[[ THE CAGE ]] . . กรงรัก . .
[9]
"ลาเต้เย็น หวานน้อย กาแฟช็อตเดียวเหมือนเดิมค่ะ"
"ได้ครับ รับวิปครีมเพิ่มด้วยไหมครับ พี่หญิง?"
"เอาก็ดีค่ะ"
"ได้ครับ สักครู่นะครับ"
มนุเชษฐ์ยิ้มรับออเดอร์ของลูกค้าประจำ มือใหญ่คล่องแคล่วกดปุ่มที่เครื่องชงกาแฟ ขณะรินนมสดหวานมันใส่แก้วใสเตรียมผสม เขายิ้มเมื่อเหลือบไปเห็นสีหน้าตั้งอกตั้งใจของร่างเพรียวที่กำลังบีบครีมตกแต่งหน้าเค้กวันเกิดที่มีลูกค้าออเดอร์เข้ามาในวันนี้ ความรักในสิ่งที่ทำและความทุ่มเทให้กับขนมแต่ละชิ้นทำให้ทุกคนหลงรักและติดใจในรสชาติ
เขาเองก็เช่นเดียวกัน ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะมีผู้ชายที่อายุไม่มากไปกว่าเขาสักเท่าไหร่ทำขนมได้อร่อยขนาดนี้ และไม่ใช่แค่เรื่องของรสชาติเท่านั้น ทุกครั้งที่เขาได้ทาน เขาจะรู้สึกถึงคำว่า 'ความสุข' ที่พองฟูในใจ มันเป็นเหมือนความหวานที่อบอุ่น อ่อนโยน ราวกับถอดแบบมาจากคนทำไม่ผิดเพี้ยน
ร่างสูงบีบวิปครีมใส่แก้วทรงสูง พร้อมกับยกไปเสิร์ฟให้กับหญิงสาวในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวปักยี่ห้อแบรนด์ดังและกางเกงยีนส์สีอ่อนแนบเรียวขายาวที่กำลังนั่งอ่านนิยายอยู่ที่มุมร้านด้วยรอยยิ้มสดใส
"ได้แล้วครับ พี่หญิง"
"ขอบคุณค่ะ น้องเชษฐ์"
ดวงหน้าขาวผิวชมพูอย่างคนสุขภาพดีแลดูสะอาดสะอ้าน เข้ากับเรือนผมหยักศกสีน้ำตาลเข้มยาวประบ่า แขนกลมกลึง และดวงตาคู่เรียวสวยที่ประดับด้วยอายแชโดว์โทนนู้ด เงยมองใบหน้าดูดีพร้อมกับคลี่ยิ้มน้อยๆ เธอเป็นลูกค้าประจำที่นี่เนื่องจากชอบบรรยากาศอบอุ่นและเรียบง่ายแบบนี้ กลิ่นหวานๆของคาราเมลปะปนไปกับกลิ่นของกาแฟที่ทำให้จิตใจสงบเป็นสิ่งที่ลูกค้าประจำติดใจ และนภิสาเองก็เป็นหนึ่งในลูกค้าประเภทนั้น
"ต้องการอะไรเพิ่ม เรียกผมได้นะครับ”
“งั้นรบกวนน้องเชษฐ์ห่อบราวน์นี่ให้พี่สามกล่องนะคะ พี่จะซื้อไปฝากที่บ้าน”
“ได้เลยครับ”
มนุเชษฐ์เดินกลับมาที่เคาน์เตอร์ โชคดีที่วันนี้นิชาทำบราวน์นี่ใหม่ จึงมีเหลืออยู่หลายกล่องและยังสดใหม่ หอมอบอวลไปด้วยกลิ่นช็อกโกแลตที่คัดสรรมาอย่างดี
“พี่นท วันนี้บราวน์นี่ขายดีน่าดูเลยครับ เพิ่งทำเมื่อเช้า นี่เหลืออีกแค่กล่องเดียวเอง”
“จริงเหรอ โชคดีนะที่เมื่อเช้าทำเพิ่ม”
“พี่นทน่ะรู้ใจลูกค้าล่วงหน้าตลอดแหละ สมแล้วที่เป็นเสี่ยใหญ่เจ้าของร้าน”
“ได้โอกาสเป็นต้องแซวนะ รีบไปห่อขนมให้ถุงให้คุณหญิงเถอะน่ะ”
เด็กหนุ่มร่างสูงใหญ่หัวเราะ พลางหันหน้าไปทางตู้กระจกที่ใส่ขนมเอาไว้เต็มเพื่อหยิบบราวน์นี่ออกมา ขณะที่เขาก้มๆเงยๆอยู่นั้นเอง จึงได้พบว่านิชาหายตัวเข้าไปในห้องพักพนักงานเพื่อรับโทรศัพท์ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมองไปทางประตูห้องที่ปิดสนิทโดยไม่พูดอะไร ก่อนจะหันไปเอ่ยต้อนรับลูกค้าคนใหม่ที่เดินเข้ามาในร้าน
“เชิญครับ”
ร่างแน่งน้อยในชุดนักศึกษาตัวเล็กจนแนบกายนั้นยิ้มรับ แต่ไม่เดินตรงมาทางเคาน์เตอร์อย่างที่ควรจะเป็น กลับมุ่งหน้าไปยังหญิงสาวที่นั่งหันหลังให้กับประตูร้านแล้วทรุดกายลงนั่งเคียงข้าง
“พี่หญิง”
“อ้าว! เล็ก มาแล้วเหรอ?”
“อืม วันนี้เลิกเร็ว”
“เลิกเร็วหรือเราโดดเรียน สารภาพมาซะดีๆ”
“โธ่ รู้ทันตลอด คือเล็กตื่นเต้นเรื่องนั้นน่ะ เลยไม่มีกะจิตกะใจจะเรียนแล้ว”
นภิสาปิดหนังสือนิยายลง พลางสั่นศีรษะอย่างนึกระอาน้องสาววัยสิบเก้าปีที่กำลังย่างเข้าสู่วัยผู้ใหญ่ ทว่ายังทำตัวเป็นเด็กเล็กๆอย่างสมแล้วที่เกิดมาเป็นลูกคนสุดท้องในตระกูลไม่สร่าง
“เราน่ะเป็นซะแบบนี้ ป๋าถึงได้ห่วงนักห่วงหนาน่ะสิ”
“ป๋าน่ะห่วงเว่อร์ เล็กดูแลตัวเองได้พี่หญิงก็รู้”
“จ้ะ ดูแลตัวเองได้ดีมาก วันนั้นถ้าพี่ไม่ไปรับ เธอคงไม่มีวันได้ขับรถปร๋อออกจากบ้านอีกหรอก”
“ก็วันนั้นมันสุดวิสัย เล็กไม่ได้เมานะ แค่มึนๆนิดหน่อย แล้วมอไซต์คันนั้นมันก็ผิดเองที่มาปาดหน้าเล็ก ดีนะไม่บาดเจ็บอะไรมาก”
“ใช่ เกิดเขาบาดเจ็บหนักหรือตายขึ้นมา เธอมีหวังได้ไปนอนในคุกแล้ว ยัยตัวยุ่ง”
“อืม รู้แล้วล่ะน่า พี่หญิงน่ะขี้บ่นจริงเลย”
นภิสาคลี่ยิ้มอย่างเย็นใจ เธอเป็นหญิงสาววัยยี่สิบสี่ย่างเข้าเบญจเพสแล้ว ในตอนนี้เพิ่งกลับมาจากเรียนปริญญาโทสาขาบริหารธุรกิจที่เซี่ยงไฮ้ เธอเป็นคนเก่ง หัวดี เก่งกีฬา เรียกว่ามีความสามารถเพียบพร้อมมาตั้งแต่เด็ก แต่เธอไม่มีคนรัก เนื่องจากเธอมองว่าการมีคนรักไม่ใช่เรื่องที่น่าสนใจ จะมีตัวถ่วงไปไยในเมื่อชีวิตที่มีอิสระแบบนี้ก็ทำให้เธอมีความสุขที่สุดแล้ว
ซึ่งผิดกับลลดา น้องสาวที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างไข่ในหิน ถูกตามใจมาตั้งแต่เล็กเนื่องจากนอกจากจะเป็นลูกสาวคนเล็กที่สุดในตระกูลแล้ว ยังควบตำแหน่งหลานสาวคนสุดท้องของตระกูลที่เป็นสุดที่รักของอากงเสียด้วย แม้จะไม่ได้เรียนดี หรือมีความสามารถพิเศษอื่นใดนอกเหนือไปจากการเล่นเปียโนก็ตาม แต่ด้วยความที่เจ้าหล่อนเป็นคนสวย ทั้งยังมีวาจาออดอ้อน ช่างฉอเลาะ ไม่ว่าใครต่อใครก็ไม่โกรธเจ้าหล่อนได้ลง
“พี่มันสาวทึนทึก จะขี้บ่นก็ไม่ผิดนี่นา”
“พูดเป็นเล่นไป พี่หญิงได้ฟังเรื่องนั้นมาจากป๊ะป๋ารึยัง?”
“เรื่องนั้นน่ะเรื่องไหน?”
“ก็เรื่องที่อากงจะพาคนมาแนะนำให้พี่หญิงรู้จักน่ะสิ”
“พาใครมาอีกล่ะ พี่ไม่เคยสนใจใครอยู่แล้วก็น่าจะรู้”
“ใช่ แต่คนนี้ไม่เหมือนกันนะ ได้ยินว่าเป็นมาเฟียใหญ่ ครอบครัวเรากำลังจะขยายธุรกิจร่วมกับเขาน่ะสิ”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่ต้องรู้จักกับเขาด้วยล่ะ?”
“โธ่ พี่หญิงก็ อากงจะจับพี่หญิงแต่งงานกับผู้ชายคนนั้นน่ะสิคะไม่เห็นต้องถาม ดีจังเลย เล็กก็อยากแต่งงานกับผู้ชายเท่ๆแบบนี้บ้าง แต่เล็กเองก็มีคู่หมั้นแล้วเหมือนกัน จะนอกใจไม่ได้”
ลลดากรี๊ดกร๊าดอย่างตื่นเต้น ขณะที่นภิสาผู้เป็นพี่สาวพรูลมหายใจยาวอย่างนึกปลง เธอไม่เคยคิดสนใจหรอกว่าชายคนนั้นจะเป็นหนุ่มหน้าตาดีหรือเป็นตาแก่หัวล้าน ในเมื่อเธอรู้อยู่แก่ใจว่าไม่มีชายคนไหนทำให้เธอสนใจได้ง่ายๆ เพราะทั้งชีวิตที่เธออยู่มา ไม่เคยมีใครเลยที่จะทำให้เธอรู้สึกแม้กระทั่งตื่นเต้นได้เสียด้วยซ้ำไป
“พี่หญิง รับอะไรเพิ่มไหมครับ?”
มนุเชษฐ์รอจังหวะที่บทสนทนาเงียบลงแล้วเดินมาเอ่ยถาม พลางทอดรอยยิ้มไปให้ร่างเล็กที่แม้จะสวมชุดนักศึกษา แต่ความก๋ากั่นนั้นก็ยังฉายชัดในแววตา
“อ้อ น้องเชษฐ์ ไม่ล่ะจ้ะ พี่ว่าจะไปแล้วพอดี ทั้งหมดเท่าไหร่ล่ะ?”
“รวมบราวน์นี่ด้วยก็สามร้อยแปดสิบบาทครับ”
“นี่จ้ะ ไม่ต้องทอนนะ”
เธอยื่นแบงค์ร้อยให้สี่ใบ พร้อมกับรับถุงขนมมาแล้วเดินออกไปจากร้าน โดยมีเสียงเอ่ยขอบคุณตามหลัง
“พี่ เดี๋ยวนี้ร้านกาแฟเล็กๆแบบนี้ต้องให้ทิปกันด้วยเหรอ?”
ลลดาเอ่ยปากเจื้อยแจ้วในทันทีที่ก้าวขึ้นรถ Honda Accord สีดำขลับของผู้เป็นพี่ ด้วยรถของเจ้าตัวอยู่อู่ทำสีใหม่รอบคันยังไม่เสร็จดี
“นิดๆหน่อยๆเอง ร้านนี้พนักงานเขาบริการดีนะ แถมเก่งด้วย ยังเรียนไม่จบเลยนะคนเมื่อกี้น่ะ”
“คนนั้นเป็นเจ้าของร้านเหรอ?”
“ไม่ใช่หรอก เจ้าของร้านเป็นคนทำขนม แต่หายไปไหนแล้วไม่รู้ เมื่อกี้ยังเห็นอยู่เลย”
“ที่ดินแถวนี้ก็ไม่ใช่ถูกๆซะด้วย เปิดร้านแบบนี้มันจะคุ้มเหรอ?”
“จะไปยุ่งเรื่องคนอื่นเขาทำไมเนี่ยเรา เอ้า บราวน์นี่ร้านนี้เธอชอบไม่ใช่เหรอ?”
“อุ๊ย ซื้อให้เล็กเหรอ? ขอบคุณ พี่หญิงน่ารักจัง”
“ทีงี้ล่ะมาชมใหญ่ แกะกล่องเดียวพอล่ะ ไว้ให้ป๊ากับม้าด้วย”
“รู้แล้วล่ะค่า ขืนกินหมดเล็กก็ได้เป็นตุ่มพอดี”
“ก็เห็นเวลากินก็ไม่เคยสนใจน้ำหนักซะที ดีแต่กินหมดแล้วค่อยบ่นตลอดเลยเตือนให้ไง”
“แหม หวังดีต่อน้องสาวเสียเหลือเกิน อุ๊ย... ท่าทางฝนจะตก เรารีบกลับกันเถอะ พี่หญิง”
“อืม จริงของเธอ เพิ่งล้างรถมาทีไร ฝนชอบตกทุกที”
นภิสาบ่นพึมพำ พลางมุ่งหน้าไปตามถนนเส้นใหญ่ที่รถเริ่มคลาคล่ำด้วยใกล้สี่โมงเย็นเต็มที เพียงไม่นานเธอก็ถึงบ้านหลังใหญ่แถวรามอินทรา มือเรียวที่บรรจงทาสีน้ำตาลเข้มไว้ที่เล็บยาวนั้นหยิบอุปกรณ์สีดำขนาดเล็กพร้อมกับกดปุ่มเพื่อเปิดประตูบ้านซึ่งเป็นอัลลอยขนาดใหญ่ที่หนักไม่ใช่เล่น เจ้าตัวนึกขอบคุณใครก็ตามที่เป็นคนเสนอให้ทำประตูไฟฟ้า ไม่อย่างนั้นจะเข้าจะออกคงลำบากน่าดู
“กลับมาแล้วเหรอคะ คุณหญิง คุณเล็ก”
“กลับมาแล้วจ้ะ ป้ามน เอ้า บราวน์นี่ของฝาก”
ร่างสูงเพรียวยื่นถุงขนมให้กับหญิงวัยกลางคนที่รับหน้าที่เป็นทั้งพี่เลี้ยงและแม่บ้านที่อยู่คู่ตระกูลมาหลายสิบปี เธอไม่ได้มองว่าหญิงตรงหน้าเป็นเพียงคนรับใช้ แต่มองเป็นเสมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง
“ทำไมกลับเร็วจัง?”
“อ้าว เอก วันนี้ทำไมอยู่บ้านได้ล่ะ?”
เจ้าตัวไม่ได้ตอบคำถาม ซ้ำยังยิงคำถามกลับไปหาน้องชายวัยไล่เลี่ยกันที่ยืนยิ้มเผล่อยู่ริมประตูห้องอาหาร รูปร่างสูงชะลูดและเรือนผมที่เซ็ตไว้อย่างดี อีกทั้งเสื้อเชิ้ตสีดำที่ไม่ติดกระดุมบนคู่กางเกงเด๊ปเข้ารูปสีเข้มทำให้ธนกร หรือเอก ผู้เป็นบุตรชายคนเดียวของตระกูลนั้นดูเป็นเพลย์บอยขึ้นมาได้ในพริบตา
“เดี๋ยวจะออกไปแล้วแหละ แวะมาเอาของเฉยๆ”
นภิสาสั่นศีรษะอย่างรำคาญใจ “ทำไมไม่คิดจะอยู่บ้านบ้างนะ กินข้าวเย็นด้วยกันซะก่อนแล้วค่อยออกไป ป๊ากับม้าบ่นอยู่ทุกวันจนพี่หูชาไปหมดแล้ว”
“เอาน่าพี่ ผมมันคนอยู่ติดบ้านไม่ได้พี่ก็รู้นี่นา ว่าแต่มีขนมอะไรน่ะ? กินด้วยคนสิ”
“เอ้า เอาไป ก็ซื้อมาฝากทุกคนนั่นแหละ”
“พี่หญิงนี่น่ารักจริงๆ ไม่สนเพื่อนผมจริงๆเหรอ?”
“ไม่เอาด้วยหรอก คบกับเพื่อนนายก็เหมือนมีน้องชายเพลย์บอยสองคนอยู่ในบ้าน ใครจะอยากกัน”
“พี่เอก จะออกไปดื่มอีกแล้วเหรอ?”
“อืม มีอะไรรึเปล่า ยัยเล็ก?”
“รอด้วยสิ เล็กอยากไปด้วยคน”
“ไม่เอาหรอก ใครเขาพกน้องสาวไปเที่ยวกันมั่ง”
“ไม่ได้จะไปนั่งด้วย แค่อยากติดรถไปด้วยเฉยๆ”
“อ้าว รถตัวเองล่ะ?”
“ทำสีอยู่”
“แล้วจะไปอยู่กับใคร? นัดเพื่อนไว้เหรอ?”
“อื้อ ประมาณนั้นแหละ”
“งั้นก็ตามใจ รีบๆล่ะ พี่นัดเพื่อนไว้หกโมง”
“ได้เลย รอแป๊บเดียวเท่านั้นแหละ”
ลลดาเอ่ยพลางรีบวิ่งขึ้นชั้นบนเพื่อไปสลัดชุดนักศึกษาออกเป็นชุดท่องราตรีสีสดของเจ้าหล่อน พลางกดโทรศัพท์หาชายหนุ่มที่หมายปอง แม้จะไม่ยอมรับโทรศัพท์โดยง่าย แต่ไม่รู้วันนี้โชคเข้าข้างหรืออย่างไร ปลายสายยอมรับพร้อมกับหยอดคำหวานใส่ในทันที
“ว่ายังไงครับ น้องเล็ก พี่กำลังคิดถึงอยู่พอดีเลย”
“คืนนี้เจอกันหน่อยไหมคะ พี่ชิน?”
“พี่ชิน อยู่ไหนแล้วครับ?”
“ยังอยู่ที่ทำงานอยู่เลย... นทมีอะไรรึเปล่า?” ชายหนุ่มจับน้ำเสียงดีใจของปลายสายได้ จึงเอ่ยหยอดต่อไป “นี่คิดเมนูใหม่ๆได้อีกแล้วใช่ไหม ดูอารมณ์ดีจังเลย”
“ใช่เลยครับ ผมอยากบอกพี่ก่อนคนแรกเลยรีบโทรมา”
“เด็กไม่ดี คุยโทรศัพท์เวลางานแบบนี้ใช้ได้หรือ?”
“ไม่เห็นเป็นไร ผมเป็นเจ้าของร้านนี่ อยากโดดเวลาไหนก็ได้ไม่ผิดซะหน่อย”
เตชินท์หัวเราะในลำคอ “ต้องเอากลับมาให้พี่ชิมเป็นคนแรกด้วยนะ”
“ได้เลยครับ เดี๋ยวคืนนี้จะให้ชิมเลย”
“คืนนี้... คงไม่ได้นะนท พี่คงกลับดึกมาก”
ปลายสายเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนที่จะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงหงอยลงเล็กน้อย
“ติดงานเหรอครับ...?”
“อืม สรุปว่าอีกฝ่ายเขาตอบตกลงด้วยนะ นท พี่เลยต้องไปฉลองกับเขาเป็นการเชื่อมสัมพันธ์น่ะ”
“จริงเหรอครับ ดีใจด้วยนะครับ”
“อย่างอนพี่นะ พี่สัญญาว่าพี่จะพานทไปฉลองครั้งใหญ่เลย”
“ไม่งอนหรอกครับ เรื่องงาน... ทำไงได้ล่ะเนอะ”
“อืม เด็กดี... นทนี่เข้าใจพี่ดีที่สุดเลยจริงๆนะ”
นิชาระบายรอยยิ้มน้อยๆเมื่อได้ยินดังนั้น เขาทอดสายตามองขนมในห่อใสที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างอ่อนใจ
“พี่ชิน... คินนี้จะกลับบ้านใช่ไหมครับ?”
“กลับสิ ไม่กลับบ้านแล้วจะให้พี่ไปนอนไหนล่ะ?”
นิชาลอบถอนหายใจ หากเตชินท์พูดดังนั้น แปลว่าคืนนี้ก็คงเพียงแค่ต้อนรับคู่ค้าเท่านั้นจริงๆ โดยไม่ได้ไปเที่ยวไหนกับใครต่อ
“งั้นนทจะรอนะครับ”
“ไม่ต้องรอหรอก นอนก่อนเถอะ”
“ไม่เป็นไรครับ นทคิดถึงพี่ชิน... นทจะรอจนกว่าพี่ชินจะกลับมานะครับ”
“อ้าว หญิง อยู่คนเดียวเหรอลูก? ไหนเล็กล่ะ?”
“ออกไปกับเอกแล้วค่ะ เมื่อกี้เอง”
“โธ่ ยัยลูกคนนี้นี่ เที่ยวทุกคืนเลย”
“เล็กไปเที่ยวอีกแล้วเหรอคุณ?”
“ใช่ค่ะ ทำไงดีล่ะเนี่ย อาปาก็กำลังจะมาแล้วด้วย”
“มีอะไรรึเปล่าคะ ป๊า ม้า?”
“วันนี้อากงไปคุยงานมา เย็นนี้คงกลับมาคุยกับพวกเรา เหมือนจะอยากเจอลูกๆให้พร้อมหน้าน่ะสิ”
“จริงเหรอคะ มีเรื่องอะไรเหรอถึงต้องประชุมพร้อมหน้าขนาดนี้?”
“ก็เรื่องนั้นแหละ ที่เกริ่นไว้ก่อนหน้านี้”
“โธ่ หญิงยังไม่คิดจะแต่งงานตอนนี้หรอกนะป๊า อย่างกับว่าเจอหน้ากันแล้วจะสปาร์ค หลงรักกันเลยซะที่ไหน”
“หญิงยังไม่เจออีกฝ่ายเลยจะรู้ได้ยังไง”
“ก็เพราะยังไม่เจอน่ะสิคะถึงบอกว่าไม่อยากแต่งงานไง นี่มันพ้นยุคคลุมถุงชนแล้วนะ”
“เรื่องของเรื่อง ถ้าอากงสั่งมาแบบนั้น เราก็ปฏิเสธไม่ได้น่ะสิหญิง”
“แล้วชีวิตของหญิง อากงลิขิตได้หรือไงล่ะ?”
“หญิงก็รู้คำตอบอยู่แก่ใจ”
เจ้าของนามเริ่มหงุดหงิด ใช่ เธอรู้คำตอบอยู่แก่ใจว่าอากงของเธอนั้นมีตำแหน่งเป็นอะไร และมีอำนาจมากเพียงพอที่จะลิขิตชีวิตของใครต่อใครให้เดินอยู่บนกระดานราวกับเป็นเพียงเบี้ยหมากตัวหนึ่ง
“ถ้าจะว่าอย่างนั้นก็ตามใจ หญิงจะยอมแต่ง”
--- แต่หากทำให้อีกฝ่ายเกลียดเธอได้ ก็คงไม่จำเป็นจะต้องหาเรื่องปฏิเสธ เพราะอีกฝ่ายคงปฏิเสธเธอเอง
Talk: สวัสดีวันพระค่ะ (^ ^)
วันนี้ไปได้เข้าวัดกันมารึเปล่าคะ? วันดีๆแบบนี้ อากาศก็ดี เป็นใจให้ทำบุญเนอะ
เรื่องราวในตอนนี้ คิดว่าหลายคนคงรู้ชัดอยู่แล้วเนอะ แต่จะดำเนินต่อไปอย่างที่เดากันรึเปล่า มาลุ้นกันนะคะ
(เรื่องของเรื่อง ตอนนี้พล็อตของชานมแบ่งเป็นสองทางค่ะ กำลังตัดสินใจอยู่ว่าจะให้เดินไปทางไหนดี
)
ขอบคุณสำหรับทุกคำติชมค่ะ ชานมพร้อมน้อมรับทุกความคิดเห็นที่มีเหตุผลเสมอค่ะ
หัวข้อ: [[THE CAGE]] . . . กรงรัก . . . ** รวมเล่มแล้วค่า p.59 ** (อ่าน 552124 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก