[[ THE CAGE ]] . . กรงรัก . .
[17]
มนุเชษฐ์ทอดถอนใจอย่างนึกหงุดหงิด เขาไม่ใช่คนที่โมโหแล้วพาลพาโลไปทั่ว แต่ความรู้สึกของเขาในตอนนี้ อัดอั้นมากเสียจนอยากปะทุออกมาด้วยการทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ใกล้มือเสียให้หมด อยากระบายความรู้สึกที่พุ่งพล่านในใจที่ไม่อาจบอกใครได้
เสียงฝนที่กระหน่ำเทลงมาไม่อาจดับความร้อนรุ่มในหัวใจได้เลยแม้เพียงเสี้ยว เขาได้ยินแต่เสียงของความโกรธที่เดือดเป็นไฟเสียจนในหูอื้ออึง แม้จะพยายามเปิดโทรทัศน์ดูเพื่อดับอารมณ์ร้อนให้เย็นลง แต่ก็ทำไม่ได้ หนำซ้ำยังทำให้น้องสาวรู้สึกอึดอัดจนหนีเข้าห้องนอนไปตั้งแต่หัวค่ำอีกต่างหาก เขาขยี้เรือนผมของตนเองจนยุ่งเหยิง นึกเหนื่อยหน่ายในสิ่งที่รับรู้มาแต่กลับบอกคนที่ควรจะรู้ไม่ได้
ไม่ใช่เพราะกลัวเตชินท์มาเอาเรื่อง
แต่กลัว --- ว่านิชาจะทนรับความจริงอันน่าอดสูนี้ไม่ได้
ถึงเขาจะเกลียดชังเตชินท์มากแค่ไหน แต่ก็ไม่สามารถทำให้นิชาต้องเสียน้ำตาให้กับความเลวของผู้ชายคนนั้นได้ด้วยตัวเอง
ร่างสูงเดินไปยังห้องนอนของตนเองพลางหยิบโทรศัพท์ที่ทิ้งชาร์ตแบตเอาไว้ตั้งแต่กลับมาถึงบ้าน ดวงตาเบิกกว้างเมื่อเห็นว่ามีสายที่ไม่ได้รับหลายสายจากนิชา เขารีบโทรกลับ ทว่าติดต่อฝ่ายนั้นไม่ได้ โทรไปหลายต่อหลายครั้งก็ยังไม่มีใครรับสาย เขาเริ่มรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี ครั้นจะให้ทิ้งน้องสาวออกไปอีกครั้งก็นึกเป็นห่วง เพราะนี่ก็ดึกมากแล้ว
เด็กหนุ่มพยายามปลอบใจตนเองว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เสียงหัวใจที่เต้นระรัวนี้กลับย้ำชัดว่า รู้อยู่แก่ใจว่ามีเรื่องไม่ดีอย่างแน่นอน
“หมิว พี่ออกไปข้างนอกหน่อยนะ”
เขาไปเคาะประตูบอกน้องสาวที่หน้าห้อง ก่อนที่หัวฟูของเด็กสาวจะยื่นออกมา ดวงตาคู่โตฉายแววแปลกใจระคนสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น เขาจึงแถลงไขก่อนที่เจ้าตัวคนช่างซักจะเอ่ยถามยืดยาว
“พี่นทไม่ค่อยสบาย แล้วพี่ติดต่อเขาไม่ได้ ขอไปดูหน่อย”
“จริงเหรอ? พี่นทเป็นอะไรรึเปล่าจ๊ะ?”
“เป็นไข้หวัดใหญ่น่ะ บอกให้ไปหาหมอก็ไม่ยอมไป ตอนแรกพี่ให้ยากินไว้แล้วล่ะ แต่ติดต่อไม่ได้เลยเป็นห่วงน่ะ”
“พี่นทอยู่บ้านคนเดียวเหรอ? ไม่มีใครอยู่ด้วยเลยเหรอ? หมิวนึกว่าพี่เขาอยู่กับแฟนซะอีก”
“... ก็อยู่กับแฟนนั่นล่ะ แต่วันนี้แฟนเขาคงติดธุระอยู่ กลับบ้านไม่ได้หรอกคืนนี้”
“ทำธุระทั้งๆที่แฟนตัวเองนอนซมอยู่บ้านเนี่ยนะ เป็นแฟนประสาอะไรไม่ได้เรื่องเลย”
มนสิชาอดค่อนขอดไม่ได้ เจ้าหล่อนเป็นเด็กจิตใจดี และติดจะปกป้องพรรคพวกของตนมากเป็นวิสัยอยู่แล้ว สำหรับเธอนั้น แม้จะเคยพบกับนิชาแค่ไม่กี่ครั้ง แต่ก็รู้ดีถึงความหวังดีที่มอบให้กับพี่ชายและครอบครัวของเธอเสมอมา จึงรักและนับถือเป็นเสมือนพี่ชายแท้ๆอีกคนเลยทีเดียว เมื่อได้รู้ว่ามีคนรักที่ไม่เอาใจใส่เช่นนี้จึงอดไม่ได้ที่จะขุ่นเคืองใจขึ้นมา
“ให้หมิวไปด้วยไหม?”
“ไม่เป็นไรหรอก หมิวอยู่บ้านดีกว่า ดึกแล้วมันอันตราย”
“หมิวว่าอยู่บ้านคนเดียวอันตรายกว่าไปกับพี่เชษฐ์อีกนะ”
ประโยคนี้ทำเอามนุเชษฐ์นึกขึ้นได้ว่าช่วงนี้เป็นช่วงที่พนันบอลกำลังเกร่อ ชายหนุ่มน้อยใหญ่มากมายล้วนตั้งวงเชียร์บอล ดื่มเหล้ากันจนเมามายอยู่หน้าบ้าน แล้วถัดไปจากบ้านของเขาเพียงไม่กี่หลังก็มีอยู่หลายวง น้องสาวของเขาก็ไม่ใช่เด็กเล็กๆอีกต่อไป ด้วยอายุที่ใกล้สิบหกเต็มเข้าไปทุกที ร่างกายที่เคยผอมบางจึงเริ่มมีส่วนเว้าส่วนโค้งแบบเด็กที่กำลังแตกเนื้อสาว ทั้งใบหน้าขาวใสที่ละม้ายคล้ายมารดาอันเป็นคนเหนือ ทำให้เวลาเดินผ่านวินมอเตอร์ไซค์จึงถูกเป่าปากแซวอยู่เสมอ เขานึกหงุดหงิดที่น้องสาวถูกมองเป็นอาหารตา แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เนื่องจากยิ่งสร้างศัตรู ความปลอดภัยของน้องสาวก็ยิ่งลดลง
“ก็จริง งั้นไปเปลี่ยนชุด แล้วตามพี่ลงมานะ”
มนสิชาเบิกตากว้างเมื่อได้ยินพี่ชายพูดดังนั้น เธอไม่คาดคิดว่าจะได้รับอนุญาตให้ไปด้วยตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แต่ด้วยความที่ไม่อยากเหงาอยู่บ้านตามลำพังจึงได้พูดไปดังนั้น ทั้งๆที่เธอไม่ได้กลัวคนเมาหรือใครจะบุกเข้ามาในบ้านจริงๆเลยแม้แต่น้อย ไม่ทันคิดว่ามนุเชษฐ์จะคิดมากเรื่องนี้อย่างจริงจัง ทำเอาเธอรู้สึกผิดเล็กๆในใจ แต่ความดีใจที่ได้ออกจากบ้านไปกับพี่ชายมีมากกว่า
“โอเคค่ะ ไม่เกินห้านาทีเดี๋ยวลงไปค่ะ”
มนุเชษฐ์ระบายรอยยิ้มน้อยๆอย่างนึกระอาเมื่อได้เห็นสีหน้ายิ้มร่าของผู้เป็นน้องสาว ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ทันว่าอีกฝ่ายไม่ได้นึกกลัวอันตรายอย่างที่ว่า แต่กันไว้ดีกว่าแก้ สมัยนี้อันตรายเกิดขึ้นได้ทุกวัน ขนาดอยู่เฉยๆมันยังมา ไม่ควรประมาทและวางใจมนุษย์ด้วยกันสักเท่าไหร่นัก
พวกเขาออกจากบ้านไปด้วยกัน มนุเชษฐ์เลือกนั่งแท็กซี่เพราะมีน้องสาวมาด้วย จะปลอดภัยกว่าขึ้นรถประจำทางในยามวิกาลเช่นนี้ ระหว่างทางก็กดโทรศัพท์หานิชาโดยตลอด แต่กลับไม่มีคนรับสาย ในใจยิ่งว้าวุ่นมากขึ้น แม้จะปลอบใจตนเองว่านิชาอาจจะแค่หลับไปเพราะฤทธิ์ยาก็เป็นได้ แต่ลึกๆแล้วก็เหมือนจะรู้ว่าไม่ใช่เหตุผลนั้นอย่างแน่นอน
เด็กหนุ่มร่างสูงตรงไปที่เคาน์เตอร์ พนักงานสาวที่เพิ่งเปลี่ยนกะเงยหน้ามองด้วยความประหลาดใจพร้อมกับยิ้มน้อยๆแล้วเอ่ยถามว่าต้องการพบกับใคร เขาเอ่ยไปแบบเดียวกันกับเมื่อตอนกลางวัน แต่กลับถูกปฏิเสธไม่ให้ขึ้นไปหากไม่มีคีย์การ์ด
“ทำไมล่ะครับ? เมื่อตอนกลางวันผมเพิ่งขึ้นไปเองนะ”
“เป็นระบบรักษาความปลอดภัยค่ะ”
“คุณขึ้นไปกับผมด้วยก็ได้ ผมไม่ได้จะไปขโมยของใครสักหน่อย เจ้าของห้องเขาป่วยอยู่ แล้วรู้จักผม ไม่เชื่อโทรไปถามก็ได้”
“สักครู่นะคะ”
หญิงสาวหันหน้าไปอีกทางเพื่อโทรศัพท์เข้าไปยังห้องพักดังกล่าว ครู่ใหญ่เธอจึงหันกลับมา
“ไม่มีคนรับสายค่ะ คิดว่าน่าจะหลับอยู่ หรืออาจจะไม่มีใครอยู่ที่ห้องค่ะ”
มนุเชษฐ์ทอดถอนหายใจอย่างหนักๆ เขาขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิดที่ทำอะไรไม่ได้ ก่อนจะหันมาทางน้องสาวที่ยืนอยู่ไม่ห่าง
“หมิว ไปรอที่โซฟาก่อนนะ เดี๋ยวพี่ตามไป”
“จ้ะ”
เด็กหนุ่มหันมาทางหญิงสาวที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์อีกครั้ง สีหน้าเคร่งเครียดและจริงจังในแบบที่เจ้าของร่างระหงในชุดยูนิฟอร์มอดใจเต้นไม่ได้ เนื่องจากเบื้องหน้านั้นเป็นเพียงเด็กหนุ่มซึ่งอายุไม่แตกต่างจากน้องชายคนเล็กของเธอเสียด้วยซ้ำไป แต่กลับมีสีหน้าและท่วงท่าอย่างชายหนุ่มที่แบกรับความรับผิดชอบมากมายเอาไว้
“คุณครับ อย่างน้อยช่วยขึ้นไปกับผมหน่อย ผมรับรองว่าถ้าเห็นเจ้าของห้องแล้วจะยอมกลับไปแต่โดยดี เขาไม่สบายมากจริงๆ ถ้าเกิดช็อกคาเตียงคุณจะทำยังไง? ลองคิดดูว่าถ้าเป็นเพื่อนของคุณ คุณจะยอมได้เหรอครับ?”
พนักงานสาวมีสีหน้าลำบากใจ แต่เมื่อจดจ้องใบหน้าที่ร้องขอความเห็นใจตรงหน้า เธอก็พยักหน้า
“ก็ได้ค่ะ สักครู่นะคะ”
เพียงไม่นาน พวกเขาก็ได้ขึ้นมาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องที่เขาเพิ่งมาถึงเมื่อช่วงบ่ายของวัน พนักงานหญิงกดกริ่งอยู่หลายครั้งก็ไม่มีใครออกมาเปิด จนกระทั่งเธอถอดใจและเชื่อว่าไม่มีใครอยู่อย่างแน่นอน
“ลองเข้าไปดูได้ไหมครับ?”
“ไม่ได้หรอกค่ะ แบบนั้นมันบุกรุกนะคะ”
“คุณไม่ต้องห่วง ถ้าถูกจับได้จริงๆผมจะรับผิดชอบเองโอเคไหม มาถึงนี่แล้ว ผมแค่อยากเช็คให้ชัวร์ว่าเพื่อนของผมไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ ขอร้องล่ะครับ”
พนักงานสาวยังคงมีสีหน้าลำบากใจ เธอนิ่งคิดอยู่เพียงครู่ ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยออกไปว่า “ถ้าอย่างนั้น รบกวนรออยู่ด้านหน้าประตูได้ไหมคะ เดี๋ยวดิฉันจะเรียกพนักงานรักษาความปลอดภัยให้เข้าไปพร้อมกับดิฉันเอง ถ้าหากว่ามีเรื่องอะไร จะได้แจ้งไปว่าตรวจสอบความปลอดภัยในห้องค่ะ”
มนุเชษฐ์ไม่พอใจนัก แต่เท่านี้หญิงสาวตรงหน้าก็จัดว่าได้หาทางช่วยเหลือเขาอย่างเต็มที่แล้ว จึงได้แต่พยักหน้าแล้วยืนรอระหว่างที่เธอลงไปเรียกพนักงานรักษาความปลอดภัยให้ขึ้นมาด้วยกันอีกครั้ง
ทว่า ลิฟต์ที่เพิ่งมาถึง เมื่อประตูเปิดออก เขากลับไม่ได้พบกับร่างของหญิงสาวอย่างที่คาดไว้ กลับเป็นร่างของคนที่เขาเฝ้าตามหามาตลอดแทน
“พี่นท!”
เจ้าของนามไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามอง ก่อนที่มนุเชษฐ์จะเห็นว่ามีอีกร่างหนึ่งที่ยืนอยู่เคียงข้างกัน มือหนาที่เกาะกุมข้อมือบางเอาไว้ราวกับพันธนาการทำให้หัวใจที่ร้อนรุ่มอยู่แล้วระอุราวกับมีไฟลุกทวีคูณ เตชินท์เดินตรงมาที่ห้องพร้อมกับร่างเล็กของนิชาที่เดินก้มหน้าตามมาราวกับจะซ่อนใบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตา ปล่อยให้มือใหญ่พาเดินไปตามเส้นทางที่คุ้นเคย โดยไม่คิดจะหักห้ามเสียงสะอื้นไห้ที่ก้องดังมาตลอดทาง
“มาทำอะไรที่นี่ล่ะ เจ้าหนู?”
“ผมมาหาพี่นท”
ตอนนั้นเองที่นิชาเริ่มจับใจความได้ว่ามีบุคคลอื่นที่อยู่ตรงนั้นด้วย เขาเงยหน้าขึ้นมองด้วยความตกใจ ดวงตาคู่สวยมีแววเจ็บช้ำประสานเข้ากับนัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยของเด็กหนุ่มที่มองตอบมาอย่างเจ็บปวดไม่แพ้กัน
“ผมเห็นพี่โทรมา แต่พอโทรกลับแล้วไม่รับสาย ผมเลยเป็นห่วง... ถ้าพี่ไม่เป็นไรแล้วก็ดีไปครับ”
“อืม ขอบใจที่เป็นห่วงนท แต่ขอโทษทีนะ วันนี้ฉันมีธุระต้องคุยกับเขา ต้องขอให้นายกลับไปก่อน”
มนุเชษฐ์ยังคงจ้องมองตรงไปที่ร่างบางราวกับไม่ได้ยินเสียงเข้มของชายหนุ่มร่างสูงที่ยังอยู่ในชุดขาวไม่แตกต่างจากที่เห็นเมื่อตอนกลางวันเลยสักนิด เขาพยายามคลี่ยิ้มให้กำลังใจ แต่ก็รู้สึกว่าทำได้ยากเต็มที เนื่องจากรู้อยู่แก่ใจจากสภาพของร่างตรงหน้าในตอนนี้ ว่านิชาต้องค้นพบความจริงที่ไม่น่ารับรู้แล้วเป็นแน่ เขานึกอยากจะหยุดเวลาของโลกทั้งใบนี้เอาไว้ อย่างน้อย หากลบล้างความจริงอันน่าเจ็บปวดนี้ทิ้งไปไม่ได้ เขาก็อยากจะยื้อเวลาเอาไว้อีกสักพัก ให้ร่างบางพบกับความเจ็บปวดนี้ช้าที่สุดเท่าที่จะรั้งเอาไว้ได้
“พี่นท พรุ่งนี้เจอกันนะครับ... แล้วผมจะมารับ”
เตชินท์ขมวดคิ้วมุ่น แต่ไม่แสดงอาการใดๆนอกจากรีบเปิดประตูแล้วกระชากให้ร่างเล็กตามเข้าไปในห้องก่อนที่จะทันได้ตอบคำ เขากระแทกประตูปิดเสียงดัง พร้อมกับรั้งร่างบางเอาไว้แนบอกอย่างแน่นหนา
“พี่ชิน นทเจ็บ”
“เจ็บ วันหลังก็อย่าไปยุ่งกับเด็กนั่นอีก”
“น้องเขาก็แค่เป็นห่วง เพราะวันนี้นทไม่สบาย”
“นทเป็นอะไรทำไมไม่บอกพี่ ให้เด็กนั่นมาดูแลแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน”
“... ก็พี่ชินไม่ว่าง”
“วันนี้พี่ไปธุระก็จริง แต่ถ้าเราป่วยหนักก็ควรจะโทรหาพี่ ไม่ใช่นอนซมอยู่บ้านแบบนี้ แล้วนี่ออกไปยืนรอพี่หน้าคอนโดทำไม ฝนก็ตกหนักอยู่ บอกแล้วว่าดึกๆก็กลับ”
“... นท”
เขากล้ำกลืนเสียงสะอื้นให้ลงคอไปอย่างยากลำบาก ยิ่งได้เห็นเตชินท์ในชุดสีขาวที่ปกติไม่เคยเห็น ก็เป็นเสมือนการตอกย้ำให้รู้ชัดว่า สิ่งที่เขาไปพบมานั้นไม่ใช่การเข้าใจผิดหรือเรื่องโกหก
“พี่ชิน นท... นทรู้หมดแล้ว”
“รู้อะไร? เด็กนั่นหาเรื่องอะไรมาใส่ร้ายพี่อีกล่ะ หืม?”
น้ำเสียงทุ้มนุ่มยังคงแฝงความอบอุ่นเอาไว้คล้ายกับปลอบประโลมเด็กดื้อที่ร้องไห้งอแง แต่นิชาสั่นศีรษะพร้อมกับขืนกายออกจากอ้อมแขนแกร่งนั่น เขาปล่อยให้เรือนกายแนบติดกับประตูบานใหญ่แล้วทอดสายตามองใบหน้าคมคายที่มองตรงมาอย่างไม่เข้าใจ
“พี่ชิน ไปไหนมาวันนี้?”
“พี่? ก็ไปธุระ ไปคุยเรื่องธุรกิจกับคุณหลินที่พี่เคยเล่าให้ฟังไง”
“ธุระของพี่... ธุรกิจของพี่... มันสำคัญขนาดที่พี่จะต้องลงทุนขนาดนี้เลยรึไง?”
“ลงทุนอะไร? นทไปฟังอะไรมา ไหนบอกพี่มาซิ”
นิชาสะอื้นดังอย่างเจ็บปวด ถึงขนาดนี้ชายหนุ่มก็ยังปิดบังเรื่องเลวร้ายไม่ให้เขารับรู้ด้วยการตีหน้าซื่อแบบนั้นที่เคยทำสำเร็จมาไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไหร่
เขาเป็นอะไรสำหรับร่างตรงหน้ากันแน่ เป็นคนรัก?
หรือเป็นแค่ของเล่นฆ่าเวลาที่สามารถเขี่ยทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้อย่างนั้นหรือ?
“พี่ชิน นทเป็นอะไร... เป็นคนรักของพี่ชินจริงๆรึเปล่า?”
“แน่นอนสิ ถ้าไม่ใช่นทแล้วจะเป็นใคร...”
“แล้วทำไม... พี่ชินถึงได้แต่งงานกับคุณหญิงล่ะ?”
เสียงใสที่สั่นเครือดังขัดจังหวะ ส่งผลให้เตชินท์นิ่งงันอย่างไม่คาดฝันว่าจะได้ยินประโยคนี้จากริมฝีปากคู่สวย ขณะที่ดวงตากลมแดงช้ำจับจ้องปฏิกิริยาของร่างตรงหน้าทั้งน้ำตา
“นทเป็นอะไรสำหรับพี่ชิน? ทำไมถึงต้องทนเห็นพี่ชินไปยุ่งกับผู้หญิงมากมายโดยที่ทำอะไรไม่ได้แบบนี้ด้วย!”
เตชินท์ปล่อยให้อีกฝ่ายระเบิดอารมณ์พร้อมกับเสียงสะอื้นไห้ดังราวกับคนจะขาดใจ เขาสั่นศีรษะอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องจะออกมาในรูปแบบนี้ วันนี้ทั้งวันเขาทำเต็มที่เพื่อให้หลิวเช่อวางใจ แต่ในเรื่องของเรือนหอก็ตามที่ตกลงกันเอาไว้ เขาซื้อบ้านอีกหลังหนึ่งเอาไว้เพื่อให้นภิสาย้ายไปอยู่ และแน่นอน เจ้าหล่อนไม่ยินยอมพร้อมใจจะนอนร่วมห้องกับเขาเสียด้วยซ้ำไป เขาก็เต็มใจอยู่แล้วที่จะให้เป็นแบบนั้น เนื่องจากการแต่งงานครั้งนี้ก็แค่เพื่อธุรกิจ เขาสามารถกุมอำนาจของบริษัทใหญ่เอาไว้ได้อีกครึ่งหนึ่งเพียงแค่มีหลานคนโตเปลี่ยนนามสกุลตามมาเป็นของเขา โดยที่ไม่ต้องสูญเสียอะไรเลยนอกจากต้องมีภาระเพิ่มมาอีกคนเท่านั้น
“นทฟังพี่ก่อน”
“ไม่อยากฟัง! พี่ชินจะโกหกอะไรนทอีกล่ะ?! เท่านี้ยังไม่พอรึไง! ยังหลอกนทไม่พออีกรึไง!!”
ร่างใหญ่รวบกายบางที่พยายามดิ้นขัดขืนเอาไว้ พร้อมกับกึ่งอุ้มกึ่งลากตรงไปยังห้องนอนแล้วเหวี่ยงให้ร่างเล็กลงไปอยู่บนเตียง ก่อนที่เขาจะก้าวตามไปอย่างว่องไว
เสียงสะอื้นยังคงดังอย่างต่อเนื่องแม้ร่างกายของเขาจะถูกพรมจูบหลายต่อหลายครั้ง นิชาพยายามขืนกายหนี แต่ร่างกายที่ไม่รักดีนั้นกลับยินยอมโอนอ่อนตามชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของเรือนร่างกำยำ ราวกับเตชินท์เป็นนายของร่างกายบางนี้เสียเอง เมื่อห้วงอารมณ์ดิบระเบิดออก ความรุนแรงในใจก็สิ้นสุดลง ร่างบอบบางนอนสงบนิ่งอยู่บนเตียงอย่างแมวสิ้นฤทธิ์ ทว่าเปลือกตาที่บวมช้ำยังฉายชัดถึงความเจ็บปวดที่ยังตราตรึงอยู่ในหัวใจไม่เลือนหาย
“ฟังนะ คนดี...”
นิชาไม่ตอบคำ เขาไม่แม้แต่จะพลิกกายหนีร่างที่ทาบทับพร้อมมองตรงมา
“พี่แต่งงานกับหญิง เพียงเพราะแค่เรื่องธุรกิจเท่านั้น นท... คนเดียวที่พี่รัก ก็คือนทเท่านั้น นทเชื่อใจพี่ได้ไหม?”
ร่างเล็กปิดตาลงอย่างเหนื่อยล้าแทนคำตอบ ทว่าเตชินท์ยังไม่ยอมแพ้ เขาแนบจูบลงบนหน้าผากมนอย่างทะนุถนอมราวกับอาทรร่างเบื้องล่างนี้อย่างที่สุด
“พี่กับหญิงตกลงกันแล้วว่าเราจะเป็นแค่คู่แต่งงานกันแค่ในนามเท่านั้น เห็นไหม? พี่ก็ยังกลับมาอยู่กับนทได้เหมือนเดิมไง”
“... พี่ชิน พี่อยากให้นทเป็นเหมือนเมียน้อยของพี่เหรอ?”
“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ? ไม่ใช่แน่นอนอยู่แล้ว”
“... แต่นท รู้สึกแบบนั้น นทรู้สึกว่าตัวเองเป็นเหมือนของตาย พี่ชินเบื่อเมื่อไหร่ก็ทิ้งได้ทุกเมื่อ... แล้วถ้าถึงวันนั้น นทก็คง.. อยู่ไมได้”
หยดน้ำตาที่ไหลรินพร้อมกับเสียงสะอื้นที่ดังขึ้นอีกเป็นคำรบสองทำให้เตชินท์ระบายลมหายใจอย่างอ่อนใจ เขากอดร่างเล็กเอาไว้พร้อมกับปลอบโยนด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มเบาๆ
“เชื่อพี่สิ พี่จะไม่มีทางทิ้งนทไปไหน เราจะผ่านมันไปได้ด้วยกัน เชื่อพี่นะ คนดี”
อยากจะเชื่อ ไม่อยากจะเชื่อ
หัวใจต่อต้านเหตุผลนั้นอย่างสิ้นเชิง
รู้ทั้งรู้ว่าคำพูดของร่างที่สวมกอดเขาอยู่นั้น --- เชื่อไม่ได้
เพราะเชื่อคำพูดเหล่านี้ ถึงได้เจ็บปวดอยู่อย่างทุกวันนี้
“พี่รักนทมากนะ นทก็รักพี่ไม่ใช่หรือ?”
นิชาปิดตาลง หยดน้ำใสรินอาบผิวแก้มเนียนไม่รู้ครั้งที่เท่าไหร่
--- ใช่ รักสิ
ณ ตอนนี้ก็ยังรัก
รักมาก
รักไม่เคยเปลี่ยน
แม้จะถูกทำให้เจ็บปวดมากมายเพียงใดก็ยังรัก
เขารู้สึกว่าตนเองนั้นโง่เหลือทน
ผู้ชายคนนี้มีดีอะไรให้เขารัก ทำให้เขามีความสุขอย่างนั้นหรือ?
ความสุขแบบนั้น หาด้วยตนเองก็ได้เหมือนกันไม่ใช่หรือไง
ต่อให้มีแฟนคนใหม่ เขาก็สามารถสร้างความสุขร่วมกันกับแฟนคนใหม่ได้เหมือนกัน
--- ไม่ใช่อย่างนั้นหรือ?
หัวใจเฝ้าถามตนเองไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ว่าเหตุใดจึงต้องให้ตนเองไปยึดติดกับคนคนเดียวเช่นนั้น
เหตุใดจึงต้องรอคอยให้คนคนนั้นเป็นผู้สร้างความสุขให้เช่นนี้
มองเห็นคำตอบอยู่ตรงหน้า
ก็เพราะ 'รัก'
รักเตชินท์มากมายเหลือเกิน
แม้จะไม่มีเหตุผลที่ทำให้รักคนคนหนึ่งมากขนาดนี้
แต่เรื่องของความรู้สึก ไม่สามารถใช้เหตุผลมาตัดสินได้จริงๆเสียงลมดังกึกก้องอยู่ด้านนอกหน้าต่าง คล้ายกับพายุที่ปั่นป่วนอยู่รอบด้านอย่างไม่มีวันสิ้นสุด
Talk: สวัสดีค่ะ
คิดเหมือนกันไหม ว่าอีกไม่นานความอดทนของคนเราก็ต้องสิ้นสุดลง
ความรัก ที่ยื้อเอาไว้ หรือจบลง อย่างไรก็ต้องเจ็บปวด
แต่คนบางคนกลับเลือกที่จะยื้อเอาไว้ก่อน ก่อนที่จะต้องจากลา และเจ็บปวดอย่างมากที่สุดเป็นครั้งสุดท้าย
ก็ไม่รู้ว่า สุดท้ายแล้วน้องนทจะเลือกแบบไหน
เป็นกำลังใจให้น้องก่อน อย่าเพิ่งถอดใจกับเด็กโง่คนนี้แล้วทิ้งน้องนทกันนะคะ
หัวข้อ: [[THE CAGE]] . . . กรงรัก . . . ** รวมเล่มแล้วค่า p.59 ** (อ่าน 551956 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก