เล่ห์พรางรัก
ตอนที่ ๙ ซ้ำซ้อนหน้าบ้านพฤทธาการ รถยนต์คันหนึ่งกำลังเลี้ยวเข้ามาในภายในบริเวณบ้าน สายตาของคนในรถเหลือบแลมองบุคคลน่าสงสัยที่
เดินวนไปเวียนมาอยู่แถวรอบบ้าน เป็นชายฉกรรจ์ร่างสูงใหญ่ท่าทางไม่น่าไว้วางใจ
เปียวที่ขอมิสเตอร์แอลมาที่บ้านในวันนี้สังเกตเห็นสิ่งผิดปรกติได้ชัดเจนขึ้นกว่าทุกครั้ง ก่อนนี้เขาเพียงสงสัยว่าคนพวกนั้นมาทำ
อะไรแถวนี้ แต่ ณ วันนี้เขามั่นใจแล้วว่าเป้าหมายของชายฉกรรจ์เหล่านั้นคือบ้านของเขาเอง
“พี่วสันต์ คนพวกนั้นน่ะ…”
เปียวพูดกับคนของมิสเตอร์แอลเชิงถาม วสันต์ก็ตอบกลับมานิ่งๆ
“นักเลงบ่อน”
“นักเลงบ่อน?”
เปียวทวนคำท่าทางตกใจ คนพวกนั้นมาทำอะไรที่นี่ คงไม่มีใครในบ้านไปติดหนี้เขามาหรอกใช่ไหม ขออย่าให้เป็นเช่นนั้นเลย
+++++++++++++
ดูเหมือนคำขอของเปียวจะไม่เคยได้ผลสักครั้ง เพราะในช่วงดึกของวันเดียวกันนั้นเองเปียวก็ต้องรีบกลับมาที่บ้าน โดยมีมิสเตอร์
แอลติดสอยห้อยตามมาด้วย พอมาถึงที่บ้านสถานการณ์ดูตึงเครียดน่าดู เพราะนายพรตโกรธที่นางวลัยสร้างปัญหาซ้ำซ้อนขึ้นมา
อีกจึงไม่ยอมคุยกันเลย เปียวสอบถามพิชญก็บอกว่าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเหมือนกัน ตนเองไปเที่ยวแล้วกลับมาเจอแม่ถูกรุมทำ
ร้าย พิชญพร่ำว่าทำไมเรื่องร้ายๆมันถึงเกิดกับครอบครัวเราแบบนี้ไม่รู้ เปียวบอกน้องให้ใจเย็น พิชญเลยว่าเปียวก็ใจเย็นได้สิก็
เปียวสบายไปแล้วนี่ แต่คนที่อยู่ที่บ้านต้องดิ้นรนกันแค่ไหนเคยรู้บ้างไหม
“พี ทำไมพูดเหมือนพี่ไม่ได้ช่วยอะไรครอบครัวแบบนี้ล่ะ ที่เป็นอยู่ตอนนี้คิดว่าพี่มีความสุขหรือไง?”
พอน้องว่ามาแบบนั้นเปียวก็ชักฉุน ทำอย่างกับว่าเขาอยู่สนุกสุขสบายไม่มีเรื่องร้อนใจใดๆเลยอย่างนั้น
“แล้วไม่มีเรอะ ฮึ หนุ่มหล่ออย่างมิสเตอร์แอลนั่นมันคงปรนเปรอให้ไม่มีหมด”
พิชญมองไปที่อลันที่ยืนรอเปียวอยู่ไม่ไกลแล้วเบ้ปากหมิ่นพร้อมพ่นวาจาร้ายกาจใส่พี่ชาย
“พี!!”
เปียวเรียกน้องเสียงดังไม่คิดว่าน้องจะพูดจากับตนเองเช่นนี้ พิชญมองเปียวหน่ายๆก่อนโบกมือแล้วว่าอย่างไม่ใส่ใจ
“เออ ช่างเถอะ เลิกพูดเรื่องนี้เสียที ฉันไม่อยากรู้หรอกนะว่านายจะเป็นอยู่ยังไง”
ว่าแล้วก็เดินขึ้นบ้านไปไม่สนใจพี่ชายอย่างเปียวอีก เปียวมองตามน้องอย่างเสียใจ น้องไม่รักเขาพอรู้ แต่ไม่น่าจะคิดกับเขาแบบ
นี้เลย
เปียวที่มัวแต่เสียใจที่น้องว่าตนเองไม่ได้ใส่ใจความรู้สึกของอีกคนแม้แต่น้อย อลันที่ได้ยินว่าเปียวไม่มีความสุขที่ได้อยู่กับตนเอง
ก็รู้สึกเจ็บไม่แพ้กัน เขาไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรถึงจะได้ใจของเปียวมา ทั้งที่จริงมันไม่ใช่เรื่องยากเลยหากคนอย่างเขาจะทำ เพียง
เพราะอลันไม่ได้คิดว่าหากอยากได้ใจใคร ก็ต้องให้ใจเขาไปเช่นกัน
+++++++++++++
วันต่อมาเปียวก็ยังมาดูแลแม่ สถานการณ์ระหว่างพ่อกับแม่ดูจะดีขึ้นมาหน่อยเพราะแม่ยอมที่จะไปขอโทษพ่อก่อน ทำให้พ่อลด
ความโมโหโกรธาลงบ้าง มหาวิทยาลัยของพิชญปิดภาคเรียนแล้วจึงไม่ได้ไปไหน ก็คอยวนไปเวียนมาอยู่ใกล้ๆนางวลัยนั่นล่ะเผื่อ
อยากให้ช่วยอะไร สภาพร่างกายของนางวลัยก็มีเพียงแผลฟกช้ำไม่ถึงกับสาหัสสากรรจ์อะไร เพราะท่าทางคนพวกนั้นเพียงต้อง
การข่มขู่เท่านั้น นางวลัยไม่ให้แจ้งความเพราะกลัวว่าพวกนั้นจะย้อนมาทำร้ายเอาอีก เนื่องมาจากสาเหตุคือตัวนางเองที่ทำมันให้
เกิดขึ้นมา
เปียวไต่ถามดูได้ความว่าแม่ไปเล่นการพนันหาทุน แต่สุดท้ายก็เสียจนหมดตัวและติดหนี้เขา พิชญที่อยู่ด้วยเลยว่าแม่เสียยกใหญ่
“ครอบครัวเรายังเป็นหนี้เขาไม่พออีกหรือ แม่ถึงได้ไปสร้างหนี้มาอีกน่ะ!”
“ก็แม่... แม่คิดว่าจะได้นี่นา ใครจะไปรู้เล่า!” นางวลัยบอกเสียงออดอ่อย ก่อนจะสะบัดเสียงใส่ในตอนท้าย
“พีรู้ รู้ว่าไม่มีใครรวยเพราะการพนันหรอก ถึงพีจะทำอะไรไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไหร่ แต่เรื่องนี้พีก็รู้ดีล่ะแม่”
พิชญว่าอย่างใส่อารมณ์ เปียวมองสถานการณ์แล้วจึงต้องเอ่ยแทรกบทสนทนาของสองแม่ลูกเพื่อเบี่ยงออกไปอีกประเด็น ซึ่ง
เป็นประเด็นสำคัญเสียด้วยสิ
“แม่ติดเงินเขาอยู่เท่าไหร่ครับ?”
นางวลัยสีหน้าลำบากใจคล้ายไม่อยากจะบอก แต่สุดท้ายก็ยอมยกนิ้วขึ้นมาหนึ่งนิ้ว
“หมื่นหนึ่ง?”
นางวลัยส่ายหน้าแล้วชูเพิ่มเป็นสามนิ้ว
“สามหมื่นหรือ?”
ยังคงส่ายหน้าอีก แล้วบอก
“แสนสาม”
“หา แสนสามหมื่นเลยเรอะ!?”
ทั้งเปียวและพิชญร้องออกมาพร้อมกัน เงินแสนมันไม่ใช่น้อยๆเลย ถึงจะแค่หลักพันหลักหมื่นในสถานการณ์ที่ครอบครัวยังติดหนี้
มหาศาลเช่นตอนนี้แล้วก็ถือว่ามากทั้งนั้น
“เปียว แกต้องช่วยแม่นะ ไม่งั้นพวกนั้นมันต้องมาฆ่าแม่แน่ๆ ขอยืมมิสเตอร์แอลมาให้แม่หน่อยสิ”
นางวลัยจับมือลูกชายคนรองแล้วอ้อนวอนให้ไปขอยืมอลันอีก เปียวที่ได้ยินชื่อมิสเตอร์แอลแล้วก็ให้รู้สึกอับอายเหลือจะกล่าว นี่
เขาต้องบากหน้าไปขอมิสเตอร์แอลอีกกี่ครั้งกี่หนกัน
“แต่หนี้ของบริษัทก็ยังไม่ได้ใช้คืนเลยนะแม่” เปียวเอ่ยแย้งพร้อมเหตุผลอันสมควร
“ก็ช่างบริษัทไปสิ นี่ชีวิตแม่ทั้งชีวิตนะ แกจะไม่ช่วยเรอะ!”
พอไม่ได้อย่างใจนางวลัยก็เล่นบทร้าย ท่าจะพูดดีๆด้วยไม่ได้นะเจ้าลูกนอกไส้คนนี้ แย้งตลอด ไม่เคยเลยที่จะทำตามโดยไม่มีข้อ
โต้แย้งเสียก่อน ช่างชอบขัดใจนางนัก
เปียวมองท่าทีฮึดฮัดของนางวลัยแล้วก็ถอนใจเบาๆ ก่อนจะอธิบายกับแม่ที่นั่งหน้าเชิดเมินมองไปทางอื่นด้วยเหตุผลอย่างใจเย็น
“แม่ ผมไม่อยากให้บ้านเราสร้างหนี้กับมิสเตอร์แอลอีก ผมมีเงินในบัญชีจากการทำงานพิเศษอยู่ มันไม่ถึงแสน แต่คงช่วยแม่ได้
บ้าง ถ้าเราช่วยๆกันมันน่าจะได้อยู่นะครับแม่”
“เงินแค่หยิบมือนั่นน่ะหรือ ไอ้เปียว แกไม่อยากช่วยก็พูดมาดีๆ ไม่ต้องมาทำโยกโย้”
“แต่พีเห็นด้วยกับเปียวนะแม่”
“พี!”
พิชญบอกผู้เป็นแม่ นางวลัยเรียกลูกชายคนเล็กเสียงหลง ไม่คิดว่าพิชญจะเข้าข้างเปียว แท้ที่จริงพิชญก็ไม่อยากจะเข้าข้างใคร
ที่ไหนทั้งนั้นล่ะ แต่เพราะสถานการณ์ที่ต้องเผชิญทุกวันนี้ก็หนักหนาพอดูอยู่แล้ว หากจะสร้างหนี้สินเพิ่มอีกมีหวังแม้แต่เกลือที่จะ
กินกับข้าวก็จะไม่มี อย่าว่าแต่เกลือเลย บ้านจะซุกหัวนอนยังใกล้จะถูกธนาคารยึดแล้วตอนนี้
“เราอย่าสร้างหนี้มากไปกว่านี้เลย เงินที่พ่อให้พีไว้ใช้แต่ละเดือนยังมีอยู่บ้าง พีให้แม่”
“..............”
“แต่แม่ต้องสัญญากับพีก่อนว่าจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว ได้ไหม?”
พิชญเอ่ยขอสัญญาจากผู้เป็นมารดา ไม่เห็นด้วยกับการกระทำของนางวลัยในครั้งนี้ เพราะเขาก็ไม่ชอบเรื่องการพนันพวกนี้
เหมือนกัน นางวลัยมองหน้าลูกชายทั้งสองคนแล้วก็รับปากอย่างเสียมิได้
“ก็ได้ แม่สัญญา”
พิชญยิ้มพอใจในคำตอบก่อนรอยยิ้มจะหุบลงเมื่อหันมาเห็นเปียวยิ้มให้ตนเองอยู่ ถึงอย่างนั้นเปียวก็ยังยิ้มให้น้อง แม้พิชญจะเมิน
มองไปทางอื่น แต่เปียวก็ยังคงยิ้มอยู่ นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เขาและพิชญมีความคิดเห็นตรงกัน
++++++++++++++
เปียวกลับมาบ้านของอลันหลังไปเยี่ยมแม่ อลันถามอาการของแม่เปียว เปียวบอกว่าดีขึ้นแล้วและขออนุญาตไปข้างนอกอีกในวัน
พรุ่งนี้
“ไปข้างนอกบ่อยนะพักนี้”
อลันเอ่ยเหมือนพ้อเล็กๆ เปียวขมวดคิ้วก่อนบอก
“คุณก็รู้ว่าบ้านผมมีปัญหา”
“ก็รู้ แต่ผมก็อยากอยู่ใกล้คุณนี่เปียว”
หนุ่มตัวโตกดจูบหัวไหล่คนที่นั่งอยู่ปลายเตียงย้ำๆ ก่อนรั้งให้ล้มตัวลงมานอนบนเตียงแล้วขึ้นคร่อมกาย
“แค่นี้ยังใกล้ไม่พออีกหรือ?”
เปียวเอ่ยถามกึ่งต่อว่าคนที่เริ่มกระทำการลวนลามตนเองใหญ่แล้ว อลันแนบกายลงหาก่อนขยับร่างกายเสียดสีอย่างยั่วเย้า จับ
จ้องมองดวงตาวาวใสนั้นสะกดไม่ให้หันหนี กระซิบบอก
“ยัง อยากใกล้มากกว่านี้อีก ให้แนบแน่นมากกว่านี้”
อลันจับต้นขาเรียวให้ชันขึ้นเพื่อให้ร่างกายส่วนล่างได้รับการเสียดสีผ่านเนื้อผ้าอย่างถนัดถนี่มากขึ้น ชายหนุ่มโน้มตัวลงหา เปียว
รีบดันตัวเอาไว้แล้วบอกรัวเร็วดั่งกลัวว่าจะไม่ได้พูด
“เดี๋ยวมิสเตอร์แอล พรุ่งนี้ผมจะไปข้างนอก”
“ก็ไปสิ ผมอนุญาต”
อลันพูดเหมือนมันเป็นเรื่องธรรมดาไม่เห็นเป็นปัญหาใด ทั้งที่ตนเองคลอเคลียเขาไม่ห่างเช่นนี้
“แต่ว่าคุณ…”
“ขอนะ นิดเดียวนะเปียว”
ก่อนที่เปียวจะได้แย้งอะไรออกมาอีกอลันก็เอ่ยแทรก ก้มลงประกบจูบโดยไม่ต้องรอคำอนุญาต เล้าโลมตะโบมลูบอย่างมันมือ
“ถ้าผมขอบ้างคุณจะให้ผมไหม?” เปียวยังถามหาทางรอด แต่มันจะมีจริงๆหรือทางที่ว่านั้นน่ะ
“เสียใจ คงให้ไม่ได้แล้วที่รัก”
นั่นปะไร ลองอ้อยเข้าปากช้าง เนื้อลูกไก่ตัวน้อยเข้าปากเสืออลันแบบนี้แล้ว คงยากที่จะรอดไปได้ง่ายๆ
อลันยิ้มเจ้าเล่ห์ ยกสะโพกสอบพาดบนหน้าขาก่อนขยับส่วนที่โป่งนูนฟ้องอารมณ์ความรู้สึกขึ้นมาแนบชิดให้อีกคนรับรู้ว่าถอนตัว
ไม่ทันแล้ว เปียวถอนใจหนักๆ เหลือบมองใจกลางร่างกายของมิสเตอร์แอลจอมหื่นที่แนบชิดสะโพกตนเองอยู่...
ตัดทิ้งเสียดีไหมนี่!?++++++++++++++
วันต่อมาเปียวก็ได้ออกไปข้างนอกสมใจ แต่สภาพร่างกายเช่นตอนนี้ทำให้ไม่อยากไปไหนเลยจริงๆ เปียวพาแม่กับพิชญไปที่
บ่อนการพนันแห่งนั้นเพื่อเอาเงินไปคืน โดยมีวสันต์ คนของอลันตามเข้าไปดูแลความปลอดภัยให้ด้วย แต่ก่อนที่จะเข้าไปในบ่อน
การพนันนั้นได้ต้องปลดอาวุธทุกชนิด ซึ่งวสันต์ก็เตรียมตัวมาดี ไม่ได้พกอาวุธใดๆที่จะทำให้เข้าไปข้างในไม่ได้ เมื่อตรวจดูเรียบ
ร้อยแล้วคนของบ่อนก็พาสามแม่ลูกกับวสันต์เข้าไปด้านใน ผ่านผู้คนที่เข้ามาเสี่ยงโชคมากมายในนั้นไปที่ชั้นบนสุดที่เป็นห้องทำ
งานของเจ้าของบ่อน
ทั้งสี่คนถูกพาเข้าไปในห้องทำงานที่กว้างขวาง ดูโอ่โถงต่างจากด้านล่างที่เป็นสถานที่เล่นพนันลิบลับ เจรจากับเจ้าของบ่อนเรื่อง
ใช้หนี้ ทางนั้นโกงเพิ่มเงินที่ต้องใช้คืนเป็นสองแสน แม่เปียวต่อต้านเลยจะถูกทำร้าย เปียวจึงต้องตกลงที่จะใช้ตามจำนวน แต่เขา
นำเงินมาไม่พอ วสันต์จึงต่อรองกับคนพวกนั้นขอไปกดเงินเพิ่มสักครู่ เปียวมองตามวสันต์ที่เดินออกไปจากห้องด้วยความรู้สึก
ขอบคุณ เพราะแค่เขากับแม่และน้องคงทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้แล้ว
วสันต์ออกมานอกบ่อนก็ต่อสายถึงเจ้านายทันที รายงานทุกความเคลื่อนไหวแบบกระชับและเข้าใจกันอย่างรวดเร็ว อลันจึงรีบสั่ง
เลขาฯให้ติดต่อฝ่ายการเงินรีบโอนเงินเข้าบัญชีวสันต์อย่างเร็วไว เพื่อให้ลูกน้องของเขากดเงินไปช่วยเปียวได้ทันเวลา
“ไปที่ตู้กดเงินเลยวสันต์”
“ครับนาย”
อลันสั่งลูกน้องทันที รู้สึกร้อนใจตามไปด้วย วสันต์รับคำและทำตามอย่างเร็วรี่ เมื่อได้เงินครบตามจำนวนแล้ววสันต์จึงจะกลับไปที่
บ่อนอีกครั้ง
“ฝากด้วยนะ”
“ครับ”
อลันเอ่ยฝากฝังก่อนวางสายไป ใจเขาอยากไปอยู่ข้างๆลูกหนี้ตัวน้อยเสียจริง แต่ภาระหน้าที่ก็ทิ้งขว้างไปไม่ได้ จึงจำต้องให้คน
อื่นคอยดูแลอยู่แบบนี้ ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีนะปฏิญญา
++++++++++++++
หลังจากสะสางปัญหาทุกอย่างเสร็จสิ้นเปียวกับแม่และน้องชายก็ออกมาจากสถานที่อโคจรแห่งนั้น นางวัลยแทบจะทรุดที่ต้อง
เสียเงินทองไปด้วยความโลภาของตนเอง พิชญที่เข้าไปเห็นที่แบบนั้นแล้วก็ไม่เข้าใจว่าแม่เข้าไปเล่นได้อย่างไร ดูหน้าคนคุม
บ่อนก็ไม่น่าไว้ใจแล้ว เกิดเคราะห์หามยามร้ายถูกมันฆ่าหมกท่อขึ้นมาใครจะรู้เห็น
เปียวให้พี่วสันต์ช่วยไปส่งแม่กับน้องชายก่อนที่จะตรงกลับบ้านมิสเตอร์แอล พอมาถึงบ้านนางวลัยก็บอกขอบใจเปียวอย่างไว้ท่า
ที แต่เปียวก็รับมันไว้อย่างเต็มใจ
+++++++++++
วสันต์พาเปียวไปที่บริษัทของอลันแทนที่จะตรงกลับบ้าน เด็กหนุ่มแปลกใจแต่ไม่ได้ถามอะไร ลองมารูปแบบนี้คงหนีไม่พ้นคำสั่ง
ของมิสเตอร์แอลแน่ พอมาถึงก็ขึ้นไปหามิสเตอร์แอลที่ห้องทำงาน แต่มิสเตอร์แอลยังประชุมอยู่ เปียวจึงเข้ามานั่งรอในห้องทำ
งานตามที่คุณผู้ช่วยเลขานุการแนะนำ เวลาที่ผ่านไปเรื่อยๆโดยที่ไม่มีอะไรทำ ทำให้เปียวชักจะเบื่อ จึงออกไปขอหนังสือจาก
คุณผู้ช่วยมาอ่านฆ่าเวลา รอมิสเตอร์แอลไปก็อ่านหนังสือไปพลางๆ พอรอนานก็ชักจะง่วงเลยของีบหลับสักเล็กน้อย ประชุมอะไร
กันไม่รู้นานจัง
อลันที่เพิ่งประชุมเสร็จก็ออกจากที่ประชุมมาพร้อมคม ชายหนุ่มบอกให้คมไปหาฮิโรยูกิเลย เพราะวันนี้ตนเองจะกลับพร้อมวสันต์
คมขมวดคิ้วเล็กน้อยที่ได้ยินชื่อวสันต์ วสันต์ถูกส่งไปดูแลคุณปฏิญญามิใช่หรือ ถ้าวสันต์อยู่ที่นี่ก็แสดงว่า…
อลันเดินกลับมาที่ห้องทำงานของตนเอง โดยที่คมก็ยังคงเดินตามมาไม่ได้ไปไหน ชายหนุ่มตัวโตเปิดประตูเข้าไปในห้อง หวังใจ
ว่าจะเห็นเปียวรออยู่ในนั้น แต่ภายในห้องกลับว่างเปล่าไร้เงาผู้คนเสียนี่
“คุณอ้อม”
อลันเอ่ยเรียกผู้ช่วยเลขาฯสาวน้ำเสียงติดจะเครียด
“คะ?” เจ้าของชื่อรีบมาหาผู้เป็นนายอย่างเร็วไว
“ผมบอกให้พาคุณปฏิญญามารอที่ห้องนี้ไม่ใช่หรือ?”
“ค่ะ ดิฉันก็พามาแล้วนี่คะ”
ผู้ช่วยเลขาฯตอบรับ อลันจึงเบี่ยงกายให้เธอเข้ามาในห้องทำงานแล้วถาม
“แล้วไหนล่ะ?”
“อ้าว? เอ่อ... คุณปฏิญญาเธอไม่ได้ออกไปไหนเลยนะคะ เธอมาขอนิตยสารไปอ่านแล้วก็ปิดห้องเงียบเลยค่ะ”
หญิงสาวยังพยายามอธิบายความเป็นไปที่เกิดขึ้น แต่ดูเหมือนเจ้านายหนุ่มจะเริ่มไม่พอใจแล้ว ใจของเธอแทบหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม
เมื่ออลันตะคอกใส่
“อย่างนั้นหรือ... ถ้าอย่างนั้นแล้วปฏิญญาคงเป็นมนุษย์ล่องหนสินะถึงได้หายไปไร้ร่องรอยแบบนี้น่ะ ห๊ะ!”
ผู้ช่วยเลขาฯสาวหน้าซีด เลขานุการสาวใหญ่ที่อยู่หน้าห้องได้ยินเสียงลอดออกมายังอดสะดุ้งแทนลูกน้องสาวไม่ได้ คมที่เห็น
อลันท่าทางหงุดหงิดจนตะคอกผู้ช่วยไปแบบนั้นจึงต้องเข้ามาช่วยพูดให้ผู้เป็นนายใจเย็นลง
“ใจเย็นก่อนดีกว่าครับ คุณปฏิญญาอาจไม่ได้หายไปไหนก็ได้นะครับ”
“ถ้าไม่ได้หายไปแล้วไหนล่ะคม คนหายไปทั้งคนยังไม่มีใครเห็น บ้าชะมัด!”
“เสียงดังจังมิสเตอร์แอล…”
อลันที่กำลังอารมณ์เสียฟาดงวงฟาดงาใส่ลูกน้องชะงักกับเสียงที่ได้ยิน ก่อนจะมองไปที่โซฟาตัวยาว เปียวโผล่หน้าขึ้นมาท่าทาง
งัวเงียเหมือนเพิ่งตื่นนอน
“ประชุมเสร็จแล้วใช่ไหม กลับได้หรือยังน่ะ?”
เด็กหนุ่มเอ่ยถามก่อนปิดปากหาวหวอด มือเรียวตบแก้มตนเองเบาๆให้ตื่นเต็มที่ อลันบอกให้ผู้ช่วยเลขานุการออกไปได้แล้ว เธอ
ก็รีบออกไปจากห้องโดยไม่ให้ต้องสั่งซ้ำสอง คมเอ่ยขอตัวกับผู้เป็นนายก่อนออกไปแล้วปิดประตูห้องให้ อลันถึงได้เดินเข้ามาหา
เปียวหลังจากนั้น
ชายหนุ่มนั่งลงข้างๆคนที่ยังคงมีท่าทางง่วงเหงา เปียวพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆเพื่อให้ตนเองสดชื่นขึ้นมา ก็เขานอนไม่พอ
“กลับได้แล้วครับเด็กน้อย... ง่วงหรือ?”
“ผมแค่พักสายตานิดหน่อย แต่มันกลับหลับไปจริงๆเสียได้”
เปียวบอกเสียงขึ้นจมูกเล็กๆเพราะเพิ่งตื่น แถมมาตื่นเอาตอนใกล้ค่ำแบบนี้ ผิดเวลาไปเยอะเลย เปียวสะบัดศีรษะเล็กน้อยไล่
ความมึนงง
“หึๆ งั้นก็กลับกันเถอะ ไป”
อลันลุกขึ้นยืนก่อนจะส่งมือให้เปียวจับ แต่เปียวกลับรวบหนังสืออ่านเล่นบนโต๊ะที่ตนเองยืมผู้ช่วยเลขาฯมาให้อลันถือแทน
“ไปเถอะครับ”
เปียวบอกยิ้มๆแล้วเดินผ่านมิสเตอร์แอลที่กำลังเข่นเขี้ยวเด็กกวน เปียวเดินออกมาด้านนอกแล้วเปิดประตูค้างไว้ให้มิสเตอร์แอล
ตามออกมา อลันเอาหนังสือไปวางคืนที่หน้าโต๊ะของเลขาฯสาวใหญ่ แล้วจึงคว้าแขนเด็กน้อยของเขาให้ตรงไปที่ลิฟท์ด้วยกัน
+++++++++++++++
พอลงมาด้านล่าง วสันต์ที่คอยอยู่แถวนั้นก็เดินเข้ามาหาคนทั้งสอง คนขับรถรีบกุลีกุจอมาเปิดประตูรถให้เจ้านาย อลันบอกให้
เปียวเข้าไปนั่งก่อนแล้วตนเองจะตามเข้าไป แต่ขณะที่เปียวกำลังจะก้าวขึ้นรถก็มีใครบางคนพุ่งเข้าใส่ทั้งคู่ไม่ให้ตั้งตัวพร้อม
อาวุธปืนในมือ อลันรีบเอาตัวกันเปียวไว้ตามสัญชาตญาณ วสันต์และคนของอลันตื่นตัวกับสถานการณ์ทำให้ความชุลมุนบังเกิด
คนของอลันเข้าชาร์จตัวคนร้ายในทันที ทุกอย่างดูวุ่นวายแต่สุดท้ายก็จบลงได้ด้วยดีในเวลาอันรวดเร็วจนเปียวยังไม่ทันจะตั้งสติ
ได้เลยด้วยซ้ำ
เปียวที่อยู่ในอ้อมแขนของอลันยังคงตื่นตระหนกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ในใจเต้นระรัวสั่นไหวจนแทบคุมไม่อยู่ เมื่อวสันต์จัดการ
ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วจึงรีบกลับมาหาผู้เป็นนาย ตอนนั้นเปียวถึงได้เรียกสติสตังของตนเองกลับคืนมาได้
“มิสเตอร์แอล คุณ…”
“ผมไม่เป็นไร”
อลันบอกอย่างนั้นแต่เปียวกลับรู้สึกว่าช่วงไหล่ของตนเองมันรู้สึกเปียกชุ่ม ความรู้สึกเหมือนของเหลวบางอย่างซึมผ่านเนื้อผ้าเข้า
มา มันอุ่นๆ มือเรียวแตะที่ไหล่ของตนเอง เลือดสีแดงสดกลิ่นคาวคลุ้งติดมือมาทำให้ในใจเปียวยิ่งกว่าเต้นกระหน่ำ เงยหน้าขึ้น
มองคนที่ยังกอดตนเองไม่ปล่อยก็ยิ่งย้ำชัด…
มิสเตอร์แอลถูกยิง!
TBC
แอบแว้บมาลงให้ก่อน
ขอบคุณทุกท่านมากมาย จัดบวกไปเช่นเคยค่ะ 
ปล. ขออนุญาตทักทายน้อง misshappy_time ถึงขั้นกราบสวัสดีกันเลยทีเดียว ฮะๆ ขอบคุณที่ชอบเรื่องนี้ และยินดีต้อนรับค่ะ 
ปล.2 ขอบคุณพี่ little_nok ด้วยค่ะที่เห็นว่างานเขียนของใหม่สนุก ปลื้มอ่ะ (ไม่เคยจะมีมาดนักเขียนกับเขาเล้ย แฮ่ 
)
ปล.3 ขอบคุณทุกการติดตาม ทั้งนักอ่านประจำและท่านที่เข้ามาใหม่ทุกท่านเลยค่ะ แนะนำติชมกันได้ค่ะ
วันใหม่ 
หัวข้อ: ✽เล่ห์พรางรัก✽ บทส่งท้าย เพียงเราสอง(จบบริบูรณ์) (อ่าน 537802 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก