รักใสปิ๊ง ^^
ตอนที่ (5) ความใกล้ชิด
เช้าวันจันทร์วันเริ่มต้นการทำงานของใครหลายคน และเป็นวันที่ต้องไปโรงเรียนวันแรกของสัปดาห์สำหรับนักเรียนตัวน้อยอย่างนีออนและอุ้มรักด้วย เช้านี้คุณแม่ของนีออนกำลังสาละวนอยู่กับการเตรียมข้าวของไปทำงานในสวนผลไม้หลังบ้านกับคุณพ่อที่นำไปก่อนแล้ว ส่วนลูกๆทั้งสี่คนก็กำลังจะไปเรียนตามปรกติ พยากรณ์อากาศในวันนี้มีทีท่าว่าฝนจะตก คุณแม่จึงเตรียมร่มให้ทุกคนติดตัวไปด้วย กำชับนีออนด้วยว่าอย่าไปลืมไว้ที่ไหนอีก เด็กตัวเล็กยู่หน้าแอบบ่นเบาๆว่าตนเองไม่ได้ขี้ลืมขนาดนั้นเสียหน่อย
ไอรักมาส่งน้องที่โรงเรียนแล้วก็ตรงไปมหาวิทยาลัยเช่นทุกที หลังลงจากรถไปแล้วพักนี้นีออนมักจะเผลอเหลียวมองรอบกายบ่อยๆ ก็หลังๆมาพี่ไทม์จะชอบบังเอิญมาเจอนีออนอยู่เรื่อยเลยน่ะสิ แต่วันนี้พี่เขาไม่มา บางทีมันคงเป็นความบังเอิญจริงๆก็ได้ที่ได้เจอพี่เขาแทบทุกเช้า แม้ในใจลึกๆจะแอบคาดหวังให้มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญก็ตาม
เสียงออดดังบ่งบอกเวลาหมดคาบเรียนของวัน ก่อนเวลากลับบ้านนักเรียนแต่ละห้องที่เป็นเวรทำความสะอาดของวันนั้นต้องทำความสะอาดห้องอีกหนึ่งรอบหลังจากที่ทำไปแล้วในช่วงเช้า เป็นการหัดให้เด็กมีวินัยและรักความสะอาด และวันนี้นีออนน้อยก็มีหน้าที่ทำเวรประจำวัน เพื่อนๆรับหน้าที่ปัด กวาด เช็ด ถู ลบกระดานไปแล้ว นีออนกับเพื่อนผู้หญิงอีกคนจึงเอาขยะไปทิ้งที่ถังแยกขยะหลังโรงเรียน
ช่วงเวลาแบบนี้ แถวนี้มักจะเป็นจุดยอดนิยมในการใช้สารภาพรักของนักเรียนในโรงเรียน นีออนก็แอบแปลกใจอยู่เล็กน้อยว่าใกล้ที่ทิ้งขยะแบบนี้มันโรแมนติกตรงไหน? แต่คนเขาก็นิยมกันนี่นะ และวันนี้ก็ยังยืนยันได้ดีว่าเป็นที่นิยมจริงๆ เพราะเสียงพูดคุยที่ดังแว่วมา
“นีออนๆ มานี่เร็ว”
เพื่อนผู้หญิงที่มาด้วยกันกวักมือเรียกเด็กตัวเล็กให้มาแอบซุ่มกับตนเอง นีออนส่ายหน้าหวือ ต่อมยุ่งเรื่องชาวบ้านของเขาไม่ทำงานอ่ะวันนี้ แต่ดูท่าว่าเพื่อนจะไม่ยอม เข้ามาดึงมือตัวเล็กให้มาแอบดูด้วยกัน นีออนขืนตัวไว้แต่ก็สู้แรงดึงของเพื่อนไม่ได้ ตกลงใครเป็นผู้หญิงใครเป็นผู้ชายกันแน่เนี่ย
“ไม่เอา”
เด็กตัวเล็กกระซิบบอกเพื่อนก่อนจะผละหนี แต่เพราะเสียงที่คุ้นเคยในระยะหลังมานี้ทำให้ขาที่เตรียมก้าวหยุดชะงัก
“ขอโทษนะครับ พี่คงคบกับบิวตี้ไม่ได้ เพราะพี่มีคนที่ชอบอยู่แล้ว”
“เขาเป็นใครคะพี่ไทม์?”
บทสนทนาเหล่านั้นทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นระทึก พี่ไทม์ นั่นมันเสียงพี่ไทม์ใช่ไหม พี่ไทม์มีคนที่ชอบแล้วอย่างนั้นหรือ มันแค่ข้ออ้างหรือเรื่องจริงกันนะ
“พี่คงบอกไม่ได้ครับ เดี๋ยวเขาจะเดือดร้อนเอา”
เสียงของไทม์ยังดังแว่วมาให้ได้ยิน นีออนไม่รู้ว่าตอนนี้พี่ไทม์มีสีหน้าแบบไหน เพราะยังอยู่ในท่าจะก้าวหนีเมื่อครู่ เลยกลายเป็นการหันหลังให้พี่ไทม์กับผู้หญิงคนนั้นโดยปริยาย
“พี่ไทม์กลัวบิวตี้ทำอะไรเขาเหรอคะ พี่เห็นบิวตี้ร้ายกาจขนาดนั้นเลยเหรอคะ?” สาวน้อยบิวตี้ตัดพ้อต่อว่าหนุ่มในดวงใจ
“เปล่าครับ เพียงแต่เขายังไม่รู้ว่าพี่แอบชอบ พี่เลยไม่อยากให้เป็นเรื่องวุ่นวายน่ะ”
ไทม์ยังอธิบายเสียงนุ่ม ไม่ได้มีแววรำคาญหรือโกรธเคืองในน้ำเสียงแม้แต่น้อย เป็นกฎของเพอร์เฟคแมนหรืออย่างไรที่ต้องใส่ใจความรู้สึกของทุกคน
“พี่ไทม์โกหก ถ้าคนนั้นมีอยู่จริงพี่ต้องบอกได้สิคะว่าเขาคือใคร!” น้องบิวตี้ว่าอย่างไม่ยอม อยากจะรู้ให้ได้ว่าคนนั้นเป็นใครกัน
“แล้วแต่บิวตี้จะเชื่อเถอะครับ เพราะพี่ก็อยากปกป้องคนของพี่เหมือนกัน”
บทสนทนาจบลงเพียงเท่านั้น โดยที่นีออนไม่รู้ว่าต่อจากนั้นแล้วมีอะไรเกิดขึ้นหรือไม่ ก็ไม่กล้าหันไปมองอ่ะ มันหน่วงในอกอย่างไรไม่รู้ ที่รู้ว่าพี่ไทม์มีคนที่ชอบ แปลกจัง
“โหย~ หล่อมากอ่ะ ‘เพราะพี่ก็อยากปกป้องคนของพี่เหมือนกัน’ อั้ยยะ! ”
เพื่อนหญิงของนีออนเลียนคำพูดประโยคสุดท้ายของไทม์อย่างเพ้อๆ เมื่อเฝ้าดูสถานการณ์จนจบ ก่อนจะหันมาสะกิดนีออนที่นิ่งไปแล้วพากันกลับห้องเรียน แต่ขณะที่เดินพ้นมุมตึกพี่ไทม์กลับมายืนดักอยู่ก่อนแล้ว นีออนกับเพื่อนมองหน้ากันแล้วหันไปยิ้มเจื่อนให้รุ่นพี่ หรือพี่เขาจะรู้ว่าเราแอบดู
“พี่ขอคุยกับเพื่อนน้องเป็นการส่วนตัวหน่อยได้ไหมครับ?”
ไทม์มองนีออนตัวน้อยนิ่ง ขณะที่ปากก็เอ่ยถามเพื่อนของนีออน เด็กหญิงมองหน้าเพื่อนสลับกับรุ่นพี่สุดหล่อแล้วจึงตอบรับ
“ช...เชิญเลยค่ะ”
ผายมือไปทางนีออน เด็กตัวเล็กหันขวับมามองเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดในทันที แต่เพื่อนก็ไวพอกัน คว้าถังขยะในมือนีออนแล้วรีบชิ่งในบัดดล
“นีออน เดี๋ยวเราไปก่อนนะ”
“เดี๋ยว…”
นีออนจะร้องห้ามแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เมื่อเพื่อนโบกมือหยอยๆ แล้วทำท่าปาดน้ำตาไว้อาลัยส่งมาให้ พอหมดตัวช่วยนีออนก็ค่อยหันมามองพี่ไทม์ที่ยืนกอดอกเลิกคิ้วมองมาล้อๆ
“ถ้ำมองเหรอตัวเล็ก?”
ไทม์เปิดฉากถาม แอบขำสีหน้าตื่นๆของน้องนีออน กับคนอื่นนี่เก่งจัง แต่พออยู่ต่อหน้าเขาทำไมเป็นคนละคนไม่รู้สิน่า
“เอ๊ะ! ออน เอ่อ... ผมเปล่านะ ผมเพิ่งผ่านมาไม่เห็นอะไรเลย” นีออนรีบโบกมือแล้วส่ายหน้าปฏิเสธรัวๆ อย่าจ้องออนสิ เขากลัวน้า~
“จริงน่ะ?” ไทม์หรี่ตามอง
“อือ”
“ไม่เห็นเลย?” ถามย้ำอีก
“ครับ”
“ไม่ได้ยินอะไรเลยด้วย?”
“...ครับ”
อันหลังนี่ขอเว้นจังหวะสักนิด จะบอกว่าไม่ได้ยินก็ไม่ถูกเท่าไหร่ ก็แอบได้ยินนิดๆเหมือนกัน ไทม์ตีสีหน้าจริงจังจนนีออนตัวน้อยถึงกับกลืนน้ำลายเอื้อก เชื่อออนเถอะนะพี่ไทม์~
“พี่ไม่เชื่อ”
“อ้าว?” ตัวเล็กเผลออุทานออกมา อุตส่าห์ภาวนาให้เชื่อแล้วนะ ทำไมไม่เชื่อกันเลยล่ะพี่ไทม์นี่
“เพื่อไม่ให้ความลับของพี่รั่วไหล พี่จะจับตามองเราทุกฝีก้าว”
“หา!?”
จบคำนีออนก็ร้องออกมาอย่างตกใจ หน้าตาเหรอหราได้ที่จนไทม์แทบหลุดขำ สีหน้านี่แสดงอารมณ์ได้ดีเกินไปนะนีออน
“ต... แต่คนเมื่อกี้ก็ได้ยินนะ” ไม่รู้จะแถไปทางไหนก็จับโยนไปให้เพื่อนด้วย แต่รู้ไหมนีออนว่ามันเป็นการสารภาพว่าตัวเองรู้เห็นนะน่ะ
“งั้นจับตามองเพื่อนนีออนด้วย”
ไทม์ยิ้มมุมปากเมื่อเด็กตัวเล็กหาทางแถไปไหนไม่ได้แล้ว นีออนทำหน้าตากระอักกระอ่วน ไม่อยากบอกพี่ไทม์เลยว่า...
‘จะจับตามองเพื่อนของออน ป่านนี้คงไม่ทันแล้วล่ะครับ’
และมันก็จริงดังที่นีออนคาด เพราะเพียงแค่นีออนเดินกลับมาพร้อมพี่ไทม์ก็มีคำถามเซ็งแซ่จากเหล่านักเรียนหญิงผู้กล้าถึงเรื่องคนที่ไทม์ชอบมาในทันที ไทม์แค่ยิ้มแล้วแตะปากบอกว่าความลับเท่านั้น แต่มีหรือที่เหล่าสาวน้อยทั้งหลายจะหยุดค้นหา ยิ่งเป็นความลับนี่ล่ะยิ่งท้าทายเข้าไปใหญ่ ผู้หญิงคนนั้นอยู่ไหน จงปรากฏตัวออกมาเสียดีๆ
---------------
“พี่ไทม์ ไม่ต้องทุกฝีก้าวขนาดนี้ก็ได้นะ”
นีออนประชดคนที่เอาแต่เดินตามตนเองอยู่นานแล้ว ตั้งแต่กลับมาที่ห้องเรียนเพื่อช่วยเพื่อนทำความสะอาดต่อให้เสร็จจะได้กลับบ้าน พี่ไทม์เดินมาส่งที่ห้องแล้วหายไปแค่ไม่กี่นาทีก็กลับมาพร้อมกระเป๋าสะพาย มายืนหล่ออยู่หน้าห้องให้เพื่อนนีออนกรี๊ดเล่น จนตอนนี้ออกจากโรงเรียนมาก็ยังมาเดินทำไม่รู้ไม่ชี้อยู่ข้างๆนี่อีก ถ้าแน่จริงสิงร่างเขาเลยเถอะพี่ไทม์บ้า!
“พูดแล้วยังมาทำมึนอีก” นีออนแอบบ่นอุบอิบงุบงิบอยู่คนเดียว
ไทม์ทำไม่สนใจแต่สายตาก็ยังคอยมองเวลาน้องเผลอ ชอบเวลานี้ที่นีออนแสดงสีหน้าท่าทางต่างๆ ดูเป็นธรรมชาติมากกว่าเวลาที่อยู่ใกล้เขาดังเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา นีออนเดินไปเรื่อยเพื่อจะไปนั่งรอรถประจำทางที่ศาลาที่อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนนัก แต่ยังไม่ทันจะถึงเม็ดฝนก็ตกมากระทบผิว ไทม์กับนีออนหยุดชะงักเท้าก่อนจะเงยขึ้นมองท้องฟ้าที่เริ่มอึมครึมมากขึ้น
“ฝนตก”
นีออนพึมพำเบาๆ ออกก้าวเดินทั้งค้นกระเป๋าหาร่มที่แม่ให้มาเมื่อเช้า แต่หาอย่างไรก็ไม่เจอจนตัวเล็กหน้าเสีย ไทม์ที่เห็นว่าฝนลงเม็ดหนักขึ้นรีบคว้ามือน้องมาจับ แล้วพาวิ่งไปที่ศาลารอรถประจำทาง พอก้าวเข้ามาพ้นหลังคาเท่านั้นฝนก็เทกระหน่ำลงมาทันที ไทม์กับนีออนมองหน้ากันแล้วหัวเราะ เกือบไปแล้ว
คนเริ่มทยอยเข้าศาลามาเรื่อยๆ ไทม์ดึงมือน้องให้มายืนชิดตนเองที่ด้านในสุดของศาลาหลังเล็ก กันตัวนีออนไม่ให้ไปโดนคนอื่นที่ตัวเปียกมา รออยู่ครู่ใหญ่ฝนก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด แต่ก็ผ่อนแรงลงบ้างจนบางคนกล้าที่จะวิ่งไปขึ้นรถประจำทางที่มาจอดรับ อากาศรอบๆเย็นลงเรื่อยๆจากไอฝนนีออนลูบแขนตนเองเพื่อคลายความเย็นชื้น ถ้าเขาไม่ลืมร่มไว้ที่ไหนก็ไม่รู้ก็ดีสิ ทั้งที่แม่เตือนแล้วแท้ๆยังลืมอีก แย่ชะมัดเลย
นีออนขยับไปชิดพี่ไทม์มากขึ้นอีก ไทม์ที่เห็นว่าน้องออกอาการสั่นเล็กๆจึงต้องตัดสินใจที่จะทำอะไรสักอย่าง ปล่อยไว้แบบนี้นีออนอาจจะเป็นหวัดได้ง่ายๆ เด็กหนุ่มจึงปลดกระเป๋ามาให้น้องช่วยถือไว้
“นีออน”
“ครับ” นีออนรับกระเป๋าของพี่ไทม์มาถืองงๆ
“รอพี่ตรงนี้แป๊บนึงนะ เดี๋ยวพี่มา”
ไทม์บอกแค่นั้นก่อนจะเบียดคนในศาลาขอทางไปด้านนอก วิ่งฝ่าฝนไปยังร้านสะดวกซื้อที่อยู่ฝั่งตรงข้าม นีออนมองพี่ไทม์อึ้งๆ ไม่คิดว่าพี่จะฝ่าฝนออกไปแบบนี้ ตัวเล็กชะเง้อคอรอพี่อยู่ชั่วครู่ ไทม์ก็ข้ามถนนกลับมาพร้อมร่มและเสื้อกันฝนมาให้น้องใส่ เด็กตัวเล็กมองถุงในมือพี่ไทม์แล้วถาม
“แล้วของพี่ไทม์ล่ะ ดูสิ ตัวเปียกไปหมดแล้ว”
นีออนหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าเสื้อ ก่อนจะเช็ดหน้าที่ชุ่มไปด้วยหยดน้ำฝนอย่างเบามือ ไทม์มองการกระทำของน้องตัวเล็กเงียบๆ ดวงตาเรียวรีสบกับพี่โดยไม่ตั้งใจ นีออนชะงักมือแล้วจะดึงกลับ แต่ไทม์จับมือที่ถือผ้าเช็ดหน้านั้นไว้ แล้วเอ่ยถามน้อง
“ถ้าไม่รังเกียจ บ้านพี่อยู่ใกล้ๆนี่ ถ้ายังไง... ไปนั่งเล่นรอฝนหยุดตกก่อนไหม?”
เป็นคำถามที่ไทม์คาดหวังคำตอบรับอย่างเต็มที่ นีออนก้มหน้าลงไม่กล้าสบตากับพี่ไทม์ ก่อนจะพยักหน้าตอบรับคำชวนเบาๆ
“อือ”
ไทม์ยิ้มกับคำตอบที่น่าพอใจนั้น หยิบเสื้อกันฝนมาแกะแล้วกางให้น้องใส่ สะพายกระเป๋าที่ตนเองฝากน้องเอาไว้รวมทั้งถือให้น้องด้วย จูงมือเล็กให้เดินออกมาหน้าศาลา เกี่ยวเอวน้องเข้ามาชิดก่อนจะกางร่มที่ซื้อมาแล้วพาน้องไปที่บ้านของตนเอง
บ้านปูนสองชั้นหลังไม่ใหญ่มาก ล้อมรอบด้วยรั้วไม้กั้นอาณาเขต ไทม์เปิดประตูรั้วพานีออนเข้าไปด้านในบ้านหลังดังกล่าว เมื่อเข้ามาอยู่ภายใต้หลังคาบ้านถึงได้เก็บร่มแล้วเอากระเป๋าไปวางตรงโต๊ะหินอ่อน พากันถอดรองเท้านักเรียนที่เปียกโชกไว้ข้างประตู ก่อนที่ไทม์จะจูงมือน้องเปิดประตูเข้าไปด้านใน
“กลับมาแล้วครับ”
ไทม์ส่งเสียงนำไปก่อน คุณแม่ที่ปรุงอาหารอยู่ในครัวโผล่หน้ามาดู เห็นว่าเป็นไทม์จึงปิดแก๊สแล้วเดินออกมาหาลูกชาย ก่อนจะอุทานเบาๆเมื่อเห็นสภาพเปียกปอนของลูก
“อ้าว ตายจริง นี่ฝ่าฝนมาเหรอไทม์ เดี๋ยวได้เป็นหวัดหรอก แล้วนี่…?” คุณแม่ไทม์มองนีออนน้อยที่ยืนตาแป๋วอยู่ใกล้ๆแล้วถาม ลูกเต้าเหล่าใครกันล่ะนี่ น่าเอ็นดู๊
“นีออนครับ รุ่นน้องที่โรงเรียน ผมให้น้องมาหลบฝนบ้านเราหน่อยนะครับแม่”
ไทม์แนะนำน้องตัวเล็กกับแม่ เด็กชายยกมือไหว้แม่พี่ไทม์ ท่านก็รับไหว้และส่งยิ้มมาให้ นีออนออกจะเขินเล็กๆที่ได้เจอคุณแม่ของพี่ไทม์
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีจ้ะลูก เปียกมะล่อกมะแล่กเป็นลูกหมาตกน้ำเชียว”
เอ่อ... เปรียบได้น่ารักจริงๆครับคุณแม่ ลูกหมาตกน้ำ เหอๆ
คุณแม่มองสำรวจเด็กชายอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะบอกไทม์ให้พาน้องตัวเล็กไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
“พาน้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่าไทม์ อืม... น้องนีออนใช่ไหมจ๊ะ?”
“ครับ”
“นีออนไปอาบน้ำกับพี่เขาก่อนนะ แล้วเอาชุดนักเรียนนี่มาให้แม่ แม่จะซักแล้วอบให้ จะได้ใส่กลับบ้านตอนฝนหยุด”
“ขอบคุณครับ”
คุณแม่บอกกล่าวอย่างอารี ตัวเล็กยิ้มตอบแล้วไหว้ขอบคุณแม่พี่ไทม์อีกครั้ง นั่นยิ่งทำให้คุณแม่ปลื้มที่เด็กชายมีสัมมาคารวะ ก่อนจะบอกอีกอย่างเมื่อนึกได้
“เดี๋ยวเอาเบอร์โทรของที่บ้านมาให้แม่ด้วยนะนีออน แม่จะโทรไปบอกที่บ้านหนูให้ จะได้ไม่เป็นห่วงกัน”
“ครับ”
พอนีออนตอบรับคุณแม่พี่ไทม์จึงกลับเข้าครัวไปทำอาหารที่ทำค้างไว้ต่อ ไทม์แตะข้อศอกน้องให้เดินตามตนเองขึ้นไปบนบ้าน
“ป่ะ นีออน”
นีออนขึ้นไปบนบ้านกับพี่ไทม์ ขณะที่กำลังเดินขึ้นบันไดก็สวนกับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง อายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับนีออน แต่ตัวโตกว่ามาก นีออนรู้ว่าคนนี้เป็นน้องพี่ไทม์ชื่อทิม เพราะใครที่อยู่รอบตัวพี่ไทม์นีออนก็รู้จักหมดนั่นล่ะ ดังนั้นเด็กชายตัวเล็กจึงส่งยิ้มทักทายไปให้ แต่ฝ่ายนั้นกลับแค่ปรายตามองแล้วเดินลงบันไดไปเท่านั้น นีออนยิ้มเก้อ ก่อนจะหุบยิ้มแล้วเม้มปาก ชำเลืองมองคนที่เดินผ่านไปเมื่อครู่ก็เห็นว่าอีกฝ่ายมองกลับมาเหมือนกัน แต่ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรให้รู้ว่าอยู่ในอารมณ์ไหนหรือรู้สึกอย่างไร ก็แค่มองเฉยๆแล้วเดินจากไป อะไรของเขาน่ะ?
นีออนน้อยส่ายศีรษะไปมาเลิกสนใจน้องพี่ไทม์ แต่พอหันกลับมาพี่ไทม์ก็ยืนมองอยู่ก่อนแล้ว ไทม์เลิกคิ้วข้างหนึ่งเป็นเชิงถามที่น้องหยุดเดินตั้งแต่นายทิมน้องชายของเขาเดินผ่านไป รู้จักกันหรือไงนะ
เมื่อไม่รู้จะทำอย่างไรนีออนจึงยิ้มแล้วส่ายหน้า ไทม์เองก็ไม่ได้อะไรอยู่แล้ว เพราะตอนนี้ที่สำคัญคือพาน้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ จึงพาน้องออกเดินต่อไปอีกนิดก็ถึงหน้าห้องของตนเอง ไทม์หันมาหาน้องก็เห็นบ่นอะไรไม่รู้พึมพำๆอยู่คนเดียว
พอปัดเรื่องน้องของไทม์ออกไปนีออนก็เพิ่งนึกได้ว่าตอนนี้ตนเองกำลังจะเข้าห้องพี่ไทม์เลยนะ หัวใจดวงน้อยเกิดเต้นแรงขึ้นมาจนน่ากลัวว่ามันจะหลุดออกมานอกอก เด็กน้อยผ่อนลมหายใจยาว บอกตนเองให้ใจเย็นๆไว้นีออนเอ๋ย
“...ออน นีออน นีออนครับ”
“ห๊ะ! ครับ!!”
นีออนที่มัวแต่ปลุกปลอบใจตนเองให้มันเต้นเป็นปรกติอย่าตื่นเต้นให้มากนัก กลับสะดุ้งสุดตัวเมื่อพี่ไทม์เอ่ยเรียก โก๊ะอีกแล้วอ่ะนีออนนนน
“ถึงแล้วครับ” ไทม์บอก มองน้องนีออนงงๆ
“อ๋อ ครับ”
ตัวเล็กยิ้มแหย ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องเมื่อพี่ไทม์เปิดประตูให้ ไทม์เดินตามน้องเข้ามา มองน้องที่ยืนเคว้งแล้วก็ยิ้ม เข้าไปค้นหาเสื้อผ้าในตู้หาตัวที่คิดว่าน้องน่าจะใส่ได้ พอได้แล้วก็เดินมาหานีออนน้อยที่กำลังมองสำรวจห้องนอนของเขาอยู่
“เอ้า ใส่ชุดพี่ไปก่อนนะ ตัวใหญ่หน่อยคงไม่เป็นไรใช่ไหม?” ไทม์ยื่นชุดเปลี่ยนให้น้องพร้อมผ้าเช็ดตัว นีออนรับมาถือไว้ก่อนบอกขอบคุณพี่
“ผมใส่ได้ครับ ขอบคุณนะครับพี่ไทม์”
นีออนออกจากห้องไทม์มาเข้าห้องอาบน้ำที่อยู่มุมสุดของชั้น ห้องอาบน้ำจะแบ่งออกเป็นคนละห้องจากห้องส้วมแต่อยู่ติดกัน มีทั้งส่วนของชั้นล่างและชั้นบน ซึ่งทุกคนในบ้านจะใช้ร่วมกัน เมื่อนีออนเข้าไปอาบน้ำแล้วไทม์ถึงได้เข้าห้องไปเอาชุดเปลี่ยนแล้วลงไปอาบน้ำที่ห้องน้ำชั้นล่าง ก่อนจะออกมาเช็ดหยดน้ำที่เลอะพื้นยาวไปตามรอยเท้าที่เขากับน้องเดิน ปล่อยไว้ให้แม่ทำไม่ได้หรอก ทำเลอะเองก็เช็ดเองได้เรื่องแค่นี้
หลังจากที่นีออนอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ออกจากห้องน้ำมาด้วยชุดของพี่ไทม์ที่หลวมโคร่งก็มาเจอทิมน้องพี่ไทม์ยืนอยู่แถวหน้าห้องน้ำโดยมีผ้าขนหนูพาดบ่า คงมารอเข้าห้องน้ำมั้ง นีออนเดินเลี่ยงไปไม่มองหน้าเพราะไม่อยากหน้าแตกเหมือนเมื่อครู่อีกแล้ว แต่หมอนั่นดันกวนประสาทเล่นมองนีออนตั้งแต่หัวจรดเท้าโดยไม่พูดอะไร ตัวเล็กหน้าร้อนวูบ ไม่ใช่เพราะอาย แต่เป็นเพราะโกรธ นีออนหันขวับไปจะเอาเรื่อง แต่ทิมกลับเดินผิวปากอารมณ์ดีเข้าห้องน้ำไปก่อน อ... ไอ้บ้า!!
วันนั้นกว่าที่ฝนจะหยุดตกก็กินเวลานาน นีออนจึงได้ร่วมทานอาหารเย็นกับบ้านพี่ไทม์ด้วย คุณแม่พี่ไทม์ใจดี คุณพ่อพี่ไทม์ที่เพิ่งกลับมาก็เป็นคนมีมนุษยสัมพันธ์ที่ดีมาก พูดคุยกับนีออนเหมือนรู้จักกันมานานมากแล้ว นีออนกับคุณพ่อเลยกลายเป็นคู่ซี้ต่างวัยกันไป เพราะนีออนตัวป่วนก็พูดเก่งไม่แพ้กัน เก่งเฉพาะกับคนอื่นนะ เพราะกับพี่ไทม์ก็ยังพูดน้อยอยู่เหมือนเดิม
บนถนนที่ยังเปียกชื้นด้วยน้ำฝน ไทม์ขับรถมาส่งน้องนีออนที่บ้านด้วยความระมัดระวังเต็มที่ แขนเล็กกอดเอวเขาโดยไม่ต้องบอกย้ำหลายครั้งทำให้คนเป็นพี่พอใจไม่น้อย ยิ่งรถวิ่งอยู่แบบนี้ลมที่พัดผ่านหลังฝนตกยิ่งหนาวยะเยือก นีออนซุกหน้ากับแผ่นหลังพี่ไทม์ กอดพี่แน่นเข้าไปอีก หนาวอ่ะ
ไทม์รู้สึกว่าตนเองคิดผิดที่ไม่ให้น้องใส่เสื้อแขนยาวมาด้วย จะเร่งรถให้เร็วกว่านี้ก็ไม่ได้จะยิ่งหนาวเข้าไปใหญ่ ไหนจะถนนลื่นด้วย
“นีออน หนาวไหม?”
“อือ” ตัวเล็กตอบกลับมาเพราะรู้สึกหนาวอยู่เหมือนกัน
“พี่อนุญาตให้กอดพี่แน่นๆ”
“มันจะหายหนาวเหรอ?” นีออนน้อยพาซื่อ ผละจากแผ่นหลังพี่ที่อิงแอบอยู่มาเอียงคอถาม
“อาจจะ”
คำตอบของไทม์ทำให้เด็กตัวเล็กหัวเราะเบาๆ แอบเห็นเสี้ยวหน้าด้านข้างว่าพี่ไทม์กำลังยิ้ม รู้สึกเหมือนได้เข้าใกล้พี่ไทม์ขึ้นมาอีกนิด ก่อนจะชวนพี่คุยไปเรื่อยเบี่ยงเบนจุดสนใจ จะได้ไม่มุ่งตรงไปที่ความหนาวที่เกิดขึ้นตอนนี้
“ครอบครัวพี่ไทม์น่ารักจังนะ แม่พี่ไทม์ใจดีมากๆเลย”
“เหรอ ครอบครัวนีออนก็น่ารัก นีออนก็...”
“หือ?”
นีออนทำเสียงในลำคออย่างสงสัย เมื่อท้ายประโยคไทม์แอบพูดในใจไม่ให้น้องรู้ พอพี่ไม่ได้พูดต่อนีออนเลยเลิกให้ความสนใจ รถมอเตอร์ไซค์ของไทม์แล่นเข้าใกล้เขตบ้านของนีออนแล้ว เด็กหนุ่มอยากจะยืดเวลาออกไปอีกหน่อย แต่มันคงไม่ดีเท่าไหร่ถ้าน้องจะกลับบ้านช้ากว่านี้
“นีออน”
“ครับ?” ตัวเล็กขานรับเมื่ออยู่ๆพี่ไทม์ก็เรียกขึ้นมา
“เปล่า แค่เรียกดูเฉยๆ”
“เอ๋?”
นีออนอุทานงงๆ ขณะที่คนเรียกกลับหัวเราะ ก็ไม่มีอะไรจริงๆนี่ แค่อยู่ๆก็อยากเรียกขึ้นมาเฉยๆน่ะ ท่าจะเป็นเอามากอยู่เหมือนกันนะไทม์
ไทม์ขับรถเข้ามาจอดหน้าบ้านเรือนไทยหลังเดิมที่เคยมาส่งน้องครั้งก่อน เมื่อรถจอดสนิทแล้วนีออนก็ก้าวลงจากรถ ถอดหมวกนิรภัยส่งคืนให้พี่
“ขอบคุณนะครับที่มาส่ง”
ไทม์รับหมวกไปแขวนที่แฮนด์รถแล้วหันมายิ้มกับน้อง ส่งถุงที่ใส่เสื้อผ้าชุดนักเรียนของน้องคืนให้พร้อมกระเป๋า นีออนใส่ชุดของพี่ไทม์กลับมาด้วยเพราะจะได้เอามาซักให้ก่อนส่งคืน ไทม์ก็ไม่ได้ขัดเพราะจะว่าไปแล้วก็ดีเหมือนกันที่จะได้หาเรื่องเจอน้องบ่อยๆด้วย เขาไม่ร้ายนะ แค่วางแผนเป็นขั้นตอน
“เดี๋ยวชุดนี่ออนจะซักไปคืนให้วันหลังนะ” นีออนบอก
“ครับ”
ไทม์รับคำยิ้มๆ เด็กตัวเล็กก็มองพื้นมองหญ้าไปเรื่อยไม่รู้จะวางสายตาไว้ตรงไหน เพราะไม่กล้าที่จะสบตากับพี่ไทม์ตรงๆ ใจมันเต้นแรง มันคิดหาคำพูดดีๆไม่ออก ไม่เหมือนตัวเองในเวลาปรกติเลยสักนิด
“อืม... ออนเข้าบ้านนะครับ”
“ครับ พี่กลับเลยละกัน”
รู้สึกว่าถ้าอยู่นานกว่านี้นีออนคงตกหลุมรักไส้เดือนตัวน้อยในพื้นดิน ก็เล่นจ้องเสียขนาดนั้น ท่าทางไส้เดือนมันหล่อกว่าไทม์เสียกระมัง ไทม์สวมหมวกนิรภัยแล้วสตร์าทรถ หันมามองน้องอีกครั้งก่อนไป ยิ้มให้ตัวเล็กที่ตอนนี้หันมาให้ความสนใจตนเองแล้ว นีออนโบกมือลาพี่ไทม์ก่อนที่รถพี่จะเคลื่อนตัวออกไป
“ฮั่นแน่”
“เฮ้ย!”
นีออนสะดุ้งตกใจเมื่ออุ้มรักแอบย่องมาด้านหลัง นีออนมองน้องหน้าตาตื่น มันตกใจจริงๆนะ กำลังคิดอะไรเพลินๆเล่นมาไม่ให้สุ้มให้เสียงแบบนี้หัวใจจะวาย
“ตกใจหมดเลยอุ้ม” นีออนว่าน้อง ลูบอกตัวเองคลายอาการตกใจเมื่อครู่
“โอ๋ ขวัญเอ๊ยขวัญมานะ” อุ้มรักทำหน้าเป็น แกล้งเข้าไปโอบตัวเล็กบางของแฝดพี่อย่างล้อเลียน
“เล่นอะไรไม่รู้” ยังมีเสียงบ่นอุบอิบมาเบาๆ อุ้มรักยิ้มขำหน้าตางอง้ำของพี่ชาย ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องไปประเด็นอื่น
“แล้วออนน่ะ หายไปไหนมา?”
“ไปไหน ฝนตกไม่เห็นเหรอ?” ตัวเล็กตีหน้าซื่อบอกออกไป
“เห็น แล้วไปหลบฝนที่ไหนมา?”
อุ้มเปลี่ยนมากอดอกตั้งท่าซัก นีออนกลอกตามองสูง ก่อนจะลากเสียงยาวตอบ
“ก็... แถวๆนี้แหละ”
“แถวๆนี้ มันแถวไหนอ่ะ?”
“โอ๊ยยย ถามมากจัง ไม่พูดด้วยแล้ว”
พอหาทางไปไม่ได้นีออนน้อยก็แกล้งโวยวายแล้วเดินลิ่วๆขึ้นบ้านไป อุ้มรักรีบตามในทันที มีพิรุธแบบนี้ปล่อยไปไม่ได้แล้ว
“อะไรๆ จะหนีง่ายๆเลยเหรอ”
นีออนเดินเร็วๆหนีอุ้มรักขึ้นไปบนบ้าน ไม่กล้าวิ่งกลัวแม่ว่า เพราะแม่ไม่ให้วิ่งบนบ้านมันแสดงให้เห็นว่าเป็นคนไม่มีมารยาท อุ้มรักตามมาทันก็รีบซักต่อในทันที
“นี่ เมื่อกี้พี่ไทม์ใช่ป่ะที่มาส่งอ่ะ?”
“อือ” ตอบไปด้วยหนีไปด้วย จะอยากรู้อะไรนักนะอุ้มนี่ล่ะก็
“ออนชอบพี่ไทม์เหรอ?”
นีออนชะงักกึก ตาเรียวรีเบิกมองน้องอึ้งๆ กะพริบตาปริบๆก่อนจะตอบปฏิเสธเสียงสูง
“เปล๊า”
“เปล่าแล้วทำไมต้องหน้าแดง?” อุ้มรักจิ้มแก้มแดงๆของพี่ชายแล้วหรี่ตาล้อๆ
“ก็... โดนฝนมาจะเป็นหวัดแล้วเนี่ย ไปหายากินดีกว่า อุ้มอ่ะมาทำให้ออนเสียเวลา ถ้าเป็นหวัดนะจะโทษว่าเป็นเพราะอุ้มเลย”
นีออนน้อยบ่นไปตามทาง เปิดประตูเข้าห้องเพื่อหลบฉากและคำถามแปลกๆจากอุ้มรัก อุ้มรักตัวกลมกอดอกมองตามหลังพี่ชายฝาแฝดที่เฉไฉไปได้เรื่อยๆ ยิ้มน้อยๆแล้วส่ายหน้าไปมา
“ไม่เนียนเลยอ่ะ” อุ้มรักว่า ก่อนจะแกล้งป้องปากร้องบอกแม่เสียงดัง “แม่ นีออนกลับมาแล้วนะ ไม่บุบสลายแม้แต่ปลายก้อยเลยล่ะ”
“อุ้มรัก!!”เสียงนีออนตะโกนมาจากในห้อง อุ้มรักหัวเราะคิกคัก ไม่สนใจเสียงวีนของพี่ชายฝาแฝดแม้แต่น้อย
TBC
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ค่ะ บวกๆ 
ขอบคุณที่ชอบน้องนีออนและอุ้มรักด้วยค่ะ
พบกันตอนหน้า เราจะลั้นลากันต่อไป
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
