บทที่3 ความรู้สึก...ที่ปฏิเสษ
ภาค แมวขโมยตัวร้าย กับ สองตัวร้ายสุดหื่น
( เรียวมะxจิเอโกะxเคียวยะ)
"ไปเอา เพชร เม็ดนี้มาจากไหน" เคียวยะถือเพชรเม็ดงามที่จิเอโกะเพิ่งขโมยมาไว้ในมือ ด้วยสีหน้าที่ราวกับจะฆ่าคนได้ เดินเข้าไปหาหมายจะบีบคอเพื่อเค้นเอาความจริง โดยไม่สนใจว่าน้องชายและคู่นอนจะเปลือยอยู่หรือไม่ แต่น้องชายกลับดึงตัวคู่นอนของเขาหลบเสียก่อนที่จะถูกพี่ชายเขาฆ่า
"พี่เป็นอะไรเนี่ย" น้องชายเริ่มมีสีหน้าไม่พอใจที่พี่ชายจะทำร้ายคู่นอนของเขา แม้แต่ตัวเขาเองก็เริ่มแปลกใจ เพราะเขาก็ไม่ใช่คนที่จะช่วยใครง่ายๆ ถ้าไม่มีผลประโยนช์ถึงแม้คนที่เขากอดอยู่จะเป็นแค่คู่นอนก็ตาม แต่เขาจะไม่ช่วยก็ได้
"นายจะทำอะไร เรียวมะ ส่งตัวมันมา!" เคียวยะตะหวาด เขารู้สึกหงุดหงิดอย่างประหลาด มันเป็นความรู้สึกที่ไม่อาจบอกได้ เพราะเพชรเม็ดนี้คือ เพรชที่หายไปของนายท่าน และดันมาอยู่ที่เจ้าหัวขโมยนี่พอดี แต่นั้นยังไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือ เขารู้สึกไม่ชอบใจที่ของสำคัญแบบนี้แปดเปลื้อน มันควรจะอยู่ในที่ๆมิดชิดกว่านี้
"คุยกันดีๆก่อนสิพี่"
"นายไม่เห็นหรอ ว่าเพชรเม็ดนี้คือเพชรที่หายไปของนายท่าน ส่งมันมา ฉันจะพามันไปหานายท่าน ...ให้เขาจัดการซะ" ได้ยินแค่นั้นตัวของเรียวมะเองเริ่มรู้สึกไม่ดีขึ้นมา เพราะถ้าส่งตัวไปให้นายท่านที่ตระกลูหลักล่ะก็ เขาคงไม่มีทางได้เห็น...คนที่กอดอยู่อีกแล้ว
"ไม่เอาน่าพี่ ในเมื่อได้ของคืนไปแล้วก็ดีนิ ...บอกนายท่านไปก็ได้ ว่าเราจัดการคนขโมยไปแล้ว แล้วๆ...พี่แก้ตัวเก่งอยู่แล้วนิ จัดการให้หน่อยนะ" เคียวยะถอยออกมาเล็กน้อย ก่อนจะจ้องมองไปที่ดวงตาแบบเดียวกันกับเขา ของน้องชาย น้อยครั้งที่น้องชายเขาจะออกรับปกป้องใครแบบนี้ แต่เขาก็คิดว่า คงถูกใจร่างบางที่กอดเอาไว้อยู่ เดี๋ยวเบื่อค่อยจัดการก็ได้
"เรียว นายแปลกๆนะที่ปกป้องคนอื่นแบบนี้ แถมยังเป็นคนร้ายอีก.... ก็ได้แต่ว่าครั้งนี้ครั้งเดียวนะ ส่วนเรื่องภาพวาดฉันจะจัดการเอง และก็จะกลับไปเครียงานที่สำนักงานด้วย นายจะไปด้วยไหม"น้องชายมองไปที่คนที่เขากอด เขายังรู้สึกอยากกอดคนตรงหน้านี่อีกซักพัก จึงบอกพี่ชายให้กลับไปก่อน
เคียวยะหยิบกุญแจรถแล้วออกไปจากห้อง เรียวมะค่อยอุ้มจิเอโกะขึ้นช้าๆ แล้วพาตรงไปที่ห้องน้ำ ซึ่งอยู่ภายในห้อง เปิดฝักบัวให้น้ำไหลผ่านร่างกาย เขาเพิ่งสังเกตว่าทำไมจิเอโกะถึงเงียบไป ที่แท้เจ้าตัวก็หลับแล้วนี่เอง เขาค่อยๆลูบไหลไปตามเนื้อนุ่มนิ่ม ได้กลิ่นอ่อนๆของชูครีมที่สอดไส้สตอเบอรี่ พอมองไปรอบๆเขาก็เห็นแต่ สบู่ ยาสระผม ยาสีฟันที่เป็นกลิ่นสตอเบอรี่ทั้งหมด แม้แต่แปรงสีฟันหรือแม้แต่สีห้องน้ำก็ยังเป็นสีชมพู่อ่อนของสตอเบอรี่ ทำให้คนตรงหน้าดูน่ารักเข้าไปอีก
แต่กลิ่นขนมนี่สิ เขาไม่รู้ว่ามันมาจากไหนแต่พอมันผสมกับกลิ่นสตอเบอรี่ที่เจ้าตัวชอบแล้ว ก็กลายเป็นขนมแสนอร่อยขึ้นมาทันที หลังจากอาบน้ำเสร็จ ชายหนุ่มอุ้มร่างของเจ้าแมวออกมาด้วย เช็ดตัวจนแห้ง แล้วลงบนที่นอน ปรับระดับแอร์ให้เย็นน้อยลง แล้วล้มตัวลงนอนข้างๆ ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวทั้งคู่ จิเอโกะขยับตัวเข้าหาเหมือนกับจะบอกว่า หนาว ชายหนุ่มจึงดึงตัวเขามากอดเอาไว้ แล้วใช้แขนเป็นหมอนให้
เขามองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกประหลาด จูบเบาๆที่หน้าผาก ยังคงได้กลิ่นชูครีมไส้สตอเบอรี่อ่อนๆอยู่ แล้วเขาก็เข้าสู่ห้วงนิทรา
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
อีกด้านหนึ่ง
เคียวยะกลับมาที่สำนักงานนานแล้ว เขาโทรไปบอกเจ้าของภาพว่า พรุ่งนี้จะส่งลูกน้องเอาไปคืนให้ และเครียงานต่างๆเรียบร้อย แต่ความหงุดหงิดบางอย่างยังไม่หายไปจากเขา ไม่ใช่แค่เรื่องเพชรที่ทำให้เขาโกรธ ยังเรื่องที่ห้องเซฟของหัวขโมยนั้นมีของชิ้นอื่นๆอีกมากมายที่อยู่ในลิสส์รายชื่อของที่ตามหา
ไม่น่าเชื่อว่า หัวขโมยระดับนี้จะอยู่ใกล้ตัวขนาดนี้ ...เห็นทีคงต้องกวาดล้างพวกนี่ซะแล้ว เพราะที่ๆจิเอโกะอยู่ เป็นเขตที่เขาดูแลอยู่ การที่เกิดแบบนี้ก็เหมือนการหยามเขามากๆ ชายหนุ่มนั่งมองออกไปข้างนอกหน้าต่างบานใหญ่ภายในห้องทำงาน วิวเมืองที่มีแต่แสงสีจนมองไม่เห็นดวงดาว บอกได้ดีว่า ผู้คนส่วนใหญ่ยังคงไม่นอนในราตรีนี้
เพชรที่ถูกขโมยไปก็ได้กลับมาแล้ว ตอนแรกที่เขารู้ว่าเพรชหายไป เขาก็แทบอยากจะฆ่าคนที่เอาไป ถ้าไม่ติดว่า เรียวมะขอเอาไว้ เขาคงจับเจ้าแมวนั้นหักคอไปแล้ว ...จะไม่ให้โกรธได้อย่างไง ในเมื่อของสิ่งนั้นคือ ของดูต่างหน้าของพ่อเขาเอง เขาไม่ได้อยากได้ตำแหน่งหัวหน้าหรือเป็นตระกูลใหญ่ เข้าชอบชีวิตอิสระแบบนี้มากกว่า
อีกอย่าง นายท่านคนปัจจุบันก็เป็นคนดี เข้มแข็ง เด็ดขาด และยัง...เหมือนพ่ออีกคนของเขา จะว่าไปแล้วเขากับฮาจิก็อายุห่างกันไม่เท่าไร ไม่รู้ว่าตอนนี้จะเป็นไงบ้าง ไม่ได้เจอตัวมานานแล้ว ได้ข่าวว่ามีเรื่องกับตระกลูรองของมาซาโตะ
เขาหลับตาลงชั่วครู่เพื่อพักสายตา แต่สิ่งที่เข้ามาในโสตประสาตของเขาคือ เสียงครวญครางของแมวขโมยตัวโต ผมสีชมพู่สตอเบอรี่ตัดกับแผ่นหลังเนียนสวยน่าลูบไล้ ดวงตาหลากสีที่เขาเห็นแสดงความดื้อรั้นตลอดเวลา แต่เมื่อถูกน้องชายของเขากำหราบ ตาคู่นั้นกลับหวานช่ำจนเขาเองก็อยากลิ้มลอง
"บ้าชิบ! นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย มันเป็นขโมย แถมยังเป็นตัวผู้อีก เราไม่ได้สนใจเพศเดียวกันอยู่แล้ว เราชอบผู้หญิงต่างหาก" เขาบอกกับตัวเองและพยายามไม่คิด แต่ว่า "อ๊า อย่านะ...ตรงนั้น อย่า ยะ..อ๊าาาาา" โถ่โว้ยยยยยยย
เสียงนั้นยังคงหลอกหลอนเขาทั้งคืนจนเช้า แปดโมงเช้า โทรศัพท์สายแรกดังขึ้นในห้องนอนที่อยู่ในสำนักงานของเขา ชายหนุ่มเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ เพราะอยู่คนเดียวจนชินจึงเดินออกมาโดยไม่ได้สวมใส่อะไร เข้าเดินไปเปิดสปีคเกอร์โพน แล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดตัว
"พี่ นี่ผมเองนะ เรียวมะ"เสียงของน้องชายดังขึ้น
"มีอะไร"ชายหนุ่มถามกลับ เขายังรู้สึกง่วงอยู่ เพราะกว่าจะหลับได้ก็สว่างพอดี เขาจึงตัดสินใจไปอาบน้ำเพื่อดับร้อนในตัวไปด้วย
"ผมมีงานตอนเช้านี้อ่ะ เลยไม่ได้อยู่กับจิเอโกะต่อ ถ้าไงพี่ช่วยมาดูจิเอโกะของผมให้หน่อยได้ป่ะ ผมกลัวเขาหนี เดี๋ยวจะยุ่ง"เคียวยะเงียบไปซักพักก่อนจะตอบตกลง เขาแต่งตัวในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนธรรมดา แต่เพราะส่วนสูงและรูปร่างที่แตกต่างจากคนทั่วไป ทำให้เขาโดดเด็นมากๆในกลุ่มคนทั่วไป
เคียวยะออกมาข้างนอก เขานึกวางแผนที่จะจัดการกับเจ้าแมวตัวร้ายมากมาย 'จะเอาไงดี มัดแล้วเฆี่ยนให้หลังลาย หรือจะบีบคอให้หายใจไม่ออก แล้วค่อยให้อ้อนวอนของชีวิต ก็ไม่เลวแฮะ' โดยไม่ทันรู้ตัว เขาขับรถมาถึงตึกที่เมื่อคืนเพิ่งมาถึงพอดี
ชายหนุ่มเดินขึ้นไปถึงชั้นแปด เปิดประตูเขาไปเจอเรียวมะกำลังนั่งรออยู่ที่โซฟาพอดี แฝดผู้น้องรับกุญแจจากพี่ก่อนจะเดินออกไปอย่างรีบร้อน เขามีเคสผ่าตัดเช้านี้ จึงต้องรีบไป เคียวยะมองตามหลังจนน้องเขาออกไป จึงตรงไปที่ห้องนอน โดยไม่ลืมหยิบเชือกไปด้วย
ภายในห้อง ร่างเล็กนอนคดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม หน้าต่างห้องถูกเปิดเอาไว้เพื่อรับลมเย็นๆยามเช้า ผมสีชมพู่ปลิวไปตามแรงลม กลิ่นขนมหวานผสมกับสตอเบอรี่อ่อนๆกระจายไปทั่วห้อง ทำให้ชายหนุ่มหยุดชะงัก เขาเดินเข้าไปใกล้อย่างหลงไหล
เชือกในมือหลุดลงไปกองอยู่ที่พื้น ชายหนุ่มจ้องมองไปที่ปากอิ่มน่าจูบ โดยไม่รู้ตัวเขานอนลงข้างๆเจ้าแมวตัวแสบ แล้วจ้องมองอยู่ที่หน้ายามหลับของคนตรงหน้า วงแขนกว้างดึงร่างบางเข้ามาหาแล้วกอดไว้หลวมๆ ไม่รู้เพราะอะไรเขารู้สึกผ่อนคลายเมื่ออยู่กับคนตรงหน้า จนเผลอหลับไปเพราะความเหนื่อยเพลีย จากการไม่ได้นอนทั้งคืน
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ช่วงบ่ายวันนั้น แมวสีสตอเบอรี่เริ่มรู้สึกตัว ว่ามีอะไรบางอย่างทับตัวเองอยู่ จึงค่อยๆลืมตาขึ้น ภาพตรงหน้าทำให้เขาตกใจ เพราะชายตรงหน้าคือคนที่...ข่มขืนเขาเมื่อคืน แต่พอมองดีๆแล้วจึงได้รู้ว่าไม่ใช่ แต่เขาคืออีกคนที่ตบหน้าตนเอง นั้นยิ่งทำให้แมวน้อยรีบขยับตัวออกห่าง แต่เพราะถูกวงแขนแกร่งของชายหนุ่มกอดแน่นกว่าเดิม จึงขยับหนีไปไหนไม่ได้
"อยู่นิ่งๆสิ ฉันจะนอน"เคียวยะบอก แต่ยังไม่ลืมตา
"แต่..คือผม....หิวนี่ครับ"จิเอโกะหาข้ออ้าง แต่นั้นก็ทำให้เคียวยะยอมปล่อยแต่โดยดี เขาลุกขึ้นมาแล้วเดินออกไปข้างนอกห้อง ร่างบางรีบลุกขึ้นหมายจะออกไปห้อง โดยใช้หน้าต่าง แต่พอลุกขึ้นเขาก็ได้พบว่า ขาไร้แรงจนทรุดลงกับพื้นข้างเตียง และยังตามมาด้วยอาการปวดบริเวณสะโพก
เคียวยะได้ยิ่งเสียงดังเหมือนของหล่น จึงเดินเข้าไปดูในห้องนอนเจอเจ้าแมวน้อยนั่งทรุดอยู่กับพื้น จิเอโกะเพิ่งรู้ว่าตัวเองไม่ได้ใช่เสื้อผ้าซักชิ้น พอเห็นชายหนุ่มกำลังจ้องมอง จึงพยายามหาอะไรมาปิดร่างกาย ดวงตาของเคียวยะสำรวจไปทั่งเรือนร่างของคนตรงหน้า
ผิวสีขาวมีรอยแดงมากมายที่แสดงความเป็นเจ้าของโดยเรียวมะ เขารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างทันด่วน ตรงเข้าไปกระชากแขนของร่างบางขึ้นมา แต่เพราะจิเอโกะไม่มีแรงลุก เขาจึงต้องช้อนขาของอีกฝ่ายขึ้นมา แล้วพาไปที่ห้องน้ำ เปิดน้ำให้ไหลไปตามตัวของร่างบาง
"สกปรก ล้างออกให้หมดซะ"เคียวยะสั่ง แต่เพราะจิเอโกะยังเจ็บอยู่จึงทำอะไรตะกุกตะกัก จนชายหนุ่มรำคาญ บีบสบู่เหลวไปที่ตัวของอีกฝ่าย และถูตัวให้ สัมผัสที่จิเอโกะได้รับ ไม่ได้รุนแรงอย่างเมื่อวาน แต่กลับอ่อนโยน นุ่มนวล มีแค่เฉพาะตรงที่มีรอยจุดแดงๆเท่านั้นที่ถูขัดเน้นย้ำราวกับจะลบรอยนั้นออก
เคียวยะเริ่มรู้สึกแปลก ร่างกายของคนตรงหน้าทำให้เขารู้สึกร้อนรุ่ม ยิ่งได้สัมผัสยิ่งอยากขย้ำให้หายอยาก เขาไม่เคยรู้สึกอย่างนี้ คู่ควงของน้องชายเขามีหลายคน บางคนก็รูปร่าง หน้าตา คล้ายกับคนตรงหน้า แต่...มันก็ไม่ได้ให้ความรู้สึกแบบนี้ แบบที่อยากครอบครองไว้คนเดียว '....บ้าสิ นี่มันผู้ชายนะเว้ย เราชอบผู้หญิงต่างหาก' เคียวยะคิดในใจ
มือใหญ่ยังคงลูบไล้ไปตามเนื้อตัวของร่างบางอย่างหลงไหล โดยไม่รู้ตัว เน้นย้ำบนยอดอกสีสตอเบอรี่ทั้งสองข้างหลายครั้ง จนเจ้าแมวเองก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ ไม่ใช่ว่าตัวเองจะไม่เคยถูกลวนลาม เพราะรถไฟฟ้าที่เขาขึ้นประจำมักมีพวกลุงแก่ๆลามก ลวนลามเขาบ่อยๆ มันน่าขยะแขยง หยาบกร้าน แต่เขาก็สามารถไล่ไปได้ทุกราย
แต่มือของคนตัวสูงข้างหลังเขามันแตกต่าง แตกต่างจากคนเมื่อคืนด้วย รายนั้นรุนแรง บ้าคลั่งราวกับพายุ ทั้งทีเป็นครั้งแรกของจิเอโกะแท้ๆ ถึงตอนหลังจะอ่อนโยนแต่ก็ยังรุนแรงอยู่ในที ยิ่งโดนเน้นย้ำมากๆ จิเอโกะก็ถึงกับตัวสั่น เคียวยะที่นิ่งไปนานเพิ่งได้สติ ว่าเขาเผลอรุกไล่ร่างบางไปบ้างแล้ว คิ้วเข้มขมวดกัน เขาเลิกที่จะถูตัวให้อีกฝ่าย เปิดน้ำไล่สบู่เหลวออกจากร่างบาง แล้วบอกให้สระผมด้วย ก่อนจะเดินออกไป
เคียวยะเดินไปที่ครัว เปิดตู้เย็นสำรวจข้าวของราวกับเป็นบ้านของตน และพบว่ามันว่างเปล่า ไม่รู้ว่า เจ้าของห้องอยู่ได้ไง จึงเดินไปบอกอีกคนที่อยู่ในห้องน้ำ "ฉันจะออกไปข้างนอกซักพัก รออยู่นี่ อย่างไปไหน ถ้าไม่อยากโดนอย่างเมื่อวาน" คำขู่ที่ว่าออกไปทำในร่างขาวตรงหน้ามองเขาอย่างหวาดกลัว นั้นทำให้เคียวยะถึงกับชะงักไปพักหนึ่ง 'นี่เราพูดอะไรออกไปว่ะ' เขาเดินออกไปด้วยอารมณ์หงุดหงิด
จิเอโกะที่เพิ่งได้รับการขู่ยังคงตกใจอยู่เล็กน้อย เพราะอารมณ์หวาดกลัวจากเมื่อวานยังคงตกค้างอยู่ เมื่อเริ่มได้สติร่างบางจึงเริ่มทำความสะอาดตัวเองต่อจนเสร็จ แต่งตัว ถึงอย่างไรเขาก็ยังชอบการเลือกเสื้อผ้าที่สวมใส่ เพราะมันเป็นกิจวัตรประจำวัน เลือกอยู่นาน จนได้ชุดที่ถูกใจ หลังจากนั้นคือการหนีออกไป เรื่องอะไรเขาต้องสนใจคำขู่ของอีกฝ่ายล่ะ สู้หนีไปเลยดีกว่า...ดีกว่าอยู่ แล้วทุกข์ใจ
*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*
คนเขียนไม่มีไรจะพูดครับ ช่วงนี้เซ็งๆ เบื่อๆๆๆๆ งานที่ทำก็น่าเบื่อๆๆๆๆๆ นอยมากๆ
และก็สุดท้ายเช่นเดิม ขอเม้นด้วยนะครับ หนึ่งเม้นจะเป็นกำลังใจให้นักเขียน เขียนได้อีกหลายบรรทัด ขอบคุณครับ
หัวข้อ: [รวมซีรี่ย์]เมื่อแมวไม่ได้เดินสี่ขาอีกต่อไป-ภาค3P - บทที่7 ครอบครัวสุขสันต์ (จบ) ย้ายได้เลยครับ (อ่าน 128261 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก