หัวข้อ: my sassy รักนี้บีบวก:ตอนพิเศษ...till we are (จบ) (1-9-2012)

[puppyluv]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

admin
thaiboyslove.com

[puppyluv]

"แค่ let's it be ก็พอ เก็ท"
"แค่นั้นจริงๆ เหรอวะ" ริจะเป็นชายเหนือชายเชียวนะเฟ้ย
"เออดิ...แค่นั้น" แล้วเพื่อนเทพก็หันมายิ้ม
ที่ไม่รู้คือ be คำท้ายของมันจะหมายถึง B น้อยของผม

         แม่ม! มึงไม่เป็นกูนี่หว่า
แค่เด็กบ้าคนนั้นหันมาสบตาแล้วยิ้มกว้างสดใส
โลกทั้งใบได้วางแทบเท้า...ทิวากร

         กิดากรแย่แล้วT^T

[puppyluv]

my sassy...don't let it B
B's intro

         ผมชื่อบี...ทิวากร
ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นใหญ่แห่งเวลากลางวัน หมายถึงพระอาทิตย์นั่นล่ะครับ

         สถานะภาพ ณ ตอนนี้คือนักเรียน ม.4 ของโรงเรียนมัธยมชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร
ที่ซึ่งเป็นที่เรียนแห่งใหม่ของผม...นับตั้งแต่วันนี้

         ว่ากันตามจริงแล้วก็ไม่ค่อยจะรื่นรมย์ซักเท่าใดนัก เริ่มตั้งแต่ลุกตื่นยากกว่าปกติทุกวัน
แม่สตาร์ทรถปิคอัพคันเก่าไม่ติดจนต้องให้นั่งแท็กซี่มาเองคนเดียว ที่กว่านั้น ไม่ทันเข้าแถวเคารพธงชาติวันแรกโ
ดนจดชื่อหักคะแนนความประพฤติหรืออะไรก็ไม่รู้ ซ้ำถูกตามตัวไปทำธุรกรรมเรื่องเรียนกับอาจารย์ฝ่ายธุรการนี่อีก

          โอ้ละหนอ อันตัวเรารูปหล่อแสนดีผู้นี้จะได้เข้าห้องเรียนไหมหนอ

"ห้อง 4/1 ชั้น 3 ตึกต่างประเทศ ด้านหน้า ทางซ้าย เลี้ยวขวา..." พึมพำกับตัวเองพร้อมหอบสัมภาระน้อยใหญ่

         การถูกปล่อยให้ย่ำต๊อกโด่เด่แต่เพียงผู้เดียวกลางระเบียงทางเดินหน้าชั้น
ด้อมๆ มองๆ ตามป้ายชื่อห้องขณะที่พวกเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ นักเรียนคนอื่นเข้าห้องเรียนในวันแรกนั้น
ช่างน่าหดหู่ปนหัวใจเต้นแรงด้วยความประหม่าลึกๆ กระทบกับรังสีโอโม่ความสดใสของบรรดาเด็กใหม่ๆ
(สำหรับใหม่เยี่ยงกระผม) ทะลุพวยพุ่งออกจากบานประตูมาอย่างช่วยไม่ได้ครับ
          นาทีนี่ช่างน่าครั่มคร้าม ตื่นเต้นลุ้นระทึกปนตระหนก และในที่สุด...

"4/1 โอล่ะ ถึงซะที...ฟู่!" เป่าปากพลางหยุดเท้าลงกับประตูห้องแรกที่ขึ้นมาพบ ชั้น 3 ชิดบันได

         ไม่ผิดแน่ เพราะถัดออกไปจากช่องบันไดกับลิฟต์สำหรับอาจารย์คือห้องภาคภาษาต่างประเทศ
(อาคารนี้มี 6 ชั้น) และเสียงอาจารย์ผู้หญิงวัยกลางคน (ท่าทางจะใจดีนะผมว่า) กำลังไล่เรียง...

"กนกพรรณ, ขนิษฐา, จันทร์สุดา, ณัฐดนัย, ...ญาดานิสา, อรรณพ...เหลือใครอีก อ้อ! ทิวากร"

          'ทิวากร' ชื่อผมพอดี เผลอขานรับไม่รู้ตัว
"มาครับ!" โผล่หน้าเข้าไปในห้อง
"อ้อ! นักเรียนใหม่ใช่ไหมคะ เข้ามาค่ะ"
"ขออนุญาตครับ" นิสัยดีโดยสันดานรีบกล่าวพร้อมก้าวเข้าไปในห้อง ก่อนเริ่มรายการสอบปากคำ ตามสเต็ป

"นักเรียนไปไหนมาหรือคะ เข้าสายขนาดนี้?"
"เอาเอกสารโรงเรียนเก่าไปให้ธุรการครับ เรื่องย้ายที่อยู่กับใบเกรดโรงเรียนเก่าครับ"
"อ๋อ ค่ะ เรียบร้อยแล้วใช่ไหม?"
"ครับ"
"งั้นก็เข้ามาค่ะ"

          จากนั้นก็ให้แนะนำตัวพลางชี้มือถึงโต๊ะที่นั่ง ผมสะดุดกึกไม่ได้ฟังความเท่าใด
ด้วยเพราะร่างหนึ่งร่าง คนหนึ่งคนเด่นเด้งทิ่มลูกตา แทงทะลุขั้วหัวใจให้หายใจไม่ออกในบัดดล
ชั่ววินาทีโลกเปิดแสงแฟรชวูบวับกระจ่างจ้า ตาลายโดยพลัน

             กรี๊ดดดดดดด เพียงแค่เงยหน้าไปประสบพบพักตร์

"นาย! นายคนสวยคนนั้นน่ะชื่อไร เราชื่อบีนะ!"

            อ๊า พระเจ้าช่วยกล้วยทอด วินาทีนี้บีน้อยฟูลอยไปถึงโลกพระจันทร์
"55555"
"กรี๊ด ว๊าย!"
"วิ๊ด วิ้ววววว!"
"โว้วววว แรงโว๊ย!"
"เด็กใหม่ออกตัวแรงชะมัด!"

            สารพัดเสียงระงมดังไม่ได้ศัพท์ หากประสาทสัมผัสของผมปิดสนิททุกสายก็คงดี
แต่สายตาเจ้ากรรมดันไพล่เหล่ไปมองคนตัวสูงที่นั่งเยื้องอีกแถวข้างกัน โต๊ะด้านหน้า ถัดขึ้นมาเล็กน้อย

              ไอ้นี่มัน (^0^) สเปคเลยสัด!

              แย่จริง พระเจ้าลงโทษให้ผมได้เจอบุคคลน่าหลงไหลที่สุดขณะมีคนตรงใจอย่างที่สุด
สองร่าง สองทาง อยู่ห่างกันแค่ 2 เมตรนี่นะ แย่แล้ว แย่แน่ๆ
..........

              นั่นเป็นการพบกันครั้งแรกของผมกับสุดที่รัก 'ลมเหนือ' และไอ้บ้าดีเดือดที่ชื่อ 'เก็ท-กิดากร'

******************************** TBC by puppyluv

[iforgive]

เข้ามาเพราะชื่อคนแต่งเลยนะเนี่ยะ  ปูเสื่อจองที่ก่อน  เดี๋ยวเมนท์
...  อ๋อ  เป็นเรื่องของบีกับเก็ทน่ะเอง
โห  บีครั้งแรกมาก็จะจีบลมเหนือเลยเหรอเนี่ยะ

[Bee_YJ]

 :mc4:คุณ puppyluv กลับมาแล้ว
คิดถึงม๊ากกกกกกก
กลับมาเรื่องใหม่
บีน้อยกับคุณชายเก็ท
แค่บทนำก็น่าอ่านอีกแล้ว
จะติดตามอ่านตลอดๆ นะคะ

[jeeu]

ยินดีต้อนรับ น้องบีน้อยที่น่ารักกับเก็ทสุดหล่อ 
รออยูนานในที่สุด น้องก็มาซะที
กอดดดด น้องบี

[malula]

โห...ตกหลุมรักทีละสองคนเชียวน้องบี

[♠DekDoy♠]

บีน้อยเปิดตัวได้แรงนะเนี่ย 555

[rubymoona]

แอร๊ย บีแรง ไม่ได้แรงตรงถามชื่อนะ แต่แรงตรงปิ๊งทีเดียว2คนแบบที่ห่างกันไม่ถึง2เมตรเนี่ยล่ะ!!!

[Alone Alone]

เด็กใหม่แรง 

[indy❣zaka]

ว้าวววว เรื่องชู้ของลมเหนือ มาแระ
น่าชวนตาเหยี่ยวขาวมาอ่านมากกกกก  แล้วบีน้อยคงโดนฆ่าแน่ๆอ่ะ 

[BeeRY]

บีหมวยน้อยนี่เอง เปิดตัวแรงจริงๆ

[CarToonMiZa]

เปิดตัวมาก็
แรงได้ใจเลย

[mumamayza]

  เปิดตัวมาก็เเรงเลย 

[kokilolylove]

ออกตัวแรงมาก

ติดตามครับ

[yeyong]

บีช่างกล้า  เปิดเผยจริงๆ

[nekko]

สมกับเป็นเดวิลน้อย


 

[Kra-Jieb]

แอร๊ยยยยมาแล้วบี-เก็ท...ต้อนรับเรื่องใหม่ค้า

[ao16]

 

[myapril]

สุดที่รัก 'ลมเหนือ' และไอ้บ้าดีเดือดที่ชื่อ 'เก็ท-กิดากร'

แหม คำเรียกช่างแบ่งแยกสถานะซะเหลือเกิน ฮ่าๆๆ

[puppyluv]

my sassy...don't let it B
รักนี้บีบวก
get's intro


          ผมชื่อเก็ท...กิดากร
ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นดวงดาวที่สว่างไสวและจดจำได้ง่ายที่สุดแห่งเวลากลางคืน หมายถึงดาวลูกไก่ครับ

            สถานะภาพ ณ ตอนนี้คือนักเรียน ม.4 ของโรงเรียนมัธยมชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร อมรรัตนโกสินทร์
อันซึ่งเป็นที่เรียนแห่งเดิมของผม...วันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนวันแรก
             ว่ากันตามจริงแล้วก็ดีตามปกติวิสัยที่ควรจะเป็น เริ่มตั้งแต่ลุกตื่นขึ้นมาด้วยความมึนงงเล็กน้อย
แต่กระปรี้กระเปร่าพอใช้ จัดการตัวเองแล้วนั่งรถยนต์ของที่บ้านมาส่งถึงหน้าโรงเรียน
ไม่ต้องห่วงเรื่องทันเข้าแถวเพราะช่วงเช้านิสัยหัวหน้าห้องตลอดช่วง ม.ต้นค้ำคอ ปลูกฝังนิสัยแสนดีเข้าเนื้อเยื่อ

            โอ้ละหนอ อันตัวเราก็ใช้ได้เหมือนกันนะนี่ ผมกระหยิ่มอย่างแรกเริ่มของวันใหม่ ^^
ไม่คาดฝันว่าชั่วโมงต่อมา หลังเข้าแถวเคารพธงชาติแล้วจะพบปรากฏการณ์ที่ทำให้ลืมไม่ลงไปจนชั่วชีวิต...

           ในห้องเรียนชั้น ม.4/1 ห้องประจำชั้น ณ อาคารภาษาต่างประเทศ...
"นักเรียน เคารพ!"
"สวัสดีค่ะ นักเรียนทุกคน!"

             อาจารย์ประจำชั้นก้าวเข้ามารับความเคารพด้วยการบอกประกาศของผมเอง
ถืออภิสิทธ์จากการเป็นหัวหน้าห้องมาตลอด 3 ปีซ้อนช่วง ม.ต้น โดยไม่มีผู้ใดคัดค้าน
เพื่อนร่วมชั้นคือนักเรียนห้องเก่าหน้าเดิมๆ มีอาจารย์ผู้ควบคุมแสนประเสริฐและงานเยอะท่วมหัว
ลงตัวอย่างไม่น่าเชื่อ ที่นี่ไม่มีห้องคิงหรือควีน แต่รับรู้กลายๆ ว่าทับ1 และทับ 2
ผลัดกันรุกผลัดกันรับเรื่องเกรดและคะแนนสอบเสมอ

"งั้นเราก็มารู้จักเพื่อนกันหน่อยไหม จะได้เลือกหัวหน้าห้องกันต่อ เชิญค่ะ ตามเลขที่ ชื่อเล่นชื่อจริง
แล้วก็มาจากไหนกัน...กนกพร เชิญค่ะ"
"ชื่อกนกพร ชื่อเล่น แอนนา จาก 3/1 ที่นี่ล่ะค่ะ"

             ตามขั้นตอนครับ ห้องของเรามากกว่า 2 ใน 3 เป็นเด็กเก่าของที่นี่ อีก 1 ส่วนคือเพื่อนเข้าใหม่
เท่าที่คาดคะเนดูคร่าวๆ ก็ประมาณ 13 หรือ 14 คนได้
              ลุกยืนไล่ชื่อ ก, ข, ค มาเรื่อย จนถึง...
"ชื่อนัย ณัฐดนัย จากโรงเรียน 000 ที่ขอนแก่นครับ"
             คนนี้ผอมเกร็ง สวมแว่นตัวสูงโย่ง เข้าแถวเคารพธงชาติลำดับต่อจากผมเอง
จำได้เพราะความสูงใกล้เคียงกัน

"ชื่อดิษย์สุวรรณ ต้นจั๋งครับ มาจากนครปฐม โรงเรียน CCC"
             จำชื่อเด็กแว่นตัวขาวร่างผอมเกร็งแต่มีริมฝีปากแดงสด
ตัดกับผิวซีดเผือดคนนี้ได้ทันใดเพราะชื่อเล่นแปลกสะดุดติดหู
..............

              ไล่เรียงจนครบทุกคนในห้อง...
"ครบแล้วนะคะ มีใครตกหล่นบ้างไหม?"
"ผมคร้าบ!"
"ผมครับ จารย์แม่"
"ครูไม่ลืมเธอหรอกเต๋า ว่าแต่ ข่าง เราย้ายจากห้อง 2 นี่นะ ถือเป็นเด็กใหม่ด้วยหรือ"

            จอมกวนปากไวสองคน เต๋าและข่าง บ้ากิจกรรม ชอบเล่นฟุตบอล
เด็กสร้างของอาจารย์หลายๆ ท่าน เพิ่มสีสันชงมุกเพื่อนทั้งห้องหัวเราะขำ
              พวกผมเรียนดีและเลิศกิจกรรม โดยเฉพาะกีฬา เต๋ากับข่างเล่นฟุตบอล
ส่วนก๊วนผมอยู่ทีมบาสเกตบอลโรงเรียน ค่อนข้างสนิทกับอาจารย์ รู้จักจนเรียกชื่อเล่นแทนชื่อจริงเสียเป็นส่วนมาก

"เฉพาะนักเรียนใหม่ลุกขึ้นโชว์ตัวให้เพื่อนดูอีกรอบค่ะ ขอดูก่อนนะ เหมือนเราจะตกชื่อใครไป" อาจารย์ก้มอ่านรายชื่อเฉพาะเพื่อนใหม่ในกระดาษ
"กุสุมา คณิตนันท์ จรรยา ฉัตรประวิทย์ ชัยวัตร ญาดานิสา ณัฐดนัย ดิษย์สุวรรณ...(ไล่ชื่อจนสุดท้าย)...แล้วก็อังศุมาลิน
อ้อ เจอแล้ว...ทิวากร"
             เสียงคนเดินมาหยุดที่หน้าห้องพอดี และวินาทีนั้นเอง...
"มาครับ!"
"ทิวากร?"
"ครับ...ขอนุญาตครับ"
         
                ร่างเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ เสียงยังไม่แตกพานดีก้าวเข้าข้างใน ทั้งห้องหันไปมองรวมถึงผมคนนี้
เพราะอยู่เกือบหลังห้องเยื้องจากแถวติดหน้าต่าง บรรดาเพื่อนๆ ยังบดบังทัศวิสัยการมองเห็น
อาจารย์คุยเชิงถามหายไปไหน ได้ยินแว่วๆ ว่าไปธุระที่ธุรการก่อนจึงมาช้า
"นักเรียนใหม่จากพัทยาใช่ไหมคะ เข้ามาค่ะ นึกว่าหายไปไหน แนะนำตัวเลย เพื่อนๆ รู้จักกันหมดแล้ว...เชิญค่ะ"
"ขอบคุณครับ" เห็นศีรษะผลุบโผล่เหมือนยกมือไหว้ก่อนยืนตรงหน้าห้อง

              แค่หันมา โลกของผมก็พลันเปลี่ยนวงโคจร!!!

"ชื่อบี ทิวากร จากโรงเรียน RRR ที่พัทยาครับ"

             ผมไม่ได้ใส่ใจรับข้อมูลใดๆ ด้วยริมฝีปากอิ่มแดงเล็กๆ เจื้อยแจ้ว
แววตาวิบวับคล้ายเก็บดาวมาทั้งฟ้าพาเคลบเคลิ้มอยู่เชียว^^

                ถ้าไม่มีเสียงดังโพล่งยิงตรงเป้ง!!!
"นาย...นายหน้าสวยน่ะชื่อไร เราชื่อบีนะ!"
"555"

                ทุกคนหัวเราะร่วน กระทั่งอาจารย์แม่ลลิตา รู้สึกใบหน้าตัวเองที่ยิ้มค้างอยู่สะดุดวูบ
เลเซอร์วิ่งเฉี่ยวเอียงองศาเฉียดบ่าซ้ายไปเล็กน้อย ดวงตาใสแจ๋วของกระต่ายตัวนั้นไม่ได้เล็งมาที่ผม
มันเบี่ยงลำแสงออกไปนิดเดียว เหลียวหลังมองตาม...ไอ้ลม ลมเหนือเพื่อนซี้

                ได้สวยล่ะงานนี้!

---------------
---------------------

               ยังอยู่ที่เก็ทครับ...
               เก็ทที่ชักจะไม่สมประกอบ ป่วน รวนและเบาหวิวเหมือนจะเป็นลม
เพราะเด็กผู้ชายตัวน้อยที่นั่งโต๊ะเก้าอี้ตรงหน้า มองเห็นหลังต้นคอขาวๆ อยู่นี่

"เก็ท ตกลงเป็นหัวหน้าห้องนะคะ" อาจารย์แม่ลลิตาผู้แสนใจดีและผ่อนปรนเด็กอย่างที่สุด
สรุปขณะเวลาล่วงเลยถึงครึ่งทางของคาบแรกเริ่มเปิดเรียน
"เย้! เก็ท เพื่อนผม"
"อีกแล้วว่ะ เก็ทคนเดิม!"
"ตั้งแต่ ม.1 ยัน ม.4 เยส!"
"หะ!" ที่เหม่อๆ อยู่สะดุดวูบ เกิดอะไรขึ้น!?
"เก็ท กิดากร เพื่อนๆ โหวตเป็นหัวหน้าห้องนะคะ" เสียงอาจารย์วัยกลางคนยังสวยมาก
"คะ ครับ!"

              อะไรก็ได้ รับไว้ก่อนเป็นดี พยายามละสายตาจากหลังคอน่ารักๆ ให้จงได้ ทะลึ่งลุกพรวด เก้าอี้ด้านหลังล้ม 'ตึง!'
"555" ทั้งห้อง
"ตื่นเต้นขนาดนี้เชียว เอาเป็นว่าหัวหน้าห้องได้แล้ว ส่วนรองคือ เต๋า-พิพัฒน์ กับ ทราย-เนตรทรายนะคะ"

              ง่า! ตูอีกแล้ว หน้าที่แบกรับส่งสมุดงาน การบ้าน ถ่ายทอดคำสั่งจากคณาจารย์มาบังคับผองเพื่อนต่ออีกทอด
บอกทำความเคารพขณะเริ่มและเลิกชั้น ตำแหน่งอภิสิทธิ์มหาศาลแต่เบ้จักรวาล มาถึงมือกระผมอีกแล้วครับท่าน

"หัวหน้าห้องกับรองอย่าลืมไปรายงานตัวเรื่องงานสารวัตรนักเรียนด้วยล่ะ"
"ครับ/ค่ะ" เต๋ากับทรายรับคำ มีผมพยายามจัดการปลุกปล้ำกับเก้าอี้ของตัวอยู่

               ตามจริงมีรองแค่หนึ่ง แต่ปีนี้เพิ่มระเบียบข้อบังคับเรื่องสารวัตรนักเรียนชายหญิง
ให้มี 3 คนต่อห้อง จึงแต่งตั้งให้เป็นรองหัวหน้าพร้อมเสร็จ

"ครูจะปล่อยก่อน 20 นาที พาเพื่อนไปจัดการเรื่องล็อคเกอร์กับแนะนำอาคารเรียนคร่าวๆ เอง
อ้อ! เรื่องระเบียบแถวช่วงเปลี่ยนคาบ ช่วยดูกันหน่อย แต่ห้องเราความประพฤฒิเรียบร้อยดี
คงไม่ต้องให้บอกกันมากหรอกใช่ไหม"
"คร้าบ /ค่า!"
"ใครมีอะไรสงสัยเกี่ยวกับตารางสอนกับคะแนนสอบหรือวิชาเรียนบ้างคะ?"

              อาจารย์ชูแผ่นงานและข้อกำหนดของวิชาภาษาอังกฤษขึ้นมา
คล้ายส่งสัญญาณสุดท้ายก่อนปล่อย

"..." เราเหล่านักเรียนกลั้นใจนิ่งรอ
"ไม่มี งั้นก็เลิกชั้นได้ค่ะ" นั่นล่ะที่ต้องการ

                ยังเงียบรอทั้งห้อง แล้วรังสีอำมหิตถูกส่งมาหา
"หัวหน้า---/เก็ท!" เท่านั้นเองด้วยคงทนไม่ไหว
"นักเรียน เคารพ!"

                หน้าที่ผม ดันลืมเพราะเลื่อนลอยไม่เข้าร่างชั่วคราวและชั่ววูบ
....................

                ทุกคนแทบลุกฮือ เสียงดังเซ็งแซ่ราวผึ้งแตกรังทันทีที่ร่างอาจารย์พ้นประตูทางออก
('ตุ๊บ!/---อั่ก!') ฟาดฝ่ามืออรหันต์เข้ากลางหลังเต็มๆ
"เชรี่ย-เอก!" ผมโอด
"มีเหม่อนะมึง" ไอ้เอกมายืนกอดอกด้านหลังพนักเก้าอี้
"ทำไรอยู่วะ" เก้งอีกฝั่ง
"สรุป หัวหน้าห้องคนเดิม แต่หล่อน้อยกว่าเดิมว่ะ ฮิ้ว!" โจโจ้ ซี้ไอ้เอก
"มองไรอยู่วะ หรือหลับ?" เฟรม หรี่นัยน์ตาที่เรียวเล็กอยู่แล้วให้ยิ่งดูเหมือนหาเรื่องมากขึ้นอีกหลายเท่า
"ก็...เฮ้ย! ช่างมันเหอะน่า คนมันง่วงกันได้" ผมเฉไฉเรื่องบอกทำความเคารพช้าขณะอึดใจ

                มีเพียงคนเดียวที่ไม่พูดเอ่ยว่าอะไร ลุกจากโต๊ะแถวซ้ายติดหน้าต่าง เยื้องด้านหลัง
ก้าวมาพิงขอบด้านหน้า ตัวสูงยืนเด่นระหว่างโต๊ะสองตัว ของผมกับเด็กน้อยบี...ไอ้ลม
ลมเหนือเพื่อนซี้ มันไม่ได้ชายตามองมา

"ไงบี เราชื่อลม...นี่เก็ท"
"...^^..." เด็กใหม่ตัวขาวกระจ่างใสหันมาพร้อมรอยยิ้มลืมโลก
"เก็ทเป็นหัวหน้าห้อง มีไรเรียกเก็ทนะบี"
"อื้อ เก็ท" แล้วละสายตาจากเพื่อนมาที่ผม ตาสบตา 'ชิ๊ง!'

                ชิบเป้ง ภาพนั้นฟันวิญญาณของกิดากรขาดสะบั้น!!!
...............

"เฮ้ย ลม ไม่ได้เข้าแถวตอนเช้านี่หว่า" เอกรูปหล่อผู้ชอบหว่านเสน่ห์จีบหญิงหลายคนในคราวเดียว
แล้วสับหลีกรถไฟหลายสายจนคล่องแคล่ว กระล่อนเป็นที่หนึ่งเอ่ยถาม

"นั่นดิ มาสายเหรอวะ?" โจโจ้คู่หูเอก
"เปล่า มาเหมือนทุกวันนั่นล่ะ แต่ลุงหมอมาเมื่อเช้า เลยได้อยู่คุยกันห้องจารย์พ่อธงรวดเดียว"
"อ้อ แล้วไป ไม่เห็นจักรยาน นึกอยู่ว่าหายไปไหน" เก้งที่ลุกมายืนชิดโต๊ะไอ้เฟรมว่าบ้าง
"เรื่องจะให้ไปตรวจเลือดเสาร์อาทิตย์ที่ว่าง กับจะมีคนมาจูนเนอร์เปียโนให้น่ะ"
"กูว่าล่ะ" เอกหันไปคุยกับโจโจ้ เพราะกับลมเหนือจะใช้สรรพนาม เราและนาย ส่วนพวกเรารากเหง้าพ่อขุนเต็มที่

"เมดิคลอเรี่ยนสูงเกินคนธรรมดาก็งี้" ลมเหนืออ้างศัพท์เทคนิคจากหนังสตาร์วอร์ ถึงหน่วยมาตรวัดความพิเศษของโลหิต
เพื่อคัดเลือกอัศวินเจได
"เหอๆ เมดิคลอเรี่ยนสูง เจอแดดหน่อยสุกเป็นกุ้ง แดกเหล้าจิบเดียวก็ผื่นขึ้น"
          เก้งผู้สงบเสงี่ยม ลูกไล่ไอ้เฟรมปากเก่งร่ายสรรพคุณเพื่อนคนนี้
ที่เคยชวนไปก๊งเหล้าแค่จิบเดียวได้หามกับส่งถึงเตียงหมอแทบจะทันที
วีรกรรมขณะเพื่อนลมเข้าเรียนที่นี่ครั้งแรกช่วง ม.2 ปาร์ตี้รับน้องใหม่เข้ากลุ่ม
ปะทะเหตุการณ์นี้เข้าไป อึ้ง-ทึ่ง-เสียวยกก๊วนกันหมด

                นายแพทย์ชัยพฤกษ์หรือลุงหมอที่ว่าคือคนรู้จักของครอบครัวลมเหนือเองครับ
เป็นเพื่อนเคยเรียนยูเดียวกันกับอาจารย์ธง หัวหน้าฝ่ายวิชาการโรงเรียนมัธยมแห่งนี้
                ลุงหมอที่ว่าเป็นผู้ให้ทุนการศึกษาส่งเข้าเรียนที่นี่
(เฉพาะไอ้ลมคนเดียวแบบไม่มีเงื่อนไขด้วย พระเจ้าจ๊อด อยากมีผู้ใหญ่ใจดีแบบนี้อุปถัมภ์บ้าง)
กระทั่งบริจาคเปียโนหลังที่กำลังกล่าวขวัญถึง กึ่งบังคับกึ่งเอ่ยกับอาจารย์ผู้ใหญ่ของโรงเรียนให้ลมเหนือได้เล่น
และไอ้ลมก็เป็นเด็กขยันสมใจท่าน เล่นทุกเช้าตรู่กับเริ่มพักเที่ยงจนทุกคนในโรงเรียนรับรู้โดยทั่ว

                ไฮเปอร์และดีเดือดของจริงไม่อิงนิยาย

                นึกชื่นชมและรักใคร่ความบ้าระห่ำ วินัยเลิศของเพื่อนคนนี้เสมอมา
แต่วูบเดียวที่รู้สึกจะสั่นคลอนก็ในบัดนี้
วินาทีที่สายตากวางดาวตัวนั้นเมียงมอง...ไม่ใช่ผมเป็นเป้าหมาย
เด็กน้อยคนนั้นมองลมเหนือ
                อะไรกันวะ?
                เพราะอะไร?
                ทำไมกัน?
 สับสน สงสัยในตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้น นึกหงุดหงิดเล็กๆ อย่างหาสาเหตุไม่ได้

              แน่นอนว่ารูปร่างหน้าลมเหนือโดดเด่นสะดุดตาใครต่อใครอย่างมาก ขอย้ำว่าอย่างมาก
ขนาดอาจารย์วิชาศิลปะยังหลงรูปลักษณ์เป็นแฟนคลับพันธุ์แท้ของมันเมื่อครั้งแรกเจอจนกระทั่งบัดนี้
ลูกเสี้ยวที่ปู่เป็นคนสวิตเซอร์แลนด์ ย่าเป็นสาวหนือ มียายเป็นลูกหลานผู้ดีชาววังมาก่อน
สายลมเส้นนี้ดึงเอาข้อเด่นทางกรรมพันธุ์ของคนในครอบครัวมาไว้สิ้น
ไม่รวมนิสัยประหลาดดึงดูดผู้คนอื่นให้อยากรู้จักมากขึ้นไปอีกหลายเท่า ...ไว้ค่อยเล่าทีหลังครับ

              และเหตุการณ์ประมาณนี้ใช่ว่าจะไม่เคยเกิดขึ้น มันแทบทุกครั้งเลยด้วยซ้ำจนน่าจะเคยชินแล้ว
ผู้คนมักออกอาการสะดุด จับจ้องเล็งมองมาที่ลมเหนือเสมอในแว่บแรก
              แต่ทำไมวันนี้...
นั่นสิว่า ทำไม ผมงงงวยระบบประมวลผลตัวเอง
....................

"ลม เอ่อ..."
             มือเล็กของคนตัวเล็กยื่นมาไขว่คว้า ขณะจะถึงอยู่แว๊บๆ
ไอ้ลมเอนออกห่าง สะบัดหนีอย่างเนียนๆ กลับโต๊ะตัวเอง วุ่นเก็บสัมภาระ
จังหวะผมไม่สามารถสั่งตัวเองให้ทุบโต๊ะขัดกระแสทุกอย่าง

('ปังงงงงงงงงงง!')
"เฮ้ย!"
"อั๊ยยะ!"
"มีไรวะ เก็ท?"
"ทุบโต๊ะ พ่อง!?"

             เพื่อนร่วมทีมบาสเกตบอล สนิทกันตั้งแต่ ม.ต้น สะดุ้งโหยง
อันได้แก่ โจโจ้ เอก เก้งและเฟรมถอยฉากทันควัน

"เพื่อนๆ มาใหม่ครับ ใครจะไปล็อคเกอร์บ้าง---ตามเรามา!" ผมโพล่งลุกยืน ป่าวประกาศเสียงดัง
"เรา!/ ผม!/ เราด้วย!"

             ข้อดีของหน้าใหม่ใสกิ๊ง ยังสุภาพเรียบร้อยควบคุมง่าย คอยดูสักครึ่งวันผ่านไปสิ กูมึงให้คึ่บ!
ภาษาบ่งบอกระดับความสนิทสนม

"คาบต่อไปชีวะ ห้อง 202 ตึกสีส้มที่อยู่ด้านหลังตึกภาษาไทย ตรงที่เราเคารพธงชาติ ตึกด้านหลังนะไม่ใช่ตึกแรก
เพื่อนๆ จะไปให้ตั้งแถวเดินคู่กันดีๆ หน่อย ทางโรงเรียนมีเก็บคะแนนห้องด้วย"
("รู้แล้วน่า")
("รู้แล้ว")
("โอเค รับทราบ!") หลายเสียง หลายสายตาหันมามองผมที่ยืนเด่น
"ส่วนใครจะเช่าล็อคเกอร์ไว้เก็บของก็ตามมา จะออกด้านหลังตึกกัน"

("ไปด้วย")
("ล็อคเกอร์อะไร แบบไหน?")
("ไปด้วย กูจะไปสโตร์!")
("เราเช่าแล้ว จะเอาของไปเก็บ") เซ็งแซ่ลุกพึ่บพั่บอลหม่าน ผมหันไปหาตัวช่วยชั้นยอด

"ทราย เต๋า ได้ล็อคเกอร์ยัง?" หันหาตัวช่วย
"ได้แล้ว" ทราย
"กูเรียบร้อยแล้วว่ะ" เต๋า
"งั้นดูแถวไปเรียนด้วยละกัน" ผมจะให้แยกสายการเดินขบวน
"แต่กูว่าจะเอาของไปเก็บก่อน" เต๋าท้วง
"เดี๋ยวทรายพาไปห้องเอง" ทรายรองหัวหน้าหญิง สวยฉลาด ท่าทีมั่นใจและนิสัยดี

"งั้นตามนั้น---เพื่อนๆ แยกย้าย! ทรายจะพาไปรอที่ห้องเรียนก่อน ส่วนใครจะไปล็อคเกอร์ ตามเรามา!"
"เย้!"
"เบาๆ หน่อย เพื่อนห้องอื่นเรียนอยู่นะ" ทราย
"เพื่อนๆ เบาเสียงหน่อยค่ะ" เพื่อนผู้หญิงชื่อเจนี่ สนิทกับทรายร่วมด้วยช่วยกัน ก็ดี ไม่ต้องออกโรงเอง
...................

             ขณะสวมรองเท้าด้านหน้าระเบียงทางเดิน...
"ลม!" ผมเรียก
"กูไปห้องก่อน มึงไปเลย" ไอ้ลมสะพายเป้หลังเตรียมพร้อมจะแยกไปอีกสาย

            เพื่อนดูทะมัดทะแมงน่ามอง มันมักจะสะพายสองไหล่เสมอ หลังเหยียดตรง
น้อยครั้งที่จะคล้องเพียงไหล่เดียวเหมือนคนอื่น ส่งให้บุคลิกดีมาก เห็นที่ไหนก็อดมองตามจนเหลียวหลังไม่รู้ตัว

"รู้แล้ว กูจะบอกเรื่องไอ้หมอก" ผมเล่าประเด็นอื่นด้วยรู้ประเด็นความหวงตัว
ไม่ยอมให้ถูกเนื้อต้องผิวกายโดยไม่จำเป็นของเพื่อนคนนี้ดี ที่ชุกชุมด้วยประชาชน
ไม่จำเป็นจริงๆ ลมเหนือเลี่ยงพื้นที่ไม่ยอมเฉียดใกล้

"อ๋อ ว่า?" ลมหยุดยืนรอฟัง
"มันคงมาวันจันทร์...ถ้ามา" หยอดหยั่งเชิง เหล่ชำเลืองหางตาดูสีหน้า
"อืม ก็ดี"
"ยังไม่ชัวร์ แต่บอกไว้ก่อน"
"ไม่บอกวันโน้นเลยล่ะ สัด! บอกงี้กูจะหลับลงมั้ยนี่"
"555" ได้หัวเราะออก

            นั่นเองจุดประสงค์หลักที่ต้องการ เพราะวันนี้คือวันพฤหัสบดี อีก 3 วันถึงจะรู้ผล (ควบรวมเสาร์-อาทิตย์)
กะจะให้เพื่อนรูปหล่อออกเชิงสวยเด่นเด้งคนนี้นอนก่ายหน้าผากเสียบ้าง

          'หมอก' ตัวละครอีกตัวที่รอเวลาเปิดม่านเข้ามาร่วมดำเนินเรื่อง

           ฮ้า! อารมณ์ดีอัพเลเวลขึ้นมาทันควัน ทำเพื่อนหน้าหยกไม่แสดงอาการคนนี้ให้คิ้วขมวด
หรือเปลี่ยนสีหน้าอาการได้เพียงเล็กน้อย ถือว่าเป็นความสำเร็จมากนะครับ
.................

                 แล้วไม่รู้ว่าทำไมถึงยื่นคว้าตัวเด็กผู้ชายที่เพิ่งหลุดออกจากห้องมาไว้ในมือได้
"ไป จะพาไปล็อคเกอร์" ผม กิดากร
"เง้อ! ไม่ไป ไม่เช่าหรอก แพง เปลือง!" เด็กทิวากร สูงแค่หัวไหล่ น่าจะต่างกันเกือบ 25-30 เซนติเมตรได้

           ผมสูง 173 ไอ้ลม 171 บีคนนี้น่าจะ 150 ไม่เกิน 155 เซนติเมตร
เพราะไล่เลี่ยใกล้เคียงกันกับทรายและเจนี่

"ไม่แพงหรอก ไม่เปลืองด้วย จะได้ไม่แบกกระเป๋าหลังแอ่น แค่ค่ามัดจำแรกเข้าเท่านั้นที่ต้องจ่ายมากหน่อย
หลังจบภาคการเงินก็คืนให้เอง เช่าจริงๆ ไม่ถึง 300 หรือ 500 ด้วยซ้ำ ไป! จะพาไป" ถืออำนาจหัวหน้าห้องถือครองว่าเองเด็ดขาด
"ไม่เอา!"
"เอา! จะพาทัวร์ไปดูตึกฝั่งโน้น รู้ยังโรงกลางอยู่ไหน"
"ยัง..."

"แคนทีนล่ะ สโตร์ซื้อของล่ะ"
"ก็ยัง..."
"ตึกกิจกรรม จะเข้าชมรมไหน จะเรียน รด. รึเปล่า?" ผมร่าย
"อ่า...ยัง" ปากแดงๆ ตาโตบ้องแบ้วน่าฟัดชะมัด
"งั้นไป!"

               สรุปเองเสร็จสรรพพลางลากข้อมือเล็กพาลิ่วๆ เหาะไปจนได้
หึหึ มันต้องอย่างนี้ กระหยิ่มชัยชนะในใบหน้า ทว่าไม่เท่าก้อนเนื้อในอกที่รุมกระหน่ำรัวกลองตึงๆๆ จนเจ็บ

                ใจเจ้าเอย จะเต้นแรงไปไหน


****************************** TBC by puppyluv

ปล. indy❣zaka ฮามั่กแก้มแตก รู้ได้ไงเนี่ย 555

[jeeu]

เก็ท เคยมีอารมณ์แบบเคืองน้องหนูลมเหนือด้วยเหรอ
ฮะฮะ เพิ่งรู้นะเนี่ย
บีน้อยเก่งชะมัด เก็ทหวงไม่รู้ตัวเลย
บีน้อยน่ารักกกก เคลิ้มแล้วววว~~

[nekko]

เก็ทแอบหวงนะเนี่ย
 



 

[ขนมหวาน]

เด็กน้อยปีศาจขนมหวาน มาแล้ว

คิดถึงน้องลมเลยอ่า แล้วจะมีพี่เหยี่ยวมาแจมมั้ยหว่า

[tuckky]

เริ่มเรื่องตั้งกะสมัยละอ่อน 
เก็ท บี มาแล้ว 

[NOoTuNE]

โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

โครตจะดีใจ

เก็ทบีมาแล้ววววววววววววววววว 

พ่อหนุ่มเก็ทของฉัน รักแรกพบสบตา


แต่อ่านไปมา คิดถึงน้องลมกะอิเหยี่ยวโรคจิตซะงั้น 

ดีใจนะ เหมือนได้อ่านอดีต น้องลมด้วย

[puppyluv]

my sassy...don't let it B
รักนี้บีบวก
--------------------------------
ตอน 1 แคนทีนและล็อคเกอร์
get's


             แคนทีนใหญ่หรือโรงอาหารกลางของพวกเราเหล่านักเรียน
เกือบเที่ยงครึ่ง ผมเดินเข้าละแวกถิ่นประจำ โต๊ะยาวติดริมนอกสุดใกล้หน้าร้านป้านัดชีวจิต
เกือบชิดอาคารกิจกรรมชมรม ที่ยึดครองอาณาบริเวณหลายห้้องคือสังคีตและโยธวาธิต
ชมรมสร้างชื่ออันดับหนึ่งของโรงเรียน รองลงมาคือฟุตบอลและบาสที่ผลัดกันรุกผลัดกันรับ


"ทางนี้ เก็ท!" เก้งชูมือ
"งานสารวัตรเหรอวะ" เอก
"เออ"  ผมรับ

"ไงวะ พ่อคนดีฝังใน หัวหน้าคนเก่งของกู" โจโจ้ตัวกวนปากเก่งของกลุ่มเริ่มเรื่อง
"เหอะ!"
"กูเสนอชื่อมึงเลย"
"มึงนี่เอง เก้ง ไอ้ตัวการ เดี๋ยวปั๊ด!" ผมเงื้อ
           แค่ทำท่ายกมือก็โดนขายาวๆ ของไอ้เฟรมก็ดักมากันที่หน้าแข้งทันที

"เฮ้ย! กูยกสองมือเพื่อมึงคนเดียว" โจโจ้อีกล่ะ
"เหรอ...ชื่นใจมาก สมใจสัด เดือนในหมู่ดาว" ผมพ้อ
"ขี้หมาแห้งในหมู่ดาวเว้ย" เฟรมอารมณ์ดี
"โห เฟรม ปาก!"
"555"
           เพื่อนก๊วนบาสเกตบอลเฮฮาตรึม มีผมส่ายหน้าทดท้อประกอบยิ้มแห้ง
เรื่องนี้ไม่เหนือความคาดหมายเท่าใดนักด้วยคะแนนนิยมกิดากรนำลิ่วกินขาด
 
         สอดส่ายสายตาดูสำรับเพื่อน เก้งน่าจะอิ่มก๋วยเตี๋ยวแล้ว เฟรมเพิ่งครึ่งจานข้าวแกง
ผมหันมองผนังอาคารกิจกกรรมที่อยู่ใกล้ที่สุด เสียงเครื่องเป่าทองเหลืองจำพวกแตรปากบาน
แซกโซโฟนและกลองแต๊กของวงโยธวาธิตที่ซ้อมอยู่อีกฝั่งของอาคารดังรบกวนถึงที่นี่
กลบเสียงเปียโนที่ควรจะได้ยินเป็นประจำ
            พลันได้ยินเสียงดังตริ๊งแตร๊งไม่เป็นทำนองเพลงเหมือนทดสอบสายดังแว่วออกมา
อ้อ เพื่อนคนเก่งบอกมีคนมาจูนเปียโนให้นี่หว่า มิน่าจบเรียนภาคเช้าปุ๊บ ตัวมันพุ่งออกมาปั๊บ
ไม่ต้องเดาว่าคงนั่งดูอยู่ในห้องด้วยแน่ๆ

"เด็กใหม่มึงไปไหนหมดวะ ไม่ติดไม้ติดมือมาซักคน?" เอกนั่งติดโจโจ้
"หา?"
"เพื่อนใหม่ห้องเราไง ที่มึงพาทัวร์น่ะ ทุกทีโยนใครต่อใครรับไปไม่ใช่เหรอ มาวันนี้ไหงออกโรงเอง" เก้งขยาย
"โถๆ ท่านเจนเทิลแมนเก็ท สุภาพบุรุษมือเปล่า เป็นกูหน่อยไม่ได้" เอกจอมกระล่อน มันหน้าตาดีที่สุดแต่นิสัยเรื่องหญิงชั่วที่สุดในกลุ่ม

"เด็กใหม่กู เชรี่ย!" ผมสบถ รู้สึกร้อนตัวเล็กๆ
"น่ารักทั้งนั้นเลยนะมึง ไม่พามาแบ่งเพื่อนๆ มั่งวะ"
"สัด! นี่เพื่อนพวกเราเอง จะกินกันเองทำแป๊ะ" ผมโวยกึ่งกันท่า

             เป็นซะอย่างนี้ล่ะครับ ใครว่าเพศชายไม่มีว่าลับหลัง ไม่คิดลึก ไม่ใช่เด็ดๆ

"เฮ้ๆๆ! นิสาน่ะ เป็นข่าวฮอตล่าสุด ว่าที่ดาวโรงเรียนคนใหม่เลยนะเว้ย" โจโจ้
"เล่นหนังเรื่องนั้นด้วย เรื่อง 'เลิฟๆ รักๆ เล็กน้อยที่ไม่น้อย' น่ะ" เอกว่าถึงภาพยนตร์รักใสๆ วัยรุ่นเรื่องหนึ่ง
"ที่เป็นตัวอิจฉาน่ะเหรอ" เก้ง
"เอ้อ มีฉากออกมารำงานโรงเรียน แล้วกะพริบตาปิ๊งๆ ชุดสีชมพูนั่นน่ะ อ๊า กูดูซ้ำตั้งหลายรอบ ชอบมากกกกก!" โจโจ้เพ้อ
"นี่เลย เมื่อกี้มึงยังไม่มา พวกพี่โป๊งเหน่งแวะมาถามพวกกูเฉย" เอกเอ่ยชื่อรุ่นพี่ ม.5 จากทีมบาสเกตบอลตัวจริงของทีมโรงเรียน
"ถามว่า?" ผมเกาะประเด็นไปอย่างนั้น
              แปลกใจตัวเองว่าทำไมไม่ตื่นเต้นสนใจใคร่รู้
ดาราสาวสวยเข้าใหม่อยู่ในห้องทั้งคน ในหัวสมองกลับคิดถึงไปหาอีกร่าง

"ถามว่าเป็นไงมั่ง น้องน่ารักรึเปล่า จะเอาชื่อดอกไม้ ของกินที่ชอบให้ได้ด้วย"
"ยิ่งกว่า 3G อีกวะ มาวันแรกพวกพี่ก็รุกซะแล้ว จมูกดีชิบ"
"สั่งกูขอเบอร์มาให้ ฝันไปเถอะไอ้พี่โป๊งเหน่ง เรื่องนี้ยอมกันมิได้"
 
"เหอะ มึงกล้าถามนิสาหรือวะเอก" เก้งยิ้มเยาะเอกเล็กๆ มีเฟรมเคี้ยวข้าวเรื่อยๆ อยู่
"กล้าดิ จะดอกไม้ ขนม เบอร์โทร เดี๋ยวคืนนี้กูโชว์เข้าล็อคอิน แชทด้วยเลยยังได้ คอยดูฝีมือเอกคนนี้บ้าง"
"อ้อเหรอ...แม่ม! หญิงเดียว เปิดศึกกันล่ะ ไวไฟสุดๆ" เก้งวางตะเกียบ ยกน้ำขึ้นดื่ม
"ปีนี้แหล่มว่ะ ผู้หญิงแล้วยังมีผู้ชายอีก มึงเห็นต้นจั๋งนั่นปะ ตัวขาวๆ เล็กๆ น่ารัก ใส่แว่นเด็กเนิร์ดนิดๆ อีพวกพี่เขียวเห็นคงซี้ดปาก" โจโจ้พูดถึงรุ่นพี่ ม.5

              พี่เขียว-มรกตที่ว่าคือหัวหน้าแก๊งตุ๊ดกระเทย ม.5 เป็นสีสันของโรงเรียน
เก่งกิจกรรมเรื่องการแสดงโคตรๆ โจโจ้มักจะถูกแซวพี่พวกนี้บ่อยครั้ง มีเรื่องลับฝีปากกันไม่เว้น
จำพวก ขาวอวบ น่ากินอะไรทำนองนั้น มันก็ฮึดฮัดทำท่านักเลงใส่ตลอด

"เด็กเซเว่นจากพัทยาอีกคน" เก้งกำลังไพล่ถึงบุคคลรบกวนหัวสมองผม แกะไม่ออก
"เฮ้ย! กูจะกินข้าว" ผมลุกพรึ่บ ไม่อยากได้ยินชื่อคนถัดมา ตัวเล็กตัวน้อยที่กิดากรหิ้วว่อนไปว่อนมา

             ประวัติความเป็นมาที่รู้เพิ่มเติมคือ แม่มีชื่อเป็นเจ้าของเซเว่น 2 สาขา
ในกรุงเทพแถวบ้านหนึ่ง และอีกหนึ่งย่านฝั่งธนบุรี
สมญาเด็กทอมบอยเซเว่นจากพัทยาจึงกระฉ่อนกว้างไกลให้ทั้งห้องได้สดับ

...........
................

"วันแรกก็เอาเชียว..." เฟรมบ่นเชิงทอดสายตาไปถึงทรอมโบนที่แผดก้องอยู่อีกฝั่งของอาคาร
"ไรวะ?" เก้ง
"เสียงดัง" เฟรมบุ้ยปากไม่ชอบใจเล็กๆ
"เห็นทางโยบอกจะคัดตัวไปแข่งที่ญี่ปุ่น กลางเทอมนี้รึไงนี่แหละ กูเห็นพี่...พี่อะไรนะที่เป็นหัวหน้าวงไปหานิสาที่ห้องเมื่อกี้เลยนะเว้ย สงสัยเราจะได้ดรัมมิเยอร์สาวสวยคนใหม่แน่ๆ" โจโจ้แทรกตอบ โปรยหัวข้อข่าวต่อมา
"ว่าไงวะ พี่แกไปหาทำไม" เก้ง
"เห็นว่านิสาเป็นดรัมจากโรงเรียนเก่าอยู่แล้ว ประมาณนั้น" เอก

           เพื่อนยังวกกลับมาคุยกันเรื่องหญิงสาวเพื่อนในห้องคนใหม่จากโรงเรียนคอนแวนต์หญิงล้วน
ลูกครึ่งไทย-เนเธอร์แลนด์ ขาวใสน่ารักไม่เลิกรา
            เรื่องเพื่อนใหม่คนนี้ถูกทาบทามผมพอรู้
เพราะสวนกับกลุ่มพี่ที่ว่าขณะจะแยกไปงานสารวัตรนักเรียนก่อนมาที่นี่พอดี

"มึงรู้เรื่องจากใครวะ?" ผมแสร้งเกาะติดสถานะการณ์เฉยๆ นึกในใจว่าดีแล้วที่ไม่พูดถึงเรื่องเด็กชายตัวน้อย
"ไอ้รมย์" เก้ง
"รมย์?" ผมถามย้ำขณะวางจานข้าวจะเข้าที่นั่ง เพราะเวลาพูดออกเสียงได้ยินเป็น 'ลม' พ้องเสียงกับลมเหนือเพื่อนรัก
"รมย์ดำ ห้อง 2 ไม่ไช่ลมเหนือเราหรอก" เก้งตอบอีกครั้ง

"ไอ้ลมมันจะรู้เรื่องไรด้วย ไข่ในหิน หมกตัวอยู่ขนาดนั้น" เอก
"อ้อ..." ได้แต่เออออตามเรื่อง ขณะเฟรมแทบวางช้อน

           กิตติศัพท์เรื่องแพ้แดดเป็นที่เลื่องลือ อาจารย์สรรหาดรัมมิเยอร์ช่วง ม.ต้น
ลมเหนือเข้ามา ม.2 เป็นที่โดดเด่นรูปทรัพย์เป็นเลิศ พายืนกลางแดด 10 นาทีผ่านเท่านั้นเห็นผลตำตา
ผื่นแดงเป็นจ้ำลายพร้อยส่ออาการทั่วถ้วน จะแจ้งยิ่งกว่าทดลองวิทยาศาสตร์
เรื่องแดงและดังขนาดอาจารย์น้อยใหญ่ ผู้อำนวนการยังรู้ชื่อมัน
นับประสาอะไรกับเพื่อนพี่น้องร่วมสถาบัน

             เก็ทยังไม่ฮอตเท่าเลยครับT^T
 
            ต้องยอมแพ้เพราะความไม่พร้อมของร่างกายข้อนี้ ยกให้เป็นเด็กเทพด้านดนตรีที่ไม่เคยสัมผัสแดดลม
ไข่ในหินสีขาว เจ้าชายที่ได้รับเสียงกรี๊ดมากกว่าดรัมมิเยอร์สุดหล่อลากตัวคล้ำผิวดำมืดของโรงเรียนเสียอีก

"เอ้อ พูดถึงไอ้รมย์ดำ ตกลงไอ้หมอก ชื่อมันหล่นอยู่ห้อง 2 เหรอวะ?"
"ประมาณนั้น ห้องเราโควต้าเต็ม มันตอบรับช้าไป"
"ก็ไหนว่าจะไปอยู่เมกากับพี่ชายมันไง ไหงย้อนกลับมานี่วะ"
"ไงวะเก็ท ข่าวล่า?" เฟรมย้อนมาหาแหล่งข่าวตัวจริงเช่นผมหลังจากปล่อยเพื่อนในวงว่ากันเองยาวเฟื้อย
"หะ อะไร!?" ผมแทบสำลักหมูผัดพริกแกง

            มาแล้วครับ 'หมอก' คนที่ผมเกริ่นไว้ก่อนหน้า

"กูถามถึง-ไอ้-ห-ม-อ-ก" เฟรมย้ำช้าๆ ชัดๆ
"เอ่อ...ก็...วันจันทร์ถ้าเห็นคือมันมา" ผมไม่รู้จะว่ายังไง
"อ้อ!" เฟรม
"ตามนั้น" เก้ง

           'หมอก' เพื่อนสนิทในกลุ่มอีกคน เล่นฟุตบอลแข้งทองคำ
อนาคตดีมากจนอาจได้ดราท์ฟทีมชาติด้วยซ้ำถ้ามันเอาจริง
            ส่วนรมย์-ภิรมย์ ลูกครึ่งไทย-นิโกรอเมริกัน เก่งคีย์บอร์ด
ลมสีขาวกับเพื่อนผิวดำคนนี้มักจะแลกเปลี่ยนไลน์ทางดนตรีกันเองบ่อยครั้ง
ทั้งหมอกและรมย์ดำเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันมาก่อน เห็นหมอกที่ไหนก็ต้องมีภิรมย์ เต๋าและข่างที่นั่น
เวลานี้สองตัวหลังแยกมาอยู่ห้องเดียวกับผมแล้ว
................
..................

           พูดถึงลมๆ ก็มา ไม่ใช่คนเดียว ลมขาวและรมย์ดำเดินลงมาหยุดที่เชิงบันไดใกล้ทางเข้าห้องล็อคเกอร์ชุดใหม่
น่าจะคุยอะไรกันค้างอยู่ถึงตามลงมาพูดกันต่อ
           ที่ผมสนใจไม่ใช่สองคนนั่น...ร่างเด็กผิวขาวตัวเล็กๆ ผลุบโผล่ไหวๆ ทางเข้าห้องการเงิน
เพื่อจัดการเรื่องเช่าสถานที่ของโรงเรียนต่างหากเล่า
กัดรวบคำโตตัดใจส่งท้าย ผมพุ่งออกไปตามใจข้างในสั่งการ
ไม่ทันคิดอะไรเพราะใจเต้นแรงแซงหน้ามากเกิน

"กูไปก่อนนะ เจอกัน!"
"เฮ้ย จะไปไหน ข้าวเหลือตั้งครึ่ง?"
"เอาเลย ยกให้" ผมเผ่น
"กูกินหมูนะ!" โจโจ้ตัวอวบจอมเขมือบ

"รีบไปไหนวะ?" เฟรม
"ล็อคเกอร์!" ผม
"แล้วบ่ายเรียนไร?" เอกเสียงดังตามหลัง
"เคมี ห้อง 305 จารย์แกจะพรีเทสต์ก่อนด้วย อย่าสายล่ะ" ผมเปิดแน่บ
...............
.................

           พุ่งถึงห้องธุรการที่ว่า...
"มาทำไร"
"อ๊ะ เก็ท!"
"หัวหน้า!"
           สองเสียงคือสองแว่น ต้นจั๋งกับนัย หันขวับกลับมาเห็น

"คือ นัยกับต้นจั๋งจะ..." เนิร์ดตัวสูงชื่อณัฐดนัยเป็นคนเอ่ยก่อน
"เอาข้างนอกหรือข้างใน ถ้าให้ดีคือข้างในกระจกนี่เพราะมีพี่ธุรการอยู่ในห้องข้างในช่วยดูให้ได้ แต่ถ้าตู้กว้างหน่อยก็ต้องข้างนอก" ผมเข้าใจในทันที ชี้ให้ดูตู้เหล็กชุดใหม่ในห้องกระจก ขนาด 45x60 ซม. ส่วนข้างนอกสภาพเยินกว่าแต่ขนาด 60x90 ซม. ตั้งสูงเรียงเป็นตับ
"บีเอาด้วยไหม?" ต้นจั๋งจิ้มแว่นก่อนขยับตัวเข้าใกล้เป้าหมาย

            สองคนนี้ตัวเท่าๆ กันเลยแฮะ แต่เด็กน้อยช่วงขายาวกว่า สัดส่วนน่ากอดมากกว่า
ไม่ผอมเกร็ง ใส่เหล็กดัดสีเทาเหมือนเด็กแว่น
             โอ๊ะเอ๊ะ อะไรนี่ ออกไปจากหัวกูด่วน!
ความคิดบ้าบอสุดติ่ง เด็กผู้ชายที่ไหนน่ากอด บระเจ้าจ๊อด!!!

"บี!" ต้นจั๋งเรียกพลางเขย่า
"หะ?"
"ถาม เอาด้วยกันนะ ไม่มีตังค์เราออกให้ก่อนก็ได้"

             ท่าทางจะใจเด็ดของจริง เมื่อเช้าหลังจบคาบแรก อาจารย์แม่ลลิตาปล่อยมาก่อน
เพื่อนบางส่วนจับจองและจัดการเรียบร้อย ผมมัวแต่วุ่นช่วยตอบคำถามเป็นธุระ เด็กเลยหนีไปเรียนไม่ทันได้คุยกัน
แต่ตอนนี้...ไม่พลาด

"นัยกับต้นจั๋งไปเลือกก่อนเลย เดี๋ยวตามเข้าไปเอง" รุนหลังสองแว่นเข้าห้องด้วยมีเด็กน้องๆ พี่ๆ เพื่อนๆ ยืนอออยู่เต็ม
"ตามมานะ บี" ต้นจั๋งแว่นเล็ก
"เร็วๆ ล่ะ" นัยแว่นใหญ่
"อือ..."

              รอเพื่อนพ้นระยะ ผมจัดการทันที
"เลือกซะ ข้างในหรือข้างนอก" ไม่พูดเปล่า จับต้นแขนแน่น
"ง่ะ!" ตาโตจ้องกลับ

              อ๊าง! พระเจ้าช่วยกล้วยทอด นาทีนี้เก็ทละลายใจขาดดิ้น

"ข้างในละกัน จะได้ใกล้ๆ" ผม
"เหวย! ไม่เอา" เด็กเสียงแข็ง ซ้ำขายังแข็งไม่ยอมขยับตามแรงง่ายๆ
"เอา!"
"ไม่เอา!"

               จังหวะจะใช้แรงควายลากลิ่วเข้าไปดูแผนผังที่เหลือด้านใน เป็นไอ้ลม...ลมเหนือที่โผล่เข้ามา
"อ้าว บี ได้ล็อคเกอร์ยัง ข้างในหรือข้างนอกล่ะ"
"อ่า...ลม" ทีนี้ล่ะเสียงหวาน แต่กูไม่หวานด้วย  (+_+) กูขมมาก
"บีเลือกดิ จะได้ไม่สะพายหลังแอ่น หนังสือหนักมากนา" เสียงลมลากยาวอ่อนเบา ไม่รวมนัยน์ตาวิบวับหลอกล่อเด็ก
              ทุกครั้งผมปลื้มขำปนชื่นชม บางครั้งยังเล่นด้วย แต่ตอนนี้...ไม่ใช่!

"อืม..." หยุดคิดนิดนึง
"อาจมีแอทเลิฟแอทล็อคนะ รู้รึเปล่า"
"อะไรอ่ะ แอทเลิฟแอทล็อค"
"ถ้ามีคนแอบปลื้มก็จะมาวางขนม ของขวัญล็อคเกอร์เราไง กินฟรีแถมได้ลุ้นว่าใคร สนุกออก"
"ก็ได้ ลมมีแล้วเหรอ ข้างในหรือข้างนอกล่ะ"  อ้าว เฮ้ย! ไม่กี่ประโยค
"ไม่มีหรอก แอบสิงไอ้เก็ท บีอย่าบอกใครล่ะ" มีโน้มกระซิบกระซาบข้างหู
             เด็กในมือหน้าแดงขึ้นสีทันที แถมยิ้มกว้างเท่าดอกทานตะวัน

            กูตาลุก มือว่างเผลอซัดป้าบทันทีไม่รู้ตัว
(ผลัวะ!)/เฮ้ย!" แค่ผลักไหล่มันออกครับ เพื่อนเซแซ่ดๆ เนียนได้ออสการ์
"โอ๊ย! ไรวะ แค่นี้ทำเป็น---" ไอ้ลมยั้งคำพูดแค่นั้นเพราะมันจ้องมากลับแล้วค้างอยู่

            เอิ่ม คงไม่ได้ผิดสำแดงให้เพื่อนช่างสังเกตจับอาการออก
นึกใจเสียขึ้นมาเฉยๆ ไม่รวมหนูน้อยหมวกแดงผวาจะเข้าหาอีกฝ่าย

"อ๊ะ!" เผลอบีบต้นแขนเด็กแน่นหนึบแรงไม่ให้ถึงตัวเพื่อน
"มึงรีบไปร้านป้านัดไม่ใช่เหรอ จานล้นโต๊ะแล้วมั้ง!"
"อ๋อ เออจริงด้วย เจอกันครับ บี"
"คร้าบ" ยังอีก
......................
          ชักไม่ชอบใจที่เห็นสายตาลูกกวางทอดมองตามแผ่นหลังลมเหนือ...

"มองมันทำไม"
"เปล๊า!"
"ไปเลือกก่อน จะเข้าบ่ายแล้ว" พยายามจัดการภาระตรงหน้า แต่มันคล้ายไม่สำเร็จโดยง่าย
"ลมรีบไปไหนเหรอ จานล้นโต๊ะอะไร?"
"เฮ่ย! ร้านข้าวในแคนทีน มันรับจ้างล้างจานร้านนั้น"
"ฮ้า! อย่างลมรับจ้างล้างจาน?"
"เออ!"

              ทุกครั้งผมนึกชื่นชมนิสัยสู้ชีวิตของเพื่อน แต่นาทีนี้เหมือนสะใจลึกๆ เรื่องข้อแต้มต่อที่ตัวเองมีกำลังทรัพย์มากกว่า
ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้ได้วะ งงตัวเอง แต่มีคนงงกว่า...

"แล้วทำไม เพราะลมอะไรถึงได้?"
"บัตรนักเรียน!" ผมยื่นมือ
"เอาไปไม?"
"จะจองที่"
"..." เด็กหน้าง้ำทันทีกับข้อเสนอ
"เลือกเอาข้างนอกหรือข้างใน แล้วจะเล่าเรื่องไอ้ลมให้ฟัง" ยื่นโนติส
"จริงนะ!" มียิ้มแจ่มจ้าสมชื่อทิวากร
"จริง" หงุดหงิดเล็กๆ แต่ยินยอมไม่รู้ตัว

                เพราะไข่มุกเล็กๆ เรียงสวยเป็นระเบียงกับริมฝีปากลูกเชอรี่สุกฉ่ำนั่นหรือเปล่า เก็ทกลุ้ม (="=)!!!


*************************************TBC by puppyluv

[BitterSweet~]

บีน้อยกับน้องเก็ทมาแล้ววว
ลมจ๋าา คิดถึงงง

[indy❣zaka]

ลม บี กิ๊กกันจริงๆด้วย
ส่งสายตาปิ๊งๆให้กันตลอด 

[tuckky]

บีน้อย ทำไมเหมือนหลงลมล่ะจ๊ะ