หัวข้อ: หัวใจหลังเลนส์ #ตอนจบ และ บทส่งท้าย หน้า 133

[arunoki]

ขอโทษที่หายตัวไม่ได้มาลงไปหนึ่งวันนะคะ  เมื่อวานไปรับจ็อบถ่ายรูปที่จุฬาฯ  กลับมาถึงบ้านก็หมดแรงนอนตายอยู่บนเตียง 
กว่าจะได้เขียนต่อก็ตอนบ่ายๆของวันนี้นี่แหละค่ะ   แหะๆ





-----------




หัวใจหลังเลนส์
#8

   

    ฝ่ามือบางยกขึ้นป้องกระเป๋ากล้องในอ้อมแขนอีกข้าง   ขณะที่ขาทั้งสองข้างก็ออกแรงวิ่งไปด้วย   จักรวาลสอดส่ายสายตาหาที่กำบังฝนในระยะรอบๆตัว  แต่ดูเหมือนว่าตึกแถวแถบนี้จะไม่นิยมทำกันสาดยาวๆกันเสียเลย   เด็กหนุ่มจึงได้แต่ต้องเร่งฝีเท้ามุ่งไปยังป้ายรถเมล์ที่ใกล้ที่สุดแทน

   
   เมื่อถึงจุดหมายที่มีเพื่อนร่วมชะตากรรมอีกหลายชีวิตยืนรอให้พายุสงบอยู่นี้   จักรวาลก็ดึงกล้องในกระเป๋าขึ้นมาเช็คสภาพอีกครั้งหนึ่ง   เนื่องจากเมื่อครู่  พอฟ้าเทลงมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย   เขาก็ไม่มีเวลามานั่งเช็ดละอองฝนออก   ได้แต่รีบยัดมันลงประเป๋าเท่านั้น

   
   นิ้วเรียวปาดคราบน้ำบนเลนส์ราคาแพงตัวที่ติดอยู่กับกล้องของตนออกเบาๆ    วันนี้เขามีนัดคุยกับฝ่ายอาร์ตเรื่องของประกอบฉากที่จะใช้ในวันถ่ายจริงที่บริษัทโฟโต้แฟคตอรี่สตูดิโอตอนบ่ายสามโมง    เด็กหนุ่มเลยตั้งใจว่าจะเอาเจ้าเลนส์ไวด์ที่เพิ่งได้มาเมื่อวันก่อนนี้ออกมาซ้อมมือแถวๆย่านนักท่องเที่ยวไม่ไกลจากตัวบริษัทจนกว่าจะถึงเวลานัด    หากแต่เดินไล่ถ่ายมายังไม่ทันถึงครึ่งทางที่ตั้งใจไว้   ฝนเจ้ากรรมก็ดันตกลงมาเสียก่อน   ทำให้กิจกรรมแสนสุนทรีย์ของเขาต้องหยุดลงไปโดยปริยาย


   เมื่อได้จับๆลูบๆเลนส์ตัวที่ว่านี้ไปมาเบาๆ   พลันสมองก็นึกไปเจ้าของตัวจริง   ยิ่งคิดถึงเรื่องบัตรเชิญเจ้าปัญหานั่นเขาก็ยิ่งขำ   ใครจะไปคิดว่ามาดนิ่งๆดูน่าเชื่อถืออย่างกวินจะโกหกหน้าตายด้วยเรื่องแบบนั้นเป็นเหมือนคนอื่นเขาด้วย    เห็นครั้งก่อนนู้นเคยบอกเขาแท้ๆว่าตัวเองเป็นมืออาชีพ   แต่มืออาชีพเขามานั่งทำอะไรเด็กๆอย่างนี้ด้วยเหรอวะ   ขัดลุคจริงๆ   


   จักรวาลได้แต่หัวเราะเบาๆในลำคอกับตัวเอง

   
   เด็กหนุ่มแหงนมองหยาดฝนเม็ดโตที่พากันตกลงมาอย่างแรงก่อนจะต้องถอนหายใจออกมา   ดูท่าว่าสภาพอากาศคงจะไม่สงบเร็วๆนี้แน่นอน   เพราะนอกจากไม่มีทีท่าว่าจะหยุด   มันกลับเพิ่มดีกรีความแรงขึ้นเรื่อยๆ   จนตอนนี้เสื้อยืดตัวเก่งของเขาเปียกโชกไปด้วยละอองฝนที่หลังคาป้ายรถเมล์เริ่มจะเอาไม่อยู่แล้ว

   
   แต่ขณะที่จักรวาลกำลังคิดหาทางหนีทีไล่อยู่นั้น   เสียงแตรที่ดังขึ้นพร้อมกับบีเอ็มสีดำคันหรูที่ขับมาจอดเทียบข้างฟุตบาทตรงหน้าก็เรียกความสนใจเด็กหนุ่มให้หันไปมอง


   ผู้คนอีกไม่ต่ำกว่าสิบชีวิตที่ยืนอยู่ใต้หลังคาเล็กๆนี้จ้องมองไปทางต้นเสียงเป็นตาเดียวกันด้วยความสงสัย


   จักรวาลมองไปรอบๆเพื่อหาคำตอบว่าไอ้เจ้าของรถคันนี้มันบีบแตรเรียกใคร   แต่ก็ไม่เห็นจะมีใครสักคนที่ขยับตัวเข้าไปใกล้   จนกระทั่งกระจกติดฟิล์มสะท้อนแสงฝั่งข้างคนขับค่อยๆเลื่อนลงเผยให้เห็นโฉมหน้าคนนั่งอยู่หลังพวงมาลัยที่ชะโงกหน้ามามองเท่านั่นแหละ   เด็กหนุ่มก็ต้องสะดุ้งเบาๆ   ก็ว่าแล้วว่ารถคันนี้มันคุ้นๆ...   

   ทำไมมันตายยากอย่างนี้ฟะ  เพิ่งนึกถึงตะกี้   ตัวจริงก็โผล่มาให้เห็นทันที...

   

   
   “เจ้าหนู!”

   

   
   และเสียงทุ้มต่ำที่ตะโกนแข่งกับเสียงฝนตกซ่าๆที่ส่งมาถึงเขาคอมเฟิร์มได้เป็นอย่างดีว่าคนที่ไอ้รถคันนี้มันบีบแตรเรียกน่ะไม่ใช่ใครที่ไหน   แต่เป็นตัวเขาเอง...


   สายตานับสิบคู่หันมามองทางจักรวาลอย่างสนอกสนใจในขณะที่เจ้าตัวเดินเข้าไปใกล้รถคันที่ว่า


   “ขึ้นมาสิ!  เร็วๆหน่อย" เสียงเร่งจากคนในรถเมื่อรถเมล์ที่เพิ่งวิ่งเข้ามาจ่อทางด้านหลังเริ่มบีบแตรไล่ทำเอาเด็กหนุ่มได้แต่ต้องรีบทำตามคำสั่งเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งอย่างงงๆ   ก่อนที่รถจะออกตัวไปทันทีเมื่อประตูปิดลง


   เมื่อเห็นว่าตนพารถคู่ใจออกมาอยู่ในเลนที่เหมาะสมได้แล้ว   ชายหนุ่มจึงหันกลับมาหาจักรวาลที่ยังคงนั่งทำหน้ามึนอยู่ข้างๆ


   “ตัวเปียกหมดแล้ว"


   คนถูกทักก้มลงมองสภาพเสื้อที่ลู่ติดแนบเนื้อของตัวเองก่อนจะตอบรับในลำคอเบาๆ


   “เอาเสื้อฉันไปใส่ก่อนไป    หันไปหยิบที่เบาะหลังสิ" ด้วยอาชีพทำงานไม่เป็นเวลาอย่างเขา   กวินมักจะพกเสื้อติดรถไว้หนึ่งตัวเสมอ   เผื่อไว้ในกรณีที่ต้องทำงานข้ามวันข้ามคืน


   จักรวาลยังคงมีสีหน้างุนงงแต่ก็ยอมเอี้ยวตัวไปหยิบเสื้อเชิ๊ตสีเข้มของชายหนุ่มมาเปลี่ยน   แขนเรียวบางจัดการถอดเสื้อเปียกชุ่มของตนออก   ก่อนสวมตัวใหม่เข้าไปอย่างว่าง่าย   เพราะจริงๆพอตัวเปียกแล้วขึ้นมาโดนแอร์แบบนี้มันก็หนาวใช่เล่นอยู่เหมือนกัน


   ในระหว่างที่คนข้างๆกำลังจัดการกับตัวเอง    ชายหนุ่มก็ตั้งคำถามขึ้น "กำลังจะไปบริษัทเหรอ   เพิ่งบ่ายโมงครึ่งเองนะ"


   "ครับ   จริงๆผมเอาเลนส์ที่คุณให้ยืมออกมาลองแถวๆนั้น   แต่ฝนตกลงมาก่อน   ตะกี้เลยตั้งใจว่าขึ้นรถเมล์ไปบริษัทคุณเลย"


   กวินพยักหน้ารับเบาๆ   ก่อนจะกล่าวต่อ "ฉันก็กำลังจะเข้าบริษัท   แต่ตั้งใจว่าจะไปหาอะไรกินก่อน   นายกินอะไรมาหรือยัง"


   “เอ่อ...ก็กินมาแล้วก่อนออกจากบ้านครับ"


   “งั้นไม่เป็นไร   ไปกินอีกรอบเป็นเพื่อนฉันก็แล้วกัน"


   

   


   อ้าว...มัดมือชกนี่หว่า
   
   

   
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐



   มื้ออาหารยามบ่ายวันฝนตกของคนทั้งสองเกิดขึ้นที่ร้านอาหารญี่ปุ่นใกล้ๆบริษัท   ทุกกิจกรรมดำเนินไปอย่างเงียบๆตั้งแต่บริกรรับออร์เดอร์เดินจากไป

   ระหว่างนั่งรออาหารมาเสิร์ฟจักรวาลก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาดูดชาเขียวเย็นตรงหน้าด้วยไม่รู้จักทำอะไร  ในขณะที่คนตัวสูงก็นั่งเช็คนู่นเช็คนี่ในสมาร์ทโฟนเครื่องบางไปเรื่อย   แต่ในที่สุดเมื่ออาหารยังไม่มาเสียที   เด็กหนุ่มก็ทนความอึดอัดไม่ไหวจนต้องทำลายความเงียบขึ้นมาก่อนด้วยการก้มลงหยิบของบางอย่างในกระเป๋ากล้อง

   

   ความจริงก็ว่าจะไม่ถามแล้วนะ   แต่ทนไม่ไหว   ขอหน่อยเหอะ   อยากรู้ว่าคุณ 'ช่างภาพมืออาชีพ' จะมีปฏิกริยายังไง


   
   กระดาษแข็งสีดำใบเล็กถูกยื่นมากลางโต๊ะ   เรียกให้คนที่ก้มหน้าจดจ่ออยู่กับโทรศัพท์มือถือต้องเงยหน้าขึ้นมามองงงๆ   ก่อนจะเผลอเผยสีหน้าตกใจสุดฤทธิ์ให้เด็กหนุ่มที่นั่งตรงข้ามเห็นแวบหนึ่ง

   กวินที่ตอนนี้ปรับสีหน้าให้กลับมาอยู่ในรูปที่ควรจะเป็นได้แล้วจ้องหน้าจักรวาลอย่างหวาดระแวง   รอฟังว่าเด็กหนุ่มจะพูดอะไรต่อไป

   คนตัวเล็กตีหน้าเรียบกลบความขำขันไว้ภายในแล้วกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงปกติ “เพื่อนผมบอกว่า   พี่ชายคุณฝากบัตรใบนี้มาให้ผม”

   ชายหนุ่มกระแอมเบาๆเพื่อกำจัดน้ำลายเหนียวหนืดที่ติดอยู่ตรงคอออกไป   แต่ถึงกระนั้นตอนที่เปล่งเสียงขึ้นมาก็ยังฟังดูติดๆขัดๆชอบกล “อ...อ้าว   พี่วิทย์ก็ได้บัตรเชิญงานนี้ด้วยเหมือนกันเหรอเนี่ย   เพิ่งรู้...”

   เขาว่ากันว่า   หากเริ่มโกหกหนึ่งครั้ง  ก็จะมีครั้งต่อไปตามมาเรื่อยๆเพื่อปกปิดเรื่องโกหกในครั้งแรก


   
   ท่าทางจะจริง...


   
   จักรวาลยังคงทำหน้าเรียบเฉยแม้ในใจอยากจะขำออกมาดังๆมากแค่ไหนก็ตาม “อ้าว   แต่เห็นอาจารย์วิทย์บอกว่าคุณฝากมาให้ผมนี่นา”

   ช่างภาพคนดังกัดฟันกรอดๆ   ตั้งแต่เกิดมา 25 ปี  เขายังไม่เคยต้องมานั่งคิดหาคำแก้ตัวด้วยความกดดันแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต   เคยแต่จับผิดคนอื่น   ไม่นึกว่าวันนึงต้องมาโดนเสียเอง   หนำซ้ำอีกฝ่ายยังเป็นแค่เด็กกะโปโลอีกต่างหาก   

   “เห้ย   เพื่อนนายฟังผิดหรือเปล่า   ฉันเนี่ยนะจะฝากบัตรไปให้นาย   ฮะๆๆ”

   บัดซบ!  ทำไมเสียงหัวเราะตรงท้ายประโยคมันฟังดูน่าสมเพชอย่างนั้นวะ

   ความจริงจักรวาลที่นั่งกลั้นขำอย่างเอาเป็นเอาตายก็อยากจะแกล้งต่ออยู่หรอก    แต่เห็นอาการเหงื่อแตกพลั่กๆเหมือนเปิดก็อกของคนตรงหน้าก็รู้สึกว่าชักจะเนรคุณไปหน่อย    ถึงจะไม่ค่อยชอบนิสัยส่วนตัวแต่ยังไงกวินก็ถือเป็นคนที่ให้คำแนะนำกับเขาเรื่องการถ่ายภาพล่ะนะ

   “เหรอครับ   งั้นสงสัยเพื่อนผมคงฟังผิดไปจริงๆ” จักรวาลกล่าวปิดท้ายหัวข้อนี้ไปได้อย่างสวยงามพร้อมกับอาหารที่มาเสิร์ฟพอดี

   และหากสังเกตุดีๆ   ก็จะเห็นอาการแอบถอนหายใจของชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่นั่งอยู่อีกฝั่งได้อย่างไม่ยากเย็น



๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐



   “อ้าวพี่! ทำไมมาพร้อมน้องปอมได้ล่ะ” เต้   กราฟฟิคดีไซเนอร์ตัวกลมประจำบริษัทถามขึ้นอย่างแปลกใจเมื่อเห็นคนทั้งคู่เดินเข้ามาด้วยกัน   แต่กระนั้นเหลี่ยมคมก็ยังไม่แพรวพราวเท่าอาร์ท   กราฟฟิคดีไซเนอร์หนุ่มอีกคนที่เหลือบไปเห็นลายเสื้อตัวโคร่งบนตัวจักรวาลที่ดูคุ้นตาเสียเหลือเกิน

   “แน่ะ! แล้วทำไมเสื้อตัวโปรดของพี่วินไปอยู่บนตัวน้องปอมได้ล่ะเนี่ย”

   กวินส่ายหัวอย่างเอือมระอาส่งไปให้ความคิดอกุศลที่ฉายออกมาทางแววตาอย่างปิดไม่มิดของไอ้ลูกน้องตัวดี   ก่อนตอบออกมาน้ำเสียงราบเรียบ “กูเจอเขายืนตัวเปียกอยู่ตรงป้ายรถเมล์เลยรับขึ้นรถมาด้วย   แล้วก็ให้เขายืมเสื้อเปลี่ยน   พอใจยังไอ้พวกเวร”

   เต้กับอาร์ทยืนขำเอิ๊กอ๊าก   ในขณะที่จักรวาลได้แต่ยิ้มเจื่อนๆส่งไปให้

   “แหม  แต่ได้ข่าวว่าฝนหยุดมาเป็นชั่วโมงแล้วนะ   พวกพี่ไปเจอกันตรงไหนครับถึงได้เพิ่งมาเนี่ย”

   กวินทำหน้าเบื่อโลกไปให้ไอ้อาร์ทที่กวนตีนไม่หยุด “ไม่จบใช่ไหม   กูหักเงินเดือนเลยดีไหมเนี่ย”

   เท่านั้นละเป็นอันหุบปากฉับ   ก่อนจะเป็นเต้ที่เปลี่ยนเรื่องหันไปคุยกับคนตัวเล็กแทน   ส่วนกวินก็หันไปถามไถ่เรื่องงานเอาจากลูกน้องคนอื่นที่นั่งอยู่แถวนั้น

   “น้องปอมเป็นไงบ้างครับ    วันก่อนที่ไปงานภาพถ่ายโบราณกับพี่วินสนุกหรือเปล่า”

   โอ๊ะโอ...

   “เฮียแกหมายมั่นปั้นมือมากเลยนะว่าต้องให้น้องปอมไปให้ได้    เพราะงานนี้เหมือนเอาภาพขาวดำเจ๋งๆจากทั่วโลกมารวมกันไว้ที่เดียวเลย”

   ไม่ทันแล้ว...

   กวินวิ่งมาตะครุบปากไอ้เต้ไม่ทันเสียแล้ว...   

   อากัปกริยาแปลกประหลาดจากคนเป็นหัวหน้า   เรียกให้ลูกน้องที่นั่งกันอยู่บริเวณนั้นเงยขึ้นมามองอย่างสนใจ

   คนร่างสูงหน้าซีดเผือด   มองลูกน้องเวรทีมองเด็กหนุ่มตัวปัญหาที   เรียกว่าเสียสำรวมอย่างที่ไม่เคยมีใครในที่นี้ได้เห็นมาก่อน

   จักรวาลเหลือบตาขึ้นมองชายหนุ่ม   อยากจะขำแต่ก็ไม่กล้าทำ   เลยต้องยืนหน้านิ่งทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาว

   “คือ...มันไม่ใช่อย่างงั้นนะเจ้าหนู   คือ...เอ่อ...” กวินนึกโกรธตัวเองที่ตอนที่ถูกถามในงานดันโกหกออกไป   เป็นผลให้วันนี้ต้องมาเหงื่อตกซ้ำๆซากๆ   สู้บอกความจริงไปตั้งแต่วันนั้นก็สิ้นเรื่อง   มัวแต่กลัวเสียฟอร์มไม่เข้าท่า

   เมื่อไม่รู้จะทำยังไง   ซำ้ร้ายยังต้องมาเผชิญกับสายตาสอดรู้สอดเห็นนับสิบ   ชายหนุ่มจึงคว้าแขนลากตัวจักรวาลตรงไปยังห้องทำงานส่วนตัวแทน

   ทันทีที่ประตูสีดำบานใหญ่ปิดลง   ชายหนุ่มก็สูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนหันมาเผชิญหน้ากับคนตัวเล็กตรงหน้าที่ยืนเกาหัวอย่างทำอะไรไม่ถูกเช่นเดียวกัน

   “คือ...” เสียงทุ้มตำ่ที่กำลังจะเอ่ยแก้ตัวเกริ่นขึ้นเบาๆ

   แต่ก็ถูกเด็กหนุ่มพูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน “คุณไม่ต้องพูดอะไรก็ได้ครับ   ผมไม่เอาไปบอกใครหรอกเรื่องที่คุณโกห....”

   “เห้ยๆๆ  หยุดนะ   มันไม่ได้เรียกว่าโกหกเว้ย  มันเรียกว่า....เรียกว่า..........เรียกว่า.................โว๊ยยยยยยยยยยยยย” ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นขยี้หัวอย่างสติแตก   อยากจะบ้าตาย  ทำไมโปรเฟสชันแนลอย่างเขาต้องมากลุ้มใจกับเรื่องอย่างนี้ด้วยวะเนี่ย “เออๆๆ  เรียกว่าโกหกก็ได้วะ   ขอโทษแล้วกัน   ก็ใครจะไปนึกอ่ะว่านายจะมีคนมาชวนตัดหน้าไปก่อน   มันเสียหน้านะเว้ย”

   ใบหน้าคมคายขมวดคิ้วตีกันยุ่งอย่างหัวฟัดหัวเหวี่ยง   ในขณะที่อีกคนเริ่มจะกลั้นขำไม่ไหวจนต้องค่อยๆหลุดยิ้มออกมาทีละนิดและเปลี่ยนมาเป็นการระเบิดหัวเราะดังๆอย่างห้ามไม่อยู่

   “เห้ย   ไอ้เด็กบ้า  หัวเราะไรวะ”

   


   แต่ต่อให้ทำเสียงดุหน้าดุแค่ไหน   ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรหยุดจักรวาลได้แล้วล่ะ...





๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐



   หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา   กวินก็ต้องตกอยู่ในอารมณ์ขุ่นข้องหมองใจไปเต็มๆเกือบหนึ่งสัปดาห์   ภาพเจ้าเด็กปากดีคนนั้นยืนหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังแวบเข้ามาเชือดเฉือนจิตใจในความคิดบ่อยๆ   ตั้งแต่เล็กจนโต  เด็กผู้ชายรูปหล่อพ่อรวยความสามารถดีอย่างเขาไม่เคยต้องตกเป็นเป้าให้ใครหัวเราะเยาะมาก่อน    บอกตามตรงว่ามาเจอเอาตอนแก่แบบนี้มันระบมมาก

   แต่วันนี้   ที่เขาต้องตัดใจบากหน้ามาหามันที่คณะก็ไม่ใช่อะไรหรอก   ก็เมื่อเช้าหลังจากที่ลูกน้องเอาภาพที่จักรวาลถ่ายตอนซ้อมมือในสตูดิโอครั้งที่สองและสามซึ่งเขาบังเอิญไม่อยู่มาให้ดู   พอเห็นภาพเขาก็พบปัญหาเล็กๆอีกนิดหน่อยจึงตัดสินใจจะเอายาดีมาให้เรียนรู้   จะได้พัฒนาฝีมือได้ทันก่อนการถ่ายจริงที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่กี่วันข้างหน้า

   ปัญหานิดหน่อยที่ว่าคืออาการหวังพึ่งคอมพิวเตอร์มากเกินไปของเด็กหนุ่ม   การจะถ่ายภาพขาวดำให้ได้ดีนั้นออกจะซับซ้อนกว่าภาพทั่วไปถึงสองเท่า   เนื่องจากคนถ่ายจะต้องตีค่าความสว่างที่สีแต่ละสีให้  หรือความมันวาวของแต่ละวัสดุเมื่อถูกแสงตกกระทบในระดับความสว่างต่างๆกัน   ว่าถ้าหากแปลงองค์ประกอบเหล่านี้ให้ออกมาเป็นแค่สีขาวกับสีดำ   ส่วนไหนจะให้ความเข้มได้แค่ไหน   เช่นหากถ่ายวัตถุสีเหลืองเมื่อปรับภาพเป็นโทนขาวดำวัตถุชิ้นนั้นก็จะออกเป็นโทนสีเทาอ่อนเกือบๆขาว   แต่ถ้าถ่ายวัตถุชนิดเดียวกันและวางไว้ในสภาพแสงที่เหมือนกันแต่เปลี่ยนสีของวัตถุชิ้นนั้นเป็นสีแดง   สีที่ได้ออกมาเมื่อปรับเป็นภาพขาวดำก็จะออกเป็นเทาเข้ม  และหากเราพยายามจะปรับสีเทาเข้มนั้นให้ขาวขึ้นด้วยการพยายามจะลดดีกรีของสีแดงลงในคอมพิวเตอร์   บางทีภาพก็จะแตกออกเป็นเม็ดๆ   ซึ่งปัญหาเหล่านี้แหละที่จักรวาลไม่ได้ใส่ใจกับมันอย่างละเอียดนัก   

   ภาพขาวดำของเด็กหนุ่มมีบางจุดที่ลืมคำนวณเรื่องพวกนี้ไปโดยคิดว่าเมื่อเอาไปแปลงเป็นภาพขาวดำแล้วจะสามารถใช้คอมพิวเตอร์ช่วยปรับคอนทราสท์ได้   แต่ลืมไปว่าบางทีมันก็ทำให้คุณภาพภาพออกมาด้อยลงไปเช่นเดียวกัน   ดังนั้นวันนี้เขาเลยเอากล้องฟิล์มมาให้จักรวาลได้เอาไปลองใช้    Leica R3 ตัวเก๋าของขวัญตกทอดจากผู้เป็นบิดาและฟิล์มขาวดำอีกสิบกว่าม้วนที่อยู่ในถุงกระดาษในมือเขา   จะสามารถลดความหยาบในการทำงานของเด็กยุคดิจิตอลอย่างจักรวาลลงไปได้   เนื่องจากทุกอย่างที่เป็นแมนนวล  และไม่สามารถแก้ไขอะไรได้เมื่อกดชัตเตอร์ไปแล้วจะทำให้เด็กหนุ่มต้องคำนึงถึงทุกองค์ประกอบอย่างถี่ถ้วนยิ่งขึ้น

   ชายหนุ่มคิดทุกอย่างมาอย่างดี   ทั้งหมดนี้เพื่อให้ฝีมือที่ดีอยู่แล้วของเจ้าเด็กปากดีคนนั้นพัฒนายิ่งขึ้นไปอีก   ยอมรับตามตรงว่าเขาอยากจะเห็นการเจริญเติบโตของเด็กคนนี้ในฐานะช่างภาพมาก

   เมื่อเดินเข้ามาถึงโถงใต้คณะ   โดยไม่ต้องเสียเวลาหาเขาก็สามารถเห็นตัวเด็กหนุ่มได้ทันทีจากเสียงพูดโหวกเหวกที่ดังไปทั่วของเจ้าตัว   

   กวินสาวเท้าเข้าไปใกล้   กำลังจะร้องเรียก   แต่ก็เป็นอันต้องหยุดชะงักเมื่อในยินชื่อของตัวเองในบทสนาระหว่างจักรวาลและเพื่อนๆ....

   


   “ไม่ใช่แค่กวนประสาทนะเว่ย   แต่แม่งชอบบังคับกูด้วยอ่ะ   กูเซ็งทุกทีเวลาเจอหน้าเขา” เสียงใสบ่นกระปอดกระแปดกับเพื่อนโดยไม่ทันรู้ตัวว่าบุคคลที่สามที่พูดถึงอยู่บัดนี้ได้มายืนฟังอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล

   “แหม  เมื่อก่อนกูเห็นเรียกท่านกวินอย่างนู้นท่านกวินอย่างนี้” อ้นผลักหัวคนพูดเบาๆ

   “ก็นั่นมันเมื่อก่อนไง   แต่พอเจอตัวจริงแล้วแม่งกูว่านิสัยกูกับเขาคงเข้ากันไม่ได้มั้ง   เวลาทำงานกูก็เกร็งๆ   เพราะแม่งชอบทำหน้ายักษ์ข่มกูอ่ะ” พูดถึงตรงนี้เด็กหนุ่มก็ตบเข่าฉาด “แต่ว่าเมื่ออาทิตย์ที่แล้วกูแม่งโคตรสะใจเลย   ไอ้เรื่องบัตรเชิญที่กูเล่าให้พวกมึงฟังไปวันก่อนอ่ะ   กูยังจำคำพูดของแม่งได้เป๊ะๆทุกคำอยู่เลยนะเว่ย   ขำสุดก็ตอนที่เขาพูดว่า   'เรียกว่าโก....'”

   คำพูดของจักรวาลถูกหยุดลงด้วยแรงสะกิดของอ้นที่นั่งอยู่ตรงข้าม   มือใหญ่พยายามชี้ให้เขาหันไปมองข้างหลัง

   และทันทีที่หันไปตามคำบอก....

   




   “เกลียดฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอ...” เสียงทุ้มต่ำที่เปล่งออกมาฟังดูเฉยชา   เจ้าของร่างสูงใหญ่ค่อยๆสาวเท้าเข้ามาที่โต๊ะ   ก่อนจะวางถุงกระดาษในมือลงไปตรงหน้าคนที่กำลังนินทาเขาอย่างออกรสออกชาติ

   “ของในถุงนี้  ลองเอาไปใช้ดูแล้วกัน   ฉันเขียนคำอธิบายไว้ให้แล้ว” ชายหนุ่มพูดเพียงแค่นั้นด้วยสายตาอ่านยากแล้วเดินจากไปโดยที่จักรวาลยังคงนั่งอึ้ง

   จนกระทั่งเวลาผ่านไปนานเป็นนาทีที่กวินเดินออกจากประตูคณะไปแล้ว   จักรวาลถึงจะได้สติ   ใบหน้าเรียวได้รูปที่บัดนี้ซีดเผือดก้มลงเปิดถุงกระดาษออกดูโดยไม่สนใจสายตาเป็นห่วงจากเพื่อนรอบข้าง   ก่อนจะพบกับของที่ทำเอาอยากกัดลิ้นตัวเองให้ตายไปซะตรงนั้น...



   


   ชักจะเกลียดตัวเองขึ้นมาแล้วสิ...







TBC.

[special]

ชอบเรื่องนี้มากๆเลย เพิ่งเข้ามาอ่านได้อ่านทีรวดเดียวเลยยย
เดินเรื่องแบบนี้ชอบมากๆ แถมได้ความรู้เรื่องกล้องด้วย
อร๊ากกกกก น้องปอมงานเข้าแล้วอ่ะ ง้อพี่วินดีๆน๊าาาา

อิอิ จะเข้ามารอทุกวันเลยนะคะ

[sembia]

ได้จิ้มป่าวหว่า   




อ๊ากกกกกกกกกกกกก   น้องปอมซึนอ่ะ

ไปไหนมาไหนกับพี่กวินตั้งเยอะตั้งแยะ   กลับบอกว่าไม่ชอบเนี่ยนะ   

ไปง้อด่วนเลยจ้าาาา   


ขอบคุณคนแต่งจ้า 

[bulldog17]

งานงอกอย่างรุนแรง

ตามง้อเลย

พระเอกเรื่องนี้โดนกลั่นแกล้งจังแฮะ....ชอบอ่ะ5555

[cavalli]

 

[mengsama]

สงสารกวิน ทุกอย่างทำด้วยความหวังดีกับปอม แต่ปอมกลับยังฝังใจเรื่องเสื้อ ต่อหน้าพูดดีลับหลังนินทา =_=

[gupalz]

ปากหนอปาก ง้อด่วนเลยนะนั่น

[atblueann]

ค้างอ่ะยากอ่านต่อจัง แอบสงสารท่านกวินนะเนี่ย ปอมแอบใจร้ายกับกวินไปป่ะเนี่ย เฮ้อ งานเข้าปอมเต็มๆ
รออ่านต่อน้า สงสารท่านกวินจัง

[Onlymin]

สงสารกวินอ่ะ

ปอมนะปอม ต้องไปง้ออย่างเร็วเลย

[่patsaporn]

โถ พี่กวิน...น้องปอมอ่า แอบผิดหวังเล็ก ๆ กับหนู เรื่องที่ไปแซวพี่เค้าเรื่องบัตรเชิญ
พี่เค้าออกจะหวังดีอยากไปด้วย...อ่ะนะ น้องคงอยากแก้แค้นเรื่องที่ผ่านมาเล็ก ๆ
แต่ไอ้เรื่องที่มานินทากันให้ได้ยินนี่แบบ เฮ้อ เจ็บจี๊ดใจได้อีกอ่ะค่ะ เข้าใจว่าคะนองปาก ในใจไม่ได้คิดอะไรหรอก
ใครจะคิดว่าเฮียเค้าจะมาล่ะ ตั้งใจมาสอนด้วยอะไรด้วย เสียใจแย่เลย
ไปขอโทษด่วนค่ะหนู

ขอบคุณค่ะ

[k00_eng^^]

ปอมอ่ะพูดยังงั้นได้ไง
ไปง้อพี่วินเลยนะ

[murasakisama]

พูดจาอะไรไม่คิดเล้ยยยยยย เค้าอุตส่าห์หวังดีทำดีด้วย ทั้งบัตรเชิญก็คิดถึงว่าอยากให้ได้ไปดูจะได้พัฒนาฝีมือ ทั้งการที่มีน้ำใจให้ยืมอุปกรณ์ต่างๆที่ตัวเองไม่มีปัญญาจะหาซื้อเองได้แท้ๆ ยังเรื่องที่เค้ายอมให้ทำงานที่บริษัทให้คำแนะนำสารพัด เออเนาะคนเราไม่เคยมองตัวเอง ยังจะเอาเค้ามาพูดจาคะนองปาก บอกตามครงเกลียดคนประเภทไม่รู้จักบุญคุณคนค่ะ

[iforgive]

ปากพาจนจริงๆ เฮ้อ  สิงห์คะนองปากแท้ๆ

[Cacao]

ิอร๊ายเพิ่งมาตามอ่านได้ไม่นาน ประทับใจพี่กวินกับน้องปอมมาก อ่านมาไม่กี่ตอนรู้สึกมีครบทุกรสชาติเลยอ่ะ
ตั้งกะเขิน อาย และนอยด์ ซึ่งตอนล่าสุดขอบอกว่านอยด์ 555555 จบตอนได้แบบ !@#$%#*# สงสารพี่กวินนน
ดูจากการกระทำหลายๆอย่าง พี่กวินดูออกจะเอ็นดูน้องปอมนะเออ... ดูน้องปอมสิ ไปตีค่าการกระทำของพี่กวิน
ไว้สะติดลบเชียว ตอนพี่กวินโดนจับได้ว่าตีมึนเืรื่องบัตรเชิญคืออย่างฮา อ่านแล้วขำก๊าก น่ารักที่สุดดดดดด
เหมือนเด็กน้อยโดนจับได้ว่าทำผิดอ่ะ ดูสิ ดูสิ คนอ่านออกจะเ็อ็นดูแล้วทำไมน้องปอมคิดแบบนั้นด้ายยยยย
รออ่านตอนหน้า ว่าน้องปอมจะทำยังไง พี่กวินจะหายงอนง่ายๆไหม กำลังสนุกกกกกกก

[jeaby@_@]

เหมือนปอมยังติดใจเรื่องกาแฟหกอะ จนพาลไปทุกเรื่อง
เราชอบกวินนะ เป็นคนดี ยม่หวงความรู้
นายเอกเเก่นเซี้ยวจริงๆ ปากหนอปาก

[gife1411]

สนุกค่าาาาาาา ชอบอย่างแรง!!

[dahlia]

คราวหน้า จะพูดอะไรหัดตรองให้มากกว่านี้ดีกว่านะปอม เฮ้อออออ ปลาหมอตายเพราะปากแท้ๆๆๆ

[moredee]

พี่วินแค่ชอบน้องเท่านั้น  ...รึเปล่า?
 น้องปอมโคตรทำร้ายจิตใจFCพี่วินนะค้า

[หมอตัวเปียก]

ปอมใจร้ายอะ

[NannY]

โธ่น้องปอม งานเข้าซะแล้ว

[~l3aml3ery~]

อร๊ายยยยยยยยยยยยยย ง้อเค้าเลยนะ ทำเค้าเสียใจ

+1จ้า

[BitterSweet~]

ตอนนี้เห็นชัดเจนเลย
ว่าใครเป็นเด็ก ใครเป็นผู้ใหญ่

ปอมนิสัยไม่รู้จักโต
เจ้าคิดเจ้าแค้น คิดอะไรตื้น ๆ
กวินเป็นผู้ใหญ่กว่ามากกก
หวังดี แต่กลับโดนนินทาแบบนี้

เคลียร์ด่วนเลยนะปอม
ง้อเร็ว ๆ ด้วย!!! 

[patchylove]

    ง้อด่วนนน

[popeye]

น้องปอมง่ะ
ไปง้อคุณกวินเร็วๆๆๆน๊ะ งอลไปแล้ว

[My_NT]

ทำไมหนูปอมทำแบบนี้หล่ะคะ 
ถ้าเราเป็นกวิน เราคงเสียใจมาก และรู้สึกแย่ไปเลยอ่ะ
ต่อหน้าทำดีด้วย ลับหลังเอาไปนินทาสนุกสนานกับเพื่อนเหมือนเราเป็นตัวตลก
ทั้งๆที่เราให้ความรู้มากมาย พยายามทำให้กลายเป็นช่างภาพมืออาชีพ
แต่กลับต้องมาได้ยินอะไรแบบนี้ หึ! 

รอตอนต่อไปคร่าา ค้างมากกกก
รักคนแต่งนะคะ จุ๊บๆ 

[Vesi]

คิดจะมีแฟนเด็ก มันต้องอดทน 5555
ต้องไปตามง้อลุงแล้วล่ะงานนี้

[Na_RimKLonG]

เป็นไงล่ะ  ปอมปอม  งานเข้าเลย ชิชะ

[yakusa]

จะมีแฟนเด็กอย่างน้องปอม พี่ต้องอดทนค่ะ

 

[didi]

ปากพาจนจริงๆนะปอม :เฮ้อ:สงสารกวินจัง ขอให้ปอมโดนแกล้งซะให้เข็ด
 

[bozang]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก สนุกมาก ไม่ไหวแล้ว ชอบอะ
น้องปอมกะพี่วิน สงสารพี่วินนนนน
ปอมรีบไปขอโทษเขาเลยนะ ดูซิ

รออ่านต่อนะคะ ชอบมาก >w<