หัวข้อ: ///รอย...รัก...ร้าว ตอนพิเศษ 5 เมารัก! (27-8-2012) P.38

[Onlymin]

อ้ายยยย....อยู่กับพี่เสือแค่ 2 คนซะด้วย

รออ่านต่อจ้า

[greenboy2012]

ตอนที่ 9 เปิดตัว

   หลังจากผมหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย ตื่นมาอีกทีก็เกือบหกโมงเย็นแล้ว หันไปมองรอบๆ ตัวก็เริ่มมืด เงียบสงัดไปหมด ไม่รู้จะทำอะไรดีผมเลยตั้งใจว่าจะลองเดินไปบ้านพี่สา หลังจากที่มองดูแล้วว่ามันไม่น่าจะไกลนักเมื่อมองจากหน้าต่างห้องนอนผม แต่พอผมเดินลงมาถึงห้องนั่งเล่น ผมก็เห็นลุงบุญคนขับรถมารออยู่แล้ว ลุงบุญบอกว่าวันนี้คุณสาให้ตั้งโต๊ะรับประทานอาหารเย็นที่บ้านหลังใหญ่นี้ เพราะพี่ๆ น้องๆ ทุกคนจะมาที่นี่ ผมเลยนั่งเปิดทีวีเครื่องใหญ่ดู รออยู่ที่ห้องโถงนั่งเล่นขนาดใหญ่แทน สักพักพี่สาก็เดินเข้ามาพร้อมแม่บ้านทั้งสาวใหญ่และสาวรุ่นมาตั้งโต๊ะอาหาร ผมเพิ่งรู้ว่าเขากลับมาใต้ได้หลายวันแล้วเพื่อมาจัดการเรื่องงาน
   ขณะนี้ทุกคนในครอบครัวมากันพร้อมหน้าและนั่งเรียงรายกันอยู่ที่โต๊ะอาหารไม้สักตัวใหญ่  พี่สาบอกว่าเชิญทุกคนมาพร้อมหน้ากันเพื่อแนะนำผมให้ทุกคนรู้จักและสร้างความคุ้นเคย เขานั่งอยู่หัวโต๊ะ สมเป็นประมุขใหญ่ของบ้าน ถัดมาทางซ้ายมือของเขาคือพี่สาและผม ส่วนฝั่งขวาคือพี่สินและเมียชื่อพี่แตงที่แต่งตัวแต่งหน้าเปรี้ยวจี๊ด ใส่เสื้อผ้าผ่าอกจนหวาดเสียว ส่วนคุณป้าผมได้เจอแล้ว ท่านมาทักทายไม่นานนักและขอตัวไม่มาร่วมโต๊ะอาหารด้วย โดยบอกว่าต้องรีบกลับบ้าน แต่พี่สาแอบกระซิบกับผมว่า คุณป้าแกไม่ชอบหลานสะใภ้หรือเมียพี่สินนั่นเอง!

   “อะแฮ่ม! กินไม่รอผมเลยนะครับ!” เสียงจากชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งท่าทางอารมณ์ดีคนหนึ่งเดินเข้ามาที่โต๊ะอาหาร ทุกคนในโต๊ะหันไปมองเป็นตาเดียว ผู้ชายคนนี้คล้ายเขามาก แต่ต่างกันที่ขาวกว่าและหน้าตาสดใสดูยิ้มง่ายกว่าคนพี่มากนัก ผมเคยเจอเขาแล้วที่งานศพพี่ภา แต่เห็นเขาในระยะไกล เพราะเขามาตอนเผาไม่นานนักก็กลับ แต่ก็เดาได้ไม่ยากว่าคงเป็น ‘พี่ศักดิ์’ น้องชายคนที่สองของบ้าน
   “มาช้าอีกตามเคย รู้จักเวล่ำเวลากับเค้าบ้างไหม” เขาพูดขึ้นเสียงดุๆ
   “แหม แหม ได้เจอน้องนุ่งทั้งที แทนที่จะทักทายกันดีๆ หน่อยก็ไม่ได้” พี่ศักดิ์ยังคงยิ้มร่าเริงตอบไม่สนใจสายตาดุดันที่มองมา
   “พี่ศักดิ์มานั่งข้างภัททางนี้ก็ได้ค่ะ” พี่สาเรียกเหมือนจะยุติสงครามย่อยๆ
   “สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้พี่ศักดิ์ในฐานะที่ผมอายุน้อยกว่า
   “โอ๊ะ! โอ๊ะ! ใครกันนี่ น้องภัทเหรอครับ แหมจำเกือบไม่ได้เลยนะ น่ารักจังเลย ขาวใสชะมัด” พี่ศักดิ์ยกมือรับไหว้ผมพร้อมกับเอื้อมมือมาจับมือผมขณะที่ผมกำลังยกมือลง ผมรีบชักมือออกอย่างรวดเร็ว แต่เขาทำเป็นไม่สนใจ ยังคงยิ้มและกวาดสายตามองผมทั้งตัวด้วยสายตาแปลกๆ!

   “ให้มันน้อยๆ หน่อยไอ้ศักดิ์ นี่มันโต๊ะอาหารนะ อย่ารุ่มร่ามให้มันมากนักนะ” เขาตวาดเสียงดัง ทุกคนในโต๊ะเงียบแต่ดูเหมือนจะไม่มีใครแสดงอาการตกใจเลย มีแต่ผมที่สะดุ้งเล็กน้อยตอนได้ยินเสียงเขาตวาดขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว
   “อะไรกันเล่าพี่เสือ แค่ทักทายตามประสาพี่น้อง แค่นี้ก็ต้องทำเป็นโมโหด้วย ทำไม ‘หวง’ เหรอครับ” พี่ศักดิ์ตอบและยิ้มยียวน
   “มึงจะแดกไหมข้าว ถ้าจะแดกก็นั่งลงและหุบปากซะด้วย” หน้าเขาขึ้นสีเข้มด้วยความโกรธจัด
   “กินซิครับ กำลังหิวเลย มีอะไรกินมั่งสา พี่คิดถึงกับข้าวฝีมือสาจัง” พี่ศักดิ์หันไปยิ้มและพูดเอาใจน้องสาว
   “หลายอย่างค่ะ ของชอบพี่ศักดิ์ก็มี” พี่สาลุกขึ้นตักข้าวให้พี่ศักดิ์ ขณะที่พี่ศักด์ขยับเก้าอี้ตัวถัดจากผมออกมาแล้วก็นั่งลง
   “ดีจังนึกว่าจะลืมอาหารโปรดของพี่ศักดิ์คนนี้ซะแล้ว”
   “ทานข้าวกันเถอะค่ะ” แล้วพี่สาพูดเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศและลดความตึงเครียดในโต๊ะลง
   “ ไง สินได้ข่าวว่าช่วงนี้โรงงานยุ่งมากเลยเหรอ” พี่ศักดิ์เอ่ยทักน้องชายคนที่สามขึ้นก่อน
   “ก็ยุ่งอยู่ครับพี่ ช่วงนี้งานมีปัญหาเยอะเลย ทำแล้วไม่ผ่าน QC” พี่สินเงยหน้าขึ้นตอบ พี่สินเป็นคนเงียบๆ แต่ท่าท่างดูใจดี
   “เออ พี่ก็ไม่ค่อยได้เข้าไปเลย ไม่ว่าง มัวแต่ยุ่งอยู่เหมือนกัน” พี่ศักดิ์ว่า
   “ไม่ว่างหรือมัวแต่ไปทำอย่างอื่นอยู่กันแน่” พี่แตงพูดยิ้มๆ แล้วเบ้ปาก
   “อ้าว นึกว่าแตงไม่ได้มาด้วยนะเนี่ย เห็นนั่งเงียบอยู่นาน”
   “ที่เงียบเพราะไม่อยากจะพูด! เห็นว่าช่วงนี้พี่ศักดิ์ไป AA บ่อยเหรอคะ คนเค้าลือกันให้แซ่ด มีคนมาถามแตงเยอะแยะแตงไม่รู้จะตอบยังไงเลยค่ะ” พี่แตงลอยหน้าลอยตาพูด ผมว่าเธอพูดจาหาเรื่องมากเลย ผมมารู้ที่หลังว่า AA เป็นส่วนหนึ่งของโรงแรมใหญ่ใจกลางเมืองที่จัดโซนเอาไว้รับแขกเฉพาะพวกชายรักชาย
   “จะไปเชื่ออะไรเค้า พี่ไปธุระเรื่องงานปกติ” พี่ศักดิ์ตอบยิ้มๆ แต่ผมว่าตาพี่เขาไม่ได้ยิ้มด้วยเลย ผมหันไปทางเขา เขาเองก็มองมายังพี่ศักดิ์เขม็งเหมือนกัน
   “ไอ้ศักดิ์ที่แท้มึงไม่กลับบ้านกลับช่องเพราะมัวแต่ไปมั่วอยู่ที่นี่เหรอ แล้วงานที่สั่งให้ไปทำมันได้เรื่องมั่งไหม” เขาถามขึ้นเสียงเครียด วางช้อนกินข้าวกระแทกลงกับจานเสียงดัง
   “โธ่พี่ไปเชื่ออะไรกับพวกปากหอยปากปู ผมไปทำงานซิครับ ลูกค้าที่ให้ไปติดต่อเค้าจะนัดเซ็นสัญญาอาทิตย์หน้าแล้วครับ” พี่ศักดิ์พูดตาก็มองพี่แตงอย่างเคืองๆ แล้วหันมายิ้มให้พี่เสืออย่างเอาใจ
   “ก็ดี อย่าให้กรูรู้นะว่ามึงเอาเวลาไปทำอะไรไร้สาระอย่างเดียว” เขาว่า
   “แหม ยังไงผมก็ไม่ทำให้เสียงานหรอกน่า พักเรื่องเครียดๆ มาคุยเรื่องน้องภัทกันบ้างดีกว่า เป็นไงบ้างครับน้องภัท บ้านพวกพี่น่าอยู่ไหมครับ” แล้วพี่ศักดิ์ก็หันมาคุยและยิ้มให้ผม
   “น่าอยู่ครับ ร่มรื่นดีครับ” ผมพยายามตอบเพื่อลดความตึงเครียดในโต๊ะอาหารที่รู้สึกว่าจะเข้ามาไม่หยุดหย่อนเลย นี่ขนาดมื้อแรกของผมนะ
   “ถ้าน่าอยู่ก็ต้องอยู่นานๆ นะครับ อยากไปไหนบอกพี่ได้นะครับพี่อาสาพาเที่ยวทุกที่เลย สำหรับน้องภัทพี่ยินดีบริการเต็มที่เลยนะครับ!” พี่ศักดิ์พูดพร้อมกับมองตาผมไปด้วย ผมว่าสายตาของพี่เค้ามันเหมือนโลมเลียผมอยู่ ผมขยับตัวอย่างอึดอัด แล้วพี่ศักดิ์เค้าก็ตักกับข้าวลงบนจานข้าวให้ผมอย่างหนึ่งพร้อมกับช้อนสายตาขึ้นมองผม ผมได้แต่กล่าวขอบคุณเบาๆ แล้วก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อไป อยากจะให้อาหารมื้อนี้มันเสร็จเร็วๆ !
                                                        ///////////////////////////////////////////
          หลังจากรับประทานอาหาเสร็จทุกคนก็แยกย้ายกันกลับ พี่สินกับเมียกลับบ้านในตัวเมือง ส่วนพี่ศักดิ์ก่อนกลับเขาก็เขามาชวนคุยและบอกว่าว่างๆ ให้ไปเดินเล่นที่บ้านเขาได้ ส่วนเขา ผมเห็นเขาเดินออกไปยังเฉลียงหลังบ้านซึ่งต่อเป็นห้องกระจก บางส่วนยื่นออกจากตัวบ้าน มองไปเห็นริมบึง ตรงนั้นจัดโต๊ะและเก้าอี้ไม้สักอย่างดีไว้ พร้อมชุดโซฟาอีกหนึ่งชุด ผมเดินไปใกล้ๆ ห้องที่เขานั่งอยู่อย่างเงียบๆ แอบมองดู ก็เห็นเขากึ่งนั่งกึ่งนอนบนโซฟาตัวใหญ่ ขาพาดยาวไปยังโต๊ะข้างโซฟา ในมือคีบบุหรี่แล้วก็สูบพ่นควันสีขาวออกมาเป็นลำสายยาว บนโต๊ะนั้นก็มีแก้วเหล้าและขวดเหล้ายี่ห้อต่างประเทศชั้นดีตั้งอยู่ ผมไม่เคยเห็นเขากินเหล้าสูบบุหรี่มาก่อน ผมคิดว่าเขาคงเสียใจและเครียดกับการตายของพี่ภามากอยู่เหมือนกัน! แต่ในยามปกติคงไม่มีใครรับรู้ความเศร้าของเขาได้ พอบุหรี่หมดมวน เขาก็ยกขวดเหล้าขึ้นดื่มโดยไม่ได้รินใส่แก้วให้เสียเวลา ผมมองเขาอยู่นาน จนดูเหมือนว่าเขาจะรู้สึกตัวได้ จู่ๆ เขาก็หันหน้ามาทางผม หันมาเห็นผมเข้า เขามองมาด้วยหน้านิ่ง แววตาเรียบเฉยเหมือนอย่างเคย แต่เพียงครู่เดียวเขาก็หันกลับไป ไม่พูดอะไรสักคำ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมจึงเดินออกมาและเดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอนที่อยู่ชั้นสองเพื่อพักผ่อน พรุ่งนี้คงมีอะไรให้ทำเพื่อให้ลืมความทุกข์ ความคิดถึงพี่ภาไปได้บ้าง!
__________________________________________________________________________________________

ตอนที่ 10 ป่วยใจ

          ตลอดเวลาเกือบสองสัปดาห์ที่ผมมาอยู่ที่นี่ ผมก็ทำตัวให้มีประโยชน์ด้วยการตามพี่สาไปในเมืองเพื่อไปช่วยงานที่ร้านขายผลไม้หรือไม่ก็ห้างสรรพสินค้าขนาดเล็กที่ขายของกินของใช้ประจำวันที่เป็นธุรกิจของครอบครัวมายาวนานตั้งแต่รุ่นพ่อแม่ ผมช่วยขายของบ้างช่วยจัดร้านบ้างทำไปเพื่อให้ไม่ว่าง ผมเจอคุณป้าเกือบทุกวันท่านเอ็นดูผมเป็นอย่างมาก ชมว่าขยันขันแข็ง ทุกเย็นผมจึงอยู่รับประทานอาหารกับท่านหรือไม่ก็พี่สาทุกวัน กว่าจะกลับมาถึงบ้านสวนก็ค่ำมืด ตอนเช้าผมแทบจะไม่ได้เจอเขาเลย เพราะเขามักจะไปสวนแต่เช้า ส่วนตอนกลางผมจะเห็นเขาอยู่ท่ห้องกระจกเหมือนเคยทุกคืน เขานอนอยู่ท่าเดิมพร้อมกับมือที่คีบบุหรี่และขวดเหล้าที่วางอยู่ข้างกาย พี่สาบอกว่าเขาดื่มหนักแต่ก็ตื่นเช้าไปทำงานในสวนได้ทุกวัน พี่สาห่วงว่าร่างกายเขาจะทรุด แต่เตือนไปก็ไม่ฟังอยู่ดี
          เมื่อผมอาบน้ำแต่งตัวในอยู่ในชุดกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดสีขาวเสร็จเรียบร้อย ผมก็เดินออกมาจากห้องตั้งใจจะลงไปตรวจตราความเรียบร้อยด้านล่างก่อนเข้านอน ผมได้ยินเสียงเบาๆ เล็ดลอดออกมาจากห้องของเขาซึ่งอยู่ตรงข้ามห้องผม ประตูห้องเปิดแง้มอยู่ทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปดูข้างใน ผมเดินไปหยุดข้างเตียงเขา เขาหลับตาอยู่แต่ปากพึมพำร้องเรียก

          “ภา ภา ภาคุณอย่าทิ้งผมไป ผมคิดถึงคุณนะ” เขาพึมพำเบาๆ เหมือนคนละเมอ
ผมเห็นเขาแล้วรู้สึกสารไม่ได้ ขอบตาเขาดำคล้ำ หน้าตาดูหมองอย่างเห็นได้ชัด ผมเผ้ายุ่งเหยิง
          “ภา ภา ภา” เขายังคงร้องเรียกเบาๆ ผมค่อยๆ ยืนมือไปจับใบหน้าเขา ใบหน้าของเขามันและมีรอยดำจางๆ ผมเดินกลับไปที่ห้องและเอาผ้าขนหนูพร้อมขันน้ำเล็กมาตั้งใจจะเช็ดหน้าเช็ดตาให้เขา เผื่อเขาจะได้รู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้าง ผมนั่งคุกเข่าลงข้างๆ เตียงเขา ผมยื่นมือที่ถือผ้าขนหนูผืนเล็กๆ ที่ชุดน้ำหมาดๆ เช็ดหน้าให้เขาอย่างแผ่วเบาสองสามครั้ง เขาเหมือนจะชะงักเงียบเสียงลง แล้วอยู่ๆ เขาก็ร้องขึ้นมาเบาๆ ทั้งๆ ที่ยังหลับตาอยู่
   “ภา ภา นั่นคุณใช่ไหม ภาคุณกลับมาแล้วเหรอ” เขายกมือสะเปะสะปะ แล้วเขาก็คว้ามือผมที่กำลังเช็ดหน้าอยู่ได้ พร้อมกับดึงตัวผมลง ใบหน้าผมอยู่ใกล้หน้าเขามาก เขาลืมตาขึ้น แต่ยังเหมือนคนละเมออยู่ แล้วอยู่ๆ เขาก็
   ก็
   ก็
   เขาจูบผม!
          เขาจูบผมที่ริมฝีปากอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากของเขาที่สัมผัสลงมามันอุ่นๆ แล้วก็มีกลิ่นแอลกอฮอล์จางๆ แต่ผมกลับไม่รู้สึกรังเกียจเลยซักนิด คงเพราะมันอ่อนโยนและนิ่มนวลจนผมรู้สึกว่าหัวใจผมเต้นแรง! จูบแรกของผม! กับคนที่ผมแอบชอบอยู่!
          แล้วเขาก็ถอนริมฝีปากออก เขามองหน้าผม เขาสะบัดหัวแรงๆ เหมือนเขาจะเพิ่งเรียกสติกลับคืนมาได้ เขารีบผุดลุกขึ้นนั่งหลังผิงหัวเตียง
          เขามองหน้าผมอีกครั้งแล้วเหมือนเขาจะอึ้งไป แต่เพียงครู่เดียวเขาก็ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
          “ภัท เข้ามาได้ยังไง” เขาร้องถาม
          “ผมเห็นประตูเปิดอยู่.........”
          “ใครอนุญาตให้เข้ามา แล้วเข้ามาทำอะไร” ผมยังตอบไม่ทันจบเขาก็ถามแทรกอย่างรวดเร็ว
      “ถามว่าเข้ามาทำอะไร! ตอบซิ!” เขาถามผมเสียงดังขึ้น
          “ผะ...ผมเข้ามาเช็ดหน้าให้คุณ” ผมตอบเบาๆ เขามองมือเขาที่ยังจับข้อมือผมที่ยังคงถือผ้าขนหนูค้างอยู่ เขาสะบัดมือผมออก จนผ้าขนหนูผืนเล็กๆ นั้นกระเด็นตกไปที่พื้นห้อง!
          “เข้ามาทำไม ต้องการอะไรกันแน่” เขาถามอย่างมีความหมาย คำถามของเขาทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ
          “ผม...ผมไม่ได้ต้องการอะไร” เสียงผมตะกุกตะกัก ผมตอบคำถามเขาไม่ถูก แต่ผมไม่ได้ต้องการอะไรจริงๆ
     “ออกไป! บอกให้ออกไปไงเล่า!” เขาตวาดผมอีกแล้ว
         “ผม........” ผมยังคงอึ้งอยู่ทำอะไรไม่ถูก
     “รีบออกไป! แล้วก็ไม่ต้องเข้ามาในห้องนี้อีก!” เขาพูดเสียงเรียบและเน้นคำพูดทุกคำ
   ผมลุกขึ้นยืน มองหน้าเขา ผมรู้สึกเหมือนอยู่ๆ ตาผมมันพร่ามัว ก่อนจะหยิบขันน้ำและผ้าขนหนูที่ร่วงอยู่บนพื้นแล้วเดินออกจากห้องเขาไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก!

                                         //////////////////////////////////////

[พูดคุย]
            ตอนนี้ยาวมาก ใช้เวลาเขียนนานเลยค่ะ และรู้สึกเศร้ามากเลยค่ะ ตอนที่เขียน
            ถ้าชอบก็ช่วยกัน comment เป็นกำลังใจให้หน่อยนะคะ   
            (แก้ไข แบ่งตอนออกเป็น 2 ตอนตามประเด็นของเรื่องค่ะ)

[iforgive]

ตามอ่านมาห่าง ๆ  กลัวเสือกัดน่ะ  ดุชิ๊บ

[Tiamo_jamsai]

จับเขามาจูบเองแท้ๆยังมาดุอีก.     ดุมากกกกเดี๋ยวภัทไม่รักจะสมน้ำหน้า

[nunnan]

เศร้าจัง

[som]

น่าสงสารทั้ง 2 คนเลยเนาะ

[honeystar]

อีตาพี่เสือโรคจิตอ่ะ

[jimmyFG]

ไอพี่เสือน้องอุตส่าห์เป็นห่วงทำไมไปไล่น้องอย่างนั้น
นิสัยไม่ดี

[Vesi]

ทำตัวไม่ถูกละสิ ดันละเมอไปจูบน้องเค้าด้วย - -

เหตุการณ์ที่ก่อให้เกิดความเครียดสูงที่สุด คือ การตายของคนในครอบครัว โดยเฉพาะคู่ชีวิต เข้าใจนะ ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้ แต่ชีวิตต้องเดินต่อไป แล้วเราต้องอยู่เพื่อใช้ชีวิตแทนคนที่จากไป

[Lovecartoon1996]

มาอัพบ่อยจังชอบค่ะะะ
คนเขียนสู้ๆ

[Onlymin]

ไล่น้องออกไปเพราะกลัวห้ามตัวเองไม่ได้ล่ะสิ....นิสัยยย!

[hotladyanyavee]

พี่เสือน่ากลัวอะ

[bulldog17]

โอ๋ๆๆๆๆดึงน้องไปจูบแล้วยังมาดุน้องอีก

[maruko]

พี่เสือจะโหดไปม้ายยยยย  โอยยยย ขวัญเสียแทนน้องภัท   

[quiicheh.]

อย่างโหดเลยพี่เสือ =_=
พูดกับน้องดีๆมันจะตายมั้ย555555555555555555555
ทุกข์แทนภัทจริงๆ ไปชอบคนอื่นดีกว่าาาบายยยย

[janamanza]

ร๊ากกกกคนเขียน กำลังสนุกเลย   
อยากรู้ชีวิตน้องต่อไปจะเป็นยังไง เอาใจช่วยนะคะ

[KMprince]

อ่านรวดเดียวหลายตอนเลยจากที่อ่านค้างไว้
สงสารพี่ภาอะ เศร้าเลย
แต่ถ้าไม่เกิดประเด็นนี้พี่เสือกับน้องภัทก็คงรักกันไม่ได้

รออ่านตอนต่อไปค่ะ

[indy❣zaka]

จะเลือกที่จะจมปลักอยู่กับอดีต  หรือจะเก็บความทรงจำดีๆนั้นไว้แล้วก้าวเดินต่อไป   คิดว่าทั้งเสือทั้งภัท น่าจะรู้จัดเลือกเองได้  เพราะก็ไม่ใช่เด็กๆกันแล้ว  ไม่มีใครจะมาคอยสั่งสอนตักเตือนแล้วด้วยนะ
 

ภัทเพิ่งจบมัธยมหยกๆแต่ไม่เหลือใครอีกแล้ว กับเสือที่สูญเสียคนรักแต่ก็เหลือพี่น้องญาติๆอีกมากมาย  ......ดูภัทไว้เป็นตย.บ้างเหอะเสือ
ไม่ต้องบอกก็รู้อ่ะ  ว่าภัทนี่โคตรเข้มแข็ง สู้ไม่ถอยของจริงเลยนั่น  เด็กอย่างงี้ใครๆก็รักนะ อย่าท้อก่อนแล้วกันนะจ๊ะภัท




ปล.พี่สายังเป็นพี่ภาอยู่เน้อ เจอตรงย่อหน้าแรกของตอนที่สิบนะจ๊ะ  แล้วก็ย่อหน้าเดียวกัน >>ผมทำด้วยให้... 

[Pakbung Mazo]

เสือดุจัง TT

[kslave]

พี่เสือดุสมชื่อเลยค่ะ หนูกลัววว
ภัทสู้ๆๆนะลูก

[greenboy2012]

ตอนที่ 11 เริ่มต้นใหม่

   วันรุ่งขึ้นหลังจากเกิดเรื่องในคืนนั้น ผมก็บอกพี่สาว่าผมไม่ค่อยสบายขอหยุดเข้าไปช่วยงานในเมืองหนึ่งวัน  พี่สาก็ไม่ว่าอะไรแถมยังบอกว่าให้พักผ่อนมากๆ และไม่ต้องไปช่วยทุกวันก็ได้ให้อยู่เฉยๆ ที่บ้านบ้าง ผมนั่งคิดทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งคืน ผมไม่ได้โกรธอะไรเขาเลย แม้ลึกๆ ผมจะรู้สึกเจ็บปวดและน้อยใจกับการกระทำที่เขาแสดงออกเหมือนรังเกียจผม ผมรู้ว่าเขาเสียใจกับการตายของพี่ภามาก ผมซะอีกทีไม่ควรจะรู้สึกหวั่นไหวไปกับสัมผัสของเขาแม้เพียงชั่วครู่เดียวก็ตาม ผมควรจะรู้สึกผิดมากกว่ารู้สึกเคลิบเคลิ้มที่ไปจูบกับแฟนของพี่สาวทั้งๆ ที่พี่เพิ่งตายได้ยังไม่ถึงเดือน และที่สำคัญเขาเองก็ไม่ได้รักชอบผมในแบบนั้น ผมควรจะทำใจและปรับตัวให้ดีกว่านี้ เพื่อไม่ให้เขาลำบากใจ อย่างน้อยเขาก็เป็นผู้ให้การอุปการะผมในตอนนี้ เป็นผู้ปกครองที่ผมควรจะให้ความเคารพนับถือ!
   เมื่อผมได้ยินเสียงรถโฟร์วิลของเขาขับออกไป ผมก็ตัดสินใจเดินลงมาด้านล่าง บ้านเงียบสนิท ผมเดินไปเรื่อยๆ จนพ้นขอบรั้วของบ้านหลังใหญ่ ผมมองเห็นบ้านสามหลังที่ปลูกเรียงกันอยู่ถัดออกไป เลยเดินคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย แล้วจู่ๆ ผมก็เห็นผู้ชายร่างสูงโปร่งใส่เสื้อเชิ้ตกับกางเกงขายาวเดินมาที่รถยนต์ยุโรปยี่ห้อดังที่จอดอยู่หน้าบ้าน อ้อ! พี่ศักดิ์นั่นเอง แล้วก็มีเด็กผู้ชายวัยรุ่น ผมสั้น เดินตามออกมา แต่สิ่งที่ทำให้ผมตกใจก็คือ คุณศักดิ์กำลังจูบเด็กผู้ชายคนนั้นอยู่! มือไม้ก็ลูบหลังไปมา ซักพักพี่ศักดิ์ก็ก้าวขึ้นรถและขับออกไปอย่างรวดเร็ว แล้วผมก็ตัดสินใจเดินต่อไปเพื่อผ่านบ้านหลังนี้ไปยังบ้านพี่สา

   “เอ่อ คุณภัทใช่ไหมครับ” เด็กผู้ชายคนนั้นเรียกผม
   “ครับ” ผมตอบรับงงๆ
   “สวัสดีครับ”เขาพูดและยกมือไหว้ผม
   “เอ่อ สวัสดีครับ ไม่ต้องไหว้ผมก็ได้นะ เราน่าจะรุ่นๆ เดียวกัน” ผมตกใจก็เลยยกมือไหว้เขาเป็นการตอบรับ
   “ก็คุณเป็นน้องชายนายนี่ครับ มาอยู่ใหม่ ป้าแม่บ้านเล่าให้ฟัง” เขาว่า แล้วผมก็คุยกับเขาไปเรื่อยๆ จนรู้ว่าเขาชื่อแก้วเป็นลูกแม่บ้านคนเก่าแก่ที่นี่ แต่แม่เขาเสียชีวิตไปนานแล้ว และเขาก็อยู่รับใช้ครอบครัวนี้มาโดยตลอดแล้วแต่ใครจะให้ทำอะไร ผมสงสัยในความสัมพันธ์ของเขากับพี่ศักดิ์ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป ผมเห็นว่าเขาอายุใกล้เคียงกับผมน่าจะเป็นเพื่อนกันได้ พอคุยกันไปก็ถูกคอกัน
   “แล้วตอนนี้แก้วเรียนอยู่เปล่า” ผมถามเมื่อเริ่มรู้สึกคุ้นเคยกันแล้ว
   “เรียนครับ ตอนนี้ผมอยู่มอห้าแล้ว นายส่งเสียให้ผมเรียน”
   “หมายถึง คุณเสือน่ะเหรอ”
   “ครับที่นี่ทุกคนเรียกคุณเสือว่า ‘นาย’ และก็เรียกพ่อคุณเสือที่เสียไปแล้วว่า ‘นายใหญ่”
   “อ้อ จริงๆ เราก็รุ่นๆ เดียวกัน นี่ก็เพิ่งจบมอหก เราน่าจะเป็นเพื่อนกันได้ ต่อไปไม่ได้ไหว้ผม แล้วก็พูดครับทุกครับก็ได้นะ” ผมอยากมีเพื่อนไม่ได้อยากมีลูกน้อง
   “อืม ไม่ดีหรอกครับ ยังไงคุณก็เป็นเจ้านายที่นี่คนนึง”
   “นาย เนยอะไร ก็อาศัยเขาอยู่เหมือนกัน” ผมหัวเราะ ผมชักถูกชะตากับไอ้เด็กนี่ซะแล้ว มันดูนิสัยดีนอบน้อมจนผมอายเลย
   “คุณอยู่หลายอาทิตย์แล้วเคยเข้าไปเที่ยวในสวนรึยังครับ” แก้วถามผม
   “ยังเลย อยากไปอยู่เหมือนกัน แก้วพาไปหน่อยซิ”
   หลังจากวันนั้น ผมกับแก้วก็กลายเป็นเพื่อนที่สนิทกัน แก้วพาผมซ้อนมอเตอร์ไซค์ขี่พาไปเที่ยวรอบๆ สวนซึ่งกว้างมาก แก้วพาผมไปดูงานในส่วนซึ่งมีมากมาย เพราะที่นี่ปลูกทั้งยาง กรีดยาง และสวนผลไม้ เงาะ มังคุด ลองกอง ระกำและอีกหลายอย่าง ผมติดใจงานในสวน ผมช่วยคนงานสอยผลไม้ ใส่ปุ๋ย รดน้ำ ตัดแต่งกิ่ง ขนของ งานหนักสารพัดที่ผมจะทำได้ ผมบอกพี่สาว่าผมขอทำงานในสวนแทนการไปในเมืองเพราะผมไม่ถนัดงานขายของ ตอนแรกพี่สาไม่ยอมบอกว่างานในสวนมันหนักเกินไป ไม่อยากให้ผมลำบาก
   “พี่ไม่อยากให้ภัททำงานในสวนเลย ลุงบุญบอกว่าเห็นทำงานกันจนเหนื่อย เหงื่อซก เนื้อตัวมอมแมม ไปแต่เช้ามืดแถมกลับมาค่ำมืดทุกวัน แก้วก็เหมือนกันนะแทนที่จะช่วยกันห้าม” พี่สาว่าดุๆ แก้วได้แต่ยิ้มหงอยๆ
   “พี่สาครับอย่าไปว่าแก้วเลยครับ ผมไม่เหนื่อยอะไรมากหรอกครับ สนุกดีได้ออกกำลังกายด้วย จริงๆแล้วผมไปดูๆ เค้าทำงานกันมากกว่า ผมทำเองนิดๆ หน่อยๆ วิ่งเล่นมากกว่า แถมยังได้กินผลไม้จนอิ่มเลย นะครับพี่สา ผมไม่ค่อยถัดงานหน้าร้าน ชอบใช้แรงงานมากกว่า” ผมตอบยิ้มๆ พร้อมกับอ้อนเอาใจพี่สา
   ผมตอบเอาใจพี่สาไปอย่างนั้นเอง จริงๆ แล้วผมทำงานหนักมากตั้งแต่เช้าจนค่ำ ช่วยงานเหมือนเป็นคนงานคนหนึ่ง ทำงานหนัก ล้อมวงกินข้าวกันคนงาน แม้แต่หัวหน้าคนงานยังบอกว่าให้ผมพักบ้าง ผมได้แต่ยิ้ม ผมรู้ดีว่าที่ผมทำอยู่ก็เพื่อไม่ให้ตัวเองคิดฟุ้งซ่านและลืมความทุกข์ในใจทั้งเรื่องพี่ภาและเรื่องเขาไปนั่นเอง ทำให้ช่วงเวลาเกือบสองเดือนที่มาผ่านมา ผมไม่ต้องนึกถึงเขามากนักเพราะเราแทบจะไม่ได้พูดคุยเจอหน้ากันจริงจังเลย แม้ผมจะเห็นเขาบ่อยๆ ในระยะไกลเพราะเขาก็เขามาตรวจงานและสั่งงานในสวนทุกวัน แต่ถึงอย่างไรผมก็มีความสุขดี ทุกคนที่นี่ดีกับผมมาก แก้วเองก็กลายเป็นเพื่อนพูดคุยแก้เหงาและอยู่ตัวติดกับผมแทบจะตลอดเวลา

   “ฮัลโหล ว่าไงไอ้สุทัตมึงเองเหรอ” ผมตอบสายปลายทางอย่างดีใจ เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นตอนค่ำเมื่อผมกลับมาถึงห้องนอน
   “เออ กรูเอง มึงหายหัวไปมาทั้งวันวะ กรูนึกว่ามึงโดนฆ่าหมกสวนตายไปแล้วซะอีก กว่าจะได้คุยกับมึงยากเย็นเหลือเกิน กรูโทรไปเป็นสิบๆ รอบแล้วมั้ง ไม่มีใครรับสายเลย” ไอ้สุทัตโวยวาย ปากหมาเหมือนเคย!
   “ไอ้บ้า กรูไปทำงานในสวนเว้ย แล้วโทรศัพท์ก็ไม่ค่อยมีสัญญาณเลยไม่ได้เอาติดตัวไป”
   “อ้าว มึงกลายเป็นชาวสวนไปตั้งแต่เมื่อไหร่วะ คิดถึงมึงว่ะ ไอ้ชาติก็ด้วย” ไอ้สุทัตว่า
   “ฮ่ะฮ่ะ มึงอย่ามา คิดถึงแต่ไม่เห็นโทรมาหากรูเลย ทั้งมึงทั้งไอ้ชาติเลยมัวแต่ติดหญิงอ่ะดิ” ผมตอบขำๆ
   “เออๆ มึงมันรู้ดีตลอด”
   “แล้วโทรมานี่มีไรเปล่าวะ”    
   “ก็จะโทรมาชวนมึงไปฉลองไง”
   “ฉลองอะไรวะ”
   “อะไรวะมึงไม่รู้เรื่องเลยเหรอ พวกเราติดที่.......ทั้งสามคนเลยนะเว้ย”
   “เฮ้ยจริงเหรอวะ กรูไม่ได้ใช้เน็ตเลย”
   “จริงซิวะ นี่เพิ่งประกาศผลเมื่อเช้าเอง ดีใจฉิบหายเลยว่ะ นี่ไอ้ชาติมันรีบไปดูรถกับพ่อมัน พ่อมันจะซื้อรถใหม่ให้มันเลย”
   “โหดีว่ะ ดีใจจริงๆ ว่ะ” ผมรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อยเมื่อสิ่งที่ตั้งใจไว้สำเร็จไปแล้วอย่างหนึ่ง
“เออ แล้วมึงจะขึ้นมากรุงเทพฯ เมื่อไหร่วะ ต้องไปรายงานตัวแล้วก็ต้องทำอะไรอีกเยอะแยะเลยนะเว้ย”   
ไอ้สุทัตว่า
ใช่! ถ้าผมจะกลับไปเรียนที่กรุงเทพฯ คงต้องมีธุระให้จัดการอีกหลายเรื่องก่อนจะเปิดเทอม แต่ผมยังไม่ได้คุยกับเขาเรื่องนี้เลย ไม่รู้เขาจะว่ายังไงบ้าง!
   เขาบอกให้ผมไปพบเขาในห้องทำงาน เมื่อผมบอกเขาว่าผมมีเรื่องจะคุยกับเขา ผมเล่าเรื่องที่ผมสอบติดคณะวิศวกรรมศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยของรัฐบาลชื่อดังแห่งหนึ่งใจกลางกรุงเทพฯ เล่าถึงกำหนดการต่างๆ และธุระต่างๆ ที่ผมต้องไปจัดการก่อนเปิดเทอม และความตั้งใจจริงของผมที่จะเรียนที่นี่
   “ก็ไปซิ แล้วจะเดินทางเมื่อไหร่” เขาฟังจนจบแล้วก็ว่านิ่งๆ เหมือนเดิม มือก็คีบบุหรี่ขึ้นมาอัดเข้าปอดแรงๆ ทีหนึ่ง ผมเพิ่งได้เห็หน้าเขาชัดๆ ใกล้ๆ วันนี้เอง ใบหน้าเขาดูดีขึ้น แม้จะคล้ำเพราะตากแดดจัดแต่ก็ไม่มีร่อยหมองเศร้าเหมือนเมื่อสองเดือนก่อน คงเพราะเขาเลิกดื่มเหล้าแล้ว แต่กลายเป็นว่าเขามาติดบุหรี่แทน สูบหนักแบบมวนต่อมวน
   “คงต้องเดินทางอาทิตย์หน้าครับ เพราะต้องไปรายงานตัวก่อน” ผมตอบ รู้สึกแปลกใจอยู่เหมือนกันที่เขาให้ผมไปง่ายๆ ไม่ทักท้วงอะไรสักคำ
   “งั้นก็เตรียมตัวเก็บของได้แล้วมั้ง ไม่ต้องไปทำงานในสวนแล้ว โทรมไปเยอะเลยนะ แล้วจะไปวันไหนก็บอกจะให้คนขับรถไปส่ง” เขาพูดพร้อมกับมองสำรวจผมเล็กน้อย
   “ไม่เป็นไรครับ ผมไปรถทัวร์เองได้ ของที่จะเอากลับก็มีแค่เสื้อผ้าสองสามชุด แค่ขอคนไปส่งผมที่ท่ารถก็พอ”
   “แล้วเรื่องเงิน ถ้าไปถึงกรุงเทพฯ แล้วจะให้คนโอนไปให้ทุกเดือนแล้วกัน เป็นค่าใช้จ่ายประจำเดือน และถ้าจะใช้อะไรเพิ่มเติม ทั้งค่าเทอม ค่ากิจกรรมอะไรก็ให้บอก”
   “ไม่ต้องหรอกครับ เงินในบัญชีผมแล้วก็เงินของพี่ภารวมกันก็เยอะพอใช้อยู่ครับ” ผมปฏิเสธ มาอยู่ที่นี่ผมแทบจะไม่ได้ใช้เงินเลย เงินประกันชีวิตส่วนที่พี่ภาทำไว้ให้ผม เขาก็ให้ทนายจัดการโอนเข้าบัญชีของผมเรียบร้อยแล้วตั้งแต่หลังงานศพผ่านไปได้หนึ่งเดือน ซึ่งมันก็มากพอที่จะให้ผมเรียนจนจบได้โดยไม่ลำบากนัก
   “ถ้ามีเยอะแล้วก็เก็บเอาไว้ใช้ยามจำเป็น เงินส่วนที่จะให้รายเดือนก็เอาไว้ใช้รายเดือน ผู้ใหญ่ให้ก็รับไว้ไม่ต้องเรื่องมาก” เขาดุผมเบาๆ อีกจนได้
   “ครับ ขอบคุณมากครับ” ผมจำใจตอบรับและยกมือไหว้ขอบคุณเขา เขาพยักหน้าเป็นเชิงตอบรับให้ผมทีหนึ่ง ผมรู้สึกว่าวันนี้เราคุยกันแบบผู้ใหญ่มากขึ้น เราพูดกันสั้นๆ และไม่มีการประชดประชันกันยืดยาวเหมือนเคย คงเป็นเพราะเราต่างก็เพิ่งผ่านพ้นช่วงเวลาแห่งความเศร้าและความทุกข์ใจมาพร้อมๆ กัน!
                       /////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

    แล้ววันที่ผมต้องเดินทางกลับกรุงเทพฯ ก็มาถึง พี่สา ลุงบุญและแก้วมาส่งผมที่ท่ารถทัวร์ พี่สาน้ำตาคลอไม่อยากให้ผมไป พร้อมกับบ่นว่าเป็นห่วงผม กลัวว่าผมจะไม่มีใครดูแล ผมได้แต่ยิ้มๆ ปลอบพี่สาว่าผมไม่เป็นไร ผมอยู่ได้แน่นอน เพื่อนๆ ผมก็รออยู่ที่กรุงเทพฯ ส่วนแก้วก็ซึมๆ ไปเหมือนกัน เพราะเราอยู่ด้วยแทบจะตลอดเวลาในช่วงเวลาสองเดือนที่ผ่านมา ผมกอดลาทุกคนก่อนขึ้นรถทัวร์ ผมอดที่จะเหลียวมองไปรอบๆ ตัว ไม่ได้ เผื่อว่าจะเห็นเขาอยู่ที่มุมใดมุมหนึ่งแต่ก็ไม่เห็นเลย เขาไม่ได้มาส่งผมจริงๆ ด้วย แต่ก็ดีแล้ว เพราะนี่ก็คงช่วยให้ผมตัดใจจากเขาได้ง่ายขึ้นไปอีก! ผมคงได้ไปเรียนได้เจอสังคมใหม่และเริ่มต้นชีวิตใหม่จริงๆ เสียที!______________________________________________________________________________________________
[พูดคุย]
            สวัสดีค่ะ ตอนนี้ยาวเหมือนเดิม คงเป็นตอนสุดท้ายของเสาร์อาทิตย์นี้แล้วค่ะ
            อาทิตย์หน้าอาจจะไม่มีเวลามาเขียนลงทุกวันเหมือนที่ผ่านมาแล้วนะคะ คือต้องไปทำงานต่างจังหวัดอ่ะค่ะ ไปนานเป็นเดือนเลย ถ้าวันไหนพอว่างก็จะรีบเขียนมาลงเลยนะคะ แต่ยังไงรับรองว่าวันหยุดจะมาเขียนต่อทุกอาทิตย์แน่น่อนค่ะ ขอขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ                

[jimmyFG]

กำลังสนุก มาต่ออีกนะ
พี่เสือจะแอบไปดูน้องที่กรุงเทพมั่งป่าว
รอติดตามนะ

[honeystar]

ทำไมอีตาพี่เสือปล่อยให้น้องไปง่ายจังเลยอ่ะ

[Vesi]

พี่เสือเนี่ยรักนะแต่ไม่แสดงออก???
น้องแก้วดูท่าจะน่ารักดี

[janamanza]

อ่า  เสียดายที่คนเขียนจะไม่ค่อยว่างมาอัพแล้ว
สู้ๆนะค่ะรักษาสุขภาพด้วย
น้องภัทจะไปเรียนแล้ว  รออ่านเรื่องราวของน้องภัทอยู่นะคะ

[Pakbung Mazo]

ถ้าไปเรียนที่กรุงเทพ แล้วจะรักกันยังไงอ่ะ?

[iforgive]

ชอบพี่เสือตอนแบบนี้อ่ะ  ดูเป็นผู้ใหญ่ใจดีหน่อย

[hotladyanyavee]

กำลังสนุกเลย

[greenboy2012]

                                                                                 บันทึกของภัท
(ตอนภัทอยู่มัธยมศึกษาปีที่ 4)
มิถุนายน 25xx
   ผมไม่อยากจะเชื่อว่าวันนี้ผมจะได้เจอเขา คนที่เป็น ‘รักแรกพบ’ ของผมเข้าจริงๆ  เขายืนกดออดอยู่หน้ารั้วบ้าน ผมเพิ่งกลับจากโรงเรียนกำลังจะเข้าบ้านอยู่เหมือนกัน เขาสูงกว่าผมมาก ผิวคล้ำ ใบหน้าคมเข้ม คิ้วหนา จมูกได้รูป แต่ผมชอบตาของเขาที่สุด ตาของเขาดูดุๆ แต่มันมีแรงดึงดูดอย่างประหลาด ผมชอบเขาเข้าจริงๆ ผมมองหน้าเขา เขายิ้มน้อยๆ ให้ผมด้วย ผมดีใจมากถามเขาว่ามาหาใคร เขาบอกว่ามาหาพี่ภา แต่แล้วเพียงครู่เดียว หลังจากที่เพิ่งได้เจอคนที่พบคิดว่าเป็นรักแรกพบก็กลับกลายเป็นว่าผมอกหักโดยไม่รู้ตัว เมื่อพี่ภาเดินมาเปิดประตูบ้านแล้วแนะนำว่าเขาเป็นเพื่อนพี่ภา ถึงจะไม่ได้พูดตรงๆ ผมก็รู้ว่าพี่ภาหมายถึงแฟนนั่นแหละ

กรกฎาคม 25xx
   ผมไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร หลังจากที่เขามาบ้านผมสองสามครั้ง หลังจากนั้นเขาก็ไม่ยิ้มให้ผมอีกเลย ผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรให้เขาไม่พอใจรึเปล่า เพราะเขาไม่ค่อยพูดกับผม เหมือนจะไม่อยากมองหน้าผมด้วย ผมเสียใจมาก

   วันนี้ผมแอบได้ยินเขาพูดกับพี่ภาว่า เขาไม่ชอบที่ผมแอบมองเขาบ่อยๆ เขาถามว่าผมเป็นเกย์รึเปล่า แต่พี่ภาไม่ตอบ เขาก็เลยว่าเค้าไม่ได้รังเกียจอะไร แต่เขาไม่ชอบที่ผมแอบมองเขา เขาไม่รู้ว่าผมคิดอะไรกับเขารึเปล่า ผมเพิ่งรู้วันนี้เองว่าทำไมเขาถึงมีทีท่าต่างไปจากวันแรกที่ผมเห็นเขา ผมรู้สึกเสียใจมาก ผมก็แค่ชอบเขา แค่อยากมองคนที่ผมชอบ ผมผิดด้วยเหรอ ต่อไปผมจะไม่พูด ไม่คุยกับเขาอีกต่อไปแล้ว

สิงหาคม 25xx
   วันนี้เขาพาพี่ภาไปเที่ยวที่หัวหิน พี่ภาชวนผมไปด้วย แต่ผมรู้ตัวดีว่าไม่ควรไป ก็เลยบอกพี่ภาว่าผมต้องทำรายงานบ้านไอ้ชาติ ผมรู้สึกเจ็บปวดใจอีกแล้ว
   
   เมื่อตอนเย็นเขามาถึงบ้าน แต่พี่ภาไม่อยู่ ผมก็เลยออกไปซื้อผลไม้มาให้เขากินก่อน ผมจัดใส่จานวางไว้ให้เขาที่โต๊ะ แต่เขากลับไม่หยิบกินซักชิ้นเลย ก็ดี ต่อไปผมจะไม่ยุ่งกับเขาอีกแล้วจริงๆ ด้วย

กันยายน 25xx
   ช่วงนี้ผมเรียนหนักมากเลย เพราะใกล้สอบแล้ว วันเสาร์อาทิตย์ก็ต้องไปติวหนังสือที่บ้านไอ้ชาติ เลยทำให้ไม่ได้เจอเขาเลย

ตุลาคม 25xx
   วันนี้ตอนผมกลับมาบ้านตอนเย็น ผมแอบเห็นเขาจูบกับพี่ภาในห้องนอน เพราะประตูมันเปิดแง้มๆ ไว้ผมเห็นเขายิ้มให้พี่ภาอย่างอ่อนโยน แบบที่ปกติผมไม่เคยเห็นมาก่อน ทำไมผมรู้สึกใจมันปวดแปลบๆ ก็ไม่รู้

พฤศจิกายน 25xx
   ช่วงนี้เขาไม่ค่อยได้มาที่บ้านเลย พี่ภาบอกว่างานที่โรงงานที่ใต้มีปัญหา แต่ผมเห็นว่าพี่ภาคุยโทรศัพท์กับเขานานและบ่อยขึ้น จริงๆ ก็เกือบทุกวันนั่นแหละ เขารักพี่ผมดีจริงๆ ถึงจะไม่มาก็โทรมาตลอด

ธันวาคม 25xx
   ปีนี้บ้านเราจัดงานปีใหม่ฉลองกันเล็กๆ  พี่ภาชวนเพื่อนที่ทำงานมาด้วยสองสามคน ชวนผมก็ชวนไอ้ชาติกับไอ้สุทัตมาด้วย ผมได้ยินพี่ภาพูดว่าเขาอยากกินอาหารใต้ แต่พี่ภาทำไม่เป็น ผมก็เลยอาสาว่าจะไปซื้อให้เองผมต้องนั่งรถไปไกลมาก ต่อรถตั้งสามต่อ แถมต้องไปต่อคิวอีกนานเลย แต่เขาคงไม่รู้หรอกเพราะผมบอกพี่ภาว่าไม่ต้องบอกเขาว่าผมซื้อมา เพราะผมกลัวว่าเขาจะไม่กิน พอผมเห็นเขากินของที่ผมซื้อมา ผมดีใจมากเลย 

มกราคม 25xx
   วันนี้พี่ภากลับดึก ไอ้ชาติกับไอ้สุทัตมันก็เลยมาอยู่เป็นเพื่อนผม มันเอาซีดีหนังโป๊มาดูที่ห้องผม ตอนแรกมันก็หนังชายหญิงธรรมดา แต่อยู่ๆ มันก็ดันเปิดหนังเกย์ขึ้นมา มันบอกว่าผมจะได้รู้จักศึกษาไว้ เผื่อไว้ใช้งาน ไอ้บ้า มันหาเรื่องให้ผมจริงๆ    เพราะจู่ๆ เขาก็ดันเปิดประตูพรวดเข้ามา แล้วก็เห็นภาพในจอทีวีจะจะ เขาหน้าบึ้งมาก บอกให้พวกผมเปิดเบาๆ หน่อย เกรงใจคนอื่นเขาบ้าง

กุมภาพันธ์ 25xx
   วันนี้มีรุ่นพี่ผู้ชายที่โรงเรียนมาทำเซอร์ไพร์สวาเลนไทน์ เอาดอกกุหลาบมาให้ผมช่อใหญ่มาให้ผมถึงที่บ้าน ผมก็รับไว้ไม่ได้คิดอะไร พอให้เสร็จเขาก็พยายามจะจับมือและลวนลามผมด้วย แล้วเขาก็เข้ามาเห็นพอดี ผมก็เลยรอดตัวไป แต่ผมรู้ว่าเขาคงไม่พอใจ

มีนาคม 25xx
   เดือนนี้ผมไม่ได้เจอเขาเลย เพราะเขาติดงานอีกแล้ว ไม่ได้ขึ้นกรุงเทพฯ รู้สึกเศร้าชะมัด

เมษายน 25xx
   วันหยุดยาวสงกรานต์ เขาพาพี่ภาไปเที่ยวเล่นน้ำที่สงกรานต์ที่เชียงใหม่ ผมก็ไปด้วย เพราะพี่ภาไม่ยอมให้ผมอยู่บ้านคนเดียว คนเยอะมากมีคนเข้ามาลวนลามผมด้วย เขาเห็นแล้วเขาก็ว่าผม หาว่าผมให้ท่าคนอื่น ทั้งๆ ที่ผมไม่ได้ทำอะไรเลย ผมเกลียดเขาที่สุด เกลียด! เกลียด! เกลียด!

พฤษภาคม 25xx
   วันนี้ผมนอนดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่นดีๆ เขาก็ว่าผมว่าไม่รู้จักอ่านหนังสือหนังหา ใกล้เปิดเทอมแล้ว อะไรกันนักหนา พี่ภายังไม่ว่าอะไรผม เลย เขาชักจะหาเรื่องผมมากไปแล้วนะ
 
(ตอนภัทอยู่มัธยมศึกษาปีที่ 5)
มิถุนายน 25xx
   เปิดเทอมแล้วผมตั้งใจเอาไว้ว่าผมจะตัดใจจากเขาให้ได้ ผมจะไม่มอง ไม่ชอบ ไม่สนใจเขาอีก

กรกฎาคม 25xx
   รุ่นพี่คนนั้นที่เอาดอกกุหลาบมาให้ผมที่บ้าน ผมเพิ่งรู้จักว่าเขาชื่อ ที เขาเข้ามาวุ่นวายกับผมอีกแล้ว หรือว่าผมจะคบกับเขาดี บางทีอาจจะทำให้ผมตัดใจจาก 'เขา' ได้บ้าง แต่คิดไปคิดมาไม่ดีกว่าผมนึกถึงตอนที่เขาลวนลามผมแล้ว ผมไม่ชอบเลย ผมไม่ควรคบกับคนแบบนี้

สิงหาคม 25xx
   เมื่อเช้าตอนเขานั่งอ่านหนังสือพิมพ์ ผมแอบมองเขาอีกแล้ว มันอดไม่ได้ เขาคงรู้สึกตัว เขาขยับตัว มองผมแวบนึงแล้วเขาก็ลุกเดินหนีไปนั่งที่อื่นเลย
……………..   
ธันวาคม 25xx
   สี่ห้าเดือนมานี้เขากับพี่ภาหวานกันตลอดเลย เขาพาพี่ภาไปกินข้าวนอกบ้านบ่อยๆ ผมรู้สึกอิจฉาเหมือนกันนะ แต่ก็ช่างเถอะ มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ เพราะมันทำให้พี่ภามีความสุขนี่นา
…………….
มีนาคม 25xx
   ปิดเทอมอีกแล้ว จะทำยังไงดี คงได้เจอเขาบ่อยขึ้น จะหลบหน้าทุกวันก็คงเป็นไปไม่ได้ ก็ไม่ได้อยากหลบหรอก แต่เห็นแล้วมันก็เสียใจ ปวดใจยังไงก็ไม่รู้

เมษายน 25xx
   วันนี้เขามาจากใต้เอาของมาฝากผมกับพี่ภาด้วย ของผมเป็นพวงกุญแจรูปเรือใบสีฟ้า ถึงจะรู้ว่าเขาคงซื้อให้ตามมารยาทแต่ก็อดดีใจไม่ได้ ผมเอามาห้อยไว้ที่ด้านในของกระเป๋านักเรียน

(ตอนภัทอยู่มัธยมศึกษาปีที่ 6)
…………..
 สิงหาคม 25xx
   วันนี้ตอนเดินเข้าไปในห้องครัวผมได้ยินเสียงเขาพูดกับพี่ภาในครัวเลยเข้าไปแอบดู แล้วดันเตะเข้ากับขอบประตูจนนิ้วเป็นแผล เขาหาว่าผมซุ่มซ่าม แล้วยังว่าผมว่าเหมือนลูกแหง่ เหมือนกระเทยอีก สารพัดเลย วันนี้เขาว่าผมเยอะแยะเลย แล้วตอนกินข้าวก็ทำเป็นมองเมินผมอีก เกลียดเขาชะมัด!
   
เลิกเรียนผมก็อยู่ดูพวกไอ้ชาติกับไอ้สุทัตเล่นบาสแล้วก็ไปกินข้าว กว่าจะได้กลับก็มืด ผมไม่อยากรีบกลับเพราะพี่ภาไม่อยู่บ้าน แต่กลับมาก็เจอเขาอยู่ดี ว่าผมสารพัดเลย พ่อแม่ยังไม่เคยว่าผมขนาดนี้เลย ผมร้องไห้ด้วย พี่ภาเข้ามาถามว่าเป็นอะไร แต่ผมไม่บอกหรอกไม่อยากให้พี่ภาไม่สบายใจ
................
กุมภาพันธ์ 25xx
    อยู่ๆ พี่ภาก็ให้เขาไปเป็นผู้ปกครองรับผลสอบกับผมที่โรงเรียน เป็นครั้งแรกเลยที่ได้อยู่กับเขาสองต่อสองผมรู้สึกใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูกตอนนั่งรถคู่ไปกับเขา ผมแอบมองหน้าเขาบ่อยๆ พอเสร็จแล้วเขาก็พาผมไปซื้อของที่ห้าง อ้อ พาไปนั่งดูเขากินข้าวด้วย เขาไม่สั่งให้ผม แถมผมไม่กินเขาก็ไม่สนใจ ผมแอบเห็นเขายิ้มด้วย ถึงจะเป็นยิ้มแบบสะใจเล็กๆ ที่ได้แกล้งผมก็เหอะแต่ผมก็ชอบ รู้สึกดีที่เห็นเขายิ้ม แล้วเขาก็พาผมไปซื้อกระเป๋าเป้ด้วย ผมแกล้งเลือกอันที่แพงๆ แต่เขาก็ไม่ว่าอะไรพอกลับมาบ้าน ผมก็เอาพวงกุญแจเรือใบสีฟ้ามาแขวนไว้กับเป้ใบใหม่นี้แทน วันนี้รู้สึกมีความสุขมากๆ เลย

มีนาคม 25xx
   วันนี้ผมอึ้ง เสียใจมาก เสียใจที่สุดในชีวิต พี่ภาเสียแล้ว ผมไม่อยากจะเชื่อเลย ผมเขียนอะไรต่อไปไม่ได้แล้วมือผมสั่น น้ำตาก็ไหล เสียใจมากที่สุดเลย อยากร้องไห้!
   
    หลังงานเผาศพพี่ภา ผมทะเลาะกับเขารุนแรงมาก เขาจะให้ผมกลับใต้แต่ผมไม่อยากกลับ แล้วผมก็เพิ่งรู้ว่าพี่ภาขับรถหักรถสิบล้อที่มาทางฝั่งผม เพื่อปกป้องผม ผมเสียใจมาก เสียใจจริงๆ พี่ภาพี่สาวที่ประเสริฐของผม ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมเสียใจจริงๆ ที่ทำให้พี่ต้องตาย
   ผมขาหักเพราะปีนลงมาจากหน้าต่างชั้นสอง จะหนีเขาไปหาไอ้ชาติ แต่ดันพลาดตกลงมาซะก่อน เขาเห็นแล้วเขาก็อุ้มผมด้วย ตอนนั้นผมตัวเกร็งเลย เขาอยู่ใกล้ชิดผมมาก ผมใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก แต่พอวันรุ่งขึ้นเขาก็ให้พี่สามาดูแลผมแทน แล้วหลังจากนั้นเขาก็หายไปเลย ผมคิดถึงเขาจริงๆ
   
   ผมมาถึงใต้แล้ว บ้านเขาใหญ่โต น่าอยู่มากๆ เลย แต่ผมก็ไม่มีอารมณ์จะมาชื่นชมอะไรในตอนนี้ ผมคิดถึงพี่ภามากเลย

ผมว่าพี่ศักดิ์เขาต้องเป็นเกย์แน่ๆ เขามองผมและก็พูดกับผมแปลกๆ ผมไม่ชอบเลย
   
เมษายน 25xx
   ช่วงนี้ผมเห็นเขากินเหล้าหนัก สูบบุหรี่ก็จัด ผมรู้สึกเป็นห่วงเขาอย่างบอกไม่ถูก ไม่อยากเห็นเขาเป็นอย่างนี้เลย เขาไม่พูดกับผมด้วย อยากให้เขาด่าว่าผมเหมือนเดิมซะยังดีกว่า

   วันนี้ผมเห็นเขาละเมออยู่ในห้องนอนก็เลยเอาผ้าไปเช็ดตัวให้เขา แต่เขาเพ้อมาจูบผม จูบแรกของผม ตอนแรกผมตื่นเต้นมาก ผมมีความสุข แต่พอเขามีสติ เขาก็สะบัดมือผมจนผ้าขนหนูร่วงลงกับพื้น เขารังเกียจผมขนาดนั้นเลยเหรอ แถมเขายังถามผมด้วยว่าผมต้องการอะไรจากเขา ผมบอกว่าผมไมได้ต้องการอะไรจากเขา แต่จริงๆ แล้ว ผมอยากบอกว่าผมรักเขา อยากดูแลเขาบ้างก็แค่นั้นเอง แต่ผมก็พูดไม่ได้ นี่ผมผิดใช่ไหมที่ผมคิดอย่างนี้ ผมสับสนมาก ผมเสียใจแล้วก็รู้สึกผิดกับพี่ภาด้วย แต่ผมก็หลอกตัวเองไม่ได้ว่าผมแอบดีใจที่เขาจูบผม ผมไม่ควรคิดอย่างนี้เลยใช่ไหม!
   
   หลังจากที่เขาจูบผมคืนนั้นแล้ว ตอนเจอเขาอีก เขาก็ทำเฉยๆ เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น จริงๆ เขาก็ทำถูกแล้วนี่ จะให้เขาทำอะไรอย่างอื่นได้ล่ะ แค่จูบเพราะความผิดพลาด เพราะละเมอ ผมจะต้องการอะไรมากกว่านั้นล่ะ แต่ทำไมผมรู้สึกปวดแปลบๆ ใจในอีกแล้ว!
    
ผมตัดสินใจอย่างเด็ดขาดที่จะอยู่ห่างๆ เขาและเลิกคิดถึงเขาซะที ผมเจอเด็กแก้วแล้วก็สนิทกัน แก้วพาผมไปทำงานในสวน ผมตั้งใจทำแต่งาน ทำตั้งแต่เช้ายันค่ำ จะได้ไม่ต้องเจอหน้าเขา ผมอยากเหนื่อยกับงานให้มันสุดๆ จะได้เลิกคิดถึงเรื่องระหว่างเขากับผมซะที

พฤษภาคม 25xx
   ไอ้สุทัตโทรมาบอกว่าผมติดคณะวิศวะอย่างที่ผมเลือกไว้อันดับหนึ่ง ผมดีใจมาก พวกมันก็ติดที่เดียวกับผมหมด ผมเข้าไปคุยกับเขาขอไปเรียนที่กรุงเทพฯ เขาไม่ว่าอะไรซักคำ แถมยังจะส่งเงินให้ผมด้วย ผมรู้สึกว่าลึกๆ แล้วเขาก็ดีกับผมนะ มันทำให้ผมรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่ เพราะเขาคงไม่มีทางคิดอะไรกับผมแบบนั้นได้หรอก ดังนั้นผมจึงควรตัดใจจากเขาซะที ถ้าผมไปอยู่กรุงเทพฯ แล้วผมจะตั้งใจเรียนให้มากๆ ผมจะไม่คิดถึงเขาอีก ผมต้องทำให้ได้ ขอให้ความทรงจำของเขากับผมมันกลายเป็นแค่อดีต เหลือไว้แค่ความรู้สึกระหว่างพี่ชายกับน้องชายก็พอ!

   วันนี้ผมขึ้นรถทัวร์กลับกรุงเทพฯ รู้สึกใจหายเหมือนกัน พี่สา แก้ว แล้วก็ลุงบุญมาส่งผม แต่เขาไม่มา เสียใจอยู่เหมือนถึงแม้จะคิดซะว่าดีแล้วก็ตาม แต่มันก็ยังเสียใจอยู่ดี เขาสนใจใยดีผมซักนิดไหม!
____________________________________________________________________
    
[พูดคุย]
            ว่าจะไม่มาต่อแล้ว แต่มันอดไม่ได้ ฮิฮิ เพราะว่า "บันทึกของภัท" นี้จะมีผลต่อเรื่องราวในอนาคตต่อไปด้วย เลยต้องรีบเขียนไว้ก่อนที่จะลืมเนื้อเรื่องไปหมด
           ไปจริงๆ แล้วนะจ๊ะ 

[hotladyanyavee]

สงสารน้องภัทร