บทที่3. ตอน เมื่อผมกำลังจะ.....
ภาค ได้โปรดรักผมด้วย ( เอมิยะ - รีเอะ )
ตอนนี้ผมพาตัวเองเข้ามาในห้องนอน โดยไม่ลืมร่างบางของคนที่ทำให้ผมกำลังคลั่งอยู่ในขณะนี้ เจ้าแมวน้อย รีเอะ เจ้าตัวแสบ กลิ่นหอมอ่อนๆเริ่มจางลงไปบางแล้ว แต่ที่เส้นผมนิ่มที่เปียกชุ้มยังส่งกลิ่นหอมออกมาอย่างรุนแรง จนผมอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปสูดดมอีกครั้ง และผละมาประทับรอยไว้บนหน้าผากมน
"เอมิยะซัง ผมดีใจจังครับ ที่คุณสัมผัสผมแบบนี้"
"แล้ว...ถ้าฉันทำมากกว่านี้ล่ะ"
"...ผมเป็นของคุณนี่ครับ..จะทำอะไรกับผม ผมก็ไม่ว่าหรอกครับ"
รีเอะที่อยู่ในอ้อมกอดผมตอนนี้ ยังคงไม่หยุดหอบ การหายใจยังติดขัด หน้าก็ยังแดง ตัวสั่นเล็กน้อย หูลู่ลงแนบกับศีรษะ มวนหางมากอดเอาไว้ ดูอย่างไงก็เหมือนคนกำลังกลัวและตกใจกับสิ่งที่เพิ่งเกิดไป
ผมค่อยๆว่างรีเอะลงกับที่นอน ลูบหัวเขาอย่างเบามือ เพื่อให้เขารู้สึกผ่อนคลาย จูบปากเขาแผ่วเบา แล้วผละขึ้นมาดูหน้าตาตอนนี้ ฮึ เขากัดปากแน่น
"ไม่เจ็บหรือไง ถ้ากัดล่ะก็กัดนี่สิ" ผมยื่นนิ้วไปแทนปากเขา กัดปากขนาดนั้นไม่แดงก็แปลกแต่พอผมยื่นนิ้วไปให้เขากัดแทน เขากับเอามือขึ้นมากันไว้
"ไม่เอา เดี๋ยวเอมิยะซังเจ็บ"
"แล้าเราไม่เจ็บปากหรือไง กัดแรงขนาดนัั้น"
"แต่...เอมิยะซังจะเจ็บตัว ผมไม่อยากให้เอมิยะซังเจ็บตัว" ไม่พูดเปล่า รีเอะดึงมือผมเข้าไปใกล้แก้ม แล้วเอาลูบกับใบหน้าเขาราวกับจะบอกให้ผมสัมผัสเขาให้มากว่านี้
"เด็กดื้อ ตอบไม่ตรงคำถาม" ผมเอานิ้วสอดเข้าไปในปากเรียวเล็ก เพราะกลัวเขาจะกัดปากอีก แล้วผละมาให้ความสนใจกับเชอรี่ทั้งสองลูกต่อ
"อืม!...ไม่เจ็บครับ" เขาดึงนิ้วผมออกจากปาก แล้วค่อยๆเลียนิ้วนั้นด้วยปลายลิ้นเล็ก ฮึก! เห็นอย่างแล้วใครจะไม่ของขึ้นบ้างล่ะ
ตอนนั้นผมคิดอะไรอยู่ไม่รู้ ทำให้ผมร้องขอให้รีเอะใช้ปากให้ผม เขาดูงงเล็กน้อย จนผมต้องบอกว่า จะทำให้ดูก่อน ผมค่อยๆชิมและฝากรอยเอาไว้บนหน้าอกของรีเอะ กดทับลงไปซำ้ จนแทบจะไม่มีที่ว่าง ทำไมถึงได้เย้ายวนอย่างนี้นะ
ลดสัมผัสลงไปเรื่อยๆ จนถึงกลางลำตัวของร่างบาง ส่วนตอบสนองสัมผัสของผมอยู่ก่อนแล้ว ผมเพียงแค่สัมผัสเล็กน้อยแล้วเงยหน้าขึ้นไปดู ผมสบตากับรีเอะแต่เขาก็เอามือปิดหน้าด้วยความอายเสียก่อน หลังจากนั้นผมคลอบปากลงไปหาส่วนที่อ่อนไหวนั้น
"นาาาาาาาา...เอมิ...เมี้ยว เมี้ยว...ยะ ตรง..ตรงนั้นมัน"
"อะไรครับ...รีเอะ"
"มะ...มัน ...เหมือนกับจะออกอีกแล้ว ผมกลัว ทั้งที่ผมเพิ่งจะออกไปเมื่อกี้แท้...ฮึก"โอ็ย!!! อะไรจะน่ารัก ไร้เดียงสาขนาดนี่ อย่ามาทำเป็นนำ้ตาคลอตอนนี้นะ
"ไม่เป็นไร...มันเป็นเรื่องปกติ"
"แต่เอมิยะซังยังไม่เห็นออกเลย...ผะ..ผมช่วยนะครับ"
รีเอะพลิกตัวขึ้นมาอยู่ข้างบนตัวผมแทน เขาจูบผมแล้วผละออกอย่างรวดเร็วแล้วก้มลงไปที่ส่วนนั้นของผม สัมผัสนุ่มนิ่มจากมือเล็กทำเอผมขนลุกเขาค่อยๆลูบไล้เหมือนที่ผมสอน ก่อนที่จะค่อยๆคลอบปากลงไป ผมละความสนใจมาอยู่ที่หางของรีเอะแทน
หางเล็กสะบัดไปมาเหมือนได้ของเล่นชิ้นโปรด ผมหยิบเอาหมอนมาพิงหลัง แล้วยื่นมือออกไปลูบหางนั้น ผมรู้สึกได้เลยว่าขนที่หางของรีเอะลุกชันแสดงอาการตกใจ ค่อยๆลูบไปเรื่อยๆจนไปโดนเข้ากับช่องทางด้านหลัง
"อ๊ะ...เอมิยะซัง เจ็บ อย่าครับมันเจ็บ"
แค่ผมกดนิ้วลงไปเล็กน้อย เขาก็ลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว ดันอกผมเอาไว้ด้วยความกลัว ผมรวบตัวรีเอะเขามากอด จูบอีกครั้ง สอดลิ้นเข้าไปหาลิ้นเล็ก ไม่นานนักรีเอะก็ตอบกับผมมา ลิ้นของเราสัมผัสกับแลกเปลี่ยนความหวานให้กันและกัน
รีเอะลงไปนอนอยู่ข้างล่างตัวผมอีกครั้ง ผมค่อยๆปลุกเล้าเขาอีกครั้งแล้วสัมผัสช่องทางนั้นอีกครั้ง เพื่อเตรียมพร้อมให้กับรีเอะ เขาเอาหางมากันเอา จนผมต้องปลอบเขา และบอกให้เขาเข้าใจ
"ไม่เอา....ผมกลัว"
"แต่ถ้าไม่ทำอย่างนี้ รีเอะจะเจ็บนะ เพราะงั้นผ่อนคลายอย่าเกร็งแล้วจะได้ไม่เจ็บ"
รีเอะทำตามอย่างว่าง่าย เขาลงอาการเกร็งลงอย่างที่ผมบอก มีบ้างเล็กน้อยแต่ก็ตอบรับผมเป็นอย่างดี เมื่อขยายช่องทางเล็กได้พอสมควรแล้วผมก็เตรียมตัวเพื่อไปสู่ขั้นต่อไป
" รีเอะ "
"ครับ...อ๊ะ"
"ฉันจะเข้าไปแล้วนะ..."
" อืม..."
รีเอะตอบกลับแต่ไม่ยอมมองหน้าผม แต่แก้มเขาแดงไปหมด เมื่อเป็นเห็นว่ารีเอะพอแล้วผมจึง
กริ๊งงงงงงงงง~ กริ๊งงงงงงงงงง~
เสียงมือถือผมดังขึ้นเสียก่อน ผมลุกขึ้นไปหยิบขึ้นมาดู เป็นเบอร์ของเพื่อนที่ทำงาน 'เจ้าบ้าทาคามิ' นั้นคือชื่อที่ผมตั้งเอาไว้
"มีอะไร!"
" แหม ทำเป็นเสียงเข้ม ฉันโทรมาขัด ตอนนายเข้าด้ายเข้าเข็มอยู่หรือไง"
"........" ก็เออสิ
"...อะ..เอาจริงดิ ขอโทษงั้นฉันวางล่ะ"
"เออ...ช่างมันมีไรก็รีบว่ามา"
"ป่าว! ก็แค่จะโทรมาบอกว่าพรุ่งนี้ อย่าลืมเอาเอกสารการประชุมไปด้วย"
"แค่เนี่ย.."
"อืม..."
"ไอ้เ_ี้ยยยยยยยยยยย" แล้วผมก็ตัดสายทิ้งอย่างโมโห เฮ้ออออออ! แต่ก็ต้องขอบคุณมันเหมือนกัน ไม่งั้นไม่รู้ว่าผมจะทำอะไรลงไปบ้าง นี่เราอดกั้นขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย สงสัยพรุ่งนี้คงต้องหาใครซักคน
พอมองไปที่ร่างบางที่อยู่บนเตียง ก็ปรากฏว่าหลับไปแล้ว ผมลูบหัวเขาอีกครั้งก่อนจะหยิบผ้าห่มที่ปลายเตียงขึ้นมา แล้วห่มเราทั้งคู่เอาไว้แล้วหลับไปโดยที่มีเจ้าแมวตัวแสบอยู่ในอ้อมอกยามหลับ
+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+
จัดให้อย่างยาวตามคำเรียกร้อง (ยาวหรือป่าวก็ไม่รู้)
อยากจะบอกนักอ่านทุกคนว่าที่ตอนแรกๆเขียนสั้นเพราะเห็นมีคนอ่านน้อย เลยไม่รู้ว่าเขียนต่อดีไหม พอได้รับการตอบรับดีขนาดนี้คนเขียนก็มีกำลังใจมากมายครับ
โดยส่วนตัวแล้วคนเขียนรัก สุนัข แต่ใฝ่ฝันว่าอยากเลี้ยงแมวสักครั้ง เพราะที่บ้านเลี้ยงแต่หมาใหญ่พอจะเอาแมวมาเลี้ยง เย็นวันนั้นก็เห็นมันวิ่งไล่แมวอยู่ โครงการจึงเป็นอันว่าต้องยุบไปตลอดกาล
นี่คือจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้ครับ
หัวข้อ: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่7 ครอบครัวสุขสันต์ (จบ) ย้ายได้เลยครับ (อ่าน 128269 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก