ตอนที่ 25
เรื่องจริง ปอนด์หายไปโทรศัพท์นานมาก ผมเลยเดินตามเข้าไปในบ้าน แม่ของปอนด์ยิ้มและก็บอกให้ผมทานขนมที่วางอยู่บนโต๊ะ ซึ่งผมถึงกับต้องอ้าปากค้างอะระลอกเมื่อเจอขนมเค้กหลากลายชนิดบนโต๊ะ ได้อ้วนแน่ๆ อย่างกับอยู่ในงานเลี้ยงหมวกคัดสรรที่ห้องโถงใหญ่ของแฮร์รี พอตเตอร์ยังไงยังงั้นแหละ
“คืนนี้จะไปเที่ยวที่ไหนกันเหรอจ๊ะลูก” แม่ชวนคุย
“ไม่รู้เหมือนกันครับ อาจจะอยู่บ้านนี่แหละ ข้างนอกอาจวุ่นวาย”
“แต่ท่าทางปอนด์เค้าจะคิวรัดตัวสิ กลับมาทั้งที คงมีสารพัดเพื่อนแหละนะที่อยากเจอเค้า เพื่อนสมัยมัธยม เพื่อนที่มหาลัยเก่าไรงี้ ปอนด์เพื่อนเยอะมาก แม่จำไม่หวาดไม่ไหวจริงๆ”
“แล้วเพื่อนผู้หญิงล่ะครับแม่” ไอ้ปอนด์ไม่ยอมบอกสักที ผมก็เลยเอ่ยปากถามซะเอง ถามลูกไม่ได้ ถามแม่นี่แหละ “คนที่ปอนด์เค้าค่อนข้างสนิทด้วยน่ะครับ” หวังว่าคุณแม่จะเข้าใจนะ
“อืม” แม่นึก “เพื่อนผู้หญิง อุ๊ยตาย! น้องธาม คิกคิก นี่เก็บข้อมูลอยู่เหรอจ๊ะ มานี่สิจ๊ะ แม่จะเล่าให้ฟังอย่างหมดไส้หมดพุง”
อยากรู้มากกว่าอะไรทั้งหมดอีกครับตอนนี้ เล่ามาให้หมดเลยก็ยังได้ ผมเดินตามหลังคุณแม่ขึ้นไปบนบ้าน แม่เปิดประตูห้องข้างๆห้องนอนปอนด์ เผยให้เห็นสิ่งของคล้ายๆของที่แฟนคลับให้ผมวางอยู่เต็มห้องจนเกลื่อนไปหมด ใช้คำว่าอะไรดี . . มหาศาลก็คงจะเวอร์ไป แต่ละลานตาจริงๆครับ
“สมัยที่ปอนด์เค้ายังฮอตน่ะ ตอนมอปลายวาเลนไทน์ทีไร ต้องโทรบอกให้พ่อกับแม่ไปรับทุกที เพราะขนกลับบ้านคนเดียวไม่ไหว”
มอปลายกูยังวิ่งไล่ตามเซนอยู่เลย . . ไม่เห็นจะโด่งจะดังขนาดนี้
“อ๋อ ชิ้นนี้นี่ไง หนูอิงแฟนคนแรกของเค้าซื้อให้น่ะ” แม่ชี้ตุ๊กตาหมีให้ผมดู ตัวใหญ่มาก ใหญ่กว่าตัวผมสองคนรวมกันซะอีก “ตอนแรกก็วางอยู่ในห้องนอนดีๆอ่ะนะ แต่ไม่รู้ทำไมโดนเนรเทศออกมาให้มาอยู่ในห้องนี้ซะได้ อ้อนี่ . .” กรอบรูปไอ้ปอนด์ทุกๆอริยาบทในสมัยมอปลาย ตอนที่หัวมันยังเกรียน แม่เจ้า . . ผมไม่เคยเห็นเลยนะเนี่ย “แม่ไม่แน่ใจว่าแฟนหรือแฟนคลับทำให้ แต่เค้าได้ในวันวาเลนไทน์น่ะ เอ๊ะ แม่ให้ดูจดหมายรักที่สาวๆเค้าส่งมาให้ปอนด์รึยังจ๊ะเนี่ย”
“เอ่อ คุณแม่ครับ ไม่เป็นไรครับ” ลูกแม่ฮอตมากจริงๆ “ผมอยากรู้เรื่องของคนล่าสุดน่ะครับ” พูดตรงๆไปนี่แหละเท่สุดแล้ว ท่าทางแม่ของปอนด์จะชอบที่ผมอยากรู้เรื่องลูกชายของเค้ามากเลย
“คนล่าสุดน่ะเหรอ” แม่ยิ้ม “แม่ก็ไม่เคยเห็นเค้านะจ๊ะ อาจจะเป็นคนนั้นมั้งนะที่เคยมากินเค้กที่ร้านแม่ แล้วหลังจากวันนั้นปอนด์เค้าก็ไม่ค่อยยิ้มอีกเลย เหมือนคนนั้นเค้าจะมากับแฟนเค้าน่ะ”
“เหรอครับ” อาจรู้อะไรไม่มาก . . แต่ก็ได้รู้จักปอนด์มากขึ้น “อยากเก็บรูปพวกนี้กลับกรุงเทพจังเลยครับแม่ ผมไม่เคยเห็นเค้าตอนที่เค้าอยู่มอปลายหรือมอต้นเลย”
“ฮอตมากจ้ะ แม่เองก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าลูกแม่จะได้รับความนิยมแบบนี้ ฮ่าๆๆ” แม่หัวเราะอย่างออกรสออกชาติ “แต่ก็เคยล่ะนะ ตอนนี้ใครๆก็สู้น้องธามไม่ได้แล้วสิ”
“แหะๆ ไม่ขนาดนั้นหรอกครับแม่”
“ว่างๆก็ร้องเพลงให้แม่ฟังน้า แม่อยากฟังเสียงสดๆ”
จึ๋ย . . ร้องให้คนเป็นพันผมยังกล้า แต่กับคุณแม่ของปอนด์ . .ทำไมมันดูกลายเป็นเรื่องยากนะ “ดะ ได้ครับ”
“แล้วที่มาเที่ยวที่นี่ไม่มีงานที่ไหนเหรอจ๊ะ”
“ผมขอพักน่ะครับ โปรโมทซิงเกิ้ลติดกันเป็นเดือน เหนื่อยมากเลย”
“ดีแล้วล่ะนะ ปอนด์เค้าโทรมาบ่นกับแม่ว่าแฟนเค้าไม่ค่อยว่างอย่างนั้นอย่างนี้ แต่ถึงจะบ่นนะ เค้าก็ชอบบอกรักแฟนให้แม่ฟังมากเลย ไม่รู้ว่าคิดว่าแม่เป็นแฟนหรืออะไร ลูกคนนี้บางทีก็ทำแม่งง คิกคิก”
“มัน . . เหงามากเลยเหรอครับ” ช่วงที่มันสอบ ส่วนผมก็เดินสายโปรโมทเพลงสินะ
“เอ่อ คงไม่ขนาดนั้นหรอกจ้ะ อย่าคิดมากสิ” แม่ยิ้มให้ผม แม่รู้ด้วยว่าผมคิดอะไรอยู่ “ธามเป็นคนทำให้ยิ้มของปอนด์กลับมานะ ธามรู้รึเปล่า”
“เอ่อ . . ครับ”
“แม่ดีใจที่ปอนด์กลับมามีความรักที่มีความสุขอีกครั้งหนึ่ง”
“พี่ธาม!!!!!”
“อ้าวบูม ตื่นแล้วเหรอ” เวลาสองทุ่มกว่าที่บ้านปอนด์ครับ ผมกำลังนั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น วันนี้ปอนด์จะออกไปข้างนอก ตั้งแต่คุยโทรศัพท์ปอนด์ก็ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจากับผม บอกว่าจะไปหาเพื่อนเก่าที่ร้านเหล้าคืนวันนี้ ถามผมว่าผมจะออกไปด้วยรึเปล่า แน่นอน ผมส่ายหน้าทันที
“นอนเยอะไปหน่อย ผมพลาดอะไรรึเปล่าครับวันนี้”
“พลาดสิ วันนี้ไปเที่ยวมาตั้งหลายที่”
“จริงป่าวเนี่ย!!! พี่ธาม อย่าล้อผมเล่นนะ!!”
“ฮ่าๆๆ กูเคยล้อเล่นที่ไหนกันล่ะ”
“โธ่” มันถอนหายใจ “ว่าแต่ไอ้ปอนด์ล่ะครับ คืนนี้มันจะออกไปดริ๊งค์ไหนป่าว ผมอยากไปด้วย”
“ไปสิ มีแต่เพื่อนกูทั้งนั้นมึงจะไปรึเปล่า” ปอนด์เดินลงมาจากชั้นสองด้วยชุดที่หล่อเช้ด . . ผมอดอ้าปากค้างไม่ได้แต่ก็ต้องรีบหุบฉับเดี๋ยวมันรู้ว่าผมคิดว่ามันหล่อ
“พี่ธามไปกูก็ไปง่ะ”
“เสียใจ ธามไม่ได้ไป” ปอนด์เดินไปส่องกระจกจัดเสื้อเชิ้ตของมันให้เข้าที่ “มึงอยู่ดูแลธามที่นี่แหละ เดี๋ยวกูจะรีบกลับมา”
“ก็ได้เว้ย อยู่กับพี่ธามก็หนุก”
อยู่กับกูมีแต่มึงจะโดนแกล้งนะบูม . . ผมมองปอนด์ที่ดูมีท่าทางเครียดๆ ไม่รู้ว่าไปเจอเรื่องอะไรมารึเปล่า แต่แน่นอนปอนด์ไม่อยากให้ผมรู้หรอก
“เดี๋ยวรีบกลับมานะ”
ปอนด์เดินมาหยิบกุญแจรถที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหน้าผม บอกกับผมแค่นั้น แล้วเดินออกจากบ้านทันที . .
เชี่ยอะไรวะนั่น . .
“ไอ้ปอนด์ถ้ามึงรีบทำไมมึงไม่ไปตั้งแต่เมื่อวานฟะ!!” บูมร้องตาม “มึงนี่แม่ง ทิ้งพี่ธามดื้อๆเลยนะ เดี๊ยะๆ เดี๋ยวกูจะฉก”
“ภีมคือใครเหรอบูม” ผมถามด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างแข็ง ภีมคือชะนีที่ทำให้ปอนด์ลืมไม่ลงรึเปล่านะ?
“ภีม ภีมเหรอครับ น่าจะเป็น . .เพื่อนมันมั้งครับ ผมก็ไม่รู้สิ ปอนด์ไม่ค่อยเล่าอะไรให้ฟัง”
ผมเลิกคิ้วมองบูมอย่างจับผิด
“อย่ามองผมอย่างงั้นน้าพี่ธาม ผมไม่ได้โกหก ปอนด์ไม่ค่อยเล่าอะไรให้ผมฟังเลยจริงๆนะ”
“วันนี้อยากออกไปข้างนอกรึเปล่า” ผมถามเซ็งๆ
“ฮะ ไม่ไปครับอยู่เป็นเพื่อนพี่ธาม”
“ถ้ากูจะออกไปล่ะ”
“แล้วพี่จะไปไหน”
“มันออกไปทั้งๆที่ยังไม่บอกอะไรกับกูให้ชัดเจน กูก็ทำแบบนั้นได้เหมือนกัน” ปอนด์ แฟนมึงไม่ใช่ขี้ๆนะโว้ย จะบอกให้
“เจ๋ง แกล้งมันเหอะพี่ เมื่อกี้ผมก็หมั่นไส้มัน ไม่รู้เป็นเชี่ยอะไร ไม่ค่อยแลพี่ธามเลย” ดีมากไอ้บูม ขอต้อนรับเข้าทีม “ว่าแต่จะไปไหนล่ะครับ”
“ไปอาบน้ำเตรียมตัวได้เลย เดี๋ยวจะขโมยกุญแจรถปอนด์อีกคัน”
“ได้ครับ!!!”
“แต่กูต้องโทรหาเพื่อนกูอีกคนก่อน”
“พี่ธามมีเพื่อนที่นี่ด้วยเหรอ” บูมส่งสายตาเป็นคำถามมาให้
“มีสิ เพื่อนรักด้วย”
“ฮัลโหล”
“สัดคิน จำกูได้ป่าว”
“เชี่ยธาม!!!!!!!!!!!!!”
“เออ กูเอง”
“เหี้ย คิดถึงมึงจังวะสัดเอ๊ย!!!!!”
“แล้วมึงจะเซอร์ไพรส์เว้ย”
“ทำไมวะ”
“กูอยู่ขอนแก่น”
“ว่าไงนะ!” ผมว่าเสียงคินตาดังไปถึงไอ้บูมที่กำลังขับรถตอนนี้
“กูอยู่ขอนแก่น ออกมาเจอกันดิ๊”
“เชี่ยจริงป่าวเนี่ย เมื่อกี๊กูยังเห็นมึงออกรายการอยู่ในทีวี มึงอย่ามาโกหกกู!!!”
“รายการนั้นอัดนานแล้ว” รายการเชี่ยไรวะ . . ตามน้ำไปก่อน “พากูไปเที่ยวเลย เดี๋ยวกูกับน้องขับรถไปรับมึงที่บ้านละกันนะ บ้านมึงอยู่ไหนวะ”
“กูขับออกไปหามึงเองก็ได้”
“ไม่ให้แฟนมึงมาส่งล่ะ” แฟนที่หล่อชิบหายของมึงที่กูเคยตกหลุมรักนั่นไง . . ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ
“ชิ” มันส่งน้ำเสียงไม่สบอารมณ์มาให้ “กูทะเลาะกับมันอยู่”
“อะไร ขี้งอนเป็นตุ๊ดไปได้”
“เชี่ย ว่าใครตุ๊ด ไอ้สัด มาให้กูเตะเลยนะ”
“หึหึ ไม่ต้องยุ่งยากหรอก เดี๋ยวกูกับน้องไปรับเอง บอกที่อยู่มึงมา”
“เออได้ รีบมานะมึง อยากกอดมึง คิดถึงชิบหาย”
“เออๆ”
ในเมื่อปอนด์มันไปเที่ยวกับเพื่อนได้ ผมก็ไปเที่ยวกับเพื่อนได้เช่นกัน วันนี้ขอเมาหัวราน้ำสักทีสองที ให้ไอ้ปอนด์มันรู้สึกผิดชิบหายที่ไม่อยู่ดูแลผม คอยดูสิ . .
บ้านคินตา
โชว์รูมขนาดย่อมที่โรงรถของมันปรากฏสู่สายตาผม ไอ้บูมวิ่งโร่เข้าไปหาลูกชายคนโปรดของไอ้คินตาทันทีด้วยความอึ้งทึ่ง
“โอ้วมายก้อด แต่งสวยด้วยนะเนี่ย” บูมร้อง “เพื่อนพี่ธามคงมีรสนิยมมากเลยนะครับ”
“แน่นอน” ผมนึกถึงไอ้คินตาทีไร เป็นอันต้องหัวเราะทุกที “เข้าไปในบ้านกันเหอะ”
มีป้าคนหนึ่งออกมาต้อนรับด้วยใบหน้ายินดี ผมจำได้ตอนที่ผมไปเล่นบ้านไอ้คินผมก็เจอเธอ
"ป้าใส"!!!!!!!
“อุ๊ย คุณหนูธามใช่มั้ยคะ!!!”
“ใช่ครับ”
“กรี๊ดดดด!!! คุณหนูธามของป้าที่กลายเป็นดาราคนนั้น!!!” ป้าใสเข้ามาจับตัวผมใหญ่ “ดูสิ โตขึ้นเป็นกอง แถมยังหล่อขึ้นมากด้วย”
“ป้าใสอ่ะ ได้เจอของใหม่แล้วลืมของเก่าอย่างคินเลยน้า” คนๆหนึ่งเดินหน้ามุ่ยออกมาจากในตัวบ้าน
คนๆนั้นทำเอาผมต้องผละออกจากป้าใสแล้ววิ่งเข้าหา . . “ไอ้เชี่ยคิน!!!!” “ไอ้เชี่ยธาม!!!” ผมกับมันกอดกันกลมราวกับเป็นคู่รักที่พรากจากกันไปนานแสนนาน
“เชี่ย ดาราเค้าหน้าตาแบ้ๆอย่างงี้น่ะเหรอ” คินมองผมเหมือนผมไม่ค่อยเหมือนดารา
“ไอ้สัด” ด่ามันสักทีเหอะ “แล้วมึงอ่ะ เพลย์บอยหล่อเฟี้ยวหายไปไหนหมด เหลือแต่รัศมีความเป็นแม่บ้านแผ่ออกมา ตุ๊ดนะมึงน่ะ”
“เชี่ย ขอเตะทีเหอะ!” แล้วมันก็วิ่งไล่จะมาเตะผมจริงๆ ผมก็วิ่งหนีมัน . . เหมือนย้อนเวลากลับไปเป็นสิบกว่าปี ที่เราสองคนเคยวิ่งไล่กัน สมัยยังเรียนอยู่ที่เซนต์ดอ
“ว่าแต่ . . นี่ใคร . . แฟนใหม่มึงอ่อ” คินหยุดฉับ แล้วส่งสายตาเป็นคำถามมาที่ผม มันมองไอ้บูมงงๆ
ส่วนไอ้บูมทำหน้าเหมือนจะละลายลงไปกองกับพื้น สงสัยคงอึ้งกับความสวยของไอ้คินล่ะมั้งนะ . . สมัยเรียนผมก็เคยคิดอยู่เหมือนกัน ว่าถ้ามันเกิดเป็นเกย์ขึ้นมา คงฮอตชิบหายชนิดที่ว่าหัวกระไดไม่แห้งแหงม
“เปล่า เพื่อนแฟน”
“ห่าน กิ๊กกับเพื่อนแฟน กล้านะมึง”
“กิ๊กเหี้ยไร” คิดได้นะ หมอฟันขี้มโน “ชื่อบูม เพื่อนของแฟนกู”
“หวัดดีครับ” บูมยิ้มเหมือนคนล่องลอยในสวนสวรรค์เป็นที่เรียบร้อย “พี่โคตรน่ารัก เอ๊ย ไม่ใช่ ผมชื่อบูม พี่ชื่ออะไรน่ะครับ”
“คินตาน่ะ” คินตายิ้ม ผมคิดในใจว่าไอ้บูมคงล้มลงไปกองเพราะความน่ารักของไอ้คิน แต่เปล่าเลยครับ มันหุบยิ้มฉับแล้วทำตาโตแทน “อ้าว ตกใจไรอ่ะ ชื่อกูแปลกเหรอ”
“ใช่ ชื่อมึงแปลกจนน้องกูอึ้ง” ผมบอก “แต่เห้ย มึงจำรุ่นน้องเราที่โรงเรียนเก่าไม่ได้เหรอวะ ไอ้บูมไง ที่เป็นน้องกูสมัยที่อยู่ชมรมดนตรีน่ะ”
“ไอ้บูม . . อ๋อ ไอ้เด็กที่เป่าแซคโซโฟน เฮ้ย นี่มึงจำรุ่นพี่มึงไม่ได้เหรอวะ แต่ไม่ต้องขอโทษหรอกนะ ตอนแรกกูก็จำมึงไม่ได้เหมือนกัน” คินตายิ้มตาหยี ตบบ่าไอ้บูม
ไอ้บูมตัวแข็งทื่อ ท่าทางของมันเหมือนวิญญาณหลุดลอยออกจากร่าง ผมนี่เริ่มงง ตอนแรกมันก็ดูดี๊ด๊าที่ได้เจอคนน่ารักอย่างไอ้คิน แต่ทำไมตอนหลังถึงทำท่าเหมือนเจอผีล่ะ
“งานเข้าล่ะสิ” บูมขยี้หัวแล้วทำท่าจะออกไปโทรศัพท์
แต่ผมฉลาดพอ “หยุดเลย” ผมจับแขนเพื่อนตัวดีของไอ้ปอนด์เอาไว้ “จะโทรไปบอกเพื่อนว่ากูหนีออกมาเที่ยวใช่มั้ย อย่าหักหลังกู”
“ไม่ใช่อย่างนั้นครับพี่ธาม คือ ..” บูมมองหน้าคินตาอีกครั้ง แล้วถอนหายใจ
“ยึดโทรศัพท์เลย!” ผมดึงมือถือมันมา “คืนนี้กูจะเมาแม่ง รำคาญแฟน เป็นเหี้ยไรไม่รู้ ตั้งแต่คุยโทรศัพท์กับคนเก่าแล้วแม่งลืมคนใหม่อย่างกูได้ไง”
“อ้าว ทะเลาะกับแฟนมาเหรอวะ” คินถาม
“เออสิ”
“เหมือนกันเลย”
“มึงทะเลาะเรื่องอะไร”
“มันไม่มีเวลาให้กู”
“หึ งั้นกูนี่แหละ คือเวลาของมึง ไปมันส์กัน!!!!” ผมกอดคอไอ้เชี่ยคินเดินไปข้างหน้า “บูม จะตามมามั้ย ถ้าไม่ตามมากูตัดมึงออกจากการเป็นรุ่นน้องแน่ ไหนบอกจะช่วยกูแกล้งเพื่อนมึงไง”
“เอ่อ ครับๆ ได้ครับพี่ธาม” บูมทำหน้าเหมือนไม่รู้จะทำยังไงต่อไปแล้ว
“น้องมึงแปลกๆนะ”
“มึงก็แปลก”
“ไอ้สัด”
“เมากันเว้ยคืนนี้!!!”
“ไปรถกู” ไอ้คินรีบเสนอตัว “รถกูเท่สุดละ เอาไว้โชว์สาวไงวะ”
“อวดรวยแม่งเอ๊ย”
“แล้วจะเอาไปป่ะ”
“เออดิ!”
บาร์แห่งหนึ่ง
“ร้านนี้ร้านเพื่อนกูเอง เดี๋ยวกูหามุมอับๆให้นะธาม แค่เดินเข้าร้านคนยังมองชิบหาย” คินสายตาฉับไวมาก มันเดินนำผมไปยังมุมลับสายตาผู้คน “ตรงนี้แหละ มึงจะเมาจะอ้วกแค่ไหนก็ไม่ต้องแคร์ใครทั้งสิ้น น้อง จัดมาให้หมด ที่พี่ชอบนั่นแหละ”คินตาสั่งเหล้า ท่าทางมันชินกับที่นี่ดี
“เลิกทำหน้าเหมือนมีใครตายสักทีบูม กูพามาหนุกนะ กูเลี้ยงด้วยเอ้า” ผมบอกกับบูม
“คงมีคนตายจริงๆครับผมว่า . .”
“มึงมีปัญหาอะไรกับกูป่าววะ จ้องกูแปลกๆนานแล้วนะเว้ย” ไอ้คินก็ตรงดีแฮะ
“ไม่กล้าครับ ไม่กล้า”
“สงสัยคงรู้ว่าแฟนมึงโหด ฮ่าๆๆ ว่าแต่อยู่ไหนล่ะวะ เรียกมาทีดิ๊ อยากเจอหน้า”
“ไม่ได้”
“หวงล่ะสิ”
“ไม่ได้หวงเว้ย แค่ตอนนี้ทะเลาะกันอยู่”
“อย่ามาเถียงข้างๆคูๆ กูเคยชอบแฟนมึงใช่มั้ย มึงเลยกันซีน ฮ่าๆๆ”
“โอยยยย โป๊ะเช้ะ อะไรจะเป๊ะขนาดนั้น” บูมตบหน้าผากอย่างหนักใจ
“อะไร” ผมกับคินตาถามพร้อมกันอย่างงงๆ
“เปล่าครับ” มันยกมือสองข้างขึ้นมาทำท่าปางห้ามญาติ อะไรของมันวะ ช่างมันก่อน ผมขอชนแก้วกับเพื่อนของผมก่อนนะคืนนี้
ตลอดการกินไอ้คินตาเล่าชีวิตของมันให้ฟังจนหมดเปลือก ท่าทางมันไม่ค่อยได้กินเหมือนกันกับผม แป๊บเดียวก็เริ่มจะไปแล้วทั้งคู่ แต่นี่สิถึงใช่ บรรยากาศเก่าๆ เมากับเพื่อนเก่า อะไรจะสุขีไปมากกว่านี้ ผมก็เล่าเรื่องของผมให้มันฟังเหมือนกัน แต่คำถามไอ้คินที่มันสุดติ่งไปหน่อยนะ เช่นหน้าอกหน้าใจของแอ้มพัชรีภาที่ผมเคยเจอนั้นใหญ่รึเปล่าไรงี้ ท่าทางมันเก็บกดจนบ้า
“กูน่ะนะ ก็ไม่ค่อยมีเวลาให้แฟน” เหล้าเข้าปากผมก็พ่นออกมาหมดแหละครับ “กูกลัวแม่งเหงาเหมือนกัน แต่กูไม่รู้จะทำยังไง กูกลัวกูเสียมันไปจางงงง”
“อย่าคิดมาก ใครกล้าทิ้งมึง เดี๋ยวกูต่อย!” คินตาทำท่าต่อยขึ้นกลางอากาศ “ในนี้แม่งร้อนจังวะ แม่งเอ๊ยยย!!!”
ผมมองเห็นว่าไอ้คินตาเริ่มปลดกระดุมเสื้อ ไอ้บูมนี่ทำตาโตใหญ่ แล้วก็รีบเกาหัว
“พี่คิน เรียกแฟนพี่มาดีมั้ยครับ”
ท่าทางมันจะดูผมคนเดียวไม่ไหว มันเลยเอ่ยถามคินไปอย่างนั้น
“ไม่เว้ย!!! ถ้าจะเรียก เรียกไอ้ฟิล์มมา ร้านนี้ร้านมัน!!!!” นักเลงชิบหายเพื่อนผม . .
“กูมาละ” ผู้มาใหม่เดินมานั่งลงข้างๆไอ้คิน ที่เริ่มแผ่ฟีโรโมน “ลูกน้องกูโทรบอกกูเอง เหนือมันจะฆ่ากูมั้ยเนี่ย ถ้ารู้ว่ากูปล่อยมึงมาอ่อยคนอื่นแถวนี้”
“ใครอ่อย!!!”
“เอ่อ หวัดดีครับ” เพื่อนไอ้คินทักบูมและก็ทักผม “เช้ดดดดดดดดดดด ตาเถรหล่น!!!!”
“อ่า หวัดดี” ผมโบกมือตอบอย่างมึนๆ
“ห่าน เพื่อนมึงเป็นดาราเหรอ” เพื่อนคินหันไปถามคินอย่างอึ้งๆ
“เออเด่ะ!!! เพื่อนกู ดีที่สุดในโลกนี้แล้ววววว” คินเริ่มเลื้อย ทำท่าจะไปนอนบนโซฟา “ฟิล์มมึงโทรหามิก โทรหาภัทรดิ๊ กูจะแนะนำให้มันรู้จักกับเพื่อนกู!!!”
“พวกแม่งอ่านหนังสือสอบอยู่” ฟิล์มบอก ชงเหล้าให้ตัวเองอย่างรวดเร็ว “เพลงคุณเป็นเพลงที่ลูกค้าของผมร้องตามกันชิบหายทันทีที่ดังในร้านของผมครับ ขอชนแก้วหน่อย!”
ผมยิ้มปริ่ม ยกแก้วขึ้นชนทันที แล้วดื่มรวดเดียวหมด “ยินดีที่ได้รู้จากกกกกกก”
“ครับ ยินดีมากเลย” ฟิล์มยิ้ม “มิกแฟนผมชอบคุณมาก ขอลายเซ็นที!!”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกก เหมือนจะอ้วก” คินกระโดดผลุงขึ้นมา “ขอไปอ้วกแป๊บบบบ ฟิล์ม อย่าแดกเพื่อนกู ไม่งั้นกูฟ้องเมียมึงแน่ๆ!”
“ไอ้สัด แดกเหี้ยไร กูแค่ขอลายเซ็น”
ผมเซ็นให้ฟิล์มอย่างมึนๆ ระหว่างนั้นฟิล์มก็ชวนบูมกับผมคุยไปเรื่อย ท่าทางฟิล์มเป็นผู้ใหญ่คล้ายๆกับบูมดี ชอบพูดถึงคนชื่อมิกอย่างนั้นอย่างนี้ ท่าทางจะรักแฟนมากสินะ
ผมจะเดินไปฉี่ . . เดินโคตรเซเลยขอบอก ชนคนนั้นคนนี้ไปเรื่อยก่อนที่จะถึงห้องน้ำ
ไม่เห็นหัวไอ้คินแฮะ เชี่ยแล้ว!!! มีคนขโมยเพื่อนกูไป!!! ผมหันซ้ายหันขวาแค่ไหนก็หามันไม่เจอ เลยวิ่งออกไปหน้าร้าน . .
เห็นหลังของมันไหวๆอยู่มุมมืดตรงที่รถจอดเรียงรายกันอยู่ ผมกำลังจะเดินไปหา
“ไอ้ปอนด์!!!!!” ชื่อหนึ่งทำให้ผมชะงักกึก
“มึงหายไปไหนมา!!!!!!!!” เสียงของคินตาเหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ ไม่รู้ว่าเพราะมันเมาหรือเพราะอะไร
มันเรียกชื่อปอนด์ . . ปอนด์ไหนกัน . . ใช่คนเดียวกันกับแฟนผมรึเปล่า “พี่คิน . . พี่เมามากแล้วนะ” เสียงเดียวกัน . . กับเสียงที่กระซิบใส่หูผมเมื่อตอนกลางวัน เสียงนั้นเศร้ามาก เศร้าชนิดที่ว่าผมไม่เคยได้ยินจากปากของมัน
“เชี่ยเอ๊ย!!” ผมได้ยินเสียงไอ้คินทุบอกของไอ้ปอนด์
“มึงรู้มั้ย กูรู้สึกผิดตลอดเวลา!!! มึงทำให้กูคิดว่าตัวกูเป็นต้นเหตุที่ทำให้มึงต้องซิ่วหนีไปเรียนที่อื่น!!!” ปึก ปึก ปึก คินทุบอกของปอนด์ไม่หยุด
“พี่คิน ผมขอโทษ” “เวลาแบบนี้ . . กูคิดถึงรอยยิ้มของมึงชะมัด” ท่าทางของคินคงอ่อนแรง จนถึงซบอกของปอนด์อย่างนั้น . . คงอย่างนั้นใช่มั้ย . . และปอนด์ที่เอื้อมมือมาสวมกอดกับร่างบางๆของคิน แค่ทำให้คินทรงตัวอยู่ แค่นั้นเองใช่มั้ย . . “ผมอยู่นี่แล้วไง”
“มึงจะไม่หนีกูไปอีกแล้วใช่มั้ย มึงจะติดต่อมาใช่มั้ย ไม่ใช่เงียบหายไป” “ครับ” “สัญญา” “ครับ” “กูเหนื่อยจังเลยว่ะ” นี่ผมกำลังอยู่ในฉากหนังอะไรสักเรื่องรึเปล่า พระนายเค้ากำลังบอกคิดถึงกัน ให้คำสัญญาแก่กัน โดยที่ผมเป็นเพียงแค่คนดูและไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับหนังเรื่องนี้เลย
ไม่ใช่ภีม . . แต่เป็นคินตา ทำไมมันถึงไม่บอกผม . . ผมก็มิอาจทราบได้ แต่เรื่องนั้นผมไม่โกรธมันเลยสักนิด
แต่สิ่งที่ผมโกรธ และโคตรไม่เข้าใจ
ก็คือ . . มันยังลืมคินตาไม่ได้ต่างหาก น้ำตาของผมรินไหล ตัวของผมแข็งทื่อ ไม่มีแม้แต่แรงจะเดิน ได้แต่ยืนมองไอ้ปอนด์ปลอบคินตาอยู่ตรงหน้าในมุมเงียบๆที่เค้าทั้งคู่มองไม่เห็นผม
คินร้องไห้อย่างน่าสงสาร ในขณะที่ปอนด์มีสีหน้าเศร้าโศกอย่างที่สุด ใบหน้าที่ผมไม่คิดว่าจะออกมาจากหน้าของปอนด์ได้
คงจะมีคนนี้คนเดียวสินะ . . ที่ทำให้มึงเศร้าขนาดนั้นได้ ในหนังเรื่องนี้ . . ผมเป็นเพียงแค่คนที่มาทีหลังสินะ . .อัพบ่อย
เรียกร้องความสนใจจากคนอ่าน
หัวข้อ: ". . 2 Broken Hearts เมื่อคนอกหักมารักกัน! ♥♥ . ." (อ่าน 622537 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก