หัวข้อ: my sassy รักนี้บีบวก:ตอนพิเศษ...till we are (จบ) (1-9-2012)

[myapril]

 
คิดว่าเก็ทมั่นใจว่าตัวเองชอบเดวิลบีมากขึ้นทุกวันๆ
แต่ที่อ้ำอึ้งอยู่ตอนที่ถูกถาม
คงเพราะตอนนี้ จิตใจและสมองทำงานหนัก.
คิดมากมาตั้งหลายวันแล้ว เหมือนเจอหมัดฮุคอ่ะ
ใครหนอมาเป่าหนูหนูน้อยซะได้ ร้องไห้ไปกี่รอบแล้วเนี่ย
แล้วเรื่องดาวกะเมย์นี่ยังไงกันล่ะ ไนซ์บอย

[tuckky]

 

[rujaya]

เก็ทงานเข้าซะละ  บางทีเก็ทยังไม่รู้ใจตัวเองว่าชอบบีหรือป่าว ต้องตอบคำถามตัวเองให้ได้ก่อน

แล้วปัญหาจะได้คลี่คลาย ไม่งั้นบีก็คาใจว่ามาทำแบบนี้กะบีทำไม เฮ้อ เด็กน้อย 

[ormn]

:เฮ้อ:ไม่รู้จะสงสารเก็ทหรือบีดีอะ


รอจ้า

[choijiin]

อุแง้!!!!!!
 
น้องเก็ทน้องบีของพี่(อีกแล้ว)
ทำไมต้องเข้าใจผิดกันเพราะชะนีด้วยค้า
พี่เสียใจๆ
 
แบบนี้จะโทษใครได้
ในเมื่อน้องเก็ทก็ไม่แสดงออกไม่บอกให้ชัดเจน
น้องบีก็คิดมาก คิดเองเออเอง และอาจจะมีมือที่ 3 4 5 คอยยุยงอยู่เป็นแน่แท้
เด็กๆนี่ช่างเป็นวัยหัวเลี้ยวหัวต่อหัวผึ้งจริงๆ
รีบๆคืนดีกันเร็วๆนะลูก
แบบนี้คนอ่านจะกลั้นใจตายแล้ว
 

แจก + แจกเป็ดให้กับความน่าสงสารของเด็กน้อยทั้งสอง
 

[murasakisama]

เก็ทงานเข้าเพราะทำตัวเองแท้ๆ

[arjinn]

อ่านแล้วหน่วง

นี่แหละนะกว่าจะเข้่าใจกัน กว่าเก็ทจะกล้าบอก กว่าบีจะปลดแอกความคิด
ต้องใช้มิตรเต่าของความเป็นเพื่อนบังหน้า จนกว่า...จะถึงวันนั้น
 
แต่อยากรู้ตัวคนมาทำให้บีเกิดอาการแบบนี้ 

ส่วนเรื่องหมอก พอเข้าใจที่มาที่ไปแระ
เมื่อผู้พิทักษ์ล้ำเส้นซะเอง มันก้อเล่นเช่นฉะนี้


ลมคงไม่รู้ตัว ไม่งั้นคงแสดงอะไรสักอย่าง

ลมเองมั่นคงและซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเองไม่น้อยไปกว่าเก็ทและบีเลย
สามเพื่อนรักนี่ช่างเหมือนกันโดยแท้
 

[jeeu]

ลิตเติ้ลบี นอยด์และเหวี่ยง อย่างแรงงงง
อย่าไปยอมลูก ตี๋เก็ทมันอึมครึมแล้วยังอ้ำอึ้ง
กอดคอตีเข่าแม่ง!!!!
งานเข้าไนซ์บอยเห็นๆ
ลิตเติ้ลบี มิยอมให้แร๊บบี้อีกแล้ว จะสมน้ำหน้าดีไหมน้อ

[CarToonMiZa]

เก็ทงานเข้าจังๆ
แถมหนักหน่วง
น่าสงสารจริงๆ

[kanda53]

เก็ทอย่ามัวลีลา...เรื่องไปกันใหญ่แล้ว
รึว่ายังงง..ไม่เข้าใจที่มาที่ไป...
ให้ลมจ๋าช่วยสาธยายความไหม...
บีน้อยน่าสงสาร...เด็กน้อยใจเด็ดจริง ๆ

  & 

[gupalz]

งานเข้าเต็มๆเลย

[malula]

ไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าดีเก็ทเอ๋ยเก็ท
ตัวเองต้องการอะไร เป็นอะไร ยังหาคำตอบไม่ได้
คำถามของบียิ่งเพิ่มความสับสนเข้าไปใหญ่

[ruby]

เรื่องมันเศร้าของชีวิตไนซ์บอย ช่วยคนอื่นจนลืมเรื่องของตัวเอง
รีบคืนดีกันเร็วๆนะจ๊ะ   

[nutty2554]

ตายแล้ววววววไม่ได้มาอ่านไม่กี่วัน  เก็ทไนซ์บอยเนี่ยน่ะ จะกล้าซ้อมไว้กอดกับคนอื่น
บีน้อยคะ  ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ เก็ทแทบจะกลืนหนูลงท้องไปแล้วนะ 

คงเป็นเพราะช่วงที่ผ่านมา  ที่เก็ทเองก็ต้องตัดสินใจอะไรหลายอย่าง 
และคงเป็นเพราะบีเอง ก็เจอเรื่องราวโน่นนี่บ้าง  ว่าไปแล้วก็ยังอยู่ในวัยรุ่นใจร้อนกันด้วย
อะไรหลายอย่าง ก็ยังไม่ชัดเจน .... นี่หรือเปล่า ที่ลมเคยบอกว่าเหมือนห่างกันแว้บนึง (ถ้าเราจำไม่ผิดเองนะ)

สงสารเก็ท เก็ทเจ็บปวดดดดดดดดด .... ไนซ์บอยซะด้วยสิ
ถ้าเป็นคนอื่น อาจจะไม่ต้องกังวลอะไรมากมายขนาดนี้
อ่า่นแล้วคิดถึงกายเลย เพราะที่บ้านเลยต้องเทคแคร์เมี่ยงคำ ทั้งที่ตัวแทบไม่ได้คิดเป็นอื่น
(แต่ตอนนั้นดีมากที่กายเป็นไนซ์กาย ไม่อย่างนั้น อาจเกิดศึกเร็วกว่านั้น)

จะเข้าสู่ภาวะสับสนของคนทั้งคู่หรือเปล่า หรือเก็ทจะโดดข้ามรั้วเข้าไปกอดบีน้อยแล้วอธิบายในตอนหน้า???
ตื่นเต้นจริง ๆ  ..

ลม เอามือถือเก็ทไปทำไรหนอ??

หมอก  ชอบลม อยากดูแลลม มากกว่านิสาใช่ัมั้ย  แอบหวงลมไว้ให้พี่เหยี่ยว
ถ้าอ่านตอนนี้ก่อนจะเป็นลมเหนือที่รัก คงกรี๊ดน่าดู เ้พราะกลัวลมจะลงเอยกับหมอก
แต่ก็ได้หมอก กับเก็ทนี่แหละนะ คอยดูแลลม

[moobarpalang]

เออ!!!!!เลิกๆกันไปเลย

อีกคนก็ไม่ฟัง อีกก็มั่วแต่เป็นควายให้เค้าลอกจีบอยู่ได้

จัดง่าว

[pahpai]

ง่า.....บีน้อยน่าสงสาร แต่เก็ทก็น่าสงสารเหมือนกัน
ไม่รู้เรื่องกะเค้า แต่งานเข้าไปเต็มๆ

[Monkey D lufy]

เฮ้อ!!!! 

เก๊็ทนะเก็ท  จะปากหนักไปไหน  บอกไปเลยสิว่ารักน่ะ

ท่าทางบีน้อยจะโดนยัยเมย์กรอกหูเรื่องอะไรมาสินะ  น่าหมั่นไส้จริงเชียว

[nekko]

เก็ทหาคำตอบให้ได้นะ

สงสารเด็กน้อยเศร้า


 

[eaey]

ใครทำอะไรให้หมวยน้อยเข้าใจผิดเนี่ย อาตี๋เอ็งก็ไม่ชัดเจนนะ

[hobazaki]

โฮวววววววววว เก็ทรีบไปเคีลยร์บีน้อยเลย
เข้าใจผิดไปใหญ่โตแล้ว แล้วตัวเองก็ทบทวนหัวใจตัวเองซะให้เร็วๆ ก่อนอะไรๆจะสายเกินไปนะ 

[myapril]

ตอนนี้ไนซ์บอยยังไม่ให้คำตอบที่ชัดเจน เพราะกังวลเรื่องหนูบีจนเบลอค่ะ. 555
มารอคำตอบจ้า มามะๆๆ

ปอลอ แอบคิดนะว่าถ้าเก็ทตอบว่า บีคือคนที่ใช่ที่ชอบที่รัก
ต่อไปชีวิตนายจะตกอยู่ในกำมือเดวิลบีแน่ๆๆ อิอิ

[pochu52]

ถึงช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของการต้องชัดเจนของเก็ทกับบีน้อยสินะ  ผ่านช่วงนั้นมาแบบไหนกันนะ

[cancan]

คือ  มันอาจมีบางอย่าง...ที่ผิดพลาด  แต่อ่านแล้วก็เจ็บปวดแทนบีนะ  (ชูป้าย..ให้มันรู้ซะบ้างว่าแม่ยกใคร!)    เก็ทสาวตรึม  แต่คงได้เวลาทำทุกอย่างให้ชัดเจนกว่านี้

[puppyluv]

My sassy, don’t let it be!
รักนี้บีบวก
ตอน 26 เรื่องมัน...
get’s


             เป็นช่วงที่มืดมนและหายใจไม่ออกที่สุดเท่าที่ผมประสบมาในชีวิต
ผมกับไอ้ลมกลับมาเกาะติดกันเป็นเงา เราไม่คุยเรื่องใดอื่นนอกจากเรื่องสอบ
บอกติว ยัดเยียดข้อมูลจนแทบอ้วก...มันเงียบไม่ถาม ผมก็ปิดปากไม่ตอบ
ข้อดีของเพื่อนเทพญาณทิพย์ ไม่ก้าวก่ายล้ำเส้นถ้าไม่พูดบอก แค่อยู่ข้างๆ
          ส่วนหมอกหายหัว กระทั่งหลังไมค์เวลากลางคืนก็ไม่ว่างติดต่อ คงยุ่งโดนพายุมิดเทอมกระหน่ำกันหมด
แปลกที่เห็นนิสาก็ซึมจ๋อย เงียบไปอีกคนเหมือนกัน ไม่เห็นจิ๊จ๊ะจี๋จ๋ากับเพื่อนแข้งทองเท่าที่ควร
ได้แต่มองเพื่อนและบรรยากาศรอบตัวอย่างไม่ใส่ใจนัก

           ไม่รู้วันเวลา ไม่รู้สำเหนียกบรรยากาศรายรอบ ถ้ามีไทม์แมชชีนให้ขับผ่าน
ข้ามช่วงตอนนี้ไปเลยได้ยิ่งดี...อยากลบความทรงจำให้หายลับอย่างที่สุด
“ข้อ 28 เก็ท...เฮ้! เก็ท” เสียงเพื่อนลม
“หือ?” ผมสะดุ้งกับวัตถุไหววูบใกล้ตา
“หลับเหรอมึง” เก้งสะบัดมือชิดเกือบโดนหน้าผม
“อ่านที่กูไฮไลท์ให้ฟังหน่อยซิวะ” ลมไม่ดุด่า แค่ยกชีทวิชาชีวะให้เห็นประโยคที่ต้องการจะสื่อ
“อะไรนะ?”
“อ่านออกเสียง ข้อนี้” วิธีการเรียกสมาธิอีกอย่าง นับถือความอดทนของมันจริงๆ
“อ๋อได้” ผมก้มมองกระดาษในมือ
            ใจกลับมาจดจ่อตามบรรทัดเสียงดังให้เก้ง กับเฟรมที่อยู่ข้างๆ ได้ยินด้วย
ไล่ความฟุ้งซ่านออกไปจากหัวสมอง ทว่าได้แค่ครู่เดียว
ใจกลับไพล่ลอยไปหาร่างเล็กชิดผนังฝั่งใกล้ประตูออกห้องเรียน

“ต้นจั๋งกลับบ้านวันนี้เลยเหรอ?” เสียงเด็กผู้ชายตัวเล็กที่อยู่ในใจเสมอมา
“อืม รอป้าตั้ง 2 อาทิตย์ ได้เปิดเทอมพอดี ไม่ไหวหรอก” ต้นจั๋งกับกระเป๋าเป้เดินทางวางกับพื้นข้างโต๊ะพร้อมสรรพ
“กี่โมงนะ รถทัวร์หรือเปล่า เราไปด้วยได้มั้ย?”
“รถออก 4 ทุ่ม บีผ่าน บขส. เหรอ”
“ไม่หรอก แต่ว่าจะดูรถทัวร์ไปสงขลา ปิดเทอมนี้ว่าจะไปหาพี่เอที่มอ.น่ะ”
“พี่เอพี่สาวไม่กลับบ้าน?”
“ใช่ ขอแม่ได้แล้วด้วย อยากเที่ยวทะเล” ท้ายประโยคคนพูดบางเบาจนจับความรู้สึกบางเบาได้

             ผมหนักอึ้ง ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง แอบที่ปั่นจักรยานไปหาตอนกลางดึก
ลอบมองข้างรั้วบ้านแบบนี้ก็ว่างเปล่าไม่รู้จุดหมายจริงๆ น่ะซิ

 “งั้นก็ดีซิ จะได้ช่วยเราแบกกระเป๋า ป้าไปสัมมนาน่ะเลยเอาออกมาเลย บีไปกับเราแน่นะ” ได้ยินเเนิร์ดแว่นเล็กคุยธุระเสียงสดชื่นผิดกับอีกคน
             ได้แต่คอแข็งหลังแข็ง ร่างกายเกร็งเป็นหินเหล็กไฟโดยไม่รู้ตัว
ตั้งแต่วันนั้นก็เกือบ 10 กว่าวันแล้ว อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะสอบเสร็จ
เราคงไม่ได้เห็นหน้ากันอีกกระทั่งเปิดเทอมย่อย

              แบบนี้ดีแล้วหรือ??? อดสมเพชตัวเองไม่ได้



................
.....................


              ล็อคเกอร์...สอบเสร็จ ผมกำลังจะเข้าไปจัดการสัมภาระส่วนตัว
ที่วางเด่นบนตู้คือ กล่องขนมในถุงใส
"เฮ้ย มึงมีแอทเลิฟแอทล็อคอีกแล้วว่ะ ดูหน่อยได้มั้ยวะ" ไอ้ลมเข้ามาด้วยเป็นคนพุ่งเข้าไปหาก่อน
“มึงเอาไปเลยละกัน” ผมแค่มองผ่านก็รู้ว่าเป็นเบเกอรี่ ไม่น่าสนใจอะไร
“พายมะนาวว่ะ...วันเกิดมิสเตอร์เลมอน ใครวะ มึงเหรอ?” ลมดูตัวอักษรบนหน้าถาดวงกลม ผมฉุกใจนึกได้
“ชิบหายแล้วลม กูลืม ตายแน่ๆ” ผมคว้าของหวานถาดกลมขนาดเล็กไม่ถึง 15-20 เซนติเมตร
            ครีมเขียนหน้า Happy Birthday Mr. Lemon และข้างๆ คือรูปดาวสีม่วงบลูเบอรี่

“จะตายอะไร เค้าวางผิดมั้ง วันเกิดอะไร ยังไม่ถึงนี่” ไอ้ลมยังเล่นด้วยรู้ว่าวันนี้ไม่ใช่วันเกิดผม
“ลม! ไม่ใช่วันเกิดกู มึงจำ---ข่างงงงงง!” ผมไม่ได้ว่าต่อเพราะเห็นร่างเป้าหมายไหวๆ อยู่ล็อคเกอร์ข้างนอกพอดี

           โอ๋ย ขอให้ทันทีเถอะ

           กวดจ้ำเข้าหาเพื่อนนักฟุตบอล
“ข่าง! พอดีเลย เอ้านี่มีคน---/ผลั๊วะ” ข่างปัดถุงหล่นดังตุ้บ!
“เฮ้ย!” ผมเหวอ
“กูไม่กิน ไม่ใช่ของกู” ข่างผู้อารมณ์ดีสมญาตลกหลวงประจำห้องของขึ้น
“ไม่ใช่อะไร นี่วันเกิดมึง เค้กวันเกิดมึงไง” ผมเก็บขึ้นมาถือ พายแตกไม่เหลือดี อักษรตรงหน้าเละเทะ
“ไม่ใช่ซะหน่อย!” ข่าง
“ไม่ใช่ที่ไหน มีคนฝากมาให้มึง” กูแค่เบลอจัดจนลืม มิน่าโดนหญิงเหล่ตั้งแต่สอบวิชาแรก
            มาสายไม่ได้เข้าล็อคเกอร์เมื่อเช้าจึงไม่รู้

“กูบอกไม่ใช่ก็ไม่ใช่ซิวะ ของอย่างนี้ ไม่เอาหรอก”
“ข่าง มึงเป็นเชรี่ยไร โมโหอะไรมาวะ?” ผมอดไม่ได้
“ไม่! กูไม่กิน”
“รู้เหรอว่าใครให้ นี่ของใครมึงรู้มั้ย” ผมชูของกลาง
           ในนั้นไม่มีชื่อติดไว้หรือจ่าหน้าระบุถึงข่างเลยซักนิด โกรธอะไรมา
แล้วทีการ์ดทำมือกระดาษอาร์ตสีขาวธรรมดา แปะสติกเกอร์รูปหัวใจล้อมเป็นวงกลมเสล่อๆ จากไอ้ลม
(ลมยื่นให้ทรายกับเจนี่ทำ) ส่งให้พวกเราเวียนเทียนเขียนอวยพรทั้งห้องก่อนยื่นให้เมื่อครู่ก็ยิ้มแย้มรับไปโดยดี
บอกขอบคุณเพื่อนๆ ทุกคนอีกต่างหาก มีขนมคุกกี้เล็กๆ จากเจนี่และตุ๊กตาของแถมจากบีก็เอาไปง่ายดาย
ทำไมตอนนี้เกิดบ้าอะไรขึ้นมา
...............

          ไม่เข้าใจ ไม่ได้คำตอบทว่ามีคลื่นแทรก
“เอามานี่!” เสียงผู้หญิงเข้าใกล้ในทันที
“ดาว---/ ดาว” เราสองคน ผมกับข่างชะงักกึก
“ไม่กินก็ช่าง เก็ท! ทิ้งไปซิ”
“เอ่อ...ดาว” ผมเงอะงะ
“เราทิ้งเอง เค้าไม่ต้องการอยู่แล้วนี่ จะยัดเยียดให้ทำไม” ดาวฉวยแย่งจากมือผม
          ก้าวลิ่วเกือบถึงถังขยะข้างผนังกระจก

“ดาว...” เป็นเพื่อนสนิทผมเข้าแทรก
“ลม...” เหนือความคาดหมาย ไอ้ลมคว้าข้อมือดาว รวบคนและขนมไว้ในมือ
“อึก ฮือ!” เพื่อนผู้หญิงสะอื้นครับ ไหล่สั่นไหวฟุบหน้ากับลิ้นปี่ลมเทพ มันยืนพื้นสูงกว่าอยู่ตรงนั้นพอดี
“เอ่อ...” ผมอึ้งกับเหตุการณ์ฉุกละหุกกระทันหันเกิน
“ฮื่ย!” ข่างสบถลอดไรฟัน อยู่ใกล้เห็นชัดถนัดตา กำหมัดแน่นจะสะบัดหนี

“ข่าง! พี่วินเป็นพี่ชายดาว”
“หะ/---หา” ผมกับข่างจ้องไอ้ลมเป็นตาเดียว
“อยากรู้มากกว่านี้มั้ย?” ลมเหนือเทพสามตาผู้หยั่งรู้ทุกอย่าง
“...” ข่างเอ๋อ ผมก็อึ้ง
“เก็ทพาข่างไปรอแคนทีน เดี๋ยวตามไป” ลมยังจับหลังหัวดาวอยู่ ว่าพลางล้วงผ้าเช็ดหน้าให้เพื่อนหญิง
............
..............

“มึงไม่บอกกูเรื่องพี่วินเป็นพี่ดาว!” ข่างใส่ผมก่อน ยืนฝั่งตรงกันข้ามกั้นด้วยโต๊ะม้ายาว
“กูจะรู้มั้ยล่ะสัด! เพิ่งรู้พร้อมกันเนี่ย” ผมอัดกลับ
“จะบ้าตาย รู้มั้ยเก็ท แค่เห็นเค้ามาวางแอทเลิฟแอทล็อคให้มึงทุกวันน่ะ สภาพกูเป็นยังไง” ข่างจริงจังไม่เหลือโหมดตลกโปกฮา
“ก็ผู้หญิงให้กูปิดเป็นความลับ” ผมรู้ว่าเพื่อนต้องรู้เรื่องแทงทะลุแล้ว
“ความลับเชรี่ยไรวะ นี่เห็นกูเป็นเพื่อนอยู่รึเปล่า!?” ข่างฉุนจนโมโห
“ดาวก็เพื่อนโว้ย!” ผมโวยกลับ

          ไม่น่าเผลอให้ดาวเอามาวางบนล็อคเกอร์ของตัวผมเอง
ด้วยแอทเลิฟแอทล็อคของตัวเล็กมากมายเต็มเอี๊ยด
จึงวานกึ่งบังคับข่างมาเก็บก่อนเราสองคนเข้าล็อคเกอร์ทุกเช้าตรู่ในทุกๆ วันที่ผ่านมา
          ข่างต้องเห็นว่าดาวทำอะไรเต็มๆ สองตา...ไม่น่าลืมเลยเก็ทเอ๊ย ด่าตัวเองในใจ

“ข่าง อยากรู้มากก็นั่งลง ส่วนมึง เก็ท! ลุก” ลมพาดาวเดินมาถึงโต๊ะพอดี
“...” ดาวยังเงียบ เช็ดตาแดงจมูกแดงป้อยๆ
“ดาว...” ลมจับบ่าให้ดาวนั่งมุมโต๊ะ
“หือ...” ดาวเงยมองลม
“ของผมเอาบูลเบอรี่นะ” ลมยิ้มให้ดาวแบบเดียวที่ยิ้มให้กลอยใจ
“หือ ฮิฮิ ได้เหรอ?”
“อืม มะนาว ส้มพวกนี้มันเปรี้ยวไปหน่อย ต้องให้คนชอบจริงๆ ขอหวานลงมานิดนะดาว” ลมยิ้มตาปิด ส่งให้ดาวพลอยยิ้มกว้างตาม
“ได้ แล้วจะทำมาให้” ดาวรับเสียงสดชื่นอารมณ์เปลี่ยน

“ฮื่ย! อย่าบอกว่าพวกมึงรู้กันน่ะ รวมหัวกันแกล้งกูนี่สนุกนักใช่มั้ย” ข่างโกรธจัด ว่ากราดแต่จ้องเขม็งที่ผมคนเดียว
           ลมเงียบกริบ ดาวเปลี่ยนเบ้หน้าจะร้องไห้อีกรอบ เป็นผมจับบ่าเพื่อนไว้
“ข่าง...ถ้าอีก 10 รึ 20 ปีข้างหน้ามึงจะคิดว่า ทำไมวันนั้นกูไม่นั่งคุยกับดาวให้รู้เรื่อง ก็ไม่มีใครว่าอะไรมึงได้หรอกนะ” ผมพระเอกแย่งซีน
“...” ข่างเงียบ
“ถามดาวดูละกัน ทำไมอุตส่าห์ทำขนมมาให้มึงตั้งหลายวันขนาดนี้”
“จริงเหรอวะ..นี่ให้กูเหรอ?” ข่างเอ๋อ เหลือบมองดาวที่ก้มหน้านิ่ง
“คุยกันซะ แค่ 5 นาทีแค่นี้คงไม่ทำให้ใครตายได้หรอกมั้ง ไปเถอะลม” ผมพยักหน้าให้เพื่อนนำออกเดิน
          ความหนักอึ้งข้างในถูกปลดปล่อย
คนรักกันก็บอกอยู่แล้วว่าเป็นคู่ จะอยู่เป็นมือที่สามอยู่ทำไม
.............
.................

          ข้ามถนนภายในหาที่นั่ง ณ ลานนนทรี ผมเป่าปากฟู่ด้วยความโล่งอก
“หยั่งแมนนะคนเรา” ไอ้ลมพาดบ่า ขยี้เส้นผมเกรียนที่เริ่มยาวหลังหัว
“หึหึ” อดไม่ได้ วันนี้ก็เป็นวันที่ดีอีกวันนึงได้เหมือนกัน
“หมดหน้าที่พระเอกรองแล้วใช่มั้ย?” ไอ้ลมรู้
“มึงรู้?”
“กูมีตา” มันยักคิ้วร้ายให้ผมอารมณ์เปลี่ยนเป็นสดชื่นมากมาย

“เออดิ แมสเซนเจอร์ของหวาน 3-4 วันมานี่กูสับหลีกเกือบตาย”
“สมน้ำหน้า ไม่ยอมบอกกู” ไอ้ลมหัวเราะให้ผมขำตามอีกคน
“กูมึนๆ อยู่ ดาวก็บอกให้เป็นความลับ แล้วขยันทำขนมมาส่งให้ อยากรู้ว่าไอ้ข่างชอบไม่ชอบอะไร ช่างพยายามเกิน กูเลย...”
“หึหึ หน้าที่ม้าใช้ไนซ์บอยแสนดี” ไอ้ลมตบหลังดังอั่กเซไปข้างหน้า

           แต่ผมสงสัยอีกข้อ...
“แล้วทำไมถึงบอกว่าพี่วินเป็นพี่ชายดาววะ รู้ได้ไง?”
           ไอ้ลมเล่าเรื่องกรุ๊ปเลือดให้ฟังครับ มันเป็นเนกาทีฟ ในโรงเรียนมีไม่ถึง 5 คน
เป็นอาจารย์สูงวัย 2 ส่วนนักเรียนที่เข้าข่าย 3 คน ลุงหมอคนให้ทุนเพื่อนเรียนที่นี่ขอประวัติจากอาจารย์พ่อธง
เรื่องลึกพวกนี้จึงถึงมือเพื่อนผม
           พี่วินเป็นลูกพี่ลูกน้อง ยังใช้นามสกุลพ่อชาวต่างชาติอยู่ทั้งที่เป็นลูกติดจากป้าสะใภ้คนใหม่ของดาวนั่นเอง

“พี่วิน กูกับน้องแฟรี่ ม.2 ลูกครึ่งที่ผอมๆ น่ะ เนกาทีฟเหมือนกัน”
“อือหึ” ผมรับฟังเรื่อยๆ กรุ๊ปพิเศษนี้ส่วนใหญ่จะเกิดกับชาวตะวันตก
          พี่วินลูกครึ่งบราซิล น้องแฟรี่นั่นก็ฝรั่งเศษถ้าจำไม่ผิด

           เพื่อนเล่าต่อว่าปิดเทอมที่แล้วน้องแฟรี่โดนรถเฉี่ยวต้องนอนโรงพยาบาล
แม่น้องตื่นตระหนก ติดต่อทุกคนที่เกี่ยวข้องกระทั่งอาจารย์ในโรงเรียน
“วันเปิดเทอมเมื่อกี้จารย์พ่อธงเรียกพบกูกับพี่วิน แลกเบอร์โทรเผื่อมีเหตุ ไม่ใครก็ใครจะได้สแตนด์บายบริจาคเลือดฉุกเฉิน”
“อ้อ มึงเลยรู้อัตชีวประวัติโคตรเหง้าศักราชพี่วินหมดเกลี้ยง” ผมจำได้ วันแรกเปิดเรียนเพื่อนไม่ได้เข้าแถวหน้าเสาธง
“นั่นแหละ จริงๆ มีเอบีหลายคน พี่เหลิม พี่ยักษ์ ในห้องเราก็เต๋า...ใครอีกไม่รู้ จำไม่ค่อยได้แต่ไม่ใช่เนกาทีฟ” ลมไล่ให้ฟังเรื่อยๆ ถึงหมู่โลหิตพิเศษในตัว
.............
...............

            เราเดินข้ามถนนภายในจนเกือบจะถึงลานนนทรี
“เก็ท...” เพื่อนเรียก
“หือ?”
“ไม่บอกอีกเรื่องวะ” ไอ้ลมมีข้อใหม่
“เรื่องไหน?”
“เมย์”
“อ๋อ” พยักหน้ารับ

           เมย์ถามถึงลมเกือบทุกครั้งที่มานั่งเกาะขอบสนาม
หน้าที่อีกหนึ่งของผู้ชายทางผ่านเช่นผม

“เรื่องมันเป็นยังไง ทำไมเมย์มานั่งเฝ้ามึงได้?”
“นั่นก็ม้าใช้อีกเหมือนกัน ทางผ่านไปหาพี่แมวน่ะ” ผมเฉลยด้วยเรื่องจบตั้งแต่วันศุกร์ที่แล้ว
            เมย์มานั่งเฝ้าแค่ 3 วันได้เรื่องเรียบร้อย โคนันปิดคดีง่ายดาย
“พี่แมวอะไร? ไม่เข้าใจ” ลมงงมาก
“รู้จักหนูผีมั้ยลม โฆษณาครีมหรือเครื่องสำอางอะไรซักอย่างทำให้ผู้หญิงสวยจนจำไม่ได้น่ะ ประมาณเรื่องลูกเป็ดขี้เหร่ กูไม่เคยดูหรอก พี่กายเล่าให้ฟัง” ผมเอ่ยถึงพี่ชายในวงการนายแบบ
“อะไรวะหนูผี ไม่เก็ทอยู่ดี?” เพื่อนผมไม่เก็ทจริงๆ
“คืองี้ เมย์กับพี่แมวเคยเป็นเด็กข้างบ้านที่ภูเก็ตโน่น ตอนนั้นตัวดำ ดัดฟัน ผอมกระหร่องเป็นหนูผี พี่แมวก็เรียกยายหนูผีจริงๆ”
“อย่าบอกนะว่า...” ไอ้ลมยิ้มน้อยๆ เดาพล็อตนิยายหวานแหวว

“นั่นแหละ เมย์สอบเสร็จวันพุธที่เราเริ่มสอบพละนั่นไง เย็นนั้นก็มาหานิสา บอกอยากทัวร์โรงเรียนใหม่ของนิสา กูก็ไม่รู้ อยากดูอะไรล่ะ จะกลับนั่นแหละถึงบอกว่ามาเพราะพี่แมว”
“อ้อ กิดากรเลยเซอร์วิสเต็มที่” ไอ้ลมสรุป
“ไม่ยากอะไรนี่หว่า พาไปนั่งข้างสนาม ซ้อมเสร็จก็แยกกันกลับเอง แต่เมย์โคตรใจกล้าเลยว่ะ...พอๆ กับดาว” ผมอดไม่ได้ วันแรกมากับเพื่อน วัน 2-3 โชว์เดี่ยวคนเดียว
“ผู้หญิง...โลกสวยเพราะผู้หญิง หึหึ” ไอ้ลมอิ่มเอมปนชื่นชม

             เล่าขยายความว่าเมย์มีเพื่อนเป็นแม่สื่อแนะนำเพื่อนผู้ชายอื่นมาติดพันทำท่าจะรุกคืบเป็นแฟน
เมย์ไม่ชอบแต่ขัดเพื่อนตัวเองที่แนะนำไม่ได้ บอกปัดว่ามีแฟนแล้วเพื่อนท้าพามาให้ดู
พอดีเห็นพี่แมวเมื่อวันเสาร์ที่ไปดูหนังก็จำได้ แต่พี่แมวกลับจำเมย์ไม่ได้
จึงวัดดวงมานั่งเฝ้า 3 วัน พุธ พฤหัส ศุกร์ที่ผ่านมาด้วยเป็นรักแรกลืมไม่ลง

“ต้องเห็น วันศุกร์เย็นเมื่อกี้นิยายมากกว่าเยอะ” ผมกระหยิ่ม
“ยังไงวะ?” ไอ้ลมสนใจจริงจัง เข้ากอดบ่าผมเดินเคียงข้างใกล้ชิด
“พี่แมวเข้าไปพูดกับเมย์ เชิงว่าทำไมถึงมานั่งนี่ ไม่ไปอ่านหนังสือกับเพื่อน เดี๋ยวก็สอบตกหรอก อะไรทำนองนั้น”
“แล้ว?”
“แล้วเมย์คงโกรธรึยังไงไม่รู้ หันมาอีกทีคือกระเป๋าเมย์หล่นตุ้บทับตีนพี่แมว แกโดดเหยงๆ เป็นกระต่ายขาเดียว” ผมเล่ายาว
“อือหึ”

“ได้ยินเมย์ว่าไม่อยากจำแล้วทำไมต้องสนใจด้วย หรือจำกันไม่ได้ก็ไม่ต้องมาใส่ใจ ไรงี้ เสร็จก็วิ่งแจ้นออกไป”
“แล้วไงต่อ?” ไอ้ลมมองผม
“กิดากรก็เป็นพระเอก ตามเช็ดน้ำตาให้หญิงแล้วพากลับบ้าน ไม่ใช่ล่ะ ไอ้ต๋องวิ่งเอากระเป๋าไปให้ก็ไม่ทันเพราะกูส่งเมย์ขึ้นแท็กซี่เรียบร้อย”
“แค่นั้น?”
“มึงนี่ท่าจะสนใจเรื่องเมย์จริงนะลม” ผมแขวะ
“เปล่า กูสนใจพล็อตนิยาย เผื่อไปเขียนน่าจะขายดี เล่าต่ออยากฟัง”
“พอวันเสาร์ได้ฮาไม่ออก พูดแล้วยังตกใจไม่หาย”
“ทำไมวะ?”

            เล่าต่อว่าเช้าตรู่วันรุ่งขึ้น พี่แมวขู่บังคับพี่ภู่ให้ไปหาผมที่บ้าน เพราะอยู่ละแวกเดียวกัน
คนซวยคือพี่ยักษ์โชเฟอร์ต้องขับกระบะบุโรทั่งพาไปหา ยืนหน้าถมึงทึงอยู่หน้าบ้าน
ผู้ชายตัวใหญ่ๆ 3 คนกับรถเขรอะโคลมตมลุยป่าซาฟารีในเวลา 6 โมงเช้า
           พี่แมวจะเอาที่อยู่บ้านเมย์ให้ได้ ผมจนปัญญาเพราะมีแต่เบอร์มือถือ
ต้องโทรจิกหมอกให้ปลุกนิสาแต่ก็ไม่ได้เรื่องเหมือนกัน นิสารู้แค่ว่าเพื่อนอยากมาดูบรรยากาศโรงเรียนเรา
เอ่ยเชิงระบุตัวผมให้ช่วยเป็นไกด์ นิสาจึงพามาเจอแค่นั้น
กว่าจะรู้เรื่องก็ขอให้นิสาโทรถามเพื่อนโรงเรียนเก่าเกือบ 10 คน

“ต้องโดนพี่แมวเขย่าๆ แบบนี้ลม---ย๊าก! บอกพี่มาไอ้เก็ท เอายัยหนูผีไปซ่อนไว้ไหน บอกมา!”
“555 โฮ๊ยยยย! ตายๆๆ” ไอ้ลมถูกผมจับต้นแขนสองข้างอย่างแรงหัวสั่นหัวคลอนได้หัวร่อเสียงดัง
“555 นั่นแหละ พี่แมวนะเว้ย แรงกว่านี้หลายเท่า กูปางตายกว่ามึงเยอะ” ผมเล่าจ้อยอารมณ์ดี
“พี่แมวจำได้แล้วซิ?” ลมถามต่อ
“น่าจะนะ ได้ที่อยู่กับกระเป๋าของเมย์ก็พากันชะแว๊บออกไป พอโทรตามเห็นบอกว่ากำลังขับรถหลงทางอยู่ จากนั้นก็...นั่น” ผมชี้ไปที่สนามฟุตบอล
“โอ้! โอละพ่อ” ไอ้ลมมองตามมือ
“หึหึ ฝีมือกิดากร เจ๋งป่ะ!” ผมชื่นมื่นเต็มที่ แบมือให้เพื่อนตบ
“เจ๋ง! 555” ลมซัดฝ่ามือดังเพี๊ยะแรง เราสดใสจนนักเรียนแถวนั้นหันมอง

             ลู่วิ่งรอบสนามฟุตบอล พี่ภู่ พี่ยักษ์วิ่งคู่ไหล่เคียงไหล่ ถัดไปคือพี่โป๊งเหน่ง
และรั้งท้าย...พี่แมวกำลังวิ่งวอร์มกับนักกีฬาคนอื่น อาจารย์โค้ชไม่ให้ซ้อมจริง แค่วอร์มร่างกายอุ่นเครื่องไว้
เมย์นั่งบนแสตนด์หลังโกลติดอาคารเรียนด้านโน้น ชุดธรรมดาไม่ได้สวมชุดนักเรียน
...........
..............

             เราหัวเราะเล่นกันเรื่อยเปื่อย สอบเสร็จสบายใจแต่ไม่สบายใจสำหรับผม
ทางออกประตู 2 ร่างเล็กสองคนกำลังจะเดินออกไป ต้นจั๋งสวมแว่นสายตาลากกระเป๋ามีล้อสำหรับเดินทาง
อีกคนข้างกันกำลังโทรศัพท์...บี
“บี...” ผมผละจากเพื่อนจะก้าวไปหา
          จังหวะเด็กน้อยหันมาพอดี ตาสบตาแค่แวบเดียวก่อนต้นจั๋งจะเรียกขึ้นแท็กซี่

          หน้าอกปวดหนึบเจ็บร้าวจนเกินเยียวยา ผมล้าและไร้เรี่ยวแรง ทุกอย่างรายรอบกลายเป็นไร้ชีวิต
ไม่เหลือความสุขสดชื่นใดๆ อีกต่อไป
           ลมตามมาบีบไหล่ แขนพาดบ่าจะเข้าโรงยิม ยามนี้ไม่มีพลังงานเหลือจะขัดขืนได้อีก
ความสุขระเหิดหายไปไหนหมดไม่รู้

“กูนะลม...” ผมท้อแท้ทางตัน ภาพตัวเล็กหันหลังจากไปซ้ำแล้วซ้ำเล่าโจมตีความรู้สึกจนอ่อนไหว
“ว่า? รอฟังอยู่” ลมบีบบ่าแรงเข้า
“ไม่รู้จะบอกอะไรดีวะ มันตื้อไปหมด”
“อืม...”
“มึงเคยคิดจะรักชอบใครจริงๆ บ้างมั้ยวะ?” ผมถามเรื่อยๆ
           ปากคนเป็นมากกว่าคำพิพากษา ยิ่งข่าวลือหนาหูว่ารักชอบ ดีด้วยกับคนโน้นคนนี้
เพื่อนหล่อเทพจะไม่หวั่นไหวบ้างเชียวหรือ

“ก็เคย...”
“กูนะลม ทั้งที่พยายามมากแค่ไหน แต่เค้าเหมือนจะห่างออกไปทุกที จนใจแป้วหมดแล้ว ไม่รู้จะทำยังไงดี” ผม
“จะบอกว่ามึงชอบคนนึง แล้วคนนั้นเมินมึง ทำให้มึงป๊อดว่างั้น”
“เฮ้ย!” ผมอึ้งไม่นึกว่าเพื่อนจะจี้ใจดำตรงเผง
“ว่าไงล่ะ เอาจริงๆ”
“คงงั้น” ผมอับจน
“บีใช่มั้ย?”
“...” ผมตะลึงแต่ความสับสนข้างในท่วมท้นเกินรับไหว
             แล้วไอ้ลมกลับเพิ่มความรุนแรงมากขึ้นอีกหลายเท่า

“สมมุตินะเก็ท...ถ้ามึงอยู่บนเรือ กูกับบีลอยคออยู่ในน้ำ แล้วมึงมีแรงเหลือช่วยได้คนเดียว เรือก็รับเพิ่มได้อีกแค่คนเดียวด้วย แบบคนเดียวจริงๆ ...มึงจะช่วยใคร”
“ไหงถามงี้?” ผมอึ้ง เราหยุดเท้าใกล้ทางเข้าโรงยิมพอดี
“กู-กับ-บี มึงเลือกใคร?” ลมยืนนิ่งนิ้วเกี่ยวขอบกระเป๋ากางเกง ใบหน้าเชิดหรี่ตามองต้องการคำตอบ
“เหว่ย! ถามบ้าๆ” ผมพยายามเลี่ยงจะเดินต่อ แต่ลมเข้าขวาง ดันจนชิดผนังข้างประตูตรงมุมอาคาร
“ใครกันแน่เก็ท บีหรือกู?”
“เรือ ในน้ำใช่มั้ย...ถ้างั้นกูคงเลือกมึงก่อน” ผมหลบตาทำทีครุ่นคิด
          ดึงเพื่อนขึ้นเป็นคนแรกเพราะมันว่ายน้ำไม่เป็น จากนั้นค่อยโดดลงไปช่วยบี
ถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็แค่ตายด้วยกัน

“เก็ท...” ลมเชยคางให้สบตา
“ไมวะ กูตอบผิด?” ผม
            เพื่อนเทพอมยิ้มมุมปากเล็กน้อย ดวงตาปิดลงให้เหลือขนตาหลุบต่ำเป็นแพ
“ไม่ผิด กูก็ชอบอยู่นะ...แต่หน้ามึงเหมือนจะร้องไห้มากเลยว่ะ”
...........

           ผมเหลือทน...
“คิดดู เค้าห่างกูแค่นี้ทำเอาแทบบ้า เห็นหน้าคนเดียววนไปวนมาในหัวสมองจนกูคิดว่าตัวเองบ้าไปแล้วรึเปล่า!”
“...” เพื่อนนิ่งขรึมแต่ผมหลุดโหมด ไม่สนอะไรอีกต่อไป
“คิดว่าแค่... แค่จะอะไรก็ได้ แค่คิดถึง แค่อยากไปหา แค่ไม่อยากอยู่ห่างจนแทบทนไม่ไหวอย่างนี้” ทรมานจนเกินเอ่ย
“เพราะ?”
“ไม่รู้โว๊ย! เพราะตัวกูเองล่ะมั้ง จนงงแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตกันแน่”
“...”
“...นี่กูเป็นบ้าอะไรลม ช่วยบอกที” ผมโผจับต้นแขนเพื่อน
“เก็ท! ใจเย็นๆ” ลมเข้าตบหลังบีบบ่าเตือนสติ
         เราอยู่พื้นที่เปิดโล่งร่วมกับนักเรียนสถาบันเดียวกันมากมาย

“...เค้าไม่อยากคุยกะกู ไม่มองหน้ากูด้วยซ้ำ เพราะอะไร ทำไม” ผมวกวนเป็นหมาไล่งับหางตัวเองไม่ได้สติ
         คำถามวนเวียนไม่ได้คำตอบ
         ความเจ็บช้ำปวดร้าวจนไม่อยากจะรับ
         ขณะความคิดถึงโหยหาอาวรณ์ให้เป็นบ้า
...เพราะใคร
...เพราะคนเพียงคนเดียว
...เด็กผู้ชายคนนั้น

...........
.............

“มีคนเป็นร้อยเป็นพัน แต่ทำไมกูถึงเลือกที่จะอยู่กับมึง รู้มั้ยเก็ท?” ลมถามปัญหาข้อใหม่
“...” ผมนิ่งด้วยถูกเบี่ยงเบนให้คิด
“เพราะเวลาแบบนี้ มึงเป็นบ้าแบบนี้ กูจะไม่ทิ้งมึงไปไหนน่ะซิ”
“ลม...แม่ม!” ผมกลั้นความร้อนจากเบ้าตา

            และเพื่อนคนนี้เองที่...
“กูรักมึง เก็ท”
“...” ผมผงะ
“ไม่ใช่รักแบบเพื่อน แต่รักแบบผู้ชายรักกับผู้ชายอีกคนหนึ่ง...กูรักมึง”
“ลม...”
          คล้ายบูมเมอร์แรงขว้างพ้นปลายมือไม่มีทางเก็บกลับ
วินาทีย้อนศรวนมาตีหน้าอกดังอั่ก ใจเจ็บแปลบจนแทบจะร้องไห้
ทุกสรรพเสียงเซ็งแซ่คล้ายเงียบกริบราวปิดสวิทซ์
ทุกภาพการเคลื่อนไหวขณะเลิกเรียนคล้ายกดหยุด
         ไม่รับรู้กระทั่งเสียงลูกหนังกระทบฝาผนัง
         ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้ามุมอาคารย่ำเดินเข้าใกล้
ด้วยความลับเก็บกักลึกข้างในพวยพุ่งล้นเอ่อจนยากเกินจะปิดกั้น
 
“มึงเป็นผู้ชายคนแรกที่กูรัก เป็นรักแรก กูก็รักมึง...ลม”


**************************TBC by puppyluv

[rujaya]

เฮ้ย ยังไงกันละ

หมายความว่าไงเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ลมกะเก็ท 

[tuckky]

เอาเข้าไป เพื่อนรัก - รักเพื่อน 

[arjinn]

สมแล้วกับชื่อตอน
มัน.... จริงๆ 
อ่านไปอ่านมา...มึน
 

กำลังพยายามจะเข้าใจว่าอะไรยังไง
ไม่ใช่รักแบบเพื่อน แต่รักแบบผู้ชายรักกับผู้ชายด้วยกัน 
เพราะมันได้แค่นั้นรึ ไม่มีอะไรมากกว่านั้น ... ต้องมีคำอธิบายซิน่า
 
ถ้านึกถึงตัวเอง เราก้อสามารถรักคนเพศเดียวกันได้ แต่มิใช่แบบเพื่อน
หรือมันมีแต่ในความคิดฟระ???

แต่ไม่ใช่รักแรกของลมแน่... แต่ใช่สำหรับเก็ท

เรื่องราวเหมือนที่พี่ๆ รักกันวุ่นวาย ตอนนั้นตกใจไปหนแล้วที่พี่โจ๊กก้อแอบรักกาย 
แถมคิดเสมอว่าลมจะไม่เคยรักใครนอกจากพี่เหยี่ยว แต่ตอนนี้ ความมั่นใจหมดไปอย่างสิ้นเชิง
 
รอรับรู้มุมมองจริงๆ ของทั้งสองคนว่าคืออะไร... โดยเฉพาะของลม

ตอนหน้า 27 แล้วพี่เหยี่ยวมามั๊ยคะ ช่วยมาลดความหน่วงนิสค่า
 

[aorpp]

  โอ้มายก็อตตตตตต มึนงง หงายเงิบ    ประหนึ่งวิญญาณออกจากร่าง
สาบานได้ว่าตอนอ่านเรื่องลมเหนือ ไม่เคยจิ้นลมกับเก็ทเลยสักนิ๊ดดดดดด 
ความลับความหลังอะไรยังไงอย่างไร กรี๊ดดดดดด
+1 

[moobarpalang]

กินกันแล้วม้างงงงงงง

[murasakisama]

จะรักแบบไหนไงก็ได้ยกเว้นแบบคนรักน้า