ทะลึ่ง : กามที่ 22
ผมรีบปล่อยมือที่รั้งแขนคุณกัณฑ์ธรทันทีที่เห็นว่าตรัสเดินออกมาจากห้องทำงาน ก่อนจะรีบหอบเอาหลักฐานชิ้นเป้งมาถือไว้หลังจากตัวต้นเหตุเดินลับตาไปแล้ว สูดลมเข้าปอดเรียกขวัญและกำลังใจหันกลับไปมองก็เห็นตรัสยืนทำหน้านิ่ง...นิ่งสนิทติดลบหนึ่งร้อยองศาเซลเซียส ก่อนไอเย็นดังกล่าวจะแล่นร้าวสู่กลางใจแบบไม่ปรานีปราศรัย ไม่คิดอะไรนานนักก็โกยแนบออกจากจุดเกิดเหตุไปแผนกจัดซื้อแล้วเทกระจาดยกสมบัติให้พี่หญิงแต่เพียงผู้เดียว พี่เขาที่เพิ่งกลับมาจากข้างนอกและกำลังจะหย่อนตัวนั่งลงก็เป็นอันต้องชะงักงัน
“นี่อะไรน่ะน้องเท็ต”
“ของฝากครับ”
“ทำไมมันเยอะแยะแบบนี้ล่ะ”
“ผมได้มาเยอะก็เลยเอามาแบ่ง ช่วยผมหน่อยนะครับ ถือซะว่าตอบแทนที่เลี้ยงพิซซ่าอาทิตย์ก่อน”
“เรื่องพิซซ่าช่างมันเถอะ แต่ช็อกโกแลตพวกนี้ จะให้พี่กินยังไงหมด”
“แช่ตู้เย็นไว้ก่อนก็ได้ครับ น่าจะเก็บไว้ได้นาน”
“เอาคืนไปบ้างเถอะ เยอะแบบนี้พี่กินคนเดียวไม่หมดแน่ ๆ”
“อยากอยู่ครับ แต่ไม่ได้จริง ๆ เอาไว้ผมจะแอบมากินที่นี่นะ พี่หญิงเก็บไว้ให้ผมด้วย ผมต้องกลับแล้วครับ ไปก่อนนะ” โบกมือหยอย ๆ แล้วถอยทัพกลับทันที
ระหว่างที่เดินย้อนไปเก็บของก็นึกตลอดทางว่าจะพูดกับตรัสยังไงดีไม่ให้มีเลือดตกยางออก แต่ผมจะอ้างอะไรได้ ในเมื่อทุกอย่างมันตำตาคาหนังคาเขา ถึงมันจะบอกให้ผมเอาไปทิ้งตั้งแต่เล่าเรื่องช็อกโกแลตปริศนาให้ฟังใหม่ ๆ แล้วก็เถอะ เผอิญว่าที่บ้านสอนให้เป็นคนมัธยัสถ์ ประหยัดและอดออม ของดี ๆ จะเอาไปทิ้งทำด๋อยอะไร ไม่กินเองก็ให้คนอื่นสิวะ ซึ่งทั้งนี้ทั้งนั้นผมก็ไม่ใช่ฝ่ายผิด คุณกัณฑ์ธรเป็นฝ่ายหยิบยื่นมาเองไม่ได้ขอให้เขาซื้อให้ แล้วประเด็นเนี่ยคือการจับมือถือแขนผู้ชายด้วยกันมันแปลกตรงไหนวะ ดูก็รู้ว่าเป็นเหตุสุดวิสัยไม่ใช่ยั่วยุเชิงชู้สาว ไอคิวเกินผู้เกินคนอย่างตรัสมันคงจะไม่...คงจะไม่...โกรธจัดแล้วมายืนหล่อมากอยู่หน้าลิฟต์แบบนี้!
ไอ้คุณชาย! ไอ้บรรลัย! จะมายืนดักทางกูทำไมไม่ให้สุ้มให้เสียง บทบรรยายที่นึกไว้ในหัวเลยอันตรธานหายเกลี้ยง แถมยังโดนมันฉุดเบา ๆ เข้าลิฟต์ไปแบบอุทานไม่จบคำ ‘เฮ้ย’ ของผมเลยกลายเป็น ‘เฮ้’ แบบเท่ได้ใจ
“จะรีบไปไหน ยังไม่ได้เก็บของที่โต๊ะเลย” โวยทันทีที่โดนเหวี่ยงเข้ามาในห้องสี่เหลี่ยมแคบ ๆ แต่อย่าเพิ่งเพ้อพกว่าจะเป็นไปตามท้องเรื่องพิมพ์นิยม ตบจูบแล้วลงท้ายด้วยเตียงอะไรเทือกนั้น ผมไม่ได้ถูกผลักจนหลังติดกำแพง สำทับด้วยริมฝีปากบดเบียดจนเสียงกระเส่า เปล่าครับ มันแค่ลากผมเข้ามาแล้วผละตัวออกไปยืนห่าง ๆ ทำทีล้วงกระเป๋าพักขาแล้วตีหน้าขรึม นี่มึงช่วยทำอะไรให้มันกระจ่างหน่อยได้ไหม อารมณ์แปรปรวนยิ่งกว่าคนวัยทองซะอีกเถอะ
“ไม่ต้องเก็บ” เอ่อ...เมื่อกี้เราคุยเรื่องอะไรกันอยู่นะ อ๋อ ของบนโต๊ะทำงาน เอกสารและเครื่องเขียนยังกระจุยกระจายแล้วจะทิ้งไว้แบบนั้นมันออกจะไร้ความรับผิดชอบไปหน่อยไหม ดีไม่ดีอาจลำบากพี่สาที่กำลังท้องกำลังไส้ให้ช่วยเก็บ บาปสุด ๆ
“มีเหตุผลหน่อยดิ ไปรอที่รถก่อนก็ได้ เดี๋ยวขึ้นไปเก็บแป๊บเดียว”
“บอกว่าไม่ต้องเก็บ” อย่ามาขึ้นเสียงกับกูนะตรัส เห็นรักสงบแบบนี้แต่กูก็มีขีดจำกัดนะ ถ้ามึงทำหน้าเหี้ยมเสียงโหดกว่านี้อีกนิด พ่อจะกระโดดดูดปากมึงจริง ๆ ด้วย
“โกรธเหรอ” ชิ้ง ไม่มีสรรพสิ่งใด ๆ เคลื่อนไหวระหว่างสองเรา ถือโอกาสขยับตัวเข้าไปใกล้แล้วส่งมือไปกระตุกชายเสื้อสูทตื้อให้มันตอบ ตรัสมันก็แค่มองด้วยหางตาไม่พูดอะไร ครึ้มใจเลยไถลตัวไปยืนต่อหน้าหวังจะเขย่งปลายเท้าเพื่อจูบง้อมันเหมือนอย่างที่เคยทำ แต่ยังไม่ทันได้ดั่งใจฝ่ามืออรหันต์ก็แพ่นมาเต็มรักที่กลางหน้าผาก
“เจ็บ” ลูบปอย ๆ แล้วต่อยท้องแก้แค้นมันไป ไม่ถึงกับสาหัสแต่ก็ทำให้มันยอมเปิดปากพูดออกมาสักที แต่พอดีว่าสิ่งที่มันพูดไม่ใช่เรื่องที่ผมอยากได้ยิน...
“มีกล้องวงจรปิด” เวรตะไล! ให้ธรณีสูบเถอะ! มึงไม่บอกกูตอนที่ฝึกงานจบไปแล้วล่ะ พี่ยามเขาไม่เห็นหมดแล้วหรือว่าไอ้นักศึกษาฝึกงานคนนี้กำลังง้อเจ้านายด้วยจูบลุ่น ๆ ไม่มีแย็บซ้ายแย็บขวา ที่สำคัญกูใส่กางเกงไม่ใช่กระโปรง ปัดโธ่โว้ย แล้วนี่กูจะเอาหน้าไปไว้ไหน เข้าใจหัวอกกูบ้างหรือเปล่า เห็นกูยืนอ้าปากค้างแล้วทำไมมึงไม่ช่วยแก้หน้าให้บ้าง ไอ้คนใจดำ
“ไม่เป็นไร มอนิเตอร์ของลิฟต์จอเล็ก” มันใช่ประเด็นไหมน่ะ ยังไงภาพหลักฐานก็ถูกบันทึกลงหน่วยความจำไปแล้ว ก็โอเคที่ไอ้คุณชายมันมีแก่ใจให้ข้อมูลเพิ่มเติมแต่มันยังยืนยันที่จะทำหน้าถมึงทึงเหมือนเดิม ถ้าจะเจ็บแค้นเคืองโกรธก็โน่นเลยครับ พี่มึง ไม่เกี่ยวกับกูอะ ตอนนี้ของกลางมัดตัวก็ไม่มีแล้ว ถือว่าหลุดพ้นข้อกล่าวหาด้วยประการทั้งปวง
“ฉันไม่ได้เก็บช็อกโกแลตไว้แล้วนะ อย่าโกรธดิ” ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อประตูลิฟต์ก็เปิดพอดี ทั้งที่ตรัสมันก็เดินออกไปธรรมดาแท้ ๆ ไม่ได้โพสต์ท่าทางเหมือนนายแบบบนรันเวย์แต่อย่างใด แต่ไม่รู้ทำไมพี่ ๆ ฝ่ายประชาสัมพันธ์ถึงได้หันมาจ้องด้วยสายตากลัดมันไปจนถึงโรงจอดรถด้านหลัง
ผมได้แต่ก้มหน้าก้มตาเดินตามคุณชายแบบสงบปากสงบคำ ต่างคนต่างเงียบจนกระทั่งขายาว ๆ ที่เดินนำหน้าจะหยุดฝีเท้าเมื่อก้าวมาถึงรถ ก่อนจะหยิบเอากุญแจในกระเป๋าเสื้อมาส่งให้
“อะไร” ผมเลิกคิ้วถาม เมื่อเช้ามาด้วยกันเพราะผมยึดอุดมการณ์ลดโลกร้อน ตอนเย็นก็เลยต้องกลับด้วยกันอีก ซึ่งพาหนะคันนี้คือเลกซัสสีดำ ตรัสเป็นเจ้าของมันก็ต้องขับ ตรรกะง่าย ๆ แล้วมันจะยื่นกุญแจมาทำเผือกอะไร
“ขับ” เอาละครับ ตรัสโหมดเอาแต่ใจออกโรงแล้ว แต่ผมไม่ควรสร้างเงื่อนไขหรือข้อต่อรองใด ๆ ในเพลานี้ มีอะไรที่ทำแต้มได้เยอะเก็บสแปร์ได้มากก็ควรปฏิบัติ มิฉะนั้นอาจซวยในภายภาคหน้า ต้องไปนอนร้องอู้อ้าง้อมันนั่นเรื่องใหญ่ แต่กูจะจำไว้ ได้เอาคืนมึงทีหลังแน่หล่อไม่ต้องห่วง
คว้ากุญแจแล้วก้าวฉับไปนั่งประจำตำแหน่ง ไอ้คุณชายก็ยุรยาตรตามมาเป็นตุ๊กตาหน้ารถ ดีแค่ไหนที่มันไม่เดินไปนั่งเบาะหลังให้ผมรู้สึกถึงการเป็นโชเฟอร์อย่างเต็มภาคภูมิ ผมเหล่มองมันแวบหนึ่งก่อนจะเคลื่อนรถออกมา เห็นได้จากหางตาว่าตรัสปรับเบาะเอนหลังแล้วนอนนิ่งไป หวังดีเอื้อมหยิบหมอนอิงส่งให้ก่อนจะได้ยินมันพึมพำขอบใจเบา ๆ อะไรวะ ก็ไม่ได้โกรธนี่หว่า แล้วหมาบ้าอะไรเข้าสิงล่ะเมื่อกี้
“เป็นอะไร”
“ง่วง” มันตอบพร้อม ๆ กับเท้าศอกถอดเสื้อสูทตัวนอกออกก่อนจะคลายปมเนคไท ถ้านั่นยังไม่หนำใจยังมีการปลดกระดุมเสื้ออีกสองสามเม็ดบนแล้วพับแขนขึ้นมาทั้งสองข้าง ผมรีบเปิดไซเรนในใจข่มความคิดตัวเองไว้ทันที มีอย่างอื่นให้มองอีกตั้งมากมาย ต้นไม้ใบหญ้าบนเกาะกลางถนน ไฟแดงทางม้าลายสะพานลอย ตำรวจจราจรหรือเด็กขายพวงมาลัย อะไรก็ได้แต่ไม่ใช่ไอ้คนที่เปลื้องผ้าโชว์อยู่นี่!
จะมีมนุษย์โลกสักกี่คนที่หลังเลิกงานแล้วยังรักษาระดับความหล่อไว้คงที่ ไม่มีดิ่งดาวน์ให้สาว ๆ ในบริษัทชอกช้ำใจ คงไม่ต้องบรรยายแล้วกระมังว่ามันหล่อถึงขั้นไหน แต่ก็อยากให้รู้ไว้ว่าเพลย์บอยหน้ากระต่ายยังต้องอายม้วนหลบมัน แค่เสื้อเชิ้ตธรรมดา ๆ ออกฤทธิ์รุนแรงยิ่งกว่าไวอากร้าซะอีก
ตั้งจิตนับหนึ่งถึงสิบในใจแล้วคิดเข้าประเด็นเก่ากันอีกหน ขับรถมาพักใหญ่แต่ตรัสก็ยังไม่ปริปากถามเรื่องคุณกัณฑ์ธรสักคำ ที่ผมสงสัยคือมันกำลังเคืองผมจริงหรือเปล่า หรือว่าแค่ง่วงก็เลยดักฉุดกลางทางเพื่อที่จะมานอนงีบในรถแบบนี้ แต่ถ้ามันโกรธแล้วน้ำท่วมปากเหมือนอย่างที่ผ่าน ๆ มาก็เตรียมสยองขวัญสั่นประสาทในรังรักหลังงามได้เลย
“ตรัส” หล่อมันขานตอบทั้งที่ยังนอนกอดอกหลับตาสนิท
“โกรธหรือเปล่า”
“เรื่องอะไร”
“คุณธร”
“เปล่า” นั่นไงกูว่าแล้ว มึงนี่มันจริตมารยาร้อยเล่มเกวียน เสียแรงที่อยู่ด้วยกันมานานแต่ไม่ยักรู้ว่าแอบมีมุมนี้ ทำให้คนอื่นเขาเข้าใจผิดแล้วยังมีหน้ามาหยักยิ้มยั่วกำปั้น ไอ้คนเจ้าเล่ห์ ไอ้คนปากว่าตาขยิบ ไอ้คนกลับกลอก ไอ้...ไอ้ไวอากร้าเอ๊ย
“ไม่โกรธแล้วลากมาทำไม ผลีผลามทำอะไรไม่รู้จักคิดไม่กลัวคนอื่นเขาครหาหรือไง เมื่อกี้มันจะได้เวลาเลิกงานอยู่แล้วนะ ถ้ามีใครมาเห็นเข้าจะทำยังไง”
“ไม่เห็นต้องทำยังไง ฉันง่วง อยากกลับบ้านเร็ว ๆ ผิดด้วยหรือ” อยากจะตะโกนใส่หน้าดัง ๆ ว่า...ผิดโว้ย! เหตุผลบ้อบออะไรฟังไม่ขึ้นสักนิด ถ้าเกิดมีใครรีบกลับก่อนเวลาสักห้านาทีไม่ต้องมายืนงงเต้กเพราะหนังสดหน้าลิฟต์หรือไงวะ แล้วนี่มึงนึกจะกลับลำทำตัวเป็นเด็กโข่งเอาแต่ใจอะไรวันนี้ คิดบ้างไหมว่ามันมีเรื่องอื่นที่สำคัญกว่าการนอน อย่างน้อยก็ช่วยกูคิดหน่อยว่าจะทำยังไงให้พรุ่งนี้เช้าไม่มีช็อกโกแลตมาวางบนโต๊ะทำงาน พอรู้ว่าใครเป็นเจ้าของแล้วมันหวั่นไหว เอ๊ย หวั่นใจยังไงไม่รู้
ผมจะไม่แสดงความห่วงใยถามไถ่มันหรอกว่าทำไมถึงอ่อนเปลี้ยเพลียแรงทั้งที่เป็นชายอกสามศอก ถ้ามันพี้งานหนักก็จะเจ็บไข้ได้ป่วยเหมือนอย่างที่แล้วมา แต่กรณีนี้มันเน้นหนักไปทางนอนน้อยไม่ค่อยมีแรง แล้วเอาแรงไปทำอะไร โหมงานนอกรอบที่ไหน ฟ้าเหลืองเลยไหม จุดนี้ผมขอยกตัวข่มมันเลยแล้วกัน กูแข็งแรงกว่ามึง (วะฮะฮ่า)
แล้วรถสมรรถนะสูงก็แล่นปราดมาถึงย่านศูนย์การค้าขนาดใหญ่ที่แน่นขนัดไปด้วยรถราและผู้คน ขับไปได้นิดหน่อยก็ต้องจอดสนิทเพราะรถติดหนัก ไฟเขียวแค่ชั่วพริบตารถยังเคลื่อนไปไม่ถึงหนึ่งไม้บรรทัดไฟแดงก็กลับมาโชว์หราอีกหน ผมเคาะนิ้วกับพวงมาลัยผ่อนลมหายใจแล้วหันไปมองว่าที่ผู้บริหารที่วุฒิภาวะเริ่มร่อยหรอนอนหลับสนิท ดูไม่มีพิษไม่มีภัยจนเผลอส่งหลังมือไปลูบเบา ๆ ที่โครงหน้าสากเพราะเคราบาง ๆ ที่ช่วยขลับรูปหน้าให้คมเข้ม ก็คิดว่าเบามือที่สุดแล้วแต่กลายเป็นว่าโดนคุณท่านริบมือไปจูบทั้งที่ยังไม่ลืมตา
“นี่...” มันครางอือแล้วปรือตามอง “ไม่โกรธจริง ๆ ใช่ไหม”
“ถามบ่อย อยากให้โกรธหรือ”
“ก็เปล่า แค่แปลกใจ นี่มันไม่ใช่เรื่องเล็กนะ” เพราะช็อกโกแลตมันอันใหญ่ แถมยังมีตั้งหลายอัน ไม่เล็กอะไม่เล็ก
“อย่าคิดมากเลย ฉันจัดการได้”
“ยังไง”
“ฉันมีวิธีของฉันแล้วกัน” ก็ดีครับ กูจะได้ไม่ต้องออกปากเอง เห็นหน้าทายาทคุณฉัตรพันธ์คนพี่แล้วรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ ไม่ค่อยถูกโรคเท่าไหร่ ถ้าเลือกได้ก็ไม่อยากจะเสวนาด้วย เมื่อเย็นที่จับแขนเขาไปก็ไม่รู้ว่ามือจะพองหรือเปล่า คนอะไรพิลึกชะมัด อารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายจนตามไม่ทัน นึกภาพไม่ออกว่าคนอย่างคุณกัณฑ์ธรจะมานั่งละเมียดละไมเจียระไนเครื่องประดับ ภาพลักษณ์สวนทางกันสุดกู่
น่าแปลกที่ผมไม่ยักกะอารมณ์เสียเพราะมหกรรมรถติดแห่งชาติ พิงหลังกับเบาะโดยที่มือข้างหนึ่งยังถูกกุมไว้หลวม ๆ มองตัวเลขที่นับถอยหลังเพลิน ๆ จนกระทั่งคำพูดต่อมาของตรัสจะดึงความสนใจของผมไป
“ฉันเชื่อใจเท็ต” เกือบจะซึ้งแล้วเชียวถ้าไม่ติดที่ดวงตาคู่นั้นมันฉายแววหม่นไม่สอดคล้องกับคำพูด
“ให้มันจริงเถอะ”
“เท็ตรักฉัน” ละเมอใช่ไหมมึง หรือเพราะบรรยากาศมันพาไป นั่งหลับอยู่ดี ๆ ก็มาทำชาวบ้านเขาเขินแบบไม่มีเหตุผล ไร้มนุษยธรรมว่ะ ทำท่าจะเอื้อมมือเปิดเครื่องเสียงก็ถูกมันชักมือกลับไปอีก หมดกัน ทางหนีทีไล่กู
“รักฉันใช่ไหม”
“ตรัส มันไม่ใช่คำที่จะมาพูดพร่ำเพรื่อ เคยพูดไปแล้วก็หัดจำซะบ้างเหอะ” โธ่เว้ย ไฟแดงจะนานไปไหน ถอนหายใจแก้เขินจนใกล้จะหมดลมแต่สัญญาณไฟก็ยังไม่เปลี่ยนสีสักที ไอ้คนที่นั่งข้าง ๆ ก็จ้องมาอยู่ได้ ไหนว่าเชื่อใจแล้วจะมาย้ำถามกันทำไม ไม่ได้อย่างใจก็ตื้ออยู่นั่น “คุณกัณฑ์ธรไม่ใช่สเปคฉันหรอกน่า”
“ตอบไม่ตรงคำถาม” ใครจะสน เรามาเบนหางเสือเปลี่ยนทิศเรือกันเถอะที่รัก
“ฉันชอบแบบเข้ม ๆ สูง ขาว หุ่นดี มีลักยิ้มแบบไอ้แซนก็โอเค น่าเสียดายคุณธรผอมไปหน่อยแต่หน้าเขาก็คมดี”
“เท็ต”
“อะไรเล่า” ตีหน้ามึนแล้วชักมือกลับ คุณชายมันก็ไม่ได้ยื้อไว้เพราะเห็นพร้อมกันว่ารถคันหน้าเคลื่อนตัวนำไปแล้ว
ฝันไปเถอะท่าน ถ้าไม่คอขาดบาดตายจริง ๆ ก็อย่ามาคาดคั้นกันเสียให้ยาก ยังไงกูก็ไม่พูดหรอกยิ่งมานั่งจ้องหน้าแบบนี้ด้วยแล้ว เอาสัจจะเซรุ่มเทกรอกปากกูเลยง่ายกว่า
ใครจะกล้าบอกว่ามันคือร่างอวตารของเจ้าชายในอุดมคติ ใครจะกล้าบอกว่าตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครทำให้ผมพร่ำเพ้อรำพึงรำพันกับตัวเองเหมือนคนบ้า ใครจะกล้าบอกว่ามันตัวใหญ่เกินไปจนไม่รู้จะเอาพื้นที่หัวใจส่วนไหนแบ่งให้คนอื่นได้ ใครจะกล้าบอก...
หลายสัปดาห์ที่ผ่านมาไม่มีของฝากมาวางบนโต๊ะอย่างที่หวาดระแวง ผมไม่ต้องทักทายเจ้าช็อกโกแลตเบลเยี่ยมในทุก ๆ เช้า ซึ่งจนถึงบัดนี้ก็ยังไม่รู้เลยว่าใครเป็นไส้ศึกรับของจากคุณธรแล้วเอามาวางที่โต๊ะผม แต่ก็มั่นใจได้อย่างหนึ่งว่าตรัสมันทำตามคำพูดตัวเองเสมอ แค่บอกว่าจะจัดการให้ทุกอย่างก็เรียบร้อยโดยไม่จำเป็นต้องยืมแรงคนอื่น ตอนนี้ผมก็เลยหายใจหายคอได้สะดวกหน่อย แต่ก็โล่งได้ไม่สุดเพราะหลังจากนี้จะไม่มีพี่สามาคอยให้คำแนะนำระหว่างการทำงาน อย่างน้อยก็ร่วมสี่เดือน กว่าพี่สาจะกลับมากำหนดการฝึกงานของผมก็คงเสร็จสิ้นไปแล้ว
ห้องบอลรูมใหญ่ภายในโรงแรมชื่อดังแน่นขนัดไปด้วยผู้คนจากหลากหลายวงการ เนื่องด้วยคุณปรมัตถ์เป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวางประกอบกับหน้าที่การงานปัจจุบันไม่ต่างอะไรกับผู้บริหารใหญ่แห่งรามานุสรณ์จิวเวลรี่จึงมีคนนับหน้าถือตามากมาย พูดได้เต็มปากว่าเจ้าบ่าวงานนี้มีอิทธิพลล้นฟ้าทีเดียว
ผมกำลังยืนพินิจไลน์บุฟเฟ่ต์ค็อกเทลที่ถูกจัดตกแต่งให้เข้ากับธีมงาน สนใจเป็นพิเศษตรงจานเปลใบใหญ่ที่เรียงรายด้วยเนื้อสัตว์ที่ถูกขดม้วนเป็นรูปดอกกุหลาบ ถามตรัสที่เดินอยู่ข้างกันเมื่อครู่มันบอกว่าเนื้อม้าเรียกว่าซาลามี่ ผมก็เบ้หน้าทันที มันกินได้ด้วยเหรอวะ
สรุปแล้วผมก็ไม่ได้ทดลองชิมแต่เดินไปรอบ ๆ งานพร้อมพี่หญิงที่บังเอิญเดินมาเจอกันพอดี เห็นพี่ณรินทร์แวบ ๆ เมื่อหลายนาทีก่อนในชุดราตรีสีฟ้าอมเขียวช่วยให้พี่เขาดูสวยหวานขัดกับลุคแอบเปรี้ยวที่เห็นจนชินตา ส่วนท่านตรัสปลีกตัวไปรับรองลูกค้าที่ถูกเชิญมางานพร้อมกับบ่าวสาว ผมอาจจะมีความคิดขวางโลกแต่ก็อดค่อนขอดในใจไม่ได้ว่านี่มันงานเลี้ยงสังสรรค์ เชิญแขกเหรื่อมาเพื่อแสดงความยินดีแล้วจะพูดคุยเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ ให้เสียบรรยากาศทำไม ไม่เข้าใจพวกนักธุรกิจเลยจริง ๆ
พี่หญิงกับเดรสสั้นสีครีมนวลตาทำให้ผมอดแซวตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นไม่ได้ พี่เขาก็ต่อยที่หัวไหล่มาเป็นค่าชม เขินแล้วทำร้ายร่างกายคนอื่นเฉยเลย ระหว่างที่เดินคุยเล่นกับพี่หญิงไปพลางมองคลื่นมนุษย์ไปพลางก็ต้องสะดุดอากาศยืนแน่นิ่ง แขกผู้มาใหม่เป็นบุคคลที่ผมคุ้นหน้าคุ้นตา คุณฉัตรพันธ์กับคุณกัณฑ์ธรมาพร้อมผู้ติดตามที่หยุดทัพแค่หน้างาน มีเพียงสองพ่อลูกที่ก้าวพ้นซุ้มถ่ายภาพสำหรับสื่อโทรทัศน์และสิ่งพิมพ์ที่เกี่ยวข้องกับแวดวงธุรกิจ ผมที่ตั้งตัวไม่ทันก็เลยทำได้แค่หันหลังหลบหน้า อาจจะเป็นการเสียมารยาทกับคุณฉัตรแต่เพื่อความปลอดภัยผมไม่ควรเสี่ยงตายกับกัณฑ์ธรเด็ดขาด
แล้วการยืนหันหลังแบบนี้มันช่วยให้คุณภาพชีวิตผมดีขึ้นไหม ไม่เลยครับ เมื่อผมรีบหันหนีในขณะที่ทุกคนกำลังมุ่งความสนใจไปหาเขามันค่อนข้างจะสะดุดตา จุดนั้นก็เลยประสานตาด้วยแรงพิศวาสกันอย่างจัง
ทัศนัย...ทำไมมึงโง่แบบนี้ แทนที่จะเนียนแทรกตัวไปกับฝูงชน มึงควรเอาซาลามี่อุดจมูกตายไปซะ
“พี่หญิงเดี๋ยวผมขอไปสูดอากาศข้างนอกหน่อยนะครับ ในนี้เริ่มอึดอัดแล้ว คนเยอะ”
“เอาสิ แต่อย่าเดินไปไกลนักนะเรา เดี๋ยวหลง”
“พี่ครับ ผมยี่สิบกว่าขวบแล้วนะ” ล้อเลียนเสียงเด็กพี่เขาก็ขำพรืด
หลังจากเห็นคุณฉัตรและกัณฑ์ธรเดินพ้นไปผมก็เริ่มคิดหาทางเอาตัวรอดทันทีเพราะสายตาเมื่อกี้ของพี่ชายไอ้ตรัสบอกกับผมว่าเรามีเรื่องต้องคุยกัน แต่ก็สบายใจได้เปราะหนึ่งว่ามีพยานบุคคลแล้ว ถ้าเกิดผมเป็นอะไรไปตรัสมันจะได้คลำทางหาศพถูก ก้าวขาฉับออกจากบริเวณงานแล้วมุ่งหน้าลงชั้นใต้ดินตามแผนผังโรงแรมที่บอกว่าห้องอาหารกึ่งผับกำลังเปิดให้บริการ
เสียงเบสจังหวะหนักเป็นเข็มทิศนำทางได้ดีทีเดียว แม้จะไม่ดังกระหึ่มแต่ก็พอจะรู้ว่ามาจากส่วนใดของชั้น ก้าวเร็ว ๆ ไปยังต้นตอแล้วก็พบว่าเพลงอาร์แอนด์บีที่กำลังเปิดอยู่มันชวนให้มึนเมาจนอยากจัดเหล้าหนัก ๆ ชดเชยเวลาที่ผ่านมา ตั้งแต่กลับมาจากสุราษฎร์ธานีแอลกอฮอล์ก็ไม่เคยได้เป็นส่วนหนึ่งในกระแสเลือดผมเลย ตรัสปฏิเสธหัวชนฝาเวลาผมขอกระดกเบียร์สักกระป๋อง โคตรใจแคบ ทีมันยังแอบซุกจอห์นนี่วอล์กเกอร์ครบทุกรุ่นไว้ในครัว
ผมสั่งเตกีล่านำร่องจากบาร์เทนเดอร์หน้าตาดีที่ยืนหยักยิ้มมุมปากต้อนรับ ยึดพื้นที่หน้าเคาน์เตอร์บาร์ปักหลักอยู่ตรงนี้รอจนกว่าพิธีการจะเลิก ไม่ลืมส่งข้อความไปบอกคุณชายว่าตอนนี้ไม่ได้อยู่ในงาน กลัวว่ามันมองหาไม่เห็นแล้วจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ นั่งดื่มด่ำกับเสียงดนตรีพักใหญ่จนน้ำเมาหมดไปสามแก้วถ้วน ซึ่งผมก็ไม่ได้คออ่อนขนาดที่จะสิ้นสติเพียงเพราะเครื่องดื่มแก้วจิ๋วที่ราคาไม่จิ๋วตาม จนกระทั่งอรรถรสของผมจะถูกขัดด้วยน้ำเสียงน่าฟังที่หยิบยื่นมาพร้อมแก้วใส
“แก้วนี้ฟรีครับ” แอลกอฮอล์สีสันแปลกตาถูกวางลงตรงหน้า มองจากลักษณะแล้วไม่น่าจะพ้นแบล็คสกรูไดรเวอร์เครื่องดื่มขึ้นชื่อของโรงแรม แต่อารมณ์นี้พี่ไม่มักค็อกเทลเลยน้อง ขอเตกีล่าเพียวฟรีอีกแก้วไม่ได้หรือไง คงเพราะหน้าตาที่ไม่ยินดียินร้ายบาร์เทนเดอร์รูปหล่อก็เลยเฉลยต่ออีกนิด “คุณผู้ชายท่านนั้นเลี้ยงครับผม”
โชคไม่เข้าข้างผมเลยจริง ๆ หนีมาใกล้แค่นี้แล้วมีหรือคนอย่างกัณฑ์ธรจะตามไม่เจอ!
กรอกตาอย่างไว้อาลัยตัวเองเมื่อหันไปมองคุณผู้ชายที่น้องบาร์เทนเดอร์เขาบอก แม้ไฟจะสลัวแต่ก็เห็นได้อย่างชัดเจนว่าคุณกัณฑ์ธรกำลังนั่งจ้องมาจากที่นั่งด้านหนึ่งของร้านพร้อมกับมือที่แกว่งแก้วเครื่องดื่มอย่างใจเย็น เอาวะ เป็นไงเป็นกัน ผมย่างสามขุมเข้าไปหาแล้วยืนเผชิญหน้าอย่างถือดีสุดฤทธิ์
“ตามผมมาทำไม”
“แล้วนายหนีมาทำไม”
“ผมไม่ได้หนี แค่อยากหาอะไรดื่มสักหน่อย”
“โกหก เห็นฉันแล้วรีบร้อนออกมาจากงานขนาดนั้นแท้ ๆ” โว้ย จะเถียงผมชิงถ้วยรางวัลคิงส์คัพหรือไงวะ ไม่ได้หนีก็คือไม่ได้หนีดิ ผมไม่ได้ป๊อดไม่ได้ปอดแหก ก็แค่...แค่...ช่างแม่งเหอะ
“นั่งด้วยกันก่อนสิ”
“ไม่ดีกว่าครับ ผมว่าจะกลับเข้าไปในงานแล้ว”
“เห็นไหม หนีจริง ๆ ด้วย” โธ่ถัง พี่ท่านอยากได้ถ้วยคิงส์คัพจริง ๆ ด้วย
“เปล่าครับ ตรัสโทรตามแล้ว”
“เมื่อไหร่”
“เมื่อกี้ครับ ผมขอตัว”
โกหกคำโตแล้วเดินเป๋ไปตามทางเดินเพื่อกลับเข้างานอย่างที่บอกคุณธรไป คนอะไรตื้อชะมัดยาด ไม่รู้จะไล่บี้ไล่ต้อนผมให้ได้อะไรขึ้นมา ก็เลยต้องชิ่งหนีกะทันหันบิลก็ยังไม่ทันได้เคลียร์ เดี๋ยวค่อยให้คุณชายมันจัดการทีหลังแล้วกัน คลำกระเป๋ากางเกงหวังโทรหาแต่ก็ต้องช็อกสุดขีดเพราะไม่ว่ากระเป๋าไหนก็ไม่มีโทรศัพท์คู่ใจของผมอยู่เลย ซวยอะไรแบบนี้วะ วางทิ้งไว้ที่เคาน์เตอร์ตอนส่งข้อความหาตรัสชัวร์เลย
ทางออกที่ดีที่สุดของผมเวลานี้คงไม่ใช่การเดินย้อนกลับไปยังห้องอาหาร ผมยังไม่พร้อมจะสู้หน้ากัณฑ์ธรอีกหน สุดท้ายก็ต้องฝืนสังขารที่ชักจะกรึ่ม ๆ เดินตามหาพี่หญิงในงาน ซึ่งก็ใช้เวลาพอตัวทีเดียวเพราะตอนนี้แขกเหรื่อเริ่มหนาตา ผมยืมโทรศัพท์พี่เขาโทรเข้าเครื่องตัวเองแต่เสียงที่ตอบรับกลับมานั้นไม่ใช่เสียงของน้องบาร์เทนเดอร์อย่างที่หวัง เบื้องหลังคนรับสายเงียบเชียบไร้ซึ่งเสียงดนตรีอย่างที่ควรจะเป็น มันเงียบเสียจนอดคิดไม่ได้ว่าน่าจะเป็นห้องส่วนตัว
(( ทัศนัย ถ้าอยากได้โทรศัพท์คืนมาหาฉันที่ห้องบีหนึ่งห้าสองศูนย์ ))
บรรลัยแล้วไง นี่มันเสียงคุณกัณฑ์ธร▩▩▩
สั้น ๆ คำเดียวเลย...ขอโทษนะคะ
กำลังอยู่ในช่วงมึน ๆ กับชีวิต
ขอเวลาปรับตัวสักครู่แล้วจะมาต่ออย่างสม่ำเสมอเหมือนเดิมค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่ทวงถามมานะคะ รู้สึกมีแรงฮึดตลอดเลย (มาโซอ่อน ๆ)
อย่าเพิ่งเลิกอ่านกันน้า ขอโทษจริง ๆ ค่ะ
หัวข้อ: เรียงร้อยด้วยรักฯ : ทฤษฎี บทที่ 16 l 2018.06.16 หน้าที่ 93 (อ่าน 946113 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก