หัวข้อ: ทำยังงัยดีครับ..เมื่อนักเรียนชายเดินเข้ามาบอกรักผม...

[oaw_eang]

 

ยิ่งอ่านแล้ว ยิ่งสงสารอาจารย์สีฟ้าเนอะ

ใครเจอเรื่องอย่างนี้ก็ปวดหัวทั้งนั้น

แต่ว่านังเพื่อนคนไหนหรือเคอะที่มาหาว่าอาจารย์สีฟ้าดง่ที่วิ่งหนีเด็กหน้าตาดีที่มาบอกรัก

บอกเจ้มาด่วน  เจ้จะไปเอามะพร้าวห้าวยัดปากมานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน 

งั้นตอนนี้ปัญหาก็ไม่ได้อยู่ที่ เจตคติ และ ทัศนคติ ของอาจารย์แล้ว

มันกลายเป็นความกลัวในใจของอาจารย์ตะหาก

กลัวสูญเสีย  ต๊าย  เหมือนที่มิวถามโต้งในห้องนอนเลย

ซึ้ง 

แล้วอันนี้มันก็แก้ยากเสียด้วยอะจิ

แต่ยังไงก็แล้วแต่  ฉันว่าคนที่มีปัญหาและเป็นบ่อเกิดของปัญหาในเรื่องนี้คือ ตัวของอาจารย์ นั้นเอง

ปล.  พกหนังสือโป๊ผู้หญิงแล้วไง  สมัยหนุ่มๆ(?)  เจ้พกประจำ  เพื่อนๆ นะ กรูมาอ่านที่เจ้ตลอด

แล้วไมเจ้ยังเป็นเกย์อะ

แถมเพิ่งมารู้ตัวว่าตัวเองเป็นเกย์  ก็ย่างเข้าตอนเรียนมหาลัยปีสามแล้ว

เพราะรู้เจ็บที่หน้าอกอย่างรุนแรงเมื่อ รูมเมทที่สนิทกันมากแนะนำผู้ชายคนหนึ่งให้รู้จัก

ซึ่งรูมเมทคนนี้ตอนนั้นเราสองคนจะไปเรียนด้วยกัน กินข้าวเที่ยงด้วยกัน กลับพร้อมกัน  แวะตลาดซื้อของสดมาทำกับข้าวกินกันทุกเย็น  กลับบ้านที่ต่างจังหวัดไปก็มีการโทรมาบอกว่าคิดถึงอยากเจอหน้าเร็วๆ  มีการแปะโน๊ตให้กำลังใจในตอนอ่านหนังสือสอบ  เวลาเมาเหล้ากับหอก็นอนกอดกัน

เรียกว่ามีความสุขสุดๆ ตลอดเวลาที่อยุ่ด้วยกันมาเป็นปีๆ ตั้งกะปีหนึ่ง

จนขนาดนี้แล้ว  เจ้ยังไม่รู้ตัวว่าเจ้ชอบเขา

จนพอเขาพาผู้ชายคนหนึ่งมาแนะนำว่า "นี่คือแฟนของเขา"

เจ้ก็เกิดอาการเจ็บที่หน้าอกอย่างแรง  หายใจไม่ออก  ควบคุมตัวเองไม่ได้  สั่นๆๆๆๆๆ  จนต้องส่งโรงพยาบาล(ก็รูมเมทกับแฟนเขานั้นแหละที่เอาเจ้ไปส่ง  อิอิ)

แล้วก็เป็นโรคซึมเศร้า  อาการหนักจนต้องส่งจิตแพทย์ 

หมอบอกว่า "คุณเป็นโรคอกหัก  คุณรักรูมเมทตัวเอง"

ฉันก็เลยถึงบางอ้อว่า  'อ้อที่แท้ฉันก้เป็นเกย์นี้เอง'   

จนปัจจุบันนี้  หากจะให้ฉันไปแต่งงานฉันก็ทำได้นะคุณ  แต่ฉันไม่ทำหรอก  โกหกน่ะมันบาป


ดูดิ  ดังนั้นอะไรๆ ก็ไม่แน่นอนเสมอไปหรอก  ไอ้คำถามแบบกรอกๆๆๆๆ  อะไรลงไปนะก็อย่าไปเชื่อไรมาก
แต่สิ่งที่อาจารย์ทำอยู่ตอนนี้ก็ดีแล้วหนา  ไม่ผิดต่อใคร  ใครจะมาว่าอะไรอาจารย์ก็ไม่ได้  สมควรแล้วที่ทำอย่างนี้

ทำไปทำมาตอนนี้ฉันกลับเห็นใจอาจารย์เสียมากกว่า

แต่ฉันอยากจะบอกอาจารย์เอาไว้เสียอย่างหนึ่งนะว่า...การตามใจตัวเองในบางครั้งนั้น  ลางทีก็ไม่เรียกว่าเห็นแก่ตัวดอกหนา....แต่อย่าไปทำให้ใครเดือดร้อนเลย

สุดท้ายนี้  ฉันอยากจะถามอาจารย์ว่า  ถ้าเด็กคนนั้นไปบอกรักอาจารย์คนอื่นที่ไม่ใช่อาจารย์สีฟ้าเสียแล้ว

ตัวอาจารย์เองจะมีความรู้สึกอย่างใด?

ช่วยบอกฉันทีเถิด

อิเจ้  ที่ไม่ได้โกรธอะไรอาจารย์เลย 

อิอิ 
 

[unagan]

เข้ามากรี๊ดเจ้รีบนดัง ๆ 

เรื่องราวสุดยอดมากน่าประทับใจ 

สุดยอดมาก ๆ เลยเจ้ กับอาการอัดแน่นจนต้องเข้าโรงพยาบาลอะ

พอเจ้ออกจากโรงบาลมาก็เลยแรงส์ไง ฮ่า ๆ 

ไม่น่าเชื่อแต่ก่อนเจ้พกหนังสือโป๊ ว่าแต่ตอนเจ้ดูแล้วมันรู้สึกยังไงอะ วะฮะ ๆๆๆ 

ปล.

็แฮปปี้เบิร์ดเด่ อ๊าจาน 

[madamkung]

เสียใจด้วยนะคะ กับการสูญเสียที่ยิ่งใหญ่มากๆเลย 

หุหุหุ กุ้งไม่ได้เป็นจิตแพทย์หรอกค่ะ  จะเป็นก็แต่จริตตกๆหล่นๆ 


ป.ล. น้องสองคะ คำถามของน้องสองโดนใจพี่อย่างแรงค่ะ นั่นแหละใช่เลย เนอะ

[ja ne]

 

ขอให้อาจารย์สีฟ้า มีความสุขและผ่านเรื่องราวต่างๆ ไปได้ด้วยดี ด้วยจิตใจที่เข้มแข็ง

และขอแสดงความเสียใจกับเรื่องราวในอดีตด้วย  ขอเป็นกำลังใจให้จ๊ะ   






เจ๊สอง คนสวย อย่ามาจุ๊ ไม่อยากจะเชื่อว่าเพิ่งค้นพบตอนปี ฉามมมมมมมม

[Poes]

เอากำลังใจมาฝากอาจารย์สีฟ้านะ 

ส่วนเจ้ จิงหรอที่รู้ตอนปีสาม นึกว่ารู้ตอนอยู่ท้องแม่ตอนสามเดือน 













รักดอกจึงหยอกแรง    กลัวพี่สองด่า มันไม่หรอยนา  คิดถึงพี่สองนะ  อยากไปแรดด้วยกันอีก

[yayoy]

เสียใจเรื่องคนรักของอาจารย์ด้วยนะคะ เศร้าอ่า 

แต่ก็จริงๆ นะ การสูญเสียเนี่ย มันโหดร้ายกับเรามากเลยเนอะ
เคยรู้สึกอย่างนั้นมาแล้วตอนเสียคุณพ่อไปเหมือนกัน

สิ่งที่อาจารย์ทำ มันดีแล้วล่ะค่ะ ไม่ผิดต่อใคร ใครก็ว่าอาจารย์ไม่ได้
เป็นกำลังใจให้อีกครั้งนะคะ

  สุขสันต์วันเกิดด้วยค่ะ
ขอให้ความดีที่อาจารย์ทำไว้ มอบความสุขกลับไปให้อาจารย์นะคะ

 

[abcd]

   HBDทูคุณพี่อาจารย์สีฟ้า ขอให้ได้พบสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตอีกครั้งนึงน๊า เปงกำลังใจให้จ้า  


นึกถึงคำพูดของตือโป๊ยก่ายที่ชอบพูดอยู่บ่อยๆในไซอิ๋วอ่ะ..ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์ ใจขื่นขมระทมทุกข์อุรา(จำมาถูกป่าวเนี่ย555+)รู้ทั้งรู้แต่...ตือโป๊ยก่ายก็ยัง..ค้นหา..ไข่วคว้า..หาความรักไม่มีที่สิ้นสุด ก็ไม่แปลกเน๊อะที่คุณพี่อาจารย์สีฟ้าจะกลัว มีพบก็ต้องมีจาก มันเปงสัจธรรมอ่า ขอแค่มีสติอยู่กับตัวก็ไม่น่าที่จะต้องกลัวอะไรนี่นา ทุกคนต่างมีอดีต อย่าเอาอดีตมาตอกย้ำ เพื่อทำลายอนาคต
ลองให้โอกาสตัวเองอีกสักครั้ง ด้วยการเอาเรื่องอดีต ที่ทำให้เป็นทุกข์ออกไปวางให้ห่างตัว บอกตัวเองให้ยิ้มสู้ แล้วย้ำเตือนตัวเองว่าเรายังมีปัจจุบันที่ต้องดำเนินต่อไป
 
อดีต . . .ก็จงปล่อยให้เป็นเรื่องของอดีต
เก็บส่วนที่ดีเอาไว้ ในความทรงจำ  
สิ่งที่เราต้องทำให้ดีที่สุด ก็คือปัจจุบัน
อยู่เพื่อเรียนรู้มัน ด้วยความรักและความเข้าใจ
เพื่อเป็นหนทางที่ดีสู่อนาคตที่สดใส
และย้อนกลับมา . . .มอบความภาคภูมิใจให้แก่ตัวเอง(เริ่มออกปากอ่าวแระ5555)





ปล. ค้นพบตัวเองตอนปี3จริงๆเย๋อเจ๊ ก็ไม่แปลกเน๊อะ บางคนรู้ตัวเองตอน30ก็มี แบบว่าคนที่ทำให้รู้สึกใช่มานมาเจอกันช้าไง เลยรู้สึกตัวเองช้า อิอิ เน้ออออออออออ


พูดถึงหนังสือโป๊ นึกขึ้นได้ มีน้องอยู่คนนึงบอกว่าผมชอบผุ้หญิงนมโตๆ แมนคับพี่ผมแมนนะคับ หนึ่งอาทิตย์ให้หลังมานกลับมาบอกว่า ผมได้เมียแล้วนะพี่ มาววววอ่ะ  เมียผมเปงปู้จาย O_o นับจากวันนั้นเปงต้นมาน้องมานก็มีเมียเปงปู้จายมาโดยตลอด แต่สายตามานนี่ชอบสอดส่ายมองหาผู้หญิงแฮะ55555(ไม่มีไรแค่อยากเล่า อิอิ)

[ExecutioneR]

^
^

55555 อันนี้ฮา
แบบนี้นี่แหละเค้าเรียกสับสนของจริง เอิ๊กกกก 5555

ปล. อีกหน่อยอาจจะสับสนว่าจะอยู่บ้างลนหรือข้างล่างด๊ก็ได้นะครับ 

[สาวตัวกลม]

โดยส่วนตัว มีอาชีพรับราชการครู เหมือนกันคะ
เข้าใจกับคำว่า "จรรยาบรรณและวิชาชีพครู" เป็นอย่างดี
(ถึงแม้จะแอบมองเดะๆๆๆ บ้างก็ตาม อิอิอิ )

อืม........ตอนนี้ ประเด็นจรรยาบรรณกะความรักคงไม่สำคัญแล้ว
เพราะรู้สึกว่าตอนนี้....สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ "ความรู้สึกของอาจารย์สีฟ้า"

เข้าใจ"ความสูญเสีย" เป็นอย่างดี....
ถึงแม้จะไม่ได้ "สูญเสีย"..."คนรัก"
แต่ก็"สูญเสีย"....."เพื่อนรัก"
"เพื่อน"....ที่เป็น"เพื่อนมาตลอด 20 กว่า ปี "

ตอนนี้ก็แค่อยากจะบอกว่า....."เข้าใจ" และ"เป็นกำลังใจ"ให้อาจารย์สีฟ้านะคะ

 

[อาจารย์..สีฟ้า]

       ขอบคุณอีกครั้งครับสำหรับทุกกำลังใจ...ขอบคุณ เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ  ทุกๆ คน นะครับ ตอนแรกผมก็ไม่กล้าเขียนกระทู้นี้หลอกครับ เพราะผมกลัวว่าทุกคนจะมองภาพพจน์ครูไม่ดี แต่ผมเพียงแค่อยากมีที่สักที่ ที่ผมสามารถแสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกมาได้ และอยากรู้เพียงว่าถ้าเพื่อนๆ ตกอยู่ในสถานการณ์ อย่างผม เพื่อนๆ จะทำอย่างไรกันบ้าง
   ก่อนอื่นผมต้องบอกก่อน นะครับว่า  อาชีพครู ไม่ใช่อาชีพในฝันของผมหลอกครับ แต่มันเป็นอาชีพในฝันของคนที่ผมรัก ความฝันของคู่ชีวิตของผมที่เค้ายังไม่มีโอกาสได้ทำ ผมเรียนจบเกียรตินิยมอันดับ 2 ด้านเคมี  เคยทำงานในตำแหน่งนักวิทยาศาสตร์ ที่ ปตท. ซึ่งเป็นอาชีพในฝันของผมเลย  จนถึงวันที่ผมสูญเสียคู่ชีวิตของผมไป ผมเสียศูนย์ไปพักใหญ่ ผมลาออกจากงานที่ผมทำ ผมละทิ้งเงินเดือน ๆ ละเกือบ 40,000 ( ปัจจุบันผมได้เงินเดือนครู 9,860  ดีนะครับที่ยังมีสมบัติเก่า )ผมใช้เวลาปีกว่า อ่านหนังสือเพื่อเตรียมตัวสอบเป็นข้าราชการครู ( โอกาสดีครับที่ช่วงนั้นเค้าเปิดสอบ ) พร้อมกับเรียนวิชาชีพครูเพื่อเติม ( แต่ปัจจุบันผมก็มีความสุขและภาคภูมิใจในความเป็นครูบาอาจารย์ของผม )
   
         เพราะผมคิดว่ามันเป็นสิ่งเดียวที่ผมจะทำให้คู่ชีวิตผมได้  ถึงเวลาที่ผมต้องทำอะไรเพื่อคู่ชีวิตของผมบ้าง ( คิดดูสิครับ ผู้ชายคนนึงไม่เคยโกรธผม ไม่เคยน้อยใจ ไม่เคยใช้วาจาที่ทำให้ผมต้องเจ็บช้ำ ไม่เคยมีคนอื่น  กลับดูแลผมอย่างดีมาโดยตลอด  ผมกับคู่ชีวิต เรารักกันตั้งแต่ ม.5 ตกลงที่จะเป็นคู่ชีวิตกัน ตอน ปี 2 ) 
   
         ในที่สุดผมก็ทำเพื่อคนที่ผมรักสำเร็จ  ผมภูมิใจที่ผมทำเพื่อเค้าได้  ถึงแม้เค้าจะไม่ได้อยู่เห็น  แต่ผมเชื่อว่าเค้ารับรู้มาโดยตลอด เพราะเค้าไม่เคยจากผมไปไหนเลย เค้าอยู่ในใจผมเสมอ  ( แต่ไม่รู้บุญหรือกรรม ที่ทำให้ผม มาบรรจุที่โรงเรียนชายล้วน ) 
   
         ผมปิดใจตัวเองตั้งแต่ผมสูญเสียคู่ชีวิตของผมไป  ไม่เคยเปิดรับใครเข้ามาในชีวิตอีกเลย ถึงแม้คนที่พยามยามเข้ามาในชีวิต  เค้าจะดูดี หน้าตาดีเพียงใด  แต่ผมก็ไม่เคยเปิดใจรับเลยครับ  เพื่อนผม  มันถึงว่าผมโง่  ว่าผมไม่มีหัวใจ  โง่ก็โง่ครับ  แต่ผมก็ไม่ได้ไปโง่อยู่บนเขา ของพวงมัน   
   
          และที่สำคัญ ผมกลัวครับ ผมกลัวการสูญเสียอีก เพื่อนผมหลายคนบอกว่าทุกคนล้วนแต่เคยสูญเสีย เค้าก็ทนมาได้  ใช่ครับผมไม่เถียง แต่นั้นมันคนอื่น ไม่ใช่ผม  เพราะผมเองสูญเสียคนที่ผมรักทั้งสอง ในเวลาไม่ถึงสองปี สูญเสียไปพร้อมกับหัวใจของผม  ผมต้องสูญเสียในสิ่งที่มันใหญ่เกินไปสำหรับชีวิตคนๆนึง  ผมเลยไม่อาจรักและรับรักใครได้อีก เพราะผมคงทนไม่ได้อีกที่จะต้องสูญเสียอะไรไป และมันก็มากเกินไปแล้วสำหรับชีวิตผม
   
         จนเมื่อน้องเค้ามาบอกรักผมนี้แหละครับ มันทำให้ความกลัวที่มีในใจก่อตัวขึ้นอีกครั้ง  ผมเลยไม่กล้าที่จะรับรักน้องเค้า และความรู้สึกของผม ผมไม่รู้ว่าผมจะรักใครแบบคนรักได้อีกหรือเปล่า   แต่ผมก็เคยบอกเหตุผลกับน้องเค้านะครับว่าทำไมเราไม่สามารถรักกันได้  เหตุผลผมหลักๆ ก็คือ จรรยาบรรณ..กับจิตใจของผมเอง   
         แต่น้องเค้ากลับถามผมว่าทำไมผมต้องจมปลัก กับสิ่งที่มันอดีตไปแล้ว นั้นสิครับทำไม......... น้องเค้ายังบอกอีกว่า มันจะทำให้ผมรักมันและจะทำให้ผมมีความรักอีกครั้ง ( เด็กอะไรดื้อโคตร ) อยากจะบอกน้องมันเหลือเกิน ว่าให้ไปนอนแล้วฝันเอาดีกว่า  เพราะผมเองคงไม่รักใครแบบคนรักอีก  ผมเคยคิดนะครับว่าคู่ชีวิตของผมอาจจะมาสิงร่างน้องมันก็ได้ น้องมันถึงรู้สึกกับผมมากมายขนาดนี้  แต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้ใช่ไหมครับ แต่เอาเถอะครับถ้าภายภาคหน้า บุญบาปที่เคยทำกันมา กำหนดให้ผมกับน้องเค้าเป็นคู่กับจริงๆ  มันก็คงไม่แคล้วกัน

         มันคงไม่ผิด และไม่น่าอายใช่ไหมครับ ที่ผมจะอยู่กับอดีตของผม อดีตที่ครั้งหนึ่งมันเต็มไปด้วยความรักของผมกับคู่ชีวิต  ผมบอกตัวเองและคนรอบข้างอยู่เสมอ  ว่าสิ่งที่มีค่าและผมหวงแหนมากที่สุดในชีวิตของผม ไม่ใช่ทรัพย์สิน เงินทอง แต่เป็นความทรงจำของผม  ความทรงจำที่เต็มไปด้วยความงดงามและความรัก  ถึงแม้ว่ามันจะปวดร้าว  แต่ผมก็มีความสุขทุกครั้งที่ได้นึกถึง ผมชอบเพลงของพี่แอมที่ว่า..หากมีปฏิหาริย์ ขอพรได้ครั้งสุดท้าย ฉันขอแค่เพียงก่อนตาย ฉันจำเธอได้ก็พอ .....    เหมือนกับผม ผมจะจดจำคู่ชีวิตคนที่ผมรักตลอดไป จำไปจนกว่าลมหายใจสุดท้ายของผม  ทุกวันนี้ผมจึงทำแต่ความดี  ผมเป็นวิทยากร รณรงค์เรื่องโรคเอดส์ ให้กับองค์กรฟ้าสีรุ้ง ผมเป็นอาสาสมัครให้กับสภากาชาดไทย  ผมบริจาคร่างกายให้คณะแพทยศาสตร์ ศิริราชแล้ว เพราะผมเชื่อว่าความดีที่ผมทำ มันจะทำให้ผมกับคนที่ผมรัก เราจะได้กลับมารักกันใหม่อีกครั้ง( ไม่ว่าชาติใดชาติหนึ่ง) ผมเชื่อในเรื่องปฏิหาริย์ครับ

[อาจารย์..สีฟ้า]

ตอบคำถามคุณเจ๊ครับ....ขอบคุณครับสำหรับคำถาม .เจ๊ถามผมว่าถ้าน้องเค้า ไปบอกรักอาจารย์คนอื่น ผมจะรู้สึกอย่างไรนะหรอครับ

        ก่อนอื่นผมบอกก่อน นะครับว่าผมเป็นอาจารย์ชาย ( เกย์ ) คนเดียวในโรงเรียนที่อายุน้อยที่สุด  หนุ่มสุด  {  หน้าตาดีสุด ( ล้อเล่น )  }  ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะครับว่าทำไมน้องมันถึงรักผมมากมายขนาดนี้  เพราะผมเองก็ไม่เคยถาม ทั้งๆ ที่ เพื่อนรุ่นเดียวกัน หรือรุ่นพี่ หน้าตาหล่อๆๆ ก็มีหลายสิบเข่ง .....
       แต่ถ้าถึงเวลาที่น้องมันเหนื่อยแล้วที่จะวิ่งตามผม และไปเจอคนใหม่ ผมคงไม่โกหกตัวเองนะครับว่า.. มันก็ใจหายหมือนกัน  เพราะตั้งแต่น้องมันเข้ามาในชีวิตผม ถึงแม้กำแพงในใจผมมันหนาเพียงไหน ผมยอมรับครับบางที มันก็มีแสงสีทองเล็กๆเกิดขึ้นในใจบ้าง  ผมยังแปลกใจตัวเองเลยครับว่าทำไม่ น้องเค้าถึงสามารถเดินเข้ามาปลุกชีวิตของผมได้ ทั้งๆที่คนอื่นไม่สามารถทำได้มาก่อน  แต่ผมไม่เสียใจหลอกนะครับ  ถ้าน้องเค้ารักคนอื่นจริงๆ ผมจะดีใจด้วยซ้ำ ที่น้องเค้าได้มีความสุขเสียที 
       
        แต่ผมก็ยังคงเฝ้ามองอนาคตน้องเค้าต่อไป  และพร้อมที่จะเป็นกำลังใจเวลาน้องเค้าท้อแท้ พร้อมที่จะช่วยแบ่งปันความทุกข์และปัญหาชองน้องเค้า  เพราะอย่างที่ผมบอก ผมคงมีความสุขมาก ถ้าได้เห็นน้องเค้า ประสบความสำเร็จในชีวิต  ถึงแม้ไม่ใช่ฐานะคนรัก แต่ก็ในฐานะอาจารย์คนนึง 
         
        แต่ที่น่าหนักใจที่สุดตอนนี้ ... น้องมันบอกว่า...ยังงัยผมก็ต้องคบกับพี่ ให้ได้  ถ้าผมไม่ได้รักกับพี่ ผมก็ไม่รักคนอื่น .... ดูมันนะครับมันใช้คำว่า ต้อง  เหนื่อยกับมันจริงๆ ครับ มีอยู่ครั้งหนึ่งน้องเค้าส่ง sms มาว่า ..ต่อให้ผมฆ่าตัวตายต่อหน้าพี่  พี่ก็คงไม่รักผมใช่ไหมครับ... เจ๊คิดดูนะครับแล้วจะให้ผมตอบกลับไปว่าอะไร  แต่ละอย่างที่น้องมันทำล้วนแต่กดดันผมทั้งสิ้น
        เมื่อคืนนี้ น้องเค้าลงทุนนั่งแท็กซี่ เอาเค้กวันเกิดมาให้ผมที่บ้าน น้องเค้าบอกว่า ไปขอทำเองที่ร้าน( ผมเชื่อครับว่าทำเองจริงๆ เพราะหน้าตาเค้กดูแล้วเหมือนเด็กอนุบาลเล่นขายของ ) ผมตกใจแทบแย่  เพราะเท่าที่ผมจำได้ ผมไม่เคยพานักเรียนคนไหนมาที่บ้าน แม้แต่เพื่อนครูเองน้อยคนที่ได้มาบ้านผม แล้วน้องมันมาถูกได้ยังงัยก็ไม่รู้ 

        ทุกๆวันนี้ผมนั่งตรวจการบ้าน ผมก็ยังคงพบ ข้อความว่า ..ผมรักพี่..ในสมุดน้องเสมอ ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมน้องมันไม่อายเพื่อนมันบ้าง  และทำให้เราเสียเวลาลบอีก  เหนื่อยกับเด็กมันจริงๆ ครับ บทจะดื้อ อะไรก็ขวางไม่อยู่ แต่เอาเถอะครับ ผมคิดแล้วว่าถ้าน้องมันทำแล้วมีความสุข ก็ให้น้องมันทำไป ( แต่ต้องไม่ล้ำเส้นของชีวิตผม )  เพราะผมก็ห้ามไม่ไหวแล้วเหมือนกัน  อีกอย่างไม่อยากทำอะไรให้น้องเค้าทุกข์ใจ  เพราะใกล้สอบปลายภาคแล้ว  น้องมันยังขอผมว่า ถ้า มันได้เกรด 4 วิชาเคมี  ผมต้องไปกินข้าวดูหนังกับน้องมัน  แต่มันคงฝันไปมั้งครับ เพราะตั้งแต่มันเรียน เคมีมา เทอมที่แล้วมัน น้องมันได้เกรด 2 

      ปล. เจ๊ทำไปด้ายยยยยยยย ยังไงดูหนังสือของน้องหญิง  แต่จริงหรอครับที่เจ๊ค้นพบตัวเอง ตอน ปี 3 นะ ไม่น่าเชื่อ ฮิๆๆ

       ขอบคุณอีกครั้งครับ..สำหรับกำลังใจที่ เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ทุกคนมีให้ผม  ผมขอน้อมรับไว้ด้วยไมตรีจิตอย่างยิ่ง ทุกตัวอักษรที่ทุกๆ คน ให้กำลังใจ ให้คำแนะนำ ผมลอกลงในไดอารี่ของผมเก็บไว้หมดครับ  เพราะผมถือว่ามันเป็นความทรงจำที่ดี อีกช่วงหนึ่งของชีวิตผม ขอบคุณจริงๆครับ ขอบคุณมากๆๆๆ 

[abcd]

ก็ไม่รู้จินะ ถ้าเปงแน๋ว(สมมติว่าเป็นเค้าไง)คงจะรู้สึกขอบคุณในความรักที่คุณพี่อาจารย์สีฟ้ามอบให้แต่ไม่รู้สึกภูมิใจเลยซักนิดอ่ะ ถ้าการตายของเราจะเป็นสาเหตุที่ทำให้คนที่เรารักจมอยู่กับอดีตไปตลอดชีวิต  เผลอๆอาจจะรู้สึกผิดเลยด้วยซ้ำ ที่ต้องตายก่องคนที่รักแล้วยางทำให้คนที่รักมีชีวิตที่เหลืออยู่เหมือนตายทั้งเปงอีก ยังไงซะก็อยากเห็นคนที่เรารักมีความสุขกับชีวิตแล้วก้าวออกไปข้างหน้าอย่างมีความสุขมากกว่าอ่ะ ยิ่งทำแบบนี้จะเหมือนไปรั้งวิญญาณเค้าให้มีห่วงมากขึ้นไม่สามารถไปเกิดในภพภูมิใหม่มากกว่าป่าว ไม่รู้นะคิดแบบเด็กๆอ่ะ วิญญาณที่มีห่วงไม่น่าจะไปไหนได้นะ




ยังไงก็ขอให้คุณพี่อาจารย์สีฟ้ามีวิธีจัดการกับเด็กดื้อให้ได้น๊า มุขฆ่าตัวตายอ่ะนะเจอบ่อย เข้าใจ  เด็กวัยรุ่นกำลังเลือดร้อนต้องใจเย็นๆเปงอย่างมาก 

[stayingpower]

สวัสดีครับ อาจารย์สีฟ้า ...


พึ่งได้เข้ามาอ่านกระทู้นี้วันนี้เองล่ะครับ เพราะมีคนส่งกระทู้นี้มาให้ พร้อมกับเกริ่นว่า
เอ็งยังไม่ได้อ่านกระทู้นี้อีกเหรอ ไม่น่าพลาด .....(ฮา)

วิถีของผมก็คล้ายๆกับของอาจารย์นะครับ ได้มีโอกาสเป็นอาจารย์เหมือนกัน ไม่ได้จบ
ทางวิชาชีพครูมาโดยตรง แต่ก็ได้มีโอกาสเข้ามาสอนในฐานะอาจารย์อยู่ปีหนึ่ง

ที่บอกว่าคล้ายกันคือ...

ได้มาสอนโรงเรียนมัธยมชายล้วนเหมือนกัน (เอกชน)

เป็นคนสอนที่อายุน้อยที่สุดในแผนก

เป็นคนสอนหน้าตาน่ารักที่สุด (?)

แล้วก็... มีเด็กนักเรียนมาชอบเหมือนกัน ต่างตรงที่ผมไม่ได้สอนเค้าเท่านั้นเอง
(แต่ก็ได้เจอกันบ่อยๆ)



.

.

.



โอ้ว .... สังคมโรงเรียนมัธยมชายล้วนนี่มันช่างน่ากลัวจริงๆ แต่ตอนนี้ลาออกมาเรียนต่อล่ะ
(อ้าว ไม่ได้มาช่วยให้ความคิดเห็นอะไรทั้งสิ้นเลย แล้วมาตอบทำไมฟ่ะ)

[Eis]

อ่านจบแล้ว ยังไม่ได้ทันได้อ่านคำแนะนำจากคนอื่นๆ นะครับ .. แต่เรื่องนี้ถ้าเป็นผม ผมก็คงแอบยิ้มดีใจ ที่มีคนมารักเราเพิ่มอีกหนึ่ง .. อย่างที่สอง จะทำยังไงดีกับเรื่องนี้ คงต้องถามตัวเองก่อน หนึ่งถ้าผมอยากจะสานสัมพันธ์ด้วย แต่ติดที่เราเองเป็นอาจารย์ ด้วยฐานะพ่อพิมพ์ของชาติคำคอจนหม่ำเด็กไม่ลงประกอบกับความรู้สึกด้านลบของรักครั้งก่อนๆ หละก็ ความรักครั้งนี้กะหนุ่มน้อยนี้คงต้องจบลง ไม่ว่าจะรู้สึกดีกะเจ้าหนูนี่ขนาดไหนก็ตาม แต่ก็คงจะบอกเขาว่าเพราะอะไรถึงไม่สามารถเป้นแฟนกะเขาได้ ไม่ใช่ว่าไม่รักเขานะ..

แต่ถ้ารักเขา และอยากจะสานสัมพันธ์ต่อ (ซึ่งเป้นผมจะเชียร์อันนี้) ให้แบ่งรับแบ่งสู้กับหน้าที่ความเป็นครูและเรื่องรักครั้งเก่าๆ ดีกว่าครับ ความเป็นครูก็ส่วนครู ไม่ใช่ว่าจะถูกนะครับ ที่รักกับศิษย์แต่ผมมองว่าไม่ได้เป็นความผิดอะไร ถ้าเราสามารถทำให้เขาทำหน้าที่นักเรียนต่อไปได้สมบูรณ์แบบ และเราเองสามารถผลักดันให้เขาทำได้ดีกว่าเดิม โดยการกระตุ้นและจูงใจให้เขาตั้งใจเรียน ผมเข้าใจนะครับว่าอาจจะดูว่าเหมือนยาก ที่ในโรงเรียนเราอยู่ในฐานะครูกับศิษย์ แต่นอกโรงเรียนเราอยู่อีกฐานนะหนึ่ง ผมเชื่อว่าถ้าพี่อยาดจะทำจริงๆ ทำได้นะ แต่ต้องตกลงกับเจ้าหนูให้ดีเสียก่อน ว่าหากมีปัญหาอะไรขึ้นมา จะแก้ปัญหายังไง จะต้องทำเหมือนไม่มีความสัมพันธ์อะไรจริงๆ  ผมไม่ได้มองเป้นเรื่องแปลกนะครับ ถ้าอ.ชายในโรงเรียนชายล้วนที่ยังไม่แก่จนพ้นวัยรุ่นมากนักจะสนิทสนมกับนักเรียน ขนาดไปพบปะ ไปติวหนังสือกันข้างนอก ตอนผมเป็นเด็กนักเรียนก็มีให้เห็นอะครับ ...

ไม่ว่าจะโดยวิธีไหน ผมก็อยากให้พี่บอกน้องเขานะครับ ว่าพี่รู้สึกกับเขาอย่างไร ความรักไม่ใช่สิ่งผิด จะผิดที่รักแล้วไม่เปิดเผยให้เข้าใจกัน ทำความตกลงกัน จนทำให้เกิดปัญหาต่างๆ มากมาย.. ผมเชื่อว่าน้องเขาน่าจะพอมีวิาจารณญาณพอสมควรและทำความเข้าใจพี่ได้ไม่ยาก ก็ขนาดจะตั้งใจเรียนเอาเกรดสี่ วิชาเคมี มาเดิมพันเลยหนิครับ     

[madamkung]

หึหึหึ คุณไปว่าน้องเค้าว่าเด็กอะไรดื้อ แหม คนว่าเนี่ยผู้ใหญ่อะไรดื๊อดื้อ ดื้อนะเราน่ะ
ถ้าถามว่าผิดไหมที่เอาตัวเองไปยึดติดกับอดีต ขอตอบว่าไม่ผิดหรอกค่ะ ก็คุณเลือกเอง แต่อยากจะถามกลับว่า
คุณมีความสุขหรือเปล่า?
อยากให้คุณอยู่อย่างมีความสุขเพื่อตัวเอง และคนที่คุณรัก
(ถ้าเขารับรู้ได้ค่ะ เขาก็คงอยากเห็นคุณมีความสุขนะคะ)

พี่ว่าน้องเค้าน่ารักดีนะ ดูทำเข้าสิ เป็นเราเนี่ยคงไม่หวั่นไหวบ้างแน่ๆ (อิอิ หรือจริงๆก็หวั่นไหวไปแล้ว)
เปิดใจนะ แล้วยอมรับความรู้สึกของตัวเองนะคะ (อุ๊ย อิฉันเชียร์ออกนอกหน้าไปแระ)

ป.ล. เมื่อคืนกินเค๊กคนเดียวหมดเหรอ มีคนช่วยกินป่าว

[oaw_eang]

เข้ามาบอกว่าเห็นด้วยกะ เม้นต์ของแน๋วอย่างแรงๆ

ถ้าเจ้เป็นคุณคนนั้น  ในเวลาที่เจ้ไม่สามารถปกป้องดูแลคนที่เจ้รักได้อีกแล้วหละก็  เจ้อยากให้เขาหาคนที่ดีๆ ที่จะสามารถมาทำหน้าที่แทนเจ้ได้

และเจ้ก็จะไม่มีเสียใจเลยหากเขาจะมีอกีคนที่แสนดีมาดูแลแทนเจ้ (แต่อาจจะมีอารมณ์แอบเหงาๆ บ้างเล็กน้อย พอเป็นกระษัย)

ซึ่งในกรณีนี้  เจ้ว่าเขาคุณนั้นก็คงจะคิดทำนองเดียวกันกับเจ้

ไม่รู้นะ  เจ้แค่อยากเสนอความคิดเห็นเฉยๆ

เป็นสิ่งดีที่มนุษย์มีความหลัง  แต่หน้าที่ที่สำคัญคือการก้าวไปข้างหน้าและสร้างสรรค์สิ่งใหม่ๆ  ด้วยพลังจากความหลังที่เรามีต่างหาก


ปล. มันตลกมากเลยหรอเคอะที่เจ้จะเพิ่งรู้ตัวว่าชอบผู้ชายด้วยกันตอนปีสาม?

แหม๋  เพื่อเจ้บางคนที่ตอนนี้กำลังล่าแต้มแข่งกะเจ้  สมัยก่อนมันยังมีเมียเลยคร่า  มีแผนจะแต่งงานกันด้วยนะ  หมั่นกันเรียบร้อย  แต่สุดท้ายเมียตาย  มันเลย(กลับใจ)มาเป็นเกย์  ฮา

มีมากมายหลายกรณีเลยแหละ  บางคนสมัยก่อนแมนมากไม่แสดงออก(ต้องไม่ลืมว่าเจ้ไปเด็ก ตจว. จะแสดงออกอะไรมากมายเหมือนใน กทม. ไม่ได้  แล้วอีกอย่าง เกย์รุ่นเจ้แสดงออกยากจ๊ะ  เพราะสมัยนั้นโลกยังไม่เปิดกว้างอย่างสมัยนี้)

อีพวกไม่แสดงออกเนี้ย  มีแฟนกันหมด(แต่เจ้ดูออกไงว่ามันเป็นชัวร์)  ก็เริ่มปฎิบัติการหาพวก

เข้าไปตีสนิท(ง่ายอยู่แล้วเพราะว่าเมื่อก่อนมีแต่เพื่อนผู้ชาย  รู้ไปหมดว่าผู้ชายต้องการอะไร อิอิ)  พอมันเริ่มสนิทเราก็ค่อยๆ วางยา  พยายามทำให้มันตายใจและสบายใจว่า  เมื่ออยู่กะเจ้  มันจะสามารถปลดปล่อยความเป็นเกย์ออกมาได้โดยจะไม่มีสายตาจ้องมองเหมือนว่ามันคือตัวประหลาด

แล้วเจ้ก็สอนกลเม็ดความเป็นเกย์ให้มัน อิอิ  ประมาณว่าสอนกันตั้งแต่อนุบาลกันเลยทีเดียว (จนเพื่อนๆ ยกฐานะให้เจ้เป็น คณบดีริณี  คณะแพศยาศาสตร์ เคอะ อิอิ)

แต่ตอนนี้พวกมันจบปริญญาเอกกันหมดแล้วเคอะ  แถมกลับเอาความรู้ใหม่ๆ มาสอนเจ้ซะอีก   หาว่าความรู้ของเจ้มันโบฯไปแล้ว  สอนให้เจ้ล่าแต้ม

จนป่านนี้เจ้ก็ยังสงสัยตัวเองว่า  นี้ตูทำอะไรผิดหรือเปล่าที่ไปเปิดประตูสู่โลกกว้างให้พวกมัน

พอถาม  มันก็พากันบอกว่า...หน้าต่างหรือบานประตู  ไม่เคยมีบานไหนที่ปิดตาย  ไม่เปิดวันนี้..วันหน้ามันก็ต้องเปิด
ไม่มีใครมาเปิด  มันก็ต้องเปิดด้วยตัวของมันเองอยู่ดี

เจ้เลยโล่งอกไป 

ปลล. อยากรู้คำตอบของคำถามที่คุณพี่หญิงมาดามกุ้งถามไปอะเคอะ?  คุณอาจารย์ช่วยบอกเจ้ด้วย

ปลลล.  ไม่มีที่ระบาย  ก็มาเล่าสู่กันฟังได้  ไม่ว่าใคร  เล้าเป็ดเราเปิดกว้างพร้อมรับฟังเสมอ  เพราะ.....เล้าฯแห่งนี้  มีแต่ความรัก เคอะ 

[อาจารย์..สีฟ้า]

   ตอบคำถาม..พี่หญิงมาดามและคุณเจ้สอง ครับ  มาดามถามผมว่า ผมมีความสุขหรือเปล่า ? ผมขอตอบว่า สุขแบบเหงาๆ เศร้าแบบยิ้มๆ ครับ  ผมอยู่คนเดียวมาตั้งแต่คู่ชีวิตของผมจากไป  กินข้าวกับเพื่อนบ้าง ทำงานเพื่อสังคมบ้าง  แต่ทุกครั้งที่ผมกลับมาบ้าน  บ้านที่ครั้งนึงชื่อว่าเป็นของเรา ซึ่งบัดนี้เหลือผมอยู่คนเดียว ผมรู้สึกอบอุ่นทุกๆ ครั้งที่  ได้กลับมาที่บ้านครับ  เพราะผมรู้ว่า คนที่ผมรัก เค้าก็รอผมอยู่ ( ผมเก็บเถ้ากระดูกของเค้าไว้ที่บ้านครับ  )  มีหลายครั้งนะครับที่ผมรู้สึกโกรธและเกลียดคู่ชีวิตของผม  โกรธเค้าที่ไม่ได้ให้โอกาสผมบอกรักเป็นครั้งสุดท้าย  เกลียดเค้าที่ไม่ทำตามสัญญาว่าจะดูแลผมตลอดไป 
   
          ผมไม่โกหกพี่หญิงมาดามหลอกนะครับ ว่าบางครั้งผมก็เหงาจับใจ  มันเหงาจนบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้  เหงาจนบางที่ผมรู้สึกเจ็บที่หัวใจ  แต่บางครั้งเมื่อผมนึกถึงเรื่องราวต่างๆ อ่านไดอารี่ของคู่ชีวิตของผม อ่านการ์ดวันเกิดที่เราเขียนให้กันทุกปี ตั้งแต่ ม.5 ( และปัจจุบันผมก็ยังเขียนให้เค้าอยู่ทุกๆ ปี ) ผมก็สุขใจอย่างประหลาด  ผมถึงบอกงัยครับว่า  สุขแบบเหงา ๆ  เศร้าแบบยิ้มๆ   

   ปล .1. ผมเคยลองเปิดใจให้กับน้องเค้าแล้ว แต่ผมก็ทำไม่ได้สักที  เพราะผมไม่รู้ว่าหัวใจของผมมันจะรักใครแบบคนรักได้อีกหรือเปล่า ( ผมกลัวครับ ) 
          
            2. สำหรับเค้ก ผมก็ยังมีหัวใจนะครับ  น้องเค้าตั้งใจทำมาให้  มาถึงบ้านผมก็มืดผมคงใจไม่แข็งพอที่จะไล่กลับเลยหลอกครับ  ดูแล้วก็อดขำการแต่งหน้าเค้กไม่ได้ เด็กผู้ชายคนนึง  แต่งดอกกุหลาบ แล้วทำไมดูแล้วเหมือนดาวเรือง แต่ก็ช่วยกันกินจนหมดแหละครับ ( ตั้งแต่คู่ชีวิตของผมจากไป ผมไม่เคยไปฉลองวันเกิดอีกเลย จะมีก็เพียงแต่กินข้าวกับเพื่อนเท่านั้น เพื่อนผมหลายคนแอบนัดคนที่มันมาชอบผมให้มากินข้าวด้วย  แต่ก็เปล่าประโยชน์ครับ ผมปฏิเสธหมด แล้วก็จัดการเพื่อนผู้หวังดีเหล่านั้นซะราบคาบ   มีปีนี้เท่านั้นครับ  ที่ได้เป่าเค้กวันเกิด  แล้วน้องมันก็เป็นคนแรกซะด้วยที่ผมให้โอกาส ไม่ให้โอกาสน้องเค้าก็ไม่ได้ ก็เล่นจู่โจมถึงบ้านซะขนาดนั้น)

[yoki]

  :a13:ค่ะอาจารย์สีฟ้า

เข้ามาเป็นกำลังใจให้ค่ะสู้ๆๆค่ะ

[madamkung]

คุณอาจารย์...สีฟ้า คะ ถ้าเหงาก็เข้ามาคุยกันในเวปนะคะ อย่างที่น้องสองบอกไว้ค่ะ ว่า เล้าฯแห่งนี้มีแต่ความรัก
อย่าเก็บเอาไว้คนเดียวเนอะ

อยากให้ดอกรักดอกใหม่ผลิบานจังเยย 

[yayoy]

อ่านรีฯ ของพี่กุ้งแล้วโด๊นนนนนนนนนโดน...
*พี่ป่าวไม่รู้...แต่เรียกพี่แล้วกันนะคะพี่กุ้ง อิอิ  *

นั่นสิคะอาจารย์ เหงาๆ ก็แวะเข้ามาคุยกันในนี้
เล้าฯ แห่งนี้เป็นบ้านที่แสนจะอบอุ่นไปด้วยมิตรภาพค่ะ

*เข้ามาแล้วออกไปไหนไม่ได้เลย จนบัดนี้  *

[madamkung]

ดีค่ะคุณ Yayoy (อ่านว่ายาโยยป่าวคะ)
แหม ยกความแก่ให้เราก่อนเลย รับก็ได้ค่ะ 
ก็คนมันแก่จริงๆ เอิ๊กๆๆ April fool's day ปีนี้ก็ 34 พอดีเจ้าค่า

[yayoy]

ดีค่ะคุณ Yayoy (อ่านว่ายาโยยป่าวคะ)
แหม ยกความแก่ให้เราก่อนเลย รับก็ได้ค่ะ 
ก็คนมันแก่จริงๆ เอิ๊กๆๆ April fool's day ปีนี้ก็ 34 พอดีเจ้าค่า

เรียก โยย เฉยๆ ก็ได้ค่ะพี่กุ้ง *ล้ำหน้าน้อง 1 ปีนะคะพี่ อิอิ*

ยินดีที่รู้จักคร่า 

[ExecutioneR]

สวัสดีครับ อาจารย์สีฟ้า ...


พึ่งได้เข้ามาอ่านกระทู้นี้วันนี้เองล่ะครับ เพราะมีคนส่งกระทู้นี้มาให้ พร้อมกับเกริ่นว่า
เอ็งยังไม่ได้อ่านกระทู้นี้อีกเหรอ ไม่น่าพลาด .....(ฮา)

5555555555555
ฮาจริงๆด้วย เอิ๊กกกกกก!!


อาจารย์ครับ ไอ้ตรงเนี๊ย

มันคงไม่ผิด และไม่น่าอายใช่ไหมครับ ที่ผมจะอยู่กับอดีตของผม อดีตที่ครั้งหนึ่งมันเต็มไปด้วยความรักของผมกับคู่ชีวิต  ผมบอกตัวเองและคนรอบข้างอยู่เสมอ  ว่าสิ่งที่มีค่าและผมหวงแหนมากที่สุดในชีวิตของผม ไม่ใช่ทรัพย์สิน เงินทอง แต่เป็นความทรงจำของผม  ความทรงจำที่เต็มไปด้วยความงดงามและความรัก  ถึงแม้ว่ามันจะปวดร้าว  แต่ผมก็มีความสุขทุกครั้งที่ได้นึกถึง

ไม่ผิดและไม่น่าอายครับ

แต่เอาให้แน่นะครับ ว่าจะอยู่กับ "อดีต" หรือจะอยู่กับ "ความทรงจำ".........

คนเราทุกคนไม่มีใครอยู่กับอดีตได้ แต่สามารถอยู่กับความทรงจำได้
ขอแค่ได้มีความสุขทุกครั้งที่นึกถึงก็สุขใจแล้ว ถึงจะเป็นรอยยิ้มทั้งน้ำตา แต่มันก็เป็นความสุขความอบอุ่นในใจให้กับอดีตที่ผ่านไปและไม่มีวันย้อนคืนมา

แต่ว่าคนเราทุกคนมันยืนอยู่ที่ปัจจุบัน และมีปัจจุบันเป็นรากฐานให้อนาคต
อดีตจะเป็นยังไง สุดท้ายมันก็คือ "บทเรียน" และ "ความทรงจำ"
คนรักที่จากไป ไม่ว่าจะจากไปโลกหน้า หรือเดินจากไป เขาก็ยังอยู่อย่างสวยงามในความทรงจำของเราเสมอๆ
และยิ่งได้รู้ว่าตอนนั้นเราได้รักและถูกรักอย่างที่สุดแล้ว มันก็ไม่มีอะไรหลงเหลือตกค้างในใจนอกจากความอบอุ่นที่จะไม่มีวันจางไม่ใช่เหรอครับ

เพราะฉะนั้น เลือกเอานะครับ ว่าจะเดินต่อไปตราบเท่าที่มีขาสองข้างและมีความรักความอบอุ่นในใจเป็นแรงผลักดัน
หรือจะเอาความรักอันสวยงามที่อาจารย์กับคนรักของอาจารย์เคยมีมาทำร้ายตัวเองอย่างเช่นทุกวันนี้

ถ้าอาจารย์เชื่อว่าเขาคนนั้นยังอยู่ในใจอาจารย์เสมอล่ะก็
ทำไมอาจารย์ต้องนอนร้องไห้และเจ็บปวดหัวใจจากความทรงจำเหล่านั้นล่ะครับ
ถ้ารักเค้าจริงก็น่าจะทำหัวใจของตัวเองให้เข้มแข็งเพื่อส่วนของเขาด้วยไม่ใช่เหรอครับ

ปล. ต่อให้เรารักเขามากเท่าไหร่ ถ้าเขาไม่สามารถอยู่กับเราได้จนถึงสุดปลายทาง เขาก็ "ไม่ใช่" คนของเราครับ แต่เขาเป็น "ความรัก" ของเรา เท่านั้นเอง

ปล.สอง พิมรวดเดียวไม่ได้อ่านซ้ำนะครับ ถ้าผิดพลาดหรือพูดไม่ดี ก็ขออภัย

(เศร้า)

 

[marknight]

มาให้กำลังใจด้วยคนนะคับ

เราไม่ค่อยจะเจอครายมาบอกรัก สักเท่าไหร่

อาจเป็นเพราะหน้าตาม่ายดี พอมั้ง  เหอะๆๆๆ

มีแต่ไปตกหลุมรักคนอื่น เป็นประจำ   

หรือเป็นเพราะว่าเรามักจะสนใจในสิ่งที่ตนเองต้องการ เท่านั้น

ทำให้พลาดโอกาสดีๆ ในชีวิตก้อได้

สู้ๆ ต่อไปนะคับ

 

[oaw_eang]

เด็กมันก็น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก 
 

[^^sky^^]

เด็กมันก็น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก 
 

ไม่ค่อยเลยน่ะคุณเจ้
ไม่ต้องสมัครชมรมคนรักเด็กอีกน่ะ เหอะๆ

เข้ามาให้กำลังใจมากกว่าคับอาจารย์สีฟ้า  ผมว่าน่ะทุกอย่างมันดำเนินไปตามวิถีทางของมัน
ผมพูดกับคนรอบข้างเสมอว่า ทุกสรรพสิ่ิงมีทางเดินเป็นของตัวเอง  ขึ้นอยู่ที่ว่าเราจะทำตัวเรา
และเดินต่อไปอย่างไร  ผมไม่รู้หรอกคับว่าอนาคตข้างหน้าของอาจารย์จะเป็นอย่างไร  แต่ผม
มั่นใจอยู่อย่างหนึ่งว่า อาจารย์ย่อมตัดสินใจในทางเดินของอาจารย์ได้  และต้องตัดสินใจได้ดีด้วย
สู้ๆ น่ะคับ  กำลังใจยังมีอยู่มากมาย

ปล.  ถ้าเด็กมันรบเร้ามากนักส่งมาหาพี่ป๊อบ  เดี๋ยวพี่ป๊อบดูแลเอง เอิ๊กๆๆๆ  นอกเรื่องให้คลายเครียดคับ

[อาจารย์..สีฟ้า]

ขอบคุณพี่ๆ เพื่อนๆ และน้องๆ ทุกคนอีกครั้งนะครับสำหรับกำลังใจ และคำแนะนำ
     
      วันนี้ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดี น้องมันเล่นเอาดอกกุหลาบมาวางให้ที่โต๊ะทำงานแต่เช้า แล้วดันเพื่อนครูผม เข้ามาเห็นพอดี พอผมมาทำงานเค้าเลยบอกว่ามี เด็กนักเรียนเอามาวางไว้ ใจผมล่วงลงไปอยู่ตาตุ่ม   ผมเลยต้องบอกว่าฝากเด็กมันซื้อ ไม่รู้เหมือนกันว่าเพื่อนมันจะคิดว่าอย่างไร เพราะมีการ์ดที่น้องมันเขียนแนบมาด้วย เท่านั้นยังไม่พอ ตอนพักเพี่อนน้องมันเข้ามานั่งคุยกับผม น้องมันก็พูดใส่อารามณ์กับเพื่อนมันทันที แถมยังมางอนผมอีก เพื่อนมันก็งงๆครับ
     
      ผมเองไม่รู้จะทำงัยเหมือนกัน ขนาดคุยกันแล้วว่า อยู่โรงเรียนต้องให้เกียรติผม จะมาล้ำเส้นไม่ได้ เพราะผมเองก็มีหน้าที่ของผม จะมาหึงหวงผม หรือ แสดงตัวเป็นเจ้าของผมไม่ได้
น้องมันก็ทำได้อยู่พักเดียวครับ...ดีแตกสะแล้ว ( แล้วที่สำคัญผมยังไม่ได้รับน้องมันเป็นแฟน แล้วมันจะมาหึง มาหวงผม ทำไมเนี้ย ไม่เข้าใจ ) บางทีคิดเล่นๆๆนะครับว่า อยากจะเอาเพื่อนผู้ชายมาเดินควงให้น้องมันเห็นสักวัน น้องมันจะได้กะอักเลือดตาย หายบ้าสักที ( ที่สำคัญกะจะเอาที่หล่อน้อยกว่าน้องมันด้วย ) แต่ก็สงสาร ผมพึ่งรู้เหมือนกันนะครับว่าน้องเค้ารู้สึกรักผมมานานแล้ว แต่ไม่กล้าที่จะบอกผม จนน้องเค้าเริ่มเห็นผมคุยสนิทกับเพื่อนมัน มันก็เลยกลัวว่าจะเสียผมไป และน้องเค้ายังสารภาพอีกว่า เพื่อนมันในห้องก็ชอบผม มันเลยกลัวเข้าไปอีก กลัวว่าเพื่อนมันจะมาคาบผมไปก่อน น้องเค้าเลยทดไม่ได้ ที่สำคัญน้องมันบอกว่ามันอึดอัด บางครั้งมันอยากจะต่อยเพื่อนมันด้วยซ้ำ ( พึ่งรู้ตัวเองครับว่าผมก็สเน่ห์แรงเหมือนกัน....ขอชมตัวเองหน่อย )
     
       ผมเองเคยลองทำอย่างที่เพื่อนๆ บอกแล้วนะครับ ว่าให้เปิดใจตัวเอง แล้วก้าวออกมาจากอดีต แต่ผมก็ทำไม่ได้สักที ยิ่งพยายามเท่าไหร่ มันก็เหมือนทำให้ประตูใจมันแน่นขึ้นไปอีก ผมก็คิดนะครับว่าถ้าคู่ชีวิตผมรับรู้ได้ ว่าผมยังอยู่กับอดีต ยังยึดติดกับความรักที่มันกลับคืนมาไม่ได้อีก ยังอยู่กับเรื่องราวเก่าๆ และปิดใจตัวเองอยู่อย่างนี้ เค้าจะโกรธผมบ้างไหม ( เคยถามตัวเอง และตอบกับตัวเอง ว่าเค้าก็คงไม่โกรธหลอก เค้าต้องภูมิใจซิที่ผมรักเค้าคนเดียว )
     
     ถ้าถามตอนนี้ว่าผม รู้สึกรักใครไหม     คำตอบ ไม่ครับ
      ถ้าถามตอนนี้ว่าผม มีความสุขไหม     คำตอบ  สุขแบบเหงาๆ เศร้าแบบยิ้มๆ ครับ
      ถ้าถามตอนนี้ว่าผม ห่วงใยใครไหม     คำตอบ  ห่วงใยน้องเค้าครับ 
      ถ้าถามตอนนี้ว่าผม รู้สึกแคร์ใครไหม   คำตอบ  แคร์น้องเค้าบ้างบางครั้ง
      แต่...ถ้าถามตอนนี้ว่าเมื่อไหร่ผมจะเปิดประตูใจ ผมให้คำตอบไม่ได้ครับ และไม่รู้อีกนานแค่ไหนด้วย ที่สำคัญคนเปิดยังไม่เกิดมั้ง...


ปล 1. ขอบคุณอีกครั้งนะครับ สำหรับไมตรีจิต ที่ทุกๆ คนมอบให้
ปล 2. ขอบคุณเล้านี้มากๆๆๆๆๆครับ อย่างที่พี่หญิงมาดาม กับเจ้สองบอก เล้านี้มีแต่ความรักจริงๆ
ปล 3. อันนี้ชอบมากๆๆ  ..... ต่อให้เรารักเขามากเท่าไหร่ ถ้าเขาไม่สามารถอยู่กับเราได้จนถึงสุดปลายทาง เขาก็ "ไม่ใช่" คนของเราครับ แต่เขาเป็น "ความรัก" ของเรา เท่านั้นเอง
ปล 4. ต้องกราบขอโทษทุกๆคนด้วยนะครับ ถ้าการใช้ภาษาไทยของผมอาจผิดพลาดไปบ้าง
     
     
       
     

[^^sky^^]

หุหุ
เอาใจช่วยต่้อไปคับ

แล้วชีวิตก็เรียนที่จะเริ่มต้นใหม่   จากความที่ผิดพลาดในชีวิตคับ


ปล. ที่ใดมีรัก  ที่นั่นมีความหวังคับ
 
 

[chaiiyawit]

เป็นการตอบกระทู้ที่ยาว และได้สาระมากๆ ครับ ไผ่เองอ่านแล้วยังสองจิตสองใจกับอาจารย์
ว่าถ้าคนที่เขาไม่ได้เป็น มีอาการหวั่นไหว เราควรจะรับมืออย่างไร และจะแก้มันต่อไปอย่างไร ไผ่ยังอ่านไม่หมดนะครับ จะเข้ามาอ่านอีกครั้ง(ในวั้นที่พร้อม)
เพราะไผ่เองก็เจอปัญหาอยู่อย่างนึงว่า ไปรักคนที่เขไม่ได้เป็นแบบเรา บอกได้เลยครับว่ามัน "ทรมาน"


OK.ซึ้ง 


commented By PaIMhinG

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

spoil รักแห่งสยามและ  the dead poet societyนะครับ ถ้าจะอ่านคอมเม้นต์ผม อิอิ


















อ่านเรื่องนี้แล้วนึกไปถึงหลายๆเรื่อง
เช่น the dead poet society หรือแม้แต่รักแห่งสยาม

*********
สุนีย์ : มิว! มิวคบกับโต้งอยู่ในฐานะอะไรตอนนี้

มิว: เพื่อนครับ

สุนีย์ : เมื่อคืนน้าเห็นโต้งกับมิวที่บ้าน น้าเข้าใจทุกอย่างแล้ว มิวฟังน้าให้ดีๆนะ
มิวรู้ใช่ไหมว่าครอบครัวน้าเจอกับอะไรมาบ้าง รู้ใช่ไหมว่าน้าสูญเสียอะไรไป
โต้งคือสิ่งเดียวที่น้าเหลืออยู่นะ และน้าก็ไม่อยากเห็นเค้าเดินไปทางที่มันไม่ถูกต้อง

มิว: ยังไงครับ

สุนีย์ : ในอนาคต เมื่อโต้งเรียนจบ เค้าจะต้องหางานทำ มีเงินเก็บ แล้วก็หาผู้หญิงดีๆ
แต่งงานมีครอบครัวที่อบอุ่นอยู่ดูแลกันไปจนแก่จนเฒ่า นี่มันคือ 'ชีวิต'นะมิว น้าเลี้ยงดูเค้ามาเพื่อให้เค้าเติบโตไปในทิศทางนั้น... 
เห็นแก่โต้งนะมิว... หยุดความสัมพันธ์แบบนี้ ไม่ว่ามิวจะรักโต้งในฐานะอะไรก็ตาม มิวก็คงอยากเห็นเค้ามีความสุข มีชีวิตที่ดี ใช่ไหม?

มิว: (เสียงแผ่วลง) น้านีครับ... เราเป็นแค่เพื่อนกัน

สุนีย์ : วันนึงมิวจะเข้าใจนะ

*********
เรื่อง the dead poet society ก็เช่นเดียวกันที่พ่อหวังจะให้ลูกเติบโตอย่างที่ใจต้องการ
แม้ลูกหวังจะแค่เล่นดนตรีที่ชอบก็ไม่ได้
เพราะตัวเองคิดว่าตัวเองถูก คนอื่นจะต้องทำตามที่ตัวเองคิด จนสุดท้ายลูกของเขาฆ่าตัวตาย

คุณไม่สามารถเอาตัวคุณเองมาตัดสินใจแทนคนอื่นได้ เพราะแม้แต่ตัวคุณเองยังไม่สามารถตอบได้เลยว่า
ความรักที่เกิดขึ้นแบบนี้ มันถูกหรือมันผิด และตัวเองยังตัดสินใจไม่ได้เลยว่าตัวเองทำแบบนี้มันดีหรือไม่ดี

เราได้แค่มองอย่างผู้มีประสบการณ์ บอกเล่า เตือนสติเขา แล้วมันก็เป็นสิทธิของเขาที่จะตัดสินใจด้วยตัวเอง
เพราะถ้ามันเกิดจากตัวเขาเอง เขาจะทำมันได้ดีกว่า และเต็มใจที่จะยอมรับมัน

เวลา บางทีมันเหมือนได้มาฟรีๆ แต่บางครั้งมันก็แก้ปัญหาทุกอย่างได้