หัวข้อ: my sassy รักนี้บีบวก:ตอนพิเศษ...till we are (จบ) (1-9-2012)

[MiSS-U]

ไม่แปลกใจที่ลมเป็นรักแรกของเก็ท
แต่รักแรกของลมเหนือน่าจะเป็นอีพี่เหยี่ยว
การที่ลมเอ่ยปากกับเก็ทแบบนี้เพื่อกระตุ้น
ให้ใครบางคนที่แอบฟังเผยตัวรึเปล่าหว่า
แต่มันจะดีได้ยังไงกัน  ถ้าเจ้าของเสียงฝีเท้า
ที่เดินใกล้เข้ามาคือ บี จะไม่ยิ่งถอยห่างเหรอ 

สรุปค้างคาจนแทบรอไม่ไหวแล้ว

บวกเป็ด

[arjinn]

กรี๊ดดดดดดด มาอีกรอบ
เพราะยังวุ่นวายใจ ใคร่รู้เรื่องชาวบ้านอยู่เป็นอย่างมาก   

หรือเป็นเพราะลมเหนือนั้นเทพเรียกพ่อ ไม่ธรรมดา
จี้ใจดำเพื่อช่วยเพื่อน (ไม่ช่วยคนอ่าน  )
เพื่อบีบคั้น ทารุณจิตใจให้เก็ทยอมรับ เผยความใน และหลุดความจริงออกมา
สารพัดจะเดา หุหุ
 

แต่ไอ้ฝีเท้านั่น ใผ?

เกรงใจไม่อยากเร่งให้มาต่อ แต่ครั้งนี้ไม่ไหว ได้โปรด ให้ว่องค่า 

[jeeu]

เอ่อ....เดาอะไรก็ไม่ค่อยจะถูกทางเท่าไหร่
งั้นเราไม่เดา แต่จะรออ่านแทนเนอะ ฮ่าๆ
บีจ๋าจะไปหาพี่เอแล้ว
ลมจ๋าก็อะไรไม่รู้ (พี่เหยี่ยวมาเอาไปเก็บที)
ส่วน เก็ทจ๋าคนนี้ก็ช่วยเขาไปทั่ว ช่วยเรื่องตัวเองก่อนดีกว่าไหมจ้ะสุดหล่ออออ

[myapril]

 
เรื่องของเดวิลบียังไม่เคลียร์
 เพิ่มเรื่อง เพื่อนกูรักมึงว่ะ เข้ามาอีกเรื่อง เฮ้อออ!!!

[malula]

ยิ่งกว่าโคนัน ค่อย ๆ คลายไปทีละปม ทีละข้อสงสัย
ช่วยให้คนอื่นสมหวังลงเอยกันแล้ว ตัวเองก็ต้องรอดด้วยเน้อเก็ท
ลมจ๋าลม เป็นรักแรกใครต่อใครมากี่คนแล้วนี่ เยอะจัด

[ormn]

o22รักกันแบบไหนอะมึนๆแล้วอะ

[ruby]

ทำเอาอึ้ง ที่รู้ว่าลม และเก็ท เป็นรักแรกของกัน
แล้วยังงัยต่อค่ะ ค้างคาใจมาก
แอบหน่วงแทนเก็ท ที่บีน้อยจะไปใต้คงไม่ได้เจอ
กันหลายวัน แทบขาดใจเลยมั้งเก็ท

[choijiin]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
 
เพื่อนกรูรักเมิงว่ะกันเลยทีเดียวเชียว
แต่ถึงน้องลมจะบอกว่ารักน้องเก็ทแบบอื่น
แต่คนอ่านก็ยังคิดและปักใจอยู่ดี
ว่าที่น้องลมพูดออกไปไม่ใช่เรื่องจริง
อาจจะเป็นวิธีหนึ่งที่จะช่วยเก็ทก็ได้
แต่ไม่น่าจะใช่อย่างที่น้องพูด
เพราะจากที่อ่านลมเหนือมา
จะว่าฝังใจก็ได้ว่าน้องลมมีรักแค่ครั้งเดียวคือพี่เหยี่ยว
 
ครั้งนี้อาจจะเป็นการพูดแบบจิตวิทยาอย่างหนึ่งก็ได้
(อินี่ยิ่งพิมพ์ยิ่งงง )

เอาเป็นว่าตอนนี้น้องเก็ททำเอาพี่น้ำตาคลอตามแล้ว
บีน้อยช่วยกลับมาทีเถอะลูกเอ๊ย
สงสารไนซ์กายจูเนียร์บ้างอะไรบ้าง
ไม่ได้ทำความผิดอะไรเล้ยแต่งานเข้าเอาเต็มๆ
เนื้อก็ไม่ได้กิน หนังก็ไม่ได้เอามาทำกระเป๋า
แต่ต้องเอากระดูกช้างทั้งตัวมาแขวนจนคอหักแบบนี้
  
คนอ่านละอยากร้องไห้แทน

[nutty2554]

กรี๊ดดด ม่ายยย  เพื่อนเทพผู้หยั่งรู้ของเก็ท ต้องมีอะไรมากกว่านั้น
ในเมื่อรักแรก และยังคงเป็นรักที่ติดตรึงอยู่ในใจ เป็นแรงใจคนเดียวของลม คือนักกีฬาเบอร์ 7 คนนั้น
เพราะฉะนั้น สิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ ต้องมีอะไรมากกว่าฉากสารภาพรักของเพื่อนรัก รักเพื่อน แน่นอน

ยิ่งอ่าน ก็ยิ่งรักลมเหนือกับเก็ท
ลมเหนือ เหมือนสายลมเย็น ๆ ที่ปัดเป่ามาในเวลาเก็ทร้อน
แต่ก็เหมือนลมร้อน ๆ ที่พัดมาให้เก็ทสะดุ้งในเวลาเผลอไผล
เก็ทเองก็เป็นที่เดียวที่ลมวางใจให้ตัวเองได้นั่งพักได้

ปริศนาเปิดเผยออกมาแล้ว  เพราะลมเหนือมีตา 555++
เพราะลมสังเกต และถาม  เพราะไนซ์บอยทำหน้าที่ได้ดี ดีจนเกินไปน่ะสิ
งานเลยเข้าตัวเองแท้ ๆ ทั้งขนมของดาว ทั้งสาวเมย์  ... โดยไม่ปริปากบอกบีน้อย
ไม่แปลกในภาวะที่ทุกอย่างยังไม่ลงตัว แม้แต่เก็ท ก็ยังสับสน และบีน้อยจะเข้าใจได้ง่าย ๆ ได้ยังไง

เราว่าตอนนี้ ลม กำลังจะทำให้เก็ทชัดเจน และกล้า

ตายละหวา  อยากอ่านต่อ   

[Cupcake]

อ๊ากกกกกกกกกกกก......

ลมรักเก็ต? เก็ตรักลม?


5555+

[myapril]

เรื่องมัน  .... 
เรื่องจริงเหรอลม จริงๆเหรออออ
ส่วนที่เก็ทบอก ก็...รักแรกก็ไม่เห็นเป็นไร ณตอนนี้เก็ทก็มีคนของตัวเอง
และลมก็จะต้องโดนนกโฉบไปอยู่แล้วนี่นา แต่ยังงงว่าลมคิดอะไรอยู่กันแน่อ่ะ

[eaey]

โอ้ว ช่างซับซ้อนซ่อนเงื่อนจริงๆ

[gupalz]

รักแรกลมคือพี่เหยี่ยวหนิ รอเฉลยและกัน เดาทีไรไม่ถูกทุกที

[CarToonMiZa]

หนักหน่วงกว่าเดิม

[nekko]

ไม่อยากจะคิดมึนเกิน


 

[cancan]

เก็ทงานเข้า!.. 

นึกว่ารักแรกของของลมเป็นอิเพ่เหยี่ยวซะอีก  มันยังไงยังไง๊....!?


อ่านแล้วก็แอบอึ้ง..รอเฉลยเลยแล้วกัน

[yowyow]

งง งวยยยย 

 

[from_mars]

อ้าวยังไง ไม่ใช่เพื่อนรัก-รักเพื่อน....
โอ้ยยย อิเจ้ งง
ขอบคุณ และรออ่านต่อจ้า

[puppyluv]

---ruby ไทม์มิ่งในเรื่องลมเหนือคือ ม.1 ลมเจอเหยี่ยว เก็บภาพความทรงจำแล้ว ม.2 ย้ายโรงเรียนมาเจอเก็ท
             เรื่องรักแรกของกันและกันเลยใช่ หรือไม่ใช่ดี อุอุ
             ต้องอ่านตอนนี้น่าจะได้คำตอบ ขอบคุณที่สงสัยให้รู้^^
****************************
My sassy, don’t let it be!
รักนี้บีบวก
ตอน 27 ผมและลม
get’s

 
          ‘กูรักมึง’ ดังก้องในหัว หลุดปากความลับข้างในก้นบึ้งด้วยความสับสนล้วนๆ
นาทีนี้ช่างเก้อกระดากจนไม่อาจสบตาเพื่อนตรงๆ ได้
“ลม...กู...” ผมอ้ำอึ้งทนความเงียบไม่ได้
“เดี๋ยว!” ลมยันหน้าอกให้นิ่ง ชะโงกดูผนังอาคารเข้ามุมกับผม
          คล้ายเมื่อครู่จะมีเสียงกระทบดังตึบไม่ชัด คิดว่าหูแว่วหรือไม่คงมีคนเดินผ่าน
“มีอะไร ใคร?” ผมชะโงกไปดูบ้าง
“ไม่มีอะไร หมา...ไอ้จ้อนกับลูก”
“อ้อ” เห็นสุนัขสามสีประจำโรงเรียน 2 ตัวพ่อลูกอยู่ในสวนหย่อม
“ไปเดินเล่นกัน เก็ท” เพื่อนเดินนำข้ามถนนภายใน ก้าวช้าตัดไปสนามหญ้าข้างรั้วกำแพงด้านโน้น
          สถานที่คุยลับของเราต้องเป็นที่เปิดโล่งมองเห็นคนที่เข้ามาใกล้จากที่ไกลๆ ในทันที
ลมมันโรคจิต น้อยครั้งมากที่จะคุยในห้องปิด

“ไม่เคยรู้เลย” ผมพึมพำ
“ที่กูรักมึง?” เพื่อนเกี่ยวหูกางเกงชิลคงเดิม ไม่เดือดร้อนซักหน่อยวะ
“เออ!”
“หึหึ ก็อย่างมึงนี่นะ คงรู้หรอก” ไอ้ลมกวนและเกรียน ไม่รู้ชมหรือด่ากันแน่
‘ฟู่…!’ ผมเป่าปากแล้วจากนั้นความลับในอดีตค่อยฉายภาพให้เห็นช้าๆ ราวเกิดขึ้นวันวาน

“กูใจเต้นกับมึงไม่ใช่วันแรกที่เห็นแต่เป็นอาทิตย์ 2 อาทิตย์ต่อมา วันที่มึงโดดชู๊ตลูกบาส ภาพข้างหลัง ช่าง...” ลมยั้งแค่นั้น แววตามองไกลไม่ได้มองผม
“อืม...” พยักหน้ารับรู้
            ไม่ใช่วันที่พบกันขณะจักรยานชนประตูรถยนต์บ้านผม...เช้าที่ได้เห็นและผมเองที่ตกหลุมแวบแรก
อีกครั้งคือในห้องเรียนและตอนเย็นได้ตามไปส่งถึงบ้าน

“จำได้ว่าใจเต้นแรงมาก แต่แค่ 5 วินาที” ลมเริ่มเล่าต่อ
“ไรวะ 5 วินาที?” ชักเอะใจ เล่นบาสอะไรแค่ 5 วินาที
“พอหันมาก็หาย เห็นเป็นหน้าว่าใครใจก็ไม่เต้น จากนั้นกูก็เป็นเพื่อนมึง...จบ”
“ห๊ะ! อย่าบอกนะว่ามึงตกหลุมรักกูแค่ 5 วินาทีแล้วหายวับไปเลย" ผมเหวอ

           อุเหม่ ไวยิ่งกว่าพายุหมุน น่าเชื่อตายล่ะเพื่อน

“เออดิ ดีมั้ยล่ะ 555” เพื่อนหัวร่อให้คิดในใจว่าล้อเล่นชัวร์
“โอยลม มึงล้อกูเล่น” ผมเกือบเสียสติ ที่แท้ก็เป็นมุกขำขัน
“ไม่เก็ท กูรักมึงจริงๆ แวบนั้นคิดว่ามึงคือคนที่กูรัก”
“อ๋อยยยยย...” ผมเข่าอ่อนทิ้งตัวนั่งยอง สติจะหลุดอีกครั้ง

“...แค่ไม่ใช่คนที่คิดว่าใช่” เสียงลมเบากับตัวเอง ผมอยู่ต่ำได้ยินไม่ชัด
“ไรนะ ไม่ใช่อะไร?”
“เปล่า...” อมยิ้มบางเบาไม่ว่าอะไรต่อ ถึงได้ฤกษ์ยัดกายลุกเดินตามเพื่อน ฟังเนื้อความถนัดมา

           (ผมจำรอยยิ้มโมนาลิซ่าที่แสนนุ่มนวลนั้นได้
เกือบ 2-3 ปีต่อมาถึงปะติดปะต่อจิ๊กซอร์เป็นภาพสมบูรณ์...
ภาพติดตาตรึงใจจากคนของมันเอง เป็นผมซ้อนทับรอยแค่แวบเดียว)

“อีกครั้งคือปิดเทอมเมื่อกี้ 2-3 วันก่อนวันเกิดมึง”
“17?” ผมระบุวันเกิดผม 17 เมษายนหลังสงกรานต์
          แสดงว่า 5 วินาทีของเพื่อนไม่ใช่เรื่องโกหก ถ้าอย่างนั้นพรหมลิขิตคงเล่นตลกของจริง
เจ็บช้ำจนอดครวญครางในอกอย่างช่วยไม่ได้

“เป็น 2-3 วันที่กูนอนไม่หลับ กลางวันก็หงุดหงิดไม่รู้สาเหตุ หน้ามึงวนเวียนลอยไปลอยมาเหมือนผี ขนาดไข่เจียวยังเป็นหน้ามึงจนไม่กล้าตักกิน หึหึ”
“...” ผมอึ้ง ไพล่คิดถึงอาการเดียวกัน ในขณะเวลาเดียวกัน
“คิดถึง...เก็ท คิดถึงมาก คิดถึงอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ไม่เข้าใจเหมือนกัน” สายลมอ่อนเบาและอ่อนโยนจนจับอาการได้
“หึหึ” อดหัวเราะเบาๆ แก้เก้อ ช่างน่าตายเหลือเกิน
“อยากโทรหา จับแล้ววาง จับแล้วก็วางอีกอยู่อย่างนั้นเป็นร้อยๆ รอบ”
“แต่ไม่โทร” ผม
“ก็อยู่ส่วนไหนของโลก ออสเตรเลียหรือที่ไหน จะให้โทรทำแป๊ะ แล้วช่วงนั้นก็สงกรานต์ โทรศัพท์ทางไกลที่ไหนก็ปิดหมด”
“อา...” ผมทอดสายตาของต้นก้ามปูอยู่ลิบๆ ติดรั้ว

          ลมไม่มีอีเมล์ ไม่มีเฟซ ใช้คุยโทรศัพท์กับส่งข้อความเป็นอาชีพ
ใจรอนๆ ในโชคชะตา หากยังไม่หมดแค่นั้น...

“พอ 17 วันเกิดมึง กูก็เอาวะ ไม่ได้เห็นหน้าขอเห็นหลังคาบ้านก็ยังดี จับจักรยานจะออกไม่ออกเป็นพันๆ รอบ สุดท้าย 10 โมงเช้า ตัดสินใจออกบ้านผ่านร้านหน้าปากซอย ผมยาวไม่หล่อ กูเลยแวะร้านตัดผม”
“เชรี่ย!” ผมสบถประโยคหักมุม คอตกไก่หลับง่อก
          ตัดผมเพราะไม่หล่อคิดได้ยังไง ไม่ได้จะไปหาหญิงซักนิด นี่ผู้ชายชัดๆ
“แล้วจะโกรธมั้ยเก็ท...กูเสือกหลับ หลับคาเก้าอี้ช่างนั่นแหละ ยาวจนบ่าย 4 หน่อยๆ แม่ผ่านมาเรียกตื่นถึงเห็นคนอื่นนั่งตัดตรงเก้าอี้ที่รอ มองให้พรึ่บแต่แม่ม! ไม่มีใครปลุกกูเลยซักคน”
“โอย...ลม” ผมสองมือกุมใบหน้า อุปสรรคเยอะแยะรายทาง
“มึนๆ ตามแม่กลับบ้านกินข้าว แล้วจากนั้นวันรุ่งขึ้นก็ไปฝึกสมาธิอยู่วัดจนเปิดเทอม” เพื่อนเล่าจบเรื่อยๆ ง่ายๆ ทว่าแทงร่างผมเลือดท่วม
           ตัดสินใจเล่าเรื่องของตัวเองบ้าง...
“ลม...กูก็คิดถึงมึงมากๆ อย่างไม่มีเหตุผลช่วงนั้นเหมือนกัน จนต้องขอกลับมาก่อนวันนึง ถึงบ้านตี 2 พอเช้า 17 ลุกได้ก็จับจักรยานปั่นไปหามึงที่บ้าน ถึงนั่นราว 10 โมงหน่อยๆ ได้” เล่ายาวไม่อยากเชื่อตัวเอง
“เฮ้ย! กูก็ออกตอนนั้น แล้วทำไม...เออวะ น่าจะอยู่ในร้านตัดผม” ไอ้ลมนึกขึ้นได้
“คงงั้นมั้ง...” ผมเห็นด้วยกับความน่าจะเป็น เพื่อนอาจนั่งรอช่างขณะผมปั่นผ่านหน้ากระจกไป

            เรื่องบังเอิญมีในนิยาย ทั้งบ้านออกไปทำธุระกันหมด
จำได้ว่าแม่ของเพื่อนพาน้องผู้หญิงที่มาพักอาศัยไปฝึกอบรมงานฝีมือด้วยเป็นเจ้าหน้าที่สถาบัน
ฝึกอบรมพัฒนาฝีมือแรงงานเขตนั้น ลมไม่อยู่ตัวบ้านจึงปิดล็อค

          เล่าต่อว่าเลี้ยวเข้าร้านเซเว่นหน้าปากซอย นั่งกินนั่งเล่นหน้าฟุตบาทมองทางเห็นรั้วบ้านคล้องกุญแจ
วนเข้าออกร้านสะดวกซื้อสลับกับสวนหย่อมข้างบ้าน
“กูเล่นซื้อของจนพนักงานจำหน้าได้ ข้ามไปรอสวนข้างบ้าน รอจนบ่าย 4 ถึงกลับ” ผมเห็นภาพตัวเองเสียใจ เสียความรู้สึก
          อะไรต่อมิอะไรไม่เป็นอย่างที่คิดฝัน ปวดหน้าอกจนหน่วงเจ็บ
จูงจักรยานกลับอย่างไร้ชีวิตไร้เรี่ยวแรงเหลือ
คล้ายฉากในหนังรักเศร้าไม่สมหวัง
พระเอกเดินผ่านช้าๆ ขณะอีกคนที่ตามหาอยู่ห่างแค่กระจกกั้น

“กูคงหลับอยู่ หรือตื่นแล้วแต่กำลังล้างหน้าอยู่หลังร้าน” ลมเดารูปการณ์
“หึหึ” ผมอดสะท้อนหัวอกพระเอกอกหักไม่ได้
“ร้านตัดผมห่างจากเซเว่นนั่นแค่ 2 คูหา มึงกับกู...” ลมไม่ได้พูดต่อ ขณะผมเงียบพลางถอนใจยาว

           เรื่องราวในอดีตคล้ายนิยายจนไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นจริง ได้แต่ปลงตัวเองปนเสียดายติดหมัด
ลมทรุดนั่งบนสแตนด์ข้างผม เราหันมองทิศทางเดียวกัน
          น้ำตาเอ่อคลอหน่วยตาจนร้อน ปริ่มจะหยดแต่ไม่หยดด้วยน้อยใจ คั่งแค้นในโชคชะตา
ฟ้าไม่ได้ส่งเราเป็นคู่กัน จะเหมือนกับบีหรือเปล่า ผมอดครุ่นคิดถึงอีกคน
.............

“เป็นครั้งแรกที่กูลังเล ไม่เป็นตัวของตัวเอง จะไปไม่ไป จะโทรไม่โทร...ไม่น่าเชื่อ” ลมยังออกปากต่อพร้อมปาดหางตาเบาแต่แรงเร็ว เหลือบเห็นเม็ดน้ำติดปลายมือเพื่อน
“เหมือนกัน เป็นครั้งแรกที่กูเด็ดขาด ตื่นปั๊บวิ่งล่กๆ จับจักรยานไปหามึง ไม่น่าเชื่อแต่ก็เป็นไปแล้ว” ผมอดไม่ได้ด้วยคน
           ตามปกติจะคิดมากกว่านั้น ไม่บ่อยนักที่จะทำก่อนคิด

           เพิ่งฉุกใจ กับร่างเล็กนามทิวากรผู้เดียวเท่านั้นที่บันดาลให้กิดากร ไม่คิดก่อนทำ ไม่รอลงมือ
...รั้งร่างกายเข้ากอด
...สรรหาของที่ชอบ
...อยากอยู่ใกล้จนแทบบ้า
           อา...ผมเปลี่ยนวิถีวงโคจรไปหมุนรอบเพียงทิวากรผู้นั้นตั้งแต่เมื่อไร
...........

“กูก็ยังหงุดหงิดอยู่นะ พอคุยกับแม่เย็นนั้น รุ่งเช้าก็ตัดใจไปวัดแต่เช้าตรู่ ยาวเลยทีนี้” ลมดึงสติผมกลับปัจจุบันขณะ
“กูก็เฟล หงุดหงิดพอกันแหละ ต้องชู๊ตบาส กระโดดเชือกจนเหนื่อย เช้าก็ไปหาพ่อพัทยา ถ่ายแบบแมกาซีนจักรยานอะไรนั่น จากนั้นก็ตระเวณไปทั่ว บาหลี ฮ่องกงจนเปิดเทอม”
“หึหึ จักรยาน...ถ้าเรียกแท็กซี่หรือให้คนขับมาส่ง เรื่องคงเป็นอีกอย่างนะ ว่ามั้ย” เพื่อนวกมาที่จุดเชื่อมโยงลึกๆ ของเรา
“นั่นซิ...” ผมครางกดหนังตาลง ปิดกั้นสายน้ำไม่ให้ไหล

           แล้วเป็นไอ้ลมที่คิดดีสุดโต่งสไตล์สุขนิยมคนเดิม
“ถึงจะไม่...แต่เราใจตรงกัน give me five หน่อย แด่สนูปี้ เย้!” เพื่อนเปลี่ยนสดชื่น ชูมือขึ้นให้ผมตบเทค
“สนูปี้เกี่ยวอะไรวะ แต่เอาก็เอา Yeh!” ผมคึกคักตามฟาดมือดังเพี๊ยะ
“555” เราหัวเราะปลายเสียงสั่นครือเล็กน้อย
             ปล่อยสายน้ำตาเอ่อคลอจนมองเพื่อนไม่ชัด ทว่ามืออุ่นของมันอยู่ในมือผม
ได้แต่กุมให้แน่นกระชับย้ำจะไม่ทิ้งกัน

             บางทีฟ้าเบื้องบนอาจลิขิตบันดาลให้เป็นเช่นนี้ เส้นทางเดียวกันแต่มีช่องว่างขีดกั้น
ไม่ใช่คนที่ใช่ตลอดมาและอาจจะดำเนินต่อไปในอนาคต ก็ยังดีที่ได้เห็นหน้า ได้พูดคุย ได้รู้จัก
ได้กอดคอหัวเราะร่วมกัน ดึงสำนึกดีเข้าข่ม
           ผู้คนเป็นร้อยพันหมื่นแสนล้าน ลมและผมกลับกลายมาเป็นเพื่อนสนิท ใครจะคาดคิด

“ถ้าคู่กันแล้วก็คงไม่แคล้ว ถ้าแคล้วก็ไม่ใช่คู่” เพื่อนว่าชิล บีบมือผมตอบขณะอีกข้างยักไหล่ขึ้นเช็ดหน้าเปียก
“ยังอีก” ผมอารมณ์เปลี่ยน สูดจมูกครืดกั้นน้ำมูก พระเอกเสียน้ำตา แย่ว่ะ
“แม่เคยบอก คนจะคู่เป็นคู่แท้กันได้ ต้องเก็บดอกไม้ร่วมต้นแล้วก็ตักบาตรร่วมขัน” เพื่อนคล้ายกลับเป็นลมเหนือปากเป็นเอกเช่นเดิม
“ยังไง?” หันมาสนใจนิทานปรัมปรา
“ต้องครบสอง ขาดอย่างใดอย่างหนึ่งไม่ได้ ทำกิจกรรมร่วมกันค่อยครองคู่”
“หึหึ เก็บดอกไม้แล้วรอตักบาตร เข้าใจล่ะ ต้องกิจกรรมเข้าจังหวะบนเตียงด้วยมั้ย” ผมเล่นบ้าง
“บ้านมึงซิ”
“555” อดขำปนนิยมสุขทางความคิดของคุณแม่และคุณลูกบ้านนี้ไม่ได้

            เรารอดเพราะครอบครัว เพราะคนอยู่ข้างหลัง เพราะบ้าน
ลมมีแม่ ผมมีทั้งพ่อและแม่ พี่ชายแสนดีอีกคน
..............

“กูดีใจที่เป็นมึง เก็ท” ลมเอ่ยก่อน
“กูดีใจมากกว่าว่ะ” ผมเอ่ยตาม
“เพื่อนกูเปล่าวะ กูพูดก่อนหรอก”
“เหรอ ยังไงก็ต้องยอมให้ใช่มั้ย”
“แน่นอน ถึงมึงจะมีแฟนแล้วก็เถอะ กูต้องเป็นที่หนึ่งเหมือนเดิม”

“เฮ่ยยยย...” ผมคอตกอีกหน อนาจชีวิตจริงที่กำลังเผชิญ หันเช็ดหน้ากับต้นแขนเพื่อนจริงจัง
“ไอ้เวรเก็ท! เสื้อเปื้อนหมด”
“นี่กำลังจะตายแบบเกย์อกหักทั้งที่ไม่ได้ยังไม่ได้ริรักเลยหรือวะ...เศร้า” ผมฟ้อง
          ยังไงไอ้ลมต้องแทงทะลุทุกเรื่องอยู่แล้ว จะอะไรแค่ระบายกับเพื่อน
ส่วนหนึ่งด้วยรู้สึกใกล้ชิดกันมากกว่าเดิมเพราะเปิดใจไร้ความลับจากก้นบึ้ง
มิตรภาพของเราหนักแน่นดั่งหินผา ประโยคเท่ เก็ทคิดเองสดๆ

“เชรี่ย ไปห่างๆ เดี๋ยวเชื้อหมาบ้าติด ชิ้วๆ” ไอ้นี่
“จะไม่ตกใจหน่อยเหรอ นี่เก็ทเพื่อนมึงกำลังบอกว่า...กูรักคุดกับผู้ชายอยู่นะ” ผมงอนจะคำตอบกับแนวร่วม
“จริงๆ แล้วจะสารภาพ รับปากว่ามึงจะไม่โกรธกู ไม่ด่ากู ไม่---”
“เออๆๆๆ” ผมหน่าย ถ้ามาไม้นี้ถ้าไม่ให้ช่วยก็ต้องงอแงจะเอาอะไรซัก (อย่างให้ได้ด้วย)
           ยอมอย่างเดียวครับกิดากรแสนดี
...............
.................

            แล้วเพื่อนหักเหลี่ยมโหดคนนี้เองที่จัดการหักลำโค่นไม่รั้งรอ กระทืบยอดอกให้ร้าวรานอีกรอบ
“ที่ยุให้มึงเป็นเกย์นั่นน่ะ แผนกูเองแหล่ะ”

            ฟ้าฟาดกระหม่อมเปรี้ยงงงงงงงงงงง!!!

“เฮ้ย!” ผมเหวอ ลุกพรวด ลบประโยคมิตรภาพสวยงามทิ้งดังปัง
“ก็มึงอยากไม่สนใจกูทำไมเล่า!” ไอ้ลมลุกยืนบ้าง หันประจันหน้าท้าต่อย
“ไร? กูไม่สนใจมึงที่ไหน ในหัวกูมีแต่มึงทั้งนั้น ลม!”
“ไม่ใช่! มึงดู วันแรกเปิดเทอมมากูต้องนั่งกับใคร ต้องเดินคู่ใคร งานกลุ่มอีก มึงหายไปไหนเชรี่ยเก็ท!”
“จะหายไปไหน กูก็อยู่กะมึง!” ผมไม่ลดละ

             จากรักปานจะกลืนกินเมื่อครู่ ไม่ถึงห้านาทีเพื่อนกับเพื่อนจะต่อยปากแตกหักกันแล้วครับ
ไม่คิดว่าเรื่องเล็กน้อยแค่นั้นจะทำให้มันแค้นฝังหุ่น แอบวางแผนเล่นงานผมได้ล้ำลึกแยบยลถึงขนาดนี้
           ไอ้เลวลมดุว่าหลายกระบวน กล่าวหาให้เวลามันน้อยไป ความสนใจที่เคยมีก็หาย
ผมเถียงเอาเป็นเอาตายพอกันว่าตัวมันเองที่เป็นฝ่ายหายหัว
แต่ฮุคหมัดตรงโป้งเดียวทำเก็ททรุด...
“มึงเปลี่ยนไปเก็ท”
“ตรงไหน...” ผมผงะแต่ยังไว้เชิง
“มึงทิ้งกู!”
“...เชรี่ย!” ผมหมด ลดลงนั่งสองมือลูบหน้าอ่อนใจทะเลาะกับเด็กไม่รู้จักโต วนเป็นงูกินหางกลับมาซ้ำเดิม
           อากาศถูกดูดเหลือน้อยทั้งที่เราอยู่ในที่โล่งกว้างไร้ผนังล้อมกรอบ
“อยากโซ่หลุดดีนัก กูเลยยุส่งแม่ม!”

            หมายความว่ายังไง 'โซ่หลุด' นี่มันเห็นผมเป็นหมาน้อยต้องใส่ปลอกคอ
ฝึกนั่ง นอนแกล้งตาย ขอมือได้ง่ายๆ อย่างนั้นหรือ

“มึงร้ายมาก มึงเกลียดกู เกลียดกระทั่ง...” ผมพึมพำยั้งชื่ออีกคนไม่หลุดปาก
           จะขาดใจตายเพราะความรัก นั่นรักแบบคนรัก ส่วนนี่รักแบบเพื่อน
"เปล่า กูรักมึงเก็ท รักบีด้วย"
"โอ๋ยยย...ไม่พูดชื่อนี้ได้มั้ยวะ" ผมคราง แค่ชื่อยังจี๊ดอกกลัดหนอง

          เสียงเพื่อนยืนค้ำร่างผมอยู่ถอนหายใจยาว เข้าตบบ่าแล้วลูบปลอบไปมา
"ทำไม กูรักของกู นั่นเด็กกู ให้ชอบมันไม่ได้งั้นซิ มึงชอบได้คนเดียว"
"ลม..." ผมละอ่อนใจ เถียงดื้อตาใสเป็นกระต่ายขาเดียว
"เด็กเซเว่นนั่นเหมือนเด็กไอดอลของกูเปี๊ยบ เหมือนมากแต่ไม่เท่าหรอก เลยยกให้มึงดีกว่า"
"อ๊อก..." เก็ทคอพับตามความคิดไฮเปอร์ของนักดนตรีไม่ทัน
           ลมเพลมพัดไร้ทิศทาง วนเวียนรอบตัวจนหัวปั่นไปหมด

            เด็กไอดอลที่รักของเพื่อนคนที่ว่านี้ผมจำได้ดี ตี๋น้อยขายโจ๊กข้างตลาด ม.C
มหาวิทยาลัยของรัฐอันดับต้นๆ ของประเทศ เคยตื่นแต่เช้าตรู่ไปส่งเพื่อนแข่งเปียโนที่นั่น
ไอ้ลมบังคับทุกครั้งว่าต้องไปนั่งกินโจ๊กร้านนี้ อย่างอื่นไม่เอา
           เป็นเพิงเล็กตั้งโต๊ะข้างฟุตบาท ลูกค้าคืออาม่า อาอื้ม อาอี้พาลูกพาหลานมานั่งเบียด
ซดโจ๊กจิบชาร้อนคุยจีนโฉงเฉง ผมโดนบีบเบียดแต่ต้องนั่งกันเพื่อนไว้ รำคาญพลางไม่เข้าใจว่า
ไอ้เพื่อนเวรทำไมรีเควสที่นี่ ขณะลมเหนือจะนั่งหลังตรงนิ่งๆ รอยยิ้มติดมุมปาก
สายตามองคนขายคือผู้หญิงจีนวัยกลางคนที่เป็นแม่ พี่ชายตัวโตน่าจะชื่อฮงหรือฮ้ง
เพราะเด็กตี๋ตัวขาวจั๊วะหน้าตาดีน่ารักคนนั้นเรียกอ้อนบ่อยครั้ง

            สายตาของลมเหนือทำให้ผมอดมองน้องคนนั้นไม่ได้
เด็กผู้ชายลูกคนจีนธรรมดาๆ อายุน้อยกว่าเราหนึ่งปีที่สดใสมากคนหนึ่ง
โซ้ยตี๋...เด็กไอดอลในใจของลมเหนือ

'แม่เคยพามาที่นี่บ่อยตอนเราอยู่บ้านข้างในโน้น กูนั่งรอโจ๊กเย็นแล้วก็ดูน้องคนนั้น มันยิ้มหัวเราะอ้อนหม่าม้าจะเอาโน่นเอานี่ ทั้งที่บ้านน่าจะจนกว่า ลำบากกว่ากูหลายเท่าแต่ยังยิ้มได้...นั่นเห็นมั้ย น่ารักเปล่า' ผมจำไดอะล็อคนี้ขึ้นใจ
            เวลาลมไม่สบายใจเรื่องไหนก็ตามจะบอกเล่าว่าคิดถึง พลางดึงกำลังใจจากเด็กไอดอลคนนี้มาเสมอ
มองคนมีน้อยกว่า ทำให้เรารู้สึกว่ามีมากกว่า ความทุกข์ทั้งหลายคล้ายจะเบาบางลงและสู้ไหว

'ความลำบากหรืออะไรร้ายๆ ไม่ระคายจิตใจมันเลยว่ามั้ย ร่าเริงไม่คิดมากเหมือนเด็กน้อย สดใสมีกำลังใจเหลือเฟือเหมือนลูกหมาดี กูชอบ หึหึ'
-------------------

       ปล. ผมจำได้ในภายหลัง... เกือบ 5-6 ปีต่อมาขณะเรียนชั้นปี 3
พวกเราดอดไปเชียร์ฟุตบอลในงานกีฬาเกียร์สัมพันธ์
หมอกวิศวะ ม.C ได้ลงเล่นในแมทช์นั้น เพื่อนแข้งทองยังคงสถานะแมชชีนสังหารชั้นยอด
อาจจะยอดเยี่ยมมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ
         หลังจบเกมถึงเห็นหมอกเลือดร้อนจะบีบคอฆ่าใครซักคน
 มีผู้ชายร่างเล็กเป็นคนห้าม ศีรษะมุดซุกกับอกพร้อมกอดดึงตัวหมอกไว้แน่น
ผม ลม บียืนอยู่บนแสตนด์เหนือทางเข้าตรงนั้นพอดีจึงเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด
         จำได้ว่าคนอื่นใกล้เคียงฮือฮาตระหนกตะลึงกับเหตุการณ์ไทยมุงคนมีเรื่องกัน
แม้เพียงแวบๆ ก็เถอะ แต่ลมเหนือกลับยืนเกี่ยวหูกางเกงชิลท่าประจำ
ตาปิดแล้วยิ้มกว้างหัวเราะหึหะไม่หยุดประมาณชอบใจมาก ก่อนตบบ่าผม
 'คนของมัน ไม่น่าเชื่อแต่ก็ต้องเชื่อว่ะ'

            ปีต่อๆ มาถึงมีข่าวกอซซิปลงหนังสือซุบซิบ หมอกว่าที่ผู้บริหาร
บริษัทซอฟแวร์คอมพิวเตอร์ยักษ์ใหญ่เป็นเกย์
และเด็กในภาพมัวๆ ไม่ชัดคนนั้นคือเด็กตี๋ขายโจ๊ก คนเดียวกันกับที่ผมนึกออก
           เรื่องติดค้างในใจผมถึงได้ถูกลบทิ้งไป หมอกมีคนของมัน
แล้วดันเป็นคนที่ไอ้ลมแช่งให้หมอกหาเงินมาเลี้ยงต้อย...อดยิ้มขำไม่ได้ เรื่องบังเอิญมีนิยาย หึหึ)

..............
................
(ต่อ)

          ***ขอบคุณ cn9095 ...ที่สร้างแรงบันดาลใจให้มีโซ้ยตี๋ในเรื่องนี้***

[puppyluv]

(ต่อ)
.............
.................

"ขอโทษ...เก็ท" ลมเอ่ยเบา
"เออ!" ผมบีบหัวตา สะกดอาการตื้อจะน้ำตารื้ออีกครั้ง
"ใครจะคิดว่าเอาจริงเร็วขนาดนี้" เพื่อนยังเปรย
"เอาจริงแล้วไง แต่ไม่มีใครเอา เค้าไม่เอากู ลม!" ผมสบถเชิงด่าทอตัวเอง
          ขนาดบังคับร่างเล็กตามต้อยตัวติดขนาดนั้น เอาเข้าจริงถ้าถูกเมินและเดินจากไปอย่างนี้
กลับไม่สามารถรั้งไว้ได้ นับประสาอะไร
           อิทธิของผึ้งน้อยตัวนั้นช่างมากมายจนทุกอย่างไม่มีความหมาย
จะถูกยุแยง จะแตกคอกับเพื่อน จะโลกถล่มต่อหน้าผมก็ไม่สนแล้ว

           แล้วเพื่อนคนที่แทงข้างหลังเมื่อครู่ก็ช่วยฟื้นฟูกำลังภายใน...
"เก็ท มึงเป็นพระเอกของกูเสมอ ไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหน เข้มแข็งหน่อยซิวะ" ลมนั่งข้างอีกครั้ง
            โอบบ่าพาดแขน บอกกิริยานัยๆ ว่าเพื่อนกลับเป็นมิตรแท้คนเดิม
"พระเอกเชรี่ยๆ หึหึ"

"ในบรรดาคนที่กูรู้จัก มีคนที่กูอิจฉาอยู่ไม่กี่คนหรอก อยากรู้มั้ยว่าใคร?"
"ใคร?" ผมหาเรื่องชวนคุยไปงั้นๆ ให้เวลาข้างในเยียวยารักษาบาดแผล
             นึกสงสัย เทพขนาดนี้ยังมีใครให้อิจฉา
"ไอ้มอ.ม้า มอสคนแรก เหี้ยพี่เชน เฟรม หมอก และคนสุดท้าย...มึง มากที่สุดเก็ท"
"เรียงจากน้อยไปหามาก?" ผมสูดจมูกฟืด ว่าถามแกนๆ 5 บุคคลผู้เข้ารอบ
"ใช่ มึงคืออันดับหนึ่งของกูเสมอ ทั้งรักทั้งอิจฉา สุดยอดมั้ย?" ลมบีบลูบหลังคอ
"สุดยอด..." ผมยอม

           เพื่อนไขความลับอีกกล่องใหญ่ อิจฉาพี่มอสที่เป็นเด็กต่างจังหวัด แต่ร้ายและใช้ถูกทาง
เป็นพี่เราปีเดียวทว่าความเขี้ยวแบดบอยส์ทิ้งห่างมากโข เป็นไบแต่คนกลับเข้าหา
ยอมเป็นผู้ถูกกระทำทั้งๆ ที่รู้ว่าจะยังไงก็ต้องผิดหวังตามคอนเซ็ปต์ฟันแล้วทิ้งแน่ๆ ประมาณนั้น

           พี่เชน ม.6 บ้านรวย ชาติตระกูลดีพร้อม ฐานกำลังเต็มเปี่ยม
ถ้าบ้านโอบอุ้มเข้าใจถึงขนาดนั้น เป็นใครต้องเหลิงจนเสียคน
"แต่เหี้ยพี่เชน-ไม่! นั่นล่ะที่กูอิจฉา" ผมพยักหน้าเห็นด้วย เป็นผู้นำ คุมคน ใช้คนเป็น ทันเกม
มีความคิดผู้ใหญ่เกินอายุ กล้าฉีกกฎไปทำสิ่งที่รักขณะได้ความนับถือจากทุกฝ่าย ท่านประธานพรรคชัดๆ

           เฟรม...ที่สาม ผมไม่คิดว่าไอ้ลมจะรู้สึกด้วย สองคนนี้แทบไม่เคยคุยเล่นกันเลยด้วยซ้ำ
"สิ่งแวดล้อมมันเลว แต่เฟรมมันเลือกที่จะไม่เลว แน่มั้ยล่ะ" ลมยิ้ม
          ถึงตอนนี้ผมชักจะยังไงๆ แล้วว่าเจ้าของความลับอิจฉาจริงหรือเปล่า
แน่นอนว่าบ้านเฟรมค้าเหล้าสุราสิ่งของมึนเมา แต่เฟรมดื่มกินเฉพาะเวลาสังสรรค์กับเพื่อนแก๊ง
เอาจริงเอาจังขณะซ้อมบาส และในสนามแข่งรถยนต์มันตีนผีไม่เกรงใจใคร แน่พอตัว
          บางครั้งผมยังอยากเกิดอยู่ใต้ดาวโจรเช่นเฟรมบ้างเหมือนกัน ชีวิตคงมีสีสันมันส์น่าดู

"หมอก?" ผมเอ่ยถึงคนที่ 4
"หมอกมันอัฉริยะในรอบ 10-20 ปีถึงจะมีซักคน" ลมว่าพลางสายตาทอดยาวไกลถึงสนามฟุตบอล
"อืม..." ผมเห็นด้วย ในสนามขวักไขว่ ณ เวลานี้ไม่มีหมอก สอบเสร็จคงออกไปไหนแล้วกระมัง
           ได้ยินคำชมบ่อยครั้ง หมอกสุดยอดทั้งบู้และบุ๋น เซ้นส์บอลเยี่ยม เรียนเก่งเกรดเอ บ้านรวยแค่ไหนอย่าถาม
คุณสมบัติดีเลิศไม่มีผู้ใดเทียบเคียง และตัวมันเองก็มีความประพฤติระดับท็อปเสมอมา
พระเอกในนิยายทว่ามีตัวตนอยู่จริง เพื่อนของผมอีกคน...ไม่แปลกที่ไอ้ลมจะอิจฉา

"แล้วกู?" ผมถามถึงคนสุดท้ายอันดับหนึ่ง
         ...ชีวิตไม่มีสีสันเท่าพี่มอส
         ...ไม่มีคนนับถือเป็นผู้นำเท่าพี่เชน
         ...ไม่รวยเท่าเฟรม
         ...ไม่เพอร์เฟคเท่าหมอก ทำไมลมเหนือยกกิดากรคนนี้เป็นที่หนึ่ง
................

"เก็ท...มึงทั้งบื้อ ทั้งทื่อ ใสซื่อไม่ทันคน เป็นผู้นำก็งั้นๆ หน้าตาก็---"
"พอๆๆ มึงพอเลยลม หยุดอยู่แค่นั้น-หยุด! นี่จะเล่นมุกอิจฉาอะไรอีก" ผมสองมือห้าม
"555" เพื่อนหน้าหงาย
         ความผูกพันอย่างที่ต้องการ วางใจได้บอกเล่าได้ในทุกๆ เรื่อง
ชีวิตน่าสนใจก็เพราะเพื่อนเทพผู้ไม่มีใครหยั่งรู้ มีผมผู้เดียวที่ได้รับอภิสิทธิ์นั้น
บางทีก็น่ารัก บางทีก็น่าตบกระโหลก และบางทีก็น่าให้ใจทั้งดวง
ก้อนเนื้อหน้าอกเต้นแรงอีกรอบ พูดถึงหัวใจ กูเผลอไปให้ใครไปแล้วล่ะเพื่อน
(=^=) จะเอาคืนก็ไม่ได้ ช่างลำบากแท้

"ไม่ได้เล่นมุก อิจฉาจริงๆ เพราะมึงเป็นคนดี ดีโดยเนื้อใน เคยคิดเล่นๆ ว่าถ้าบ้านยังอยู่ พ่อไม่ตาย เราอยู่กันพร้อมหน้าครอบครัว ประมาณมึงหรืออาจมากกว่ามึง เก็ท...กูจะสันดานดีเท่ามึงอยู่รึเปล่า" ลมบีบหลังคอย้ำซ้ำๆ ตามคำว่ามึง สนุกอยู่คนเดียว
"..." ผมเขินปนประหม่า ไม่เคยรู้เลยว่าคุณความดี ดำรงตนเป็นสุภาพบุรุษไนซ์บอยจะส่งผลวิเศษจนเพื่อนริษยา
          บางทีเหตุผลความเป็นตัวตนเล็กน้อยธรรมดานี้กลับดลบันดาลให้เรามีหนทางร่วมกัน

         สุดยอดอะไรเยี่ยงนี้ ภายในอกฟูกร่างเต็มจอ กิดากรแปลงร่าง เย้!^^

"มึงถึงได้เป็นพระเอกของกูเสมอ...เก็ท"
"หึหึ" ผมรับมือที่ยื่นมาเชคแฮนด์เขย่าแน่น เราเท่าเทียมในความเป็นคน เป็นเพื่อน
           แม้จะต่างกันทางฐานะหรืออะไรอื่นใดก็ตาม
..............

"หายกันนะ?" ไอ้ลมรีบชิงบ่อน้ำตัดหน้า
"หายกันไหน!" ผมกวนกลับทัน
"อ้าว ที่ยุส่งให้มึงเป็นเกย์เพราะมึงทิ้งกู รักมึง 5 วิ แล้วที่อิจฉามึงไง?"
"ไม่เห็นว่ามันจะหายกันตรงไหนว่ะลม" ผมตีเนียนอำกลับ
           บอกเล่าเก้าสิบหมดแล้วถึงพูดจ้อว่ารัก ทั้งที่หลอกด่ามาตั้งแต่เริ่มเรื่อง
"อ้าวๆๆๆ ไอ้เวรเก็ท" ไอ้ลมเหวอ

           กร๊าก ^0^ ต้องเห็นหน้ามันครับ เป็นทีกิดากรทวงความเหนือบ้างล่ะ

"มึงเลวกะกูมากเลยลม ยุส่งนั่นไม่เท่าไหร่ แต่คิดไม่ซื่อ ไม่คิดถึงจิตใจกูด้วย"
             อยากด่าว่าใจหมา แต่เดี๋ยวเพื่อนจะชอบใจจึงยั้งไว้
 เคยว่ามันครับ เพื่อนยิ่มแต้ 'ใจหมาก็ดีจะได้คุยกันรู้เรื่อง' นั่นประไรไอเดียเด็ก 3 ขวบชื่อลมเหนือ
"โด่ คิดอย่างโคตรๆ เลยเก็ทเอ๊ย! ถ้าเรื่องที่กูรักมันผ่านไปแล้ว เปลี่ยนไปแล้ว ไม่งั้นจะกล้ามองหน้าอยู่ได้เหรอ"
"อือหึ" ผมกอดอกกับความเป็นต่อของตัวเอง
"แล้วถ้าเรื่องยุส่งก็ทำไปงั้นๆ เอง เพราะรู้ว่ามึงไม่ใช่เกย์ ที่ให้เป็นไม้กันหมาก็คิดว่าล้อกันเล่น ยังว่าโจ๊กอำๆ ขำๆ เพราะหาเรื่องจะให้สนูปี้เลยหาอะไรมาให้ทำเฉยๆ แม่ม...ใครจะคิดว่าจะเอาจริงแถมไวซะขนาดนี้" มีอุบอิบว่าเบาต่อท้าย
"..." ผมเงียบด้วยไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าตัวเองเป็นตัวอะไร

            จะให้คำจำกัดความแค่ไหน นิยามอะไรได้ทั้งนั้นนาทีนี้
ขอให้บีอยู่ด้วยและรับรู้ว่าเป็นคนพิเศษเพียงคนเดียวของผม...อย่าหันหลังเดินจากกันไปก็พอ

"ตอนนี้คงสมใจล่ะซิ กูเสียเซลฟ์และเฟลมาก" ผมยอมรับความจริง
"เก็ท ไม่เฟลซิแปลก เพราะถ้ายังแฮปปี้ลัลล้าอยู่ละก็ กูจะเหยียบยอดอกมึงด้วยตัวเองเลย"
"ไอ้นี่!" วอนซะแล้วเพื่อน
"นี่ล่ะที่ต้องมีลมเหนือคนนี้ ผู้ช่วยพระเอกคนสำคัญคอยเป็นกำลังใจให้ไง หึหึ" ไอ้ลมกระหยิ่มยิ้มย่องกุนซือเยี่ยมยุทธ
.................
 
          ปล่อยความเงียบครอบคลุมเล็กน้อยก่อนลมเทพจะเอ่ยบทแอคชั่นตอนต่ออย่างใจหวัง
"เป็นกูหน่อยไม่ได้ จะตามถึงบ้านแม่ม! ไม่ปล่อยทิ้งถึง 7 วันทำการอย่างนี้หรอก"
"..." ผมเงียบกริบ ที่บอกความลับก้นตะกอนเพราะผมอ่อนแอให้เห็นกระนั้นหรือ
          ถ้าสารภาพความจริงออกไปก็น่าจะหยวนๆ พอไหว บอกตัวเองก่อนออกปากปัญหาหนักอก
สาเหตุที่ห่างหายซึมเศร้าตลอด 7 วันทำการที่ผ่านมา
(พุธเย็นเจอเมย์-พฤหัส-ศุกร์ ข้ามเสาร์อาทิตย์แล้วสอบกลางภาคจันทร์ถึงศุกร์ คือวันนี้ ร่วมๆ 10 วัน)

           รู้อยู่แล้วว่าเพื่อนชวยคุยนั่นนี่ด้วยกระตุ้นเตือนให้กำลังใจ
แต่ข้างในอยากสารภาพถึงสัญชาตญาณดิบเถื่อน
เอาน่า ยังไงเสียผมคงไม่เสียเพื่อนเป็นแน่

"ลม...ขอสารภาพอย่าง มึงต้องไม่โกรธ ไม่งอน ไม่ต่อยกู ไม่---"
"พอๆๆ อะไร ว่า?"
"คือที่ยอมห่าง 10 กว่าวันก็เพราะกูนั่นกับเค้าว่ะ เข้าใจมั้ยไม่ใช่ไม่พร้อม ดูมาเยอะ ทำเป็นแน่ๆ แต่พอเข้าใกล้กูคุมตัวเองไม่ได้ อยากมากๆ จน---"
"เดี๋ยวๆๆ ไอ้นั่นที่ว่าน่ะ อะไร?" เพื่อนลมมีชะงัก
"เอิ่ม...ก็...กูตั้งกับบี"
"...(=.=)..." หน้าไอ้ลม

"กับบีคนเดียวด้วยนะมึง ทั้งที่ลองเปิดหนังสือ ดูหนังโป้ผู้หญิง ร่างกายปกติทุกอย่าง แต่กับผู้ชาย..." ผมสาธยายปัญหาให้จิตแพทย์ประจำตัวฟังเกือบทุกเม็ด
           หลักๆ คือระบบฮอร์โมนเพศไม่มีปัญหาระหว่างชายหญิง
ทว่ากับเด็กน้อยเท่านั้นที่ไม่มีวาล์วปิดกั้น เขื่อนพังทุกครั้งแค่เฉียดใกล้
"สรุปทำซึมที่ผ่านมาเพราะหวังปะฉะดะเด็กน้อยกู?" ไอ้ลมยืนพรืดสองมือล้วงกระเป๋ามาดเหี้ยมมาก
         ขอย้อนซีนประมาณสารภาพรักกับผมเมื่อตอนต้นเรื่องคืนมาได้ไหม
มาเฟียจะกระทืบเก็ทครับ (Y-Y)

"ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ กับใครๆ ก็ไม่ ขนาดมึงอยู่ใกล้สุดยังไม่แข็งเลยนะเว้ย เข้าใจกันหน่อยซิวะ" ผมอ้อมไปทั่ว
“กูไม่โรคจิตเหมือนมึงนี่ ขอห้ามเลยนะ ห้ามมึงเล่นจ้ำจี้กับบีของกู”
“โว๊ย! ของมึงไหน นี่ของกู” ผมเลือดขึ้นหน้าวาจาพ่อขุนเต็มที่

              ลมเหนือชะงักหยุดยืนนิ่ง ยกยิ้มมุมปากมาดร้าย แล้ว...
"สาธุ! สิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริง ขอให้กิดากรไม่ได้แอ้มทิวากรซัก 2 ปีเป็นอย่างต่ำ"
"ว๊ากกกก! บ้าไปแล้ว อะไร 2 ปี" ผมอยากกระโจนขึ้นไปบีบคอไอ้คนพนมมือแต้
          เลวมาก ไม่ได้ด้วยเล่ห์ยังลามปามเล่นคุณไสย

“นี่ช่วยอยู่ไง ได้ดูใจ รักษาจิ้นชายเหนือชาย” ร่ายรายการน่าสนมากเพื่อนแต่กิดากรไม่ต้องการ
“ไม่-เอา! มึงไม่แข็งจนปวดแบบนี้นี่ แค่จับมือก็บ้าใหญ่ แล้วที่ผ่านมากูต้องลำบากขนาดไหนถึงรอดมาได้ รู้มั้ยลม?” ผมโวยวายกึ่งระบายความอัดอั้น
           เราทุ่มเถียงกันกับเรื่องไม่เป็นเรื่องครับ เด็กกูต้องไม่กินไก่เล้าเดียวกัน
(เพิ่งรู้ว่าผมอันดับ 1 บีอันดับ 10) ยังไงก็ห้ามเด็ดขาด
ส่วนผมโยนกลองวิธีแก้กับตัวเองหัวปั่น ทะลุบอกเพื่อนว่าไม่ได้ผล
            เฉลยถึงขนาดว่าเวลาอยู่บ้านต่ออ่านออกเสียงดึงสติถึงรอดเรื่องสอบ
บาสเกตบอลงดซ้อมแต่ต้องวิ่งวอร์มเรียกเหงื่อทุกเช้าเย็นเพื่อระงับอาการ และอีกหลายๆ อย่างจนวุ่นไปหมด
............

“กูจะฟ้องบีว่ามึงหวังฟันมัน จะกันท่าทุกที่ ทุกทาง ทุกวันเลยด้วย!” มารผจญยื่นคำขาด
            เย็บแม่มเอ๊ย! เมื่อกี้ให้กำลังใจกันหมาดๆ ยุส่งให้ผมใส่เกียร์หมาไปหา นาทีนี้กลับตระบัดสัตย์
อย่าได้หวัง เจ้าหอกข้างแคร่เอ๋ย
“เออ เล่นงี้ใช่มั้ย! สาธุ ขอให้ลมเหนือเจอคนที่มันทั้งเกลียดทั้งอิจฉาอย่างเบาะๆ รวมกัน 5 ข้อในคนเดียวด้วยเทอญ อ้อ! เอาแบบพบกันปุ๊บปั้บแล้วให้มันต้องวางแผนรับมือหัวปั่นตั้งแต่เริ่มเรื่องเลยนะครับ เก็ทขอ” กิดากรพนมมือบ้าง เงยหน้ามองฟ้า ให้ได้เอาคืนบ้างล่ะ
“เชรี่ยเก็ท! ไม่มีทาง”
“555 wait and see.” ผมยักคิ้วล้อคอยดูละกัน ความหนักอึ้งข้างในมลายหายไป

              เปิดสงครามจ้องตา เพื่อนอยู่บนอัฒจันทร์ขั้นแรก ผมยืนบนพื้นสนาม
จนชั่วครู่ใหญ่แล้วไอ้ลมเป็นฝ่ายเปิดปากขำก่อน เราประสานเสียงหัวเราะดังลั่น 55555

............
...............

“อยู่บ้านแม่กูได้ตีปาก หึหึ” ลมเปิดปากก่อนหลังจากขำตัวโยน
“555 ไม่มีทาง แม่มึงใจดีจะตาย” ผมยิ้ม
“ใช่ ลูกเก็ทไป ลูกชายเยี่ยงกระผมเป็นหมาหัวเน่า โธ่ แม่นะแม่ 555” ไอ้ลมนินทาคุณผู้หญิงใจดีที่บ้าน
          โอ๋ผมทุกครั้งจนลืมลูกชายตัวเอง ไปบ้านเพื่อนทีไรผมเป็นยิ่งกว่าเจ้าชาย
บอกความเชื่อในนิทานว่า บุคคลที่รักสั่งคำให้เป็นอะไร คนนั้นมักได้ตามนั้น
คุณแม่ผู้น่ารักของเพื่อนจะยั้งปากทุกครั้งที่โกรธโมโห กลัวด่าว่า แช่งชักลูกให้พบพานสิ่งไม่ดี

"แม่บอก ถ้าคนที่เรารักอธิฐานอะไรให้เราจะศักดิ์สิทธิ์จริง แต่กูไม่เชื่อก็เพราะมึงนี่แหละเก็ท เป็นที่รักของกูซะเปล่า แช่งกันได้”
“แช่งไร นี่อวยพร” ผมอารมณ์ดี เรากลับคืนร่างดังเดิม เพื่อนรักของผม
“อวยพรพ่องดิ!” ปากไอ้ลม
“หยวนๆ น่า สาบกู 2 ปี ก็ขอ 2 ข้อแทน เจ๊ากัน” ผมเบๆ เท่าเทียม
“เหอะ! คอยดู นั่นเรื่องในอนาคตไว้คอยดูลมเหนือลิขิตเอง ไม่มีทางปล่อยให้เป็นงั้นแน่” เพื่อนยิ้มขำ
           ข้อที่ให้พบพานบุคคลผู้มีคุณสมบัติ 5 ประการ และอีกข้อคือให้มันหัวปั่นตั้งแต่แรกเจอ
“555 อนาคต” เก็ทไม่ยอมแพ้

           มาดหมายในใจ จะอะไรนักหนา ไปหาเดี๋ยวนี้แล้วจัดการเผด็จศึกเด็กน้อยให้สิ้นเรื่องสิ้นราว
จอมกวนป่วนหัวใจดีนัก...แค่คิดถึงร่างกายก็ขยับเสียแล้ว
           ที่ต้องการไม่ใช่คำปรึกษาดีเลิศแต่ต้องภาคปฏิบัติต่างหาก และเวลานี้ไม่นึกเป็นอื่นนอกจากคู่กรณี บี

           วัดดวงกันเลยดีกว่า อนาคตอยู่ในกำมืออันใกล้...หึหึ
"จะไปไหน?" ไอ้ลม
"หาคน" ผมถลาลงอัฒจันทร์ ใจไม่อยู่ที่นี่ อยากวาร์ปไปถึงคนที่อยากกอดรัดไว้เป็นที่สุด
"เก็ทเดี๋ยว!" ลมดึงปลายแขนเสื้อไว้ทัน
"ไรวะ คนยิ่งรีบๆ อยู่"
"รู้ แต่ขอบอกไรอย่าง"
"ว่า?" ผมเร่ง มองนาฬิกาจะใกล้ 5 โมงเย็น
"ที่เคยบอกมึงว่า let's it be น่ะ บีที่จริงไม่ใช่ b-e แต่เป็น B...บี-ทิวากร"
"เอ่อ..." ผมหน้าม้านอายไหม้จนแดงร้อน

           เพื่อนรู้ลึกและเอาความจริงมาพูดไม่ตกใจ แต่เพราะเขินความสัมพันธ์ของเรา
จนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนต่างหาก ไม่รวมเรื่องอย่างว่าที่อยากจะไปกระทำ (ประโยคสุดท้ายเหยียบไว้นะครับ)

"เก็ท...มึงเป็นพระเอกที่ไม่จำเป็นต้องเหมือนใคร และไม่ต้องมีใครเหมือน" เพื่อนบีบบ่าไว้แน่น
          ผมยืนต่ำกว่าหนึ่งขั้น หน้าอยู่ลิ้นปี่อีกฝ่ายพอดี
"ยังไง?"
"เรื่องของคนสองคน ต้องดูความพร้อมอีกคนด้วย ไม่ใช่เราเห็นแก่ตัวฝ่ายเดียว"
"อะไรวะ? เข้าประเด็นหน่อยเพื่อน" ผมร้อนจนทนไม่ไหว อยากไปหาใจจะขาด
"เรื่องเซ็กส์ ถ้าไม่ชัวร์ก็...อย่า เข้าใจมั้ย"
"เฮ้ย!" ผมทั้งเขินทางอาย
           เผลอกุมต้นแขนคนพูดแน่น เข่าอ่อนกลัวหล่นพื้นหญ้า เพื่อนเวรตะไลรู้ได้อย่างไร
แล้วที่พี่ไอดอลพร่ำสั่งสอนลูกเจี๊ยบตัวนี้ 'มีโอกาสให้เชือด อย่ารอ'
อย่างนี้แล้วไซร้ ความคิดเห็นที่ปรึกษาขัดแย้งเป็นไปคนละทาง...กิดากรจะเชื่อใครดี
           นึกพิเรนทร์ ถ้าปล่อยคอนซัลท์สองคนนี้เจอกันไม่แคล้วได้ห้ำหั่นเลือดสาดกันไปข้าง
ฉะนั้นอย่าเผลอหลุดชื่อให้อีกฝ่ายได้ยิน เตือนตัวเองอย่างแรง
..............

"ดูความสมัครใจทั้งสองฝ่าย โดยเฉพาะคนนั้นของเรา ไม่พร้อมก็อดทน NO ให้ได้ รออีกนิดก็ไม่เสียหายอะไรนี่หว่า" เพื่อนยังโน้มน้าวเอาให้ได้
“...” ผมอ้ำอึ้งหาทางบิดพริ้ว
           ไม่เข้าใจรึไร ความต้องการสันดานดิบเถื่อนฮอร์โมนเพศชายไม่ใช่ขี้ไคลจะถูออกได้ง่ายๆ
“กิดากรเพื่อนกูเป็นสุภาพบุรุษมากกว่าที่คิด ท่องไว้” ไอ้ลมกล่อมไม้นวมพร้อมมัดมือชกอีกหน
          ได้แต่สูดลมหายใจเข้า แกร่งกล้าฟูลพาวเวอร์ขึ้นจมหู กำหมัดหมับ! ตายเป็นตาย
"กูไม่รับปากแต่จะพยายาม โอเคมั้ย" ผมเท่าที่ได้ ณ เวลานี้ กลับโดนเพื่อนลมซัดอีกดอก...

"เก็ท...จันทร์เมื่อกี้มึงต้องเห็นตอนเด็กร้องไห้สงสารเพื่อนเนิร์ดอกหัก สภาพต้นจั๋งแย่มากจนกูอยากฆ่าไอ้คนนั้นจน...ช่างมันเถอะ ซ้ำเย็นนั้นหญิงคอนแวนต์มาตามหามึงถึงหน้าห้อง หญิงสองให้ขนมอีก เจอบรรยากาศรักคุดแบบนั้น เป็นใครก็ถอดใจว่ะ" ข่าวร้อนเพิ่งรั่ว
"เฮ้ย! มีต้นจั๋งด้วยเหรอ? ทำไมเพิ่งมาบอก รู้มั้ยกูตายแล้วฟื้นกี่รอบต่อกี่รอบ หา!"
           คิดตามคำเพื่อนแล้วเพิ่งประจักษ์ โพล่งหลุดโมโหอีกจนได้ มิน่าไอ้ลมถึงกล้าผลักอกพี่มอส
และทำไมเด็กน้อยถึงหงอยไม่ยอมเข้าใกล้ผมตั้งแต่วันจันทร์ ด้วยคงแหยงความสัมพันธ์ชายกับชายจนถึงขีดต่ำสุด
           บ้าเอ๊ย! ทำไมไม่เฉลียวใจ บีน้อยกลัวเรื่องนี้หนักที่สุด
รักชอบเพศเดียวกันแต่ปิดกั้นไม่ยอมเสมอมา
..........

“ไปคุยกันดีๆ" เพื่อนตบบ่า ให้พยักหน้ารับ
"อืม..."
"ไม่มีเรื่องใต้สะดือ จากนั้นกูจะไม่ยุ่งอะไรอีก ปล่อยกันเองสองคน โอเคมั้ย"
"โอเค!"
           ดีใจและโล่งใจที่รู้ข่าวความนัยของเด็ก เพื่อนนรกคนนี้คล้ายมีตาที่สาม
ตอบข้อสงสัยได้ลางๆ เกือบครบ ที่ผ่านมาแปรเปลี่ยนเพราะเหตุใด...
จะเหลือคือคำตอบสุดท้ายชัดๆ จากปากตัวเล็กคนนั้น

"ลม..." ผม
"หือ..."
"ขอบใจว่ะ แต่ขออย่างได้เปล่า" ผมเต็มที่
"ว่า?" ไอ้ลมโน้มลงมาหา
"...ถ้าคืนนี้กูไม่ได้แอ้มบี ขอให้คนที่มึงวิ่งวุ่นหัวปั่นด้วยคือ...ผู้-ชาย! 555"
           คำอธิฐานที่ 3 ดังก้องขณะติดสปีดวิ่งเร็วขาดใจ พุ่งตรงป้ายหน้าถึงสวรรค์ไม่ไกล
เสียงให้พรส่งตรงถึงนรกตามหลังไม่เข้าหูเพราะไม่ได้ฟังครับ เก็ทติดปีกลอยละล่องถึงไหนน่าจะรู้
อ้อ บอกลาไอ้ลมได้เลย เพราะนี่คือตอนสุดท้ายที่มันจะออกมาขโมยซีนผม
(^0^)...ลาก่อนไอ้คุณมือที่สามเพื่อนรัก 555

           รอหน่อยนะครับคนดี กิดากรจะไปทิวากรแล้ว เย้!

------------------------------------------

           ปล. ย้ำอีกครั้ง มีชื่อไอ้ลมในเรื่องนี้อีกล่ะก็...ฮึ่ม!!!


*********************TBC by puppyluv

[MiSS-U]

 

จิ้มบ้างไรบ้าง 

ไปอ่านก่อนค่ะ
--------------------------------

มิตรภาพแห่งเพื่อนน่าชื่นชมและยั่งยืนที่สุดจริงๆ
และในที่สุดก็ได้รู้สักทีว่าเด็กน้อยเป็นอะไร
แต่อดสงสารเก็ทไม่ได้ที่คงไม่ได้แอ้มหนูน้อยปากแดง
เพราะลมเหนือเป็นไปตามคำอธิฐาน(แช่ง)ของกิดากร

เอาน่าไม่ได้แอ้มแต่ได้มิตรภาพดีๆคืนมา  รึเปล่า??

ปล.ถึงน้องลมจะโผล่มาอีกเราก็ไม่ว่าค่ะ  คิดถึง

บวกเป็ด

 

[tuckky]

 

[murasakisama]

หะหมอกในเรื่องนี้คือตี๋หมอกเรื่องเงิน...เหรอเนี่ย ไมคาเเรคเตอร์มันไกลกันจัง

[aorpp]

กรี๊ดดด ดีใจอ่ะ ผูกเรื่องได้สุดยอด ชอบที่ซู๊ดดดดดดด คิดได้ไงเนี่ย 
หมอกคือหมอกของโซ่ยตี๋ อัยย่ะ ลุกขึ้นเต้นระบำอยู่หน้าคอม

ส่วนลมกับเก็ท 

+1 

[nokkie]

คำอธิษฐานเป็นผลให้ทั้งคู่เลยแฮะ 555+
ปล.ชอบตี๋กับพี่หมอกด้วย นึกไม่ถึงว่าจะเป็นพี่หมอกนี้นะเนี่ย 

[ruby]

คิดว่ามีใครมาแอบฟัง ลมกับเก็ท คุยกัน ที่ไหนได้ หมา....ไอ้จ้อนกับลูก 55
เข้าใจแล้วค่ะอ่านตอนนี้เรื่องรักแรกของกันและกัน ทำเอาน้ำตาซึมตามทั้งคู่
ไม่น่าจะพลาดกันไปได้ อีกแค่นิดเดียวเอง อย่างว่าไม่ใช่คู่แท้ ได้เป็นเพื่อนแท้
ก็สุขใจแล้วล่ะ แต่แหม"รักแรก 5 วิ" ทำไมมันเร็วปานนั้นล่ะค่ะน้องลม เพราะ
แวบนั้น ลมคิดว่าเก็ทคือคนที่รัก แต่แค่ไม่ใช่คนที่คิดว่าใช่ ใช่มั้ยเอ่ย
แสดงว่าตอนนั้นเก็บพี่เหยี่ยวไว้เต็มหัวใจเลยชิมิ
ปล.กลับไปอ่าน ลมเหนืออีกรอบ รอบแรกอ่านเร็วไปนิดเลยตกหล่น

[myapril]

 
เก็ทอ่ะ มีลมเหนือโผล่มาอีกเยอะๆก็ได้น่า 
เผื่อมีอะไรต้องปรึกษากันไปมาไงล่ะ
เรื่องที่ทั้งสองคนแช่งชักกันนั่น แหมๆ จะโดนดีทั้งคู่รึเปล่าจ้ะ
ไปหาเดวิลบีแล้ว เคลียร์กันให้ชัดเจนนะ
ลมบอกว่า ห้ามมีเรื่องใต้สะดือ 5555

[nutty2554]

เป็นตอนที่ยาวมาก และเฉลยหลายข้อที่สงสัยได้
อย่างแรก ก็ภาพซ้อนทับ 5 วิ ของเก็ท กับนักกีฬาในใจคนนั้น
แต่ส่วนความรู้สึกของสองคนที่สวนกันในวันนั้น ทั้งที่ถ้าเวลามันได้จังหวะ
ไม่รู้ว่าป่านนี้จะลงเอยแบบไหน  แต่คนเราถ้ามันใช่ก็คงไม่แคล้ว
แต่นี่แคล้วกันแล้ว แสดงว่าไม่ใช่ ^___^  เพราะเก็ทไม่ใช่คนรัก ไม่ใช่แฟน แต่จะเป็นที่หนึ่งในใจลมสินะ
และเพราะลม ไม่ใช่คนรัก แต่เป็นคนสำัคัญ เป็นเทพสามตาของเก็ทสินะ 555++

นี่เอง สาเหตุที่บีน้อยแปลกไป และถอยห่างจากเก็ท
ทั้งกลัวความสัมพันธ์ของชายกับชาย ทั้งหญิงที่เข้ามานุงนังวุ่นวาย

แต่ขอบอก  พร (หรือแช่ง)ของสองหนุ่มที่มอบให้กันไว้ ... โคตรจะเป๊ะ   

ตอนหน้า ไม่มีลมเหนือ ไม่เป็นไรค่ะ  เก็บความคิุดถึงแล้วกลับไปอ่านลมเหนือก็ได้
แต่ตอนนี้เราก็ติดหมวยตี๋ บีเก็ทงอมแงมอยู่แล้ว 

[jeeu]

คู่เพื่อนรักนี่นะ แช่งกันด้วยความจริงทั้งนั้น ฮ่าๆ
เก็ทจ๋าจะไปตามบีจ๋าแล้ว
ขอให้เจอแล้วปรับความเข้าใจกัน เป็นไปด้วยดี~
พี่หมอกเจ้าชายเย็นชาคนนั้น กับหมอกเพื่อนลมคนเดียวกันเหรอ
ดีแล้วที่ได้รักกับตี๋ เด็กไอดอลของลมจ๋า
ตอนหน้า รอเก็ทตามง้อบีจ๋านะจ้ะ

[arjinn]

รัก 5 วิ มันมาจากกิริยาชู้ตบาสนี่เอง
เพราะคิดว่าคือคนที่รัก (พี่เหยี่ยว) แต่กลับไม่ใช่คนที่คิดว่าใช่

แต่อาการคิดถึง ไม่เป็นตัวของตัวเองนี่ เหอ เหอ 
คงเป็นเพราะเป็นคนที่ใกล้ แต่ไม่ได้เป็นคนที่ใช่ของกัน
เค้าว่ามันอาจเป็นความรู้สึกวูบวาบตามประสา
ไม่งั้นเก็ทต้องตั้ง!! กะลมบ้างดิ  ฮ่าๆๆ   

ยังไงคืนนี้เก็ทก้อไม่ได้แอ้มบีอยู่แล้ว (ตามคำสาปของเทพ)
แต่ลมจะวิ่งวุ่นหัวปั่นกะผู้ชายจริงเหรอ ...
 

เก็ทขี้อิจฉา อย่ามาขู่ เดี๋ยวเรทติ้งตกนะยะ แหม!! ทำมา...ถ้ามีชื่อไอ้ลมในเรื่องนี้อีกละก้อ!!
ไม่มีลม ก้อไม่หนุกนะเก็ทนะ ลมช่วยเรือ่งบีทุกอย่างนะ
อนาคต หนิดหนมกันสามคน มิใช่รึ
 

ยังไงเรื่องนี้ มันเกี่ยวพันกับเกือบทุกตัวละครของลมเหนือแหละ จะมากหรือน้อยเท่านั้น
จัดพี่ภู่กะพี่ยักษ์มาด้วยนะ เค้าชอบ