แต่สองสามประโยคหลังนี่เป็นข้อเสียมันเหรอวะ?
“เฮ้ย กูดูแย่ขนาดนั้นเลย” ปอนด์ชี้นิ้วเข้ามาหาตัวเอง “กูเนี่ยนะ”
“ก็ใช่น่ะสิ”
“อยากให้ปอนด์พูดถึงธามบ้างป่ะ ความรู้สึกแรกที่เจอกัน”
ผมหันขวับไปมองหน้ามันทันที . . ลองพูดดูสิมึง
“ฮ่าๆๆๆ ไม่พูดก็ได้ รู้ด้วยเหรอว่าตัวเองก็มีข้อเสียน่ะ ฮ่าๆๆๆ”
นั่นไง กูว่าแล้ว . . มันต้องพ่นออกมาเป็นชุดแบบที่ผมพูดเมื่อกี้แน่ๆ
“เป็นผู้ชายที่ดูตลกๆดี หน้าตาก็ดีนะ เวลายิ้มนี่โคตรน่ารัก แต่ทำไมไม่รู้เวลาอยู่ต่อหน้ากูทีไรชอบทำหน้าเหวี่ยงๆ ชอบทำเป็นหยิ่ง ชอบด่า ชอบวีน ชอบเอาแต่ใจ ไม่เหมือนกับเวลาที่อยู่ต่อหน้าคนอื่นหรืออยู่บนเวที เวลาแบบนั้นทีไรล่ะชอบยิ้ม ชอบเฟรนลี่ โคตรยุติธรรมกับกูเลย”
ยาวไอ้เหี้ย . . ขี้เกียจอ่าน เอ๊ย ขี้เกียจฟัง . . เหวี่ยงในใจ แต่ก้มหน้างุด เอาไม้มาเขี่ยหญ้าเล่นๆ ผมเขินเหรอ?
“แต่กูก็ชอบเค้านะ น่ารักดี ลิมิเต็ดด้วย ของหายาก ฮ่าๆๆๆ”
“เดี๋ยวถีบหรอก พูดเหมือนกูเป็นสิ่งของได้ไง”
“มึงเป็นสิ่งของก็ดีนะ” ปอนด์ดึงผมให้เข้ามาพิงอกของมัน “มึงจะได้เป็นของๆกูคนเดียว กูจะเก็บมึงไว้ให้อยู่แต่ในห้อง ไม่ต้องออกไปเจอใคร ไม่ต้องออกไปให้ใครกรี๊ด หรือขอลายเซ็น หรือตัดสินมึงเสียๆหายๆทั้งๆที่เค้าไม่ได้รู้จักมึงจริงๆ”
. . . คำพูดของมันทำเอาผมอึ้ง หรือมันจะคิดเรื่องนี้มานานแล้ว “มึงไม่ชอบที่กูเป็นดาราเหรอ”
“ไม่ใช่อย่างนั้น” ปอนด์รีบบอก กระซิบที่ข้างหูผม “มึงจะเป็นยังไงหรือจะเป็นอะไร กูก็ชอบที่มึงเป็นมึง กูไม่เคยสนใจสิ่งเหล่านั้นเลย”
แม่ง . . ซึ้งว่ะ ผมว่าผมแอบน้ำตาปริ่มนะ “มึงรู้ใช่มั้ย ว่าเป็นแฟนกู . . มึงต้องอดทน”
“รู้สิ”
“ได้อยู่บนเวที ได้เป็นดาว มองเห็นคนที่อยู่ข้างล่างเค้ากรี๊ด ชื่นชม อิจฉา ทุกอย่างอ่ะ แต่มึงรู้มั้ย . . ว่าบางทีกูก็เหงา คนมากมายเค้าชื่นชอบกู มันไม่ใช่สิ่งที่กูต้องการจริงๆ กูต้องการแค่ . . ใครสักคนต่างหาก”
ปอนด์ก้มลงมาหอมแก้มผม . . และใช้ปากมาสัมผัสที่ริมฝีปากของผมเบาๆ
“บางครั้งกูก็คิด . . แค่กูมีมึงคนเดียวก็พอ”
“พูดอย่างกับจะลาออกจากวงการอย่างงั้นแหละ ยังอยู่ในวงการแค่ปีเดียวเองไม่ใช่เหรอ” ปอนด์ยังคลอเคลียที่ใบหน้าของผมไม่ห่าง
ผมนิ่ง . . และก็คิด
บางครั้ง . . ชีวิตคนเรามันก็เอาแน่เอานอนไม่ได้หรอก
“ปอนด์!!!!”
“ครับแม่!” ผมรีบผละออกมาจากตัวของปอนด์ทันที ส่วนปอนด์ก็กระพริบตาปริบๆกลืนน้ำลาย มองดูผู้เป็นมารดาเดินมาหาด้วยสีหน้ามีความสุขสุดขีด
“โทรศัพท์มาแน่ะ”
“อ่า ครับ จากใครเหรอครับ” เหงื่อเม็ดเป้งผุดขึ้นมาบนใบหน้าของผมกับปอนด์ เมื่อกี้คุณแม่จะเห็นมั้ยนะ
“เพื่อนเก่าที่วิศวะจ้ะ”
“ฮะ ใครเหรอแม่” ปอนด์หันขวับไปมอง
“แม่จำได้ว่าเค้าเคยมาเอาของช่วยที่บ้านเราด้วยนี่ลูก เล่นละครเวทีกับลูกด้วย ชื่ออะไรน้า . . ภีม อ๋อใช่ ภีมโทรมาจ้ะ”
เม้นด้วย ๆ ^^
พบกันตอนหน้า ช่วงนี้กำลังเจ้มจ้น!
หัวข้อ: ". . 2 Broken Hearts เมื่อคนอกหักมารักกัน! ♥♥ . ." (อ่าน 622436 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก