มาม่าต้มยำปลากระป๋อง...ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะชอบผู้ชาย
ผู้ชายที่ว่า คือผู้ชายจริง ๆ ชื่อ อาร์ม ปีนี้อายุยี่สิบหก เป็นพี่ที่ทำงานในทีมเดียวกับผม แต่ยังคุยเล่นเฮฮาเหมือนเด็ก ๆ ผมกับเขาเลยสนิทกันได้ไม่ยาก ระหว่างช่วงที่เขาสอนงานฝ่ายซัพพอร์ตให้ผมตอนเข้ามาในบริษัทไอทีแรก ๆ
พี่อาร์มเป็นผู้ชายที่ดูดีในเสื้อเชิ้ต แบบที่ผู้หญิงทั้งแผนกโหวตให้เขาเป็นผู้ชายในฝัน หน้าตาอ่อนโยน ผิวพรรณสะอาด รูปร่างไม่สูงไม่เตี้ยเกินไป ไหนจะเสียงทุ้ม ๆ นุ่ม ๆ เวลาที่เขาคุยโทรศัพท์ประสานงานกับลูกค้าก็พาให้คนฟังเคลิ้มไปง่าย ๆ
แต่ผมไม่เคยติดใจเขา เหมือนคนอื่นที่หลงเสน่ห์พี่อาร์มไปกับเรื่องพวกนั้น สิ่งที่ผมทำความรู้จักกับพี่อาร์มครั้งแรก คือ ‘กลิ่น’ ของเขาต่างหาก
วันนั้น ผมจำได้ว่างานยุ่งสุด ๆ ตั้งแต่เช้า สายตาของผมแทบไม่ได้ละออกจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ จวบจนกระทั่งถึงเที่ยง ทุกคนลงไปพักทานข้าวกลางวัน ผมก็ตั้งใจจะออกไปหาก๋วยเตี๋ยวเจ้าประจำกิน เพราะกระเพาะเริ่มประท้วงดังโครกคราก แต่ด้วยติดพันงานที่ต้องทำ เลยตั้งใจว่าจะเร่งปั่นให้เสร็จ ๆ ไปก่อน
...และตอนนั้นเอง ผมก็ได้ ‘กลิ่น’
กลิ่นหอม ๆ ของอะไรบางอย่างกระจายอย่างเบาบาง หากมันชวนติดจมูก ออฟฟิศผมไม่ห้ามถ้าใครจะห่อข้าวกล่องมากินกัน แต่น้อยคนมากที่จะมีเวลาทำอย่างนั้น เช่นผมคนหนึ่ง ตื่นเช้ามาเข้าบริษัทก็เกือบสายแล้ว เรื่องที่จะมานั่งผัดข้าวใส่ปิ่นโตเป็นมื้อเที่ยงเลยไม่มีทางทำได้เด็ดขาด แต่เจ้าของกลิ่นนี้กลับตรงข้าม ซ้ำต้นตอของมันยังบ่งบอกว่าต้องเกิดจากการทำอาหารอย่างตั้งใจ
ผมไล่สายตามองหา ก่อนจะพบเจอไม่ยาก เมื่อมีบุคคลเดียวยังคงนั่งอยู่บนโต๊ะประจำ
“พี่อาร์มกินอะไรอยู่เหรอครับ”
เจ้าของชื่อสะดุ้งนิดหน่อย ที่ผมชะโงกหน้ามาทักผ่านโต๊ะแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย พลางเหลือบมองกล่องข้าวที่อีกฝ่ายเพิ่งกินเข้าไปได้ช้อนเดียว
“อ้อ ก๋วยเตี๋ยวคั่วไก่”
“ซื้อมาจากที่ไหนเหรอครับน่ากินดี”
“พี่ทำเอง”
“ก๋วยเตี๋ยวคั่วไก่เนี่ยนะ พี่ทำเองจริงดิ”
“อืม เพิ่งทำเมื่อเช้า ลองกินดูมั้ย”
ได้รับคำเชิญชวน ถึงจะรู้สึกเกรงใจ แต่พอเห็นสีสวย ๆ ของก๋วยเตี๋ยวในกล่อง และกลิ่นหอม ๆ ยั่วน้ำลาย ผมก็กลืนคำเกรงใจนั้นลงคอ แล้วเปลี่ยนไปหยิบส้อมที่พี่อาร์มยื่นให้ ตักก๋วยเตี๋ยวคั่วไก่ใส่ปากแทน
...รสของมันกลมกล่อมลงตัว อาจเป็นก๋วยเตี๋ยวคั่วไก่ที่อร่อยที่สุดเท่าที่ผมเคยกินมา
“เป็นไง พี่ผัดเส้นให้ไหม้หน่อยจะได้หอม”
“โคตรอร่อยเลยครับพี่ ผมว่าเปิดร้านได้เลยนะ ถ้าทำเก่งขนาดนี้”
“ไม่เก่งหรอก พี่ก็แค่ชอบกินเลยหัดฝึกทำ เมื่อเช้าก็ดันทำซะเยอะ ต้องเอามากินตอนเที่ยงด้วย นี่ยังไม่หมดเลย สงสัยตอนเย็นต้องกินอีกมื้อ”
“ให้ผมช่วยกินมั้ย”
“ได้เหรอ”
พี่อาร์มถามด้วยแววตามีความหวัง ไม่รู้ว่าเอียนกับก๋วยเตี๋ยวคั่วไก่ หรือเพราะอะไร แต่สำหรับผม อร่อยขนาดนี้ถ้าไม่ได้กินอีกก็คงน่าเสียดายแย่
ดังนั้น ตอนเย็นหลังเลิกงาน ผมจึงขึ้นรถไฟฟ้ากลับไปยังคอนโดของพี่อาร์ม ห้องรกหน่อยนะ พี่อาร์มเตือนผมไว้ ระหว่างขึ้นลิฟต์ ผมตอบกลับว่าไม่ถือสา เพราะห้องผมก็สภาพไม่ได้ดูดีนัก เป็นเรื่องธรรมดาของผู้ชายโสดอาศัยอยู่คนเดียว
หากพอเปิดประตูห้องของพี่อาร์มแล้ว สภาพนั้นไม่ได้เป็นจริงตามที่เจ้าของว่าไว้สักนิด ห้องดูเป็นระเบียบสะอาดเรียบร้อย ที่น่าประหลาดใจไปกว่านั้น คือกลิ่นหอม ๆ ของอาหารซึ่งยังคงลอยอบอวลอยู่
ผมเดินตามกลิ่นเข้าไป กวาดสายตาสำรวจมองรอบ ๆ ห้องของพี่อาร์มค่อนข้างกว้าง มีห้องนอนแยกออกไปหนึ่งห้อง ส่วนห้องรับแขกตรงกลาง ฝั่งหนึ่งเป็นโต๊ะคอมพิวเตอร์ วางติดกันกับชั้นหนังสือ โซฟาและชั้นวางโทรทัศน์ ส่วนอีกฝั่งถูกกั้นเป็นโซนเครื่องครัว เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นให้สีอึมครึม ยกเว้นอย่างเดียวคือตู้เย็นสีฟ้าสดใสที่สูงเกือบถึงเพดาน
...แล้วในที่สุดผมก็รู้ว่าห้องพี่อาร์มรกตรงไหน
บริเวณซิงค์ล้างจานยังมีจานชามกระทะวางทิ้งไว้ เศษกระเทียมยังคาอยู่บนเขียง ใกล้กันมีขวดซอสมากมายวางเรียงรายนับได้เกือบยี่สิบขวด น้ำปลา โชยุ ซีอิ๋วขาว ซอสมะเขือเทศ มายองเนส น้ำมันงา ผสมหลายเชื้อชาติ ไม่นับกระปุกโหลซึ่งใส่เครื่องปรุงอะไรสารพัดที่ผมก็จนปัญญาจะแยกออก เห็นเท่านี้ผมไม่อยากคิดแล้วว่า สิ่งที่อยู่ในตู้เย็นสีฟ้านั้นจะอัดแน่นขนาดไหน
พี่อาร์มมองมาที่ผมอย่างลำบากใจนิดหน่อยเหมือนบอกเป็นนัย ๆ ว่า เตือนไปแล้วนะ ก่อนเขาจะจัดการสั่งให้ผมนั่งลงที่โต๊ะกินข้าว แล้วหันไปเปิดตู้เย็นนำก๋วยเตี๋ยวคั่วไก่ออกมาอุ่น
“มีต้มจับฉ่ายด้วย เพิ่งทำเมื่อวาน ลองชิมดูด้วยมั้ย”
พ่อครัวเสนอมามีเหรอผมจะพลาดถ้ามื้อนี้ได้กินฟรี และเพียงไม่นานก๋วยเตี๋ยวคั่วไก่กลิ่นหอม ๆ กับต้มจับฉ่ายร้อน ๆ ก็ถูกนำมาเสิร์ฟ ผมทำหน้าที่แขกที่ดีด้วยการจัดการกินซะเรียบ พลางชมไม่หยุดว่าพี่อาร์มทำอาหารได้อร่อยจริง ๆ
ต้มจับฉ่าย หอมกลิ่นซีอิ้ว หมูสามชั้น และรสหวาน ๆ ของผัก วัตถุดิบเรียบง่าย แต่ไม่น่าเชื่อว่าจะเข้ากันกับก๋วยเตี๋ยวคั่วไก่จนผมต้องขอเบิ้ลอีกรอบ
พี่อาร์มแค่หัวเราะ แต่ก็มีรอยยิ้มเขิน ๆ ปรากฏบนใบหน้า
“งั้นคราวหลังเดี๋ยวทำให้กินอีก กำลังอยากลองเมนูใหม่ ๆ จะได้มีหนูทดลอง”
ซึ่งแน่นอนว่าผมยินยอมเป็นหนูทดลองตั้งแต่คราวนั้น
...พอรู้สึกตัวอีกที ผมก็ไปห้องของพี่อาร์มเป็นประจำ
จากเริ่มแรกแค่ไปเป็นคนลองชิมอาหารเมนูใหม่อาทิตย์ละครั้งหรือสองครั้ง พักหลัง ๆ ก็กลับกลายเป็นว่ามาทุกวัน ผมใช้เวลาเรื่อยเปื่อยอยู่ในห้องของพี่อาร์ม ทั้ง ๆ ที่ไม่มีธุระอะไร หรือบางคืนขี้เกียจกลับหอก็นอนค้าง ข้าวของของผมเลยมีส่วนอยู่ในห้องของพี่อาร์มมากขึ้น
หนังสือที่พี่อาร์มยืมผม เกมที่ผมเอามาเล่นระหว่างรอพี่อาร์มทำอาหาร รองเท้าผ้าใบของผมใช้ออกกำลังกายเพื่อฟิตหุ่น เพราะพี่อาร์มชอบทำกับข้าวอร่อย ผมเลยมักกินหมดชามจนพุงชักเริ่มย้อย เคยโทษพี่อาร์มไปว่าอย่าทำอาหารให้อร่อยมากได้มั้ย แต่พี่อาร์มก็เหมือนแกล้งกัน ทำเมนูโปรดให้ผมกินทุกครั้งที่บ่น
“ผมมาทุกวันรบกวนรึเปล่า ผมออกค่าอาหารให้ครึ่งหนึ่งมั้ย”
ครั้งหนึ่งผมเคยถามพี่อาร์มออกไป ทว่าพี่อาร์มกลับส่ายหน้า
“ไม่รบกวนหรอก กินข้าวสองคนสนุกกว่ากินคนเดียวนะ”
“ไม่ใช่แค่สองคน สามต่างหาก เพราะผมชอบกินเบิ้ล”
“ก็ดีสิ รู้เปล่า อาหารยิ่งทำเยอะก็ยิ่งอร่อย”
แล้วพี่อาร์มก็หัวเราะด้วยรอยยิ้มนั้นอีกครั้ง รอยยิ้มอ่อนโยนที่ใคร ๆ ก็ชอบ ผมว่าที่อาหารมันอร่อยส่วนหนึ่งคงเพราะความอ่อนโยนของพี่อาร์มนี่แหละ ความรู้สึกนั้นถ่ายทอดออกมาผ่านทางรสชาติ ซึ่งผมสามารถสัมผัสถึงมันได้
...และนั่นยิ่งทำให้ผมค้นพบว่าตัวเองชอบพี่อาร์ม
‘ชอบ’ ในความหมายที่ไม่ใช่แค่เพื่อนร่วมงาน หรือพี่น้อง ชอบอย่างที่รู้สึกพิเศษกับคน ๆ หนึ่ง แปลกใจเหมือนกันเพราะที่ผ่านมาผมเคยคบหากับผู้หญิงมาตลอด แต่เฉพาะแค่พี่อาร์มที่ผมรู้สึกต่างออกไป
‘มันเป็นความชอบจริง ๆ รึเปล่า’ ผมถามตัวเองอย่างสับสน ขณะนอนเล่นบนโซฟาในห้องพี่อาร์ม สูดกลิ่นไอจาง ๆ ที่ไม่ใช่กลิ่นหอมของอาหาร แต่เป็นกลิ่นหอมเบา ๆ ของพี่อาร์มซึ่งทิ้งร่องรอยในทุกห้อง ตอนนี้ผมหลงใหลมันยิ่งกว่าอาหารของเขาเสียอีก
มันอาจเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ ฮอร์โมนเพศชาย หรือความฟุ้งซ่านบ้าบอ แต่บ่อยครั้ง ขณะนั่งโต๊ะกินข้าวอยู่กับพี่อาร์ม ผมก็ไม่อาจห้ามใจให้มองปากสีแดง ๆ นั้น และจินตนาการว่ามันจะอร่อยยิ่งกว่ากับข้าวที่พี่อาร์มทำมั้ย
มีหลายทีที่ผมพยายามปลุกความกล้าของตัวเอง ตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะบอกความรู้สึกนี้ออกไป แต่สุดท้ายผมก็ไม่กล้า เลยได้แต่เก็บสิ่งที่คิดไว้ลึกสุดใจ แล้วพยายามทำตัวเป็นหนูทดลองชิมเมนูใหม่ ๆ ของพี่อาร์มไปเรื่อย ๆ
แค่ได้กลิ่นหอม ๆ จากทั้งอาหารและพี่อาร์มทุกวัน ก็มีความสุขพอแล้ว ผมคิดเท่านี้ จึงใช้ชีวิตอย่างเรื่อยเปื่อยวนเวียนไปมาจวบจนหนึ่งปีเต็ม ๆ
...แต่แล้วจุดจบก็มาถึงอย่างง่ายดาย
มันเป็นช่วงสองสามเดือนหลังที่งานบริษัทเข้าสู่ช่วงที่ยุ่งนรกสุด ๆ ผมถูกส่งไปทำงานซัพพอร์ตที่ต่างจังหวัด เดินทางไปกลับก็ใช้เวลาเกือบหมดวัน ส่วนพี่อาร์มก็ติดงานโปรเจกต์ไม่ค่อยมีเวลาทำอาหารเหมือนเก่า
ดังนั้น การเป็นหนูทดลองของผมจึงมักเลื่อนออกไปจากสามวัน เป็นหนึ่งอาทิตย์ และสองอาทิตย์ แต่ถึงอย่างนั้น ทุกครั้งที่นั่งทานข้าว ผมก็ยังคงคิดถึงอาหารของพี่อาร์มเป็นประจำ และรู้ว่าไม่มีเมนูอะไรที่เทียบเคียงฝีมือของพี่อาร์มได้
กระทั่งเย็นวันหนึ่ง หลังจากที่ไม่ได้เจอกันมานาน อยู่ ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือของผมก็มีสายเข้า พี่อาร์มโทรมา
“เย็นนี้ว่างมั้ย พี่ซื้อของมาเพียบเลย อยากได้คนมาช่วยกิน”
“ว่างครับ เดี๋ยวผมไป”
รีบตอบตกลงออกไป ทั้ง ๆ ที่ตัวเองอยู่บนรถตู้บริษัทระยะทางอีกเกือบ 60 กิโลกว่าจะถึงกรุงเทพ แต่พอรถจอดที่บริษัท ผมก็รีบวิ่งไปขึ้นรถไฟฟ้า ตรงไปยังคอนโดของพี่อาร์มด้วยสภาพเหงื่อโทรมกาย ผมเคาะประตูออกด้วยความตื่นเต้น กี่อาทิตย์แล้วนะที่ไม่ได้มาห้องพี่อาร์ม แค่คิดถึงท้องก็เริ่มร้องด้วยความหิว แต่เหนืออื่นใดคือ หัวใจ ซึ่งกำลังสั่นไหวเพราะอยากเจอหน้าพี่อาร์ม
“ขอโทษครับที่มาช้า”
“อ้าว ไปวิ่งมาราธอนที่ไหนมา เหงื่อโชกเลย นั่งก่อน กินน้ำมั้ย”
พี่อาร์มเปิดประตูทักด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนเหมือนเก่า ก่อนเดินนำเข้าไปในครัว เปิดตู้เย็นสีฟ้าสดใส หยิบขวดน้ำเย็นเจี๊ยบมาเปิดฝารินใส่แก้วแล้วยื่นให้ผมซึ่งกำลังกวาตามองบนโต๊ะ มีอาหารทำเอาไว้เสร็จเรียบร้อยส่งกลิ่นหอมกรุ่นอยู่หลายจาน แต่สิ่งที่ดึงดูดสายตาผม กลับเป็นใครคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่รวมโต๊ะด้วย
“เออ ลืมแนะนำไป หญิง นี่ ธัน น้องที่ทำงาน ส่วน ธัน นี่หญิงแฟนพี่”
“พี่อาร์มมีแฟนแล้วเหรอครับ”
“อ้าวไม่ได้บอกหรอ พี่คบหญิงมาได้เดือนกว่าแล้ว เพื่อนเรียนมหาลัยด้วยกัน กินจุพอ ๆ กับธันนั่นแหละ”
“อาร์มอ่ะ ไปบอกน้องแบบนั้นได้ยังไง เสียภาพลักษณ์หมด แต่อาร์มทำกับข้าวเก่งจริงๆ นะ หญิงยอมยกให้เป็นพ่อศรีเรือนเลย”
“ยอมให้ได้เป็นตลอดชีวิตมั้ยล่ะ”
“บ้า!”
พี่อาร์มหัวเราะ แต่คราวนี้มีเสียงหัวเราะหวาน ๆ ของพี่หญิงตามมาด้วย ผมยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น มองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกผสมปนเป ก่อนตัดสินใจทำบางอย่าง
“งั้นเดี๋ยวผมโชว์ฝีมือทำอะไรให้กินบ้างดีมั้ยครับ”
“ห่ะ ธันทำเป็นเหรอ ทุกทีเห็นแต่รอกิน”
“โห พี่อาร์มอย่าดูถูก ทำได้อยู่แล้ว อร่อยด้วย ผมขอยืมครัวหน่อยนะ”
ผมเดินเข้าไปเปิดตู้เย็นสีฟ้านั้นอย่างไม่พูดพล่ามทำเพลง ข้าวของอัดแน่นทั้งของสดของแช่แข็ง ผัก ผลไม้ แยกตามช่องต่าง ๆ ผมหยิบผักชีกับต้นหอมออกมา ก่อนหันไปค้นตู้ เจอมาม่ารสต้มยำ กับปลากระป๋องตราสามแม่ครัว เลยจับทั้งหมดใส่ลงในหม้อน้ำเดือด
ผมไม่รู้หรอกว่าจะทำอะไร ผมทำอาหารไม่เป็นด้วยซ้ำ แต่นี่คือเมนูที่ทำกินบ่อย ๆ ตอนอยู่คนเดียว และผมกำลังจะกลับมาอยู่คนเดียวอีกครั้ง
“ได้แล้ว มาม่าต้มยำปลากระป๋อง สูตรเด็ดของธันคร้าบบบ!”
ผมวางชามมาม่าลงบนโต๊ะ ให้พี่อาร์มลองชิมด้วยความหวั่น ๆ เป็นครั้งแรกที่ผมทำอาหารให้พี่อาร์มกิน ถึงมันจะเป็นการทำโดยไม่ต้องอาศัยฝีมือมาก เพราะเครื่องปรุงในซองก็มีอยู่แล้ว แต่พี่อาร์มก็ยังพูดชมผมหลังจากกินคำแรกเขาไป
“อร่อยนะ มีฝีมือใช้ได้เหมือนกันนี่หว่า คิดได้ไงเมนูนี้ ชอบว่ะพี่เพิ่งเคยกิน”
“เห็นมั้ย ผมบอกแล้ว”
ผมยิ้มกว้างตอบกลับ ก่อนนั่งลงกินกับข้าวของพี่อาร์มบ้าง แต่พี่อาร์มก็ยังคงง่วนอยู่กับมาม่าปลากระป๋องของผมเหมือนติดใจในรสชาติ กินอยู่คนเดียวจนหมดเกลี้ยงชาม แถมปิดท้ายด้วยการขอสูตร
“ทำยังไงบอกพี่หน่อยได้มั้ยธัน”
“ไม่ได้ครับ สูตรนี้เป็นความลับประจำตระกูล”
ผมปฏิเสธหน้าตาเฉย ต่อให้พี่อาร์มตื้อยังไงก็ไม่มีทางบอก
...ทุกอย่างเป็นความลับ แม้กระทั่งเรื่องที่ผมชอบพี่อาร์ม ก็จะขอเก็บเป็นความลับอยู่อย่างนั้นตลอดไป
ผมไม่ได้ไปห้องพี่อาร์มอีกตั้งแต่นั้น และก็เริ่มทำเรื่องขอลาออก ส่วนหนึ่งเพราะผมตั้งใจจะไปเรียนปริญญาโทบริหารต่อที่ออสเตรเลีย อีกส่วนผมยอมรับว่าทำใจเรื่องพี่อาร์มไม่ได้ พี่อาร์มยังคงโทรหาผมบ้างเป็นบางครั้ง ชวนให้ผมมากินข้าวที่คอนโด แต่ผมก็มักจะหาข้ออ้างว่าติดธุระนู้นนี้บ้าง จนกระทั่งระยะห่างของเราเพิ่มมากขึ้นตามวันเวลา
ในวันสุดท้ายที่ผมเก็บของย้ายออกจากหอเพื่อคืนห้อง ผมลองทำมาม่าต้มยำปลากระป๋องกินเองอีกครั้ง โดยใช้กระทะไฟฟ้า แล้วพอเสร็จเรียบร้อยก็ทดลองชิมรสชาติ
เมื่อก่อนกินบ่อยก็คิดว่ามันอร่อยดี และตอนที่พี่อาร์มกินจนหมดชาม ผมก็คิดว่ามันคงอร่อยมาก แต่พอมากินดูตอนนี้ รสชาติกลับไม่ได้ดีอย่างที่หวังเอาไว้ ถ้าเทียบกับอาหารของพี่อาร์มแล้ว แน่นอนว่าก๋วยเตี๋ยวคั่วไก่ของพี่อาร์มอร่อยกว่าพันเท่า
ถึงกระนั้นพี่อาร์มก็ยังชมผม ยังคงยิ้ม และบอกว่า ‘ชอบ’
ผมคิดถูกรึเปล่าที่ผมไม่ได้บอกความรู้สึกของตัวเองออกไป ถ้าย้อนกลับไปได้ ผมจะกล้าพอมั้ยที่จะพูดออกไปตรง ๆ
...พี่อาร์ม ผมชอบพี่นะ
ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะชอบผู้ชาย
แต่ผมก็ชอบไปแล้ว ทุกสิ่งไม่มีทางหวนกลับคืนมาได้
กลิ่นของมาม่าต้มยำปลากระป๋องยังคงลอยอวลอยู่ในห้อง มันพาให้ผมนึกถึงกลิ่นของก๋วยเตี๋ยวคั่วไก่ที่ผมได้พบพี่อาร์มวันแรก กลิ่นหอม ๆ ของอาหารที่พี่อาร์มทำในคอนโด
....และกลิ่นไอจาง ๆ จากตัวของพี่อาร์ม ซึ่งยังคงติดค้างอยู่ในใจของผมไม่เคยจางหายไป
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
END
ไม่ได้เขียน เรื่องสั้นรักหลากรส นานมากกกเลยเอามาฝากหนึ่งตอน
เราได้รับแรงบันดาลใจจากเรื่องสั้นสัญชาติญี่ปุ่นเลยขอปรับมาเป็นแบบฉบับไทยๆ
คิดเห็นยังไง วิจารณ์ได้ตามสะดวกได้เลยค่ะ
แต่เราชอบโทนของเรื่องทำนองนี้อาจวนเวียนมาแต่งอีกเป็นพักๆ
ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ
BitterSweet
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
