[เรื่องสั้น วรรคที่ ๑๑-๑๔....สาป....รากไทร...#๔ ]
....คิ้วที่ขมวดชนกันอันเป็นผลมาจากความปวดที่มาจากสมองส่วนใน .. เม็ดเหงื่อที่ผุดออกมาจนทำให้เสื้อเชิ้ตเริ่มชื้นบวกกับเนื้อตัวที่เย็นเฉียบ ของเด็กหนุ่ม ทำให้คุณหมอถึงกับถอนหายใจ ......นิ้วชี้ของคุณหมอ จิ้มแล้วขยี้เบาๆที่หัวคิ้วทั้งสองข้าง จนมันเริ่มคลายออก......
หมอสัตราถอนหายใจ แล้วขืนจับไหล่เด็กหนุ่มให้นอนราบลงไปกับเตียงไม้ ...พร้อมยัดลูกอมสีฟ้าเข้าริมฝีปากอิ่ม...
"เริ่มปวดหัวอีกแล้วหรอ? "
"อืมส์......ปวดอีกแล้วหมอ......ใช้แค่ลูกอมไม่ได้แล้ว อาการมันออกแล้วว่าเริ่มดื้อยา ....มีอะไรที่แรงกว่านี้ไหม? ไม่งั้นแย่แน่....พรุ่งนี้ต้องไปดูงานที่ สมุทรสงคราม กับพวกวิศวะด้วยสิ"
"ลางาน....ไม่ได้หรือ? อาการแย่ขนาดนี้"
คุณหมอพูดพลางเอื้อมมือไปหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่มาจุ่มน้ำเย็นแล้ว บิดพอหมาด ก่อนจะสะบัดและพับวางลงปิดตรงตำแหน่งหน้าผากและเปลือกตาของเด็กหนุ่ม...
"ลาไม่ได้...เพิ่งได้งานนี้เองนะ ไม่ได้เอาวุฒิสมัครด้วย... ฝังนู้นบอกมาแล้วว่าต้องการเซลล์ไปดูงานด้วย ถ้าได้งานนี้ผ่านโปรฯแน่ แถมโปรเจคใหญ่ก็ตามมาอีก....เราไม่อยากปล่อยงานไป หมอน่าจะเข้าใจ..."
"งั้นก็ต้องฉีดยา คุมเอาไว้.....ยอมไหมหล่ะ? "
"มีช้อยส์อื่นไหม? ไม่ชอบบังคับเลือกอย่างนี้เลย...."
"รู้คำตอบอยู่แล้ว...ยังกล้าถามอีกนะ....."
"ก็เผื่อฉลาดๆอย่างหมอจะหาทางอื่นเจอ...เลยถามเผื่อไว้ ....ไม่ชอบเข็มเลย ...นะ...หมอก็รู้หนิ"
"ถ้าลูกอมยังเอาไม่อยู่แล้ว....ก็ต้องฉีดยาเข้าเส้น..มันเลี่ยงไม่ได้ ....แต่ยังไงจะลองหาทางอื่นให้ ...นี่....เรา...หมอขออย่างสิ......"
"หือ?....เรื่อง'ไร?"
"ไม่ต้องไปรอที่คลินิกแล้ว...แล้วก็... 'อย่า.....ยุ่ง...กับหมอกร ' ......ถือว่าหมอขอเรา...ได้ไหม?"
"............"
ไม่มีคำตอบจากเด็กหนุ่ม นอกจาก รอยจะยิ้มบางๆ......คำตอบที่ไม่ต้องเอ่ยออกมา....
เพราะถ้าให้ตอบ...มันก็เป็น....คำตอบเดิม...
.....เหมือนเดิมทุกครั้ง.....ที่หมอสัตราสั่งแบบอ้อมๆว่า....
....' ห้ามคบคนอื่น.'.....
................
............คำตอบเดิมที่ว่า............
............................
..
'ไม่รู้สิ ....แล้วแต่โชคชะตา....จะพาไป'
...............................
.........................
ป้ายประกาศแผ่นใหญ่ ที่ห้ามบุคคลภายนอกเข้าปิดเส้นทางสุดถนนไว้แค่นั้น......เด็กหนุ่มได้แต่ยืนนิ่ง..ไล่สายตามองอ่านตามป้าย ส่วนชายชาวต่างชาติร่างสูงอีกคนได้แต่ขมวดคิ้ว หน้านิ่ง.....
"เอาไงดี ?"
ภาษาไทยสำเนียงแปลกหลุดออกมาจากชายชาวต่างชาติ....ถึงจะไม่ถนัดอ่านภาษาไทย แต่ก็พอคาดเดาอะไรออก ป้ายนี้หล่ะ 'ตัวปัญหา'
"เข้าไปดูข้างในกันดีกว่า คุณอเล็กซ์ "
ไม่พูดเปล่า เด็กหนุ่มถือวิสาสะก้าวเท้าเหยียบพงหญ้าแล้วแหวกทางให้ คู่หูคนใหม่....
"เฮ้ ยู ! เข้ามาแบบนี้จะดีหรอ? ป้ายนั่นดูจะมีปัญหา"
"ปัญหา?? ปัญหาของใครหล่ะครับ ? ปัญหาของคุณอเล็กซ์ ?ปัญหาของเจ้านายคุณอเล็กซ์? ผมไม่สนหรอก.... ผมสนแค่ตอนนี้มันกำลังจะเป็นปัญหาของผม ถ้าผมแก้มันไม่ได้ "
เจอความมุ่งมั่นแบบ ชนไม่ถอยของเด็กหนุ่มเข้าไป อเล็กซ์ได้แต่นิ่งเงียบสงบปากคำแล้วตั้งหน้าเดินตามเด็กหนุ่ม เข้าไปในพื้นที่รกทึบ....เดิน...จนมาสุดอยู่ที่ บริเวณกว้าง
.....สายลมที่พัดมาทำเอาหายเหนื่อย....
....และ.....
..........
ภาพตรงหน้า...ยิ่งเหมือนน้ำเย็น...แก้กระหาย
.........................
.........
...........ใครจะไปเชื่อ..............
......
...
หลังพงหญ้าที่รกทึบท่วมหัว เดินฝ่าเข้ามาไม่ถึง 20 นาที จะเจอกับ...
...........
.........
.ไทรต้นใหญ่ที่ ขึ้นอยู่ริมน้ำ พื้นที่ที่กิ่งร่มไทรแผ่ไปถึง ใต้นั้นไม่มีหญ้าสักต้น ....นอกจากใบไม้ที่หล่นทับทม จนทำให้เหมือนพื้นนั้นถูกปูด้วยพรม.....รากไทร ใหญ่ เลื้อยคลุมลงไปที่ริมน้ำ ส่วนรากอากาศก็ เหมือนกำลังหยอกล้อกับผิวน้ำยามลมเย็นนั้นพัดผ่าน .....
"bellissimo!!"
" ใช่.....สวยมากอเล็กซ์... "
"...แล้วยูจะทำยังไงกับป้ายนั้น?"
"ทำให้มันไม่ใช่ปัญหา ของเรา .....ทีนี้ก็มาดูกัน ....ว่า ป้ายนั้นมันจะเป็นปัญหา ของ 'ใคร?' "
"เห็นยูเมมฯ ชื่อที่ป้ายลงโทรศัพท์...มีทางหรือมีคนสนิทที่จะช่วยเรา..ยู...มีคนสนิทที่จะช่วยเราได้งั้นหรอ?."
"ไม่รู้สิ อเล็กซ์ ....เมื่อก่อนอาจจะยังไม่สนิท ....แต่ตอนนี้เป็นต้นไป...คงต้อง 'สนิทให้มากๆ'"
ไม่ต้องคิดอะไรอีกแล้วในสมองคิดไปแต่ภาพที่จำได้ นามสกุล บนเสื้อกราวน์ ของคุณหมอร่างใหญ่ ....นั่นมันนามสกุลเดียวกันกับที่ประกาศไว้บนป้าย .....
.......ว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวด้วยแล้ว....... แต่ท่า โชคชะตามัน ส่งความบังเอิญมาขนาดนี้...ก็คงต้องเลยตามเลย ที่สำคัญห้ามเรื่องรู้ถึงหูไอ้หมอด้วย ....
....รีบๆติดต่อ....จบเรื่องแล้วคงไม่ต้องติดต่อกันอีก ....
"ยูช่วยผมได้มากเลยนะ....จริงสิ...ยังไม่รู้ชื่อยูเลย? "
อเล็กซ์ เดินเข้าไปใกล้เด็กหนุ่มที่ ย่อตัวลงนั่งริมน้ำ แล้ว อดยิ้มให้ไม่ได้....เด็กนี่เก่ง ทั้งเก่งทั้งบ้าและกล้าชน เก่งจนไม่น่าเชื่อว่า จะอายุแค่ 21 รอยยิ้มบางบนหน้าเด็กหนุ่มดูดึงดูดอย่างบอกไม่ถูก นี่หรือเปล่าที่เข้าว่ากันว่า เป็นแรงดึงดูด..ของพวกเซลล์ฝ่ายขาย .....
"ชื่ออะไร? ... เอาเป็นว่า ถ้ากันความยุ่งยากที่จะเกิด....อเล็กซ์เรียกผมว่า 'หนามเตย' ดีกว่า...อย่างน้อยก็จนกว่างานนี้จะเสร็จ "
เด็กหนุ่มขยับตัวให้ คู่หูคนใหม่เข้ามานั่งชมวิวใกล้ๆ แล้วยกโทรศัพท์ขึ้นแล้ว.....กดเบอร์โทรออก.....รอสักพักถึงได้ยินเสียง ตอบรับจากคนที่ปลายสาย
"ครับ...พี่แอม.....เปล่าครับ....ผมขอสายหมอกร....ครับ ...เอ่อ..เดี๋ยวครับพี่แอม......ห้ามบอก...หมอสัตรานะครับผมโทรมาเรื่องงานนอก กลัวโดนหมอสัตราดุ....ครับ.....รบกวนด้วยครับ.......... .........ครับหมอกร........หนามเตยครับ...มีเรื่องจะคุยกับหมอนิดหน่อย....อ่ะ...เปล่าครับ....ครับมากๆก็ได้ครับ......คืนนี้.?...เอ่อ....ตอนนี้ผมอยู่ต่างจังหวัดครับ ....ไม่สะดวก...อืมส์...หลังสี่ทุ่มหรอครับ?...ครับถ้าทำเวลาได้ผมจะโทรไปบอก ...ครับเบอร์ผมนะ 089 XXX XXXX "
..............
เด็กหนุ่มว่างสายแล้วหันไปหา ....เพื่อนร่างใหญ่ที่นอนราบลงไปกับพื้น....หลับไปซะแล้ว............
..........................
.................กลิ่นใบเตยลอยมาจางๆ บรรยากาศที่ชวนให้ ทอดกายมองฟ้าแล้ว หลับตาลง .....ดวงอาทิตย์...สีส้มแสด ดูสวยจนบรรยายไม่ได้ ..........
......
..............
'พี่กร.......หนามเตย.....รักพี่กรนะ.....รัก.....รักมากที่สุด.....รักมากที่สุดเลย....... '
เสียงกระซิบเบามันดังเข้ามาในหู....เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือกแล้วลืมตาโพล่ง!!! หัวใจเต้นแรงกว่าทุกครั้ง หัวเริ่มปวดจนแทบจะระเบิด.....เกือบจะสบถออกมาถ้าไม่ติดตรงที่ว่า เพื่อนร่วมงานคนใหม่ ยังนอนกลิ้งอยู่ใกล้ๆ มือสั่นๆตอนต้องจำใจหยิบเข็มฉีดยาด้ามเล็กออกมาจากกระเป๋า....หาตำแหน่งที่ต้องแทงเข็มเข้าไป แล้วหลับตากด ปลายเข็มลงผิวหนังเข้าเส้นเลือด ...ความเจ็บปน...ผสมกับความรู้สึกถึงตัวยาที่ค่อยๆวิ่งสู่เส้นเลือด ....เด็กหนุ่มกัดฟัน ดึงเข็มออกปิดปากเข็มแล้วใส่มันลงในกระเป๋าตามเดิม........
.......น้ำตา................
...ไหลออกมาจากไหนมากมาย.................
'พี่กร.......หนามเตย.....รักพี่กรนะ.....รัก.....รักมากที่สุด.....รักมากที่สุดเลย....... '
ประโยคแผ่วเบานั่น..........ยังคงสะท้อนไปมาอยู่ในหัว .....เด็กหนุ่ม...หลับตาแล้วโกยอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่ ....ก่อนจะสงบสติอารมณ์.... ฝืน...อีกครั้งเพื่อเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้า.... ปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้ว ค่อยเขย่าปลุกเรียก เพื่อนที่นอนนิ่งกับบรรยากาศ สงบๆใต้ต้นไทร.............
"อเล็กซ์ .....ตื่น ....ชิวเกินไปหล่ะ...กลับกันได้แล้ว..."
เพื่อนชาวต่างชาติ ลุกขึ้นมาสะลึมสะลือ ปิดปากหาววอดๆ สองสามทีแล้วลุกขึ้น ยื่นมือมาฉุดเด็กหนุ่มให้ลุกตาม ....เดินออกจากบริเวณมุ่งสู่ ถนนใหญ่
'พี่กร.......หนามเตย.....รักพี่กรนะ.....รัก.....รักมากที่สุด.....รักมากที่สุดเลย....... '
เสียงกระซิบนั่น.....ยังคงได้ยิน.....ก้องอยู่ในหู......
..เพื่อนร่วมงานที่เดินนำหน้า ฝ่าพงหญ้าออกไป....ไม่มีวันรู้เลยว่า ....
..เด็กหนุ่มข้างหลังได้แต่ก้มหน้าหลบเช็ดน้ำตา...ที่ไหลเอ่อออกมาเรื่อยๆ ....
............
..
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
