ทะลึ่ง : กามที่ 7
บ่ายคล้อยแดดร่มลมตก มนุษย์ผู้ชายห้าคนก็เดินทางมาถึงท่าอากาศยานสุราษฎร์ธานีโดยสวัสดิภาพ ถ้าไม่ได้ไอ้แซนโทรไปเตือนสติและเร่งรัดให้ไอ้ตรัสเก็บกระเป๋า ว่าที่ประธานรามานุสรณ์จิวเวลรี่ก็คงไม่ได้มาเดินหล่อบรรลัยอยู่ข้างผมตอนนี้แน่ และด้วยความที่รีบร้อนเดินก้มหน้าก้มตาลากกระเป๋าตามประสาคนขาสั้น กลัวเดินตามฝูงไม่ทัน พอไอ้แซนที่เดินอยู่ข้างหน้ามันเบรคกะทันหันก็เลยชนหลังเข้าอย่างจังจนไอ้ตี๋สองร้องโอย
“เท็ต มึงจะรีบไปไหน”
“โทษที กูไม่ได้มองทาง”
“แล้วมองอะไร เมาเครื่องบินใช่ไหม ตรัสช่วยสงเคราะห์อุ้มมันหน่อย เดี๋ยวเดินไปตกท่อหน้าแหกหมดสนุกกันพอดี” ไอ้ประโยคหลังนี่ชักไม่เข้าท่า คนยิ่งประหม่าจนก้าวขาแทบไม่ออก ไม่ได้เจอกันมาตั้งพักใหญ่ก็ว่าทำใจเรื่องคืนนั้นได้แล้ว แต่ไหงตอนเจอหน้ามันที่สุวรรณภูมิถึงได้ใจสั่นเข่าอ่อนเป็นคนอยากยา โชคดีที่บนเครื่องได้นั่งฟังแซนมันบ่นเรื่องที่บ้านแทนการมองหน้าหล่อเหลาของคุณชาย เพราะคุณเขาเสียสละไปนั่งแถวหน้ากับซันและอ้น
“หุบปากไปเลยเพื่อนเวร” ผมยื่นมือไปผลักหัวไอ้คนปากมากพร้อมคำสรรเสริญ หันมองรอบ ๆ ก็เห็นอ้นยืนจุดยิ้มสวยอยู่ข้างซัน ส่วนตรัสน่ะเหรอ...มองให้โง่สิ
“เดี๋ยวโทรหาคนขับรถของรีสอร์ทก่อน ป่านนี้น่าจะมาถึงแล้วแท้ ๆ” แต่แซนมันยังไม่ทันได้หยิบฉวยโทรศัพท์ เสียงเรียกอย่างสุภาพก็ดังมาจากหน้ารถตู้คันหนึ่ง เจ้าของเสียงเป็นคุณลุงสูงอายุหน้าตาโอบอ้อมอารี เมื่อสังเกตดี ๆ ก็คงไม่ต้องเดาว่าเป็นคนขับรถของรีสอร์ทแน่
“เดี๋ยวไปต่อเรือเฟอร์รี่ขึ้นเกาะสมุยกัน รีสอร์ทอยู่ที่นั่น วันนี้พักผ่อนนอนเอาแรงเพราะกว่าจะถึงก็คงมืด ส่วนพรุ่งนี้มีฟูลมูนปาร์ตี้ที่หาดริ้น เกาะพะงัน ช่วงกลางวันฟรีสไตล์ จองบังกะโลที่ห่างจากหาดไว้ให้แล้ว เผื่อใครเรื้อน นั่งเรือกลับสมุยไม่ไหว” ไอ้แซนร่ายยาวเกี่ยวกับกำหนดการต่าง ๆ ระหว่างนั่งรถตู้ไปท่าเรือ ผมที่ยึดพื้นที่สามเบาะหลังสุดเพื่อนอนเอกเขนกก็โพล่งขึ้นมาอย่างตั้งใจ
“มึงใช่ไหมที่จะเรื้อน” ได้ยินซันหัวเราะร่วน
“เงียบไปเลย ลุงคนขับหัวเราะเยาะแล้วเห็นไหม” ไอ้แซนที่นั่งอยู่ข้างโชเฟอร์ชี้ให้ดู เห็นลุงแกหัวเราะจนไหล่ไหว ที่พูดไปก็เพราะประสบการณ์ตรงล้วน ๆ พวกเราทุกคนเจียมสังขารเสมอ ถ้าดื่มต่อไม่ไหวหรือกลับบ้านไม่ได้ก็จะหยุด แต่ไอ้แซนมันนอกรีต ถือคติไม่อ้วกไม่เลิก ไอ้ตี๋นี่โคตรขี้เมาผิดกับแฝดพี่มันลิบลับ
แล้วหลังจากนั้นรถทั้งคันก็ตกอยู่ในความเงียบสงบสลบกันตามอัธยาศัย แต่ผมไม่ได้ไร้สติขนาดไม่รู้ตัวว่าถูกจ้องมองเป็นระยะ ๆ จากคนที่นั่งอยู่เบาะหน้าเยื้องกัน ซึ่งสายตาที่มองมานั้นก็ไม่ธรรมดาจนรู้สึกว่านอนไม่หลับแน่แล้ว ก็เลยทำใจกล้าลืมตาจ้องเขม็งรอมัน ถ้าหันมาอีกเมื่อไหร่พ่อจะเขวี้ยงโทรศัพท์ใส่หน้าให้ตาบอดเลยคอยดู
แต่พอเอาเข้าจริง มันมองมาผมก็ทำได้แค่หันรีหันขวางแล้วผุดลุกขึ้นนั่ง ก็ไม่ใช่ว่าอึดอัดอะไรหรอก แค่อยากให้มันสำนึกว่าผมรู้ตัวว่าถูกมอง แล้วก็รู้สึกรำคาญใจที่มันไม่เอ่ยปากพูดอะไรสักคำ
“มองอะไร” ผมกระซิบด้วยเสียงที่คิดว่าเบาที่สุด ก่อนจะเห็นไอ้หล่อชี้ไปที่เบาะตรงกันข้ามพร้อมรอยยิ้มบาง
“เอาผ้าห่มไหม” โธ่ ก็นึกว่าอะไร มึงพูดตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่องแล้วเหอะ ให้กูนอนเกร็งอยู่ได้ตั้งนานสองนาน
“ไม่เอา ไม่หนาว”
“นั่งด้วยกันไหม” พูดเสียงหวาน ทำตาหวานไม่พอ ยังมีการตบเบาะข้าง ๆ อย่างกับน่ารักตาย แล้วผมจะทำอะไรได้นอกจากส่ายหน้าหลบตามันวุ่นไปหมด เรื่องอะไรจะไปนั่งให้เป็นขี้ปากไอ้แซน ว่าแล้วก็รู้สึกถึงออร่าประหลาดจากหน้ารถ หันไปก็เห็นไอ้ตี๋มันจ้องสะท้อนกระจกมองหลังมาพร้อมแววตาจับผิด แถมยังอมยิ้มแบบกวนตีนสุดฤทธิ์
ไอ้บ้าตรัส...มึงทำให้กูมีพิรุธอีกแล้วเห็นไหมเนี่ย!
กว่าจะถึงท่าเรือก็เกือบห้าโมงแล้ว โพล้เพล้ใกล้ค่ำเต็มที ผมเดินเซื่องไปรับกระเป๋าจากคุณลุงที่ส่งให้ทางหลังรถ แต่ไม่รู้ว่าเพราะมันหนักหรือผมยังตื่นไม่เต็มตา ก็เลยเซถลาถอยหลังไปชนเข้ากับแผงอกของใครบางคน หันไปก็เห็นตรัสส่งมือมาจะยกกระเป๋าให้ ผมรีบชักมือกลับเพราะเห็นจากหางตาว่าไอ้แซนกำลังยืนจ้องอยู่ไม่ไกล
“ไม่ต้อง” ผมบอกก่อนจะเดินจ้ำนำไป เห็นมันรับกระเป๋าของมันก่อนจะเดินตามมาเงียบ ๆ
ไม่ได้หรอก มองมันนานไม่ได้ วันนี้ไอ้เทพบุตรดูดีเป็นพิเศษ ชุดลำลองบิลลาบองดูราคาระยับขึ้นมาทันตาเวลาอยู่บนตัวมัน ไม่นับรวมเส้นผมดำขลับที่ถูกลมทะเลพัดจนไม่เป็นทรง คุณท่านจึงกลายร่างจากหล่อไร้ที่ติเป็นหล่อเซอร์ ลมสลาตันขนาดนี้ยังไม่มีผลกระทบกับมาดอาหรับของมันเลยสักนิด มึงเป็นคนจริง ๆ หรือเปล่าตรัส
ระหว่างยืนรอให้อ้นกับซันเดินมาถึง เรือเฟอร์รี่ขนาดกลางก็เทียบท่า ไอ้แซนบอกว่าลำนี้เป็นของรีสอร์ทผมก็ตั้งหน้าตั้งตาจะก้าวลงลูกเดียว จนไอ้คนข้างหลังบอกว่าเดี๋ยวพร้องส่งมือมาให้จับนั่นแหละ ผมถึงได้ผงะถอยหลังแล้วทำเป็นมองไม่เห็นมือมัน ก่อนจะหันไปเร่งให้ซันเดินมาเร็ว ๆ ผมยังหน้าระรื่นอยู่ได้จนถึงตอนที่ตรัสมาหยุดยืนใกล้ ๆ แล้วพูดเสียงแผ่วให้ผมได้ยินคนเดียวก่อนจะเดินผ่านลงเรือไป
“รังเกียจกันขนาดนี้เลยหรือ”
เอ๋อแดกสิครับท่าน สับสนชีวิตไปยกใหญ่ทีเดียว หลังจากได้ยินคุณชายพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ มันก็ตัดผมออกจากสารบบมนุษย์รอบตัวมันทันที ตอนอยู่บนเรือผมแสร้งเดินไปนั่งใกล้ มันก็เดินหนีผมไปนั่งคุยกับซัน หมั่นไส้หนักเข้าก็เลยเรียกร้องความสนใจด้วยการไปนั่งจี๋จ๋ากับไอ้แซนที่ตอนนั้นหน้ามันเริ่มบอกบุญไม่รับแต่ก็ยังมีแก่ใจหรี่ตามองผมสลับกับตรัสอย่างรู้ทัน
ถามว่าไอ้แซนเป็นอะไรเพราะตั้งแต่ออกเดินทางมามันก็ดูปกติดี มารู้ทีหลังว่ามันต้องไปเจอคนที่ไม่ค่อยชอบหน้า พอผมถามว่าใครมันก็ไม่ตอบ จนกระทั่งพวกเรานั่งรถต่อจากท่าเรือเกาะสมุยมาอีกไม่กี่กิโลเมตรก็ถึงรีสอร์ทจุดหมายปลายทาง
ที่นี่เป็นรีสอร์ทกึ่งสปาที่จัดว่าน่าประทับใจมากทีเดียว ต้นไม้ใบหญ้าเขียวชอุ่มร่มรื่นแม้ในยามเย็น แต่ผมสนใจวิวทะเลที่ล่อตาอยู่ใกล้ ๆ นี่มากกว่า พนักงานเบลล์บอยของรีสอร์ทกระตือรือร้นมารับสัมภาระของพวกเราเข้าห้องอย่างรู้งาน ก็อย่างว่า ไอ้แซนเป็นคนติดต่อมา หมายมั่นว่าจะมาฝึกงานด้วย ไม่ต้อนรับขับสู้อย่างดีมีหรือคุณน้าโฉมฉายจะแนะนำ หลังจากที่ก้าวเข้ามาภายใน พนักงานต้อนรับหน้าตาสละสวยก็เชื้อเชิญอย่างเป็นมิตร ผมเห็นไอ้แซนทำหน้าเอือมระอาหนักกว่าเดิมนิดหน่อย ก่อนจะได้ยินพนักงานคนเดิมบอกว่าให้รอคุณพีระมิดสักครู่ ใครวะ?
ความสงสัยของผมคงอยู่ไม่นานนัก ผ่านไปไม่ถึงห้านาทีก็มีชายหนุ่มท่าทางภูมิฐานวัยสามสิบต้น ๆ เดินออกมาจากด้านหลังที่คล้ายว่าเป็นสำนักงาน คุณพีระมิดคนนี้รูปร่างสมส่วนและมีรสนิยมดีเยี่ยม สังเกตจากเครื่องแต่งกายและกลิ่นน้ำหอมราคาระยับที่ลอยมาเตะจมูก เขายิ้มแย้มให้กับเราทุกคนพร้อมทั้งแนะนำตัวให้ทราบว่าเป็นเจ้าของรีสอร์ท มองไปที่ไอ้แซนเห็นรายนั้นเขาทำหน้าซังกะตายแถมยังไม่ได้รับความสนใจจากเจ้าของธุรกิจหนุ่มคนนี้โดยสิ้นเชิง
“เชิญตามสบายนะครับ ติดขัดตรงไหนเรียกใช้พนักงานได้เต็มที่ ไม่ต้องเกรงใจ”
“ขอบคุณมากครับ” ซันเป็นตัวแทนตอบรับคำ ก่อนดวงตาคมกริบที่แลดูเป็นมิตรเมื่อครู่จะแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา แล้วหันไปหาไอ้แซนก่อนจะพูดเบา ๆ
“ศาสตราวุธ เดี๋ยวคุณอยู่คุยกับผมก่อน” น้ำเสียงเหี้ยมโหดสิ้นดี
พอเดินพ้นล็อบบี้มาได้ สิ่งที่ผมสงสัยก็ถ่ายทอดไปพร้อมกับแววตาสู่รู้ให้ซันอธิบายมาซะดี ๆ ไม่อย่างนั้นมีเฮกับเพื่อนฝูงแน่ รู้แค่ว่าเป็นรีสอร์ทที่คุณน้าโฉมฉายแนะนำให้ลูกชายมาฝึกงาน เจ้าของชื่ออะไรก็เพิ่งรู้เมื่อกี้ มีประเด็นอะไรกันอันนี้ยิ่งข้องใจหนัก
“คุณพีระมิด ศิรจักรภพ เป็นพี่ชายแท้ ๆ ของคุณรพีพิชญ์ที่เป็นคู่หมั้นของไอ้แซน เคยทำงานฝ่ายมาร์เก็ตติ้งให้บริษัทพ่อ แต่ลักษณะงานไม่ถูกใจก็เลยแยกตัวมาเปิดรีสอร์ทบริหารงานเอง” ฟังดูชิลดี คนมีตังค์คิดจะเริ่มธุรกิจใหม่นี่มันช่างง่ายดายยิ่งกว่าเล่นขายของ ผมก็พยักหน้าเออออทั้งที่ยังไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมเขาถึงวางท่าใหญ่โตกับเพื่อนของผมขนาดนั้นก็เถอะ “เขาไม่ค่อยชอบใจที่แซนเป็นคู่หมั้นของน้องสาว ก็ดูมันทำตัว ทีเล่นทีจริงหาความแน่นอนหรือความเป็นผู้ใหญ่ในตัวมันไม่มีเลย”
“แล้วทำไมไม่ถอนหมั้น” ผมพูดตามที่คิด แต่ก็ไม่ผิดที่ซันจะตอกกลับมาว่าทำแบบนั้นแล้วฝ่ายหญิงเขาเสียหาย
“ถ้าแม่ของพวกเราไม่สนิทกันก็คงพูดง่ายกว่านี้ แซนมันเป็นประเภทที่ไม่เคยขัดใจแม่ซะด้วย ข้อดีก็เห็นจะมีเรื่องนี้นี่แหละ” เอาเป็นว่าประเด็นนี้แทรกแซงยาก ผมขอผ่านไม่ยุ่งด้วยแล้วกัน แต่ติดใจนิดหน่อยตรงที่พี่ชายหล่อเหลาเอาการขนาดนี้ ชักอยากเห็นหน้าน้องสาวขึ้นมาตงิด ๆ แล้วสิ
แล้วพิษสงของคนที่ผมอุตส่าห์เห็นอกเห็นใจก็ย้อนกลับมาทำร้ายจนหน้าชา แซนมันกล้ามากที่จัดให้ผมนอนห้องเดียวกับตรัส ไอ้คนที่เอาแต่เดินตามอยู่ห่าง ๆ ตั้งแต่ก้าวออกมาจากล็อบบี้ หน้าผมมันก็ไม่แลสักนิด เอาแต่เสมองต้นไม้ใบหญ้าริมทางเดิน น่าโมโหชะมัด
เมื่อตระหนักว่าสัมภาระของผมไม่ได้อยู่ในห้องของไอ้ตี๋ก็เดาออกทันทีว่าอยู่ห้องใคร แล้วก็ไม่ผิดจากที่คาดไว้ เปิดห้องของตรัสเข้าไปก็เห็นกระเป๋าเดินทางของผมวางอยู่ข้างสัมภาระคุณชาย ก้าวช้า ๆ เข้ามาในห้องแล้วจ้องหน้ามันลองเชิง เผื่อว่าอยู่กันแค่สองคนมันจะยอมพูดอะไรบ้าง แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะมันยังยืนนิ่งปิดปากเงียบ ด้วยความน้อยใจและฉุนขาดผมจึงเดินไปหยิบกระเป๋าเดินทางกึ่งลากกึ่งกระชากอย่างประชดประชัน ก่อนจะหันไปกระแทกเสียงใส่ไม่เบานัก
“ที่มึงถามเมื่อเย็น เออ กูรังเกียจ”
ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยพูดแดกดันใครแล้วทุกข์ใจเท่านี้เลยเถอะ ทำตัวเป็นสาวน้อยขี้งอนอย่างที่ซันชอบค่อน แต่ทำไงได้ ตรัสมันทำตัวไร้เหตุผลก่อนเอง แค่ผมไม่ตอบรับความหวังดีแค่นี้ถึงกับโดนกล่าวหาว่ารังเกียจเลยเนี่ยนะ โถ ใครจะกล้าปฏิเสธรูปโฉมงดงามราวเทพบุตรของมันได้
แซนกลับมาหลังจากผมสั่งรูมเซอร์วิสเป็นสเต็กจานใหญ่มานั่งกินคนเดียวหน้าทีวี เห็นหน้าหมาหงอยของมันแล้วอดถามไม่ได้ว่าโดนอะไรมาบ้าง ปกติมันเป็นมนุษย์จำพวกที่ไม่นิยมความรุนแรงและการทะเลาะวิวาททุกประเภท แต่ในกรณีนี้คงหลีกเลี่ยงไม่ได้จริง ๆ
“บ่นจนแม่กูพ่ายเลยว่ะ ขุดคุ้ยข้อเสียคนอื่นมาพูดหน้าตาเฉย ไม่รู้ไปทำบาปทำกรรมอะไรไว้ถึงต้องนั่งฟังเขาพูดอยู่ฝ่ายเดียว อุตส่าห์วางแผนพาพวกมึงมาวันที่เขาลางานแต่ดันมีพนักงานปากสว่าง สั่งกำชับไว้แล้วเชียวว่าห้ามบอกคุณพี ตั้งใจว่าจะมาค้างสักคืนสองคืนแล้วรีบกลับจะได้ไม่ต้องเจอหน้า เพราะแม่คะยั้นคะยอให้กูมาดูสถานที่ก่อนตัดสินใจ บอกว่าดีอย่างนั้นอย่างนี้ ทั้งบรรยากาศทั้งระบบงาน ตั้งแต่ก้าวเข้ามามันก็ดีจริงอย่างแม่ว่า แต่กูจะไม่อภิรมย์ก็เพราะเจ้าของเนี่ยแหละ” แล้วมันก็ผ่อนลมหายใจ เข้าใจเรื่องที่ซันพูดอย่างแจ่มแจ้งทีเดียวประเด็นที่ว่าไอ้แซนไม่ยอมโตเป็นผู้ใหญ่ มีอย่างที่ไหนสั่งลูกน้องห้ามบอกเจ้านาย เขาคงเอาความมั่นคงในหน้าที่การงานมาเสี่ยงกับเด็กที่ไหนก็รู้ที่โทรมาจองห้องพักตัดหน้าแขกคนอื่นแล้วยังอยู่ฟรีกินฟรี แต่เห็นหน้าไอ้ตี๋แล้วไม่อยากจะซ้ำเติม หวังดียื่นแก้วน้ำเย็นให้แต่มันส่ายหน้า “เพิ่งรู้จากลุงคนขับรถว่าวันนี้คุณพีเข้าออฟฟิศ เซ็งตั้งแต่อยู่ในเรือเลยกู เออ ว่าแต่ทำไมมึงมานอนห้องนี้”
“กูพอใจ”
“แล้วไอ้ตรัสล่ะ”
“ก็อยู่ห้องมันสิ ถามทำไม” แล้วมันก็ทำตาขวางใส่ผม เปลี่ยนอารมณ์เร็วไปไหมมึง เบนประเด็นปุบปับกูตามไม่ทันนะ ที่สำคัญกูยังไม่ได้สังคายนาเรื่องที่มึงถือวิสาสะจัดห้องตามใจตัวเองโดยไม่ถามความสมัครใจกูเลย
“ไม่นอนเป็นเพื่อนมันหน่อยล่ะ ทิ้งคุณชายนอนคนเดียวได้ยังไง”
“ปล่อยมันไปเถอะ ผีเข้า อยู่ดี ๆ ก็พาลหาเรื่องโกรธกู”
“ทะเลาะอะไรกัน”
“ไม่รู้ ช่างเหอะ มึงอย่าใส่ใจไอ้คุณชายวัยทองเลย มากินสเต็กกับกูดีกว่า เอาไหม กูอิ่มแล้ว” เชิญชวนอย่างมีน้ำใจไมตรีแท้ ๆ แต่กลับโดนมันให้ของลับโทษฐานชวนมันกินของเหลือ ก็กูเสียดายนี่หว่า มันแพง
เช้าวันถัดมาผมเดินไปที่ห้องอาหารเพื่อรองท้องก่อนไอ้แซนจะพาไปร่อนทั่วเกาะ มองไปทางไหนก็เห็นแต่ชาวต่างชาติหาคนไทยด้วยกันยากเต็มที มีที่นั่งในห้องอาหารว่างอยู่โต๊ะหนึ่ง ซึ่งโต๊ะนั้นมีท่านตรัสและท่านซันนั่งครองอยู่ ไอ้หล่อกำลังคนแก้วกาแฟด้วยใบหน้าอิดโรย ส่วนอีกคนแลดูแช่มชื่นผิดวิสัย
“อ้นไปไหนล่ะ” ผมทักหลังจากเลือกนั่งเก้าอี้ตัวตรงข้ามกับตรัส ก่อนจะหันตามนิ้วของซันที่ชี้ไปยังเคาน์เตอร์เครื่องดื่มร้อนที่มีเพื่อนตัวสูงยืนอยู่
“โกโก้ของเท็ตด้วยครับ” ผมกะพริบตาปริบ ๆ บอกกับอ้นที่เดินมาวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ เห็นไอ้แซนส่ายหน้าเอือมระอา ก่อนผมจะได้โกโก้ร้อนแก้วใหญ่มาวางอยู่ตรงหน้า เอื้อมมือไปจับน้ำตาลก้อนมาปล่อยลงแก้วแต่ไม่ทันระวัง โกโก้ที่กำลังร้อนได้ที่จึงกระเด็นมาโดนนิ้วผมเต็ม ๆ ชีวิตช่วงนี้มีเคราะห์เกี่ยวกับของร้อนหรือไงวะ ต้องหาเวลาไปทำบุญสักหน่อยแล้ว
ผมสบถเบา ๆ อย่างเกรงใจโต๊ะข้างเคียง สะบัดมือปอย ๆ ไล่ความรู้สึกปวดแสบปวดร้อน เห็นตรัสทำท่าจะส่งมือมาจับแต่มันกลับชะงักไปก่อนจะเปลี่ยนใจหยิบทิชชูมาส่งให้แทน ทุกคนรอบโต๊ะก็ได้แต่มองพฤติกรรมประหลาดของมันเงียบ ๆ
“ตรัสมันโกรธอะไรมึง” ผมเดินออกมาจากห้องอาหารแล้วตอนที่ไอ้แซนมันกระซิบถามอย่างสอดรู้ ผมส่ายหน้าไม่อยากตอบ ไอ้ตี๋มันก็ก้าวขามายืนขวางหน้าไว้ทันที
“กูถามจริง”
“กูไม่รู้ อยู่ดี ๆ มันก็หาว่ากูรังเกียจมัน”
“แล้วมึงไปทำอะไรไว้”
“ทำอะไร กูยังไม่ได้ทำอะไรเลย กูก็ปกติแต่มันหาเรื่องกูเอง จะให้อี๋อ๋อออเซาะกันเหมือนข้าวใหม่ปลามันหรือไงไม่รู้ เพื่อนเถอะ ไม่ใช่ผัวเมีย” ฉิบหายละ หลุดปากพูดจาภาษานรกอะไรออกไป เรื่องที่ค้างคาอยู่ในใจพรั่งพรูออกมาเกือบหมด แล้วสะเออะบอกใครไม่บอกมาบอกไอ้บ้าแซน ผมรีบเบี่ยงตัวเดินหนีมันทันที ไม่อยากโดนจ้องหน้านาน ๆ เดี๋ยวความแตก
“ไม่คุยกันให้รู้เรื่องล่ะ ต่างคนต่างเงียบเหมือนเด็กโกรธกันไม่มีผิด ยิ่งนานวันเข้าจะยิ่งแย่ เสียสุขภาพจิตกันพอดี เดี๋ยวจะหาว่าพี่แซนไม่เตือน” ไหงคราวนี้ไอ้ตี๋สองกลับพลิกบทสุดโต่ง นอกจากไม่ล้อเลียนเรื่องคำพูดแปลก ๆ ชวนคิดลามกเมื่อกี้ ยังมีการส่งไม้ส่งมือมาลูบไหล่ปลอบโยน อาเพศชัด ๆ ทะเลสุราษฎร์ฯ จะหวานก็คราวนี้แหละวะ
ระหว่างเดินเล่นไปเรื่อย ๆ แซนมันก็ถามผมว่าวันนี้อยากทำอะไร มีให้เลือกทั้งขี่ช้าง ทัวร์วัด ทัวร์น้ำตก ทัวร์ภูเขา หรือแม้แต่ดำน้ำดูปะการัง แต่ผมไม่ยักกะมีแก่ใจจะทำอะไรสักอย่าง จนสุดท้ายมาได้คำตอบตอนถามมันว่าพวกตรัส ซัน อ้นไปไหนกัน
“สปา”
“กูอยากสปาด้วย”
กว่าจะเดินไปถึงเรือนสปาต้องผ่านสวนหย่อมขนาดกลางที่ให้ความรู้สึกผ่อนคลายสบายใจ แต่ผมกลับรู้สึกอย่างนั้นได้เพียงครู่เดียว เพราะสายตาเจ้ากรรมดันมองปราดไปหาคนตัวสูงที่นั่งยิ้มพรายหล่อเหลาอย่างกับภาพวาดอยู่ตรงที่นั่งม้าหินกลางสวน ยิ้มแย้มอยู่กับอ้นกับซันแต่พอหันมาเห็นผมกลับขึงหน้าตึงขึ้นมาเสียอย่างนั้น ตรัสมันเป็นเอามากจริง ๆ
ด้วยความตะขิดตะขวงใจที่ให้ผู้หญิงแปลกหน้ามาจับเนื้อต้องตัว (แม้ว่าผมจะโปรดปรานเหล่านารีในหน้ากระดาษก็เถอะ) ผมเลือกแค่สปาเท้า ในขณะที่อีกสี่คนเขาสปาตัว สบายไหมก็สบายแหละ แต่ผมควรกลับไปสบายอยู่ห้องมากกว่า เพราะว่ายังไม่ทันไรผมก็หลับเป็นตายคาเตียงสปาแล้ว พนักงานเขาก็ปล่อยให้ผมหลับจนหนำใจ กว่าผมจะตื่นก็ล่วงเวลานานไปนานโข โผล่มาหน้าเรือนก็เห็นหนึ่งในสี่นั่งเปิดนิตยสารอ่านรอคนอื่น
ผมเดินเข้าไปนั่งห่าง ๆ อย่างไม่รู้ว่าท่านอยู่ในภาวะอารมณ์ไหน ก่อนจะกระแอมเบา ๆ ก็ไม่เห็นว่ามันจะเงยหน้าขึ้นมามอง คงรู้อยู่แล้วว่าเป็นผมหรือไม่ก็คงไม่อยากใส่ใจ
“คนอื่นล่ะ” ผมลองเชิงเอ่ยถามเบา ๆ เห็นมันลดมือลงนิดหนึ่งก่อนจะตอบกลับมาให้ผมผิดคาดได้อีก
“ไปแล้ว”
“ไปไหน”
“เล่นพารามอเตอร์” ตรัสตอบหน้าตายแต่คนถามอ้าปากค้างไปแล้ว เพื่อนฝูงครับ มึงห่วงกูมากเลย ถ้ากูโดนพนักงานสปาข่มขืนขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ
“ไอ้แซนใช่ไหม แล้วซันกับอ้นล่ะ” มันส่ายหน้าแปลว่าไม่รู้ ผมเข้าใจดีว่าเวลาอึน มึน เซื่องโต้ตอบคนอื่นเป็นอย่างไร แต่ไม่คิดว่าจะโดนกับตัว ไอ้ตรัสกำลังเล่นแง่ถามคำตอบคำกับผม ตาก็ไม่มองสบ มีแต่ปากที่ขยับตอบอย่างจำใจ
“แล้วมึงนั่งทำอะไรอยู่นี่” ถามจบ ไม่ใช่แค่มือที่วางนิตยสารลง ตาคมคู่นั้นก็เงยขึ้นมามองสบด้วย คำตอบของมันสั้น ๆ ง่าย ๆ แต่ตรงใจอย่างร้ายกาจ “รอ”
ผมกับตรัสเดินกลับมาที่ห้องพักอย่างเงียบเชียบไร้สรรพเสียงสนทนา ก่อนจะแยกย้ายเข้าห้องใครห้องมัน หลังจากนั้นผมก็มีสายเข้าจากคุณศาสตราวุธเพื่อนเนรคุณ
“แซน มึงหนีกูไปเที่ยวคนเดียวได้ไงวะ”
(( ก็มึงหลับนี่หว่ากูไม่อยากปลุก มาเล่นพารามอเตอร์รอบเดียวเอง อยากลองมานานละ หวาดเสียวฉิบ ))
“ไม่ต้องเล่า กูไม่อิจฉา กูกลัวความสูง”
(( รู้อยู่แล้วไงถึงได้ไม่ชวนมึง แล้วนี่อยู่ไหน ยังอยู่ที่เรือนสปาใช่ไหม ))
“กลับมาห้องแล้ว”
(( ตรัสล่ะ ))
“กลับมาด้วยกัน”
(( นี่กูโทรมาขัดจังหวะอะไรหรือเปล่า )) นั่น นึกแปลกใจได้ไม่ทันไร มันหันกลับมาพูดจาล้อเลียนกวนประสาทอีกแล้ว
“ขัดจังหวะห่าเหวอะไร ตรัสอยู่ห้องมัน กูก็อยู่ห้องกู”
(( อ๋อเหรอจ๊ะ เดี๋ยวมึงเตรียมตัวไปเกาะพะงันได้แล้วนะ จองเรือเที่ยวบ่ายเอาไว้ )) พอนัดแนะเสร็จสรรพก็วางสายไป และด้วยความหวังดีผมก็เลยเดินไปเคาะประตูห้องข้างกันให้รับทราบกำหนดการช่วงบ่ายด้วย ท่านตรัสมันไม่ว่ายังไง แค่ยืนฟังเงียบ ๆ ก่อนจะ...ปิดกระตูใส่หน้าผม
โดนตรัสปิดประตูใส่หน้า...รู้สึกถึงความซวยที่กำลังมาเยือนยังไงไม่รู้ อารมณ์เดียวกับจิ้งจกทักหรือไม่ก็งูเลื้อยตัดหน้ารถอะไรประมาณนั้น คุณชายมันไม่ใช่พวกมารยาททรามที่จะทำอะไรแบบนี้ได้ เมื่อครู่ยังเดินด้วยกันมาดี ๆ แล้วไหงมาผีเข้าเอาตอนจบ อุตส่าห์ดีใจที่มันรอกลับด้วยกัน หลงเพ้อฝันว่ามันให้อภัยแล้ว แต่ก็เปล่าเลย
ผมก้าวขึ้นมาบนเกาะพะงันพร้อมสมาชิกครบทีม ระหว่างนั่งเรือผมหลอกถามซันว่าหลังจากสปาแล้วแอบไปเที่ยวที่ไหนกับอ้นมา ตี๋หนึ่งเขาก็ตอบหน้าทะเล้นว่าส่องสาว โถ กล้าโป้ปดมดเท็จ คุณซันจะส่องผู้หญิงทำไมให้เปลืองสายตา ส่องหนุ่มที่หน้าสวยจนสาวอายอย่างอ้นล่ะสิไม่ว่า
เกาะพะงันนี่มันสวรรค์ชัด ๆ มองไปทางไหนก็เห็นแต่ชาวต่างชาติสวมเสื้อผ้าน้อยชิ้น ผู้ชายผมไม่หมายปอง เดินจ้องแต่สิ่งที่นูนสะดุดตาของผู้หญิง มองทางบ้างไม่มองบ้างจนไอ้แซนต้องเดินมาผลักหัวเรียกสติ ผมก็ผลักมันคืนไปก่อนจะหันหาซันที่พูดพึมพำอะไรสักอย่าง
“ว่าอะไรนะซัน”
“บอกว่าไปเดินเล่นหาดอื่นกันก่อนดีไหม หาดริ้นคนเยอะเกินไป” ก็เยอะจริงอย่างที่ซันว่า แต่อาหารตาเต็มทุกตารางนิ้วขนาดนี้จะไม่เสียดายยังไงไหว
“หาดอื่นสาวเยอะไหม” ถามไปก็เลยโดนไอ้แซนผลักหัวให้อีกรอบ
“เลิกกามแล้วตามกูมานี่เลย”
จุดหมายปลายทางของไอ้แซนคือหาดลีลาที่แสนเงียบสงบ ผิดกับหาดริ้นลิบลับทั้งที่ถัดลงมาทางใต้ไม่ไกลเท่าไหร่ เห็นมันชี้ไปยังบังกะโลหลังใหญ่หลังหนึ่งแล้วบอกว่านั่นคือที่พักคืนนี้ ก่อนที่มันจะเดินถือกระเป๋าเข้าไปด้านในเพื่อเก็บเสื้อผ้าที่เตรียมมากันเหนียว เผื่อใครนึกครึ้มใจอยากกระโดดลงน้ำอย่างที่ผมรู้สึกอยู่ตอนนี้
น้ำใสไหลเย็นเห็นตัวปลา นอกจากปลาแล้วก็ยังเห็นโขดหินแหลมคมและหอยเม่นกระจัดกระจาย ไม่ไหว อันตรายเกินไป เกิดว่ายไปเจอหอยเม่นตรงจุดสำคัญ เป็นหมันกันพอดี
หลังจากปลงตกและถามทุกคนแล้วว่าไม่มีใครอยากลงน้ำ ตอนนี้ก็เลยมีปาร์ตี้ขี้เมาทดแทนโดยไอ้แซนเป็นเจ้ามือ ผมจับจองเบียร์หนึ่งแพ็คใหญ่กันไว้เป็นของตัวเอง ส่วนคนอื่นเขาก็รินเหล้าเคล้ามิกเซอร์กันตามอัธยาศัย พอกรึ่ม ๆ ก็นั่งน้ำลายแตกฟองกันไป ไอ้แซนที่ยังไม่เรื้อนเท่าไหร่ก็พูดมากแบบไม่หุบปาก วิจารณ์นี่นั่นโน่นตั้งแต่การเมืองยันเรื่องเรียน ผมก็ฟังบ้างมองหน้าตรัสบ้างตามประสาคนมีประเด็น โดนมึงปิดประตูใส่หน้า ใครลืมก็บ้าแล้ว
พอพลบค่ำ โต๊ะไม้ตัวใหญ่หน้าบังกะโลก็เต็มไปด้วยขวดเหล้าขวดเบียร์ ไอ้แซนมันยังมีสติดีพอที่จะชวนไปเฮฮาที่หาดริ้น มันเป็นพวกดื่มหนักคอทองแดงมาแต่ไหนแต่ไรก็เลยเดินไม่เป๋เท่าไหร่ ส่วนผมกับซันแค่หน้าแดง ๆ อ้นไม่ต้องพูดถึง รายนั้นเรียกได้ว่าแค่จิบ ส่วนตรัสเห็นมันนั่งละเลียดอยู่แก้วเดียวจนน้ำแข็งละลายหมดนั่นแหละ
ตอนนี้ฟ้ามืดสนิทเห็นแค่แสงไฟรำไรจากร้านรวงที่เรียงรายริมชายหาด แสงสีที่ตกกระทบพื้นทะเลยามนี้ช่างงดงามชวนโรแมนติก แต่ติดที่ว่าเพลงที่เปิดดังลั่นสะนั่นโลกาตอนนี้มันออกจะเรกเก้ไปสักหน่อย ผมเดินเลี่ยงฝูงชนมายืนกระดกเบียร์อยู่ตรงรั้วไม้ด้านหนึ่งของหาด ยืนพิงรั้วจิบเบียร์มองวิวทะเลและดวงจันทร์ที่สุกสว่างอยู่กลางท้องฟ้า หาสุขใดเทียบเทียม ก่อนบรรยากาศสุดประทับใจของผมจะถูกรบกวนด้วยคนที่ปิดประตูใส่หน้าที่มันเดินมายืนข้าง ๆ ขัดลาภฉิบ อุตส่าห์ยืนอ่อยเผื่อมีสาวไหนเดินมาทัก แต่ตรัสมันดันเดินมายืนพิงรั้วอีกด้านดักทางไว้
“ไอ้แซนล่ะ” ผมถามก่อนจะกระดกเบียร์เข้าปากอีกหน มันไม่ตอบแต่ชี้ไปยังบาร์หนึ่งไม่ไกลนัก เห็นไอ้ตี๋สองกำลังนั่งป้อสาวผมสีเข้มหน้าระรื่น นึกริษยาจนตาลุกเป็นไฟทีเดียว
“ถ้าดื่มไม่ไหวแล้วก็กลับที่พักนะ” มันพูดทิ้งท้ายคล้ายว่าจะหนีกลับไปนอน แล้วผมจะยอมได้ไง ฟูลมูนปาร์ตี้ก็ต้องดูจันทร์จนกว่าดวงอาทิตย์จะโผล่มายิ้มแฉ่งอีกครั้งนั่นแหละ งานเลี้ยงจึงเลิกรา
“จะรีบไปไหนวะ ไม่อยู่ดูจันทร์ด้วยกันก่อน” ผมรีบก้าวฉับไปยืนขวางหน้ามันไว้ เห็นตรัสเบี่ยงไหล่หลบตัวผมอย่างรวดเร็วจนนึกฉุน ชักไม่แน่ใจแล้วว่าฝ่ายไหนแน่ที่รังเกียจกัน
ผมยืนจ้องหน้าหาเรื่องมันพักใหญ่โดยไม่พูดจาอะไร คุณชายเขาก็ไม่ได้คิดที่จะเดินหนีไปไหน ผมก็เลยลองใจมันด้วยการเดินเข้าหา ส่งใบหน้าเข้าไปใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่น ตรัสประหม่า ผมรู้สึกได้จากสายตาที่มองสบกันตลอดเวลา เปล่าหรอกครับ ผมไม่ได้คิดจะจูบมันจริง ๆ หรอก แค่อยากรู้ว่ามันจะถอยหนีหรือแบ่งรับแบ่งสู้แค่ไหน แต่สรุปว่ามันไม่ทำอะไรเลยนอกจากยืนนิ่ง ถ้าผมโน้มไปอีกสักนิด นี่ก็คงเป็นจูบที่โจ่งแจ้งที่สุดในชีวิตครั้งหนึ่งเลยล่ะ
แต่ไม่เอาดีกว่า เขินดวงจันทร์▩▩▩
หัวข้อ: เรียงร้อยด้วยรักฯ : ทฤษฎี บทที่ 16 l 2018.06.16 หน้าที่ 93 (อ่าน 946144 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก