My sassy, don’t let it be!
รักนี้บีบวก
................
ตอน 24 กลับมาแล้ว
get’s
วันอังคาร วันสีชมพูที่ไม่ชมพูสำหรับผม
เริ่มจากข่างหน้ามุ่ยผิดปกติวิสัยที่มันควรจะเป็น...เค้าลางแรก
'ตุ้บ!' /"เฮ้ย ข่าง ไรวะ!?"
นั่นคือตอนเช้าขณะจะเข้าห้องเรียน ข่างเห็นหน้าผมปุ๊บ มันพุ่งสวนออกกระแทกชนไหล่ปั๊บ
ปะทะแบบจงใจซะด้วย แรงจนเซเกือบได้เสียกับกระดานหน้าห้อง ทิ้งให้เก็ทมึนนับดาวชั่วขณะ
"ไงวะพ่อนายแบบ โมเดลนิวคัมมิ่งกลับมาแล้วว้อย!" เอกทักเสียงดัง
"เก็ท กลับมาแล้วเหรอ?" กลุ่มเพื่อนผู้หญิงละแวกหน้าในห้อง
"เชียงใหม่เป็นไงมั่ง!"
"หนังสือออกเมื่อไหร่ล่ะ!" สาวๆ ทั้งนั้น ทรายคนแรก เจนี่แล้วก็หลายคน
"อะ ของฝาก" ผมยื่นถุงขนมหวานกับของจุกจิกผู้หญิง
"ว้าว ขอบใจมากเก็ท"
"แทงกิ้วหลายๆ ฮิฮิ"
หลบด่านสาวๆ หน้าห้อง แหวกจะวางของจองโต๊ะ เอกจากหลังห้องเข้าสมทบกับนิสา
และทรายที่เข้ามารุมถุงขนมอยู่ ทำนองร่วมแจมหน้าม่อกับหญิงมากกว่าจะหาของกินจริงจัง
"เอก น้ำพริกหนุ่มกะแคบหมูอยู่ร้านป้านัด เที่ยงนี้เจอกัน" ผมดักทาง บอกกำหนดการออร์เดิร์ฟตอนเที่ยง
"แคนทีน?"
"เออ บอกเก้งด้วย" เห็นเอกคนเดียว อีก 3 เฟรม เก้ง โจโจ้ยังไม่เห็นตัว ระบุชื่อเก้งเพราะชื่นชอบเมนูนี้เป็นพิเศษ
"โอล่ะ มันบ่นอยู่ว่ามึงจะลืมของแซ่บมาเซ่นมันรึเปล่า"
"ไม่ลืม จะไว้ล็อคเกอร์แต่กลัวเสีย ไปเอาในตู้ที่ร้านได้เลย แล้ว..." ผมบุ้ยใบ้ที่โต๊ะเป้าหมายเชิงถามหา
วันนี้แม่เด็กน้อยมาส่งครับ ผมโทรหาเมื่อวานเย็นถึงเพิ่งบอก
อุตส่าห์จะไปหาที่บ้านตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว มาถึงเกือบ 6 ทุ่ม ดึกเกิน ไม่ได้เจอตอนเช้าอีก
เก็ทจะชักแหง็กๆ ลงแดงซะให้ได้
"ไม่แน่ใจ เห็นเดินขึ้นห้องโยกับนั่นน่ะแหละ คงฟังเปียโนอยู่มั้ง" เอก
"อ๋อ ใจวะ" ผมวางของโครมก่อนพุ่งออกทันใด ไม่ลืมฉวยกล่องแพ็คสตอร์เบอรี่สดสีแดงลูกใหญ่
ถนอมมาฝากเพื่อคน ๆ เดียว...เด็กแร้บบี้น้อยสีชมพูคนนั้น
สวนกับแก๊งที่บันไดทางขึ้น...
"เฮ้ย! ไงวะเจียงใหม่เจ๊า ของฝากของกูล่ะ" โจโจ้จมูกไวเรื่องของกิน
"แคบหมูกู ไม่ทักกันเลยนะมึง" เก้ง
"ถามเอกโน่น กูไปนี่แป๊บ" ผมเผ่น
"ไปไหนวะ?" ได้ยินเสียงเฟรมไล่หลัง
ฮิ้ว~ กิดากรไม่สน คิดถึงๆๆๆๆ คำนี้ชัดเจนให้ห้วงดวงใจ
สามวันจากนารีไกลห่าง นี่แค่สองวัน เด็กผู้ชายคนนั้นจะคิดถึงผมเหมือนอย่างที่ผมคิดถึงไหมเอ่ย
อยากเห็นหน้าใจจะขาดแล้วว๊อย!!! ^^ พยายามกลั้นยิ้มกว้างบนใบหน้า
ทว่าใจเต้นชะชะช่าข้างในกลับไม่สามารถสั่งการได้
...........
ถึงห้องซ้อมเปียโน ผนังกระจกกั้นเป็นห้องซ้อมเล็กๆ ภายในห้องอุปกรณ์เครื่องดนตรีโยธวาทิตทั้งหลาย
ร่างเล็กนั่งอยู่นั้น ตัวเอนผิงผนังบนเก้าอี้หัวโล้นแบบไม่มีพนัก ลมกับเปียโนสีดำอยู่กลางห้องหันหลังให้ประตู
บทเพลงบรรเลงแสนหวานจากปลายนิ้วเพื่อน
ภาพตรงหน้าแทบลมหายใจ เพิ่งกระจ่างแก่ใจในวินาทีนี้ว่า
ผู้เดียวมีความสำคัญของตัวเองมากเพียงไหน...คนนี้ คนเดียวเท่านั้นที่ต้องการ
"บี..."
วางมือทาบกระจกใสไม่ได้เคาะเรียกหรือเปิดประตูเข้าไป
อีกฝ่ายเพิ่งรู้สึกตัวหมุนร่างมาหา ดวงตากลมโตสดใสคู่นั้นจับจ้องที่ผม
เราสบตากัน...ช่างหวานล้ำจนอยากหยุดเวลาไว้ให้นานเท่านาน
[because of you :final fantasy]
http://www.youtube.com/v/j4lrxjjarI0&feature=related http://www.youtube.com/watch?v=j4lrxjjarI0&feature=related...............
..................
ก้าวลงบันไดเดินเคียงคู่มุ่งสู่แคนทีน ปล่อยไอ้ลมอยู่ในภวังค์กับสุดที่รักอันดับหนึ่งของมันต่อ
"แม่ได้ใส่ชุดราตรีเกาะอกด้วย แปลกดี นี่กับพี่กายต้องเปลี่ยนเป็น 10-20 ชุดแนะ ไฟแฟรชยังแสบตาไม่หาย แต่จะลงแค่ 3 หน้า ต้องรอลุ้นว่าจะเอารูปไหน" ผมคึกคักไม่หาย
"อืม หนังสือออกเมื่อไหร่นะ?" เกาะราวบันไดถามเบาๆ
"เดือนหน้ามั้ง น่าจะหลังอีกเล่ม"
"อีกเล่ม?" หันมาสงสัยผม สีหน้าเรียบเฉย
"ก็ที่เคยบอกว่าไปถ่ายไว้ตอนปิดเทอมไง เล่มนั้นใช้ฟิคเกียร์ด้วย ทีนเอ็กซ์ตรีมอะไรซักอย่าง เล่มที่เคยชี้ให้ดูในร้านหนังสือน่ะ"
"อ๋อ"
"ไว้วางแผงค่อยดู แต่อย่าดูดีกว่า...มัน 555" ผมเขิน นึกประหลาดตัวเอง ทีกับเพื่อนอวดโอ่เกทับหนักซะ กับคนนี้กลับอายไม่อยากให้เห็น
ถึงชั้นล่างเชิงบันไดพอดี...
"ไปเอาเพิ่มร้านป้านัดมั้ย นั่นกล่องใหญ่ มีครีมสดจากบ้านให้ด้วย จิ้มกินคู่กันอร่อยดี แค่นี้ไม่พอยาไส้พ่อแร้บบี้หรอกจริงมั้ย" ผมเนียนโอบบ่า
มองกล่องใสจัดเรียงไว้แค่ 6 ลูก รู้นิสัยโปรดปรานของหวานคนนี้ดี
"เก็ท..." ตัวเล็กขืนไม่ขยับก้าว
"ไร หรือกินแล้ว?" ยังไม่ 7 โมงครึ่งก็จริง แต่ไอ้ลมอาจตัดหน้าผมก่อนก็เป็นได้
"ยัง...ยังไม่ได้กิน" จับพลาสติกกรอบแกรบ ไม่ได้เงยหน้ามอง
"งั้นไปกินข้าวต้มกุ้งกัน หรือน้ำเต้าหู้ข้างหน้าล่ะ เดี๋ยววิ่งไปซื้อให้" ผมเปย์และสปอร์ยเต็มที่
"ไม่ต้องออกไปหรอก กินข้าวต้มที่นี่แหละ"
"งั้นไป ป๋าเลี้ยงเอง หึหึ" ชื่นมื่นด้วยเขื่อนความปรีดาล้นหลาก
ลูบบ่าเล็กไปมาไม่หยุด ไม่สามารถห้ามใจได้
"...มึง...ใจดีจังเลยนะ"
"แหงแซะ!"
อยากบอกว่า...มีคนเดียวที่อยากให้
อยากบอกว่า...มีคนเดียวที่อยากรับไว้
อยากบอกว่า...มีคนเดียวที่อยากได้ทั้งหมดเช่นกัน
ไม่ใช่เพราะความห่างไกลบ่งบอก แต่ด้วยตัวตนข้างในเปิดใจยอมรับกับตัวเอง
วินาทีนี้คำตอบกลับผุดออกมาง่ายดาย กระจ่างแจ้งแก่ใจ
บี...ทิวากร คือทุกอย่าง...เป็นทุกอย่างจริงๆ
..................
...................
แคนทีน...
"เก็ท..."
"หือ ไหนว่าหิว รีบกินเร็ว จะเย็นหมดแล้วนั่นน่ะ" ผมมัวแต่โม้เรื่องถ่ายแบบไม่เลิก เพิ่งเห็นคนตรงหน้าเขี่ยข้าวเล่นอยู่
"นี่กูเพิ่งเห็นมีนิยาย เขียนประมาณ..." ชี้สลับไปมาระหว่างเรา
"อ๋อ นั่นน่ะประจำอยู่แล้วนี่ อย่าไปสนใจ กูกับไอ้ลมโดนมาเยอะ ยังไม่ชินอีกเหรอ" ผมขึ้นกูมึงเพราะนั่งม้ายาว
น้อง ม.ต้น ครองอีกฝั่ง หนีผู้คนไม่พ้น
"แต่นี่ก็มันชัดเว่อร์ อ่านไปนี่รู้เลยนะว่าใคร"
"อย่าไปเหมาเองซิ เดือดร้อนทำไม ไม่ใช่ชื่อซะหน่อย" ผมไม่สน
ประเด็นนี้เป็นทรอปิคเรื่อยๆ มาเรียงๆ ตลอด ช่วงเดือนที่แล้วซ้อมเต้นซ้อมแสดงโขน
เด็กน้อย ผม ไอ้ลม กระทั่งเก้ง เฟรม สองกัปตัน รินทร์กับพี่เหลิม หรือต้นจั๋งกับพี่มอส
ไม่รวมคู่อื่นทั้งโรงเรียนได้โดนใส่ไข่ถ้วนหน้า สาววายช่างจินตนาการ บางครั้งก็จิ้นได้ใจจนน่ากลัว
จังหวะโต๊ะเหลือแค่เรา พวกน้องๆ ลุกไปพอดี
"มึงคิดจะเป็นเกย์..."
"หะ อะไรนะ ว่าใหม่ ไม่ทันฟัง?" ผมถามย้ำฟังไม่ทัน จังหวะยกน้ำขึ้นกรอกปากพอดี
"เปล๊า! กูแค่..."
"เป็นไร?" ผมฉุกใจสังเกต
...เอื่อยค่อยเกิน
...ตัดรอนเกิน
...เฉยชาเกิน
"...ปวดท้องนิดหน่อย" เด็กยังไม่ยอมสบตา เขี่ยกุ้งในชามที่ผมตักเพิ่มให้ ข้าวไม่พร่องซักนิด
"ท้องเสีย ท้องผูก กินยายัง?"
"แล้ว...ท้องเสียน่ะ" ตัวเล็กหน้าเจื่อนๆ
"อ้อ ยังว่าอยู่ งั้นเก็บสตอเบอรี่ก่อนมั้ย มันเปรี้ยว หายแล้วค่อยกิน" ผมเพิ่งบางอ้อ
ด้วยทุกครั้งจะเปิดกัดกินเลยด้วยซ้ำ ไม่เหลือถึงที่นั่งเพราะเดินกินเล่นมาเรื่อย
ยังงงว่าวางแหมะบนโต๊ะ ไม่สนใจแม้จะแกะกล่องได้อย่างไร
จังหวะทางเดินด้านข้าง กลุ่มพี่เขียวและกะเทยฝึกหัดเดินเข้าทักทายน้องผู้หญิง ม.ต้น
เฮฮาเสียงดังจนได้หันไปมอง
"เก็ท...มึงว่ากะเทย เกย์ ตุ้ด ถ้าเจอผู้หญิงดีๆ เค้าจะเปลี่ยนเป็นผู้ชายเหมือนเดิมได้มั้ย" ถามเอื่อย
นัยน์ตาจับอยู่ที่พี่เขียวกับเพื่อนจิกมือดี๊ด๊า
"เอ่อ" ผมอ้ำอึ้งตามความคิดไม่ทัน
"คิดว่าไง?" หันมามองผม
"ก็น่าจะนะ คนเรามันเปลี่ยนแปลงกันได้ ทอมยังซ่อมได้เลย"
เหมือนผม ที่กำลังจะเปลี่ยนแปลงหลายๆ อย่างเพื่อคนนี้คนเดียว บอกกับตัวเอง
"นั่นซินะ..."
"ถามแปลกนะวันนี้" ผมขำเล็กๆ
"เก็ท...มึงชอบผู้หญิงอยู่มั้ย หรือชอบผู้ชายไปแล้ว" จู่ๆ ก็
"เฮ้ย ไหงถามงี้!?" ผมมึนโพล่งสงสัย จะมาไม้ไหนอีก
ใจเต้นหนึบจนปวดหน่วงในอก กลัวรู้ว่าที่แอบชอบเต็มเปาคือเพศเดียวกัน...คือคนตรงหน้า
"ก็เห็นมึงไม่แคร์ข่าวจิ้นวายซักเท่าไหร่ ถูกจับคู่ในนิยายก็มาก คนนั้นคนนี้พูดก็เยอะเลยอยากรู้"
"อยากรู้ว่า?" ผมยังจับต้นชนปลายไม่ถูก
"แค่อยากรู้ มึงไม่กลัวพ่อแม่ว่า?"
"อ๋อ ถ้าเรื่องนั้นที่บ้านชิลมาก พี่กายยังมีกอซซิปดาราให้แม่คิดมากกว่าอีก เจอกันมายังไม่รู้อีกเหรอ"
ผมอ้างเรื่องที่เว้นไว้ครับ วันเสาร์เมื่อกี้หลังจากดูหนังที่ไม่ได้ดูหนังเสร็จ
เย็นนั้นผมพาเข้าบ้าน กะกอดให้เต็มรัก สมกับที่กิจกรรมโรงเรียนดึงเวลาของเราไป
ที่ไหนได้...พ่อกับแม่อยู่บ้านจึงได้แนะนำให้รู้จักกับบีน้อย ทิวากรตัวจ้อยอย่างเป็นทางการ
(แรกสุดเจอที่สนามบาสโรงเรียน แต่แค่ยกมือไหว้แนะนะว่าเพื่อนลูกแล้วสลายโต๋
ติดตามผู้ปกครองของใครของมัน ไม่ได้พูดคุยเป็นเรื่องราว)
นั่นก็คุยกับพ่อแม่ดี ลงมาเห็นพ่อคุยอะไรด้วยไม่รู้หัวเราะดังก้อง
แม่ให้คนจัดของฝากไปฝากแม่บีเพียบ น่าจะฉลุยนี่หว่า คิดในใจ
"กู...ชอบผู้ชายเก็ท มึงก็น่าจะรู้" ตากลมโตหลบต่ำไม่มองขณะเอ่ย
"อันนั้นรู้แล้ว หึหึ" บอกผมเป็นรอบที่เท่าไรไม่ทราบ
ยิ่งช่วงกรี๊ดกร๊าดลมเทพกับรินทร์ลิเกฟ้อนรำคู่
เสียงใสบอกผม 'กูชอบผู้ชายคู่นี้ว่ะ ค่อดๆ สุโค่ยสุดๆ ขอลายเซ็นต์ไว้ดีกว่า'
แล้วหัวเราะร่าดวงตาเป็นประกายขณะยักษ์ยกตัวพระรามขึ้นเหยียบเข่า
ชูธนูทำท่าเข่นฆ่าชิงชัยทศกัณฐ์ ไม่ใช่ฉากเข้าเกี้ยวพาราสีเข้าพระเข้านางด้วยซ้ำ
บีทำเรื่องยากที่สุดกลายเป็นเรื่องฝุ่นเล็กจิ๋ว ไล้ละลองไอไปกับแสงแดดงดงาม ง่ายดายอย่างไม่น่าเชื่อ
หลังจากที่ได้ยิน (ครั้งแรกที่ห้อง) บอกไม่ถูกว่าวินาทีนั้นคล้ายถูกหวย 100 ล้าน 3 งวดซ้อน
ผู้ชายคนนั้นขอเป็นกิดากรคนนี้ได้ไหม^^
ขนาดไอ้ลมเป็นเพื่อนสนิทแท้ๆ ผมกลับจับความรู้สึกมันไม่ได้
เพราะไม่เคยออกปากหรือออกอาการใดๆ ว่าชอบหรือไม่ชอบผู้ชายด้วยกัน
เพราะมันดาร์คเหลือใจ ซ่อนลึกเกินจะเอ่ย
แต่กับคนนี้ กลับไม่สามารถห้ามตัวเองได้เลยจริงๆ
"ก็กูชื่อเสียงไม่ค่อยดีเท่าไหร่หรอกนะ" เด็กยังว่าต่อ
"ไม่ดีว่า?" ผมนึกสนุกด้วยพอรู้อยู่
"ชอบคนสวยคนหล่อ...ก็ชอบอ่ะ" มีอุบอิบแก้ให้ตัวเองต่างหาก
"เฮ้ย อยู่กันมาจะมิดเทอมอยู่แล้วเพิ่งพูดเนี่ยนะ 555" ผมขำ
ตัวติดกันเป็นตังเม กอดซบก็บ่อย จะมาคิดเล็กคิดน้อยกับชื่อเสียงแค่นี้
เรื่องนิสัยเป็นเถาวัลย์ชอบอ้อน ชอบเกาะแกะคนนั้นคนนี้พอรู้ครับ
ไอ้ลมเป็นคนบอกผมเองด้วยมันรำคาญเด็กมือไว
'เอามันไปที' ลากคอแร้บบี้ตัวกวนมาส่งผมเวลาโดน 'ลมจ๊ะ ลมจ๋าของบี' ไม่รู้ตัวเลยว่านั่นคือหนึ่งในนิสัยน่ารักที่ผมชอบ
เสียแต่อยากให้เป็นตัวเองทั้งหมด ทุกที่ทุกเวลา แค่ไหนอย่างไรจะยอมทุกอย่าง คนมันหวงว๊อย!
"กูไม่ตุ้ดไม่แต๋ว แมนทั้งแท่งอย่างนี้ก็เถอะ"
"555" ผมขำกลิ้งกับแมนทั้งแท่ง ตัวเล็กน่ารัก น่ากอดไซ้ขนาดนี้ยังกล้าพูดออกมาได้
อยากฟัดแก้มคนพูดให้น่วมซะจริง
ไม่ผิดจากไอ้ลมว่า 'บีน่ะยังไงก็เกย์รับ ถึงจะเด็กผู้ชาย ทะโมนแค่ไหนก็เถอะ มึงระวังดีๆ เถอะเก็ท ถ้าว่างจะเสียบให้'
นรกจริงๆ ไอ้เพื่อนเวร ประโยคเดียวยิงกระต่ายตายหลายตัว
ผมตามติดหนึบเพราะคำ 'จะเสียบ' ของหอกข้างแคร่สีขาวนี่ล่ะ
"โฮ้ย! อุตส่าห์สารภาพความจริงมีขำอีกเว้ย" โวยเสียงใสคล้ายตัวเล็กกลับมาเป็นบีน้อยตามเดิมแล้วครับ คนเก่งของผม
"555" ผมฟูใจ แต่...
"มันไม่เคยเป็นจริงได้หรอก ความรักระหว่างชายกับชายน่ะ...ยังไงผู้ชายก็ต้องคู่กับผู้หญิงอยู่วันยังค่ำ" ก้มหน้า ว่าเบาคล้ายบอกกับตัวเอง
ผมหน้าม้าน ช้อนหลุดจากมือ
"เป็นมึงก็น่าจะคิดได้...จริงมั้ย"
ไม่รู้ตัว ได้แต่จ้องนัยน์ตากลมโตที่คาดคั้นมองมา หมายความว่ายังไง บีจะบอกอะไรผม
ทุกอย่างช่างเย็นเยียบอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิต
น่าจะรู้...ผมน่าจะรู้ถึงพายุที่กำลังก่อตัว
...............
.................
พักเที่ยง ทันทีที่ออดดัง ไอ้ลมแม่ม (="=)
"มึงช่วยกูหน่อยดิ!" มันลากผมเข้าห้องคอมพิวเตอร์โรงเรียนครับ สาเหตุจาก...
"ก็เข้าตรงนี้ คลิกแถบยูสเซอร์ ใส่พาสเวิร์ดแล้วรอ นี่ไงเมล์มึง" ผมจัดการคลิกๆ หน้าจอเร็วจี๋
ไอ้เจ้าของอีเมล์เกาะอยู่เก้าอี้ข้างกัน จ้องเขม็งจดโน้ตยิกๆ
เด็กอนาล็อคที่เพิ่งมีเมล์เป็นของตัวเอง ไม่อยากเชื่อ
กูก็ไม่น่าบ้าจี้ตามพี่เชน เป็นธุระจัดการให้มันเองต่างหาก
(ย้อนตอนเด็กน้อยโดนแกล้ง ลมติดต่อยาก โทรศัพท์มีไว้รับและโทรออกอย่างเดียว
พี่เชนต้องถ่อเอาคลิปไปให้มันดูถึงบ้าน ด่ากราดที่ผมไม่ดูแลเพื่อนจนต้องสร้างอีเมล์ให้ไอ้เวรวอกจนได้)
"ซีซีซ่าส่งมา กดซิ" ไอ้ลมชี้จอที่มีข้อความ 1 เดียว zzza แอทชื่ออีเมล์อะไรซักอย่าง
"ไปให้แอดเดรสอะไรใครมั่งเนี่ย ทำไมรู้จักไอ้ซีซีซ่านี่ได้" ผมกดเม้าส์ เปิดให้เพื่อนที่ชะโงกเกือบชิด
เป็นเด็กไม่รู้ประสาเลคเชอร์ขั้นตอนทุกอย่าง
"อืม บลาๆ danke! โอล่ะ แล้วปิดไง" ไอ้ลมจดข้อความเสร็จแล้วสั่งต่อ
"ล็อคเอ้าท์ตรงนี้ แค่นี้จบ เห็นมั้ยง่ายนิดเดียว"
"แล้วถ้ากูจะส่งรูปหรือคลิปให้ล่ะ"
"มึงถามตอนกูออกแล้วนี่นะ มานั่งนี่เลย เข้าใหม่ ทำเอง!" ผมลุกเปลี่ยนที่
"สอนกูก่อนดิ"
"กูหิวข้าว!"
"น่า นะเก็ทนะ เวลาไปร้านเน็ตที่ไหนจะได้ไม่ต้องตามมึงไง"
"มึงไม่ให้ไอ้หมอกสอน หรือรอพวกพี่บริษัทมันเสาร์อาทิตย์ก็ได้ เค้าสอนให้ฟรีอยู่แล้ว" ผมอ้างเรื่องงานพิเศษเสาร์อาทิตย์
อยู่ในสวนส้มแท้ๆ ไม่เด็ดกินเองก็หล่นลงตรงหน้า
โชคดีขนาดลูกชายบริษัทฮาร์ดแวร์ซอฟต์แวร์ชั้นนำของเอเชียพาเข้างานเองต่างหาก
ถ้าไม่มีซ้อมฟุตบอลกับเรียนพิเศษ เพื่อนแข้งทองได้ตามเฝ้ามันทุกฝีก้าวต่างหาก
"ก็กูอายเป็นนี่หว่า หน้าตาก็ดีแต่ใช้คอมไม่เป็น เปิดเมล์เองยังไม่ได้ คิดถึงมึงคนเดียวเลย...อุตส่าห์ไม่เล่นกับสุดที่รักนะวันนี้น่ะ" มีอ้อน
"เฮ่ย!" ผมจิ๊จ๊ะใจอ่อนปนอ่อนใจยอมนั่งลงจนได้
ในใจอยากกินข้าวกับเด็กปากแดง ป่านนี้มิโซ้ยสตอร์เบอรี่น้ำพริกอ่อง น้ำพริกหนุ่ม
ไส้อั่วกับพวกไอ้เก้งสนุกสนาน (แบบไม่มีกู ฮือ (Y-Y))
แต่ไม่จบแค่นั้นเพราะผุดประเด็นใหม่...
"แล้วโทรศัพท์กูถ่ายคลิปหรืออัดตรงไหน?" เพื่อนพินิจมือถือพระเจ้าเหาของตัวเอง
"โทรศัพท์มึงไม่มี ไม่รองรับวายฟาย"
"อ้าว ไหนว่าส่งเมล์ทางมือถือก็ได้ไง?"
"ก็ถึงปากเปียกบอกอยู่นี่ ถ้าจะให้ดีต้องเปลี่ยนเป็นซิมเบี้ยนหรือแอนดรอย์แบบของกูก่อน"
"หมายถึง ต้องเปลี่ยนมือถือใหม่เหรอวะ?" เพื่อนยิ้มเปิ่นหน้าซื่อตาใส
"เอ้อ!" ผมสะบัด เข้าใจช้านะมึงน่ะ จะครึ่งชั่วโมงเข้าไปล่ะ
"แล้วเท่าไหร่ ยี่ห้ออะไร อย่างไหนดีกว่ากันระหว่างซิมเบี้ยนกับแอนดรอย์ที่ว่า ไอ้เติมเงินที่กูมีนี่ไม่พอรึยังไง?" ยังมีภาคต่อ
"ว๊อย! นี่กูจะได้กินข้าวเที่ยงมั้ย สัด?" ผมเหลืออด หิวก็หิว กวนก็กวน กิดากรอยากเอาหัวโขกกำแพงตายรู้แล้วรู้รอด
จนอีก 15 นาทีจะเข้าบ่ายโมง ผมกับไอ้ลมตัวป่วนถึงตาเหลือกมาโกยข้าวเข้าปาก
เด็กกินของฝากจากเชียงใหม่กับพวกเก้ง เฟรมตั้งแต่เที่ยงครึ่งแล้ว
จรลีหายจ้อยไปทำงานกลุ่มวิชาภาษาไทย ไม่ได้คุยกันอีกล่ะ
...............
..................
แล้วบ่ายนั้นทั้งบ่าย ผมว่างไม่ได้ ดาวเป็นต้องเข้ามาแวะเวียน
"เก็ท คือ..."
"ดาวมีไร?"
"เราอยากให้ช่วยหน่อยน่ะ"
"อ๋อ พูดมาซิ ถ้าช่วยได้น่ะนะ" ผมเฟรนด์ลี่อยู่แล้ว ไนซ์บอยกับผู้หญิงเสมอไม่ต้องห่วง
ดาวก็เพื่อนห้องเดียวกันตั้งแต่ ม.ต้นตลอดเวลา 3 ปี ไม่สนิทมากแต่รู้จักมักคุ้นกันดี
"ไม่เอาดีกว่า เราโทรหาเก็ทได้เปล่า คืนนี้ 2 ทุ่มว่างมั้ย"
"หา! อ้า ดาวรู้เบอร์เราเหรอ?" ผมเหวอ
"รู้แล้ว ทรายให้ตั้งแต่ ม.2 โน่น เบอร์นี้ใช่เปล่า ส่วนอันนี้แชทเฟซออนเอ็มถูกมั้ย" ดาวกดมือถือตัวเอง
โชว์หมายเลขของผมหรา ทั้งที่ร้อยวันพันปีไม่เคยมีปรากฏ
"ใช่ เบอร์นี้แหละ ใช้ได้ทั้งคู่" งงเต๊ก รู้ช่องทางติดต่อตั้งแต่ ม.2 ทำไมเพิ่งจะคุยหลังไมค์
หนำซ้ำมีการบอกเจ้าตัวให้รู้ตัวก่อน ชักสงสัยตะหงิดๆ
"ไว้เราโทรเข้าไปนะ" ดาวยิ้มเอียงอาย
"อ๋อ เออๆ" อะไรกันหว่า ผมเกาหัว
อดเหลือบเหล่มองเด็กไม่ได้ แลปเคมีนั่งรวมกลุ่มโต๊ะกลมอัศวินอาเธอร์ครับ
หยืย! ตาขวางจิกกัด เป็นแร้บบี้ตาแดงส่องเลเซอร์ปล่อยแสงพิฆาต
อ๋อย เก็ทจะงานเข้าไหมหนอ รู้ว่าโดนหมายหัวเพราะหลังจากนั้นไม่มีเสียงเล็กๆ จากปากสีเชอรี่เลย
อ๊อย เก็ทจะลงแดง!!!
..............
....................
แล้วก็ถึงวิชารองสุดท้ายที่เรียนในห้องก่อนคาบพละเพื่อปิดจบวันนี้...วิชาภาษาไทย
"บี มานั่งนี่" ผมออกปาก
"ไม่ จะนั่งกับแอนนา"
"ได้ไง!?"
"ก็งานกลุ่ม ต้นจั๋งไม่มา คืนนี้ต้องเอาไปพิมพ์บ้าน" ตัวเล็กอ้างตาแป๋วดื้อซะไม่มี
งุนงงว่าพลาดตอนไหน ทำไมปล่อยเด็กไปรวมกลุ่มกับนัย แอนนา ต้นจั๋งทำรายงานวิชานี้ได้
"ไรวะ!" ทำอะไรไม่ได้นอกจากลงหลังห้อง
รวมกลุ่มกับเต๋า ข่าง ลม กลุ่มเดียวกับผม
"กูกับข่างพิมพ์เท่านี้ มึงเอาที่เหลือไป" เต๋าโยนชีทลายมือลมทั้งปึกมาให้
มันให้ตั้งแต่เดือนก่อนแล้วครับ พวกเราเอ้อระเหยลอยชายกันเอง
"ข่างอย่าลืมเว้นช่องตรงที่ตีกรอบไว้ด้วย พรุ่งนี้จะได้ติดรูป มึงอย่าลืมคำนำนะเก็ท กูไม่ได้เขียนให้" ลมยื่นซองรูปให้ข่าง สั่งผมพร้อม
"เขียนตอนนี้เลยลม กูจะพิมพ์อย่างเดียว" ผมกระแทก
"นี่มันเขียนคนเดียวทั้งปึกแล้วเนี่ยนะ" ข่างมีโวยแทน
"ก็นั่นแหละอีกแค่แผ่นเดียว เขียนมา! พวกกูต้องโต้รุ่งนะเว้ย" อ้างเพื่อนอนาล็อคไม่มีคอมพิวเตอร์
งานจะส่งพรุ่งนี้ถึงกระดิกทำ ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา
ต้องไฟลนก้นจนไหม้ก่อนถึงจะรู้สึก
"ไรวะเก็ท เป็นเชรี่ยอะไร?" เต๋างงผมอีกคน
"ไม่มีไร เมล์ให้กูก่อน 7 โมง ไม่งั้นมารวมไฟล์แล้วปริ้นท์ร้านข้างหน้านี่ ส่วนมึง-นั่ง-เขียน!" ผมหงุดหงิดจนหลุดยั๊วะ
"เออได้ แป้บนึง" ไอ้ลมส่ายหน้าแต่ยอมนั่งลงจัดการตามสั่ง
โว๊ย! เก็ทจะคลั่ง วันที่น่าจะดีมากๆ ทำไมส่งกลิ่นบูดเปรี้ยวทั้งวันวะ
ไม่ต้องการแบบนี้ซะหน่อย
..............
...................
แล้วก็ต่อด้วยคาบพละ สอบเก็บคะแนนมิดเทอมวิชาแรก
ผมไม่มีเวลาดูขาขาวๆ ของใครหน้าไหนเพราะอาจารย์ให้จับคู่ชายหญิง
ดาวคู่ผม เด็กเข้าคู่กับเจนี่ ไอ้ลมก็ทราย เรียกเหงื่อพอซอฟท์ๆ เพราะเรียงคิวสอบ
และหลังจากคาบนี้ทีมบาสเกตบอลต้องซ้อมต่อ
เก็ทไม่ได้เขาคู่กับเด็กอีกล่ะ วันนี้อาเพศอะไรกันนักหนาวะ
ยังไม่หมด ยังเหลือก็อกสอง ผมโดนเบรคขณะกำลังจะเก็บไม้แบดบินตัน
เข้าล็อคเกอร์หลังอาจารย์ปล่อยเลิก
"เก็ท!" นิสาเรียกระหว่างแคนทีน
"ครับ?" หยุดเท้าให้เพื่อนก้าวตามมาทัน
"วันนี้เก็ทจะซ้อมบาสต่อรึเปล่า แล้วว่างมั้ย นิสามีเรื่องให้เก็ทช่วยหน่อยน่ะค่ะ"
"ใช่ ต้องซ้อมบาสต่อ นิสามีอะไร?"
รู้สึกวันนี้กิดากรจะฮอตกับสาวๆ เป็นพิเศษ
คนแรกคือดาว ตอนนี้คือนิสา
"ดีเลย คือ...เก็ทช่วยนิสาหน่อยซิ เพื่อนนิสาอยากเจอเก็ทอยู่น่ะ...เอ่อ" นิสาเขิน ยกไม้แบดชี้ไปที่โต๊ะอาหารข้างๆ
"เก็ท..." เสียงหวานจากนักเรียนหญิงโรงเรียนอื่น เปียสองข้าง โบสีขาว เชิ้ตแขนยาวยูนิฟอร์มนักเรียนคอนแวนต์
"เมย์..."
.....................
.......................
(ต่อ)
หัวข้อ: my sassy รักนี้บีบวก:ตอนพิเศษ...till we are (จบ) (1-9-2012) (อ่าน 153274 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก