หัวข้อ: [เรื่องสั้น : 2ตอนจบ] ....กูผิดที่ตรงไหน....ตอน 2 จบ (มาไวไปไว อิอิ) 11-7-2555

[P-o-r-m-u-h-M]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0


---------------------------------------------------






...ไม่รู้จะพูดอะไรก่อนดี เอาเป็นว่าผมแต่งเรื่องนี้มาเพราะอยากให้คนอ่าน...อ่านแล้ว...ได้ข้อคิดอะไรบางอย่าง ซึ่งที่จริงเราก็รู้กันดีอยู่แล้ว แต่บางคนอาจไม่ได้มองเห็นข้อคิดนั้นๆหรืออาจจะมี...บางมุม...เราอาจมองข้าม

เป็นสองตอนสั้นๆ ครับ เดี๋ยวขอเวลาซักสิบนาทีแก้ตอนแรกก่อนนะครับ 

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านครับ 




รายชื่อนิยายของคนแต่ง (พึ่งทำลิ้งค์เป็น กำลังเห่อ  )
รายชื่อนิยายที่จบแล้ว
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31812.0">Just Love...ก็แค่ 'รัก' </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33148.0">[เรื่องสั้น] วีรกรรมทำเพราะ(แอบ)รัก</a>

รายชื่อนิยายที่ยังไม่จบ

<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32343.0">วีน... 'ตัวพ่อ' (ดองอยู่จ้า) </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33420.0"> เกย์ร้าย...ผู้ชายรัก</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33551.0"> [เรื่องสั้น] สวัสดีครับคุณสามีที่รัก (เจเจ-เดย์เดย์)</a>

[P-o-r-m-u-h-M]

(ตอนที่1)



กูเกลียดตัวเองตอนนี้ที่สุด...เกลียดเสียงร้องไห้ที่ทำให้ตัวเองดูอ่อนแอ...เกลียดน้ำสีใสที่ไหลออกมาทำกูเหมือนหมาขี้แพ้...เกลียดท่าทางสะอื้นจนตัวโยนจนกลายเป็นจุดสนใจของคนอื่น

แต่...ไม่ใช่จุดสนใจของ...คนที่กูรัก

มันหายไปแล้ว...มันเดินหายไปแล้ว...ไม่แม้แต่จะชายตามองกู ไม่แม้แต่จะสนใจใยดี ทั้งๆที่มัน ‘เคย’ บอกว่ารักกูมากที่สุด รัก...กูมากกว่าสิ่งอื่นใด

ทั้งๆที่มันบอกแบบนั้นแต่มันก็ทิ้งกูไปแล้ว ทิ้งกูไปพร้อมกับผู้หญิงของมัน

กูไม่เข้าใจ...รัก...ที่เคยให้กูทำไมถึงหมดไป หรือเพราะกูเป็นผู้ชายเหมือนมึง...ไม่ใช่หรอก นั้นมันก็แค่ ‘ข้ออ้าง’ ของพวกที่อยากมีใหม่ มีหลายคู่ มีหลายคน ที่แหวกกฎสังคมแล้วก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข

แค่ไม่ใช่คู่ของกูเท่านั้นเอง

ยิ่งคิดกูก็ยิ่งร้องไห้...สะอื้น...เสียงดัง จนคนรอบข้างหันมามองกันหมด แต่ก็ไม่มีใครเข้ามาสนใจคนบ้าอย่างกูหรอก แค่มอง สงสัย แล้วพวกนั้นมันก็เดินผ่านไป

กูไม่แคร์...ใครจะมองกูยังไงกูไม่แคร์...กูแคร์แค่มัน...มันคนเดียว

อดีต...กูก็เคยเป็นผู้ชายธรรมดา มีแฟนเป็นผู้หญิง และทำงานเป็นมนุษย์เงินเดือนแบบปรกติ แต่พอกูเจอมัน...มันที่ทำให้กูเปลี่ยนไป มัน...ทำให้กูรู้ตัวว่ากูคงรักผู้ชายด้วยกัน

หรือไม่...กูก็คงรักได้แค่มันคนเดียว








มันเข้ามาในช่วงที่ชีวิตกูกำลังวุ่นวายแบบที่สุด พ่อแม่กูตายเพราะอุบัติเหตุ ถึงบ้านกูจะไม่ใช่คนร่ำรวยแต่ก็ยังเสือกมีปัญหาเรื่องมรดก...พวกที่ดิน...สำหรับพี่สาวกับน้องสาวกูไม่ใช่ปัญหาเพราะพวกเรารักกันดี

แต่กับญาติที่คอยจะเกาะแข้งเกาะขาที่ร้องบอกว่าพ่อกูพูดว่าจะยกให้...นั้นแหละปัญหา

ช่วงนั้นทำให้กูหัวหมุนจริงๆ  ทำงานไปกูก็โดนโทรศัพท์จากไอ้ญาติเหี้ยๆโทรเข้ามากดดัน จนกูทำงานชิ้นใหญ่พลาดไปชิ้นหนึ่ง...โดนด่าเละ...แถมยังโดนไล่กลับไปทำงานเอกสารง่ายๆ

ชีวิตกูแมร่งโคตรน่าเบื่อจนอยากจะลาออก ขายที่ทางที่มีให้หมด แล้วพาพี่สาวน้องสาวหนีไปอยู่ที่ไหนซักที่ไกลๆ

กูจะทำแบบนั้นจริงๆ...ถ้ากูไม่รู้จักกับมันก่อน

มันเป็นพนักงานใหม่ที่พึ่งเข้ามาทำงานในบริษัทเดียวกับกู ทำในตำแหน่งที่สาวๆทุกคนแอบหลงปลื้ม...พวกนายช่าง...

แถมมันยังหล่อ เข้ม หุ่นก็ดี ทำเอาพวกสาวๆพากันกรี๊ดกันไม่หยุดหย่อน ขนาดคนละแผนกอย่างกูยังรู้จักชื่อมัน ทั้งๆที่ยังไม่เคยเจอหน้ากับมันเลยด้วยซ้ำไป...แล้ว...คงจะเรียกว่าเป็นความบังเอิญก็คงได้...มันกับกูจบจากมหาวิทยาลัยเดียวกัน แถมรุ่นเดียวกัน

รู้ตอนที่นั่งกินข้าวอยู่ในร้านอาหารหน้าบริษัทกับพวกพี่ๆที่แผนก พวกพี่เขาลากมันมานั่งคุยด้วย พอรู้เท่านั้นแหละกูก็เลยโพล่งบอกไปว่า ‘เฮ้ย!! จริงดิ เราก็จบที่นั่น รุ่นเดียวกันเลย’

คงเพราะด้วยพึ่งจบมาไม่เท่าไรเลยรู้สึกดีใจที่มีเพื่อนร่วมสถาบันมาทำงานที่เดียว

แต่...ถ้ากูรู้มาก่อนว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้...วันนั้น...กูคงไม่พูดคุย...ไม่ยิ้ม...ไม่ทำความรู้จักกับมันแน่นอน

เพราะหลังจากนั้นมันก็เริ่มเข้ามาชวนกูคุย ชวนกูไปเดินเที่ยวซื้อของ ชวนกูไปดูหนัง...ซึ่งแน่นอนว่าตอนนั้นกูคิดแค่เพื่อน กูไปกับมันตลอด ช่วงเวลาที่อยู่กับมันกูรู้สึกดี มันทำให้กูลืมเรื่องเครียดๆไปได้ตลอดเวลา

จากหนึ่งวันที่กูรู้จักกับมัน...กลายเป็นหนึ่งปีที่กูกับมันเหมือนเพื่อนสนิทกัน

ตอนนั้นกูยอมรับในใจตัวเองแล้วว่ากูคงชอบมัน...มันยากนะ...กูรู้สึกแปลกๆกับมันมาพักใหญ่ๆ

อยากเจอหน้า...อยากพูด...อยากคุย...อยากไปไหนต่อไหนกับมันอีก...เฝ้ารอคอยแต่ละวันให้งานมันหมดไปเร็วๆเพื่อที่ตอนเย็นจะได้เจอกับมัน จะได้ไปกินข้าวด้วยกัน

สุดท้ายกูเลยรู้ตัวเองว่ากูคงชอบมันเข้าให้แล้ว...แต่กูไม่เคยบอก...ทำไมกูต้องบอก...กูกลัว...เพราะมันก็ไม่แสดงท่าทีว่ามันจะชอบผู้ชาย

แต่พอมาวันหนึ่ง...เป็นวันที่กูคิดว่ากูดีใจที่สุดในโลก...เป็นวันเสาร์ มันชวนกูออกไปดูหนังตามปรกติ แต่ระหว่างที่ดูอยู่มันก็เอื้อมมือมาจับมือกู...ใจกูเต้นแรง...และยอมให้มันจับไปแบบนั้น

จนหนังจบ มันกับกูก็ออกมากินข้าวด้วยกัน...แล้วมันก็มาส่งกูที่คอนโดที่กูผ่อนไว้ ก่อนจะลงจากรถมันคว้ากูเข้าไปจูบ...จูบแบบที่กูเคยใช้กับผู้หญิง...พอจูบเสร็จมันก็พูดคำที่กูอยากได้ยินที่สุดในตอนนั้น



‘รัก....’



หัวใจกูพองอย่างไร้สาเหตุ... มันบอกว่ารักกู ขอกูเป็นแฟน...แน่นอนว่ากูตกลง เพราะกูเองก็รักมัน ทั้งๆที่กูก็ยังมีแฟนเป็นผู้หญิงอยู่แต่กูก็ยอมเลิกเพราะเพียงคำบอกว่ารักจากปากมัน

กูยอมทำให้ผู้หญิงที่บอกว่ารักกูเสียใจ...เพราะได้รับคำว่ารักจากผู้ชายที่กูหลงรัก

หลังจากที่กูเคลียร์ปัญหาชีวิตรักกับผู้หญิงคนเก่า...กูกับมันก็เริ่มต้นการเป็นแฟนอย่างสมบูรณ์ มันชอบมาค้างกับกูบ่อยๆในขณะที่กูก็ได้ไปค้างที่บ้านมันบ่อยพอกัน

กูรู้จักกับพ่อแม่มันในฐานะเพื่อนของลูก...พวกท่านก็ดูจะเอ็นดูกูไม่ต่างอะไรจากลูกของตัวเอง คงเพราะกูไปที่นั้นบ่อยด้วย เรียกได้ว่าสองปีหลังจากที่เริ่มใช้คำว่าแฟนกูกับมันแทบจะตัวติดกันเลยก็ว่าได้

จนเริ่มจะมีคนในบริษัทที่เริ่มแซวพวกเราไปต่างๆนานา ตอนแรกดูมันจะไม่สนใจ มันยังคงเดินมารอกูไปกินข้าวกลางวันด้วยบ่อยๆ หรือถ้าวันไหนที่มันไปดูงานข้างนอกมันก็จะมีขนมกลับมาให้กูเสมอ แต่เพราะหลังๆเรื่องแซวเริ่มจะน่ารำคาญเกินไป

ขนาดกูที่เป็นคนไม่ค่อยจะแคร์ใครยังเริ่มรู้สึกไม่ไหว...เพราะแบบนั้นมันเลยบอกว่าเฉพาะแค่ที่ทำงาน คงต้องลดๆความสัมพันธ์ของพวกเราไม่ให้ใครรู้ไว้ก่อน

กูโอเค...นาทีนั้น...มันจะสั่งให้กูไปทางไหนกูก็ไม่สามารถขัดมันได้แล้ว

แต่เหมือนว่าที่มันบอกลดความสัมพันธ์จะไม่ใช่แค่ที่ทำงาน...

มันเริ่มห่างจากกูไปเรื่อยโดยเหตุผลของการทำงาน มันบอกว่าต้องไปดูงานข้างนอก ต้องตามหัวหน้าออกไปที่ไซต์งาน และอีกสารพัดที่จะบ่ายเบี่ยงให้กูไม่ได้เจอหน้ามัน

เกือบจะสามเดือนที่กูต้องอยู่อย่างเดี่ยวดาย กูรู้สึกแปลก...มันไม่ค่อยมาค้างกับกู กูเองก็ไม่ได้ไปที่บ้านมันแล้วเพราะมันไม่เคยชวนไป วันหยุดกูเคยนั่งรถไปหามันที่บ้านแต่พ่อแม่มันบอกว่ามันออกไปข้างนอกแล้ว

กู...สติแตก

ถึงขั้นที่ทะเลาะกัน...กูหาเรื่องก่อนเอง กูน้อยใจ...มันบอกว่ามันไปทำธุระส่วนตัว กูถามว่าธุระอะไรมันก็ไม่ตอบ...เป็นแบบนี้ตลอดจนกูทะเลาะกับมันเรื่องนี้....เรื่องเดิมๆ ทะเลาะกันเกือบทุกวัน

กูร้องไห้...ไม่เคยคิดว่าผู้ชายอย่างกูเองจะร้องไห้ กูรักมันมากจริงๆ

กูเกิดมาเป็นลูกชายคนเดียวในบ้าน โชคร้ายที่บ้านกูไม่ใช่ครอบครัวคนจีน กูเลยต้องรับหน้าที่ในการดูแลพี่สาวน้องสาว ไม่ได้มีคนตามใจอะไรกูมากมาย ส่วนใหญ่เป็นกูเองที่ต้องตามใจคนอื่น

แต่มันดูแลเอาใจกู...กูรู้สึกว่ากูเป็นคนพิเศษ...อุ่นใจ...และปลอดภัยเสมอเวลาอยู่กับมัน

กูยังคงทะเลาะกับมันอีกเป็นเดือนๆ จนวันนี้...วันที่กูทนไม่ไหว

กูออกมาเดินห้างคนเดียว เพราะรู้สึกว่าถ้าอยู่ในห้องกูคงต้องโทรไปทะเลาะกับมันแน่ๆ

แต่กูคิดผิด...เพราะการออกมานอกห้องครั้งนี้ทำให้กูต้องทะเลาะกับมันรุนแรงที่สุด...มันเดินควงแขนมากับผู้หญิงสวยและสาวแต่งชุดนักศึกษามหาวิทยาลัยเดียวกับกู

ถึงแม้มันจะไม่ได้ดูสวีทหวานแต่กูดูออกว่ามันสองคนเป็นอะไรที่มากกว่าเพื่อน...เหมือนกับกูกับมัน

กูไม่ใช่คนใจเย็น...กูเข้าไปกระชากแขนและพร้อมจะโวยวาย แต่...พอมันโดนกูกระชาก เพียงแว่บเดียวเท่านั้นที่มันตกใจ...แล้วมันก็เปลี่ยนเป็นใครบางคนที่กูไม่รู้จัก ใครบางคนที่ร้ายกาจกับกูมากจริงๆ

ผู้หญิงข้างๆมันตกใจที่กูเข้าไปกระชากพวกมันออกจากกัน...มันผลักอกกูออกจนกูล้มลงไปกับพื้น พร้อมกับที่มันบอกว่ากูเป็น ‘กระเทยที่ตามจีบมัน’

จากที่กูจะโวยวาย...กูนิ่งเงียบ...ปล่อยให้พวกมันเดินหนีจากกูไปเฉยๆ กูไม่เห็นว่าพวกมันมองกูอย่างไง กูก้มหน้าเห็นแต่มือและขาของตัวเอง

ในที่สุด...น้ำตา...เสียงสะอื้น...ของกูเองก็ล้นออกมาจนคนเดินผ่านไปผ่านมาคงมองกูกันหมด

ใจกูเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ รู้สึกแน่นยิ่งกว่าโดนบีบ ขนาดหายใจกูยังทำได้ลำบาก สมองกูเองก็เหมือนไม่รับรู้อะไรซักอย่าง กูกลับมาที่ห้องกูได้ยังไงกูยังลืมไปแล้วเลย

พอรู้ตัว...กูก็นั่งมองกรอบรูปที่แตกกับรูปภาพที่กูถ่ายคู่กับมัน...มันยิ้ม...กูยิ้ม...เรามีความสุข...ถ้าจะให้บอกว่ามันไม่รักกู...กูไม่เชื่อ ที่ผ่านๆมามันรักกูแน่ๆกูมั่นใจ

แล้วตอนนี้มันหมดรักกูแล้วเหรอ???

คำถามนั้นดังก้องอยู่ในหัวที่ขาวโพลนของกู กูไม่มีคำตอบให้...ที่จริงกูไม่กล้าตอบคำถามนั้นมากกว่า กูยังคงก้มมองรูปนั้น...พร้อมๆกับคว้านหาโทรศัพท์ในกระเป๋า...กูต้องโทรหามัน กูต้องคุยกับมัน...

แต่กูโทรเท่าไรมันก็ไม่รับ...ไม่ใช่ไม่รับ...แต่มันตัดสายกูทิ้งทุกครั้ง...จากน้ำตาที่แห้งไปแล้วมันก็ล้นกลับขึ้นมาใหม่ กูร้องไห้เสียงดังจะเป็นจะตาย ยิ่งมันหนีกูแบบนี้กูยิ่งรู้สึกใจกูจะหยุดเต้นลงให้ได้จริงๆ

แล้ววินาทีที่ทำให้ใจกูคงหยุดเต้นก็มา...เสียง...ติ๊ด...ติ๊ด บอกกูว่ามีข้อความเข้า...เป็นมัน...ข้อความของมัน ที่กูไม่อยากอ่าน



‘นัท...เราเลิกกันเถอะนะ ขอโทษแต่ปอนก็มีเหตุผลของปอน เข้าใจปอนนะ’



คำตอบที่กูกลัว...มันตอบมาให้กูชัดเจนยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น น้ำตาและเสียงสะอื้นของกูดังขึ้นเป็นเท่าตัว...กูกำกรอปรูปนั้นอยู่...มองดูภาพนั้นอีกครั้ง...เพราะกูไม่เชื่อ...ไม่อยากเชื่อว่ามันจะหมดรักกู...

มันเป็นทุกสิ่ง...และทุกอย่าง...มันเป็นรอยยิ้ม...เป็นเสียงหัวเราะ...เป็นชีวิต...และลมหายใจ สามปีที่กูรู้จักมัน สองปีที่กูเป็นแฟนมัน มันทำให้กูรู้สึกว่ากูเป็นคนที่โชคดีที่สุดที่ได้รักกับมัน

กูเองก็ทำตัวให้มันรักทุกอย่าง...มอบให้มันทั้งตัว...และหัวใจ

แล้วกูผิดอะไร?...กูผิดที่ตรงไหน?

คำถามใหม่ที่กูตอบไม่ได้...ตอบไม่ได้จริงๆ กูไม่รู้คำตอบ ไม่ไม่เข้าใจ และสับสนไปหมด...รู้แค่ว่าในหัวกูมีแต่คำถามนั้นดังก้องไปทั่วทั้งหัว...แต่เสียงก็เริ่มเบาลงเรื่อยๆ เบาลงเรื่อยๆ พร้อมๆกับจมูกกูที่ได้กลิ่นคาวโชย ดวงตาที่เห็นหยดน้ำสีแดง กับร่างกายที่ชินชาไม่เจ็บปวดอะไร

หูได้ยินเสียงเคร้งๆข้างตัว...หันไปดูก็เป็นเศษกระจกสีแดงเข้มเปอะเปื้อนไปทั่วบานกระจกแตก...มันคงหล่นลงไปจากมือกู

แต่กู...ไม่ได้สนใจ...เพราะกูคิดอะไรไม่ออก เพราะในหัวของกูยังคงมีแต่คำถามที่ว่า


กูผิดอะไร?








อ่านแล้วอย่าเครียดกันมากนะครับ ตอนหน้าจบแล้ว

ขอบคุณทุกคอมเม้น(ซึ่งยังไม่มี)(ก็ขอบคุณล่วงหน้าไง  ) 

[bulldog17]

มายัง

ปุ่ม F5 จะพังแล้วค้าบ

------------------------------
ง่า...ดราม่าน้ำตาร่วง

นักเขียนเพิ่งอกหักมาป่ะเนี่ย

เราอ่านแล้วรู้สึกเหมือนเราอกหักเลยอ่ะ

ขอตัวไปหาผ้าขนหนูซับน้ำตาก่อนนะ

[mumamayza]

  วิ่งไปซุกหมอนเเพบ  ทำไมเศร้าจัง ดร่ามา กูผิดตรงไหน ชอบจังคำนี้

รอๆๆๆ รอ อัพๆ

[Tiamo_jamsai]

อ่านไปถึงตอนที่บอกว่า กระเทยที่มาตามจีบ ผลุดคำอุทานอันเปนสัตซ์ชนิดหนึ่งออกมาเลย.  ทำไมทำงี้อะ

[♠DekDoy♠]

รอตอนหน้า ด่วน  ๆ ค่ะ

[zabzebra]

 :sad4:ทำไมเป็นแบบนี้้ล่ะ

[BossZa]

 

[fuku]

หมดรักไม่แปลกแต่แอบมีคนอื่นมันชั่วนะโว้ยยยยยยยยยยย


ห่ารากกกกกกกก เลวเกินไปแล้ว
เหตุผลของปอนคือ นอกใจไงล่ะเมิง เชรี่ยยยยยย

เป็นคอมเมนท์ที่อินสุดๆในโลกหล้า อ๊ากกกกกกกก อยากด่าอ่ะ

[jimmyFG]

โอ้ยยยยปวดตับๆ

[P-o-r-m-u-h-M]

(ตอนที่2)





ข้างหน้าตอนนี้กูกำลังมีงานอะไรซักอย่าง...มีหลายคนที่กูรู้จัก...เป็นเพื่อนที่ทำงาน...เพื่อนเก่าสมัยเรียนของกู...ที่สำคัญ มีพี่สาวและน้องสาวกูรวมอยู่ในนั้นด้วย

รอบตัวกูตอนนี้ได้ยินแต่เสียงร้องไห้...ร้องจะเป็นจะตายจนกูอึดอัดตามไปด้วย กูอยากจะร้องไห้ตามเสียงร้องไห้ที่อยู่รอบตัวกูจริงๆ แต่...แต่น้ำตากูเหมือนจะไม่ไหลออกมา

มีแต่ความเจ็บในอก...เจ็บปวด...ราวกับโดนนวดแรงๆ กูเจ็บ...แต่ระบายออกผ่านน้ำตาไม่ได้...

แล้ว...ภาพตรงหน้ากูคืออะไร...ทำไมพี่กูต้องร้องไห้...ทำไมน้องสาวกูต้องร้องไห้...แล้วทำไมกูอยากจะเดินเข้าไปแต่เหมือนว่าขากูไม่มีแรง...กูเดินไปหาไม่ได้...ออกเสียงไม่ได้...


อยากจะเรียก อยากจะถาม ว่าทำไมต้องร้องไห้

อยากจะพูด อยากจะปลอบ ให้พี่น้องกูหยุดร้อง


เพราะกูทรมานที่ต้องเห็นน้ำตาพวกเขา กูไม่อยากให้น้ำตาของคนที่กูรัก...คนที่กูรัก?

มันอยู่ไหน...มันอยู่ในนี้หรือเปล่า...พอกูนึกเรื่องมันขึ้นได้แล้วก็มองไปรอบๆ...หามัน...แต่ก็ไม่มี กูอยากไปหามัน...อยากพูดกับมันอีก อยากจะคุย...อยากจะมีโอกาสจะรักกับมันอีก...

แต่คงไม่มีทางแล้ว...เพราะมันบอกเลิกกูเอง...มันหมดรักกูเอง...วันไหนกูจำไม่ได้...พอตั้งใจคิดถึงเรื่องมันกูก็มีแค่คำถามเดิมซ้ำๆ กูยังไม่เข้าใจ ...ไม่เข้าใจจริงๆ

แล้วจู่ๆคนที่กูกำลังคิดถึงก็เดินเข้ามาพร้อมๆกับพ่อและแม่ของมัน หน้าตามันดูซูบโทรมลงไปจนกูนึกเป็นห่วง ทั้งสามคนเดินเข้าหาพี่สาวของกู พี่สายกูหันไปมองมันด้วยสายตาโกรธแค้นที่กูไม่เคยเห็นมาก่อน ปรกติพี่กูเป็นคนอ่อนโยนและอ่อนหวานมาก

แล้วพี่กูก็ไม่เคยทำท่าทางแบบนี้ใส่มันเลยซักครั้ง พี่และน้องกูรู้จักมันดี...รู้จักในฐานะแฟนของกู เพราะกูไม่เคยปิดบังเรื่องนี้กับครอบครัว

มันโดนพี่สาวกูมองแบบนั้นก็สลดและเดินหลบออกไปอีกฝั่ง...แต่พอมันหายออกไปพี่กูก็ปล่อยโฮออกมาเสียงดัง เป็นน้องกูที่เดินเข้าไปโอบกอดและปลอบ

แล้วกูทำไมถึงยืนอยู่แค่ตรงนี้??

อยากจะเดินเข้าไปปลอบบ้าง...ถึงกูจะไม่รู้ว่าพี่และน้องกูร้องไห้เพราะอะไร แต่กูอยากเสียใจร่วมไปกับพวกเขา แล้วทำไมกูถึงยืนนิ่งอยู่แบบนี้

...เดินไปซิ...เดินไป...ไอ้ขาเฮงซวย...เดินไปหาพี่กูเดี๋ยวนี้...

พอกูโวยวายก็รู้สึกเหมือนกูเข้าไปใกล้พี่สาวน้องสาวกูเรื่อยๆ กูยิ้ม...ยิ้มเพราะจะได้เข้ามาพูดคุย...

แต่ทำไมพวกเขาถึงไม่คุยกับกู...

กูทั้งตะโกนเรียกทั้งแหกปากเรียกแต่พวกเขาก็ยังไม่ได้ยิน พี่กูยังร้องไห้โดยมีน้องกูคอยปลอบอยู่แบบนั้น ทั้งๆที่กูบอกว่าอย่าร้องๆแต่พวกเขาก็ไม่หันมาตามเสียงกูซักนิด

แต่กูก็ไม่หยุดเรียก...กูเรียกไปจนกูเหนื่อย...จนรู้สึกเหมือนกูไม่แรงจะพูดอีกแล้ว ความรู้สึกเจ็บใจก็แล่นริ้วขึ้นมาจุกที่อกจนทำให้กูอยากร้องไห้ขึ้นมาจริงๆ แต่เพราะกูร้องไม่ออก...กูเลยได้แต่ยืนหน้าเศร้ามองพี่สาวน้องสาวกูร้องไห้ด้วยความเจ็บใจที่คนอย่างกูทำอะไรไม่ได้เลย

แต่แล้วกูก็เข้าใจสาเหตุ...ภาพของกูที่อยู่ในกรอบรูปที่ตั้งอยู่หน้าโรงศพสีทอง...

นี่กู...ตายแล้วเหรอ...

พอคิดแบบนั้นกูก็แทบอาเจียน...เพราะภาพข้อมือของกูที่เต็มไปด้วยเลือดฉายชัดขึ้นมาในหัว บวกกับกลิ่นคาวเลือดที่เข้าจมูกมาตอนไหนไม่รู้...ภาพมันยังฉายชัดไปเรื่อยๆ ภาพที่กูกำลังร้องไห้แล้วกำกระจกเล็กๆปาดข้อมือตัวเอง ภาพเลือดที่ไหลนองเต็มพื้นห้องและภาพสุดท้ายที่กูล้มลงไปจมกับกองเลือดของตัวเอง



กู...ตายแล้ว...แล้วที่พี่น้องกูร้องไห้ก็เพราะกูเหรอ??



พอรู้แบบนั้นน้ำตาที่แห้งหายไปก็ไหลออกมาอย่างกับก๊อกแตก กูไม่ได้โวยวาย กูไม่ได้สะอื้น กูแค่ร้องไห้...ยืนร้องไห้ร่วมกับพี่สาวและน้องสาวของกูเอง

กูยืนร้องไห้อยู่แบบนั้นจนมีคนเดินเข้ามาเรียกพี่สาวกุไปอีกทาง สุดท้าย...ตรงที่กูยืนอยู่ก็เหลือกูคนเดียว กูหันกลับไปมองรูปหน้าศพของตัวกูเอง

เป็นรูปที่กูยิ้ม...ตอนนั้นกูไปเที่ยวต่างจังหวัดกับ...มัน...และรูปนี้มันก็เป็นคนถ่าย

กูมองหน้าไอ้คนถ่ายรูป...แว่บหนึ่งที่กูหันไปมองหน้ามันตรงๆ กูรู้สึกเหมือนว่ามันมองกูอยู่ ดวงตาของมันมุ่งตรงมาที่กู...แต่พอกูบอกให้ตัวเองไปใกล้ๆมัน...กูเลยรู้ว่ามันไม่ได้มองที่ตัวกู

มันมองไปที่รูปที่อยู่ด้านหลัง ...มองด้วยสายตาที่อ่อนโยนที่กูคุ้นเคย

กูเข้าไปใกล้มันเรื่อยๆ...จนตอนนี้กูยืนอยู่ข้างๆมัน...มันคงไม่เห็น...และสัมผัสกูไม่ได้ เพราะตอนนี้กู...ตายไปแล้ว...แต่กูยังคาใจ...เรื่องที่มันทำกับกู เรื่องที่มันนอกใจกู....เรื่องที่มันทิ้งกูไป

กูข้องใจว่าทำไม...กูจำได้ว่ามันบอกว่ามันมีเหตุผล กูอยากรู้เหตุผล

แต่...มันสายไปแล้ว ตอนนี้...ตอนนี้...ถึงเหตุผลนั้นมันจะดีแค่ไหน...หรือร้ายกาจเพียงใด มันก็ไม่สามารถทำร้ายอะไรกูไปได้มากกว่านี้อีกแล้ว เพราะกู...ไม่อยู่ให้มันทำร้ายกูอีกต่อไป

กูก้มลงนั่งพิงเก้าอี้ที่มันนั่งอยู่ กูปฏิเสธไม่ได้ว่าการที่ได้อยู่ใกล้มันทำให้กูรู้สึกอบอุ่น ไม่เว้นกระทั้งตอนนี้...กูอบอุ่น แต่อีกด้านกูก็รู้สึกหนาวจับใจ

กูนั่งอยู่อย่างนั้นจนเริ่มจะมีพระสงฆ์เดินเข้ามาในที่ๆกูนั่งอยู่ พระท่านเข้ามาสวดบทสวด...กูนั่งฟังจนจบ ความรู้สึกอึดอัดในตอนแรกคล้ายจะเบาบางลงไป แต่ก็ไม่ได้หมดหายไปซะเลย

ต่อจากนั้นก็เริ่มขนโรงศพลงรถ...กูรู้แล้วแหละว่านี่มันเป็นงานเผาศพ...กูย้ายตัวเองไปหาพี่สาวกับน้องสาวกู ทั้งคู่ยังร้องไห้จนตาแดง พอเห็นแล้วกูก็รู้สึกเสียใจที่สุด

เพราะหลังจากที่พ่อตายพวกกูก็เหลือกันแค่สามคน น้องสาวกูก็ยังเรียนไม่จบ พี่สาวกูเลยยังไม่ยอมหาแฟนซักคน พี่สาวกับกูทำงานเก็บเงินหวังจะเปิดธุรกิจเล็กๆทำกันสามคนพี่น้อง  พวกกูจะได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลาไม่ต้องแยกย้ายกันอยู่เหมือนตอนนี้

แต่กูทำพัง...กูทำความหวังของพวกเขาพัง...คิดแบบนั้นน้ำตากูก็ไหลลงมาอีกรอบ

กูตามพี่สาวกับน้องสาวกูเดินวนรอบเมรุไปเรื่อยๆ น้องสาวกูถือรูปถ่ายของกู เดินไปพูดกับรูปถ่ายกูไปกูยิ่งสะเทือนใจ

น้องกูบอกว่า...ชาติหน้าของเกิดเป็นน้องกูอีก...เป็นน้องของพี่สาวกูอีก...บอกให้กูไม่ต้องห่วง...มันจะดูแลพี่สาวของพี่เราให้ดีที่สุด...มันจะเปิดร้านอาหารเล็กๆที่เป็นความฝันของกู...จะเลี้ยงหมาเลี้ยงแมวเยอะๆเพราะรู้ว่ากูชอบแต่เลี้ยงไม่ได้เพราะกูอยู่คอนโด...จะไปเที่ยวบ่อยๆเพราะกูชอบเที่ยว...จะทำทุกอย่างในส่วนของกูที่กูยังไม่ได้ทำ...ขอแค่กูไปสบาย...

กูได้ยินมันพูดแล้วน้ำตากูก็ยิ่งไหล...เดินตามมันไปกูก็ร้องบอกพี่น้องกูว่ากูขอโทษ...แต่คำขอโทษของกูไปไม่ถึง

แล้วกูก็สะเทือนใจมากกว่าเดิมเมื่อเดินๆอยู่พี่สาวกูก็ล้มพับไปต่อหน้าต่อตา...กูพยายามจะเข้าไปจับ...แต่กูช่วยไม่ได้...พี่กูล้มผ่านร่างกูไปเหมือนกูไม่ได้อยู่ตรงนั้น...พี่ล้มลงหมดสติไปต่อหน้ากู...ทั้งๆที่เสียงรอบข้างดังเพราะความวุ่นวาย แต่รอบตัวกูกลับไม่ได้ยินอะไรเลย

กูอยากจะตายซ้ำแล้วซ้ำเล่าเมื่อเห็นภาพตรงหน้า กูทำให้พี่กูต้องเจ็บอีกแล้ว ต้องร้องไห้เพราะกู...เพราะกูทั้งนั้น...

กูหนีไปอยู่บนเมรุที่คงจะใช้เป็นที่เผาศพกู นั่งชันเข่าแล้วก้มหน้าปล่อยให้น้ำตามันไหลไปเรื่อยๆ กูไม่อย่างเห็น...กู...เพราะกูช่วยอะไรใครไม่ได้เลย มีแต่ทำให้คนอื่นเขาเดือดร้อน

กูนั่งไปเรื่อยๆ ไม่รู้นานเท่าไร แต่รู้อีกทีก็มีคนเริ่มขึ้นมาวางดอกไม้จันทน์ตรงใกล้ๆที่กูนั่งอยู่...เริ่มจากญาติผู้ใหญ่และพี่ๆที่ทำงาน บางคนกูก็สนิทบางคนกูก็แทบจะไม่ได้คุย

แล้วต่อด้วยพวกเพื่อนๆของกู หลายคนขึ้นมาด่ากูว่ากูโง่...หลายคนขึ้นมาแค่บอกว่าให้กูหลับให้สบาย...

แล้วก็มาถึงคนที่กูรักกับพ่อแม่ของมัน...

มันค่อยๆวางดอกไม้จันทน์แล้วหลั่งน้ำตาออกมาช้าๆ...กูมองภาพนั้นด้วยความว่างเปล่า...กูไม่รู้ว่ามันร้องไห้ทำไม กูรู้แค่ว่ามันก็คงเสียใจที่กูตายไป...และกูก็ไม่อยากรู้อะไรไปมากกว่านี้อีกแล้ว

กูมองมันเดินลงไปจนลับสายตา...ก่อนที่กูจะเริ่มสนใจกับคนที่ขึ้นมาคนต่อไป...กูนั่งฟัง...นั่งนึกถึงเรื่องเก่าๆไปเรื่อยๆจนพอสังเกตอีกทีก็ไม่มีใครอยู่ในบริเวณนี้แล้ว

จะเหลือก็แค่พี่สาวกูกับน้องสาวกูสองคนเท่านั้นที่นั่งอยู่กันคนละมุมศาลา พี่กูยังคงร้องไห้เงียบๆต่างจากน้องกูที่นั่งมองควันไฟที่ลอยออกมา...

กูเสียใจและปวดใจที่กูโง่ทำร้ายตัวเอง กูเสียใจที่กูทำร้ายตัวเองยังไม่พอซ้ำยังต้องมาทำร้ายครอบครัวของตัวกูเองอีก กูไม่โทษว่าเป็นเพราะมันทิ้งกู...เพราะกูเป็นคนทำร้ายตัวเองทั้งนั้น

กูยังจำได้ว่ากูสงสัยว่ากูทำอะไรผิด...มันถึงทำกับกูแบบนี้

ตอนนี้กูเข้าใจแล้วว่ากูผิดที่ตรงไหน




กูผิด...ตรงที่กูไม่รัก....ตัวกูเอง





จ บ บ ริ บู ร ณ์


จบแล้วนะครับ...มาไวเคลิ้มไวป่ะล่ะ 
ตอบๆ...คนเขียนไม่ได้อกหักนะครับ

พอดีเมื่อคืนช่วงที่กำลังพยายามนอนหลับ(ผมเป็นคนหลับยากมากกกกกกกก ก่อนจะหลับนี่คิดฟุ้งซ่านไปเรื่อย บางทีก็คิดบทสนทนากับตัวเอง คิดเองตอบเองอะไรประมาณนั้น)
ผมนึกอยากเขียนอะไรซักเรื่องที่เป็นข้อคิดง่ายๆเรื่องความรัก รักในที่นี้คือรักตัวเองนะครับ
คิดไปคิดมาก็ได้โครงเรื่องออกมาเป็นอย่างสองตอนนี้แหละ...รู้แหละว่ามันดราม่าแต่ผมคิดว่ามันเหมาะดีกับสิ่งที่ผมคิด
เอาเป็นว่า ในนิยายมันก็มีข้อคิดที่ผมพยายามนำเสนอไปหน่อยๆน่ะครับ
คิดว่าอ่าน นิสานอิสปอะไรประมาณนั้นก้ได้จะได้ไม่ซีเรียส อิอิ


....ขอบคุณทุกคอมเม้นนะครับผม

[gupalz]

เศร้า แต่ไม่น่าคิดสั้นเลย

[gaem:D]

ประโยคสุดท้าย แจ่มมาก

[S_za]

ขอแค่ให้มีสติคิดให้มากๆ

ว่าอะไรควรไม่ควร

นึกถึงพ่อแม่ก็พอ

[Salome]

กำลังจะนอน ลองเข้ามาดูเล่นๆ
อ๊ะ เจอเรื่องนักเขียนคนโปรดของเรา
เลยอิอ๊ะ จะเข้ามาเสพความฮาก่อนนอน นึกว่าเหมือนเรื่องเจเจ
อ่านไปอ่านมาจนจบ อินี่น้ำตาไหลพรากๆ
เข้าใจความรู้สึกเลย ตอนนั้นมันคิดอะไรไม่ออก นึกไม่ได้ว่าใครรักเรามั่ง นอกจากคนนั้นๆที่ทำร้ายเรา
ขอบคุณคนแต่งนะที่มอบแง่คิดดีๆให้ บางทีเราก็ลืมมองคนข้างๆตัวอีกมากมาย ลืมครอบครัวไปนะ
แต่อิคนอ่านคนนี้ไม่มีครอบครัวนะ ยังคิดอยู่เลยว่าถ้าต้องเลิกแฟนคนนี้ กรูจะเหลือใคร นอกจากตัวเอง
แอบดรามาซะงั้น แหะๆ กดเป็ด กดบวกให้นะจ๊ะ

[qwank8]

เรื่องนี้  ขอเก็บเข้าคอลเล็กชั่นเลยยยยย 

[nokkaling]

 

[RainyMooD]

"กูผิด...ตรงที่กูไม่รัก....ตัวกูเอง"   อ่านประโยคนี้จบปุ๊บ ขนลุกอ่ะ
บางครั้งอารมณ์ชั่ววูบก็ทำให้เราทำอะไรออกไปโดยไม่มีสติ
มัวแต่คิดถึง"คนรัก" แต่ลืมคิดถึง"คนที่ควรรัก"มากที่สุดไป คนที่ไม่ว่าจะมองไปที่กระจกเมื่อไหร่เขาก็จะมองกลับมาเสมอ

[jimmyFG]

สอนได้ดีมาก ใครจะรักเราเท่า พ่อแม่ เท่า ญาติพี่น้องของเรา
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะ

[paojijank]

อ่านแล้วร้องไห้เลย สอนได้ดีมากค่ะ ไม่มีใครรักก็ต้องรักตัวเองนี่ล่ะ

[Mc_ma]

งื้อ...........เศร้า

แต่  "ชอบ" อ่ะ
 



ป.ล. คุณ P-o-r-m-u-h-M แต่งเรื่อง "เกย์ร้าย...ผู้ชายรัก" ด้วยหรอคะ เห็นชื่อ login เป็นอีกชื่อนึง
เห็นเรื่องนี้ได้ซักพัก ชื่อเรื่องโดนใจ...มาก แต่ยังไม่มีโอกาสได้คลิกเข้าไปอ่านซักที
ตามอ่านมาตั้งแต่ น้องกรณ์~พี่สิงห์ และที่ชอบสุดๆก็เรื่องของพี่เจเจ
สงสัยว่า...คงต้องตามไปอ่านเรื่อง "เกย์ร้าย...ผู้ชายรัก" นี้ด้วยอีกเรื่องซะแล้ว
แล้วจะตามไปอ่านนะคะ

[♠DekDoy♠]

อยากรู้เหตุผลอ่ะ

[nongrak]

อย่างนี้เราคงต้องรักตัวเองมากกว่าที่จะรักคนอื่น

[ka[ze]na]

ความรู้สึกจริงๆนะ
รู้สึกว่าชอบมากๆ เหมือนตัวเองดี 555+++
เพราะชีวิตเราไม่ได้มีเราคนเดียว แต่มีคนอื่น ที่เราต้องดูแลเค้าให้ดีด้วย

ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะ

[bulldog17]

เป็นความผิดที่ผิดมาก....ผิดที่ไม่รักตัวเอง

ถึงจะรู้ตัวแต่ก็สายเกินไป

ชอบค่ะเรื่องนี้ จะได้หัดมองโลกหลายๆมุม

[Akidahaza]

ใช่.. ที่สำคัญคือต้องรักตัวเอง!

[roseen]

มันคนนั้นเป็นคนที่สมควรรักหรือเปล่า!

[rubymoona]

อ่านแล้วน้ำตาคลอ ไม่อยากจะเชื่อ
โอ๊ย 
ไม่รู้จะเมนต์อะไรเลยคะ
สอนได้ดีมากๆๆๆ โอย...

[ฮาเดส]

โหย....

สุดยอดมากๆ เลย
พออ่านถึงประโยค "กูผิด...ตรงที่กู....ไม่รักตัวกูเอง" ปุ๊บนี่คือแบบ...โห

เยี่ยมมากเลยครับ
ปิดท้ายด้วยการสอนที่ดีมากๆ

 

[$VAN$]

ปอนบอกเลิกเพราะอะไร เพราะเบื่อ หรือมีคนใหม่ หรืออะไรไม่รู้ล่ะ
คนตายไปแล้ว ก็ตายไป
แต่คนอยู่นี่สิ เศร้าไปนาน
สงสารพี่สาวกับน้องสาว ทั้งต้องดิ้นรนทำมาหากิน ทั้งต้องทนฟังคนอื่นว่ามีพี่น้องคิดสั้น