ทะลึ่ง : กามที่ 9
ผลพลอยได้จากการจูบท่านตรัสโชว์ตี๋สองก็คือผมไม่เคยโดนแซนล้อเลียนเรื่องคุณท่านอีกเลย ไม่ว่าจะทางสายตาหรือคำพูด วันนั้นที่เกาะพะงันเห็นมันหรี่ตามองครู่เดียวก่อนจะยกนิ้วโป้งให้คล้ายชมเชย ก็ชักไม่แน่ใจว่ามันง่วงหรือเมายากันแน่ แต่เอาเป็นว่าผมได้ใจตรัสไปเต็ม ๆ เห็นมันหน้าชื่นตาบานทั้งวัน ไม่มีหุนหันอารมณ์เสียเป็นพัก ๆ เหมือนแต่ก่อน แถมยังย้ำจับย้ำจูบตอนนั่งเครื่องบินขากลับด้วยกัน จนต้องเบรกมันด้วยหมัดหนัก ๆ ไปตามลำตัว อย่างไรก็ขอเว้นใบหน้าไว้สักหน่อย เสียดายของ
หลายอาทิตย์ต่อมา หลังจากโดนตื้อโดนเร้าให้ย้ายไปคอนโดหรูหนักเข้าก็จำใจเปลี่ยนที่พำนัก ตอนนี้ที่หอในก็เลยไม่มีสมบัติของผมแม้แต่ชิ้นเดียว โทรบอกพ่อแม่ว่าย้ายที่อยู่กะทันหันท่านก็ไม่ว่าอะไร เพราะเห็นว่าเป็นเพื่อนกันช่วยกันหารค่าห้องก็น่าจะโอเค แต่จะให้ผมหารอะไร ตรัสมันซื้อขาดไว้แล้วจะต้องจ่ายเงินให้มันอีกทำไม แต่ก็ตอบแม่เลี่ยง ๆ ไปว่าหารก็หาร เพราะกลัวว่าท่านจะไม่สบายใจ
คอนโดตรัส เงินตรัส รถตรัส เปรมเลยครับผม
หลังจากแม่บ้านทำความสะอาดห้องเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทิ้งไว้แต่กลิ่นน้ำยาถูพื้นที่หอมฟุ้งไปทั่วบริเวณ ผมกำลังจดจ่อสมาธิอยู่กับคอมพิวเตอร์เรื่องข้อมูลงานวิจัยเชิงวิเคราะห์เกี่ยวกับระดับความเสี่ยงของหุ้นที่น่าสนใจในการลงทุนที่จะใช้เป็นโปรเจคจบ แต่ผมไม่ค่อยมีความรู้ทางด้านนี้เท่าที่ควรก็เลยยังเป็นปัญหาว่าทำสำเร็จลุล่วงหรือไม่ หันไปเห็นเจ้าของคอนโดกำลังหน้านิ่วคิ้วขมวดกับแฟ้มเอกสารเล่มยักษ์บนโต๊ะทำงานก็นึกเกรงใจ แต่ทำไงได้คนมันสงสัย
“ถามไรหน่อยดิตรัส” มันเงยหน้าขึ้นมาแทบจะทันทีที่ผมพูดจบ เลิกคิ้วเป็นนัยว่าพร้อมตอบ ผมขยับตัวบนโซฟาหันเข้าหาก่อนจะอ้ำอึ้งเกริ่นนำ
“ก็...ไม่ได้อยากรู้เท่าไหร่นะ แค่สงสัยเฉย ๆ จะตอบหรือไม่ตอบก็ได้”
“ถามมาสิ” มันคลี่ยิ้มน้อย ๆ พร้อมคำอนุญาตอย่างรู้ทัน ผมก็แค่กลัวว่าท่านจะหาว่าละลาบละล้วง แต่เพราะเห็นมาหลายรอบแล้ว พวกแฟ้มกองพะเนินที่นาน ๆ จะโผล่มาให้เห็นสักที คราวก่อนก็หักโหมทำเอาจับไข้ไม่สบายไปเลย แต่ที่ไม่อยากถามเพราะกลัวเป็นความลับระดับชาติ ถ้าใครรู้ต้องโดนฆ่าปิดปากประมาณนั้น
“นั่นอะไร”
“แฟ้มงาน” ดูมันตอบ คนอุตส่าห์หน้าด้านถามก็ไม่คิดจะตอบอะไรให้มันชัดเจนบ้างเลยหรือไงไม่รู้ ผมถอนหายใจยาวก่อนจะหันกลับมาปล้ำกับข้อมูลในวิกิพีเดีย ตัดใจไม่อยากรู้ แต่ครู่เดียวหลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงลากรองเท้าสลิปเปอร์ ยังไม่ทันได้หันไปมองวิสัยทัศน์ก็ถูกบดบังด้วยแฟ้มเล่มหนาเปิดกางอยู่ตรงหน้า ตรัสที่ค่อมตัวจากด้านหลังซบแก้มชิดแก้มก่อนไล่เลียงให้ฟังเสียงเรียบ
“นี่คือแฟ้มบัญชีของบริษัทคุณปู่ครับ ท่านไหว้วานตั้งแต่ก่อนเสียว่าให้ตรวจสอบเป็นหูเป็นตาแทนท่าน ถ้าเป็นไปได้เดือนละครั้งก็ยังดี ท่านไม่ไว้ใจฉัตรพันธ์ แม้แต่พนักงานบัญชีที่ท่านรับทำงานมาตั้งแต่ก่อตั้งบริษัทยังแอบลักลอบเป็นชู้กัน เงินในบัญชีรั่วไหลโดยที่ท่านไม่ทราบ กว่าจะรู้บริษัทก็เกือบวิกฤตแล้ว” เสียงนุ่มน่าฟังแข็งกระด้างขึ้นนิดหน่อยตอนที่เรียกชื่อพ่อบังเกิดเกล้าแบบห้วน ๆ ผมพยักหน้ารับรู้
“แล้วทำไมคุณ...ฉัตรพันธ์ถึงมายุ่มย่ามที่สาขาใหญ่ได้”
“เพราะเป็นฝ่ายคิวซี ยอมรับว่าเป็นคนมีฝีมือเพราะได้พรสวรรค์เรื่องอัญมณีจากคุณปู่ แต่เรื่องผู้หญิงเป็นโดยกมลสันดาน ไม่มีใครถ่ายทอด” ผมส่งมือไปตีแก้มเตือนไม่แรงนัก ปรามว่าบาปก่อนจะบอกให้มันเล่าต่อ
“เรื่องมันเกิดขึ้นนานมากแล้วก็จริง ก่อนฉันเกิดเสียอีก ถึงแม้ว่าท่านจะไม่เคยให้อภัยแต่เพราะว่าเป็นลูกชายคนเดียว ลูกที่ท่านเลี้ยงเหมือนงูเห่า โดยที่ท่านยอมเป็นชาวนาแม้จะรู้อยู่แก่ใจ” อ่า...รู้สึกว่าสภาวะจิตใจเด็กชายที่เติบโตมาในครอบครัวธรรมดาอย่างผมจะรับเรื่องพรรค์นี้ไม่ค่อยได้เท่าไหร่ จะว่าเป็นมนุษย์ที่มองโลกในแง่ดีมาตลอดก็คงไม่ผิดนัก ตอนที่ซันเล่าให้ฟังก็ว่ารู้สึกแย่แล้ว แต่ได้ฟังจากปากของตรัสเองผมว่าแย่ยิ่งกว่า เพราะนี่มาจากประสบการณ์ตรงและความทรงจำที่เลวร้ายล้วน ๆ
“แย่ว่ะ” ผมเปรยขึ้นมาเบา ๆ หลังจากเงียบกันไปพักใหญ่ ตรัสเดินอ้อมมานั่งลงบนโซฟาวางแฟ้มลงบนโต๊ะก่อนจะยิ้มกริ่มตัดอารมณ์ ผมหรี่ตามองอย่างไม่ไว้ใจนักก่อนจะเห็นมันผายมือออกข้างหนึ่ง
“กอดปลอบได้หรือยัง” อารมณ์ไหนของมึงครับท่าน เล่าอดีตให้กูฟังจนจิตตกแล้วจู่ ๆ มาทวงกอดที่เคยคุยเล่นกันตั้งแต่ปีมะโว้ ตรัสมันเป็นพวกคุ้มดีคุ้มร้ายแบบนี้เอง ผมผลักแขนมันก่อนจะลุกขึ้นบิดขี้เกียจ ขยับปากบอกว่า ‘ฝันไปเหอะ’ แล้วเดินหนีออกไปที่ระเบียงทันที ได้ยินมันบ่นไล่หลังว่าใจร้ายแต่ใครจะสน
ผมยืนรับลมสักพักก็คลายยิ้มกว้าง รู้สึกปลอดโปร่งโล่งใจกว่าตอนสอบเสร็จแล้วได้เกรดเอหลายร้อยเท่า อย่างน้อยตรัสก็ยอมเปิดใจเล่าเรื่องส่วนตัวให้ฟังเป็นครั้งแรก ไม่นับรวมครั้งก่อนที่ซันเป็นหน้าม้า น่ายินดีจะตายไปใช่ไหม
ยืนเหม่อได้สักพักผมก็รู้สึกถึงแรงสั่นในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะเห็นว่าไอ้แซนเป็นคนโทรมา หวังว่าเรื่องที่ร้องขอไปจะได้ผล เพราะตอนนี้ผมอารมณ์ดีเกินกว่าจะรับรู้เรื่องน่าหงุดหงิดใจ
“ว่าไง”
(( เท็ต คุณศุภเชษฐ์เขาตกลงนะ ไปพบเขาวันมะรืนได้เลย วันหยุดเขาพอดี ))
“เฮ้ยจริงดิ ขอบใจมากว่ะแซน ว่าแต่ที่ไหนวะ”
(( เดี๋ยวเขาโทรแจ้งเรื่องสถานที่อีกที มึงก็แต่งตัวสุภาพหน่อยแล้วกัน เสื้อยืดกางเกงยีนส์ไม่เอานะ ))
“รู้แล้วน่า ใครจะบ้าใส่ไป”
คุณศุภเชษฐ์ที่แซนพูดถึงคือผู้เชี่ยวชาญด้านการวิเคราะห์หุ้น ทำงานอยู่ในตลาดหลักทรัพย์ เป็นคนรู้จักของที่บ้านแฝดสอง ผมเคยบ่นให้แซนมันฟังเกี่ยวกับหัวข้อโปรเจคว่ายากเย็นและไกลตัวหนักหนา มันก็เสนอขึ้นมาทันทีว่ามีคนรู้จักถนัดด้านนี้ เพื่อนดีมีชัยไปกว่าครึ่งจริง ๆ
“ใครโทรมา” พอเดินกลับเข้ามาในห้องได้ไอ้คุณตรัสก็เอ่ยปากถามทันที ผมไม่ตอบแต่เดินเข้าไปใกล้แล้วยื่นโทรศัพท์ที่มีชื่อไอ้แซนโชว์หราให้ดู มันก็พยักหน้ารับรู้ก่อนจะก้มหน้าก้มตาตรวจสอบบัญชี ผมถือโอกาสนี้โน้มตัวลงแตะจูบเบา ๆ ที่ข้างแก้มก่อนจะกระซิบ “พอใจยัง” เห็นคิ้วสีเข้มเลิกสูงอย่างแปลกใจครู่หนึ่งก่อนมุมปากจะกดยิ้มเจ้าเล่ห์จนต้องเบือนหน้าหนี
“ครับ ดีกว่ากอดเยอะเลย”
ผิดคาดนิดหน่อยเมื่อสถานที่นัดพบคุณศุภเชษฐ์ดันเป็นบริษัททัวร์ที่ผมไม่คุ้นทำเล นึกว่าจะเป็นห้างสรรพสินค้าชื่อดังที่ไหนเสียอีก แซนที่เป็นคนมาส่งก็ไม่อธิบายอะไรมากเพราะมันต้องรีบกลับบ้าน อ้างว่ามีธุระด่วนอะไรสักอย่างที่ไม่สามารถบอกได้ ซึ่งผมก็ไม่อยากเซ้าซี้
เมื่อก้าวเข้ามาภายใน พนักงานหน้าร้านก็พูดคุยสอบถามด้วยหน้าตายิ้มแย้ม ผมก็บอกไปตามตรงว่ามารอพบคน ไม่ได้จะมาจองทัวร์ เขาก็ให้ผมนั่งรอที่โซฟาด้านในพร้อมทั้งยกแก้วน้ำมาเสิร์ฟ บริษัทนี้น่าประทับใจควรค่าแก่การใช้บริการจริง ๆ
“น้องทัศนัยใช่ไหมครับ ขอโทษที่ให้รอนาน” ผมเงยหน้าจากหนังสือพิมพ์ฉบับวันนี้ เห็นผู้ชายวัยสามสิบปลาย ๆ ท่าทางภูมิฐานพร้อมรอยยิ้มเป็นมิตร มองปราดเดียวก็รู้ว่าเจอเจ้าพ่อแฟชั่นเข้าให้แล้ว ทั้งสูทจอร์โจอาร์มานี นาฬิกาแฮมมิลตันและรองเท้าหนังปิแอร์กาแดงเงาวับ นี่เป็นเรื่องน่าแปลกใจรอบที่สองของวัน
“สวัสดีครับคุณศุภเชษฐ์ ผมทัศนัยครับ เป็นเพื่อนของแซน อ่า...เพื่อนของศาสตราวุธครับ” ผมลุกขึ้นยืนยกมือไหว้นอบน้อมอย่างที่แม่สอนสั่งก่อนจะแนะนำตัวว่าเขาทักถูกคน
“ครับ เพื่อนน้องแซน แต่ไม่ต้องพูดเป็นทางการขนาดนี้ก็ได้ ตามสบายดีกว่านะ จะได้ไม่ต้องเกร็ง เอาเป็นว่าเรียกผมว่าพี่เชษฐ์ แล้วน้องทัศนัย...”
“เท็ตครับ”
“ครับน้องเท็ต เดี๋ยวเราไปกันเลยไหม นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้ว เดี๋ยวพี่พาไปร้านอร่อย ทานไปคุยไปดีกว่านะ”
จากที่แซนบรรยายคุณลักษณะไว้ว่าคุณศุภเชษฐ์มีตำแหน่งหน้าที่การงานเป็นที่นับหน้าถือตาแก่ผู้บริหารบริษัทใหญ่โตทั่วไป ผมก็หลงคิดว่าจะอาวุโสกว่านี้ อาจมีรูปร่างลักษณะค่อนไปทางคุณลุงที่น่าเกรงขาม ไม่คิดว่าจะเป็นคนหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาที่มีท่าทางกระฉับกระเฉง จนผมอดรู้สึกไม่ได้ว่าตัวเองเป็นมนุษย์ดักแด้ที่มาเดินเคียงข้างผีเสื้อโตเต็มวัยที่มีลวดลายสวยงาม
แล้วผมก็ได้มาห้างสรรพสินค้าอย่างที่คาดการณ์ไว้ ที่นี่มีร้านอาหารไทยที่ผมรู้จักดีแต่ไม่มีปัญญาเดินเข้ามากิน อาหารคาวหวานหลากหลายเมนูวางเรียงรายอยู่ตรงหน้า ก็ยอมรับว่าการพูดคุยพร้อมรับประทานอาหารมันทำให้สมองผมจดจำข้อมูลต่าง ๆ ได้ดีกว่าเวลาปกติมาก มีรายละเอียดเกี่ยวกับหุ้นที่นักลงทุนให้ความสนใจมากมาย และนอกเหนือจากข้อมูลปากเปล่าแล้วผมยังได้รับเอกสารที่ไม่เป็นความลับสำหรับนักศึกษาอีกหนึ่งแฟ้มใหญ่
“ว่าแต่น้องเท็ตอยู่ปีสี่เหมือนน้องแซนน้องซันใช่ไหมครับ”
“ครับผม อยากจบเต็มแก่แล้ว”
“มองสถานที่ทำงานไว้บ้างหรือยัง หรือว่าจะต่อปริญญาโท ความจริงเด็กสมัยนี้ก็มีความสามารถรอบด้าน จะเรียนไปทำงานไปก็คงโอเคทั้งสองอย่างเลยใช่ไหมล่ะ”
“ยังไม่ทราบเลยครับ ตอนนี้ผมยังไม่มองไกลถึงการทำงาน สถานที่ฝึกงานสำหรับเทอมหน้ายังมีปัญหาอยู่เลยครับ”
“อ้าว ทำไมล่ะ”
“พอดีสนใจบริษัทของคุณพ่อ เป็นบริษัทเกี่ยวกับอุปกรณ์อิเลคทรอนิคส์ครับ แต่ท่านไม่ค่อยสนับสนุนเท่าไหร่ก็เลยยังมืดแปดด้าน”
“ให้พี่ช่วยดูให้ไหม รู้จักผู้บริหารของบริษัทใหญ่อยู่หลายแห่งเหมือนกัน” แบบนั้นก็เข้าข่ายใช้เส้นสินะครับ ที่ผมเลี่ยงบริษัทไอ้คุณตรัสก็เพราะเหตุผลนี้แล
“ไม่ดีกว่าครับ ผมอยากใช้ความสามารถตัวเองมากกว่า ขอบคุณนะครับ” ยกมือขึ้นไหว้แสดงความจริงใจไปพร้อมกับเปิดแฟ้มข้อมูลหุ้นไปเรื่อย ๆ เขาให้ผมลองอ่านดูเผื่อมีข้อสงสัยอะไรจะได้คลี่คลายตรงนี้ ไม่ต้องไปหาข้อมูลเพิ่มเติมทีหลังให้ยุ่งยาก และระหว่างที่ผมกำลังพยักหน้ารับฟังข้อมูลหุ้นตัวหนึ่งที่กำลังข้องใจก็มีเด็กผู้ชายที่ไหนไม่รู้วิ่งมาชนเข้าที่ข้อศอกก่อนล้มลงไปก้นจ้ำเบ้า ผมลุกไปพยุงให้ยืนขึ้นพร้อมเสียงร้องไห้โยเย ผมก็ลูบหัวยิ้มให้พร้อมกับบอกไม่เป็นไร ไม่เจ็บนะ เพี้ยงหาย แล้วเด็กคนนั้นวิ่งกลับไปหาพ่อแม่
“ชอบเด็กหรือ”
“ก็ชอบครับ ชอบเล่นด้วย น่ารักดีไม่มีพิษไม่มีภัย”
“แสดงว่าเจอผู้ใหญ่เจ้าเล่ห์มาเยอะ” เขายิ้มกริ่มตอนที่แกล้งหลอกถาม ผมก็หัวเราะส่ายหน้าตอบไป
หลังจากเสพข้อมูลจนพอใจแล้วคุณเชษฐ์เขาก็ใจดีพาผมมาส่งถึงคอนโด ทั้งที่ปฏิเสธด้วยความเกรงอกเกรงใจไปแล้วแท้ ๆ แต่เขาก็ยืนยันว่าทางนี้เป็นทางผ่านขากลับบ้านของเขาพอดี
“วันนี้ขอบคุณมากจริง ๆ นะครับ ถ้าไม่ได้พี่เชษฐ์ผมคงแย่แน่เลย หัวข้อโปรเจคที่เสนออาจารย์ไปเหลวไม่เป็นท่ากลับมาทุกที ก็มีแต่หัวข้อนี้ที่จะพอเข้าเค้าหน่อย”
“ไม่เป็นไรครับ ถ้ามีปัญหาอะไรสงสัยตรงไหนก็โทรมาได้ เบอร์อยู่ในนามบัตรที่พี่ให้ไว้นั่นแหละ ไม่ต้องเกรงใจนะ”
“ขอบคุณมากครับ เอาไว้ผมจะเลี้ยงข้าวคืนพี่เชษฐ์สักวัน” ผมยกมือไหว้บอกลาเป็นนัย ๆ เห็นเขาเลิกคิ้วสูงก่อนยกยิ้มอมภูมิ
“แต่พี่มีไอเดียที่ดีกว่าการเลี้ยงข้าวนะ”
“อะไรครับ บอกมาได้เลย ผมยินดี”
“พี่มีลูกชายคนหนึ่ง...”
“ครับ”
“เอาไว้นัดครั้งหน้าจะพามาเจอ”
ผมยืนมองจนปอร์เช่สีควันบุหรี่แล่นไปลับตาก่อนจะเดินกลับขึ้นห้องด้วยความสงสัยนิดหน่อย ลูกชายของพี่เชษฐ์อายุเท่าไหร่ ถ้าเจอกันแล้วผมต้องทำอะไรทำไมเขาไม่เห็นบอก แต่ก็ช่างเถอะ อาจจะไม่ได้เจอกันอีกเลยก็ได้ เพราะรู้สึกว่าข้อมูลที่ได้มาก็เหลือเฟือเกินคาดแล้ว
ผมเดินแบกแฟ้มเข้าห้องรับรองแขกเงียบ ๆ มันเป็นข้อตกลงระหว่างผมกับตรัสว่าถ้าให้ย้ายมาอยู่ที่นี่ผมจะไม่นอนห้องเดียวกับมันเด็ดขาด สาเหตุหลักเลยคือผมไม่สามารถข่มตาหลับบนเตียงเดียวกับมันได้ ไม่ว่าคุณท่านจะอ้างอะไรร้อยแปดผมก็ยืนยันคำเดียว สุดท้ายมันก็ยอมความแต่โดยดี หลังจากจัดเก็บแฟ้มเข้าที่เข้าทาง เดินกลับออกมาก็เห็นตรัสนั่งอยู่ที่โซฟาแล้ว
“ไปบริษัทมาเหรอ” ผมทักเพราะเห็นสูทเวอร์ซาเช่สีเทาเข้มพาดบนพนักโซฟา ส่วนเจ้าของเสื้อนอนเอนหลังหลับตาอย่างอ่อนล้า นี่มันเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยเหมือนผมแน่ไหม
“อืม กลับมานานแล้วหรือ ไปไหนมา” มันลืมตาก่อนจะถามเสียงอ่อน
“เพิ่งกลับมาก่อนหน้ามึงไม่ถึงสิบนาทีหรอก ไปขอคำปรึกษาเรื่องโปรเจคจบ”
“กับใคร”
“คนรู้จักของไอ้แซน” ระหว่างนั้นผมเดินเลี่ยงไปรินน้ำจากตู้เย็น ไม่อยากจะย้ำคิดย้ำทำบ่อยนักหรอกนะ แต่ว่า...มุมแหงนหน้าคุยของตรัสยังสะท้านใจผมเลยเหอะ
“ฉันรู้จักไหม”
“ชื่อศุภเชษฐ์ ไม่ทราบนามสกุล” มันหรี่ตามองตอนที่รับน้ำเย็นจากมือผมไปดื่ม
“ไม่เห็นเคยเล่าให้ฟัง แซนอยู่ด้วยทั้งวันหรือเปล่า”
“เปล่า มันแค่ไปส่ง ขากลับพี่เชษฐ์เขามาส่ง”
“เรียกชื่อเล่นตีสนิทกันแล้ว เพิ่งเจอกันวันนี้ไม่ใช่หรือ”
“ก็นั่งคุยกันทั้งวัน พี่เขาไม่ค่อยถือตัว เขาบอกให้เรียกอย่างนั้นก็เรียกตาม กูผิดไหม” ผมเดินไปนั่งบนโซฟาตัวเดียวกัน ประจันหน้าส่งสายตาด่าเป็นนัย ๆ ว่ามึงกำลังเหนื่อยแล้วพาล เห็นมันวางแก้วลงบนโต๊ะก่อนจะหันมามองหน้าตรง ๆ
“ปากไปทำอะไรมา”
“ปากกู...ทำไม” ยกมือขึ้นคลำปากก็ปกติดีนี่หว่า แล้วมันถามถึงอะไร
“แดง...อย่างกับ...” อย่างกับเหี้ยอะไร! ไอ้บ้านี่มันคิดเรื่องอกุศลพรรค์นั้นขึ้นมาได้ไง กับคนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก นิสัยใจคอก็ยังไม่รู้จักดี แล้วมึงจะให้กูไปจูบกับเขาเนี่ยนะ! ว่าแต่ศุภเชษฐ์น่ะชื่อผู้ชายหรือเปล่า มึงคิดตื้นเกินไปไหม ถ้าผู้ชายในโลกนี้มีรสนิยมเดียวกันมนุษยชาติได้สูญพันธุ์ภายในศตวรรษนี้แน่
“มึงจะบ้าเหรอตรัส” ผมถูปากตัวเองไปมา ไม่เผลอปล่อยหมัดสวนคำพูดของมันจนปากแตกก็ดีแค่ไหนแล้ว มามีปากบวมแดงเป็นเพื่อนกันซะเถอะมึง “กูแดกพริก เขาพากูไปกินอาหารไทยแล้วมึงจะให้ปากกูซีดขาวอยู่ได้ยังไง ตอนอยู่ในร้านแทบจะพ่นไฟได้เหอะ” ยังหรอก คุณชายเขายังไม่เชื่อ มันตีหน้านิ่งแถมยังถอนหายใจเฮือกใหญ่ อะไรของมึงอีกล่ะวันนี้ จะมีปัญหากับปากกูมากไปไหม
“ช่างเถอะ ขออาบน้ำก่อน”
“สรุปมึงเข้าใจที่กูพูดไหม” มันไม่ตอบแต่หันไปคว้าสูทตัวนอกมาคล้องมือ นี่มึงจะรวนมากไปแล้วนะ เดี๋ยวนี้บังอาจปล่อยให้กูพูดคนเดียวด้วย ไอ้บ้าตรัส...
ผมกระชากข้อมือข้างหนึ่งให้มันทิ้งตัวนั่งลงตามเดิม ด้วยขนาดตัวที่เป็นรองทำให้ผมต้องส่งตัวขึ้นค่อมหน้าขามันไว้ก่อนจะหลับตากลั้นใจส่งริมฝีปากทาบทับคนปากดีที่หาว่าผมไปจูบกับคนอื่น ถ้าจูบจริงตามที่มันจินตนาการก็ช่วยล้างปากให้ด้วยแล้วกัน
จากสัมผัสแรกที่แตะแผ่วไปบนกลีบเนื้ออุ่น ความประสงค์ของผมคือละเลียดจูบให้อีกฝ่ายรับรู้ถึงรสเผ็ดร้อนที่ยังติดอยู่กับปลายลิ้น แต่กลับกลายเป็นว่าฝ่ายถูกกระทำนำเกมบดเบียดกลีบปากรุนแรงจนผมต้องเผยอริมฝีปากตอบรับปลายลิ้นอุ่น ผิดแผกไปจากความแสบร้อนของพริกโดยสิ้นเชิง มันร้อนจัดตั้งแต่มุมปากถึงลำคอ เป็นความเผ็ดที่ไม่โหยหิวกระหายน้ำ หากแต่อยากได้ความร้อนจากอีกฝ่ายตอบกลับมา เผ็ดลึกซึ้งจนคอแห้งเหือด จำต้องตัดใจถอนริมฝีปากออกก่อนที่จะหมดแรงหายใจ ก้มหน้าสูดลมหายใจถี่โดยไม่ลืมที่จะส่งมือไปปิดตาคนที่กำลังจ้องระยะประชิดอย่างผู้มีชัย แล้วใครล่ะที่เสียหน้า เห็นไอ้หล่อแตะปลายลิ้นไล้ริมฝีปากยั่วกัน มันน่าหมั่นไส้จนผมอดใจย้ำจูบหนัก ๆ ให้อีกหนไม่ได้
“เชื่อหรือยังว่าเผ็ด” คนฟังส่ายหน้า ก่อนจะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงรื่นหู “ไม่สักหน่อย...หวานจะตาย”
ตอนนี้หัวข้องานวิจัยของผมพร้อมเดินหน้าเพราะมีข้อมูลสนับสนุนเป็นชิ้นเป็นอันเสียที หลังจากนี้มีสอบงานวิจัยหกสิบเปอร์เซ็นต์เพื่อพรีเซ้นต์ข้อมูลเบื้องต้นต่ออาจารย์ที่ปรึกษาโปรเจค ตรงส่วนนี้ผมมีไอ้แซนเป็นผู้ช่วยคนสำคัญเพราะไม่อยากรบกวนท่านตรัส เห็นมันต้องรับบทหนักทั้งงานราษฎร์งานหลวงไม่มีวันหยุดก็เลยไม่อยากเอางานที่ผมพอจะช่วยเหลือตัวเองได้ไปเพิ่มเป็นภาระของมันอีก ถึงคุณเขาจะมีแก่ใจถามไถ่เป็นระยะ ๆ แต่ผมก็ตอบไปว่าสบายมากอยู่ดี
ผมกำลังนั่งหน้ามุ่ยพิมพ์งานอยู่ในห้องของแซน ตั้งแต่ก้าวเข้ามาก็เห็นมันเอาแต่นอนทำหน้าซังกะตายอย่างกับจะลาโลกอยู่รอมร่อ ไอ้ผมที่ต้องการกำลังใจเลยกลายเป็นจิตตกตามมันไปด้วย
“โอ๊ยแซน มึงจะถอนหายใจหาน้าโฉมหรือไง มึงจะถอนทำไมนัก กูไม่มีสมาธิทำงาน”
“ก็กลับไปรังรักมึงสิ จะมาอยู่ห้องกูทำไม”
“กูเบื่อ ตรัสมันไม่ค่อยอยู่ห้อง อยู่คนเดียวผีหลอก กลัวแม่บ้านปล้ำด้วย”
“เพ้อเจ้อใหญ่โต มึงพิมพ์งานไปเถอะ เดี๋ยวกูอาบน้ำก่อนแล้วออกไปหาอะไรกินกัน หิวแล้ว”
สรุปว่ามันรอผมพิมพ์จนเสร็จบทความสำคัญก่อนจะลากสังขารหน้าละห้อยบอกบุญไม่รับลงมาหาอะไรกินใกล้คอนโด ระหว่างที่รอสเต็กมาเสิร์ฟผมเห็นไอ้แซนก้มมองโทรศัพท์ก่อนจะลุกออกไปที่หน้าร้าน มีรถหรูอีกคันจอดซ้อนโฟล์คสวาเกนของมันแต่ผมมองเห็นหน้าคนขับไม่ชัดนักเนื่องจากระยะห่างไกลพอสมควร ดูเหมือนว่าจะมีปากเสียงกันด้วย นึกเป็นห่วงอยากจะลุกไปดูสถานการณ์แต่ก็ยังไม่ทันได้ก้าวไปไหนแซนมันก็เดินกลับเข้ามาในร้านพอดี ก่อนรถคันที่ว่าจะแล่นฉิวจากไป
“ใครวะแซน”
“คุณพีระมิด”
“อ้าว เขาไม่อยู่ที่สุราษฏ์ฯ เหรอ”
“พักร้อนตัวเอง แต่มาวุ่นวายกับคนอื่น”
“มีอะไรเล่าให้กูฟังได้นะ ที่วันนี้มึงอารมณ์ไม่ดีก็เพราะเขาด้วยหรือเปล่า”
“ก็ส่วนหนึ่ง แต่ไม่มีอะไรหรอกเท็ต ขอบใจมาก” ใช่สิ กูมันไม่น่าไว้ใจ ให้คำปรึกษาใครไม่ได้ น่าน้อยใจว่ะ
การสอบงานวิจัยหกสิบเปอร์เซ็นต์ของผมผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ตรัสสอบก่อนผมไปตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้ว แต่ดูท่าว่าความวุ่นวายในชีวิตมันจะไม่ได้ลดน้อยลงแต่อย่างใด มีธุระให้เข้าออกบริษัทอยู่ไม่เว้นแต่ละวัน พอผมถามก็บอกว่ามีประชุมผู้บริหารปลายปี เลขานุการประจำตัวคุณปู่ตอนท่านยังมีชีวิตแนะนำให้มันเข้าร่วมทุกครั้งเพื่อศึกษางานไปในตัว ซึ่งมันก็ยินดีปฏิบัติตามคำแนะนำ ถึงแม้ว่าต้องเจอหน้าพ่อบังเกิดเกล้าตลอดการประชุมก็ตาม
ช่วงนี้ก็เลยไม่มีใครคอยถามเช้าถามเย็นว่าหิวไหม ทานอะไรหรือยัง ผมก็แค่อยากมีเพื่อนคุยเวลาพักสายตาจากคอมพิวเตอร์บ้าง แต่หันไปทางไหนก็เห็นห้องโล่ง ๆ น่าเบื่อจะตาย ครั้นจะไปขลุกอยู่กับไอ้แซนยิ่งแล้วใหญ่ พักหลัง ๆ เห็นมันไม่ค่อยระเริงราตรี ชักมั่นใจนิด ๆ ว่าคุณพีระมิดคนนั้นคือต้นเหตุสำคัญ เพราะโทรคุยกับซันครั้งหลังสุดตี๋หนึ่งบอกว่าคุณว่าที่พี่เขยของตี๋สองผลุบ ๆ โผล่ ๆ ที่คอนโดบ่อยจนชินตา ชักได้กลิ่นไม่ชอบมาพากลยังไงไม่รู้
ขณะที่ผมกำลังนั่งดูหนังที่สั่งซื้อทางอินเทอร์เน็ตอย่างเบื่อหน่าย ไม่สนุกอย่างที่คิดไว้เพราะไม่มีเพื่อนดูอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขัดจนต้องรีบกดรับด้วยความตกใจ
“สวัสดีครับ...ฮัลโหล” คล้ายว่าปลายสายจะติดพันพูดคุยกับคนข้างตัว ผมจึงย้ำเสียงตอบรับไปอีกครั้ง
(( อ้า สวัสดีครับน้องเท็ต )) หือ น้องเท็ต น้ำเสียงคุ้นหูแปลก ๆ ผมจึงมองดูเบอร์แต่ก็ไม่คุ้นตา ใครหว่า นอกจากแม่และญาติสนิทก็ไม่มีใครเรียกผมว่าน้องเท็ต พอเงียบเสียงไปนานปลายสายจึงบอกชื่อตัวเองกลับมาด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ
(( พี่เชษฐ์เองครับ ศุภเชษฐ์ ลืมกันแล้วหรือ ))
“อ้าว สวัสดีครับพี่เชษฐ์ สบายดีไหมครับ”
(( สบายดี เราล่ะ ไม่เห็นติดต่อมาบ้างเลย ))
“สบายดีครับผม พอดียุ่ง ๆ เรื่องงานวิจัยที่ได้พี่เชษฐ์ช่วยนี่แหละครับ เพิ่งจะสอบครั้งที่สองผ่านไป ขอโทษจริง ๆ ครับที่เสียมารยาท ไม่ได้ติดต่อกลับไปเลย ว่าแต่พี่ได้เบอร์ผมมาจากไหนครับ”
(( ขอจากน้องแซนมาน่ะ ถ้าข้อมูลที่พี่ให้ไปเป็นประโยชน์ก็ดีแล้วครับ ไม่ต้องคิดมาก พี่แค่จะโทรถามว่างานวิจัยมีปัญหาอะไรหรือเปล่าเท่านั้นเอง มีอะไรที่ต้องการเพิ่มเติมบอกได้เลยนะ ))
“เกรงใจมากแล้วครับ เอาไว้วันไหนเจอกันให้โอกาสผมเลี้ยงตอบแทนสักมื้อหนึ่งนะครับ”
(( ความจริงที่โทรมาเพราะเรื่องนี้ด้วยแหละ ช่วงนี้ว่างไปทานมื้อเที่ยงหรือมื้อเย็นกับพี่สักมื้อไหม ))
“ว่างสิครับ กำลังเบื่อ ๆ อยู่พอดีเลย สอบงานวิจัยอีกครั้งก็ตั้งเดือนหน้า ช่วงนี้ว่างยาวเลยครับ”
(( ดีเลย เป็นพรุ่งนี้ตอนเย็นสะดวกไหม พี่จะพาไปเจอใครคนหนึ่ง ))
“สะดวกครับ ยินดีครับ” แล้วผมก็ระลึกถึงเรื่องลูกชายของพี่เชษฐ์ขึ้นมาตอนนี้เอง ไม่ได้ติดต่อกันเป็นเดือนแล้วนี่นะ ผมไม่ได้สมองดีถึงขนาดจำรายละเอียดยิบย่อยจุกจิกได้ทุกอย่าง แค่เรื่องงานวิจัยหัวก็แทบระเบิดอยู่แล้ว
ว่าแต่คนที่ต้องเจอพรุ่งนี้...ใช่ลูกชายของพี่เขาไหม▩▩▩
หัวข้อ: เรียงร้อยด้วยรักฯ : ทฤษฎี บทที่ 16 l 2018.06.16 หน้าที่ 93 (อ่าน 946096 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก