ตอนที่ 31
F**king Perfect
ใครมันมาขยุกขยิกแถวแก้มผมวะ . .
แถมยังส่งเสียงฟอดแล้วฟอดเล่า . . อยากจะถามออกไปเหลือเกินว่าเป็นไรมากป่ะ แต่เหนื่อยเกินกว่าที่จะเอ่ยออกมาเป็นคำพูดได้
ก็นี่มันเพิ่งเสร็จกิจกรรมกันไปยังไงเล่า!!!!
ใครว่าเป็นดาราแล้วโชคดี (มึงว่าเอง) เวลามีหรือไม่มี กูก็โดนมันยิงเข้าเป้าตลอด!!!!!!
“อืมมมมม จะนอนนะ” ผมจับหน้าของปอนด์ให้มาซบใกล้หน้าของตัวเอง
“มีความสุขจัง” ปอนด์กระซิบใส่ข้างหูผม ผมแอบยิ้มเล็กๆ แต่ก็อดหมั่นไส้ไม่ได้ . . ดี๊ด๊าเหลือเกินนะมึง . . มึงไม่ได้ถูกยิงนี่หว่า!!!!(ยังไม่จบ) “ขอบคุณนะธาม”
“ขอบคุณที่ช่วยให้ปอนด์ได้ปลดปล่อยช้ะ” เสียงของผมแหบแห้ง เพราะพลังงานสูญสิ้นไปหมดแล้ว
“ไม่ใช่สักหน่อย”ผมโดนสำเร็จโทษด้วยการโดนกัดหูเบาๆ . . “ขอบคุณที่กลับมาต่างหาก ขอบคุณจริงๆนะ”
“ที่จริง . .แค่เห็นหน้ามึง . . กูแทบจะลืมทุกอย่างเลยด้วยซ้ำ” ผมตอบ “เคยฟังเพลงยอมตั้งแต่หน้าประตูป่าววะ”
“เก่ากึ๊กเลย”
“แสดงว่ารู้จัก”
“แหะๆ” ปอนด์บดเบียดร่างกายเปลือยเปล่าของมันให้เข้าใกล้กับร่างของผมมากยิ่งขึ้น . . นั่นทำให้ผมรู้สึกเสียววาบแปลกๆ . . ตัวของปอนด์อบอุ่นมาก . . และมันทำให้ผมรู้สึกอิ่มเอมปลอดภัย
นี่ถ้าพวกเรายังมีทิฐิต่อกันอยู่ . . เรื่องราวแบบนี้คงไม่เกิดขึ้นสินะ
“นอนซะนะ” ปอนด์จุมพิตหน้าผากของผมอย่างแผ่วเบา “หนาวรึเปล่า เพิ่มแอร์มั้ย”
“เหมือนตัวจะร้อนเลย”
“เฮ้ยยยยยยยยย” ปอนด์ถึงกับเอาหัวออกจากหมอนแล้วมาดูอาการผมเป็นการใหญ่ “จริงป่าวววววเนี่ยยย ร้อนจริงด้วย!”
“มึงแหละ ใช้งานกูหนัก . .” ผมแอบบ่น พรุ่งนี้มีงานใหญ่ซะด้วย กูจะวูบมั้ยเนี่ย = = ช่วงหลังๆไม่ค่อยได้เข้าฟิตเนสเลยครับ พี่แอนใช้งานหนักจัด เดินสายโปรโมทต่างจังหวัดก็เยอะ ซ้อมเพลงสำหรับคอนเสิร์ตใหญ่อาทิตย์หน้าอีก นับว่าเยอะมากๆ เนื่องจากเจ๊แกออกตัวเต็มที่ว่าต้องแข่งกับแบล็คเอกซ์แบบเต็มสตีม ทุกอย่างเลยต้องเพอร์เฟคและก็เป๊ะ
ได้ข่าวว่ารองประธานของค่ายโน้นเป็นแฟนใหม่ของแฟนเก่านางอ่ะ = =
แล้วสรุปไอ้ปอนด์หรือพี่แอนใช้งานผมหนักเนี่ย . .โอเค ตอนกลางวันอาจจะต้องฉีกยิ้ม แหกปากร้องเพลง หน้าเป๊ะสู้กล้อง แต่พอตกกลางคืน ไม่มีอะไรให้ต้องเป๊ะ แต่ต้องเละ . . อย่างช่วยไม่ได้ T_________T
“ขอโทษษษษ” ปอนด์ก้มลงมาจุมพิตหน้าผากผมอีกครั้ง คราวนี้พ่อเจ้าประคุณถึงกับเปิดโคมไฟหัวเตียง แล้วลุกขึ้นจากเตียง O_O กูแอบเห็นปอนด์น้อยแว้บๆ >< เขินยังไงไม่รู้ “เดี๋ยวต้องหาน้ำมาเช็ดตัวให้ธามก่อน” ปอนด์ใส่บ็อกเซอร์ แล้วเดินหายออกไปจากห้อง
หลังจากนั้นปอนด์ก็กลับมา พร้อมๆกับน้ำกับกะละมัง . . นี่ผมไม่สบายจริงๆใช่มั้ยเนี่ย . .
“อูยยย” ปอนด์มองดูสภาพร่างกายของผมอย่างตกตะลึง “ปอนด์รุนแรงเกินไปรึเปล่า”
ผมลืมตาปรือๆ มองดูร่างของตัวเอง ร่องรอยสีกุหลาบปรากฏอยู่บนทั่วทั้งแผงอกและแผ่นหลัง ปอนด์ยิ้มแห้งๆ ขณะที่เริ่มทำการเช็ดตัวให้ผมอย่างแผ่วเบา
“พรุ่งนี้ต้องใส่ชุดเปิดอกไรงี้ป่ะ” จู่ๆปอนด์ก็ถามขึ้นมา
“เปล่านี่ . .” ผมตอบทันที “ใส่สูทน่ะ งานประกาศผลรางวัลตอนกลางคืน”
“ดีแล้ว”
“ทำไมวะ”
“ต้องเป็นสูทปิดคอด้วยนะธาม”
“หา”
“ปอนด์ทำรอยแถวคอไว้เต็มเลยอ่ะ”
“ไอ้ . .” ไม่รู้จะด่ามันยังไงแล้ว . .ไอ้เราก็มีส่วนผิดเองที่ตามใจมันนี่นา “โอเค เดี๋ยวบอกโทมัสให้ แม่ง อึดอัดตาย พรุ่งนี้อ่ะ”
“มิดชิดดีออก”ปอนด์ออกความเห็น “ทำไมเสื้อผ้าธามถ้าไม่ใช่เสื้อหนังทำไมต้องเป็นคอวีสีขาว ไม่ก็กล้ามบางๆด้วยอ่ะ”
“ก็เป็นสไตล์เจร็อคนี่นา” แต่ผมก็ไม่ได้แต่งแบบนั้นเดินเหินบนถนนหรอกนะ อายเค้า “สไตลิสต์กับสปอนเซอร์เค้าให้ใส่น่ะ”
สังเกตได้ว่าปอนด์ทำหน้าสลดลงนิดนึง “หวงรึไง”
“ก็ . .” ปอนด์ก้มหน้างุด “นิดนึงได้มั้ยเล่า”
“ทนไหวได้ไงนะ” ผมถามปอนด์ “ธามต้องเจอคนเป็นร้อยเป็นพัน เป็นคนของประชาชน เป็นคล้ายๆของสาธารณะ ปอนด์ทนได้ยังไง” ถ้าเป็นผมล่ะก็ . . ไม่ทนจะหึง ไม่ทนจะเหวี่ยง ไม่ทนจะคิดมากแน่ๆ วันๆเจอคนสวยคนหล่อเข้ามาหาให้รึ่ม . .
“ก็การร้องเพลงคือความสุขของธามนี่นา” ปอนด์เริ่มจับผมพลิกไปอีกข้างเพื่อเช็ดแผ่นหลังให้ “แค่ไม่อยากให้แต่งชุดบางๆเฉยๆ” ประโยคท้ายฟังดูแผ่วๆ
“ฮ่าๆๆ โอ๊ะ!” หัวเราะมากไม่ได้ ไข้ก็เป็น สะโพกก็สะเทือน TT
“หลับตาเถอะ พรุ่งนี้เดี๋ยวบอกโทมัสให้ทุกอย่างเลยนะ ไม่มีงานตอนกลางวันใช่ป่ะ”
“อื้อ ถ้ามีร่างคงแหลก” แค่นี้ก็แหลกจนไม่รู้จะว่าไงแล้ว “ตื่นเต้นนิดหน่อยแฮะ”
“ทำไมเหรอ”
“พรุ่งนี้เป็นวันงานประกาศผลกลุ่มศิลปินหน้าใหม่ยอดนิยมอ่ะดิ”
“หึ วงธามได้แน่ๆ” ปอนด์ยิ้ม
“ก็ไม่แน่” ผมบอก “หลังๆนี่แบล็คเอกซ์เริ่มมาแรงมากเหมือนกัน ให้ตายสิ กูไม่อยากทำตัวแข่งขันกับใครเลยว่ะแม่ง ไอ้พวกแบล็คเอกซ์ไม่น่ามาทำตัวแข่งขันใส่กูก่อนเลย”
“ธามยอมไม่ได้ใช่ป่ะ”
“ก็เออดิ”
“ฮ่าๆๆ พรุ่งนี้ก็ชนะแล้วล่ะ”
“ใช่ พรุ่งนี้ต้องชนะ” ผมพูดให้กำลังใจตัวเอง “การแข่งขันจะได้ยุติลงสักที แล้วพวกมันก็จะได้รู้ว่าวงไหนจะเจ๋งกว่ากัน”
. . 2 BROKEN HEARTS FALL IN LOVE . .
วันถัดมา
“อืม ไข้ยังไม่ค่อยลดเท่าไหร่เลย” เสียงนุ่มๆของปอนด์ดังอยู่ไม่ไกลจากหูผม ผมลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นใบหน้าของปอนด์ก่อนเป็นอันดับแรกของวัน ปอนด์มีสีหน้าที่ดูเป็นกังวล
“กี่โมงแล้ว” ผมหลับยาวเลยเหรอเนี่ย
“สิบเอ็ดโมงน่ะ”
“เฮ้ย!” ผมร้อง “โทมัสล่ะ โทมัส!!!!!”
“ครับ ครับบบบบ คุณหนู!!!” โทมัสวิ่งตาตั้งเข้ามาในห้องนอนของปอนด์
“ค่ายเค้านัดกี่โมงเนี่ย = =”
“สี่โมงเย็นครับ”
โอวววว . . ค่อยโล่งหน่อย ผมเอาหัววางลงบนหมอนด้วยความสบายใจมากยี่งขึ้น “ขอนอนอีกนิดละกันนะ” อันที่จริงก็แอบขี้เกียจนิดหน่อยด้วย
“คุณหนูไม่สบายหายดีขึ้นบ้างมั้ยครับคุณปอนด์”
“ดีขึ้นนิดหน่อยเอง” ปอนด์ตอบ “คงต้องตื่นขึ้นมาหาไรกินแล้วก็กินยา”
“ไม่เอา” ผมตอบทันที “อยากนอนต่อ ง่วงงงงงงงงงงงงงงงง”
“ไม่ได้นะ ต้องกินยาก่อน ไม่งั้นไม่หายนะครับ”
“งืออออ”
“ผู้ชนะต้องมีออร่าเปล่งประกายที่สุดดิ จะไปทำหน้าโทรมๆตอนรับรางวัลได้ยังไงจริงมั้ย”
พูดถึงเรื่องรางวัล ไอ้ตัวกระผมก็หูผึ่งขึ้นมาทันที . . แสดงว่าผมต้องลุกขึ้นกินข้าวและก็กินยาและก็นอนต่อใช่ป่ะ โอเค ยอมแพ้ก็ได้แม่ง
“ดีมาก” ปอนด์บอกเมื่อในที่สุดผมก็ทานโจ้กและก็ทานยาเป็นที่เรียบร้อย “ปอนด์ไม่กวนแล้วนะ หลับซะ คราวนี้ต้องดีขึ้นแน่ๆ”
“แล้วจะไปไหนอ่ะ” ผมถาม เพราะเห็นปอนด์ทำท่าเหมือนจะออกไปข้างนอก . .
“ทำธุระ”
“ธุระอะไร”
“ธุระเรื่อยเปื่อยนี่แหละ”
“ธุระอะไรอ่ะปอนด์”
“คิก . .ไม่มีอะไรสำคัญหรอก”
“ทำไมต้องยิ้มด้วยเล่า”
“คิดมากไรอยู่เนี่ยฮะคนป่วย” ปอนด์เดินกลับมาที่เตียงแล้วก็หอมแก้มผม . . ต่อหน้าโทมัสที่เพิ่งยกชามโจ้กออกไปเลย เดี๋ยวนี้พ่อเจ้าประคุณเค้าอาจหาญขึ้นมาก “ไม่มีอะไรหรอก ไม่มีอะไรจริงๆนะครับ”
“ถ้างั้นก็บอกมาดิ ทำเป็นลับลมคมใน กวนตีนนะมึง”
“ป่วยอยู่ก็ยังอุตส่าห์มีแรงเหวี่ยงได้อีกนะ”
“อะไรเล่า”
“ฮ่าๆๆ โอเคค . . เดี๋ยวรีบไปรีบมานะ” ปอนด์ลูบหัวผมเบาๆ
“รีบมานะ!”
“ครับ คร้าบบบบบบบบ”
ปอนด์ยิ้มกว้างแบบสุดๆก่อนที่จะลุกหนีไป . . อ้าวกรรมชิบ ดันลืมถามมันว่ามันจะไปไหนซะงั้นอ่ะ ต้องโทษความสะเพร่าของตัวเอง แต่ตอนนี้ขอนอนก่อนละกันนะ ผมจะได้หายจากไอ้อาการไข้บ้าๆนี่สักที เย็นนี้จะได้เปล่งประกายหน่อย . .
สี่โมงเย็น
ผมมาอยู่ที่บริษัทแล้วครับ พี่แอนนัดมาแต่งตัวที่นี่(คุณเธอก็ไปด้วยเหมือนกันนะงานนี้ เห็นชุดแล้วตะลึงกันไปเป็นแถบ ขนนกสีม่วงเนี่ยนะ?) ปอนด์เพิ่งกลับมาถึงคอนโดตอนที่ผมกำลังจะออกมาบริษัท เลยสวนกันไปซะฉิบ ธุระอะไรของมันก็ไม่รู้ แต่ช่างมันเถอะครับ ตอนนี้ผมไว้ใจมันชิบหาย . . ผ่านอะไรมาด้วยกันแบบนั้นก็ทำให้ผมอุ่นใจได้เปราะหนึ่งแหละนะ . .
“ธาม”
“เฮ้ย” โชคดีที่เพิ่งจะหายไข้ . . ผมเห็นพี่เจิ้นในชุดสูทเดินหน้าซีเรียสเข้ามาหาผม โคตรตกใจเลย O_O “ว่าไงพี่”
“มึงต้องรู้จักดิ!” อ้าว หมายถึงใครล่ะเนี่ย
“อะไรครับ”
“คนที่ชื่อ . . คิก” หืมมม ไอ้คิก. .ถามถึงไอ้คิกทำไมล่ะเนี่ย ต้องถามถึงบูมสิ ผมจำได้ว่าพี่เจิ้นเคยขึ้นรถไปกับไอ้บูม “รู้จักใช่มั้ย ตัวขาวๆ แอบตี๋นิดนึงน่ะ”
“เพื่อนปอนด์ครับ” ผมตอบอย่างระมัดระวัง “ทำไมเหรอพี่”
“ตอนนี้มันได้กิ๊กได้กั๊กกับใครคนไหนบ้างปะ” เห้ย นี่มาแปลกจริงๆแล้วนะ . .
“หมะ ไม่รู้ครับ” ตั้งแต่ที่โดนคิกกับบูมหลอกต้มว่าไอ้ปอนด์ขาหักครั้งนั้น ผมก็ยังไม่ได้เจอหน้าพวกมันเลย
“แม่ง” เอ๋า . . งงเลยโว้ย ถามเสร็จพี่เจิ้นก็หายจ๋อมทิ้งให้ผมงงอยู่คนเดียว ถามคนในวงทุกคนก็ส่ายหน้าพรืด ไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น พี่แกเป็นอะไรของพี่แกนั่นน่ะ . .
จนในที่สุดผมก็อยู่ในชุดสูทปกคอยกสูง(ปิดจนมิด)สีน้ำเงินเงาวับของแบรนด์ดังยี่ห้อหนึ่งเป็นที่เรียบร้อย ผมของผมถูกพี่แอนสั่งให้ย้อมสีใหม่กลายเป็นสีทอง ทองแบบทองชิบหายอ่ะ = = เจ้แกต้องการให้ผมเป็นนักร้องเกาหลีรึยังไง สั่งให้เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาอยู่ได้ แต่ก็โอเคกับผมอยู่นะครับ เปลี่ยนบ้างอะไรบ้าง ตอนนี้สีผมของปอนด์ก็ถูกย้อมกลับมาเป็นสีดำมันเดิมแล้ว (ตอนมันเปลี่ยนลุคผมจำได้ว่าสีน้ำตาลๆหน่อยอ่ะนะ) ยิ่งทำให้มันหล่อขึ้นไปมากกว่าเดิมซะอีก แต่งานนี้ไอ้ปอนด์ไม่ได้มาด้วย ผมจะไปพูดถึงมันทำไมกันนี่ . .
งานประกาศผลรางวัลพวกผมเดินบนพรมแดง เสียงกรี๊ดจากแฟนคลับ แสงแฟลชจากกล้องของนักข่าวทำเอาผมมึนไปเลย . . ดีนะที่กินมาและนอนหลับพักผ่อนมาเป็นอย่างดี พอถึงฉากที่ต้องหยุดยืนถ่ายรูปผมเห็นพวกแบล็คเอกซ์มายืนรออยู่ก่อนแล้ว .
.
ไอ้เชี่ยฟานนักร้องนำแสยะยิ้มใส่ผม . . ดูมันมั่นใจกับชัยชนะครั้งนี้ของมันเหลือเกิน ส่วนผมไม่ได้ทำหน้าอะไรใส่ แต่หันหน้าไปสู้กล้องและก็ส่งยิ้มเบาๆให้เค้าถ่ายรูปแทน
“เอ๊ะ คิกนี่มันยังไงกันนะ” ได้ยินเสียงประหลาดของพี่เจิ้นดังอยู่ข้างหู . . ผมทำหน้าเหลอหลาใส่พี่แกด้วยความงงงัน ก็ผมงงจริง ทำไมพี่เจิ้นต้องไปพัวพันอะไรกับไอ้คู่ซี้เพื่อนรักของปอนด์ด้วยเนี่ย ?
งานดำเนินไปอย่างเรียบง่ายและโคตรฮา . . เป็นโรงละครแห่งหนึ่งที่มีที่นั่งเรียงราย ผมกับเพื่อนนั่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลแบล็คเอกซ์ รอการประกาศผลศิลปินหน้าใหม่ยอดนิยม ผลการตัดสินก็มาจากการโหวตของประชาชนชาวไทยนี่แหละครับ ผมจำได้ว่าคนหนึ่งโหวตได้ครั้งหนึ่ง เพราะใช้เลขประจำตัวประชาชนในการโหวต แม่งอย่างโหดอ่ะ ถ้าแฟนคลับมาปั๊มวงปั๊มโหวตล่ะก็ ต้องไปยืมเลขของพ่อแม่ลุงป้านาอ้าปู่ย่าตายายกันเลยทีเดียว . .
ผมก็นั่งชิวไปเรื่อยครับ ยกโทรศัพท์ขึ้นมาไลน์ไปหาไอ้ปอนด์บ้างเป็นบาเวลา ปอนด์บอกว่าตอนนี้กำลังดูถ่ายทอดสดอยู่ เห็นกล้องจับมาที่ผมบ่อยๆ และปอนด์ก็ทักว่าสีผมใหม่เท่ดี . . โอเค ปอนด์บอกว่าผ่านผมก็ดีใจมากแล้ว
“และแล้วก็มาถึงรางวัลที่ใครๆหลายคนต่างก็จับตามองค่ะ!” พิธีกรสาวพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “รางวัลกลุ่มศิลปินหน้าใหม่มาแรงและยอดนิยมที่สุด!!! ขอเชิญคุณตัน วงโช๊คสแลมขึ้นมาเป็นเกียรติในการประกาศผลรางวัลนี้ด้วยค่ะ”
ผมปรบมือแปะๆ ยัดมือถือเข้ากระเป๋า คนในวงเริ่มนั่งไม่ติดกับที่ พี่แอนลุ้นจนแทบจะกรี๊ดออกมาอยู่แล้ว ผมเหลือบมองไปที่พวกแบล็คเอกซ์ พวกมันมีรอยยิ้มที่มีความมั่นอกมั่นใจยังไงไม่รู้ . . เฮอะ คอยดูไปเหอะ
“ราวัลกลุ่มศิลปินหน้าใหม่ยอดนิยม ได้แก่ . .” พี่ตันเว้นเอาไว้เพราะอยากให้พวกเราลุ้น “วงโคบร้า . . เอ๋” นั่น นั่นมันชื่อวงของผมเห็นๆ!!! ผมกับพี่ๆในวงกำลังเฮ แต่ทว่า ..
สต๊าฟที่วิ่งออกมาจากหลังเวทีที่มากระซิบที่ข้างหูพี่ตูน เอ๋ . . นี่มันอะไรกัน วงผมชนะแล้วไม่ใช่เหรอ
“ต้องขออภัยนะครับ” พี่ตันปาดเหงื่ออย่างโคตรงง “รางวัลกลุ่มศิลปินหน้าใหม่ยอดนิยม ได้แก่ . . แบล็คเอกซ์”
“นี่มันอะไรกัน!” พี่แอนลุกขึ้นวีนทันที “ทำไมมีการเปลี่ยนแปลงกะทันหัน!”
เสียงพี่แอนดังจนคนในวงการหันมากันให้รึ่ม เวร เวรแล้วไง ต้องทำให้เจ๊แกเย็นลงก่อน ผมเห็นแฟนใหม่ของแฟนเก่าเจ๊หันมายิ้มเยาะด้วย อะไรกันเนี่ย . .
“พี่แอน” มือกลองวงผมพูดเครียดๆ เห็นเล่นมือถืออยู่พักใหญ่แล้ว “ผมว่า . . เพราะเรื่องนี้รึเปล่าครับ”
“อะไร!”
พี่แอนก้มลงมองดูมือถือที่ถูกส่งไปให้ แล้วเธอก็ทำท่าเหมือนจะเป็นลมขึ้นมาทันที
ผมที่นั่งข้างๆดึงมือถือมาดู . .
เข้าใจถึงสาเหตุที่พวกผมถูกถอนรางวัลออกกลางคันแล้วล่ะครับ
ป่านนี้รูปของผมกับปอนด์ในทุกอริยาบถว่อนเน็ตไปทั่วแล้วมั้ง . .
ไอ้ฟานหันมามองแล้วยักคิ้วจึกๆ . . ผมสามารถเดาได้ทันทีว่าฝีมือใคร ตัวตนของผมถูกเปิดเผยให้สาธารณชนรับรู้ผ่านทางโซเชียลเน็ตเวิร์คที่ลามได้ไวอย่างกับน้ำท่วมทุ่ง
ดราม่าของจริงกำลังจะมาใช่มั้ย . .
จัน . . อยากค้างนานๆ
หรือว่าพรุ่งนี้ให้มาต่ออีก
ตอบคุณบุญเลื่องด้วยนะจ๊ะ ^^
#มโนอะไรอีกละ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
หัวข้อ: ". . 2 Broken Hearts เมื่อคนอกหักมารักกัน! ♥♥ . ." (อ่าน 622539 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก