บทที่5 บทลงโทษขั้นต้นจากพี่ชาย
ภาค ก็คุณน่ารัก...แล้วแมวอย่างผมจะอดทนไหวหรอ
( ไคโตะ - มาริ )
ไม่นะ พี่ชายช่วยด้วย ช่วยผมด้วย ผมกลัวผมสัญญา ว่าจะไม่มาคนเดียวอีกแล้ว ช่วยด้วยครับ
" พี่ชาย "
เหมือนอ้อนวอนกับสายลม พวกเขาบีบข้อมือจนเจ็บไปหมด เจ้าหัวโจก ล้วงมือเข้าไปใต้กระโปร่งผมแล้วค่อยๆรูดกางเกงในผมลง ผมทั้งถีบทั้งดิ้นแต่ว่ามันกลับทำให้ผมแย่ลง เพราะเขาต่อยท้องผมซ้ำอีกรอบ แล้วอ้าขาผมออก เหมือนกับเขาจะจัดการมันให้เสร็จๆไป
เขาลงมาไซ้คอผมอีกครั้ง ผมได้ยินเสียงรูดซิปและเหมือนมีอะไรซักอย่างพยายามแทรกตัวผมเข้ามาในตัวผม ไม่นะ อย่า
"ปล่อยผมนะ ปล่อย"
"อยู่นิ่งๆสิ เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว"
"อย่าาาาาาาาา"
ปึง!
มีคนกระแทกประตูเข้ามา พี่ชายนั้นเอง ดีจังที่พี่ชายมาแต่ว่าสภาพผมตอนนี้ผมไม่น่าดูเลย อย่ามองนะครับ แล้วสองคนที่จับแขนผมอยู่ก็ปล่อยมือออก เขาวิ่งเข้าไปต่อยพี่ชาย แต่พี่ชายหลบได้แล้วสกัดขาล้มไปคนหนึ่งแล้วจับแขนอีกบิดไปข้างหลังจนได้ยินเสียงดังกร็อบ แล้วถีบซ้ำจนล้มลงไป
เดินไปหาอีกคนที่ล้มอยู่ก่อนหน้านั้น ใช่เท้าเขี่ยอีกฝ่ายให้นอนหงายแล้วเตะไปที่ท้องหลายครั้ง แล้วกระทืบที่ขาอย่างแรงจนได้ยินเสียงดังกร็อบอีกครั้ง แล้วเดินมาหาผม เจ้าหัวโจกลุกขึ้นแล้วเอามีดออกมา พุ่งเข้าไม่หาพี่ชาย ไม่นะ
แต่พี่ชายก็หลบได้อีกครั้ง และจับข้อมืออีกฝ่ายบีบอย่างแรงจนอีกฝ่ายปล่อยมีดลง พี่ชายดัดนิ้วของอีกฝ่ายจนมันผิดรูป ทีละนิ้วๆ แล้วปล่อยมือเจ้านั้นล้มลงไปร้องโอดครวญแต่พี่ชายก็ตามเข้าไปแล้วเอามีดจ่อที่คออีกฝ่าย ไม่นะ พอเถอะครับ
"พี่ชายครับ...ผม..เจ็บ ฮึก"
"....แกโชคดีที่วันนี้ไม่ตาย แต่ถ้ามายุ่งกับนายน้อยอีก...แกคงไม่ได้กลับบ้านแบบมีชีวิต"พี่ชายพูด
แล้วเอามีกรีดหน้าเจ้านั้น พี่ชายเข้ามาหาผมค่อยๆอุ้มผมขึ้นแล้วมองมาที่ผมเล็กน้อย หน้าตาตอนนี้ของพี่ชายน่ากลัวมากเลย จนผมไม่กล้ามอง
"ขอโทษครับ ผมแค่..."
"เงียบ! ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว!"พี่ชายว่าผม
"แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร แล้วจะได้เห็นดีกัน"เจ้าหัวโจกพูดขึ้น
"ช่างแกสิ ไอ้ลูกยากุซ่าติดพ่อ คิดว่าจะทำอะไรฉันได้"
ผมไม่เคยเห็นพี่ชายเป็นอย่างนี้มาก่อน แต่ผมก็ได้แต่เงียบ พี่ชายพากลับมาที่ห้องทุกคนมองมาที่ผมอย่างตกใจ จนผมมองไปที่กระจกตรงมุมห้องก็เลยรู้ว่า สภาพผมตอนนี้มันดูไม่ได้้เลย คราบน้ำตาเลอะเต็มหน้า เสื้อผ้าก็หลุดหลุ้ย พี่ชายวางผมลงที่เก้าอี้ ใส่กางเกงขาสั้นที่อากาเนะเอามาให้ผม แล้วจัดเสื้อผ้าผมให้เข้าที่
"เกิดอะไรขึ้นหรอ ไคโตะ"ชิซึเนะวิ่งเข้ามาถาม
"มีคนจะข่มขืนนายน้อยในห้องน้ำ นี่ถ้าฉันไปช้ากว่านี้ นายน้อยก็คง....มันน่าฆ่านัก"
"ว้าย! แล้วมันเป็นใคร"ชิซึเนะทำท่าตกใจ
"อิคุยะ มาซาโตะ ลูกชายของแก็งอิคุยะ"พี่ชายพูดเสียงเรียบ
"เจ้ายากุซ่านั้น แล้วมาริไปเจอได้ไง ปกติเขาไม่มาในตึกนี่นิ"หัวหน้าห้อง เข้ามาถาม
"ผมก็ไม่รู้ครับ"
"..."ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ
"ฉันจะพานายน้อยมาริกลับ ฝากพวกเธอจัดการที่เหลือด้วย"
"ได้ ถ้ามีเรื่องอะไรอีก ฉันจะจัดการที่เหลือให้ อย่างไงเธอก็มีพวกเราอยู่นะมาริ"อากาเนะบอก
"อืม ขอบใจนะ"
พี่ชายอุ้มผมออกไป ระหว่างที่ออกมาทุกคนในห้องมองผมด้วยความห่วงใย ผมเพิ่งรู้ว่า จริงๆแล้วผมก็เป็นที่รักของเพื่อนๆเหมือนกัน ผมมาถึงบ้านแล้ว พี่ชายวางผมลงบนเตียง แล้วเข้าไปในห้องน้ำ ซักพักก็ออกมาแล้วบอกผมว่าเตรียมน้ำไว้ให้แล้ว จะลงไปทำอาหารข้างล่าง แล้วออกไป
ผมลุกขึ้น แต่รู้สึกเจ็บที่ท้องเลยต้องค่อยๆถอดเสื้อผ้า พอเดินไปที่ห้องน้ำที่กระจกบานใหญ่ ผมเห็นผมอีกคนที่ต่างจากเมื่อเช้า คอที่แดงกว่าเก่าเพราะถูกคนที่ชื่อมาซาโตะนั้นกัด ข้อมือที่แดงเป็นจ้ำเพราะถูกบีบอย่างแรง บริเวณท้องของผมเป็นรอยแดงจนน่าตกใจ
และน้ำตาของผมก็ร่วงลงมาอีกครั้ง น่ารังเกียจที่สุด ร่างกายของผมตอนนี้มันแย่มากๆเลย ถูกคนอื่นสัมผัส มันแตกต่างจากที่พี่ชายสัมผัสผม มันน่ารังเกียจ ขยะแขยง จนผมต้องรีบไปที่อ่างอาบน้ำขัดเอารอยบ้าๆนี่ออกไป
ผมขัดจนเป็นรอยแดงทั้งตัว แล้วล้างด้วยน้ำสะอาดอีกครั้ง จนผมคิดว่าสะอาดพอแล้วผมเลยออกไปที่ห้อง เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วนั่งอยู่ที่เตียงอย่างนั้น พี่ชายเรียกผมลงไปกินข้าวหลายรอบแล้วแต่ผม...ยังไม่กล้าลงไปเจอพี่ชาย
จนเขาเข้ามาพร้อมถาดอาหาร เอามาวางไว้ที่โต๊ะตัวเล็กข้างๆผม แล้วนั่งลงที่เตียงข้างผม เขาลูบหัวผมแต่ผมสะบัดหนี เพราะว่า...ผมรู้สึกว่าความอบอุ่นของพี่ชาย มันไม่ได้เข้ากับผมในตอนนี้ ผมมันน่ารังเกียจ
"เป็นอะไรครับ นายน้อย"
"...พี่ชายตอนนี้ตัวผม มันน่ารังเกียจ คนที่อบอุ่นอย่างพี่ชายไม่ควรมายุ่งกับผมเลยครั..."
พี่ชายประกบปากมาที่ผม ผมพยายามขัดขืนแต่เขากลับตรึงมือผมเอาไว้จนผมโอนอ่อนตาม ค่อยๆล้มลงไปบนเตียง ลิ้นของพี่ชายไล่ไปทั่วปากก่อนจะหยุดที่ลิ้นของผม เกี่ยวรัดไล่ไปเรื่อยๆแล้วผละออกไป แล้วมองมาที่ผม
"นายน้อย...มาริ มาริฟังพี่นะ"
"..." ไม่จริง พี่ชายเรียกชื่อผมแค่นี้...ผมก็ดีใจมากเลย
"สำหรับพี่แล้ว มาริไม่ได้เป็นเจ้านาย ตั้งแต่ครั้งแรกที่เราสบตากัน พี่ก็สัญญากับตัวเองเอาไว้แล้วว่าต่อไปนี้พี่จะปกป้องคนที่พี่รัก เพราะงั้นอย่าโทษตัวเอง พี่ผิดเองที่ดูแลมาริไม่ดี และทั้งๆที่บอกกับตัวเองเอาไว้แล้วว่าจะไม่คิดกับมาริเกินกว่าน้องชายกับเจ้านาย แต่สุดท้ายพี่ก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้ ตอนที่พี่เห็นมาริโดนเจ้าพวกนั้นมัน...พี่รู้สึกโกรธมาก จนเกือบฆ่าเจ้าพวกนั้นไปแล้วแต่พี่ได้ยินมาริเรียก แค่นั้นพี่ก็ได้สติแทบทำอะไรไม่ถูกพอเห็นมาริกำลังร้องไห้ อ๊ะ ร้องอีกแล้วอย่าร้องสิครับ"
พี่ชายกอดผม ผมกอดเขาตอบเขาจูบผมอีกครั้งแต่ครั้งนี้มันดุดันแววตาที่ดูดุแข็งกร้าว แต่ก็อ่อนโยนอยู่ในที
"รู้ไหมว่า พี่หึงเราแค่ไหน รอยพวกนี้พี่จะลบมันให้หมด"
จากคอไล่ไปที่ไหล่ ลงไปที่อกไม่ว่าที่ไหนก็ถูกพี่ชายเลียเหมือนทำความสะอาจมีกัดบ้างบางที่แล้วก็มาหยุดที่ยอดอกผม เขากัดเบาๆแต่ว่าแค่นั้นผมก็รู้สึกแล้ว มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เหมือนอยากถูครอบครองให้มากกว่านี้
พี่ชายปลดเสื้อผ้าของเราทั้งสองคนออก ทิ้งรอยไว้มากมายบนตัวของผมแต่...ผมก็ดีใจและอยากให้พี่ชายทำมากกว่านี้ แสดงให้ชัดเจนว่าเราเป็นอะไรกัน พี่ชายจับส่วนนั้นของผมลูบไล้มันไปมา
"อ่ะ..ดีจังครับ รู้สึกดีจัง"
"และถ้าเป็นคนอื่นล่ะ"
"ไม่ กับพี่ชายคนเดียว ผมรู้สึกดีกับพี่ชายคนเดียว"
ผมสัมผัสอะไรบางอย่างที่มันร้อนๆ และมีขนาดใหญ่กว่าผมมาก มันเสียดสีอยู่กับส่วนนั้นของผม แต่เพราะตอนนี้ผมไม่อาจรับรู้อะไรได้อีก รู้อย่างเดียวคือสัมผัสจากพี่ชายไม่ว่าจะจับส่วนไหนผมก็รู้สึกดีไม่หมด จนผมทนต่อไปไม่ไหว
"พี่ชายผมจะ...ผมจะ....อ่าาา"
"มาริ มาริ...พี่ก็....อืม"
นั้นคือเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยิน ก็ที่จะหลับในยามราตรี
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
หลังจากร่างบางปลดปล่อยไปแล้วก็หลับไปด้วยความเหนื่อยล้าแต่เจ้าแมวตัวดีที่ถึงได้ปลดปล่อยไปแล้วเหมือนกันกลับยังไม่หลับ มันยังรู้สึกค้างๆอยู่
"หลับอีกแล้ว เอาไว้คราวหน้าล่ะกัน วันนี้พอแค่นี่ก่อนแต่คราวหน้าพี่ไม่ยอมจบแค่นี้แน่ๆ วันนี้หลับๆปก่อนนะครับคนดี"
เจ้าแมวตัวโตลุกขึ้นไปล้างมือแล้วนำผ้ามาเช็ดตัวนายน้อยผู้น่ารัก เพราะเพิ่งผ่านกิจกรรมอันหนักหน่วงมา แล้วลงไปนอนนำผ้าห่มมาคลุมทั้งตัวเองและร่างบาง จากนั้นทั้งสองก็เข้าสู่ห้วงแห่งความฝัน
"ผมจะอยู่ข้างๆนะครับ มาริ นายน้อยของผม"
*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*
อย่างที่ผมเคยบอกทุกคนไปคือนิยายเรื่องนี้แต่สด ไม่มีสต็อกเพราะงั้นผมจึงเวลาซัก2-3วันมาต่ออีกหนึ่งตอน คือวันแรกพัก วันที่สองเริ่มแต่งถ้าว่างวันที่สองก็เสร็จ วันที่สามถ้าไม่ว่างวันนี้คืิอวันสุดท้าย
เอาล่ะครับมาพูดถึงตอนนี้กัน ตอนนี้ผมให้มีNcเล็กน้อย เพราะไม่อยากให้ภาคนี้จบไวนัก ตอนหน้ามาริยังลงประกวดเหมือนเดิม แต่จะมีเรื่องอีกไหม ต้องคอยดู ส่วนท่านที่อยากให้ไคโตะกดมาริก็รอก่อนนะครับ กดแน่ไม่ต้องห่วง
ขอบคุณที่ติดตามมาตลอดครับ
ฝันดีครับ
หัวข้อ: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่7 ครอบครัวสุขสันต์ (จบ) ย้ายได้เลยครับ (อ่าน 128405 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก